Οι Εθνικιστές

του Γιάννη Βελίκη

Ως τέτοιους ορίζουμε τα πρόσωπα που μάχονται υπέρ της διατήρησης και της ανάπτυξης του έθνους των Ελλήνων, με υιοθέτηση «στρατηγικών» όπως η διατήρηση της καθαρότητας του ελληνικού γένους και αίματος, η θεώρηση κάθε ξένου ως εχθρού, η προάσπιση των ελληνικών συμφερόντων και η επιδίωξη ανασύστασης της Μεγάλης Ελλάδας κ.α. Διακρίνονται σε αυτούς που θεωρούν μόνο τους αρχαίους Έλληνες ως προγόνους τους (ακόμη και τους αρχαίους Πελασγούς) και αντιτίθενται στην επιμιξία του Ελληνισμού με το Χριστιανισμό, και σε αυτούς που θεωρούν την Ορθοδοξία σύμφυτη με τον Ελληνισμό. Η δεύτερη ομάδα είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη.
Χάρη κυρίως στον ιστορικό Παπαρηγόπουλο στα μέσα του 19ου αιώνα, παρουσιάστηκε μία ιστορία που ενώνει τις τρεις φάσεις ιστορίας των ανθρώπων που έζησαν στον Ελλαδικό χώρο (αρχαίων Ελλήνων, «Βυζαντινών» και υπηκόων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), τους ονομάζει όλους Έλληνες ανεξαρτήτως φυλής (Ίωνες, Πόντιους, Κρητικούς, Αρβανίτες, Βλάχους, Σαρακατσάνους κ.α.) και γαλουχεί τις επόμενες γενιές έως σήμερα με τη σφυρηλάτηση ενός έθνους που ζει στα όρια του Ελληνικού κράτους.
Οι Εθνικιστές γενικώς αντιτίθενται τόσο στην παρουσία άλλων φυλών στον Ελλαδικό χώρο (Πομάκοι, Ρομά), άλλων εθνοτήτων (Κούρδοι, Πακιστανοί), καθώς και την παραχώρηση σε αυτούς ίσων πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Επίσης αντιτίθενται στην παραχώρηση θρησκευτικών δικαιωμάτων και το χτίσιμο τζαμιών σε Μουσουλμάνους, ενώ μόνιμοι «εχθροί» τους θεωρούνται οι Σιωνιστές, και οι απειλητικοί γείτονες (Τούρκοι, Σκοπιανοί, και εθνικιστές Αλβανοί και Βούλγαροι). Ακολουθούν τα επιχειρήματα υπέρ και κατά αυτής της άποψης.
Επιχειρήματα υπέρ:
• Η Νέα Τάξη Πραγμάτων και η Παγκοσμιοποίηση ζημιώνουν την εθνική κυριαρχία και τα εθνικά μας συμφέροντα. Είναι ορθή η απόφανση ότι πολλές χώρες κατηγορούνται για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από διάφορα «Παρατηρητήρια», «ιστοσελίδες ανεξάρτητης δημοσιογραφίας» και «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», που χρηματοδοτούνται από μεγιστάνες, προκειμένου να μην αντιστέκονται οι χώρες αυτές στις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης. Επίσης, οι χώρες αυτές δέχονται απειλές ότι θα ενδυναμωθούν και θα χρηματοδοτηθούν αυτονομιστικά κινήματα στο έδαφος τους, αν εναντιωθούν στην υποτέλεια (πολιτική και οικονομική) των ισχυρών κρατών και των πολυεθνικών εταιριών.
• Ανέκαθεν, τα εκλεγμένα πολιτικά κόμματα εξυπηρετούσαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο ξένα συμφέροντα.
• Με την ανεξέλεγκτη έλευση πολλών μεταναστών μετά το ’90 αυξήθηκε η εγκληματικότητα, μειώθηκε το αίσθημα ασφάλειας, πέσανε τα μεροκάματα στις τεχνικές εργασίες και μειώθηκε η ζήτηση στην αγορά εργασίας.
• Τόσο στην Τουρκία, όσο και στη Fyrom ή στη Βουλγαρία υπάρχουν και εθνικιστές (π.χ. Γκρίζοι Λύκοι) και αλυτρωτικές προπαγάνδες. Η επίδειξη εθνικής πυγμής είναι πολλές φορές το ζητούμενο για την υπεράσπιση των εθνικών μας στόχων.
• Είναι ορθή η άποψη ότι ένας άνθρωπος χρειάζεται μία πατρίδα (εθνική και πολιτιστική) ώστε να αντιλαμβάνεται τις ρίζες και την κληρονομιά του και να αισθάνεται ολοκληρωμένος ψυχικά και πνευματικά.
Επιχειρήματα κατά:
• Όσο και αν το επιθυμούμε, η πραγματική φυλετική μας σχέση με τους αρχαίους Έλληνες είναι από ελάχιστη έως ανύπαρκτη. Είμαστε μάλλον κράματα επιμιξιών ποικίλων φυλών ντόπιων και βαλκανικών (βλάχων, αρβανιτών, θρακιωτών κ.α.).
• Πολιτιστικά, όσο και αν το επιθυμούμε, δεν κρατήσαμε μόνο την αρχαία πολιτιστική παράδοση μας, αλλά και τη Ρωμαϊκή, τη Βυζαντινή, τον σύγχρονο επηρεασμό από τη γαλλική και Αγγλική κουλτούρα ως το 1950 και την Αμερικάνικη μετέπειτα, και, αν και δεν το παραδεχόμαστε και δε θέλουμε να το συζητάμε, το βαθύτατο επηρεασμό της νοοτροπίας μας από τον τρόπο ζωής που διαποτιστήκαμε στα χρόνια που υπαγόμαστε στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Το πελατειακό σύστημα της πολιτικής, ο κυρίαρχος τρόπος διασκέδασης μας (μπουζούκια, τσιφτετέλια), τα παζάρια, και τόσα άλλα, είναι κατάλοιπα του Οθωμανικού τρόπου ζωής που τόσο οι εθνικιστές, αλλά και οι διεθνιστές και οι υπόλοιποι Έλληνες υποσυνείδητα δεν τα παραδεχόμαστε ως στοιχεία μας.
• Οι εθνικιστές όταν μιλούν για το έθνος των Ελλήνων, αναφέρονται σε αυτό ως ένα σύνολο από ανθρώπους με ίδια ιδανικά και στόχους. Η ιστορία της Ελλάδας όμως από το 1821 και μετά, δείχνει ότι ακριβώς το αντίθετο συνέβαινε. Η Ελλάδα ήταν χωρισμένη σε κοινωνικές τάξεις (προύχοντες, ανώτατοι ιερείς, αγρότες κ.α.), κόμματα (Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό), επαγγελματικές συντεχνίες κ.λπ. που πολεμούσαν μεταξύ τους για το ποιος θα κυριαρχήσει, προκειμένου να επωφεληθεί των άλλων και πάντα εις βάρος της πατρίδας (π.χ. να επωφεληθεί των «εθνικών γαιών»). Και μόνο η φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και η δολοφονία του Καποδίστρια το αποδεικνύουν. Σήμερα το ίδιο ισχύει με τα δύο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα και τους οπαδούς τους. Επομένως αυτή η υποτιθέμενη ομοψυχία μάλλον είναι ένα κατασκεύασμα, που μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις έχει υπάρξει.
• Οι εθνικιστικές τάσεις έχουν ανέκαθεν οδηγήσει σε πολέμους και εθνοκαθάρσεις, δηλαδή σε μαζικούς φόνους ανθρώπων.
• Ο εθνικιστικός προσανατολισμός δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί μεροληπτεί σε σχέση με το «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης» των λαών. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα θεωρεί ορθό το να συστήσουν εθνικό κράτος οι Κούρδοι και οι Παλαιστίνιοι αλλά να μην κάνουν το ίδιο οι Κοσοβάροι.
• Το γεγονός ότι διάφορες χώρες (και η δική μας) κατηγορούνται για την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από διάφορες οργανώσεις (Ο.Η.Ε., «Παρατηρητήρια», Μ.Κ.Ο. κ.α.) με σκοπό την επέκταση των ξένων συμφερόντων, δεν αναιρεί την αλήθεια ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι χώρες όντως καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα συγκεκριμένων ομάδων πληθυσμού (τσιγγάνους, μετανάστες, ιερόδουλες, κρατούμενους κ.α.).