Οι τρεις Αποκαλυπτικές Θρησκείες: Ισλαμισμός

Αναρτήθηκε από Άθεος

Ο μύθος

Ο Ισμαήλ είναι ο γιος του Αβραάμ που απέκτησε με την Άγαρ και γι αυτό, ο τελευταίος, θεωρείται γενάρχης των Αράβων (Βλέπε Γεν. 16). Ο Ισμαήλ έφυγε στην έρημο Φαράν που έζησε νομαδική ζωή. Παντρεύτηκε μια Αιγύπτια και έκανε 12 παιδιά από τα οποία προήλθε το μεγάλο έθνος των Αράβων (Βλέπε σχετικά Γεν. 17.20).
Η γέννηση του Μωάμεθ ήταν καθορισμένη απ’ το θεό γιατί, απ’ τον 6ο μήνα ακόμα της εγκυμοσύνης της Ανιμέ, της μητέρας του, ο αρχάγγελος Γαβριήλ της ανήγγειλε το χαρμόσυνο γεγονός, λέγοντάς της ότι το παιδί που θα φέρει στον κόσμο θα ονομαστεί Μωάμεθ (ένδοξος), αλλά για την ώρα πρέπει αυτό να κρατηθεί μυστικό. Τρεις μήνες μετά, η Ανιμέ με θαυματουργικό τρόπο και άμωμα, γέννησε τον Μωάμεθ περιτμημένο! Ο ουρανός φωτίστηκε και η γη σείστηκε. Τα άστα υποκλίθηκαν μπροστά του και όλα τα είδωλα στον κόσμο γκρεμίστηκαν. Ένας άγγελος του άνοιξε το στήθος, πλένοντας την καρδιά του νεογέννητου από τα μαύρα στίγματα του προπατορικού αμαρτήματος. Μετά τη γέμισε με ουράνια σοφία και την επανατοποθέτησε στη θέση της! Από κείνη τη στιγμή ο Προφήτης έλαμπε από Φως!
Στην παιδική του ηλικία τα ζώα που συναντούσε τον προσκυνούσαν και κάποια από αυτά μιλούσαν με ανθρώπινη φωνή.
Όταν πια έγινε άνδρας, τον επισκέφτηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και του είπε να διαβάσει ένα μήνυμα του θεού. Αυτός του είπε πως δεν ξέρει γράμματα και τρεις φορές επανειλημμένα τον πρόσταξε να διαβάσει. Όταν κατάλαβε ότι μπορεί να διαβάσει ο θεός του έστελνε όλο και περισσότερα μηνύματα που τον κατεύθυναν σ’ ολόκληρη τη ζωή του. Κατάφερε να ειρηνεύσει τις φυλετικές διαφορές των αράβων και σαν ηγέτης εδραίωσε την μεγάλη ισλαμική αυτοκρατορία για να υπερασπιστεί το θεό από τους εχθρούς του. Ο Μωάμεθ ήταν ένας μεγάλος προφήτης, όπως ήταν ο Μωυσής και ο Χριστός. Αυτούς όμως οι άνθρωποι τους παρανόησαν και γι’ αυτό ο θεός (Αλλάχ) έστειλε τον τελευταίο του προφήτη, για να αποκαταστήσει την αρχική καθαρότητα της πίστης στο μοναδικό θεό που όχι μόνο ξεχάστηκε αλλά και διαστρεβλώθηκε απ’ τους Ιουδαίους και χριστιανούς. Αυτός ήταν ο εκλεκτός του θεού που ήρθε να συμπληρώσει ό,τι οι προηγούμενοι προφήτες (Μωυσής και Ιησούς) άφησαν κενό, συμπληρώνοντας την αποκάλυψη.
Ο Μωάμεθ θεράπευσε πολλούς ανθρώπους και γι αυτό οι «βιογράφοι» του αναφέρουν μύρια θαυμαστά πράγματα που συνέπαιρναν τα μυαλά των πιστών. Για παράδειγμα, ο Μωάμεθ έκανε τη σελήνη να μπει στο δεξί του μανίκι και να βγει απ’ το αριστερό ή να γυροφέρνει πάνω απ’ το ναό Καάμπα της Μέκκα!
Όπως και στην περίπτωση του Μωυσή και των 10 εντολών που πήρε απ’ το θεό, έτσι και εδώ, ένας άγγελος έδωσε στο Μωάμεθ ένα μεταξωτό ρολό. Σ’ αυτό ήταν γραμμένος ο λόγος του θεού (Καλάμ Αλλάχ) που αργότερα αποτέλεσε τον ιερό λόγο του Κορανίου. Στο ιερό αυτό κείμενο, τα πάντα είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο και αποτελούν το Α και το Ω της αστικής και ποινικής τους νομοθεσίας.
Την τελευταία νύχτα της ζωής του στη γη εμφανίστηκε μπροστά του ένα άσπρο ιπτάμενο άλογο πάνω στο οποίο ο Μωάμεθ αναλήφθηκε στους ουρανούς. Μια στάση μόνο έκανε στην Ιερουσαλήμ, όπου και σήμερα ακόμα φαίνονται οι οπλές του αλόγου και το αποτύπωμα του χεριού του στον ιερό Θόλο του Βράχου! Εκεί συναντήθηκε με τον Μωυσή και τον Ιησού που του αναγνώρισαν τον ρόλο του Μεγαλύτερου εκ των Προφητών και ιδρυτή της καλύτερης θρησκείας. Μετά αναλήφθηκε στους ουρανούς και έκτοτε βρίσκεται δεξιά του θεού για να κρίνει τους νεκρούς!
Η αλήθεια
Δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι όλα αυτά ήταν παρμένα απ’ την Ιουδαϊκή και Χριστιανική παράδοση την οποία την έζησαν για χρόνια.
Οι Άραβες είχαν στενούς θρησκευτικούς δεσμούς και με τους Ιουδαίους και με τους χριστιανούς. Οι Ισλαμιστές θεωρούν την Παλαιά και Καινή Διαθήκη ιερά βιβλία. Θεωρώντας ότι στα εδάφια Δευτ. 18.15 και Κατά Ιωάννη 14.16 ο αναφερόμενος προφήτης ήταν ο Μωάμεθ. Ας σημειώσουμε ακόμα ότι ο βασιλιάς Dhu Nuwas (Δαμιανός) του αραβικού βασιλείου των Ομηριτών (λέγονταν και Μακρίβιοι) υιοθέτησε τον Ιουδαϊσμό σαν επίσημη θρησκεία στο νότιο εκείνο κρατίδιο της Αραβίας, απ’ όπου εξαπέλυσε μάλιστα και επίθεση ενάντια σε χριστιανούς Άραβες, τους Νεγράνους.
Ο Ιουδαϊσμός είχε πάντα φυλετικό χαρακτήρα που κάτω απ’ την απειλή γειτονικών λαών πήρε έντονα εθνικιστικό χαρακτήρα.
Ο εθνοχριστιανισμός, σαν εξέλιξη του Ιουδαιοχριστιανισμού, κάτω απ’ την επιρροή μιας πολυφυλετικής αυτοκρατορίας πήρε κοσμικό χαρακτήρα, επιδιώκοντας, μέσω του συγκρητισμού, να εξελιχθεί σε παγκόσμια θρησκεία. Η μελέτη των αρχαίων δοξασιών μας πλούτισε με συγκρητικό υλικό αποδεικνύοντας πανηγυρικά την ομοιότητα των μύθων, των δοξασιών, των λατρειών και των θρησκευτικών συνηθειών ακόμα και μεταξύ πολύ διαφορετικών λαών. Όμοια και ο Ισλαμισμός, η νέα θρησκεία των Αράβων, διαμορφώθηκε κάτω απ’ την ανάγκη που επέβαλλε η ένωση των Αραβικών φυλών. Η συνειδητοποίηση της κοινής τους καταγωγής επέβαλλε την φυλετική ένωση, κάτω από μια κοινή ιδέα, προκειμένου να αντιμετωπίσει, όπως και στους Ιουδαίους, την απειλή των γειτονικών λαών, που έθιγαν τα συμφέροντά τους.
Ο εμπορικός δρόμος που συνέδεε τη Μέκκα με τη Συρία εκτός των άλλων ήταν και ένας πνευματικός δρόμος που συνέδεε τις τρεις εξ’ αποκαλύψεως θρησκείες. Η έντονη Ιουδαϊκή παρουσία άλλωστε στην περιοχή της Αιθρίβου και ο αξιόλογος αραβικός πληθυσμός της Συρίας και Περσίας, καταλυτικά επέδρασαν επάνω τους αφομοιώνοντας τον Ιουδαϊσμό και το Ζωροαστρισμό.
Οι ρίζες του Ισλαμισμού άλλωστε βρίσκονται στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Αβραάμ (Ibrahim στα αραβικά) είναι ο πρώτος άνθρωπος που άκουσε και υποτάχτηκε στο θεό. Islam σημαίνει υποταγή και αυτοί που υποτάσσονται στο θεό λέγονται Muslims (Μουσουλμάνοι).
Γι’ αυτό ο προφήτης Μωάμεθ σφράγισε το λόγο του θεού και ονομάστηκε «Σφραγίδα των Προφητών». Οι Εβραϊκές και Χριστιανικές ιστορίες που άκουγε στον εμπορικό δρόμο Μέκκας - Συρίας τον έκαναν να ευαισθητοποιηθεί στις κοινωνικές αδικίες των ανειρήνευτων αραβικών πατριών. Σαν προνοητικός, μελλοντικός ηγέτης, αναζητώντας τρόπο να τους ενώσει, τάχθηκε με τους φτωχούς, τους δούλους, τις χήρες και με κάθε καταπιεσμένο, μιμούμενος την πολιτική του «Ιησού».
Μεταναστεύοντας στη νέα Πόλη, η πράξη είχε και συμβολικό χαρακτήρα, γιατί εγκατέλειπε τον πλούτο των εμπόρων της Μέκκας, υποστηρίζοντας τους αδύνατους και καταφρονεμένους αγρότες της Αιθρίβου. Η Αίθριβος ονομάστηκε Medinat um nabi (Πόλη του Προφήτη). Οι Άραβες, μιμούμενοι αργότερα την συνήθεια των Βυζαντινών για την πρωτεύουσά τους, την ονόμασαν κι’ αυτοί απλά Medinat (Μεδίνα) δηλαδή Πόλη!
Οι παραδοσιακές αραβικές επιδρομές υιοθετήθηκαν και από το στρατό του Μωάμεθ. Λαφυραγωγούσε τα εμπορικά καραβάνια των μη Μουσουλμάνων με την αιτιολογία ότι πολεμά τους ειδωλολάτρες της Μέκκας, μοιράζοντας τα λάφυρα στους φτωχούς, σαν ένας «Ρομπέν των Ερήμων»!
Ο ιερός πόλεμος ονομάστηκε jihad και εκτός απ’ τον πλούτο της λαφυραγωγίας έφερνε καινούριους προσήλυτους. Στην Αίθριβο, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στράφηκε στον προσηλυτισμό των Ιουδαίων. Έχοντας μέρα ανάπαυσης οι χριστιανοί την Κυριακή και οι Ιουδαίοι το Σάββατο, ο Μωάμεθ επέλεξε την «Παρασκευή» μέρα λατρείας για τους Μουσουλμάνους. Αρχικά θεώρησε τα Ιεροσόλυμα, άγια πόλη για τον προσανατολισμό των προσκυνητών, υιοθέτησε την Ιουδαϊκή νηστεία απέχοντας με βδελυγμία το χοιρινό κρέας και διατήρησε την περιτομή και για τους Μουσουλμάνους. Το μιμούμενο αυτό ιουδαϊκό πρότυπο θεωρήθηκε απ’ τους Εβραίους παρωδία και προσβολή της θρησκείας τους. Έτσι ήρθαν σε ρήξη και διώχτηκαν απ’ την Μεδίνα, αντικαθιστώντας αργότερα την ιερή πόλη των Ιεροσολύμων με τη Μέκκα.
Η πίστη στη μοναδικότητα του Αλλάχ κάνει το μονοθεϊσμό των Ισλαμιστών αυστηρότερο και απ’ τον Γιαχβισμό των Ιουδαίων και από τον τριαδικό θεό των χριστιανών. Μόνο η αυστηρή υποταγή του Μουσουλμάνου στο αυστηρό μονοθεϊστικό σχήμα του Ισλάμ μπορούσε να συνενώσει τόσο ανόμοιους πολιτισμούς. Φυλές της πόλης και νομαδικές φυλές της ερήμου δεν ήταν εύκολη υπόθεση να υποταχθούν σ’ ένα ενιαίο πολιτιστικό σύνολο και κοινό κώδικα συμπεριφοράς. Μόνο ένα ιδιαίτερα αυστηρό θεοκρατικό πολιτικό σύστημα μπορούσε να επιβάλλει οργάνωση και πειθαρχία, ασκώντας νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, σ’ ένα ιδιόρρυθμο νομαδικό λαό.
Μέσα σε οκτώ χρόνια ο Μωάμεθ επιβλήθηκε σ’ ολόκληρο τον αραβικό κόσμο και σ’ ένα αιώνα το Ισλάμ άπλωσε την αυτοκρατορία του από τις Ινδίες μέχρι την Ισπανία. Το Ισλάμ έγινε κυρίαρχο, υποτάσσοντας χριστιανούς και Ιουδαίους επιβάλλοντάς τους να πληρώνουν φόρο υποταγής. Οι μουσουλμάνοι δέχτηκαν τέσσερα βασικά αντικείμενα πίστης α) Τη μοναδικότητα του θεού, β) τους απεσταλμένους του Νώε, Αβραάμ, Μωυσή, Ιησού και το Μωάμεθ σαν επισφράγιση των προφητών γ) τους αγγέλους (Γαβριήλ, Μιχαήλ, Αζραήλ, Ισραφήλ) και άλλους μικρούς και δ) στη μετά θάνατο Ανάσταση και τη Μέρα της Κρίσης.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι στους αγγέλους υπήρχε κάποτε και ο Αζαζίλ ή Λούσιφερ, ο πιο ένδοξος όλων, όμως επαναστάτησε ενάντια στο θεό και όπως στους Ιουδαίους και χριστιανούς έτσι κι εδώ έγινε Σατανάς δηλαδή Ιμπλίς ή Αντούβ Αλλάχ (εχθρός του θεού).
Η πράξη υποταγής στους Μουσουλμάνους, επίσης, εκτιμάται περισσότερο απ’ την απλή πίστη των Ιουδαίων και χριστιανών. Οι «πέντε κολώνες του Ισλάμ» μπορεί να είναι απλές υποχρεώσεις, όμως απαιτούν αυστηρή εφαρμογή απ’ τους πιστούς Μουσουλμάνους, γιατί μέσα απ’ αυτές εκφράζεται το «σύμβολο υποταγής. Όπως κάθε θρησκεία, έτσι και στον Ισλαμισμό, τα δόγματά του δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά ούτε ασπάστηκαν συνολικά χωρίς διαφωνία. Κάθε νοητικό δημιούργημα προϋποθέτει και την άρνηση, τη διαφωνία που εμφανίζεται στους κόλπους της θρησκείας σαν έριδα και αίρεση.
Μετά τη μάχη στη Σίφινα, το 657, ανάμεσα στο γαμπρό και ξάδερφο του Μωάμεθ Αλή (γιο του Αμπού Ταλέμ) που παντρεύτηκε την Φατιμέ και το Μωαβία, το Ισλάμ διαιρέθηκε σε τρεις ομάδες. Οι περισσότεροι είναι οι Σουνίτες που δέχονται σαν νόμιμους διαδόχους τους τρεις πρώτους χαλίφηδες (Αβουβεκίρ, Ομάρ και Οθμάν). Αυτούς οι Σιΐτες τους θεωρούν σφετεριστές και δέχονται ότι το χαλιφάτο αρχίζει με τον Αλή, το γιο του Αμπού Ταλέμ. Ανάμεσα στους Σουνίτες και Σιΐτες υπάρχει τέτοια έχθρα και μίσος που συχνά τους έφερε σε αιματηρές συγκρούσεις.
Αδιαφορώντας στη μελέτη αυτή για τις αιρετικές και διασπαστικές ισλαμικές τάσεις, κάνοντας αναφορά στους «ανθρώπους της παράδοσης» (αχλ ασσούνα) τους σουννίτες, σιγά-σιγά πλάι στον ιστορικό Μωάμεθ εμφανίστηκε και ο θρύλος, που με τις γνωστές θρησκευτικές υπερβολές του, πλούτισε το Ισλάμ με τα στοιχεία που έκαναν τη νέα θρησκεία ανταγωνιστική με τις άλλες δύο «εξ’ αποκαλύψεως» θρησκείες, τον Ιουδαϊσμό και το Χριστιανισμό.
Οι σημαντικότερες πηγές της ζωής του Μωάμεθ (γέννηση, ζωή και θάνατος) βρίσκονται στα έργα του Ίμπν Ισάκ (704-767). Η βιογραφία του Μωάμεθ γραμμένη πάνω από εκατό χρόνια μετά το θάνατό του, θεωρείται επισφαλής, στην οποία προστέθηκε κάθε θρύλος που τον καιρό εκείνο κυκλοφορούσε ανάμεσα στους πιστούς του Ισλάμ. Οι πληροφορίες που καταγράφουν τη ζωή του προφήτη, ο Ιμπν Ισάκ συνέλεξε απ’ τον πατέρα του και δυο θείους του, καθώς και από πληροφοριοδότες που συναντούσε στα ταξίδια που έκανε ανάμεσα στη Βαγδάτη και την Αίγυπτο, όπου σπούδασε. Η έκδοση αυτή, μισό αιώνα αργότερα, αναθεωρήθηκε απ’ τον Ίμπν Χισχάμ που πέθανε το 827 και φυσικά διαστρεβλώθηκε ακόμα πιο πολύ.
Η γέννηση της δογματικής αλήθειας σαν κόρη οφθαλμού θα διαφυλαχτεί και θα βιωθεί απ’ τους μελλοντικούς πιστούς κόντρα σε κάθε διαφορετική γνώμη και αιρετικό λόγο. Ίσως ο πρώτος αιρετικός λόγος ήταν αυτός των Μουταζιλιτών που απέδιδαν την ιερότητα του Κορανίου όχι στο γράμμα αλλά στο πνεύμα, θεωρώντας όχι μόνο δυνατή αλλά και απαραίτητη την αλληγορική ερμηνεία του Κορανίου. Οι ιδέες τους αφομοιώθηκαν καλύτερα όταν γνώρισαν την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, που την μετέδωσαν από τα δυτικά (Ισπανία) ασκώντας σημαντική επίδραση και στην ευρωπαϊκή σχολαστική φιλοσοφία.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τα λόγια του Προφήτη, ότι η μέρα της κρίσης δεν θα έρθει μέχρι να αφανιστεί και ο τελευταίος Εβραίος, κάνουν τους Μουσουλμάνους να τους συμπεριφέρονται με ιδιαίτερη έχθρα, κάνοντας την ειρήνη στην περιοχή όνειρο θερινής νυχτός και την τιμή του πετρελαίου να ανεβοκατεβαίνει αναστατώνοντας όλο τον κόσμο! Ο φτωχός φονταμενταλιστής πιστός αυτό δεν θα το συνειδητοποιήσει ποτέ, γιατί η πίστη του αλλού αποσκοπεί: στην μετά το θάνατο ημέρα! Έτσι νομίζει!
Η Ισλαμική εσχατολογία, ουσιαστικά, δεν έχει μεγάλες διαφορές απ’ την εσχατολογία των άλλων δυο θρησκειών. Όπως και οι άλλοι, έτσι και οι Μουσουλμάνοι, πιστεύουν στη μέλλουσα κρίση, ίσως όχι με τόση ζοφερότητα όσο οι χριστιανοί περιγράφουν την κόλασή τους. Όμως με πολύ μεγαλύτερη λαμπρότητα περιγράφουν τον παράδεισό τους οι Ισλαμιστές, κάνοντας τους Μουσουλμάνους να πιστεύουν ότι αφού θα αποκτήσουν ξανά το σώμα που είχαν, θα ζήσουν πλουσιοπάροχα στους κήπους του με φαγητά που δεν γεύτηκαν ποτέ και γυναίκες παρθένες (!) πίνοντας χωρίς να μεθούν και απολαμβάνοντας μια ζωή ανεμελιάς χωρίς άγχος και ατέρμονο τέλος.
Αυτές οι δοξασίες φυσικά δεν εμφανίστηκαν απ’ την μια μέρα στην άλλη. Είναι η συνισταμένη των δοξασιών που υπήρχαν και αυτών που με το χρόνο προστέθηκαν αργότερα.