Το νομισματικό σύστημα.

Από την ταινία Zeitgeist II

Σε ένα κόσμο όπου το 1% του πληθυσμού ελέγχει το 40% της περιουσίας του πλανήτη.
Σε ένα κόσμο όπου 34.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από φτώχεια και από αποτρέψιμες αρρώστιες, και, όπου το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με λιγότερο από 2 δολάρια τη μέρα...
Στην πραγματικότητα, μόλις το 3% του αμερικανικού νομίσματος υπάρχει στη φυσική του μορφή. Το υπόλοιπο 97% υπάρχει μόνο στους υπολογιστές.
Οι Κεντρικές τράπεζες δημιουργούν συνεχώς χρήμα χρεώνοντας τις κυβερνήσεις. Τι δίνει πραγματικά αξία σε αυτά τα νεοτυπωμένα χρήματα;
Τα νέα χρήματα κλέβουν πρακτικά αξία από τα ήδη υπάρχοντα χρηματικά εφόδια.
Έτσι η κερδοσκοπική κοινοπραξία αυξάνει δυσανάλογα τη ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών.
Και, μιας και ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης ορίζει την ισορροπία, οι τιμές αυξάνονται, μειώνοντας την αγοραστική αξία των χρημάτων.
Αυτό γενικά ονομάζεται πληθωρισμός.
Ο πληθωρισμός είναι πρακτικά ένας κρυφός φόρος για τον κόσμο.
Όταν δημιουργούμε χρήματα από αέρα, δεν έχουμε αποταμιεύσεις.

Το κλασματικό αποθεματικό σύστημα της νομισματικής αύξησης είναι πρακτικά "πληθωριστικό".
Αυξάνοντας τον οικονομικό ανεφοδιασμό, δίχως να υπάρχει μια ανάλογη αύξηση αγαθών και υπηρεσιών στην οικονομία, έχει σαν αποτέλεσμα την υποτίμηση του συναλλάγματος.
Ένα δολάριο το 1913 απαιτεί $21.60 το 2007 ως ίση αξία.
Αυτό υποδηλώνει μια υποτίμηση της τάξεως του 96% από την εποχή που γεννήθηκε η Φέντεραλ Ριζέρβ.

Όσο περισσότερο χρήμα υπάρχει τόσο μεγαλύτερο είναι το χρέος.
Όσο μεγαλύτερο είναι το χρέος τόσο περισσότερο χρήμα υπάρχει.
Για να υπάρχουν χρήματα πρέπει να υπάρχουν δάνεια.
Και όσο ισχύει ο θεσμός των Κεντρικών Τραπεζών το αιώνιο χρέος είναι εξασφαλισμένο.
Υποτιμώντας τον υπάρχον χρηματικό ανεφοδιασμό αυξάνονται οι τιμές στην κοινωνία.

Το συνολικό ποσό που θα οφείλεται στις τράπεζες πάντα θα υπερβαίνει το συνολικό
ποσό που έχει δοθεί σε κυκλοφορία.
Για αυτό και ο πληθωρισμός θα είναι πάντα παρών.
Γιατί το επιπλέον χρήμα είναι πάντα απαραίτητο για να καλύψει το αιώνιο έλλειμμα
του ίδιου του συστήματος.
Που δημιουργείται από την ανάγκη να καλυφθούν οι τόκοι.
Το οποίο επίσης σημαίνει, ότι με μαθηματική ακρίβεια η φυγοδικία και η πτώχευση
είναι σθεναρά δεμένες με το ίδιο το σύστημα.
Και για αυτό πάντα θα υπάρχουν φτωχές τσέπες στην κοινωνία που θα τραβάνε το ζόρι.
Κατά κανόνα θα μεταφέρεται η αληθινή περιουσία από τους ανθρώπους στις τράπεζες.

Το χρήμα δεν προέρχεται από τα υπάρχοντα κεφάλαια των τραπεζών.
Η τράπεζα απλά το επινοεί, χωρίς να προσφέρει τίποτα δικό της, εκτός από ένα θεωρητικό παθητικό δικό τους στα χαρτιά.
Η πολιτική του κλασματικού αποθέματος, που ενάγεται από την Φέντεραλ Ριζέρβ
η οποία το μετέδωσε στο μεγαλύτερο μέρος των τραπεζών αν την υφήλιο, είναι στην πραγματικότητα ένα είδος μοντέρνας σκλαβιάς.
Αλλά αν τα χρήματα δημιουργούνται μονάχα μέσω δανείων, πως μπορεί η κοινωνία να ξεχρεωθεί;
Δεν μπορεί και αυτό είναι το θέμα.

Στην πραγματικότητα, η δύναμη μιας αυτοκρατορίας ωφελεί μονάχα την ελίτ της κορυφής της πυραμίδας.
Έτσι στο τέλος της μέρας, για ποιόν δουλεύετε;
Για τις τράπεζες!

Τα χρήματα δημιουργούνται στις τράπεζες, που μόνιμα καταλήγουν στην ίδια την τράπεζα.
Αυτές είναι οι αληθινοί κυρίαρχοι, μαζί με τις εταιρίες και τις κυβερνήσεις που υποστηρίζουν.
Το χρέος είναι το όπλο για την κατάκτηση και την κοινωνική σκλαβιά.
Και μιας και οι περισσότεροι δεν έχουν κατανοήσει την πραγματικότητα, οι τράπεζες που συγκρούονται με κυβερνήσεις και εταιρίες τελειοποιούνται και επεκτείνουν τις τακτικές τους σε έναν οικονομικό πόλεμο.
Υπάρχουν 2 τρόποι για να κατακτήσεις και να σκλαβώσεις ένα έθνος.
Ο ένας είναι το σπαθί.
Ο άλλος το χρέος.
Ο πιο συνηθισμένος τρόπος υποδούλωσης ενός έθνους είναι ο εξής:
Εντοπίζουμε μια χώρα με υλικούς πόρους, όπως το πετρέλαιο.
Τότε, διασφαλίζουμε ένα τεράστιο δάνειο για αυτή τη χώρα από την Παγκόσμια Τράπεζα ή από κάποιο από τα όργανά της.
Αλλά ποτέ δεν φτάνουν πραγματικά χρήματα σε αυτή τη χώρα.
Αντιθέτως τα μετακινούμε σε δικές μας εταιρίες με σκοπό να κατασκευάσουν σχέδια υποδομών σε αυτή τη χώρα.
Εργοστάσια ρεύματος, βιομηχανικά συμπλέγματα, λιμάνια...
Πράγματα από τα οποία ωφελούνται οι πιο πλούσιοι αυτής της χώρας.
Όπως οι εταιρίες μας.
Έτσι δεν πάνε τα λεφτά στους κατοίκους. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι και όλη η χώρα μένουν βαριά χρεωμένοι.
Ένα χρέος που δεν μπορούν να αποπληρώσουν, και αυτό είναι μέρος του σχεδίου...
Δεν μπορούν να το αποπληρώσουν!
Τότε πηγαίνουν οι οικονομικοί εκτελεστές, και τους λένε "Ακούστε"
"Χάσατε πολλά λεφτά. Δεν μπορείτε να πληρώσετε το χρέος σας. Οπότε..."
"Πουλήστε το πετρέλαιό σας "
"Σε φτηνές τιμές στις πετρελαιοπαραγωγικές εταιρίες μας"
"Επιτρέψτε μας να χτίσουμε μια στρατιωτική βάση στη χώρα σας..."
"Στείλτε στρατό και προμήθειες, σε κάποιο μέρος τους κόσμου σαν..."
"το Ιράκ ή ψηφίστε υπέρ μας
στην επόμενη συνέλευση του ΟΗΕ"
Ψηφίζουν, ώστε να ιδιωτικοποιήσουν την ηλεκτροπαραγωγική τους εταιρία,
το υδρευτικό και αποχετευτικό τους σύστημα πουλώντας τα σε κάποια Αμερικάνικη ή άλλη φιλική πολυεθνική εταιρία.
Έτσι όλο ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, φαίνεται τόσο τυπικό, το πώς δουλεύει η IMF και η Παγκόσμια Τράπεζα.
Χρεώνουν μια χώρα σε τέτοιο βαθμό, που δεν μπορεί να το ξεπληρώσει!
Μετά προσφέρονται να επαναχρηματοδοτήσουν αυτό το χρέος, πληρώνοντας περισσότερους τόκους.
Πρόκειται για μια εξάρτηση που σημαίνει βασικά, ότι πρέπει να πουλήσουν τους πόρους τους, ανάμεσα στους οποίους πολλές κοινωνικές υπηρεσίες, τις ΔΕΚΟ τους...
μερικές φορές τα σχολικά τους συστήματα, τα ποινικά τους συστήματα, τα ασφαλιστικά τους συστήματα... σε ξένες εταιρίες.

Η Εταιροκρατία είναι εκείνη η ομάδα ατόμων που διοικούν τις μεγάλες πολυεθνικές.
Και πραγματικά διοικούν ως πραγματικοί αυτοκράτορες.
Ελέγχουν τα ΜΜΕ, είτε αγοράζοντάς τα είτε μέσω διαφημίσεων.
Ελέγχουν τους περισσότερους πολιτικούς γιατί χρηματοδοτούν τις καμπάνιες τους,
είτε μέσω των πολυεθνικών είτε μέσω προσωπικών συνεισφορών που προέρχονται
από αυτές τις πολυεθνικές. Δεν εκλέγονται, δεν διοικούν για ορισμένο διάστημα,
δεν δίνουν αναφορά σε κανένα, και στο φινάλε, στην ίδια την Εταιροκρατία δεν μπορείς να καταλάβεις αν εργάζονται για μια ιδιωτική εταιρία ή για την ίδια την κυβέρνηση, μιας και ποτέ δεν μένουν στάσιμοι.
Βασικά λειτουργούν υπό μία βασική υπόθεση, η οποία είναι ότι πρέπει να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη ανεξάρτητα από το κοινωνικό και φυσικό κόστος.
Αυτή η διαδικασία χειραγώγησης μέσω της Εταιροκρατίας και μέσω του χρέους,
της δωροδοκίας και της πολιτικής ανατροπής ονομάζεται:
Παγκοσμιοποίηση.
Όπως ακριβώς η Φέντεραλ Ριζέρβ κρατά το Αμερικανικό κοινό σε μια θέση
συμβολαίου σκλαβιάς, μέσω του αιώνιου χρέους, του πληθωρισμού και των τόκων
η Παγκόσμια Τράπεζα και η IMF εξυπηρετούν τον ίδιο ρόλο σε παγκόσμια κλίμακα.
Η βασική απάτη είναι απλή:
Θέτουμε υπό χρεοκοπία μία χώρα την οποία οι ίδιοι έχουμε θέσει σε δυσπραγία
- ή απλά διαφθείροντας τον ηγέτη της χώρας - έπειτα επιβάλλουμε "συνθήκες" ή
"πολιτικές δομικών διευθετήσεων" οι οποίες συνιστώνται στο εξής:
Υποτίμηση συναλλάγματος
Όταν η αξία του νομίσματος πέφτει, ανάλογα πέφτει και οτιδήποτε αναφορικό σε αυτό.
Έτσι οι εγχώριοι πόροι γίνονται διαθέσιμοι σε "σαρκοβόρες" χώρες σε μια κλασματική αξία της πραγματικής τους τιμής.
Διακοπές χρηματοδοτήσεων για κοινωνικά προγράμματα, που συνήθως περιλαμβάνουν εκπαίδευση και υγεία, προκαλούν συμβιβασμούς στην επιβίωση και
ακεραιότητα της κοινωνίας αφήνοντας το κοινό εκτεθειμένο στην καπηλεία.
Ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων.
Αυτό σημαίνει ότι σημαντικά κοινωνικά συστήματα μπορούν να αγοραστούν και να λειτουργήσουν υπό τον έλεγχο ξένων επιχειρήσεων με άμεσο σκοπό το κέρδος.
Επιπλέον, εξαιτίας της παραγωγικής δυσλειτουργίας, η φυσική καταστροφή διαιωνίζεται όταν οι εγχώριοι πόροι καταστρέφονται από ασυναίσθητες εταιρίες
οι οποίες ταυτόχρονα προκαλούν αστείρευτη μόλυνση.
Επιπλέον, μια γρήγορη ματιά στα αρχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας αποδεικνύει ότι ο θεσμός, που δημόσια παρουσιάζεται ως βοήθεια προς τις ασθενέστερες χώρες για ανάπτυξη και εμπλουτισμό, προκάλεσε την αύξηση της φτώχειας και του κοινωνικού χάσματος .
Ενώ τα έσοδα των εταιριών ίπτανται.
Το 1960 το εισοδηματικό χάσμα ανάμεσα στο 1/5 του κόσμου στις πλούσιες χώρες,
και στο 1/5 του κόσμου στις άπορες χώρες ήταν 30 προς 1.
Eνώ το παγκόσμιο εθνικό προϊόν αναπτύχτηκε κατά 40% ανάμεσα στο 1970 και στο 1985, οι άποροι αυξήθηκαν, κατά 17%.
Ενώ από το 1985 έως το 2000, εκείνοι που ζούσαν με λιγότερο από 1 δολάριο τη
μέρα αυξήθηκαν κατά 18%.
Συνοπτικά, η ολοκληρωμένη παρουσίαση του κόσμου, σε οικονομικούς όρους παγκοσμιοποίησης και τα μυθικά προσόντα του ελεύθερου εμπορικού καπιταλισμού,
αντιπροσωπεύουν μια αληθινή "αυτοκρατορία" με δικούς της κανόνες...

Λίγοι κατάφεραν να αποφύγουν τις "δομικές διευθετήσεις" και τις "συνθήκες" της Παγκόσμιας Τράπεζας, της IMF, ή τις διαιτησίες της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εμπορίου, αυτούς τους παγκόσμιους οικονομικούς θεσμούς που, αν και ανεπαρκείς,
καθορίζουν ακόμη την έννοια της οικονομικής παγκοσμιοποίησης...
Ο κόσμος κυριαρχείται από ικανότατες επιχειρησιακές δυνάμεις που κυριεύουν τους φυσικούς πόρους που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, ενώ ελέγχουν το χρήμα που
χρειαζόμαστε για να αποκτήσουμε αυτούς τους πόρους.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας κόσμος/μονοπώλιο βασισμένος όχι στην ανθρώπινη ζωή αλλά στην οικονομική και εταιρική δύναμη.
Και όσο μεγαλώνει η ανισότητα, φυσιολογικά, όλο και περισσότεροι άνθρωποι απελπίζονται.

Πως να σταματήσουμε ένα σύστημα απληστίας και διαφθοράς που καταδικάζει άπορους πληθυσμούς στη "Μοντέρνα σκλαβιά"
Ή ελέγχει εκείνες τις "τεχνικές" τρομοκρατικές επιθέσεις για το καλό της χειραγώγησης;
Ή γεννάει "Ανακατασκευαστικές μεθόδους" κοινωνικής χρήσης, που μονίμως τις εκμεταλλεύονται.
Ή που συστηματικά μειώνει πολλές ελευθερίες, παραβιάζοντας ανθρώπινα δικαιώματα.
Θέλοντας να αυτοπροστατευτεί, από της δικές του ατέλειες.

Πως θα τα βγάλουμε πέρα με τους συγκαλυμμένους θεσμούς;
Όπως η Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων;
Όπως η Τριπλευρική Επιτροπή
και η Ομάδα Μπίντερμπεργκ;
και άλλες μη δημοκρατικά εκλεγμένες
ομάδες αποφασίζουν να ελέγξουν τα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και
περιβαντολλογικά στοιχεία της ζωής μας.