5 χρόνια πολέμου

Πηγή: Ρεσάλτο

του Thierry Meyssan, πολιτικού αναλυτή
Επιμέλεια-Μετάφραση από τα γαλλικά: Κλεοπάτρα Κατακάλου
Reseau Voltaire, 21 Μαρτίου 2008

Πέντε χρόνια μετά την έναρξη της αγγλο-σαξωνικής επιχείρησης, ο διεθνής τύπος αφιερώνει τα φύλλα της 19ης και 20ης Μαρτίου 2008 στον απολογισμό του πολέμου στο Ιράκ. Δυστυχώς, δεν πρόκειται σε καμμία περίπτωση για έναν πολιτικό απολογισμό, απλώς πρόκειται για μια επέκταση της προεκλογικής εκστρατείας των ΗΠΑ που αποβλέπει να απαντήσει στο τρέχον ερώτημα: Πρέπει ή όχι να αποσύρουν τα στρατεύματα;

Δύο κυνικά επιχειρήματα έρχονται αντιμέτωπα. Από τη μία οι ρεπουμπλικάνοι, αναμασούν ότι «η κλιμάκωση πάει καλά» κι ότι δηλ. θα καταλήξουν να συντρίψουν αυτή την εξέγερση και να κυριαρχήσουν στη χώρα. Από την άλλη οι δημοκρατικοί, προτάσσουν το τελευταίο βιβλίο του Joseph Stiglitz, The Three Trillion Dollar War, (O πόλεμος των 3 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων) προκειμένου να απαιτήσουν μάλλον βούτυρο παρά κανόνια.

Κανένα από τα δύο στρατόπεδα δεν εμφανίζει την ελάχιστη προοπτική, ούτε για την περιοχή που έχουν ρημάξει οι ΗΠΑ, ούτε για την Αυτοκρατορία τους που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.


Στην πραγματικότητα, ένας πολιτικός απολογισμός του πολέμου στο Ιράκ θα έπρεπε ν' αρχίσει από μία ανάλυση των κινήτρων και των μέσων που χρησιμοποιήθηκαν για να επιτευχθεί ο σκοπός.

Ούτε όμως ο υπερατλαντικός τύπος, ούτε οι υποψήφιοι του Λευκού Οίκου είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν στον τομέα αυτόν, δεδομένου ότι κανείς τους δεν θέλει ν' αναγνωρίσει τα λάθη του ως προς την ανάλυση και να αναθεωρήσει τις θεωρίες του.



Κανένας απολογισμός χωρίς αναθεώρηση των αιτίων

Δεν μπορεί κανείς ν' αντιληφθεί τον πόλεμο στο Ιράκ, εάν αγνοεί ή προσποιείται ότι αγνοεί τα εμπλεκόμενα οικονομικά συμφέροντα από την μια, και τα σιωνιστικά σχέδια από την άλλη, και τη σύμπραξη των δύο αυτών δυνάμεων.

Δεν μπορεί κανείς ν' αντιληφθεί πώς η κυβέρνηση Μπους ενέπλεξε τις ΗΠΑ σ' αυτόν τον πόλεμο, εάν εμμένει στο ψέμμα της 11ης Σεπτεμβρίου και τον μύθο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».

Επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω σ' αυτό το σημείο πως ο υπεραντλαντικός Τύπος αρνήθηκε τα προφανή και εμμένει στην πλάνη του. Λίγο μετά τα χτυπήματα στη Ν. Υόρκη και την Ουάσιγκτον, εξέδωσα ένα βιβλίο πολιτικών επιστημών: " L' Effroyable Imposture" (« Η τρομακτική απάτη»)*, απευθυνόμενο στο ευρύ κοινό. Αφού απέδειξα το μάταιο της εκδοχής του Μπους περί των συμβάντων, μελέτησα επισταμένως τις πολιτικές συνέπειες. Έτσι, πρώτος εξήγγειλα τον πόλεμο στο Ιράκ, τον οποίο ουδείς προέβλεπε κατά την εποχή εκείνη, που ακολούθησε όμως ένα χρόνο μετά.

Η ημερησία "Le Monde'', η «έγκυρη» (sic) εφημερίδα (de reference), πασχίζοντας να βρει ένα γρήγορο επιχείρημα προκειμένου να υποτιμήσει το έργο μου, διαβεβαίωνε σε άρθρο τής σύνταξης, το οποίο έσταζε φαρμάκι, ότι οι συνέπειες της εκδοχής μου, όσον αφορά την 11η Σεπτεμβρίου, ήσαν τόσο γελοίες, που από μόνες τους αρκούσαν για να διαψεύσουν τα λεγόμενά μου. Ο Εdwy Plenel έγραφε σαρκάζοντας: «Εάν το χτύπημα προήλθε εκ των έσω κι όχι έξωθεν, είναι αποτέλεσμα μιας σκευωρίας στημένης από τα πιο εξτρεμιστικά στοιχεία του αμερικανικού στρατού που επιζητούσαν το πράσινο φως του προέδρου για να επιτεθούν εναντίον του Αφγανιστάν και μετέπειτα εναντίον του Ιράκ».(1) Και οι διευθυντές της Le Monde, οι οποίοι συνωστίζονταν στις οθόνες της τηλεόρασης με το σύνθημα «Είμαστε όλοι Αμερικανοί», προέβαλαν με αστεϊσμούς ότι ήμουν καθυστερημένος κατά 11 χρόνια, αφού η επίθεση στο Ιράκ έλαβε χώρα το 1991. Πλειοδοτώντας, το μηνιαίο «Le Monde diplomatique», έβγαλε χρονογράφημα από το έργο μου. Ο Serge Halimi επικέντρωνε την κριτική του πάνω σε μία φράση του βιβλίου που καθιστούσε σαφή, κατά την άποψή του, την πλήρη ανικανότητά μου κι έγραφε: «Η αλήθεια κλονίζει μιαν άλλη υπόθεση, που προωθείται ως αποδεικτικό στοιχείο. Έτσι μαθαίνουμε (σελ. 69) ότι " ο Χένρυ Κίσσινγκερ είναι ο κηδεμόνας, ο «εμπνευστής των γερακιών» στη γένεση του πραξικοπήματος. Αυτό σημαίνει να γνωρίζει κανείς λάθος την ιστορία των ΗΠΑ»(2).

Επισήμανση: Ο ρόλος του κ. Κίσσινγκερ στην προπαρασκευή του πολέμου στο Ιράκ έχει αποκαλυφθεί έκτοτε από τον Bob Woodward .Ο «αγαπητός Χένρυ» επέβαλε ως κυβερνήτη στο Ιράκ τον προστατευόμενο σύντροφό του L. Paul Bremer III.

Επιτρέψτε μου να παρατηρήσω ότι εάν έσφαλαν οι «παντογνώστες γκουρού», αυτό οφείλεται στο ότι είχαν λανθασμένο σημείο εκκίνησης. Κατά συνέπεια, δεν είναι ικανοί να καταλάβουν τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας, ενόσω δεν μπαίνουν στον κόπο να αναθεωρήσουν την άποψή τους για την 11η Σεπτεμβρίου. Υπενθυμίζω στους αντιφρονούντες, ότι αυτή η απόκλιση στο σημείο εκκίνησης μας οδήγησε να ερμηνεύουμε κατά τρόπο αντίθετο κάθε φάση του πολέμου στο Ιράκ. Παρά τις εκθέσεις των επιθεωρητών του ΟΗΕ, υπό τη διεύθυνση του Hans Blix, o υπερατλαντικός τύπος «έχαψε» την αγγλο-σαξωνική κατηγορία σύμφωνα με την οποία ο Σαντάμ Χουσεϊν διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής και εκτοξευτήρες ικανούς να πλήξουν τη Μεγάλη Βρετανία σε 45 λεπτά και το Μαϊάμι σε ελάχιστες ώρες. Κατόπιν, ο Τύπος υπνωτίστηκε από το σόου του Colin Powell στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ο οποίος κατηγόρησε το κοσμικό Ιράκ ότι υποστηρίζει τους θρησκευτικούς εξτρεμιστές της Αλ-Κάιντα. Δεν αμφισβήτησε ούτε λεπτό τη θεωρία ότι οι πύραυλοι κρουζ που έπεφταν στη Βαγδάτη σκότωναν μονάχα στελέχη των Μπααθ, ενώ γλίτωνε ο άμαχος πληθυσμός. Μας πότισε με εικόνες της Απελευθέρωσης των Παρισίων στις οποίες βλέπαμε τους Γάλλους χαρούμενους να χειροκροτούν τους GI's ώστε να μας προετοιμάσουν να «βιώσουμε απ' ευθείας την Απελευθέρωση της Βαγδάτης» και θριαμβολόγησε όταν κάποιοι κομπάρσοι ανέτρεψαν ένα άγαλμα του Σαντάμ (3). Απέκρυψε ότι η «Προσωρινή Συμμαχική Αρχή», υπήρξε μία ιδιωτική επιχείρηση, ιδρυθείσα κατά το βρετανικό πρότυπο της Εταιρείας των Ινδιών με αποστολή να λεηλατήσει τη χώρα (4). Απεναντίας, άφησε τους αναγνώστες και τηλεθεατές να πιστέψουν ότι επρόκειτο για ένα δημόσιο οργανισμό, συγκρίσιμο εκείνων που ανέλαβαν να ανοικοδομήσουν τη Γερμανία και την Ιαπωνία την επομένη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά ας αφήσουμε αυτήν την απαρίθμηση που προκαλεί ναυτία κι ας θέσουμε το κυρίως θέμα: Ο υπερατλαντικός Τύπος και οι υποψήφιοι του Λευκού Οίκου εμμένουν στον ισχυρισμό τους ότι επρόκειτο για έναν δίκαιο πόλεμο. Όπως μάλιστα δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει ο πρόεδρος Μπους, δεν υπάρχει διαμάχη παρά μόνο «ως προς το αν άξιζε τον κόπο να γίνει πόλεμος, αν αξίζει τον κόπο να συνεχισθεί ο αγώνας και κατά πόσον είμαστε σε θέση να τον κερδίσουμε» (5).

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια αναχρονιστική επιχείρηση αποικισμού που αποσκοπεί να ικανοποιήσει συνάμα τα συμφέροντα του ενεργειακού λόμπυ, του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος και του σιωνιστικού αποικισμού της Παλαιστίνης.

Εν παρόδω, ας πατάξουμε κάποιες κοινοτοπίες που κατακλύζουν τις στήλες του Τύπου της εβδομάδας. Καλό είναι να λέμε ότι ο πόλεμος είχε λαμπρά επιτυχία, αλλά την επομένη της πτώσης του τυράννου τα πράγματα δυσκόλεψαν. Θα μπορούσε άραγε να ήταν κι αλλιώς; Ο ιρακινός στρατός είχε τεθεί σε εμπάργκο ήδη από την ήττα του, το 1991. Με άλλα λόγια είχε αφοπλισθεί. Η συμμαχία παρ' όλα αυτά χρησιμοποίησε υπέρμετρα μέσα για να τον νικήσει, όπως π.χ. χρησιμοποιούμε ένα αμόνι προκειμένου να συνθλίψουμε μια μύγα. Προφανώς το πρόβλημα δεν ήταν η νίκη, αλλά η μετά τον Σαντάμ Χουσείν κατάσταση.

Επιπλέον, ο υπερατλαντικός τύπος απέδωσε αναδρομικά την ευθύνη της αποτυχίας αυτής της περιόδου στην απόφαση του Πωλ Μπρέμερ να διαλυθεί ο ιρακινός στρατός. Οι αποστρατευθέντες στρατιώτες μεταβλήθηκαν αυτομάτως σε εξεγερθέντες. Πρόκειται για λάθος εκτίμηση. Όταν ο διοικητής Bremer διέλυσε τον ιρακινό στρατό, ήδη ο στρατός δεν υπήρχε πλέον. Οι άνδρες είχαν προτιμήσει να λιποτακτήσουν παρά να καταθέσουν τα όπλα. Το χάος δεν επήλθε από την απόφαση του Μπρέμερ αλλά από την ανατροπή του καθεστώτος, που ήταν κι ο πολεμικός στόχος του σιωνιστικού κινήματος. Τονίζω για μιαν ακόμη φορά ότι, εάν υπήρξε λάθος, αυτό δεν συνίσταται στα διαπραχθέντα από τη Συμμαχία, αλλά στη σχετική ερμηνεία που έκανε ο Τύπος.



Ο απολογισμός του πολέμου για τους Άραβες είναι πόνος και καταστροφές:

1 εκατομμ. νεκροί και 4,5 εκατομμ. εκτοπισμένοι και πρόσφυγες

•δεκάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά κρατούνται παράνομα σε φυλακές αμερικανικές ή ιρακινές.
•περιοχές ολόκληρες δέχθηκαν ακτινοβολία και μολύνθηκαν σε βαθμό που να μην είναι πλέον κατοικήσιμες.
•τα κατάλοιπα των πιο αρχαίων αστικών πολιτισμών λεηλατήθηκαν, καταστράφηκαν, θάφτηκαν κάτω απ' την άσφαλτο.
Ο απολογισμός για τους δυτικούς είναι: η ανατροπή δημοκρατιών υπό την επίφαση του σκοταδισμού, η επαναφορά των εγκλημάτων των αποικιοκρατών και της βαρβαρότητας, η πλήρης μεταβολή της οικονομίας των ΗΠΑ σε οικονομία πολέμου.

Αλλά άπαξ κι ανοίξαμε τα μάτια μας στη μαύρη αυτή αλήθεια, οφείλουμε να συλλογισθούμε τις μελλοντικές εξελίξεις της και την ικανότητά μας να αλλάξουμε σε κάποιο βαθμό τη ροή των πραγμάτων, αντί να αποδίδουμε μομφή.



Και τώρα;


Τι πρόκειται να συμβεί, τώρα; Η παραίτηση του ναυάρχου Γουίλιαμ Φάλλον (William Fallon), ανώτατου διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στη Μ. Ανατολή, όξυνε τη σύγκρουση μεταξύ των ανωτέρων αξιωματούχων των ΗΠΑ (6). Από την μια πλευρά, ο στρατηγός David Petraeus χαίρει ικανοποίησης με τα αποτελέσματα της στρατηγικής του. Η αύξηση του αριθμού των ανδρών στο πεδίο οδήγησε αντίστοιχα στη μείωση των βιαιοτήτων. Απαιτεί λοιπόν να διατηρηθούν, το λιγότερο, 140.000 GI' s στο Ιράκ. Από την άλλη, ο στρατηγός Μάικ Μούλεν, ο οποίος ανησυχεί για την υπεραναδίπλωση και την εξάντληση των στρατευμάτων του, επιζητά πάση θυσία να τα αποσύρει, προκειμένου να αποφύγει μία επικείμενη διακοπή της υποστήριξης (λογιστικής-επιμελητείας) και συνακόλουθα μία προβλεπόμενη ήττα.

Ο Πετρέους θα καταθέσει στις 8 και 9 Απριλίου ενώπιον του Κογκρέσου, το οποίο θα αποφανθεί.

Οι υπέρμαχοι της κατοχής κάνουν το παν προκειμένου ο στρατηγός να συνοδεύεται αποκλειστικά και μόνο από τους πιο πιστούς επιτελείς του. Ενώ οι υποστηρικτές της απόσυρσης πασχίζουν να τρυπώσουν ένα μάρτυρα κατηγορίας μέσα στην αίθουσα ακροάσεων. Καθ' ότι η απόφαση των κοινοβουλευτικών και η διαμόρφωση της κοινής γνώμης θα εξαρτηθούν από το πώς αντιλαμβάνονται τη συνέχιση αυτής της περιπέτειας.

Σε αντίθεση μ' αυτά που ισχυρίζεται ο Ντέιβιντ Πετρέους, η βελτίωση της ασφάλειας δεν έχει μεγάλη σχέση με τους 30.000 GI' s που έλαβε ως ενίσχυση. Στην πραγματικότητα, έδωσε οδηγίες να μειωθούν οι περιπολίες της πόλης και να οχυρωθεί ο στρατός όσο το δυνατό μέσα στους στρατώνες. Εάν επιθυμεί να διατηρήσει ένα εκστρατευτικό σώμα εξ ίσου πολυπληθές, χρειάζεται άνδρες σε περιστασιακή βάση, προκειμένου να διεξάγουν εκτεταμένες εκστρατείες αντιποίνων.

Και, ιδίως, οι άνδρες αυτοί θα πρέπει να παραμείνουν στη ζώνη, προκειμένου να παίξουν αργότερα το δεύτερο ρόλο: την επίθεση στο Ιράν που δεν πρόκειται σίγουρα για θέμα ημερησίας διάταξης, αλλά που δεν θα είναι ποτέ πραγματοποιήσιμο, εφόσον τα άτομα επαναπατρισθούν.

Στην πραγματικότητα, τα αποτελέσματα του στρατηγού Πετρέους είναι καρπός μιας στρατηγικής που επεξεργάσθηκε ο αυστραλός σύμβουλός του David Kilcullen. H βασική ιδέα είναι να «διασπάσουν» την Αντίσταση, να την μετατρέψουν από ένα εθνικό κίνημα σε μία πληθώρα από εξαρθρωμένα γκρουπούσκουλα. Οι Κούρδοι διατήρησαν την ηρεμία τους, ενόσω πίστεψαν τις υποσχέσεις που τους διατύπωνε η Ουάσιγκτον τα τελευταία 16 χρόνια: εφ' όσον συνεργασθούν θα αποκτήσουν μία ημέρα ένα ανεξάρτητο Κράτος μ' ένα υπέδαφος ξέχειλο από πετρέλαιο. Οι σιίτες κατευνάστηκαν μόλις οι Βρετανοί προήγαγαν σε αξιώματα τους αρχηγούς τους, προσφέροντάς τους συμμετοχή στην τοπική διοίκηση κι αργότερα στην εθνική, τους οποίους το Ιράν απεκάλεσε ως τους λιγότερο επιφυλακτικούς. Όσο για τους σουνίτες, σταμάτησαν τα χτυπήματα όταν αναγνωρίσθηκαν οι ταυτότητες των πιο νέων και πιο επαναστατικών απ' αυτούς, οι οποίοι και αντιμετωπίσθηκαν σαν κακοποιοί κι όχι σαν ιδεολόγοι, ενώ 80.000 απ' αυτούς μισθοδοτήθηκαν με 10 δολλάρια την ημέρα.

Ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους δεν έχει καμμία πρόθεση να εξηγήσει αυτά διεξοδικά στο Κογκρέσσο, καθ' ότι γνωρίζει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ σ' αυτήν την κατεύθυνση. Η στρατηγική του ενάντια στη Αντίσταση έχει εξαντλήσει τα όριά της. Αποβαίνει ασυμβίβαστη με τους στόχους των αφεντικών του, του διδύμου Μπούς - Τσίνευ που στηρίζεται από τις υπερεθνικές του πετρελαίου και του εξοπλισμού. Και το «σχέδιό του Β» δεν είναι ευχάριστο.

Ο κύριος στόχος του Λευκού Οίκου, σήμερα, είναι η υιοθέτηση από το ιρακινό κοινοβούλιο κατά πρώτον και η επικύρωση από την κυβέρνησή του, ενός νoμοσχεδίου που θα δίνει άδεια στις πετρελαϊκές εταιρείες των ΗΠΑ να εκμεταλλεύονται τις πηγές της χώρας με όρους λεοντείου εταιρείας (7). Εν συνεχεία, η υπογραφή και η επικύρωση μιας συμφωνίας ασφαλείας μεταξύ Ιράκ-ΗΠΑ που θα επιτρέπει αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις για τους επόμενους αιώνες.

Για να τα υλοποιήσει αυτά ο αντιπρόεδρος Τσίνευ, πήγε τη βδομάδα αυτή στο Ιράκ, στην εν λόγω περιοχή. Εξασφάλισε τη ψήφιση ενός νέου νόμου που είχε μπλοκάρει από το Φεβρουάριο. Πάνω σ' αυτή τη βάση θα λάβουν χώρα νομοθετικές εκλογές την 1η Οκτωβρίου, προκειμένου να σχηματισθεί καινούρια Βουλή, πιο πειθήνια. Για περίπου 1 ½ μήνα Βαγδάτη και Ουάσιγκτον θα προσποιηθούν ότι διανύουν το μήνα του μέλιτος, προκειμένου ν' αφήσουν χρόνο να περάσουν οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Εν συνεχεία, μόλις ψηφισθεί το νομοσχέδιο για το πετρέλαιο και η συμφωνία ασφαλείας, η χώρα θα ενωθεί ξανά ενάντια στον κατακτητή. Το μόνο μέσο για να εξασφαλιστεί μια νίκη στο μέλλον είναι να περιορίσουν την πιθανή αντίσταση, τέτοιο είναι το «Σχέδιο Β».

Ο Λευκός Οίκος επέλεξε να βασισθεί στους Σουνίτες με τη βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας, ενάντια στους υπόλοιπους ιρακινούς πληθυσμούς. Ο καινούργιος εκλογικός νόμος έχει επινοηθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να ενισχύεται η σουνιτική παρουσία στο Κοινοβούλιο. Από την άλλη μεριά, στάλθηκε ένα σαφές μήνυμα στους Κούρδους μέσω του τουρκικού στρατού. Δεν απομένει παρά να πατάξουν τις ένοπλες ομάδες των σιιτών, πριν ακόμη εξεγερθούν. Αυτό οφείλει να επιχειρήσει ο ιρακινός στρατηγός Mohan al-Furayji στους επόμενους έξι μήνες.

Ο ναύαρχος Φάλλον, ο οποίος μόλις παραιτήθηκε από το Γενικό Επιτελείο, θεωρούσε αυτό το «σχέδιο Β» καταδικασμένο σε παταγώδη αποτυχία.

Σαν τελευταίος από τους μεγάλους αξιωματούχους που έζησαν τον πόλεμο του Βιετνάμ, είχε προειδοποιήσει σχετικά με τις μελλοντικές μάχες στο νότιο Ιράκ που δεν θα διεξαχθούν πλέον στην έρημο παρά στα έλη του Αλ-Μπάσρα. Δεύτερον, ανέμενε ότι ένας πόλεμος ενάντια στους ιρακινούς σιίτες θα αποσταθεροποιούσε άμεσα το γειτονικό Κουβέιτ κι εν συνεχεία το Μπαχρέιν και τη Σαουδική Αραβία.

Τρίτον, πίστευε ότι το να ουδετεροποιήσεις σουνίτες αγωνιστές με 10 δολλ. την ημέρα, είναι σαν να υπογράφεις με βεβαιότητα ότι αυτοί οι τελευταίοι, με τα όπλα που τους έχουν δοθεί, θα στραφούν στην πρώτη ευκαιρία εναντίον των ΗΠΑ.

Εξ άλλου, οι Πετρέους και Κιλκάλλεν ισχυρίζονταν πάντοτε ότι θα μπορούσαν να προλάβουν αυτό το κακό με το να νομιμοποιήσουν τους μισθοφόρους αγωνιστές τους, συγκεκριμένα, με το να τους ενσωματώσουν στις δυνάμεις ασφαλείας του Ιράκ. Όμως, δεν βλέπουμε πώς θα μπορούσαν αυτές οι δυνάμεις να απορροφήσουν με μιας 80.000 άνδρες χωρίς να δεχθούν διείσδυση από την Αντίσταση. Ήδη 49 μονάδες θα αποσκιρτήσουν και άλλες 38 θα απειλήσουν να κάνουν το ίδιο, εφ' όσον οι άνδρες τους δεν μονιμοποιηθούν άμεσα (8).

Όπως έχω ξαναγράψει, ο Γουίλιαμ Φάλλον είχε διεξαγάγει καρποφόρες διαπραγματεύσεις με το Ιράν προκειμένου να κατευνάσουν την ένταση στην περιοχή. Η συμφωνία επικυρώθηκε κατά την διάρκεια μιας μυστικής συνεδρίασης μεταξύ του προέδρου του Ιράν, Mahmoud Ahmadinejad, και του επικεφαλής του Μικτού Επιτελείου των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, Μάικ Μάλλεν, στις 2 Μαρτίου στη Βαγδάτη. Η συμφωνία δεν αναγνωρίστηκε όμως από τον Λευκό Οίκο και οι δεσμεύσεις για λογαριασμό των ΗΠΑ δεν τηρήθηκαν.

Ούτε κι αυτό δεν θα είναι δυνατόν να εξηγηθεί στο Κογκρέσσο από τον Ντέιβιντ Πετρέους.

Η μονομερής ρήξη της μυστικής αυτής συμφωνίας οδήγησε την Τεχεράνη να προβεί σε αντίποινα, μεταξύ δε των πρώτων υπήρξε η ενθάρρυνση των ριζοσπαστικών σιιτών του Ιράκ σε εξέγερση. Επιπλέον, η Κίνα και ιδίως η Ρωσία, οι οποίες είχαν αναμιχθεί στις διαπραγματεύσεις αυτές και δεν μπορούν ν' ανεχθούν μία κατάσταση που θα απειλεί την ακεραιότητα του Ιράν επ' αόριστον, προέβηκαν επίσης σε αντίποινα. Η μυστική επίσκεψη του στρατηγού Leonid Ivashov στη Δαμασκό κι ακολούθως το επίσημο ταξείδι του ρώσου υπουργού των Εξωτερικών Sergei Lavrov άνοιξαν το δρόμο σε μία μαζική μεταφορά όπλων προς την Αντίσταση των Ιράκ, Λιβάνου και Παλαιστίνης.

Εάν μπορεί να πάρει κανείς ένα μάθημα από τα 5 πρώτα χρόνια πολέμου στο Ιράκ, είναι ότι ορισμένοι πρωταγωνιστές δεν παίρνουν ποτέ μαθήματα από τα παθήματά τους. Οι αρχηγοί των Κούρδων έχουν οδηγήσει το λαό τους, όπως πάντα τον τελευταίο αιώνα, σε αδιέξοδο (9). Το Πεντάγωνο αναπαράγει, με τους σουνίτες μισθοφόρους του, αυτό που έπραξε στο Αφγανιστάν και θα υποστεί τις ίδιες συνέπειες: εκπαιδεύει και οπλίζει ατάκτους κακοποιούς, (κατσαπλιάδες), έως ότου τους καταστήσει ανεξέλεγκτους «κυρίους του πολέμου». Όσον δε αφορά το Λευκό Οίκο, επιμένει πεισματικά να περάσει τα συμφέροντα κάποιων εταιρειών (εν προκειμένω Bechtel, BP, Chevron, ExxonMobil, Halliburton, Shell κ.α.) σε προτεραιότητα από αυτά των ΗΠΑ και πιστεύει παράλογα ότι η διαφθορά και η βία δίδουν άδεια κυριαρχίας σε όλες τις καταστάσεις.

Ο στρατηγός Leonid Sajin, o οποίος έζησε το θάνατο της ΕΣΣΔ και δεν δυσκολεύεται να συλλάβει κι αυτόν των ΗΠΑ, δήλωσε στη Μόσχα:

«Ο πόλεμος του Ιράκ που διαρκεί εδώ και 5 χρόνια έχει σχεδόν εξοντώσει τον αμερικανικό στρατό ο οποίος θεωρείτο έως σήμερα ο ισχυρότερος του κόσμου. Και μόνον πια η απελπισία μπορεί να ωθήσει τώρα τις ΗΠΑ να πυροδοτήσουν έναν πόλεμο κατά του Ιράν. Ένας τέτοιος πόλεμος θα σημάνει το τέλος αυτού του στρατού: έχοντας δεχθεί το κτύπημα της οικονομικής ύφεσης και λαμβανομένου υπ' όψη του πεσμένου ηθικού των στρατιωτικών τους, οι ΗΠΑ δεν θα αντέξουν».
Κι εμείς θα προσθέσουμε, οι ΗΠΑ δεν θα μπορέσουν καν να επιζήσουν σ' ένα πόλεμο κατά του Ιράν, μέσα στα ιρακινά έλη, έχοντας τις ένοπλες ομάδες των σιιτών να παρεμβάλλονται.


*Σημείωση μεταφρ.

Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε ως «11 Σεπτέμβρη 2001, η τρομακτική απάτη» εκδ. Γραφές


1) «Le Net et la rumeur». Le Monde, 21 mars 2002.
2) «Complotite», par Serge Halimi, Le Monde diplomatique, mai 2002.
3) «La fin de quelle guerre?» par Jack Naffair, Reseau Voltaire, 15 avril 2003.
4) «Qui gouverne l' Irak?», par Thierry Meyssan, Reseau Voltaire, 13 mai 2004.
5) «Discours du president Bush sur la guerre globale au terrorisme», delivre au Pentagone, le 19 mars 2008.
6) «La demission de l' amiral Fallon relance les hostilites en Irak», par Thierry Meyssan, Reseau Voltaire, 13 mars 2008.
7) «L' Irak occupee cedera-t-elle son petrole aux " magors"?», par Arthur Lepic, Reseau Voltaire, 20 juin 2007.
8) «Awakening councils; Sunni militia strike could derail US strategy against al-Qaida», par Maggie O' Kane et Ian Black, The Guardian, 21 mars 2008.
9) «Le Pentagone prêt a entervenir avec l' armee turque», par Thierry Meyssan, Reseau Voltaire, 8 aout 2007