ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΠΟΡΩΝ: ΟΥΤΟΠΙΑ 'Η ΩΡΙΜΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ

Πηγή: ΣΟΛΩΝ

Γιατί παρά τις υποσχέσεις και τις διακηρύξεις ο δίκαιος μερισμός των παγκόσμιων πόρων αποτελεί ένα απραγματοποίητο όνειρο; Φταίει μόνο το σύστημα και τα συμφέροντα; Είναι ο μερισμός μια αποκλειστικά οικονομική έννοια;
Ποιος είπε ότι αυτό που κυρίως εμποδίζει τον μερισμό είναι η στενότητα πόρων; Τι μπορούμε να κάνουμε σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο;


Μερισμός - το πρόβλημα και οι διαστάσεις του
Η έννοια του μερισμού πρωταρχικά υποδηλώνει μια σχέση αλληλεπίδρασης, ανταλλαγής, συνεργασίας και ολοκλήρωσης, με υπόβαθρο την αρμονική λειτουργική ακεραιότητα των ημερών. Προϋποθέτει την αναγνώριση της ενότητας ως σχέσης και ως Είναι, την αναγνώριση του Είναι στο Όλο και την αφαιρετική και δημιουργική εξελικτική πορεία προς την σύνθεση. Προϋποθέτει την αναγνώριση της αναδυόμενης ελευθερίας μέσα από αυτή την πορεία και την προοπτική. Ο μερισμός αποκαλύπτεται όλο και πιο πολύ ως το σημαντικότερο ζητούμενο - απ’ την θετική όψη των πραγμάτων - και ως η μεγαλύτερη πρόκληση για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα.

Ενώ εκλαμβάνουμε την έννοια του μερισμού πρωταρχικά με την οικονομική εφαρμογή της, υπάρχουν πολλές άλλες σημαντικές διαστάσεις. Η βαρύτητα της ερμηνείας του μερισμού έχει αποδοθεί στην οικονομική της διάσταση. Σε αυτό σημαντικό ρόλο έχει διαδραματίσει το γεγονός ότι η θεμελιώδης παραβολή του Χριστού που αφορά το περιστατικό με τον «πλούσιο νέο» απευθύνεται, διαμορφώνεται και εκφράζεται με όρους οικονομικούς.
«Πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος εις πτωχούς, και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ, και ελθέ, ακολούθει μοι», [1] αυτή ήταν η προτροπή του Χριστού στην παραβολή με τον πλούσιο νέο. Ωστόσο, υπάρχει άλλη μια προτροπή - υποκειμενικά κανονιστική - στους μακαρισμούς, στο «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών» [2], όπου η ένδεια προφανώς δεν μπορεί να ερμηνευτεί με την έννοια του αστόχαστου - καθώς θα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το «αγρυπνείτε» στην παραβολή με τις προνοητικές και τις μωρές παρθένες [3] - αλλά αναφέρεται τόσο στην σχέση ιδιοκτησίας που αναπτύσσουμε πάνω στην συνείδηση όσο και στην αδυναμία να μετουσιώσουμε την πληροφορία σε γνώση και την γνώση σε σοφία. Αναφέρεται σε διαδικασίες που συνδέονται με την επίτευξη μιας απόσπασης από την συνείδηση και από το εγώ σε ένα ευρύτερο πνευματικά ολοκληρώνον σημείο. Παρόλα αυτά όμως η συμβολική ορολογία είναι οικονομική.

Η ίδια η ζωή δομείται με διαδικασίες μερισμού σε πλανητικό επίπεδο. Οι πλανητικού επιπέδου διαδικασίες μερισμού δομούνται μέσω:
1. από τις αναγκαστικές ροές αποδομήσεων και αναδομήσεων,
2. από την τροφική αλυσίδα,
3. από το σύστημα αναπαραγωγής,
4. από την γονεϊκή μέριμνα και την οικογενειακή κοινότητα,
5. από την αγέλη,
6. από την οικολογική συμβιωτικότητα και συνεργασία
7. από την ανταγωνιστικότητα



Αυτές οι διαδικασίες μερισμού είναι συνδεδεμένες με μια τραυματικότητα. Δεν αποτελούν την

ιδανική μορφή μερισμού καθώς λειτουργούμε με όρους εξορίας από το Είναι, με όρους

αλλοτρίωσης που αναδεικνύουν την εξελισσόμενη εμπειρία της δυαδικότητας του καλού και του

κακού και όχι της ολότητας της ζωής, όχι του δέντρου της ζωής, με όρους όπου η εργασία

προσεγγίζεται ως επαχθής και έφιδρη.


Μερισμός & απελευθέρωση από την ιδιοτέλεια
Στον βαθμό που ξεπερνάμε αυτά τα ιδιοτελή μερισματικά όρια - γιατί ιδιοτελή μερισματικά όρια είναι το σώμα μας, η οικογένειά μας, η φυλή μας, η θρησκεία μας - ανοίγουμε νέους ορίζοντες μερισμού. Ποιο είναι όμως το θεμελιώδες εμπόδιο για αυτή την αδυναμία μερισμού; Γιατί αν πάσχει σήμερα από κάτι ο άνθρωπος και ο κόσμος είναι από αδυναμία μερισμού;
Ο μερισμός θα οδηγούσε σε μια κουλτούρα ευχέρειας στην αναστοχαστική επανίδρυση του κόσμου, σε μια ευχέρεια καινοτομίας και αλλαγής που θα άφηνε πίσω του όλα σχεδόν τα σημερινά μας προβλήματα.

Α. Πρωταρχικό εμπόδιο για τον μερισμό είναι τόσο η ανεπάρκεια της συνείδησής μας να προσδιορίσομε την έννοια του μερισμού όσο και η ανεπάρκειά μας να λειτουργήσουμε - στην πράξη - μερισματικά την συνείδησή μας ή να λειτουργήσει ως όψη μεριστική η συνείδησή μας.

Β. Κατά δεύτερο λόγο, εμπόδιο για τον μερισμό είναι η συμβολική, η ειδωλική καθήλωση σε ιδιοτελή όρια, όπως είναι η περιουσία, η ιδιοκτησία, η φήμη, το όνομα, η εξουσία.

Σε αυτόν τον φαύλο κύκλο, κυριαρχεί η έννοια της ιδιοκτησίας - μια έννοια γόνιμη εξελικτικά τόσο γιατί προκάλεσε τις εμπειρίες της διαμάχης όσο και γιατί λειτούργησε ως υπόβαθρο ελευθερίας ή ακεραιοποίησης. Η ιδιοκτησία επίσης είναι ένας τουλάχιστον Ιανός [4] και το ζήτημά μας είναι να κατευθυνθούμε προς ένα διαφορετικό πεδίο στο οποίο αυτή δεν θα είναι πλέον μια αξιωματική υπόθεση, μια a priori (εκ των προτέρων) συνθήκη, αλλά μια συμβολαιακή και εξελικτική συνθήκη λόγου, υπό όρους για παράδειγμα αβλάβειας και αυτό μπορεί να αφορά ακόμη και στο δικαίωμα του βλάπτειν το σώμα μας.
Προφανώς σε αυτή την περίπτωση δεν θα πρέπει να τραυματίζεται η ελευθερία γιατί όπως έχουμε δει - και όπως θα δούμε - η εξέλιξη είναι θεμελιωδώς δυαδική. Η ελευθερία από την μία, ο μερισμός από την άλλη και τελικά η διαλεκτική σύνθεση των δύο αυτών πόλων. Στην επίτευξη αυτής της σύνθεσης βρίσκεται η μεγάλη δυσκολία καθώς δεν έχουμε συνηθίσει στην ομαδικότητα της σχέσης των αρχών, των εννοιών, των ιδεών και των αξιών βλέποντάς τα όλα ως αυτά να βρίσκονται σε αντιπαράθεση.

Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι και ο πλέον ιδιοτελής και χωριστικός άνθρωπος είναι υποχρεωμένος σε ένα ελάχιστο, έστω και τιτανικής προέλευσης, μερισμό καθώς βρίσκεται σε ένα καθεστώς μερισμού της επιθετικότητας, της εγωιστικότητας και της ιδιοτέλειας - που είναι ένα υλικό υπόβαθρο - και βρίσκεται σε αδυναμία πνευματικού ανασχηματισμού και πνευματικής εργασίας, βρίσκεται σε εξαιρετική τυφλότητα. Παρόλα αυτά ανασύρει μερισματικά θηριώδεις καταβολές και τέτοιες περιπτώσεις έχουμε πολλές στην ιστορία και μπορούμε να τις βρούμε υπό τον όρο ότι δεν θα είμαστε απλοϊκοί στην αντίληψη γιατί καλούμαστε να εξετάζουμε πάντα την διαλεκτική της βίας και την εξέλιξη διαμέσου της βίας και να είμαστε διακριτικά διαγνωστικοί και ευαίσθητοι στην καταγραφή των ενελικτικών υποκριτικών δράσεων και ρόλων στην ιστορία. Το ίδιο ισχύει και για το εσωτερικό μας θέατρο.


Μερισμός & εσωτερική ανάδειξη του όντος
Ο μερισμός λοιπόν είναι μια εξαιρετικά δύσκολη στην εκδήλωσή της ιδιότητα ή αρχή. Ο μερισμός έχει αποδοθεί και με άλλους όρους όπως αυτόν της αγάπης - στην οποία αναγνωρίζεται ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό η αισθαντική, περισσότερο δυναμική, «απομονωμένη ενότητα», με όρους μιας πνευματικής στάσης - και ου το κάθε εξής.

Ο μερισμός λοιπόν έχει δύο βασικές εστίες δυσχέρειας και υπό αυτή την διπολικότητα πρέπει να προσεγγιστεί:
1. Ο μερισμός στο ψυχολογικό πεδίο, υπό την έννοια της υπέρβασης του ναρκισσισμού της συνείδησης αλλά και της ιδιοκτησιακότητας πάνω στην συνείδηση της αντίληψης ιδιοκτησίας συμφυώς με την συνείδηση, της ατομικότητας υπό το καθεστώς μιας νοητικής χωριστικότητας και ακεραιότητας
2. Ο μερισμός στο πεδίο της κοινωνικής οργάνωσης όπου συμπυκνώνεται στην οικονομική συναλλαγή, στους οικονομικούς θεσμούς, στην συμμετοχή στην παραγωγή του προϊόντος, στην συμπερίληψη του ατόμου και της ομάδας, στην ολική οικονομία κλίμακας του οικονομικού συστήματος.

Πολλές φορές δίνουμε έμφαση περισσότερο στο είδωλο και έτσι αποφεύγουμε να σταθούμε αντιμέτωποι με το πιο εσωτερικό πρόβλημα. Όταν κάνουμε λόγο για ψυχολογικό μερισμό αναφερόμαστε στο πεδίο μερισμού της πνευματικής, της ψυχικής, ψυχολογικής και βιοικολογικής πραγματικότητας που μας περιβάλλει.

Η συνείδηση βρίσκεται σε μια πλανητική δεξαμενή του όντος και μέσα σε αυτήν υπόκειται σε έναν μερισμό. Ο πλανητικός ορίζοντας - για την ώρα - για την ανθρώπινη συνείδηση και ζωή είναι ένας αξεπέραστος δακτύλιος και μέσα σε αυτό τον δακτύλιο υποχρεούμαστε να μετασχηματίσουμε το φυσικό το ζωικό αλλά και το ψυχολογικό υπόβαθρο.
Μια τέτοια προοπτική περίπου προσδιορίζει και ο Σρι Ωρομπίντο ως εξελικτική προοπτική για τον άνθρωπο και όχι μόνο αυτός. Η εξέλιξη στην προοπτική του μερισμού είναι η θεμελιωδέστερη εξέλιξη από όλες τις άλλες και συνιστά την μεγαλύτερη κρίση της ανθρωπότητας τόσο προς τα υπανθρώπινα οικολογικά βασίλεια και στο εσωτερικό της όσο και προς τον υπερβατικό κόσμο ή τον κόσμο των ιδεών, των αρχών και του Είναι.
Η συστημική γένεση για παράδειγμα των φιλοσοφικών συστημάτων, εισήγαγε έναν νοητικό μερισμό, με την υπανάπτυξη αλλά και την εξελικτική τους λειτουργία, στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πώς η πνευματική εξέλιξη είναι μια «» και εδώ έχουμε δει να γίνονται - πολλές φορές - θεμελιώδεις στρεβλώσεις ή προοδευτικές καθηλώσεις από εξελιγμένες συνειδήσεις που δεν προέβησαν στο επόμενο βήμα μερισμού, ελευθερίας και υπέρβασης.

Προσθέτουμε τώρα έναν τρίτο παράγοντα που είναι συναφής με την ελευθερία αλλά και τον μερισμό: την υπέρβαση ως μια διάσταση του πνεύματος.

Μπορούμε να πούμε ότι η εξέλιξη της συνείδησής μας - την ίδια ώρα που είναι εκτεθειμένη πχ στον πόνο ή στην συμπάθεια ή στα «ηθικά συναισθήματα» - όπως θα έλεγε ο Άνταμ Σμιθ - που βασίζονται πάνω σε μια συμπαθητική προσομοιωτή φαντασία ή στον «ηθικό νόμο μέσα μας» [5] όπως θα έλεγε ο Καντ την ίδια ώρα η συνείδηση πρέπει και μπορεί να σταθεί σε μια συνθήκη απομονωμένης ενότητας και υπερβατικότητας, να μπορεί να αποσπασθεί και ταυτόχρονα να είναι εργώδης στο επίπεδο της αλληλεγγυότητας και της αβλάβειας στο φυσικό πεδίο και μέσα από αυτή την ικανότητα πνευματικής τάσης να καθίσταται διατηρήσιμη η ελευθερία.


Μερισμός & αναίρεση του φυσικού & ψυχολογικού φορτίου
Αν τώρα θέλουμε να αναλύσουμε κάπως βαθύτερα το μερισμό μπορούμε να πούμε ότι ο μερισμός είναι εργασιακός αλλά και αισθαντικός, βασίζεται σε εννοιακή κατανόηση και όχι σε μια συνειδησιακή ή νοητική απλοϊκότητα, είναι ομαδοποιητικός - δηλαδή κάνει υπέρβαση του αξεπέραστου δακτυλίου της ατομικοποίησης - ενώ παράλληλα είναι και ενορατικός υπερβαίνοντας την νοητικοποίηση του ανθρώπου.

Εδω ακριβώς ερχόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη συνθήκη:
«Ο μερισμός είναι υπαρξιακός και υπό την έννοια την υπαρξιακή αίρει και το φυσικό και το ψυχολογικό και το ψυχικό φορτίο της ύπαρξης»

Έτσι οδηγούμαστε σε μια μεγάλη εξελικτική κρίση στην υπαρξιακή μετουσίωση της συνειδητότητας και της ζωής που θα μπορούσε κανείς να την παρομοιάσει στην πορεία ολοκλήρωσής της με αυτό που στον Δυτικό μυστικισμό και Χριστιανισμό έχει ονομαστεί ως «Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής».[6] Είναι μια άρση του Σταυρού μετά την διαδικασία μερισμού του πλούσιου νέου.
Σε μια τέτοια τραγική βίωση που αναζητά μια μετατραγικότητα και αισιώτητα έχουν βρεθεί υπαρξιστές φιλόσοφοι και πολλά ιστορικά πρόσωπα στην παγκόσμια ιστορία. Αυτή η υπαρξιακή κρίση πρέπει να λήγει με μια καταλλαγή μερισμού, με μια αναγνώριση μερισμού στην ύπαρξη και με μια θεμελιώδη αναζήτηση του υπερβατικού, όχι με όρους απλοϊκότητας.




Φωτό:Wikimedia
Εξάλλου αποκλείεται - από την τραγικότητα και τον υπαρξιακό χαρακτήρα της εμπλοκής - να λειτουργήσει αυτή η απλοϊκότητα. Η εννοιακή, η υπαρξιακή και η υπερβατική μέριμνα είναι θεμελιωδώς αλληλένδετες. Η εννοιακή μέριμνα απηχεί της αιτιώδης σχέσης και το γνωστικό γίγνεσθαι όπου ο ορών είναι αγνή γνώση αλλά κοιτάζει τις παρουσιαζόμενες ιδέες διαμέσου του νου. Η υπαρξιακή μέριμνα αφορά την απόδοση, την εξάλειψη και την ολοκλήρωση μέσα στο Είναι της αναφορικότητας της συνείδησης, αφορά την υπέρβαση της αιτιατής παράστασης μέσα σε πνευματική εμπειρία και η υπέρβαση αφορά τελικά την αντίληψη ενός υπαρξιακού μετατραγικού επέκεινα ή υπό το φως αυτού του μετατραγικού επέκεινα την αντίληψη του κόσμου. Ας έρθουμε όμως τώρα σε ένα διττό πεδίο που πραγματικά βλέπουμε πόσο δύσκολη είναι η πραγμάτωση του μερισμού.

Μερισμός και καθημερινή βιωματική αξίωση
Η πραγμάτωση του μερισμού είναι εξαιρετικά δύσκολη στο πεδίο της οικονομίας και της διαλογικότητας της επικοινωνίας της συνείδησης. Είναι δύο πεδία στα οποία εκδηλώνονται πολύ έντονα η χωριστικότητα και ο ναρκισσισμός ως παρενέργειες της ατομικοποίησης και της νοητικοποίησης της ζωικότητας και αυτό είναι το δύσκολο σημείο στο οποίο πρέπει να δοθεί όλη η εκπαιδευτική έμφαση.

Για παράδειγμα, στην ψυχολογία, η εξελικτική και η υπαρξιακή κλίμακα των αξιών του Αβραάμ Μάσλοου, έχει δοθεί ένας οδικός χάρτης - μια απλοϊκότητα υπό μια έννοια - και αυτό κρίνεται εκ του αποτελέσματος στο πεδίο της εκπαίδευσης. Δυστυχώς τέτοιες διδασκαλίες δεν μπόρεσαν να οργανωθούν πραγματικά με συστημικό και βιωματικό τρόπο που θα επέτρεπε σε όποιον είχε το απαιτούμενο ενδιαφέρον να εξέλθει από την αμεριμνησία, την ιδιοτελή άρνηση του μερισμού, την καθήλωση στην ιδιοτέλεια και να οδηγηθεί τελικά στην οντολογική, στην κοινωνική και στην βιωματική του αξίωση, μέσα στην καθημερινότητά του. [7]

Όμως ας έρθουμε στην τραγική εικόνα του μη μερισμού. Δεν έχει κανείς παρά να ταξιδέψει σε μια εικόνα της Αφρικής ή στις φαβέλες (φτωχογειτονιές) της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής ή στο περιθώριο των αναπτυγμένων κοινωνιών για να δει την αναλγησία του χωριστικού «ανθρώπου των αγορών», που τόσο θα αντιπαθούσε ο Άνταμ Σμιθ.
Δεν έχει επίσης κανείς παρά να δει πόσες ιδέες ή πόση εξέλιξη χάθηκε επειδή αρνηθήκαμε να αναγνωρίσουμε την ποιότητα η τις ιδέες που εκφράζονται διαμέσου κάποιου άλλου.
Δεν υπήρξαν πολλοί σαν τον Ralph Waldo Emerson που είπε ότι:
«Δε θ’ αποποιηθώ μικρόπρεπα την απεραντοσύνη του καλού, γιατί άκουσα πώς ήλθε σε άλλους με κάποια διαφορετική μορφή» [8]

Τώρα πια είμαστε αντιμέτωποι με μια θυσιαστική πίεση και ποδηγέτηση για μερισμό για λόγους βιωσιμότητας υπό αναγκαστικές συνθήκες, γιατί το δικό μας έλλειμμα αντικατοπτρίζεται διαλεκτικά στην ιστορική στρέβλωση.

Μερισμός & εξουσιαστικές & απελευθερωτικές ιεραρχίες
Ο μερισμός λειτουργεί τόσο μέσα από την ατομική όσο μέσα και από την κοινοτική απόδοση. Λειτουργεί συνθετικά προάγοντας την σύνθεση και αφορά όλη την ευρύτητα του φάσματος. Το φαινόμενο του οργανισμού είναι ένας πολυσύνθετος μερισμός στον οποίο ειδικό κεντρικό ρόλο παίζουν οι αδένες, το κεντρικό σύστημα, το αίμα και η κυκλοφορία του, τα συστήματα μεταβολισμού και οργανικής ολοκλήρωσης. Εδώ δεν παρατηρούμε αυτό που θα λέγαμε τον κυτταρικό ναρκισσισμό παρά μόνο στις νεοπλασίες.
Κατ’ αντίστοιχο τρόπο θα μπορούσε να πει κανείς ότι στην κοινωνική συγκρότηση η ιεραρχικότητα δεν βασίζεται στον ναρκισσισμό αλλά στην σημαντικότητα των εκπροσωπουμένων αρχών, στον μερισμό των αρχών αυτών. Δυστυχώς ο κοινωνικός και ψυχολογικός ναρκισσισμός είναι το διέπον στοιχείο στις βασικές λειτουργίες της πολιτικής κοινωνίας.
Παράλληλα, ο πολιτισμός ως φαινόμενο είναι φασματικός, είναι πολυτομεακός και ο κάθε τομέας δυστυχώς λειτουργεί με τον δικό του ναρκισσισμό και αποφεύγει την σύνθεση και την αλληλεπίδραση με τους άλλους.

Δύο τομείς, η πολιτική και η οικονομία έχουν εξαιρετική διασύνδεση η οποία όμως είναι φτωχή σε ποιότητα. Είναι τομείς που εκφράζουν την κύρια δυναμική του ναρκισσισμού όπως ενίοτε στο παρελθόν έκφρασαν η θρησκεία με την πολιτική ή αναπτύσσεται στις σχέσεις μεταξύ τέχνης, επιστήμης και θρησκείας. Η εκπαίδευση και ο τομέας της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας λειτουργούν επίσης με τον ιδιαίτερο δικό τους ναρκισσισμό κατά περίπτωση.

Υπάρχουν σημεία συνθέσεως:
1.πρωταρχικά είναι η εκπαίδευση
2.κατά δεύτερο λόγο η πολιτική και
3.οπωσδήποτε οι ανθρώπινες σχέσεις και η καθημερινή οργάνωση της ζωής.

Θα λέγαμε ότι είναι τα τρία βασικά χρώματα που διέπουν κατασταλτικά την ανθρωπότητα και την ιστορική εξέλιξη του πολιτισμού της και την ζωή του ανθρώπου μέσα στο κοινωνικό του αρχιπέλαγος.

Ταυτόχρονα επίσης δεν αναπτύσσεται η σύνθεση μεταξύ της σκέψης, του συναισθήματος, της αισθαντικότητας, του ενστίκτου και της αίσθησης, πολύ δε περισσότερο αν συμπεριλάβουμε την ενόραση ή την υπερβατικότητα της συνείδησης, τις πνευματικές εμπειρίες της συνείδησης στις διαστάσεις του συνειδητού.
Το κύριο αδιέξοδο βρίσκεται στην ολοκλήρωση του κινήτρου στη θέληση για το καλό και σε μια μετατόπιση της αίσθησης ταυτότητας στην ομαδικότητα χωρίς την απώλεια ίχνους ελευθερίας αλλά με μια δυναμική υπερβατικής δημιουργικότητας.
Περνάμε σε μια κρίση όπου καθοριστική για την βιωσιμότητα του ανθρώπου είναι η ολοκλήρωση του μερισμού και της ομαδικότητας, η ολοκλήρωση της ενόρασης και της αποσύνδεσης - σε τελική ανάλυση - της ζωής μέσα από την θέληση για το καλό, την αλτρουιστική θέληση και την κυκλοφορία των ιδεών στο υλιστικό πεδίο του πολιτισμού που είναι πεδίο διένεξης και ζωικών - με την αρχέγονη έννοια - ζωτικών χώρων.
Οι σημερινές ιεραρχίες εσωτερικού και εξωτερικού ναρκισσισμού είναι ανάγκη να αντικατασταθούν από ιεραρχίες εσωτερικού και εξωτερικού μερισμού, απελευθερωτικές, βαθύτερα υποκειμενικές, μη εξουσιαστικές, που βασίζονται σε μια αμοιβαιότητα συνεργατικής αναγνώρισης και σε μια ομαδικότητα στις οποίες το λειτουργικό στοιχείο της ατομικής ποιότητας θα είναι φορέας ομαδικότητας, μερισμού και υπερβατικότητας.

Η επίτευξη του μερισμού, της ομαδικότητας και της ενορατικής υπερβατικότητας της συνείδησης θα οδηγήσει σε μια νέα ανθρωπολογική εφέλκυση και εντύπωση, σε μια νέα επαφή και προσέγγιση στο είναι, στον λόγο και την ολότητα.
Παράλληλα θα αποκαλυφθεί ότι τα ζητήματα που μας απασχολούν στην καθημερινότητά μας επιλύονται δια της μείζονος διαδικασίας αυτόματα. Καθίστανται επουσιώδη και μη καθοριστικά.

Για τους επικριτές του μερισμού
Θα κλείσουμε την αναφορά μας στον μερισμό με αυτούς που είναι επικριτές του ή αυτούς που θεωρούν ότι μέσα από την ανταγωνιστικότητα, την χωριστικότητα και την ισχύ λειτουργεί ένα «Αόρατο Χέρι» του μερισμού. Όμως, ο μερισμός πρέπει να ‘ναι καταρχήν ολιστικός. Θα μπορέσει άραγε κανείς να διαγνώσει την ολιστικότητα, την συστημικότητα και την συνθετικότητα στους κανόνες της αγοράς;

Η ατομικιστική μορφή οργάνωσης – στη φυσιολογία και τη βιολογία το ξέρουμε αυτό πολύ καλά - δεν είναι επαρκής, έχει πολύ φτωχά και μικρής διάρκειας αποτελέσματα βιωσιμότητας. Είναι πολύ εγγύτερα στην μορφή της εντροπίας όπου όλα τα στοιχεία είναι αποσυντεθημένα στην ατομικότητα τους τελικά. Στην ατομικότητα δεν διασφαλίζεται η ενεργότητα. Η ατομικότητά μας αποδίδει επειδή έχουμε βασιστεί πάνω σε ένα θεμέλιο μερισμού γι’ αυτό αλλά και αυτό έχει τα όριά του και απαιτεί μια μετεξέλιξη. Το θεμέλιο του μερισμού, η ατομικότητά μας και η μετεξέλιξη πρέπει να τίθενται ακριβώς στην λογική της ομαδικότητας και αυτό μπορεί κανείς να το ισχυριστεί με την έννοια της συμμετρικότητας της δομής και της ύλης αλλά και την συμμετρικότητα την μαθηματική, της λογικής δομής την εναλλακτικότητά της, τελικά την ομαδικότητα της που μπορεί να επιλύσει ζητήματα κλίμακας και δυνάμεως πολύ πιο παραγωγικά και βιώσιμα.


Αναφορές
[1] Κατά Ματθαίον, Κεφ ΙΘ, εκδόσεις Βιβλική Εταιρία
[2] Κατά Ματθαίον, Κεφ Ε, εκδόσεις Βιβλική Εταιρία
[3] Κατά Ματθαίον, Κεφ ΚΕ, εκδόσεις Βιβλική Εταιρία
[4] Ήταν ο θεός όλων των ενάρξεων και των διαβάσεων, όπως είναι οι θύρες, οι πύλες και οι γέφυρες… Ο Ιανός απεικονιζόταν συχνά με δύο πρόσωπα και αποκαλείτο Janus bifrons, δηλαδή διπρόσωπος Ιανός. … Στο ρόλο του ως Φύλακα των Εισόδων και των Εξόδων, κρύβεται ίσως το θεμέλιο της πεποίθησης ότι ο συγκεκριμένος θεός αντιπροσώπευε τις ενάρξεις. .. Πηγή; http://el.wikipedia.org Ιανός
[5] FISCHER-FABIAN S, 2008, Άνθρωποι που άλλαξαν τον κόσμο, εκδόσεις Κονιδάρη, σελ218
«Δυο πράγματα γεμίζουν την ψυχή με διαρκώς ανανεούμενο και ολοένα αυξανόμενο θαυμασμό και σεβασμό: ο έναστρος ουρανός από πάνω μου και ο ηθικός νόμος μέσα μου»
[6] Assagioli Roberto, Η σκοτεινή νύχτα της ψυχής, 2010, www.solon.org.gr (Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, του Roberto Assagioli)
[7] Ζήσης Ιωάννης, ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ, 2010, www.solon.org.gr
[8] Emerson Ralph Waldo, «ΔΟΚΙΜΙΑ» (ESSAYS), 2010, www.solon.org.gr, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΟΛΟΥ


14 Μαΐου 2010

Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας
Μέλος της γραμματείας της ΜΚΟ Σόλων
ioanniszisis@solon.org.gr