Η πολυδιάστατη έννοια της προσωπικότητας

του Γιάννη Βελίκη

Η προσωπικότητα είναι μία έννοια πολυδιάστατη.
Σαφώς και σχετίζεται με το Χαρακτήρα – Ταμπεραμέντο. Δευτερευόντως επηρεάζεται από το Εγώ (ικανότητα προσαρμογής) με αποτέλεσμα να λειτουργεί επιτυχώς ή ανεπιτυχώς στο περιβάλλον. Το κατά πόσο αυτά που κάνει και σκέφτεται συντονίζονται με τις βαθύτερες επιδιώξεις του ή όχι, σχετίζονται με την παράλληλη σχέση της προσωπικότητας με τον Αληθή Εαυτό. Τέλος, η ικανότητα του ατόμου, να μεταβάλλει τον Ορισμό της Προσωπικότητας του ανάλογα με την ιστορία, το παρόν και το προσδοκώμενο μέλλον, σε συνδυασμό με τις προαναφερόμενες αλληλοσυσχετίσεις ολοκληρώνουν, κατά ένα μέρος, αυτό που ονομάζουμε ως προσωπικότητα.
Όπως όμως τονίστηκε, η έννοια της προσωπικότητας δεν περιορίζεται στις σχέσεις με τις ανωτέρω λειτουργίες. Σχετίζεται επίσης με την αλληλεπίδραση και το ρόλο που παίζει τόσο στην ικανοποίηση των ατομικών αναγκών (βιολογικές, συναισθηματικές, νοητικές, υπαρξιακές ανάγκες), όσο και στο περιβάλλον (εθνικό – φυλετικό, οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό).
Το όλο σχήμα θυμίζει, κατά κάποιο τρόπο, την παλιά κατηγοριοποίηση του ψυχικού οργάνου από το Φρόιντ. Ο πατέρας της ψυχανάλυσης είχε ορίσει το Εγώ ως το όργανο που προσαρμόζεται ανάλογα με τις ανάγκες του Αυτό (ένστικτο) και τις επιταγές του Υπερεγώ (κοινωνικοί κανόνες). Η πραγματικότητα όμως δείχνει να είναι πολύ πιο περίπλοκη. Αφενός η Προσωπικότητα έχει τις δικές της ομοιοστατικές ανάγκες, αφετέρου οι ανάγκες του Ατόμου δεν σχετίζονται μόνο με το ένστικτο (π.χ. οι υπαρξιακές) και το Περιβάλλον δεν είναι μόνο οι κανόνες, αλλά επιδρά άμεσα στις ζωές και τις προσωπικότητες των ανθρώπων (π.χ. η οικονομική κρίση που ευθύνεται για χιλιάδες θανάτους από πείνα και απολύσεις).
Συνεπώς, η έννοια της προσωπικότητας, που διαχειρίζεται α) τα μέρη της (χαρακτήρας, ικανότητα προσαρμογής, αληθής εαυτός, προσωπική ιστορία και προσδοκώμενο μέλλον), β) τις ανάγκες του Ατόμου (βιολογικές, συναισθηματικές, νοητικές, υπαρξιακές) και γ) τη σχέση με το Περιβάλλον (εθνικό – φυλετικό, οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό), είναι όντως μία πολυδιάστατη έννοια που η επίσημη επιστήμη ακόμη δεν έχει καταφέρει εν πολλοίς να αποκωδικοποιήσει.
Σχετικά με την ελευθερία της βούλησης και της επιλογής, αυτή ποικίλει ανάλογα με τη χρονική στιγμή, την αντιμετωπιζόμενη κατάσταση, και την προετοιμασία που έχει προηγηθεί. Λέγεται ότι η θέληση μετακινεί βουνά. Όχι όμως πάντα, και όχι όλα τα εμπόδια.
Για παράδειγμα, όντως η θέληση του Γκάντι έπεισε τους Ινδούς να επαναστατήσουν και να διώξουν τους Άγγλους από τη χώρα τους. Το ίδιο και η θέληση του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ανάγκασε για ίσα δικαιώματα των μαύρων με τους λευκούς. ‘Η τόσα και τόσα παραδείγματα «αουτσάιντερ», που νίκησαν σε αγώνες, διαγωνισμούς κ.λπ. Ωστόσο, σε όλες τις καταστάσεις παίζει ρόλο και η χρονική στιγμή, και η τύχη, και μία «κρυφή» συνομωσία πολλών αθέατων παραγόντων.
Το συμπέρασμα είναι, ότι η θέληση της προσωπικότητας μπορεί να φέρει κάποιες αλλαγές, υπό κάποιες προϋποθέσεις, και σε άλλες περιπτώσεις δεν μπορεί να κάνει τίποτε (π.χ. στο θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, ή στους περιορισμούς που θέτει η φύση στο ανθρώπινο σώμα). Γι’ αυτό και είναι πάντα επίκαιρο το σοφό ρητό «Θεέ μου, βοήθησε με να αλλάξω αυτά που μπορώ να αλλάξω, να αντέξω αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω, και να έχω τη σοφία να διακρίνω ποιο από τα δύο είναι το κάθε τι».

Η υγιής προσωπικότητα στα ψυχολογικά τεστ

Αναρτήθηκε από: Βελίκης Ιωάννης, Ψυχολόγος PhD, τηλ. 6932683468

του Γιάννη Βελίκη

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η προσωπικότητα, όπως αναλύεται στα διάφορα ψυχολογικά τεστ. Οι προσεγγίσεις της έννοιας, ποικίλουν ανάλογα με την εποχή και τις αντιλήψεις ή την οξυδέρκεια του εκάστοτε δημιουργού του κάθε τεστ. Οι κατηγορίες είναι πολλές όπως προβολικά, ψυχοπαθολογικά, επαγγελματικού προσανατολισμού και καριέρας, κλινικών κλιμάκων (π.χ. άγχους, κατάθλιψης), μοτίβων συμπεριφορών (π.χ. τύπος Α, κυνισμού και εχθρότητας) κ.α.
Ωστόσο, για την εξέταση της προσωπικότητας, τα δύο πιο διαδεδομένα είναι και τα πιο ενδιαφέροντα και χρήσιμα. Αυτά είναι το Τεστ των Πέντε Παραγόντων Προσωπικότητας (Big Five) και το Πολυδιάστατο Ερωτηματολόγιο Προσωπικότητας της Μινεσότα (MMPI).
Το Τεστ των Πέντε Παραγόντων Προσωπικότητας (Big Five) δημιουργήθηκε ρωτώντας απευθείας τυχαίο δείγμα, δίχως πρωτύτερη θεωρητική επεξεργασία, και ομαδοποιώντας στο τέλος τις απαντήσεις τους. Ρωτούσαν τυχαίους ανθρώπους με ποιον τρόπο εννοούν τη λέξη προσωπικότητα. Έχοντας πάρει πολλές χιλιάδες απαντήσεις και αφού τις επεξεργάστηκαν και τις ομαδοποίησαν, κατέληξαν στους εξής 5 παράγοντες που το δείγμα τους θεωρούσε πιο σημαντικούς: Νευρωτισμός, Εξωστρέφεια, Ανοιχτότητα – Ειλικρίνεια στην εμπειρία, Συμπόνια για άλλους – Συνεργατικότητα, Οργανωτικότητα – Ευσυνειδησία.
Αναλυτικότερα:
• Νευρωτισμός είναι η τάση να βιωθούν οι δυσάρεστες συγκινήσεις εύκολα, όπως ο θυμός, η ανησυχία, η κατάθλιψη, ή η ευπάθεια - μερικές φορές αποκαλούμενη συναισθηματική αστάθεια
• Εξωστρέφεια είναι η ενέργεια, η αγάπη για θετικές συγκινήσεις, η επιδίωξη να βρίσκεται κανείς με άλλους, να «φαίνεται», να είναι ομιλητικός, δραστήριος, η «ψυχή της παρέας».
• Ανοιχτότητα - Ειλικρίνεια στην εμπειρία είναι η εκτίμηση για την τέχνη, συγκίνηση, περιπέτεια, ασυνήθιστες ιδέες, φαντασία, και περιέργεια. Είναι η τάση να δέχεται κανείς εύκολα νέες ιδέες και νοοτροπίες αντί να είναι συντηρητικός και οπισθοδρομικός.
• Συμπόνια για άλλους – Συνεργατικότητα είναι η τάση να είναι κανείς συμπονετικός και συνεταιριστικός παρά ύποπτος και ανταγωνιστικός προς άλλους.
• Οργανωτικότητα – Ευσυνειδησία είναι η τάση να μπορεί κανείς να οργανώνει την εργασία του και να πετυχαίνει στόχους, να μην επιδιώκει μόνο την άμεση ανταμοιβή, να αντιμετωπίζει με σύνθετους τρόπους τα προβλήματα που ανακύπτουν κ.α.
Το Πολυδιάστατο Ερωτηματολόγιο Προσωπικότητας της Μινεσότα (MMPI), από την άλλη, είναι ένα ερωτηματολόγιο ψυχοπαθολογίας. Εξετάζει 9 παράγοντες (μιας και η Ταύτιση με το Φύλο θεωρείται ξεπερασμένη) που δηλώνουν προβληματικές συμπεριφορές ή τρόπους διαχείρισης της πραγματικότητας που γίνονται αντιληπτές από τους άλλους ανθρώπους και καθιστούν το άτομο δυσλειτουργικό: Κατάθλιψη, Υπομανία, Παρανοϊκότητα, Σχιζοφρένεια – Οριακότητα, Ψυχασθένεια – Ψυχαναγκαστικότητα, Κοινωνική Εσωστρέφεια, Ψυχοπαθητικότητα, Υποχονδρίαση, και Υστερία.
Το μεγάλο ενδιαφέρον, σε αυτά τα δύο διάσημα τεστ ψυχολογίας, είναι ότι με τους παράγοντες που μελετούν, κατά κάποιον τρόπο δείχνουν και το πότε ένα πρόσωπο λειτουργεί καλά σε ψυχολογικό επίπεδο και πότε όχι.
Πράγματι, μία υγιής προσωπικότητα, θα πρέπει να έχει χαμηλό Νευρωτισμό, και υψηλή Εξωστρέφεια, Ανοιχτότητα, Συνεργατικότητα και Οργανωτικότητα (Big Five). Ταυτόχρονα θα πρέπει να έχει χαμηλές τιμές σε όλες τις κλίμακες του MMPI: Κατάθλιψη, Υπομανία, Παρανοϊκότητα, Σχιζοφρένεια – Οριακότητα, Ψυχασθένεια – Ψυχαναγκαστικότητα, Κοινωνική Εσωστρέφεια, Ψυχοπαθητικότητα, Υποχονδρίαση, και Υστερία.
Συνεπώς, χάρη στα διάσημα ψυχολογικά τεστ (Τεστ των Πέντε Παραγόντων Προσωπικότητας και Πολυδιάστατο Ερωτηματολόγιο Προσωπικότητας της Μινεσότα) προκύπτει, ότι ένα πρόσωπο είναι ψυχολογικώς υγιές όταν:
• Δεν έχει νευρωτισμό (υποχονδρίαση, υστερία, ψυχαναγκαστικότητα, οριακότητα και κατάθλιψη).
• Είναι εξωστρεφές (και όχι με κοινωνική εσωστρέφεια).
• Είναι ανοιχτό στις καινούργιες εμπειρίες και όχι οπισθοδρομικό – συντηρητικό (σε ακραίες καταστάσεις παρανοϊκό και εχθρικό σε κάθε τι).
• Είναι συνεργατικό – συμπονετικό με τους άλλους (και όχι μανιακό ή ψυχοπαθητικό).
• Είναι οργανωτικό (και όχι χαώδες, σε ακραίες καταστάσεις σχιζοφρενικό).

Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση

Σημείωση "Ποιότητας Ζωής": Δυστυχώς, κάποιοι συμπολίτες μας ζουν στο Μεσαίωνα. Ιδού η απόδειξη με το παρακάτω κείμενο...

Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση
ΑΠΟ ΤΟ www.alopsis.gr
Επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος
Τοῦ ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου
ἐφημερίου τοῦ Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου.

Ἐσχάτως ἀνεκινήθη τό θέμα τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης τῶν παιδιῶν τοῦ Δημοτικοῦ σχολείου ἀπό τῆς πρώτης τάξεως ἕως τῶν μεγαλυτέρων. Ἀρκετοί δημοσιογράφοι ἔχουν σχολιάσει ἄλλοι ἀρνητικά καί μερικοί θετικά τήν ἀπόφαση τοῦ ΥΠΕΠΘ καί ἰδιαίτερα τήν ἤδη πραγματοποιούμενη ἐκτύπωση σχετικῶν βιβλίων ἐκπονηθέντων ἀπό τό γνωστό ψυχίατρο καί μετέπειτα σεξολόγο κ. Θάνο Ἀσκητή.
Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ παρενθετικά νά τονίσουμε ὅτι τό παραπάνω θέμα, μαζί μέ πολλά ἄλλα βρίσκεται στήν κορυφή θεμάτων, στήν ἀτζέντα θεμάτων, πού ἀγωνιωδῶς ἡ Νέα Ἐποχή ἐπιμένει νά περάσουν στή ζωή μας, στίς κοινωνίες μας, στήν Παγκόσμια κοινότητα.

Ἀπαίτηση τῆς Νέας ἐποχῆς
Ἡ Νέα Ἐποχή ὡς προερχόμενη βασικά ἀπό τή σιωνιστική νοοτροπία τῶν σταυ­ρω­τῶν τοῦ Θεανθρώπου καί ὄχι μόνο, θέλει νά ἀλλάξει ὁλόκληρη τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, νά μήν εἶναι λαμπρό κατ’ εἰκόνα Αὐτοῦ δημιούργημά Του, ἀλλά ἀντίθετο πρός τίς ἀρχετυ­πικές λειτουργίες του. Ἡ τεχνητή γονιμοποίηση, οἱ προγεννητικοί σκόπιμοι ἔλεγχοι μέ διακοπή τῆς κύησης ἐάν οἱ μετρήσεις ὑπο­ψια­σθοῦν ἄρρωστο ἔμβρυο, ἡ θέσπιση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου ὡς τετελεσμένου θανάτου, οἱ μεταμοσχεύσεις ἀκόμα καί ἀπό ἐγκεφαλικά νεκρό δότη καί ὄχι μόνο, ἡ σεξουαλική ἀπελευθέρωση ἀπό τῆς πρώιμης ἐφηβικῆς ἡλικίας, ἀποτελοῦν τά νεοεποχίτικα χαρακτηριστικά τοῦ νέου, κατά Νέα Ἐποχή, ἀνθρώπου. Αὐτό τό νέο μοντέλο ἀν­θρώπου θέλει νά ἐπιβάλει στήν παγκόσμια κοινότητα, γιά νά πετύχει τό σχέδιο τῆς Παγκο­σμιοποίησης. Αὐτονόητα μεταλλάσσονται καί ὅλες οἱ ἀρχές καί οἱ ἀξίες τοῦ παγκοσμιοποιούμενου ἀνθρώπου. Πρώτη ἀρχή του εἶναι ὁ ἐγωκεντρισμός καί ἡ αὐτοϊκανοποίησή του, στά ὁποῖα ὁσημέραι δραματικά αὐτοφυλακίζεται. Ἀπ’ ὅλα τά παραπάνω χαρακτηριστικά εἶναι ἄσχετη ἡ ἐξάπλωση χρήσης καί ἐμπορίας τῶν ναρκωτικῶν συνδυασμένες μέ τά ψυχοναρκωτικά τηλεοπτικά προϊόντα καί μέ τά προϊόντα τοῦ internet;
Ἡ «νέα» λογική τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ ἀντίθετη λογική ἀπό τήν παραδεδομένη, ἡ ἀντι-λογική πουλάει ἄφθονες καραμέλλες, πού σάν πρῶτο καί μοναδικό διατροφικό συστατικό τους ἔχουν τό σπά­σιμο τῆς τάχα παραδοσιακῆς προκατάληψης. Ἡ Νέα Ἐποχή θεωρεῖ τό λαό μας, τόν Ὀρθόδοξο Ἑλληνικό λαό, ὀπισθοδρομικό καί καθυστερημένο, κολλημένο σ’ ἕνα ταμποῦ ἀντισεξουαλικό, βάσει τοῦ ὁποίου ἀπαγορεύεται στούς μικρούς νά ἀσχολοῦνται μέ τά παραπάνω σεξοθέματα.

Γιατί διαφωνοῦμε στή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση τῶν μικρῶν παιδιῶν
Οἱ παρακάτω ὑπογράφοντες κληρικοί αἰσθανόμαστε τήν εὐθύνη ὡς πνευματικοί πατέρες περικυκλωμένοι ἀπό παιδιά καί ἐγγόνια σαρκικά καί πνευματικά νά καταθέσουμε τήν ἀντίθεσή μας στή σχεδιαζόμενη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση τῶν μαθητῶν, γιά τούς παρακάτω λόγους:

Εὐαίσθητη ἡλικία
Δέν ἐνδείκνυται σ’ αὐτή τήν τρυφερή ἡλικία νά ταράζουμε τίς ψυχές τῶν παι­διῶν τοῦ Δημοτικοῦ μέ προβληματισμούς ἀνώτερους ἤ ἄσχετους τῶν ἐνδιαφερόντων τους. Ἡ ἐξελικτική ψυχολογία, βαρυφορτωμένη μέ τήν ἐμπειρία γενιῶν καί γενιῶν διαχρονικά, θεωροῦσε καί θε­ωρεῖ ἀντιδεοντολογική, ἄκαιρη καί ἀντιπαιδαγωγική τήν πρόωρη ἐνημέρωση τῶν παιδιῶν αὐτῆς τῆς ἡλικίας μέ θέματα καί προβλήματα πού ἀδυνατοῦν νά τά ἐπεξεργασθοῦν ὥριμα καί σοβαρά μέσα τους.

Οἱ γονεῖς ἀντιδροῦν
Πολλοί γονεῖς, ὄχι ὀπισθοδρο­μι­κοί, ἀνησυχοῦν καί ἀρνοῦνται κατηγορηματικά νά ἐπιτρέψουν στά πρωτάκια τους, στά δευτεράκια τους κτλ νά παρακολουθήσουν τά σεξομαθήματα τοῦ Ἀσκητῆ καί τῆς συνοδείας του. Εἶναι ἕτοιμοι νά δηλώσουν ἐγγράφως ὅτι τό παιδί τους, μέ δική τους εὐθύνη δέν θά παρακολουθεῖ τό μάθημα, ὅπως ἄλλω­στε δικαιοῦνται νά ἀπαλλαχθοῦν ἀπό τό μάθημα τῶν θρησκευ­τικῶν οἱ ἑτερόδοξοι, οἱ ἀλλόπιστοι καί οἱ ἀγνωστικιστές ἤ ἄθεοι.

Διάσπαση τῆς σχολικῆς κοινότητας
Μέ αὐτή τήν τακτική τοῦ ΥΠΕΠΘ εὐνοεῖται ἡ διάσπαση τῶν φορέων πού ἀπαρτίζουν τή μαθητική κοινωνία. Οἱ γονεῖς μαζί μέ τούς μαθητές θά ἀντιπαρατίθενται στό ΥΠΕΠΘ καί στά προγράμματά του, τό ΥΠΕΠΘ ἴσως θά ὑποτιμᾷ τούς ὑπεύ­θυνους γονεῖς καί θά τούς ἀποδίδει ὑποτιμητικά φονταμενταλιστικούς χαρακτηρισμούς ὅπερ καί διακαῶς ἐπιθυμεῖ ἡ Νέα Ἐποχή, γιά νά διασπᾶ τήν ἑνότητα τῆς προηγουμένης μέ τήν ἐπερχόμενη γεννεά.
Δοτοί σύλλογοι γονέων θά ἐπιχειροῦν νά κλονίσουν τήν αὐθεντία τοῦ ὑπεύθυνου δασκάλου καί παιδαγωγοῦ, οἱ δάσκαλοι θά προσπαθοῦν νά ἀμυνθοῦν στίς ἀντιδράσεις τῶν γονέων. Ποιός ξέρει ποιές ἄλλες ἀναστατώσεις μποροῦν νά προκύψουν περαιτέρω!
Γιατί νά χρησιμοποιηθεῖ ἡ «εὐέλικτη ζώνη»;
Ἔχει ἤδη ἀνακοινωθεῖ ὅτι ἡ σεξουαλική διαπαιδαγώγηση θά γίνεται μέσα στήν «εὐέλικτη ζώνη». Δέν θά διδάσκεται δηλαδή ἀπό τούς ὑπεύθυνους παιδαγωγούς, ἀπό τούς δασκάλους, πού ἔχουν ἐμπειρία τῆς ψυχολογίας τῶν μαθητῶν τους, πού γνωρίζουν πρόσωπα, πράγματα καί καταστάσεις τοῦ οἰκογενειακοῦ καί ὄχι μόνο περιβάλλοντός τους. Θά διδάσκονται τά παιδιά μας καί τά ἐγγόνια μας τό σεξομάθημα ἀπό τούς «εἰδικούς» σεξοδασκάλους τοῦ Ἀσκητῆ.
Ἀντιδεοντολογική συμπεριφορά
Ἤδη σέ κάποια σχολεῖα ἀνέλαβαν τήν «πρωτοπορειακή πρωτοβουλία» κάποιοι καθηγητές καί κάποιοι δάσκαλοι ἐπηρεασμένοι ἐκσυγχρονιστικά ἀπό τόν ὄψιμα εἰσαγόμενο σεξοδιαφωτισμό στήν πατρίδα μας καί τά ἔκαναν θάλασσα. Σύμφωνα μέ δημοσιογραφικές πληροφορίες πρόβαλαν κάποιοι καθηγητές πιλοτικά κάποιο video μέ σεξουαλική συνεύρεση ζεύγους. Στή συνέχεια οἱ διαφωτιστές ἔκαναν κάποια σχόλια πρός πληρέστερη διαφώτιση καί ἀνά­λυση στούς ἐφήβους μαθητές. Ὅταν κάποιος ἐκ τῶν μαθητῶν τῆς πρώτης τάξεως Λυκείου τόλμησε νά ἀντιδράσει στά σεξοπροβαλλόμενα καί σεξοαναλυόμενα, ἡ εἰρωνεία πῆγε σύννεφο. Ἀνα­γκάστηκε ὁ μαθητής νά διαμαρτυρηθεῖ μέσῳ τῶν φυσικῶν του προστατῶν, τῶν γονέων του, στό Λυκειάρχη, γιά νά μή ξαναπροβληθεῖ σεξο­video καί νά μή προπηλακισθεῖ ὁ ἐν λόγῳ μαθητής, ἐφόσον ἄλλωστε δέν προβλέπεται ἡ σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στό ἀναλυτικό πρόγραμμα τῶν μαθημάτων.
Τέτοια περίεργα θά συμβαίνουν στά σχολεῖα μας πρός βλάβην τῶν μαθητῶν καί πρός εὐτελισμό τῆς θεόσδοτης γεννετήσιας δημι­ουργικῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ.

Τί λέγουν οἱ στατιστικές
Στά ἄλλα Εὐρωπαϊκά κράτη οἱ στατιστικές εἶ­ναι ἀπαισιόδοξες ἀπό τά ἀποτελέσματα τῆς σεξουα­λικῆς διαπαιδαγώγησης. Στήν Ἀγγλία μιά μητέρα θρηνεῖ, γιατί τά τρία κοριτσάκια της 14, 15 καί 17 ἐτῶν μολονότι δι­δάχτηκαν τό σέξ, δέν κατάφεραν νά προφυλαχθοῦν ἀλλά ἔμειναν ἔγκυες ἀπό ἄγνωστους καί ἄφαντους πιά πατεράδες.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μόνο βιολογικό ὄν;
Τό χειρότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι ὅτι ἀπό πολύ μικρᾶς ἡλικίας τά παιδιά θά ὁδη­γηθοῦν στή λογική καί στή νοοτροπία τῆς Νέας Ἐποχῆς πού βλέπει τόν ἄνθρωπο ὡς βιολογικό ὄν, πολυδιασπασμένο στίς ἐπί μέρους βιολογικές ἤ ψυχολογικές λειτουργίες του. Κατά τήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί τή μακρά ἐμπειρική ἀνθρωπολογική Παράδοση τοῦ Ἔθνους μας ἡ σεξουαλική ζωή εἶναι ἀχώριστα δεμένη μέ τόν ὁσημέραι ἀναπτυσσόμενο συναι­σθη­ματισμό τῶν παιδιῶν, μέ τό θεόσδοτο ἔρωτα, μέ τήν ἀγάπη καί ἀλ­ληλοκατανόηση τῶν συντρόφων, τήν ἐσώτατη ψυχική καί ἐντεῦθεν σαρκική ἐπαφή καί τήν ἔνθεη συνεργασία γιά τήν εὐλογημένη τεκνογονία. Ὅλα τά παραπάνω δέν εἶναι δυνατόν νά ἐγκλωβισθοῦν σ’ ἕνα ἔστω «ἐπιτυχημένο» σέξ. Ὅλα ἀλληλοπερι­χωρούμενα μέ τήν ἄκτιστη Χάρη τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, ἀποτελοῦν ἀφετηρία γιά τήν ἐμπειρία τοῦ θείου ἔρωτα, τῆς θυσιαστικῆς προσφορᾶς τῶν συζύγων μεταξύ τους καί πρός τά τέκνα τους, πρός ἅπασα τήν ἐν Χριστῷ ἀδελφότητα καί πρός ὅλη τήν παγκόσμια κοινότητα.
Ἡ «Ἀσκητική» σεξουαλική διαπαιδαγώγηση βρίσκεται στούς ἀντίποδες τῆς Ἱερολογίας, Θεολογίας καί Ἀνθρωπολογίας τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ Γάμου, ἀφοῦ ταυτίζεται μέ τή Δαρβίνια καί μέ τή Φροϋδική ἀνθρωπολογική θεωρία.

Δέ θά ἔπρεπε τά παιδιά πρωτίστως νά γνωρίζουν καί τίς λοιπές βιολογικές λειτουργίες;
Ἄλλωστε ἔχει καταργηθεῖ ἐδῶ καί πολ­λά χρόνια τό μάθημα τῆς ἀνθρωπολογίας σ’ ὅλες τίς βαθμίδες ἐκπαίδευσης. Τά παιδιά μας, ἴσως σκόπιμα, δέ διδάσκονται τό θαῦμα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, πού ἀποτελει προσωπι­κή δημιουγία τοῦ Θεοῦ «κατ’ εἰκόνα Αὐτοῦ καί καθ’ ὁμοίωσιν». Ὅπως λοιπόν δέ μαθαίνουν γιά τή λειτουργία τῆς καρδιᾶς καί κυκλοφορίας τοῦ αἵματος, ὅπως δέ μαθαίνουν γιά τή λεπτότατη καί εὐαίσθητη λειτουργία τοῦ νευρικοῦ συστήματος, καί ἄλλα, γιατί εἰδικά νά διδάσκονται τάχα γιά τή σεξουαλική λειτουργία; Τόσο χαζά, τόσο ἀνάπηρα τόσο ἀδέξια, τόσο ἀνίκανα εἶναι τά παιδιά τῆς ἐποχῆς μας, τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού ἀπαραίτητα χρειάζονται σεξουαλική – λέγω κατευθυνόμενη – διαπαιδαγώγηση; Γιατί τά παιδιά προηγούμενων γενεῶν δέ διδάσκονταν γιά τή σεξουαλική ζωή, καί ὅμως κατά ἕνα ἐσώτατο μυστικό δυναμισμό λειτουργοῦσαν σεξουαλικά, συναισθηματικά, ἐρωτικά δημιουργικά, καταξιωμένα;

Τό μάθημα τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης, ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι ὑπαγορεύεται «ἐκ τοῦ πονηροῦ».

Ποτέ μέχρι τώρα δέν διδάχθηκε αὐτό τό μάθημα
Σύμφωνα μέ τή μακρά θεανθρώπινη παράδοση τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους μας δέ χρειάσθηκε ποτέ τέτοιο μάθημα νά εἰσαχθεῖ στά σχο­λεῖα μας. Ἡ αὐτόνομη καί ἀποσπασματική εἰ­σαγωγή ὡς μαθήματος στά σχολεῖα μας καί δή στά μικρά παιδιά τοῦ δημοτικοῦ ἐπαληθεύει τήν προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ πού θεοφώτιστα προέβλεπε ὅτι θά ἔρθει ἐποχή πού οἱ ἄφρονες θά θεωροῦνται σώφρονες καί οἱ μυαλωμένοι ἄμυαλοι.
Ἡ ἐπιμονή τῆς Νέας Ἐποχῆς νά διδάσκει στά παιδιά τό σέξ δηλώνει τήν ἀπόλυτη πίστη της μόνο στή βιολογική δυναμική τοῦ ἀνθρώπου χωρισμένη ἀπό τά μυστήρια τοῦ βαπτίσματος, τοῦ Χρίσματος καί τῶν λοιπῶν Μυστηρίων πού ἐνεργοποιοῦν τήν ἄκτιστη Χάρη διά βίου στόν ἄνθρωπο καί τόν χριστοποιοῦν.
Ἐξυπακούεται, κατά τή Νέα Ἐποχή, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά ἐγκρατευθοῦν καί τά ἀγόρια καί τά κορίτσια ἀπό τῆς πολύ μικρῆς ἡλικίας. Γιαυτό καί πρέπει νά μάθουν νά ἔχουν σεξουαλικές σχέσεις πετυχημένες, ἀλλά καί νά μάθουν νά προστατεύονται ἀπό τίς ἀρρώστιες καί ἀπό τίς διάφορες παρενέργειες τοῦ σέξ.

Ἐφικτή ἡ ἐν Χριστῷ ἐγκράτεια
Ἄπειρα παραδείγματα ἁγίων γυναικῶν καί ἁγίων ἀνδρῶν τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπιβε­βαιώνουν ὅτι εἶναι κατορθωτή ἡ ἐγκράτεια καί ἡ καθαρότητα μέχρι τοῦ γάμου ἤ καί διά βίου παρθενική ζωή. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἔχει δώσει τή γενετήσια δύναμη γιά κοινωνία τῶν ἐν Χριστῷ συζύγων καί γιά συνδημιουργία μαζί Του νέων ἀν­θρώπων, ὁ Ἴδιος μᾶς ἔχει δώσει τήν ἐντολή καί τό χάρισμα νά τή διαχειριζόμαστε κατά τό πάνσοφο θέλημά Του.
Γιατί νά μή μάθουν τά παιδιά μας ὅτι πολλές γενιές, ὄχι μόνο δέ στερήθηκαν τίς χαρές τοῦ τρισευλογημένου γάμου, μένοντας παρθένοι καί ἐγκρατεῖς μέχρι τό γάμο, ἀλλά καί εὐτύχησαν νά γίνουν μέτοχοι πολλῶν δωρεῶν - ὑλικῶν καί πνευματικῶν – λόγῳ τῆς καθαρῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς τους ζωῆς;
Εἶναι δυνατόν στίς μικρές ἡλικίες – φυσικά ἐκτός τῆς εὐθύνης τοῦ γάμου – νά ὑπάρχει στοιχειώδης ὑπευθυνότητα πού μπορεῖ νά φυλάξει τά παιδιά ἀπό τούς κινδύνους τῶν ἀσθενειῶν τῶν σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων μέ κορυφαίο τό AIDS, καί ἀπό τά ψυχολογικά τραύματα πού γι’ αὐτούς τούς παραπάνω κυρίως λόγους πληθαίνουν;
Γιατί νά μή μάθουν ἔγκαιρα ἀπό τούς γονεῖς καί τούς δασκάλους (δίκην ἐμβολιασμοῦ) τά παιδιά μας ὅτι μόνο μέσα στόν εὐλογημένο ὀρθόδοξο γάμο προστατεύονται ἀπό τίς σωματικές ἀρρώστιες καί τά ψυχολογικά τραύματα;

Δημιουργία ἄγχους ἀπό τή διδασκαλία τοῦ σέξ
Ἡ ἐμπειρία ἡμῶν τῶν πνευματικῶν εἶναι διαφορετική. Παρατηροῦμε ὅτι τά μικρά παιδιά πού διδάσκονται στημένα ἀπό τούς γονεῖς τους ἤ ἀπό εἰδικούς τά περί τοῦ σέξ ἀποκτοῦν ἕνα ἄγχος. Σκέπτονται ἄν, πῶς, πότε, καί πόσο θά μπορέσουν νά ἀντα­ποκριθοῦν σ’ αὐτά πού διδάχτηκαν στή σεξουαλική διαφώτιση. Τό ἴδιο ἤ παραπλήσιο ἄγχος καί ἀγωνία μπορεῖ νά δημιουρ­γηθεῖ, ἄν προσπαθήσουμε νά προετοιμάσουμε ἕνα πρωτάκι γιά νά γίνει πολιτι­κός μηχανικός ἤ ἀρχιτέκτων ἤ γιατρός. Ὑπάρχουν γο­νεῖς πού διακατέχονται ἀπό μιά πρώιμη ἀγωνία γιά τόν ἐπαγγελ­ματικό προσανατολισμό τῶν παιδιῶν τους καί τά προετοιμάζουν (λέγε καλύτερα καταπιέζουν) νά ἐντοπισθοῦν στό δικό τους θέλημα, στό δικό τους σχεδιασμό ἐντελῶς ἄκαιρα καί ἀψυχολόγητα. Αὐτή ἡ ἡλικία δέν εἶναι κατάλληλη γιά τέτοιους προβληματισμούς στά μικρά παιδιά. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Οἱ παλαιότερες γενιές εἶχαν περισσότερη διάκριση λόγῳ τῆς ὡρίμου ἐμπειρίας τους καί ἐπειδή δέν ἐπηρεάζονταν ἀπό «Ἀσκητικούς» ἐκσυγχρονητικούς πειθαναγκασμούς.

Ἄλλες συνέπειες ἀπό τή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση
Ἐκτός τῶν παραπάνω, ἐκ τῆς διακονίας ἡμῶν στό ἱερό Μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξο­μολογήσεως, γνωρίζουμε ὅτι τό δημιουργούμενο ἄγχος ἀπό τήν πρώοιμη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση μπορεῖ νά μεταλλαχθεῖ σέ δυνατή περιέργεια. Ἔτσι ὑπάρχουν περιπτώσεις μικρῶν ἀγοριῶν πού ἐπίμονα καί φυσικά ἄκαιρα δοκιμάζουν τίς σεξουαλικές τους ἐπιδόσεις μέ τίς μικρές συμμαθήτριες ἤ καί μεγαλυτερές τους μέ ἀποτέλεσμα νά αὐ­ξάνει τό ἄγχος ἤ ἡ ἀγωνία λόγῳ τῆς ἀπειρίας καί τῶν ἐπικειμένων ἀποτυχιῶν ἤ παρενεργειῶν στό σέξ.
Ὁ ψυχίατρος Ἀσκητής δέν ἔχει παιδαγωγική ἐμπειρία τῶν μαθητῶν τοῦ Δημοτικοῦ. Ἀπό τίς ἐκπομπές του στήν τηλεόραση, πού γιά λόγους καθαρά ποιμαντικούς ἔχουμε παρακολουθήσει, φαί­νεται πολύ καθαρά ὅτι ἔχει ἐμπειρία τῶν ἑξηντάρηδων, ἑβδο­μη­ντά­ρηδων καί λίγο πιό κάτω ἡλικιακά ἤ πιό πάνω πού ὑποφέρουν ἀπό φοβερά ψυχολογικά καί σεξουαλικά τραυματικά ἤ διαστροφικά προβλήματα καί ζητοῦν ἀπεγνωσμένα βοήθεια, μήπως καί καταφέρουν μέ τή βοήθειά του κάτι, κάπως, κάποτε σεξουαλικά νά καταφέρουν. Πάντως σέ κάθε ἐκπομπή του τονίζει εὐκαίρως ἀκαίρως ὅτι «κάνουμε σέξ μέχρι νά πεθάνουμε». Εἶναι δυνατόν μέ τέτοια νοοτροπία αὐτός ὁ ἄνθρωπος καί ἡ σεξοσυνοδεία του νά διαπαιδαγωγήσουν τά παιδιά μας, τά ἑλληνόπουλα, τά βαπτισμένα καί μυρωμένα μέ τά χαρισματικά μυστήρια τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας;
Εὐσεβάτως Σᾶς παρακαλοῦμε νά διαβιβάσετε, μεταφέρετε τίς διαφωνίες μας στό ΥΠΕΠΘ πιστεύοντας ὅτι δέν θά περιφρονηθοῦν οἱ φωνές τῶν ἄμεσα ἐνδιαφερομένων πατέρων καί ἐφημερίων, ἐφόσον πολλάκις γιά διάφορα ἄλλα θέματα ἔχει ζητήσει τό ΥΠΕΠΘ τήν ἄποψη τῶν κοινωνικῶν φορέων.

5 χρόνια πολέμου. Απολογισμός και προοπτικές στο Ιράκ

ΡΕΣΑΛΤΟ

του Thierry Meyssan, πολιτικού αναλυτή
Επιμέλεια-Μετάφραση από τα γαλλικά: Κλεοπάτρα Κατακάλου
Reseau Voltaire, 21 Μαρτίου 2008

Πέντε χρόνια μετά την έναρξη της αγγλο-σαξωνικής επιχείρησης, ο διεθνής τύπος αφιερώνει τα φύλλα της 19ης και 20ης Μαρτίου 2008 στον απολογισμό του πολέμου στο Ιράκ. Δυστυχώς, δεν πρόκειται σε καμμία περίπτωση για έναν πολιτικό απολογισμό, απλώς πρόκειται για μια επέκταση της προεκλογικής εκστρατείας των ΗΠΑ που αποβλέπει να απαντήσει στο τρέχον ερώτημα: Πρέπει ή όχι να αποσύρουν τα στρατεύματα;
Δύο κυνικά επιχειρήματα έρχονται αντιμέτωπα. Από τη μία οι ρεπουμπλικάνοι, αναμασούν ότι «η κλιμάκωση πάει καλά» κι ότι δηλ. θα καταλήξουν να συντρίψουν αυτή την εξέγερση και να κυριαρχήσουν στη χώρα. Από την άλλη οι δημοκρατικοί, προτάσσουν το τελευταίο βιβλίο του Joseph Stiglitz, The Three Trillion Dollar War, (O πόλεμος των 3τρισεκατομμυρίων δολλαρίων) προκειμένου να απαιτήσουν μάλλον βούτυρο παρά κανόνια.
Κανένα από τα δύο στρατόπεδα δεν εμφανίζει την ελάχιστη προοπτική, ούτε για την περιοχή που έχουν ρημάξει οι ΗΠΑ, ούτε για την Αυτοκρατορία τους που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.
Στην πραγματικότητα, ένας πολιτικός απολογισμός του πολέμου στο Ιράκ θα έπρεπε ν' αρχίσει από μία ανάλυση των κινήτρων και των μέσων που χρησιμοποιήθηκαν για να επιτευχθεί ο σκοπός.
Ούτε όμως ο υπερατλαντικός τύπος, ούτε οι υποψήφιοι του Λευκού Οίκου είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν στον τομέα αυτόν, δεδομένου ότι κανείς τους δεν θέλει ν' αναγνωρίσει τα λάθη του ως προς την ανάλυση και να αναθεωρήσει τις θεωρίες του.
Κανένας απολογισμός χωρίς αναθεώρηση των αιτίων
Δεν μπορεί κανείς ν' αντιληφθεί τον πόλεμο στο Ιράκ, εάν αγνοεί ή προσποιείται ότι αγνοεί τα εμπλεκόμενα οικονομικά συμφέροντα από την μια, και τα σιωνιστικά σχέδια από την άλλη, και τη σύμπραξη των δύο αυτών δυνάμεων.
Δεν μπορεί κανείς ν' αντιληφθεί πώς η κυβέρνηση Μπους ενέπλεξε τις ΗΠΑ σ' αυτόν τον πόλεμο, εάν εμμένει στο ψέμμα της 11ης Σεπτεμβρίου και τον μύθο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».
Επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω σ' αυτό το σημείο πως ο υπεραντλαντικός Τύπος αρνήθηκε τα προφανή και εμμένει στην πλάνη του. Λίγο μετά τα χτυπήματα στη Ν. Υόρκη και την Ουάσιγκτον, εξέδωσα ένα βιβλίο πολιτικών επιστημών: " L' Effroyable Imposture" (« Η τρομακτική απάτη»)*, απευθυνόμενο στο ευρύ κοινό. Αφού απέδειξα το μάταιο της εκδοχής του Μπους περί των συμβάντων, μελέτησα επισταμένως τις πολιτικές συνέπειες. Έτσι, πρώτος εξήγγειλα τον πόλεμο στο Ιράκ, τον οποίο ουδείς προέβλεπε κατά την εποχή εκείνη, που ακολούθησε όμως ένα χρόνο μετά.
Η ημερησία "Le Monde'', η «έγκυρη» (sic) εφημερίδα (de reference), πασχίζοντας να βρει ένα γρήγορο επιχείρημα προκειμένου να υποτιμήσει το έργο μου, διαβεβαίωνε σε άρθρο τής σύνταξης, το οποίο έσταζε φαρμάκι, ότι οι συνέπειες της εκδοχής μου, όσον αφορά την 11η Σεπτεμβρίου, ήσαν τόσο γελοίες, που από μόνες τους αρκούσαν για να διαψεύσουν τα λεγόμενά μου. Ο Εdwy Plenel έγραφε σαρκάζοντας: «Εάν το χτύπημα προήλθε εκ των έσω κι όχι έξωθεν, είναι αποτέλεσμα μιας σκευωρίας στημένης από τα πιο εξτρεμιστικά στοιχεία του αμερικανικού στρατού που επιζητούσαν το πράσινο φως του προέδρου για να επιτεθούν εναντίον του Αφγανιστάν και μετέπειτα εναντίον του Ιράκ».(1) Και οι διευθυντές της Le Monde, οι οποίοι συνωστίζονταν στις οθόνες της τηλεόρασης με το σύνθημα «Είμαστε όλοι Αμερικανοί», προέβαλαν με αστεϊσμούς ότι ήμουν καθυστερημένος κατά 11 χρόνια, αφού η επίθεση στο Ιράκ έλαβε χώρα το 1991. Πλειοδοτώντας, το μηνιαίο «Le Monde diplomatique», έβγαλε χρονογράφημα από το έργο μου. Ο Serge Halimi επικέντρωνε την κριτική του πάνω σε μία φράση του βιβλίου που καθιστούσε σαφή, κατά την άποψή του, την πλήρη ανικανότητά μου κι έγραφε: «Η αλήθεια κλονίζει μιαν άλλη υπόθεση, που προωθείται ως αποδεικτικό στοιχείο. Έτσι μαθαίνουμε (σελ. 69) ότι " ο Χένρυ Κίσσινγκερ είναι ο κηδεμόνας, ο «εμπνευστής των γερακιών» στη γένεση του πραξικοπήματος. Αυτό σημαίνει να γνωρίζει κανείς λάθος την ιστορία των ΗΠΑ»(2).
Επισήμανση: Ο ρόλος του κ. Κίσσινγκερ στην προπαρασκευή του πολέμου στο Ιράκ έχει αποκαλυφθεί έκτοτε από τον Bob Woodward .Ο «αγαπητός Χένρυ» επέβαλε ως κυβερνήτη στο Ιράκ τον προστατευόμενο σύντροφό του L. Paul Bremer III.
Επιτρέψτε μου να παρατηρήσω ότι εάν έσφαλαν οι «παντογνώστες γκουρού», αυτό οφείλεται στο ότι είχαν λανθασμένο σημείο εκκίνησης. Κατά συνέπεια, δεν είναι ικανοί να καταλάβουν τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας, ενόσω δεν μπαίνουν στον κόπο να αναθεωρήσουν την άποψή τους για την 11η Σεπτεμβρίου. Υπενθυμίζω στους αντιφρονούντες, ότι αυτή η απόκλιση στο σημείο εκκίνησης μας οδήγησε να ερμηνεύουμε κατά τρόπο αντίθετο κάθε φάση του πολέμου στο Ιράκ. Παρά τις εκθέσεις των επιθεωρητών του ΟΗΕ, υπό τη διεύθυνση του Hans Blix, o υπερατλαντικός τύπος «έχαψε» την αγγλο-σαξωνική κατηγορία σύμφωνα με την οποία ο Σαντάμ Χουσεϊν διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής και εκτοξευτήρες ικανούς να πλήξουν τη Μεγάλη Βρετανία σε 45 λεπτά και το Μαϊάμι σε ελάχιστες ώρες. Κατόπιν, ο Τύπος υπνωτίστηκε από το σόου του Colin Powell στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ο οποίος κατηγόρησε το κοσμικό Ιράκ ότι υποστηρίζει τους θρησκευτικούς εξτρεμιστές της Αλ-Κάιντα. Δεν αμφισβήτησε ούτε λεπτό τη θεωρία ότι οι πύραυλοι κρουζ που έπεφταν στη Βαγδάτη σκότωναν μονάχα στελέχη των Μπααθ, ενώ γλίτωνε ο άμαχος πληθυσμός. Μας πότισε με εικόνες της Απελευθέρωσης των Παρισίων στις οποίες βλέπαμε τους Γάλλους χαρούμενους να χειροκροτούν τους GI's ώστε να μας προετοιμάσουν να «βιώσουμε απ' ευθείας την Απελευθέρωση της Βαγδάτης» και θριαμβολόγησε όταν κάποιοι κομπάρσοι ανέτρεψαν ένα άγαλμα του Σαντάμ (3). Απέκρυψε ότι η «Προσωρινή Συμμαχική Αρχή», υπήρξε μία ιδιωτική επιχείρηση, ιδρυθείσα κατά το βρετανικό πρότυπο της Εταιρείας των Ινδιών με αποστολή να λεηλατήσει τη χώρα (4). Απεναντίας, άφησε τους αναγνώστες και τηλεθεατές να πιστέψουν ότι επρόκειτο για ένα δημόσιο οργανισμό, συγκρίσιμο εκείνων που ανέλαβαν να ανοικοδομήσουν τη Γερμανία και την Ιαπωνία την επομένη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά ας αφήσουμε αυτήν την απαρίθμηση που προκαλεί ναυτία κι ας θέσουμε το κυρίως θέμα: Ο υπερατλαντικός Τύπος και οι υποψήφιοι του Λευκού Οίκου εμμένουν στον ισχυρισμό τους ότι επρόκειτο για έναν δίκαιο πόλεμο. Όπως μάλιστα δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει ο πρόεδρος Μπους, δεν υπάρχει διαμάχη παρά μόνο «ως προς το αν άξιζε τον κόπο να γίνει πόλεμος, αν αξίζει τον κόπο να συνεχισθεί ο αγώνας και κατά πόσον είμαστε σε θέση να τον κερδίσουμε» (5).
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια αναχρονιστική επιχείρηση αποικισμού που αποσκοπεί να ικανοποιήσει συνάμα τα συμφέροντα του ενεργειακού λόμπυ, του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος και του σιωνιστικού αποικισμού της Παλαιστίνης.
Εν παρόδω, ας πατάξουμε κάποιες κοινοτοπίες που κατακλύζουν τις στήλες του Τύπου της εβδομάδας. Καλό είναι να λέμε ότι ο πόλεμος είχε λαμπρά επιτυχία, αλλά την επομένη της πτώσης του τυράννου τα πράγματα δυσκόλεψαν. Θα μπορούσε άραγε να ήταν κι αλλιώς; Ο ιρακινός στρατός είχε τεθεί σε εμπάργκο ήδη από την ήττα του, το 1991. Με άλλα λόγια είχε αφοπλισθεί. Η συμμαχία παρ' όλα αυτά χρησιμοποίησε υπέρμετρα μέσα για να τον νικήσει, όπως π.χ. χρησιμοποιούμε ένα αμόνι προκειμένου να συνθλίψουμε μια μύγα. Προφανώς το πρόβλημα δεν ήταν η νίκη, αλλά η μετά τον Σαντάμ Χουσείν κατάσταση.
Επιπλέον, ο υπερατλαντικός τύπος απέδωσε αναδρομικά την ευθύνη της αποτυχίας αυτής της περιόδου στην απόφαση του Πωλ Μπρέμερ να διαλυθεί ο ιρακινός στρατός. Οι αποστρατευθέντες στρατιώτες μεταβλήθηκαν αυτομάτως σε εξεγερθέντες. Πρόκειται για λάθος εκτίμηση. Όταν ο διοικητής Bremer διέλυσε τον ιρακινό στρατό, ήδη ο στρατός δεν υπήρχε πλέον. Οι άνδρες είχαν προτιμήσει να λιποτακτήσουν παρά να καταθέσουν τα όπλα. Το χάος δεν επήλθε από την απόφαση του Μπρέμερ αλλά από την ανατροπή του καθεστώτος, που ήταν κι ο πολεμικός στόχος του σιωνιστικού κινήματος. Τονίζω για μιαν ακόμη φορά ότι, εάν υπήρξε λάθος, αυτό δεν συνίσταται στα διαπραχθέντα από τη Συμμαχία, αλλά στη σχετική ερμηνεία που έκανε ο Τύπος.
Ο απολογισμός του πολέμου για τους Άραβες είναι πόνος και καταστροφές:
1 εκατομμ. νεκροί και 4,5 εκατομμ. εκτοπισμένοι και πρόσφυγες
•δεκάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά κρατούνται παράνομα σε φυλακές αμερικανικές ή ιρακινές.
•περιοχές ολόκληρες δέχθηκαν ακτινοβολία και μολύνθηκαν σε βαθμό που να μην είναι πλέον κατοικήσιμες.
•τα κατάλοιπα των πιο αρχαίων αστικών πολιτισμών λεηλατήθηκαν, καταστράφηκαν, θάφτηκαν κάτω απ' την άσφαλτο.
Ο απολογισμός για τους δυτικούς είναι: η ανατροπή δημοκρατιών υπό την επίφαση του σκοταδισμού, η επαναφορά των εγκλημάτων των αποικιοκρατών και της βαρβαρότητας, η πλήρης μεταβολή της οικονομίας των ΗΠΑ σε οικονομία πολέμου.
Αλλά άπαξ κι ανοίξαμε τα μάτια μας στη μαύρη αυτή αλήθεια, οφείλουμε να συλλογισθούμε τις μελλοντικές εξελίξεις της και την ικανότητά μας να αλλάξουμε σε κάποιο βαθμό τη ροή των πραγμάτων, αντί να αποδίδουμε μομφή.
Και τώρα;
Τι πρόκειται να συμβεί, τώρα; Η παραίτηση του ναυάρχου Γουίλιαμ Φάλλον (William Fallon), ανώτατου διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στη Μ. Ανατολή, όξυνε τη σύγκρουση μεταξύ των ανωτέρων αξιωματούχων των ΗΠΑ (6). Από την μια πλευρά, ο στρατηγός David Petraeus χαίρει ικανοποίησης με τα αποτελέσματα της στρατηγικής του. Η αύξηση του αριθμού των ανδρών στο πεδίο οδήγησε αντίστοιχα στη μείωση των βιαιοτήτων. Απαιτεί λοιπόν να διατηρηθούν, το λιγότερο, 140.000 GI' s στο Ιράκ. Από την άλλη, ο στρατηγός Μάικ Μούλεν, ο οποίος ανησυχεί για την υπεραναδίπλωση και την εξάντληση των στρατευμάτων του, επιζητά πάση θυσία να τα αποσύρει, προκειμένου να αποφύγει μία επικείμενη διακοπή της υποστήριξης (λογιστικής-επιμελητείας) και συνακόλουθα μία προβλεπόμενη ήττα.
Ο Πετρέους θα καταθέσει στις 8 και 9 Απριλίου ενώπιον του Κογκρέσου, το οποίο θα αποφανθεί.
Οι υπέρμαχοι της κατοχής κάνουν το παν προκειμένου ο στρατηγός να συνοδεύεται αποκλειστικά και μόνο από τους πιο πιστούς επιτελείς του. Ενώ οι υποστηρικτές της απόσυρσης πασχίζουν να τρυπώσουν ένα μάρτυρα κατηγορίας μέσα στην αίθουσα ακροάσεων. Καθ' ότι η απόφαση των κοινοβουλευτικών και η διαμόρφωση της κοινής γνώμης θα εξαρτηθούν από το πώς αντιλαμβάνονται τη συνέχιση αυτής της περιπέτειας.
Σε αντίθεση μ' αυτά που ισχυρίζεται ο Ντέιβιντ Πετρέους, η βελτίωση της ασφάλειας δεν έχει μεγάλη σχέση με τους 30.000 GI' s που έλαβε ως ενίσχυση. Στην πραγματικότητα, έδωσε οδηγίες να μειωθούν οι περιπολίες της πόλης και να οχυρωθεί ο στρατός όσο το δυνατό μέσα στους στρατώνες. Εάν επιθυμεί να διατηρήσει ένα εκστρατευτικό σώμα εξ ίσου πολυπληθές, χρειάζεται άνδρες σε περιστασιακή βάση, προκειμένου να διεξάγουν εκτεταμένες εκστρατείες αντιποίνων.
Και, ιδίως, οι άνδρες αυτοί θα πρέπει να παραμείνουν στη ζώνη, προκειμένου να παίξουν αργότερα το δεύτερο ρόλο: την επίθεση στο Ιράν που δεν πρόκειται σίγουρα για θέμα ημερησίας διάταξης, αλλά που δεν θα είναι ποτέ πραγματοποιήσιμο, εφόσον τα άτομα επαναπατρισθούν.
Στην πραγματικότητα, τα αποτελέσματα του στρατηγού Πετρέους είναι καρπός μιας στρατηγικής που επεξεργάσθηκε ο αυστραλός σύμβουλός του David Kilcullen. H βασική ιδέα είναι να «διασπάσουν» την Αντίσταση, να την μετατρέψουν από ένα εθνικό κίνημα σε μία πληθώρα από εξαρθρωμένα γκρουπούσκουλα. Οι Κούρδοι διατήρησαν την ηρεμία τους, ενόσω πίστεψαν τις υποσχέσεις που τους διατύπωνε η Ουάσιγκτον τα τελευταία 16 χρόνια: εφ' όσον συνεργασθούν θα αποκτήσουν μία ημέρα ένα ανεξάρτητο Κράτος μ' ένα υπέδαφος ξέχειλο από πετρέλαιο. Οι σιίτες κατευνάστηκαν μόλις οι Βρετανοί προήγαγαν σε αξιώματα τους αρχηγούς τους, προσφέροντάς τους συμμετοχή στην τοπική διοίκηση κι αργότερα στην εθνική, τους οποίους το Ιράν απεκάλεσε ως τους λιγότερο επιφυλακτικούς. Όσο για τους σουνίτες, σταμάτησαν τα χτυπήματα όταν αναγνωρίσθηκαν οι ταυτότητες των πιο νέων και πιο επαναστατικών απ' αυτούς, οι οποίοι και αντιμετωπίσθηκαν σαν κακοποιοί κι όχι σαν ιδεολόγοι, ενώ 80.000 απ' αυτούς μισθοδοτήθηκαν με 10 δολλάρια την ημέρα.
Ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους δεν έχει καμμία πρόθεση να εξηγήσει αυτά διεξοδικά στο Κογκρέσσο, καθ' ότι γνωρίζει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ σ' αυτήν την κατεύθυνση. Η στρατηγική του ενάντια στη Αντίσταση έχει εξαντλήσει τα όριά της. Αποβαίνει ασυμβίβαστη με τους στόχους των αφεντικών του, του διδύμου Μπούς - Τσίνευ που στηρίζεται από τις υπερεθνικές του πετρελαίου και του εξοπλισμού. Και το «σχέδιό του Β» δεν είναι ευχάριστο.
Ο κύριος στόχος του Λευκού Οίκου, σήμερα, είναι η υιοθέτηση από το ιρακινό κοινοβούλιο κατά πρώτον και η επικύρωση από την κυβέρνησή του, ενός νoμοσχεδίου που θα δίνει άδεια στις πετρελαϊκές εταιρείες των ΗΠΑ να εκμεταλλεύονται τις πηγές της χώρας με όρους λεοντείου εταιρείας (7). Εν συνεχεία, η υπογραφή και η επικύρωση μιας συμφωνίας ασφαλείας μεταξύ Ιράκ-ΗΠΑ που θα επιτρέπει αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις για τους επόμενους αιώνες.
Για να τα υλοποιήσει αυτά ο αντιπρόεδρος Τσίνευ, πήγε τη βδομάδα αυτή στο Ιράκ, στην εν λόγω περιοχή. Εξασφάλισε τη ψήφιση ενός νέου νόμου που είχε μπλοκάρει από το Φεβρουάριο. Πάνω σ' αυτή τη βάση θα λάβουν χώρα νομοθετικές εκλογές την 1η Οκτωβρίου, προκειμένου να σχηματισθεί καινούρια Βουλή, πιο πειθήνια. Για περίπου 1 ½ μήνα Βαγδάτη και Ουάσιγκτον θα προσποιηθούν ότι διανύουν το μήνα του μέλιτος, προκειμένου ν' αφήσουν χρόνο να περάσουν οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Εν συνεχεία, μόλις ψηφισθεί το νομοσχέδιο για το πετρέλαιο και η συμφωνία ασφαλείας, η χώρα θα ενωθεί ξανά ενάντια στον κατακτητή. Το μόνο μέσο για να εξασφαλιστεί μια νίκη στο μέλλον είναι να περιορίσουν την πιθανή αντίσταση, τέτοιο είναι το «Σχέδιο Β».
Ο Λευκός Οίκος επέλεξε να βασισθεί στους Σουνίτες με τη βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας, ενάντια στους υπόλοιπους ιρακινούς πληθυσμούς. Ο καινούργιος εκλογικός νόμος έχει επινοηθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να ενισχύεται η σουνιτική παρουσία στο Κοινοβούλιο. Από την άλλη μεριά, στάλθηκε ένα σαφές μήνυμα στους Κούρδους μέσω του τουρκικού στρατού. Δεν απομένει παρά να πατάξουν τις ένοπλες ομάδες των σιιτών, πριν ακόμη εξεγερθούν. Αυτό οφείλει να επιχειρήσει ο ιρακινός στρατηγός Mohan al-Furayji στους επόμενους έξι μήνες.
Ο ναύαρχος Φάλλον, ο οποίος μόλις παραιτήθηκε από το Γενικό Επιτελείο, θεωρούσε αυτό το «σχέδιο Β» καταδικασμένο σε παταγώδη αποτυχία.
Σαν τελευταίος από τους μεγάλους αξιωματούχους που έζησαν τον πόλεμο του Βιετνάμ, είχε προειδοποιήσει σχετικά με τις μελλοντικές μάχες στο νότιο Ιράκ που δεν θα διεξαχθούν πλέον στην έρημο παρά στα έλη του Αλ-Μπάσρα. Δεύτερον, ανέμενε ότι ένας πόλεμος ενάντια στους ιρακινούς σιίτες θα αποσταθεροποιούσε άμεσα το γειτονικό Κουβέιτ κι εν συνεχεία το Μπαχρέιν και τη Σαουδική Αραβία.
Τρίτον, πίστευε ότι το να ουδετεροποιήσεις σουνίτες αγωνιστές με 10 δολλ. την ημέρα, είναι σαν να υπογράφεις με βεβαιότητα ότι αυτοί οι τελευταίοι, με τα όπλα που τους έχουν δοθεί, θα στραφούν στην πρώτη ευκαιρία εναντίον των ΗΠΑ.
Εξ άλλου, οι Πετρέους και Κιλκάλλεν ισχυρίζονταν πάντοτε ότι θα μπορούσαν να προλάβουν αυτό το κακό με το να νομιμοποιήσουν τους μισθοφόρους αγωνιστές τους, συγκεκριμένα, με το να τους ενσωματώσουν στις δυνάμεις ασφαλείας του Ιράκ. Όμως, δεν βλέπουμε πώς θα μπορούσαν αυτές οι δυνάμεις να απορροφήσουν με μιας 80.000 άνδρες χωρίς να δεχθούν διείσδυση από την Αντίσταση. Ήδη 49 μονάδες θα αποσκιρτήσουν και άλλες 38 θα απειλήσουν να κάνουν το ίδιο, εφ' όσον οι άνδρες τους δεν μονιμοποιηθούν άμεσα (8).
Όπως έχω ξαναγράψει, ο Γουίλιαμ Φάλλον είχε διεξαγάγει καρποφόρες διαπραγματεύσεις με το Ιράν προκειμένου να κατευνάσουν την ένταση στην περιοχή. Η συμφωνία επικυρώθηκε κατά την διάρκεια μιας μυστικής συνεδρίασης μεταξύ του προέδρου του Ιράν, Mahmoud Ahmadinejad, και του επικεφαλής του Μικτού Επιτελείου των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, Μάικ Μάλλεν, στις 2 Μαρτίου στη Βαγδάτη. Η συμφωνία δεν αναγνωρίστηκε όμως από τον Λευκό Οίκο και οι δεσμεύσεις για λογαριασμό των ΗΠΑ δεν τηρήθηκαν.
Ούτε κι αυτό δεν θα είναι δυνατόν να εξηγηθεί στο Κογκρέσσο από τον Ντέιβιντ Πετρέους.
Η μονομερής ρήξη της μυστικής αυτής συμφωνίας οδήγησε την Τεχεράνη να προβεί σε αντίποινα, μεταξύ δε των πρώτων υπήρξε η ενθάρρυνση των ριζοσπαστικών σιιτών του Ιράκ σε εξέγερση. Επιπλέον, η Κίνα και ιδίως η Ρωσία, οι οποίες είχαν αναμιχθεί στις διαπραγματεύσεις αυτές και δεν μπορούν ν' ανεχθούν μία κατάσταση που θα απειλεί την ακεραιότητα του Ιράν επ' αόριστον, προέβηκαν επίσης σε αντίποινα. Η μυστική επίσκεψη του στρατηγού Leonid Ivashov στη Δαμασκό κι ακολούθως το επίσημο ταξείδι του ρώσου υπουργού των Εξωτερικών Sergei Lavrov άνοιξαν το δρόμο σε μία μαζική μεταφορά όπλων προς την Αντίσταση των Ιράκ, Λιβάνου και Παλαιστίνης.
Εάν μπορεί να πάρει κανείς ένα μάθημα από τα 5 πρώτα χρόνια πολέμου στο Ιράκ, είναι ότι ορισμένοι πρωταγωνιστές δεν παίρνουν ποτέ μαθήματα από τα παθήματά τους. Οι αρχηγοί των Κούρδων έχουν οδηγήσει το λαό τους, όπως πάντα τον τελευταίο αιώνα, σε αδιέξοδο (9). Το Πεντάγωνο αναπαράγει, με τους σουνίτες μισθοφόρους του, αυτό που έπραξε στο Αφγανιστάν και θα υποστεί τις ίδιες συνέπειες: εκπαιδεύει και οπλίζει ατάκτους κακοποιούς, (κατσαπλιάδες), έως ότου τους καταστήσει ανεξέλεγκτους «κυρίους του πολέμου». Όσον δε αφορά το Λευκό Οίκο, επιμένει πεισματικά να περάσει τα συμφέροντα κάποιων εταιρειών (εν προκειμένω Bechtel, BP, Chevron, ExxonMobil, Halliburton, Shell κ.α.) σε προτεραιότητα από αυτά των ΗΠΑ και πιστεύει παράλογα ότι η διαφθορά και η βία δίδουν άδεια κυριαρχίας σε όλες τις καταστάσεις.
Ο στρατηγός Leonid Sajin, o οποίος έζησε το θάνατο της ΕΣΣΔ και δεν δυσκολεύεται να συλλάβει κι αυτόν των ΗΠΑ, δήλωσε στη Μόσχα:
«Ο πόλεμος του Ιράκ που διαρκεί εδώ και 5 χρόνια έχει σχεδόν εξοντώσει τον αμερικανικό στρατό ο οποίος θεωρείτο έως σήμερα ο ισχυρότερος του κόσμου. Και μόνον πια η απελπισία μπορεί να ωθήσει τώρα τις ΗΠΑ να πυροδοτήσουν έναν πόλεμο κατά του Ιράν. Ένας τέτοιος πόλεμος θα σημάνει το τέλος αυτού του στρατού: έχοντας δεχθεί το κτύπημα της οικονομικής ύφεσης και λαμβανομένου υπ' όψη του πεσμένου ηθικού των στρατιωτικών τους, οι ΗΠΑ δεν θα αντέξουν».
Κι εμείς θα προσθέσουμε, οι ΗΠΑ δεν θα μπορέσουν καν να επιζήσουν σ' ένα πόλεμο κατά του Ιράν, μέσα στα ιρακινά έλη, έχοντας τις ένοπλες ομάδες των σιιτών να παρεμβάλλονται.


*Σημείωση μεταφρ.
Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε ως «11 Σεπτέμβρη 2001, η τρομακτική απάτη» εκδ. Γραφές
1) «Le Net et la rumeur». Le Monde, 21 mars 2002.
2) «Complotite», par Serge Halimi, Le Monde diplomatique, mai 2002.
3) «La fin de quelle guerre?» par Jack Naffair, Reseau Voltaire, 15 avril 2003.
4) «Qui gouverne l' Irak?», par Thierry Meyssan, Reseau Voltaire, 13 mai 2004.
5) «Discours du president Bush sur la guerre globale au terrorisme», delivre au Pentagone, le 19 mars 2008.
6) «La demission de l' amiral Fallon relance les hostilites en Irak», par Thierry Meyssan, Reseau Voltaire, 13 mars 2008.
7) «L' Irak occupee cedera-t-elle son petrole aux " magors"?», par Arthur Lepic, Reseau Voltaire, 20 juin 2007.
8) «Awakening councils; Sunni militia strike could derail US strategy against al-Qaida», par Maggie O' Kane et Ian Black, The Guardian, 21 mars 2008.
9) «Le Pentagone prêt a entervenir avec l' armee turque», par Thierry Meyssan, Reseau Voltaire, 8 aout 2007

Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ευρώπη…

Posted by ΚΙΜΠΙ

«Κάντε τώρα αίτηση σύνδεσης και κερδίστε το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος δωρεάν στη Μύκονο», αναγγέλλει η διαφήμιση εταιρείας κινητής τηλεφωνίας. Την ίδια περίπου προσφορά και την ανάλογη διαφημιστική καμπάνια κάνουν τις τελευταίες μέρες -εκτός από τηλεφωνικές εταιρείες- τουριστικά πρακτορεία, τράπεζες, αεροπορικές εταιρείες, εμπορικά πολυκαταστήματα. Λογικό είναι, ο περισσότερος κόσμος προτιμά να αντιλαμβάνεται τη σκληρή εργασιακή του καθημερινότητα σαν διάλειμμα ανάμεσα σε αργίες, άδειες και διακοπές. Είναι η πιο υγιής αντίδραση σ’ έναν καταναγκασμό που δεν διεκπεραιώνεται ευχάριστα, ιδιαίτερα σε συνθήκες ύφεσης, ψυχολογικών εκβιασμών και οικονομικού άγχους. Έπειτα, το καλοκαίρι είναι ήδη εδώ κι αυτή η αργία επισημοποιεί την είσοδο στην περίοδο της ραστώνης.
Βεβαίως, αυτή η αργία της 8ης Ιουνίου έχει φέτος αυτή την αναποδιά. Είναι αμέσως μετά την 7η Ιουνίου των ευρωεκλογών. Τι δίλημμα κι αυτό! Η αγορά -τουλάχιστον αυτό το κομμάτι της που επενδύει στις αργίες και στη φυγή- δεν φαίνεται να βασανίζεται ιδιαίτερα από το δίλημμα αυτό. Ψηφίζει αναφανδόν αποχή από την ευρωκάλπη ή τουλάχιστον αυτό συνιστά στους πελάτες της. Οι ξενοδόχοι της περιφέρειας -και ιδιαίτερα των νησιών- δηλώνουν εξαιρετικά ικανοποιημένοι από την πληρότητα που έχουν εξασφαλίσει για το πρώτο τριήμερο του καλοκαιριού. Που σημαίνει ότι αρκετοί ψηφοφόροι-καταναλωτές έχουν απαντήσει προ πολλού με τον ίδιο τρόπο στο δίλημμα «κάλπη ή βουτιά;», επιλέγοντας τη δεύτερη. Ως εκ τούτου, η συντεταγμένη υποχρεωτικότητα της ψηφοφορίας είναι μια μάλλον γραφική λεπτομέρεια στο σκηνικό αυτό.
Τα κόμματα, οι διεκδικητές της ψήφου μας, δεν φαίνεται να ανησυχούν ιδιαίτερα από την επαπειλούμενη αποχή στις ευρωεκλογές, παρ’ ότι δηλώνουν πως επενδύουν πολλά σ’ αυτή την αναμέτρηση. Ωστόσο, δεν είναι και πολύ πειστικοί για τη γνησιότητα της αγωνίας τους. Είναι πρόθυμοι να συνδέσουν την αποχή με την ιερή αργία για να της αποδυναμώσουν κάθε ίχνος πολιτικής στάσης.
Πάλι καλά, στην Ελλάδα έχουμε αυτή τη βολική δικαιολογία της αργίας του Αγίου Πνεύματος (διότι η αργία του μη αγίου πνεύματος είναι διαρκής…) για να αντέξουμε μιαν αποχή ακόμη και πάνω από 40%. Άλλωστε, από καταβολής αειμνήστου, τα μπάνια του λαού είναι καθαγιασμένα και από την επίσημη πολιτική. Αλλά στη λοιπή Ευρώπη; Πώς θα δικαιολογήσουν ποσοστά αποχής άνω του 50% και 60% στη Βρετανία, στην Ιταλία, στη Ρουμανία ή στην Πολωνία; Τι ερμηνεία θα δώσουν στο δεδομένο ότι ο μέσος Ευρωπαίος θεωρεί πολυτελώς περιττή τη συμμετοχή του στη μόνη δημοκρατική διαδικασία της Ενωμένης Ευρώπης, στον μόνο αντιπροσωπευτικό και με στοιχειώδη νομιμοποίηση θεσμό της;
Παραδόξως, κι εκεί η αγορά είναι που αποφασίζει για το μέγεθος της αποχής, ίσως όχι με τον τρόπο που αποφασίζει στην Ελλάδα και στον μεσογειακό νότο, με τις ζεστές θάλασσες και τις κατάλληλες αργίες. Στις 27 χώρες των σχεδόν 500 εκατομμυρίων πολιτών, η αγορά, ως κυρίαρχη διάσταση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, εκτοπίζει συστηματικά την πολιτική και υπονομεύει με τρόπο ηγεμονικό τις λιγοστές διαδικασίες δημοκρατικής έκφρασης. Η συμπεριφορά απέναντι στα δημοψηφίσματα που απορρίπτουν τις εκάστοτε ευρωπαϊκές συνθήκες είναι χαρακτηριστική. Τι λέει το Ευαγγέλιο; «Και έσται ο λόγος ναι ναι και ου ου». Ε, λοιπόν, ξεχάστε το. Στη χριστιανική κατά τα λοιπά Ευρώπη, αυτό δεν ισχύει. Η διαδικασία δημοκρατικής νομιμοποίησης κάθε βήματος προς την οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση είναι ένα είδος εξετάσεων των ψηφοφόρων. Αν απαντήσουν «όχι» στο οποιοδήποτε θεμιτό ή αθέμιτο όραμα της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ, έχουν δύο επιλογές: ή να επανεξεταστούν μέχρι να προκύψει το απαιτούμενο «ναι» ή να απορριφθούν, εξαιρούμενοι από τα τυχόν οφέλη της ενοποίησης. Ακόμη και να αποπεμφθούν ως έθνη και οικονομίες. Η αντίληψη και η συμπεριφορά αυτή είναι τρομακτικές στην αντιδημοκρατικότητά τους και στην αλαζονεία τους. Λένε, εν ολίγοις, ότι η ιθύνουσα τάξη της Ευρώπης κατέχει ένα υψηλό όραμα του μέλλοντος, πολύ σημαντικό για να αφήνεται στα χέρια των κοινών θνητών και στα δημοψηφίσματά τους. Αν λοιπόν οι θνητοί αδυνατούν να παρακολουθήσουν και να επιβραβεύσουν τα πολιτικά μέσα με τα οποία υλοποιείται το όραμα αυτό, καλύτερα να κάτσουν σπίτια τους. Απ’ αυτή την άποψη, η πολιτική Ευρώπη, στον ίδιο περίπου βαθμό με την οικονομική Ευρώπη, την αγορά, ενθαρρύνει την αποχή ως στάση των ψηφοφόρων. Και για τους πολίτες, αντίστροφα, η πολιτική Ευρώπη γίνεται τρομακτικά απούσα από την καθημερινότητά τους που τόσο καθορίζει ως αγορά. Γίνεται ένα πουκάμισο αδειανό, μια Ελένη…
Όσο αντιευρωπαϊστής ή ευρωσκεπτικιστής κι αν είναι κανείς, οφείλει να αναγνωρίσει ότι, έστω κι απ’ τη σκοπιά των κυρίαρχων τάξεων και των πολιτικών ελίτ της Ευρώπης, το εγχείρημα της σταδιακής της ενοποίησης τα τελευταία πενήντα χρόνια είναι μια τεράστια πρόοδος σε σχέση με το παρελθόν των παγκόσμιων και ευρωπαϊκών πολέμων των οποίων η Γηραιά Ήπειρος ήταν το προνομιακό θέατρο, με δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς. Η αντίληψη ότι μια ενιαία αγορά μπορεί να αποτρέψει την εκτόνωση του οικονομικού ανταγωνισμού σε αιματηρές πολεμικές συρράξεις ή ανώφελους εθνικούς και πολιτικούς ανταγωνισμούς είχε έναν ταξικό ρεαλισμό. Εξάλλου, το εγχείρημα αντιστοιχούσε στο νέο επίπεδο κοσμοπολιτισμού του ευρωπαϊκού κεφαλαίου που λειτουργούσε ασφυκτικά κάτω από τον υπερατλαντικό πατερναλισμό του Σχεδίου Μάρσαλ. Ωστόσο, οι παράλληλες διαδικασίες οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης, εκτός από βασανιστικά, εξελίχθηκαν και τρομακτικά άνισα. Η αγορά έγινε ταχύτατα μια απτή πραγματικότητα, το ίδιο και η οικονομική διακυβέρνηση, που πήρε γρήγορα τη μορφή ενός αυταρχικού διευθυντηρίου που επιβάλλει κανόνες, οικονομικές πολιτικές, φόρους, μεταρρυθμίσεις, αλλαγές κυβερνητικών προγραμμάτων, εγκρίνει ή απορρίπτει μέτρα που έχουν την έστω τυπική δημοκρατική νομιμοποίηση των εθνικών Κοινοβουλίων ή των ψηφοφόρων κάθε κράτους. Αλλά του «διευθυντηρίου» οι επιλογές ποια δημοκρατική νομιμοποίηση έχουν; Κατά κανόνα, καμιά. Η οικονομική αγορά αποφασίζει καθημερινά, μέσω χρηματιστηρίων, μέσω επιχειρηματικών λόμπι, μέσω συναλλαγών που επιβραβεύουν ή στέλνουν απορριπτικά μηνύματα στις αποφάσεις της Κομισιόν ή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η πολιτική αγορά των 500 εκατομμυρίων, όμως, μένει τρομακτικά σιωπηλή για πέντε χρόνια και, όταν καλείται να εκλέξει εκπροσώπους, όταν δεν απέχει απ’ αυτή την πολυτελή διαδικασία, συμμετέχει με κρύα καρδιά και με σχεδόν αμιγώς εθνικά κριτήρια. Το Μπερλεμόν είναι πολύ μακριά και, ακόμη κι αν καίγεται, όπως την περασμένη Δευτέρα, δύσκολα στην Αθήνα θα πάρει κανείς μυρωδιά. Έτσι, η ευρωκρατία νομιμοποιείται εκ των υστέρων να κρίνει αφ’ υψηλού την επιλογή των Ευρωπαίων (την αποχή, την απάθεια, την πριμοδότηση μικρών, «περιθωριακών», γραφικών κομμάτων, την αποδοκιμασία των κυρίαρχων «ευρωπαϊκών» κομμάτων) «σαν μια επιλογή μεταξύ γνώσης και άγνοιας, μεταξύ εμπειρογνωμοσύνης και ιδεολογίας, μεταξύ μετα-πολιτικής διακυβέρνησης και παλαιών πολιτικών παθών», όπως γράφει ο Σλαβόι Ζίζεκ. Σωστά, αλλά, όταν η ενιαία αγορά τρέχει με 200 χιλιόμετρα την ώρα, η πολιτική ελίτ της Ευρώπης τρέχει με 100 και ο μέσος Ευρωπαίος έχει καθηλωθεί στα 5 χιλιόμετρα την ώρα (και με τα πόδια), δεν μπορείς να τον λες από πάνω και άσχετο. Κάποιου είδους πολιτική δυσφορία κρύβει η σιωπή, η αποχή του, η «εναλλακτική ψήφος» του.
Βεβαίως, απ’ την άλλη υπάρχουν τα λεφτά. Πολλά λεφτά, είναι αλήθεια, που πέφτουν σαν μάνα εξ ουρανού από τα ΚΠΣ και τα Ταμεία Συνοχής σε παλαιές και νέες χώρες που συνωστίσθηκαν στην είσοδο της Ευρώπης, κάθε φορά που άνοιγε λίγο ή διάπλατα η πόρτα της διεύρυνσης. Τα λεφτά γίνονται το άλλοθι του δημοκρατικού ελλείμματος, γίνονται ένας μηχανισμός εξαγοράς της πολιτικής ανοχής των Ευρωπαίων στην αμήχανη, νεκροζώντανη πολιτική δημοκρατία. Αυτή η προσέγγιση παρουσιάζει την Ε.Ε. περίπου σαν φιλανθρωπικό ίδρυμα, με χορηγούς τις μεγάλες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και επαίτες την ευρωπαϊκή περιφέρεια, τους Βαλκάνιους εταίρους, τις χώρες του πρώην «ανύπαρκτου» σοσιαλισμού κ.λπ. Πρόκειται για μιαν ιστορική λαθροχειρία. Τα λεφτά ήταν πράγματι πολλά, πολλά κι αυτά που χάθηκαν στον δρόμο, πολλά κι αυτά που βγήκαν από τα ταμεία των γενναιόδωρων χορηγών, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας. Αλλά, κάποιος πρέπει επιτέλους να κάτσει και να υπολογίσει τι λεφτά έχουν βγάλει οι φιλάνθρωποι χορηγοί από το γεγονός ότι μετέτρεψαν τα αξιοπρεπή τους εθνικά σούπερ μάρκετ σε ένα γιγάντιο Mall 4,3 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, 27 χωρών, 23 γλωσσών, 500 εκατομμυρίων πελατών και δισεκατομμυρίων αγαθών με το σήμα CE. Αν βγει ποτέ ο ισολογισμός (μην ελπίζετε…) να δείτε πως τα λεφτά είναι πολύ λίγα για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ευρώπη τόσο καχεκτική πολιτικά…

Πρόταση αλλαγής στόχου στην Παιδεία

του Χρήστου Γιανναρά

H αξιωματική αντιπολίτευση επαγγέλλεται ότι αν γίνει κυβέρνηση θα διαθέτει για την Παιδεία το 5% των εσόδων του κράτους κάθε χρόνο. Και η κυβέρνηση απαντάει μοιράζοντας αμέσως από έναν φορητό υπολογιστή σε κάθε μαθητή της πρώτης τάξης του Γυμνασίου (με συνολικό κόστος 60 εκατομμύρια ευρώ).
Μόνο όσοι πολίτες αυτευνουχίζουν τη νοημοσύνη τους, μόνον αυτοί αδυνατούν να αντιληφθούν ότι πρόκειται για αναμέτρηση διαφημιστικών στρατηγημάτων, παιδαριώδη μάχη εντυπώσεων. Το πρόβλημα της Παιδείας δεν ενδιαφέρει τα «κόμματα εξουσίας», το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι η νομή της εξουσίας ή η πρόσβαση στη νομή. Τα ενδιαφέρει το εκπαιδευτικό πεδίο για να στρατολογούν ψηφοφόρους μέσα από τις κομματικές νεολαίες στα πανεπιστήμια και θλιβερούς γενίτσαρους μέσα από το παιδαγωγικό έγκλημα του «μαθητικού κινήματος».
Αποψη του γράφοντος – ίσως εσφαλμένη, αλλά πάντως άσχετη με το εξουσιαστικό παιχνίδι: Κεντρικό πρόβλημα της Παιδείας στην Ελλάδα σήμερα δεν είναι η έλλειψη κονδυλίων ούτε η ανάγκη να χαρίσουμε υπολογιστές στα παιδιά. Είναι η κατά προτεραιότητα στόχευση του εκπαιδευτικού συστήματος στην «ενημερωτική επάρκεια» της διδακτέας ύλης: Δηλαδή, η μεθοδική προσπάθεια να προσφέρεται στα παιδιά, και των τριών σχολικών βαθμίδων, το μέγιστο δυνατό της εκσυγχρονισμένης πληροφόρησης για κάθε γνωστικό τομέα.
Αυτή η αγχώδης έγνοια για συνεχή διεύρυνση των γνωστικών πεδίων με συνεχή ποσοτική αύξηση της διδακτέας ύλης, πάντοτε στο όνομα του «εκσυγχρονισμού», μοιάζει να είναι μια κεντρική νεύρωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Εγνοια και φόβος μήπως φανούμε ότι αγνοούμε ή παραγνωρίζουμε το καινούργιο υλικό που συνεχώς κομίζει η επιστημονική έρευνα. Αποδειχνόμαστε «εκσυγχρονισμένοι» και «μοδέρνοι», αν προσθέτουμε αδιάκοπα επιπλέον διδακτέα ύλη στα αναλυτικά προγράμματα των σχολείων.
Αλλά η υπέρμετρη ποσότητα δεν αφήνει περιθώρια για αναλυτική επεξεργασία της διδακτέας ύλης και οργανική αφομοίωσή της από τον μαθητή. Ετσι ο μαθητής προσλαμβάνει την προσφερόμενη γνώση μόνο ή κυρίως ως πληροφορία αυτονομημένη από την κατανόησή της. Και επειδή ο όγκος των πληροφοριών συνεχώς αυξάνεται και το σχολικό σύστημα οφείλει να ελέγχει την προσληπτική ικανότητα του μαθητή, ο μαθητής καταφεύγει στη λύση της συμβατικής κατ’ επίφασιν πρόσληψης που είναι η απομνημόνευση ή «παπαγαλία». Το σύστημα υποχρεωτικά συναινεί και τελικά θεσμοποιεί αυτή τη λύση.
Αλλά και η θεσμική κατάφαση της παπαγαλίας δεν λύνει το πρόβλημα, αφού ο όγκος της ύλης που θέλουμε να απομνημονευτεί παραμένει δυσφόρητος. Η ανάγκη μιας κάποιας αντιμετώπισης του προβλήματος γέννησε την παραπαιδεία των «φροντιστηρίων» ή τα μαύρου χρήματος «ιδιαίτερα μαθήματα» – καρκίνωμα, αλλά και αυτονόητη κατεστημένη προϋπόθεση λειτουργίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Το φροντιστήριο ή το ιδιαίτερο κωδικοποιεί τον όγκο των πληροφοριών σε ευκολοαπομνημόνευτες σχηματοποιήσεις. Δεν φιλοδοξεί να εμπεδώσει στον μαθητή την πληροφορία, αλλά να τον μάθει απομνημονευτικές τεχνικές και σχηματικές ταξιθετήσεις για βραχυπρόθεσμη εφ’ άπαξ χρήση της πληροφορίας. Στόχος της μάθησης, από τις πρώτες κιόλας τάξεις του Γυμνασίου, είναι η ικανότητα αποστήθισης πληροφοριών (όχι απόκτησης) προκειμένου να εισαχθεί το παιδί στο Πανεπιστήμιο. Να εισαχθεί όχι για να σπουδάσει, αλλά για να πάρει «χαρτί» που θα του εξασφαλίζει υψηλό δείκτη καταναλωτικής ευχέρειας χωρίς να χρειάζεται μόχθο εργασίας.
Η παραπαιδεία των φροντιστηρίων και των ιδιαιτέρων παρέχει μαθησιακό εξοπλισμό μιας χρήσεως. Είναι ειλικρινής στον χυδαία χρησιμοθηρικό χαρακτήρα της και η ειλικρίνειά της την έχει επιβάλει στις συνειδήσεις των μαθητών με συντριπτική υπεροχή έναντι των υποκριτικών προσχημάτων του σχολείου. Εξ άλλου το σχολείο έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για τον μαθητή, από τη στιγμή που ο λαϊκισμός των κομμάτων εξουσίας κατάργησε την ουσιαστική (με συνέπειες) αξιολόγηση των επιδόσεων, τη διαβάθμιση ποιοτήτων, επομένως και κάθε άμιλλα.
Το ίδιο ισχύει και για το πανεπιστήμιο: Απαξ και κατόρθωσε κάποιος να εισαχθεί, είναι απολύτως βέβαιο ότι κάποτε (έστω και σε είκοσι χρόνια) θα πάρει πτυχίο. Και εδώ η διδακτική μέθοδος είναι (περισσότερο ή λιγότερο) ίδια: η από έδρας παροχή πληροφοριών και η από συγγράμματος (ενός και μοναδικού) χρηστική απομνημόνευσή τους. Φροντιστηριακή μεθόδευση της απομνημόνευσης συνήθως δεν χρειάζεται, διότι η αντιγραφή στις εξετάσεις είναι καθεστώς. Επιπλέον, υπάρχουν και οι κομματικές νεολαίες: Αν ο φοιτητής προσχωρήσει σε κάποιες από αυτές, του εξασφαλίζουν να ξέρει, πριν από τις εξετάσεις, σε συγκεκριμένα μαθήματα, τα θέματα στα οποία θα εξεταστεί. Μοιάζει να υπάρχουν αρκετοί πανεπιστημιακοί «δάσκαλοι» αυτουργοί συναλλαγής: Κοινοποιούν σε κομματικές νεολαίες τις εξεταστικές τους ερωτήσεις, με αντάλλαγμα να τους υποστηρίξουν οι νεολαίες στη διεκδίκηση θώκων πρυτανικών ή κοσμητείας Σχολής ή προεδρίας Τμήματος.
Η Παιδεία στην Ελλάδα δεν ανακάμπτει με πλουσιότερη χρηματοδότηση και φανταιζίστικες υλικές παροχές – η σπατάλη σήμερα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια είναι προκλητική, εξωφρενική. Η Παιδεία θα ανακάμψει μόνο με ριζική και συνεπή αλλαγή στόχου, από το Δημοτικό ώς το Πανεπιστήμιο: Οχι πια προτεραιότητα στην ποσοτική πληροφόρηση – η πληροφορία σήμερα είναι αμέσως και ευκολότατα προσβάσιμη. Προτεραιότητα απόλυτη στην ανάπτυξη της ικανότητας να κρίνει το παιδί, ο νέος, την εγκυρότητα της πληροφορίας, να συντάσσει λογικά τις πληροφορίες, να γυμνάζει τη δημιουργική του φαντασία στη χρήση των πληροφοριών.
Αυτό πρακτικά σημαίνει: Παραιτούμαστε σε σημαντικό ποσοστό από τον πληροφοριακό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, πετάμε τη μισή από τη διδακτέα σήμερα ύλη στα άχρηστα. Κρατάμε την απομνημόνευση ως ιδιαζόντως πολύτιμη άσκηση μνήμης, προκειμένου να εμπεδώσουμε στο παιδί «συντακτικές σταθερές» (αριθμητική προπαίδεια, δομές γραμματικές και συντακτικού). Δίνουμε απόλυτη προτεραιότητα στη διδασκαλία της γλώσσας ως λογικής και των μαθηματικών ως γλώσσας. Οχι χρηστικό «εργαλείο συνεννόησης» η γλώσσα, αλλά καμβάς της σκέψης, εφαλτήριο της λογικής ανάπτυξης. Οχι χρησιμοθηρία συναλλαγών τα μαθηματικά, αλλά γλώσσα για να σημάνουμε τη λογική των δομών συγκρότησης του πραγματικού και υπαρκτού, σημειολογία του λεκτικά άρρητου.
Προτεραιότητες άσκησης και γυμνασίας της σκέψης, της κρίσης, της φαντασίας μέσα από κάθε γνωστικό αντικείμενο, όχι πληροφοριακή και μόνο προσέγγιση. Αυτό σημαίνει στα πανεπιστήμια: ριζική αλλαγή του τρόπου λειτουργίας τους. Οι εισαγόμενοι κατανέμονται σε ολιγομελείς ομάδες, κάθε ομάδα έχει επιβλέποντα υπεύθυνο καθηγητή που παρακολουθεί προσωπικά τον κάθε φοιτητή. Τα μαθήματα έχουν σεμιναριακό χαρακτήρα, βασίζονται σε βιβλιογραφία που ο φοιτητής οφείλει να εξαντλήσει σε εβδομαδιαία, δεκαπενθήμερη, μηνιαία προθεσμία, εξετάζεται η πρόοδός του σε καθημερινή βάση και με τη συνεχή σύνταξη εργασιών.
Είναι ωμός, χυδαίος εμπαιγμός της νοημοσύνης των πολιτών ο ισχυρισμός ότι η Παιδεία πάσχει επειδή δεν έχει επαρκή χρηματοδότηση.

Έρημος

του Χρήστου Γιανναρά

Η πρώτη γνωριμία έγινε νύχτα. Ήταν η ώρα που αφήσαμε πίσω το κανάλι τον Σουέζ, γύρω στις 9 το βράδυ. Ο δρόμος άσφαλτος μέχρι την Αμπού Ζίνιμα, κάπου τρεις ώρες ταξίδι για μισή ώρα. Ίσως και περισσότερο, βλέπαμε στο βάθος, εκεί που ήταν η θάλασσα, τα φώτα των πλοίων, περίμεναν σειρά. Ν’ ανοίξει η διώρυγα να περάσουν. Ύστερα χάθηκαν και τα φώτα των πλοίων. Και κανένα αυτοκίνητο δεν υπήρχε πια στο δρόμο.
Έτσι πρωτογνωρίσαμε το πρόσωπό της, αυτή τη φοβερή γοητεία της τέλειας απουσίας. Τη νύχτα, το πρόσωπο της ερήμου είναι όλο στραμμένο στον ουρανό. Δεν έχει έκταση τη νύχτα η Έρημος, όλες οι διαστάσεις είναι κατακόρυφες — μόνη η θέα των άστρων στον κατασκότεινο χώρο. Ο οδηγός του αυτοκινήτου, ο Μωχάμετ, βρήκε απλωσιά και τρέχει δαιμονισμένα. Άνοιξε η Έρημος την αγκαλιά της — ένα λουλούδι σκοτεινό, αινιγματικό και μεις βυθιζόμαστε μεθυσμένοι στον κάλυκα, ανήμποροι για κάθε αντίσταση. Κάθε μέτρο γης μας ξεμακραίνει από την παρουσία των ανθρώπων μας γυμνώνει από την εμπιστοσύνη στην οργανωμένη αδυναμία μας, μας αποκαλύπτει αυτά που πραγματικά είμαστε, ελάχιστες μοναχικές παρουσίες πάνω στο πρόσωπο της γης.
Ψάχνουμε τ’ αστέρια να βρούμε τη βορειοδυτική κατεύθυνση, να ψαχουλέψουμε κάπου εκεί για την πατρίδα, να τονώσουμε την παρηγοριά με την παρουσία των αγαπημένων, που μας δένουν με το μίτο της νοσταλγίας. Προχωρούμε στην έρημο κι ωστόσο διστάζουμε να κόψουμε πίσω τα σκοινιά, αύτη την ψευδαίσθηση της σιγουριάς, που είναι η αγάπη των ανθρώπων. Ίσως αυτή νάναι η δοκιμασία της ερήμου, η άπληστη, η ζηλότυπη αποκλειστικότητα, να σε κατέχει μονάχα αύτη, χωρίς καμμιά παραχώρηση. Της ανήκεις ολοκληρωτικά, κανένας, με κανένα τρόπο δεν μπορεί εδώ να σε ακούσει. να σε βοηθήσει, ν’ ανανεώσει την προστασία της ανθρώπινης συντροφιάς. Μονάχα αυτή εδώ η μικρή μηχανή, που αγκομαχάει μέσα στη νύχτα δίνοντας κίνηση στους τροχούς, τολμάει να καταλύει τη δύναμη της ερήμου, μεταφέροντας το χρόνο και την ταχύτητα στο παρθενικό πρόσωπο της.
Ο Μωχάμετ τρέχει στην άσφαλτο. Ίσως ο Μωχάμετ θέλει να ξεπληρώσει τους λογαριασμούς των προγόνων, αυτή τη βραδύτητα που κατάπινε την ανθρώπινη ζωή με το βάδισμα της καμήλας. Αργό, λικνιστικό το βάδισμα της καμήλας, αδιαφορούσε πάντοτε για τον πωρωμένο ήλιο, για τη νέκρα του τόπου, για τον φοβερό κατοπτρισμό του θανάτου στο ανθρώπινο στήθος. Μια τούφα φοίνικες ξεπετάγονται μεσ’ στο σκοτάδι — «είναι τα Ύδατα του Μωυσέως», εξηγεί ο Μωχάμετ, και βιά-ζεται να κερδίσει το δρόμο.
Μα σε λίγο φρενάρει. Είναι η πρώτη ανθρώπινη παρουσία, που διακόπτει την Έρημο. Μια μικρή σκηνή δίπλα στο δρόμο και δυό στρατιώτες φρουροί. Έρχονται με τη λάμπα της θυέλλης, εξετάζουν τα χαρτιά, ο Μωχάμετ πίνει νερά απ’ το κανάτι τους. Δυό άνθρωποι άγνωστοι, αλλόγλωσσοι κι ωστόσο είναι μια συγκίνηση αυτό το συναπάντημα στον Έρημο τόπο. Ψάχνω τις τσέπες μου για λίγες καραμέλλες, θέλω να εισπράξω ένα ανθρώπινο χαμόγελο μέσα στη νύχτα της έρημου. — «Σαϊντα»! οι στρατιώτες χαιρετάνε και μείς ξεμακραίνουμε. Απόμειναν πίσω, η μόνη προεξοχή ζωής στον επίπεδο χώρο της νύχτας.
Κοντά μεσάνυχτα φτάνουμε στην Αμπού Ζενίμα. Το χωριό κοιμάται μέσα στην άμμο — μικρά, χαμηλά παραπήγματα που κηλιδώνουν την Έρημο. Εδώ θα πάρουμε βενζίνη. Ο Μωχάμετ κορνάρει και φωνάζει κάτι λόγια στην ακατανόητη γλώσσα του. Ένα σκυλί γαβγίζει από μακρυά, μόνο για να τονίσει τη βαθειά σιωπή, αυτό μόνο. Εδώ οι άνθρωποι δουλεύουν στο μαγνήσιο, για λίγο ψωμί γεμίζουν τα πνευμόνια με την κατάμαυρη σκόνη. Όλη η ζωή για λίγα γρόσια, ανάμεσα στον ουρανό και στην άμμο κι ωστόσο είναι προνομιούχοι όσοι δουλεύουν στο μαγνήσιο…
Ο Μωχάμετ κουνάει συλλογισμένος το κεφάλι, ο ίδιος φοράει ρούχα ευρωπαϊκά κι η σεβρολέτα είναι δική του, μα ο παππούς η ο προσπάππους του ήταν κι αυτός σπέρμα της άμμου. Ένας από τους αναρίθμητους που γέννησε η Έρημος…
Τώρα αφήνουμε τον άσφαλτο δρόμο, τώρα η σεβρολέτα θα παλέψει με την άμμο. Μέσα στη νύχτα ξεχωρίζουν τα πρώτα γρανιτένια βουνά. Η άμμος είναι μαλακή, παραμονεύει να καταπιεί τη δύναμη της μηχανής, εδώ θα μείνει, εκεί θα μείνει, τελικά βογγάει και συνεχίζει. Οι γρανίτες πληθαίνουν, περνάμε από φαράγγια ξερά ανάμεσα στους γυμνούς βράχους. Οι ώρες περνάνε, τα μάτια τσούζουν από τη σκόνη, η αναπνοή δυσκολεύει, οι εντυπώσεις περισσεύουν είναι και περιττές, χιλιάδες άνθρωποι περνάνε κάθε τόσο την Έρημο, δεν είναι καινούργιες εντυπώσεις αυτές. Ωστόσο, φτάνουμε κάποτε στη Φαράν, η Φαράν είναι δάση, Έχει εφτά χιλιόμετρα μήκος, λέει ο Μωχάμετ. Είναι τρεις η ώρα τη νύχτα. Ξεχωρίζω τους φοίνικες μεσ’ στο σκοτάδι, αυτό μόνο. είμαστε τσακισμένοι στην κούραση. Εδώ ήταν κάποτε επισκοπή, επισκοπή Φαράν, την κατοικούσαν Χριστιανοί, σταλμένοι από τον Ιουστινιανό για να φυλάνε το μοναστήρι του Σινά. Σταματάμε στον μπαξέ του μοναστηριού, μας καλωσορίζει ένας αγουροξυπνημένος Βεδουίνος, είναι ο Μούσα, δηλαδή ο Μωυσής και χαμογελάει σαν παιδί. Στο φως της λάμπας βλέπω ολόγυρα το περιβόλι. Ένα κομμάτι παράδεισος στην καρδιά της Ερήμου. Κληματαριές και λουλούδια και δέντρα οπωροφόρα, όσο φτάνει το φως της λάμπας. Ο Μούσα ετοιμάζει τσάι, φέρνει κσΐ σταφύλια, να σβήσουμε τη γεύση της άμμου από το στόμα. Αυτή λοιπόν είναι η Όαση στην Έρημο, αυτή η ξαφνική απαντοχή, ο χυμώδης καρπός, που ανασταίνει την ελπίδα. Ο Μούσα καταλαβαίνει, χαμογελάει και σερβίρει δεύτερο τσάι.
Έχουμε ακόμα τρεις ώρες ταξίδι. Φεύγοντας από τη Φαράν ανατέλλει το φεγγάρι. Ένα φεγγάρι πελώριο, κοκκινωπό, μέσα από τα γρανιτένια βουνά. Το τοπίο μεταμορφώνεται, ένα απίθανο τοπίο, σεληνιακό. Απότομες, κοφτές οι γραμμές των βουνών, παίρνουν όλες τις αποχρώσεις από το γαλάζιο μέχρι το μαβί. Εδώ πια δεν είναι τίποτα που να θυμίζει τη γη των ανθρώπων, τη γη που βλασταίνει τη ζωή, που καλοδέχεται το μόχθο του άνθρωπου. Αναλογίζομαι το πέρασμα του Ισραήλ, σαράντα χρόνια περιπλάνηση σ’ αυτή τη γη του θανάτου. Μα ήταν η προσδοκία της πατρίδας, η ελπίδα της μελλούμενης γης κι η στήλη της φωτιάς, που ωδηγούσε στο δρόμο.
Σκέφτομαι εκείνους τους άλλους οδοιπόρους, πολλούς αιώνες μετά, που ήρθαν στη νεκρή ερημιά ν’ αναμετρηθούν με την αγάπη του Θεού. Αυτός ο τόπος της άσκησης είναι απαρόμοιαστος. Ούτε η παραμικρή παρηγοριά από τη ζωντανή κτίση του θεού, το φτωχό αγρολούλουδο, τη λιγοστή χλόη. το κελάδημα του πουλιού. Κοιτάζω δίπλα μου στο κάθισμα τον πάτερ Δαμιανό, προσπαθεί ν’ αρπάξει λίγον ύπνο, παρ’ όλα τα τινάγματα της σεβρολέτας. Είναι Σιναΐτης κι είναι στα χρόνια μου. Είναι γενιά μου, μεγαλωμένος όπως κι εγώ, με την ίδια γεύση της ζωής που δίνει ο τόπος της Ελλάδας. Νιώθω ένα δέος μπροστά του, σ’ αυτή την τόλμη της απόφασης, που τον κρατάει στην απαρηγόρητη έρημο, σ’ αυτό το άλμα, που αψηφάει τα καθιερωμένα μέτρα της ζωής.
…Ξημερώματα φτάσαμε στο μοναστήρι.
Δέκα μέρες που μείναμε στο Σινά, είναι ένας ασήμαντος χρόνος για ν’ ανιχνεύση κανείς το μυστικό της έρημου, να μαντέψει πως είναι ένας τρόπος ζωής κι όχι ένας τόπος η Έρημος. Αυτή η έσχατη γυμνότητα, η τέλεια απελευθέρωση από τις περισπάσεις και την απατηλότητα του κόσμου τούτου, είναι ένα νόημα μυστικό, που δεν ερμηνεύεται με το λόγο.
Περπατούσαμε το πυρωμένο πρόσωπα της ζητώντας τις σπηλιές των ασκητών, τα σκόρπια ξωκκλήσια κι όλη αυτή η νοσταλγική μας ανίχνευση ήταν μια εμπειρία κι όχι ένα χρονικό. Για το χρονικό, απόμειναν οι εντυπώσεις, μόνο αυτές μπορούν να μπούνε στο χαρτί.
Διαλέγω λίγες εντυπώσεις από την ανάβαση στην Αγία Κορυφή. Ήταν πρωί πριν από τα ξημερώματα, που ξεκινήσαμε από το μοναστήρι. Πήραμε τον ανήφορο δρόμο και τα γρανιτένια βουνά ήτανε γκρίζα στο πρώτο φως της ημέρας. Ήταν κι η πρώτη μαθητεία στο ταξίδι με την καμήλα, μια μαθητεία υπομονής, καθώς σε λικνίζει ράθυμα στο ύψος της ράχης της. Το μοναστήρι απόμεινε πίσω μας ν’ αναπαύεται στην πέτρινη κοιλάδα, την Ουάδι Ελ Δέρ, σαν μέσα σε ανθρώπινη παλάμη. Κάπου εδώ πρέπει να είχε στρατοπεδεύσει ο λαός του Ισραήλ, τότε που καρτερούσε την αποκάλυψη του Νόμου. Αυτό το γρανιτένιο βουνό που ανεβαίνουμε, πρέπει κάποτε να «εκαπνίζετο όλον, δια το καταβεβηκέναι τον Θεόν επ’ αυτώ εν πυρί»! Ήταν μια θεοφάνεια στα μέτρα του σκληροτράχηλου λαού, ο συγκλονισμός μιας φοβερής παρουσίας. Κοιτάζω γύρω τους όγκους του γρανίτη, τον αμμουδερό δρόμο, ένα τοπίο ανέγγιχτο από το χρόνο. «Πας ο αψάμενος του Όρους θανάτω τελευτήσει. . . Εάν τε κτήνος εάν τε άνθρωπος ου ζήσεται». Και ξεχώρισε τότε μόνος ο Μωυσής ν’ ανέβη στο βουνό, να πάρει από τα χέρια του Θεού το Νόμο.
Στα μισά του δρόμου είδαμε τις κορφές να ντύνωνται ένα στεφάνι φως πορφυρό. Όσο ανεβαίνουμε, το βλέμμα αγκαλιάζει την ατέλειωτη διαδοχή των γυμνών κορυφών, χωρίς πουθενά το παραμικρό ίχνος ζωής και βλάστησης. Είναι και μια μεγάλη αμμουδερή έρημος, που ανοίγεται προς το νοτιά χωρίς διακοπή. Ο καμηλιέρης εξηγεί ότι από κει τραβάνε οι καμήλες για το Τόρ, την αρχαία Ραϊθώ.
Σε λίγο ο δρόμος τελειώνει, η καμήλα σταματάει, λυγίζει τα πόδια και χαμηλώνει στη γη, για ν’ απαλλαγή απ’ τον αναβάτη της. Πάνω από τα κεφάλια μας τινάζεται ένας ολόγυμνος βράχος, είναι η Τζέμπελ Μούσα, η Αγία Κορυφή, έχει 2292 μέτρα ύψος. Από δω και πέρα θ’ ανεβούμε με σκαλοπάτια χτισμένα στο γρανίτη, κάπου μια ώρα ανάβαση. Έχουμε σκοπό να λειτουργηθούμε στην κορφή και πρέπει να προλάβουμε προτού ψηλώσει ο ήλιος.
Το κλιμακωτό μονοπάτι σέρνεται στην πλαγιά ανάμεσα σε πελώριους βράχους με απίθανα σχήματα. Λείες, στιλπνές επιφάνειες, με παράδοξες καμπυλότητες, που και η πιο τολμηρή υπερρεαλιστική φαντασία δε θα μπορούσε να συλλάβη σε τέτοια ποικιλία μορφών. Ωστόσο, εκτός από το θέαμα είναι και τα σκαλοπάτια, μια μικρή δοκιμασία για την ασυνήθιστη αντοχή μας. Ο ήλιος προβάλλει μέσα από τις κορφές, ένας πελώριος, κατακόκκινος δίσκος. Τα μάτια είναι κι αυτά ασυνήθιστα στα «σκληρά» χρώματα της ερήμου, σ’ αυτό το πορφυρά της ανατολής και της δύσης, το βαθύ μπλε του ουρανού, το δυνατό χρώμα της πέτρας και της άμμου, θάλεγες, πως είναι μια άλλη ποιότητα αισθητικής, εντελώς ασκητική κι αυτή, ελάχιστα τερπνή για τις αισθήσεις.
Κάποτε φτάνουμε και στην κορυφή, κι ο άνεμος είναι δυνατός, η μόνη κυριαρχική παρουσία. Πατάμε λοιπόν στο θεοβάδιστο τόπο, είναι ένα ρίγος αυτή η σκέψη. Ταυτόχρονα κι η θέα είναι εκπληκτική, όσο φτάνει το μάτι, η ατέλειωτη διαδοχή των γρανιτένιων κορυφών. Παλιότερα οι ασκητές έστηναν ξύλινους σταυρούς στις κορφές, ίσως για να δαμάσουν αυτή τη νεκρή ερημιά με τη χάρη του ζωηφόρου ξύλου. Κοιτάζω το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Κορυφής μπροστά μας. Είναι κι αυτό μια ζωηφόρα παρεμβολή στο νεκρό τοπίο. Εδώ μάλιστα που βρίσκεται έχει και μια ξεχωριστή σημασία. Στον τόπο που πραγματοποιήθηκε η Παλαιά Διαθήκη του θεού με τους ανθρώπους, το απλό, πέτρινο αυτό ξωκκλήσι, είναι «η μείζων και τελειοτέρα σκηνή». Αυτό το ασήμαντο κτίσμα στην κορυφή του Σινά, είναι η υπέρβαση της Παλαιάς Διαθήκης, το πλήρωμα των προσδοκιών του Ισραήλ. «Αύται γαρ είσι δύο διαθήκαι, μίαν μεν από Όρους Σινά εις δουλείαν γεννώσα. . . η δε άνω Ιερουσαλήμ ελευθέρα εστίν, ήτις εστί μήτηρ πάντων ημών…» (Γαλ. δ’ 24). Τρυπώνουμε στο μικρό ξωκκλήσι, να γλυτώσουμε από τα τσουχτερό πρωινό αεράκι. Ο πάτερ Ευθύμιος ανάβει τα καντήλια και το θυμιατό κι ο πάτερ Αδριανός ετοιμάζεται για την προσκομιδή. Εδώ λοιπόν είναι η παρεμβολή της άνω Ιερουσαλήμ, το γεγονός της ελευθερίας μας από το Νόμο. Ξεκινάμε τον όρθρο, οι φωνές μας είναι βραχνές από το πρωινό αγιάζι, τα βιβλία της εκκλησίας παλαιικά, φθαρμένα από τη χρήση. Αναμετρώ από το μικρό παραθυράκι την «ευλογημένη Βασιλεία τον Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» καθώς ο παπα – Αδριανός τονίζει επίσημα τις λέξεις.
Αυτή η καινή Βασιλεία πάνω στην Έρημη γη, είναι μια Θεοφάνεια καινούργια, χωρίς τον καπνό και τη φλόγα και το σεισμό της φοβερής παρουσίας. Στη μείζονα και τελειότερα σκηνή, δεν είναι το θαύμα που αναγκάζει στην πίστη, είναι μόνη η αγάπη. Ο παπά -Αδριανός ευλογεί τα τίμια Δώρα: «Τα σα εκ των σων…..». Είναι ένας απλοϊκός, αγράμματος καλόγερος. Κοιτάζω δίπλα του στον τοίχο τη μορφή του Μωυσή, αυτόν τον ηγέτη του Ισραήλ. Ξέρω ότι ο πάτερ Αδριανός είναι ασύγκριτα πιο τιμημένος από τον Θεόπτη Μωυσή. «Όσω και κρείττονος έστι διαθήκης μεσίτης». Αυτή η ανατροπή των πραγμάτων, οι πρώτοι έσχατοι κι οι έσχατοι πρώτοι, αυτή η καινή Βασιλεία, που βρίσκει την πραγμάτωσή της τούτη την ώρα στην κορφή του Σινά, στην Καινή Διαθήκη εν τω αίματι του Χριστού, με τον πάτερ Αδριανό στη θέση του Μωυσή κι εμάς όλους θεόπτες…
Έξω ο ήλιος ψήλωσε, πυρώνει το βράχο, λούζει στο φως την Έρημη χώρα…..

Εχουν οι Εβραίοι πρόβλημα με τον Ιησού;

Posted by: Αντιπληροφόρηση

Μετάφραση μεγάλου μέρους άρθρου της εβραϊκών συμφερόντων εφημερίδος "Haaretz":

Το άρθρο έχει τίτλο "Do Jews have a Jesus problem?" του Jay Michaelson
"Το αστείο, εάν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αστείο, πηγαίνει κάπως έτσι: «Πρέπει να μας συγχωρέσεις Ιησού για το οτι υπήρξαμε λίγο νευρικοί. Δύο χιλιάδες χρόνια Χριστιανικής αγάπης έχει ηρεμήσει λίγο τα νεύρα μας.»"
Το παραπάνω τα λέει όλα, έτσι δεν είναι; Τα σημάδια αντισημιτισμού και ιεραποστολικής δραστηριότητας, η γεμάτη πάθος αίσθηση του χιούμορ, η περιφρόνηση για το Χριστιανισμό - αυτή είναι βεβαίως η θεώρησή μου για την τοπική πλειοψηφούσα θρησκεία, όπως μεγάλωνα. Οταν ήμουν παιδί, ο Χριστιανισμός για μένα ήταν όπως ο μεγάλος, ηλίθιος τραμπούκος: βλακώδης και συντριπτικά ισχυρός την ίδια στιγμή.
Δεν μπορούσαν να δούν πόσο γελοία ήταν η θρησκεία τους;(Οι Χριστιανοί εννοεί)
Μια παρθενογέννεση; Ο Αγιος Βασίλης; Ενας πασχαλινός λαγός; Ενας Μεσσίας που σκοτώθηκε, αλλά για την ακρίβεια πέθανε για τις αμαρτίες μας; Και ακόμη αυτοί ήταν οι άνθρωποι γύριζαν στην χώρα μας, λέγοντάς μας ποιές μέρες δεν θα πάμε σχολείο και ποιές θα κάνουμε και έπαιζαν εκείνη την δόλια μουσική τους κάθε χειμώνα.
Αν τα βιβλία που λαμβάνει το «Forward» για την αναθεώρηση του Χριστιανισμού είναι μια ένδειξη, τότε δεν είμαι μόνος μου στην νεύρωσή μου σχετικά με τον Ιησού υϊό του Ιωσήφ(Yeshu ben Yoseph, όπως λέει χαρακτηριστικά). Εν τούτοις τίποτα, δεν μοιάζει, οτι θα ταιριάξει με τον ατελείωτο χείμμαρο βιβλίων σχετικά με το Ολοκαύτωμα, τα τελευταία χρόνια έχω δεί ένα μικρό βουνό απο βιβλία σχετικά με τον Ιησού να φθάνουν στο γραφείο μου, τα περισσότερα εκ των οποίων ανάξια ανασκόπησης. Κατεβατά ολόκληρα για το πως ο Ιησούς αντιλήφθηκε λάθος τον Ιουδαϊσμό, ή το πως οι Χριστιανοί αντιλήφθηκαν λάθος τον Ιησού, ή ακόμη καλύτερα το πόσο καλύτεροι είμαστε εμείς(οι Εβραίοι) απο τους Χριστιανούς - αυτά είναι βιβλία που οταν ήμουν νεώτερος θα είχα γράψει.
Σίγουρα, μερική από τη μανία του Ιησού οφείλεται στην επιτυχία του βιβλίου του Ντέϊβιντ Κλάινγκχόφερ που εκδόθηκε το 2005 με τίτλο «Γιατί οι Εβραίοι απέρριψαν τον Ιησού». Η απάντηση σύμφωνα με τον αρθρογράφο είναι η εξής:

«Είμαστε ο Εκλεκτός λαός - είμαστε έθνος, όχι οπαδοί
της παγκόσμιας καθολικότητας.»
Εκεί όπου υπήρχαν στιγμές που θα βασανιζόμασταν και θα καιγόμασταν επειδή δεν αποδεχόμασταν το Χριστό, τώρα μπορούμε να εκδόσουμε βιβλία στα οποία τον κριτικάρουμε.
Δεν ήταν πάντα έτσι. Πράγματι, τα κείμενα που περιγράφονται στο καλύτερο βιβλίο, του Πίτερ Σέϊφερ «Ο Ιησούς στο Ταλμούδ», θεωρήθηκε μια φορά τόσο προκλητικό που αυτολογοκρίθηκε απο τις Ευρωπαϊκές εκδόσεις του Ταλμούδ. Οχι οτι η προσπάθεια απέφερε καρπούς: Οι Χριστιανικές αρχές έκαιγαν το Ταλμούδ ούτως ή άλλως και ο αντισημιτισμός συνεχώς αυξανόταν. Αλλά η λογοκρισία πέτυχε κάτι: αυτά τα κείμενα(εννοεί τα κείμενα για τον Ιησού σε κάποιες εκδόσεις του Ταλμούδ) είναι πρακτικώς άγνωστα ακόμη και σήμερα.
Και συνεχίζουν να είναι κατα κάποιο τρόπο σκανδαλώδη. Αυτό που δείχνει ο Σέϊφερ είναι οτι οι ραββίνοι του Ταλμούδ γνώριζαν την Καινή Διαθήκη αρκετά καλά, ωστε να την διακωμωδήσουν και ενδιαφέροταν αρκετά σχετικά με την αύξηση του Ιουδαιο-χριστιανισμού για να καταδικάσουν την Διαθήκη. Και το έκαναν με αδυσώπητους όρους.
Η εικόνα που παίρνει κάποιος απο το Ταλμούδ για τον Ιησού είναι αυτή του παράνομου, τρελού όσον αφορά το σέξ μαύρου μάγου που χρησιμοποιούσε απάτες για να βγάλει το Ισραήλ απο το δρόμο του. Στο βιβλίο του Ταλμούδ «Σανχεντρίν» 103a, ο Ιησούς απεικονίζεται ως ένας φτωχός απόστολος που «κατέστρεφε τα τρόφιμά του», το οποίο ο Σέϊφερ πιθανολογεί οτι μπορεί να είναι ευφημισμός για κακή σεξουαλική μεταχείριση: «να φάει το πιάτο» είναι ένας αναγνωρισμένος Ταλμουδικός ευφημισμός που χρησιμοποιείται για την ίδια την σεξουαλική πράξη.
A later emendation adds that he "practiced magic and led Israel astray." And the virgin birth is ridiculed as a cover-up of Jesus? true parentage: His mother was an "illicit woman" (another Talmudic locution), perhaps even a prostitute.
Strong stuff - no wonder they don't teach it in Sunday school. But fascinating, as well, as long as, of course, we don?t take it too seriously (which, doubtless, some Jews do). The texts Schafer adduces - all of them relatively late, dating to the third- or fourth-century C.E., suggesting a conscious effort to fight the upstart sect - show that the Talmudic rabbis did not reject Jesus for the noble reasons that Klinghoffer and his ilk suggest. At least according to these texts, they rejected him because they thought he was evil, or saw him as a threat.
The most notorious of all the "Jesus texts," however, is BT Sanhedrin 43a, which describes the halachic procedure of Jesus? trial and execution. This is notorious, of course, because for nearly 2,000 years, Christian authorities have been blaming the Jews for killing Jesus, even though the New Testament itself makes clear that it's the Romans who actually did the deed.
Shockingly, however, the Talmud does not shirk responsibility for Jesus? death. On the contrary, it says that he deserved it and that the Jews did it themselves. Jesus was, the text relates, a sorcerer, an idolater and a heretic who led Israel to idolatry. His conviction was entirely just, and his execution - stoning and then hanging - was carried out in strict accordance with rabbinic law.
Why would the Talmud make such a claim? Schafer speculates it is to undermine the Gospels' account and empower the rabbis. In the Gospels' account, the rabbis are tools, almost, of Rome. In the Talmud?s account, they are powerful - so powerful that they condemned the hero of the Christian sect to his brutal death. (Believe it or not, there are actually even more graphic texts, which Schafer includes in his book. Suffice to say, their gruesome account of hell puts even Dante to shame. But I'll leave that out of this family newspaper.)
What's fascinating about reading these texts together with Schafer's careful and thorough commentary is that the ambivalence about Jesus, which I experienced as a young man, seems to be already in place back in the fourth century. On the one hand, Jesus is beneath contempt. On the other, he is dangerously powerful. These texts were written before the church became the most powerful force on Earth, but they wouldn?t be out of place among the books I chose not to include here.
Indeed, I'm sure that there are some readers who may have preferred these comments not be published at all. The texts in Schafer's book are still dangerous. They still might incite violence against Jews. And they threaten decades of progress in Jewish-Christian relations.
One wonders when, if ever, we Jews will be able to heal from the trauma of Christian oppression and actually learn from, while still differentiating ourselves from, Christian teaching and tradition. Along my own spiritual path, I've been amazed at how much I learn from the teachings of other traditions - Buddhism, Hinduism, Paganism, Sufism - yet how jittery I get when it comes to Christianity. Yes, like many Jews, I have an appreciation for the teachings of Jesus, and I even wrote my master's thesis on Paul and the Talmud. But this isn't enough. I want to understand Christ the way Christians do - not to become one of them, but in order to enrich my own religious life. I want to learn from them how to have a personal relationship with a personal, humanized, embodied God who cares, and who saves. I want to experience Jesus as a human being enlightened enough to see everyone as holy, even the impure, the leprous and the marginalized. And I want to follow his example, seeing all my fellow human beings and myself as sons and daughters of God.
Four years ago, I developed some of these thoughts in an essay in Zeek magazine. I playfully titled the piece "How I Finally Came To Accept Christ in My Heart," explaining the irony in the first paragraph. At a conference where the magazines were for sale, someone saw that title, took the entire stack of magazines and threw it on the floor, proceeding to scream at the bookseller for selling missionary trash.
Τελειώνει το άρθρο του με την εξής φράση:
«Λοιπόν (στον Ιησού απευθύνεται), υποθέτω οτι θα πρέπει να μας συγχωρήσεις, που είμαστε ακόμη λίγο νευρικοί μαζί σου.»
ΠΗΓΗ:http://www.haaretz.co.il/hasen/spages/1085218.html

Από το Μεσαίωνα στην Άλωση της Πόλης!

Posted by: Άθεος

Η Άλωση της Πόλης, τότε δεν πόνεσε τους χριστιανούς τόσο όσο πονά όλους μας τώρα. Κι αυτό γιατί πίσω από την παρηγοριά της απώλειας δέσποζε το μίσος για τον Πάπα!
Από το προηγούμενο άρθρο ακόμα μπήκαν τα ερωτήματα αυτά.
Ερωτήματα που νομίζω δε ζητούν τόσο την απάντηση, όσο την υπενθύμιση ότι, για το θρόνο και τη δόξα γινόταν ο καβγάς!
Ανατολή ή Δύση;
Ορθόδοξοι ή Καθολικοί;
Πατριάρχης ή Πάπας;
Τι ιδιοτέλεια και ξεπεσμός!
Το μίσος ανάμεσα στις εκκλησίες ήταν αυτό που δεν επέτρεψε, όχι μόνον το συμβιβασμό μεταξύ τους, αλλά ούτε το διάλογο για φιλοσοφικό προβληματισμό, αυτόν που από τις αρχές του 11ου αιώνα επηρέασε τη μεσαιωνική φιλοσοφία της Δύσης. Βέβαια οι ανθρωπιστές (ουμανιστές) της Αναγέννησης κι ακόμα πιο πολύ οι Διαφωτιστές, αργότερα, απέρριψαν τη σχολαστική φιλοσοφία μετατρέποντας τον όρο «σχολαστικό» σε υβριστικό φιλοσοφικό παρατσούκλι. Η νέα φιλοσοφία απαιτούσε να γνωρίσει την αλήθεια χωρίς την προσφυγή στις «αποκαλυπτικές» δοξασίες των θεολόγων. Οι αφηρημένες θεολογικές σκέψεις αντικαταστάθηκαν από συγκεκριμένους φυσικούς νόμους και οι θεολόγοι κρίθηκαν ανεπαρκείς για να εξηγήσουν τη φύση. Αντικαταστάθηκαν, ήταν φυσικό, από φυσικούς και επιστήμονες!
Για χρόνια, μέσα από το διάλογο Αράβων και δυτικών σοφών, η φιλοσοφία τραβούσε το δικό της δρόμο. Η Δύση τράβαγε προς τα πάνω και η Ανατολή, μέρα με τη μέρα καταβαραθρωνόταν όλο και πιο πολύ.
Η απειλή των Τούρκων έφερε τους λογίους του Βυζαντίου δυτικότερα, όπου έπνεε αέρας ελευθερίας και στο πνεύμα της Αναγέννησης μπορούσε να εκφραστεί. Για χρόνια το θρησκευτικό πνεύμα μισαλλοδοξίας απέτρεπε τη δυνατότητα για τέτοιους διαλόγους, δίνοντας την ευκαιρία στους Τούρκους να ανασυνταχθούν και να γίνουν ακόμα πιο επιθετικοί. Μπροστά στην επικείμενη επίθεση και κατάκτηση της Πόλης, εν μέσω ανθενωτικών κύκλων (Μάρκος Ευγενικός, Γεννάδιος Σχολάριος κ. ά.) οι ενωτικοί πρότειναν σύνοδο προκειμένου να επιτευχθεί η Ένωση.
Από τον Ανδρόνικο Γ΄ (1328-1341) και τον Ιωάννη Ε΄ (1341-1391) μέχρι τον Ιωάννη Η΄ (1425-1448) που κλήθηκε η Σύνοδος της Φεράρα (1438), οι διαπραγματεύσεις απέβαιναν άκαρπες, σκοντάφτοντας συνεχώς σε λεπτομέρειες και ιδιοτελείς σκοπιμότητες. Σε ώρες αγωνίας, κάτω από την επιθετική πολιτική και στρατιωτική πολιορκία της Πόλης, στην τελευταία συνεδρίαση της Φεράρας αρχικά και της Φλωρεντίας στη συνέχεια οι σύνεδροι, με την υπομονετική ανοχή του αυτοκράτορα Ιωάννη, συζητούσαν φιλονικώντας για το θέμα «filioque», πως πρέπει να καθαγιάζεται ο άρτος της θείας ευχαριστίας ή πότε άραγε να αμείβονται οι αγαθοί και να τιμωρούνται οι κακοί… αμέσως μετά το θάνατο, όπως φρονούσαν οι Λατίνοι… ή μετά την τελική κρίση, όπως φρονούσαν οι ορθόδοξοι…
Στις 12 Δεκέμβρη του 1452 ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έκανε δεκτή την «Ένωση των Εκκλησιών» τελώντας μάλιστα και λειτουργία στην Αγία Σοφία, την οποία οι φανατικοί χριστιανοί ονόμασαν «Βδελυκτή θυσία» και τον περιώνυμο ναό «Συναγωγή των Ιουδαίων» και άλλοι «Βωμό αιρετικών»! Με αρχηγό το Γεώργιο Σχολάριο (Γεννάδιο) τον «πατριαρχεύσασα μετά την άλωσιν» μοναχοί και φανατικοί χριστιανοί σπίτι-σπίτι περιδιαβαίνοντας θα λούσουν με άγριο βρισίδι το βασιλιά και όσους υπέκυψαν στα δόγματα των Δυτικών. Διακηρύσσοντας ότι δεν είναι Έλληνες αλλά χριστιανοί, με ανυπομονησία θα περιμένουν να εκπληρωθούν οι προφητείες, που τότε έκαναν, πως η Πόλη θα αλωθεί! Και πως ήταν δυνατόν να μην αλώνετο αφού ο δημαγωγός και φιλότουρκος Γεννάδιος «διαρκούσης της πολιορκίας διατέλει εις συνεννόησιν μυστικήν προς το Σουλτάνον».
Να γιατί μετά την άλωση ο Σουλτάνος δίδοντας στα χέρια την ποιμαντορική του ράβδο τον γέμισε χρυσάφι και ανεβάζοντάς τον πάνω σε στολισμένο άλογο, τιμητικά τον οδήγησε μέχρι το ναό των Αγίων Αποστόλων με την ευχή «Πατριάρχευε εν ειρήνη κι έχε την φιλίαν ημών εν οις χρήζεις και εθέλεις έχων πάντα τα προνόμια των προκατόχων σου»!
Σύμφωνα με τον αρχηγό του ορθόδοξου κόμματος και του στόλου, ο δούκας Λουκάς Νοταράς, ξεστόμισε τη φράση που θα τον συνοδεύει σαν αποτρόπαιο μνημείο η ιστορία «Κρειττύτερόν εστι ιδέναι εν μέση τη Πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν Λατινικήν». Προτιμούσε δηλαδή να δει στην Πόλη τούρκικο τσεμπέρι παρά καπέλο λατινικό!
Ακόμα και σήμερα φονταμενταλιστές ιερείς, όχι μόνο συμφωνούν, αλλά και διατυμπανίζουν την ψυχολογία της υποτέλειας και του μίσους!
Δείτε σχετικό video από συνεδρίαση ιερέων στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Το video αυτό το αναρτήσαμε και πριν από δυο μήνες, με την ευκαιρία της ελληνικής επανάστασης του 1821, που και τότε ήταν επίκαιρο.
Τι προδοσία!
Το αν τελικά από άλλους υπογράφτηκε η ένωση (Βησσαρίων) και από άλλους καταδικάστηκε (Σχολάριος) δεν έχει καμιά σημασία. Το γεγονός είναι ότι η Πόλη αλώθηκε και οι Ορθόδοξοι ως σήμερα ερίζουν με τους Καθολικούς από που εκπορεύεται το Άγιο Πνεύμα. Από τον Πατέρα και τον Υιό ή μόνον από το πρώτο! Λες και οι ίδιοι, λογικά κατανοούν, ότι Πατέρας και Υιός σαν δυο διαφορετικά πρόσωπα δεν αποτελούν ξεχωριστές οντότητες ή σαν μια οντότητα μπορούν να διαιρεθούν σε δύο διαφορετικά πρόσωπα!
Τι ακραία φαντασία και τερατώδης σύλληψη!
Κυρίως όμως, τι μπέρδεμα για τους αδαείς που πρέπει να πιστέψουν ότι, ο ελληνικός πολιτισμός και η ελληνική σκέψη που τότε θεωρούνταν απαράδεκτα και ανηλεώς καταδιώκονταν από τα γεράκια του χριστιανισμού, σήμερα πρέπει να πιστέψουν ότι εκείνα διέσωσαν τον ελληνικό πολιτισμό και για το ψεύδος αυτό, ούτε ντροπή να μη νιώθουν, διατυμπανίζοντάς το ακόμα και σήμερα που η ιστορία βοά το αντίθετο!
Αλήθεια, από ποιους άραγε κινδύνευε και οι θιασώτες εκείνοι του ψεύδους και της απάτης μας τον διέσωσαν; Μόλις το 10ο αιώνα, στη Λακωνία, ο μοναχός «Νίκων ο Μετανοείτε» (Πολιούχος της Σπάρτης μέχρι σήμερα!) έπνιγε τον έφορο γης Αντίοχο, με τα ίδια του τα χέρια, επειδή έδινε γη σε οπαδούς της αρχαίας θρησκείας και ο Ιωάννης Καματερός, (Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως 1198-1206) επικεφαλής των φανατισμένων βανδάλων χριστιανών που κατέστρεφαν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς (1204), ούρλιαζε με μίσος «αυτή η σκύλα μας έφαγε»!
Τόσο το μίσος, τέτοια η θηριωδία και τόση η υποκρισία των «ηρώων» τους που μας διέσωσαν τάχατες τον πολιτισμό μας!
Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους, οι σημερινοί υποκριτές, μιας και δεν το εννόησαν οι χθεσινοί χαλκευτές και πλαστογράφοι ότι, η ιστορία δε γράφτηκε στα καπηλειά, στα χαμαιτυπεία, ή σε σκοτεινά κελιά μοναστηριών από αργόσχολους μοναχούς που μασουλούσαν πασατέμπο και ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον αραδιάζοντας κάθε λογής ψέμα και βλακεία!
Να η κερκόπορτα όπως την δανειστήκαμε από την Βικιπαίντια
Άραγε, ποιος ευθύνεται για την πτώση και Άλωση της Πόλης;
Ποιος άνοιξε την Κερκόπορτα και μπήκαν ανενόχλητοι οι Τούρκοι?
Η Κερκόπορτα βρισκόταν στη συνοικία των Εβραίων! Χριστιανοί ήταν… εβραίοι ήταν… εβραίοι χριστιανοί ήταν…
Τι μας νοιάζει η εθνικότητα… Κανένας χριστιανός δεν πολεμούσε! Ήταν πεπεισμένοι όλοι, όπως οι προφητείες τους διαλαλούσαν «Γραφτό ήταν πως η Πόλη θα τουρκέψει!» και χρειάζονταν μία προδοσία, (το συνηθίζουν αυτό, έτσι δεν «σταύρωσαν και το θεό τους;) για να δικαιολογήσουν την άλωση….
Κλεισμένοι μέσα στους ναούς, έκλαιγαν την μοίρα τους!
Μωρέ Έλληνες ήταν αυτοί;
Να πως δημιουργούνται οι θρύλοι και κάποιοι αφελείς τους πιστεύουν!
Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς είναι παρηγοριά στον άρρωστο!
Κάποιοι μέχρι πρότινος πίστευαν ότι την Πόλη θα την πάρει ο… εξαδάκτυλος Κωνσταντίνος.
Ποιος Κωνσταντίνος;
Στις 29 Μαΐου του 1921 ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, συνοδευόμενος από τους πρίγκιπες Παύλο, Νικόλαο και Ανδρέα, τον πρωθυπουργό Δ. Γούναρη και τον υπουργό των στρατιωτικών Ν. Θεοτόκη ξεκίνησε για τη Σμύρνη προκειμένου να τεθεί επικεφαλής του ελληνικού στρατού.
Λέτε η ημερομηνία να ήταν τόσο διαβολικά συμπτωματική…
Η καταστροφή της Σμύρνης οφείλεται κι εκεί, στην αλαζονεία και την αφέλεια κάποιων ότι οι θρύλοι και οι «προφητείες» είναι αληθινές, σταλμένες από το θεό! Δεν μπορεί… κάποιοι αφελείς πίστευαν και τότε πως έφτασε η ώρα…
Προελαύνοντας τα ελληνικά στρατεύματα στα βάθη της Μικράς Ασίας… αναζητούσαν την… Κόκκινη Μηλιά!
Έπαρση και αλαζονεία μαζί με μπόλικη βλακεία και να το αποτέλεσμα!
…συνωστισμένοι στη Σμύρνη…
Η ιστοριογραφία απαιτεί αμεροληψία. Κυρίως όμως, η ιστορία απαιτεί θάρρος, όχι μόνον να την γράψεις αλλά και να την διαβάσεις και να είσαι έτοιμος, ανά πάσα στιγμή, να θυσιάσεις αυτό που χρόνια πίστευες, στο βωμό της αλήθειας και της ιστορικής ακρίβειας. Ο στρουθοκαμηλισμός και η υποκρισία μας έβλαψαν ανεπανόρθωτα. Καιρός να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια και με παρρησία να την μεταδώσουμε στα παιδιά μας!
Ας μην είμαστε τόσο σίγουροι ότι αφήσαμε αρκετά πίσω το Μεσαίωνα. Ο σκοταδισμός πάντα καιροφυλακτεί, όπου βασιλεύει η άγνοια και κυριαρχεί το συμφέρον. Η καταβαράθρωση στις σκοτεινές πνευματικές αβύσσους πάντα ήταν και θα είναι πιθανή, ακόμα κι όταν κάποιοι με θάρρος και αποφασιστικότητα φωτίζουν τα αιματοβαμμένα μονοπάτια του παρελθόντος και στην κυριολεξία, λουσμένοι στο φως της αλήθειας και του ήθους, με αισιοδοξία ατενίζουν το μέλλον της ανθρωπότητας!
Μπορεί σήμερα να μην καίμε βιβλία, όμως μπορούμε ακόμα, ξεδιάντροπα, να κοροϊδεύουμε τα παιδιά μας!
Για αυτό πρέπει να αντισταθούμε!
Η Ιστορία είναι το μόνο όπλο που διαθέτουμε!
Αξιοποιήστε την σωστά!

Ημέρα Δράσης για την Ψυχική Υγεία

Από: ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗ

30 ΜΑΗ 2009

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

info@psyspirosi.gr

Για πρώτη φορά, πριν ένα χρόνο, στις 24 Μάη 2008, εκατοντάδες άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, οικογένειες, λειτουργοί ψυχικής υγείας στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, φοιτητές και πολλοί άλλοι βαδίσαμε σε μια διαδήλωση προς τη Βουλή, φέρνοντας στην επιφάνεια την κατάρρευση του συστήματος της ψυχικής υγείας και διεκδικώντας ένα σύστημα φροντίδας που διασφαλίζει στον καθένα ελευθερία, αξιοπρέπεια και σεβασμό γι΄ αυτό που είναι.
Η κατάσταση που διαπιστώναμε τότε, ένα ψυχιατρικό σύστημα, δηλαδή, που βασίζεται στον εγκλεισμό, τον αποκλεισμό και το στιγματισμό, με πλήρη απουσία θέσεων εργασίας και εν γένει μέτρων κοινωνικής στήριξης, με αβοήθητες τις οικογένειες, με χιλιάδες κενές θέσεις λειτουργών στο δημόσιο και με απλήρωτους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό ‘μη κερδοσκοπικό’ τομέα, όχι μόνο δεν δείχνει σημάδια βελτίωσης, αλλά έχει ραγδαία επιδεινωθεί.
Αν μέχρι τώρα η ψυχική υγεία ήταν απλώς η τελευταία στα ενδιαφέροντα των κυβερνώντων, το ξέσπασμα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης και οι συνέπειές της στις πολιτικές επιλογές και τις προτεραιότητες της εξουσίας δημιουργεί μια καινούργια κατάσταση που δεν εξανεμίζει μόνο κάθε ελπίδα για μεταρρυθμιστικές παραχωρήσεις, αλλά θέτει στην ημερήσια διάταξη τον κίνδυνο μιας σκόπιμης και οργανωμένης παλινδρόμησης σε πολιτικές που συνδυάζουν την ακραία στέρηση με τον άκρατο αυταρχισμό.
Οι λογικές του εγκλεισμού αποκτούν προτεραιότητα στα επιλογές των κυβερνώντων, αλλά και της κατεστημένης ψυχιατρικής κοινότητας.
Το κλείσιμο των μικρότερων ψυχιατρείων και η συρρίκνωση των υπόλοιπων θα έπρεπε να σημαίνει την αποδόμηση του απαρχαιωμένου χαρακτήρα της ψυχιατρικής φροντίδας, της κουλτούρας, των επαγγελματικών ρόλων, της χρήσης των πόρων και των χώρων και την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής προσέγγισης στο πρόβλημα του ψυχικού πόνου : την εγκαθίδρυση, δηλαδή, των κοινωνικών και θεσμικών όρων για έναν ουσιαστικό διάλογο (αντί καταστολής) με τον πάσχοντα ‘άλλο’.
Τα δικαιώματα, για να γίνουν συγκεκριμένα και να πάψουν ν΄ αποτελούν αφηρημένες και υποκριτικές διακηρύξεις, θα έπρεπε ν΄ αποκτήσουν μιαν υλική υπόσταση : κατοικία, θέσεις εργασίας, ουσιαστική ενίσχυση του εισοδήματος, εκπαίδευση, κοινωνικές σχέσεις, ενίσχυση οικονομική και συναισθηματική των οικογενειών με ψυχικώς πάσχοντα μέλη.
Η ψυχική υγεία θα έπρεπε να εγκαθιδρυθεί ως ένα δημόσιο αγαθό που παρέχεται ισότιμα και δωρεάν, με όλα τα κριτήρια της ποιότητας των παροχών (και με ‘κριτήριο των κριτηρίων’ το βαθμό στον οποίο διασφαλίζουν και στηρίζουν την ελευθερία των υποκειμένων μέσα στον κοινωνικό ιστό) και όχι να ανατίθεται σε εργολάβους ιδιώτες, σε μια λογική ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησής της.
Ο σκοπός, όμως, δεν ήταν η κοινωνική επανένταξη, αλλά η αναδιάταξη του χώρου του κοινωνικού αποκλεισμού.
Καθώς, όμως, το όριο ανάμεσα στον αποκλεισμό και τον εγκλεισμό παραμένει πάντα πολύ λεπτό, στο βαθμό που τα άτομα παραμένουν στο χώρο του αποκλεισμού, το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται οι όροι για να καταλήγουν εκ νέου σε διάφορες αποθήκες και θυλάκους ποικίλων μορφών εγκλεισμού.
Ο ρόλος, σ΄ αυτό, των λειτουργών ψυχικής υγείας, με πρώτον απ΄ όλους αυτόν των ψυχιάτρων, έχει κομβική σημασία : αν, δηλαδή, θα λειτουργήσουν ως καταλύτες για την οικοδόμηση των δικαιωμάτων ή για την ακύρωσή τους μέσω της αποδοχής της κοινωνικής ανάθεσης για λογικές εγκλεισμού για τη διαχείριση και το πνίξιμο των αναγκών.
Απέναντι σ΄ αυτό το αδιέξοδο και την απορρύθμιση του συστήματος είναι ήδη έτοιμες οι ‘διορθωτικές’ προτάσεις : ειδικά οικοτροφεία για ‘δυσίατα’ περιστατικά, ειδικές μονάδες ‘μέσης ασφαλείας’ για τη νοσηλεία ‘επικίνδυνων ασθενών’, διάλυση κάθε προοπτικής ουσιαστικής και εναλλακτικής κοινοτικής φροντίδας.
Οσο πιο πολύ στενεύουν τα κοινωνικά περιθώρια για ουσιαστική ένταξη και αποδοχή των ψυχικά πασχόντων, όσο περισσότερο η κατεστημένη κοινωνική οργάνωση θέτει στο περιθώριο ως ‘πλεονάζοντες’ και ‘άχρηστους’ (και, ως εκ τούτου, ‘επικίνδυνους’) όλο και περισσότερους, τόσο περισσότερο ο κατεστημένος ψυχιατρικός θεσμός λειτουργεί (διαμορφώνοντας, αναπαράγοντας και παγιώνοντας την αντίστοιχη κουλτούρα, πέρα από τις όποιες ατομικές προθέσεις) κατ’ εντολήν μια κοινωνικής τάξης που απαιτεί την κατασταλτική διαχείριση ενός μέρους (του μεγαλύτερου) των κοινωνικών αναγκών που δεν βρίσκουν απάντηση ‘αλλιώς και αλλού’.
Το καθεστώς της ανομίας μέσα στο οποίο ασκείται η ψυχιατρική φροντίδα (εκτός από μερικές νησίδες εναλλακτικών πρακτικών σε όλη τη χώρα που δείχνουν ότι η υπέρβαση της ιδρυματικής βίας είναι δυνατή) γίνεται, πλέον, όλο και πιο ορατό : φαίνεται από τον τρόπο που γίνεται το πλήθος των ακούσιων νοσηλειών, από την πληθώρα των μηχανικών καθηλώσων, από τους θανάτους ασθενών δεμένων (και ξεχασμένων) πάνω στο κρεβάτι τους, από την αλόγιστη χρήση των ψυχοφαρμάκων, από τη διαιωνιζόμενη ‘ασάφεια’ ως προς τα δικαιώματα των νοσηλευόμεων ακουσίως (αλλά και εκουσίως) ψυχικά ασθενών, από το ‘κοινωνικό κενό’ που περιμένει την πλειονότητα όσων παίρνουν εξιτήριο, ή ξεμυτίζουν έξω από τη στεγαστική τους δομή, από την κακομεταχείριση ψυχικά ασθενών από τις διάφορες αρχές, όπως ο βαρύτατος τραυματισμός με αμετάστρεπτες εγκεφαλικές βλάβες του Χρ. Χρονόπουλου στο ΑΤ Καλλιθέας (τραυματισμός για τον οποίο η διενεργηθείσα ΕΔΕ δεν βρήκε, για μιαν ακόμη φορά, ‘κανέναν ένοχο’).
Για μιαν ακόμη φορά δηλώνουμε :
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί άλλο. Δεν αφορά μόνο τους άμεσα εμπλεκόμενους. Αφορά όλη την κοινωνία.
Καλούμε και πάλι όλους, άτομα, ομάδες, συλλογικότητες και σωματεία χρηστών, οικογενειών, εργαζομένων στην ψυχική υγεία, στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, προσφύγων και μεταναστών, σπουδαστών των σχολών επαγγελμάτων που εμπλέκονται στην ψυχική υγεία και καθένα που θέλει να αγωνιστεί ενάντια στον αποκλεισμό και το ρατσισμό, για ένα δημόσιο, αξιοπρεπές, ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό σύστημα υπηρεσιών ψυχικής υγείας,
να συμμετάσχουν στην ημέρα δράσης για τη ψυχική υγεία

Σάββατο, 30 Μαϊου 2009, 9 πμ,
στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50)
Συζήτηση για την «Ψυχιατρική καταστολή και την κοινωνική χειραφέτηση», καλλιτεχνικά δρώμενα και διαδήλωση προς τη Βουλή
«Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση», «Ομάδα Αυτοβοήθειας Αθήνας», «Δ.Υ.Ψ.Α.,» «Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Οικογενειών για την Ψυχική Υγεία» (ΠΟΣΟΨΥ), «Σ.Ο.Ψ.Υ.», «Σ.Ο.Ψ.Υ. Πατρών», «Σ.Ο.Ψ.Υ. Ν.Σερρών», «Σ.Ο.Ψ.Υ. Θεσσαλονίκης», Σύλλογος οικογενειών Ηπείρου «η Εστία», Σύλλογος οικογενειών Κοζάνης «Ο Αγ. Αντώνιος», ΠΑ.Σ.Ο.Ψ.Υ. ν. Χανίων, «Σ.Ο.Ε.Ψ.Υ. Σάμου», «Παγκρήτιος Σύλλογος Οικογενειών Ψυχική Υγείας», «Σωματείο Εργαζομένων στις Κοινωνικές Υπηρεσίες Ιδιωτικών Φορέων», «Καλειδοσκόπιο», «Τετράδια Ψυχιατρικής», «ΚΟΙ.Σ.Π.Ε. ΤΟ.ΨΥ .Δωδεκανήσου» (Λέρου) , «ΚΟΙ.Σ.Π.Ε. ΤΟ.ΨΥ. Δυτ. Θεσσαλονίκης»,...
…έπονται και άλλες υπογραφές

Δανία: προς ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο;

του Σεμπαστιάν Μαγιάρ

Στην «οδό στρέγκετ», την αναπόφευκτη κεντρική εμπορική αρτηρία που διασχίζει την παλιά πόλη, η δανική πρωτεύουσα εκθέτει όλα της τα πρόσωπα: έχουμε τα «αγαπημένα ξανθά κεφαλάκια», γκριζομάλληδες, κασκέτα, μαντίλες, ακόμα και τουρμπάνια. Πέφτουμε πάνω σε γραβατωμένους, σε τύπους με τατουάζ, σε «τρυπημένους» λάτρεις του πίρσινγκ. 'Αλλοι βιάζονται, άλλοι κόβουν βόλτες, άλλοι τρεκλίζουν. Προσπερνάμε έναν από τους –σπάνιους- ζητιάνους. Στην άλλη γωνία, κάποιος πουλάει το «χους φόρμπι», το περιοδικό των αστέγων.
Η μεγάλη λεωφόρος, που έχει πεζοδρομηθεί από το 1962, φιλοξενεί κάθε είδους εμπορεύματα: από τις βιτρίνες του «Μαξ Μάρα» έως -λίγο παρακάτω- κιόσκια που πουλάνε κεμπάπ και σαβαρμά. Η «οδός στρέγκετ» πιστοποιεί πως η παραθαλάσσια πόλη δεν ζει αποκομμένη από τον κόσμο. Πάνω από το 1/4 των κατοίκων της Κοπεγχάγης είναι σήμερα stricto sensu ξένοι.
«Κάποτε δε βλέπατε παρά δανέζικες φάτσες στους δρόμους. Σήμερα η πόλη είναι πολύ πιο ετερογενής, έχει νέα χρώματα, νέες θρησκείες», παρατηρεί ο κοινωνιολόγος του πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης Πέτερ Γκούντελας (Peter Gundelach). Η πόλη ήταν για καιρό πρωτεύουσα ενός αμιγούς κράτους-έθνους. Μιας χώρας με εξαιρετικά ομοιογενή πληθυσμό, και ταυτόχρονα πατρίδας ενός έντονου εξισωτισμού, που γεννήθηκε παράλληλα με την ανησυχία για το ενδεχόμενη της εξαφάνισής της, μετά την βαριά ήττα της από τους Πρώσους, το 1864.
Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει τη χρονιά αυτή ως γενέθλια της συλλογικής δανικής συνείδησης. Οι Δανοί παραμένουν έντονα συνδεδεμένοι με το προωθημένο αναδιανεμητικό τους μοντέλο, που εγγυάται την κοινωνική τους συνοχή. Ακόμα και σήμερα, που η Κοπεγχάγη έχει μεταβληθεί σε μια κοσμοπολίτικη πόλη των 1.6 εκατομμυρίων κατοίκων, η ατμόσφαιρα της πόλης παραμένει ειρηνική.
Ανάγκη για ανάμειξη των διαφορετικών κοινωνικών κατηγοριών
«Μπορώ άφοβα να πάω παντού με τα πόδια, μέρα και νύχτα» ισχυρίζεται ο Πέτερ Γκούντελας. «Τα παιδιά εδώ πάνε ασυνόδευτα στο σχολείο. Οι συνάδερφοί μου τρώνε συχνά στα εστιατόρια της μόδας που βρίσκονται σε γειτονιές με ισχυρή παρουσία μεταναστών, όπως στην "οδό Μπλάγκαρντσγκάντ", δυο βήματα από το κέντρο... Η κοινωνία μας στηρίζεται εν πολλοίς στα ισχυρά αισθήματα εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολιτών». Στο μετρό της Κοπεγχάγης, που λειτουργεί σε εικοσιτετράωρη βάση, δεν υπάρχουν καν απαγορευτικές μπάρες για όσους δεν έχουν εισιτήριο.
Να όμως που μια ανταλλαγή πυροβολισμών μέρα-μεσημέρι στην ίδια αυτή «οδό Μπλάγκαρντσγκάντ» στις 22 Απριλίου, κατά τη διάρκεια της οποίας τραυματίστηκε ένας νεαρός εκπαιδευτικός αιγυπτιακής καταγωγής, συγκλόνισε την πόλη. Πόσο μάλλον που ένα μήνα πριν, στις αρχές Μάρτη, ένα άλλο παρόμοιο συμβάν στην ίδια γειτονιά, το Νόρεμπρο, είχε προκαλέσει το θάνατο ενός ατόμου σε ανταλλαγή πυρών μεταξύ δύο εθνοτικών συμμοριών που ανταγωνίζονται για τον έλεγχο του εμπορίου των ναρκωτικών.
Η πάστορας της εθνικής λουθηρανής εκκλησίας της Δανίας Πέρνιλε Όστρεμ (Pernille Ostrem), αποφάσισε να οργανώνει συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας πολιτών στα σημεία όπου συμβαίνουν παρόμοια επεισόδια. «Μαζευόμαστε αμέσως χάρη στα SMS. Συγκεντρωνόμαστε για να δείξουμε πως ο δρόμος ανήκει σε όλους μας και για να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη στην ασφάλεια των δημόσιων χώρων μας».
Η Κοπεγχάγη συνειδητοποιεί πόσο επείγον είναι να αναμείξει τις διαφορετικές κοινωνικές ομάδες της πόλης. Η εργατική τάξη, που κατοικούσε άλλοτε στο κέντρο της Κοπεγχάγης, αναβαθμίστηκε εντωμεταξύ σε μεσαία τάξη και μετακινήθηκε στα καταπράσινα προάστια της πόλης. «Ο αστικός χώρος της Κοπεγχάγης έχει κατατμηθεί στο βορρά, όπου κατοικούν οικογένειες με μεσαία εισοδήματα και άνω, και το νότο, όπου κατοικούν οι σχετικά φτωχότεροι», διευκρινίζει ο γεωγράφος Χανς 'Αντερσεν (Hans Andersen). «Τις δύο περιοχές της χωρίζουν 7 χρόνια διαφοράς στο προσδόκιμο επιβίωσης».
Γύρω από το κέντρο έμειναν οι άνεργοι, οι Τούρκοι και Πακιστανοί μετανάστες, οι πολιτικοί πρόσφυγες από την Παλαιστίνη, την πρώην Γιουγκοσλαβία, τη Σομαλία, ηλικιωμένοι και επαρχιώτες φοιτητές. Πράγμα που μειώνει τα έσοδα του δήμου, που βλέπει να οικονομικά του να επιδεινώνονται ταχύτατα.
Μηδενική ανοχή στα γκέτο
«Από το 1995 βαλθήκαμε να προσελκύσουμε εδώ στελέχη επιχειρήσεων, μέσες οικογένειες», μας ενημερώνει ο δημοτικός σύμβουλος Μίκελ Βάρμινγκ (Mikkel Warming). «Προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε τους εργάτες, που ζούσαν άλλοτε γύρω από το κέντρο, με εργαζόμενους στις υπηρεσίες». Αναφέρεται ιδιαίτερα στο παράδειγμα του Βέστερμπρο, που από εκεί που ήταν γεμάτο ετοιμόρροπα οικήματα, αναστηλώθηκε κι έγινε «μοδάτο». «Τουλάχιστο καταφέραμε να μη γίνει γκέτο», συνεχίζει ο δημοτικός άρχων, χωρίς να κρύβει τις ενστάσεις του. Τώρα μέλημά του είναι οι νέοι «ιν» κάτοικοι της γειτονιάς να μην προσπαθήσουν να εκτοπίσουν τους πιο φτωχούς γείτονές τους, που ανήκουν κατ' εξοχήν σε «εθνικές μειονότητες».
Αυτήν την πολιτική μηδενικής ανοχής στα... γκέτο, την ασπάζεται και ο Τζάκομπ Χούγκαρντ (Jakob Hougaard), σοσιαλδημοκράτης βουλευτής της Κοπεγχάγης. Ως αρμόδιος σε θέματα κοινωνικής ένταξης των μεταναστών, αρνείται τη λεγόμενη πολιτική των «παράλληλων κοινωνιών» και υπερασπίζεται εκείνη της «κοινωνικής ανάμειξης», στο όνομα πάντα του εξισωτικού δανικού μοντέλου. «Για να συναινέσει κανείς να του παίρνει η εφορία το 60% του εισοδήματός του, θα πρέπει να έχει απόλυτη εμπιστοσύνη πως τα χρήματά πάνε πράγματι στους συμπολίτες του, που τους συναντά στην καθημερινή του ζωή», επιχειρηματολογεί.
Για να τελειώνει με τον αποικισμό των εργατικών πολυκατοικιών από άνεργους μετανάστες, όπως κατ εξοχήν συνέβη στο «Μιόλνερ Πάρκεν», ο δήμος δε δίστασε να επιβάλει ένα αμφιλεγόμενο κριτήριο για στέγαση στα δημοτικά του διαμερίσματα: την μόνιμη απασχόληση. «Αυτό προσέλκυσε νέες δανικές οικογένειες, λόγω και της "φούσκας" στις τιμές των ακινήτων», διαπιστώνει ικανοποιημένος ο Τζάκομπ Χούγκαρντ, διαβεβαιώνοντάς μας πως και οι άνεργοι βρήκαν στέγη αλλού.
«Αμπντερχμάν», «Λεβάκοβιτς», «Γιένσεν», «Τσιν-Τσεν», «Χάνσεν»... Τα επώνυμα στα κουδούνια στην είσοδο του κτιρίου της λαϊκής συνοικίας του Νόρεμπρο δείχνουν πως η ανάμειξη ξεκίνησε για τα καλά, και η πόλη είναι αποφασισμένη να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Ο δήμος, που διαθέτει σήμερα 45,000 διαμερίσματα κοινωνικής στέγης, σκοπεύει να πολλαπλασιάσει τις στεγαστικές του δυνατότητες τα επόμενα χρόνια, χάρη όμως σε μικρές πολυκατοικίες γύρω από το κέντρο, και όχι πια σε τεράστιες εργατικές πολυκατοικίες στα προάστια.
Το ποδήλατο, όχημα του εξισωτισμού
Αλλά η ανάμειξη των εθνοτικών ομάδων «παίζεται» επίσης στα 68 σχολεία του δήμου. Μητέρα τριών παιδιών, η Μέτε Κιρκ (Mette Kirk) ηγείται από το 2003 μιας οργάνωσης που ενθαρρύνει τις δανικές οικογένειες που ζουν σε γειτονιές με πολλούς μετανάστες να μη στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, αλλά να συνεχίσουν να εμπιστεύονται το δημόσιο της γειτονιάς τους. «Οι γονείς θέλουν να βεβαιωθούν πως το παιδί τους δε θα είναι το μόνο Δανεζάκι στην τάξη. Αλλά και οι οικογένειες των μεταναστών δυσανασχετούν όταν τα παιδιά τους βρίσκονται σε τάξεις χωρίς Δανούς».
Η οργάνωσή της πέτυχε τη συγχώνευση πολλών μικρών σχολείων με μη-ισορροπημένη κοινωνική σύνθεση και τη δημιουργία μεγαλύτερων, πιο εξισορροπημένων δημογραφικά σχολικών μονάδων. Για να διευκολύνει αυτή την τάση, ο δήμος έθεσε όρια στην παρουσία ξένων μαθητών στην τάξη, με κατώτατο όριο το 20% και ανώτατο το 40%, στο πρότυπο του δήμου του 'Ααρχους, της δεύτερης σε μέγεθος πόλης της χώρας.
Προς το παρόν, ο Τζάκομπ Χούγκαρντ θέλει η ομάδα της «κυριλέ» γειτονιάς Όστερμπρο να αρχίσει να προπονείται στο νέο προπονητικό κέντρο της λαϊκής γειτονιάς του Νόρεμπρο. Μια άλλη οργάνωση έχει σκοπό να διδάξει στις ξένες γυναίκες ποδηλασία, ώστε να μπορούν κα κυκλοφορούν ελεύθερα στην πόλη. «Το ποδήλατο είναι φτηνότερο από το λεωφορείο, και όσο και να 'ναι η ποδηλασία σε κάνει πιο Δανό», επιμένει ο εθελοντής Σόρεν Τραν (Sören Thrane).
Πράγματι, στην Κοπεγχάγη το ποδήλατο είναι το κατ' εξοχήν όχημα του εξισωτισμού: το προτιμούν εξίσου οι υπάλληλοι, οι διευθύνοντες σύμβουλοι, οι βουλευτές και οι δημοτικοί άρχοντες. «Κανείς δεν είναι αρκετά σνομπ ώστε να απαρνηθεί το ποδήλατο», όπως γράφει στον ταξιδιωτικό οδηγό του για την Κοπεγχάγη ο Τομ Νόργκαρντ (Tom Nörgaard). «Η αδερφή μου διαθέτει υπηρεσιακό αυτοκίνητο με προσωπική θέση στάθμευσης, αλλά προτιμά να κάνει 5 χιλιόμετρα ημερησίως με το ποδήλατό της για να πάει στη δουλειά της», μας λέει μια κοινοβουλευτική συντάκτης. Ακόμα ένας τρόπος -μαζί με τη βαριά φορολογία, που μειώνει τις κοινωνικές ανισότητες- να δείξει αυτή η πόλη πόσο πολύ απεχθάνεται τη φιγούρα· ακόμα κι όταν προέρχεται από τα μέλη της βασιλικής οικογένειας.