Αναρτήθηκε από: Βελίκης Ιωάννης, Ψυχολόγος PhD, τηλ. 6932683468
Από την τανία Zeitgeist 1
Η θρησκεία έχει πείσει τους ανθρώπους, ότι υπάρχει ένας αόρατος άνθρωπος, που ζει στον ουρανό, και παρακολουθεί όλα όσα κάνεις, κάθε στιγμή της ημέρας. Και ο αόρατος άνθρωπος έχει μια λίστα από δέκα πράγματα που δεν πρέπει να κάνεις. Κι αν κάνεις οτιδήποτε από τα δέκα, έχει ένα ξεχωριστό μέρος, γεμάτο φωτιά, καπνό, κάψιμο, βασανιστήρια και μαρτύριο όπου θα σε στείλει να ζήσεις, να υποφέρεις, να καίγεσαι, να φωνάζεις και να κλαις στον αιώνα τον άπαντα.. «Αλλά σ' αγαπάει»! Σε αγαπάει. Σε αγαπάει και χρειάζεται λεφτά. Χρειάζεται πάντα λεφτά! Είναι παντοδύναμος, πανάγαθος, παντογνώστης και πάνσοφος. Αλλά ένα παράξενο πράγμα, δεν μπορεί να υπολογίσει τα λεφτά! Η θρησκεία κερδίζει δισεκατομμύρια δολάρια ευρώ, δεν πληρώνει φόρους και θέλει πάντα κι άλλα.
Η μεγαλύτερη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ.
Ο Ήλιος μας! Από το 10.000 προ Χριστού η ιστορία είναι γεμάτη από μαρτυρίες για το σεβασμό και την λατρεία για αυτόν. Κι είναι απλό το γιατί, καθώς κάθε πρωί ο Ήλιος ανέτελλε κι έφερνε φως ζεστασιά και ασφάλεια, προστατεύοντας τον άνθρωπo από το κρύο σκοτάδι της νύχτας. Χωρίς αυτόν οι καλλιέργειες και τα σιτηρά δεν θα μεγάλωναν και δεν θα υπήρχε ζωή στον πλανήτη. Αυτά τα γεγονότα κάνουν τον ήλιο το πιο λατρευτό αντικείμενο αιωνίως. Αντίστοιχα, έδιναν μεγαλύτερη σημασία και στα άστρα. Με την παρακολούθηση των άστρων μπορούσαν να προσμένουν γεγονότα που εμφανίζονταν σποραδικά όπως εκλείψεις και πανσέληνοι. Κατηγοριοποίησαν τις αστρικές ομάδες σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε αστερισμούς. Ο ζωδιακός κύκλος, ένα από τα πιο παλιά σύμβολα της ανθρώπινης ιστορίας. Αναπαριστά το πέρασμα του Ηλίου από τους 12 αστερισμούς στη διάρκεια ενός έτους. Δείχνει επίσης τους 12 μήνες, τις 4 εποχές, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες. Ο ζωδιακός κύκλος βασίζεται στο ότι οι αστερισμοί είχαν μορφή ανθρώπων ή σχημάτιζαν αντικείμενα και ζώα. Οι πρώτοι πολιτισμοί, όχι απλά λάτρευαν τον Ήλιο και τα άστρα, αλλά τους έδιναν ανθρώπινη υπόσταση κι έπλαθαν παραμυθία για την ύπαρξη τους. Ο Ήλιος, ο προσφέρων την ζωή και ο προστάτης των πάντων, θεωρούταν ο εκπρόσωπος του απρόσωπου δημιουργού, γνωστός κι ως Θεός. Ο Ήλιος-γιος του Θεού. Το φως του κόσμου. Ο σωτήρας της ανθρωπότητας. Αντίστοιχα, οι 12 αστερισμοί αντιπροσώπευαν τα μέρη του ταξιδιού του Ήλιου-γιου του Θεού. Και τους έδωσαν ονόματα που αναφέρονταν σε στοιχεία της φύσης που συνέβαιναν τις συγκεκριμένες περιόδους. Για παράδειγμα ο νεροκουβαλητής, που φέρνει τις ανοιξιάτικες βροχές.
Ο Ώρος. Είναι ο Θεός Ήλιος της Αιγύπτου το 3000 π.Χ. είναι η προσωποποίηση του Ήλιου κι η ζωή του συμβολίζει τις κινήσεις του στον ουρανό. Από τα αρχαία ιερογλυφικά της Αιγύπτου, γνωρίζουμε πολλά για τον ουράνιο μεσσία. Για παράδειγμα, ο Ώρος δήλωνε τον Ήλιο ή το φως κι είχε έναν ορκισμένο εχθρό τον Σεθ. Κι ο Σεθ ήταν η προσωποποίηση του σκότους ή της νύχτας.
Κάθε πρωί, ο Ώρος κέρδιζε την μάχη απέναντι του Σεθ, αλλά το βράδυ ο Σεθ υπερνικούσε τον Ώρο και τον έστελνε στον κόσμο των νεκρών. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το σκοτάδι ενάντια στο φως ή το καλό εναντίον του κακού, είναι από τις αρχαιότερες και πιο γνωστές διαμάχες. Και εκδηλώνεται σε πολλά επίπεδα μέχρι και στις μέρες μας. Σε γενικές γραμμές, η ιστορία του Ώρου έχει ως εξής: Ο Ώρος γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, από την παρθένα Ίσιδα-Μαρία. Την γέννηση του σηματοδότησε ένα αστέρι στην Ανατολή, το οποίο ακολούθησαν 3 βασιλιάδες για να βρουν και να στολίσουν τον νεογέννητο σωτήρα. Σε ηλικία 12 χρόνων δίδασκε άλλα παιδιά. Στην ηλικία των 30 χρόνων βαφτίστηκε από τον Άναπα και ξεκίνησε το κήρυγμα του. Ο Ώρος είχε 12 μαθητές, με τους οποίους ταξίδευε παρέα κάνοντας θαύματα, όπως να θεραπεύει τους αρρώστους και να περπατάει στο νερό. Ήταν γνωστός με πολλά τιμητικά ονόματα, όπως «αλήθεια», «το φως», «ο αγαπημένος γιος Του», «ο καλός ποιμένας», «ο αμνός του Θεού», και άλλα πολλά. Αφού τον πρόδωσε ο Τυφών, ο Ώρος σταυρώθηκε, θάφτηκε για τρεις μέρες και μετά αναστήθηκε. Αυτά τα στοιχειά του Ώρου, αυθεντικά ή όχι, έχουν εισχωρήσει σε πολλούς άλλους λαούς και πολλοί άλλοι Θεοί έχουν γενικά το ίδιο μυθολογικό υπόβαθρο. Ο Aτυς από την Φρυγία, γεννημένος από την παρθένα Νάνα στις 25 Δεκεμβρίου. Τον σταύρωσαν, τον έκλεισαν σε τάφο και μετά από τρεις μέρες αναστήθηκε. Ο Κρίσνα της Ινδίας, από την παρθένα Ντεβέκι με ένα αστέρι να σημαίνει την γέννηση του. Έκανε θαύματα με τους μαθητές του κι αναστήθηκε μετά τον θάνατο του. Ο Διόνυσος της Ελλάδας, γεννήθηκε από μια παρθένα στις 25 Δεκεμβρίου ήταν περιπλανώμενος δάσκαλος κι έκανε θαύματα, όπως να αλλάζει το νερό σε κρασί. Τον αποκαλούσαν «Βασιλέα των βασιλέων», «μοναχογιό Του», «Α και Ω» και πολλά άλλα. Και μετά το θάνατο του αναστήθηκε. Ο Μίθρα της Περσίας, γεννημένος από μια παρθένο στις 25 Δεκεμβρίου. Είχε 12 μαθητές κι έκανε θαύματα. Μετά τον θάνατο του έμεινε θαμμένος για τρεις μέρες, μέχρι να αναστηθεί. Τον αποκαλούσαν «η αλήθεια», «το φως», και πολλά παρόμοια. Έχει ενδιαφέρον ότι η μέρα λατρείας του Μίθρα ήταν η Κυριακή. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν ένα σωρό σωτήρες από κάθε περίοδο στον κόσμο που έχουν αυτά τα βασικά γνωρίσματα. Το ερώτημα παραμένει. Γιατί όλα αυτά τα κοινά χαρακτηριστικά; Γιατί η γέννηση από παρθένα στις 25 Δεκεμβρίου;
Γιατί να μένουν πεθαμένοι για 3 μέρες, μέχρι να αναστηθούν; Γιατί οι 12 μαθητές ή ακόλουθοι;
Για να το απαντήσουμε, ας μελετήσουμε τον πιο πρόσφατο από τους ουράνιους μεσσίες. Ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε από την παρθένο Μαρία στις 25 Δεκεμβρίου στην Βηθλέεμ. Την γέννηση του σήμανε ένα αστέρι από την Ανατολή, που το ακολούθησαν 3 βασιλιάδες για να βρουν και να προσφέρουν δώρα στον νέο σωτήρα. Στα 12 του δίδασκε άλλα παιδιά και στα 30 βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαφτιστή. Και μετά ξεκίνησε το κήρυγμα του. Ο Ιησούς ταξίδευε με 12 μαθητές και έκανε θαύματα, όπως να θεραπεύει τους αρρώστους, να περπατάει στο νερό, να ανασταίνει τους νεκρούς.. είναι επίσης γνωστός ως «ο Βασιλεύς των Βασιλέων», «ο Υιός του Θεού», «το φως του κόσμου», «το Α και το Ω», «ο αμνός του Θεού» και πολλά άλλα. Αφού τον πρόδωσε ο μαθητής του, ο Ιούδας, για 30 αργύρια, σταυρώθηκε, έμεινε θαμμένος για τρεις μέρες κι έπειτα αναστήθηκε, κι ανήλθε στους ουρανούς.
Καταρχήν, η ακολουθία γεννήσεων έχει να κάνει με την αστρολογία. Το αστέρι στην Ανατολή είναι ο Σείριος, το πιο λαμπρό αστέρι, που στις 25 Δεκεμβρίου ευθυγραμμίζεται με τα 3 λαμπρότερα αστερία της ζώνης του Ωρίωνα. Αυτά τα 3 αστέρια έχουν την ονομασία τους από αρχαιοτάτων χρόνων «οι 3 Βασιλιάδες». Και οι 3 Βασιλιάδες μαζί με το λαμπρότερο αστέρι, τον Σείριο δείχνουν προς την ανατολή του Ήλιου στις 25 Δεκεμβρίου. Για αυτό οι 3 Βασιλιάδες ακολουθούν το αστέρι από την Ανατολή, προκειμένου να δουν την ανατολή την γέννηση του Ήλιου. Η παρθένος Μαρία είναι ο αστερισμός Βίργκο, γνωστός Βίργκο ή παρθένος. Βίργκο στα λατινικά σημαίνει Παρθένος. Το αρχαίο λογότυπο για την Βίργκο είναι το παραλλαγμένο Μ. (m). Για αυτό κι η Μαρία, ομοίως με τις άλλες παρθένες, όπως η μητέρα του Άδωνη, η Μύρα ή η μητέρα του Βούδα Μάγια, ξεκινούν τα ονόματα τους από το Μ. Η Βίργκο ήταν επίσης γνωστή ως «ο οίκος του άρτου» κι η αναπαράσταση της ήταν μια παρθένα να κρατάει ένα δεμάτι στάρι. Αυτός ο οίκος του άρτου και το σιτάρι συμβολίζουν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη, την περίοδο του θερισμού. Αντίστοιχα κι η Βηθλεέμ μεταφράζεται κυριολεκτικά σαν «οίκος του άρτου». Συνεπώς η Βηθλεέμ είναι μια αναφορά στον αστερισμό Βίργκο μια τοποθεσία στον ουρανό κι όχι στην γη. Υπάρχει κι άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο που λαμβάνει χώρα στις 25 Δεκεμβρίου, ή αλλιώς στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Από το εαρινό στο χειμερινό ηλιοστάσιο, οι μέρες γίνονται μικρότερες και πιο κρύες. Και κοιτώντας από το βόρειο ημισφαίριο ο Ήλιος φαίνεται να κινείται προς τον νότο, να μικραίνει και να είναι ανεπαρκής. Η μικρές ημέρες κι η εξάλειψη της σοδειάς, όπως πλησιάζουμε στο χειμερινό ηλιοστάσιο συμβόλιζε για τους αρχαίους την πορεία προ του θάνατο. Ήταν ο θάνατος του Ηλίου. Και ως τις 22 Δεκεμβρίου, ο αφανισμός του Ήλιου, ήταν πια ολοφάνερος. Καθότι, κινούμενος προς τον νότο για 6 μήνες ο Ήλιος φτάνει στο χαμηλότερο σημείο στον ορίζοντα. Και τότε συμβαίνει κάτι παράξενο: Ο Ήλιος σταματά να κινείτε νότια και μένει σχεδόν σταθερός για 3 μέρες, (22, 23, 24, /12ου). Και σε αυτές τις 3 μέρες ο Ήλιος μένει στην κλίμακα του Σταυρού του Νότου, ή στον αστερισμό του Σταυρού. Και μετά από αυτό, στις 25 Δεκεμβρίου ο Ήλιος μετακινείτε μια μοίρα, αυτή τη φορά προς το βορρά προμηνύοντας μεγαλύτερες μέρες, ζεστασιά και την άνοιξη. Κι όπως είχε ειπωθεί: Ο Υιός πέθανε στον Σταυρό, έμεινε νεκρός για τρεις μέρες, μέχρι να αναστηθεί. Για αυτό ο Ιησούς κι αμέτρητοι άλλοι Θεοί του Ήλιου χαρακτηρίζονται από την σταύρωση, τον 3μερο θάνατο και την ανάσταση. Είναι η μεταβατική περίοδος του Ήλιου, προτού αλλάξει πορεία ξανά προς το βόρειο ημισφαίριο, φέρνοντας την άνοιξη και κατ' επέκταση τη σωτηρία. Παρόλα αυτά, δεν γιόρταζαν την ανάσταση του Ήλιου, μέχρι την εαρινή ισημερία ή αλλιώς το Πάσχα. Αυτό γίνεται επειδή η εαρινή ισημερία ο Ήλιος υπερνικά το διαβολικό σκοτάδι μιας κι από εκεί κι έπειτα, η μέρα διαρκεί περισσότερο από την νύχτα, κι αναδύονται οι αναζωογονητικές ουσίες της άνοιξης.
Πιθανότατα, το πιο εμφανές αστρολογικό σύμβολο σχετικά με τον Ιησού, αφορά τους 12 μαθητές. Είναι απλά οι 12 αστερισμοί του ζωδιακού κύκλου πλάι στους οποίους ταξιδεύει ο Ιησούς, σαν τον Ήλιο. Για την ακρίβεια, ο αριθμός 12 χρησιμοποιείται κατά κόρον στην Βίβλο. Αυτό το κείμενο έχει την μεγαλύτερη δυνατή σχέση με την αστρολογία.
Γυρνώντας στον σταυρό του ζωδιακού κύκλου, την αλληγορική ζωή του Ήλιου αυτό δεν είναι απλά μια καλλιτεχνική ερμηνεία της κίνησης του Ηλίου. Ήταν επίσης ένα παγανιστικό, πνευματικό σύμβολο που η γνωστότερη μορφή του ήταν αυτή.
Αυτή δεν είναι κάποιο σύμβολο του Χριστιανισμού. Είναι μια παγανιστική αποδοχή του σταυρού του ζωδιακού κύκλου. Για αυτό ο Ιησούς πάντα απεικονίζεται με τον σταυρό στο κεφάλι του. Γιατί ο Ιησούς είναι ο Ήλιος. Ο Υιός του Θεού, το φως του κόσμου ο ανατέλλων σωτήρας, ο οποίος θα ξαναέρθει όπως κάθε μέρα με το μεγαλείο του Θεού που αμύνεται ενάντια στις δυνάμεις του σκότους κι όπως γεννιέται κάθε μέρα και φαίνεται να έρχεται από τα σύννεφα, ψηλά στον ουρανό με το Ακάνθινο Στέφανο του ή αλλιώς, τις ηλιαχτίδες. Από τις πολλές αστρολογικές/αστρονομικές μεταφορές της Βίβλου, μια από τις πιο σημαντικές, έχει να κάνει με τις εποχές.
Σε όλες τις γραφές, υπάρχουν αμέτρητες αναφορές στην «εποχή». Για να το κατανοήσουμε αυτό, πρέπει να γνωρίζουμε το φαινόμενο που είναι γνωστό ως «μετάπτωση» των ισημεριών. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, όπως και οι παλιότεροι πολιτισμοί από αυτούς που ήταν οι Έλληνες, διέκριναν ότι περίπου κάθε 2.150 χρόνια η ανατολή του Ήλιου την εαρινή ισημερία, γίνονταν σε διαφορετικό αστερισμό του ζωδιακού κύκλου. Αυτό οφείλεται σε μια ελλειπτική ταλάντωση που πραγματοποιεί η Γη περιστρεφόμενη γύρω από τον άξονα της. Ονομάζεται «μετάπτωση», επειδή οι αστερισμοί πάνε προς τα πίσω αντί για την συνηθισμένη, ετήσια τροχιά τους.
Ο απαιτούμενος χρόνος για να περάσει η μετάπτωση κι από τους 12 αστερισμούς είναι χοντρικά 25.756 χρόνια. Αποκαλείται επίσης και κύκλος του Μεγάλου Ενιαυτού. Οι αρχαίοι πολιτισμοί έδιναν μεγάλη σημασία σε αυτό, κι αναφέρονταν σε κάθε 2.150 χρόνια ως μια εποχή. Από το 4.300 π.Χ, μέχρι το 2.150 π.Χ. ήταν η εποχή του Ταύρου. Από το 2.150 π.Χ μέχρι το 1 μ.Χ ήταν η εποχή του Κριού. Από το 1 μ.Χ μέχρι το 2.150 μ.Χ είναι η εποχή των Ιχθύων, η εποχή στην οποία είμαστε εμείς τώρα. Και γύρω στο 2.150 θα μπούμε στην νέα εποχή, την εποχή, του Υδροχόου.
Η Βίβλος περιγράφει, σε γενικές γραμμές, γεγονότα τριών εποχών προμηνύοντας και μια τέταρτη.
Στην Παλιά Διαθήκη, όταν ο Μωυσής κατεβαίνει από το όρος Σινά με τις δέκα εντολές, κλονίζεται, επειδή οι άνθρωποι προσκυνούσαν ένα χρυσό βουβάλι. Για την ακρίβεια έσπασε τις πλάκες και τους πρόσταξε να αλληλοσκοτωθούν για να εξαγνιστούν. Οι περισσότεροι μελετητές αποδίδουν αυτήν την οργή, στο γεγονός ότι οι Ισραηλίτες λάτρευαν ένα ψευδές είδωλο ή κάτι αντίστοιχο.
Η αλήθεια είναι, ότι το χρυσό βουβάλι αντιπροσωπεύει την εποχή του Ταύρου κι ο Μωυσής την εποχή του Κριού. Για αυτό οι Εβραίοι φυσάνε μέχρι σήμερα το κέρατο του κριαριού.
Ο Μωυσής αντιπροσωπεύει την νέα εποχή του Κριαριού και το κατώφλι της νέας εποχής, όλοι οφείλουν να αποκηρύξουν την παλιά. Κι άλλες θεότητες μαρτυρούν αυτήν την μετάβαση, όπως ο Μίθρας, ένας προχριστιανικός Θεός, που με το ίδιο συμβολισμό, σκοτώνει τον Ταύρο.
Ο Ιησούς, τώρα, είναι αυτός που μας προετοιμάζει για την μετά τον Κριό εποχή την εποχή των Ιχθύων ή των ψαριών. Ο συμβολισμός των ψαριών χρησιμοποιείτε ευρέως στην Καινή Διαθήκη.
Ο Ιησούς ταΐζει 5.000 ανθρώπους με 5 ψωμιά και 2 ψάρια. Όταν ξεκινάει το κήρυγμα του στην Γαλιλαία αναπτύσσει φιλία με 2 ψαράδες που τον ακολουθούν. Και θεωρώ ότι όλοι έχουμε δει τα αυτοκόλλητα ψαριά στους προφυλακτήρες των αυτοκινήτων.
Αλλά ελάχιστοι ξέρουν την πραγματική τους σημασία. Είναι ένα παγανιστικό αστρολογικό σύμβολο για την βασιλεία του Ήλιου την εποχή των Ιχθύων. Επιπλέον, η γέννηση του Ιησού σηματοδοτεί και την έναρξη αυτής της εποχής.
Στο κατά Λουκά 22:10 όταν ρωτάνε οι μαθητές τον Ιησού πότε θα είναι το επόμενο Πάσχα, αφού φύγει ο ίδιος, ο Ιησούς απαντάει:
«Προσέξτε, όταν μπαίνετε στην πόλη θα συναντήσετε έναν άντρα, που κρατάει μια κανατά με νερό. Ακολουθήστε τον στο σπίτι που θα μπει». Αυτό το κείμενο περιέχει πασιφανείς αστρολογικές αναφορές. Ο άνθρωπος με την κανατά με το νερό είναι ο Υδροχόος, ο νεροκουβαλητής, που πάντα απεικονίζεται σαν ένας άνθρωπος που χύνει νερό από ένα κανάτι. Αντιπροσωπεύει την εποχή μετά τους Ιχθύες. Κι όταν ο Ήλιος (ο Υιός του Θεού) εγκαταλείπει την εποχή των Ιχθύων (Ιησούς), θα μπει στο σπίτι του Υδροχόου καθώς ο Υδροχόος διαδέχεται τους Ιχθύες στην μετάπτωση των ισημεριών. Το μόνο που λέει ο Ιησούς είναι ότι την εποχή των Ιχθύων ακολουθεί η εποχή του Υδροχόου.
Όλοι έχουμε ακούσει για την συντέλεια και το τέλος του κόσμου. Πέραν των απεικονίσεων στην Αποκάλυψη, η ουσία αυτής της ιδέας είναι στο κατά Ματθαιον 28:20, όπου ο Ιησούς λέει: «Θα είμαι μαζί σας μέχρι το τέλος του κόσμου». Παρόλα αυτά, στην απόδοση της Βίβλου από τον Κινγκ Τζέιμς ο «κόσμος» είναι ένα από τα πολλά μεταφραστικά λάθη. Η πρωτότυπη λέξη «αιών»,
που σημαίνει εποχή. «Θα είμαι μαζί σας μέχρι το τέλος της εποχής». Που είναι η αλήθεια, μιας κι η ταύτιση του Ιησού με τους Ιχθύες θα πάψει μόλις ο ήλιος μπει στην εποχή του Υδροχόου. Όλη η ιδέα του τέλους του κόσμου, είναι δυσερμηνεία της αστρολογικής αλληγορίας. Ας το πούμε στους σχεδόν 100 εκατομμύρια ανθρώπους στην Αμερική που πιστεύουν ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου. Επιπλέον, ο χαρακτήρας του Ιησού, που είναι ένα λογοτεχνικό και αστρολογικό υβρίδιο, είναι η εναλλακτική προβολή του Αιγύπτιου Θεού-Ήλιου, Ώρου.
Για παράδειγμα, βρέθηκαν επιγραφές στους τοίχους ενός ναού 3.500 χρόνων στο Λούξορ της Αιγύπτου και εικόνες με τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου, την Άσπιλη Σύλληψη την γέννηση και την λατρεία του Ώρου.
Οι εικόνες ξεκινούν με την ανακοίνωση στην παρθένα Ίσιδα ότι θα συλλαβει τον Ώρο κι έπειτα με τον Νέφθυ, το Άγιο Πνεύμα, που αφήνει έγκυο την παρθένα και μετά την γέννηση και την λατρεία. Είναι ακριβώς η ίδια ιστορία με την σύλληψη του Ιησού. Για την ακρίβεια, οι απόλυτες ομοιότητες μεταξύ της Αιγυπτιακής θρησκείας και του Χριστιανισμού, είναι εντυπωσιακές. Και οι παραλλαγές είναι συνεχείς.
Η ιστορία της κιβωτού του Νώε είναι παρμένη αυτούσια. Η ιδέα μιας μεγάλης πλημμύρας ήταν συχνή στον αρχαίο κόσμο, με περισσότερες από 200 σχετικές αναφορές σε διαφορετικές περιόδους. Εντούτοις χρειάζεται να κοιτάξει κανείς αλλού για μια προχριστιανική πηγή από το Έπος του Γκιλγκαμές, που γράφτηκε το 2.600 π.Χ. Αναφέρεται σε μια μεγάλη πλημμύρα που έστειλε ο θεός σε μια κιβωτό που έσωσε τα ζώα που ήταν μέσα της, ακόμα και στην ελευθέρωση και στην επιστροφή του περιστεριού, ακριβώς όπως και στην Βίβλο, μαζί με κάποιες ακόμα ομοιότητες.
Και μετά υπάρχει κι η παραλλαγή της ιστορίας του Μωυσή. Μετά την γέννηση του ο Μωυσής τοποθετήθηκε σε ένα καλάθι από καλάμια και τον αφήσαν σε έναν ποταμό, προκειμένου να γλιτώσει την βρεφοκτονία. Τον έσωσε μια βασίλισσα και τον μεγάλωσε σαν πρίγκιπα. Η ιστορία με το μωρό και το καλάθι, είναι πιστή αντιγραφή του μύθου του Σαργώνος από την Ακκάδ από το 2.250 π.Χ. Ο Σαργών γεννήθηκε, τοποθετήθηκε σε ένα καλάθι για να γλιτώσει την βρεφοκτονία και τον άφησαν σε ένα ποταμό. Τον έσωσε και τον μεγάλωσε η βασίλισσα Άκκη. Επιπλέον, ο Μωυσής είναι γνωστός ως νομοθέτης, αφού έδωσε τις 10 εντολές. Παρόλα αυτά, η ιδέα της παράδοσης των νόμων απ τον Θεό σε έναν προφήτη πάνω σε κάποιο βουνό, είναι και αυτή πολύ παλιά. Ο Μωυσής είναι απλά ένας ακόμα νομοθέτης ανάμεσα στους πολλούς της ιστορίας. Στην Ινδία, ο Μανού ήταν μεγάλος νομοθέτης. Στην Κρήτη, ο Μίνωας ανέβηκε στην Δίκτη, όπου ο Δίας του έδωσε τους νόμους. Ενώ στην Αίγυπτο, ήταν ο Μυσής που κουβάλησε τις ιερές πλάκες με τις εντολές του Θεού. Μανού, Μίνωας, Μύσης, Μωυσής.
Όσον αφορά τις 10 εντολές είναι αυτούσια παρμένες από το Βιβλίο των Νεκρών της Αιγύπτου. Αυτό που στο Βιβλίο των Νεκρών αναφέρεται ως «δεν έχω κλέψει». Έγινε «ου κλέψεις». «Δεν έχω σκοτώσει», έγινε «ου φονεύσεις». «Δεν έχω πει ψέματα», έγινε «ου ψευδομαρτυρήσεις». κ.λ.π. Για την ακρίβεια, η Αιγυπτιακή θρησκεία είναι βασικό θεμέλιο για την ιουδαϊκό-χριστιανική θεολογία. Βάφτιση, μεταθανάτια ζωή, τελική κρίση, γέννηση από παρθένα, ανάσταση, σταύρωση, η Κιβωτός της Διαθήκης, περιτομή, σωτήρες, Θεία Κοινωνία, μεγάλη πλημμύρα, Πάσχα, Χριστούγεννα, Ιουδαϊκό Πάσχα και πολλά ακόμη είναι Αιγυπτιακά στοιχεία, πολύ πιο πρώιμα από τον Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό.
Ο Ιουστίνος Μάρτυρας, (100-165 μ.Χ) ένας από τους πρώτους ιστορικούς του Χριστιανισμού έγραψε: «Όταν λεμέ ότι ο Ιησούς Χριστός ο Δάσκαλος μας γεννήθηκε χωρίς σεξουαλική επαφή, σταυρώθηκε και πέθανε για να αναστηθεί και να ανέλθει και πάλι στους ουρανούς, δεν λέμε τίποτα διαφορετικό από αυτά που πιστεύουμε για τους γιους του Δια.
Σε ένα άλλο κείμενο του έγραψε: Γεννήθηκε από μια παρθένα, ομοίως με όσα πιστεύουμε και για τον Περσέα. Είναι φανερό το ότι τόσο ο Ιουστίνος, όσο κι οι άλλοι πρώιμοι Χριστιανοί ήξεραν πόσο πολύ έμοιαζε ο Χριστιανισμός στις παλιότερες παγανιστικές θρησκείες. Ο Ιουστίνος, όμως, είχε μια λύση. Κατά την άποψη του, τα έκανε όλα ο Διάβολος. Ο Διάβολος είχε προνοήσει να έρθει πριν τον Ιησού και να γεμίσει με τα στοιχεία του τον παγανιστικό κόσμο.
Δογματικός Χριστιανισμός. Εντυπωσιακός!
Αυτοί οι τύποι πιστεύουν πραγματικά ότι ο κόσμος υπάρχει 12.000 χρονιά. Μα το Θεώ!
Ρώτησα έναν κάποτε. Τι πιστεύεις για τα απολιθώματα δεινοσαύρων; Μου είπε: «Απολιθώματα δεινοσαύρων»; Τα έβαλε ο Θεός για να δοκιμάσει την πίστη μας. Νομίζω ότι ο Θεός έβαλε εσένα για να δοκιμάσει την πίστη μου, φιλαράκο. Η Βίβλος δεν είναι τίποτε περισσότερο από αστροθεολογικό, λογοτεχνικό υβρίδιο όπως όλοι σχεδόν οι θρησκευτικοί μύθοι πριν από αυτήν. Για την ακρίβεια, η μεταφορά στοιχείων από ένα πρόσωπο σε άλλο είναι φανερή μέσα και στην ιδία την Βίβλο.Στην Παλιά Διαθήκη υπάρχει η ιστορία του Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ ήταν το πρωτότυπο για τον Ιησού. Ο Ιωσήφ γεννήθηκε από θαύμα, ο Ιησούς γεννήθηκε από θαύμα. Ο Ιωσήφ ήταν από οικογένεια 12 αδελφών, ο Ιησούς είχε 12 μαθητές. Ο Ιωσήφ πουλήθηκε για 20 αργύρια, ο Ιησούς για 30 αργύρια. Ο αδελφός Ιούδας προτείνει τη πώληση του Ιωσήφ, ο μαθητής Ιούδας προτείνει την πώληση του Ιησού. Ο Ιωσήφ ξεκίνησε να δουλεύει στα 30, ο Ιησούς ξεκίνησε να δουλεύει στα 30. Και οι ομοιότητες συνεχίζονται..
Επιπλέον, υπάρχει κάποια, πέραν της Βίβλου, ιστορική ένδειξη κάποιου ατόμου ονόματα Ιησού, Υιού της Μαρίας που ταξίδευε με 12 μαθητές, θεραπεύοντας και τα σχετικά; Υπάρχουν αμέτρητοι ιστορικοί που έζησαν στην περιοχή της Μεσογείου την ίδια περίοδο που φαινομενικά έζησε κι ο Ιησούς. Πόσοι ιστορικοί καταγραφούν κάτι σχετικά με αυτόν; ΚΑΝΕΝΑΣ. Παρόλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι ιστορικοί υποστηρικτές του Ιησού δεν υποστήριξαν το αντίθετο. 4 ιστορικοί προσπάθησαν με αναφορές τους να υποστηρίξουν την ύπαρξη του Ιησού. Ο Πλήνειος ο νεότερος, ο Σουιτώνιος και ο Κορνήλιος Τάκιτος ήταν οι τρεις πρώτοι. Η αναφορά του καθενός περιλαμβάνει λίγες μόνο λέξεις, στην καλύτερη περίπτωση και αναφέρονται μόνο στον Χρήστο, ή στον Χριστό που στην πραγματικότητα δεν είναι όνομα, αλλά τίτλος. Σημαίνει «μυρωμένος». Η τέταρτη πηγή είναι ο Φλάβιος Ιώσηπος. Είναι γνωστό ότι αποτελεί πλαστογραφία. Δυστυχώς, θεωρείται ακόμα και σήμερα ως αληθινή.
Είναι λογικό να πιστεύει κανείς ότι κάποιος που αναστήθηκε και ανήλθε στους ουρανούς μπροστά σε όλους κι έκανε τόσα θαύματα, θα είχε θέση στις αναφορές των ιστορικών της εποχής. Δεν είχε, επειδή μόλις υπολογιστούν τα δεδομένα εμφανίζονται μεγάλες πιθανότητες, η μορφή που θεωρούμε ως Ιησού, να μην υπήρξε ποτέ.
«Η χριστιανική θρησκεία είναι μια παρωδία της λατρείας του Ηλίου όπου τοποθετώντας έναν άνθρωπο, ονόματι Χριστό, στην θέση του Ηλίου του απέδωσαν την ιδία λατρεία, που αρχικά απέδιδαν στον Ήλιο». (Τόμας Πέιν 1737-1809).
Δεν θέλω να είμαι αγενείς, αλλά θέλω να μιλάμε με γεγονότα. Δεν θέλω να θίξω κανέναν, αλλά θέλω να είμαι θεωρητικά σωστή σε αυτό που κατανοούμε και θεωρούμε αληθινό.
Ο Χριστιανισμός Ιουδαϊο-χριστιανισμός απλά δεν βασίζεται στην αλήθεια όπως και οι άλλες θρησκείες. Πιστεύω πως ο Χριστιανισμός δεν ήταν κάτι περισσότερο, από μια ρωμαϊκή ιστορία, που αναπτύχθηκε για πολιτικούς σκοπούς. Η αλήθεια είναι, ότι ο Ιησούς ήταν ηλιακή θεότητα της Γνωστικής Χριστιανικής Αίρεσης. Κι όπως όλοι οι παγανιστικοί Θεοί, ήταν μια μυθική μορφή. Λόγω της πολιτικής επιβολής εξιστορήθηκε η μορφή του Ιησού με σκοπό τον κοινωνικό έλεγχο.
Το 325 μ.Χ στη Ρώμη, ο Μ. Κωνσταντίνος συγκάλεσε το συμβούλιο της Νίκαιας.
Σε αυτό το συμβούλιο αναγνωριστικέ το Χριστιανικό δόγμα σαν επίσημη θρησκεία.
Και ξεκίνησε η αιματοβαμμένη ιστορία του Χριστιανισμού και των ψεμάτων. Για τα επόμενα 1.600 χρόνια το Βατικανό διατηρούσε την πολιτική του εξουσία σε όλη την Ευρώπη οδηγώντας σε «χαρούμενες» περιόδους, όπως οι Σκοτεινοί Αιώνες μαζί με διαφωτιστικά γεγονότα, όπως οι Σταυροφορίες κι η ιερά εξέταση. Ο Χριστιανισμός, μαζί με τις υπόλοιπες θρησκείες, είναι η μεγαλύτερη απατή της εποχής μας. Χρησιμοποιείται για να αποσπάσει τους ανθρώπους από τον πραγματικό κόσμο και μεταξύ τους. Υποστηρίζει την τυφλή υποταγή στη εξουσία. Μειώνει το αίσθημα της ευθύνης, υποστηρίζοντας ότι ο «Θεός» ελέγχει τα πάντα και δικαιολογεί αποτρόπαια εγκλήματα στο όνομα του λόγου του Θεού. Και πάνω από όλα, ενισχύει αυτούς που γνωρίζουν την αλήθεια αλλά χρησιμοποιούν το μύθο, για να χειραγωγούν και να ελέγχουν την κοινωνία. Ο θρησκευτικός μύθος είναι η πιο πανίσχυρη δημιουργία και λειτουργεί σαν πρώιμο έδαφος για να αναπτυχθούν κι οι υπόλοιποι μύθοι. Ο μύθος είναι μια άποψη, η οποία αν και ευρέως αποδεκτή, είναι λάθος.
Από θρησκευτική άποψη, ο μύθος εξυπηρετεί στο να κατευθύνει τους ανθρώπους.
Δεν επικεντρώνονται στην σχέση της ιστορίας με την πραγματικότητα, αλλά στον σκοπό της. Η ιστορία δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνον εφόσον θεωρείται αληθινή από την κοινωνία ή το έθνος. Δεν συζητούν αν κάποιοι έχουν το θράσος να αμφισβητούν την εγκυρότητα αυτής της ιερής ιστορίας. Οι άρχοντες της πίστης δεν μπαίνουν σε διαδικασία διαλόγου μαζί τους. Τους αγνοούν, ή τους χαρακτηρίζουν βλάσφημους.
Από την τανία Zeitgeist 1
Η θρησκεία έχει πείσει τους ανθρώπους, ότι υπάρχει ένας αόρατος άνθρωπος, που ζει στον ουρανό, και παρακολουθεί όλα όσα κάνεις, κάθε στιγμή της ημέρας. Και ο αόρατος άνθρωπος έχει μια λίστα από δέκα πράγματα που δεν πρέπει να κάνεις. Κι αν κάνεις οτιδήποτε από τα δέκα, έχει ένα ξεχωριστό μέρος, γεμάτο φωτιά, καπνό, κάψιμο, βασανιστήρια και μαρτύριο όπου θα σε στείλει να ζήσεις, να υποφέρεις, να καίγεσαι, να φωνάζεις και να κλαις στον αιώνα τον άπαντα.. «Αλλά σ' αγαπάει»! Σε αγαπάει. Σε αγαπάει και χρειάζεται λεφτά. Χρειάζεται πάντα λεφτά! Είναι παντοδύναμος, πανάγαθος, παντογνώστης και πάνσοφος. Αλλά ένα παράξενο πράγμα, δεν μπορεί να υπολογίσει τα λεφτά! Η θρησκεία κερδίζει δισεκατομμύρια δολάρια ευρώ, δεν πληρώνει φόρους και θέλει πάντα κι άλλα.
Η μεγαλύτερη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ.
Ο Ήλιος μας! Από το 10.000 προ Χριστού η ιστορία είναι γεμάτη από μαρτυρίες για το σεβασμό και την λατρεία για αυτόν. Κι είναι απλό το γιατί, καθώς κάθε πρωί ο Ήλιος ανέτελλε κι έφερνε φως ζεστασιά και ασφάλεια, προστατεύοντας τον άνθρωπo από το κρύο σκοτάδι της νύχτας. Χωρίς αυτόν οι καλλιέργειες και τα σιτηρά δεν θα μεγάλωναν και δεν θα υπήρχε ζωή στον πλανήτη. Αυτά τα γεγονότα κάνουν τον ήλιο το πιο λατρευτό αντικείμενο αιωνίως. Αντίστοιχα, έδιναν μεγαλύτερη σημασία και στα άστρα. Με την παρακολούθηση των άστρων μπορούσαν να προσμένουν γεγονότα που εμφανίζονταν σποραδικά όπως εκλείψεις και πανσέληνοι. Κατηγοριοποίησαν τις αστρικές ομάδες σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε αστερισμούς. Ο ζωδιακός κύκλος, ένα από τα πιο παλιά σύμβολα της ανθρώπινης ιστορίας. Αναπαριστά το πέρασμα του Ηλίου από τους 12 αστερισμούς στη διάρκεια ενός έτους. Δείχνει επίσης τους 12 μήνες, τις 4 εποχές, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες. Ο ζωδιακός κύκλος βασίζεται στο ότι οι αστερισμοί είχαν μορφή ανθρώπων ή σχημάτιζαν αντικείμενα και ζώα. Οι πρώτοι πολιτισμοί, όχι απλά λάτρευαν τον Ήλιο και τα άστρα, αλλά τους έδιναν ανθρώπινη υπόσταση κι έπλαθαν παραμυθία για την ύπαρξη τους. Ο Ήλιος, ο προσφέρων την ζωή και ο προστάτης των πάντων, θεωρούταν ο εκπρόσωπος του απρόσωπου δημιουργού, γνωστός κι ως Θεός. Ο Ήλιος-γιος του Θεού. Το φως του κόσμου. Ο σωτήρας της ανθρωπότητας. Αντίστοιχα, οι 12 αστερισμοί αντιπροσώπευαν τα μέρη του ταξιδιού του Ήλιου-γιου του Θεού. Και τους έδωσαν ονόματα που αναφέρονταν σε στοιχεία της φύσης που συνέβαιναν τις συγκεκριμένες περιόδους. Για παράδειγμα ο νεροκουβαλητής, που φέρνει τις ανοιξιάτικες βροχές.
Ο Ώρος. Είναι ο Θεός Ήλιος της Αιγύπτου το 3000 π.Χ. είναι η προσωποποίηση του Ήλιου κι η ζωή του συμβολίζει τις κινήσεις του στον ουρανό. Από τα αρχαία ιερογλυφικά της Αιγύπτου, γνωρίζουμε πολλά για τον ουράνιο μεσσία. Για παράδειγμα, ο Ώρος δήλωνε τον Ήλιο ή το φως κι είχε έναν ορκισμένο εχθρό τον Σεθ. Κι ο Σεθ ήταν η προσωποποίηση του σκότους ή της νύχτας.
Κάθε πρωί, ο Ώρος κέρδιζε την μάχη απέναντι του Σεθ, αλλά το βράδυ ο Σεθ υπερνικούσε τον Ώρο και τον έστελνε στον κόσμο των νεκρών. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το σκοτάδι ενάντια στο φως ή το καλό εναντίον του κακού, είναι από τις αρχαιότερες και πιο γνωστές διαμάχες. Και εκδηλώνεται σε πολλά επίπεδα μέχρι και στις μέρες μας. Σε γενικές γραμμές, η ιστορία του Ώρου έχει ως εξής: Ο Ώρος γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, από την παρθένα Ίσιδα-Μαρία. Την γέννηση του σηματοδότησε ένα αστέρι στην Ανατολή, το οποίο ακολούθησαν 3 βασιλιάδες για να βρουν και να στολίσουν τον νεογέννητο σωτήρα. Σε ηλικία 12 χρόνων δίδασκε άλλα παιδιά. Στην ηλικία των 30 χρόνων βαφτίστηκε από τον Άναπα και ξεκίνησε το κήρυγμα του. Ο Ώρος είχε 12 μαθητές, με τους οποίους ταξίδευε παρέα κάνοντας θαύματα, όπως να θεραπεύει τους αρρώστους και να περπατάει στο νερό. Ήταν γνωστός με πολλά τιμητικά ονόματα, όπως «αλήθεια», «το φως», «ο αγαπημένος γιος Του», «ο καλός ποιμένας», «ο αμνός του Θεού», και άλλα πολλά. Αφού τον πρόδωσε ο Τυφών, ο Ώρος σταυρώθηκε, θάφτηκε για τρεις μέρες και μετά αναστήθηκε. Αυτά τα στοιχειά του Ώρου, αυθεντικά ή όχι, έχουν εισχωρήσει σε πολλούς άλλους λαούς και πολλοί άλλοι Θεοί έχουν γενικά το ίδιο μυθολογικό υπόβαθρο. Ο Aτυς από την Φρυγία, γεννημένος από την παρθένα Νάνα στις 25 Δεκεμβρίου. Τον σταύρωσαν, τον έκλεισαν σε τάφο και μετά από τρεις μέρες αναστήθηκε. Ο Κρίσνα της Ινδίας, από την παρθένα Ντεβέκι με ένα αστέρι να σημαίνει την γέννηση του. Έκανε θαύματα με τους μαθητές του κι αναστήθηκε μετά τον θάνατο του. Ο Διόνυσος της Ελλάδας, γεννήθηκε από μια παρθένα στις 25 Δεκεμβρίου ήταν περιπλανώμενος δάσκαλος κι έκανε θαύματα, όπως να αλλάζει το νερό σε κρασί. Τον αποκαλούσαν «Βασιλέα των βασιλέων», «μοναχογιό Του», «Α και Ω» και πολλά άλλα. Και μετά το θάνατο του αναστήθηκε. Ο Μίθρα της Περσίας, γεννημένος από μια παρθένο στις 25 Δεκεμβρίου. Είχε 12 μαθητές κι έκανε θαύματα. Μετά τον θάνατο του έμεινε θαμμένος για τρεις μέρες, μέχρι να αναστηθεί. Τον αποκαλούσαν «η αλήθεια», «το φως», και πολλά παρόμοια. Έχει ενδιαφέρον ότι η μέρα λατρείας του Μίθρα ήταν η Κυριακή. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν ένα σωρό σωτήρες από κάθε περίοδο στον κόσμο που έχουν αυτά τα βασικά γνωρίσματα. Το ερώτημα παραμένει. Γιατί όλα αυτά τα κοινά χαρακτηριστικά; Γιατί η γέννηση από παρθένα στις 25 Δεκεμβρίου;
Γιατί να μένουν πεθαμένοι για 3 μέρες, μέχρι να αναστηθούν; Γιατί οι 12 μαθητές ή ακόλουθοι;
Για να το απαντήσουμε, ας μελετήσουμε τον πιο πρόσφατο από τους ουράνιους μεσσίες. Ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε από την παρθένο Μαρία στις 25 Δεκεμβρίου στην Βηθλέεμ. Την γέννηση του σήμανε ένα αστέρι από την Ανατολή, που το ακολούθησαν 3 βασιλιάδες για να βρουν και να προσφέρουν δώρα στον νέο σωτήρα. Στα 12 του δίδασκε άλλα παιδιά και στα 30 βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαφτιστή. Και μετά ξεκίνησε το κήρυγμα του. Ο Ιησούς ταξίδευε με 12 μαθητές και έκανε θαύματα, όπως να θεραπεύει τους αρρώστους, να περπατάει στο νερό, να ανασταίνει τους νεκρούς.. είναι επίσης γνωστός ως «ο Βασιλεύς των Βασιλέων», «ο Υιός του Θεού», «το φως του κόσμου», «το Α και το Ω», «ο αμνός του Θεού» και πολλά άλλα. Αφού τον πρόδωσε ο μαθητής του, ο Ιούδας, για 30 αργύρια, σταυρώθηκε, έμεινε θαμμένος για τρεις μέρες κι έπειτα αναστήθηκε, κι ανήλθε στους ουρανούς.
Καταρχήν, η ακολουθία γεννήσεων έχει να κάνει με την αστρολογία. Το αστέρι στην Ανατολή είναι ο Σείριος, το πιο λαμπρό αστέρι, που στις 25 Δεκεμβρίου ευθυγραμμίζεται με τα 3 λαμπρότερα αστερία της ζώνης του Ωρίωνα. Αυτά τα 3 αστέρια έχουν την ονομασία τους από αρχαιοτάτων χρόνων «οι 3 Βασιλιάδες». Και οι 3 Βασιλιάδες μαζί με το λαμπρότερο αστέρι, τον Σείριο δείχνουν προς την ανατολή του Ήλιου στις 25 Δεκεμβρίου. Για αυτό οι 3 Βασιλιάδες ακολουθούν το αστέρι από την Ανατολή, προκειμένου να δουν την ανατολή την γέννηση του Ήλιου. Η παρθένος Μαρία είναι ο αστερισμός Βίργκο, γνωστός Βίργκο ή παρθένος. Βίργκο στα λατινικά σημαίνει Παρθένος. Το αρχαίο λογότυπο για την Βίργκο είναι το παραλλαγμένο Μ. (m). Για αυτό κι η Μαρία, ομοίως με τις άλλες παρθένες, όπως η μητέρα του Άδωνη, η Μύρα ή η μητέρα του Βούδα Μάγια, ξεκινούν τα ονόματα τους από το Μ. Η Βίργκο ήταν επίσης γνωστή ως «ο οίκος του άρτου» κι η αναπαράσταση της ήταν μια παρθένα να κρατάει ένα δεμάτι στάρι. Αυτός ο οίκος του άρτου και το σιτάρι συμβολίζουν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη, την περίοδο του θερισμού. Αντίστοιχα κι η Βηθλεέμ μεταφράζεται κυριολεκτικά σαν «οίκος του άρτου». Συνεπώς η Βηθλεέμ είναι μια αναφορά στον αστερισμό Βίργκο μια τοποθεσία στον ουρανό κι όχι στην γη. Υπάρχει κι άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο που λαμβάνει χώρα στις 25 Δεκεμβρίου, ή αλλιώς στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Από το εαρινό στο χειμερινό ηλιοστάσιο, οι μέρες γίνονται μικρότερες και πιο κρύες. Και κοιτώντας από το βόρειο ημισφαίριο ο Ήλιος φαίνεται να κινείται προς τον νότο, να μικραίνει και να είναι ανεπαρκής. Η μικρές ημέρες κι η εξάλειψη της σοδειάς, όπως πλησιάζουμε στο χειμερινό ηλιοστάσιο συμβόλιζε για τους αρχαίους την πορεία προ του θάνατο. Ήταν ο θάνατος του Ηλίου. Και ως τις 22 Δεκεμβρίου, ο αφανισμός του Ήλιου, ήταν πια ολοφάνερος. Καθότι, κινούμενος προς τον νότο για 6 μήνες ο Ήλιος φτάνει στο χαμηλότερο σημείο στον ορίζοντα. Και τότε συμβαίνει κάτι παράξενο: Ο Ήλιος σταματά να κινείτε νότια και μένει σχεδόν σταθερός για 3 μέρες, (22, 23, 24, /12ου). Και σε αυτές τις 3 μέρες ο Ήλιος μένει στην κλίμακα του Σταυρού του Νότου, ή στον αστερισμό του Σταυρού. Και μετά από αυτό, στις 25 Δεκεμβρίου ο Ήλιος μετακινείτε μια μοίρα, αυτή τη φορά προς το βορρά προμηνύοντας μεγαλύτερες μέρες, ζεστασιά και την άνοιξη. Κι όπως είχε ειπωθεί: Ο Υιός πέθανε στον Σταυρό, έμεινε νεκρός για τρεις μέρες, μέχρι να αναστηθεί. Για αυτό ο Ιησούς κι αμέτρητοι άλλοι Θεοί του Ήλιου χαρακτηρίζονται από την σταύρωση, τον 3μερο θάνατο και την ανάσταση. Είναι η μεταβατική περίοδος του Ήλιου, προτού αλλάξει πορεία ξανά προς το βόρειο ημισφαίριο, φέρνοντας την άνοιξη και κατ' επέκταση τη σωτηρία. Παρόλα αυτά, δεν γιόρταζαν την ανάσταση του Ήλιου, μέχρι την εαρινή ισημερία ή αλλιώς το Πάσχα. Αυτό γίνεται επειδή η εαρινή ισημερία ο Ήλιος υπερνικά το διαβολικό σκοτάδι μιας κι από εκεί κι έπειτα, η μέρα διαρκεί περισσότερο από την νύχτα, κι αναδύονται οι αναζωογονητικές ουσίες της άνοιξης.
Πιθανότατα, το πιο εμφανές αστρολογικό σύμβολο σχετικά με τον Ιησού, αφορά τους 12 μαθητές. Είναι απλά οι 12 αστερισμοί του ζωδιακού κύκλου πλάι στους οποίους ταξιδεύει ο Ιησούς, σαν τον Ήλιο. Για την ακρίβεια, ο αριθμός 12 χρησιμοποιείται κατά κόρον στην Βίβλο. Αυτό το κείμενο έχει την μεγαλύτερη δυνατή σχέση με την αστρολογία.
Γυρνώντας στον σταυρό του ζωδιακού κύκλου, την αλληγορική ζωή του Ήλιου αυτό δεν είναι απλά μια καλλιτεχνική ερμηνεία της κίνησης του Ηλίου. Ήταν επίσης ένα παγανιστικό, πνευματικό σύμβολο που η γνωστότερη μορφή του ήταν αυτή.
Αυτή δεν είναι κάποιο σύμβολο του Χριστιανισμού. Είναι μια παγανιστική αποδοχή του σταυρού του ζωδιακού κύκλου. Για αυτό ο Ιησούς πάντα απεικονίζεται με τον σταυρό στο κεφάλι του. Γιατί ο Ιησούς είναι ο Ήλιος. Ο Υιός του Θεού, το φως του κόσμου ο ανατέλλων σωτήρας, ο οποίος θα ξαναέρθει όπως κάθε μέρα με το μεγαλείο του Θεού που αμύνεται ενάντια στις δυνάμεις του σκότους κι όπως γεννιέται κάθε μέρα και φαίνεται να έρχεται από τα σύννεφα, ψηλά στον ουρανό με το Ακάνθινο Στέφανο του ή αλλιώς, τις ηλιαχτίδες. Από τις πολλές αστρολογικές/αστρονομικές μεταφορές της Βίβλου, μια από τις πιο σημαντικές, έχει να κάνει με τις εποχές.
Σε όλες τις γραφές, υπάρχουν αμέτρητες αναφορές στην «εποχή». Για να το κατανοήσουμε αυτό, πρέπει να γνωρίζουμε το φαινόμενο που είναι γνωστό ως «μετάπτωση» των ισημεριών. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, όπως και οι παλιότεροι πολιτισμοί από αυτούς που ήταν οι Έλληνες, διέκριναν ότι περίπου κάθε 2.150 χρόνια η ανατολή του Ήλιου την εαρινή ισημερία, γίνονταν σε διαφορετικό αστερισμό του ζωδιακού κύκλου. Αυτό οφείλεται σε μια ελλειπτική ταλάντωση που πραγματοποιεί η Γη περιστρεφόμενη γύρω από τον άξονα της. Ονομάζεται «μετάπτωση», επειδή οι αστερισμοί πάνε προς τα πίσω αντί για την συνηθισμένη, ετήσια τροχιά τους.
Ο απαιτούμενος χρόνος για να περάσει η μετάπτωση κι από τους 12 αστερισμούς είναι χοντρικά 25.756 χρόνια. Αποκαλείται επίσης και κύκλος του Μεγάλου Ενιαυτού. Οι αρχαίοι πολιτισμοί έδιναν μεγάλη σημασία σε αυτό, κι αναφέρονταν σε κάθε 2.150 χρόνια ως μια εποχή. Από το 4.300 π.Χ, μέχρι το 2.150 π.Χ. ήταν η εποχή του Ταύρου. Από το 2.150 π.Χ μέχρι το 1 μ.Χ ήταν η εποχή του Κριού. Από το 1 μ.Χ μέχρι το 2.150 μ.Χ είναι η εποχή των Ιχθύων, η εποχή στην οποία είμαστε εμείς τώρα. Και γύρω στο 2.150 θα μπούμε στην νέα εποχή, την εποχή, του Υδροχόου.
Η Βίβλος περιγράφει, σε γενικές γραμμές, γεγονότα τριών εποχών προμηνύοντας και μια τέταρτη.
Στην Παλιά Διαθήκη, όταν ο Μωυσής κατεβαίνει από το όρος Σινά με τις δέκα εντολές, κλονίζεται, επειδή οι άνθρωποι προσκυνούσαν ένα χρυσό βουβάλι. Για την ακρίβεια έσπασε τις πλάκες και τους πρόσταξε να αλληλοσκοτωθούν για να εξαγνιστούν. Οι περισσότεροι μελετητές αποδίδουν αυτήν την οργή, στο γεγονός ότι οι Ισραηλίτες λάτρευαν ένα ψευδές είδωλο ή κάτι αντίστοιχο.
Η αλήθεια είναι, ότι το χρυσό βουβάλι αντιπροσωπεύει την εποχή του Ταύρου κι ο Μωυσής την εποχή του Κριού. Για αυτό οι Εβραίοι φυσάνε μέχρι σήμερα το κέρατο του κριαριού.
Ο Μωυσής αντιπροσωπεύει την νέα εποχή του Κριαριού και το κατώφλι της νέας εποχής, όλοι οφείλουν να αποκηρύξουν την παλιά. Κι άλλες θεότητες μαρτυρούν αυτήν την μετάβαση, όπως ο Μίθρας, ένας προχριστιανικός Θεός, που με το ίδιο συμβολισμό, σκοτώνει τον Ταύρο.
Ο Ιησούς, τώρα, είναι αυτός που μας προετοιμάζει για την μετά τον Κριό εποχή την εποχή των Ιχθύων ή των ψαριών. Ο συμβολισμός των ψαριών χρησιμοποιείτε ευρέως στην Καινή Διαθήκη.
Ο Ιησούς ταΐζει 5.000 ανθρώπους με 5 ψωμιά και 2 ψάρια. Όταν ξεκινάει το κήρυγμα του στην Γαλιλαία αναπτύσσει φιλία με 2 ψαράδες που τον ακολουθούν. Και θεωρώ ότι όλοι έχουμε δει τα αυτοκόλλητα ψαριά στους προφυλακτήρες των αυτοκινήτων.
Αλλά ελάχιστοι ξέρουν την πραγματική τους σημασία. Είναι ένα παγανιστικό αστρολογικό σύμβολο για την βασιλεία του Ήλιου την εποχή των Ιχθύων. Επιπλέον, η γέννηση του Ιησού σηματοδοτεί και την έναρξη αυτής της εποχής.
Στο κατά Λουκά 22:10 όταν ρωτάνε οι μαθητές τον Ιησού πότε θα είναι το επόμενο Πάσχα, αφού φύγει ο ίδιος, ο Ιησούς απαντάει:
«Προσέξτε, όταν μπαίνετε στην πόλη θα συναντήσετε έναν άντρα, που κρατάει μια κανατά με νερό. Ακολουθήστε τον στο σπίτι που θα μπει». Αυτό το κείμενο περιέχει πασιφανείς αστρολογικές αναφορές. Ο άνθρωπος με την κανατά με το νερό είναι ο Υδροχόος, ο νεροκουβαλητής, που πάντα απεικονίζεται σαν ένας άνθρωπος που χύνει νερό από ένα κανάτι. Αντιπροσωπεύει την εποχή μετά τους Ιχθύες. Κι όταν ο Ήλιος (ο Υιός του Θεού) εγκαταλείπει την εποχή των Ιχθύων (Ιησούς), θα μπει στο σπίτι του Υδροχόου καθώς ο Υδροχόος διαδέχεται τους Ιχθύες στην μετάπτωση των ισημεριών. Το μόνο που λέει ο Ιησούς είναι ότι την εποχή των Ιχθύων ακολουθεί η εποχή του Υδροχόου.
Όλοι έχουμε ακούσει για την συντέλεια και το τέλος του κόσμου. Πέραν των απεικονίσεων στην Αποκάλυψη, η ουσία αυτής της ιδέας είναι στο κατά Ματθαιον 28:20, όπου ο Ιησούς λέει: «Θα είμαι μαζί σας μέχρι το τέλος του κόσμου». Παρόλα αυτά, στην απόδοση της Βίβλου από τον Κινγκ Τζέιμς ο «κόσμος» είναι ένα από τα πολλά μεταφραστικά λάθη. Η πρωτότυπη λέξη «αιών»,
που σημαίνει εποχή. «Θα είμαι μαζί σας μέχρι το τέλος της εποχής». Που είναι η αλήθεια, μιας κι η ταύτιση του Ιησού με τους Ιχθύες θα πάψει μόλις ο ήλιος μπει στην εποχή του Υδροχόου. Όλη η ιδέα του τέλους του κόσμου, είναι δυσερμηνεία της αστρολογικής αλληγορίας. Ας το πούμε στους σχεδόν 100 εκατομμύρια ανθρώπους στην Αμερική που πιστεύουν ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου. Επιπλέον, ο χαρακτήρας του Ιησού, που είναι ένα λογοτεχνικό και αστρολογικό υβρίδιο, είναι η εναλλακτική προβολή του Αιγύπτιου Θεού-Ήλιου, Ώρου.
Για παράδειγμα, βρέθηκαν επιγραφές στους τοίχους ενός ναού 3.500 χρόνων στο Λούξορ της Αιγύπτου και εικόνες με τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου, την Άσπιλη Σύλληψη την γέννηση και την λατρεία του Ώρου.
Οι εικόνες ξεκινούν με την ανακοίνωση στην παρθένα Ίσιδα ότι θα συλλαβει τον Ώρο κι έπειτα με τον Νέφθυ, το Άγιο Πνεύμα, που αφήνει έγκυο την παρθένα και μετά την γέννηση και την λατρεία. Είναι ακριβώς η ίδια ιστορία με την σύλληψη του Ιησού. Για την ακρίβεια, οι απόλυτες ομοιότητες μεταξύ της Αιγυπτιακής θρησκείας και του Χριστιανισμού, είναι εντυπωσιακές. Και οι παραλλαγές είναι συνεχείς.
Η ιστορία της κιβωτού του Νώε είναι παρμένη αυτούσια. Η ιδέα μιας μεγάλης πλημμύρας ήταν συχνή στον αρχαίο κόσμο, με περισσότερες από 200 σχετικές αναφορές σε διαφορετικές περιόδους. Εντούτοις χρειάζεται να κοιτάξει κανείς αλλού για μια προχριστιανική πηγή από το Έπος του Γκιλγκαμές, που γράφτηκε το 2.600 π.Χ. Αναφέρεται σε μια μεγάλη πλημμύρα που έστειλε ο θεός σε μια κιβωτό που έσωσε τα ζώα που ήταν μέσα της, ακόμα και στην ελευθέρωση και στην επιστροφή του περιστεριού, ακριβώς όπως και στην Βίβλο, μαζί με κάποιες ακόμα ομοιότητες.
Και μετά υπάρχει κι η παραλλαγή της ιστορίας του Μωυσή. Μετά την γέννηση του ο Μωυσής τοποθετήθηκε σε ένα καλάθι από καλάμια και τον αφήσαν σε έναν ποταμό, προκειμένου να γλιτώσει την βρεφοκτονία. Τον έσωσε μια βασίλισσα και τον μεγάλωσε σαν πρίγκιπα. Η ιστορία με το μωρό και το καλάθι, είναι πιστή αντιγραφή του μύθου του Σαργώνος από την Ακκάδ από το 2.250 π.Χ. Ο Σαργών γεννήθηκε, τοποθετήθηκε σε ένα καλάθι για να γλιτώσει την βρεφοκτονία και τον άφησαν σε ένα ποταμό. Τον έσωσε και τον μεγάλωσε η βασίλισσα Άκκη. Επιπλέον, ο Μωυσής είναι γνωστός ως νομοθέτης, αφού έδωσε τις 10 εντολές. Παρόλα αυτά, η ιδέα της παράδοσης των νόμων απ τον Θεό σε έναν προφήτη πάνω σε κάποιο βουνό, είναι και αυτή πολύ παλιά. Ο Μωυσής είναι απλά ένας ακόμα νομοθέτης ανάμεσα στους πολλούς της ιστορίας. Στην Ινδία, ο Μανού ήταν μεγάλος νομοθέτης. Στην Κρήτη, ο Μίνωας ανέβηκε στην Δίκτη, όπου ο Δίας του έδωσε τους νόμους. Ενώ στην Αίγυπτο, ήταν ο Μυσής που κουβάλησε τις ιερές πλάκες με τις εντολές του Θεού. Μανού, Μίνωας, Μύσης, Μωυσής.
Όσον αφορά τις 10 εντολές είναι αυτούσια παρμένες από το Βιβλίο των Νεκρών της Αιγύπτου. Αυτό που στο Βιβλίο των Νεκρών αναφέρεται ως «δεν έχω κλέψει». Έγινε «ου κλέψεις». «Δεν έχω σκοτώσει», έγινε «ου φονεύσεις». «Δεν έχω πει ψέματα», έγινε «ου ψευδομαρτυρήσεις». κ.λ.π. Για την ακρίβεια, η Αιγυπτιακή θρησκεία είναι βασικό θεμέλιο για την ιουδαϊκό-χριστιανική θεολογία. Βάφτιση, μεταθανάτια ζωή, τελική κρίση, γέννηση από παρθένα, ανάσταση, σταύρωση, η Κιβωτός της Διαθήκης, περιτομή, σωτήρες, Θεία Κοινωνία, μεγάλη πλημμύρα, Πάσχα, Χριστούγεννα, Ιουδαϊκό Πάσχα και πολλά ακόμη είναι Αιγυπτιακά στοιχεία, πολύ πιο πρώιμα από τον Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό.
Ο Ιουστίνος Μάρτυρας, (100-165 μ.Χ) ένας από τους πρώτους ιστορικούς του Χριστιανισμού έγραψε: «Όταν λεμέ ότι ο Ιησούς Χριστός ο Δάσκαλος μας γεννήθηκε χωρίς σεξουαλική επαφή, σταυρώθηκε και πέθανε για να αναστηθεί και να ανέλθει και πάλι στους ουρανούς, δεν λέμε τίποτα διαφορετικό από αυτά που πιστεύουμε για τους γιους του Δια.
Σε ένα άλλο κείμενο του έγραψε: Γεννήθηκε από μια παρθένα, ομοίως με όσα πιστεύουμε και για τον Περσέα. Είναι φανερό το ότι τόσο ο Ιουστίνος, όσο κι οι άλλοι πρώιμοι Χριστιανοί ήξεραν πόσο πολύ έμοιαζε ο Χριστιανισμός στις παλιότερες παγανιστικές θρησκείες. Ο Ιουστίνος, όμως, είχε μια λύση. Κατά την άποψη του, τα έκανε όλα ο Διάβολος. Ο Διάβολος είχε προνοήσει να έρθει πριν τον Ιησού και να γεμίσει με τα στοιχεία του τον παγανιστικό κόσμο.
Δογματικός Χριστιανισμός. Εντυπωσιακός!
Αυτοί οι τύποι πιστεύουν πραγματικά ότι ο κόσμος υπάρχει 12.000 χρονιά. Μα το Θεώ!
Ρώτησα έναν κάποτε. Τι πιστεύεις για τα απολιθώματα δεινοσαύρων; Μου είπε: «Απολιθώματα δεινοσαύρων»; Τα έβαλε ο Θεός για να δοκιμάσει την πίστη μας. Νομίζω ότι ο Θεός έβαλε εσένα για να δοκιμάσει την πίστη μου, φιλαράκο. Η Βίβλος δεν είναι τίποτε περισσότερο από αστροθεολογικό, λογοτεχνικό υβρίδιο όπως όλοι σχεδόν οι θρησκευτικοί μύθοι πριν από αυτήν. Για την ακρίβεια, η μεταφορά στοιχείων από ένα πρόσωπο σε άλλο είναι φανερή μέσα και στην ιδία την Βίβλο.Στην Παλιά Διαθήκη υπάρχει η ιστορία του Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ ήταν το πρωτότυπο για τον Ιησού. Ο Ιωσήφ γεννήθηκε από θαύμα, ο Ιησούς γεννήθηκε από θαύμα. Ο Ιωσήφ ήταν από οικογένεια 12 αδελφών, ο Ιησούς είχε 12 μαθητές. Ο Ιωσήφ πουλήθηκε για 20 αργύρια, ο Ιησούς για 30 αργύρια. Ο αδελφός Ιούδας προτείνει τη πώληση του Ιωσήφ, ο μαθητής Ιούδας προτείνει την πώληση του Ιησού. Ο Ιωσήφ ξεκίνησε να δουλεύει στα 30, ο Ιησούς ξεκίνησε να δουλεύει στα 30. Και οι ομοιότητες συνεχίζονται..
Επιπλέον, υπάρχει κάποια, πέραν της Βίβλου, ιστορική ένδειξη κάποιου ατόμου ονόματα Ιησού, Υιού της Μαρίας που ταξίδευε με 12 μαθητές, θεραπεύοντας και τα σχετικά; Υπάρχουν αμέτρητοι ιστορικοί που έζησαν στην περιοχή της Μεσογείου την ίδια περίοδο που φαινομενικά έζησε κι ο Ιησούς. Πόσοι ιστορικοί καταγραφούν κάτι σχετικά με αυτόν; ΚΑΝΕΝΑΣ. Παρόλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι ιστορικοί υποστηρικτές του Ιησού δεν υποστήριξαν το αντίθετο. 4 ιστορικοί προσπάθησαν με αναφορές τους να υποστηρίξουν την ύπαρξη του Ιησού. Ο Πλήνειος ο νεότερος, ο Σουιτώνιος και ο Κορνήλιος Τάκιτος ήταν οι τρεις πρώτοι. Η αναφορά του καθενός περιλαμβάνει λίγες μόνο λέξεις, στην καλύτερη περίπτωση και αναφέρονται μόνο στον Χρήστο, ή στον Χριστό που στην πραγματικότητα δεν είναι όνομα, αλλά τίτλος. Σημαίνει «μυρωμένος». Η τέταρτη πηγή είναι ο Φλάβιος Ιώσηπος. Είναι γνωστό ότι αποτελεί πλαστογραφία. Δυστυχώς, θεωρείται ακόμα και σήμερα ως αληθινή.
Είναι λογικό να πιστεύει κανείς ότι κάποιος που αναστήθηκε και ανήλθε στους ουρανούς μπροστά σε όλους κι έκανε τόσα θαύματα, θα είχε θέση στις αναφορές των ιστορικών της εποχής. Δεν είχε, επειδή μόλις υπολογιστούν τα δεδομένα εμφανίζονται μεγάλες πιθανότητες, η μορφή που θεωρούμε ως Ιησού, να μην υπήρξε ποτέ.
«Η χριστιανική θρησκεία είναι μια παρωδία της λατρείας του Ηλίου όπου τοποθετώντας έναν άνθρωπο, ονόματι Χριστό, στην θέση του Ηλίου του απέδωσαν την ιδία λατρεία, που αρχικά απέδιδαν στον Ήλιο». (Τόμας Πέιν 1737-1809).
Δεν θέλω να είμαι αγενείς, αλλά θέλω να μιλάμε με γεγονότα. Δεν θέλω να θίξω κανέναν, αλλά θέλω να είμαι θεωρητικά σωστή σε αυτό που κατανοούμε και θεωρούμε αληθινό.
Ο Χριστιανισμός Ιουδαϊο-χριστιανισμός απλά δεν βασίζεται στην αλήθεια όπως και οι άλλες θρησκείες. Πιστεύω πως ο Χριστιανισμός δεν ήταν κάτι περισσότερο, από μια ρωμαϊκή ιστορία, που αναπτύχθηκε για πολιτικούς σκοπούς. Η αλήθεια είναι, ότι ο Ιησούς ήταν ηλιακή θεότητα της Γνωστικής Χριστιανικής Αίρεσης. Κι όπως όλοι οι παγανιστικοί Θεοί, ήταν μια μυθική μορφή. Λόγω της πολιτικής επιβολής εξιστορήθηκε η μορφή του Ιησού με σκοπό τον κοινωνικό έλεγχο.
Το 325 μ.Χ στη Ρώμη, ο Μ. Κωνσταντίνος συγκάλεσε το συμβούλιο της Νίκαιας.
Σε αυτό το συμβούλιο αναγνωριστικέ το Χριστιανικό δόγμα σαν επίσημη θρησκεία.
Και ξεκίνησε η αιματοβαμμένη ιστορία του Χριστιανισμού και των ψεμάτων. Για τα επόμενα 1.600 χρόνια το Βατικανό διατηρούσε την πολιτική του εξουσία σε όλη την Ευρώπη οδηγώντας σε «χαρούμενες» περιόδους, όπως οι Σκοτεινοί Αιώνες μαζί με διαφωτιστικά γεγονότα, όπως οι Σταυροφορίες κι η ιερά εξέταση. Ο Χριστιανισμός, μαζί με τις υπόλοιπες θρησκείες, είναι η μεγαλύτερη απατή της εποχής μας. Χρησιμοποιείται για να αποσπάσει τους ανθρώπους από τον πραγματικό κόσμο και μεταξύ τους. Υποστηρίζει την τυφλή υποταγή στη εξουσία. Μειώνει το αίσθημα της ευθύνης, υποστηρίζοντας ότι ο «Θεός» ελέγχει τα πάντα και δικαιολογεί αποτρόπαια εγκλήματα στο όνομα του λόγου του Θεού. Και πάνω από όλα, ενισχύει αυτούς που γνωρίζουν την αλήθεια αλλά χρησιμοποιούν το μύθο, για να χειραγωγούν και να ελέγχουν την κοινωνία. Ο θρησκευτικός μύθος είναι η πιο πανίσχυρη δημιουργία και λειτουργεί σαν πρώιμο έδαφος για να αναπτυχθούν κι οι υπόλοιποι μύθοι. Ο μύθος είναι μια άποψη, η οποία αν και ευρέως αποδεκτή, είναι λάθος.
Από θρησκευτική άποψη, ο μύθος εξυπηρετεί στο να κατευθύνει τους ανθρώπους.
Δεν επικεντρώνονται στην σχέση της ιστορίας με την πραγματικότητα, αλλά στον σκοπό της. Η ιστορία δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνον εφόσον θεωρείται αληθινή από την κοινωνία ή το έθνος. Δεν συζητούν αν κάποιοι έχουν το θράσος να αμφισβητούν την εγκυρότητα αυτής της ιερής ιστορίας. Οι άρχοντες της πίστης δεν μπαίνουν σε διαδικασία διαλόγου μαζί τους. Τους αγνοούν, ή τους χαρακτηρίζουν βλάσφημους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου