Πόλεμος με το ΚΚΕ; Δεν είναι κακή ιδέα!

του Νίκου Ράπτη

Πηγή: ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τον τελευταίο καιρό η ηγεσία του ΚΚΕ πολλαπλασιάζει τις εκκλήσεις για να ξεκινήσει «πόλεμος» στις δειλές- μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης και όποιων άλλων εχεφρόνων παραγόντων του δημοσίου βίου.

Η αλήθεια είναι πως αυτή η έκκληση για «πόλεμο» δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. Εδώ και πάνω από 35 χρόνια η χώρα κινείται ιδεολογικά σε ένα χώρο ιδεολογικών αντιλήψεων που εν πολλοίς εκπορεύονται από το ΚΚΕ και τις «παραφυάδες» του (τις διάφορες κομμουνιστικές εκδοχές του χώρου της «ριζοσπαστικής» και της «άκρας» αριστεράς, το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ, τη «λαϊκή» δεξιά κ.ο.κ). Μάλιστα, όπως ήταν αναμενόμενο, σήμερα οι αντιλήψεις αυτές οδηγούν την Ελλάδα εκεί που οδηγήθηκαν όλοι όσοι ακολούθησαν τα κουκουέδικα δόγματα: στην άκρατη εξατομίκευση, το μηδενισμό, τον κυνισμό, την παρακμή, τη γενικευμένη διαφθορά, τη χρεοκοπία.

Πάνε δεκαπέντε πάνω-κάτω χρόνια που ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης είχε χαρακτηρίσει την Ελλάδα ως την «τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης». Είχε δίκιο: παρά τις ελληνικές «ιδιορρυθμίες» που δεν επέτρεψαν στο ΚΚΕ να ασκήσει ευθέως την πολιτική εξουσία, η αλήθεια είναι πως ο ηθικός αυτουργός του ελληνικού μεταπολιτευτικού εγκλήματος έχει όνομα: ΚΚΕ. Οι «φυσικοί αυτουργοί» του εγκλήματος, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ είναι υπεύθυνοι διότι ήταν πάντα επαρκώς πρόθυμοι και «ρεαλιστές» να ασκήσουν την εξουσία εντός του πλαισίου που διαμόρφωνε/καθόριζε/ανεχόταν το ΚΚΕ:
• Ποιος αποσύνδεσε τις εργασιακές σχέσεις από κάθε έγνοια για την παραγωγικότητα και μετέτρεψε τις δημόσιες υπηρεσίες σε σουρεαλιστικούς οργανισμούς που αντί για τον πολίτη υπηρετούν τη συνδικαλιστική τους νομενκλατούρα;
• Ποιος κήρυξε την ανομία κραυγάζοντας «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»;
• Ποιος μποϋκόταρε τον παραγωγικό ιστό της χώρας, επιβάλλοντας εκτός τόπου και χρόνου συλλογικές συμβάσεις και όρους απασχόλησης (που επιπλέον διόγκωσαν την παραοικονομία και τη μαύρη εργασία);
• Ποιος λειτούργησε ως ιμπρεσάριος των «νέων τζακιών» τύπου Μπόμπολα και Κόκκαλη που θεσμοποίησαν τη διαπλοκή και εξουδετέρωσαν το πολιτικό μας σύστημα;
• Ποιος έθεσε την τοπική αυτοδιοίκηση στο χώρο του απυρόβλητου, μετατρέποντάς την σε χώρο ασυδοσίας; Ήταν ο πολύς Λογοθέτης το καμάρι του αυτοδιοικητικού ΚΚΕ τη δεκαετία του '70 ή όχι;
• Ποιος πρωτοστάτησε στην καταστροφή του Αττικού περιβάλλοντος στο όνομα της «λαϊκής στέγης» και ματαίωσε κάθε απόπειρα ορθολογικής διαχείρισης της δόμησης;
• Ποιος απέκοψε την χώρα από τους παραδοσιακούς της συμμάχους και τη μετέτρεψε σε ουδετερόφιλο και αναξιόπιστο διεθνές μέγεθος;
• Ποιος αντιμετώπιζε επί δεκαετίες τους ασφαλιστικούς οργανισμούς ως ανεξάντλητους παροχείς ρευστού από όπου αντλούνταν κάθε είδους μισθολογικές αυξήσεις σε «αγωνιστικούς» κλάδους ή παράγονταν «ασφαλιστικά» δικαιώματα για περισσότερο ή λιγότερο συμπαθείς κοινωνικές κατηγορίες ή και σκέτους απατεώνες που δεν συνεισέφεραν δραχμή στα ταμεία;
• Ποιος επιβράβευσε με τόση συνέπεια την αμορφωσιά, την αυτολογοκρισία, την ξιπασιά του τσιτάτου;
Πέραν της πολιτικής του παρέμβασης, στον ιδεολογικό-πολιτιστικό χώρο το ΚΚΕ λειτούργησε ως ο κατεξοχήν φορέας της οργουελικής «νέας γλώσσας»:
• Όταν λέει «δημοκρατία» το ΚΚΕ εννοεί... δικτατορία («του προλεταριάτου», που θα πει «του κόμματος»)!
• Όταν λέει «συντροφικές σχέσεις» εννοεί σχέσεις που στους φίλους μεν επιφυλάσσουν τον ηθικό, πνευματικό, κοινωνικό εκμηδενισμό, στους δε εχθρούς την εξόντωση, ηθική και φυσική (όποτε βεβαίως το επιτρέπουν οι «αντικειμενικές συνθήκες», γιατί οι «υποκειμενικές» είναι σύμφυτες με την κουκουέδικη κομματική δομή).
• Ο «πατριωτισμός» του ΚΚΕ έγκειται στο ότι είναι το μόνο ελληνικό κόμμα που έως και τη δεκαετία του '80 -οπότε και «στρατολόγησε» τον κορμό των σημερινών του δυνάμεων-θεωρούσε (καταστατικά!) «Λυδία λίθο» για τη συμμετοχή στο κόμμα την «αδιάλλαχτη» (sic) υποστήριξη προς μια ξένη δύναμη!
• Όταν το ΚΚΕ μιλάει για «εργατική τάξη» εννοεί τους συνδικαλισμένους μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους, τους επιδοτούμενους αγρότες, τους αντιπαραγωγικούς και φοροκλέπτες μικρομαγαζάτορες που αποτελούν κατά κύριο λόγο την εκλογική του βάση και που και η πιο αγράμματη μαρξιστική ανάλυση εύκολα θα διαπίστωνε πως αντί να παράγουν υπεραξία, την καρπούνται (εξ ου και η χρεοκοπία).
• Και όταν μιλάει για «εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα» εννοεί πως δικαιούται να εμποτίζει τα μέλη και τα στελέχη του στα... νάματα του «δημοκρατικού στρατού», των «δεκεμβριανών» και του Γράμμου!
Το ΚΚΕ υπήρξε ο «νταής» της μεταπολιτευτικής γειτονιάς. Μπορεί να μη συμμετείχε θεσμικά στη λήψη των αποφάσεων, ίσως να μην ήταν το πιο αγαπημένο παιδί στην πιάτσα, αλλά κανείς δε διανοούνταν να το αγνοεί. Οι πάντες πρόσεχαν μην πιαστούν στο στόμα του -ή πέσουν τα χέρια του. Στο χώρο της πολιτικής, της οικονομίας, του πολιτισμού, της τοπικής αυτοδιοίκησης, του συνδικαλισμού, της παιδείας, της ενημέρωσης, από το 1974 οι παράγοντες του κατεστημένου ήξεραν πως ήταν υποχρεωμένοι να βρουν ένα «modus vivendi» με το ΚΚΕ (συχνά με το αζημίωτο για το κόμμα).

Τώρα όμως η γειτονιά κατεδαφίζεται και ο «νταής» ανησυχεί. Η παγκόσμια οικονομική κρίση επιτάχυνε τη μετάβαση από τον κύκλο της μεταπολίτευσης. Προς πού γίνεται αυτή η μετάβαση κανείς δεν ξέρει ακριβώς... Φαίνεται όμως πως, σε ότι αφορά ακριβώς το ζήτημα του προορισμού της «νέας μεταπολίτευσης», «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες»• μια εκ των οποίων είναι οι σχέσεις που θα διαμορφωθούν μεταξύ «νέας μεταπολίτευσης» και ΚΚΕ.

Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο η κατάρρευση της μεταπολίτευσης (με την εκδοχή της χρεοκοπίας ή της προσφυγής στο «διεθνές νομισματικό ταμείο») να εκτινάξει στα ύψη την απήχηση ακραίων-φασιζόντων λαϊκιστικών κινημάτων, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ. Ήδη, σε ορισμένες περιοχές που καταρρέουν υπό το βάρος της εγκληματικότητας, της ανεργίας, της απαξίας, το ΚΚΕ έχει διψήφια εκλογικά ποσοστά, που τείνουν μάλιστα να γράψουν το «2» στη θέση των δεκάδων. Το ΚΚΕ επωφελείται από την αφήγησή του πως δήθεν τις τελευταίες δεκαετίες εφαρμόστηκαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές (!) και λιτότητα (!!) και άρα το ζητούμενο είναι η ανατροπή «αυτής της πολιτικής» και η εφαρμογή εκείνης του ΚΚΕ. Πρόκειται φυσικά για ένα ακόμα κραυγαλέο δείγμα «νέας γλώσσας» που ελάχιστοι τολμούν να αμφισβητήσουν (λόγω του «modus vivendi» στο οποίο ήδη αναφερθήκαμε).

Από τη μια θα έμπαινε κανείς στον πειρασμό να πει πως εντέλει ο καλύτερος τρόπος να απαξιωθεί το ΚΚΕ θα ήταν να συμμετάσχει πράγματι ως μείζων κυβερνητικός εταίρος στη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων για μερικά χρόνια. Έτσι ο λαός θα «ζούσε στο πετσί του» το μέγεθος της ιδεοληψίας, του κυνισμού, της ανικανότητας και της ιδιοτέλειας που χαρακτηρίζει τα στελέχη του ΚΚΕ. Από την άλλη όμως σε αυτά τα «παιχνίδια» το «μάρμαρο» συνήθως πληρώνουν οι πιο αδύναμοι, φτωχοί, αδικημένοι, αλλά και οι πιο ευγενείς, πεπαιδευμένοι, ανιδιοτελείς. Οπότε το τίμημα είναι υπερβολικά μεγάλο για να το ανεχτεί κάθε προοδευτικός άνθρωπος, πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε σε ένα λαό που ουδέποτε υποστήριξε εκλογικά το ΚΚΕ.

Αυτό όμως που μπορεί -και πρέπει- να γίνει, είναι να τεθεί επιτέλους το ΚΚΕ και οι συνοδοιπόροι του σε πλήρη ιδεολογική και πολιτική καραντίνα. Να κηρυχθεί με άλλα λόγια στο ΚΚΕ ο «πόλεμος» που τόσο προσφυώς ζητεί η κ. Παπαρήγα. Να αντιμετωπιστεί το ΚΚΕ όχι τόσο για αυτό που είναι, όσο για αυτό που συμβολίζει. Ανεξαρτήτως των ποσοστών και της πολιτικής του ισχύος. Διότι το ΚΚΕ, είτε είναι μεγάλο, είτε μικρό, πολιτικά δεν μπορεί να επηρεάσει τα πράγματα αν αντιμετωπίσει το μέτωπο των υπόλοιπων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Αντίστροφα, αν αντιμετωπίζεται ως ένα είδος «ηθικής δύναμης», για να μη μιλήσουμε «ηθικής συνείδησης», παράγει ανεξάντλητα αποθέματα λαϊκισμού, που μολύνουν ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα και την κοινωνία μας.

Θα είχε μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο πόλεμος αυτός ξεκινούσε από τον ενδελεχή έλεγχο των οικονομικών συναλλαγών του ΚΚΕ και των συνοδοιπόρων του, ιδίως την εποχή των «ανοιγμάτων» του Καραμανλή του πρεσβύτερου προς τις σοσιαλιστικές χώρες και τη δεκαετία του '80 ή εκείνη των μετέπειτα δοσοληψιών του με επιφανείς διαπλεκόμενους παράγοντες. Οι πάντες γνωρίζουμε πως στα θησαυροφυλάκια του Περισσού αναπαύονται πολυάριθμοι σκελετοί, όπως εξάλλου πιστοποιείται από τις... πολεμικές κραυγές των ηγητόρων του ΚΚΕ όποτε γίνεται λόγος περί οικονομικού ελέγχου του κόμματος.

Δεν είναι τυχαίο πως οι πιο δημιουργικές περίοδοι της χώρας, περίοδοι οικονομικής ανάπτυξης ή/και πολιτιστικής άνθησης ή/και πολιτικής ανάταξης, ήταν πάντοτε περίοδοι που οι ποικιλώνυμες ηγεσίες της χώρας διεκδικούσαν και διακήρυσσαν τον αντικομουνισμό τους, παράλληλα με την έμπρακτη στήριξη των δημοκρατικών και κοινοβουλευτικών θεσμών (συχνά σε πολύ δύσκολες συνθήκες). Τέτοιες περίοδοι είναι ο μεσοπόλεμος, ιδίως η περίοδος 1928-1932 και ολόκληρο το διάστημα 1944-1967 (το τόσο δυσφημισμένο από την μεταπολιτευτική -διάβαζε κουκουέδικη- αφήγηση). Ακόμα και στο πλαίσιο του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, που κατά τα άλλα προκάλεσε στο λαό μας πιθανότατα ανήκεστο βλάβη και θα καταγραφεί ως η περίοδος επώασης τάσεων που θα έχουν διαλυτικές έως καταστροφικές επιπτώσεις για τον ελληνισμό, οι πιο δημιουργικές περίοδοι, εκείνες του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1974-1981) και του Κώστα Σημίτη (1996-2004) ήταν ταυτόχρονα εκείνες που επέδειξαν κάποια στοιχειώδη αντικομουνιστικά αντανακλαστικά, στο πλαίσιο ενός καθεστώτος που η αλήθεια είναι πως από το 1974 υπέκυπτε με τη μεγαλύτερη προθυμία στα κελεύσματα του ΚΚΕ. Και δεν είναι επίσης τυχαίο πως η πιο σάπια εκδοχή αυτού του καθεστώτος, η παράτα του Καραμανλή του νεώτερου (2004-2009) ήταν η μόνη που δε διανοήθηκε ούτε στιγμή να πάψει να «καταπίνει αμάσητη» και να προσκυνά την τοξική κουκουέδικη ανοητολογία.