Οι πολίτες κι οι αλήτες

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Δολοφονήθηκε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί από έναν ανεγκέφαλο αστυνομικό. Κι ότι και να πούμε δεν υπάρχουν παραμυθητικοί λόγοι για τους οικείους του.
Δεν τιμούν όμως διόλου την μνήμη του οι βανδαλισμοί δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και το πλιάτσικο που έγιναν στο όνομά του. Ούτε ο (α)πολιτικός καιροσκοπισμός που ορισμένοι επέδειξαν στην προσπάθειά τους να καρπωθούν εκλογικά ή άλλα οφέλη. Δεν ευθύνεται βεβαίως συλλήβδην η αστυνομία, παρότι ως κοινωνία φαίνεται να εκφραζόμαστε από τον πρωτογονισμό της συλλογικής ευθύνης.
Η ανεκδιήγητη κυβέρνηση (αυτή που εκλέξαμε και, απ' ότι φαίνεται, μας αξίζει) υπήρξε θεατής των εκτρόπων, επιτρέποντας να τεθεί σύμπασα η ελληνική κοινωνία υπό την ομηρία του κρετινισμού ευάριθμων ομάδων κουκουλοφόρων και ζαλισμένων παρατρεχάμενων δεκαεξάχρονων που εκλαμβάνουν τον χουλιγκανισμό για πολιτική αρετή.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα πολιτικό πρόταγμα, γι' αυτό με την πρώτη βροχή οι «επαναστατημένοι» νεολαίοι άνοιξαν τα αλεξιβρόχιά τους κι επέστρεψαν στις οικίες τους, αφήνοντας μόνους τους αμετροεπείς τηλεοπτικούς σχολιαστές να υπερασπίζονται ό,τι μέχρι χτες κατήγγελλαν.
Το βραχύβιο «κίνημα» αξιώθηκε και καταξιώθηκε μάλιστα με την στήριξη πνευματικών αναστημάτων όπως του Γιώργου Τράγκα και άλλων παρομοίων. Όταν όμως ο Τράγκας και οι συνάδελφοί του (οι κατεξοχήν στυλοβάτες του κατεστημένου συστήματος δηλαδή) στηρίζουν αυτούς που, υποτίθεται, ότι αμφισβητούν την εξουσία τους, κάτι δεν πάει καλά.
Η αστυνομία -η οποία, για να μην ξεχνιόμαστε, εκτελεί εντολές της πολιτικής ηγεσίας- χρησιμοποιήθηκε ως σάκος του μποξ για την εκτόνωση της σύγχυσης και της κρίσης. Μιας κρίσης που οι πολιτικοί της προϊστάμενοι δεν την άφησαν να την διαχειριστεί και την οποία την αντιμετώπισαν σε αρκετές περιπτώσεις μόνοι τους κι εκ των ενόντων οι άμεσα θιγόμενοι (όσοι προσπαθούν να ταυτίσουν τους ανθρώπους αυτούς με τους χρυσαυγίτες διαπράττουν έναν ενσυνείδητο πολιτικό έγκλημα).
Όσοι κατορθώνουν να δουν πέρα από την μύτη τους καταλαβαίνουν ότι τέτοιες πρακτικές οδηγούν σε γενικευμένη εμφύλια σύρραξη κι όχι σε κοινωνία ενεργών και υπεύθυνων πολιτών.
Καλό επίσης είναι να θυμόμαστε ότι η αστυνομία είναι μια δημόσια υπηρεσία, η οποία χαρακτηρίζεται από όλες τις παθογένειες που χαρακτηρίζουν αυτό που καταχρηστικά ακόμη αποκαλούμε «δημόσια υπηρεσία». Πιθανώς να υπάρχουν άνθρωποι ενθουσιασμένοι με τις παρεχόμενες από νοσοκομεία, πολεοδομίες, εφορίες, κ.λπ. υπηρεσίες αλλά δεν έτυχε να τους γνωρίσω. Πιθανώς να υπάρχει και μια λαμπρή δωρεάν δημόσια παιδεία που εγώ δεν γνωρίζω. Γνωρίζω όμως ότι κανείς δεν ζητά την αναβάθμισή της. Μερικά ευρώ ακόμη και καθόλου αξιολόγηση είναι τα πάγια αιτήματα των λειτουργών της.
Να το πούμε ξεκάθαρα: η ανοχή και η υπόθαλψη της βίας ούτε τιμά ούτε στηρίζει την ελευθερία μας. Βλάπτει δε σοβαρά την δημοκρατία μας.
«Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» βροντοφώναξαν οι οργισμένοι μείρακες. Υποθέτω ότι είναι οι ίδιοι μείρακες που συμπληρώνοντας το μηχανογραφικό δελτίο για τις μεταλυκειακές τους σπουδές θα επιλέξουν τις αστυνομικές ακαδημίες, ονειρευόμενοι την ισόβια μισθοδοσία τους ή αργομισθία τους από το ελληνικό δημόσιο. Δεν φταίνε βεβαίως τα αμούστακα. Αυτό το κοινωνικό πρότυπο τους προτείνουμε: «εάν δεν μπορείς να γίνεις λαμόγιο γίνε τουλάχιστον δημόσιος υπάλληλος».
Δεν αντέχεται τόση παλιανθρωπιά, ειδικά όταν είσαι δεκαεξάρης.
Αλλά τι έγινε που πετροβολήθηκαν οι αστυνομικοί; Και τι έγινε που νυχθημερόν με ανανδρία τους καθυβρίσαμε την μάνα, τον πατέρα και την κόρη; Εκτονώθηκε η σύγχυσή μας ασφαλώς, αλλά πέραν τούτου;
Πέραν τούτου η πραγματική εξουσία έμεινε στο απυρόβλητο -εκτός κι αν εξουσία είναι οι κακομοίρηδες που την πλήρωσαν. Εκτός και αν υπάρχει έστω κι ένας που να πιστεύει ότι για την ευτέλεια του δημόσιου και ιδιωτικού μας βίου ευθύνονται τα μέχρι στιγμής θύματα των βανδαλισμών που ορισμένοι ονομάζουν «κίνημα», δικαιολογώντας τον ενήλικο κωλοπαιδισμό δια της αμβλύνοιας των «παράπλευρων απωλειών».
Αν θέλουμε να συμπεριφερθούμε ως κοινωνία -κι όχι ως ορδή καταναλωτών- ας αναρωτηθούμε, ευκαιρίας δοθείσης, τι δημοκρατία θέλουμε;
Γιατί αυτό που εδώ και καιρό παρακολουθούμε δεν είναι δημοκρατία. Είναι μιντιοκρατία.
Η δημοκρατία μας δεν απειλείται από την μισθοσυντήρητη αστυνομία στην οποία, σε αντίθεση με άλλες κρατικές υπηρεσίες, σταδιοδρομούν καλοί μαθητές κι όχι κομματικά στρατεύματα.
Η δημοκρατία μας απειλείται από τους εξωθεσμικούς διαχειριστές της. Κι ως γνωστόν τα ΜΜΕ προ πολλού έχουν περιέλθει σε εργολάβους του δημοσίου που κάνουν τις δουλειές τους χρησιμοποιώντας ως παραδουλεύτρα τον πολιτικό κόσμο και υπόκοσμο.
Έτσι λ.χ. μπορούν οι «εκδότες» να περιφέρουν μαύρες σακούλες με κατάμαυρα λεφτά ανά την Ευρώπη χωρίς να σκανδαλίζονται οι υπηρεσίες οικονομικών ελέγχων ή να γίνονται τιμητές του δημοσίου βίου πρώην πράκτορες παντός πολιτικού καιρού που μεσουρανούν ως μεγαλοπρομηθευτές του ελληνικού δημοσίου.
Θέλω να υπενθυμίσω στον κάθε συμπολίτη ότι τα κανάλια:
Είναι παράνομες επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν δημόσιες συχνότητες χωρίς κανέναν κοινωνικό έλεγχο.
Είναι παράνομες επιχειρήσεις τις οποίες μάλιστα ερήμην των φορολογουμένων χρηματοδοτεί το κράτος με διαφημιστικές καταχωρίσεις και χαριστικές ρυθμίσεις. Τα ίδια ισχύουν και για τα υπόλοιπα ΜΜΕ, των οποίων τα έσοδα από τις πωλήσεις τους δεν επαρκούν ούτε για τα λειτουργικά ή εκτυπωτικά τους έξοδα.
Ο εχθρός λοιπόν για τους αληθινούς υπέρμαχους της δημοκρατίας υπάρχει. Ας σταματήσουμε ν' ασχολούμαστε με τα τσιράκια του, που εκ περιτροπής παριστάνουν πότε την κυβέρνηση και πότε την αντιπολίτευση.
Ο υπογράφων τούτο το σημείωμα δηλώνει πως θα είναι απ' τους πρώτους και χωρίς κουκούλα όταν η κοινωνία των πολιτών αποφασίσει τον απεγκλωβισμό της από την αγοραία χυδαιότητα των νταβατζήδων που πήραν εργολαβία και την «ενημέρωσή» μας.
Μόνο που φοβάμαι που και πάλι θα είμαστε σχεδόν μόνοι.



Επεξήγηση για τον τίτλο
Οι «αλήτες» του τίτλου δεν είναι τα «παιδιά». Είναι όμως αυτοί που τα κάνουν σαν τα μούτρα τους.
Δεν ευθύνονται τα παιδιά για τον κτηνώδη καταναλωτισμό που τους προτείνουμε, για τον αθέμιτο πλουτισμό που τον υπηρετεί, για τον διασυρμό της εκκλησίας, για τον ευτελισμό της δικαιοσύνης.
Δεν ευθύνονται τα παιδιά για την περιφρόνηση του συλλογικού συμφέροντος, για την μόλυνση της ζωής μας, για τον χλευασμό των παραδόσεων, των νόμων και των θεσμών, για την γενικευμένη διαφθορά, την επιλεκτική ατιμωρησία, την σχεδόν πάνδημη αποδοχή της αναξιοκρατίας.
Η σήψη μπορεί να σε καταπιεί. Μπορεί όμως και να εμπνεύσει την ανατροπή της. Οπωσδήποτε χωρίς κουκούλα.
Όσο για τους «πολίτες» του τίτλου, αυτούς ακόμη τους ψάχνω...