"Η ΕΕ παίζει το παιχνίδι του ΔΝΤ και των πολυεθνικών"

του Ζαν Ζίγκλερ

Πηγή: ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο κοινωνιολόγος και στέλεχος του ΟΗΕ, που προσυπέγραψε την έκκληση της «ουμανιτέ» για υποστήριξη της Ελλάδας , μόλις επανέκδωσε μια επικαιροποιημένη εκδοχή «του τελευταίου του βιβλίου το μίσος της δύσης».

Ραμίν Αμπαντί (Ramine Abadie, RA): Πώς βλέπετε την ελληνική κρίση και το πώς εξελίσσεται;
Ζαν Ζίγκλερ (Jean Ziegler, ΖΖ): Η δεξιά κυβέρνηση του Καραμανλή, που προηγήθηκε της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, λειτούργησε σαν ένας μηχανισμός συστηματικής λεηλασίας των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Λες και μιλάμε για καμία μπανανία, γίναμε μάρτυρες μεγάλης κλίμακας ιδιωτικοποιήσεων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ελλάδας, που συνδυάστηκαν με θυελλώδη φοροδιαφυγή. Σύμφωνα με αξιόπιστες ελβετικές τραπεζικές πηγές, στα ταμεία των ελβετικών τραπεζών σήμερα υπάρχουν 36 δις ευρώ ελληνικών καταθέσεων, που εν πολλοίς προέρχονται από αυτή τη φοροδιαφυγή. Επιπλέον, πολλοί εκ των μεγαλυτέρων Ελλήνων εφοπλιστών έχουν μεταφέρει τις έδρες των επιχειρήσεών τους στο εξωτερικό, αρχής γενομένης από τον σημαντικότερο ανάμεσά τους, το Λάτση, η έδρα του οποίου βρίσκεται στο Βερσουά, κοντά στη Γενεύη.
Το πιο σκανδαλώδες όμως είναι πως ανατίθεται στον ελληνικό λαό και τους εργαζόμενους να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να ξεπληρώσουν τη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, ενώ οι ηγέτιδες τάξεις έχουν φυγαδεύσει ως επί το πλείστον τις περιουσίες τους στο εξωτερικό. Σήμερα το ελληνικό δημόσιο χρέος φτάνει το 112% του ΑΕΠ της χώρας.

RA: Πώς αξιολογείτε το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) στη συγκεκριμένη κρίση;
ΖΖ: Ως ένα ακόμα σκάνδαλο. Αξιοποιούμε τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων για να επιβάλουμε δρακόντεια μέτρα στον ελληνικό λαό. Στο όνομα της σωτηρίας της χώρας, που θυμίζω πως οι πλουτοπαραγωγικές της πηγές λεηλατήθηκαν από τη δεξιά κυβέρνηση, επιβάλουμε τώρα μια σειρά από αντικοινωνικά μέτρα («πάγωμα» αμοιβών, μείωση κοινωνικών παροχών, περικοπές στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων) και νέες ιδιωτικοποιήσεις, που φυσικά ευνοούν και τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, που είναι βαριά αναμεμειγμένες στο ελληνικό χρέος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ευκαιρία για την Ευρώπη και τους μεγάλους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς να διαλύσουν το ελληνικό κοινωνικό κράτος, την ίδια ώρα που στην εξουσία βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, που κέρδισε υποσχόμενο περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη.

RA: Και ποια θα μπορούσε να είναι μια δικαιότερη λύση σε αυτή την κρίση;
ΖΖ: Οι Ευρωπαίοι και η «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) θα έπρεπε να έχουν παράσχει στην Ελλάδα ρευστότητα με προνομιακά επιτόκια, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει εγκαίρως τις υποχρεώσεις της. Αντ' αυτού, στη χώρα τέθηκε το παρακάτω δίλημμα: ή δανείζεστε από τις αγορές με υπέρογκα επιτόκια ή αποδέχεστε το σχέδιο της ΕΕ και του «διεθνούς νομισματικού ταμείου» (ΔΝΤ) και τις οικονομικές του απαιτήσεις. Σε μια πρώτη φάση, η Ελλάδα εξαναγκάστηκε να αποδεχτεί όρους απαράδεκτους για κράτος-μέλος της ΕΕ και του ΔΝΤ, ελπίζοντας πως θα μπορούσε να δανειστεί από τις διεθνείς χρηματαγορές. Προκειμένου να αποτραπεί κάτι τέτοιο, αρκούσε η παρέμβαση του διεθνούς οίκου αξιολόγησης «στάνταρντ εντ πουρς», που υποβάθμισε τη δανειοληπτική αξιοπιστία του ελληνικού κράτους... Από εκείνη τη στιγμή, η Ελλάδα έπαψε να έχει πρόσβαση στις διεθνείς κεφαλαιαγορές, παρά μόνο με απαγορευτικά επιτόκια της τάξης του 20%, και μόνη της επιλογή της απέμεινε η υποταγή της στους όρους του σχεδίου ΕΕ-ΔΝΤ...

RA: Μας λέτε πως η ΕΕ έπαιξε το ρόλο που συνήθως έχει το ΔΝΤ και οι υπερ-φιλελεύθεροι οικονομολόγοι του...
ΖΖ: Εντελώς. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η ΕΕ ουσιαστικά αναπαράγει το σενάριο «διαρθρωτικής διόρθωσης» που συνηθίζει το ΔΝΤ σε φτωχά κράτη σαν την Μπουρκίνα-Φάσο ή το Μπαγκλαντές! Περιληπτικά αυτό σημαίνει πως το ελληνικό κοινωνικό κράτος πρέπει να διαλυθεί ώστε να γίνει η χώρα «ελκυστική στους ξένους επενδυτές». Εφαρμόζοντάς το σχέδιο αυτό, η ΕΕ και η ΕΚΤ παίζουν 100% τo παιχνίδι του ΔΝΤ και των πολυεθνικών. Για μία ακόμα φορά, η ΕΕ έδειξε πως είναι μια πολιτική οντότητα που βρίσκεται απολύτως στην υπηρεσία των ολιγαρχιών του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου.