Σάββατο 29 Ιουλίου 2017

ΠΥΡΙΤΙΟ το μέταλλο της ομορφιάς

  Δε συμβαίνει ξαφνικά…, χρειάζεται χρόνος για να γίνουν τα σημάδια ορατά και στη συνέχεια ενοχλητικά. Φθαρμένα, θαμπά νύχια, αδύναμα και άτονα μαλλιά που δύσκολα μακραίνουν και γεμίζουν σε κάθε μας χτένισμα με τούφες τη βούρτσα μας. Μικρές και ενίοτε όχι και τόσο μικρές ρυτίδες, εμφανίζονται πρόωρα δημιουργώντας μας την εντύπωση ότι η νιότη απομακρύνεται όλο και περισσότερο από κοντά μας. Όταν δε, η φθορά των οστών και των αρθρώσεων γίνεται πλέον ορατή είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι ο χρόνος αρχίζει και μας δείχνει τα σημάδια του. Στη πραγματικότητα όμως το πρόβλημα θα μπορούσε να αποδίδεται σε μια απλή έλλειψη πυριτίου ή οποία πολύ εύκολα διορθώνεται.

Τι είναι όμως το πυρίτιο;

Για πολλά χρόνια υπήρχε η άποψη πως πρόκειται για ένα ιχνοστοιχείο, αλλά τα τελευταία 20 χρόνια έρευνες έχουν δείξει πως είναι στην πραγματικότητα ένα δευτερεύον μακρο – στοιχείο.
Εδώ έχουμε μια γρήγορη υπενθύμιση από τα βασικά στοιχεία:
Macro-στοιχεία: Νάτριο (Na), Κάλιο (Ka), Φώσφορος (P), Ασβέστιο (Ca), Μαγνήσιο (Mg).
Δευτεροβάθμια μακρο-στοιχεία: Πυρίτιο (Si), Βόριο (B), Βρώμιο (Br), Ρουβίδιο (Rb), Στρόντιο (Sr).
Με περισσότερο από 7 gr στο σώμα μας, το πυρίτιο είναι ένα από τα κορυφαία 10 φυσικά στοιχεία που υπάρχουν στο σώμα μας, σχεδόν το διπλάσιο της ποσότητας του σιδήρου που δείχνει τη σημασία του βιολογικού και διαθρωτικού επιπέδου. Βρίσκεται σχεδόν παντού συμπεριλαμβανομένου και του αίματος (περίπου 10 mg/ ltισούται με το 1/10 του επιπέδου του ασβεστίου), τα όργανα και τους ιστούς (οστά, τοιχώματα των αγγείων, σπλήνα, τένοντες, μύες, ήπαρ, πάγκρεας, νεφρά, ενδοκρινολογικό σύστημα, τα μάτια, το δέρμα….).
Διάφορες μελέτες τα τελευταία 20 χρόνια έχουν δείξει τη σημασία του πυριτίου στην ανθρώπινη βιοχημεία κατέχονταςπολλαπλούς ρόλους μέσα στο σώμα. Εκτός από τη συμμετοχή του σε πολλές βιοχημικές αντιδράσεις, φαίνεται πώς λειτουργεί ως συν-παράγοντας σε ορισμένες αντιδράσεις των ενζύμων.
Οι πιο υψηλές συγκεντρώσεις πυριτίου βρίσκονται πάντα σε περιοχές υψηλής ασβεστοποίησης: π.χ. τα άκρα των οστών που αναπτύσσονται. Η συγκέντρωσή του σ’ αυτούς τους χώρους ποικίλλει ανάλογα με τις ανόργανες ουσίες, γι’ αυτό και η καλύτερα τεκμηριωμένη λειτουργία του πυριτίου είναι ότι διευκολύνει τον εμπλουτισμό των οστών με ασβέστιο και μέταλλα. Αυτό σημαίνει ότι ο οργανισμός δε μπορεί να αφομοιώσει και να χρησιμοποιήσει το ασβέστιο χωρίς την παρουσία του πυριτίου, ανάγοντάς το έτσι σε απαραίτητο θρεπτικό στοιχείο για όσους έχουν προβλήματα οστεοπόρωσης. Βρίσκεται στους ιστούς των τενόντων, του δέρματος, των μαλλιών και των νυχιών. Χάρις στο πυρίτιο τα κόκκαλα, τα δόντια και οι τένοντες, στερεοποιούνται, δυναμώνουν και γυαλίζουν.
Κάνει τους μύες πιο γερούς, το αίμα πιο ζεστό και τα μαλλιά πιο γυαλιστερά. Δυναμώνει όλες τις μεμβράνες, τους ιστούς των συνδέσμων, τα τοιχώματα των αρτηριών, τα τοιχώματα του λάρυγγος, το εξωτερικό και εσωτερικό μέρος των διαφόρων οργάνων του σώματος και τα τοιχώματα του πεπτικού σωλήνα. Δυναμώνει επίσης το δέρμα καθώς και τα νύχια.
Τα υψηλότερα επίπεδα βρίσκονται στο έμβρυο και μειώνονται με την ηλικία σε τέτοιο βαθμό που τα εξωκυτταρικά επίπεδα μπορούν να μειωθούν έως και 80% στους ηλικιωμένους.
Η γήρανση ξεκινά βαθιά μέσα στα κύτταρα, που περιέχουν κολλαγόνο, το συνδετικό στοιχείο που κυριολεκτικά «κρατά» όλα τα τμήματα του σώματος ενωμένα! Καθώς τα χρόνια περνούν, το κολλαγόνο φθείρεται και χάνει τη φυσιολογική ελαστικότητά του, που έχει σαν αποτέλεσμα χαλαρή επιδερμίδα, εξασθενημένα μαλλιά και εύθραυστα νύχια. Γνωρίζοντας ότι το πυρίτιο είναι ένα από τα σημαντικότερα συστατικά του κολλαγόνου, μπορεί να προλάβει αυτές τις επιπτώσεις της γήρανσης.
Η ημερήσια απαίτηση υπολογίζεται σε 40 grστοιχειακού πυριτίου. Υπό ιδανικές συνθήκες μπορεί να προωθήσει την καλύτερη υγεία γι’ αυτό και θεωρείται ένα από τα πιο χρήσιμα διατροφικά συμπληρώματα. Έρευνες έχουν δείξει ότι ή ημερήσια ανάγκη για να διατηρηθεί το επίπεδο του πυριτίου στο σώμα στο σωστό επίπεδο είναι αρκετά υψηλό (15-25 mgστοιχειακού πυριτίου ανά ημέρα και μέχρι 40 mg σε αποζημίωση (αναδιοργάνωση κολλαγόνου).
Το διοξείδιο του πυριτίου (silica) από το οποίο ο οργανισμός παράγει πυρίτιο (silicon), δεν είναι ιδιαίτερα συχνό στις τροφές. Τείνει να συγκεντρώνεται σε μέρη των φυτών, όπως είναι ο φλοιός, που εμείς σπανίως καταναλώνουμε. Γι’ αυτό και συνιστάται να καταναλώνονται με τη φλούδα τα φρούτα και τα χόρτα που τρώγονται έτσι.
Ένα φυτό αρκετά πλούσιο σε πυρίτιο θεωρείται το Εκουιζέτο (Εquisetumarvense) ή αλλιώς πολυκόμπι. Ο Διοσκουρίδης έλεγε ότι το πολυκόμπι κοπανισμένο και επαλειμμένο θεραπεύει τελείως τις πληγές γι αυτό και χρησιμοποιούνταν σαν επουλωτικό για τις πληγές. Το πυρίτιο ενισχύει την ανάπλαση του συνδετικού ιστού. Το αφέψημα του βοτάνου προστιθέμενο στο νερό του μπάνιου βοηθά στην αποθεραπεία διαστρεμμάτων και καταγμάτων καθώς και σε παθήσεις που προκαλούν ερεθισμούς και φλεγμονές του δέρματος, όπως το έκζεμα και έρπητας. Θεωρείται από τα καλύτερα βότανα για την τη θεραπεία των ρευματικών αρθριτικών προβλημάτων και βοηθάει τις αναπνευστικές παθήσεις, τη χρόνια βρογχίτιδα και φυματίωση, την αναιμία, εξασθένηση του οργανισμού. Τέλος χρησιμοποιείται για τα ευαίσθητα νύχια διότι τα σκληραίνει.

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Ανθρώπινη Επικοινωνία: το Μέγα Φάρμακο. Η πραγματική θεραπεία είμαστε εμείς


Ο μέσος Έλληνας σαφώς χαρακτηρίζεται ως εξωστρεφής.
Πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις ... στα café στα bar και στα ξενύχτια – ακόμα και εν μέσω κρίσης – το παλεύει ακόμη και τουλάχιστον επιφανειακά δείχνει κεφάτος και ανοιχτός τύπος, κάτι σαν social animal.
Οι πιο εσωστρεφείς άνθρωποι σε μια τέτοια Κοινωνία δε φαίνονται προς τα έξω και κατά κάποιο τρόπο είναι αυτό-αποκλεισμένοι απ' αυτόν τον οργασμό κοινωνικότητας που μας χαρακτηρίζει σαν λαό. Συνήθως δε, χαρακτηρίζονται από τους υπόλοιπους και ως μοναχόλυκοι, λίγο μουντρούχοι και σίγουρα “περίεργοι”. Το θέμα είναι η εξωστρέφεια να θεωρείται αυτονόητα αρετή και φυσιολογικότητα...
Με περισσή παρατηρητικότητα, όμως, αν κάποιος μελετήσει το τί ακριβώς βλέπει σε αυτήν την κοινωνικοποιημένη εξωστρέφεια, σίγουρα θα εντόπιζε την αύρα της επιφανειακής και τετριμμένης θεματολογίας μέσα στις παρέες.
Ανακυκλούμενα θέματα, προσωπικές εμμονές, ανταγωνιστικότητα και μια ‘αφροντισιά’ στο γιατί συζητάμε, τί ακριβώς μας ενδιαφέρει και πού καταλήγει μια εξωστρεφέστατη επαφή αυτού του επιπέδου. Συνήθως σ’ ένα αίσθημα κενού και ΔΙΑ-σκέδασης ... δηλαδή ένα σκόρπισμα!
Ως ένα σημείο ... καλό είναι να ξεσκάς - δεν το συζητάμε αυτό - αλλά επίσης ωφέλιμο είναι να επικοινωνείς με όρους αγάπης, κατανόησης και διάθεσης για απόκτηση γνώσεων και βαθύτερων συνειδητοποιήσεων.
Οι παρέες στην Ελλάδα είναι σαν ομαδικά group θεραπείας που δεν ξεκολλάνε από ένα σημείο και πέρα. Στο τέλος γίνονται απλά επαναλαμβανόμενες άσκοπες ρουτίνες, ΕΝΩ θα μπορούσαν να είναι η Βασιλική οδός για τη θεραπεία πολλών προσωπικών ζητημάτων.
Βέβαια και το ότι ακόμα ασκούμαστε σ’ αυτήν τη συνήθεια είναι ένα μεγάλο ΣΥΝ της λαϊκής μας κουλτούρας. Δεν το βρίσκεις συχνά σ’ άλλες χώρες και πρέπει να το διαφυλάξουμε. ΑΛΛΑ από μόνο του δε φτάνει.
Μια πιο ποιοτική και βραδεία αλλαγή στον τρόπο που συναγελαζόμαστε υπάρχει ανάγκη να λάβει χώρα. Μια επικοινωνία πιο πολύ βασισμένη στην κατανόηση, στη συνοδοιπορία για την εύρεση στοιχείων αυτογνωσίας, αλλά και καθαρή ανταλλαγή γνώσεων. Ένας τρόπος, δηλαδή, που θα μας αφήνει γεμάτους και πλήρεις με ξεκάθαρο όφελος από την επικοινωνιακή επαφή.
Τα café, τα μπαράκια και πόσο μάλλον τα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης δεν προσφέρουν ΚΑΝ τον κατάλληλο χώρο. Οι θόρυβοι και η γενική βαβούρα πνίγει τη διάθεση των ανθρώπων να μιλήσουν ανοικτά και με θετική διάθεση. Από την άλλη, βέβαια, δεν μπορείς να πας για βόλτα με μια φιλική παρέα και να καταλήξεις σ’ ένα ψυχοθεραπευτήριο. Αυτό θα ήταν μάλλον και κάπως φαιδρό!
Έχοντας, όμως, κατά νου πόσο ψυχικά ωφέλιμη - ακόμη και σωματικά θεραπευτική - μπορεί να είναι μια γνήσια, καθαρή και ειλικρινής επικοινωνία - απαλλαγμένη από τις τετριμμένες κενότητες - μπορούμε να επιδιώκουμε συνθήκες και ανθρώπους μ’ αυτό το κριτήριο και ασυνείδητα να δημιουργούμε έναν χώρο για την πραγματική παρέα που ωφελεί και στηρίζει. Μια παρέα που έχει να σου δώσει και να σου μάθει και να σε διευκολύνει στην προσωπική σου αναζήτηση. Μια παρέα που σου δίνει την ευκαιρία να προσφέρεις και ο ίδιος θετικά, στηρίζοντας τον Άλλον.
Στην πράξη κάθε φορά που ενδίδουμε στην επιφανειακή εξωστρέφεια, υπηρετούμε τον εαυτούλη μας χωρίς ενσυναίσθηση του άλλου προσώπου.
Ο Πολιτισμός - ο γόνιμος πάντοτε - δημιουργείται απ’ αυτά τα μικρο-σύνολα σε κάθε κοινωνία και εκεί είναι που γίνονται οι πραγματικές διεργασίες.
Γιατί την Ιστορία τελικά όντως τη γράφουν οι παρέες…
 
 Πηγή:  http://www.macroskopio.gr

Εις Γάμου Κοινωνίαν. Πόσο ‘μυστήριο’ παραμένει η επιτυχία του;


Βλέπω πυκνά συχνά ζευγάρια με πολυετή έγγαμο βίο να πασχίζουν να διατηρήσουν ένα σεξουαλικά υπερδραστήριο προφίλ. Με νύχια και με δόντια προσπαθούν να κρατηθούν στον αφρό μιας μετεφηβικής ορμής που φαντάζει κάπως...
Και γιατί όλα αυτά;
... Διότι η σεξουαλικότητα είναι αξία ανεκτίμητη! Είναι η υπέρτατη αλήθεια, ο φάρος κάθε αξιοζήλευτης σχέσης, ο κόμπος που σφιχτοδένει ένα ζευγάρι...
...Τα media όλου του κόσμου έχουν χτίσει καριέρες πάνω σ’ αυτήν την υπέρτατη αξία. Η δομή όλων των κοινωνιών ανεξαιρέτως στηρίζεται πάνω σ’ αυτήν την ακλόνητη αρχή που διασφαλίζει την απόλυτη ισορροπία μεταξύ του ζεύγους...  
Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι η πραγματικότητα απέχει από τη μόδα που πλασάρεται και όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσουμε αυτό τόσο πιο καλά θα αισθανόμαστε με τους εαυτούς μας.
ΔΕΝ υποβιβάζω τη σπουδαιότητα μιας καλής σεξουαλικής ζωής, αλλά τη θεωρώ υπερτιμημένη σε μονογαμικά ζευγάρια που μοιράζουν ευτυχισμένο κοινό βίο πολλών ετών. Είναι μια ΥΠΕΡ-προσπάθεια που εξ ορισμού ΔΕ θα ’πρεπε να καταβάλλεται – ούτε συνειδητά ούτε υποσυνείδητα.
Πολλοί πέφτουν σ’ αυτήν την παγίδα! Γίνεται τέτοια πλύση εγκεφάλου σε media-κο επίπεδο που η συχνότητά του “θεωρείται” ένδειξη υγείας, νεανικότητας και ευζωίας.
Το να γίνονται, όμως, οι «ΒΕΤΕΡΑΝΟΙ της ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑΣ» fashion victims ... το θεωρώ ιεροσυλία της ΑΓΑΠΗΣ στην οποία επένδυσαν.
Δε διανοούμαι ότι μετά από χρόνια όμορφης, γαλήνιας και απόλυτα χαρούμενης συμβίωσης αυτό που καταπραΰνει την ψυχική σου υπερένταση και σου χαρίζει απλόχερα ευτυχία σε μονιμότητα ΔΕΝ είναι τίποτε άλλο από μια αγκαλιά ουσίας ... ένα άγγιγμα στοργής.
Το να αποκοιμηθείς - χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς άγχη και χωρίς ντροπή - σε μια αγκαλιά που μόνο δεκτικότητα και αποδοχή εκπέμπει είναι η πεμπτουσία της αυτάρκειας. Το να βιώνεις μια ατάραχη κατάσταση, συναισθηματικής ευδιαθεσίας, είναι το όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι που να κοντράρει στα ίσια μια ζεστή επικοινωνία γεμάτη ενσυναίσθηση, μια ανταλλαγή γλυκών φιλοφρονήσεων εις ένδειξη θαυμασμού, μια ειλικρινή επαφή με στόχο την κατανόηση και την αλληλοβοήθεια.
Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα που να δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση από πολύωρες συζητήσεις που επιχειρείς αναλύσεις επί αναλύσεων, με σκοπό την εύρεση της αλήθειας επί παντός επιστητού. Την ακούραστη ψυχαναλυτική προσέγγιση, σε προσωπικά ζητήματα που σε κατατρώγουν, από αποδέκτη που μόνο καθάρια αγάπη - χωρίς ανταλλάγματα - έχει να προσφέρει.
Αυτή η ακατάλυτη αίσθηση της τρυφερής εξάρτησης που παθαίνεις από την παρουσία του άλλου στον χώρο σου είναι αξία ανυπολόγιστη και ακόρεστη. Μια αίσθηση δέσμευσης που σε κάνει πιο δυνατό, χωρίς να περιορίζεται η ελεύθερη σκέψη σου. Ακόμη και η επανάληψη συνηθειών λαμβάνει θετικούς συνειρμούς που συντηρούν μια γλυκιά καθημερινή προσμονή.
Γιατί, λοιπόν, τέτοιο άγχος για διατήρηση μιας υψηλής σεξουαλικότητας που εκ των πραγμάτων με τα χρόνια φθίνει; Γιατί να θέλεις να παρουσιάζεις ένα προσωπείο που κουράζει κι εσένα τον ίδιο; Γιατί τόση ανάγκη για αυτοεκτίμηση και αυτοπροβολή μέσω του SEX;
Αυτό όταν γίνεται, ΔΥΟ τινά συνήθως συμβαίνουν.
Ή … όντως η ασυνήθιστα έντονη σεξουαλικότητα είναι γεγονός, αλλά με αδιαμφισβήτητο κόστος τη συναισθηματική στασιμότητα και την εμπόδιση της εξελικτικής πορείας της σχέσης.
Ή … ΔΕΝ είναι γεγονός, με αυταπόδεικτο κόστος την κοινωνική καταπίεση για αποδοχή από άλλους “ερωτύλους”, με extra επιπτώσεις την κατάθλιψη που επιφέρει η κρυψίνοια και το “στίγμα” που αναπόφευκτα τραγανίζει τη σχέση.
Είναι θέμα προσωπικότητας και αυτοπεποίθησης να προτάξεις ως πιο σπουδαίες και ουσιώδεις τις άπειρες άλλες απολαύσεις μιας σχέσης και να αποτινάξεις τις όποιες ενοχικότητες η κοινωνία σου έχει επιβάλει ακατανοήτως.
Η φύση στο πέρας των ετών έχει μια σοφία που οφείλεις να την υπακούσεις και να συμπορευθείς πλάι της αν πραγματικά θέλεις να αγγίξεις υψηλά επίπεδα πνευματικών εξάρσεων. Το να αποδεχτείς τις αναπόφευκτες εναλλαγές προτεραιοτήτων είναι θέμα ωριμότητας και ορθοφροσύνης.
Εξάλλου, η ατσάλινη υπόσταση μιας σχέσης φαίνεται ξεκάθαρα από το αν τις εναλλαγές αυτές τις καλοδεχτείς ή τις απορρίψεις. Απαιτεί δουλειά και φυσικά ακλόνητη αγάπη για να περάσεις στα επόμενα στάδια, τα οποία όχι μόνο δε θα σε ξενίσουν ... αντιθέτως θα σε ευτυχίσουν.
Ο γάμος, λοιπόν, που ποντάρει στη μονογαμικότητα και τη διάρκεια ΔΕΝ μπορεί να σταθεί αν δεν αφεθείς στην ανελικτική του πορεία. Η ευτυχία που σου επιφυλάσσει είναι τόσο χαοτικά δυνατή που θα σε συνεπάρει σ’ ένα πνευματικό ταξίδι που θα εύχεσαι να μην τελειώσει ποτέ.

 Πηγή:  http://www.macroskopio.gr

Frenemies = Φιλεχθροί

Το οικογενειακό μου περιβάλλον - με κοινωνική συμπεριφορά συγκρατημένη και εσωστρεφή - πάντα μου υποδείκνυε με τον τρόπο του ότι η φιλία είναι μια ουτοπία, στην οποία δεν υπερεπενδύεις γιατί σπαταλάς συναισθηματική ενέργεια χωρίς αντίκρισμα.
Για πολλά χρόνια, έχοντας στο μυαλό μου αυτά ακριβώς τα κοινωνικά σχήματα που με ωθούσαν στη δημιουργία φιλικών σχέσεων μέσα σε συγκεκριμένα όρια - για να αποφύγω τυχόν απογοητεύσεις - όλα κυλούσαν ήρεμα και έδειχναν τακτοποιημένα.
Κάποια στιγμή, όμως, πήρα θάρρος και παρακούοντας τα σοφά λόγια των δικών μου, θέλησα να κάνω το επόμενο βήμα, σε μια προσπάθεια να εμβαθύνω στην ανθρώπινη επαφή. Η γλυκιά ψευδαίσθηση της «παρέας» στην αμερικανική σειρά “Τα Φιλαράκια” προφανώς με παγίδευσε, καθώς πίστεψα στο όνειρο.
Έδωσα, λοιπόν, χώρο και χρόνο σε πολλούς “φιλικούς” κύκλους ... με πολλές εξόδους ... πολλές κοινωνικότητες ... πολλές επαφές!
Ήρθα αντιμέτωπη με διάφορους “φιλότυπους” που για πολλά χρόνια η θετική μου διάθεση, η ανάγκη μου για συναναστροφή και η δίψα μου για «ΣΥΜ – Πάθεια» με έκαναν να ωραιοποιώ καταστάσεις και να δικαιολογώ συμπεριφορές.
Η υποχρεωτική, όμως, ωρίμανση κάποια στιγμή ξεθολώνει το τοπίο και η αλήθεια αποκαλύπτεται. Μια αλήθεια πλήρους απομυθοποίησης!
ΤΩΡΑ πια ... βλέπω την επιφανειακότητα κάποιων “φίλων” που παρουσίαζαν στοιχεία εμμονικού συνδρόμου. Η ‘τετριμμενο-λογία’ έπαιρνε διαστάσεις παγίωσης, ως αφιέρωμα στη ‘Μέρα της Μαρμότας’. Η υπερανάλυση της α-διάφορης καθημερινότητάς μας - στο απόγειο κάθε φορά της συζήτησης - γινόταν επικίνδυνη για την ψυχική μου υγεία!
Κι όταν, μάλιστα, αυτό συνδυαζόταν με προφανή αδιαφορία στις δικές μου προσπάθειες για αλλαγή θέματος, τότε η προβληματικότητα χτυπούσε κόκκινο. Συγκεκριμένα, αυτό εκδηλωνόταν με αγενή διάσπαση προσοχής όταν το θέμα προς συζήτηση σοβάρευε και όταν ο όποιος προβληματισμός έβγαινε στο προσκήνιο, απειλώντας με παύση την ανούσια χαροπότητα. 
ΤΩΡΑ ... είμαι σε θέση να δω ότι η επικοινωνία σε κάποιες παρέες είχε στοιχεία πρωτόγονης έκφρασης. Με έντονη διάθεση επιβολής, βάσει πότε άναρθρων κραυγών και πότε έναρθρου λόγου στη διαπασών, ο υποτιθέμενος διάλογος στηριζόταν σε αστραπιαία σύντομες φράσεις. Οτιδήποτε πέραν αυτού δε γινόταν καν αντιληπτό!
Αυτή η επιβολή φαινόταν και από το γεγονός ότι η ώρα και το μέρος συνάντησης ήταν τις περισσότερες φορές δική τους υπόθεση. Αυτοβούλως αναλάμβαναν ηγετικά χαρακτηριστικά ως προς το ‘πότε’ και ‘που’, αδιαφορώντας για τα αυτονόητα.
Αυτό το χαρακτηριστικό κατά καιρούς εμφανιζόταν συνδυαστικά και με οριακά καυστικές πλάκες. Τόσο οριακά που οι κανόνες καλής συμπεριφοράς όχι μόνο με εμπόδιζαν να τις αναδείξω, αλλά με υποχρέωναν να τις αποδεχτώ με χαμόγελο. Ειδάλλως, θα στιγματιζόμουν ως ‘κρύα’, χωρίς αίσθηση του χιούμορ.
ΤΩΡΑ ... μπορώ να διακρίνω κάποιους “φίλους” που υποσυνείδητα τους απέφευγα, καθώς ο κόσμος τους περιστρεφόταν μόνο γύρω από τον εαυτό τους. Εγωκεντρισμός στο έπακρο! Η ζωή τους προβαλλόταν με τόσο ενδιαφέρον που με ‘εργολαβική’ διάθεση μονοπωλούσαν την κουβέντα.
Οι δικές μου ανησυχίες ήταν δευτερευούσης σημασίας ... άρα, εκτός ατζέντας. Ίσως, να έφταιγε το γεγονός ότι δεν ήμουν πολύ καλή ‘presenter’ και το ‘κοινό’ έχανε γρήγορα το ενδιαφέρον του. Ίσως...! Αν, όμως, η “φιλία” αρχίζει να θυμίζει κανόνες επαγγελματικού meeting, τότε η ιερότητά της κατακρημνίζεται και αφήνει πίσω της ‘ψυχολογικά ερείπια’.
ΤΩΡΑ ... δυσκολεύομαι να πιστέψω πώς δεν μπορούσα να καταλάβω τι με ενοχλούσε στην παθητικοεπιθετικότητα κάποιων που με υποχθόνιο τρόπο με εξανάγκαζαν σε αδράνεια. Με συμπεριφορά πολιτικής ορθότητας ... κατά τα άλλα ... όταν κάτι ταρακουνούσε τις ιδέες τους, γινόταν αλλαγή προσωπείου, με κύρια χαρακτηριστικά την ‘καθωσπρέπει ειρωνεία’ και την ‘καλλωπισμένη προσβλητικότητα’.
Περίεργο είδος ανθρώπων ... με όψη ‘βρετανού αριστοκράτη’, αλλά με διπολικότητα ‘ψυχικά ασθενούς’!
ΤΩΡΑ ... αντιλαμβάνομαι πιο εύκολα τους επερχόμενους οικειοποιητές του πορτοφολιού μου. Κάποιοι εκμεταλλευόμενοι τη χρόνια “φιλία” μου, ζήτησαν οικονομική βοήθεια που στο τέλος αποδείχτηκε μια υποχρεωτική δωρεά. Πλήρης εξαφάνιση της έννοιας «ευθιξία» σε όλα τα επίπεδα. Αντιθέτως, επικρατούσε για καιρό ένα θολό κλίμα που οδήγησε στην τελική παραγραφή της πράξης. Ένα νεοελληνικό ‘κοτζαμπάσικο χαράτσι’!
ΤΩΡΑ ... μπορώ να ξεχωρίσω πιο γρήγορα τις επιφανειακές φιλίες που στηρίζονταν σε τυπολατρίες. Οι προσωπικές και εθνικές εορτές ήταν μείζονος σημασίας, η συχνότητα των συναντήσεων γινόταν βάσει ετήσιου χρονοδιαγράματος και η διάρκειά τους είχε ‘άνοιγμα’ ακρίβειας λεπτού. Όλα βάσει πρωτοκόλλων και προγράμματος!
ΤΩΡΑ ... βλέπω καθαρά εκείνους που τοποθετούσαν τη “φιλία” μου σ’ ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, εικονικής πραγματικότητας. Ήταν αυτοί που όταν με συναντούσαν τυχαία στον δρόμο, ξεχείλιζαν από ενθουσιασμό και γεμάτοι δυσαρέσκεια για το ότι έχουμε καιρό να βρεθούμε - με την ίδια κάθε φορά αξιοπερίεργη επαναληψιμότητα - στο τέλος μου λέγανε: “... άντε να μη χανόμαστε!”
Μα ... για να μη ‘χαθείς’, προϋποθέτει πρώτα να ‘βρεθείς’!!!
Αυτοί οι ίδιοι είχαν και την κακή συνήθεια - σε άσχετες στιγμές - να με προσκαλούν σε έξοδο την ώρα που οι ίδιοι βρίσκονταν ήδη έξω, συμπληρώνοντας ενίοτε το ‘εγκληματικό’: “... θα είμαστε εδώ για το επόμενο 2ωρο ... σε περιμένουμε ...!”
Όλο αυτό συνήθως μεταφράζεται ως εξής: «Δεν είχαμε σκοπό να σε καλέσουμε, αλλά ως γνήσιοι δημοσιοσχεσίτες οφείλαμε να το κάνουμε για να βγούμε από την υποχρέωση. Εξάλλου, δεν προλαβαίνεις να έρθεις!»
Σίγουρα όλοι αυτοί οι “φίλοι” δε θυμίζουν σε τίποτα τους FRIENDS που με παρέσυραν στο όνειρο. Πρόκειται, μάλλον, για FRENEMIES που λίγα σου προσφέρουν και πολλά σου ζητούν. Ζητούν τον χρόνο σου, την προσοχή σου, την ενέργειά σου ... με αντάλλαγμα την ψυχική σου κενότητα. Βαρύ το τίμημα για λίγη εξωστρέφεια!
Μέσα, όμως, σ’ αυτόν τον ορυμαγδό ... ευτυχώς ... κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις μου αναπτέρωσαν το ηθικό για να μη χάσω παντελώς την πίστη μου στους ανθρώπους. Λειτουργούν πια ως μέτρο σύγκρισης για να διαλύσω τη σύγχυση που μου προκαλούσαν για χρόνια οι “φιλεχθροί” ως προς το τι είναι φυσιολογικό και τι αφύσικο ανάμεσα σε σχέσεις ΒΑΘΟΥΣ και πραγματικής ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ.
«Φιλία εστί μία ψυχή εν δυσί σώμασιν ενοικουμένη» (Αριστοτέλης)
Ξέρω ... θέτω πολύ ψηλά τον πήχη, αλλά μετά από 4ις δεκαετίες στην πλάτη μου, δε δέχομαι τίποτα λιγότερο!!! Και όταν λέω ‘λιγότερο’ δεν εννοώ φυσικά σε επίπεδο ελαττωμάτων, αλλά σε επίπεδο αυθεντικών συναισθημάτων.
Είναι πολλά τα ‘πρέπει’ της ζωής, στα οποία καθημερινά αναγκαστικά υποκύπτω. Αρνούμαι, όμως, πια να υποκύψω στον ‘πρεπει - σμό’ της δήθεν φιλίας που το μόνο που προσφέρει είναι φθορά, πόνο και ματαίωση.
Το αίσθημα της ΠΗΓΑΙΑΣ ΖΕΣΤΑΣΙΑΣ είναι αρκετό για να παραμερίσει κάθε ελάττωμα και να δώσει ώθηση στο παρακάτω.........
Τόσο απλό … μα τόσο δύσκολο συνάμα!
Πηγή:  http://www.macroskopio.gr/