Κέπλερ

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Η παταγώδης κατάρρευση των κοινωνικών δομών για τις οποίες κάποτε υπερηφανευόμαστε, η κατάρρευση των συστημάτων της ηθικής, του πολιτισμού, της πραγματικής οικονομίας, των μεταφυσικών αντιλήψεων, των διαπροσωπικών δεσμών και της αίσθησης του αληθινού, συν τον οικολογικό εφιάλτη από την όλο και πιο ανενδοίαστη υποθήκευση του πλανήτη στην ανάγκη να απορροφηθούν τα απόβλητα της ανάπτυξης, όπως ονομάστηκε η χωρίς κανόνες, κανιβαλική καταβρόχθιση των φυσικών πόρων - όλ' αυτά καθιστούν την τρέχουσα κατάσταση αρκετά ανυπόφορη ώστε το ανθρώπινο φαντασιακό να διψάει, κάθε μέρα και περισσότερο, για υποσχέσεις φυγής σ' έναν άλλο τόπο, οποιονδήποτε, της κόλασης περιλαμβανομένης.
Αυτό, από το τέλος της δεκαετίας του '60, όταν ο άνθρωπος πάτησε στη Σελήνη, αναγορεύτηκε παρήγορα σε μοναδική διέξοδο μιας φυγόκεντρης σκέψης που ο Κένεντι θα θεμελίωνε πολιτικά, δηλαδή αποπροσανατολιστικά, με τη γελοία διατύπωση The truth is out there, η αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω.

ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ, εκεί έξω δεν μας περίμενε κανενός είδους αλήθεια πλην αυτής των άγονων και εντελώς αφιλόξενων τοπίων του ηλιακού συστήματος, εχθρικές άβυσσοι και νεκροί, απωθητικοί βράχοι ή κρατήρες απ' όπου αναδίονταν δηλητήρια όπως το μεθάνιο. Αργότερα, όταν εκατομμύρια ατόμων παρακολούθησαν μαζοχιστικά τη ζωντανή μετάδοση της προσεδάφισης του θαλαμίσκου στον αποκρουστικό πλανήτη Αρη, έγινε φανερό ότι, στο εξής, όσο πιο γκροτέσκ είναι η υποδοχή τόσο πιο δημοφιλής θα αποδεικνύεται.

ΜΟΙΡΑΙΑ, στο κυνήγι όλο και μακρύτερων αποστάσεων νοερής μετανάστευσης, η μόδα των τελευταίων ετών επικεντρώνεται στην μέσω τηλεσκοπίων ανακάλυψη όχι πλέον καινούργιων άστρων (ήλιων) αλλά καινούργιων πλανητών, σε τοπικά ηλιακά συστήματα που υποτίθεται ότι είναι προικισμένα με θελκτικές αναλογίες προς το δικό μας. Σήμερα, το να πούμε ότι η Γη δεν μας χωράει, ελάχιστα προδίδει τη βιασύνη μας να την εγκαταλείψουμε -το σωστό θα ήταν να πούμε ότι, τώρα πια, ασφυκτιούμε στο ηλιακό μας σύστημα, καθώς αυτό έχει κιόλας αρχίσει να χρησιμεύει σαν σκουπιδότοπος δορυφορικών ναυαγίων.

ΑΝΑΓΓΕΛΘΗΚΕ, έτσι, προχθές, με τηλεοπτικούς πανηγυρισμούς, η εμφάνιση του Κέπλερ 22Β, πλανήτη που απέχει μόνον (!) 600 έτη φωτός και θυμίζει αμυδρά τη Γη, όντας υδροφόρος και διατηρώντας μέση θερμοκρασία 22 βαθμών. Είναι σαν το γιγάντιο έλλειμμα ευτυχίας του μητρικού μας πλανήτη να συμπυκνώνεται σε μια υλική σφαίρα και να εξοστρακίζεται στο διάστημα για να τεθεί σε τροχιά γύρω απ' τον πρώτο, τυχαίο ήλιο που θα συναντήσει. Από εκεί, μας στέλνει πίσω ένα απεγνωσμένο σήμα αόριστης κλιματολογικής συγγένειας, ένα κενό σήμα που μοιάζει με είδηση και που, έκτοτε, όλες οι ειδήσεις, γήινες και μη, θα μιμούνται την κενότητά του