Η επιβράβευση των εκβιαστών

του Αθανασίου Παπανδρόπουλου

Πηγή: ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αναδημοσίευση από την «Εστία»

Η εργατική τάξη πάει... στον παράδεισο!
Την Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009 η ειδησεογραφία και το περιεχόμενό της θα έπρεπε να άφησε άναυδους άσους πολίτες σε αυτή την χώρα έχουν ακόμη την δυνατότητα να σκέπτονται, να κρίνουν και, βεβαίως, να καταλαβαίνουν.
Ιδού τι ανέφερε: «Σε 81.5 εκατομμύρια ευρώ εκτιμάται ότι θα ανέλθει τελικά το ποσόν που καλείται να καταβάλει ο "οργανισμός λιμένος Πειραιώς" (ΟΛΠ) προς την πλευρά των εργαζομένων και κυρίως των λιμενεργατών, προκειμένου να εξασφαλίσει την πολυπόθητη ηρεμία που θα επιτρέψει στο πρώτο λιμάνι της χώρας να σχεδιάσει και να υλοποιήσει σειρά πλάνων ανάπτυξής του. Συγκεκριμένα, από το παραπάνω ποσό, τα 69 εκατομμύρια ευρώ αφορούν την εθελουσία έξοδο περίπου 300 εργαζομένων στον ΟΛΠ, τα 8 εκατομμύρια ευρώ θα δοθούν προκειμένου να καλυφθεί η απώλεια εισοδήματος των εργαζομένων από τις μεταβολές, ενώ 4.5 εκατομμύρια. ευρώ θα διατεθούν για την πρόωρη συνταξιοδότηση περίπου 100-150 εργαζομένων. Τα παραπάνω ποσά αντιστοιχούν στα μέτρα που ανακοίνωσε ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΛΠ κ. Γιώργος Ανωμερίτης και τα οποία συνθέτουν το μνημόνιο συμφωνίας στο οποίο κατέληξε, από κοινού με την "ομοσπονδία μονίμων υπαλλήλων λιμένων Ελλάδος", εκτιμώντας ότι έγιναν όσα έπρεπε να γίνουν ώστε να επιτευχθεί εργασιακή ειρήνη εις το διηνεκές. Τα εν λόγω ποσά θα προέλθουν από τον κρατικό προϋπολογισμό, καθώς, όπως είπε, "ο βασικός μέτοχος του λιμανιού είναι το κράτος". Ο κ. Γ. Ανωμερίτης ανέφερε επίσης ότι, μέσω της εθελουσίας εξόδου, ο ΟΛΠ θα καταφέρει να εξασφαλίσει κατά τα επόμενα έξι χρόνια 11 εκατομμύρια ευρώ».
Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την παραπάνω ειδησεογραφία είναι μάλλον απίστευτα. Ας τα δούμε όμως πρώτα από την ποσοτική οπτική γωνία. Ο ΟΛΠ μας λέει τα εξής:

Πρώτον, μας πληροφορεί ότι ο καθένας από τούς 300 λιμενεργάτες, ως αποτέλεσμα της επιβραβεύσεως των εκβιαστικών απεργιών του, θα λάβει 230,000 ευρώ (δηλ. 55.79 εκατομμύρια δραχμές) δώρο -«μπόνους» αγγλιστί- συν μία πλουσιοπάροχη σύνταξη.
Δεύτερον, ότι 100 η 150 λιμενεργάτες θα πάρουν 35,000 έως 45,000 ευρώ ο καθένας ως... κεφάλαιο πρώιμης συνταξιοδοτήσεως.
Τρίτον, οι κοινωνικοί εκβιαστές θα ανταμειφθούν με άλλα 8 εκατομμύρια. ευρώ, δήθεν για να καλυφθούν τα εισοδήματα που έχασαν στην διάρκεια της απεργίας τους!

Και όλα αυτά τα ποσά, τα όποια θα φθάσουν τελικώς τα 82 εκατομμύρια. ευρώ, θα δοθούν από το εις κατάστασιν πτωχεύσεως ευρισκόμενο ελληνικό κράτος -το όποιο, βεβαίως, θα δανειστεί για να καλύψει τις υποχρεώσεις του.
Αυτά ως προς την ποσοτική πλευρά του θέματος. Υπάρχουν, όμως, και οι ηθικές, κοινωνικές και πολιτικές πτυχές, που μόνο θλίψη και ζοφερές σκέψεις προκαλούν.
Έτσι, ένα πρώτο ερώτημα που έρχεται στο μυαλό είναι αν η κυβέρνηση υπολόγισε πόσο κόστισε η απεργία στην εθνική οικονομία, και ιδιαιτέρως στις πιο αδύναμες αρθρώσεις της.
Ρωτήθηκαν μικρομεσαίοι έμποροι και επαγγελματίες αν είχαν απώλειες από την απεργία και ποιού ύψους ήταν αυτές;
Κοστολόγησε κανείς τον διεθνή διασυρμό που υπέστη η χώρα από την απεργία;
Κοστολογήθηκε επίσης και η αξία του μη σεβασμού της υπογραφής μιας συμφωνίας;
Σε συνδικαλιστικό επίπεδο, η κυβέρνηση ανοίγει τον ασκό του Αίολου. Ανταμείβοντας πλουσιοπάροχα μία εκβιαστική απεργία, δημιουργεί ορέξεις σε όλες αυτές τις συντεχνίες που μπορούν να ομηροποιούν την κοινωνία κατά το δοκούν. Αύριο, λοιπόν, μπορούν να «απεργήσουν» οι συνδικαλιστές της «δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρισμού» (ΔΕΗ), μεθαύριο γιατροί και προσωπικό νοσοκομείων, αντιμεθαύριο άλλες κατηγορίες εργαζομένων σε ζωτικούς τομείς.
Την ώρα που ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου συγκαλούσε τούς αρχηγούς των κομμάτων να συνομιλήσουν υπό την αιγίδα του προέδρου της δημοκρατίας, για την διαφθορά και την καταπολέμησή της, η κυβέρνηση επιβράβευε μία μορφή συνδικαλιστικής διαφθοράς που μπορεί να γίνει χιονοστιβάδα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ποιός μπορεί να πάρει στα σοβαρά τις κυβερνητικές διακηρύξεις περί μειώσεως των δημοσίων δαπανών, όταν το 60% των τελευταίων είναι άμεσα εξαρτημένες από τις συντεχνίες του δημόσιου τομέα; Συντεχνίες, έξαλλου, οι οποίες επιβάλλουν όποτε θέλουν τούς δικούς τους νόμους σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, με βάση την λογική του «πάντα περισσότερα». Και γιατί, άλλωστε, να μην εφαρμόζουν την λογική αυτή, όταν στις περισσότερές των περιπτώσεων επιβραβεύεται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις;
Πολύ φοβούμεθα, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση -θύμα των προεκλογικών της υποσχέσεων- επέλεξε έναν δρόμο εξαιρετικά ολισθηρό, ο οποίος, πέρα από την υπονόμευση της δημοσιονομικής εξυγιάνσεως, οδηγεί και στην παραγωγική ακινησία. Όταν επιβραβεύονται με τα προαναφερόμενα ποσά οι συντεχνίες, γιατί να μην φοροδιαφεύγουν αυτοί που τελικά καλούνται να καταβάλλουν το τίμημα παρόμοιων προνομιακών μεταχειρίσεων;