Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ 12 ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ

Αγγελος - Φώτης Μπελέρης
Μέλος της ΚΝΕ Βελιγραδίου
και της Ε.Ε. του ΠΑΜ

Στο λυκόφος του εικοστού αιώνα τα κοινωνικά προβλήματα των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης οξύνονται ολοένα και περοσσότερο ενώ ταυτόχρονα ισχυροί κραδασμοί ταλανίζουν το οικοδόμημα της "Ευρώπης χωρίς σύνορα".
Το πολυδιαφημιζόμενο "Ευρωπαϊκό όραμα" αρχίζει να ξεφτίζει στη συνείδηση εκατομυρίων εργαζομένων. Στη θέση των μεγαλόηχων, στομφώδων διακυρήξεων για Ευρώπη της δημοκρατίας, του πολιτισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης ξεπροβάλει η εφιαλτική πραγματικότητα του πολέμου, του φασισμού, της αναβίωσης του μεσαιωνικού θρησκευτικού φανατισμού, της φτώχιας, της ανεργίας... Ηδη στις χώρες της Ε.Ε. η επίσημη ανεργία ξεπέρασε τα είκοσι εκατομμύρια, ένας στους πέντε Ευρωπαίους είναι ημιαπασχολούμενος ενώ πάνω από πενήντα εκατομμύρια πολίτες ζούν κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας.
Ο πόλεμος ξαναχτύπησε την πόρτα της Ευρώπης πενήντα χρόνια μετά το τέλος του β' παγκοσμίου πολέμου. Η ιμπεριαλιστική πολιτική του Δυτικοευρωπαϊκού και Αμερικάνικου κεφαλαίου οδήγησε στο αιματοκύλισμα των λαών της πάλαι πότε ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και η απειλή επέκτασης του πολέμου είναι πλέον ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Ο εθνικισμός ξέθαψε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας αραχνιασμένους, προπολεμικούς χάρτες και καλλιεργεί τα λεγόμενα "αλυτρωτικά ιδεώδη". Ο φασισμός, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία - πνευματικά τέκνα του καπιταλισμού - έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας στη "Δημοκρατική Ευρώπη" σχεδόν μισό αιώνα μετά τη συντριβή του φασιστικού τέρατος στο Ραϊχστακ.Το αβγό του φιδιού εκκολάπτεται με ταχείς ρυθμούς...
Εξι μόνο χρόνια πριν το λυκάυγες του εικοστού πρώτου αιώνα και τίποτα δε θυμίζει την Ευρώπη της ασφάλειας και της ευημερίας που μας είχαν υποσχεθεί οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις φερέφωνά τους. Πέντε χρόνια μετά την "πτώση του τείχους" και νέα ανυπέρβλητα, κοινωνικά τείχη αυτή τη φορά ορθόνωνται μπροστά στους Ευρωπαίους εργαζόμενους. Παρ' όλα αυτά επιμένουν να μας κάνουν πλήση εγκεφάλου με συνταγές παρασκευασμένες σε ψυχολο-βιολογικά εργαστήρια για τον επίγειο παράδεισο `που .... θα έρθει με την ολοκλήρωση της συνθήκης του Μάαστριχτ στην εποχή του λεγόμενου "τέλους των ιδεολογιών". Στην προσπάθειά τους αυτή χρησιμοποιούν όλα τα κανάλια επηρεασμού, όλες τις διόδους "επικοινωνίας" που διαθέτουν. Πρώτα και κύρια τα Μ.Μ.Ε. Αν ο Μαρξ τον περασμένο αιώνα είπε ότι :" η θρησκεία είναι - και ήταν- το όπιο του λαού", σήμερα εμείς λέμε με μεγάλη βεβαιώτητα ότι τα Μ.Μ.Ε. είναι το όπιο των λαών. Αλήθεια πώς να μήν είναι όταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα κατέχουν μια χούφτα καπιταλιστές;
Λοιπόν, στη δικτατορία της μονόπλευρης πληροφόρησης έρχεται να απαντήσει τούτο το άρθρο.!!!! Τα ερωτήματα που βασανίζουν τον Ελληνα πολίτη είναι πολλά αφού ούτε τη στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία δεν είχαν να μας ενημερώσουν πρίν μας μαντρώσουν στο άρμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πότε και από ποιούς ιδρύθηκε η ΕΟΚ; Τίνος συμφέροντα εξυπηρετεί; Γιατί μετεξελήχθηκε σε Ε.Ε.; Τί είναι αυτή η πολυδιαφημιζόμενη συνθήκη του Μάαστριχτ και η λευκή βίβλος; Ποιές είναι οι επιπτώσεις της ένταξής μας στην κοινότητα 13 χρόνια μετά; Ποιές είναι οι επιπτώσεις στην Παιδεία; Υπάρχει εναλλακτική πρόταση ανάπτυξης της χώρας μας έξω από την Ε.Ε. και είναι ρεαλιστική;.
Ο αναγνώστης του άρθρου πρέπει να πάρει υπόψιν του ότι η όλη θεώρηση του θέματος γίνεται από Μαρξιστική σκοπιά και τα ερωτήματα για ποιόν ... και τίνος ... είναι κυρίαρχα. Επίσης θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω ότι εκ των πραγμάτων, λόγω έλειψης χώρου, δεν μπορεί να γίνει εκτεταμένη ανάλυση του όλου θέματος. Το πόνημα έχει σκοπό να ερεθίσει τις ανυπόταχτες-ελεύθερες προσωπικότητες για παραπέρα εμβάθυνση του θέματος έξω και πέρα από την κυρίαρχη λογική.

EΟΚ : ΩΡΙΜΟ ΤΕΚΝΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ή ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ;
Η " Ευρωπαϊκή κοινότητα άνθρακα και χάλυβα" ιδρύθηκε τον Απρίλη του 1951 με τη συνθήκη του Παρισιού. Τα ιδρυτικά κράτη ήταν έξι : Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ιταλία και Λουξεμβούργο. Ηταν η πρώτη συμφωνία για δημιουργία ενιαίας αγοράς άνθρακα και χάλυβα στη Δυτική Ευρώπη. Το 1957 με τη συνθήκη της Ρώμης υπογράφεται η συμφωνία για ενιαία αγορά και στην ατομική ενέργεια και μετεξελίσεται πλέον σε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Σταδιακά έως το 1986 προσχωρούν στην ΕΟΚ η Δανία, Μεγάλη Βρετανία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία. Το Φλεβάρη του 1986 υπογράφεται η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη. Με αυτή τη συνθήκη οι 12 προγραμμάτισαν μιά ενοποιημένη αγορά μέχρι τις 31.12.1993. Ταυτόχρονα καθιερώθηκε η ενιαία εξωτερική πολιτική βάζοντας τα θεμέλια για τη μετέπειτα ευρωπαϊκή ένωση...
Ποιές ήταν όμως οι αιτίες δημιουργίας της ΕΟΚ; Ηταν μήπως κάποιο στη αρχή αφηρημένο και μετέπειτα συγκεκριμενοποιημένο ιδεαλιστικό όνειρο κάποιων οραματιστών που ξεκινούσαν από την επιθυμία για αλληλεγγύη των λαών; Σίγουρα όχι.
Με την ίδρυση του Σοσιαλιστικού στρατόπεδου στην Ευρώπη και τον έντονο ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας δημιουργήθηκε η αντικειμενική ανάγκη του κεφαλαίου για τον ευρωσυνασπισμό.
Ποιό αναλυτικά οι αιτίες ήταν:
1). Το τέλος του β' Παγκόσμιου πολέμου βρήκε τις περισσότερες καπιταλιστικές χώρες οικονομικά κατεστραμένες. Η δημιουργία του Σοσιαλιστικού στρατοπέδου αφαίρεσε από τα χέρια του κεφαλαίου μία αγορά δεκάδων εκατομμυρίων και σταμάτησε την ληστρική εκμετάλευση των εργαζόμενων στις χώρες αυτές.
Η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ μέσα σε συνθήκες άκρατου ανταγωνισμού και διεθνοποίησης της εργασίας ανέπτυξαν γοργά τις παραγωγικές τους δυνάμεις κάτι πού καθηστούσε αδύνατο τον επι ίσοις όροις ανταγωνισμό των μεμονωμένων ευρωπαϊκών κρατών με τα πιό πάνω ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ακόμη ήταν η εποχή του αντιαποικιοκρατικού αγώνα των λαών που εξασθένιζαν αντικειμενικά τις μητροπόλεις του καπιταλισμού στην Ευρώπη.
Oι Ευρωπαϊκές-καπιταλιστικές χώρες έβλεπαν με αγωνία ότι έχαναν τον πρωταγωνιστικό-επικυρίαρχο ρόλο που είχαν προπολεμικά ως κέντρο του παγκόσμιου εμπορίου. Επρεπε με κάθε τρόπο να απαντήσουν στην `πρόκληση. Απάντησαν με τη δημιουργία της ΕΟΚ, μιάς αγοράς δεκάδων εκατομμυρίων καταναλωτών. Ετσι, ενώ μέχρι πρότινος αρκούνταν στο να πωλούν τα προϊόντα τους στις στενές εθνικές τους αγορές αυτό πλέον δεν τους αρκούσε. Με τη δημιουργία της κοινής αγοράς άρχισαν να διακινούνται ελεύθερα πλέον τα εμπορεύματά τους χωρίς "τους ενοχλητικούς δασμούς" αποφέροντάς τους τεράστια κέρδη. Από την άλλη μπορούσαν πλέον να ξεζουμίζουν τους Ευρωπαίους εργαζόμενους πιό εύκολα, από καλύτερες θέσεις. Αρα το πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η δημιουργία της ΕΟΚ είναι προϊόν της Αντικειμενικής διεθνοποίησης του κεφαλαίου στην προσπάθειά του να ανταγωνιστεί από καλύτερη θέση τους άλλους δύο πόλους του καπιταλισμού, την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ.
2). Ενας δεύτερος καθοριστικός παράγοντας ήταν η αναγκαιότητα του κεφαλαίου για ανταγωνισμό με τις χώρες του Σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Από αυτήν την άποψη δεν ήταν τυχαίο ότι η ΕΟΚ δημιουργήθηκε σε συνθήκες όξυνσης του ψυχρού πολέμου και του ολόπλευρου ανταγωνισμού ανάμεσα στο καπιταλισμό και το Σοσιαλισμό. Γνωστό είναι άλλωστε ότι κυρίαρχη ιδεολογία στις χωρες της ΕΟΚ ήταν - και είναι - ο αντικομμουνισμός. Γνωστές είναι επίσης οι ψυχροπολεμικές ενέργειες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου (βλέπε πρόσφατα Γιουγκοσλαβία, παλιότερα εγκατάσταση σε Ευρωπαϊκό έδαφος των επιθετικών πυραύλων Πέρσινγκ και Κρούζ, η μετάδοση των ψυχροπολεμικών εκπομπών του Αμερικάνικου ραδιοσταθμού "φωνής της Αλήθειας") και ο αντιδραστικός προβοκατόρικος ρόλος που έπαιξε στην ανατροπή των Σοσιαλιστικών κρατών. Μάλιστα προκειμένου να πετύχουν τους αντικομμουνιστικούς τους στόχους έκαναν προσωρινή "ανακωχή" στον οξύ ανταγωνισμό τους με την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ. Εδώ ας θυμηθούμε το πάντα επίκαιρο σύνθημα που βροντοφώναζαν - και εξακολουθούν να φωνάζουν - οι εργαζόμενοι στις διαδηλώσεις τους : ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ. Ολα τα σφυριά χτυπούσαν στο ίδιο αμόνι.
3). Μια τρίτη αιτία ήταν ο φόβος του κεφαλαίου για το σπάσιμο του αδύνατου κρίκου της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Στον καπιταλισμό ισχύει αντικειμενικά ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης των κρατών και της εκμετάλευσης των θεωριτικά πιό αδύνατων κρατών από τα μεγάλα καπιταλιστικά κράτη. Ετσι αντικειμενικά μιά σειρά ευρωπαϊκές χώρες ήταν περισσότερο ευάλωτες στον "κομμουνιστικό κίνδυνο". Παράλληλα, κύρια στις δεκαετίες '50 '60 '70 το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα ήταν σε άνοδο στη γηραιά ήπειρο και όχι μόνο. Ο Γαλλικός Μάης του '68, η επανάσταση των γαρυφάλλων το '74 στην Πορτογαλία, η πτώση της Ισπανικής χούντας, το Πολυτεχνείο και η πτώση των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, οι εργατικές και φοιτητικές διαδηλώσεις σε Γερμανία, Ιταλία κτλ αποτελούσαν παράγοντες ανησυχίας για το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Στην προσπάθειά τους λοιπόν για να "προστατεύσουν" αυτά τα κράτη από τον "κομμουνιστικό κίνδυνο" και παράλληλα να μπορούν να εκμεταλεύονται ευκολότερα τους λαούς τα σύνδεαν ή τα ένταζαν χωρίς ενδοιασμούς στους κόλπους της κοινότητας αποτρέποντας όπως νόμιζαν τον κίνδυνο. (Ελλάδα, Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία).
Επιγραμματικά λοιπόν η ΕΟΚ δημιουργήθηκε από το μεγάλο κεφάλαιο για να εξυπηρετήσει την ανάγκη του για ανταγωνισμό με το Σοσιαλιστικό στρατόπεδο από την μία και τις ΗΠΑ - Ιαπωνία από την άλλη. Εχει βαθιά αντιδημοκρατικό - αντικομμουνιστικό χαρακτήρα που στόχο έχει τη διαιώνηση του καπιταλισμού στην Ευρωπαϊκή ήπειρο με την ένταση της ληστρικής εκμετάλευσης των εργαζομένων.
Μάλιστα όπως έδειξε και η πρόσφατη τραγωδία της Γιουγκοσλαβίας προκειμένου να αποκτήσουν νέες αγορές και κράτη δορυφόρους δεν δείχνουν τον παραμικρό ενδιασμό στο να διαμελήσουν ένα κράτος και να αιματοκιλήσουν το λαό του.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΥΛΑ ΣΤΗ HΑΡΥΒΔΗ.
Η μετεξέληξη της ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Ενωση έγινε το Νοέμβρη του '93 με τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Με αυτή πραγματοποιήται ένα ποιοτικό άλμα στην κατεύθυνση δημιουργίας της πολιτικής, οικονομικής και νομισματικής ένωσης (ΟΝΕ) του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Αρχίζουν να μπαίνουν τα θεμέλια του υπερκράτους, τη μορφή του οποίου (ομοσπονδία ή συνομοσπονδία) θα την αποφασίσουν το αργότερο έως το 1996. Αυτό συνέβαλε η "πτώση" των σοσιαλιστικών χωρών που άνοιξε τους ασκούς του αιόλου για ολόπλευρο πλέον ανταγωνισμό μεταξύ των τριών ιμπεριαλιστικών κέντρων. (ΗΠΑ, Ε.Ε., Ιαπωνία).
Στο πολιτικό επίπεδο προβλέπει τη σταδιακή μεταφορά αρμοδιοτήτων από τα εθνικά κοινοβούλια στα υπερεθνικά όργανα της Ε.Ε.. Hαρακτηριστικό της "δημοκρατικότητας" που διέπει την Ε.Ε. είναι ότι οι αρμοδιότητες δεν περνάνε στην ευρωβουλή, που στερείτε κάθε νομοθετικής πρωτοβουλίας, αλλά στο ευρωπαϊκό συμβούλιο (συμβούλιο πρωθυπουργών).
Παράλληλα θεσμοθετήται η κοινή εξωτερική πολιτική. Αν και ισχεί ακόμα η αρχή της ομοφωνίας άμεσος στόχος τους είναι να καταργηθεί. Πάμε δηλαδή για δημιουργία Ε.Ε. δύο και τριών ταχυτήτων όπου τις κρίσιμες αποφάσεις θα τις παίρνουν τα μεγάλα κράτη (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία κ.τ.λ.) σε βάρος των μικρών. Εδώ να θυμηθούμε ότι παρ' όλο που ακόμη ισχύει η αρχή της ομοφωνίας αυτή δεν εμπόδισε σε τίποτα τη Γερμανία να σύρει όλες τις υπόλοιπες - και την Ελλάδα - στο χορό του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας. Απεναντίας όταν η Ελλάδα χρειάστηκε την ομόφωνη απόφαση των υπόλοιπων έντεκα για το λεγόμενο "Σκοπιανό" αυτοί έκαναν .... τους κινέζους.
Ταυτόχρονα μπήκαν οι βάσεις για το στρατιωτικό βραχίωνα της Ε.Ε. με τη δημιουργία της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης. Αν και αυτός ο ψυχροπολεμικός μηχανισμός δεν ταυτίζεται απόλυτα με την Ευρωπαϊκή Ενωση εν τούτης τα περισσότερα κράτη της Ε.Ε. είναι ενταγμένα σε αυτό. Πρόκειται στην ουσία για ένα στρατιωτικό συνασπισμό των ευρωπαϊκών χωρών στην κατεύθυνση υποκατάστασης του ΝΑΤΟ. (Εδώ ας θυμηθούμε ότι η Γερμανία ξαναπήρε το δικαίωμα να εξοπλίσει το στρατό της και να συμμετέχει προς το παρόν σε "ειρηνευτικές" αποστολές στο εξωτερικό).Αυτό δεν έχει επιτευχθεί ακόμη λόγω της έντονης Αμερικανικής αντίδρασης.
Στο οικονομικό επίπεδο προωθείτε η λεγόμενη σύγκλιση των οικονομιών. Στόχος είναι έως το 1997 η το αργότερο το 1999 να επιτευχθεί η σύγκλιση των "αριθμών". Μικρός πληθωρισμός και ανεργία, περιορισμό των δημόσιων ελειμάτων, του εξωτερικού χρέους και χαμηλά επιτόκια. Αυτό στην πράξη σημαίνει για τους λαούς περισσότερη λιτότητα, ανεργία και περικοπή των κοινωνικών τους κατακτήσεων που κερδίθηκαν με αγώνες και θυσίες.
Με την ΟΝΕ προωθείτε επίσης η καθιέρωση ενιαίου νομίσματος (ECU) που θα αντικαταστήσει τα εθνικά νομίσματα. Ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που θα χαράζει την χρηματοπιστωτική πολιτική των κρατών της Ενωσης. Ετσι πλέον οι κεντρικές εθνικές τράπεζες γίνονται παραρτήματα στην υπερεθνική. Επίσης επιβάλεται η κατάργηση κάθε εμποδίου στη διακίνηση εμπορευμάτων (εκτός ελάχιστον εξαιρέσεων για ορισμένα κράτη ως το '97), υπηρεσιών και ανθρώπινου εργατικού δυναμικού. Κυρίαρχη λογική των γραφειοκρατών που εμπνέυστηκαν την ΟΝΕ είναι η ευημερία των αριθμών, ενώ ο παράγοντας άνθρωπος είναι σε δεύτερη μοίρα. Αυτό γίνεται πιό εύκολα κατανοητό αν δούμε ότι σε πολλές χώρες της Ε.Ε. η επίθεση του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων με τη λιτότητα και τις απολύσεις πραγματοποιείται στο όνομα της προσπάθειας να πιαστούν οι δείκτες. Η πείρα όμως έχει δίξει ότι με μονόπλευρη λιτότητα ανάπτυξη δεν γίνεται. Η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων που γίνεται στο όνομα της ανάπτυξης τίποτα το καλό δε φέρνει για τους εργαζόμενους, αντίθετα κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιώτερους. Ταυτόχρονα μας βάζει μπροστά στο καθήκον να οργανώσουμε την πάλη των λαών ενάντια στις διεστραμένες επιλογές του κεφαλαίου. Ο αγώνας των εργατών - μαθητών σε Γαλλία, Ισπανία και το αρκετά μεγάλο μέρος του λαού της Δανίας, Ιρλανδίας, Γαλλίας και Νορβηγίας που είπαν ένα βροντερό ΟHΙ στη συνθήκη του Μάαστριχτ είναι οδηγός μας στη συνέχιση του αγώνα μας για μια διαφορετική Ευρώπη.

ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟΣ ΣΕ ΜΑΥΡΟ ΦΟΝΤΟ
ή
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ.
Ο λόγος που συντάχτηκε η λεγόμενη Λευκή Βίβλος, σύμφωνα με τους συντάκτες της, ήταν η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η υλοποίησή της αποτελεί προϋπόθεση για το πέρασμα της κοινότητας στο ανώτερο στάδιο και η εφαρμογή της είναι υποχρεωτική για όλες τις χώρες της Ε.Ε. Μ' αυτή, στοχεύουν στο καλύτερο πλασάρισμα στην παγκόσμια αγορά και διεκδίκισης μεγαλύτερου κομματιού της "πίττας" σε σχέση με τις Ιαπωνία - ΗΠΑ. Αποτελεί δηλαδή στην ουσία προσπάθεια ανταγωνισμού από καλύτερες θέσεις με τους άλλους δύο πόλους του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Μέσω της λευκής βίβλου το κεφάλαιο προσπαθεί να πάρει την ιστορική ρεβάνς από την εργατική τάξη. Επιδιώκει να πάρει πίσω όλα όσα είχε υποχρεωθεί να παραχωρήσει στους εργαζόμενους υπό την πίεση των έντονων ταξικών αγώνων και την ευεργετική επίδραση του σοσιαλιστικού στρατόπεδου. Προσπαθεί να ξεπεράσει την οικονομική κρίση φορτώνοντας όλα τα βάρη στις πλάτες του λαού.
Πάνω σ' αυτό οι αριθμοί μιλάνε μόνοι τους. Σήμερα η Ε.Ε. ζεί στους παλμούς της εφιαλτικής πραγματικότητας των είκοσι εκατομυρίων ανέργων και των πενήντα εκατ. πολιτών που ζούν κάτω από το όριο φτώχιας των κρατών τους. Μόνο τα χρόνια '91-'93 χάθηκαν τέσσερα εκατ. θέσεις εργασίας και υπολογίζεται ότι για να σταματήσει ο ρυθμός αύξησης της ανεργίας χρειάζεται να δημιουργηθούν έως το 2000 ....πέντε εκατ. νέες θέσεις εργασίας. Ο ρυθμός αύξησης του Α.Ε.Π. από 4,8 % τη δεκαετία του '60 μειώθηκε στο 2,3 % το '80 για να πέσει στο 0,7 % το 1993. Οπως είχε γράψει και ο Μάρξ στο κομμουνιστικό μανιφέστο : "οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για να περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν από αυτές. Πώς ξεπερνάει η αστική τάξη τις κρίσεις; Από το ένα μέρος καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από το άλλο, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιό βαθιά τις παλιές. Πώς λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιό ολόπλευρες και πιό τεράστιες κρίσεις και ελλατώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις". Ολα αυτά ανυσηχούν το κεφάλαιο και για το λόγο ότι αποτελούν εν δυνάμει το εύφλεκτο υλικό για μελλοντικές ανεξέλεγκτες κοινωνικές εκρίξεις. Ετσι τώρα με νωπή ακόμα στην μνήμη των εργαζομένων την "πτώση" των σοσιαλιστικών κρατών και του αντικειμενικού αδυνατίσματος του εργατικού κινήματος προσπαθεί να ξεπεράσει την οικονομική κρίση πρός όφελός της. Φυσικά αυτό θα εξαρτηθεί από το συσχετισμό δυνάμεων του εργατικού κινήματος στο μέλλον στο βαθμό που θα υλοποιείται η λευκή βίβλος. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η οικονομική κρίση είναι φαινόμενο σύμφητο με τον καπιταλισμό. Δεν υπάρχει στην ιστορία κανένα κράτος ή ομοσπονδία κρατών που να κατάφερε να απαλαγεί από το βάρος των κυκλικών του κρίσεων. Αυτό συμβαίνει γιατί από την μία υπάρχει πλήρης αναρχία στην παραγωγή και από την άλλη τεράστια συσώρευση πλούτου στα χέρια των "λίγων και εκλεκτών". Το πρόβλημα δε λύνεται αν δεν καταστρέψουμε την αιτία που το δημιουργεί. Και εδώ η ρίζα του κακού βρίσκεται στην ίδια την ύπαρξη του συγκεκριμένου κοινωνικού συστήματος.
Τι αποφάσισαν λοιπόν συγκεκριμένα;
1). Μοίρασμα της ανεργίας ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους άνεργους, με την γενίκευση της μερικής απασχόλησης. Θα έχουμε δηλαδή μόνιμους ημιαπασχολούμενους -ημιάνεργους εργαζόμενους. Οπως το λένε διαφορετικά οι διεστραμένοι εγκέφαλοι "κοινωνική αλληλεγγύη" μεταξύ των εργαζομένων.!!
2.) Καταργείται σταδιακά η συνεισφορά των εργοδοτών στη κοινωνική ασφάλιση. Ατροφούν σταδιακά τα κρατικά κοινωνικά ιδρύματα και η ασφάλιση παιρνάει στα χέρια των μεγάλων ασφαλιστικών πολυεθνικών εταιριών. Οπως δήλωσε ευθαρσώς ο κύριος Ντελόρ "χρειαζόμαστε ένα ασφαλιστικό πρώτυπο και το βρήκαμε στην Ταϋβάν" δηλαδή εκεί που έχει καταργηθεί η κοινωνική ασφάλιση ή την πληρώνουν εξ' ολοκλήρου οι εργαζόμενοι.
3). Αυξάνεται το όριο της συνταξιοδότησης ανάλογα το επάγγελμα έως και τα 65 χρόνια. Αν μάλιστα υπολογίσουμε ότι ο μέσος όρος ζωής συνεχώς κατεβαίνει βγαίνει το συμπέρασμα ότι πολλοί εργαζόμενοι ούτε καν τη σύνταξη δεν θα προλάβουν να πάρουν.
4). Παγιώνεται η λιτότητα στις χώρες της Ε.Ε. τουλάχιστον έως το 1998. Στόχος να εξοικονομηθούν πόροι και να γίνουν επενδύσεις για το ξεπέρασμα όπως λένε της κρίσης. Με το σκεπτικό αυτό καταργείται ο κατώτατος μισθός και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Οι εργαζόμενοι υπογράφουν πλέον ατομικές συμβάσεις εργασίας με τα αφεντικά. Οπως όμως έδειξε και η πείρα σε μιά σειρά κράτη η μονίπλευρη λιτότητα οδηγεί στην παραπέρα εξαθλίωση της εργατικής τάξης και στην υπερβολική συσώρευση πλούτου των καπιταλιστών. Τα δημόσια ελλείματα, ο πληθωρισμός και τα εξωτερικά χρέη των κρατών αυξάνονται αφού ένα μικρό μέρος του κέρδους των αστών καταλήγει σε παραγωγικές επενδύσεις.
5). Καταργείτε νομοθετικά το 8ωρο το 5νθήμερο και η μονιμότητα, κατακτήσεις που κερδίθηκαν με χιλιάδες νεκρούς από την εργατική τάξη.
Οι επιπτώσεις ειδικότερα στη Νεολαία από την εφαρμογή της συνθήκης του Μάαστριχτ και της λευκής βίβλου είναι δραματικές. Από δώ και στο εξής όποιος νέος πρωτομπαίνει στην παραγωγή θα αμοίβεται με χαμηλότερα ημερομίσθια και με ελλειπής κοινωνική ασφάλιση. Ακόμη σε μιά σειρά επαγγέλματα οι νέοι θα πρέπει να πληρώνουν τα αφεντικά στο όνομα της επαγγελματικής τους κατάρτησης. Και δεν είναι μόνο αυτά. Λεφτά από κοινωνικές δαπάνες κόβονται από την Παιδεία (π.χ. Ελλάδα 6,3% του ΑΕΠ, το χαμηλότερο ποσοστό από την μεταπολίτευση), την Υγεία, τον Πολιτισμό και τον Αθλητισμό. Πάμε πρόσω ολοταχώς για επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα μέσω της εφαρμογής της μαύρης βίβλου. Ομως ο αγώνας των λαών μπορεί να φέρει ουσιαστικά αποτελεσματα στην κατεύθυνση ανατροπής των επιταγών της λευκής βίβλου που δουλικά εφαρμόζουν οι φιλελεύθερες και "σοσιαλιστικές" κυβερνήσεις στις χώρες της Ε.Ε. Το απέδειξαν περίτρανα οι αγώνες των νέων εργαζομένων στη Γαλλία που ανάγκασαν τον αντρίκειλο Μπαλαντίρ να πάρει πίσω τα ευρωπαϊκής προέλευσης τερατούργημα. Θα το αποδείξουμε και εμείς με την καθημερινή μας δουλιά στην κατεύθυνση οργάνωσης των νέων για την υπεράσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους. Με το μπόλιασμα στη συνείδηση ότι αυτή δεν είναι η Ευρώπη που ονειρευόμαστε, η Ευρώπη που θέλουμε και απαιτούμε. Εμείς από τη φύση μας ως νέοι, ρομαντικοί και επαναστάτες, καθώς είμαστε τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα.

ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΝΤΑΞΗΣ.
Τριανταδύο σχεδόν χρόνια πέρασαν από τη σύνδεση της χώρας μας στην κοινότητα και οι απόψεις για τις συνέπειες διίστανται. Δεκατρία χρόνια μετά την περιβόητη φράση του τότε πρωθυπουργού κύριου Καραμανλή : "είσαι στην ΕΟΚ, μάθε για την ΕΟΚ" και λέξεις όπως λιτότητα, ανεργία, πληθωρισμός, αποβιομηχανο-ποίηση, δημόσιο έλλειμα, εξωτερικό χρέος κλπ, αποτελούν πλέον μέρος του καθημερινού μας λεξιλογίου. Δεκατρία χρόνια μετά το πέταγμά μας στην "Ευρώπη χωρίς σύνορα" και έννοιες όπως δημοκρατικό έλλειμα, ρατσισμός, φασισμός, ξενοφοβία, κλπ έρχονται ολοένα και πιό συχνά στο νού μας. Δύο σχεδόν χρόνια μετά την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ (αλήθεια ποιός μας ρώτησε;) και την εφαρμογή της λευκής βίβλου και αγαθά όπως : Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμός, εργατικά δικαιώματα κλπ, τείνουν να εξαφανιστούν από το Ελληνικό λεξικό. Τελικά μας οφέλησε η ένταξη της χώρας μας στην κοινότητα ή όχι; Η απάντηση αυτή σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί μονοσήμαντη αν δεν έχει την ταξική της αναφορά. Αν απαντήσουμε από την πλευρά της υπεράσπισης του κεφαλαίου τότε η απάντηση θα είναι ένα πελώριο ΝΑΙ. Αν όμως απαντήσουμε από την σκοπιά υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης τότε η απάντηση θα είναι αναμφίβολα ένα βροντερό ΟHΙ. Στόχος του κειμένου είναι η ανάλυση και η μεταφορά των επίσημων στοιχείων για τις συνέπειες της ένταξης. (Αλλωστε εκτός από τα ξερά νούμερα υπάρχει και η πραγματικότητα) Αρχή μας είναι ότι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ. Ομως αν και ζούμε στην εποχή της ηλεκτρονικής πληροφόρησης οι χειραγωγημένοι πομποί μετάδωσης πληροφοριών δε δίνουν τη δυνατότητα στους δέκτες για αντικειμενικη πληροφόρηση. Πιστοί λοιπόν στο δόγμα για κοινοκτημοσύνη των πληροφοριών παραθέτουμε όλα τα στοισχεία και αφήνουμε στον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Γιατί όπως λέει και ο ποιητής μας Ανδρέας Κάλβος :"συλλόγάται καλά όποιος συλλογάται ελεύθερα" και για να συλογιστούμε ελεύθερα πρέπει να ξέρουμε.

1. ΒΙΟΜΗHΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
Η κοινότητα όπως και κάθε υπαρκτή οικονομική οντότητα πραγματοποιεί έναν καταμερισμό εργασίας στο χώρο της. Στον καταμεριμό αυτό λοιπόν, η Ελλάδα επιλέχθηκε να αναπτύξει κύρια τον τριτογενή τομέα παραγωγής.(υπηρεσίες, τουρισμός) να γίνουμε δηλ. οι υπηρέτες και τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Υπό το πρίσμα αυτού του σχεδιασμού απαγορεύτηκαν οι επενδύσεις σε μιά σειρά τομείς της βιομηχανίας. Hαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η άρνηση από μέρους της κοινότητας για κατασκευή αλουμινοβιομηχανίας, αυτοκινητοβιομηχανίας κλπ στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ταυτόχρονα ανοίγει η αγορά μας για τα προϊόντα της κοινότητας χωρίς πλέον προστατευτισμούς. Τα δυτικοευρωπαίκά μονοπώλια εφορμούν... Αποτ'ελεσμα ήταν χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις να κλείνουν καθημερινά και εκατοντάδες εργαζόμενοι να πέρνουν το δρόμο της ανεργίας. Η ανεργία απο 4 % που ήταν το '80 εκτεινάζεται στο 10 % το '94. Οι νέοι που το '81 αποτελούσαν το 29 % των συνολικά ανέργων δεκατρία χρόνια μετά έπιασαν το 62 %. Το εμπορικό ισοζύγιο βιομηχανικών προϊόντων της χώρας μας σε σχέση με την κοινότητα μεγαλώνει συνεχώς με γοργούς ρυθμούς. Η βιομηχανία μας περνά στα χέρια του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου. Μόνο το διάστημα Αυγουστος '86 - Μάρτης '89 είχαν πωληθεί 64 μεγάλες επιχειρήσεις. (είδες το ΠΑΣΟΚ;). Η αποψύλωση της βιομηχανίας μας συνεχίζεται εντατικά με την πώληση επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας (ΑΓΕΤ, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ναυπηγεία Σύρου κλπ). Η σύγκλιση που μας είχαν υποσχεθεί γίνεται απόκλιση. Ο δείκτης του κατά κεφαλήν εισοδήματος από 52,9 % που ήταν το '81 σε σχέση με το μέσο όρο της κοινότητας κατρακυλά στο 46,8 % σήμερα και πιάνουμε πάτο, ακόμη πιό χαμηλά και από την Πορτογαλία. 15,4 % του πληθυσμού ζεί κάτω από το όριο φτώχιας. Το εξωτερικό χρέος διογκώνεται συνεχώς και μόνο για την αποπληρωμή των τόκων χρειάζονται τρελλά ποσά. Πληρώνουμε τις επιλογές της τετρακομματικής συναίνεσης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΟΛΑ, ΣΥΝ) που εφαρμόζουν δουλικά τις επιταγές του καφαλαίου. Η μόνη ανάπτυξη που παρουσιάστηκε είναι τα υπερκέρδη των καπιταλιστών. Σύμφωνα με παλιώτερα δημοσίευμα της Ισπανικής εφημερίδας " EL PAIS" που αναδημοσίευσαν τα "ΝΕΑ" οι καταθέσεις των Ελλήνων του εξωτερικού είναι ισόποσες με έναν ολόκληρο ετήσιο προϋπολογισμό που είναι ικανός να ξεπληρώσει όλο το εξωτερικό μας χρέος._

2. ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Το εμπορικό ισοζύγιο αγροτικών προϊόντων απο πλεονασματικό το '80 γίνεται ελειματικό το '93. Η πρόσφατη αναθεώριση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠχ, και η συμφωνία της ΓΚΑΤΤ προβλέπουν τη σταδιακή επικράτηση του μεγάλου κεφαλαίου στην αγροτική οικονομία. Σύμφωνα με τις πιό πάνω συνθήκες προβλέπεται η μείωση των συνολικά καλλιεργούμενων εκτάσεων από 12 - 22 % κάτι που θα οδηγείσει 120.000 στρέμματα στην εγκατάλειψη και την καταστροφ'η των μισών σχεδόν αγροτικών νοικοκυριών που από 8,5 εκ περίπου, θα φτάσουν τα 5,2 στις χώρες της Ε.Ε.. Ταυτόχρονα απελευθερόνονται οι τιμές πώλησης των λιπασμάτων, ζωωτροφών και προωθείται η εξαφάνιση των συναιτερισμών.Ιδιαίτερα καταστροφικές θα είναι αυτές οι συνέπειες για τον Ελληνα αγρότη και τα Ελληνικά αγροτικά προϊόντα. Σε μιά σειρά παραδοσιακά προϊόντα όπως : καπνός, λάδι, σταφίδα, οποροκηπευτικά πρέπει να μειωθεί η παραγωγή. Το πλεόνασμα της παραγωγής πάνω από το όριο που θέτει η Ε.Ε. όχι μόνο δεν το αγοράζουν αλλά πέφτει και πρόστιμο συνυπευθυνότητας.... και οι χωματερές θάβουν τα προϊόντα για να κρατηθούν ψηλά οι τιμές. Από την άλλη τα πορτοκάλια Τουρκίας, το λάδι Ισπανίας, το κρασί Πορτοκαλίας, στα κιόσκια των μανάβηδων διαφημίζουν την ευεργετηκότητα της κοινότητας στη γεωργία μας. Για ακόμη μιά φορά οι χοντρέμποροι και οι μεσάζοντες βγαίνουν κερδισμένοι. Αντικειμενικά όμως οδηγούμασται και στην εγκατάλειψη της υπαίθρου με την αναπόφευκτη αύξηση της ανεργίας αφού παράλληλα με την πολιτιστική υποβάθμιση ήρθαν να προστεθούν και τα καταστροφικά μέτρα της Ε.Ε.. Οι εκβιασμοί αυτοί όμως, δεν μένουν χωρίς απάντηση! Ο πρόσφατος αποκλεισμός της εθνικής οδούς απ΄τους Θεσσαλούς και Μακεδόνες καπνοπαραγωγούς, το κάψιμο πέρυσι της Νομαρχίας από τους Κρητικούς ελαιοπαραγωγούς, οι κινητοποιήσεις των Ζακυνθινών για τη σταφίδα, δείχνουν το δρόμο. Ο δρόμος των αγροτών είναι μονόδρομος στην κατεύθυνση ανατροπής των αντιαγροτικών - αντισυναιτεριστικών κατευθύνσεων της ΚΑΠ και ΓΚΑΤΤ.._

3. ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗ
Μας είπαν ότι με την είσοδό μας στην κοινότητα θα αποκτούσαμε ασφάλεια, δύναμη και συμμάχους. Μας είπαν ότι η κοινότητα είναι παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης στο χώρο της Ευρώπης. Ας δούμε υπό το πρίσμα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας τι είδους συμμάχους αποκτήσαμε και τι σόϊ αλληλεγγύη μας παρέχουν. Τέλη του '91 η Γερμανία σπρώχνει την κοινότητα να ανγνωρίσει την Σλοβενία και οι ασκοί του αιόλου στα Βαλκάνια ανοίγουν....Αργότερα αναγνωρίζουν και την Κροατία και ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας επιταχύνεται δημιουργώντας κινδύνους επέκτασης του πολέμου στις υπόλοιπες χώρες της Βαλκανικής χερσονήσου. Η Ελλάδα αν και έχει κάποιες επιφυλάξεις εντούτοις πείθεται και συμμετέχει στο θαλάσσιο αποκλεισμό της Γιουγκοσλαβίας με το αντιτορπιλικό "Κουντουργιώτης". Μας εμπλέκουν οι "σύμμαχοί"
μας έστω και έμμεσα σε ένα πόλεμο που στόχο έχει την κατάκτηση αγορών και τη δημιουργία κρατών δορυφόρων. Οταν όμως τους ζητάμε την αλληλεγγύη τους στο λεγόμενο "Σκοπιανό" αυτοί απαντάνε με την ....αναγνώριση της Π.Γ.Δ.Μ.. Οταν πάλι τους ζητάμε να ασκήσουν πιέσεις στον Αλβανό πρόεδρο Μπερίσια για την προστασία των ομογενών μας στη Νότιο Αλβανία αυτοί σφυρίζουν αδιαφορα...
Η κοινοτική αλληλεγγύη σε όλο της το μεγαλείο!
Ακόμη δημιουργούν τη Δυτικοευρωπαϊκή ένωση (Δ.Ε.Ε.), το στρατιωτικό σκέλος της Ευρώπης `που συμμετέχουν σε αυτό και κράτη συνδεδεμένα με την Ε.Ε. (Τουρκία, Ουγγαρία κλπ). Η Ελλάδα μπαίνει αμέσως. Το ίδιο και η Τουρκία. Αλλά προσέξτε. Με την είσοδο και της Τουρκίας στη Δ.Ε.Ε. καταργήται το περίφημο άρθρο 5 και δεν μπορεί πλέον να επεμβεί η συμμαχία σε περίπτωση σύραξης δύο κρατών μελών της συμμαχίας.
Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα του ψυχροπολεμικού χαρακτήρα της Δ.Ε.Ε. είναι ότι επέτρεψαν στη Γερμανία 50 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου να αποκτήσει ξανά στρατό και να συμμετάσχει στο εξωτερικό σε αποστολές "ειρηνευτικού χαρακτήρα" υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.(Σομαλία). Μάλιστα προχώρησε και σε επίδειξη δύναμης κάνοντας κοινά γυμνάσια με το Γαλικό στρατό και παρέλαση κάτω από το μέγαρο των Ιλισίων στο Παρίσι. Μήπως δεν είναι υπερβολικοί αυτοί που δεν βλέπουν με καλό μάτι την δημιουργία Γερμανικού στρατού, τώρα μάλιστα με την αναβίωση του φασισμού στην ενιαία πλέον ΟΔΓ ; Μήπως δεν είναι υπερβολικοί αυτοί που φοβούνται ότι η Γερμανία μπορεί να σπρώξει στο μέλλον την Ευρώπη σε τυχοδιωκτικές πολεμικές ενέργειες όπως κάνει σήμερα με τις πολιτικές ; Λέμε μήπως...........
4. ΠΑΙΔΕΙΑ
Τα τελευταία χρόνια οι κοινωνικές δαπάνες για την παιδεία μειώνονται ολοένα και περισσότερο. Το προβλεπόμενο για φέτος ποσοστό για την παιδεία κατρακύλησε στο επαίσχυντο 6,3% του Α.Ε.Π. Αν συνυπολογίσουμε και την επιπλέον μείωση των 100 δισ. δρχ. για να καλυφτεί το κενό της <<μαύρης τρύπας>> του προυπολογισμού τότε το ποσοστό για την παιδεία που προκύπτει είναι το χαμηλότερο της τελευταίας τριαντακοταεντίας. Η ανύπαρκτη υλικοτεχνική υποδομή της δημοσίας εκπαίδευσης και οι ελλείψεις σε επιστημονικοτεχνικό δυναμικό οδηγούν κάθε χρόνο τους εργαζόμενους να ξοδεύουν τεράστια ποσά για την κάλυψη των μορφωτικών και άλλων αναγκών των μαθητών-παιδιών τους. Υπολογίζεται ότι μόνο φέτος ξοδευτηκαν περίπου 350 δισ. δρχ. για φροντηστήρια. Η αύξηση του κόστους σπουδών μαζί με την οικονομική λιτότητα οδηγούν χιλιάδες μαθητές-φοιτητές να διακόψουν τις σπουδές τους.
Το 19% μαθητών δεν τελειώνει την 9χρονη βασική εκπαίδευση ενώ πολλοί φοιτητές αναγκάζονται να δουλέυουν για να καλυψουν τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες τους. Η δημόσια εκπαίδευση υποβαθμίζεται συνεχώς και οδηγεί κάθε χρόνο χιλιάδες μαθητές στην αναζήτηση λύσης στα διάφορα ινστιτούτα επαγγελματικής κατάρτισης (ΙΕΚ) κέντρα ελευθέρων σπουδών (ΚΕΣ) ή στα διάφορα ιδιωτικά πανεπηστήμια - παραρτήματα ξένων - αφού κανείς δεν τους εμποδίζει να μοιράζουν αναγνωρισμένα πτυχία μέχρι και ο σύλλογος Ελλήνων βιομηχάνων (ΣΕΒ) ίδρυσε σχολή Μάνατζμεντ. Οι αδίστακτοι έμποροι του κέρδους επεκτείνουν τα πλοκάμια τους στον ιερό χώρο της εκπαίδευσης μετατρέπωντάς την σε προϊόν αγοροπωλησίας. Οι ταξικοί φραγμοί στην μόρφωση οξύνονται αφού μιά σειρά κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος χάνονται συνεχώς. Η στέγαση, η σίτηση, τα δωρεάν συγγράματα είναι υπό ατμό. Hαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι ενώ το 1986 είχαν δικαίωμα σίτησης 9000 φοιτητές, σήμερα το έχουν λιγότεροι από 3800. Η έρευνα δε χρηματοδοτήται είτε παίρνει τη μορφή έρευνας - φασόν κατα παραγγελία του ιδιωτικού κεφαλαίου. Η κοινωνική αποστολή της παιδείας μετατρέπεται στα χέρια των ιδωτών σε στείρα εξειδίκευση για να μπορέσει να εξυπηρετήσει της ανάγκες του στον ανταγωνισμό με τα άλλα δύο κέντρα του ιμπεριαλισμού. Δημιουργούν την παιδεία και τη συνέουν με την παραγωγή για να αυξήσουν τα κέρδη των πολυεθνικών. Η θέση ότι η Ε.Ε. θα εξυγχρονήση την παιδεία μας είναι μύθος. Πώς αλήθεια θα το κάνει όταν επιβάλλει τη δραστική μείωση των δαπανών για την παιδεία στο όνομα του πιασίματος των δεικτών του Μάαστριχτ; Ακόμη πώς θα γίνει όταν οι γνωστές ντιρεκτήβες της Ε.Ε. απαιτούν τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπηστημίων με παράλληλη υποβάθμιση της δωρεάν παιδείας; Η εκπαίδευση υπό την πολιτική ομηρία των πολυεθνικών της Ε.Ε. προοθεί την παιδεία δύο ταχυτήτων. Από τη μιά τα παιδιά των εργαζομένων θα φοιτούν στα δημόσια σχολιά και θα προορίζονται για φθηνό μισοειδικευμένο εργατικό δυναμικό χωρίς πολλές απαιτήσεις. Από την άλλη τα παιδιά των ισχυρών κοινωνικών τάξεων θα φοιτούν στην αφρόκρεμα των ιδιωτικών πανεπηστημίων και θα προορίζονται για να στελεχόσουν τις διευθυντικές θέσεις των μεγάλων εταιριών. Οι ταξικές αντιθέσεις στην εκπαίδευση σε όλο της το μεγαλείο!! Ομως αλήθεια είναι δυνατόν η εκπαίδευση να ασκήσει τον κοινωνικό της ρόλο όταν είναι συνδεδεμένη με τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου; Αυτήν την ερώτηση ας την
κάνουμε καλύτερα στους μαθητές του λυκείου που με τις καταλήψεις τους διεκδικούν ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ και ΚΑΤΑΡΓΙΣΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ, ας την κάνουμε καλύτερα στους φοιτητές των ΑΕΙ και ΤΕΙ που διεκδικούν με τους καθημερινούς αγώνες τους ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΣΤΟ 15% και ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Ας την κάνουμε στους γονείς που πληρώνουν από την τσέπη τους πολλά δισ. κάθε χρόνο για να καλύψουν τις "μαύρες τρύπες" στην παιδεία. Τέλος ας την κάνουμε και στους φοιτητές του εξωτερικού που το παράλογο σύστημα εξετάσεων και η μιζέρια της παιδείας τους έσπρωξε μακρυά από τα σπίτια τους. Ισως αυτοί έχουν κάτι περισσότερο να μας πούν.....
5. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΑ...
Φθινόπωρο '81. Η Ελλάδα εντάσεται στην ΕΟΚ ως πλήρες μέλος. Είναι πλέον το 10ο μέλος της "μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας". Τότε στην κυβέρνηση ήταν η Νέα Δημοκρατία με πρωθυπουργό τον κύριο Ράλλη. Πρωτομάστορας και εμπνευστής ήταν ο Καραμανλής που με τις ευλογίες του ντόπιου κεφαλαίου είχε κάνει όλες τις διαβουλεύσεις με τους τότε ευρωπαίους ηγέτες προκειμένου να πετύχει τη σύνδεση. Τα παχιά λόγια για τις ωφέλειες που θα αποκτούσε η χώρα μας από την ένταξη έδιναν και έπαιρναν.
Η κρατική τηλεόραση τότε μας βομβάρδιζε συνεχώς με διαφημήσεις που στόχο είχαν τη χειραγώγηση της συνείδησης των εργαζομένων για τη μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας στην "Ευρώπη χωρίς σύνορα". Αλήθεια όμως ποιός μας ρώτησε για την ένταξή μας στην ΕΟΚ; Ισως έκριναν σκόπιμο, τελείως παράδοξο για τη δημοκρατική τους κουλτούρα να πάρουν τη γνώμη του λαού. Οπως έλεγε και ο πολίτης Κέϊν στην ομότιτλη ταινία του Ουέλς : " ο λαός θα σκέφτεται μόνο ότι θέλω εγώ". Την περίοδο εκείνη το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ είχαν διαφωνήσει ριζικά για την ένταξη. Ο αρχηγός της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης Παπανδρέου με λόγο του στη βουλή σφυροκοπούσε την απόφαση της Νέας Δημοκρατίας και έκανε λόγο για : " την ιμπεριαλιστική ΕΟΚ που καταδυναστεύει τους λαούς της και εμποδίζει το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας μας". Ηταν η εποχή που ο κ. Παπανδρέου φορούσε ζιβάνγκο... Το ΚΚΕ πιστό από τότε στη γνώμη του για καπιταλιστική ολοκλήρωση μέσω της ΕΟΚ πρότεινε δημοψήφισμα. Η τεράστια πλειοψηφία του λαού στις εκλογές του Οκτωβρίου του '81 επιδοκοιμάζει με ποσοστό κοντά στο 60 % τα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ που μιλούσαν για έξοδο από την ΕΟΚ. Οταν όμως το ΠΑΣΟΚ αναλαμβάνει τα υνία της χώρας μας ξεχνά της υποσχέσεις του. Παρά τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού υποχωρεί από τη διακύρηξη της 3ης Σεπτέβρη και περνά στη θέση για "υπερήφανη πολιτική στο πλαίσιο της ΕΟΚ". Για άλλη μιά φορά ο λαός διαψέυστηκε. Αποδείχθηκε ότι αν και υπάρχουν συχνές εναλλαγές στη διακυβέρνηση της χώρας η πραγματική εξουσία παραμένει στα στιβαρά χέρια της αστικής τάξης. Για ακόμη μία φορά αποδείχθηκε ότι αν τα αποτελέσματα των εκλογών είναι κόντρα στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης τότε δεν έχουν το παραμικρό ηθικό δίλημα για το τί θα πραξουν. Οπως έλεγε και ο Μαρξ : "Αν οι εκλογές κλόνιζαν τα θεμέλια του αστικού συστήματος τότε οι αστοί θα τις είχαν καταργήσει".
Από τότε μέχρι το καλοκαίρι του '92 πέρασαν 11 χρόνια. Οι υποσχέσεις αποδείχθηκαν φρούδες ελπίδες. Οι υποσχέσεις για σύγκλιση έγιναν στη πράξη απόκλιση. Η ανεργία, ο πληθωρισμός, τα δημόσια ελλείματα, μεγαλώνουν με τρομακτικούς ρυθμούς. Παρ' όλα αυτά σύσωμα τα τέσσερα καθεστωτικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΟΛΑ, ΣΥΝχ ψηφίζουν τη συνθήκη του Μάαστριχτ και μας βάζουν στο χορό της Ε.Ε.. Τί και άν το σύνταγμα λέει ότι απαιτείται δημοψήφισμα για ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα που ουσιαστικά μας εντάζει σε ένα νέο υπερκράτος ομοσπονδιακής ή συνομοσπονδιακής μορφής; Αυτοί ξέρουν τα πάντα, αποφασίζουν για το λαό χωρίς το λαό. Στην απαίτηση και του ΚΚΕ για δημοψήφισμα απαντούν αρνητικά. "Ενα δημοψηφισμα δε νομίζω ότι θα ήταν μιά δημοκρατική έκφραση της θέλησης του λαού δεδωμένου ότι είναι ανημέρωτος" Γιάνναρος βουλευτής του Συνασπισμού.
"Το ΚΚΕ εκφράζει μιά μικρή μειοψηφία του Ελληνικού λαού.... Κάνεται λάθος να ζητάτε δημοψήφισμα" Μητσοτάκης. "Ο αναγνώστης της συνθήκης θα αισθανθεί βαρύ το χέρι του Γερμανού τραπεζίτη όμως την ψηφίζουν γιατί οι χώρες που θα μείνουν απ' έξω είναι αναγκασμένες να ακολουθούν παθητικά τις υπόλοιπες χώρες". Αρσένης... Τί είναι όμως αυτό που τους φοβίζει τόσο; Τους φοβίζει ότι ακόμη και εκεί που έγιναν δημοψηφίσματα το ΟHΙ πήρε ποσοστά από 21 % έως και 51 % ( Γαλλία, Ιρλανδία, Δανία). Στην περίπτωση της Δανίας χρειάστηκε και δεύτερο δημοψήφισμα αφού το πρώτο ήταν αρνητικό. Σύμφωνα όμως με την ιδρυτική συνθήκη της Ρώμης, από τη στιγμή που υπήρξε αρνητική τοποθέτηση από ένα μέλος της κοινότητας δεν μπορεί να προχωρήσει η ενοποίηση. Με τον ίδιο αυταρχισμό και αντιδημοκρατικότητα που ιδρύθηκε η ΕΟΚ παρά τη θέληση των λαών, συνεχίζει και τώρα χωρίς να διστάζουν να παρακάμψουν τους δικούς τους νόμους, χωρίς να έχουν ηθικές αναστολές. Ετσι έγινε και το δεύτερο δημοψήφισμα που εκβιαστικά εκμαίευσε οριακά το ΝΑΙ χωρίς όμως τη συμμετοχή της Δανίας στην κοινή εξωτερική πολιτική, την κοινή τράπεζα, το κοινό νόμισμα κλπ. Αλήθεια είναι ποτέ δυνατόν να σεβαστούν αυτή τη θέληση των λαών όταν δε σέβονται τις δικές τους αποφάσεις; Αλήθεια για ποιά δημοκρατία μιλάμε στην Ευρώπη της κυριαρχίας των πολυεθνικών και των δυνάμεων της αντίδρασης;
Εμείς δεν έχουμε αυταπάτες. Ο δρόμος της υποταγής που μας προτείνουν τα τέσσερα καθεστοτικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΟΛΑ, ΣΥΝχ δεν είναι μονόδρομος. Μονόδρομος είναι ο αγώνας ενάντια στις συνέπειες από την ένταξη με προοπτική την αποδέσμετση και το Σοσιαλισμό.!!!

ΤΙ ΕΥΡΩΠΗ ΘΕΛΟΥΜΕ...
ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ

Σήμερα, εποχή της έντονης διεθνοποίησης και καταμερισμού εργασίας, η ανάγκη για στενότερες οικονομικές - πολιτισμικές σχέσεις των λαών της Ευρωπαϊκής ηπείρου είναι επιβεβλημένες και αναπόφευκτες.
Για του κομμουνιστές η Ευρώπη αποτελεί το χώρο της συνεργασίας, της αλληλεγγύης όλων των λαών και κρατών της ηπείρου μας και όχι μόνο των δώδεκα ή άντε ακόμη των τριών που είναι υπό ένταξη (Αυστρία, Φιλλανδία, Σουηδία). Εμείς από τη φύση μας διεθνιστές πιστεύουμε ότι στο μέλλον η Ε.Ε. θα αποδειχτεί μικρή και ανίκανη για να χωρέσει τις ελπίδες και τα οράματα των λαών της Ευρώπης.
Αυτό γιατί αντικειμενικά η Ε.Ε., όντως υπό πολιτική μονοπολιακή κατοχή, υποτάζει τα πάντα στο βωμό του κέρδους. Για αυτούς υπέρτατη αξία είναι το χρήμα, η εκμετάλευση των εργαζομένων και των λαών που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην αναβίωση του φασισμού, ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Πάνω σε αυτό έλεγε ο μεγάλος Β.Ι.ΛΕΝΙΝ : "... για αυτό οι διϊμπεριαλιστικές ή υπεριμπεριαλιστικές συμμαχίες στην καπιταλιστική πραγματικότητα με οποιαδήποτε μορφή και αν κλείνονται αυτές οι συμμαχίες, με τη μορφή ενός ιμπεριαλιστικού συνασπισμού ενάντια σε έναν άλλο ιμπεριαλιστικό συνασπισμό ή με τη μορφή μιάς γενικής συμμαχίας όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων - αποτελούν απλές αναπόφεκτες "ανάπαυλες" ανάμεσα στους πολέμους... Προετοιμάζουν τους πολέμους και με τη σειρά τους ξεπηδούν από τους πολέμους" (ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού). Επιδιόρθωση, ρετουσάρισμα στην Ευρώπη της κυριαρχίας των πολυεθνικών δεν υπάρχει. Η κυριαρχία της αστικής δικτατορίας είναι ασφυκτική και με δεδομένο το δημοκρατικό έλλειμα είναι αδύνατη η μετεξέληξή της σε Ευρώπη των λαών. Επίσης οι αυταπάτες που τρέφουν οι ευρωκομμουνιστές και οι πάσης φύσης οπορτουνιστές για "Ευρώπη των εργαζομένων" αποτελεί μύθο που δεν έχει σχέση με την υπαρκτή πραγματικότητα. Η ευρώπη που ονειρεύονται οι λαοί και οι εργαζόμενοι δεν έχει καμιά, μα καμιά ομοιότητα με την Ε.Ε. του πολέμου, του φασισμού, της εκμετάλευσης των εργαζομένων και της ανισόμετρης ανάπτυξης των κρατών.
Τη δικιά μας Ευρώπη, την Ευρώπη της δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού που ονειρευόμαστε και συνάμα αγωνιζόμαστε για αυτήν πρέπει να έχει ως αφετηρίες :
1). Οτι η Ευρώπη είναι το σύνολο των κρατών - λαών που κατοικούν στη Γηραιά ήπειρο. Οτι τα κράτη, οι λαοί δεν ενώνονται, δεν καταργούνται αλλά ούτε και αποχωρίζονται με διατάγματα, νόμους από τα πάνω. Αυτά γίνονται μόνο με την ελέυθερη, εθελοντική αποδοχή αυτών των αιτημάτων. Ταυτόχρονα ότι η εθνική ανεξαρτησία των λαών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία εθνικών συνασπισμών χωρίς εθνικιστικά προβλήματα.
2). Η Ευρώπη των λαών πρέπει να έχει ως γνώμονα το δίκαιο καταμερισμό εργασίας και την ισόμετρη ανάπτυξη των κρατών σε όλους τους τομείς. Ταυτόχρονα να αναλάβει το μερίδιο που της αναλογεί για την κατάσταση στις χώρες του τρίτου κόσμου και εμπνεόμενη από βαθιά δημοκρατικά - ουμανιστικά ιδανικά να τις βοηθήσει στην κατεύθυνση της παγκόσμιας ισόμετρης ανάπτυξης που είναι νοητή μόνο με την Κομμουνιστική ολοκλήρωση.
3). Μιά Ευρώπη που θα σέβεται τα δικαιώματα των μειονοτήτων της. Γι' αυτήν, οι μειονότητες θα πρέπει να αποτελούν τη γέφυρα φιλίας και συνεργασίας των λαών και όχι πεδίο αντιπαράθεσης και εθνικιστικών συγκρούσεων.
4). Μιά Ευρώπη της οικολογίας, της συνεργασίας και του πολιτισμού. Δε θα πρέπει να υποτάζονται τα πάντα στο κέρδος αλλά πρώτος και κύριος στόχος θα είναι η διάσωση του πλανήτη μας που απειλήται από την οικολογική καταστροφή. Θα προοθεί τη συνεργασία και αλληλογνωριμία των λαών και του αληθινού πολιτιστικού πλούτου των λαών. Διαφορετική από τη σημερινή Ευρώπη που ακόμη και πολιτιστικές αξίες παίζουν στο χρηματιστήριο αξιών με στόχο το κέρδος. Διαφορετική από την Ευρώπη των πυρηνικών αποβλήτων, της καταστροφής του όζοντος, την εξαφάνιση της χλωρίδας και πανίδας, της οικολογικής αναλγησίας.
5). Θέλουμε μιά Ευρώπη δημοκρατική - Σοσιαλιστική που η ευτυχία του ενός λαού θα είναι προυπόθεση για την ευτυχία του άλλου. Μιά Ευρώπη που θα κυριαρχείται από τα ευγενή ιδανικά της ισότητας, της αλληλεγγύης, της κατάργησης, της εκμετάλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και κράτους από κράτους.
Γνωρίζουμε ότι η αποστολή που έχουμε να φέρουμε εις πέρας απαιτεί καθημερινούς - μακροχρόνιους αγώνες και ότι σήμερα ο συσχετισμός δυνάμεων δεν είναι ο κατάλληλος για της συγκρούσεις που απαιτούν οι καιροί. Ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν οι μηχανισμοί εκείνοι που θα μας επιτρέψουν το ανώδυνο πέρασμα στη δικιά μας Ευρώπη. Ομως ταυτόχρονα ως κόμμα - συνειδητή πρωτοπορεία της εργατικής τάξης είμαστε πεισμένοι ότι παράλληλα με τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου γίνεται και η διεθνοποίηση των προβλημάτων της εργατικής τάξης και ότι η εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων του Μάαστριχτ θα δημιουργήσει στο μέλλον τις απαραίτητες προϋποθέσεις για άνοδο του λαϊκου κινήματος σε αντιϊμπεριαλιστική κατεύθυνση. Και όταν οι λαοί ξυπνήσουν είναι ικανοί να μετατρέψουν σε τρομακτικό εφιάλτη το όνειρο των αστών για παρατεταμένη κυριαρχία. Οπως λέει και ο ποιητής : "τις καλύτερες θάλασσες δεν τις έχουμε δεί ακόμα....."