Περί αλώσεων

Posted by ΚΙΜΠΙ

«Ω Ρωμαίοι φιλάργυροι, δημηγέρτες, τραδιτόροι οπού ετραδίρετε την πατρίδα σας, οπού ο βασιλιάς σας ήτονε πτωχός και σας επαρακάλαε με τα δάκρυα στα μάτια να τους δανείσετε φλωρία διά να δώσει, να μαζώξει πολεμιστάδες ανθρώπους, να βοηθήσωνε και να πολεμήσουνε κι εσείς αρνιέστε μεθ’ όρκου πως δεν έχετε και είστε πτωχοί!»Ας κάνουμε λίγο Ιστορία, ένεκεν επετείου.
Έτσι έβριζε την αριστοκρατία του Βυζαντίου ο ανώνυμος συγγραφέας του «Βαρβερινού Κώδικα» για την προδοτική της στάση κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Μας παρέδωσε μια ενδιαφέρουσα μαρτυρία και ερμηνεία της Άλωσης, χρήσιμη και για τις «αλώσεις» που ακολούθησαν τους πεντέμισι αιώνες που μεσολάβησαν από την αποφράδα 29η Μαΐου 1453. Δεν ξέρω αν πράγματι ο Παλαιολόγος παρακάλαγε δακρυσμένος τους αριστοκράτες του χρήματος να σκάσουν χρήματα. Το βέβαιο είναι ότι η κοινωνική ελίτ της Πόλης, οι κάτοχοι του πλούτου της, την έκαναν γυριστή. Στις 50 μέρες της πολιορκίας είτε μετέφεραν τα φλωρία τους σε ασφαλέστερα μέρη, είτε φρόντιζαν να εξασφαλίσουν ασυλία από το οθωμανικό καθεστώς που βρισκόταν έναν βήμα πριν από την κατάληψη της Πόλης. Κι αρκετοί, οι περισσότεροι, το πέτυχαν όπως αποδεικνύει η ευρύτατη χρήση της φαναριώτικης αριστοκρατίας στον διοικητικό μηχανισμό του σουλτάνου.

Η προδοσία είχε κι άλλες διαστάσεις. Κοινό μυστικό είναι η στάση των ανθενωτικών που προτιμούσαν μια παράδοση στον Μωάμεθ από τη συμμαχία και την ένωση με τη Δυτική Εκκλησία. «Κρειττότερόν εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακίολιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν», έλεγε ο μέγας λογοθέτης Νοταράς (δηλαδή πρωθυπουργός) κι ο κοσμάκης της Πόλης, που είχε απαυδήσει από τη διαφθορά που επικρατούσε στη μητρόπολη της αυτοκρατορίας, το υιοθετούσε και το εκλαΐκευε αναλόγως: «Καλύτερα σαρίκι τουρκικό, παρά τιάρα παπική». Βεβαίως, ο Νοταράς, που προσέβλεπε στην εύνοια του Μωάμεθ του Πολιορκητή, ούτε το κεφάλι του γλίτωσε ούτε τη ρετσινιά του δωσίλογου απέφυγε.

Υπάρχουν και χειρότερα. Ο κλήρος και οι μοναχοί. Γνωστός ο ρόλος του Γεννάδιου Σχολάριου, φανατικού πολέμιου κάθε αντίστασης στους Οθωμανούς, που αμέσως μετά την Άλωση ο Μωάμεθ τον αντάμειψε με το αξίωμα του Πατριάρχη. Γύρω από τον Γεννάδιο ωστόσο υπήρχε ένας ολόκληρος στρατός αστράτευτων, μοναχών και κληρικών, που κατά ορισμένους υπολογισμούς ήσαν ίσως και πάνω από 150.000 μάχιμοι άνδρες οι οποίοι αρνήθηκαν να πολεμήσουν, στερώντας από την Κωνσταντινούπολη την κρίσιμη δύναμη που θα μπορούσε να αποτρέψει το αναπότρεπτο.

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά, θα αναρωτηθείτε. Όχι, δεν ξύπνησε το πατριωτικό κτήνος μέσα μου, ούτε οραματίζομαι μαρμαρωμένους βασιλιάδες και ανάκτηση της Βασιλεύουσας. Απλώς, η επέτειος της Άλωσης μας θυμίζει ότι οι αυτοκρατορίες αλλά και τα μικρά βασίλεια, οι οικονομικές υπερδυνάμεις αλλά και οι ισχνές δημοκρατίες δεν αλίσκονται (= καταστρέφονται, εκπορθούνται) μόνο από την εξωτερική πλευρά των τειχών τους. Αλίσκονται και εκ των ένδον. Ο μύθος της Πόλης μιλά για την κερκόπορτα και οι μαρτυρίες, όχι απαραίτητα ισοβαρείς κι όλες εξίσου αξιόπιστες, δηλούν πως υπήρχαν πολλοί κάτοικοι της Βασιλεύουσας έτοιμοι ν’ ανοίξουν στους γενίτσαρους την κρυφή πύλη της προδοσίας. Βαριά λέξη, αλλά ποια άλλη να χρησιμοποιήσει κανείς γι’ αυτό το ετερόκλητο πλήθος ρασοφόρων, αριστοκρατών, γραφειοκρατών του Βυζαντίου που στέρησαν από τον λαό της Πόλης όχι μόνο την αξιοπρέπεια της άμυνας, αλλά και τη δυνατότητα σωτηρίας από τον εξανδραποδισμό; Άλλωστε, η Πόλη στην πραγματικότητα είχε προ πολλού παραδοθεί στους Τούρκους. Είχε χάσει τον έλεγχο των Στενών του Βοσπόρου, τα διερχόμενα πλοία φορολογούνταν από τους πολιορκητές και εκατομμύρια κάτοικοι της αυτοκρατορίας πέρα από την πρωτεύουσα είχαν ήδη υποταχθεί, τουλάχιστον φορολογικά, στους κατακτητές.

Υπάρχουν εφιαλτικές αναλογίες με όσα ζούμε στις μέρες μας. Και, δυστυχώς, οι σύγχρονες αλώσεις δεν φεύγουν από τον κανόνα της κερκόπορτας. Αν και δεν γίνονται πάντα με μετακινήσεις πάνοπλων στρατών, με στίφη γενίτσαρων, με μπομπάρδες και σιδερόφρακτους ιππείς, με κονβόι τεθωρακισμένων και F16, με αεροπορικούς βομβαρδισμούς και διηπειρωτικούς πυραύλους, έχουν τα αποτελέσματα που υπονοεί η λέξη: άλωση σημαίνει, πριν απ’ όλα, καταστροφή. Καταστροφή των κοινωνιών που πολιορκούνται. Τα σύγχρονα τείχη κρατών και κοινωνιών, χωρίς να υποτιμούμε τα άλλα, τα κυριολεκτικά, είναι οι οικονομίες τους. Εκεί συντελούνται οι πολιορκίες και οι αλώσεις. Εντός και εκτός των τειχών. Εκτός των τειχών, με τη μορφή μιας επίθεσης των πιστωτών μιας χώρας στην οικονομική της υπόσταση, στο χρέος της, στο νόμισμά της, με τη μορφή του συστηματικού «βομβαρδισμού» των πηγών πλούτου της, με την απαξίωση ή την άλωση των παραγωγικών της υποδομών, με τον οικονομικό ιμπεριαλισμό, με τους αποικιοκρατικούς όρους που επιβάλλουν οι ξένοι επενδυτές. Εντός των τειχών, με τη μορφή τη συστηματικής υπονόμευσης της οικονομικής της άμυνας από την εγχώρια αριστοκρατία του χρήματος. Με τη τυραννία των ραντιέρηδων, οι οποίοι με μια εντολή στους επενδυτικούς τους συμβούλους αδειάζουν τα θησαυροφυλάκια της χώρας. Με τη συστηματική συμμαχία της ιθύνουσας τάξης με τους «κατακτητές», όχι λόγω κάποιας φυσικής ροπής στην προδοσία, ούτε λόγω μιας αναπότρεπτης ηθικής έκπτωσης. Με την άνευ όρων παράδοση του πολιτικού συστήματος στους ολετήρες των κοινωνιών. Με τις «χορηγίες» των προμηθευτών και των εργολάβων στα κομματικά ταμεία και στα εκλογικά «χαρτοφυλάκια» των πολιτευτών. Δυστυχώς, όπως μας υπενθύμισε ο κ. Μαντέλης, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα έχει καταντήσει μια «ευγενική χορηγία» των προμηθευτών. Και, δυστυχώς για τις κοινωνίες, οι πολιτικοί τους ηγέτες (και τελικά, οι πολιορκητές προμηθευτές) κρατούν τα κλειδιά της κερκόπορτας.

Στις αλώσεις των ημερών μας δεν θα ακούσουμε τις σάλπιγγες των εχθρών έξω από τα τείχη των πόλεων. Δεν θα δούμε τους πολιορκητικούς τους κριούς να Χτυπούν με βία τις πύλες τους. Ο εχθρός μπαίνει στην αρχή στα σπίτια μας διακριτικά. Με τη μορφή της τηλεοπτικής διαφήμισης ενός προϊόντος που παίρνει τη θέση του στα ράφια, Στα ψυγεία και τελικά στην καρδιά μας. Με την ανόητη πεποίθηση που αποκτάμε με τον καιρό πως η επιλογή ενός αγαθού made in EU, made in USA ή made in China είναι μια πράξη ελευθερίας. Με την επίμονη προπαγάνδα πως η ελευθερία των αγορών είναι μια απόδειξη δημοκρατίας.

Για αρκετές δεκαετίες, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης -πολιτικοί, ΜΜΕ, ακόμη και ο πνευματικός αφρός αυτής της χώρας- άνοιγαν κερκόπορτες στις συνειδήσεις μας: το κράτος βλάπτει σοβαρά την οικονομία, το κοινό νόμισμα διασφαλίζει τα εισοδήματά μας, η Ευρωζώνη είναι ένα θερμοκήπιο προόδου, η Ε.Ε. είναι μια ένωση ισότιμων εταίρων, ο ανταγωνισμός μάς κάνει υγιείς, ο καπιταλισμός μάς κάνει ευφυείς, η απληστία γεννάει τον πλούτο… Αυτή η ιδεολογική πολιορκία που κατέστησε «απόλυτες αλήθειες» όλα τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να παραλληλιστεί με την «πρώτη Άλωση» της Κωνσταντινούπολης. Η κοινωνία, θανάσιμα προσαρμοσμένη στους κανόνες των «πολιορκητών», βρέθηκε ανυπεράσπιστη στην τελική τους έφοδο. Τώρα ούτε καν η συσκευασία της ελευθερίας, της ισότητας ευκαιριών και της δημοκρατίας της αγοράς υπάρχει. Υπάρχει μόνο το αποφασίζουμε και διατάσσουμε. Οι πολιορκητές πέταξαν τη μάσκα των εταίρων και στέλνουν τα φιρμάνια και τα τελεσίγραφά τους: διαλύστε την κοινωνική ασφάλιση. Ρίξτε την τιμή της εργασίας. Απαλλαγείτε από την εργασιακή ασφάλεια. Παραδώστε τον δημόσιο πλούτο στους πιστωτές. Δουλέψτε μέχρι να πεθάνετε. Αφήστε στα παιδιά και στα εγγόνια σας έναν εργασιακό Μεσαίωνα.

Αλλά τι κάνουν οι υπερασπιστές της Πόλης; Μήπως έχουν μεταμορφωθεί σε Παλαιολόγους που δίνουν την τελευταία μάχη της αξιοπρέπειας στα τείχη της Πόλης; Μήπως διαπραγματεύονται, έστω, με τους πολιορκητές την προστασία του άμαχου πληθυσμού από τη σφαγή; Μήπως ανασυντάσσονται στα μετόπισθεν για μια ελπιδοφόρα αντεπίθεση; Μήπως αναζητούν συμμάχους; Όχι. Συνθηκολογούν, και μάλιστα με τους χειρότερους όρους. Παραπλανούν την κοινωνία με σκιαμαχίες στις τηλεοπτικές οθόνες, διαπληκτίζονται για παλαιές αμαρτίες, σαν τους ενωτικούς και τους ανθενωτικούς της Πόλης. Κλείνονται στα μοναστήρια του πλούτου τους, στέλνουν τα κασελάκια με τα λάφυρα σε φορολογικούς παραδείσους. Ομολογούν κυνικά ότι ως κομματικό σύστημα εξουσίας είναι προϊόν ενός μαζικού εκμαυλισμού και διακινδυνεύουν την ολική κατάρρευση. Ε, λοιπόν, καλώς να πέσουν. Εναποτίθεται στους αμάχους να υπερασπίσουν την Πόλη. Και από τους πολιορκητές. Και από τους συνεργάτες τους.

Χρειάζεται μια κρίση για να ενωθεί μια ήπειρος

του Γκαμπόρ Στέινγκαρτ

Πηγή: ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τα γενέθλια είναι διασκεδαστικά· οι ίδιες οι γέννες όμως, όχι και τόσο. Εκεί έχουμε ουρλιαχτά, βογγητά, και -ακόμα και στις ευκολότερες- το φόβο πως κάτι θα πάει στραβά.
Οι γεννήσεις των κρατών δεν είναι ευκολότερες. Η αλήθεια είναι πως αυτό που οι απαισιόδοξοι (συμπεριλαμβανομένων, εδώ στον τόπο μου, ουκ ολίγων Γερμανών) βλέπουν σαν υπαρξιακή κρίση της Ευρώπης, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά οι τελευταίοι σπασμοί πριν τη γέννηση μιας νέας χώρας. Την ώρα που σωστά ανησυχούμε για το ελληνικό χρέος, ας ελπίζουμε πως αυτό που συμβαίνει κάτω από τα μάτια μας δεν είναι παρά το τέλος της αφηρημένης «ευρωζώνης» και η γέννηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.
Τα βήματα προς την ενοποίηση της Ευρώπης ήταν πάντα απότοκα κρίσεων. Οι καταστροφές των δύο παγκοσμίων πολέμων έπεισαν τους ηγέτες της ηπείρου να ξεχάσουν την ακαμψία των οριοθετημένων τους συνόρων (και μαζί με αυτά τον παλιό εθνικισμό και τον απομονωτισμό τους, που είχε οδηγήσει σε επανειλημμένες συγκρούσεις).
Αλλά πάλι, δεν ήταν τόσο ο ιδεαλισμός που συνέβαλε να αναδειχθεί η αναγκαιότητα της συνεργασίας τους. Από τις αρχές της δεκαετίας του '50, η απειλή του σοβιετικού κομμουνισμού έπαιξε πολύ πιο αποφασιστικό ρόλο. Οι συλλογικοί φόβοι λειτουργούν ως παράγοντες ενοποίησης τουλάχιστο όσο και τα συλλογικά οράματα· όπως είχε κάποτε πει ο καγκελάριος της Γερμανίας Κόνραντ Αντενάουερ (Konrad Adenauer): «η ευρωπαϊκή ενοποίηση ήταν το όνειρο ολίγων· ακολούθως έγινε η ελπίδα των πολλών· σήμερα είναι η αναγκαιότητα όλων».
Κατά τη διάρκεια του «ψυχρού πολέμου», η «ευρωπαϊκή κοινότητα» (ΕΟΚ) συμπεριέλαβε νέα μέλη και άρχισε να δημιουργεί νομισματικές σχέσεις ανάμεσά τους. Αν και πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες επιχείρησαν να αναπτύξουν μια τεκμηριωμένη οικονομική επιχειρηματολογία για την επικείμενη συγχώνευση, η νομισματική ενότητα (ΟΝΕ) ήταν πάνω απ' όλα δημιούργημα της πολιτικής, ένα είδος νομισματικού δεσμού που σκοπό είχε να δεσμεύσει σε κοινή πορεία μια σειρά από πολύ διαφορετικά κράτη.
Ο συνδυασμός κρίσης κι ευκαιρίας έπαιξε ξανά το ρόλο του στις απαρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η γερμανική ενοποίηση πυροδότησε φόβους για ανάκαμψη του τευτονικού εθνικισμού και επανεμφάνιση μιας αντιδραστικής Ρωσίας. Μετά από πολυετή προβληματισμό, οδηγηθήκαμε τότε στη δημιουργία -και την ταχεία επέκταση- της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Αποκτήσαμε επίσης το ευρώ, ένα εργαλείο τουλάχιστο τόσο πολιτικό όσο και οικονομικό. Εκ κατασκευής, οι αυστηροί δημοσιονομικοί και νομισματικοί κανόνες του ευρώ θα εξανάγκαζαν τις ισχυρότερες οικονομίες να αποσταθεροποιήσουν τις αδύναμες, οδηγώντας τες σε στενότερη συνεργασία με τους εταίρους τους.
Μολοταύτα, οι προηγούμενες κρίσεις της ΕΕ παρέμεναν σε πολύ μεγάλο βαθμό στο περιθώριο της καθημερινότητας των πολιτών της, και δεν επηρέαζαν σε σημαντικό βαθμό τη δημόσια αντίληψη. Αλλά αυτό άλλαξε με τη συζήτηση για την ανάγκη να διασωθεί η σπάταλη Ελλάδα, πράγμα που ίσως και να εξηγεί γιατί αυτή η κρίση θεωρήθηκε πολύ σοβαρότερη από κάθε προηγούμενη.
Κατά πάσα πιθανότητα, οι ιστορικοί θα θεωρήσουν πως η 9η Μαΐου συνιστά σημείο καμπής. Τότε ήταν που, κλεισμένοι σε μια αίθουσα συνεδριάσεων στις Βρυξέλλες, οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να διαθέσουν ένα δίκτυ προστασίας 750 δις ευρώ (σχεδόν 1 τρις δολαρίων) για τα κράτη-μέλη της νότιας ακτής της ΕΕ. Ακόμα και η «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) που θεωρούνταν ως εκείνη τη στιγμή ανεξάρτητη, προσχώρησε χωρίς τυμπανοκρουσίες στο πολιτικό σχέδιο σωτηρίας των κλυδωνιζόμενων κρατών-μελών.
Αν και είναι βέβαιο πως κανείς τους δε θα το παραδεχόταν, η αλήθεια είναι πως οι άνδρες και οι γυναίκες που συμμετείχαν σε εκείνη τη συνεδρίαση αποτέλεσαν το πρώτο οικονομικό υπουργικό συμβούλιο της Ευρώπης, που εκπόνησε πολιτική επί τόπου, όπως ακριβώς θα συνέβαινε σε κάθε «κανονικό» κράτος.
Είναι αλήθεια πως οι αγορές πανικοβλήθηκαν από τη σχεδόν καθημερινή αλλαγή των κανόνων διακυβέρνησης της ευρωζώνης. Αλλά αυτό ήταν δείγμα προόδου, όχι διάλυσης. Σύμφωνα με τη συνθήκη της ΟΝΕ , που υπογράφτηκε το 1999, τα κράτη-μέλη της δεν έπρεπε επ' ουδενί να αναλάβουν μέρος του χρέους άλλου κράτους-μέλους, ενώ η ΕΚΤ -που κατασκευάστηκε κατ' εικόνα της γερμανικής «μπούντεσμπανκ»- υποτίθεται πως θα έπρεπε να προασπίζεται πάση θυσία τη νομισματική σταθερότητα.

Στην τρέχουσα όμως κρίσιμη συγκυρία, η Ευρώπη αποφάσισε πως η ΟΝΕ δεν ήταν πια αρκετή, και πως άξιζε τον κόπο να θυσιαστούν οι συμπεφωνημένοι κανόνες λειτουργίας της στο βωμό της πολιτικής σύσφιξης των σχέσεων των κρατών-μελών της.
Από εδώ και πέρα, οι προϋπολογισμοί των βορείων και των νοτίων κρατών-μελών θα συνδέονται οργανικά! Και αυτό δεν προέκυψε από κάποιον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, αλλά από (για μια ακόμα φορά!) μια κρίση. Ναι μεν την προηγούμενη εβδομάδα η Γερμανία προχώρησε σε μια απροσδόκητη μονομερή απαγόρευση των ακάλυπτων παραγώγων, αλλά αυτή είναι μάλλον μία κίνηση εξευμενισμού του αγριωπού εγχώριου λαϊκισμού, παρά προάγγελος όσων πρόκειται να ακολουθήσουν. Η αλήθεια είναι πως παρόμοιες «εθνικές» αποφάσεις θα γίνονται όλο και πιο σπάνιες.
Έχοντας πλέον εισέρθει σε μια νέα εποχή χάραξης πανευρωπαϊκών πολιτικών αποφάσεων, η Ευρώπη θα χρειαστεί πλέον να παίξει κυνηγητό με το πολιτικό της σύστημα. Ήδη σήμερα, εκατομμύρια Ευρωπαίοι νιώθουν αποξενωμένοι από τις Βρυξέλλες· προκειμένου να επιβιώσουν τα επιτεύγματα της τρέχουσας κρίσης, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει πλέον να βρουν έναν τρόπο ώστε να βεβαιωθούν πως θα εισακούεται η φωνή των πολιτών στην πολιτική διαδικασία. Είναι πλέον δεδομένο πως η Ευρώπη είναι χώρος λήψης πολιτικής αποφάσεων· μένει πια να γίνει πιο δημοκρατικός.

Η συνειδητοποίηση της σημασίας των γεγονότων που εξελίσσονται αυτήν την περίοδο θα χρειαστεί χρόνο. Ο τύπος μιλάει για μοιραία κρίση, ενώ οι επικεφαλίδες θα έπρεπε να αναφέρονται σε γεννητούρια. Τώρα μένει να κρατήσουμε την αναπνοή μας -και να ελπίσουμε πως το μωρό θα ζήσει

Η αιρετικότητα των Ελλήνων είναι ελπιδοφόρα

του Τζον Πίλγκερ

Πηγή: ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ενώ η βρετανική πολιτική τάξη προσποιείται πως δημοκρατία είναι η συμφεροντολογική συγκατοίκηση του Γιάννη με το Γιαννάκη, εμείς οι υπόλοιποι εμπνεόμαστε από την Ελλάδα.
Δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη που η Ελλάδα δεν παρουσιάζεται σαν πρωτοπόρος, αλλά σαν «χώρα-σκουπίδι», που δικαίως τιμωρείται για το «διογκωμένο δημόσιο τομέα» της και την «κυριαρχία της κουλτούρας της διαφθοράς». Η αιρετικότητα της Ελλάδας έγκειται στο ότι η εξέγερση των καθημερινών πολιτών της μάς προσφέρει μια αυθεντική ελπίδα, σε αντίθεση με εκείνη που επενδύθηκε στον πολέμαρχο ένοικο του Λευκού Οίκου.
Η κρίση που οδήγησε στη «διάσωση» της Ελλάδας από τις ευρωπαϊκές τράπεζες και το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ) είναι με τη σειρά της προϊόν ενός χονδροκομμένου οικονομικού συστήματος, που βρίσκεται επίσης σε κρίση. Η Ελλάδα είναι η μικρογραφία της σύγχρονης παγκόσμιας ταξικής πάλης, που ναι μεν σπανίως αναγνωρίζεται ως τέτοια, αλλά εντούτοις διεξάγεται από τους πλούσιους με όλη τη σφοδρότητα και τον πυρετό που της αρμόζει.
Αυτό που ξεχωρίζει την Ελλάδα είναι πως διατηρεί ζωντανές μνήμες από εισβολές, ξένη κατοχή, στρατιωτική δικτατορία και λαϊκή αντίσταση. Οι καθημερινοί Έλληνες δεν έχουν υποταχτεί στα διεφθαρμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που κυριαρχούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ).

Κλεψιά επικών διαστάσεων

Σύμφωνα με την περιγραφή του κοινωνιολόγου Ζαν Ζίγκλερ (Jean Ziegler), «η δεξιά κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, που προηγήθηκε της σημερινής του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου, λειτούργησε ως ένας μηχανισμός συστηματικής λεηλασίας των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας». Και ο μηχανισμός αυτός είχε αχρείους φίλους: η αμερικανική κεντρική τράπεζα (FED) ερευνά ήδη το ρόλο της «Γκόλντμαν Σακς» που πόνταρε στην χρεοκοπία της Ελλάδας την ίδια στιγμή που ο δημόσιος πλούτος της εκποιείτο και οι φοροδιαφεύγοντες πλούσιοι Έλληνες έχουν καταθέσεις ύψους 360 δις ευρώ μόνο στις ελβετικές τράπεζες. Αυτή η αιμορραγία του πλούτου της χώρας συνεχίζεται με τις ευλογίες της «ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας» (ΕΚΤ) και των κυβερνήσεων της ΕΕ.
Με ύψος άνω του 10%, το έλλειμμα της Ελλάδας δεν είναι πολύ ψηλότερο από εκείνο των ΗΠΑ. Κι όμως, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχείρησε να δανειστεί από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές, ουσιαστικά εμποδίστηκε από τους αμερικανικούς οίκους αξιολόγησης, που υποβάθμισαν τα ελληνικά χρεόγραφα στην κατηγορία του «σκουπιδιού». Πρόκειται για τους ίδιους οίκους αξιολόγησης που απέδιδαν βαθμολογίες «ΑΑΑ» στα δισεκατομμύρια δολάρια των λεγομένων «ενυπόθηκων δανείων», επιταχύνοντας την οικονομική κατάρρευση του 2008.
Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα είναι μια κλοπή επικών διαστάσεων, που όμως δεν είναι και τόσο ασυνήθιστη στο σημερινό κόσμο. Στη Βρετανία, η «διάσωση» τραπεζών σαν τη «νόρθερν ροκ» και την «βασιλική τράπεζα της Σκοτίας» κόστισε δισεκατομμύρια λίρες στερλίνες. Χάρη στον Γκόρντον Μπράουν (Gordon Brown) και τη δουλοπρέπειά του προς τη φιλαργυρία του «σίτι», αυτά τα ποσά δωρήθηκαν στις τράπεζες άνευ όρων, και έτσι οι τραπεζίτες συνέχισαν να αμείβουν ο ένας τον άλλον με τους πακτωλούς που αποκαλούν «μπόνους» και να εκπατρίζουν τις αμοιβές τους στους φορολογικούς παραδείσους. Στο περιβάλλον της βρετανικής πολιτικής μονοκαλλιέργειας βλέπετε, μπορούν να συμπεριφέρονται όπως γουστάρουν.
Στις ΗΠΑ η κατάσταση είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή. Όπως ανέφερε ο ερευνητής δημοσιογράφος Ντέιβιντ Ντε Γκρο (David DeGraw) οι μεγαλύτερες τράπεζες της «Ουολ Στριτ» «που κατέστρεψαν την οικονομία, δεν πληρώνουν καθόλου φόρο, ενώ επιδοτήθηκαν από το κράτος με 33 δις δολάρια».
Όπως στην Αμερική ή τη Βρετανία, έτσι και στην Ελλάδα δεν ειπώθηκε στους καθημερινούς ανθρώπους πως καλούνταν να αποπληρώσουν τα χρέη των πλούσιων και των ισχυρών. Με τη βοήθεια των ιδιωτικοποιήσεων, ετοιμάζεται σήμερα η εκποίηση και η καταστροφή θέσεων εργασίας, συντάξεων και δημοσίων υπηρεσιών. Η ΕΕ και το ΔΝΤ μιλάνε για μια ευκαιρία «πολιτιστικής αλλαγής» στη χώρα και απεργάζονται τη διάλυση του ελληνικού κοινωνικού κράτους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, το ΔΝΤ και η «παγκόσμιος τράπεζα» έχουν οδηγήσει σε «διαρθρωτική διόρθωση» (διάβαζε: πτώχευση και εξάρτηση) πλήθος χωρών στον αναπτυσσόμενο κόσμο.
Η Ελλάδα μισείται για τους ίδιους λόγους που η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να εξολοθρευτεί, υπό το πρόσχημα της προστασίας του λαού του Κοσσυφοπεδίου. Οι περισσότεροι Έλληνες εργάζονται στο δημόσιο, ενώ η νεολαία και τα συνδικάτα διαμορφώνουν μια ανυπότακτη λαïκή συμμαχία· τα άρματα μάχης των συνταγματαρχών στα ελληνικά πανεπιστήμια το 1967 συνεχίζουν να στοιχειώνουν την ελληνική πολιτική σκηνή. Αυτή η αντιστασιακή διάθεση αποτελεί ανάθεμα για τους κεντρικούς τραπεζίτες της Ευρώπης και γίνεται αντιληπτή ως εμπόδιο στα σχέδια των γερμανικών κεφαλαίων να κατακτήσουν νέες αγορές, μετά την προβληματική επανένωση της Γερμανίας.
Θεραπεία-σοκ
Στη Βρετανία, η τριαντάχρονη προπαγάνδα υπέρ της οικονομικής θεώρησης που αρχικά ονομαζόταν «μονεταρισμός» και στη συνέχεια μετονομάστηκε σε «νεοφιλελευθερισμό», είχε τόσο εντυπωσιακά αποτελέσματα που ο νέος πρωθυπουργός είναι εις θέση, σαν τον προκάτοχό του, να αποκαλεί ανερυθρίαστα «δημοσιονομική υπευθυνότητα» την απαίτησή του να αποπληρώσουν οι καθημερινοί Βρετανοί τα χρέη των απατεώνων του τραπεζικού συστήματος.

Καμία αναφορά δε γίνεται σε πράγματα σαν τη φτώχεια ή τις τάξεις. Κι όμως, στη Βρετανία σχεδόν το 1/3 των παιδιών βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας. Στην εργατική συνοικία Κέντις Τάουν του Λονδίνου, το προσδόκιμο επιβίωσης είναι τα 70 χρόνια. Τρία χιλιόμετρα πιο εκεί, στο Χάμπστεντ, φτάνει τα 80. Όταν τη δεκαετία του 1990 η Ρωσία υπεβλήθη σε ανάλογες «θεραπείες σοκ», το προσδόκιμο επιβίωσης κατέρρευσε. Στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα, ένας πρωτοφανής αριθμός 40 εκατομμυρίων ανθρώπων δεν κερδίζει επαρκή εισοδήματα για να θραφεί σωστά.

Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, το σύστημα των «ποσοστώσεων» που έχει επιβληθεί από την «παγκόσμιο τράπεζα» και το ΔΝΤ καθορίζει εδώ και πολλά χρόνια ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Όποτε, υπό τις επιταγές του ΔΝΤ, περικόπτονται οι επιδοτήσεις στις αγροτικές τιμές ή τα καύσιμα, οι αγρότες γνωρίζουν πως θεωρούνται αναλώσιμοι. Σύμφωνα με το «παγκόσμιο ινστιτούτο πόρων» (WRI), αυτές οι αποφάσεις στοιχίζουν ετησίως τη ζωή σε 13 έως 18 εκατομμύρια παιδιά. Όπως έγραψε ο οικονομολόγος Λέστερ Θουρόου (Lester C. Thurow), αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να ονομαστεί «μεταφορά πολέμου, ή υποκατάστατο πολέμου, αλλά είναι πόλεμος -100%».

Οι ίδιες αυτοκρατορικές δυνάμεις έπληξαν με τα πιο φοβερά όπλα τσακισμένες χώρες που η πλειοψηφία των κατοίκων τους είναι παιδιά ή ενέκριναν τη χρήση βασανιστηρίων ως μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Πρόκειται για μνημειώδη εθελοτυφλία πως κανένα από αυτά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, στα οποία η Βρετανία έχει ενεργό ανάμειξη, δεν επετράπη να απασχολήσουν την πρόσφατη προεκλογική εκστρατεία στη Βρετανία.

Αλλά ο κόσμος που διαδηλώνει στους δρόμους της Αθήνας δεν έχει τέτοια προβλήματα. Διακρίνει με σαφήνεια τον εχθρό και θεωρεί εαυτόν, για μια ακόμα φορά, υπό ξένη κατοχή. Και επίσης για μια ακόμα φορά εξεγείρεται θαρραλέα. Όταν ο Ντέιβιντ Κάμερον (David Cameron) αρχίσει να πετσοκόβει 7 δις ευρώ από τις βρετανικές δημόσιες υπηρεσίες, θα στοιχηματίζει πως η Βρετανία δεν είναι Ελλάδα. Ας τον διαψεύσουμε.

«Είμαστε όλοι Έλληνες»

Posted by ΚΙΜΠΙ

Τελικά, δεν είμαστε τόσο μόνοι όσο στην αρχή νομίζαμε. Όχι γιατί η κρίση του χρέους έπαψε να είναι «ελληνική», ούτε γιατί ο μηχανισμός «σωτηρίας» από ελληνικό «κουστούμι» έγινε στενός κορσές για όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ούτε ακόμη γιατί η πολιτική αβελτηρία στη διαχείριση της κρίσης δεν είναι μόνο εγχώρια, είναι πανευρωπαϊκή – μια τρομακτική κρίση πολιτικής εκπροσώπησης 500 εκατομμυρίων ανθρώπων από ένα συνονθύλευμα ηγετών που παρακολουθούν, άλλοτε αμήχανοι κι άλλοτε αλληλοσπαρασσόμενοι, την κατάρρευση ενός υπερφίαλου σχεδίου δεκαετιών.

Δεν είμαστε μόνοι γιατί κάτι αρχίζει να σαλεύει στις κοινωνίες στις οποίες διασταυρώνονται περίεργα οι εθνικές και οι κοσμοπολίτικες ταυτότητες. Οι Ισπανοί αισθάνονται ήδη λίγο «Έλληνες» μετά τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Θαπατέρο, οι Πορτογάλοι πήραν κι αυτοί μια δόση «ελληνικότητας» με το συμπληρωματικό πακέτο λιτότητας του Σόκρατες, οι Ιρλανδοί… Καλά αυτοί «ελληνοποιήθηκαν» νωρίς. Οι Γάλλοι πήραν τη σειρά τους κι αυτοί, οι Ιταλοί είναι με το όπλο παρά πόδα. Για τους Λετονούς, τους Εσθονούς, τους Λιθουανούς, τους Ούγγρους δεν μπορούμε να πούμε τίποτα. Βυθίζονται όλο και πιο βαθιά στον βάλτο της «ελληνικότητας», «Έλληνες» πριν από τους Έλληνες. Αλλά ακόμη κι οι Γερμανοί έδειξαν πόσο «Έλληνες» νιώθουν, τιμωρώντας την αλαζονεία της Μέρκελ στη Ρηνανία, οι Βρετανοί αισθάνονται κι αυτοί ήδη πως η «κατά λάθος επανάσταση» που έφερε τον συνασπισμό Τόρις και Φιλελεύθερων στην εξουσία θα έχει ένα τίμημα «ελληνικότητας». Μιας κι η «ελληνικότητα» γίνεται συνώνυμο της λιτότητας, ας το αξιοποιήσουμε. Διότι, στις διακηρύξεις που ακούγονται, άλλοτε ηχηρές, άλλοτε χαμηλόφωνες», στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις («Όλοι είμαστε Έλληνες»), δεν υπάρχει απλώς μια δόση συμπάθειας και αλληλεγγύης. Θα έλεγα ότι υπάρχει μια πανευρωπαϊκή προσδοκία.

Έφτασε προ μίας εβδομάδας στα χέρια μου μια προκήρυξη από τη Γερμανία. «Είμαστε όλοι Έλληνες», είναι το σύνθημα που υπογράφει το συνδικάτο Verdi, η συνομοσπονδία των δημοσίων υπαλλήλων της Γερμανίας, που οργανώνει μάλιστα διαδήλωση αλληλεγγύης στις αρχές Ιουνίου στη Στουτγάρδη. Θα μπορούσε να είναι μια συνηθισμένη κίνηση γραφειοκρατικής, συνδικαλιστικής φιλοφρόνησης, αλλά είναι κάτι περισσότερο. Είναι μια πολύ ουσιώδης και τεκμηριωμένη κριτική (και αυτοκριτική) για την πολιτική καθήλωσης των μισθών που ακολούθησαν εδώ και μια δεκαετία οι γερμανικές κυβερνήσεις (και που ανέχτηκαν ή δεν απέτρεψαν τα γερμανικά συνδικάτα), για να διατηρηθεί το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του μεγάλου εξαγωγέα της Ε.Ε. «Τα ελληνικά συνδικάτα πάλεψαν αποτελεσματικά κατά του ντάμπιγκ των μισθών, την ώρα που σε εμάς πέρασαν την Ατζέντα 2010, τη μεταρρύθμιση Χαρτζ και τη σύνταξη στα 67 χρόνια. Αυτή την αντίσταση των Ελλήνων δεν θέλουν να την αφήσουν να περάσει. Πρέπει να θυσιάσουν 15% του μισθού τους. Τα προϊόντα πρέπει να αυξηθούν κατά 20% λόγω των φόρων. Αυτοί που τη βγάζουν πάλι καθαρή είναι οι τράπεζες. Τέλος με αυτό. Η Ατζέντα 2010 ήταν ο λάθος δρόμος και η Ατζέντα για τους Έλληνες είναι πάλι ο λάθος δρόμος». Τι λέει, λοιπόν, η γερμανική «ΑΔΕΔΥ», έστω κι αν μεγεθύνει υπερβολικά την αντίσταση των ελληνικών συνδικάτων; Ότι η αλληλεγγύη των Γερμανών στους Έλληνες συναδέλφους τους είναι και η οφειλόμενη αναδρομική αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις (Ατζέντα 2010) που στοίχισαν την οδυνηρή ήττα στον Σρέντερ το 2005 και κατέληξαν στον «μεγάλο συνασπισμό» Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών, ο οποίος ολοκλήρωσε τη διαδικασία κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους. Διαδικασία που τώρα εξάγεται (μαζί με τα γερμανικά ψυγεία, πλυντήρια, τα αυτοκίνητα, τα υποβρύχια…) σε όλη την Ευρώπη. Να, λοιπόν, με ποια έννοια και οι Γερμανοί (έστω αρκετοί απ’ αυτούς) είναι Έλληνες: αντιλαμβάνονται πια ότι δεν συμφέρει ούτε τους ίδιους να γίνουν και οι Έλληνες και όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι «Γερμανοί»…

Και βέβαια δεν είναι μόνο οι συνδικαλιστές. Πριν από μερικές εβδομάδες μια Γερμανίδα ιστορικός, η Λεονόρα Ζέελινγκ, είχε αντιπαραθέσει στην εθνικιστική υστερία της «Bild» και άλλων γερμανικών ΜΜΕ την πρότασή της για έναν «πολιτιστικό φόρο» 5 σεντς για κάθε χρήση ελληνικής λέξης από τις χιλιάδες που «ζουν» σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Συμβολική η πρότασή της, ο πολιτισμός δεν έχει κοπιράιτ, αλλά τι άλλο να αντιπαραθέσει κανείς σε μια πολιτική που, βασισμένη σε ανόητους συμβολισμούς για τους «απατεώνες της Ευρώπης», καταδικάζει τις κοινωνίες στην οπισθοδρόμηση;

Κι ύστερα, ήρθε ο Γκοντάρ, το τρομερό παιδί της κινηματογραφικής «νουβέλ βαγκ», το τέκνο της οργής του Μάη του ’68, με την εφηβική ορμή των 80 χρόνων του, να ταράξει τη γκλαμουράτη αμεριμνησία του Φεστιβάλ των Καννών, δηλώνοντας ότι δεν θα παραστεί λόγω «προβλημάτων ελληνικού τύπου». Γρίφος όπως κι οι ταινίες του η εξήγηση, αλλά ήταν γενναιόδωρος στις απαντήσεις του σε γαλλικό περιοδικό: «Θα έπρεπε να ευγνωμονούμε την Ελλάδα. Είναι η Δύση που χρωστάει στην Ελλάδα. Η φιλοσοφία, η δημοκρατία, η τραγωδία… Πάντα ξεχνάμε τη σχέση ανάμεσα στην τραγωδία και τη δημοκρατία. Χωρίς Σοφοκλή δεν θα υπήρχε Περικλής. Χωρίς Περικλή δεν θα υπήρχε Σοφοκλής… Όλος ο κόσμος χρωστάει χρήματα στην Ελλάδα. Θα μπορούσε κανείς να ζητήσει χιλιάδες εκατομμύρια για τα δικαιώματα του συγγραφέα και θα ήταν λογικό να της τα δώσουμε. Πάραυτα…».

Θα μπορούσα να προσθέσω και τα σχόλια του υπεραιωνόβιου Πορτογάλου σκηνοθέτη Μανουέλ ντε Ολιβέιρα, επίσης μέσω Καννών, που έριξε τη δική του ματιά συμπάθειας στην Ελλάδα, αλλά ίσως και μια ματιά ανησυχίας στη δική του χώρα, την Πορτογαλία: «Δείτε τι άσχημα πράγματα συμβαίνουν στην Ελλάδα εξαιτίας της κρίσης και τι ενδεχομένως θα συμβεί στην Ισπανία ή στην Πορτογαλία. Υπάρχει μια απώλεια αξιών και ιδεών που θυμίζει τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Ίσως να είναι κιόλας. Ίσως ο κόσμος να ξαναζεί τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Η ελπίδα όμως για το καλύτερο πάντα θα υπάρχει. Είμαι αισιόδοξος».

Σ’ αυτά τα σπαράγματα αλληλεγγύης, συμπάθειας, κατανόησης από τόσο ετερόκλητους ανθρώπους -συνδικαλιστές, καλλιτέχνες, επιστήμονες, αλλά και απλούς, απορημένους ή φοβισμένους Ευρωπαίους που η ανωνυμία τους δεν τους επιτρέπει να σπάσουν το φράγμα της ενημέρωσης- δεν υπάρχει το ρεύμα κάποιου νέου ρομαντισμού, όπως αυτό που στις αρχές του 19ου αιώνα έδινε επικές, μυθικές, διαστάσεις στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων. Περισσότερο βλέπω μια προσδοκία, μια προσμονή χιλιάδων, εκατομμυρίων Ευρωπαίων να γίνει η έκπληξη. Και μάλιστα εδώ, στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν με κάποιο περίεργο, μαγικό, τρόπο κάποιοι Ευρωπαίοι λαμβάνουν κύματα που εμείς, ως κοινωνία, αν και πρώτη δύναμη πυρός στον πόλεμο του χρέους, δεν αντιλαμβανόμαστε. Για ένα είμαι βέβαιος: Μας βλέπουν, μας παρατηρούν, περιμένουν κάτι που θα σπάσει την καταθλιπτική ροή των πραγμάτων, την απελπιστική υποταγή της πολιτικής στην οικονομία, την αφόρητη ηγεμονία των αγορών στην κοινωνία, τον θρίαμβο της τραπεζοκρατίας επί της δημοκρατίας.

Είναι μια λογική προσδοκία. Καθώς η Ευρώπη, με την κληρονομιά των δυο ολέθριων πολέμων του προηγούμενου αιώνα στην πλάτη της, εμφανίζεται να αποτυγχάνει στο τελευταίο σχέδιο ειρηνικής απογείωσής της, καθώς η ευρωπαϊκή ελίτ συναρτά την επιβίωση του ενοποιητικού εγχειρήματος με την κατεδάφιση της κατεξοχήν ευρωπαϊκής κατάκτησης, του κοινωνικού κράτους, καθώς η Γηραιά Ήπειρος επιταχύνει την παρακμή της μόνο και μόνο για να διασώσει το πρώτο μεγάλο κερδοσκοπικό στοίχημα του 21ου αιώνα, είναι λογικό οι κοινωνίες να επιστρέφουν στα θεμελιώδη: οικονομία, πολιτική, κοινωνία. Ποιο είναι το σύγχρονο αποτύπωμα αυτού του τριγώνου; Πόσο βάθος τού έχουν προσθέσει δύο αιώνες ευρωπαϊκών θεσμών, από τότε που οι Γάλλοι επαναστάτες του έδιναν την πιο ριζοσπαστική εκδοχή με το σύνθημα: Liberte, egalite, fraternite (Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη); Τι έχουν να εισφέρουν στη διάσωση αυτού του τρίπτυχου οι Έλληνες της Ελλάδας αλλά και οι «Έλληνες» (ή Ούγγροι, ή Λετονοί, η Ιρλανδοί…) της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας ή της Ιταλίας;
Είμαστε όλοι Έλληνες, λοιπόν. Στον ίδιο βαθμό που σε λίγες εβδομάδες μπορεί να είμαστε Ισπανοί ή Πορτογάλοι. Να μια απροσδόκητη και ελπιδοφόρα διάσταση της «ευρωπαϊκής ταυτότητας» που η κρίση του χρέους την έχει πετάξει στα αζήτητα.

ΠΕΡΙ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ, ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ & ΘΑΥΜΑΤΩΝ...

Συζήτηση με ένα φίλο(Γιάννη Βελίκη και FLAGELLUM DEI).


FLAGELLUM DEI : Γνωρίζεις φυσικά ότι 100 οικογένειες στον κόσμο κατέχουν το 52% του παγκόσμιου πλούτου, μάλλον Σιωνιστές… Δεν μπορώ εύκολα να το τεκμηριώσω αν και θα το ψάξω.

Γ.Β.: Ευτυχώς δεν έχεις αδιάψευστα στοιχεία... γιατί αν είχες ήμουν έτοιμος να πάρω τ' άρματα και να πήγαινα στα βουνά...
FLAGELLUM DEI : Δες παρακάτω για αδιάψευστα στοιχεία: τα 793 άτομα είναι κατουσίαν λιγότερο από 50 οικογένειες με το βασικό κύκλο κληρονόμων κλπ.
Αυτά τα στοιχεία βέβαια βασίζονται σε επίσημα νούμερα, δηλαδή το αν έχει αποθηκευμένο χρυσό στην Ελβετία αξίας 100 δις, με αριθμητικό λογαριασμό και όχι ονομαστικό, δηλαδή δεν φαίνεται πουθενά!!!
Επίσης γνωρίζουμε ότι το 1% κατέχει το 40% του παγκόσμιου πλούτου !, δηλαδή ότι 60,000,000 άνθρωποι ?? ΧΑ, ΧΑ,
Ούτε για πλάκα διότι δεν προσμετρούνται εισοδήματα από τις πολυεθνικές και ανώνυμες εταιρείες στις οποίες τα πλοκάμια ιδιοκτησίας και αλληλοσύνδεσης είναι απλώς χαοτικά.
Παράδειγμα, στην Ελλάδα οι μεγαλύτερες διαφημιστικές αποτελούν μέρος ενός τεράστιου δικτύου που τελικά το κατέχει ένα άτομο. και τι γίνεται όταν είναι αφανείς εταίροι ? ΜΚΟ ? ιδρύματα κλπ ? ή κάτοχοι ανώνυμων ομολόγων, πολύτιμων λίθων και χρυσού ???
Έλα τώρα !! ειλικρινά πιστεύεις ότι ο κόσμος ελέγχεται από κάτι περισσότερο από 100 οικογένειες ??? (και στη λίστα των δισεκατομμυριούχων δεν περιλαμβάνεται ο Πλανητάρχης . ΟΚ ?? δηλαδή η μη οικονομικά μετρήσιμη ισχύς του, τον κάνει έναν από τις 100 ή όχι ?) ?
Επίσης αν ο Ροκφέλερ πέρασε το όριο του δις το 1916 μόνο με απλά προθεσμιακά επιτόκια χωρίς να εργάζεται αν το υπολογίσεις το νούμερο του θα ήταν απλά μυθικό σήμερα + την πολιτική επιρροή που αυτό συνεπάγεται. ---- Έλα τώρα !!!! κυβερνάει μία πολλή στενή ελίτ !!!
Να συνεχίσω ????????!!!!!!!!!!!! Μην με βάλεις τώρα να ψάχνω ακαδημαϊκά quotations για να καταλάβουμε το προφανέστατο .
Billionaires Hold One Percent of World Household Wealth
________________________________________
The Numbers:
Total wealth of members of Forbes' billionaire list:
2009: 793
2008: 1,125
2007: 946
2006: 746
2005: 691
2004: 587
2002: 497
2000: 306
What They Mean:
The world's first billionaire, oilman John D. Rockefeller, crossed the 10-digit line in 1916. By 2008, according to business magazine Forbes, there were 1,125 -- mostly heirs, conglomerate tycoons, oil barons, and money managers, plus smaller numbers of royals, entrepreneurs, and technology inventors -- with especially large concentrations in New York, Hong Kong, London, and Moscow. ________________________________________
Γ. Β.: Wait a minute...
Το δημοσίευμα λέει ότι οι 700 και κάτι διεσεκαττομυριούχοι κατέχουν το 1% του παγκόσμιου πλούτου. Μάλλον έτσι είναι, φαίνεται απόλυτα λογικό. Εσύ μου έγραψες ότι οι 100 αυτές οικογένειες κατέχουν το 52% του πλούτου... κάτι που δεν απορρέει από αυτό που μου επισυνάπτεις.. .και
ότι εκτός από τον πλούτο είναι και σιωνιστές... ...
Αυτό πάλι από πού προκύπτει; Ξέρω ότι σου τη σπάω τρομερά... αλλά επειδή θέλω να είμαι το ελάχιστον επιστημονικός που μπορώ, θέλω να μπορώ να στηρίζω κάτι το οποίο λέω. Αλλιώς φοβάμαι μήπως ξεπέσω στο επίπεδο της "Χρυσής Αυγής". Δεν έχω τίποτε με τους ανθρώπους, απλά τους βλέπω σαν τους έλληνες - σιωνιστές, δηλαδή μία εθνικιστική - ακροδεξιά οργάνωση, όπως και οι ταλιμπάν, οι γκρίζοι λύκοι, οι κόκκινοι χμερ, οι ναζί κ.λπ. που ενίοτε εγκλημάτησαν και θα το ξανακάνουν χωρίς κανένα προφανή λογικό λόγο, μόνο κυνηγώντας φανταστικούς εχθρούς.
Πράγματι και ο Παίσιος και ο Κοσμάς ο Αιτωλός μίλησαν για τις απειλές της ορθοδοξίας. Μόνο που δεν έλαβαν υπόψη ότι η ορθοδοξία (οικουμενικότητα, αγάπη, ταπεινότητα, κοινωνική δικαιοσύνη) απειλείται κυρίως από τον άκρατο ατομικισμό των ελλήνων σήμερα, που θα παραδεχτείς ότι εκφράζεται παντού (απαράδεκτη δημόσια διοίκηση, κάψιμο δασών, αυθαίρετα, λαδώματα, κομπίνες, λαμόγια, υπεξαιρέσεις, παράνομες προμήθειες, καταστροφές μετά από ποδοσφαιρικούς αγώνες κ.λπ., τα οποία συμβαίνουν από μεγάλο ποσοστό των βαπτισμένων ορθόδοξων. Και ας χτυπιέται ο Γιανναράς ότι έχουμε εξαιρετικό παράδειγμα άριστης κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης το Βυζάντιο των πρώτων αιώνων, που πρέπει να προβάλλουμε στη Δύση. Αντί αυτού εμείς προβάλλουμε μόνο την τριτοκοσμική οθωμανική μας επιρροή. Και αυτό δεν νομίζω ότι έχει επηρεαστεί από τις 100 οικογένειες. Βλέπεις θέλω πραγματικά να τους βρω αυτούς τους Σιωνιστές, αλλά αφού τους ξεμπερδέψω από α) τον κακό μας εαυτό, Β) τον απαραίτητο εχθρό ή αντίπαλο δέος και γ) το φαινόμενο της προβολής όλων των κακών μας στον αποδιοπομπαίο τράγο (γνωστή άμυνα της προβολής κατά Άννα Φρόιντ -- φυσικά εβραίας Χα χα)..
FLAGELLUM DEI :
– Διάβασε το λίγο προσεκτικά, δεν σου δίνω αποδείξεις, γιατί για κάτι τέτοιο δεν υπάρχει περίπτωση να τις βρεις, απλά καλές ενδείξεις (δες το σκεπτικό ξανά) (αυτό δεν το είπα για τις συγκεκριμένες οικογένειες), το μόνο που σου απέδειξα είναι ότι είναι περίπου 100 - η σχέση τους με τον Σιωνισμό εν-δεικνύετε από την ύπαρξη του bar code και την πυραμίδα στο δολάριο (αλλά αναμφισβήτητα παραμένουν ενδείξεις και όχι αποδείξεις)
- Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι ούτε η ταξική θεώρηση της Ιστορίας έχει 100% αποδείξεις, και για παράδειγμα η πεποίθηση της Αριστεράς ότι η Ελληνική επανάσταση ήταν κυρίως ταξική είναι τουλάχιστον φαιδρή ή ότι το κεφάλαιο είναι αταξικό έχει επανειλημμένως αποδειχθεί λάθος για παράδειγμα στην Ιστορία της Γερμανίας μετά το 1750 –
- Η Χρυσή αυγή είναι πάρα πολύ συγγενείς με το σιωνισμό όσον αφορά το φανατισμό και την ετοιμότητα να διαπράξουν εγκλήματα, απλώς είναι αδύναμοι και βλάκες σε σχέση με τον παγκόσμιο σιωνισμό (τραγικό εεε ??), που να το συνειδητοποιούσαν κιόλας θα έπρεπε από αξιοπρέπεια να αυτοκτονήσουν, χα χα χα. !!!
– Συμφωνώ 100%, έχε απλώς υπόψη ότι στα προφητικά αυτά σενάρια, δεν είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές (που δεν θα μας άξιζε κιόλας !!) αλλά παγκοσμίου επιπέδου τάσεις και εξελίξεις, όπως πχ το ενεργειακό παιχνίδι της Ρωσίας.
– Συμφωνώ και εδώ. Μην κάνεις όμως το λάθος να πιστέψεις ότι αυτό είναι ένα ευφάνταστο σενάριο συνωμοσίας ή ότι αν το ανακάλυπτες θα άλλαζε κάτι στη ζωή σου δραστικά !! απλώς μία συνειδητοποίηση θα ήταν που σε κάνει να τα σκέφτεσαι από άλλη σκοπιά χωρίς κάτι άλλο πιο δραστικό. Περισσότερο είναι μία διαφορετική εξήγηση της Ιστορίας εδικά μετά το 1800. (βασικά give conspiracy a chance, και μην ανησυχείς υπερβολικά για οριακή παρανοϊκή διαταραχή (λέμε τώρα λόγω ειδικότητας!!)
Γ.Β.:
α) ενδείξεις φυσικά και δέχομαι, έτσι κι αλλιώς και εγώ πιστεύω ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει και ο άρχοντας των Δαχτυλιδιών φτιάχνει συνέχεια Ορκς που πρέπει οι υπόλοιποι να αντιμετωπίσουμε...
β) όσο για την ταξική θεώρηση της Ιστορίας, μακριά από εμένα ότι ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο... Θα έπρεπε να ήμουν αντίστοιχα παράλογος με τους χρυσαυγίτες στο αριστερό άκρο βέβαια...
γ) φυσικά και οι χρυσαυγίτες είναι ασήμαντοι (σκυλί που γαυγίζει...). Μόνο με τους πάμφτωχους Αφγανούς μπορούν να τα βάλουν και μόλις δουν τα δύσκολα όπου φύγει φύγει...
δ) φυσικά και δεν μας αξίζει να είμαστε πρωταγωνιστές. Έρπουμε και ακολουθούμε...είμαστε απλά μεταπράτες, δεν παράγουμε τίποτε δικό μας. Σχετικά με τα προφητικά σενάρια με ενδιαφέρει να τα μάθω..
ε) όχι φίλε μου δεν υπάρχει θέμα ψυχιατρικής διαταραχής, τουλάχιστον σε μας. Φυσικά και έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου όλα τα σενάρια που κατά καιρούς έμαθα ή σκέφτηκα. Ήθελα μόνο με τη βοήθεια σου να ξεχωρίσω την ήρα από το στάρι και να μάθω αν ξέρεις κάποια καλή πληροφορία που ξεσκεπάζει αυτούς της νέας τάξης πραγμάτων, πέρα από μύθους, προβολές, υπερβολές και χοντράδες.
Στον Άρχοντα των δαχτυλιδιών τα Ορκς υπήρχαν, ο κόσμος τα έβλεπε άρα και ήξερε τί πολεμάει. Στην σταδιακή δουλοποίηση, δυστυχώς πέφτει σαν χάνος όλο και πιο βαθιά και δεν φαντάζεται τί πρέπει να κάνει.
και όμως είναι τόσο απλό, σαν να ρίχνεις το δαχτυλίδι στο ηφαίστειο..
Όλο το σύστημα βασίζεται στην πίστη. Πιστεύουμε ότι κάποιοι είναι πλούσιοι, γιατί δεχόμαστε ότι τα λεφτά τους έχουν αξία. Αν σταματήσουμε να το πιστεύουμε, τα πάντα θα καταρρεύσουν και τα Ορκς θα χαθούν... Τόσο απλά... Μόνο που πρέπει να βρούμε πολλούς που θα πιστέψουν το δικό μας σενάριο.
Γι' αυτό οι αποδείξεις για την ύπαρξη αυτών των αρπακτικών είναι ζωτικές... Ώσπου να τις βρούμε ας ζήσουμε για λίγο ακόμη την έλευση του νεοΜεσαίωνα.
FLAGELLUM DEI : Καλα θα το κάνω πιο ζουμερό ( ψάξε στο ιντερνετ για τα RFID) και δες τι παίζεται και πόσο περίεργο είναι !
Γ.Β.: Δηλαδή θα μας μαρκάρουν με τις πληροφορίες μας, σαν τα ζώα...
FLAGELLUM DEI : Και θυμήσου πότε πρωτοειπώθηκε αυτό εεε???!!! (εξοργιστικά απίστευτο)
Γ.Β.: Όντως.... Άρα δύο πιθανά μπορεί να συμβαίνουν. Είτε ο Ιωάννης έπιασε την άπιαστη διάσταση του χρόνου και είδε στο μέλλον, ή κάποιοι εργάζονται με τρόπο ώστε να τον επαληθεύσουν.
FLAGELLUM DEI : Χμμμ εδώ ξεκινάει μία τρομερά ενδιαφέρουσα συζήτηση.
1. Αν ο Ιωάννης ήταν απλά μέντιουμ (και αυτό το υποθέτουμε εμείς) τότε ο ίδιος που διέθετε αυτές τις δυνάμεις όταν δήλωνε την πηγή της δύναμης του έλεγε ο Θεός!! Δηλαδή εμείς ξέρουμε καλύτερα από κάποιον που είχε περισσότερες ικανότητες από εμάς ???
2. Αν κάποιοι εργάζονται να το επιβεβαιώσουν ποιο είναι το κίνητρο τους ? και θα συνεχίσουν να έχουν αυτό το άρρωστο κίνητρο όταν θα πατήσουν και τα κουμπιά των πυρηνικών ??
Κάτι δεν βγαίνει εδώ !!!
3. μήπως τελικά απλά είδε το μέλλον με προορατικό χάρισμα δοσμένο από αυτό που οι χριστιανοί ονομάζουν θεό και πολύ απλά κατέγραψε το τι θα γίνει ?? αυτή την απλή υπόθεση μήπως δεν θα έπρεπε να την απορρίπτουμε τόσο εύκολα ??

Γ.Β.: Α) Αυτό που οι Χριστιανοί ονομάζουν Θεό, και οι σύγχρονοι φυσικοί την τέταρτη διάσταση του χρόνου που είναι αδύνατον για εμάς τους ανθρώπους να αντιληφθούμε, δεν είναι απαραίτητα κάτι διαφορετικό. Μπορεί να είναι ακριβώς το ίδιο. Οι αρχαίοι θεωρούσαν τον Κρόνο (χρόνο) αρχηγό του Σύμπαντος. Και ούτως ή άλλως ο χρόνος πάντοτε απασχολούσε τη διάνοια και το πνεύμα των ανθρώπων.
Φυσικά δεν ασχολούμαι ούτε υπονοώ τον Ιωάννη ότι είναι στην κατάσταση των μέντιουμ, δηλαδή αγύρτες, που παραμυθιάζουν ανθρώπους χαμηλού νοητικού και συναισθηματικού επιπέδου και τους απομυζούν ότι χρήμα διαθέτουν. Σαφώς και είχε χάρισμα... είτε θείο όπως λές, ή τουλάχιστον μεγάλου σκηνοθέτη που συνέλαβε μία εκπληκτική εικόνα - ταινία θρίλερ με , ευτυχώς, happy end!
Β) Η σκέψη ότι κάποιοι θέλουν να επιβεβαιώσουν τον Ιωάννη, δεν νομίζω ότι είναι και τόσο αβάσιμη. Μάλιστα θα μπορούσε πολύ εύκολα να προέρχεται από θρησκευτικο-πολιτικούς κύκλους όπως οι Σιωνιστές, που συζητούσαμε λίγο πριν. Γιατί; Μα, όσο ο Ιωάννης επιβεβαιώνεται, όπως με το Τσερνομπίλ, τα μικροτσίπ κ.λπ., τόσο στα μάτια των ανθρώπων του κόσμου, οι χριστιανοί - εβραίοι συνεχίζουν να κρατούν τα σκήπτρα της κυρίαρχης θρησκείας, έναντι Ισλάμ, Ινδουισμό κ.λπ., και οι Εβραίοι ενδεχομένως να βασίζουν την πεποίθηση τους ότι είναι ο εκλεκτός λαός.
Άλλωστε ακόμη και οι κινηματογραφικές παραγωγές που ψιλοβασίζονται στην Αποκάλυψη χρηματοδοτούνται, κατά πως λένε, από Εβραίους.
Ίσως τέλος να ισχύουν both... Τί λες;
FLAGELLUM DEI :
- Προφανέστατα είναι το ίδιο ή περίπου το ίδιο – η μόνη διαφορά του Χριστιανισμού είναι κατά βάση ο Θεός ως πρόσωπο και απλώς ως μία απρόσωπη φυσική δύναμη (και αυτό φυσικά είναι πολύ προσωπικό και αναπόδεικτο θέμα το αν υπάρχει και πιστεύει κάποιος ή όχι) = παρ’ όλα αυτά αν το ψάξεις θα δεις ότι η έννοια του Θεού ως πρόσωπο ενοχλεί πάρα πολύ τον άνθρωπο που έχει μορφωθεί και μελετήσει 5 πράγματα (γιατί όμως ??)
- τι εννοείς ότι ο Ιωάννης απλά φαντάστηκε ένα σενάριο ?
- Το κίνητρο των Σιωνιστών ποιο είναι δηλαδή ? αφού για να επιβεβαιώσουν αυτά που λένε το τελευταίο που θα χρειάζονταν συναίνεση ενώ έτσι θα εισπράξουν τρομερή αντίδραση και ανυπακοή ??!!??) – οι ταινίες προωθούν την ιδέα της ιερής Σιών (δες ας πούμε το Ματριξ), όχι όμως τη δύναμη των Σιωνιστών να ελέγχουν τους υπολοίπους !!
- Ουσιαστικά αυτά που συζητάμε αυτή τη στιγμή έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι δεν μπορούν αν έχουν απόλυτο έλεγχο (ακόμη).
Γ.Β.: Αγαπητέ φίλε, δες τί λέει μία από τις αναρτήσεις μου στο blog
α) Εγκέφαλος και Θρησκεία
http://psychanaptyxis.blogspot.com/2010/04/blog-post_5681.html
Σύμφωνα με αυτό το επιστημονικό σκεπτικό, οι άνθρωποι κατασκευάζουν θρησκευτικές πεποιθήσεις, επειδή οι εγκέφαλοί τους έχουν διαχρονικά εξελιχθεί έτσι ώστε να ακολουθούν τα συστήματα πεποιθήσεων και τις ιδεολογίες του περιβάλλοντός τους. Σε αυτό το μήκος κύματος, ορισμένοι επιστήμονες τονίζουν ότι αρκετά πειράματα στον τομέα των νευροεπιστημών έχουν πλέον δείξει πως αρκεί μια ηλεκτρομαγνητική διέγερση (από ένα ειδικό κράνος) ορισμένων σημείων του εγκεφάλου για να αρχίσουν οι εθελοντές, χωρίς να το επιδιώκουν συνειδητά, να αισθάνονται μυστικιστικές και πνευματικές εμπειρίες, να μιλάνε με το Θεό κ.α. Δεν λέω ότι ο Ιωάννης φαντάστηκε σε συνειδητό επίπεδο ένα σενάριο, αλλά του «ήρθε» ένα σενάριο μετά από χρόνια και χρόνια ασκητικής ζωής σε μία σπηλιά. Γνωρίζεις φυσικά ότι όταν ένας άνθρωπος μονάζει για χρόνια, δημιουργεί τις προϋποθέσεις ελλείψει πραγματικών ερεθισμάτων να έχει εσωτερικά ερεθίσματα…
Σχετικά με τον Θεό ως πρόσωπο….(και αν θες έχω και άλλες παραπομπές περί αυτού) όπως έγραψε ο Ντέηβιντ Μπρουκς σε ένα σημαντικό άρθρο στους New York Times (με τίτλο "Οι νευρωνικοί βουδιστές"), στην πραγματικότητα η περί αθεϊσμού διαμάχη τελικά δεν θα υποσκάψει την πίστη στο Θεό γενικά, αλλά το πολύ - πολύ να υποσκάψει την πίστη στον προσωπικό Θεό της Βίβλου, στον οποίο πιστεύουν -ο καθένας με τον τρόπο του- Χριστιανοί, Εβραίοι και Μουσουλμάνοι, δηλαδή οι μονοθεϊστικές θρησκείες.
Το κλειδί -και το μεγάλο οχυρό κατά του υλισμού- βρίσκεται στο μείζον μυστήριο της συνείδησης. Όλο και περισσότεροι νευροεπιστήμονες, με την υποστήριξη διαφόρων πειραμάτων, σκιαγραφούν σταδιακά μια άλλη εικόνα: ο εγκέφαλος φαίνεται πια όλο και λιγότερο σαν μια ψυχρή μηχανή που κάνει αδιάκοπους υπολογισμούς όπως ένα κομπιούτερ. Αντίθετα, το νόημα, η πίστη, η θέληση και κυρίως η συνείδηση φαίνεται να ξεπηδούν μυστηριωδώς από τα κυκλώματα των εγκεφαλικών νευρώνων. Τα συναισθήματα παίζουν καθοριστικό ρόλο στη νοημοσύνη, ενώ η αγάπη είναι ζωτική για την ανάπτυξη του εγκεφάλου.
Από την άλλη, τα γονίδια δεν φαίνεται να είναι απλώς εγωιστικά, όπως ακράδαντα πιστεύει ο Ντόκινς, αλλά αντίθετα οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ενστικτωδώς φαίνεται πως έχουν βαθιά ηθικά αισθήματα, όπως η δικαιοσύνη, η στοργή κ.α. Τελικά, αρκετοί επιστήμονες αρχίζουν να εκτιμούν όλο και πιο πολύ τις υπερβατικές πνευματικές εμπειρίες και να μην τις θεωρούν απλώς αυταπάτη. Ο νους, όπως έχουν δείξει διάφορα πειράματα, φαίνεται πως έχει την ικανότητα να υπερβαίνει τον εαυτό του και να συγχωνεύεται με μια ανώτερη παρουσία (που πολλοί ονομάζουν Θεό), η οποία γίνεται αντιληπτή ως πιο πραγματική από την καθημερινή υλική πραγματικότητα.
Επιστήμονες που ανήκουν σε αυτό το νέο ρεύμα επιστήμης, είναι, μεταξύ άλλων, οι Andrew Newberg, Daniel Siegel, Michael Gazzaniga, Jonathan Haidt, Antonio Damasio, Marc Hauser κ.α., τα πειράματα και τα βιβλία των οποίων επηρεάζουν πλέον όλο και περισσότερο το δημόσιο διάλογο. Με δεδομένο ότι από όλες τις θρησκείες, αυτή που δέχεται μια ανώτερη πραγματικότητα, αλλά δεν την ταυτίζει με ένα προσωπικό Θεό, είναι κατ' εξοχήν ο βουδισμός, το νέο επιστημονικό ρεύμα, σύμφωνα με τον Μπρουκς, θα μπορούσε να αποκληθεί νευρωνικός βουδισμός.
Γ) Σχετικά με την Αποκάλυψη και τους Σιωνιστές, βεβαίως και αν αποδείξουν ότι οι δικοί τους άγιοι (όπως ο Ιωάννης της Αποκάλυψης) είχαν δίκιο τότε οι υπόλοιποι δεν έχουν παρά να προστρέξουν σε αυτούς, μιας και κατέχουν την «αληθινή» θρησκεία. Γνωρίζεις σίγουρα ότι το ισχυρότερο επιχείρημα για να γίνει κάποιος Ιεχωβάς είναι ότι αυτοί (οι Ιεχωβάδες) είναι οι μόνοι όπως του λένε που θα τον γλιτώσουν από τον Αρμαγεδών. Επίσης ακροδεξιές χριστιανικές οργανώσεις στην Αμερική, (έχω δει σχετικά βίντεο στο youtube) δηλητηριάζουν το μυαλό μικρών παιδιών ότι έρχεται η Δευτέρα Παρουσία και γι’ αυτό πρέπει να «πολεμήσουν» για το Χριστό. Μεταξύ άλλων τα προτρέπουν και να είναι επιθετικά απέναντι σε μουσουλμανάκια!!! Τέλος βγάζει μάτι… το barcode με τα 6αρια είναι σίγουρα επίτηδες φτιαγμένο, ή το www… που λένε ότι είναι το 666 κ.λπ. Αυτά δεν μπορεί να έγιναν παρά επίτηδες, όπως και το Τσερνομπίλ που νομίζω σημαίνει άκανθος που όπως λέει η Αποκάλυψη θα δηλητηριάσει τον κόσμο κ.λπ. Ε, μα βγάζει μάτι ότι κάποιοι θέλουν να φοβηθούμε ότι έρχεται η Δευτέρα Παρουσία, άρα καλό είναι να πάμε να μας προστατέψουν……Ο έλεγχος θα ακολουθήσει με τη βία για όσους δεν πεισθούν… Αυτά, φίλε μου, λέει η λογική μου σύμφωνα πάντα με τις σημερινές μου γνώσεις.
FLAGELLUM DEI :
Εδώ με μπέρδεψες, πως δηλαδή θα σε ελέγξουν ζητώντας σου να βάλεις το RFID όταν το κείμενο θα σου λέει ότι αν το βάλεις , την έβαψες ?
Του Ιωάννη η Αποκάλυψη του ήρθε ? από το σύμπαν ? από το απρόσωπο σύμπαν ? από μέσα του ? από τον εγκέφαλο του που ότι και να λέμε δεν το έχει δημιουργήσει ο ίδιος ? --- Επίσης ειλικρινά όσο επιστημονική είναι η άποψη αυτή ακόμα πιο επιστημονική είναι η ψυχοθεραπεία, ψυχανάλυση, κοινωνιολογία κλπ. Οι κοινωνικές επιστήμες δεν είναι επιστήμες αλλά τέχνες… Η επιστήμη είναι καταδικασμένη να περιγράφει κα να ΑΝΑ-καλύπτει αυτά που παρέλαβε σε έναν έτοιμο κόσμο (σε αυτό δεν χωράει αμφιβολία γιατί είναι fact), εμείς όμως εδώ δεν μιλάμε για περιγραφές αλλά για τη μετα – φυσική και ουσιαστικά για την άρση των ορίων και των δεσμεύσεων του ετοιμοπαράδοτου αυτού κόσμου.
Τα γονίδια λοιπόν δικαιούνται να έχουν πρόσωπο αλλά η φύση. Το σύμπαν, μία «ανώτερη δύναμη» όχι ? Παρατηρείς την επικρατούσα ρητορική ? παρατηρείς την επίθεση κατά της ιδέας του προσώπου (είναι αφόρητη για κάποιο λόγο, γιατί τέτοια παραδοχή σε αναγκάζει να αλλάξεις τη ζωή σου καθώς θα βρεθείς ενώπιον ενός οφθαλμού ος τα πανθορά, γυμνός). Αυτό που περιγράφω έχεις την παιδεία να το αντιληφθείς περισσότερο από όλους. Το πρόσωπο είναι ο εχθρός, όχι οι δυνάμεις, ούτε τα περίεργα, ούτε η αποκαλυπτική αλήθεια. Καταλαβαίνεις το ζήτημα και πόσο συχνή είναι η ρητορική αυτή ? Άρα οι νευρώνες μας έχουν πρόσωπο και επιθυμία - εμείς ή το σύμπαν όχι όμως, παρακολούθα το έτσι ??
Τέλος όντως η βλακεία πάει σύννεφο αλλά αυτό τι σημαίνει? Ότι η θρησκεία είναι το πρόβλημα ή ο άνθρωπος ? Πρόσεξε το αυτό γιατί η βασική κατηγορία για την έλευση του μέγα ειρηνιστή, θα είναι η βλάβη του θρησκευτικού φανατισμού και η σχετικότητα της αλήθειας όλων των θρησκειών με κατάληξη την συμπροσευχή και τον οικουμενικό συγκρητισμό.
Γ.Β.:
Στην καθαρά Φυσική τους διάσταση, τα σώματα μας αποτελούνται μόνο από ενέργεια... ύλη ως γνωστόν δεν έχει βρεθεί ούτε στην 10εις την - 34η που υπάρχουν οι χορδές..
Το ίδιο είναι και το σύμπαν... ένας χώρος γεμάτος ενέργεια!
Σύμφωνα με τους νανόπουλο, prigozine κ.α., που νομίζω η αξία τους ως επιστήμονες είναι αδιαμφισβήτητη, τα εγκεφαλικά μας κύτταρα μπορούν και αντιλαμβάνονται λεπτές αλλαγές της ενέργειας (βαρυτικής και ηλεκτρομαγνητικής) στην οποία "κολυμπάμε", μέσω μικρότατων δομών γνωστών ως μικροσωληνίσκοι (επιπέδου 10 εις την - 30η περίπου)!
Χάρη σε αυτές τις αλλαγές «καταλαβαίνει» η μάνα ότι το μωρό πονάει, ο δίδυμος ότι ο αδερφός του κινδυνεύει, και η γυναίκα ότι ο άντρας της την απατάει – και ας μην έχει αποδείξεις. Αυτά τα φαινόμενα (τηλεπάθειας κ.λπ.) παρά το ότι σε ερευνητικό επίπεδο δεν ξεπέρασαν το απαιτούμενο 5% για να είναι έγκυρα, σε μεμονωμένα άτομα έχουν παρατηρηθεί.
Η εξήγηση μου λοιπόν είναι η εξής: ο Ιωάννης, όντας χαρισματικός και αγνός ο ίδιος, συν την «προϋπηρεσία» του στην σπηλιά όπου ζούσε μόνος αποκομμένος από ερεθίσματα, «έπιασε» μία αλλαγή (βαρυτικο – ηλεκτρομαγνητική) σαν αυτήν που καταλαβαίνουνε τα άλογα πριν γίνει σεισμός ή τσουνάμι… Μιας και είχε όλες τις προϋποθέσεις να πέσει σε έκσταση (γνώρισε το Χριστό και είδε θαύματα, ήταν αγνός και δεκτικός, είχε μονάσει για πολύ καιρό, και έπιασε και μία μαυρίλα) η έκσταση του δημιούργησε το γνωστό όραμα, με τον ίδιο τρόπο που εμείς δημιουργούμε μερικά πολύ έντονα όνειρα που μετά τα θυμόμαστε και αναρωτιόμαστε – κοίτα τί σκέφτηκα…
Το θέμα του προσώπου ή της άϋλης θεότητας είναι παλιό πρόβλημα. Η δικιά μου εξήγηση είναι ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα: γιατί;
Ιστορικά η θεότητες ήταν πάντα γυναικείες (ως το 10000 π.χ.) μιας και πιστεύανε ότι οι γυναίκες γεννάνε από μόνες τους. Ως τότε όλες οι θεότητες συμβόλιζαν τη γη και ήταν στρόγγυλες και σφαιρικές.
Μετά την αγροτική επανάσταση όμως, όταν κατοίκησαν σε μόνιμο τόπο, ανακάλυψαν ότι οι γυναίκες γεννάνε μόνο μετά από f…., ξέρεις… Αυτόματα όλος ο σεβασμός χάθηκε και μεταφέρθηκε στον άντρα, αφού αυτός γεννάει και αυτή μόνο τίκτει…
Οι θεότητες άρχισαν να αποκτούν αντρικά χαρακτηριστικά, και το σύμβολο τους ήταν πια ο ουρανός, το ημισφαίριο, εξ ου και οι τρούλοι των μονοθεϊστικών θρησκειών.
Σκέψου τώρα το κύτταρο το γονιμοποιημένο που βρίσκεται στη μήτρα… Αρχικά δημιουργείται το περιβάλλον του (ο πλακούντας) και τροφοδοτείται το έμβρυο έτσι ώστε όσο αυτό μεγαλώνει, τόσο ο πλακούντας παίζει και μικρότερο ρόλο. Μάλιστα συνήθως μετά τον 7ο μήνα σχεδόν δεν χρειάζεται και το μωρό μπορεί να ζήσει και εκτός μήτρας. Έχουμε εδώ ένα παράδειγμα υπόβαθρου και μορφής, όπου σταδιακά η σημασία περνάει από το ένα στο άλλο.
Το ίδιο συμβαίνει και ψυχολογικά… Το παιδί μέσω προσκόλλησης πρέπει να μείνει κοντά στο γονιό του, ώσπου θα εσωτερικεύσει την αγάπη του, και θα μπορεί πια να απομακρυνθεί χωρίς πανικό, έχοντας την εικόνα του γονιού του (και ιδιαίτερα τα μάτια του ή το μάτι του που τον προσέχει) στο μυαλό του. Και εδώ έχουμε το υπόβαθρο (ψυχολογικό περιβάλλον) και τη σταδιακή απορρόφηση του στη μορφή (εσωτερικευμένο αντικείμενο)…
Την ίδια διαδικασία «βλέπω» αναλογικά και στη θεϊκή παρουσία… αρχικά ήταν όλη η γη (όλο το σύμπαν των αρχαίων, αφού ως γνωστόν τα άστρα παίζανε μεγάλο ρόλο) και σταδιακά απορροφήθηκε σε μία μορφή (τον Θεό, που κανένας δεν είδε ποτέ παρά μόνο άκουσε, ή έμαθε τις επιθυμίες του από τους αντιπροσώπους Χριστό, Μωάμεθ, Αβραάμ).
Τέλος και μόνο η διαδικασία της εξέλιξης της ανθρώπινης συνείδησης, που ξεκινάει από την αναγνώριση του προσώπου του στον καθρέπτη από ένα μωρό και καταλήγει σε μία εσωτερική φωνή που μας ελέγχει συνεχώς για τις πράξεις μας, τί άλλο είναι από μία «θεϊκή» παρουσία που άνετα μπορεί να συμβολιστεί με ένα μάτι, με το δαιμόνιο του Σωκράτη κ.λπ.
Συνεπώς το πρόσωπο του Θεού, φίλε μου, για μένα, δεν είναι πολύ διαφορετικό από την απρόσωπη ενέργεια του Σύμπαντος, παρά η συμπύκνωση της, που ξαναρευστοποιείται στις περιπτώσεις των θαυμάτων, και ξανασυμπυκνώνεται και ξαναρευστοποιείται. Ψυχολογικά, εμείς προσευχόμενοι συμπυκνώνουμε αυτήν την ενέργεια και την καταθέτουμε σε μία «τράπεζα» και όταν την χρειαστούμε παρακαλούμε να μας δοθεί πίσω, π.χ. αν αρρωστήσουμε…
Έτσι, το πρόβλημα του απρόσωπου ή Θεού με πρόσωπο δεν υφίσταται σοβαρά, στη σκέψη μου, τουλάχιστον όσο θέλουν να το τονίζουν οι θρησκείες. Είναι σαν τη μαγική εικόνα, που βλέπεις αυτό ανάλογα με το σημείο που εστιάζεις!
Η ιδέα ότι όπως μία γυναίκα χρειάζεται σπέρμα για να κυοφορήσει εξέθρεψε μετά το 10000 π.Χ. τον Πατέρα – Θεό - Ουρανό που γονιμοποίησε τη Γη και έφτιαξε τη ζωή. Τί είδους σπέρμα ήταν αυτό…ξέρω γίνομαι βλάσφημος.
Και το άλλο; Που πάντα παρουσιάζεται σαν αγαθός παππούλης… Έτσι ακριβώς όπως τείνουν να μοιάξουν οι παπάδες στα γεράματα τους. Αυτό δεν βγάζει μάτι…ότι είναι ανθρώπινη επινόηση;
Αλήθεια θα πίστευε κανείς στο Θεό αν αυτός έμοιαζε με ξαναμμένο έφηβο. Όχι πρέπει να μοιάζει με καλοκάγαθο παππού…
Πάμε τώρα στο ανθρώπινο barcode… Όντως εδώ στην Ελλάδα, και μόνο εδώ ξεσηκώθηκαν για τις ταυτότητες και θα ξεσηκωθούν και για τα μικροτσίπ. Στο εξωτερικό όμως το θεωρούν τιμή τους αν ανήκουν σε μία εταιρία, αν φοράν τη φόρμα της εταιρίας, αν έχουν πρόσβαση σε χώρους της εταιρίας γιατί έχουν την κατάλληλη πασπαρτού κάρτα κ.λπ.
Πιστεύω ότι η ιστορία του Αρμαγεδδών, της Δευτέρας Παρουσίας και γενικά μιας καταστροφής του κόσμου θα κάνει τους περισσότερους στον κόσμο να αναζητήσουν μία οργάνωση – ιδεολογία – θρησκεία που θα τους προστατέψει. Και το σήμα του ότι είναι μέλη θα το επιδεικνύουν με περηφάνια, όπως κάνουν οι υπάλληλοι του ΙΚΕΑ…
Στην Ελλάδα θα καθυστερήσει λίγο, αλλά τον επόμενο μήνα με το σχέδιο Καλλικράτης θα καθιερωθεί η κάρτα Δημότη, που θα περιέχει τα πάντα (ΑΦΜ, Α.Τ., ΑΜΚΑ, εκλογικό αριθμό, περιουσιακά στοιχεία κ.λπ.). Ε, αυτό κάποια στιγμή μπορεί και να το φοράμε, και θα μας κάνει τη ζωή πιο άνετη… Λίγοι «τρελοί» θα είναι αυτοί που θα φωνάζουν για 666, που τότε το μόνο που θα εξυπηρετεί θα είναι να φοβόμαστε και να αναζητούμε κάποιον έξω από εμάς να μας προστατέψει.
Αλήθεια, πιστεύω ότι όπως το χρήμα έγινε κάποια στιγμή πλαστικό και τώρα σε κανέναν δεν κάνει εντύπωση, έτσι μία μέρα θα είναι η ταυτότητα μας σε τσιπάκι. Αλλά αυτό είναι μόνο η εξέλιξη της τεχνολογίας και οποιαδήποτε σύνδεση με το 666 είναι για να είμαστε φρόνιμοι…
FLAGELLUM DEI :
Βασικά συμφωνώ σε όλα όσα είπες και μάλιστα κάποια δεν τα γνώριζα καθόλου. Τώρα, τα μόνα χρήσιμα πράγματα που έχω να συνεισφέρω σε αυτή την αναζήτηση είναι 1 διευκρίνιση (επικέντρωση ερωτήματος) και 2 επεκτάσεις:
1. Επικέντρωση ερωτήματος = το βασικό μας θέμα πλέον στο βάθος που μαζί φτάσαμε είναι : πότε ένα θαύμα, είναι θαύμα που καταδεικνύει την ύπαρξη ενός συνειδητού θεού ? το ερώτημα έχει τεράστια αξία γιατί αν μπορέσουμε να το απαντήσουμε, μπορεί και να καθαρίζει το ζήτημα πλήρως. Ο τρόπος που εσύ τείνεις να τα ερμηνεύεις είναι ουσιαστικά μέσα στα πλαίσια της φυσικής (δηλαδή και το υπερφυσικό είναι ουσιαστικά μέρος μιας φύσης που δεν γνωρίζουμε) – ενώ εγώ αν και συμφωνώ και με αυτό θεωρώ ότι υπάρχει ένα επίπεδο ανεξήγητου το οποίο δεν ανήκει στα ερμηνεύσιμα με οποιοδήποτε λογικό και επιστημονικό τρόπο. – Σκέψου το αυτό πολύ είναι το ερώτημα που σκουπίζει το πρόβλημα (να τονίσω ότι δεν ξέρω την απάντηση)!
2. Αυτά που περιγράφεις για το RFID, όντως είναι έτσι και φαίνεται ότι υπάρχει πλάνο systematic desensitization (από του χρόνου ας πούμε δεν μπορούν αν γίνουν με μετρητά συναλλαγές άνω των 1500 ευρώ φημολογείται)
3. Το επιχείρημα σου ότι οποιαδήποτε σύνδεση με το 666 είναι για να είμαστε φρόνιμοι, είναι πολύ αδύναμο κατά τη γνώμη μου – Αν δεν υπήρχε η σύνδεση τι θα έχαναν ? τώρα τι κερδίzουν εκτός από γκρίνια, συνωμοσιολογία και αντίσταση ?


Γ.Β.: Α) Φίλε μου, όντως το ζήτημα που θέτεις «σκουπίζει» το πρόβλημα!
Αλλά ως άνθρωποι ΔΕΝ μπορούμε να το απαντήσουμε… Και ως επιστήμονες πρέπει να πείσουμε γιατί τζάμπα σπουδάζαμε τόσα χρόνια και δεν μπορούμε παρ’ αυτά να δώσουμε σαφείς απαντήσεις!
Εν πάσει περιπτώσει, η σημερινή μου απάντηση είναι ότι όντως δεν υπάρχει επιστημονική απάντηση… Δηλαδή δεν μπορούμε να αναπαράγουμε πειραματικά το θαύμα. Κάπου – κάπου συμβαίνει, χωρίς να μπορούμε να καθορίσουμε πότε και κάτω από ποιες προϋποθέσεις.
Το σίγουρό είναι ότι παίζει κάποιο ρόλο η πίστη… Η πίστη, αυτή η ακατανίκητη δύναμη που άλλοτε μας σώζει και άλλοτε μας σκοτώνει…
Αν κάποιος κάτω από τα ερείπια μιας πολυκατοικίας δεν πιστεύει ότι θα έρθουν και θα τον σώσουν, ή στο Άουτσβιτς δεν πιστέψει ότι τελικά θα ζήσει, συνήθως θα πεθάνει. Σε πειράματα όπου κάνανε ανθρώπους να πιστέψουν ότι τους κόψανε τις φλέβες (χωρίς αυτό να έχει συμβεί), αυτοί εμφάνισαν φυσικές διαδικασίες θανάτου!
Από την άλλη, αν κάποιος πιστεύει στην αστρολογία, στους Ιεχωβάδες, στους Ταλιμπάν κ.λπ. είναι καταδικασμένος να μείνει πρόβατο, ή ψυχικά και νοητικά φυτό!
Η διαφορά στις θέσεις μας είναι ότι για σένα υπάρχει κάπου μία δύναμη με νου και γνώση που συνειδητά μας δίνει χάρη όταν πιστεύουμε, ενώ για μένα αυτή η δύναμη δεν υπάρχει, και τη «χάρη» την παίρνουμε ούτως ή άλλως όταν τη δικαιούμαστε, όταν δηλαδή έχουμε «πληρώσει» το τίμημα… Π.χ. εγώ πιστεύω ότι θα κάνω μία δισκογραφική επιτυχία κάποτε, αλλά αυτό πιστεύω ότι θα γίνει όταν θα έχω στρώσει πολύ τον κ… μου, και μία ημέρα θα μου «έρθει» στο μυαλό η έμπνευση να το συνθέσω. Στις πανελλήνιες, π.χ., που πίστευα ότι θα έγραφα καλά, μου έπεσε ένα θέμα που δεν το είχα διαβάσει… και τότε έγινε ένα θαύμα: μου ήρθε στο μυαλό, από πουθενά, η παράδοση του καθηγητή λέξη – λέξη… Να σε ενημερώσω ότι σε όλη την προετοιμασία μου δεν είχα επικαλεστεί το όνομα του Θεού, αλλά μόνο τη βοήθεια του νου μου!
Τέλος, αν η χάρις δίνεται μόνο από τον προσωπικό Θεό, τότε με ποιο τρόπο συμβαίνουν θαύματα σε όλο τον κόσμο, ακόμη και σε ιθαγενείς που πιστεύουν στα δέντρα; Νομίζω ότι η εξήγηση του «ανεξήγητου Σύμπαντος» αντί του «συνειδητού θεού» είναι πιο πιθανή…
Β) ευτυχώς τελειώσαμε με τα RFID…
Γ) Σχετικά με το 666…. Θα συμφωνήσεις ότι εντελώς εσκεμμένα ανατίναξαν το Τσέρνομπιλ (που σημαίνει άκανθος και σύμφωνα με την αποκάλυψη θα μόλυνε τον κόσμο)! Μα, τόσα πυρηνικά εργοστάσια υπάρχουν στον κόσμο, αυτό έπρεπε να τινάξουν;
Και το barcode… Ήταν ανάγκη να βάλουν τόσο εμφανώς τα 6 άρια; Και ότι το μάθαμε όλοι δεν σου κάνει εντύπωση;
Και το www. Δεν μπορούσε να είναι qqq; Σ’ ένα ντοκιμαντέρ που έχω Link στο blog μου το kymatica δείχνει με ποιο τρόπο ο πόλεμος στο Ιράκ ή στη λωρίδα της Γάζας έγιναν σε συγκεκριμένες ημερομηνίες ώστε να ταυτιστούν με αρχαίες προφητείες και παραδόσεις… Πιστεύω ότι αν το δεις θα σε ενδιαφέρει…
Το λοιπόν, για να καταλήγω… Η σύγχρονη θρησκεία του κόσμου, με τους πιο πολλούς και πιο φανατικούς οπαδούς είναι ο …… ακόρεστος Καπιταλισμός! Αξία του η συσσώρευση χρήματος με κάθε κόστος (θανάτους, αρρώστιες, πολέμους, εμπόριο παιδιών, ζώων, διαφθορά δασκάλων, παπάδων, δημάρχων, και στρατιωτικών).
Τα κυριότερα όπλα του είναι ο έλεγχος των τραπεζών και των ΜΜΕ! Μέσω διαφημίσεων, τηλεοπτικών προγραμμάτων, κ.α. που τα ξέρεις σίγουρα καλύτερα από εμένα καταφέρνουν να έχουν τεράστια ποσοστά του σύγχρονου κόσμου ως πιστούς (με την κυριολεκτική έννοια του όρου), και να συνεχίζουν το απάνθρωπο έργο τους.
Μέσω κανόνων «ασφάλειας – αντιτρομοκρατίας» μειώνουν τις δυνατότητες των σκληροπυρηνικών να αντιδράσουν.
Στο ζήτημα που μας ενδιαφέρει, μέσω της διαιώνισης του μύθου (για μένα είναι μύθος) της Αποκάλυψης και της συντέλειας του κόσμου κρατούν ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου φοβισμένο, που αντί να αντιστέκεται σε ότι συμβαίνει προσεύχεται να μην έχει κάνει αμαρτίες ώστε να μην πάει στην Κόλαση..
Ναι, με το 666 κάποιοι αντιστέκονται, αλλά από την άλλη αυτή είναι και η παγίδα ότι η Αποκάλυψη θα βγει αληθινή, επομένως ας πάμε όλοι για εξομολόγηση μην μας πάρει ο διάβολος…
Και οι ακόρεστοι (πραγματικοί διάβολοι) Καπιταλιστές συνεχίζουν να ρουφούν το αίμα των πολλών.
‘Όσο για τις συγκρούσεις των θρησκειών αυτό τους βολεύει, μιας και στρέφουμε εκεί την προσοχή μας παρά στο γεγονός ότι κάθε ημέρα που περνάει αυτοί γίνονται πλουσιότεροι και εμείς φτωχότεροι..
Ελπίζω να το εξήγησα… και μη χειρότερα!
FLAGELLUM DEI :
Ακριβώς, ακριβώς νομίζω έχουμε εντοπίσει ένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα της ανθρώπινης ιστορίας (παρένθεση ο προσωπικός θεός στον οποίο πιστεύω δεν έχει πρόβλημα με τους ιθαγενείς, έχε υπόψη, δηλαδή σύμφωνα με τη θεολογική ρητορική ο παράδεισος μάλλον θα είναι γεμάτος από αυτούς και άδειος από τους «πολιτισμένους» γιατί πολλές από αυτές τις φυλές έχουν κατακτήσει μία παιδική αθωότητα στη ζωή τους που είναι αυτό που μετράει»
ΕΑΝ υπάρχει διαφορά μεταξύ πίστης και αυθυποβολής και διαφορά μεταξύ ψυχοπαθολογικής πίστης και πίστης που διευκολύνεται από την παγκόσμια συνείδηση (θεός), πραγματικά δεν μπορώ αυτή τη στιγμή καν να επιχειρηματολογήσω σε επίπεδο φιλοσοφικής αποκωδικοποίησης και το ψάχνω – φοβάμαι όμως ότι θα πάρει χρόνια για να μπορέσω να στηρίξω άποψη σοβαρή
Γενικά πάντως όταν θα έχεις χρόνο διάβασε Στέλιο Ράμφο, ο Γιανναράς μπροστά του είναι μειράκιον.
Γ.Β.: Συμφωνούμε απόλυτα φίλε μου, έτσι όπως το λες ότι σοβαρές απαντήσεις που να στηρίζονται δεν υπάρχουν! Γι' αυτό και προσωπικά δέχομαι όλες τις απόψεις αρκεί να μην διεκδικούν την αυθεντική και τη μοναδικότητα στην ορθή απάντηση!
Για τον Ράμφο, έχω διαβάσει λίγο και τον είδα σε συνέντευξη στην ΕΤ3. Είναι όντως καλός! Ίσως καλύτερος από το Γιανναρά!
Όμως, αυτό που δεν μ' αρέσει και στους δύο, όπως και στον Καστοριάδη ή κάποιους ιερείς φιλοσοφημένους, είναι ότι προσεγγίζουν το παρόν (ή το πρόσφατο παρελθόν) με φιλοσοφικά εννοιολογικά εργαλεία του παρελθόντος (π.χ. μηδενισμός, φαινομενολογία, διαλεκτική).
Επίσης ο Ράμφος για να αναλύσει την σημερινή κατάσταση χρησιμοποιεί τις λέξεις μεσαίωνα, ρομαντισμό, αναγέννηση, και τόσα άλλα που συχνά ακούμε από φιλοσόφους λόγω της παιδείας τους... Νιώθω ότι είναι παραπλήσιο σα να αναλύεις ψυχοπαθολογικές συμπεριφορές σήμερα με τα εργαλεία του Φρόιντ που αντιστοιχούσαν στον άνθρωπο των αρχών του 20 ου αιώνα.
Κοντολογίς, ναι, μου αρέσει να τους διαβάζω όλους αυτούς τους φιλοσόφους, αλλά πιστεύω ότι κάπου έχασαν το τραίνο των εξελίξεων και δεν αναλύουν τη σύγχρονη πραγματικότητα με τα χαρακτηριστικά που μόλις αναδύθηκαν, κάτι που το έκαναν πολύ καλύτερα ο Φουκώ ως το '80 και ο Τσόμσκι σήμερα...
FLAGELLUM DEI :
Ο Ράμφος προσωπικά για μένα έχει ξεφύγει από αυτή τη ρητορική της ναφθαλίνης, ειλικρινά σου λέω είναι η κορυφαία μορφή αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα κατά τη γνώμη μου. Θέλει όμως να είσαι πολύ ξεκούραστος όταν τον διαβάζεις είναι πολύ απαιτητικός εγκεφαλικά λόγω πυκνότητας λόγου….

KAΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΒΑΜΠΙΡ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΟΜΕΝΗ ΚΡΙΣΗ

Πηγή: ΣΟΛΩΝ

Η φύση αποτελούσε για όλους τους οργανισμούς της ένα ρυθμιστικό οικολογικό όριο. Το όριο αυτό δεν ήταν απαλλαγμένο από οδύνη ή προβλήματα. Ο άνθρωπος και η κοινωνία του - η ανθρωπότητα - έσπασαν τον οικολογικό δεσμό και την απόλυτη ισχύ αυτού του ορίου. Η υπέρβαση του ορίου έγινε μόνο μερικά.
Έτσι γεννήθηκε η τεχνολογία, η οικονομία και η πολιτική διακυβέρνηση. Η υπέρβαση όμως του ορίου όχι μόνο δεν ήταν βαθιά κι ολοκληρωμένη αλλά - πέρα από το τίμημα που επέφερε - αποτέλεσε ένα πεδίο μίμησης της φύσης, των κανόνων και των επιλογών της.

Το τίμημα ήταν βαρύ: από όλες αυτές οι στρεβλώσεις του ψυχισμού μας έως την ιστορία του πολιτισμού. Νέες και τιτανικές μορφές βαρβαρότητας και κακοήθειας είδαν το φως. Ένας γιγαντιαίος κόσμος αυταπάτης πήρε μορφή ως πλανητικός ένοικος. Η εργασία μισήθηκε κι έγινε επίγεια κόλαση. Το φαντασιοκόπημα αποθεώθηκε. Τα εργαλεία έλυσαν προβλήματα και δημιούργησαν νέα. Ένας νέος τραγικός κύκλος ξεκίνησε για την ανθρώπινη φύση και το περιβάλλον.

Ταυτόχρονα είδαμε εξαιρετικές προσωπικότητες σε ήθος, συνειδητότητα και δημιουργικότητα να προβάλλουν μαζί με σημαντικούς πολιτισμούς. Ο κύκλος διερεύνησης του νοήματος της ζωής όπως και των πόρων εξέλιξης της μεγάλωσαν αρκετά. Δεν θα μείνουμε όμως άλλο στο τίμημα και το όφελος. Θα δούμε ωστόσο κάποια σημεία που υποδηλώνουν μέρος της φύσης και τον μηχανισμό της.
Η γέννηση της σύγχρονης οικονομικής θεωρίας και επιστήμης
Κεντρική θέση στην νεωτερική εξέλιξη της οικονομικής θεωρίας κατέχει η θεωρία του Γάλλου ιατροφιλοσόφου ιδρυτή της σχολής των φυσιοκρατών Φρανσουά Κενέ François Quesnay) την οποία διατύπωσε για πρώτη φορά σε ηλικία 62 ετών. Θεωρείται επίσης ότι είναι εκείνος που ανήγαγε την πολιτική οικονομία σε επιστήμη.
Ο Γερμανός φιλόσοφος Καρλ Μαρξ (Karl Heinrich Marx 1818- 1883)τον ονόμασε πατέρα της πολιτικής οικονομίας. Αυτή του η θεωρία αποτελεί τον μυητικό ερεθισμό του Σκωτσέζου οικονομολόγου και ηθικού φιλόσοφου Άνταμ Σμιθ (Adam Smith, 1723 - 1790) που τον ώθησε στο να ασχοληθεί επίπονα με την συγγραφή του διάσημου έργου του με τίτλο «έρευνα για τη φύση και τις αιτίες του πλούτου των εθνών». Ο Φρανσουά Κενέ, προσομοίωσε τον τρόπο λειτουργίας της αγοράς και του κύκλου παραγωγής και κατανάλωσης, προσφοράς και ζήτησης με την οργανική κυκλοφορία του αίματος. Στο έργο του “Οικονομικοί Πίνακες” (1758) δίνοντας προτεραιότητα και έμφαση στην εμπράγματη οικονομική δραστηριότητα και στην παραγωγή προϊόντος, ενώ ανέδειξε την έννοια της ισορροπίας και διείσδυσε στην έννοια του κεφαλαίου. Αποτέλεσε τον καταλύτη για την μετεξέλιξη της οικονομικής θεωρίας από τον Άνταμ Σμιθ.
Ο Φρανσουά Κενέ, επαγγελματίας χειρούργος, και συγγραφέας ιατρικών συγγραμμάτων με τα οποία ανέτρεψε αντιλήψεις μεγάλων χειρουργών της εποχής του, και ιδρυτή της Ακαδημίας των Επιστημών, παρομοίασε τον κύκλο της αγοράς με την κυκλοφορία και τον ρόλο του αίματος στον οργανισμό. Από αυτήν την οργανική ματιά μπορούμε να πούμε πως ο βαμπιρισμός - η αφαίμαξη κατά ιδιαίτερη έννοια – αποτελεί τον εύστοχο χαρακτηρισμό πολλών φαινομένων στρέβλωσης του οικονομικού συστήματος καθώς είναι μια «νεοπλασία» που πρέπει να αντιμετωπισθεί. Στην αντιμετώπιση αυτή του συστήματος θα συμφωνούσε και ο Άνταμ Σμιθ.

Από μια άλλη οπτική γωνία όμως οφείλουμε να δούμε το ανθρωπολογικό βάθος μιας τέτοιας παθογένειας. Όπως ο Φρανσουά Κενέ οικοδόμησε ένα οικονομικό μοντέλο εμπνευσμένος από παρατηρούμενα οργανικά λειτουργικά μοντέλα της Ιατρικής και της Φυσιολογίας έτσι και εμείς καλούμαστε να ανιχνεύσουμε κοινότητες στοιχείων:
1.μεταξύ τομέων και εξελίξεων φαινομενικά άσχετων,
2.στην σχέση μεταξύ της θέσμισης του οικονομικού συστήματος και της φύσης.

Στην ίδια την φύση δεσπόζει ο τροφικός ανταγωνισμός και η τροφική πυραμίδα. Αυτό το ανταγωνιστικό μοντέλο έχει συμπεριληφθεί ενστικτωδώς και εσκεμμένα και στα ψυχολογικά μας πρότυπα όπως και στο μοντέλο της κοινωνικής μας οργάνωσης μ’ όλες τις Δαρβίνειες παραμέτρους.


Ο κανονιστικός ρόλος της στενότητας στην φύση και στην οικονομία
Παράλληλα όμως μπορούμε να δούμε τον κανονιστικό ρόλο της στενότητας ως κοινό στοιχείο τόσο στην φύση όσο και στην οικονομική οργάνωση. Η στενότητα στην οικονομία αφορά τόσο την δυνατότητα παραγωγής και την ποσότητα των παραγωγικών συντελεστών, όσο και την αντιστοιχούσα συμβολική μορφή συναλλακτικής αξίας - το χρήμα - και φυσικά την κτητική ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής και των προϊόντων, την ιδιοκτησία του πλούτου.
Κατά παράξενο τρόπο η οικονομική θεωρία – έτσι όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα - υιοθετεί την άποψη περί απείρων αναγκών και συνεπώς την σύγκρουση του ανθρώπινου παράγοντα με την φέρουσα ικανότητα του συστήματος. Αυτή η προσέγγιση έχει και είχε δραματικές συνέπειες όπως θα δούμε. καθώς δεν γίνεται διάκριση μεταξύ αναγκών και επιθυμιών. Η σύγκρουση των άπειρων αναγκών του ανθρώπινου παράγοντα με την φέρουσα ικανότητα του συστήματος δεν διερευνάται από την οικονομική θεωρία στα αίτιά της στοχεύοντας στην θεραπεία της αλλά αντιθέτως πατρονάρεται με στόχο να γίνει ο ανθρώπινος παράγων δέσμιος σε μια αέναη συστημική «φαντασιακή θέσμιση».[1 ]


Φωτό:Wikimedia
Την ίδια όμως ώρα που ο άνθρωπος κυριαρχείται από ένα ψευδεπίγραφο «άπειρο» υφίσταται υποκειμενικά μια διπλή στενότητα:
1. Η αντικειμενική παραγωγική στενότητα της φύσης και του ανθρώπου και
2. Η επινοημένη στενότητα του διαμεσολαβητικού και ρυθμιστικού συμβόλου: του χρήματος. Αυτή η διαμεσολαβητική στενότητα εφελκύει μια εξουσιαστική αρμοδιότητα στην παραγωγή και την κυκλοφορία του μέσου.

Εδώ αρχίζει η ιστορία και ο ρόλος του κεφαλαίου ως δεσμωτηρίου της κοινωνικής υπόστασης των ανθρώπων.

Η κόλαση γίνεται πιο φριχτή όσο οι ανάγκες και οι επιθυμίες θεριεύουν με λίγους να απολαμβάνουν την εξουσιαστική εύνοια και να δεσμεύουν με την υπόσχεση, την συνήθεια και το εργαλειακό μέρισμα στους υπόλοιπους. Σιγά-σιγά αυξήθηκε το εργαλειακό μέρισμα και φτάσαμε στην εποχή μας όπου και πάλι δεν λείπουν οι απολύτως εξαθλιωμένοι πληθυσμοί.
Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι συχνά το όποιο εργαλειακό μέρισμα απαίτησε συχνά ένα τιτανικό εκβαρβαρισμό της κοινωνικής υπόστασης όπως έγινε με τον θεσμό της δουλείας που θεωρητικά μόνο εξαφανίσθηκε πλήρως στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

Στο «άπειρο των επιθυμιών» διαβλέπουμε την κυριαρχία του φαντασιακού. Την «διέγερση» του φαντασιακού επιχειρεί και η διαφήμιση εν μέσω πάντα της στενότητας και της εξουσίας μέσου. Το ενδιαφέρον με την διαφήμιση βρίσκεται στο ότι το φαντασιακό - δηλαδή το ελευθεριακό μας πεδίο - μας καθιστά περισσότερο δέσμιους στο κυνήγι των πόρων και των προϊόντων και στην αρμοδιότητα της στενότητας του μέσου και της κανονιστικής εξουσίας. Αυτό είναι το τίμημα της αλλοτρίωσης και της αυταπάτης όπως και της απέραντης κυριαρχίας του «Μύθου της Μηχανής» που περιέγραψε εκτενώς ο Λιούις Μάμφορντ (1895 – 1990) στο ομώνυμο βιβλίο του.

Κάποιοι - που παρεμβαίνουν και θεσμοδοτικά - έχουν καταφέρει όχι μόνο να παγιώνουν την δημόσια στενότητα του μέσου αλλά και να την μοχλεύσουν κερδοσκοπικά, ενώ παράλληλα ιδιωτικοποιούν εργαλειακά μια έμμεση αφθονία επί της στενότητας.

Η φαντασία και η επιθυμία σε έξω οικονομικούς παράγοντες σκέψης
Ας δούμε τώρα τις αναλογίες αυτής της παθογένειας με τα διακηρυκτικά διακυβεύματα άλλων τομέων. Ο κυριότερος θεωρητικός του υπερρεαλισμού Αντρέ Μπρετόν σίγουρα δεν θα συμπαθούσε όχι μόνο τον «σοβιετικό ρεαλισμό», αλλά και τους «χαρτογιακάδες του καπιταλισμού του Σ. Ράιτ Μίλς, (C.Wright Mills, 1916-1962) του κύριου εκπροσώπου της ριζοσπαστικής φιλελεύθερης σχολής των ΗΠΑ αλλά και την «θεωρία της αργόσχολης τάξης» του Θορστάϊν Βέμπλεν (Veblen Thorstein) όπως και την «κοινωνία του θεάματος» του Γκυ Ντεμπόρ (Guy Ernest Debord, 1931 – 1994) του ιδρυτή των κινημάτων «Λεττριστική Διεθνής» («Lettrist International») και «Καταστασιακή Διεθνής» («Situationist International»). Το ελευθεριακό του αίτημα για την υπερ - ρεαλιστική φαντασία δεν θα είχε αυτούς τους αποδέκτες.
Όμως οι αιτιώδεις συνάφειες συχνά μας εκπλήσσουν. Σίγουρα οι θεωρίες παιγνιοποίησης και παιγνιακότητας του όντος από τον Μάρτιν Χάιντεγκερ Μάρτιν Χάιντεγκερ (Martin Heidegger, 1889 - 1976) - και πριν απ’ αυτόν ως τον καθ’ ημάς Κώστα Αξελό (1924-2010) και μετά απ’ αυτό - σίγουρα δεν συμπεριλαμβάνουν την αυξανόμενη παιγνιοποίηση της οικονομίας και των αγορών. Ακόμη και η πλέον αρμόδια λογικοποιημένη θεωρία των παιγνίων του Τζων Φορμπς Νας (John Forbes Nash Jr. 1928 - ) δεν είχε τόσο αποκλειστούς αποδέκτες τους οικονομικούς παράγοντες.
Εκείνο που διαπιστώνουμε από τον διαφημιστή και «πατέρα των δημοσίων σχέσεων» Edward Bernays, ανηψιό του Σύγκνουμ Φρόυντ, «θεμελιωτή της θεωρίας σύμφωνα με την οποία μπορεί κανείς να πείσει τις μάζες για οτιδήποτε, βασιζόμενος όχι στον ορθό λόγο, αλλά στην επιδέξια αξιοποίηση του υποσυνείδητου και των ενορμήσεων»[ ] - και πριν απ’ αυτόν μέχρι τις μέρες μας - είναι ο κυρίαρχος ρόλος της επιθυμίας και της φαντασίας στην δημιουργία της οικονομικής εξουσίας. Όχι μόνο έχει συνειδητοποιηθεί από αρκετούς αλλά έχει «αξιοποιηθεί» συστηματικά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο δεσμωτήριό μας η «οικονομία και η αγορά» είναι περισσότερο από κάθε τι άλλο φτιαγμένη με τα υλικά της φαντασίας και της επιθυμίας. Είναι συνέπεια της αυταπάτης και της αλλοτρίωσης στο φαντασιακό πεδίο το ίδιο δεσμωτικά όσο δεσμωτικός είναι και ο Σαδισμός τον οποίο συμπεριλαμβάνει ο Μπρετόν ως εκδοχή του υπέρ-ρεαλισμού και του σύγχρονου φανταστικού με το πραγματικό.
Όπως θα ‘λεγε τόσο ο Φρίντριχ Ένγκελς (Friedrich Engels, 1820- 1895) όσο και ο Τζων Κέυνς(John Maynard Keynes,1883 - 1946)καμία σκέψη και δημιουργία δεν είναι άμοιρη συνεπειών και συχνά οι απόμακρες επιπτώσεις τους μας εκπλήσσουν πολύ περισσότερο.


Διαχείριση της επινοημένης στενότητας και οικονομικός βαμπιρισμός
Ας μείνουμε όμως στο αφετηριακό σημείο μας που είναι η διαπίστωση μιας επινοημένης στενότητας μέσα στην άπειρη επιθυμία για εξουσιαστική μόχλευση αυτής της στενότητας. Η επιθυμία για να ικανοποιηθεί πρέπει να στραφεί στον βαμπιρισμό ή στον παρασιτισμό των εμπράγματων σχέσεων. Έτσι το φαντασιακό στην οικονομία γίνεται κυρίαρχο.

Η ίδια η ανθρωπότητα λειτούργησε με βαμπιρισμό απέναντι στην φύση. Ευτυχώς όμως όχι μόνο με βαμπιρισμό. Το περιβάλλον έχει δεχτεί τόσο λεπτοφυείς όσο και πιο χειροπιαστές θετικές επιδράσεις. Η βία υπήρξε και είναι ακόμη ένας βασικός άξονας σχέσεων τόσο στην φύση όσο και στην ανθρωπότητα, όπως η διαλεκτική σχέση της καταστροφής ή της αποικοδόμησης ή του θανάτου πάνω στην δημιουργία, την εξέλιξη και την ζωή. Δεν υπάρχει πιο ύπουλος εχθρός της ηθικής θεώρησης και εξέλιξης από την αφελή και απλοϊκή ηθικολογία που αποτελεί εξιδανίκευση της ιδιοτέλειας των επιθυμιών μας. Η εξέλιξή μας, χρωστάει πολύ περισσότερα στην μη πραγματοποίηση των επιθυμιών μας από όσα στην πραγματοποίησή τους και στους ανόητους εξωραϊσμούς τους.


Έχουμε αλλού αναλύσει την σχέση στενότητας, αφθονίας και ηθικού ή λειτουργικού κινδύνου. Οι κανόνες καθίστανται αναγκαίοι στην οικονομία για να μην καθίσταται δυνατή η ιδιωτικοποίηση της εξουσίας και η ιδιωτική κατάλυση έτσι της αγοράς και η ιδιοποίηση της εξουσίας από την επιθυμία. Σημειώνουμε - πριν μπούμε περισσότερο τεχνικά στον λαβύρινθο του παρασιτικού ή βαμπιριστικού καπιταλισμού - την ανάγκη να κατανοήσουμε το βάθος της συμμετοχής μας, της συνενοχής μας και της υπευθυνότητάς μας για την υφιστάμενη κατάσταση της κοινωνικής και οικονομικής υπόστασής μας. Δεν υπάρχει άλλοθι άγνοιας για τις συνέπειες της άγνοιας, της αυταπάτης και της επιθυμίας.

Από τον παραλληλισμό της περιγραφής της κυκλοφορίας του χρήματος με αυτήν του αίματος από τον Φρανσουά Κενέ, φτάσαμε στον «βαμπιριστικό ή παρασιτικό χαρακτήρα του καπιταλισμού» πράγμα σύμφωνο και με την θεωρία του Θορστάϊν Βέμπλεν περί «αργόσχολης τάξης» και διαφορετικό από το «αόρατο χέρι» [3] του Σκοτσέζου οικονομολόγου Άνταμ Σμιθ, αλλά ιστορικά και κριτικά σύμφωνο με την «Θεωρία των ηθικών συναισθημάτων» του ίδιου την οποία αγνοούν τόσο επιδεικτικά οι ψευδεπίγραφα λεγόμενοι θεωρητικοί του φιλελευθερισμού.
Περίγραμμα της άυλης οικονομίας και της στρέβλωσης των αγορών

Μπορούμε τώρα να δούμε τεχνικά τον χαρακτήρα του καπιταλισμού - σε συνάρτηση με την διαχεόμενη κρίση - με βάση την πρόσφατη κρίση που αποκαλύφθηκε το 2009.

1α. Η πλήρης κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» μαζί με την πλήρη διαχειριστική ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας στην διακυβέρνηση άμβλυνε την στρατηγική ισχυρής ενσωμάτωσης των κοινωνικών θεσμών και της αγοράς στο καπιταλιστικό πάνθεο της οικονομίας της «αγοράς».
β. Η ανάπτυξη νέων ζωτικών χώρων και το νέο τεχνολογικό και καινοτομικό μέρισμα επέτρεψαν στις αναπτυγμένες οικονομίες να μπουν σε μια νέα οικονομία που:
i. στην Ε.Ε. και ιδιαίτερα στο Eurogroup εκφράσθηκε με την Συνθήκη Σταθερότητας και Ανάπτυξης, ενώ
ii. στις ΗΠΑ -έστω και με δημιουργική λογιστική- με ισοσκελισμό και με ελάχιστο ή και καθόλου πληθωρισμό, με αποτέλεσμα τη δραματική μείωση της ανεργίας παράλληλα βέβαια με ζώνες φτώχειας.

γ. Μέσα από την μονοπολική οικονομία και την παγκοσμιοποίηση των αγορών η ανταγωνιστικότητα κυριάρχησε ακόμη περισσότερο και λειτούργησε με άξονα όχι μόνο την καινοτομία αλλά και το εργατικό κόστος.
Το αποτέλεσμα μέσα από την πλανητική και συστημική αναδιάρθρωση ήταν να υπάρξουν νέες εργασιακές και συναλλαγματικές ευκαιρίες για τις μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις οι οποίες μπήκαν παράλληλα σ’ ένα κυνήγι άντλησης νέων κεφαλαίων με διεύρυνση της χρηματιστηριακής βάσης και του ορίζοντα των χρηματιστηριακών προϊόντων όπως επίσης και σ’ ένα κυνήγι συγχωνεύσεων.

δ. Πάνω απ’ όλα όμως ο σχεδόν εξαφανισμένος πληθωρισμός εξελίχθηκε σε παγίδα μαζί με τις αλλεπάλληλες χρηματιστηριακές γενικές ή περιφερειακές κρίσεις καθώς η πίεση για μείωση των κεντρικών επιτοκίων στην αγορά χρημάτων και για νέα προϊόντα στις χρηματαγορές, επενδυτικά και χρηματιστηριακά λειτούργησαν που ως βαλβίδες κερδοσκοπίας. Έτσι έγινε συνήθεια το φθηνό και ομολογιακό χρήμα.

ε. Η αύξηση του ανταγωνισμού και η ταχύτητα της τεχνολογικής καινοτομίας καθιστούσαν βραχυχρόνια δύσκολη την άντληση υπεραξιών και κέρδους από την πραγματική οικονομία καθώς μάλιστα απαιτείτο συνεχής επενδυτική δέσμευση κεφαλαίων, περιορίζοντας έτσι τα οφέλη του φθηνού χρήματος.

στ. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο θεσμικών κεκτημένων στις χώρες των αναπτυγμένων οικονομιών αύξησε τις πιέσεις και την ενδοτικότητα για τα νέα κεφαλαιακά προϊόντα και τις νέες κεφαλαιακές αγορές.
2. Έτσι διαμορφώθηκε μια δυναμική ταχείας κεφαλαιακής επέκτασης τόσο από τις τάσεις των εταιρικών-επιχειρηματικών (των μετόχων και διοικήσεων) επιθυμιών και στρατηγικών, όσο και από μέρους ωρίμανσης των θεσμών και των συνθηκών.

α. Οι άυλες κερδοφορίες και υπεραξίες ωστόσο έπρεπε να διασυνδέονται και με στρατηγικές κυριαρχίας και κατεύθυνσης στην εμπράγματη οικονομία.
Αυτή η ανάγκη και η έκφραση κοινών επιθυμιών ικανοποιείτο από την παραγωγική και εμπορευματική πύκνωση τόσο σε τομείς όσο και σε γεωγραφικές ζώνες. Συμβολική μορφή είναι η περίπτωση του Ντουμπάϊ, ενώ άλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι το σκηνικό κερδοσκοπίας στις χρηματιστηριακές αγορές και τα προϊόντα τους για τα εμπορεύματα.
Παράλληλα, το νεοφιλελεύθερο Χιλιανό μοντέλο έβρισκε όλο και πιο πολλούς κήρυκες στην λογική των ιδιωτικοποιήσεων και των εργασιακών σχέσεων.

β. Η θέσμιση επιτρεπτότητας της επανεπένδυσης των παραγώγων και οι θεωρίες για διασκόρπιση και διασφάλιση ρίσκου μαζί με το φθηνό χρήμα και τις αβυσσαλέες νοοτροπίες κερδοσκοπίας που συνοδευόντουσαν από αδιαφάνεια και πρακτική απουσία ελέγχου και εποπτείας διόγκωσε την φυγή από την εμπράγματη οικονομία. Η φυγή από την εμπράγματη οικονομία λειτούργησε σ’ ένα επάλληλο πεδίο προσφοράς - ζήτησης ή αγοράς αποσυνδεδεμένο από ρεαλιστικούς χρόνους και συναλλαγές.

γ. Αναπτύχθηκαν όλο και πιο μεγάλες συγκεντρωτικές κεφαλαιακές κλίμακες που διεύρυναν το πελατολόγιό τους πάνω και σε κεφάλαια συλλογικοτήτων ενώ παράλληλα είχαν μεγαλύτερη κεφαλαιακή δυναμική κερδοσκοπίας στα κρατικά ομόλογα και τις συναλλαγματικές αξίες. Αυτές οι κεφαλαιακές κλίμακες δεν ήταν ικανές μόνο για αγοραίο βαμπιρισμό ή παρασιτισμό, όπως μέσω των επάλληλων αγορών, αλλά και για συστημικό βαμπιρισμό μέσω των αγορών και των ασφαλίσεων των κρατικών ομολόγων.
Ο συστημικός βαμπιρισμός συνδέεται με την κερδοσκοπία στην δημοσιονομική παραγωγή και κυκλοφορία του χρήματος και με την θεσμική και κεφαλαιακή αναδιάρθρωση της εμπράγματης οικονομίας που επιβάλλεται προσχηματικά αλλά και πραγματολογικά για λόγους ανταγωνιστικότητας και δημοσιονομικής εξυγίανσης.
Ο αγοραίος βαμπιρισμός συνδέεται με τα χρονικά και άλλα παράλληλα και παράγωγα προϊόντα χρηματιστηριακά εμπορευματοποίησης συναλλαγών εμπράγματης προσφοράς και ζήτησης. Πρόκειται δηλαδή για ένα σύνθετο παράλληλο αποσυνδεδεμένο εμπόριο που ασκεί κερδοσκοπική πίεση εξομοίωσης στις εμπράγματες συνθήκες. Πρόκειται για αποσύνδεση χρηματιστηριακής (προσφοράς και ζήτησης) εμπορευματοποίησης της αγοράς
i) με παραγωγή επένδυση ή επανεπένδυση
ii) με ομολογιακές δομήσεις ή κατασκευές
iii) με πύκνωση των παράλληλων παράγωγων συναλλαγών
iv) με χρηματιστηριακή κερδοσκοπία και υπεράντληση ή καταχρηστική άντληση και χειραγώγηση κεφαλαίων και αξιών

Σε όλη αυτή την στρέβλωση πυρηνική θέση έχει η πυραμίδα που έχει ως βάση της το τρίγωνο που σχηματίζουν η παραγωγική και εμπορευματική πύκνωση (πχ περίπτωση Ντουμπάϊ και κατασκευαστικός τομέας) με την ομολογιακή δόμηση και όπου συμμετέχουν επενδυτικά και συλλογικότητες (π.χ. ασφαλιστικά ταμεία) και τα χρηματιστήρια και με την χρηματιστηριακή κερδοσκοπία.

Πυραμίδα συμμετοχικής και θεσμικής εκτροπής της Αγοράς
Η κορυφή της πυραμίδας του παρασιτικού καπιταλισμού είναι οι πολύ μεγάλες κεφαλαιακές επενδυτικές και χρηματοπιστωτικές συγκεντρώσεις ή κλίμακες. Αυτή την πυραμίδα την ονομάζουμε «πυραμίδα συμμετοχικής και θεσμικής εκτροπής της Αγοράς και του Αόρατου Χεριού». Είναι η δυναμική που - όλο και πιο πολύ - καθιστά δαιμονικό το αόρατο χέρι. [1] Είναι η οικονομία κλίμακας της κακοήθειας που εξουδετερώνει τον «αγαθό δαίμονα» του Άνταμ Σμιθ. Είναι η συμμετοχική πυραμίδα του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού και του ανάρμοστου «φονταμενταλισμού» των αγορών, της εταιρικότητας και της ιδιωτικότητας.

Η πυραμίδα συμμετοχικής και θεσμικής εκτροπής της Αγοράς και του Αόρατου Χεριού λειτουργεί ως εκβιασμός στα κράτη και τα αναγκάζει να λειτουργούν όχι μόνο ως «εγγυητές του ρίσκου της κερδοσκοπίας», αλλά και ως διασώστες ή Άτλαντες των κρίσεων και των χρεών του μεγάλου ιδιωτικού τομέα! Θεμελιώδη συνεργατικό σε αυτό ρόλο διαδραματίζει το αδιαφανές, ανεξέλεγκτο, ολιγοπωλιακό και συνεταιρικό πλαίσιο των «Αξιολογητικών Εταιρειών-Φορέων»[2] . Ο ρόλος των ΜΜΕ και της ακαδημαϊκής «οικονομικής επιστήμης» είναι επίσης συνεργός μαζί με τους πολιτικούς και το μικρό επενδυτικό κοινό. Έτσι καθίσταται περίπου ως αναπόφευκτη φυσική πραγματικότητα και νομοτέλεια η οποία τερατώδης εξέλιξη.

Δυστυχώς όμως και μετά την μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 δεν βγήκαν ολοκληρωμένα συμπεράσματα, δεν τιμωρήθηκαν οι πραγματικοί ένοχοι αλλά οι «λαοί» και τα κράτη και δεν θεσπίστηκαν μέχρι σήμερα τα αναγκαία προληπτικά μέτρα.
Οι «αντικειμενικοί γνώστες», οι αξιολογητικοί οίκοι παρέμειναν στον θρόνο τους παρ’ ότι πριμοδοτούσαν τόσο τα τοξικά προϊόντα όσο και συγκεκριμένες χρεωκοπημένες επιχειρήσεις. Η τοξική φούσκα μέσα από το φθηνό χρήμα λειτούργησε ως «ιδιωτικοποιημένη πληθωριστικοποίηση» του δημοσιονομικού μη πληθωρισμού. Στην συνέχεια μέσω της «κοινωνικοποίησης των ζημιών» δημιουργήθηκε η δημοσιονομική φούσκα και οι συνθήκες αναγκαστικού αποπληθωρισμού της εμπράγματης οικονομίας - εν ονόματι μιας ασφαλιστικής κρίσης και μιας αναμενόμενης ανάπτυξης και αναθέρμανσης της ανταγωνιστικότητας - με λιτότητα και αύξηση της παραγωγικότητας ή κυρίως μείωσης του εργατικού κόστους.

Παράλληλα βέβαια έχουν αναπτυχθεί καταλυτικά το «πολυμορφικό» μπούμερανγκ του υπέρ-καπιταλισμού: η Κίνα και οι παραγωγικά και ανταγωνιστικά αναδυόμενες δυνάμεις, μαζί με την περιβαλλοντική κρίση και με τον ανταγωνιστικό και καταναλωτικό ανελαστικό κορεσμό των αναπτυγμένων οικονομιών. Οι παράγοντες αυτοί ετοιμάζουν νέους ορίζοντες τραγικών εξελίξεων και αναδιαρθρώσεων παρ’ όλες τις «παυσίπονες υποσχέσεις» δημοσιονομικών, ασφαλιστικών και αναπτυξιακών ανασυγκροτήσεων βραχείας διάρκειας. Κάποιοι όμως - και δυστυχώς είναι πολλοί και συνήθως ισχυροί - είναι μανιακοί και ανεπίδεκτοι μάθησης.

Κευνσιανισμός στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον
Η πύκνωση των εμπράγματων, των επάλληλων και των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών λειτούργησε περίπου - για να θυμηθούμε τη χρήση όρων ιατρικής του Γάλλου ιατροφιλοσόφου ιδρυτή της σχολής των φυσιοκρατών Φρανσουά Κενέ (François Quesnay) - ως μαζική πνευμονική εμβολή. Γι’ αυτό και υπήρξαν τεράστιες και μετακυλιστικές «ενέσεις ρευστότητας». Πιθανώς όμως φαίνεται πώς βρισκόμαστε δυστυχώς μπροστά σ’ ένα αναπτυσσόμενο πολυοργανικό κραχ, σε μια πολυοργανική κρίση που οδηγείται σε οργανική ύφεση. Ίσως περάσαμε τη φάση σαγματικής [3] ή άλλης ευστάθειας και βαδίζουμε σε περιοχή καταστροφής.

Στην προηγούμενη μεγάλη κρίση που έπληξε την ανθρωπότητα υπήρξε μια νέα «Θεωρία Οικονομικής Πολιτικής Ανάπτυξης και Απασχόλησης». Ήταν η θεωρία του Τζων Κέυνς (John Maynard Keynes,1883 - 1946). Παρόλα αυτά χρειάσθηκαν οι συνθήκες έκτακτης ανάγκης του Παγκοσμίου Πολέμου και της ανασυγκρότησης για να ξεπεραστεί η κρίση.
Σήμερα δυστυχώς ο Κευνσιανισμός λειτουργεί για τις μεγάλες συγκεντρώσεις κεφαλαίου σε δύο φάσεις:
1η φάση. Με το φθηνό χρήμα και την θέσμιση της φαντασιώδους επάλληλης αγοράς και
2η φάση. Με τα σχέδια διάσωσης και τις ενέσεις ρευστότητας που σε μεγάλο βαθμό ακόμη παραμένουν μέσα στον αλληλόχρεο και κερδοσκοπικό ορίζοντα της εικονικής οικονομίας.

Μετά από την μετακύλιση των ζημιών στο δημοσιονομικό τομέα, ο κοινωνικός κευνσιανισμός κατέστη απαγορευμένος. Ποια όμως ήταν η καινοτομία του Κέυνς;
Ο Κέυνς απαντούσε στο φόβο της ύφεσης και όχι του πληθωρισμού, στο φόβο της ανεργίας και όχι του εργασιακού κόστους και της ανταγωνιστικότητας. Ο Κέυνς τραυμάτισε τον Γόρδιο Δεσμό της επιβολής των αγορών στην στενότητα του χρήματος και συνεπώς στις κυβερνήσεις, τα κράτη και τις οικονομίες. Δεν έκοψε αυτό τον δεσμό. Στο μέλλον πρέπει να το κόψουμε ώστε μαζί με μια νέα σεισάχθεια να περάσουμε από την αλληλόχρεη εξουθενωτικά καταστροφική οικονομία στην υποστηρικτική και ποιοτική. [4]
Ειδικά τώρα πια δεν πρέπει να ξεχάσουμε πως χώρες που κάποτε θεωρούταν αναπτυξιακά πρότυπα όπως η Ιρλανδία χρεοκόπησαν, η πως χώρες καπιταλιστικά ιδανικές όπως η Γερμανία βρίσκονται σε δύσκολα κοινωνικά όρια (από την περιορισμένη ατομική επένδυση στον χρηματηστηριακό τυχοδιωκτισμό) ή πως παράδεισοι όπως το Ντουμπάϊ κατέρρευσαν.
Ίσως παρόλη την πολυμορφική - ακόμη και ενδοτομειακά - ανθρωπογεωγραφική ειδίκευση, η παγκοσμιοποιημένη αγορά στο τέλος θα διαλύσει τα κέντρα της. Η Ισλανδία ως χώρα τράπεζα των υψηλών καταθετικών αποδόσεων κατέρρευσε, όμως και η Ελβετία των «αδιαφανώς ασφαλών αποδόσεων» σε μια επόμενη κρίση μπορεί να τραυματιστεί σοβαρά.

Η μεγάλη κρίση του 21ου αιώνα μόλις άρχισε. Άρχισε αμέσως μετά από την υπόσχεση μιας παγκοσμιοποιημένης Μπελ επόκ. Μας βρίσκει βυθισμένους στο εικονικό, τεχνολογικό και καταναλωτικό εαυτό μέσα στην μεταμοντέρνα κοινωνία του θεάματος, με απελευθερωμένες τις επιθυμίες μας. Πόσο θα αντέξουμε στην διάρκεια και την επαναφόρτιση της κρίσης που μόλις άρχισε και στις αντίθετες απαιτήσεις της πλανητικής περιβαλλοντικής κρίσης;

_____________________
Αναφορές:
[1] Σμιθ Άνταμς, Έρευνα για τη φύση και τις αιτίες του πλούτου των εθνών, «Κάθε άτομο αναγκαστικά εργάζεται για να καταστήσει τα ετήσια έσοδα της κοινωνίας όσο περισσότερα μπορεί. Γενικά δεν επιδιώκει να προωθήσει το κοινό συμφέρον, ούτε γνωρίζει πόσο πολύ το προάγει... Προτιμώντας την υποστήριξη της δικής του εργατικότητας παρά της ξένης, επιδιώκει μονάχα την δική του ασφάλεια' και κατευθύνοντας αυτή την εργατικότητα κατά τέτοιο τρόπο ώστε το προϊόν της να έχει την μεγαλύτερη δυνατή αξία, επιδιώκει μονάχα το δικό του συμφέρον, και σε αυτήν όπως και άλλες περιπτώσεις, καθοδηγείται από ένα αόρατο χέρι να επιδιώξει έναν σκοπό που δεν αποτελούσε μέρος των προθέσεων του. Επιδιώκοντας το δικό του συμφέρον συχνά προωθεί αυτό της κοινωνίας πιο αποτελεσματικά απ' ότι όταν πραγματικά επιδιώκει να το προωθήσει».
[2] Να αξιολογήσουμε τους αξιολογητές, Σόλων, 20 Ιανουαρίου 2009
[3] Όρος που χρησιμοποιείται στη θεωρία καταστροφών για για την κατανόηση του χρονικού σημείου εξέλιξης μιας κατάστασης, μιας μετοχής, ενός κοινωνικού φαινομένου κλπ. Για την κατανόηση αυτή χρησιμοποιούνται εκτενώς τα διαγράμματα Sigma Band. Για παράδειγμα οι οικονομολόγοι ανάλυσης ρίσκου μέσα από τα διαγράμματα Sigma Band που χρησιμοποιούν, μπορούν να καταλάβουν πότε μια αγορά είναι υπερπουλημένη ή υπεραγορασμένη και να μελετούν την απόσταση που έχει η αγορά από την ονομαστική της αξία (nominal value), να μετρήσουν τη διαφορά που έχει η τρέχουσα τιμής της αγοράς από αυτά. Έτσι δημιουργείται μια στατική χρονική ακολουθία (time series) που βασίζεται στη θεωρία των πιθανοτήτων του Gauss.
[4] Αλληλόχρεη, ανταγωνιστική και υποστηρικτική οικονομία, Σόλων, 31 Δεκεμβρίου 2009


10 Μαΐου 2010

Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας
Μέλος της γραμματείας της ΜΚΟ Σόλων
ioanniszisis@solon.org.gr

ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΠΟΡΩΝ: ΟΥΤΟΠΙΑ 'Η ΩΡΙΜΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ

Πηγή: ΣΟΛΩΝ

Γιατί παρά τις υποσχέσεις και τις διακηρύξεις ο δίκαιος μερισμός των παγκόσμιων πόρων αποτελεί ένα απραγματοποίητο όνειρο; Φταίει μόνο το σύστημα και τα συμφέροντα; Είναι ο μερισμός μια αποκλειστικά οικονομική έννοια;
Ποιος είπε ότι αυτό που κυρίως εμποδίζει τον μερισμό είναι η στενότητα πόρων; Τι μπορούμε να κάνουμε σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο;


Μερισμός - το πρόβλημα και οι διαστάσεις του
Η έννοια του μερισμού πρωταρχικά υποδηλώνει μια σχέση αλληλεπίδρασης, ανταλλαγής, συνεργασίας και ολοκλήρωσης, με υπόβαθρο την αρμονική λειτουργική ακεραιότητα των ημερών. Προϋποθέτει την αναγνώριση της ενότητας ως σχέσης και ως Είναι, την αναγνώριση του Είναι στο Όλο και την αφαιρετική και δημιουργική εξελικτική πορεία προς την σύνθεση. Προϋποθέτει την αναγνώριση της αναδυόμενης ελευθερίας μέσα από αυτή την πορεία και την προοπτική. Ο μερισμός αποκαλύπτεται όλο και πιο πολύ ως το σημαντικότερο ζητούμενο - απ’ την θετική όψη των πραγμάτων - και ως η μεγαλύτερη πρόκληση για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα.

Ενώ εκλαμβάνουμε την έννοια του μερισμού πρωταρχικά με την οικονομική εφαρμογή της, υπάρχουν πολλές άλλες σημαντικές διαστάσεις. Η βαρύτητα της ερμηνείας του μερισμού έχει αποδοθεί στην οικονομική της διάσταση. Σε αυτό σημαντικό ρόλο έχει διαδραματίσει το γεγονός ότι η θεμελιώδης παραβολή του Χριστού που αφορά το περιστατικό με τον «πλούσιο νέο» απευθύνεται, διαμορφώνεται και εκφράζεται με όρους οικονομικούς.
«Πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος εις πτωχούς, και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ, και ελθέ, ακολούθει μοι», [1] αυτή ήταν η προτροπή του Χριστού στην παραβολή με τον πλούσιο νέο. Ωστόσο, υπάρχει άλλη μια προτροπή - υποκειμενικά κανονιστική - στους μακαρισμούς, στο «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών» [2], όπου η ένδεια προφανώς δεν μπορεί να ερμηνευτεί με την έννοια του αστόχαστου - καθώς θα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το «αγρυπνείτε» στην παραβολή με τις προνοητικές και τις μωρές παρθένες [3] - αλλά αναφέρεται τόσο στην σχέση ιδιοκτησίας που αναπτύσσουμε πάνω στην συνείδηση όσο και στην αδυναμία να μετουσιώσουμε την πληροφορία σε γνώση και την γνώση σε σοφία. Αναφέρεται σε διαδικασίες που συνδέονται με την επίτευξη μιας απόσπασης από την συνείδηση και από το εγώ σε ένα ευρύτερο πνευματικά ολοκληρώνον σημείο. Παρόλα αυτά όμως η συμβολική ορολογία είναι οικονομική.

Η ίδια η ζωή δομείται με διαδικασίες μερισμού σε πλανητικό επίπεδο. Οι πλανητικού επιπέδου διαδικασίες μερισμού δομούνται μέσω:
1. από τις αναγκαστικές ροές αποδομήσεων και αναδομήσεων,
2. από την τροφική αλυσίδα,
3. από το σύστημα αναπαραγωγής,
4. από την γονεϊκή μέριμνα και την οικογενειακή κοινότητα,
5. από την αγέλη,
6. από την οικολογική συμβιωτικότητα και συνεργασία
7. από την ανταγωνιστικότητα



Αυτές οι διαδικασίες μερισμού είναι συνδεδεμένες με μια τραυματικότητα. Δεν αποτελούν την

ιδανική μορφή μερισμού καθώς λειτουργούμε με όρους εξορίας από το Είναι, με όρους

αλλοτρίωσης που αναδεικνύουν την εξελισσόμενη εμπειρία της δυαδικότητας του καλού και του

κακού και όχι της ολότητας της ζωής, όχι του δέντρου της ζωής, με όρους όπου η εργασία

προσεγγίζεται ως επαχθής και έφιδρη.


Μερισμός & απελευθέρωση από την ιδιοτέλεια
Στον βαθμό που ξεπερνάμε αυτά τα ιδιοτελή μερισματικά όρια - γιατί ιδιοτελή μερισματικά όρια είναι το σώμα μας, η οικογένειά μας, η φυλή μας, η θρησκεία μας - ανοίγουμε νέους ορίζοντες μερισμού. Ποιο είναι όμως το θεμελιώδες εμπόδιο για αυτή την αδυναμία μερισμού; Γιατί αν πάσχει σήμερα από κάτι ο άνθρωπος και ο κόσμος είναι από αδυναμία μερισμού;
Ο μερισμός θα οδηγούσε σε μια κουλτούρα ευχέρειας στην αναστοχαστική επανίδρυση του κόσμου, σε μια ευχέρεια καινοτομίας και αλλαγής που θα άφηνε πίσω του όλα σχεδόν τα σημερινά μας προβλήματα.

Α. Πρωταρχικό εμπόδιο για τον μερισμό είναι τόσο η ανεπάρκεια της συνείδησής μας να προσδιορίσομε την έννοια του μερισμού όσο και η ανεπάρκειά μας να λειτουργήσουμε - στην πράξη - μερισματικά την συνείδησή μας ή να λειτουργήσει ως όψη μεριστική η συνείδησή μας.

Β. Κατά δεύτερο λόγο, εμπόδιο για τον μερισμό είναι η συμβολική, η ειδωλική καθήλωση σε ιδιοτελή όρια, όπως είναι η περιουσία, η ιδιοκτησία, η φήμη, το όνομα, η εξουσία.

Σε αυτόν τον φαύλο κύκλο, κυριαρχεί η έννοια της ιδιοκτησίας - μια έννοια γόνιμη εξελικτικά τόσο γιατί προκάλεσε τις εμπειρίες της διαμάχης όσο και γιατί λειτούργησε ως υπόβαθρο ελευθερίας ή ακεραιοποίησης. Η ιδιοκτησία επίσης είναι ένας τουλάχιστον Ιανός [4] και το ζήτημά μας είναι να κατευθυνθούμε προς ένα διαφορετικό πεδίο στο οποίο αυτή δεν θα είναι πλέον μια αξιωματική υπόθεση, μια a priori (εκ των προτέρων) συνθήκη, αλλά μια συμβολαιακή και εξελικτική συνθήκη λόγου, υπό όρους για παράδειγμα αβλάβειας και αυτό μπορεί να αφορά ακόμη και στο δικαίωμα του βλάπτειν το σώμα μας.
Προφανώς σε αυτή την περίπτωση δεν θα πρέπει να τραυματίζεται η ελευθερία γιατί όπως έχουμε δει - και όπως θα δούμε - η εξέλιξη είναι θεμελιωδώς δυαδική. Η ελευθερία από την μία, ο μερισμός από την άλλη και τελικά η διαλεκτική σύνθεση των δύο αυτών πόλων. Στην επίτευξη αυτής της σύνθεσης βρίσκεται η μεγάλη δυσκολία καθώς δεν έχουμε συνηθίσει στην ομαδικότητα της σχέσης των αρχών, των εννοιών, των ιδεών και των αξιών βλέποντάς τα όλα ως αυτά να βρίσκονται σε αντιπαράθεση.

Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι και ο πλέον ιδιοτελής και χωριστικός άνθρωπος είναι υποχρεωμένος σε ένα ελάχιστο, έστω και τιτανικής προέλευσης, μερισμό καθώς βρίσκεται σε ένα καθεστώς μερισμού της επιθετικότητας, της εγωιστικότητας και της ιδιοτέλειας - που είναι ένα υλικό υπόβαθρο - και βρίσκεται σε αδυναμία πνευματικού ανασχηματισμού και πνευματικής εργασίας, βρίσκεται σε εξαιρετική τυφλότητα. Παρόλα αυτά ανασύρει μερισματικά θηριώδεις καταβολές και τέτοιες περιπτώσεις έχουμε πολλές στην ιστορία και μπορούμε να τις βρούμε υπό τον όρο ότι δεν θα είμαστε απλοϊκοί στην αντίληψη γιατί καλούμαστε να εξετάζουμε πάντα την διαλεκτική της βίας και την εξέλιξη διαμέσου της βίας και να είμαστε διακριτικά διαγνωστικοί και ευαίσθητοι στην καταγραφή των ενελικτικών υποκριτικών δράσεων και ρόλων στην ιστορία. Το ίδιο ισχύει και για το εσωτερικό μας θέατρο.


Μερισμός & εσωτερική ανάδειξη του όντος
Ο μερισμός λοιπόν είναι μια εξαιρετικά δύσκολη στην εκδήλωσή της ιδιότητα ή αρχή. Ο μερισμός έχει αποδοθεί και με άλλους όρους όπως αυτόν της αγάπης - στην οποία αναγνωρίζεται ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό η αισθαντική, περισσότερο δυναμική, «απομονωμένη ενότητα», με όρους μιας πνευματικής στάσης - και ου το κάθε εξής.

Ο μερισμός λοιπόν έχει δύο βασικές εστίες δυσχέρειας και υπό αυτή την διπολικότητα πρέπει να προσεγγιστεί:
1. Ο μερισμός στο ψυχολογικό πεδίο, υπό την έννοια της υπέρβασης του ναρκισσισμού της συνείδησης αλλά και της ιδιοκτησιακότητας πάνω στην συνείδηση της αντίληψης ιδιοκτησίας συμφυώς με την συνείδηση, της ατομικότητας υπό το καθεστώς μιας νοητικής χωριστικότητας και ακεραιότητας
2. Ο μερισμός στο πεδίο της κοινωνικής οργάνωσης όπου συμπυκνώνεται στην οικονομική συναλλαγή, στους οικονομικούς θεσμούς, στην συμμετοχή στην παραγωγή του προϊόντος, στην συμπερίληψη του ατόμου και της ομάδας, στην ολική οικονομία κλίμακας του οικονομικού συστήματος.

Πολλές φορές δίνουμε έμφαση περισσότερο στο είδωλο και έτσι αποφεύγουμε να σταθούμε αντιμέτωποι με το πιο εσωτερικό πρόβλημα. Όταν κάνουμε λόγο για ψυχολογικό μερισμό αναφερόμαστε στο πεδίο μερισμού της πνευματικής, της ψυχικής, ψυχολογικής και βιοικολογικής πραγματικότητας που μας περιβάλλει.

Η συνείδηση βρίσκεται σε μια πλανητική δεξαμενή του όντος και μέσα σε αυτήν υπόκειται σε έναν μερισμό. Ο πλανητικός ορίζοντας - για την ώρα - για την ανθρώπινη συνείδηση και ζωή είναι ένας αξεπέραστος δακτύλιος και μέσα σε αυτό τον δακτύλιο υποχρεούμαστε να μετασχηματίσουμε το φυσικό το ζωικό αλλά και το ψυχολογικό υπόβαθρο.
Μια τέτοια προοπτική περίπου προσδιορίζει και ο Σρι Ωρομπίντο ως εξελικτική προοπτική για τον άνθρωπο και όχι μόνο αυτός. Η εξέλιξη στην προοπτική του μερισμού είναι η θεμελιωδέστερη εξέλιξη από όλες τις άλλες και συνιστά την μεγαλύτερη κρίση της ανθρωπότητας τόσο προς τα υπανθρώπινα οικολογικά βασίλεια και στο εσωτερικό της όσο και προς τον υπερβατικό κόσμο ή τον κόσμο των ιδεών, των αρχών και του Είναι.
Η συστημική γένεση για παράδειγμα των φιλοσοφικών συστημάτων, εισήγαγε έναν νοητικό μερισμό, με την υπανάπτυξη αλλά και την εξελικτική τους λειτουργία, στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πώς η πνευματική εξέλιξη είναι μια «» και εδώ έχουμε δει να γίνονται - πολλές φορές - θεμελιώδεις στρεβλώσεις ή προοδευτικές καθηλώσεις από εξελιγμένες συνειδήσεις που δεν προέβησαν στο επόμενο βήμα μερισμού, ελευθερίας και υπέρβασης.

Προσθέτουμε τώρα έναν τρίτο παράγοντα που είναι συναφής με την ελευθερία αλλά και τον μερισμό: την υπέρβαση ως μια διάσταση του πνεύματος.

Μπορούμε να πούμε ότι η εξέλιξη της συνείδησής μας - την ίδια ώρα που είναι εκτεθειμένη πχ στον πόνο ή στην συμπάθεια ή στα «ηθικά συναισθήματα» - όπως θα έλεγε ο Άνταμ Σμιθ - που βασίζονται πάνω σε μια συμπαθητική προσομοιωτή φαντασία ή στον «ηθικό νόμο μέσα μας» [5] όπως θα έλεγε ο Καντ την ίδια ώρα η συνείδηση πρέπει και μπορεί να σταθεί σε μια συνθήκη απομονωμένης ενότητας και υπερβατικότητας, να μπορεί να αποσπασθεί και ταυτόχρονα να είναι εργώδης στο επίπεδο της αλληλεγγυότητας και της αβλάβειας στο φυσικό πεδίο και μέσα από αυτή την ικανότητα πνευματικής τάσης να καθίσταται διατηρήσιμη η ελευθερία.


Μερισμός & αναίρεση του φυσικού & ψυχολογικού φορτίου
Αν τώρα θέλουμε να αναλύσουμε κάπως βαθύτερα το μερισμό μπορούμε να πούμε ότι ο μερισμός είναι εργασιακός αλλά και αισθαντικός, βασίζεται σε εννοιακή κατανόηση και όχι σε μια συνειδησιακή ή νοητική απλοϊκότητα, είναι ομαδοποιητικός - δηλαδή κάνει υπέρβαση του αξεπέραστου δακτυλίου της ατομικοποίησης - ενώ παράλληλα είναι και ενορατικός υπερβαίνοντας την νοητικοποίηση του ανθρώπου.

Εδω ακριβώς ερχόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη συνθήκη:
«Ο μερισμός είναι υπαρξιακός και υπό την έννοια την υπαρξιακή αίρει και το φυσικό και το ψυχολογικό και το ψυχικό φορτίο της ύπαρξης»

Έτσι οδηγούμαστε σε μια μεγάλη εξελικτική κρίση στην υπαρξιακή μετουσίωση της συνειδητότητας και της ζωής που θα μπορούσε κανείς να την παρομοιάσει στην πορεία ολοκλήρωσής της με αυτό που στον Δυτικό μυστικισμό και Χριστιανισμό έχει ονομαστεί ως «Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής».[6] Είναι μια άρση του Σταυρού μετά την διαδικασία μερισμού του πλούσιου νέου.
Σε μια τέτοια τραγική βίωση που αναζητά μια μετατραγικότητα και αισιώτητα έχουν βρεθεί υπαρξιστές φιλόσοφοι και πολλά ιστορικά πρόσωπα στην παγκόσμια ιστορία. Αυτή η υπαρξιακή κρίση πρέπει να λήγει με μια καταλλαγή μερισμού, με μια αναγνώριση μερισμού στην ύπαρξη και με μια θεμελιώδη αναζήτηση του υπερβατικού, όχι με όρους απλοϊκότητας.




Φωτό:Wikimedia
Εξάλλου αποκλείεται - από την τραγικότητα και τον υπαρξιακό χαρακτήρα της εμπλοκής - να λειτουργήσει αυτή η απλοϊκότητα. Η εννοιακή, η υπαρξιακή και η υπερβατική μέριμνα είναι θεμελιωδώς αλληλένδετες. Η εννοιακή μέριμνα απηχεί της αιτιώδης σχέσης και το γνωστικό γίγνεσθαι όπου ο ορών είναι αγνή γνώση αλλά κοιτάζει τις παρουσιαζόμενες ιδέες διαμέσου του νου. Η υπαρξιακή μέριμνα αφορά την απόδοση, την εξάλειψη και την ολοκλήρωση μέσα στο Είναι της αναφορικότητας της συνείδησης, αφορά την υπέρβαση της αιτιατής παράστασης μέσα σε πνευματική εμπειρία και η υπέρβαση αφορά τελικά την αντίληψη ενός υπαρξιακού μετατραγικού επέκεινα ή υπό το φως αυτού του μετατραγικού επέκεινα την αντίληψη του κόσμου. Ας έρθουμε όμως τώρα σε ένα διττό πεδίο που πραγματικά βλέπουμε πόσο δύσκολη είναι η πραγμάτωση του μερισμού.

Μερισμός και καθημερινή βιωματική αξίωση
Η πραγμάτωση του μερισμού είναι εξαιρετικά δύσκολη στο πεδίο της οικονομίας και της διαλογικότητας της επικοινωνίας της συνείδησης. Είναι δύο πεδία στα οποία εκδηλώνονται πολύ έντονα η χωριστικότητα και ο ναρκισσισμός ως παρενέργειες της ατομικοποίησης και της νοητικοποίησης της ζωικότητας και αυτό είναι το δύσκολο σημείο στο οποίο πρέπει να δοθεί όλη η εκπαιδευτική έμφαση.

Για παράδειγμα, στην ψυχολογία, η εξελικτική και η υπαρξιακή κλίμακα των αξιών του Αβραάμ Μάσλοου, έχει δοθεί ένας οδικός χάρτης - μια απλοϊκότητα υπό μια έννοια - και αυτό κρίνεται εκ του αποτελέσματος στο πεδίο της εκπαίδευσης. Δυστυχώς τέτοιες διδασκαλίες δεν μπόρεσαν να οργανωθούν πραγματικά με συστημικό και βιωματικό τρόπο που θα επέτρεπε σε όποιον είχε το απαιτούμενο ενδιαφέρον να εξέλθει από την αμεριμνησία, την ιδιοτελή άρνηση του μερισμού, την καθήλωση στην ιδιοτέλεια και να οδηγηθεί τελικά στην οντολογική, στην κοινωνική και στην βιωματική του αξίωση, μέσα στην καθημερινότητά του. [7]

Όμως ας έρθουμε στην τραγική εικόνα του μη μερισμού. Δεν έχει κανείς παρά να ταξιδέψει σε μια εικόνα της Αφρικής ή στις φαβέλες (φτωχογειτονιές) της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής ή στο περιθώριο των αναπτυγμένων κοινωνιών για να δει την αναλγησία του χωριστικού «ανθρώπου των αγορών», που τόσο θα αντιπαθούσε ο Άνταμ Σμιθ.
Δεν έχει επίσης κανείς παρά να δει πόσες ιδέες ή πόση εξέλιξη χάθηκε επειδή αρνηθήκαμε να αναγνωρίσουμε την ποιότητα η τις ιδέες που εκφράζονται διαμέσου κάποιου άλλου.
Δεν υπήρξαν πολλοί σαν τον Ralph Waldo Emerson που είπε ότι:
«Δε θ’ αποποιηθώ μικρόπρεπα την απεραντοσύνη του καλού, γιατί άκουσα πώς ήλθε σε άλλους με κάποια διαφορετική μορφή» [8]

Τώρα πια είμαστε αντιμέτωποι με μια θυσιαστική πίεση και ποδηγέτηση για μερισμό για λόγους βιωσιμότητας υπό αναγκαστικές συνθήκες, γιατί το δικό μας έλλειμμα αντικατοπτρίζεται διαλεκτικά στην ιστορική στρέβλωση.

Μερισμός & εξουσιαστικές & απελευθερωτικές ιεραρχίες
Ο μερισμός λειτουργεί τόσο μέσα από την ατομική όσο μέσα και από την κοινοτική απόδοση. Λειτουργεί συνθετικά προάγοντας την σύνθεση και αφορά όλη την ευρύτητα του φάσματος. Το φαινόμενο του οργανισμού είναι ένας πολυσύνθετος μερισμός στον οποίο ειδικό κεντρικό ρόλο παίζουν οι αδένες, το κεντρικό σύστημα, το αίμα και η κυκλοφορία του, τα συστήματα μεταβολισμού και οργανικής ολοκλήρωσης. Εδώ δεν παρατηρούμε αυτό που θα λέγαμε τον κυτταρικό ναρκισσισμό παρά μόνο στις νεοπλασίες.
Κατ’ αντίστοιχο τρόπο θα μπορούσε να πει κανείς ότι στην κοινωνική συγκρότηση η ιεραρχικότητα δεν βασίζεται στον ναρκισσισμό αλλά στην σημαντικότητα των εκπροσωπουμένων αρχών, στον μερισμό των αρχών αυτών. Δυστυχώς ο κοινωνικός και ψυχολογικός ναρκισσισμός είναι το διέπον στοιχείο στις βασικές λειτουργίες της πολιτικής κοινωνίας.
Παράλληλα, ο πολιτισμός ως φαινόμενο είναι φασματικός, είναι πολυτομεακός και ο κάθε τομέας δυστυχώς λειτουργεί με τον δικό του ναρκισσισμό και αποφεύγει την σύνθεση και την αλληλεπίδραση με τους άλλους.

Δύο τομείς, η πολιτική και η οικονομία έχουν εξαιρετική διασύνδεση η οποία όμως είναι φτωχή σε ποιότητα. Είναι τομείς που εκφράζουν την κύρια δυναμική του ναρκισσισμού όπως ενίοτε στο παρελθόν έκφρασαν η θρησκεία με την πολιτική ή αναπτύσσεται στις σχέσεις μεταξύ τέχνης, επιστήμης και θρησκείας. Η εκπαίδευση και ο τομέας της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας λειτουργούν επίσης με τον ιδιαίτερο δικό τους ναρκισσισμό κατά περίπτωση.

Υπάρχουν σημεία συνθέσεως:
1.πρωταρχικά είναι η εκπαίδευση
2.κατά δεύτερο λόγο η πολιτική και
3.οπωσδήποτε οι ανθρώπινες σχέσεις και η καθημερινή οργάνωση της ζωής.

Θα λέγαμε ότι είναι τα τρία βασικά χρώματα που διέπουν κατασταλτικά την ανθρωπότητα και την ιστορική εξέλιξη του πολιτισμού της και την ζωή του ανθρώπου μέσα στο κοινωνικό του αρχιπέλαγος.

Ταυτόχρονα επίσης δεν αναπτύσσεται η σύνθεση μεταξύ της σκέψης, του συναισθήματος, της αισθαντικότητας, του ενστίκτου και της αίσθησης, πολύ δε περισσότερο αν συμπεριλάβουμε την ενόραση ή την υπερβατικότητα της συνείδησης, τις πνευματικές εμπειρίες της συνείδησης στις διαστάσεις του συνειδητού.
Το κύριο αδιέξοδο βρίσκεται στην ολοκλήρωση του κινήτρου στη θέληση για το καλό και σε μια μετατόπιση της αίσθησης ταυτότητας στην ομαδικότητα χωρίς την απώλεια ίχνους ελευθερίας αλλά με μια δυναμική υπερβατικής δημιουργικότητας.
Περνάμε σε μια κρίση όπου καθοριστική για την βιωσιμότητα του ανθρώπου είναι η ολοκλήρωση του μερισμού και της ομαδικότητας, η ολοκλήρωση της ενόρασης και της αποσύνδεσης - σε τελική ανάλυση - της ζωής μέσα από την θέληση για το καλό, την αλτρουιστική θέληση και την κυκλοφορία των ιδεών στο υλιστικό πεδίο του πολιτισμού που είναι πεδίο διένεξης και ζωικών - με την αρχέγονη έννοια - ζωτικών χώρων.
Οι σημερινές ιεραρχίες εσωτερικού και εξωτερικού ναρκισσισμού είναι ανάγκη να αντικατασταθούν από ιεραρχίες εσωτερικού και εξωτερικού μερισμού, απελευθερωτικές, βαθύτερα υποκειμενικές, μη εξουσιαστικές, που βασίζονται σε μια αμοιβαιότητα συνεργατικής αναγνώρισης και σε μια ομαδικότητα στις οποίες το λειτουργικό στοιχείο της ατομικής ποιότητας θα είναι φορέας ομαδικότητας, μερισμού και υπερβατικότητας.

Η επίτευξη του μερισμού, της ομαδικότητας και της ενορατικής υπερβατικότητας της συνείδησης θα οδηγήσει σε μια νέα ανθρωπολογική εφέλκυση και εντύπωση, σε μια νέα επαφή και προσέγγιση στο είναι, στον λόγο και την ολότητα.
Παράλληλα θα αποκαλυφθεί ότι τα ζητήματα που μας απασχολούν στην καθημερινότητά μας επιλύονται δια της μείζονος διαδικασίας αυτόματα. Καθίστανται επουσιώδη και μη καθοριστικά.

Για τους επικριτές του μερισμού
Θα κλείσουμε την αναφορά μας στον μερισμό με αυτούς που είναι επικριτές του ή αυτούς που θεωρούν ότι μέσα από την ανταγωνιστικότητα, την χωριστικότητα και την ισχύ λειτουργεί ένα «Αόρατο Χέρι» του μερισμού. Όμως, ο μερισμός πρέπει να ‘ναι καταρχήν ολιστικός. Θα μπορέσει άραγε κανείς να διαγνώσει την ολιστικότητα, την συστημικότητα και την συνθετικότητα στους κανόνες της αγοράς;

Η ατομικιστική μορφή οργάνωσης – στη φυσιολογία και τη βιολογία το ξέρουμε αυτό πολύ καλά - δεν είναι επαρκής, έχει πολύ φτωχά και μικρής διάρκειας αποτελέσματα βιωσιμότητας. Είναι πολύ εγγύτερα στην μορφή της εντροπίας όπου όλα τα στοιχεία είναι αποσυντεθημένα στην ατομικότητα τους τελικά. Στην ατομικότητα δεν διασφαλίζεται η ενεργότητα. Η ατομικότητά μας αποδίδει επειδή έχουμε βασιστεί πάνω σε ένα θεμέλιο μερισμού γι’ αυτό αλλά και αυτό έχει τα όριά του και απαιτεί μια μετεξέλιξη. Το θεμέλιο του μερισμού, η ατομικότητά μας και η μετεξέλιξη πρέπει να τίθενται ακριβώς στην λογική της ομαδικότητας και αυτό μπορεί κανείς να το ισχυριστεί με την έννοια της συμμετρικότητας της δομής και της ύλης αλλά και την συμμετρικότητα την μαθηματική, της λογικής δομής την εναλλακτικότητά της, τελικά την ομαδικότητα της που μπορεί να επιλύσει ζητήματα κλίμακας και δυνάμεως πολύ πιο παραγωγικά και βιώσιμα.


Αναφορές
[1] Κατά Ματθαίον, Κεφ ΙΘ, εκδόσεις Βιβλική Εταιρία
[2] Κατά Ματθαίον, Κεφ Ε, εκδόσεις Βιβλική Εταιρία
[3] Κατά Ματθαίον, Κεφ ΚΕ, εκδόσεις Βιβλική Εταιρία
[4] Ήταν ο θεός όλων των ενάρξεων και των διαβάσεων, όπως είναι οι θύρες, οι πύλες και οι γέφυρες… Ο Ιανός απεικονιζόταν συχνά με δύο πρόσωπα και αποκαλείτο Janus bifrons, δηλαδή διπρόσωπος Ιανός. … Στο ρόλο του ως Φύλακα των Εισόδων και των Εξόδων, κρύβεται ίσως το θεμέλιο της πεποίθησης ότι ο συγκεκριμένος θεός αντιπροσώπευε τις ενάρξεις. .. Πηγή; http://el.wikipedia.org Ιανός
[5] FISCHER-FABIAN S, 2008, Άνθρωποι που άλλαξαν τον κόσμο, εκδόσεις Κονιδάρη, σελ218
«Δυο πράγματα γεμίζουν την ψυχή με διαρκώς ανανεούμενο και ολοένα αυξανόμενο θαυμασμό και σεβασμό: ο έναστρος ουρανός από πάνω μου και ο ηθικός νόμος μέσα μου»
[6] Assagioli Roberto, Η σκοτεινή νύχτα της ψυχής, 2010, www.solon.org.gr (Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, του Roberto Assagioli)
[7] Ζήσης Ιωάννης, ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ, 2010, www.solon.org.gr
[8] Emerson Ralph Waldo, «ΔΟΚΙΜΙΑ» (ESSAYS), 2010, www.solon.org.gr, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΟΛΟΥ


14 Μαΐου 2010

Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας
Μέλος της γραμματείας της ΜΚΟ Σόλων
ioanniszisis@solon.org.gr