Σημ: Δημοσιεύθηκε στην “Ελευθεροτυπία” στις 14.12.2007
“Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας”
Το εκλογικό σύστημα δεν είναι ένα τεχνικό πολιτικό ζήτημα, που αφορά μόνο το πόσες έδρες καταλαμβάνει κάθε κόμμα στη Βουλή. Είναι ένα πρωταρχικό και ουσιώδες θέμα που αφορά τη δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας, τη δυνατότητά της να λειτουργεί συνεκτικά και δίκαια.
Με όλα ανεξαίρετα τα εκλογικά συστήματα των τελευταίων 33 χρόνων μετά τη μεταπολίτευση του 1974, έχει θεσπισθεί η αρχή “ η μειοψηφία κυβερνά και η πλειοψηφία ελέγχει”.
Γιατί μειοψηφία είναι η σημερινή κυβέρνηση του 41,8%, μειοψηφία ήταν κι όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με εξαίρεση τη πρώτη εκλεγμένη μεταδικτατορικά κάτω από ειδικές συνθήκες. Με το νέο εκλογικό νόμο που εισάγει η κυβέρνηση, επιχειρείται η περαιτέρω ενίσχυση του αντιδημοκρατικού αυτού φαινομένου.
Το βασικό “λογικό” επιχείρημα που χρησιμοποιείται, για να “νομιμοποιείται” αυτή η απαράδεκτη αντιδημοκρατική παράδοση, είναι ότι “στην Ελλάδα δεν μπορούν να υπάρξουν κυβερνήσεις συνεργασίας, γιατί τα κόμματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους κι ως εκ τούτου χρειαζόμαστε πάσει θυσία μονοκομματικές κυβερνήσεις”. Ένα άλλο επιχείρημα είναι ότι “όποτε είχαμε κυβερνήσεις συνεργασίας αυτές απέτυχαν”.
Μια απλή ματιά να ρίξει κανείς στην ιστορία των 180 χρόνων περίπου του νεοελληνικού μας κράτους, θα δεί πλήθος εμφυλίων διχασμών και συράξεων κι ακραίων αντιδημοκρατικών δικτατορικών εκτροπών. Μαζί με τις εγχώριες ευθύνες για αυτόν τον αλληλοσπαραγμό, δεν πρέπει να αγνοηθεί η τακτική του διαίρει και βασίλευε των μεγάλων δυνάμεων, που από την αρχή βοήθησαν για τα δικά τους συμφέροντα και με το αζημίωτο τη συγκρότηση και ύπαρξη αυτού του κράτους.
Φαίνεται ότι οι παραδόσεις μένουν… . Μια σύχρονη ματιά να ρίξει κανείς στη πολιτική μας ζωή, θα δεί ότι τα 9/10 του πολιτικού χρόνου αναλώνεται όχι στο πως μπορεί να λυθεί πρακτικά ένα κοινό πρόβλημα , αλλά στην άγονη κοκορίστικη διαμάχη για το ποιός έχει δίκιο για αυτό. Η καθημερινή ατομική αλλαζονεία, η κομπορρημοσύνη, η μισαλλοδοξία, η αλλότρια μετάθεση των ευθυνών, η έλλειψη αλληλοσεβασμού που διακρίνει λίγο ως πολύ το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων πολιτών, έχει γίνει πια ένα σύχρονο πολιτισμικό μας χαρακτηριστικό που διαιωνίζεται κι ενισχύεται από τους πολιτικούς μας εκπροσώπους όλου σχεδόν του πολιτικού φάσματος κι από τις τυχάρπαστες φωνές που κυριαρχούν στα ΜΜΕ.
Το επιχείρημα, η πιπίλα πιο ορθά, “περί αδυναμίας συνεργασίας”, είναι ίσα ίσα ένα σοβαρότατος επιβιωτικός πολιτικός και πολιτισμικός λόγος για την ανάγκη υιοθέτησης, επιβολής, θέσπισης της συνεργασίας.
Το άλλο επιχείρημα περί αποτυχίας των προηγουμένων κυβερνήσεων συνεργασίας είναι και αυτό έωλο. Τέτοιες κυβερνήσεις είχαμε δύο τη μεταπολιτευτική περίοδο. Τη κυβέρνηση Τζαννετάκη, με σύμπραξη Ν.Δ., Συνασπισμού και την Οικουμενική με Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμό. Και οι δυό ήσαν πολύ βραχύβιες, δημιουργήθηκαν όχι από διάθεση συνεργασίας αλλά σε συνθήκες έντονης πολιτικής πόλωσης και υπονομεύτηκαν από την επιθυμία μονοκομματικής διακυβέρνησης και πρωθυπουργοποίησης του αρχηγού του ισχυρότερου πολιτικού κόμματος.
Συμπερασματικά η υιοθέτηση της απλής αναλογικής είναι αναγκαία για τους παρακάτω λόγους:
Για να υπάρχει κατ’ ουσία κι όχι κατ’ όνομα δημοκρατία, δηλαδή κυβέρνηση πλειοψηφίας, ικανή και ισχυρή να προωθήσει με μελέτη, προγραμματισμό και τη μέγιστη δυνατή συναίνεση, τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη σε όλους τους τομείς η χώρα. Για να υιοθετηθεί ένα νέο πολιτισμικό πρότυπο συνεργασίας και δικαιοσύνης, αντί του άγονου αλληλοσπαραγμού και της ρεμούλας των ημετέρων επιτήδειων. Για να μπορεί να αξιοποιηθεί δημιουργικά κι αξιοκρατικά, δίχως αποκλεισμούς, στο σύνολο του το διαθέσιμο στελεχικό μας δυναμικό. Για να υπάρχει ισχυρή κι αδιαμφισβήτητη διεθνής παρουσία της οιασδήποτε κυβέρνησης.
Το αίτημα της υιοθέτησης της απλής αναλογικής αφορά όλους τους πολίτες, όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Θέλουμε δημοκρατία, διάλογο και συνεργασία ή αδύναμες ευάλωτες σε κάθε εσωτερική και διεθνή πίεση κυβερνήσεις μειοψηφίας, κοκορομαχία και διχασμό.
Σε αυτό το δίλημμα όλοι πρέπει να επανατοποθετηθούν. Και όσοι μέχρι τώρα επαγγέλονταν τη δημοκρατία στα λόγια, για να κυβερνήσουν από μόνοι τους κι όσοι απέφευγαν τη συμμετοχή σε κυβερνητικές ευθύνες για να ασκούν εκ του ασφαλούς κριτική. Είναι ή δεν είναι “ Αυτό το χώμα δικό τους και δικό μας.”
Με κεντρικό άξονα την υιοθέτηση της απλής αναλογικής, στα πλαίσια μιας γενικότερης αναγεννητικής προσπάθειας εκδημοκρατισμού κι εκπολιτισμού της χώρας, θα μπορούσε να συγκροτηθεί δίχως αποκλεισμούς το ευρύτερο δυνατό μέτωπο πολιτών και πολιτικών δυνάμεων.
ΥΓ.Προφανώς το εκλογικό σύστημα δεν αρκεί από μόνο του σε μια αναγεννητική προσπάθεια. Η υιοθέτηση όμως των δημοκρατικών αρχών και της δημοκρατικής νοοτροπίας σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής αποτελεί μια αναγκαία προϋπόθεση. Κι ένα ασφαλές κριτήριο για την αξιολόγηση στη πράξη όσων επαγγέλονται τη δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου