Ζήτω η Τρόικα! Η Ελλάδα της κρίσης γίνεται δικαιότερη

Αναρτήθηκε από: Βελίκης Ιωάννης, Ψυχολόγος PhD, τηλ. 6932683468

του Γιάννη Βελίκη

Καλοκαίρι του 2012… Ένα θερμό καλοκαίρι νέων περικοπών σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα. Η Ελλάδα φτωχοποιείται, τα μαγαζιά κλείνουν, τα πωλητήρια σπιτιών και αυτοκινήτων αυξάνονται και όλοι είναι δυστυχισμένοι. Η Τρόικα, αυτή η άκαρδη και άσπλαχνη συμμορία «που εκπροσωπεί την κακιά Μέρκελ» μας έχει στήσει στον τοίχο και απειλεί να μας εκμηδενίσει σαν κράτος. Και μόνο η λέξη «τρόικα» προκαλεί τρόμο και φόβο, κάτι σαν τον ιό του Δυτικού Νείλου ή τη γρίπη των πουλερικών… Και όμως, οι παρεμβάσεις της Τρόικας κάνουν την Ελλάδα δικαιότερη! Πριν αρχίσετε να βρίζετε και να ισχυρίζεστε ότι είμαι τρελός, κάντε τον κόπο να διαβάσετε όλο το σκεπτικό…

Και πρώτα απ’ όλα ας θυμηθούμε την Ελλάδα του 2008. Μια χώρα που ζούσε και κατανάλωνε με δανεικά (κάρτες, διακοποδάνεια), που δουλεύανε μετανάστες στις βαριές δουλειές (χωράφια, φροντίδα ηλικιωμένων), που η νεολαία της απολάμβανε όλη την ημέρα τις καφετέριες, τα φαστ φουντ, τα ίντερνετ καφέ και τα μπαράκια, που οι φοιτητές της μένανε οπωσδήποτε σε γκαρσονιέρα, είχανε αυτοκίνητο και απαιτούσαν 1.000 ευρώ μηνιαίως, που το κοστούμι Armani κόστιζε 1.800 ευρώ στην Ελλάδα και μόνο 600 ευρώ στην Ιταλία, που…, και που…, και που… Όλοι θυμόμαστε την άπληστη, καταναλωτική, μη παραγωγική ελληνική κοινωνία του 2008. Όλα ξεκίνησαν από το 1981, με τα δανεικά χρήματα που χωρίς φειδώ δίνονταν στους «ημέτερους» (φιλικά στην κυβέρνηση προσκείμενους δημόσιους υπαλλήλους και επιχειρηματίες)  και την καρκινωματική ανάπτυξη της Ελληνική κοινωνίας από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ως το απόγειο του ελληνικού ναρκισσισμού στους Ολυμπιακούς του 2004! Χαρακτηριστικές τηλεοπτικές φιγούρες του Έλληνα που «πουλάει αέρα κοπανιστό» και είναι πάμπλουτος και ζει καταναλώνοντας και γοητεύοντας γυναίκες ο Ακάλυπτος (Αντώνης Καφετζόπουλος) και ο Δόγκανος (Γιάννης Μπέζος). Από αυτά τα δανεικά «φάγανε πολλοί» και αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Ο καθένας έχει τουλάχιστον έναν γνωστό δημόσιο υπάλληλο σε ΔΕΚΟ, επιχειρηματία που πήρε επιδοτήσεις ή ανάπηρο μαϊμού που έπαιρνε χρήματα χωρίς να τα δικαιούται. Αλλά ως το 2008 κανείς δεν μίλαγε. Όσο το δανεικό χρήμα ερχόταν και μοιραζόταν όλοι βολεύονταν.

Όμως αυτήν η κοινωνία, η ελληνική κοινωνία των τελευταίων δεκαετιών, ήταν μία εξαιρετικά άδικη και αναξιοκρατική κοινωνία – έκτρωμα. Με εξαίρεση τον ΑΣΕΠ και τις Πανελλήνιες εξετάσεις, τα κοινωνικά προνόμια (θέση εργασίας και χρήμα) διανέμονταν με βάση το βαθμό συγγένειας, τη φιλία ή  το συμφέρον των διοικούντων (κυβερνητικών, βουλευτών, πολιτευτών, διευθυντών δημόσιων οργανισμών κ.λπ.). Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν ο διορισμός σε δημοτικής υπηρεσίες που περνούσε από το γραφείο του δημάρχου συχνά με τίμημα κάποιες χιλιάδες ευρώ, ή η εξουσία που είχαν οι αντιδήμαρχοι στο ποιές πολιτιστικές δράσεις θα χρηματοδοτήσουν (η επιλογή γινόταν με βάση τις φιλίες και τα ιδία οφέλη).

Σε αυτήν λοιπόν την αναξιοκρατική και άδικη κοινωνία, προκειμένου να επανα – χρηματοδοτηθεί, επιβλήθηκαν όροι με τη μορφή Μνημονίων και εκπροσώπους των δανειστών την Τρόικα. Τι μας ζήτησε λοιπόν η Τρόικα μέσω των Μνημονίων;

Α) Εφαρμογή του Ενιαίου Μισθολογίου. Είμαι δημόσιος υπάλληλος. Μετά από την απόκτηση πτυχίου, μεταπτυχιακού και διδακτορικού (10 χρόνια) και την υπηρέτηση μου στον ελληνικό στρατό (1,5 χρόνο), αναζήτησα εργασία. Λόγω κυρίως του κλειστού κύκλου των πανεπιστημιακών στην Ελλάδα που με είχε αποκλεισμένο, κατάφερα στα 35 μου να διοριστώ στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης. Ο μισθός μου ήταν αρχικά 800 ευρώ και έφτασε ως τα 1050 ευρώ ως και σήμερα. Τόσο στα χρόνια των σπουδών μου, όσο και μετέπειτα, δεν είχα ποτέ αρκετά χρήματα ώστε να «ζήσω αξιοπρεπώς», όπως επιτάσσει ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας. Και όμως. Μάθαινα ότι συνάδελφοι μου με τα ίδια προσόντα λάμβαναν στο Υπουργείο Υγείας 1600 μηνιαίως. Μάθαινα ότι απόφοιτος δημοτικού σχολείου στο Υπουργείο Ανάπτυξης με ειδικότητα φύλακα λάμβανε 1700 ευρώ. Ότι στο Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης δόθηκε επίδομα 400 ευρώ για ταξί (γιατί το κτήριο δεν διέθετε πάρκινγκ). Ότι η καθαρίστρια στο ΟΠΑΠ έπαιρνε 100.000 ευρώ ετησίως (8.000 ευρώ το μήνα). Αλήθεια πόσα παίρνανε οι άλλοι του ΟΠΑΠ όταν η καθαρίστρια είχε αυτόν τον μισθό; Ότι οι λιμενεργάτες έφταναν τα 6.000 μηνιαίως. Μπροστά μου πρώην οδηγός αστικού των Αθηνών έλεγε ότι έπαιρνε 5.000. Ότι οι πανεπιστημιακοί, τον καιρό των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων, φτάνανε τα 4 και τα 5.000 μηνιαίως. Και φυσικά οι δικαστικοί, οι υπάλληλοι της Βουλής, οι εφοριακοί και οι τελωνιακοί που είχανε ασύλληπτες απολαβές! Και παρά την κατάφωρη αυτή αδικία, το πολιτικό σύστημα επιτέθηκε μανιωδώς στην Τρόικα για να τη συνεχίσει. Και η Τρόικα επέμενε «ίδιες αμοιβές για ίδια προσόντα». Ακόμη προσπαθούν να «βρουν ισοδύναμα» για να σώσουν την εκλογική τους πελατεία. Για ποιό λόγο, λοιπόν, ένας χαμηλόμισθος του Δημοσίου θα πρέπει να καταφέρεται εναντίον της Τρόικας;

Β) Άνοιγμα των Κλειστών Επαγγελμάτων. Εν έτει 2012 ο φαρμακοποιός αξιώνει να μπορεί να γίνεται φαρμακοποιός μόνο το παιδί του. Το ίδιο και ο φορτηγατζής, το ίδιο και ο ταξιτζής. Για ποιό λόγο ένας πολίτης που ανταγωνίζεται τους πάντες για να επιβιώσει (π.χ. ένας μάστορας ή ένας φούρναρης) θα πρέπει να αποδέχεται αυτό το παρά φύση προνόμιο;

Γ) Πώληση των Προβληματικών ΔΕΚΟ. Το ότι οι ΔΕΚΟ είναι προβληματικές και ζημιογόνες το γνωρίζουν όλοι (μάλιστα το μεγαλύτερο τους κόστος είναι το τεχνητώς υπεραυξημένο μισθολογικό τους κόστος). Για ποιο λόγο λοιπόν θα πρέπει οι έλληνες πολίτες να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν αυτά τα καρκινώματα; Πράγματι, κάποια κρατικά αγαθά όπως τα δίκτυα αερίου, νερού, τηλεπικοινωνιών και ρεύματος πρέπει να μείνουν δημόσια. Αλλά τα υπόλοιπα τμήματα μπορούν να ενοικιαστούν ή να πωληθούν σε ιδιώτες, κατά το παράδειγμα της Ολυμπιακής και των μεγάλων λιμανιών. Υπάρχει σώφρων Έλληνας που αντιτίθεται σε αυτήν την πρόταση;

Δ) Συγχωνεύσεις ΝΠΔΔ και Οργανισμών. Σήμερα υπάρχουν ΝΠΔΔ και Οργανισμοί εντελώς ανούσιοι και άχρηστοι, που ωστόσο χρηματοδοτούνται από το ελληνικό δημόσιο. Παράδειγμα η Εγνατία Οδός, οργανισμός που έπρεπε από χρόνια να κλείσει. Ένα άλλο πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα ελληνικά πανεπιστήμια: το καλοκαίρι του 2012 υπάρχουν 22 Παιδαγωγικά τμήματα, 32 σχολές Πληροφορικής, 14 Γεωπονίας, 14 Θεάτρου, 21 σχολές Αρχιτεκτονικής, 36 Οικονομικά τμήματα και 50 τμήματα Διοίκησης Επιχειρήσεων. Λειτουργούν 24 ΑΕΙ σε 36 διαφορετικές πόλεις και 16 ΤΕΙ σε 40 πόλεις και κωμοπόλεις. Συνολικά υπάρχουν περισσότερα από 590 τμήματα. Από το 1999 έως το 2009 ιδρύθηκαν περίπου 100 νέα Τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ, λόγω της χρηματοδότησης από την ΕΕ. Πολλά εξ αυτών δεν έχουν σαφές γνωστικό αντικείμενο. Είναι ευρέως γνωστό ότι οι σχολές αυτές δημιουργήθηκαν για να στηρίξουν τοπικά συμφέροντα και να δημιουργήσουν θέσεις διδασκόντων. Ποιός, αλήθεια, διαφωνεί να κλείσουν αυτοί οι οργανισμοί, εκτός αυτών που έχουν  τεκμηριωμένα προσωπικό συμφέρον;

Ε) Μειώσεις σε υπέρογκες συντάξεις. Ναι, υπάρχουν οι υπέρογκες συντάξεις. Ως πέρσι (2011) συνταξιούχοι της ΔΕΗ (απόφοιτοι γυμνασίου) λαμβάνανε από 2.500 ως 3.500 ευρώ μηνιαίως, της Εθνικής Τράπεζας (τέως διευθυντικά στελέχη περί των 5.000 ευρώ) και άλλων ΔΕΚΟ 3 – 4.000 ευρώ κάθε μήνα, ταχυδρομικοί υπάλληλοι μητέρες και στρατιωτικοί «έβγαιναν» από τα 43 τους στη σύνταξη, και οι άγαμες θυγατέρες δημοσίων υπαλλήλων είχαν ένα μικρό μηνιάτικο. Το πλαφόν των 2200 ή των 2000 ευρώ μηνιαίως και η κατάργηση των παράλογων προνομίων, αλήθεια ποιόν ενοχλεί;

ΣΤ) Πάταξη της φοροδιαφυγής. Μέχρι το 2012 δεν φορολογούνταν τα ακίνητα. Έτσι, μπορούσε κάποιος να έχει «μαύρα» εισοδήματα (είτε ήταν πλανόδιος της λαϊκής αγοράς είτε μεγαλογιατρός) να τα μετατρέπει σε ακίνητα και να μην λογοδοτεί σε κανέναν. Αποτέλεσμα ήταν η φούσκα των τιμών των ακινήτων το 2008 να φτάσει σε ασύλληπτα ψηλά επίπεδα, σε σημείο που κανείς χαμηλόμισθος να μην μπορεί να αγοράσει πρώτη κατοικία. Σήμερα (καλοκαίρι του 2012) η φούσκα αρχίζει να σπάει και οι τιμές των ακινήτων να παίρνουν την κατιούσα. Ποιός ενοχλείται, πέραν αυτών που με υπέρογκα εισοδήματα (ή μαύρα εισοδήματα) αγοράσανε αυτά τα σπίτια; Η μαύρη αγορά, που αποτελεί το 20% των ελληνικών αγοραπωλησιών, ζει και βασιλεύει, και μέτρα σαν αυτό της φορολόγησης των ακινήτων (εκτός ίσως της α’ κατοικίας), της περιουσίας και των καταθέσεων είναι κάτι πολύ παραπάνω από δίκαια.

Ζ) Τέλος σε μαϊμού επιδόματα και χορήγηση τους με εισοδηματικά κριτήρια. Η πρόσληψη μου, όπως ανέφερα παραπάνω, ήταν στην Πρόνοια της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης. Το πόσοι εισοδηματίες (που δεν δηλώναν τα εισοδήματα τους) παίρνανε επιδόματα χωρίς να τα δικαιούνται φαινόταν από τα παρκαρισμένα πολυτελή τους οχήματα. Οι δε τσιγγάνοι παίρνουν ακόμη και σήμερα επιδόματα για κάθε παιδί που έχουν, επειδή το κράτος δεν αναγνωρίζει το γάμο τους και τα παιδιά τους θεωρούνται εξώγαμα! Απίστευτο και όμως αληθινό. Μέχρι πρότινος ο καθένας μπορούσε να πάρει επίδομα από δυο και τρεις Νομαρχίες, αφού δεν υπήρχε ενιαίο αρχείο τύπου Τειρεσία και η κάθε Νομαρχία δεν γνώριζε τί χορηγούν και σε ποιόν οι υπόλοιπες. Και φυσικά, στις ειδήσεις μαθαίνουμε ότι υπάρχουν ολόκληρα χωριά που παίρνουν όλοι το επίδομα τυφλότητας! Μόνο τυφλός δεν μπορεί να δει τις συγκεκριμένες αδικίες!

Η) Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Αυτό ήταν ίσως το μόνο πραγματικά σκληρό και άδικο μέτρο. Ωστόσο, όταν λέει η Τρόικα ότι πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικοί εμείς γιατί κωφεύουμε; Ανταγωνιστικός γίνεσαι ρίχνοντας το κόστος λειτουργίας της επιχείρησης και τις τιμές (επομένως και τους μισθούς) αλλά και δημιουργώντας επώνυμα και με ζήτηση ακριβά προϊόντα. Γιατί, λοιπόν, η ελληνική επιχειρηματικότητα διάλεξε την πρώτη λύση αντί να κινηθεί προς την καινοτομία, την πιστοποίηση και την εξωστρεφή κατεύθυνση; Είναι δυνατόν να επιβιώσει μία χώρα όπου οι περισσότεροι επιχειρηματίες πουλούν τσιγάρα, μπουγάτσα, γύρο και πίτσα; Ή μήπως είναι λογικό στο τουριστικό Ρέθυμνο να υπάρχουν στον ίδιο δρόμο 40 μαγαζιά που πουλάνε ακριβώς τα ίδια ασημένια κοσμήματα; Η Τρόικα μας φταίει ή η ατολμία και ο συντηρητισμός μας;

Θ) Επιδοτήσεις σε αγρότες και σε εταιρίες μόνο μέσω αυστηρών κριτηρίων . Οι δύο νομοί με τους περισσότερους αγρότες, οι νομοί Λάρισας και Σερρών, διαθέτουν στις πόλεις τους τα καλύτερα μπουζουξίδικα! Τα εν λόγω μαγαζιά άνθησαν χάρη στις πλούσιες αγροτικές επιδοτήσεις. Οι δε ανύπαρκτες εταιρίες που λάμβανε χρήματα χωρίς αξιολόγηση (θαλασσοδάνεια εξ ου και ο Ακάλυπτος και ο Δόγκανος) ή τα ΚΕΚ που υποτίθεται θα εκπαίδευαν κόσμο σε επαγγελματικές δεξιότητες είναι πολύ γνωστά σε όλους μας. Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα εκπαιδεύτηκαν στο Word και στο Excel; Πολλοί και για πολλές φορές. Η παρεμβάσεις της Τρόικας ότι η κάθε χρηματοδότηση θα πρέπει να γίνεται μετά από σκληρή και αντικειμενική αξιολόγηση είναι και δίκαιη και επιβεβλημένη.

Γιατί λοιπόν μαινόμαστε τόσο πολύ εναντίον της Τρόικας; Μήπως γιατί μας βγάζει από το ναρκισσιστικό καβούκι μας ότι είμαστε μοναδικοί και τέλειοι; Μήπως γιατί φτωχοποιεί την ελληνική κοινωνία; Μα όλα τα παραπάνω συγκλίνουν στο ότι θα γίνει δικαιότερη η κατανομή χρημάτων στην ελληνική κοινωνία και συνεπακόλουθα θα σπάσουν οι φούσκες της αγοράς. Και η ελληνική κοινωνία, που σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα «οι 6 στους 10 (63%) πιστεύουμε ότι το έθνος μας είναι ανώτερο σε πολλά σημεία σε σχέση με άλλα έθνη και το 65% δηλώνουμε ότι είμαστε διατεθειμένοι να υποστηρίξουμε τη χώρα μας ανεξάρτητα από το αν αυτό που κάνει είναι σωστό ή λάθος», θα πρέπει να αλλάξει και όπως τεκμηριωμένα δηλώνει ο Στέλιος Ράμφος να «ωριμάσει».

Το συμπέρασμα είναι ότι οι παρεμβάσεις της Τρόικας είναι, σε γενικό βαθμό, στη σωστή κατεύθυνση. Φυσικά, η ελληνική κοινωνία δεν πρόκειται να μετατραπεί, εν μια νυκτί, σε ένα δίκαιο, παραγωγικό και αξιοκρατικό κοινωνικό σύστημα. Ωστόσο οι περισσότερες παρεμβάσεις της Τρόικας ΕΙΝΑΙ στη σωστή κατεύθυνση και θα αναγκάσουν τους πολιτικούς μας να ξεπεράσουν το αναχρονιστικό, άδικο και αναξιοκρατικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Ζήτω η Τρόικα!