“Playstation”

του Γιώργου Πανταζόπουλου

Πηγή: Aντίφωνο

Όταν μιλάμε για τον έρωτα τι εννούμε; Εννοούμε προφανώς το γεγονός της κοινωνίας του ευατού μας με τον Άλλο, την περιχώρηση του Άλλου εντός μας και την εκ μέρους του Άλλου περιχώρηση ημών, πάντοτε χάριτι.
Μιλάμε δηλαδή για το κατ' έξοχήν αποκαλυπτικό γεγονός της υπέρβασης των ειδωλικών κατασκευών του εγωιστικού μας θελήματος, των κατασκευών που χρησιμοποιούμε για να μην βρεθούμε αντιμέτωποι με την αλήθεια του Άλλου και συνεπώς την δική μας αλήθεια. Αυτό το οποίο μας αποκαλύπτεται στη σχέση μας με τον συνάνθρωπο είναι η θνητότητά μας. Σε καμμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να συλλάβουμε την πραγματικότητα της μερικότητάς μας, της έλλειψής μας, αλλά και την δυνατότητά μας για μια ακόμη ατέλεστη ερωτική
πληρότητα, για ζωή ατελελεύτητη, αν δεν μας φανέρωνε ο Άλλος ότι η υπαρξή μας είναι κοινωνική, ότι υπάρχουμε εξ΄ αρχής σε κοινωνία με τον Άλλο και ότι οι υπαρκτικές μας δυνατότητες σε περίπτωση ακοινωνησίας θα έμεναν δραματικά ανεκπλήρωτες.
Δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως είναι λαθεμένη η ταύτιση του Άλλου με τις ενεργειές του, γιατί η φανέρωσή της υποστατικής του ετερότητας στη σχέση μας μαζί του είναι ενεργούμενο γεγονός ελευθερίας, το οποίο διαπερνά κάθε είδους κλειστότητα και ξεπερνά κάθε είδους αγκύλωση. Θα μπορούσαμε να πούμε με ασφάλεια οτι οι σχέσεις μας τείνουν στο Άπειρο, αν είναι γεγονότα ερωτικά, γεγονότα αγάπης.
Σήμερα ζούμε, ως επί το πλείστον μια αντίστροφη κατάσταση. Δεν βλέπουμε το πως ενεργείται η υποστατική ετερότητα του Άλλου (αυτό που είναι ο Άλλος, αυτό που δεν ορίζεται και δεν περιορίζετα), αλλά βλέπουμε το τι ενεργείται (το”αποτέλεσμα” των ενεργειών του υποκειμένου, το οποίο κρίνουμε με κριτήρια ωφελιμοθηρικά). Αδυνατούμε να νοιώσουμε το άγγιγμα του Αγαπημένου, να δούμε το βλέμμα του να μας φωτίζει, να μοιραστούμε μαζί του τη χαρά τον πόνο μας, να ζήσουμε ζωή κοινή.
Παραδείγματα υπάχουν πολλά, θα αρκεστούμε σε δύο: Πως άραγε σχετιζόμαστε με τον ασθενή συνάνθρωπο; Πραγματικά δεν υπάρχει για μας ως πρόσωπο, μετρά περισσότερο η αρρωστιά του και όχι ο ίδιος, ενω ξεχνάμε ότι μια τέτοια “μέτρηση” αποκαλύπτει και την δική μας βαρύτατη ασθένεια, το φόβο για τον πόνο, την εξωραισμένη εικόνα του ίδιου μας του ευατού για τον ευατό μας.
Πως όμως βλέπουμε το ανθρώπινο κάλλος; Σάμπως και σε τούτο το πεδίο δεν χωλαίνουμε; Είναι μάλλον κοινή διαπίστωση ότι αισθανόμαστε ποθητοί ως αντικείμενα, γιαυτό και προσπαθούμε να προσφέρουμε το σώμας μας ως πράγμα, ως επί το πλείστον ηδονικό προς κατανάλωση. Ξεχνάμε πάλι ή δεν μας ενδιαφέρει ότι μιά τέτοια στάση φανερώνει κάτι ακόμη: ¨Οτι και ο Άλλος, εξίσου, αντιπροσωπεύει για μας ένα φανταστικό και πλεόν ηδονικό προς κατανάλωση αγαθό (Παρενθετικά θα προσθέσουμε ότι αυτή η ιδιότυπη ειδωλολατρία συνυπάρχει με το παράλογο του διχασμού της ψυχής από το σώμα. ¨Ενα υποκείμενο που έρχεται σε τέτοια απόσταση από το σώμα του, ώστε να το χρησιμοποιεί ώς κάτι άλλο από αυτό που είναι το ίδιο το υποκείμενο, είναι επόμενο να θεωρεί ότι το σώμα του ως μέρος του έχειν του και όχι ως τρόπο του είναι του, γι' αυτό και είναι αδύνατον να δώσει και να πάρει αγάπη με το σώμα, το χρησιμοποιεί μονάχα μηχανικά- κοινή αντιμετώπιση σε κάθε θρησκευτικόευσεβιστικό περιβάλλον, όπου ο γάμος, ας πούμε, λειτουργεί ως νομιμοποίηση της σεξουαλικότητας όπως και σε κάθε “'εκκοσμικευμένο” περιβάλλον , όπου ο γάμος, πάλι, θεωρείται ανόητος, αφού καμμιά νομιμοποίηση δεν προσφέρει. Προτιμά το άτομο, ορθώς, να αποφασίσει το ίδιο για το τι είναι νόμιμο και μή νόμιμο).
Είναι δύσκολο στο σύμπαν των παράλληλων ειδωλικών συσχετισμών που ζούμε (κυριολεκτικά σε μια κοινωνία playstation”)* να ξεπεράσουμε τα προβλήματα της ειδωλολατρίας και του εκνομικισμού, πόσο μάλλον να ανοιχτούμε στο θέλημα του Άλλου. Πρός το παρόν διασκεδάζουμε την απουσία του, κανοντάς την προυπόθεση συνύπαρξης.

* στον περίφημο τούτο τρόπο διασκέδασης δεν μοιραζόμαστε τον χρόνο μας με τον οικείο μας. Εξομοιώνουμε την πραγματικότητα διογκωνοντάς τον ίδιο τον ευατό μας και ασχολούμενοι με την φανταστική του προέκταση. ¨Ετσι ξεχνίομαστε, πάυει να μετρά ο χρόνος παύει να πονά το υπάρχειν.