Αναρτήθηκε από Άθεος
Μετά την καλοκαιρινή ραστώνη ας αποφύγουμε τα βαθιογάλαζα νερά της φιλοσοφίας!
Αν εξαιρέσουμε την εργασία για την οποία ο άνθρωπος εξ’ αρχής αναζήτησε σαν αναγκαία δραστηριότητα, προκειμένου να αντιμετωπίσει την ίδια τη ζωή, κυρίως φιλοσοφώντας αναζήτησε ένα νόημα γι’ αυτήν και παράλληλα έθεσε επί τάπητος τα υπαρξιακά του προβλήματα. Όμως εκείνα που μονοπώλησαν ήταν: η ευτυχία που τον απασχόλησε για την διάρκεια της ζωής του και ο θάνατος που έβαζε τέλος στην ίδια.
Αυτό όμως τον φόβιζε τόσο πολύ! Ό,τι κατακτούσε, μοχθώντας σ’ ολόκληρη τη ζωή ο θάνατος τα έσβηνε σε μια στιγμή. Δεν ήθελε να πεθάνει, όμως μπροστά στο αναπόφευκτο φαντάστηκε μια μέλλουσα ζωή κι αυτό φαίνεται τον συνεπήρε πραγματικά.
Χιλιάδες χρόνια τώρα ο άνθρωπος προσπαθεί να απαντήσει σ’ αυτά τα δύο ερωτήματα:
Είναι εφικτή η ευτυχία;
Τι είναι ο θάνατος, υπάρχει ζωή μετά από αυτόν;
Τις απαντήσεις τις δίνουν αυτοί που φιλοσοφούν. Σκοπός της φιλοσοφίας λοιπόν είναι η αναζήτηση της αλήθειας!
Όμως ανάμεσα στους φιλοσόφους υπάρχουν τόσες διαφορές, τους χωρίζουν τόσο διαφορετικές κοσμοθεωρίες.
Γιατί άραγε;
Πριν ο άνθρωπος θέσει τα ερωτήματα για την ευτυχία και το θάνατο έθεσε ένα άλλο που συνήθως έκρινε και τη μελλοντική του στάση.
Ήταν εκείνο της σχέσης του με τον κόσμο.
Πώς αντιλαμβάνεται όμως ο άνθρωπος τη δική του ύπαρξη;
Η αντίληψη του ανθρώπου σαν ύπαρξη μέσα στον κόσμο ήταν ένα αναπόφευκτο ερώτημα που όχι μόνο γέννησε τον υπαρξιακό του προβληματισμό, αλλά τον γέμισε με δέος και αγωνία. Αντικρίζοντας το όλο, ο άνθρωπος αισθάνθηκε τόσο μικρός και αδύναμος… Τα φυσικά φαινόμενα τον τρόμαζαν και τον προβλημάτιζαν. Αναπόφευκτα έθεσε το θέμα του θεού.
Το πρόβλημα του θεού, είναι τόσο παλιό, όσο και η φωτιά. Ίσως και παλαιότερο. Δε χωρά αμφιβολία ότι, στην πρωτόγονη κοινωνία δεν υπήρχε ούτε φιλοσοφία ούτε κριτική σκέψη. Τα στοιχειά που στοιχειοθετούσαν το θεό ήταν φυσικά φαινόμενα και σκέψεις που ο ίδιος τα κατανοούσε σαν πραγματικά (πνευματοκρατία).
Στην αρχή ο Θεός βρισκόταν παντού: στα βουνά, στα ποτάμια στις λίμνες (πανθεϊσμός).
Αργότερα οι θεοί επιτηρούσαν ό,τι τους ανατέθηκε από την Ειμαρμένη (πολυθεϊσμός).
Και τέλος, Ένας και μοναδικός θεός, παντοδύναμος και παντεπόπτης, έκανε όλα εκείνα που έκαναν όλοι μαζί (μονοθεϊσμός).
Βέβαια όλα αυτά ήταν εικασίες. Δεν υπήρχε σπέρμα ένδειξης, ούτε στο ελάχιστο κάποια υποτυπώδης λογική μεθοδολογία. Οι πιστοί, αυτής της παράλογης θεώρησης του κόσμου, που η φιλοσοφία τους δεν υπόκειται σε καμιά αμφισβήτηση και καμιά κριτική αξιολόγηση, ονομάστηκαν φιντεϊστές. Είναι αυτοί που δεν αναζητούν την αιτία πίσω από το φαινόμενο, δεν έχουν επιχειρηματολογία και καμιά μεθοδολογία για να ανακαλύπτουν την αλήθεια.
Η τελευταία βρίσκεται πίσω από την αναμφισβήτητη γνώμη τους που αποτελεί θεμελιώδες αξίωμα και αμετάβλητη αρχή. Την εγωκεντρική αυτή λογική την υποστηρίζουν με τέτοιο πάθος που είναι έτοιμοι να αμφισβητήσουν κάθε νόμο και ηθική που συνήθως θεσπίζεται σε μία κοινωνία ανθρώπων!
Την αμφισβήτηση της θεμελιώδους αυτής λογικής ο άνθρωπος πολλές φορές την πλήρωσε με αίμα. Τα βασανιστήρια και οι θανατικές καταδίκες βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη των θεοκρατικών πολιτικών συστημάτων που επινόησε ο Μεσαίωνας και ο σκοταδισμός.
Μετά απ’ όλα αυτά, τι θα περιμένατε από έναν φιντεϊστή στο ερώτημα «η ευτυχία είναι εφικτή; Τι απάντηση θα μπορούσε να δώσει για το θάνατο;
Ανάμεσα στην ευτυχία και το θάνατο ο φινεϊστής έκτισε τους δύο πόλους της ύπαρξής του.
Ευτυχία είναι, λένε, μετά το θάνατο να πας στον παράδεισο!
Τόσο εύκολα και ανώδυνα απαντά και στα δυο ερωτήματα και χωρίς την αίσθηση του γελοίου.
Ο φιντεϊστής δεν ψάχνει να βρει κάτι που δεν ξέρει, αλλά απαντά σε αυτό που ήδη «γνωρίζει». Με τις ερωτήσεις του υπονοεί την ίδια την απάντηση!
Να ένα παράδειγμα:
Ποιος δημιούργησε τον κόσμο;
Ο Θεός, απαντούν! Τόσο εύκολα και ανώδυνα, χωρίς να νιώθουν τύψεις για τον παραλογισμό τους.
Μαζί με την ερώτηση θέτουν ταυτόχρονα και την απάντηση, θεωρώντας τον κόσμο δημιούργημα!
Μη ρωτήσετε γιατί είναι δημιούργημα, ούτε τι υπήρχε πριν την δημιουργία.
Ούτε γιατί το έκανε ο θεός.
Ούτε τι έκανε πριν τον δημιουργήσει.
Ούτε πως βρέθηκε στη μέση του πουθενά!
Αυτός είναι αδιαφιλονίκητη βεβαιότητα! Αυτός δεν αμφισβητείται!
Όποιος τον αμφισβητεί πεθαίνει, όπως θα πεθάνει και ο κόσμος που δημιούργησε.
Αυτός τον δημιούργησε, αυτός θα τον καταστρέψει!
Όχι, μη ρωτάς γιατί.
Γιατί έτσι!
Ποια λογική βρίσκεται πίσω από την συντέλεια του κόσμου; Γιατί να θέλει να καταστρέψει το ύψιστο και τέλειο δημιούργημά του;Τι δεν πήγε καλά;
Μη ρωτάτε τέτοια καυτά ερωτήματα. Αντί να πάρετε μια απάντηση, μόνο μίσος θα εισπράξετε και μία μεγάλη αμαρτία σαν διαβατήριο για την Κόλαση, που τολμήσατε να αμφισβητήσετε τη Δύναμη και τη Θέληση του Θεού. Γι’ αυτό θα καείτε στην Κόλαση!
Όχι, όχι, μη νομίσετε ότι θα καθαρίσετε έτσι εύκολα! Τα μαρτύρια τελειωμό δεν θα έχουν. Τη μία μέρα θα καίγεται το σώμα σας και την άλλη θα δημιουργείται ξανά για να συνεχιστούν τα μαρτυρία και η αγωνία, ο ανυπόφορος πόνος, που τελειωμό δεν θα έχει στους αιώνες των αιώνων, όταν κάποιοι φίλοι, ίσως γονείς ή παιδιά και εγγόνια θα ευδαιμονούν στον παράδεισο!
"Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών" (Ματθ. 5, 3)
Τι ευτυχία!
Ναι, η ευτυχία είναι εφικτή για όλους και η ζωή μετά θάνατον, αναμφισβήτητα υπαρκτή για κάποιους φτωχούς τω πνεύματι που ζουν ήδη την μακαριότητά τους!
Αμφισβήτησέ την, ανθρωπάκο, αν τολμάς!
Μα καλά, είναι αυτό φιλοσοφία;
Η φιλοσοφία είναι κατάδυση στα βαθιογάλαζα νερά της λογικής!
Αυτό, επιτρέψτε μου, είναι πλατσούρισμα στα λασπόνερα του παραλογισμού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου