Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Σωτηριολογία: Από τον Ορφέα στον Ιησού

Από: Άθεος

Πολλοί πιστεύουν πως η "σωτηρία της ψυχής" έχει ριγμένες τις ρίζες της στην «Παλαιά Διαθήκη» που κατ’ απαίτηση του Ιερατείου των Εβραίων πάσχιζε για τη σωτηρία του Ισραήλ.
Όμως η σωτηρία του Ισραήλ δεν ήταν παρά μια αναγκαιότητα του θεοκρατικού τους συστήματος.
Έτσι επινοήθηκε η έλευση του Μεσσία και αργότερα του Ιησού στην «Καινή» όπου σαν Σωτήρας θέλησε να μας λυτρώσει από το προπατορικό αμάρτημα.
Αργότερα, με την ελληνική φιλοσοφία και τα δάνειά της (Λόγος) η σωτηριολογία αναβαθμίστηκε ποιοτικά για τις απαιτήσεις της παγκόσμιας θρησκείας. Όμως, η αλήθεια είναι πως, η άθλια επίγεια ζωή των ανθρώπων έδωσε την κατευθυντήρια ώθηση στον πόθο του ανθρώπου αναζητώντας λύτρωση και καλύτερες μέρες, έστω και μετά θάνατον, αφού στην επίγεια ζωή ήταν ανήμπορη να κάνει και το παραμικρό.
Η φτώχεια, η αθλιότητα, η δυστυχία και γενικά η αποσύνθεση της κοινωνίας μετά την ρωμαϊκή κατάκτηση γέννησαν την ελπίδα της θείας παρέμβασης με την αποστολή ενός Σωτήρα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η αβάσταχτη και άθλια ζωή. Μπορεί οι πολλοί να μην είχαν πρόσβαση στη μυητική διαδικασία, όμως με την έλευση του Σωτήρα, όλοι είχαν το δικαίωμα, να σωθούν.
Η ελπίδα της κοινωνικής βελτίωσης ήταν κοινός πόθος από την Ανατολή μέχρι τη Δύση. Είναι η εποχή όπου η λατρεία των θεών της Ανατολής γίνεται μόδα στα μεγάλα εμπορικά κέντρα της Δύσης. Οι θεοί πολλών πολιτισμών ταυτίζονται. Είναι η εποχή της ενοθεΐας.
Παράλληλα, γεννιέται η ανάγκη δημιουργίας ενός παγκόσμιου θεού. Ήταν απαίτηση της εποχής. Σε μία διεθνοποιημένη κοινωνία, ιδιαίτερα μετά τη ρωμαϊκή επικράτηση, η θρησκευτική παγκοσμιοποίηση επιβάλλεται, όχι κυβερνητικά, αλλά νομοτελειακά.
Οι εξωτικές ιδέες της Ανατολής, η αστρολογία, οι εξορκισμοί και τα περίτεχνα θαύματα μαγείας, που επινοούν απατεώνες, κατακλύζουν τα λιμάνια και τα πολυπληθή κέντρα των ονομαστών πόλεων της αυτοκρατορίας
...όπως κατακλύζουν σήμερα ανάλογες εκπομπές στην τηλεόραση.
Θρησκευτικοί σύλλογοι, ορφεοτελεστές, εταιρείες και ψευτοδιδάσκαλοι, τύπου Περεγρίνου, γυροφέρνουν στις φτωχογειτονιές όλων των επαρχιών. Η αυτοκρατορία γέμισε αγύρτες, προφήτες και θαυματοποιούς, που πουλούν ελπίδες, ας μου επιτραπεί η έκφραση, λες και είναι μεταξωτές κορδέλες.
Οι άνθρωποι τότε είχαν την τάση εύκολα να θεοποιούν τους ήρωες και τους ηγέτες τους.
Ο Δίας τιμόταν σαν Σωτήρας εδώ και αιώνες (Αριστοφάνης «Πλούτος» 1175).
Ο Δημήτρης ο Πολιορκητής και ο Α΄ Πτολεμαίος ο Λάγου πήραν την προσωνυμία του Σωτήρα. Το ίδιο αργότερα και ο Ρωμαίος Αύγουστος, που εγκαινίαζε μία εποχή ομόνοιας και ειρήνης, καθιερώνοντας την καλή είδηση («Ευαγγέλιο»).
Έκτοτε όλοι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες θεοποιούνται από το λαό. Γίνονται εκπρόσωποι του θεού και ο σεβασμός του λαού εντονότερος.
Το θείο πάθος πολλών θεών της Ανατολής διαδέχεται ο θάνατος.
Η Ανάσταση ερμηνεύεται σαν Σωτηρία και Λύτρωση.
Την εποχή αυτή οι αναστημένοι θεοί της Ανατολής, που από καιρό έχουν χάσει τα χαρακτηριστικά της αγροτικής τους καταγωγής μετουσιώνονται σε θείους εκφραστές, λυτρωτές των καταπιεσμένων και δύστυχων πιστών τους.
Ο Διόνυσος, ο γιος της Σεμέλης, δεν επισκέπτεται πια ζωντανός τον Άδη, αλλά κατεβαίνοντας μέσα από τον τάφο, τον επισκέπτεται νεκρός, μετά το διαμελισμό των Τιτάνων. Ο ίδιος ο Απόλλων ενταφιάζει το νεκρό σώμα, σύμφωνα με διαταγή του πατέρα του Δία. Δεν Αναγεννιέται απλά, όπως ξέρουμε, αλλά ανασταίνεται. Αν η αστραπιαία επαφή με το θείο, κατά τη μυσταγωγία της μύησης, ανανέωνε το μύστη, βιώνοντας εκείνη την υπερβατική εμπειρία που υποσχόταν τη σωτηρία της ψυχής του στον άλλο κόσμο, τώρα η Ανάσταση του Ορφικού Διόνυσου, του υιού του Θεού, υπόσχεται Σωτηρία σε όλο τον κόσμο. Ο θεός έζησε, έπαθε, πέθανε και αναστήθηκε για να λυτρώσει τον άνθρωπο. Η νίκη του πάνω στο θάνατο, συμβολίζει τη Σωτηρία και οι πονεμένες καρδιές των πιστών έβρισκαν Παρηγοριά για τη ζωή και Ελπίδα μετά το θάνατο. Ο Ορφικός Διόνυσος είναι ο τελευταίος βασιλιάς, ο έκτος σύμφωνα με τη Ορφική κοσμοθεωρία, που αναλαμβάνει την κυριαρχία του Σύμπαντος, από τον πατέρα του το Δία.
Οι θρησκείες παγκοσμιοποιούνται και οι Εβραίοι μέσα από τις Συναγωγές καραδοκούν, περιμένοντας να οικειοποιηθούν ό,τι τους βολεύει.
Μεσσιανισμός και Σωτηριολογία ταυτίζονται.
Η αλληγορία των Γνωστικών γίνεται δοξασία κατά γράμμα στους χριστιανούς!
Ακόμα και στον χριστιανισμό, ο Ιουστίνος θεωρεί το «αίμα της σταφυλής» σαν «Δύναμη του Θεού» συνδέοντάς το με το αίμα του Χριστού, αποδεικνύοντας ότι… δε γεννήθηκε από άνθρωπο αλλά από το θεό αφού, αντί ανθρώπινου σπέρματος χρησιμοποιήθηκε θεία δύναμη («Α΄ Απολογία» 32.7-11 και «Διάλογος προς Τρύφωνα» 54.1-2 και 69.2). Ακόμα και στη φράση «…δεν θέλει εκλείψει σκήπτρο εκ του Ιούδα, ούτε νομοθέτης εκ του μηρού αυτού…» ο Διόνυσος υπονοείται, γιατί αυτός ήταν που γεννήθηκε από το μηρό του Δία!
Η συνέχεια άλλωστε είναι αποκαλυπτική «…στ’ αμπέλι δένει το πουλάρι του, το γαϊδουράκι του στο κλίμα Πλένει με κρασί τα ρούχα του, στο αίμα των σταφυλιών τη φορεσιά του». (Γέν. 49.10-11). Ο Ιουστίνος όμως φαίνεται να ενοχλείται ακόμα και από το γαϊδουράκι που λέγεται ότι χρησιμοποιούσε ο Διόνυσος. Η ομοιότητα αυτή με τον Ιησού, τον έκανε για μία φορά ακόμα να παραδεχτεί ότι, οι φαύλοι δαίμονες μιμήθηκαν τον Ιησού, έστω και χίλια χρόνια… πριν από αυτόν! («Διάλογος προς Τρύφωνα» 69.1-2).
Ο Μουσαίος, σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη (Δ΄ 25) ήταν μαθητής του Ορφέα, σύμφωνα με τους Ιουδαίους όμως δεν είναι αυτός που ανήκει στη Μούσα, αλλά ο ίδιος ο Μωυσής, σύμφωνα με την ομοηχία του ονόματος (Ευσέβιος «Ευαγγελική Προπαρασκευή» Ι.27).
Ο Φίλων της Αλεξάνδρειας τον καιρό εκείνο (1ος αιώνας) στο «Περί Κοσμοποιίας» σύγγραμμά του θεωρούσε το Μωυσή πρόδρομο του Πλάτωνα. Όντας Πλατωνικός, ο Φίλων, στο πιο πάνω σύγγραμμά του θεωρούσε τις ιδέες του Πλάτωνα σκέψεις του θεού! Είναι ο διαμεσολαβητής Λόγος που ο Ιουδαίος φιλόσοφος τον θεωρούσε Μεσίτη ή Μεσσία. Είναι θεός γιατί, εκφράζοντας τη θέλησή του, θεωρείται πρωτότοκος γιος του. Η σύλληψη του «Λόγου», αποτέλεσε για το Φίλωνα, το πλήκτρο που έβαλε σε λειτουργία το μείκτη για την ανάμειξη ετερόδοξων φιλοσοφικών δογμάτων. Και να φανταστεί κανείς, καμιά σχέση δεν υπήρχε ακόμα ανάμεσα στον Φίλωνα και τους χριστιανούς!
Ο συγκρητισμός δρα νομοτελειακά στις θρησκείες!
Τα «Αδώνεια» ήταν η γιορτή που περιέκλειε όχι μόνο θλίψη και θρήνο για το θάνατο του Άδωνη, αλλά και χαρά με την επιστροφή του, που συμβόλιζε την επιστροφή της βλάστησης και της καρποφορίας.
Ο θρήνος των Αδωνιαζουσών ήταν πένθιμο άσμα γυναικών που το έψαλλαν μπροστά στο ομοίωμα του Άδωνη κατά την πρώτη μέρα των εορτασμών. Ο διάλογος ανάμεσα στη Γοργώ και την Πραξίνοα, τις δυο Αδωνιάζουσες του 15ου ειδυλλίου του Θεόκριτου δίνουν ζωντανά και ανάγλυφα το κλίμα των εορτασμών στην Αλεξάνδρεια του 3ου αιώνα, πριν από τη χρονολόγησή μας (Θεόκριτος «Συρακόσιαι ή Αδωνιάζουσαι»).
Μια ολόκληρη βδομάδα κρατούσαν οι εκδηλώσεις θλίψης που περιελάμβαναν αναπαράσταση του θείου δράματος, με γυναίκες να θρηνούν γύρω από το ομοίωμα και τον τάφο του Άδωνη, που στόλιζαν με λουλούδια (επιτάφιος). Το ξύλινο ομοίωμά του Άδωνη πλενόταν και αρωματιζόταν με αιθέρια έλαια της Μυρτιάς και μετά το τύλιγαν με μάλλινα σάβανα και το έθαβαν. Αργότερα και κατά τη διάρκεια όπου ο χώρος πλημμύριζε με φως ο ιερέας ανήγγειλε το χαρμόσυνο γεγονός της ανάστασης. Ο κόσμος εκδήλωνε με χαρά τη μιμητική ανάσταση του θεού. Έτσι ανασταίνεται η φύση αλλά και η ψυχή του ανθρώπου μετά από το θάνατό του. Βλέπουμε λοιπόν ότι το δράμα της «ανθρώπινης ψυχής» και στο μύθο αυτό είναι απόλυτα πλατωνικό.
Εδώ όμως, το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι ο Μεσσιανισμός των Ιουδαίων δε φαντάζει τόσο ξένος και εξωτικός όσο θα περίμενε κανείς. Μάλιστα, όπως φάνηκε από την υπάρχουσα Σωτηριολογία της αρχαίας παράδοσης, μάλλον οι Ιουδαίοι ήταν οι αποδέκτες της Λυτρωτικής έλευσης του θεού, που όχι μόνον τους επηρέασε αλλά και ταύτισαν με το δικό τους μεσσιανισμό που ως τότε μόνον εθνικό και σοβινιστικό χρώμα είχε. Σε ολόκληρη την έκταση της εβραϊκής Βίβλου, ο θεός τους, σώζει μόνον Εβραίους. Είναι ο Σωτήρας του Ισραήλ και μόνο του Ισραήλ (Ησ. 12.2). Από το Νώε (Γεν. 7.1) το Λωτ (ο.π. 19.14) τον Ιωσήφ (ο.π. 45.7) ή και όλους μαζί από την εποχή της Αιγύπτου (Εξ. 14.13) και μέχρι την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας (Α΄ Εσδ. 2.3), ο Γιαχβέ, σαν Ποιμένας, προστατεύει μόνο το δικό του κοπάδι.
Είναι ένας πολεμιστής θεός, προστάτης των Εβραίων, και όχι παγκόσμιος θεός.
Αναφέροντας αυτά τα λίγα, αλλά ουσιαστικά, παραδείγματα, γύρω από την ίδρυση δοξασιών, αναφερόμενος στην κακοβατότητα της εξέλιξης των ιδεών, συμπεραίνω δύο τινά.
Α) Καμιά θρησκευτική κίνηση δε δημιουργήθηκε άπαξ και διατηρήθηκε χωρίς να εξελιχθεί αναμιγνύοντας συγκρητικά στοιχεία από άλλες θρησκευτικές κινήσεις του παρελθόντος.
Β) Κανένα πρόσωπο, που φέρεται να δρα με υπερφυσικές δυνάμεις, συμβάλλοντας στη γένεση νέων θρησκευτικών δοξασιών, δε θα μπορούσε να υπάρξει ιστορικά. Καλυμμένο πάντα πίσω από το μύθο κάνει την εμφάνιση του μετά από έναν τουλάχιστον αιώνα, χρόνο που θεωρώ ασφαλή, προκειμένου να καλυφθεί το «γεγονός» πίσω από το θρύλο και το ψέμα, γεννώντας κι αναπτύσσοντας στο μέλλον έναν καινούριο μύθο, θρύλο ή δοξασία.
Το ιστορικό γεγονός, πρέπει να γίνει κατανοητό, δεν περνά ποτέ απαρατήρητο, χωρίς να αφήσει ίχνη. Το παρελθόν ζει πάντα μέσα από την ιστορία που καταγράφει ο ιστορικός, όπως και το παρόν αποτελεί συστατικό υλικό της μελλοντικής ιστορικής καταγραφής. Αρμόδιοι λοιπόν για να αποφανθούν για την ιστορική ύπαρξη μιας προσωπικότητας είναι μόνον οι ιστορικοί.
Ερμής, Ζωροάστρης, Ορφέας ή Μουσαίος, Άδωνης, Μωυσής ή Ιησούς καλυμμένοι πίσω από τη διάδοση που συχνά τροφοδοτεί η λαϊκή παράδοση και η σκόπιμη «είδηση» του Ιερατείου, παρά τη φήμη και την υποτιθέμενη επιρροή τέτοιων προσώπων, παραμένουν πεισματικά θαμμένοι μέσα στο μύθο που τους περιβάλλει. Η ιστορική τους υπόσταση που τόσο αμυδρά ξεπροβάλει από τα βάθη του παρελθόντος, μπορεί να θεωρηθεί αμελητέα, αρκεί να κάνουμε τον κόπο να διαχωρίσουμε το θρύλο από το πραγματικό γεγονός.
Οι πρώτοι «χριστιανοί» δίνοντας ιδιαίτερο βάρος, από εγωισμό κυρίως, στο θρύλο του ιδρυτή τους, κατασκεύασαν μια θρησκεία χαλκεύοντας σε μεγάλο βαθμό την ιστορία της ανθρωπότητας. Οι παραχαράκτες της ιστορίας, διαστρέφοντας την αλήθεια, κατάφεραν να μας πνίξουν στο ψέμα και την απάτη.

7 σχόλια:

vagnes είπε...

...αφού κάνω σαφή διαχωρισμό μεταξύ απλών πιστών και Ιερατείου να πω:
Πως μπορεί στη ζωή των ψευδαισθήσεων που στην ουσία ζούμε, να αρνηθεί κάποιος στο όνομα ακόμη και μιας ρεαλιστικής απόδειξης μη ύπαρξης θεού, την χαλαρωτική ανακουφιστική άποψη περί μιας ζωής με λιγότερα εως καθόλου προβλήματα;

Αν η πραγματική πίστη στο θεό είναι ένας παράγοντας ευτυχίας για τους πιστούς, ποιος ο λόγος να τους πείσουμε για την μη ύπαρξη αν δεν έχουμε μια ευτυχέστερη άποψη περί ζωής να τους χαρίσουμε;

ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ, QUALITY OF LIFE είπε...

Αγαπητέ/η Vagnes,
Καλώς ή κακώς, προβλήματα θα υπάρχουν πάντα στις ζωές όλων μας, ακόμη και αν τρελαθούμε για να μην τα σκεφτόμαστε, αν αρρωστήσουμε ή αρχίσουμε τα ναρκωτικά. Η ζωή του Ανθρώπου, όπως άλλωστε και κάθε έμβιου όντος εμπεριέχει προβλήματα και κρίσεις που ζητούν λύσεις και αλλαγές.
Κατά τη γνώμη μου, η μόνη επιλογή που έχουμε είναι αυτή της γενναιότητας, του θάρρους και της τόλμης. Όλες οι άλλες λύσεις ¨κουκουλώματος" μπορεί μεν αρχικά να δώουν κάποιοα λύση, στη συνέχεια όμως θα μας περιορίσουν σε κάτι άλλο. Π.χ. πόσοι θεοσεβούμενοι άνθρωποι δεν κλείνουν τα μάτια μπροστά στην αποδοχή της τεκμηριωμένης αλήθειας όπως είναι η δαρβινική εξέλιξη ή η αναγκαιότητα εισαγωγής του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής. Για κάθε αποφυγή ενός προβλήματος μας, η πληρωμή έρχεται στο μέλλον και μάλιστα με τόκο!
Μπορεί όντως να μην έχουμε μία ευτυχέστερη ζωή να τους χαρίσουμε, θα τους δείξουμε όμως έναν δρόμο αν μη τι άλλο περισσότερο αυθεντικό και ελέυθερο.

vagnes είπε...

...αγαπητέ φίλε ούτε η ύπαρξη ούτε η μη ύπαρξη είναι επαρκώς τεκμηριωμένες απόψεις.
Με πιο κριτήριο επιστημονικό υποστηρίζουμε τη μια εκ των δύο;

Η ηθική συγκράτηση που συνεπάγεται η πραγματική πίστη στο θεό, με πιό τρόπο μπορεί να φέρει μεγαλύτερη ζημιά στον πλανήτη από αυτή που σήμερα συντελείται και που τείνει η μοναδική αξία να είναι το κέρδος το ασύδοτο και μάταιο υπερκέρδος τις περισσότερες φορές;

Το κέρδος ή η πίστη μπορεί να αποτελέσει τον πιο μεγάλο κίνδυνο για το μέλλον μας;

Πόσο πράγματι αυθεντικός είναι ο τρόπος ζωής που προτείνεται σήμερα με ποιά οράματα και με ποια ελευθερία;

ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ, QUALITY OF LIFE είπε...

Αγαπητέ/η Vagnes,
Όταν κάποιος προτείνει να πιστέψουμε σε κάτι, έτσι από το πουθενά, πρέπει να φέρει και ανάλογες αποδείξεις. Ειδάλλως λέει χαζομάρες ή παραληρεί. Δεν απαιτείται από αυτόν που ακούει αυτήν την πίστη να αποδείξει ότι δεν υπάρχει!
Για παράδειγμα. Έστω ότι σου λέω πως χθες κοιμήθηκα με μία από τον πλανήτη Άρη που με επισκέφτηκε στο δωμάτιο μου τα μεσάνυχτα. Αν δεν σου δώσω επαρκείς αποδείξεις, προφανώς θα θεωρήσεις ότι ψεύδομαι. Σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται να βρεις εσύ αποδείξεις περί του αντίθετου.
Το ίδιο ισχύει για την ύπαρξη του Θεού. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι υπάρχει, τους άγγιξε ή τον είδαν θα βρούν αποδείξεις και όχι οι άλλοι που είναι σκεπτικοί περί του ζητήματος.
Τα ίατρικά θαύματα, φυσικά, συμβαίνουν σε όλες τις θρησκείες και στους άθεους.
Ο παράγοντας πίστης στο Θεό μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνος από το διαχωρισμό που επιβάλλει στους ανθρώπους. Οι περισσότεροι πόλεμοι γίνονται μεταξύ πληθυσμών με διαφορετικό δόγμα. (σε παραπέμπω στην ταινία "Η Αρρώστια της Θρησκείας" του Ντώκινς. LINK υπάρχει στην ιστοσελίδα).
Επίσης η πίστη εμποδίζει την καθαρότητα της κριτικής σκέψης που επιβάλλεται για την πρόοδο της επιστήμης. Επ ουδενί θα παραδεχόταν οι ιερείς ότι οι κεραυνοί δεν είναι θέλημα Θεού αν δεν το είχε αποδείξει η επιστήμη.
Για το οικονομικό σύστημα έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν μπορούμε όμως να αντικαθιστούμε ένα πολύ κακό με ένα λιγότερο κακό.
Σχετικά με την αυθεντικότητα και την ελευθερία, ευτυχώς υπάρχουν πολλά να ενημερωθείς (από την αρμονία των αρχαίων Ελλήνων έως τις διδαχές του Ρουσσώ, της Μοντεσσόρι, τους υπαρξιστές φιλόσοφους και φυσικά τον Ελύτη).

vagnes είπε...

..να ενημερωθώ αφού εκ προοιμίου με θεωρείς ανενημέρωτο αγαπητέ φίλε, αλλά πες μου πράγματι εσύ έχεις κάποιο παράδειγμα από τις διδαχές του Ρουσσώ Μοντεσσόρι Ελύτη υπαρξιστών και των άλλων αυθεντιών που επικαλέίσαι που να εφαρμόζονται στον κόσμο μας;
Νομίζω δεν έγινε κατανοητή η αγωνία μου για τούτο τον κόσμο και πράγματι όταν κάποιος δεν γίνεται κατανοητός μοιάζει στους άλλους μηδέ εσένα φίλε μου ότι λέει χαζομάρες ή παραληρεί.
Σ ευχαριστώ πάντως που έστω κι αν διαφωνούσες μου απάντησες ...έστω και με αυτό τον υποτιμητικό τρόπο για τις γνώσεις μου και για το επίπεδο του μυαλού μου αν και ψυχολόγος...

ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ, QUALITY OF LIFE είπε...

Αγαπητέ/η Vagnes,
Σου ζητώ συγνώμη αν σε υποτίμησα με οποιονδήποτε τρόπο, δεν είχα αυτήν την πρόθεση.
Οι ιδέες των υπέροχων φιλοσόφων και ποιητών που ανέφερα εφαρμόζονται από εμένα, τους αγαπημένους μου φίλους, και πολλούς άλλους ανθρώπους που γνωρίζω γιατί αν δεν τις εφαρμόζουν δεν έχω καμία διάθεση να τους κάνω παρέα.
Σχετικά με τον κόσμο, ειλικρινά πιστεύω ότι δεν θα σωθεί ούτε από κάποια ιδεολογία ούτε και από κάποια θρησκεία.
Ο δρόμος της Αρετής είναι η πρόκληση για τον καθένα, και μπορεί να τον περπατήσει μόνο αν επιλέξει να έχει και το ανάλογο κόστος. Οι υπόλοιποι απλά θα χαθούν και αυτός είναι ο κανόνας της φύσης που καμία θρησκεία, όσο πρόσκαιρα ευτυχισμένους και αν τους κάνει, δεν θα τους σώσει.
Οι φιλόσοφοι που αναφέρθηκαν, που ξαναλέω δεν είχα πρόθεση να υπονοήσω ότι δεν τους γνωρίζεις, απλά μπορούν να βοηθήσουν στο ταξίδι του κάποιον που ήδη αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο της αρετής και της ψυχικής και πνευματικής ανάπτυξης.
Ενδεχομένως σε αυτό το δρόμο να βοηθούσαν και τα λόγια κάποιων Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά τίποτε περισσότερο. Κατ' εμέ, η θρησκεία ως σύστημα πιο πολύ υποτάσσει παρά βοηθά την πνευματική πορεία.

Σ' ευχαριστώ για την επικοινωνία και συγνώμη αν σε πρόσβαλλα. Μπορώ, δε, να σου αποκαλύψω, ότι αποφάσισα να σου απαντήσω επειδή εκτίμησα τη δομή του λόγου σου. Σε κάθε περίπτωση σε συγχαίρω για τις αγωνίες σου, και σου εύχομαι να βρεις τις συνολικές λύσεις που αναζητάς για τον κόσμο μας.

Άθεος είπε...

Η συζήτησή σας δείχνει ήθος ακόμα κι αν δεν συμφωνείτε, όμως μην σκαλώνετε από λεπτομέρειες για να παρεξηγηθείτε.
Αγαπητέ vagnes όταν ο Γιάννης αναφέρεται σε κάποιες προσωπικότητες του Διαφωτισμού δεν νομίζω πως σε θεωρεί ανενημέρωτο. Μια υπόδειξη έκανε, όμως όταν εσύ προβληματίζεσαι πού να εφαρμόζονται στον κόσμο μας, μάλλον δείχνεις άγνοια, γιατί η φιλοσοφία ποτέ δεν μπαγιατεύει, ιδιαίτερα αν αυτή έχει τις ρίζες της στον 18ο αιώνα που γέννησε την Γαλλική Επανάσταση. Τα αιτήματα της επανάσταση εκείνης, ήταν τα κύρια συνθήματα και στην χούντα των συνταγματαρχών, ενώ η φιλοσοφία του Ρουσσώ έγινε αντικείμενο σχολιασμού ακόμα και από μια ανάρτησή μου πριν από λίγους μήνες «Το άδικο κοινωνικό σύστημα ή πώς μετατρέπουμε τη δύναμη σε δίκαιο και την υποταγή σε καθήκον» με υπότιτλο Από τον Ρουσσώ στον... Ρουσό-πουλο Αυτά δείχνουν πόσο ζωντανή είναι η φιλοσοφία του Διαφωτισμού ιδιαίτερα στις μέρες μας.
Αν πάλι έχεις αγωνία για τον κόσμο αυτό, τότε θα πρέπει να αγωνίζεσαι μέσα σ’ αυτόν και να χρησιμοποιείς τα εργαλεία εκείνα που είναι σύμφωνα με τις δυνατότητες του ανθρώπου και όχι της υπερβατικής φιλοσοφίας που επινοήθηκε την εποχή της αγροτικής λατρείας, όταν η φιλοσοφία υπερβατούσε θεωρώντας ότι τους νόμους τους καθορίζει ο θεός και ο άνθρωπος ήταν έρμαιο των δυνάμεών του!
Ποιος άραγε ζει τον κόσμο του και ποιος παραμένει αποξενωμένος (αλλοτριωμένος) σε έναν κόσμο που δεν κατανοεί!