της Μονά Ελταχαουί
«Γιατί εσείς, μία Αράβισσα, δε γράφετε για τη Γάζα;»
«Πού είναι τα άρθρα σας για τη Γάζα;»
«Γράψτε πως οι Ισραηλινοί κάνουν λάθος!»
Τα μηνύματα άρχισαν να καταφτάνουν μόλις μαθεύτηκε πως οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί στη Γάζα είχαν σκοτώσει σχεδόν 300 Παλαιστινίους.
Υπονοείτο η πίεση να πούμε πως η «γραμμή» του κόμματος, της «χαμάς», ήταν σωστή. Το Ισραήλ είναι κακό: πείτε το, πείτε το! Αλλιώς δεν είστε επαρκώς 'Αραβας ή επαρκώς μουσουλμάνος ή επαρκώς οτιδήποτε.
Τι άλλο να προσθέσει όμως κανείς για μία σύγκρουση που για πάνω από εξήντα χρόνια έχει υπερκορέσει το αίσθημα θυματοποίησης Αράβων και Ισραηλινών διογκώνοντας την απαίτησή τους να σταματάμε ό,τι άλλο κάνουμε και να κοιτάμε τις αντιμαχίες τους, διότι ποια άλλη αιματοχυσία είναι σημαντικότερη από την -συχνά περιττή- δική τους; Τι «μετράνε» τα βάσανα στο Νταρφούρ, στο Κονγκό κ.λπ εμπρός στα δικά τους;
Όμως, δεν έχουμε ήδη πει τα πάντα; Διδάχτηκε κανείς τίποτα;
Κι ύστερα ήρθε η επιχείρηση αυτοκτονίας του ποδηλάτη στο Ιράκ να με ξυπνήσει και να με βάλει να γράψω, όχι για να επιλέξω στρατόπεδο, αλλά για να καυτηριάσω την ηθική χρεοκοπία στην οποία έχει βυθίσει ολόκληρη τη Μέση Ανατολή η απουσία μνήμης.
Την Κυριακή (28/12/2008) ένας ποδηλάτης ανατινάχτηκε καταμεσής σε μια αντι-ισραηλινή διαδήλωση στη Μοσούλη του Ιράκ. Αυτή η τεχνική, που την έχουν ευλογήσει ένα σωρό ιερείς παντού στον αραβικό κόσμο ως νόμιμο τρόπο αντίδρασης στους Ισραηλινούς, έχει πλέον εκτροχιαστεί σε τέτοιο βαθμό που να χρησιμοποιείται από 'Αραβες ενάντια σε άλλους 'Αραβες, ενώ μάλιστα αυτοί διαδηλώνουν κατά των ισραηλινών βομβαρδισμών στη Γάζα!
Θα μπορούσαμε να τιτλοφορούσαμε ολόκληρο αυτόν το φαύλο κύκλο που μοιάζει να έκλεισε στους δρόμους της Μοσούλης, παραφράζοντας τον Καρλ Μαρξ (Karl Marx): «το Ισραήλ είναι το όπιο του λαού».
Πώς αλλιώς να μιλήσει κανείς για το κύμα αμνησίας που πλήττει ξανά τη Μέση Ανατολή;
Ξέχασε κιόλας η υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ Τζίπι Λίβνι (Tzipi Livni) πώς πέρσι ήταν αποφασισμένη να εκθρονίσει τον πρωθυπουργό Εχούντ Όλμερ (Ehud Olmert) λόγω του χειρισμού του τού πολέμου του 2006 στο Λίβανο, που ξεκίνησε υπό πολύ παρόμοιες συνθήκες με τους βομβαρδισμούς της Γάζας;
Κι όμως, την είδα με τα μάτια μου την Κυριακή να περιοδεύει όλα τα αμερικανικά ειδησεογραφικά δίκτυα, και να εξηγεί πως το Ισραήλ ήταν υποχρεωμένο να δράσει ενάντια στο ακραίο μουσουλμανικό κίνημα της «χαμάς», που κυβερνάει στη Γάζα. Φαίνεται πως το Ισραήλ θέλει τώρα να ηρωοποιήσει και τη «χαμάς», όπως το έκανε με τη «χεζμπολά»...
Τι άλλο κατάφεραν οι Ισραηλινοί με τον περίφημο αποκλεισμό της Γάζας πέρα από τα βασανίσουν απλούς πολίτες της περιοχής, για τους οποίους εξάλλου οι ηγέτες τους αδιαφορούν τουλάχιστο όσο κι εκείνοι;
Μια που ήρθε η κουβέντα στη «χεζμπολά» και σε ανεύθυνους ηγέτες, ξέχασε ο Χασάν Νασράλα (Hassan Nasrallah) πως, την ίδια ώρα που πνέει μένεα κατά της Αιγύπτου που ενισχύει τον αποκλεισμό της Γάζας, συμμετέχει αυτοπροσώπως στο πολιτικό σύστημα μιας χώρας, του Λιβάνου, που εδώ και γενιές ολόκληρες υποχρεώνει χιλιάδες Παλαιστίνιους να ζουν σε στρατόπεδα προσφύγων, που ελάχιστα διαφέρουν από φυλακές;
Και οι διαδηλωτές στην Ιορδανία και το Λίβανο; Ποιος θα τους θυμίσει πως το 1970 οι Ιορδανοί σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους, προκειμένου να ελέγξουν τις παλαιστινιακές οργανώσεις στην Ιορδανία κι εξανάγκασαν σε εξορία στο Λίβανο τον «παλαιστινιακό απελευθερωτικό στρατό» (PLA), όπου, το 1982, οι χριστιανοί Λιβανέζοι «φαλαγγίτες» πολιτοφύλακες κατέσφαξαν 3,000 Παλαιστίνιους πρόσφυγες, στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα;
Ούτε ένας φαλαγγίτης δεν κατηγορήθηκε για τη σφαγή αυτή. Η σχετική έρευνα που διεξήγαγε το κράτος του Λιβάνου, απέδωσε το 1983 ηθική αυτουργία στον Αριέλ Σαρόν (Ariel Sharon), υπουργό άμυνας τότε του Ισραήλ, που είχε εισβάλει στο Λίβανο το 1982... Αλλά δεν αποδόθηκαν ευθύνες σε κανένα 'Αραβα για τις σφαγές!
Το Ισραήλ μας χρησιμεύει για να νιώθουμε θύματα. Ο τρόμος που σκορπίζουμε σφαγιάζοντας ο ένας τον άλλο θεωρείται ασήμαντος.
Είναι πολύ δύσκολο να ασκείς κριτική στους Παλαιστίνιους την ίδια στιγμή που τόσοι πολλοί σκοτώνονται τούτη την ώρα στη Γάζα, αλλά οι ηγέτες της «χαμάς» είναι άλλη μια ηγεσία τους που τους εξαπάτησε.
Για όσους ανάμεσά μας εξακολουθούμε να θέλουμε να διακρίνουμε τη θρησκεία από την πολιτική, η πολιτεία της «χαμάς» επιβεβαίωσε τους φόβους μας πως οι ισλαμιστές ενδιαφέρονται κυρίως να τα βάλουν με το Ισραήλ και αδιαφορούν για τη μοίρα του ίδιου του λαού τους.
Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας είναι εξίσου θύματα της «χαμάς» όσο και του Ισραήλ.
Ποιος οργίστηκε όταν δύο Παλαιστίνιες μαθήτριες σκοτώθηκαν στη Γάζα από πυραύλους που εκτόξευσε η «χαμάς» κι έπεσαν κατά λάθος σε παλαιστινιακό έδαφος, μία μόνο μέρα πριν ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί των Ισραηλινών;
Όσο για τη γενέτειρά μου, ο Αιγύπτιος πρόεδρος Χόσνι Μπουμπάρακ (Hosni Mubarak) βρίσκεται στην εξουσία επί 27 χρόνια και συνεχίζει να εφαρμόζει την ίδια πάντα σχιζοφρενική πολιτική, που στηρίζεται από τη μια στην ειρηνευτική συμφωνία της χώρας του με το Ισραήλ, που υπέγραψε το 1979 ο προκάτοχός του Ανουάρ Σαντάτ (Anwar Sadat) κι από την άλλη στη σχεδόν υστερική εκστρατεία μίσους κατά του Ισραήλ, που εκπέμπεται αδιάλειπτα από τα κρατικά μίντια, ενδογματίζοντας το μέσο Αιγύπτιο.
Ωραία, η κατοχή αραβικών εδαφών από το Ισραήλ οργίζει τους Αιγυπτίους... Στην Αίγυπτο όμως, ακόμα και στα μίντια, τις πολιτιστικές της εκδηλώσεις, τους κύκλους των διανοουμένων, δεν αφήνεται η παραμικρή χαραμάδα για να μιλήσει κανείς για το Ισραήλ, παρά μόνο με όρους έξαλλης αντιπαλότητας. Και κανείς δεν επιχειρεί να το αλλάξει αυτό.
Και τώρα ο γηραιός, κουρασμένος, εξαντλημένος από κάθε νέα ιδέα Μουμπάρακ, ξαναπαίζει το παιχνίδι να στρέφει όλα τα μέρη το ένα κατά του άλλου, σε μια προσπάθεια να εμφανίσει το καθεστώς του ως αναγκαίο για την ευταξία.
Έχω όμως μια ερώτηση να θέσω στους Αιγύπτιους και όλους του υπόλοιπους 'Αραβες της περιοχής που λυσσάνε κατά του Ισραήλ: που είναι η οργή σας ενάντια στην καταπίεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στα βασανιστήρια και στην καταπίεση στις χώρες σας; Αν βλέπαμε διαδηλώσεις σαν τις σημερινές στις μεγάλες αραβικές πρωτεύουσες κάθε εβδομάδα, οι δικτάτορες της περιοχής θα είχαν ανατραπεί εδώ και καιρό!
Το να ζητάει κανείς περισσότερη βία, αποτελεί την ύψιστη ύβρη προς τη μνήμη των Παλαιστινίων που σκοτώνονται στη Γάζα. Αυτή ακριβώς είναι η αντίληψη που απέτυχε να φέρει το παραμικρό αποτέλεσμα εδώ κι εξήντα χρόνια!
Τιμάμε τους νεκρούς μας συντρίβοντας την αμνησία της περιοχής, συντρίβοντας μετά τα ταμπού και συνεχίζοντας να συντρίβουμε...
Συνομιλίες με τη «χαμάς»; Αν θέλει να σταματήσει τη βία, το Ισραήλ είναι υποχρεωμένο να τις κάνει πράξη.
Προσήλωση στα εσωτερικά μας θέματα σε κάθε αραβική χώρα, ξεχνώντας το «όπιο» του Ισραήλ; Αιγύπτιοι, Ιορδανοί, Σύριοι, Λιβανέζοι κ.λπ. είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε, αν θέλουμε να πάψουμε να ζουμε σε αποτυχημένα κράτη.
Οι Παλαιστίνιοι εξακολουθούν να μην έχουν κράτος. Θα ήταν κρίμα να θάβαμε με τη σειρά μας όλα τα αραβικά κράτη, στο όνομα της Παλαιστίνης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου