Η εσχατολογία των τριών Αποκαλυπτικών Θρησκειών

Αναρτήθηκε από Άθεος

Πρόλογος
Για όσους δεν ξέρουν ο όρος εσχατολογία αναφέρεται στο τέλος του χρόνου. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, που είναι θεολογική κι όχι επιστημονική, ο άνθρωπος και το σύμπαν οδεύουν προς το έσχατο τέλος τους, κατά το οποίο θα επιτευχθεί η τελείωση και η ανακαίνιση των ψυχών!
Είναι αυτό που οι πιστοί δέχονται σαν «συντέλεια του κόσμου» και οι θεολόγοι σαν «θεία κρίση». Τη μέρα εκείνη, πιστεύουν, ότι εκτός από την καταστροφή του κόσμου θα αποδοθεί και δικαιοσύνη!
Ελάχιστες διαφορές βρίσκονται ανάμεσα στις τρεις αποκαλυπτικές θρησκείες, ενώ πολύ περισσότερα είναι τα στοιχεία εκείνα που είναι κοινά και θρέφονται από τις ίδιες ιδεαλιστικές ρίζες που γέννησαν την εσχατολογία τους.
Ακριβώς αυτός ο λόγος μας αναγκάζει, πριν περάσουμε στην εσχατολογία των αποκαλυπτικών θρησκειών να ρίξουμε μία ματιά στις ρίζες του, που λέγεται Ζωροαστρισμός και εμφανίστηκε τον 6ο αιώνα περίπου πριν την νέα χρονολόγηση. Έχω την εντύπωση πως η Ζωροαστρική εσχατολογία είναι σημαντικότερη όλων και γι αυτό δώσαμε ιδιαίτερη έμφαση σε αυτήν.

Ζωροαστρισμός
Ο Ζωροαστρισμός ήταν η θρησκεία του Ιράν και ο ιδρυτής της ο Ζωροάστρης ή Ζαρατούστρα λέγεται πως γεννήθηκε τον 7ο με 6ο αιώνα. Η γλώσσα του Ιράν τότε ήταν παρόμοια με εκείνη της Βόρειας Ινδίας και γι αυτό στη θρησκεία αυτή πέρασαν πολλά Ινδουιστικά στοιχεία που συναντούμε στην «Αβέστα» και στις «Βέδες». Όμως η θρησκεία φαίνεται να εξαπλώνεται από τον 4ο αιώνα και μετά. Ο Ζωροάστρης ενσάρκωνε την δυϊστική άποψη του κόσμου και του ανθρώπινου πεπρωμένου. Ο Δυϊσμός δέχεται δυο ισότιμες αρχές που είναι ισότιμες μεταξύ τους, Το Πνεύμα και την Ύλη, σε αντίθεση με τον Μονισμό που δέχεται μόνο το ένα από τα δυο (Ιδεαλισμός, Υλισμός). Μια μορφή δυϊστικής αντίληψης είναι η παραδοχή του Καλού και του Κακού. Αυτές οι δυο δυνάμεις μεταξύ τους έχουν ανειρήνευτο αγώνα. Ο Ζωροάστρης δίδασκε ότι υπάρχει ένας θεός υπέρτατος ο Ahura Mazda που αξίζει να τον προσκυνά ο άνθρωπος επειδή μετά θάνατον θα αποδώσει δικαιοσύνη, ανάλογα με το πώς έζησαν τη ζωή τους στη γη.
Στον ουρανό ζουν σαν ασώματα πνεύματα και κατά τη μέρα της κρίσης τα νεκρά σώματα θα αναστηθούν και θα ενωθούν με τις ψυχές ουράνιες ψυχές τους. Τότε οι κακοί θα καταστραφούν δια παντός αφήνοντας τους καλούς να ζήσουν ευτυχισμένοι στον επίγειο παράδεισο. Ο Ahura Mazda είναι ο Δημιουργός του ουρανού και της γης, πηγή του φωτός και ύψιστος νομοθέτης που βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου. Πλάι του όμως εμφανίζεται άλλη μια θεότητα που αντιμάχεται το καλό. Αυτή πήρε το όνομα Ahriman. Την εποχή του Ηρόδοτου ο Ζωροαστρισμός ακόμα δεν ήταν γνωστός, παρά μόνο μέσω κάποιων ιερέων που αναφέρονται σαν Μάγοι. Όμως την εποχή του Αριστοτέλη («Περί φιλοσοφίας») ο Ahura Mazda φαίνεται να παίρνει το όνομα Ωρομάσδης και να γίνεται ισότιμος με τον Ahriman.
Αργότερα επηρεάζει τη θρησκεία του Μίθρα, του Ιουδαϊσμού και συνακόλουθα του Χριστιανισμού και Ισλαμισμού. Ο αγώνας του Ahura Mazda ενάντια στον κακό Ahriman, χρησιμοποιούσε πια τις στρατιές του αρχιστράτηγου Μίθρα, όπως ακριβώς και ο πολεμικός θεός Γιαχβέ αργότερα θα χρησιμοποιήσει τις στρατιές του περιούσιου λαού ενάντια στην ειδωλολατρία.
Ο Ζωροάστρης είναι κάτι μεταξύ ιστορικού και μυθικού προσώπου, (μήπως το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί;) Ο Σαόσυαντ (Λυτρωτής) είναι ο σημαντικότερος από τους τρεις γιους του Ζωροάστρη που θεωρείται Σωτήρας του κόσμου!
Μετά το θάνατο οι ψυχές κρίνονται για τρεις ημέρες και ζυγίζονται οι καλές πράξεις με τις κακές στο γεφύρι της κρίσης. Εκεί οι κακές πράξεις που βαραίνουν περισσότερο πέφτουν στην κόλαση και ανάλογα τιμωρούνται. Οι καλές περνούν τη γέφυρα που οδηγεί στον ουρανό, όπου αναπαύονται για πάντα.

Ιουδαϊσμός
Η ζωροαστρική επιρροή είναι πασιφανής. Αυτό είναι διάφανο για το σημερινό ερευνητή.
Ο αγώνας του Ahura Mazda ενάντια στον Ahriman ήταν αγώνας των εκλεκτών του θεού ενάντια στους κακούς και ξένους θεούς, ενάντια στην ειδωλολατρία. Ήταν αγώνας με λίγα λόγια του Καλού ενάντια στο Κακό.
Όπως ο Σαόσυαντ, ο εξολοθρευτής του κακού και Σωτήρας του κόσμου, έτσι και η προσμονή του Μεσσία, θα γεννήσει όχι μόνο ελπίδες αλλά εθνικιστικό και θρησκευτικό ζήλο, αναδεικνύοντας τον Ισραήλ κυρίαρχο, όχι μόνο στην περιοχή αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι πίστευαν και έτσι θέλουν να πιστεύουν.
Τα μυθολογικά στοιχεία στο, αγνώστου συγγραφέα, βιβλίο της Εσθήρ, παραπέμπουν στον αδυσώπητο αγώνα Καλού και Κακού, ανάμεσα στον καλό Ιουδαίο Μαρδούχ (Μαρδοχαίο κατά τη μετάφραση) που αποφεύγει να προσκυνήσει τον κακό βασιλιά Αμάν. Ο Μαρδούχ σώζει τον Ιουδαϊκό λαό, που θέλει να τον αφανίσει ο κακός Αμάν, σφάζοντας πεντακόσιους από αυτούς, τον ίδιο και τους δέκα γιους του. Ο αναγνώστης του μικρού αυτού βιβλικού κειμένου, δε θα δυσκολευτεί να συνδέσει το όνομα Μαρδούχ με το Μαρδούκ και το Αμάν με τον Αριμάν, για να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα.
Ένα άλλο βιβλικό κείμενο, που διαφοροποιείται από τα άλλα, είναι ο Εκκλησιαστής. Είναι ένα βιβλίο ακράτητης απαισιοδοξίας που από την αρχή μέχρι το τέλος τονίζεται η ματαιότητα των ανθρώπινων πραγμάτων. Σύμφωνα μ’ αυτό, στη ζωή μας δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός σκοπός, ενώ η αδυναμία του ανθρώπου να ορίσει τη μοίρα του είναι εμφανής. Μόνο μια ευκαιρία του δίνεται να την ορίσει: όταν πιστά υπακούει τις θεϊκές εντολές. Γι’ αυτό είναι μάταιος ο κόπος του να βρει την παραμικρή αλήθεια, μακριά από τη θέληση του θεού!
Στον Ιουδαϊσμό το τέλος του κόσμου λέγεται acharit hayamim (τέλος των ημερών). Το Ταλμούδ (Avodah Zarah) γράφει ότι αυτός ο κόσμος όπως τον ξέρουμε θα υπάρξει μόνο για 6000 χρόνια. Επομένως το 2009 για τους εβραίους είναι το 5769. Σύμφωνα με αυτόν τον υπολογισμό, λοιπόν, το τέλος των ημερών θα πραγματοποιηθεί το 2240!
Πριν φτάσουμε εκεί όμως θα γίνει μια μεγάλη μάχη στον Αρμαγεδώνα (μη ρωτάτε πού βρίσκεται αυτός) στην οποία θα πεθάνουν πολλοί. Ο Γιαχβέ όμως θα επέμβει και θα σώσει τους Εβραίους. Ο Μεσσίας θα είναι ο εισηγητής της βασιλείας του θεού που την περίοδο του τέλους των ημερών θα κρίνει τους άξιους που θα ζήσουν, όταν ο Γιαχβέ εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του επί της γης, καταστρέφοντας τους κακούς στη Γέενα (Seol). Τότε οι δίκαιοι του βασιλείου θα έχουν γραμμένο το θείο γράμμα στις καρδιές τους και δεν θα μπορούν να αμαρτήσουν ξανά. Τότε ο Ισραήλ θα κερδίζει τη μάχη και κυρίαρχος θα στεφθεί νικητής επί των εθνών όλης της γης! Ο μύθος της αιώνιας επιστροφής, θρέφει στη μνήμη την Ελπίδα. Το μέλλον που ο θεός υποσχέθηκε στους εκλεκτούς του είναι ο ακρογωνιαίος λίθος και στην Ιουδαϊκή εσχατολογία. Η τελική μέρα θα είναι μια μεγάλη νίκη και μέρα λύτρωσης για τον εβραϊκό λαό.

Χριστιανισμός
Η εννοιολογική εξέλιξη του Μεσσιανισμού ακολούθησε την ιστορική και θρησκευτική πορεία του εβραϊκού λαού. Η μεσσιανική προσδοκία αρχικά αντικαθρέφτιζε την αδυναμία αντιμετώπισης των μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων που απειλούσαν το κρατίδιο του Ισραήλ. Για τόνωση, εσωτερικής κατανάλωσης, το ιερατείο, χρησιμοποιεί την έλευση του Μεσσία, πως τάχα, θα τιμωρήσει στο εγγύς μέλλον τους εχθρούς του. Η «Αποκάλυψη» που είναι το αρχαιότερο Ιουδαιοχριστιανικό σύγγραμμα αναφέρεται στους 144.000 σφραγισμένους από κάθε φυλή του Ισραήλ. Ακόμα και το δεύτερο αιώνα μετά τη χρονολόγηση μας, όταν γραφόταν τα Ευαγγέλια, ο Ιησούς φέρεται σαν λυτρωτής μονάχα του Ισραήλ (Λουκ. 24.21). Όμως αργότερα, ο προσηλυτισμός των Εβραίων της διασποράς για απόδοση δικαιοσύνης από τον πανόπτη Γιαχβέ αναφέρεται σε όλους τους λαούς του κόσμου κι αυτό δημιούργησε θρησκευτικό ρεύμα και ψυχολογία επαναστατική στις κοινότητες όπου διέμεναν. Η Ιουδαϊκή πίστη σφυρηλατημένη από τη μεσσιανική ιδέα σαν προσδοκία για την εφαρμογή της δικαιοσύνης και της λύτρωσης κατέστη ρεαλιστικότερη μόνον έξω από το Ισραήλ και στο βαθμό που στη θέση του Ισραηλιτικού λαού τοποθετήθηκε ο άνθρωπος, σαν ποίμνιο χαμένο, που αναζητά προστασία από το Θείο Ποιμένα, σύμβολο ενός παγκόσμιου θεού. Ο προσηλυτισμός των Ιουδαίων της διασποράς, έβγαλαν την εβραϊκή σκέψη από το αδιέξοδο της υπερεθνικιστικής συνείδησης, καθιστώντας την έλευση του Σωτήρα προσιτή σε όλους τους πολίτες των ελληνορωμαϊκών επαρχιών. Η «Επιστολή προς Γαλάτες» (2,11-14) είναι πολύ κατατοπιστική που ο Πέτρος φαίνεται να εναντιώνεται για το προσηλυτιστικό έργο του Παύλου που τον καθιστά «εθνικό Απόστολο».
Εδώ το λυτρωτικό μήνυμα του Σαόσυαντ σαν Λυτρωτή και Σωτήρα του κόσμου, μπορεί να έχει ξεχαστεί, όμως εύκολα μπολιάζεται μέσω του Ιουδαϊσμού και την απύθμενης δεξαμενής του συγκρητισμού των άλλων θρησκευτικών δοξασιών της αυτοκρατορίας.
Το θείο πάθος πολλών θεών της Ανατολής διαδέχεται ο θάνατος. Η Ανάσταση ερμηνεύεται σαν Σωτηρία και Λύτρωση. Ο θεός έζησε, έπαθε, πέθανε και αναστήθηκε για να λυτρώσει τον άνθρωπο. Η νίκη του πάνω στο θάνατο, συμβολίζει τη Σωτηρία και οι πονεμένες καρδιές των πιστών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έβρισκαν Παρηγοριά για τη ζωή και Ελπίδα μετά το θάνατο.
Οι θρησκείες παγκοσμιοποιούνται και οι Ιουδαιοχριστιανοί μέσα από τις Συναγωγές καραδοκούν, περιμένοντας να οικειοποιηθούν ό,τι τους βολεύει. Ακόμα και στον χριστιανισμό ο Ιουστίνος θεωρεί το «αίμα της σταφυλής» σαν «Δύναμη του Θεού» συνδέοντάς το με το αίμα του Χριστού, αποδεικνύοντας ότι… δε γεννήθηκε από άνθρωπο αλλά από το θεό αφού, αντί ανθρώπινου σπέρματος χρησιμοποιήθηκε θεία δύναμη! Ακόμα και στη φράση «…δεν θέλει εκλείψει σκήπτρο εκ του Ιούδα, ούτε νομοθέτης εκ του μηρού αυτού…» ο Διόνυσος υπονοείται, γιατί αυτός ήταν που γεννήθηκε από το μηρό του Δία!
Με τη λέξη Maschiach (εβρ.) ή Meschiha (αραμ.) εννοούμε αυτόν που πήρε το χρίσμα. Ο Χριστός δηλαδή. Η λέξη Χριστός δεν είναι όνομα, αλλά ιδιότητα. Μετά την ανάληψή του θα επανέλθει (Δευτέρα Παρουσία) για να κρίνει τους ανθρώπους από τις πράξεις της εφήμερης ζωής. Πιστεύοντας στη Δευτέρα Παρουσία, προσπαθούσαν να προσεγγίσουν το μυστήριο των εσχάτων, τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο θα ολοκληρωθεί το θείο σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου και της αποκαταστάσεως της Δημιουργίας στο "αρχαίο της κάλλος".
Οι χριστιανοί πίστευαν ότι το τέλος του κόσμου ήταν κάτι σαν πόνος της γέννας υπονοώντας ότι ο κόσμος εγκυμονούσε την καταστροφή του αλλά κανένας πέρα από το Θεό δεν ήξερε πότε ακριβώς θα συμβεί.
Οι πρώτοι χριστιανοί είχαν πιστέψει ότι ήταν πολύ κοντά χρονικά το τέλος του κόσμου, πιστεύοντας ότι θα ερχόταν κατά τη διάρκεια ζωής τους. Έκτοτε, κάθε λίγο και λιγάκι περιμένουν το τέλος κατά το οποίο οι πεθαμένοι θα αναστηθούν και θα πάρουν τη ψυχή που τους ανήκε για να κριθούν. Οι καλοί θα πάνε στον Παράδεισο, σε κείνο τον κήπο των πρωτόπλαστων για να ζήσουν μια αιώνια ζωή ευτυχισμένοι και απαλλαγμένοι από κάθε βάσανο και αδικία. Οι κακοί θα ριχτούν στη γέεννα του Πυρός, στο Πυρ το εξώτερον, κοινώς στην Κόλαση! Αυτός είναι ένας φριχτός τόπος γιατί τα βασανιστήρια εδώ, από τον Σατανά και το επιτελείο του, δεν έχουν τελειωμό. Ιδιαίτερα ζοφερή είναι η φαντασία των χριστιανών εκείνων που φαντάστηκαν το χώρο αυτό και τα ποικίλα βασανιστήρια που θέλουν να υποστούν οι κολασμένοι από τους φριχτούς δαίμονες στους αιώνες των αιώνων! Ακράδαντα πιστεύω, πως χωρίς τη συμβολή ενός διεστραμμένου νου, ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να διανοηθεί, ζοφερότερο τόπο βασανισμού. Ακόμα και οι εικόνες στις εκκλησιές, τρομάζουν στη θέα των πιστών σκοπεύοντας στην δημιουργική τους φαντασία για το τι περιμένει τον αμαρτωλό σε κείνο τον τόπο βασανισμού, όπου ο πόνος δεν τελειώνει ποτέ!
Όμως, η αλήθεια είναι πως η διδασκαλία αυτή δεν γίνεται επίσημα αποδεκτή από την Εκκλησία γιατί δεν στηρίζεται στην Αγία Γραφή και δεν κηρύσσεται ομόφωνα από όλους τους Πατέρες και για αυτό δεν υπάρχει ενιαία γραμμή (Συμφωνία Πατέρων).

Ισλαμισμός
Ο Μωάμεθ είναι το μοναδικό ιστορικό πρόσωπο που θεωρείται όχι μόνο ιδρυτής της ισλαμικής θρησκείας, αλλά κυρίως αυτός που επέβαλε κοινό κώδικα συμπεριφοράς ανάμεσα στις εχθρικές φυλετικές ομάδες των Αράβων, ενοποιώντας τους κάτω από μια κοινή ιδέα. Όχι πως αυτός επινόησε τους μύθους που σήμερα πιστεύουν οι ισλαμιστές, αλλά αυτός που κατάφερε με ένα θρησκευτικό κώδικα να τους πολιτικοποιήσει για το συμφέρον της φυλής. Στους πολιτικούς αυτούς χειρισμούς, οι Άραβες είχαν πολλά να διδαχτούν από τον Ιουδαϊσμό που φαίνεται να εξελίσσονται μέσα στον πολιτικό στίβο, σε ένα θεοκρατούμενο πολίτευμα, επιβάλλοντας τον Ιερό Πόλεμο (Τζιχάντ) σαν απαίτηση του θεού. Η υποταγή (ισλάμ) στη θέληση του θεού σε λίγο θα γίνει «παραδοθείτε στον Αλλάχ, αλλιώς είστε χαμένοι»! Οι Μουσουλμάνοι, όπως και οι Εβραίοι, έγιναν απόλυτα εξαρτημένοι από το θεό και καθοδηγημένοι σε ένα κοινό συνασπισμό (Ούμα) σαν εκλεκτός του θεού. Η αγάπη για την πατρίδα γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της πίστης. Ακόμα και η Δικαιοσύνη, σε όλες τις ισλαμικές χώρες σήμερα, καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό και από το κοράνι (Sharia).
Στη θρησκευτική φιλοσοφία όμως πολλά είχαν να διδαχτούν από τους χριστιανούς και γι αυτό οι τελευταίοι, αρχικά τους θεώρησαν σαν ακόμα μια χριστιανική αίρεση (Εβωνίτες, Ελχασίτες), όταν ο γαμπρός του Μωάμεθ, ο Οθμάν, τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του, άρχισε να μαζεύει τα συμπιλήματα των θείων γραφών, όπως και οι χριστιανοί πριν από τους γνωστικούς. Βέβαια το Κοράνι θα συνταχθεί πολύ αργότερα, όταν ακόμα και ο τελευταίος απόηχος του θείου του Αμπου Λαχάμπ (αδερφός του πατέρα του) αποσοβηθεί. Ο τελευταίος, γνωρίζοντας την οικογενειακή κατάσταση του ανιψιού του φώναζε «Μην πιστεύετε αυτόν τον ψεύτη, είναι απατεώνας!»
Η εσχατολογία του Ισλαμισμού είναι μια από τις τρεις κύριες δοξασίες του Ισλάμ (οι άλλες δυο είναι η μοναδικότητα του Αλλάχ και η Προφητεία).
Μετά την ανάληψη, πάνω στο άσπρο άλογο, ο Μωάμεθ θα καθίσει δεξιά του θεού και κατά την ημέρα της κρίσης, αυτός θα υποδείξει στον θεό, ποιος θα πάει στον παράδεισο και ποιος θα καταδικαστεί στο πυρ της κόλασης.
Όπως και στον Χριστιανισμό, η κόλαση στον Ισλαμισμό είναι ιδιαίτερα ζοφερή και βρίσκεται πάνω από ένα γεφύρι. Όσες ψυχές πέσουν μέσα θα βασανιστούν, αν και εδώ δεν υπάρχει ανελέητος βασανισμός στους αιώνες των αιώνων όπως στον Χριστιανισμό. Ο Μωάμεθ, επειδή είναι φιλεύσπλαχνος και συμπονετικός, κάποτε θα δείξει έλεος και θα τους συγχωρήσει τις αμαρτίες, σταματώντας τα βασανιστήρια της κόλασης, όμως κανείς δεν ξέρει πότε μπορεί να συμβεί αυτό!
Αν οι χριστιανοί έδωσαν έμφαση στην κόλαση, για να τρομάξουν, αντίθετα, στην Ισλαμική θρησκεία έδωσαν έμφαση στον Παράδεισο για να προσελκύσουν. Η χλιδή και η ακόλαστη ζωή στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ώθησε τους χριστιανούς στην εκδίκηση της κόλασης, ενώ η σκληρή νομαδική ζωή της ερήμου, έσπρωξε τους Ισλαμιστές να υπογραμμίσουν την υπόσχεση του θεού ότι θα ανταμείψει τους Muslims στους κήπους του Αλλάχ, ζώντας μια πραγματικά ευτυχισμένη ζωή, που ούτε για το πλουσιότερο σαράι μπορούσαν να φανταστούν!
Όλοι οι ευσεβείς θα είναι ξαπλωμένοι σε ανάκλιντρα και με πρόσωπα που θα λάμπουν από ευτυχία, θα πίνουν κρασί σφραγισμένο με μόσχο, ανάμεσα σε παρθένες με πλούσια στήθη που δεν χαλαρώνουν. Οι τελευταίες, τα Ουρί δηλαδή, θα είναι πάντα νέες, όμορφες και παρθένες. Σε κάθε ευσεβή μουσουλμάνο θα αναλογούν 72 ουρί, ενώ οι ίδιοι θα έχουν την εμφάνιση τριαντάχρονου και την… ενεργητική δύναμη 100 ανδρών! Για τις μετακινήσεις τους θα χρησιμοποιούν φτερωτά άλογα, από ρουμπίνια ενώ τίποτα κακό δεν θα τους απασχολεί.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όπως γράφει και ο Sam Harris στο «τέλος της πίστης» «…η πίστη δεν είναι κάτι πολύ περισσότερο από τη σκιά που ρίχνει η ελπίδα μας για μία καλύτερη ζωή πέρα από τον τάφο». Αυτό βέβαια απαιτεί μια ιδεαλιστική οπτική. Όμως ο πιστός, μόνο έτσι μπορεί να εξηγήσει τον κόσμο. Το ιερατείο, της κάθε θρησκείας, με τον τρόπο αυτό ελέγχει το ποίμνιο εξυπηρετώντας τα φιλόδοξα σχέδιά του. Συνηθισμένες έριδες ανάμεσά τους είναι όχι οι ιδέες όπως θα περίμενε κανείς αλλά οι ιδιοτελείς σκοποί. Η Ιερουσαλήμ σαν άγια πόλη και των τριών, όχι και λίγες φορές έγινε το μήλο της έριδος και από τους τρεις διεκδικητές.
Οι ιδεολογικές τους διαφορές συχνά είναι εγωιστικές και ρατσιστικές που θα έπρεπε να ντρέπονται ακόμα και να τις κατονομάσουν. Έτσι, οι Εβραίοι διεκδικούν την Παλαιστίνη προκειμένου να αναστήσουν το βασίλειο του Δαβίδ. Οι χριστιανοί ερίζουν με τους αιρετικούς για την οικονομική εκμετάλλευση των άγιων τόπων για τουριστικούς και εγωιστικούς λόγους. Παράλληλα θέλουν να εγκαταστήσουν τους Εβραίους στο τόπο τους, γιατί έτσι πιστεύουν θα επαληθευτεί η Αγία Γραφή. Αυτό όμως δημιουργεί πολλά προβλήματα στους Άραβες που πιστοί στις εντολές του Μωάμεθ θέλουν να αφανίσουν πρώτα τους Εβραίους και μετά τους υπόλοιπους αλλόθρησκους, πριν έρθει η μέρα της Κρίσης. Η τζιχάντ είναι εντολή για ιερό πόλεμο που κάθε Άραβας πρέπει να εκτελεί στη ζωή του.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η Μέση Ανατολή είναι μια πυριτιδαποθήκη που είναι έτοιμη να εκραγεί παρασέρνοντας και τον υπόλοιπο κόσμο. Η Παλαιστίνη, ανέκαθεν ήταν στρατηγικός τόπος που οι μεγάλοι καπιταλιστές ήθελαν να ελέγχουν, προκειμένου να ελέγχουν και τις τιμές των πετρελαίων που πέριξ βρίσκονται. Πίσω από τις θρησκευτικές ιδέες βρίσκονται οικονομικά συμφέροντα. Βάζοντας τη θρησκεία δήθεν σε πρώτο πλάνο των ιδανικών του, οι καθοδηγητές του συστήματος κουνούν τους πιστούς σαν μαριονέτες και οι τελευταίοι, με την μεταθανάτια ελπίδα, προσδοκούν να φανούν εναρετώτεροι απέναντι στο θεό τους, αφήνοντας τους καταπιεστές τους να τους διαφεντεύουν όπως θέλουν!
Αν δεν ξυπνήσουν έγκαιρα, οι πιστοί, που σαν ναρκωμένοι χάσκουν πίσω από την μεταθανάτια ελπίδα, το μέλλον του κόσμου προβλέπεται δυσοίωνο!
Κάτω από αυτή την ρεαλιστική οπτική, οι τρεις αποκαλυπτικές θρησκείες καθίστανται άκρως επικίνδυνες για τον «πολιτισμένο» μας κόσμο!