Η αντεθνική υστερία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως

Ορφναίος Λαπίθης

Το πόσο υποκριτές ήταν ιδρυτές του ομοσπονδιακού εκτρωματικού κράτους που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύεται από την εμμονή τους να αποσιωπήσουν την παγκόσμια ιστορία.
Με πρόσχημα τις καταστροφές που έγιναν στους δύο παγκοσμίους πολέμους ισχυρίστηκαν ότι η έννοια του έθνους εμπεριέχει τον σπόρο της επιθετικότητος και της πολεμικής συρράξεως. Οι εθνικές αξιώσεις στην Ευρώπη, είπαν, προκαλούν πολέμους. Ως λύση στο πρόβλημά τους πρότειναν την υποταγή όλων των ευρωπαϊκών εθνών σε ένα ομοσπονδιακό κράτος.
Άπαξ και το αναπόδεικτο επιχείρημά τους έγινε δεκτό, οι σάπιες ελίτ των ευρωπαϊκών εθνών επιδόθηκαν σε αγώνα δρόμου για το ποιός θα εξευτελίσει περισσότερο το έθνος του. Ποιός θα καταρρακώσει περισσότερο την εθνική του υπερηφάνεια ώστε όλοι να γίνουμε εθελόδουλοι του ομοσπονδιακού κράτους των Βρυξελλών.
Για να επιτευχθεί ο στόχος της διαλύσεως και αφομοιώσεως των ευρωπαϊκών εθνών οι επίδοξοι τύραννοι έπρεπε να κτυπήσουν με ψεύδη την έννοια του έθνους. Όλα τα επιχειρήματα πάνω στα οποία στηρίζουν την διάλυση των ευρωπαϊκών εθνών είναι σαθρά.
Κατηγορούν ψευδώς την Γερμανία, τον Χίτλερ και τους Ναζί ως υπαιτίους για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η αλήθεια είναι ότι ο πόλεμος μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας μαινόταν επί 150 και πλέον χρόνια. Μεταξύ τους έγινε πόλεμος επί Ναπολέοντος, ξανά πόλεμος το «1871», και ξανά το «1914». Αν μελετήσει κάποιος ευρωπαϊκή ιστορία θα διαπιστώσει ότι το πιό επιθετικό κράτος ήταν η Γαλλία και όχι η Γερμανία. Οι πόλεμοι μεταξύ των Γαλλικών και Αγγλικών θρόνων μαίνοντο ακόμη και πρίν από το «1400».
Αναλύοντας τις αιτίες πολέμου διαπιστώνουμε ότι οι πόλεμοι διεξήγοντο για πολλούς λόγους, ασχέτους με την έννοια του έθνους. Κάποτε διεξάγονται και εθνικοί πόλεμοι, αλλά σε καμμία περίπτωση το έθνος δεν ευθύνεται για όλους τους πολέμους.
Γύρω στο «650» η βυζαντινή, η αραβοϊσλαμική και η περσική αυτοκρατορία πολεμούν μεταξύ τους. Οι αυτοκρατορίες ήταν πολυεθνικές. Τα έθνη που εμπεριείχαν ήταν υπόδουλα σε μία αυτοκρατορική εξουσία, ένα είδος ομοσπονδιακού κράτους. Αλλά η ομοσπονδιακή-αυτοκρατορική σύσταση δεν εμπόδισε σε τίποτε την μεταξύ τους σύγκρουση.
Λίγο αργότερα έχουμε την κάθοδο των Βίκινγκς στην βόρειο Ευρώπη. Κατακτούν την Αγγλία το «1066». Οι Βίκινγκς, νορμανδικό φύλο, διαπράττουν επιδρομές και λεηλασίες. Άλλοτε εργάζονται ως μισθοφόροι, άλλοτε ως έποικοι, άλλοτε ως έμποροι. Δεν υπήρχε κάποιο εθνικό σχέδιο των Βίκινγκς.
Το «1096» ξεκινούν οι χριστιανικές σταυροφορίες κατά του αραβο-ισλαμικού κόσμου με πολλά θύματα. Την ίδια εποχή ξεκινούν χριστιανικές σταυροφορίες προς τον Βορρά και την Ανατολή για εκχριστιανισθούν οι πολυθεϊστικοί λαοί της ανατολικής και βόρειας Ευρώπης. Σε αυτή την περίπτωση δεν φταίει σε τίποτε το έθνος, πρόκειται για θρησκευτικούς πολέμους.
Το «1200» εμφανίζονται οι Μογγόλοι στην ιστορία, αποτελούν σμήνος εθνών και ξεκινούν κατακτητικούς πολέμους. Εισβάλλουν στην Κίνα, στην Περσία, στην Ρωσσία. Και ιδρύουν μία αυτοκρατορία. Πάλι το έθνος δεν είναι η αιτία όλων αυτών των αυτοκρατορικών υπερποντίων κατακτήσεων.
Το «1517» ξεκινά στην Ευρώπη η προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Επακολουθούν αιματηροί πόλεμοι μεταξύ καθολικών και προτεσταντών που λήγουν με την συνθήκη της Βεστφαλίας το «1648». Ήταν μία διαμάχη μεταξύ χριστιανικών αιρέσεων. Και πάλι το έθνος δεν ευθύνεται.
Μετά την συνθήκη της Βεστφαλίας έχουμε μία σειρά πολέμων μεταξύ της Αγγλικής, της Αυστριακής και της Ρωσσικής αυτοκρατορίας που διαρκούν δύο αιώνες. Ήταν πόλεμοι μεταξύ αυτοκρατοριών, και πάλι η έννοια του έθνους δεν ευθύνεται.
Το «1789» εκρήγνυται η Γαλλική επανάσταση και επακολουθεί πανευρωπαϊκός πόλεμος που φέρνει σε αντιπαράθεση την δημοκρατική ιδεολογία με την ιδεολογία των βασιλικών θρόνων της Ευρώπης. Τώρα η αιτία πολέμου ήταν κυρίως ιδεολογική.
Το «1917» ξεσπά η κομμουνιστική επανάσταση στην Ρωσσία. Επακολουθεί σειρά πολέμων σε όλο τον κόσμο, που λήγουν το «1990» με την πτώση του σοβιετικού καθεστώτος. Και πάλι η ιδεολογία ήταν η αιτία πολέμου.
Στην δεκαετία του «1990» το ισλάμ ξεκινά μία σειρά πολέμων ανά τον κόσμο με σκοπό την ίδρυση του παγκοσμίου ισλαμικού χαλιφάτου. Εδώ ο πόλεμος είναι καθαρά θρησκευτικός και ιμπεριαλιστικός. Δεν έχει καμμία σχέση με την έννοια του έθνους.
Την ίδια εποχή στην Αφρική διαπράττονται γενοκτονίες μεταξύ μαύρων φυλών όπως στην Ρουάντα μεταξύ των Χούτου και των Τούτσι. Και πάλι δεν φταίει σε τίποτε η έννοια του έθνους.
Στην προχριστιανική αρχαιότητα κυριαρχούν οι πόλεμοι μεταξύ πόλεων-κρατών. Πόλεμοι μεταξύ ιταλικών πόλεων-κρατών διεξάγονται το «1400» στα χρόνια του Μακιαβέλλι. Σε άλλες εποχές διεξάγονται εμπορικοί πόλεμοι για τα μπαχαρικά.
Όντως σε ωρισμένες περιόδους έχουμε και εθνικούς πολέμους, όπως στην περίοδο των Βαλκανικών πολέμων όπου διαμελίζεται η οθωμανική αυτοκρατορία, ή όπως το «1990-2000» όπου διαμελίζεται η σοβιετική αυτοκρατορία. Αλλά ουδείς μπορεί να ψέξει τα υπόδουλα έθνη επειδή επαναστάτησαν κατά των καταπιεστών τους.
Διαπιστώνεται ότι σε όλους τους πολέμους υπάρχουν συλλογικές οντότητες ή συμφέροντα που προκαλούν τον πόλεμο. Άλλοτε η πόλη, άλλοτε η φυλή, άλλοτε η θρησκεία, άλλοτε η αυτοκρατορία, άλλοτε το έθνος, άλλοτε η πολιτική ιδεολογία, άλλοτε τα εμπορικά συμφέροντα. Αυτό όμως τί συνεπάγεται; Ότι θα επιτρέψουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση να καταργήσει τις θρησκείες, τις φυλές, τα έθνη, τις πόλεις, τις ιδεολογίες, τα εμπορικά συμφέροντα για να μην υπάρχουν πόλεμοι; Οι πόλεμοι διεξάγονται διότι οι αντίπαλοι θεωρούν ότι απειλείται η συλλογική τους ταυτότητα. Συνεπώς είναι ουτοπία να διδάσκει κάποιος ότι θα σταματήσουν οι πόλεμοι δια της ενώσεως των εθνών.
Παρουσιάζονται σοσιαλιστές που χωρίζουν τον κόσμο σε προλετάριους και αστούς, υποκλίνονται στον ταξικό πόλεμο, θέλουν να επιβάλλουν παγκόσμια κομμουνιστική δικτατορία, εν τούτοις κατηγορούν το έθνος για τα δεινά του πολέμου.
Παρουσιάζονται καπιταλιστές που χωρίζουν τον κόσμο σε παραγωγούς και καταναλωτές, επιβάλλουν βιαίως μία παγκόσμια αγορά, εν τούτοις κατηγορούν το έθνος για τα δεινά του πολέμου.
Παρουσιάζονται ισλαμιστές που διεξάγουν θρησκευτικό πόλεμο, αγωνίζονται να δημιουργήσουν το χαλιφάτο καταστρέφοντας όλα τα έθνη του κόσμου, εν τούτοις κατηγορούν το έθνος.
Όλοι αυτοί οι διεθνιστές θέλουν να αφανίσουν την εθνική, φυλετική, πολιτιστική, θρησκευτική, γλωσσική, οικονομική ποικιλία του κόσμου. Γι’ αυτό καταφέρονται με τόση μανία εναντίον του έθνους, του μορφώματος που εκφράζει αυτή την ποικιλία.
Το παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας δεν αποδεικνύει τίποτε κατά του έθνους. Η Γιουγκοσλαβία δεν ήταν έθνος-κράτος, ήταν πολυεθνικό ομοσπονδιακό κράτος. Σαν και αυτό που προσπαθεί να επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το παράδειγμα του ειρηνικού διαχωρισμού μεταξύ Τσεχίας και Σλοβακίας είναι πολύ πιό αντιπροσωπευτικό. Τσέχοι και Σλοβάκοι διαχωρίστηκαν χωρίς να χυθεί μία στάλα αίμα. Στην Γιουγκοσλαβία έφταιγε ο αμερικανικός και ο ισλαμικός παράγων για την αιματοχυσία.
Τέλος οι αντεθνικοί ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Ενώσεως αναφέρουν το παράδειγμα της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας για να αποστομώσουν τους υποστηρικτές των εθνών. Φορτίζουν αρνητικά την συγκεκριμένη περίοδο της ιστορίας προκειμένου να αμαυρώσουν την έννοια του έθνους. Αλλά δεν χρησιμοποιούν την ιστορική ανάλυση για να πείσουν, περιφέρουν μόνον άναρθρες υστερικές κραυγές.
Κατηγορούν τους εθνικοσοσιαλιστές για όλα τα δεινά του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου αλλά αποσιωπούν σε τί κατάσταση βρέθηκε το Γερμανικό έθνος μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Του επιβλήθηκαν επαχθείς πολεμικοί όροι με την Γαλλία να κατέχει παρανόμως σημαντικό τμήμα του γερμανικού εδάφους. Οι γερμανικές πλουτοπαραγωγικές πηγές ευρίσκοντο υπό τον έλεγχο των ξένων νικηφόρων δυνάμεων. Την ίδια εποχή μέσα στην Γερμανία ξεσπούν απανωτές κομμουνιστικές επαναστάσεις με χιλιάδες νεκρούς. Είχε προηγηθεί εσωτερική κομμουνιστική επανάσταση που κόστισε στην Γερμανία την νίκη στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Στα ανατολικά σύνορα της Γερμανίας έχει ορθωθεί ένας κομμουνιστικός γίγας που λέγεται Σοβιετική Ένωση και απειλεί την ασφάλεια της Γερμανίας και του ελεύθερου κόσμου. Η ανεργία και ο πληθωρισμός έχουν εξουθενώσει τον γερμανικό λαό. Οι μισοί γερμανοί πολίτες το «1930» είναι άνεργοι και πεινούν. Την ίδια στιγμή το εβραϊκό λόμπυ της Αμερικής κηρύσσει παγκόσμιο εμπορικό αποκλεισμό στα γερμανικά προϊόντα. Σε μία τέτοια κατάσταση που ο λαός λιμοκτονεί και κινδυνεύει από ανατολή και δύση, οι ξένες δυνάμεις απαγορεύουν στην Γερμανία να διατηρεί στρατό ικανό να υπερασπιστεί την εθνική της ασφάλεια.
Υπό αυτές τις ιστορικές συνθήκες, τις οποίες σκοπίμως αποσιωπούν οι δημαγωγοί του ομοσπονδιακού κράτους των Βρυξελλών, ανεπτύχθη ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός και εξερράγη ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Το παράλογο θα ήταν να μην εκραγεί με τόσα απανωτά εγκληματικά λάθη που διέπραξαν οι νικητές σύμμαχοι του πρώτου παγκοσμίου πολέμου εις βάρος των ηττημένων.
Η αντεθνική υστερία των Βρυξελλών έχει ένα και μόνον στόχο. Την κατάργηση των εθνικών ταυτοτήτων και την αφομοίωση των ευρωπαϊκών λαών σε ένα ομοσπονδιακό αυτοκρατορικό μόρφωμα, το οποίο θα διατηρεί μία επίφαση δημοκρατίας για να εξαπατά τους αφελείς. Όσοι λαμβάνουν τις αποφάσεις στο αυτοκρατορικό ομοσπονδιακό κράτος των Βρυξελλών ούτε εκλέγονται από τους λαούς, ούτε είναι υπόλογοι στους λαούς.
Το ομοσπονδιακό κράτος επιθυμεί να αφαιρέσει και την τελευταία ικμάδα αυτονομίας και ανεξαρτησίας από τους πολίτες. Έχει επιδοθεί σε μία μανιασμένη μαζική παραγωγή νόμων με σκοπό να ελέγχει κάθε δραστηριότητα των ευρωπαϊκών λαών. Τέτοιο παρεμβατισμό και ολοκληρωτικό έλεγχο θα τον ζήλευε ακόμη και το σοβιετικό υπερκράτος.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειοψηφία των ιδρυτών του ομοσπονδιακού κράτους όπως ο Αλτιέρο Σπινέλλι ήταν κομμουνιστές, διεθνιστές και σοσιαλιστές.
Η αντεθνική τρομοκρατία του ομοσπονδιακού κράτους υλοποιείται με πληρωμένα τάγματα εφόδου που αυτοαποκαλούνται αντιφασίστες, ενώ πρόκειται για τους χειροτέρους αντεθνικούς και αντιλαϊκούς δικτάτορες. Η ιδεολογική αστυνομία των Βρυξελλών εμφανίζεται με τα ρόπαλα στους δρόμους και στα πανεπιστήμια, και προπηλακίζει τους λαούς της Ευρώπης που θέλουν να αυτονομηθούν από την δικτατορία των Βρυξελλών.
Αλλά η διεθνής συγκυρία στρέφεται εναντίον των ομοσπονδιακών ταγμάτων εφόδου. Οι απανωτές ήττες στα δημοψηφίσματα της Γαλλίας, της Ιρλανδίας και της Ολλανδίας προμηνύουν την διάλυση του ομοσπονδιακού κράτους. Ο άνεμος της εθνικής ελευθερίας αρχίζει να πνέει και πάλι στις καρδιές των ευρωπαϊκών εθνών.