του Μελέτη Η. Μελετόπουλου
Η σχέση του πολιτικού συστήματος με τα πατριωτικά αισθήματα έχει πολωθεί τα τελευταία χρόνια γύρω από δύο αντιλήψεις:
η μία κηρύσσει την άνευ όρων υποταγή στα κελεύσματα της Τουρκίας, ενώ
η άλλη προωθεί μία άκριτη, χωρίς προϋποθέσεις συγκρουσιακή αντίληψη.
Την πρώτη εκφράζουν τα δύο μεγάλα και τα περισσότερα μικρά κόμματα.
Την δεύτερη εκφράζουν εκ του ασφαλούς οι λεγόμενοι «υπερπατριώτες».
Και για την μεν πρώτη αντίληψη έχει πολλά γράψει και έχει πολλά να ξαναγράψει η «Νέα Πολιτική».
Για τους «υπερπατριώτες», όμως, έχει να παρατηρήσει το εξής: τσαμπουκάδες χωρίς πραγματική υλική ισχύ και χωρίς συμμάχους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε εθνική καταστροφή.
Παραδείγματα: το 1897, η λεγόμενη «εθνική εταιρεία» υποκίνησε επεισόδια στην ελληνοτουρκική μεθόριο στην Θεσσαλία, έτσι, χωρίς πρόγραμμα.
Αποτέλεσμα: ο λεγόμενος «ατυχής» (χάριν ωραιοποιήσεως) ελληνοτουρκικός πόλεμος, όπου η Ελλάς σώθηκε χάρις στην παρέμβαση των «μεγάλων δυνάμεων» από το εξευτελιστικό θέαμα του Τούρκου αρχιστρατήγου να πίνει τον καφέ του στην Ακρόπολη.
Ήταν επιπολαιότητα και βλακεία;
Μάλλον όχι, αν σκεφθεί κανείς ότι κάποιοι επώνυμοι, και μάλιστα πολύ επώνυμοι, κέρδισαν αμύθητα ποσά, παίζοντας τις ημέρες εκείνες στο χρηματιστήριο.
Ιδού λοιπόν η «εργαλειακή χρησιμότης» των υπερπατριωτών της εποχής εκείνης...
Δεύτερο, πιο πρόσφατο παράδειγμα: ο δικτάτωρ Δημήτριος Ιωαννίδης, ηγούμενος ενός διεθνώς απαξιωμένου και απομονωμένου κράτους, και ενός στρατεύματος διαλελυμένου, οργάνωσε και εξετέλεσε χωρίς αφορμή πραξικόπημα σε άλλο κράτος!
Καταπληκτική ευρεσιτεχνία!
Ισχυριζόμενος ότι θα λύσει οριστικά το κυπριακό εξολοθρεύοντας τον νόμιμο πρόεδρο της Κύπρου.
Αρκέσθηκε δε στην προφορική διαβεβαίωση ενός κατώτερου στελέχους των αμερικανικών πληροφοριών, ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος Νίξον (Nixon) κατέρρεε και τις ΗΠΑ κυβερνούσε ο γνωστός Χένρι Κίσινγκερ (Henry Kissinger), δηλαδή στην πιο ακατάλληλη συγκυρία.
Αποτέλεσμα: τουρκική εισβολή με πρόσχημα την αποκατάσταση της συνταγματικής νομιμότητας στην Κύπρο.
Πρόσχημα μεν, αλλά οι Τούρκοι το χρειάζονταν.
Και τους το παρέσχε ο Ιωαννίδης.
Ποιον εξυπηρέτησε αντικειμενικά ο Ιωαννίδης;
Ας έρθουμε στα πιο πρόσφατα: την παραγγελία των πυραύλων S-300, το 1999.
Ήταν αποφασισμένες Ελλάδα και Κύπρος να υποστηρίξουν μέχρι τέλους την επιλογή τους; Όχι, διότι στο πρώτο βήξιμο της Τουρκίας υποχώρησαν ατάκτως.
Είχαν συνεννοηθεί με τις ΗΠΑ για μια κίνηση που ανέτρεπε σε κάποιον βαθμό τα γεωστρατηγικά δεδομένα της περιοχής;
Ασφαλώς όχι, αφού οι ΗΠΑ είχαν ρητότατα εκφράσει την αντίθεσή τους, κυρίως διότι οι S-300 ήσαν ρωσικής κατασκευής και προελεύσεως.
Μήπως είχαν ζητηθεί εγγυήσεις από την Ρωσία, ότι θα στείλει τον στόλο της και την αεροπορία της να βομβαρδίσει τους Τούρκους, σε περίπτωση συρράξεως στο Αιγαίο και στην Κύπρο λόγω των S-300;
Αστεία πράγματα, αν σκεφθεί κανείς την απόσταση, τις γεωπολιτικές σκοπιμότητες της ίδιας της Ρωσίας και το γεγονός ότι την εποχή εκείνη ήταν σε πλήρη κατάρρευση.
Δεν αντέχω στον πειρασμό να διηγηθώ ένα στιγμιότυπο από την εποχή εκείνη.
Βρισκόμουν στην Κύπρο.
Κορυφαίος Κύπριος δημοσιογράφος, εκ των υπερπατριωτών, μου παίρνει τηλεφωνικώς συνέντευξη για το ΡΙΚ.
Θέτει το θέμα των S-300.
Στην Κύπρο επικρατεί ενθουσιασμός. Ψυχρά παρατηρώ ότι οι S-300 δεν θα έρθουν ποτέ στην Κύπρο.
«ΤΙ λέτε», μου απαντά ενοχλημένος, «έχουμε δώσει και προκαταβολή».
«Θα την χάσετε», του απαντώ, «διότι η Τουρκία θα αντιδράσει. Εκτός αν είσαστε αποφασισμένοι να πολεμήσετε με την Τουρκία, με τις θυσίες που αυτό συνεπάγεται».
Περίπου μου έκλεισε το τηλέφωνο.
Αποτέλεσμα: η Τουρκία αντέδρασε, η Ρωσία δεν εγγυήθηκε φυσικά τίποτε, οι ΗΠΑ εμμέσως άφησαν να εννοηθεί ότι δεν μπορούν να συγκρατήσουν την Τουρκία, η Κύπρος έντρομη υπαναχώρησε, οι S-300 μεταφέρθηκαν στην Κρήτη, όπου ούτε εκεί ανέχθηκε η Τουρκία να τοποθετηθούν σε θέση μάχης, οπότε... αποθηκεύτηκαν!
Η Ελλάς και η Κύπρος κατέστησαν χώρες περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, εφ' όσον η Τουρκία επέβαλε την βούλησή της σε εσωτερικές τους υποθέσεις.
Ποιον εξυπηρέτησε η πρωτοβουλία των S-300;
'Αλλο παράδειγμα: η μεταφορά, κατόπιν ιδιωτικής πρωτοβουλίας, του Οτσαλάν (Öcalan) στην Ελλάδα, που λίγο έλλειψε να προκαλέσει ελληνοτουρκικό πόλεμο, υπέρ ενός ηγέτη που λίγο αργότερα δήλωνε πως είναι υπερήφανος για την μητέρα-Τουρκία και καλούσε τους Κούρδους οπαδούς του να καταθέσουν τα όπλα.
Νέος εξευτελισμός του ελληνικού κράτους: Δερύνεια, 1996.
Η «ηρωϊκή» διάθεση των μοτοσικλετιστών μετατράπηκε σε άτακτη φυγή, όταν κατέφθασαν Τούρκοι παρακρατικοί, και μάλιστα ένοπλοι.
Έχω ακούσει τον πατέρα του Τάσου Ισαάκ να διηγείται με πικρία πως οι λεβέντες μας τον άφησαν στα χέρια των δολοφόνων του και έφυγαν τρέχοντας, για να γλυτώσουν το ανεύθυνο τομάρι τους...
Τόσος ηρωϊσμός.
Ποιος υποκίνησε και για ποιους λόγους την ανεύθυνη, επιπόλαιη παραβίαση της πράσινης γραμμής, το καλοκαίρι του 1996, που παρά λίγο να προκαλέσει επέλαση του Αττίλα;
Ίμια, 1996: ο Ανδρέας Παπανδρέου βρίσκεται κατάκοιτος στο νοσοκομείο. Μαίνεται ο αγώνας διαδοχής.
Ο Κώστας Σημίτης δηλώνει, ως εάν ήτο υποψήφιος πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου ή της Δανίας, ότι εάν εκλεγεί θα περικόψει τις αμυντικές δαπάνες (τι το 'πε; Για να το ακούσουν οι πολυεθνικές οπλικών συστημάτων και να χαρούν;).
Από τον Δεκέμβριο, ένα τουρκικό πλοίο έχει προσαράξει στην περιοχή των Ιμίων, αμφισβητώντας το δικαίωμα διάσωσής του από το ελληνικό ναυτικό.
Το σκηνικό είναι έτοιμο, η διεθνής συγκυρία ευνοϊκή για τους Τούρκους, στην Ελλάδα ακυβερνησία.
Χρειάζεται όμως ένα πρόσχημα.
Ποιος θα το δώσει;
Κάποιος αφελής, ως συνήθως.
Δεν γνωρίζουμε αν παροτρύνθηκε, αν ενθαρρύνθηκε. Κάποιοι πήγαν στην ακατοίκητη βραχονησίδα Ίμια και τοποθέτησαν την ελληνική σημαία (τόσα χρόνια γιατί δεν είχαν βάλει σημαία στα Ίμια, όπως η γενναία «κυρά της Ρω»;).
Και η κρίση πυροδοτήθηκε.
Ο αρχιστράτηγος του 1821, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ήταν ένας στοχαστικός και ψύχραιμος άνθρωπος.
Δεν ήταν «υπερπατριώτης»· ήταν πατριώτης.
Κατ' αρχήν, όταν κήρυξε την επανάσταση, δεν μπλόφαρε. Ήταν αποφασισμένος να πάει μέχρι το τέλος, κι αν χρειασθεί, να πεθάνει.
Ήταν ένας συνετός, μετριοπαθής και ιδιοφυής στρατηγικός εγκέφαλος, που επέτυχε όχι αυτοκτονικές και ατελέσφορες τυχοδιωκτικές ενέργειες, αλλά καίρια και μελετημένα γεωστρατηγικής σημασίας πλήγματα στην τουρκική δομή.
Εφάρμοσε την τελευταία λέξη της στρατιωτικής επιστήμης της εποχής του, που γνώριζε από την επτανησιακή του θητεία, σε συνδυασμό με την τεχνογνωσία του αντάρτικου, που είχε σπουδάσει στα κακοτράχαλα βουνά του Μοριά, κι όχι στις καφετέριες του Κολωνακίου.
Για να νικήσει μία αυτοκρατορία, που εκτεινόταν από τον Δούναβη έως τον Νείλο, προκαλώντας τον θαυμασμό της οικουμένης, δημιούργησε πρώτα τις υποκειμενικές προϋποθέσεις -τον ανδρείο και σοφό χαρακτήρα του, και μετά κινητοποίησε τους Έλληνες σε μία επιχείρηση αμφίβολης μεν έκβασης, αλλά σχεδιασμένη υπεύθυνα και διεκπεραιωμένη με στρατηγική και επίγνωση των συνεπειών μιας μεγάλης απόφασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου