του Γιάννη Βελίκη
Την προηγούμενη εβδομάδα μία μεγαλειώδης πορεία κατέκλυσε το κέντρο της Αθήνας. Οι διοργανωτές την υπολογίζουν γύρω στις 200.000 κόσμο. Παρόμοιες μικρότερες πορείες πραγματοποιήθηκαν και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Ο κόσμος (μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, νέοι) έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση και κατ’ επέκταση στην Ευρώπη και το Δ.Ν.Τ…
Ή μήπως όχι;
Μάλλον όχι! Με τις φασαρίες που ακολούθησαν και τους τρεις νεκρούς το μήνυμα της πορείας – απεργίας δεν πέρασε. Το αντίθετο, γύρισε μπούμερανγκ. Η κοινή γνώμη τα έβαλε με τους διαδηλωτές που άφησαν τα «αναρχικά στοιχεία» να κάψουν τρεις υπαλλήλους. Επίσης τα έβαλε με το Π.Α.Μ.Ε. που δυσφήμισε τη χώρα μας με την πολιορκία της Ακρόπολης και μειώθηκαν οι κρατήσεις ξενοδοχείων από τουρίστες που άλλαξαν τα σχέδια τους και θα πάνε φέτος σε άλλες χώρες. Τέλος, άλλη μία φορά γίνανε καταστροφές και φθορές περιουσιών (μαγαζιών και αυτοκινήτων) που τα πληρώνουν αθώοι πολίτες. Συν ότι στο κέντρο για μία ακόμη ημέρα δεν λειτούργησε η αγορά.
Είναι λοιπόν λάθος οι διαδηλώσεις; Είναι λάθος οι πορείες; Πρέπει να καθίσουμε όλοι στα σπίτια μας και να μην αντισταθούμε, να μην αντιδράσουμε;
Φυσικά και όχι. Αν δεν αντιδράσουμε θα μας πιουν και το αίμα! Όμως σήμερα, στην εποχή της εικόνας και της επικοινωνιολογίας, οι αντιδράσεις πρέπει να είναι διαφορετικές.
Πρώτα από όλα να κατέβουν οι σηκωμένες γροθιές. Αυτό το σύμβολο της επανάστασης για το Σοσιαλισμό έχει κουράσει, είναι γραφικό και δεν προσθέτει τίποτε. Επειδή θυμίζει παλιές εικόνες που επαναλαμβάνονται, δεν έχει πια επίδραση στην κοινή γνώμη.
Δεύτερον οι ίδιοι οι διαδηλωτές πρέπει να συλλάβουν τους κουκουλοφόρους. Η αστυνομία δεν τους πιάνει, και αν τους πιάσει τους αφήνει αυθημερόν. Αυτοί που παραμένουν για παραπάνω ημέρες στη φυλακή, δεν ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού. Μόνο οι διαδηλωτές μπορούν να τους περιορίσουν, τουλάχιστον μέχρις ότου τελειώσει η διαμαρτυρία.
Το ζήτημα του ποιοι είναι αυτοί οι «αναρχικοί» είναι μεγάλο και σύνθετο. Το σίγουρο είναι όμως ότι, σε κάθε περίπτωση, η δράση τους «βολεύει» την κυβέρνηση και τους δημοσιογράφους. Το αιμοδιψές τηλεοπτικό κοινό των ειδήσεων ενδιαφέρεται έντονα για τις εικόνες που τους χαρίζουν απλόχερα οι οδομαχίες, και έτσι ο όλος πόνος για τα αιτήματα των συνταξιούχων και των ανέργων πάει περίπατο.
Η δε αστυνομία και οι δικαστικές αρχές ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για τον περιορισμό του φαινομένου. Σκεφτείτε… Τόσα κτήρια έχουν καταλάβει αυτοί οι άνθρωποι (πανεπιστημιακά, διατηρητέα, παλιά εργοστάσια) όπου μένουν και οργανώνονται, ετοιμάζουν ανενόχλητοι τις μολότοφ και τους πυρσούς τους, και κανείς ποτέ δεν τους ενοχλεί. Συνεπώς τους έχει δοθεί ανεπίσημα η άδεια να συνεχίζουν αυτό που κάνουν!
Τρίτον και πολύ, μα πολύ, σημαντικό. Όταν διαδηλώνεις, δεν τα βάζεις με τον αστυνομικό. Είτε είσαι αγρότης, είτε υπάλληλος, είτε συνταξιούχος, είτε ο Γλέζος, όταν τα βάλεις με τον αστυνομικό αυτός θα σε χτυπήσει… Αυτές είναι οι εντολές του, αυτή είναι η δουλειά του.
Όταν διαδηλώνεις, μπορείς να κινηθείς στους δρόμους ελεύθερα, να μοιράσεις φυλλάδια, να ενημερώσεις τους οδηγούς και τους περαστικούς, να σηκώσεις πανό για να τα δουν όλοι από την τηλεόραση, να ζητήσεις μία επιτροπή να δει τον υπουργό κ.ο.κ. Και αν ακόμη αρνηθεί εκείνη τη στιγμή να σε δει ο υπουργός, θα το κάνει λόγω κοινωνικής πίεσης της επόμενη ή τη μεθεπόμενη ημέρα. Οι υπόλοιπες κινήσεις, όπως το να μπεις με τη βία στη Βουλή, στα υπουργεία, στις πρεσβείες κ.λπ. μόνο αντίδραση από τους αστυνομικούς προκαλεί. Οι αστυνομικοί, έχουν δεν έχουν πρόθεση, κάνοντας απλά τη δουλειά τους θα χτυπήσουν, θα ψεκάσουν και θα συλλάβουν. Και το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας θα είναι εικόνες μάχης που απομακρύνουν, παρά συσπειρώνουν τους υπόλοιπους πολίτες της χώρας. Οι διαδηλωτές σε κάθε περίπτωση πρέπει, αν θέλουν να είναι αποτελεσματικοί, να αποφύγουν πάσει θυσία τις συμπλοκές με τους αστυνομικούς.
Για το τέλος κρατήσαμε το καλύτερο… Ποτέ μία πορεία, ή μία απεργία δεν ανησυχεί την κυβέρνηση. Ειδικά αν διοργανώνεται στη συχνότητα με την οποία διοργανώνονται οι κινητοποιήσεις στην Ελλάδα, δηλαδή μία ημέρα απεργίας το δίμηνο, κανείς δεν ανησυχεί στο ελάχιστο, ακόμη και αν συγκεντρωθούν διπλάσιοι και τετραπλάσιοι άνθρωποι.
Στο σημείο που φτάσαμε υπάρχουν μόνο δύο εναλλακτικές αποτελεσματικές λύσεις που θέλουν μαζική συμμετοχή. Η μαζική συμμετοχή είναι απαραίτητη αλλιώς και σε αυτές τις λύσεις το αποτέλεσμα θα είναι μηδαμινό:
Α) Ή να προχωρήσουν όλοι οι υπάλληλοι (δημόσιοι και ιδιωτικοί) σε απεργία διαρκείας, έως ότου αλλάξουν τα μέτρα, ανεξάρτητα αν θα χρειαστεί ένας μήνας, τρεις μήνες, ή περισσότερο…
ή Β) να σταματήσουν όλοι οι πολίτες να αγοράζουν (εκτός από τα απολύτως απαραίτητα), να ψηφίζουν και να βλέπουν τηλεόραση, και πάλι έως ότου αποσυρθούν τα μέτρα.
Αδύνατον; Δεν είναι. Μπορεί να γίνει. Πάντως αν η απάντηση των περισσοτέρων είναι ότι «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα» θα τους πληροφορήσω με λύπη ότι δεν γίνεται να αλλάξουν και τα μέτρα, και συνεπώς ή θα τα πράξουν ή θα μάθουν να ζουν με τις περικοπές. Τρίτη λύση δεν υπάρχει!
1 σχόλιο:
Ν.Γ.:Αγαπητέ μου, διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον τα άρθρα που γράφεις και αυτά που μας προωθείς. Και ομολογώ ότι όλα αυτά είναι λίγο αποκαρδιωτικά. Και αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι το εξής: εάν τα όσα λέει ο Μαξ Κάιζερ στη συνέντευξή του είναι αλήθεια και άρα σε πέντε χρόνια από τώρα ουσιαστικά στη χώρα μας υπάρχουν μόνο ελάχιστοι υπερβολικά πλούσιοι και οι υπόλοιποι βρισκόμαστε στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας, τι νόημα έχει να απεργούμε και να αντιδρούμε; Θα υπάρξει αποτέλεσμα, εάν η αντίδρασή μας είναι μαζική και διαρκής; Εάν όλα ήταν, ουσιαστικά, προσχεδιασμένα ή, ορθότερα, αποτέλεσμα χρόνιων ενεργειών που μας έφεραν σε αυτό το αδιέξοδο, τι μπορεί να γίνει για να αλλάξουν τώρα τα πράγματα; Υπάρχει, αλήθεια, ελπίδα;ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ:Το θέμα με την υπερχρέωση της χώρας ήταν όντως προσχεδιασμένο, το ίδιο και η υποδούλωση των λαών, συμπεριλαμβανομένων και ημών.Ωστόσο, από εμάς και μόνο από εμάς εξαρτάται το πως θα εξελιχθεί αυτή η κατάσταση.Πολύ σύντομα, να γιατί: Ο καπιταλισμός, το σύστημα στο οποίο ζούμε, είναι σαν μία θρησκεία... Βασίζεται στην πίστη. Δηλαδή τα 100 ευρώ αγοράζουν μία μποτίλια ουίσκι στα μπουζούκια, επειδή εμείς δεχόμαστε ότι αυτήν την αξία έχει η μποτίλια και φυσικά την αγοράζουμε… Αν πιστεύαμε ότι τα 100 ευρώ αγοράζουν ένα σπίτι, τότε η μποτίλια θα κόστιζε απλά κάτι δεκάρες.Τα χαρτονομίσματα έχουν αξία επειδή εμείς δεχόμαστε ότι έχουν. Το ίδιο και ο χρυσός, η Mercedes κ.ο.κ. Αν μία ημέρα αποφασίσουμε ότι αυτό που αξίζει είναι το πώς γηροκομεί ο καθένας τους γονείς του, αμέσως θα αλλάξουν αυτοί που θα είναι πλούσιοι και αυτοί που θα είναι φτωχοί.Ο Bill Gates είναι πλουσιότατος. Αν όμως όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο αποφάσιζαν ότι τα χρήματα του δεν έχουν αξία και κανείς δεν τα δεχόταν, ούτε τα ξενοδοχεία, ούτε τα καταστήματα ούτε οι τράπεζες, τότε μονομιάς ο εν λόγω κύριος θα γινόταν πάμφτωχος. Αν μάλιστα οι δικαστές αποφάσιζαν να μην χρηματίζονται και δημεύανε τις περιουσίες αυτών που τις κάνανε εις βάρος των πολλών το πρόβλημα θα λυνόταν μονομιάς. Η θρησκεία του σύγχρονου κόσμου είναι (όχι ο χριστιανισμός, το ισλάμ, ή ο ινδουισμός) αλλά ο καπιταλισμός, μία πολύ σκληρή θρησκεία όπου το σημαντικό είναι να αποκτάς χρήματα με όποιο τρόπο βρεις, ακόμα και με δολοφονίες ολόκληρων λαών. Έτσι εξελικτικά, ο δυνατός ή ο ανήθικος κλέβουν τον αδύναμο και το φτωχό, η ψαλίδα πλουσίων φτωχών μεγαλώνει ώσπου μία μέρα όλα τα λεφτά του κόσμου θα ανήκουν σε έναν, που θα είναι και ο Θεός της θρησκείας. Φυσικά οι πόροι για να ζήσουν όλοι καλά στον κόσμο υπάρχουν, αλλά όλοι πιστεύουμε τόσο πολύ αυτήν τη θρησκεία που δεν φανταζόμαστε πως είναι να ζεις με άλλες αξίες. Λίγο πιο πρακτικά τώρα. Ναι, υπάρχει λύση και εύκολη, δηλαδή εξαρτάται από το πόσοι θα μαζευτούμε για το αν θα είναι εύκολη...Θα μπορούσαμε π.χ. να απαιτήσουμε από την κυβέρνηση να κηρύξει παύση πληρωμών. Αυτό θα σήμαινε ότι την επόμενη φορά που θα βγαίναμε για δανεικά ως χώρα κανείς δεν θα μας δάνειζε. Και γιατί παρακαλώ χρειαζόμαστε δανεικά;Ο τόπος μας παράγει τα πάντα και μπορούμε να ζήσουμε άνετα χωρίς ούτε μία εισαγωγή.Επίσης θα μπορούσαμε, σε μία πιο light εκδοχή, να ζητήσουμε από την κυβέρνηση να μην κάνει φέτος αμυντικές δαπάνες (πολλά δις), ή να φορολογήσει την Εκκλησία ή, ή, ή... και να πληρώσουμε τα δάνεια μας χωρίς να ξανα-δανειστούμε. Όμως το μεγαλείο της σημερινής μας θρησκείας (καπιταλισμός) είναι ότι μας κάνει να πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε τις εισαγωγές, τις ανέσεις, τις διακοπές σε ξένα μέρη, τα ψυχοφάρμακα, το calgonit, την colgate, το νήμα για τα δόντια, τις βιταμίνες σε κάψουλες, τα τανκς, το βιξ (ελπίζω να γελάς, γιατί όντως τόσο γελοίο είναι) που αναγκαστικά θα δανειστούμε. Και η κατηφορική σπείρα (όχι απλά φαύλος κύκλος) συνεχίζεται μέχρι να γίνουμε δούλοι. Και όμως ο βασιλιάς είναι γυμνός… άσχετα που λίγοι το βλέπουν. Αν σταματήσουμε να πιστεύουμε αυτό το σύστημα και βάλουμε τα χρήματα του ευρώ στη φωτιά της ξυλόσομπας, όπως ζουν οι μοναχοί, τουλάχιστον για λίγα χρόνια, θα γλιτώσουμε. Αν συνεχίσουμε να είμαστε υπνωτισμένοι θα καταρρακωθούμε.
Δημοσίευση σχολίου