Αναρτήθηκε από Άθεος
Η εκπαίδευση είναι ένας κοινωνικός θεσμός που έχει σαν στόχο
1. τη μετάδοση χρήσιμων γνώσεων για τον άνθρωπο, την κοινωνία και τη φύση.
2. τη δημιουργία δεξιοτήτων ώστε ο άνθρωπος να είναι χρήσιμος στην κοινωνία.
3. να προάγει νέους τρόπους σκέψης.
4. να αναδεικνύει αρετές και αξίες που προάγουν την κοινωνική συνοχή, τον σεβασμό για τη ζωή, την προστασία του περιβάλλοντος και την συνεργασία με τα άλλα μέλη της κοινωνίας.
Σαν παιδαγωγική πράξη επεμβαίνει στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του ανθρώπου και τον κατευθύνει στη μελλοντική του πορεία αφ’ ενός για την προσωπική του ευτυχία και αφ’ ετέρου για την ομαλή εξέλιξη της κοινωνίας.
Όμως, το εκπαιδευτικό σύστημα πάντα βρίσκεται στις προτεραιότητες της εκάστοτε κυβέρνησης που το εναρμονίζει στην γενική κατεύθυνση που απαιτεί το Σύστημα. Η εκπαίδευσή μας συχνά ενοχοποιεί την μελλοντική μας πορεία. Πέρα από την τέχνη, την επιστήμη και την πνευματική διεύρυνση, η εκπαιδευμένη μας λογική, θα μας καθοδηγεί στην υπόλοιπη ζωή, αν εν τω μεταξύ αποφύγουμε να βάλουμε μόνοι μας τουλάχιστον κάποια τάξη στο άτακτο πνευματικό μας οικοδόμημα.
Κάτω από την στενή παρακολούθηση της εξουσιαστικής δύναμης που μας μόρφωσε, θα κινούμαστε έκτοτε, πιστεύοντας ότι οι κινήσεις μας είναι αυτόβουλες και προσωπικές. Πολλά μας αποκρύφτηκαν και άλλα τόσα μας τα διαστρέβλωσαν, για να εναρμονιστούν στους στόχους του Συστήματος.
Η αλλοτρίωση του Συστήματος έκανε καλή δουλειά.
Χρέος τώρα έχουμε, να από-αλλοτριωθούμε, τουτέστιν να απελευθερωθούμε!
Ο Albert Einstein έλεγε «η εκπαίδευση είναι το μόνο που μένει, όταν ξεχάσεις αυτά που έμαθες στο σχολείο».
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να μένει σ’ αυτά που έμαθε. Αυτά γρήγορα θα γεράσουν και θα ξεπεραστούν. Το παλιό θα δώσει τη θέση του στο καινούριο και οι παλιές ιδέες θα καταδικαστούν γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Είναι νόμος της διαλεκτικής και αποτελεί νομοτέλεια. Ακριβώς σ’ αυτήν την νομοτέλεια στηρίζεται η εξελικτική διαδικασία.
Το δόγμα είναι ο χειρότερος εχθρός, που σαν φύλακας, φυλακίζει το μυαλό και το αλυσοδένει για πάντα, στερώντας του την αλήθεια. Γι αυτό, το δόγμα, η χαλκευμένη παράδοση και η πλαστογραφημένη ιστορία, το σύστημα επέλεξε να λέγεται ξανά και ξανά, ώστε το ψέμα να παραμένει ζωντανό στο μυαλό, εξυπηρετώντας τους σκοπούς του Συστήματος.
«Δογματισμός και σκεπτικισμός είναι και τα δύο, από μία άποψη, απόλυτες φιλοσοφίες» έλεγε ο Bertrand Russel. «Ο οπαδός του πρώτου είναι βέβαιος ότι γνωρίζει, ο οπαδός του δεύτερου ότι δεν γνωρίζει. Εκείνο ακριβώς που πρέπει να εξαλείψει η φιλοσοφία είναι η βεβαιότητα, η βεβαιότητα είτε της γνώσης είτε της άγνοιας».
Πραγματικά, η φιλοσοφία γεννήθηκε στη Ελλάδα κι αυτό δεν ήταν τυχαίο. Παγκόσμιο κέντρο εμπορίου η Μίλητος του 7ου αιώνα γίνεται πνευματικό κέντρο στο οποίο καταφθάνουν λογής λογής λόγιοι και άνθρωποι των γραμμάτων. Ο φυσιοκρατικός υλισμός, σαν κοινωνικό φαινόμενο και αλληλένδετος με τη δημοκρατία, αποτέλεσε την προοδευτικότερη κίνηση στην Ελλάδα. Η πρώτη φιλοσοφική σχολή ιδρύεται εκεί, με επικεφαλής τον Θαλή τον Μιλήσιο, έναν εκ των 7 σοφών της αρχαιότητας, που κατάφερε να βρει απαντήσεις ρωτώντας κατευθείαν τη φύση. Παρατηρώντας και υπολογίζοντας με τη λογική και όχι απευθυνόμενος σε κάποιο μαντείο ή ιερατείο, όπως συνήθως γινόταν ως τότε ή με την προσευχή σε κάποιο θεό.
Για πρώτη φορά ο άνθρωπος πατώντας γερά πάνω στη γη, τα μάτια του, η σκέψη του, αλλά και ο νους του, μετρώντας και υπολογίζοντας, πετούσε στα άστρα!
Την εποχή εκείνη δεν είχε τόσο σημασία αν έβρισκε κανείς την αδιαμφισβήτητη αλήθεια, όσο ότι τις απαντήσεις του θα τις αναζητούσε, έκτοτε, στη φύση, αναγνωρίζοντας τις δυνατότητες που έχει ο ίδιος.
Ο άνθρωπος, επιτέλους, στεκόταν στα πόδια του!
«Κάθε μέρα μαθαίνουμε κάτι καινούργιο» έλεγε ο Bill Vaughan «όμως, πολλές φορές αυτό που μαθαίνουμε, είναι ότι αυτό που μάθαμε την προηγούμενη ημέρα, ήταν ένα μεγάλο λάθος».
Πόσο ωραιότερος θα ήταν ο κόσμος μας αν έλλειπε αυτός ο εγωισμός που μας δένει με το χθες και δογματικά μας αποτρέπει να γνωρίσουμε το αύριο! Όμως και πόσο θαυμαστός είναι ο κόσμος της επιστήμης που συσσωρευτικά συγκεντρώνει την αλήθεια του παρελθόντος και με το πείραμα αποδεικνύει ή διαψεύδει την πληροφορία. Το επιστημονικό οικοδόμημα γίνεται στέρεο και ακλόνητο γιατί εκφράζει την αλήθεια που επιβεβαιώνει ο νόμος και το γεγονός.
Η μεταφυσική και η θεολογία κλονίζεται γιατί δεν στηρίζεται πια πουθενά, καταρρέει και σωριάζεται το υπερβατικό σαν τραπουλόχαρτο, γιατί δεν έχει κανένα νόημα και καμιά χρησιμότητα στον έλλογο άνθρωπο που μαθαίνει να αποφασίζει με το μυαλό πατώντας γερά στη λογική και στο έργο της που λέγεται Επιστήμη.
Ο επιστημολόγος ο Thomas Kuhn έλεγε «Οι προτάσεις “υπάρχουν αλήθειες απρόσιτες στην ανθρώπινη νόηση” ή “ο Θεός είναι ένας” δεν είναι ούτε αληθείς ούτε, αν θέλετε, ψευδείς, απλώς δεν υπάρχει τρόπος να επαληθευτούν και επομένως στερούνται τιμής αλήθειας. Αντίθετα οι επιστημονικές προτάσεις μπορούν να επιβεβαιωθούν ή να απορριφτούν από τα εμπειρικά δεδομένα, ικανοποιούν το κριτήριο επαλήθευσης και έχουν μία τιμή αλήθειας».
Αυτό ακριβώς είναι που διαφοροποιεί τη θρησκεία από την επιστήμη και οδηγεί τις θρησκευτικές ιδέες σε παρακμή, αναγνωρίζοντας στην επιστήμη το μέσον για την πρόοδο του ανθρώπου και την ανακάλυψη της αλήθειας.
Στην επιστήμη έπεσε και ο άχαρος λόγος να παλέψει με τις δεισιδαιμονίες, τις προλήψεις και κάθε παραλογισμό που ψυχωτικά άτομα στο παρελθόν παρέσυραν όχι μόνο τη λογική του ανθρώπου αλλά και τη σταδιοδρομία του, δημιουργώντας έναν παράλογο ψυχόκοσμο στον οποίο τάχατες κυριαρχούσαν αόρατες δυνάμεις και τον κατηύθυναν πότε από δω και πότε από κει. Ο άνθρωπος πήρε τη ζωή του λάθος, όταν αποφάσισε να καθοδηγηθεί από το Φόβο και την Ελπίδα, την Τιμωρία και την Ανταμοιβή, αποφεύγοντας την Κόλαση και αναζητώντας τον Παράδεισο στους δαιδαλώδεις λαβύρινθους της σκέψης του.
Όπως έλεγε ο George Bernard Shaw «ο λογικός άνθρωπος προσαρμόζει τον εαυτό του στον κόσμο. Ο παράλογος επιμένει να προσαρμόζει τον κόσμο στον εαυτό του».
Πράγματι. Ο λογικός άνθρωπος γνωρίζει τις δυνατότητές του και μ’ αυτές παλεύει για να φτιάξει τον δικό του κόσμο και το μέλλον των παιδιών του.
Ο παράλογος φτιάχνει τον κόσμο στο μυαλό του και τοποθετείται εντός, σαν τον πιστό που αποξενωμένος στον κόσμο του αγωνίζεται να κατακτήσει το ιδεατό, αυτό που ο ίδιος έφτιαξε μέσα στο κεφάλι του. Αλλοτριωμένος και καταδυναστευμένος από υπερφυσικές δυνάμεις, βρίσκεται σιδεροδέσμιος σε έναν απατηλό κόσμο, που αντί να τον εξουσιάζει εξουσιάζεται, ελπίζοντας πως θα τον κατακτήσει… μετά θάνατον! Είναι αλήθεια, ο άνθρωπος μόνος φτιάχνει τη φυλακή του και αλυσοδένεται σ’ αυτήν. Εκεί τρέφεται με τα ψέματα που μόνος ανακάλυψε και τις φοβίες που το δικό του μυαλό έπλασε.
Ο Niels Bohr ήξερε ότι «το αντίθετο μίας ορθής δήλωσης είναι πάντα μία ψευδή δήλωση» όμως σαν ανοιχτό μυαλό που ήταν γνώριζε ταυτόχρονα ότι «και το αντίθετο από μια μεγάλη αλήθεια μπορεί να είναι μια άλλη μεγάλη αλήθεια» που τόσο καιρό ο άνθρωπος αγνοούσε.
Ο άνθρωπος έζησε χιλιάδες χρόνια πιστεύοντας στο παράλογο, γιατί τις ερωτήσεις που είχε για τη φύση δεν τις έθεσε στην ίδια, παρά ρωτώντας το ιερατείο, το μαντείο και κάθε αλλοπαρμένο σοφό, το ίδιο, παράλογη απάντηση έπαιρνε, εξώκοσμη και παραφυσική, όχι σπάνια αλλά πάντα αστήρικτη και γελοία. Γελοιοποιούσαν τον άνθρωπο και ο ίδιος ανήμπορος να αντιληφθεί το γελοίο το δικαιολογούσε με την πίστη και την άφατη λογική. Οι πνευματικοί του ταγοί μέρα με τη μέρα τον αποξένωναν ακόμα πιο πολύ. Μετά από χιλιάδες χρόνια ήταν ανήμπορος να αντιληφθεί τον κατήφορο του παραλογισμού που τον οδήγησε, όχι τόσο η άγνοια, αλλά η αφέλεια της πίστης, ο εγωισμός και το μίσος για τους άλλους! Το δόγμα μονοπωλούσε.
Τα παιδιά απορροφώντας την παραδοσιακή πληροφορία δίχως το επιστημονικό φίλτρο της απόδειξης και της διάψευσης από τους γονιούς, διαιωνίζουν όχι μόνο ψέματα και κακοήθεια, αλλά κάθε ανοησία γεννημένη σε εποχές που η ανθρωπότητα βούλιαζε στην δεισιδαιμονία, την άγνοια και την λαϊκή πρόληψη.
«Αν κατασκευάσεις μία ιστορία που δεν είναι αληθινή, τότε με το να την μεταφέρεις διαμέσου των αιώνων δεν θα γίνει καθόλου πιο αληθινή» έλεγε ο Richard Dawkins αντικρούοντας την συντηρητική κατεύθυνση των πιστών ότι δήθεν πιστεύουν ό,τι και οι γονείς τους, που από τα βάθη των αιώνων τάχα φέρνουν την «Γνώση» και την «Αλήθεια».
Όμως αυτή η «αλήθεια» δεν ήταν ούτε μια ούτε δυο. Ατέλειωτες θρησκείες εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν στη διάρκεια των αιώνων, μέχρι να εμφανιστούν οι τρεις αποκαλυπτικές θρησκείες που κυριάρχησαν με βία πάνω στις παλιές. Ανάμεσα στους ζηλωτές πιστούς στήθηκαν κανονικές μάχες και χύθηκε αίμα πολύ, μόλις με τη βία κυριάρχησαν. Αλλά και τότε δεν κόπασε ο αγώνας τους. Η μια ομάδα εναντιώθηκε στην άλλη για ασήμαντες δογματικές λεπτομέρειες που στόχο είχαν, όχι την αλήθεια, μα απλά την κατάληψη της εξουσίας. Η δόξα και ο εγωισμός τότε γεννά τέρατα. Ατέλειωτες καταδίκες στις οποίες προηγήθηκαν απάνθρωπα και ανήκουστα βασανιστήρια που ξεσηκώνουν ρίγη ακόμα, στιγματίζουν την ανθρωπότητα, συντηρώντας μίση και διχόνοια μεταξύ τους, τόσο, που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να το χωρέσει. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει, πώς στο όνομα του θεού, χύθηκε τόσο αίμα χωρίς να κλονίζεται η πίστη τους, χωρίς να ξεσηκώνει την αντίδραση έστω κι εκείνου του ρομαντικού πιστού, όπου η βία βρίσκεται απέναντι από την αγάπη! Με θράσος είπαν τη θρησκεία τους «θρησκεία της αγάπης» χωρίς να ντρέπονται που η ιστορία τους διαψεύδει.
Τούτα τα θύματα είναι οι πιστοί στο σύνολό τους: επικυρίαρχοι και αιρετικοί. Παραδοσιακοί και σχηματικοί: ορθόδοξοι, καθολικοί, προτεστάντες, ευαγγελικοί, μάρτυρες του Ιεχωβά και κάθε καρυδιάς καρύδι. Ιουδαίοι, ισλαμιστές, μορμόνοι!
Οι βασανιστές της ψυχής κατάφεραν να αλλοτριώσουν τα θύματά τους και οι ίδιοι φυλακίστηκαν στις αυταπάτες τους.
Οι τελευταίοι, ζουν σε ένα ψεύτικο κόσμο και αντικαθιστώντας τον κόσμο με την ιδέα και την αλήθεια με το ψέμα είναι έτοιμοι, τι κρίμα, να δώσουν και τη ζωή τους ακόμα, προκειμένου να αφήσουν ανέπαφα τα τείχη που ύψωσαν γύρω τους!
Δεμένοι με το παλιό, το αναχρονιστικό και το δεισιδαίμον ζουν τον δικό τους κόσμο, αναπνέοντας τον ίδιο αέρα με μας. Αυτό το τελευταίο πρέπει να μας οπλίζει με δυνατή υπομονή, αναγνωρίζοντας κάθε στιγμή, τι είναι αυτό που αδυσώπητα μας σπρώχνει προς τα πίσω, βάζοντας εμπόδια και υψώνοντας τείχη για το μέλλον.
Γκρεμίστε τα!
We don't need no education
We dont need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου