Η 'λύσις'...

του Μιχάλη Μπάκα

Και αν δεν μπορούμε να τους καταλάβουμε, κι αν δεν μπορούμε να τους ακούσουμε, ας τολμήσουμε να ρίξουμε μια ματιά στον καθρέφτη μας. Ίσως δούμε τη δική μας συμβολή σε αυτήν την κρίση. Η δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου ήταν η αφορμή για τη μεγαλύτερη εξέγερση της μεταπολίτευσης. Μαθητές και νέοι σε όλη τη χώρα αυτοοργανώνονται και διαδηλώνουν, ασκώντας κριτική σε μια κοινωνία, που αφήνει τα όργανα της πολιτείας να σκοτώνουν αλλά κυρίως διαμορφώνει για αυτούς ένα μη βιώσιμο μέλλον χωρίς τη γνώμη τους.
Ποτέ άλλοτε μια γενιά ανθρώπων δεν ήταν τόσο αδικημένη όσο η σημερινή. Κεντρικές πολιτικές ρίχνουν τα βάρη της σημερινής γενιάς στις επόμενες.
Οι πολίτες αυτής της χώρας παρακολούθησαν τον υπουργό εσωτερικών κ Προκόπη Παυλόπουλο από το βήμα της βουλής να δηλώνει πως δεν υπάρχει κοινωνική εξέγερση, «υπάρχει απλά αντίδραση των νέων στην δολοφονία του νεαρού Αλέξανδρου».
'Αρα για όλα φταίει η αστυνομία, μπορούμε να είμαστε πλέον ήσυχοι: βρήκαμε τους ενόχους και ο καθένας από εμάς μπορεί να είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του.
Οι πολιτικοί μας ταγοί αλληλοκατηγορούνται, βλέποντας μόνο πώς θα καρπωθούν περισσότερα πολιτικά οφέλη από την κρίση.
Ο πρωθυπουργός μας πληροφόρησε ότι τις τελευταίες ημέρες είδε «πάρα-πάρα πολύ τηλεόραση» από το καταφύγιο του στην Ραφήνα, θέλοντας να μας δείξει ότι είναι ένας από εμάς, εξαντλώντας την επαφή του με την κοινωνία με αυτό το μέσο.
Ένας νεκρός δεν έφτανε για να δούμε πραγματικές παραιτήσεις υπουργών.
Όποιος πραγματικά θέλει να παραιτηθεί, φεύγει.
Η κυβέρνηση φαίνεται ότι απλά προσπαθεί να διατηρηθεί με νύχια και με δόντια στην εξουσία, αδιαφορώντας για το τι γίνεται στην κοινωνία.
Το ΠΑΣΟΚ αναλώνεται σε κριτική της κυβέρνησης ξεχνώντας τις δικές του ευθύνες για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα.
Βλέπουμε τα ίδια πρόσωπα, να μας λένε τα ίδια πράγματα τα τελευταία 20 χρόνια, ποντάροντας στην έλλειψη μνήμης των πολιτών μπροστά από την κάλπη.
Τα κόμματα της αριστεράς αλληλοσπαράζονται προσπαθώντας να ελέγξουν τις αντιδράσεις των πολιτών για να εξασφαλίσουν τις ψήφους τους. Και φυσικά, εάν δεν μπορούμε να ελέγξουμε μια αντίδραση, την καταδικάζουμε και την απομονώνουμε. Τα ίδια έκαναν και το 1973 στο Πολυτεχνείο. Οι πορείες διαμαρτυρίες πρέπει να είναι περιφρουρημένες και «στιβαρές».
Το βήμα που ακολούθησαν οι νέοι του ΠΑΜΕ στην Ερμού την προηγούμενη εβδομάδα απέχει μακράν από παρουσία αριστερού κινήματος.
Τα ελληνικά ΜΜΕ κυνηγάνε τους κουκουλοφόρους και τα «καλόπαιδα» ενώ οι πιο έγκυρες αναλύσεις για την κρίση έχουν γραφτεί στα ΜΜΕ του εξωτερικού, καταδεικνύοντας τα μεγάλα προβλήματα της γενιάς των 700 ευρώ, που οδηγούν στην αναταραχή που επικρατεί στην Ελλάδα, τα φαινόμενα σήψης και παρακμής που αργά η γρήγορα θα οδηγούσαν σε αυτην την αναταραχή.
Εμείς όμως θέλουμε να νομίζουμε ότι η αστυνομία φταίει για όλα.
Είναι η πιο εύκολη λύση.
Πράγματι η αστυνομία έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Οι νέοι δεν ξεχνούν την αστυνομία της «ζαρντινιέρας», την αστυνομία των βασανιστηρίων στους μετανάστες, την ελληνική αστυνομία με τα πολλά θανατηφόρα περιστατικά αναίτιας χρήσης βίας ελάχιστοι αστυνομικοί εκδιώχθηκαν από το σώμα.
Αλλά φταίει μόνο η αστυνομία;
Οι νέοι μας έδειξαν ότι έχουν ισχυρότερη μνήμη από εμάς. Εμάς που ξεχάσαμε το σκάνδαλο των ομολόγων, το σκάνδαλο της «ζίμενς» που σύμφωνα με δηλώσεις της ιδίας «χρηματοδότησε» τα δύο μεγάλα κόμματα με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, που εμπλέκει στην διαφθορά με άλλον ένα πυλώνα της κοινωνίας μας, την εκκλησία.
Ξεχάσαμε το ξεπούλημα του ελεγχόμενου από τα κόμματα συνδικαλισμού: επαγγελματίες συνδικαλιστές παρουσιάζονται βαριεστημένα να συμμετέχουν στις πορείες (φτάσαμε να έχουμε τρεις διαφορετικές και στην πόλη της Μυτιλήνης) έχοντας απομακρυνθεί από τα προβλήματα των εργαζομένων. Δίνουν απλά το «επαναστατικό» τους παρόν και επιστρέφουν στις φωλιές τους.
Ξεχάσαμε την διαπλοκή των ΜΜΕ, με μισθοσυντήρητους δημοσιογράφους, που στηρίζουν το σύστημα και συμμετέχουν στην διακίνηση DVD και εκβιασμών.
Ξεχάσαμε την διαπλοκή του παραδικαστικού κυκλώματος με την εμπλοκή, δικηγόρων, πολιτικών, δικαστικών αλλά και της εκκλησίας.
Οι νέοι όμως δεν ξεχνούν.
Βλέπουν τους δασκάλους τους να υποβαθμίζουν το σχολείο, ρίχνοντας το βάρος τους στα ακριβοπληρωμένα τους «ιδιαίτερα».
Βλέπουν ένα πανεπιστήμιο βολεμένων καθηγητών, που έχουν ξεχάσει την αποστολή τους ως δάσκαλοι σε αυτό, αλλά ενδιαφέρονται μόνο για την εξασφάλιση προγραμμάτων και τον πλουτισμό τους. Ακόμα και η επιστημονική κοινότητα είναι αναξιόπιστη.
Η κοινωνία πιστεύει πώς «όλοι τα παίρνουν» για να βγάλουν τα αποτελέσματα που θέλει ο χρηματοδότης τους. Ακόμα και οι μη-κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) παρουσιάζονται στην κοινωνία ως οργανισμοί που καρπώνονται κρατικά ή κοινοτικά κονδύλια με πενιχρά αποτελέσματα και απλά δίνουν άλλοθι στην κρατική αναλγησία.
Οι νέοι μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον αναξιοκρατίας, που επιβραβεύεται ο νεποτισμός και το ρουσφέτι.
Σε τι μπορούν πια να στηριχθούν;
Η ανεργία των νέων είναι πραγματικότητα. Το 16% των νέων 15-29 ετών είναι άνεργοι ενώ ακόμα και εάν βρουν του δουλειά οι μισθοί είναι απελπιστικοί. Είναι η γενιά των συμβασιούχων, η γενιά των «μπλοκάκηδων», η γενιά του «στέιτζ» των 500 ευρώ.
Αυτή η γενιά είναι δεδομένο ότι θα περάσει τη ζωή της χειρότερα από την προηγούμενη. Και ήταν δεδομένο οτι θα αντιδράσει.
Και ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Η καταναλωτική μας κοινωνία ισοπεδώνει όλες τις αξίες και οδηγεί τους νέους στη δίκαιη αγανάκτηση, ιδιαιτέρα αυτούς που δεν μπορούν να γευθούν τα αγαθά του καταναλωτισμού. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους δώσουμε το λόγο!
Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας και ας κοιτάξουμε τον καθρέφτη μας. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Όσο συνεχίζουμε σε αυτόν τον ρυθμό, τα πράγματα θα χειροτερέψουν και θα βρούμε θύελλες μπροστά μας. Και εκεί δεν θα υπάρχουν αστυνομικοί για να δικαιολογηθούμε. Και τότε τι θα κάνουμε χωρίς τους αστυνομικούς; «οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».