Από σχολείο δημοκρατίας σε κυκλωματικό διαφθορείο

του Χρύσανθου Λαζαρίδη

Οι φοιτητικές εκλογές πέρασαν από τέσσερις φάσεις:
• Το 1972-73 ήταν αίτημα εκδημοκρατισμού των πανεπιστημίων, για να χαλαρώσει η πίεση που ασκούσε τότε στην ακαδημαϊκή κοινότητα το «σπουδαστικό τμήμα» της ασφάλειας. Και όσοι υπέγραφαν για εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους καλούνταν στην ασφάλεια και δέρνονταν ανηλεώς.
• Στην περίοδο 1974-78, οι φοιτητικές εκλογές αποτελούσαν μηχανισμό αποχουντοποίησης και εκδημοκρατισμού των πανεπιστημίων.
• Στην περίοδο 1979-81, άρχισε να υπάρχει μια σοβαρή διαφοροποίηση: οι κομματικές παρατάξεις της ευρύτερης αριστεράς προσπαθούσαν να ενισχύσουν τη θέση τους και να αυξήσουν την επιρροή τους στα πανεπιστήμια εν όψει των βουλευτικών εκλογών που θα σηματοδοτούσαν την «πολιτική αλλαγή». Ενώ οι εξωκοινοβουλευτικές αριστερές συσπειρώσεις προσπαθούσαν να αποβάλλουν τον ασφυκτικό έλεγχο της κομματικής αριστεράς, αλλά και να απορρίψουν τις συντηρητικές ρυθμίσεις της τότε κυβέρνησης (νόμος 815 κ.λπ.)
• Μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, η συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση, άλλαξε τα πάντα: μέχρι τότε είχαμε κομματικοποίηση του φοιτητικού κινήματος. Από το 1982 και μετά έχουμε πλέον κομματικοποίηση ολόκληρου του πανεπιστήμιου. Κι αυτό υπήρξε η αρχή του τέλους για το ελληνικό πανεπιστήμιο.
Πέρα από τις δυνάμεις που συμμετείχαν στο κύκλωμα της συνδιοίκησης -και της οργιώδους συνδιαλλαγής- αναπτύχθηκε και μια εξωθεσμική αντιπολίτευση που σύντομα ξεπέρασε τα όρια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς κι εξελίχθηκε σε ένα συνονθύλευμα αντιεξουσιαστικών, αναρχικών συσπειρώσεων.
Αυτό ήταν το τέλος του ελληνικού πανεπιστήμιου.
Οι παρατάξεις της «συνδιοίκησης» το διέφθειραν συνεχώς -και οι «αντιεξουσιαστές» το κατέστρεψαν συστηματικά.
Τώρα πλέον έχει χαθεί ο έλεγχος ακόμα κι από τα κόμματα. Τα πάντα ελέγχονται από «αυτοφυή κυκλώματα» που επεκτείνονται, συγκρούονται, νέμονται δημόσιους (η κοινοτικούς πόρους) και τρομοκρατούν τους πάντες.
Καθηγητές κακοποιούνται κάθε τόσο• φοιτητικές συμμορίες συμπλέκονται καθημερινά• κονδύλια διασπαθίζονται.
Για να μη μιλήσουμε για «εκλογές διδασκόντων». Αξίζει να ερευνηθεί κάποτε πόσοι καθηγητές ανωτάτων σχολών έχουν σχέσεις συγγένειας (ή άλλες πιο... «πικάντικες» σχέσεις) μεταξύ τους.
Μέσα σε πανεπιστήμια, που κατά κανόνα είναι κλειστά, συνήθως είναι κατειλημμένα και ενίοτε καίγονται...
Κάποτε οι φοιτητικές εκλογές ήταν σχολείο δημοκρατίας. Κι όποιος συμμετείχε έπαιρνε μέγα κόστος και ρίσκο.
Αργότερα έγιναν προθάλαμος κομματικής σταδιοδρομίας. Κι όσοι συμμετείχαν έδρεπαν μέγιστα και άκοπα οφέλη.
Σήμερα είναι συντεχνιακός παραλογισμός και κυκλωματικό διαφθορείο.
Πολλοί από τους νεαρούς που συμμετέχουν ξεκινούν με τις καλύτερες προθέσεις, αλλά πολύ σύντομα είτε διαφθείρονται είτε εξεγείρονται. Πολλοί απ' αυτούς που διαφθείρονται δεν το καταλαβαίνουν καν. Και πολλοί απ' αυτούς που εξεγείρονται δεν καταλαβαίνουν γιατί.
Κι έναντι τίνος...