Έρως και Πόλεμος

του Γιάννη Βελίκη

«Στον έρωτα και στον πόλεμο, όλα επιτρέπονται» …
Μία φράση γνωστή αν και αναληθής! Ο έρωτας με μία ανήλικη και η χρησιμοποίηση οποιουδήποτε μέσου για την κατάκτηση της, παραδείγματος χάριν, δεν επιτρέπεται. Το ίδιο και ο βασανισμός ή η εκτέλεση αιχμαλώτων πολέμου.
Η φράση «…όλα επιτρέπονται…» αναφέρεται στην κινηματογραφική εκδοχή της κατάκτησης μιας όμορφης βασιλοπούλας, από κάποιον γενναίο, πλην όμως φτωχό, ιππότη, και η επιμονή του να ξεπεράσει για χάρη της όλα τα εμπόδια που ορθώνει το οικογενειακό και κοινωνικό κατεστημένο. Επίσης, η κατάκτηση της ελευθερίας της πατρίδας από έναν κακό και άδικο εχθρό, δικαιολογεί τις πολεμικές πράξεις των αμυνόμενων.
Η αλήθεια είναι, ότι η φράση «…όλα επιτρέπονται…» υπάρχει, δεδομένου ότι τόσο στον έρωτα όσο και στον πόλεμο εκδηλώνεται η αδάμαστη, απολίτιστη και ζωώδης πλευρά των ανθρώπων, που δεν μπορεί να τιθασευτεί ούτε από νόμους ούτε από ηθικές αρχές. Η πλευρά αυτή ούτε επιτρέπεται να εκδηλωθεί σε άλλες κοινωνικές περιστάσεις, ούτε καν αναγνωρίζεται ότι υπάρχει στην καθημερινή ζωή των «πολιτισμένων» ανθρώπων. Έτσι και αλλιώς, οι άνθρωποι γενικώς πιστεύουν το μύθο ότι τα ζώα φέρονται και αυτά πολιτισμένα και δεν σκοτώνουν παρά μόνο για να επιβιώσουν.
Αυτό που ισχύε,ι ωστόσο, είναι ότι πολλά είδη ζώων σκοτώνουν για λόγους κυριαρχίας, το κυρίαρχο αρσενικό κρατάει τα θηλυκά για τον εαυτό του και σκοτώνει τα μικρά των θηλυκών ώστε να γεννήσουν μόνο τα δικά του κ.ο.κ. Αντίστοιχα οι άνθρωποι έχουν μία «ομαλή» σεξουαλική συμπεριφορά μπρος στα «μάτια της κοινωνίας» και κρατούν όλες τις «διαστροφές» τους για τη φαντασία, τους οίκους ανοχής, ή τις εξωτικές χώρες όπου μπορούν να κάνουν ελεύθερα ότι και αν επιθυμήσουν. Η διαστροφή σε αυτές τις χώρες φτάνει ως το βιασμό και το φόνο μικρών παιδιών.
Όσον αφορά στη συμπεριφορά των νικητών σε ένα πόλεμο, τα παραδείγματα ακροτήτων, γενοκτονιών, βασανισμών, μαζικών φόνων, ιατρικών πειραμάτων, στρατοπέδων συγκέντρωσης αιχμαλώτων, είναι γνωστά από την Ιστορία. Οι σφαγές στο Τιμόρ, στην Καμπότζη, στην Ρουάντα, στη Παλαιστίνη, στη Λωρίδα της Γάζας, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν κ.α. είναι μερικά από τα πιο πρόσφατα ντοκουμέντα.
Έτσι, τόσο ο Έρωτας όσο και ο Πόλεμος, έχουν εξοστρακιστεί από το δημόσιο λόγο και την κοινωνική ζωή. Ο μεν Έρωτας έχει περιοριστεί στα στενά πλαίσια των σπιτιών και των οίκων ανοχής, ο δε πόλεμος συμβαίνει κάπου μακριά και κανείς δε μαθαίνει το τι συμβαίνει εκεί. Η κοινωνία δείχνει να σοκάρεται όταν μία ερωτική συμπεριφορά γίνει δημόσιο θέμα π.χ. η «ροζ βίλα», το «πούρο του Κλίντον» κ.α., ή όταν εμφανιστούν φωτογραφίες με βασανισμούς αιχμαλώτων πολέμου όπως έγινε με τους Αμερικανούς και τους Άγγλους στρατιώτες στο Ιράκ.
Συνεπώς, η «δημοκρατία» που θέλει «ίσους πολίτες με ανθρώπινα δικαιώματα και πολιτισμένες συμπεριφορές» ισχύει μόνο για τους «εντός των τειχών», που έχουν συνομολογήσει και συμφωνήσει ότι τα σχετικά με τον Έρωτα και τον Πόλεμο δεν τα αναφέρουν και δεν τα συζητάνε ποτέ. Έτσι η ζωώδης φύση των Ανθρώπων παύει και να υπάρχει!