του Μισέλ Μπολ-Ρισάρ
Βρίσκεται ξαπλωμένος στο κρεβάτι του με το πόδι στο γύψο, και προτιμά να διατηρήσει την ανωνυμία του. Ας τον πούμε Αχμέτ (Ahmed). Είναι ένας μεγαλόσωμος, γερός άνδρας 31 ετών, που δε φοβόταν τίποτα και κανένα. Κι όμως, στις 28 Ιανουαρίου, όταν ένα άσπρο αυτοκίνητο σταμάτησε εμπρός στο σπίτι του και μια ομάδα κουκουλοφόρων τον απήγαγαν με την απειλή περιστρόφου, ο Αχμέτ νόμιζε πως τα ψωμιά του είχαν τελειώσει. Οι απαγωγείς του τού δήλωσαν πως ανήκαν στην μυστική αστυνομία και ήθελαν να του κάνουν μερικές ερωτήσεις. Με καλυμμένα τα μάτια και πισθάγκωνα δεμένος, υπέστη βασανιστήρια επί τρεις ώρες, και μας δείχνει τα σημάδια στο σώμα του.
Ο Αχμέτ είναι μέλος της «φατάχ» και οι βασανιστές του ήθελαν να τα μάθουν όλα: τη δράση του, τις επαφές του με τη Ραμάλα, τι λεφτά παίρνει για κοινωνική πρόνοια. Να πώς διηγείται την περιπέτειά του ο Αχμέτ, που είναι πρώην αστυνομικός: «με χτυπούσαν στα δάκτυλα του ποδιού, στους αγκώνες, στα χέρια και στα γεννητικά όργανα "για να μην κάνω άλλα παιδιά". Ήταν καμιά δεκαριά κι εναλλάσσονταν κάθε τόσο σε δυάδες. Μετά μου είπαν πως μιας και δεν ήμουν συνεργάσιμος θα με δολοφονούσαν. Μου έβαλαν τη στολή των εκτελεσμένων, μια λευκή "ντζελάμπα" και με οδήγησαν εμπρός σε ένα στύλο. Μου κάλυψαν το κεφάλι με το πουκάμισό μου. 'Ακουσα να οπλίζεται ένα καλάζνικοφ. Η πρώτη σφαίρα με πέτυχε στο μηρό και η δεύτερη με χτύπησε στο γόνατο. Έπεσα στο χώμα, και άκουσα το αυτοκίνητό τους να φεύγει. Βάλθηκα να φωνάζω για βοήθεια».
Ο Αχμέτ «ήταν τυχερός», Η πρώτη σφαίρα δεν άγγιξε το κόκκαλο και η δεύτερη δεν κατέστρεψε εντελώς το γόνατο. Αλλά το νεύρο καταστράφηκε και κανείς δεν ξέρει αν θα μπορέσει να ξαναπερπατήσει. Συνήθως τα θύματα της «χαμάς» αναγκάζονται να γονατίσουν και να τους πυροβολούν στο γόνατο εξ επαφής από πίσω, συνθλίβοντας ολοκληρωτικά την άρθρωση. Συχνά ως μέσο βασανισμού χρησιμοποιούνται ηλεκτρικά τρυπάνια.
Η «ανεξάρτητη επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (ICHR) έχει καταμετρήσει 49 περιπτώσεις πυροβολισμών στα πόδια και τα γόνατα.
Σε αντίθεση με τον Αχμέτ, τα θύματα συνήθως δεν υποβάλλουν μηνύσεις. «Ο κόσμος φοβάται. Φοβούνται αντίποινα, πως θα τους πυροβολήσουν. Ακόμα και πολλές οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διστάζουν να καταγράψουν τις μαρτυρίες των θυμάτων. Ήμαστε οι πρώτοι που υπέβαλαν μήνυση», μας λέγει ο Σουμπία Τζούμα (Subhia Juma), ένας νομικός που συνεργάζεται με την ICHR.
O πόλεμος των 22 ημερών σκόρπισε τρόμο και πανικό στους ισλαμιστές της Γάζας. «Έβλεπαν παντού κατασκόπους, αναρίθμητους συνεργάτες των Ισραηλινών. Ήταν εντελώς παρανοϊκό. Πίστευαν πως η "φατάχ" προετοίμαζε πραξικόπημα, για να βοηθήσει τις χερσαίες επιχειρήσεις του Ισραήλ», μας δηλώνει ένας Παλαιστίνιος, που επιθυμεί επίσης να διατηρήσει την ανωνυμία του.
Σύμφωνα με την ICHR, κατά τη διάρκεια των ισραηλινών επιχειρήσεων, τουλάχιστο 160 άτομα αναγκάστηκαν να παραμείνουν έγκλειστα στα σπίτια τους, έστω κι αν κινδύνευαν άμεσα από τους βομβαρδισμούς. Όποιος κατηγορούσε τη «χαμάς» πως είχε προκαλέσει την ισραηλινή επέμβαση, καταγγελλόταν και κακοποιούνταν. Κυκλοφορούν ένα σωρό φιλμάκια τέτοιων ξυλοδαρμών, αλλά η αυθεντικότητά τους δεν μπορεί να ελεγχθεί. Κυκλοφόρησαν φέιγ-βολάν με την υπογραφή των «μονάδων ελέγχου της ταξιαρχίας Εζεντίν Αλ-Κασάμ», του ένοπλου βραχίονα της «χαμάς», σύμφωνα με τα οποία απαγορευόταν στους αμάχους να κυκλοφορούν το βράδυ, αλλιώς «θα έβρισκαν το μπελά τους».
Το κλίμα τρομοκρατίας δεν σταμάτησε με την κατάπαυση του πυρός της 18ης Ιανουαρίου. Οι κάτοικοι της Γάζας εξακολουθούν και σήμερα να ζουν με το τρόμο της εισβολής των κουκουλοφόρων στα σπίτια τους.
Αυτό ακριβώς συνέβη στον Ουσάμα Ατάλα (Oussama Atallah). Στις 27 Ιανουαρίου, κάποιος του χτύπησε την πόρτα του σπιτιού του: η μυστική αστυνομία και πάλι. Ο σαραντάχρονος εκπαιδευτικός συνελήφθη για ανάκριση. Την επομένη, η οικογένειά του ειδοποιήθηκε πως ήταν τραυματισμένος και νοσηλευόταν στο νοσοκομείο «Σίφα». Μετά από πολύωρες έρευνες, οι συγγενείς τους ανακαλύπτουν πως είναι νεκρός. Είχε πυροβοληθεί στην πλάτη, κάτω από τη δεξιά ωμοπλάτη. Προφανώς είχε υποστεί μια πετυχημένη εγχείρηση. Κανείς δε γνώριζε ποια είναι η αιτία του θανάτου του. Η οικογένειά του όμως, δεν αμφιβάλει: πιστεύουν πως δολοφονήθηκε μετά την εγχείρησή του, μάλλον με στραγγαλισμό, ίσως από δύο πράκτορες της μυστικής αστυνομίας που παρείσφρησαν στο θάλαμό όπου ανέκαμπτε, αφού έδιωξαν τους ιατρούς. Μήπως είχε αναγνωρίσει κάποιον από τους βασανιστές του; Οι φάκελοι της εγχείρησής του και της νεκροψίας του εξαφανίστηκαν...
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ICHR, είκοσι επτά άνθρωποι σκοτώθηκαν υπό παρόμοιες συνθήκες -το «παλαιστινιακό κέντρο για τα ανθρώπινα δικαιώματα» (PCHR) ανεβάζει τα θύματα σε 32. Μεταξύ τους βρίσκουμε κρατούμενους, κατηγορούμενους επί συνεργασία με το Ισραήλ, που κακοποιήθηκαν έως θανάτου από τους δεσμοφύλακές τους μετά τους βομβαρδισμούς της «τσαχάλ», στις 28 Δεκεμβρίου, και την καταστροφή του συγκροτήματος των φυλακών στη Σαράγια. Ένας εξ αυτών, ονόματι Σαλέχ Τζαζούμπ (Saleh Jahjoub),που νοσηλευόταν τραυματισμένος, βρέθηκε επίσης σκοτωμένος στις 21 Ιανουαρίου, με μία σφαίρα στο σώμα.
Όσο για την οικογένεια Νατζάρ (Najjar), παραλίγο να ξεκληριστεί ολόκληρη. Οι κουκουλοφόροι εμφανίστηκαν στις 4 Ιανουαρίου. Ο γιος της οικογένειας, Αμάρ (Amar), διηγείται: «ήθελαν να μιλήσουν με τον πατέρα μου Iτσάμ (Hitcham). Αυτός τους ζήτησε ποιοι είναι. Αρνήθηκαν να μας αποκαλύψουν την ταυτότητά τους. Ήμαστε όλοι κάτω, στο δρόμο. Τότε άρχισαν να πυροβολούν. Ακόμα κι όταν βγήκαν από το σπίτι οι γυναίκες, εκείνοι συνέχισαν να μας πυροβολούν». Αποτέλεσμα: ένας νεκρός, ο 51χρονος Ιτσάμ, και δέκα τραυματίες, ανάμεσά τους δύο νεαρά κορίτσια κι η 72χρονη γιαγιά της οικογένειας. Προς επίρρωση των λεχθέντων, η μεταλλική εξώπορτα της κατοικίας των Νατζάρ είναι γεμάτη τρύπες από σφαίρες. Για τον Αμάρ σκοπός της επιχείρησης ήταν «ο παραδειγματισμός της γειτονιάς. Αν δεν κάθεστε φρόνιμα, θα πάθετε ό,τι και οι Νατζάρ».
Η «διεθνής αμνηστία» εξέτασε εις βάθος την κατάσταση στη Γάζα και καταγγέλλει μία «εκστρατεία απαγωγών, δολοφονιών, βασανιστηρίων κι άμεσων απειλών κατά της ζωής όσων κατηγορούνται για συνεργασία με το Ισραήλ, αλλά και όσων ανήκουν στην αντιπολίτευση ή επικρίνουν την κυβέρνηση».
Η «χαμάς» αρνείται τις κατηγορίες. Για τον εκπρόσωπό της Ταχέρ Αλ Νούνου (Taher Al-Nounou) η οργάνωση ήταν αναγκασμένη «σε συνθήκες πολέμου να συμπεριλάβει στις πράξεις αντίστασής της ενέργειες κατά των συνεργατών (του Ισραήλ)». Οι δολοφονίες θεωρούνται αποτέλεσμα οικογενειακών αντιμαχιών. Στις πλέον κραυγαλέες περιπτώσεις, δίδεται η υπόσχεση πως «θα ερευνηθούν». Στην περίπτωση της δολοφονίας του Χασάν Χιτζάζι (Hassan Hijazi), στις 7 Ιανουαρίου στην Τζαμπαλίγια, αναγνωρίστηκε πως «έγινε λάθος».
Σήμερα στη Λωρίδα της Γάζας δε λειτουργούν πια ούτε δικαστήρια, ούτε αστυνομικά τμήματα, ούτε κρατητήρια: καταστράφηκαν όλα από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Κανείς δεν ξέρει ούτε πού κρατούνται οι φυλακισμένοι, ούτε πόσοι είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου