Αγνώστου
Επί μήνες επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση λοβοτομής του ελληνικού λαού, που καλείται να φάει το παραμύθι ότι «δεν υπάρχει σάλιο» και ότι η «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας» περνάει μέσα από τον πλήρη εξανδραποδισμό του εργάτη, του άνεργου, του βιοπαλαιστή!
Αλλά «πού πήγαν τα λεφτά», εκείνα δηλαδή τα λεφτά που τα... έψαχνε ο Παπανδρέου προεκλογικά;
Ιδού!
***
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, το Ενεργητικό του τραπεζικού τομέα στην Ελλάδα ανερχόταν στα τέλη του 2000 στα 233 δισ. ευρώ.
Προσέξτε:
Μετά από μια θητεία του ΠΑΣΟΚ κι άλλη μία της ΝΔ, στα τέλη του 2009, το σύνολο του Ενεργητικού του τραπεζικού τομέα, δηλαδή ο συνολικός πλούτος που έχουν ενθυλακώσει οι τράπεζες, υπερδιπλασιάστηκε και εκτοξεύτηκε στο αστρονομικό ποσό των 579 δισεκατομμυρίων ευρώ!
Αυξήθηκε, δηλαδή, κατά 148% έναντι του 2000 και κατά 110% έναντι του 2004, όταν το Ενεργητικό των τραπεζών αποτιμήθηκε στα 275 δισ. ευρώ.
*
Με άλλα λόγια:
Οση ακριβώς είναι η εκτίναξη του δημόσιου χρέους, κοντά στα 300 δισ., τόση (και ακόμα παραπάνω!) είναι η αύξηση του αμύθητου πλούτου που ομολογούν ότι απέσπασαν οι τράπεζες μέσα στην αντίστοιχη δεκαετία!
Σύμφωνα δε με τα στοιχεία του Σεπτέμβρη του 2009, από αυτά τα 579 δισ., τα 400 (!) έχουν καταληστευθεί (σ.σ.: «νόμιμα και ηθικά») από επτά μόνο τράπεζες, τις Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς, ΑΤΕ, Εμπορική, Marfin!
*
Γιατί, επομένως, «ψάχνουν» να βρουν, τάχα, πώς προέκυψε το δημόσιο χρέος;
Νάτο, εδώ μπροστά τους είναι που ορθώνεται «ολοζώντανο» και «ακέραιο» το δημόσιο χρέος της Ελλάδας!
Τα λεφτά που «βούτηξε» πριν και μετά την κρίση η χρηματιστική ολιγαρχία (δηλαδή, η σύμφυση τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου που συνθέτουν το χρηματιστικό κεφάλαιο) ανέρχονται στα 346 δισ. ευρώ (!) από το 2000 και στα 304 δισ. ευρώ από το 2004!
*
Να, λοιπόν, ποιοι τα «έφαγαν»! Να ποιοι τα κατέχουν! Εχουν ονοματεπώνυμα, έχουν διευθύνσεις!
Να από ποιους να πάνε να τα ζητήσουν!
Να πού βρίσκονται όσα δημιούργησαν οι εργαζόμενοι, να ποιοι καρπώθηκαν τον πλούτο που γέννησε η δουλειά του λαού.
Και να ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να πληρώσουν, αλλά που ο «σοσιαλιστής» κ. Παπανδρέου δεν τους ζητάει πεντάρα...
*
Το επιπλέον ποσό των 350 δισ. ευρώ που «άρμεξε» μια κάστα πλουτοκρατών
- μιλάμε για τον πλούτο μόλις μιας ντουζίνας τραπεζών που ξεπερνά ολόκληρο το ετήσιο ΑΕΠ της χώρας (!) - ισούται επί το 10πλάσιο με το δημοσιονομικό έλλειμμα του προϋπολογισμού και ξεπερνάει το σύνολο του δημόσιου χρέους της χώρας!
***
Πέρα, όμως, από τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, που αποτυπώνουν τον αμύθητο πλούτο που έχει σφετεριστεί μια κάστα ολιγαρχών και ταυτόχρονα δηλώνει τη σαθρή βάση της καπιταλιστικής οικονομίας αφού μια χούφτα πλουτοκρατών παίζοντας με το «πλασματικό χρήμα» και κερδοσκοπώντας πάνω σε «φούσκες», απαιτεί να κατέχει πλούτο υπερδιπλάσιο ολόκληρου του ΑΕΠ της χώρας, υπάρχει μακρά αλυσίδα αποδείξεων, εξίσου αποκαλυπτικών σχετικά με το περίφημο ερώτημα «αν υπάρχουν λεφτά».
Συγκεκριμένα:
1 Ως γνωστόν, μέσω των «οφ σορ» δεν κάνουν τις συναλλαγές τους ούτε συνταξιούχοι, ούτε άνεργοι, ούτε μισθωτοί. Αλλοι τις κάνουν... Σύμφωνα, λοιπόν, με τις αναφορές από το λεγόμενο Παγκόσμιο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης, αλλά και εκτιμήσεις των επιτελών του τμήματος Οικονομικών Ερευνών του ΣΔΟΕ (εφημερίδα «Νέα», 11/5/2009), οι ελληνικών συμφερόντων «οφ σορ» εταιρείες υπερβαίνουν τις 10.000 (!) και διακινούν ετησίως περί τα 500 δισ. ευρώ! «Αυτά είναι λεφτά»!
*
2 Οι καταθέσεις και οι συμφωνίες επαναγοράς (τα περίφημα repos) των επιχειρήσεων στις τράπεζες από 160 δισ. ευρώ το 2004 εκτινάχτηκαν στα 277 δισ. ευρώ μέχρι το Νοέμβρη του 2009. Δηλαδή, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, οι «ραντιέρηδες» (κατά τη ρήση του Αντρέα Παπανδρέου) αύξησαν σε μια πενταετία το χρήμα που διαθέτουν κατά 117 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 73%). «Είναι πολλά τα λεφτά»!
*
3 Οι καταθέσεις προθεσμίας των επιχειρήσεων και των ιδιωτών στις τράπεζες, όπως βεβαιώνει και πάλι η Τράπεζα της Ελλάδας, από 36 δισ. ευρώ το 2004 έφτασαν στα 136 δισ. ευρώ το Νοέμβρη του 2009. Εκείνες οι καταθέσεις δηλαδή που κατά τεκμήριο αφορούν σε μορφή κατάθεσης των πλουσιότερων κοινωνικά στρωμάτων, αυξήθηκαν σε μια πενταετία κατά 100 δισ. ευρώ (ποσοστό αύξησης 278%). Κι άλλα λεφτά!
*
4 Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «δεν υπάρχει σάλιο» για τους ανέργους (χωρίς βέβαια να εξηγεί πώς τα χρήματα των εργαζομένων που παρακρατούνται στην πηγή «κάνουν φτερά» μέχρι να φτάσουν στον ΟΑΕΔ). Την ίδια ώρα η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει τη χρηματοδότηση με 10 δισ. ευρώ των μεγαλοεπιχειρηματιών μέσω του ΕΣΠΑ, με άλλα 7,2 δισ. ευρώ μέσω του Επενδυτικού Νόμου, με άλλα 6 δισ. ευρώ μέσω των περιβόητων «Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα», με άλλα 4 δισ. ευρώ που χαρίζονται για τις πληρωμές των ασφαλιστικών εισφορών που οφείλουν οι εργοδότες. «Βρέχει» λεφτά!
*
5 Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που κατατέθηκαν για τη φοροδιαφυγή στη Βουλή από το υπουργείο Οικονομικών (31/3/2007), από τα 17,7 δισ. ευρώ βεβαιωμένα και ληξιπρόθεσμα χρέη προς τις εφορίες, τα 15 δισ. ευρώ, δηλαδή πάνω από το 85% της φοροδιαφυγής, προέρχονται από 6.000 μεγαλο-οφειλέτες (υπάρχουν διευθύνσεις και ονόματα) που απαρτίζουν τον κόσμο της «ευπατρίδου» πλουτοκρατίας. Γιατί δεν τους ζητούν τα λεφτά;
*
6 Το έλλειμμα ισούται με τα ακόμα 30 δισ. ευρώ των ανενεργών καταθέσεων του εφοπλιστικού κεφαλαίου στις εγχώριες τράπεζες και φυσικά ισούται - παρά κάτι - με το ποσό των 28 δισ. ευρώ που εγγυήθηκε το ελληνικό κράτος στις τράπεζες για να «σωθούν» από την κρίση! «Υπάρχουν λεφτά»;!
*
7 Το έλλειμμα ισούται - παρά κάτι - με την απόφαση του Συμβουλίου Αμυνας για εξοπλιστικά προγράμματα ΝΑΤΟικού χαρακτήρα ύψους 27 δισ. ευρώ για την περίοδο 2006 - 2015, όταν ήδη οι εξοπλιστικές δαπάνες της προηγούμενης δεκαετίας, 1996 - 2005, ξεπέρασαν τα 20 δισ. ευρώ, και χωρίς να υπολογίζονται οι γαλλικές φρεγάτες που θα φορτωθούμε επιπλέον ως επιστέγασμα της... στήριξης του Σαρκοζί ή το 1 εκατομμύριο ημερησίως που στοιχίζει η «εθνική κυριαρχία» στο... Αφγανιστάν! Κι άλλα λεφτά!
*
8 Το έλλειμμα ισούται με τα... μισά (!) και μόνο καθαρά κέρδη που βάσει των ισολογισμών τους σημείωσαν τη δεκαετία 2000 - 2009 οι εισηγμένοι στο χρηματιστήριο βιομήχανοι, εργολάβοι, τραπεζίτες και εφοπλιστές και τα οποία ξεπερνούν τα 60 δισ. ευρώ! «Τρελαθήκανε» στα λεφτά!
***
Έτσι δημιουργούνται τα χρέη και τα ελλείμματα στο δημόσιο ταμείο, το οποίο δεν αποτελεί παρά δοχείο μέσω του οποίου ο πλούτος που παράγει ο ελληνικός λαός «μεταγγίζεται» στα ιδιωτικά ταμεία της πλουτοκρατίας.
*
Η απάντηση στο ερώτημα «αν υπάρχουν λεφτά» είναι προφανής.
Και φυσικά, τα λεφτά αυτά υπάρχουν. Ούτε εξανεμίστηκαν, ούτε εξαερώθηκαν.
Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010
Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010
Ελλάδα: όμηρος οικονομικών δολοφόνων
του Στ. Κούλογλου
Πηγή: http://tvxs.gr
Ενώ η Ελλάδα ετοιμάζεται να βγει στην γύρα για νέο δάνειο, ένας από τους οίκους αξιολόγησης, τους νέους αφέντες του πλανήτη, υποβάθμισε προχθές τέσσερις ελληνικές τράπεζες. Μόλις χθες, δύο ακόμη οίκοι "αξιολόγησης" έσπρωξαν την χώρα ακόμη πιο βαθιά μέσα στο τάφο: ο οίκος Standard & Poor's ανακοίνωσε ότι ενδέχεται να υποβαθμίσει την αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας ενώ ειδικός του οίκου Moody's συμπλήρωσε ότι « μια νέα υποβάθμιση .. είναι πιθανή εντός ενός μήνα».
Οι κινήσεις των τριών οίκων εκτόξευσαν τα επιτόκια με τα οποία θα πρέπει να δανεισθεί η Ελλάδα. Ολα πλέον κρέμονται σε μια κλωστή και εξαρτώνται από ένα νεύμα ή μια δήλωση των απεσταλμένων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κλπ. που ήταν αυτές τις μέρες στην Αθήνα για να ελέγξουν την ελληνική οικονομία. Αυτό το "μικτό κλιμάκιο" ζήτησε από την κυβέρνηση νέο πακέτο πρόσθετων μέτρων ύψους 3,5 δισ. ευρώ που σημαίνει ακόμη μεγαλύτερες περικοπές στην υγεία, την εκπαίδευση και τους μισθούς. Όμως η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά: είναι πλέον όμηρος των οικονομικών δολοφόνων.
Στο βιβλίο του Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου, ο Τζoν Πέρκινς περιγράφει «από τα μέσα» τον μηχανισμό πολιτικής και υποδούλωσης φτωχών χωρών από τις ΗΠΑ. Ο Πέρκινς δούλευε τη δεκαετία του '70 για λογαριασμό μιας εταιρείας μελετών, η οποία συνεργαζόταν με την κυβέρνηση της Ουάσινγκτον, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, που υποτίθεται ότι είχε σκοπό της να βοηθήσει την ανάπτυξη των χωρών του Τρίτου Κόσμου.
Το μεγάλο όπλο των οικονομικών δολοφόνων ήταν το εξωτερικό χρέος. Ο Πέρκινς και οι συνάδελφοί του πήγαιναν σε μια χώρα-στόχο, συναντούσαν τον Πρόεδρο της και του πρότειναν μεγάλα έργα για τον εκσυγχρονισμό της. Οι ιθαγενείς δεν έπρεπε να ανησυχούν για το γεγονός ότι δεν είχαν χρήματα για την εκτέλεση των έργων: η Παγκόσμια Τράπεζα ήταν έτοιμη να τους χορηγήσει πλουσιοπάροχα δάνεια, αν και γνώριζε πολύ καλά ότι δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν. Σε λίγα χρόνια, τα δάνεια αυτά είχαν καταστήσει τη χώρα όμηρο των διεθνών οικονομικών κύκλων και της αμερικανικής κυβέρνησης.
Η τελευταία είχε πλέον στο χέρι την υπερχρεωμένη χώρα, υποχρεώνοντάς την να ακολουθεί πιστά την εξωτερική της πολιτική. Από την πλευρά τους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα επέβαλλαν αυστηρότατα μέτρα λιτότητας, που προκαλούσαν ύφεση και μεγαλύτερη φτώχεια, ενώ συνοδεύονταν από μέτρα περιορισμού του δημόσιου τομέα και εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις. Λίγο πριν την πλήρη κοινωνική και οικονομική κατάρρευση, οι μεγάλες διεθνείς εταιρείες αγόραζαν μπιτ παρά τις δημόσιες επιχειρήσεις. Κάπως έτσι στη Βολιβία ιδιωτικοποιήθηκε ακόμη και το νερό της βροχής.
Τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά μόνο οι τεχνικές έχουν αλλάξει. Το εξωτερικό χρέος παραμένει το βασικό όπλο εκβιασμού. Η πρόοδος των επικοινωνιών και η πλήρης επικράτηση σε παγκόσμιο επίπεδο της ασυδοσίας των αγορών έχουν φέρει στο προσκήνιο και άλλους παίκτες, όπως π.χ. η Goldman Sachs.
Η συγκεκριμένη τράπεζα και οι όμοιές της, μαζί με τους διάφορους οίκους που με ύφος αυθεντίας αξιολογούν εθνικές οικονομίες, έχουν μεγάλες ευθύνες για το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθεί να διαμορφώνει τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις και, όπως παλιότερα η Παγκόσμια Τράπεζα και οι οικονομικοί δολοφόνοι, να επισκέπτεται τους ηγέτες των ευάλωτων χωρών.Σύμφωνα με τους «New York Times», μια αποστολή της Goldman Sachs, με επικεφαλής το νούμερο δύο της τράπεζας Gary Cohn, έφθασε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 2009. Η Goldman Sachs, έγραψε η γαλλική «Liberation», «αισθανόταν περίπου σαν στο σπίτι της», ενώ ο Gary Cohn είχε συναντήσει τουλάχιστον δύο φορές τον Έλληνα πρωθυπουργό. H τράπεζα προσφέρθηκε να βοηθήσει για την ελάφρυνση του ελληνικού ελλείμματος, που μόλις είχε ανακοινωθεί ότι πλησίαζε το 13%.
Αυτό δεν εμπόδισε την ίδια τράπεζα να αφήσει να διαρρεύσει τον Ιανουάριο, μέσω των «Financial Times», ότι η Κίνα αρνήθηκε να αγοράσει 25 δισ. ευρώ του ελληνικού δανείου, όπως είχε προτείνει στο Πεκίνο η Goldman Sachs. Η είδηση ήταν αστεία, καθώς κανένα κράτος δεν αγοράζει 25 δισ. ευρώ χρέους μεμιάς, αλλά προκάλεσε διεθνώς την εντύπωση ότι η ελληνική οικονομία καταρρέει. Συγχρόνως, και παρότι δεν είχε σταματήσει να συμβουλεύει την ελληνική κυβέρνηση, η τράπεζα συνιστούσε στους πελάτες της να αγοράσουν ομόλογα που προεξοφλούσαν ότι υπάρχει κίνδυνος με την Ελλάδα.
Έτσι κάπως η Ελλάδα βρέθηκε στα γόνατα από το μεγάλο κερδοσκοπικό παιχνίδι, αναγκασμένη να δανείζεται με δυσθεώρητα επιτόκια. Ύστερα, τη σκυτάλη πήρε η κυρία Μέρκελ και οι σύμμαχοί της στις Βρυξέλλες, που με ποταπό ύφος απαίτησαν από την ελληνική κυβέρνηση να πάρει σκληρά μέτρα, υπό τις τεχνικές οδηγίες του πάντα επίκαιρου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ο Έλληνας πρωθυπουργός γύρισε σαν βρεγμένη γάτα στην Αθήνα, παραδεχόμενος ότι ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας είχε εκχωρηθεί.
Στους αντίποδες των προεκλογικών του υποσχέσεων, το ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε μια σειρά σκληρά μέτρα που θα μαραζώσουν ό,τι έχει μείνει από την ελληνική οικονομία. Θα ακολουθήσουν και άλλα. Ύστερα, η Ευρώπη θα κοιτάξει να βοηθήσει τη δεινοπαθούσα χώρα με κάποιο έκτακτο πρόγραμμα, στο πλαίσιο του οποίου γερμανικά και ευρωπαϊκά κεφάλαια θα αγοράσουν φθηνά μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις, που το πρόγραμμα έκτακτης βοήθειας θα έχει επιβάλλει να ιδιωτικοποιηθούν.
Πηγή: http://tvxs.gr
Ενώ η Ελλάδα ετοιμάζεται να βγει στην γύρα για νέο δάνειο, ένας από τους οίκους αξιολόγησης, τους νέους αφέντες του πλανήτη, υποβάθμισε προχθές τέσσερις ελληνικές τράπεζες. Μόλις χθες, δύο ακόμη οίκοι "αξιολόγησης" έσπρωξαν την χώρα ακόμη πιο βαθιά μέσα στο τάφο: ο οίκος Standard & Poor's ανακοίνωσε ότι ενδέχεται να υποβαθμίσει την αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας ενώ ειδικός του οίκου Moody's συμπλήρωσε ότι « μια νέα υποβάθμιση .. είναι πιθανή εντός ενός μήνα».
Οι κινήσεις των τριών οίκων εκτόξευσαν τα επιτόκια με τα οποία θα πρέπει να δανεισθεί η Ελλάδα. Ολα πλέον κρέμονται σε μια κλωστή και εξαρτώνται από ένα νεύμα ή μια δήλωση των απεσταλμένων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κλπ. που ήταν αυτές τις μέρες στην Αθήνα για να ελέγξουν την ελληνική οικονομία. Αυτό το "μικτό κλιμάκιο" ζήτησε από την κυβέρνηση νέο πακέτο πρόσθετων μέτρων ύψους 3,5 δισ. ευρώ που σημαίνει ακόμη μεγαλύτερες περικοπές στην υγεία, την εκπαίδευση και τους μισθούς. Όμως η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά: είναι πλέον όμηρος των οικονομικών δολοφόνων.
Στο βιβλίο του Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου, ο Τζoν Πέρκινς περιγράφει «από τα μέσα» τον μηχανισμό πολιτικής και υποδούλωσης φτωχών χωρών από τις ΗΠΑ. Ο Πέρκινς δούλευε τη δεκαετία του '70 για λογαριασμό μιας εταιρείας μελετών, η οποία συνεργαζόταν με την κυβέρνηση της Ουάσινγκτον, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, που υποτίθεται ότι είχε σκοπό της να βοηθήσει την ανάπτυξη των χωρών του Τρίτου Κόσμου.
Το μεγάλο όπλο των οικονομικών δολοφόνων ήταν το εξωτερικό χρέος. Ο Πέρκινς και οι συνάδελφοί του πήγαιναν σε μια χώρα-στόχο, συναντούσαν τον Πρόεδρο της και του πρότειναν μεγάλα έργα για τον εκσυγχρονισμό της. Οι ιθαγενείς δεν έπρεπε να ανησυχούν για το γεγονός ότι δεν είχαν χρήματα για την εκτέλεση των έργων: η Παγκόσμια Τράπεζα ήταν έτοιμη να τους χορηγήσει πλουσιοπάροχα δάνεια, αν και γνώριζε πολύ καλά ότι δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν. Σε λίγα χρόνια, τα δάνεια αυτά είχαν καταστήσει τη χώρα όμηρο των διεθνών οικονομικών κύκλων και της αμερικανικής κυβέρνησης.
Η τελευταία είχε πλέον στο χέρι την υπερχρεωμένη χώρα, υποχρεώνοντάς την να ακολουθεί πιστά την εξωτερική της πολιτική. Από την πλευρά τους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα επέβαλλαν αυστηρότατα μέτρα λιτότητας, που προκαλούσαν ύφεση και μεγαλύτερη φτώχεια, ενώ συνοδεύονταν από μέτρα περιορισμού του δημόσιου τομέα και εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις. Λίγο πριν την πλήρη κοινωνική και οικονομική κατάρρευση, οι μεγάλες διεθνείς εταιρείες αγόραζαν μπιτ παρά τις δημόσιες επιχειρήσεις. Κάπως έτσι στη Βολιβία ιδιωτικοποιήθηκε ακόμη και το νερό της βροχής.
Τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά μόνο οι τεχνικές έχουν αλλάξει. Το εξωτερικό χρέος παραμένει το βασικό όπλο εκβιασμού. Η πρόοδος των επικοινωνιών και η πλήρης επικράτηση σε παγκόσμιο επίπεδο της ασυδοσίας των αγορών έχουν φέρει στο προσκήνιο και άλλους παίκτες, όπως π.χ. η Goldman Sachs.
Η συγκεκριμένη τράπεζα και οι όμοιές της, μαζί με τους διάφορους οίκους που με ύφος αυθεντίας αξιολογούν εθνικές οικονομίες, έχουν μεγάλες ευθύνες για το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθεί να διαμορφώνει τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις και, όπως παλιότερα η Παγκόσμια Τράπεζα και οι οικονομικοί δολοφόνοι, να επισκέπτεται τους ηγέτες των ευάλωτων χωρών.Σύμφωνα με τους «New York Times», μια αποστολή της Goldman Sachs, με επικεφαλής το νούμερο δύο της τράπεζας Gary Cohn, έφθασε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 2009. Η Goldman Sachs, έγραψε η γαλλική «Liberation», «αισθανόταν περίπου σαν στο σπίτι της», ενώ ο Gary Cohn είχε συναντήσει τουλάχιστον δύο φορές τον Έλληνα πρωθυπουργό. H τράπεζα προσφέρθηκε να βοηθήσει για την ελάφρυνση του ελληνικού ελλείμματος, που μόλις είχε ανακοινωθεί ότι πλησίαζε το 13%.
Αυτό δεν εμπόδισε την ίδια τράπεζα να αφήσει να διαρρεύσει τον Ιανουάριο, μέσω των «Financial Times», ότι η Κίνα αρνήθηκε να αγοράσει 25 δισ. ευρώ του ελληνικού δανείου, όπως είχε προτείνει στο Πεκίνο η Goldman Sachs. Η είδηση ήταν αστεία, καθώς κανένα κράτος δεν αγοράζει 25 δισ. ευρώ χρέους μεμιάς, αλλά προκάλεσε διεθνώς την εντύπωση ότι η ελληνική οικονομία καταρρέει. Συγχρόνως, και παρότι δεν είχε σταματήσει να συμβουλεύει την ελληνική κυβέρνηση, η τράπεζα συνιστούσε στους πελάτες της να αγοράσουν ομόλογα που προεξοφλούσαν ότι υπάρχει κίνδυνος με την Ελλάδα.
Έτσι κάπως η Ελλάδα βρέθηκε στα γόνατα από το μεγάλο κερδοσκοπικό παιχνίδι, αναγκασμένη να δανείζεται με δυσθεώρητα επιτόκια. Ύστερα, τη σκυτάλη πήρε η κυρία Μέρκελ και οι σύμμαχοί της στις Βρυξέλλες, που με ποταπό ύφος απαίτησαν από την ελληνική κυβέρνηση να πάρει σκληρά μέτρα, υπό τις τεχνικές οδηγίες του πάντα επίκαιρου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ο Έλληνας πρωθυπουργός γύρισε σαν βρεγμένη γάτα στην Αθήνα, παραδεχόμενος ότι ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας είχε εκχωρηθεί.
Στους αντίποδες των προεκλογικών του υποσχέσεων, το ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε μια σειρά σκληρά μέτρα που θα μαραζώσουν ό,τι έχει μείνει από την ελληνική οικονομία. Θα ακολουθήσουν και άλλα. Ύστερα, η Ευρώπη θα κοιτάξει να βοηθήσει τη δεινοπαθούσα χώρα με κάποιο έκτακτο πρόγραμμα, στο πλαίσιο του οποίου γερμανικά και ευρωπαϊκά κεφάλαια θα αγοράσουν φθηνά μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις, που το πρόγραμμα έκτακτης βοήθειας θα έχει επιβάλλει να ιδιωτικοποιηθούν.
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
Ηθική οικονομική ανάπτυξη
του Αθανασίου Θεοδωράκη
Διάλογος με το άρθρο: «Είμαστε με τη ζωή, όχι με τον πλούτο» / της Ντανιέλ Μιτεράν
Πηγή: ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Με την ευκαιρία της αναδημοσίευσης της συνέντευξης της κ. Ντανιέλ Μιτεράν (Danielle Mitterand) παραθέτω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με το θέμα της ηθικής οικονομικής δραστηριότητας. Αναφέρει επί λέξει η πάντα δραστήρια Γαλλίδα σοσιαλίστρια: «το ίδρυμα "Φρανς λιμπερτέ" (FL) προωθεί ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης, που θα στηρίζεται σε ανθρώπινες και οικολογικές βάσεις. Προσπαθεί τέλος, ο μη εμπορευματικός και νομισματικός πλούτος να ληφθεί υπόψη σε αυτό το διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης. Γι' αυτό υποστηρίζει τους παράγοντες της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας και εμπλέκεται στην επιλογή μιας ανθρωπιστικής και υπεύθυνης κοινωνίας».
Οι συζητήσεις σχετικά με το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα μας αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) γενικότερα έχουν ενταθεί. Οικονομολόγοι, επιστημονικά σωματεία, πολιτικά κόμματα, συνδικάτα, ενώσεις πολιτών κ.ο.κ, αναζητούν πειστικές λύσεις και νέους τρόπους προσέγγισης των προβλημάτων. Δείκτες, πίνακες, συγκρίσεις και στατιστικές επιστρατεύονται για να αποδείξουν το «δέον γενέσθαι»: η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο, δυναμικό μοντέλο ανάπτυξης, ενώ όλοι οι δείκτες σήμερα είναι αρνητικοί, οι αριθμοί ανελέητοι και η κρίση διευρύνεται.
Η εξελισσόμενη οικονομική κρίση ανέδειξε την ευθύνη του ασύδοτου καπιταλισμού και κατέστησε σαφές ότι το κράτος και γενικότερα η οργανωμένη κοινωνία πρέπει να ορίσουν τους νέους κανόνες του παιχνιδιού. Οι τάσεις που αναπτύσσονται αφορούν μια ευρεία προβληματική («πράσινη ανάπτυξη», ενίσχυση του κράτους με εθνικοποιήσεις τραπεζών, κοινωνική οικονομία, εισαγωγή νέων μηχανισμών και αρχών ελέγχου σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, αλληλεγγύη γενεών και ρόλος της τρίτης ηλικίας, κ.λπ) και έχουν διεπιστημονικό χαρακτήρα.
Πέραν όμως των διαφόρων θεωρητικών προσεγγίσεων, ενδιαφέρον έχει η αναζήτηση εναλλακτικών μορφών οικονομικής δράσης που είναι κοινωνικά χρήσιμη και αποδεκτή. Επανέρχεται στην ουσία έντονα το στοιχείο της ηθικής, κάτι το οποίο θεωρούνταν ξεπερασμένο ή και καταδικαστέο στα πλαίσια της κυρίαρχης λογικής του «πολιτικώς ορθού», της περασμένης δεκαετίας.
Όμως παρά τα ευνόητα υποβόσκουν μεγάλα διλήμματα. Διλήμματα επιλογών, στόχων, συμπεριφορών και αξιών. Και δεν είναι βεβαίως τεχνικό το θέμα: το ότι η τάδε χώρα έχει καλά αποτελέσματα δεν σημαίνει ότι το μοντέλο της θα δώσει και εδώ τα ίδια πράγματα. Οι οικονομικές και άλλες επιδόσεις και τα επιτεύγματα ενός λαού και μιας κοινωνίας είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων που δεν απεικονίζονται μόνο με αριθμούς και διαγράμματα. Εξάλλου ο ισχύον τρόπος υπολογισμού του ΑΕΠ αμφισβητείται έντονα. Η ισχυρή παρουσία του κράτους αλλά και η ενσυνείδητη συμμετοχή και πειθαρχία του πολίτη π.χ. στις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά δεν απαντάται στην ελληνική κοινωνία όπου κυριαρχούν οι διαπροσωπικές σχέσεις, οι ατομικές στρατηγικές, η καταστρατήγηση του νόμου και η πλήρης έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς.
Σε σχέση με τα εναλλακτικά πρότυπα δράσης -γνωστά ή λιγότερο γνωστά- αξίζει να επισημανθούν ενδεικτικά οι εξής διαστάσεις, πέραν φυσικά του ρόλου του κοινωνικού κράτους δικαίου όπως αυτό διαμορφώθηκε στην Ευρώπη, που επηρεάζουν αναπόφευκτα τις ατομικές, επιχειρηματικές και συλλογικές επιλογές:
Η εταιρική κοινωνική ευθύνη (όπου η επιχείρηση δεσμεύεται να αναλάβει η ίδια πρωτοβουλίες που να αποδεικνύουν την φερεγγυότητα των δράσεών της σε σχέση με αποδεκτούς δείκτες υπεύθυνης κοινωνικής δράσης)
Η πιστοποίηση προϊόντων και υπηρεσιών (που γίνεται από ανεξάρτητους εξειδικευμένους οργανισμούς, σε πτυχές όπως είναι η οικολογική συνέπεια, ο σεβασμός των ανθρωπίνων και γενικά των κοινωνικών δικαιωμάτων από επιχειρήσεις και οργανισμούς που επενδύουν σε αναπτυσσόμενες χώρες κ.λπ)
Υπηρεσίες κοινωνικής αλληλεγγύης μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, (συνεταιρισμοί ή τράπεζες με έντονο ηθικό προσανατολισμό, «θύλακες» της κοινωνικής οικονομίας και παροχής υπηρεσιών σε τοπικό επίπεδο, μη-κυβερνητικές οργανώσεις κοινωνικής αλληλεγγύης ή και διεθνών πρωτοβουλιών).
Η εξέλιξη των σύγχρονων δημοκρατικών κοινωνιών επιτάσσει τη ριζική αναθεώρηση του τρόπου λειτουργίας του ισχύοντος οικονομικού μοντέλου. Η εξέλιξη αυτή συμβαδίζει παράλληλα με την ενίσχυση των «ανεξαρτήτων αρχών» και τη σύσταση πρόσθετων μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου όλων των εξουσιών (κρατικής, οικονομικής, ΜΜΕ, κομματικής, τοπικής κ.ο.κ). Πίσω από την τάση αυτή προβάλει η αποδοχή του ηθικού ελέγχου της πολιτικής δράσης, η αδήριτη αναγκαιότητα της κοινωνικής αιτιολόγησης μιας πρωτοβουλίας, αφού όλα δεν είναι εμπορεύσιμα, και των (οικονομικών, κοινωνικών, οικολογικών κ.ο.κ) συνεπειών της. Δεν πρόκειται φυσικά για κάτι το νέο, ο Αριστοτέλης είχε ήδη θεμελιώσει στην αρχαιότητα τον σχετικό προβληματισμό, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η ενσωμάτωση της διάστασης αυτής στο σύγχρονο θεσμικό, ιδεολογικό και τεχνικό πλαίσιο.
Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να ενσκήψει με προσοχή στο νέο τοπίο που δημιούργησε η κρίση και να επεξεργαστεί πειστικές λύσεις. Δεδομένης της σημερινής πολύπλευρης κρίσης και της συνακόλουθης κοινωνικής δυσπιστίας, η πολιτική οφείλει να επανέλθει στα απλά και ουσιώδη. Ο πολίτης απαιτεί λύσεις που να διασφαλίζουν τη βιώσιμη ανάπτυξη, το γενικό συμφέρον, τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη. Το «πολιτικώς ορθό» απέτυχε, το ηθικώς αποδεκτό επανακάμπτει. Μια «ηθική ανάπτυξη» μπορεί λοιπόν να εμπλουτίσει την προβληματική, ενσωματώνοντας σύγχρονα στοιχεία και αρχές, προβάλλοντας έννοιες ξεχασμένες μεν αλλά όχι απορριπτέες.
Αν αυτό λειτουργήσει στο πλαίσιο κοινωνικών και όχι ιδεοληπτικών όρων, αφού το ζητούμενο είναι η εκλογίκευση, η πολιτική πλαισίωση και όχι η «ηθικοποίηση» του καπιταλισμού (κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο) και αν οι αρχές της διαφάνειας και του κοινωνικού ελέγχου γίνουν σεβαστές στην πράξη τότε το εγχείρημα έχει πολλαπλό ενδιαφέρον και μπορεί να συντελέσει ακόμα και στην αναζωογόνηση της πολιτικής. Η οποία χωρίς ηθική διάσταση καταντά μια ανυπόληπτη τεχνική της εξουσίας.
Διάλογος με το άρθρο: «Είμαστε με τη ζωή, όχι με τον πλούτο» / της Ντανιέλ Μιτεράν
Πηγή: ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Με την ευκαιρία της αναδημοσίευσης της συνέντευξης της κ. Ντανιέλ Μιτεράν (Danielle Mitterand) παραθέτω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με το θέμα της ηθικής οικονομικής δραστηριότητας. Αναφέρει επί λέξει η πάντα δραστήρια Γαλλίδα σοσιαλίστρια: «το ίδρυμα "Φρανς λιμπερτέ" (FL) προωθεί ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης, που θα στηρίζεται σε ανθρώπινες και οικολογικές βάσεις. Προσπαθεί τέλος, ο μη εμπορευματικός και νομισματικός πλούτος να ληφθεί υπόψη σε αυτό το διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης. Γι' αυτό υποστηρίζει τους παράγοντες της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας και εμπλέκεται στην επιλογή μιας ανθρωπιστικής και υπεύθυνης κοινωνίας».
Οι συζητήσεις σχετικά με το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα μας αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) γενικότερα έχουν ενταθεί. Οικονομολόγοι, επιστημονικά σωματεία, πολιτικά κόμματα, συνδικάτα, ενώσεις πολιτών κ.ο.κ, αναζητούν πειστικές λύσεις και νέους τρόπους προσέγγισης των προβλημάτων. Δείκτες, πίνακες, συγκρίσεις και στατιστικές επιστρατεύονται για να αποδείξουν το «δέον γενέσθαι»: η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο, δυναμικό μοντέλο ανάπτυξης, ενώ όλοι οι δείκτες σήμερα είναι αρνητικοί, οι αριθμοί ανελέητοι και η κρίση διευρύνεται.
Η εξελισσόμενη οικονομική κρίση ανέδειξε την ευθύνη του ασύδοτου καπιταλισμού και κατέστησε σαφές ότι το κράτος και γενικότερα η οργανωμένη κοινωνία πρέπει να ορίσουν τους νέους κανόνες του παιχνιδιού. Οι τάσεις που αναπτύσσονται αφορούν μια ευρεία προβληματική («πράσινη ανάπτυξη», ενίσχυση του κράτους με εθνικοποιήσεις τραπεζών, κοινωνική οικονομία, εισαγωγή νέων μηχανισμών και αρχών ελέγχου σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, αλληλεγγύη γενεών και ρόλος της τρίτης ηλικίας, κ.λπ) και έχουν διεπιστημονικό χαρακτήρα.
Πέραν όμως των διαφόρων θεωρητικών προσεγγίσεων, ενδιαφέρον έχει η αναζήτηση εναλλακτικών μορφών οικονομικής δράσης που είναι κοινωνικά χρήσιμη και αποδεκτή. Επανέρχεται στην ουσία έντονα το στοιχείο της ηθικής, κάτι το οποίο θεωρούνταν ξεπερασμένο ή και καταδικαστέο στα πλαίσια της κυρίαρχης λογικής του «πολιτικώς ορθού», της περασμένης δεκαετίας.
Όμως παρά τα ευνόητα υποβόσκουν μεγάλα διλήμματα. Διλήμματα επιλογών, στόχων, συμπεριφορών και αξιών. Και δεν είναι βεβαίως τεχνικό το θέμα: το ότι η τάδε χώρα έχει καλά αποτελέσματα δεν σημαίνει ότι το μοντέλο της θα δώσει και εδώ τα ίδια πράγματα. Οι οικονομικές και άλλες επιδόσεις και τα επιτεύγματα ενός λαού και μιας κοινωνίας είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων που δεν απεικονίζονται μόνο με αριθμούς και διαγράμματα. Εξάλλου ο ισχύον τρόπος υπολογισμού του ΑΕΠ αμφισβητείται έντονα. Η ισχυρή παρουσία του κράτους αλλά και η ενσυνείδητη συμμετοχή και πειθαρχία του πολίτη π.χ. στις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά δεν απαντάται στην ελληνική κοινωνία όπου κυριαρχούν οι διαπροσωπικές σχέσεις, οι ατομικές στρατηγικές, η καταστρατήγηση του νόμου και η πλήρης έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς.
Σε σχέση με τα εναλλακτικά πρότυπα δράσης -γνωστά ή λιγότερο γνωστά- αξίζει να επισημανθούν ενδεικτικά οι εξής διαστάσεις, πέραν φυσικά του ρόλου του κοινωνικού κράτους δικαίου όπως αυτό διαμορφώθηκε στην Ευρώπη, που επηρεάζουν αναπόφευκτα τις ατομικές, επιχειρηματικές και συλλογικές επιλογές:
Η εταιρική κοινωνική ευθύνη (όπου η επιχείρηση δεσμεύεται να αναλάβει η ίδια πρωτοβουλίες που να αποδεικνύουν την φερεγγυότητα των δράσεών της σε σχέση με αποδεκτούς δείκτες υπεύθυνης κοινωνικής δράσης)
Η πιστοποίηση προϊόντων και υπηρεσιών (που γίνεται από ανεξάρτητους εξειδικευμένους οργανισμούς, σε πτυχές όπως είναι η οικολογική συνέπεια, ο σεβασμός των ανθρωπίνων και γενικά των κοινωνικών δικαιωμάτων από επιχειρήσεις και οργανισμούς που επενδύουν σε αναπτυσσόμενες χώρες κ.λπ)
Υπηρεσίες κοινωνικής αλληλεγγύης μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, (συνεταιρισμοί ή τράπεζες με έντονο ηθικό προσανατολισμό, «θύλακες» της κοινωνικής οικονομίας και παροχής υπηρεσιών σε τοπικό επίπεδο, μη-κυβερνητικές οργανώσεις κοινωνικής αλληλεγγύης ή και διεθνών πρωτοβουλιών).
Η εξέλιξη των σύγχρονων δημοκρατικών κοινωνιών επιτάσσει τη ριζική αναθεώρηση του τρόπου λειτουργίας του ισχύοντος οικονομικού μοντέλου. Η εξέλιξη αυτή συμβαδίζει παράλληλα με την ενίσχυση των «ανεξαρτήτων αρχών» και τη σύσταση πρόσθετων μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου όλων των εξουσιών (κρατικής, οικονομικής, ΜΜΕ, κομματικής, τοπικής κ.ο.κ). Πίσω από την τάση αυτή προβάλει η αποδοχή του ηθικού ελέγχου της πολιτικής δράσης, η αδήριτη αναγκαιότητα της κοινωνικής αιτιολόγησης μιας πρωτοβουλίας, αφού όλα δεν είναι εμπορεύσιμα, και των (οικονομικών, κοινωνικών, οικολογικών κ.ο.κ) συνεπειών της. Δεν πρόκειται φυσικά για κάτι το νέο, ο Αριστοτέλης είχε ήδη θεμελιώσει στην αρχαιότητα τον σχετικό προβληματισμό, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η ενσωμάτωση της διάστασης αυτής στο σύγχρονο θεσμικό, ιδεολογικό και τεχνικό πλαίσιο.
Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να ενσκήψει με προσοχή στο νέο τοπίο που δημιούργησε η κρίση και να επεξεργαστεί πειστικές λύσεις. Δεδομένης της σημερινής πολύπλευρης κρίσης και της συνακόλουθης κοινωνικής δυσπιστίας, η πολιτική οφείλει να επανέλθει στα απλά και ουσιώδη. Ο πολίτης απαιτεί λύσεις που να διασφαλίζουν τη βιώσιμη ανάπτυξη, το γενικό συμφέρον, τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη. Το «πολιτικώς ορθό» απέτυχε, το ηθικώς αποδεκτό επανακάμπτει. Μια «ηθική ανάπτυξη» μπορεί λοιπόν να εμπλουτίσει την προβληματική, ενσωματώνοντας σύγχρονα στοιχεία και αρχές, προβάλλοντας έννοιες ξεχασμένες μεν αλλά όχι απορριπτέες.
Αν αυτό λειτουργήσει στο πλαίσιο κοινωνικών και όχι ιδεοληπτικών όρων, αφού το ζητούμενο είναι η εκλογίκευση, η πολιτική πλαισίωση και όχι η «ηθικοποίηση» του καπιταλισμού (κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο) και αν οι αρχές της διαφάνειας και του κοινωνικού ελέγχου γίνουν σεβαστές στην πράξη τότε το εγχείρημα έχει πολλαπλό ενδιαφέρον και μπορεί να συντελέσει ακόμα και στην αναζωογόνηση της πολιτικής. Η οποία χωρίς ηθική διάσταση καταντά μια ανυπόληπτη τεχνική της εξουσίας.
Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010
ΠΟΣΙΜΟ ΝΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ
Αναρτήθηκε από Περσέας
ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΓΕΝΝΗΤΡΙΑ ΝΕΡΟΥ
Και όμως… Είναι τόσο απλό, αλλά αποτελεσματικό.
Ας πούμε ότι υπάρχει μια τοποθεσία που δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό.
Για να φέρουμε νερό, κοστίζει και θέλει εγκαταστάσεις.
Ας πούμε ότι δεν είμαστε και κοντά σε θάλασσα ή ποτάμι ή λίμνη.
Πως προμηθεύεται μια τέτοια κατοικία νερό;
Μη βιαστείτε να πείτε ότι δεν υπάρχει λύση.
Τη λύση την έδωσε ο Max Whisson ,Αυστραλός φυσικός και εφευρέτης :Μια συσκευή που ονομάζεται Max Water,κάνει το όλο εγχείρημα εφικτό, μέσω του αέρα.
Πως;
Με τον ίδιο τρόπο που όταν βάζετε σε ένα ποτήρι λίγο παγωμένο νερό και αμέσως σχηματίζονται σταγονίδια νερού στα εξωτερικά τοιχώματα.
Η συσκευή που προαναφέραμε χρησιμοποιεί την ίδια απλή τεχνική για να εξάγει νερό από τον αέρα. Ουσιαστικά αυτό που κάνει είναι να συμπυκνώνει τους υδρατμούς που υπάρχουν στην ατμόσφαιρα και να τους συγκεντρώνει σταγόνα σταγόνα σε μια δεξαμενή.
Θα μου πείτε και πως δημιουργεί την απαιτούμενη ψύξη;
Απλά , η ίδια συσκευή ενσωματώνει ταυτόχρονα ένα ηλιακό πάνελ και μια μικρή ανεμογεννήτρια , που παράγουν αρκετό ρεύμα για να ψύξουν τις ράβδους που βλέπετε στην φωτογραφία, ώστε να αρχίσουν να σχηματίζονται υδρατμοί.
Σύμφωνα με τον εφευρέτη η ποσότητα του νερού που συγκεντρώνεται από μια τέτοια συσκευή αρκεί για να τροφοδοτήσει 3-4 νοικοκυριά, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί άμεσα είτε σαν πόσιμο, είτε για άλλη χρήση.
ΠΟΣΙΜΟ ΘΑΛΛΑΣΙΝΟ ΝΕΡΟ
Στα πιο πολύπλοκα προβλήματα οι λύσεις συνήθως είναι πολύ πιο απλές από ότι φανταζόμαστε ,
Το πόσιμο νερό αν και κάτι αυτονόητο για εμάς, στην Ευρώπη, ή γενικότερα στον ανεπτυγμένο κόσμο, αποτελεί πολυτέλεια για υπανάπτυκτες χώρες.
Πολλά άρθρα έχουν γραφτεί και πολλές μελέτες έχουν γίνει για να βρεθεί λύση στο πρόβλημα, του καθαρού πόσιμου νερού απαλλαγμένου από σωματίδια και αλάτι.
Χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά μεγάλοι και παιδιά υποφέρουν από δίψα ή αναγκάζονται να καταναλώνουν νερό το οποίο είναι επικίνδυνο, και συχνά οδηγούνται στον θάνατο.
Η λύση μάλλον όμως είναι αρκετά πιο απλή από όσο πιστεύαμε και εμείς και οι επιστήμονες.
Ο κύριος Stephan Augustine, είχε μια απλή αλλά επαναστατική ιδέα. Να εκμεταλλευτεί το φαινόμενο της εξάτμισης του νερού, για να παράγει καθαρό , πόσιμο νερό από την θάλασσα ή ένα βρώμικο ποτάμι. Η ιδέα της εξάτμισης δεν είναι κάτι νέο, αλλά είναι ο πρώτος ο οποίος κατάφερε να κατασκευάσει μια συσκευή που χωρίς να χρειάζεται εξωτερική ενέργεια , να μπορεί να παράγειπάνω από 1.5 λίτρα καθαρού πόσιμου νερού κάθε μέρα!!
Οι μεγαλύτερες ιδέες είναι και οι πιο απλές τελικά (όπως πάντα άλλωστε!).
Η εφεύρεσή του ονομάζεται Watercone και είναι ένας πλαστικός διαφανής κώνος ο οποίος στέκεται πάνω σε μία βάση επίσης πλαστική,η οποία είναι σκούρα (σαν πιάτο). Τοποθετούμε νερό από τη θάλασσα απευθείας στο πιάτο και στη συνέχεια τοποθετούμε τον κώνο από πάνω. Στη συνέχεια αφήνουμε απλά το σύστημα στον ήλιο για να αναλάβει εκείνος δράση!
Το νερό από τη βάση της συσκευής εξατμίζεταικαθώς θερμαίνεται από τον ήλιο και επικάθεται με τημορφή σταγονιδίων στα τοιχώματα του διαφανούς κώνου.
Στη συνέχεια κατηφορίζει ,και συγκεντρώνεται σε έναεσωτερικό χείλος του κώνου.
Εννοείται ότι το αλάτι από το θαλασσινό νερό δεν εξατμίζεται και μένει στο πιάτο!
Έτσι σε λίγη ώρα μπορούμε να συγκεντρώσουμε ένα ποτήρι νερό , πόσιμο, χωρίς κόπο και κατανάλωση ενέργειας.
Το υλικό κατασκευής του κώνου είναι το πλαστικό Makrolon το οποίο κατασκευάζεται από την γνωστή μας Bayer (ναι, αυτή με τις ασπιρίνες), και είναι ένα υλικό το οποίο εδώ και 50 χρόνια εντυπωσιάζει με την πολυχρηστικότητά του. Χρησιμοποιείται σε κράνη, σύριγγες, σε CD και DVD, αντί για γυαλί στα φανάρια των αυτοκινήτων, και όλα αυτά και πολλά άλλα, λόγω του ότι είναι ανθεκτικό, διαφανές αντέχει σε μεγάλο εύρος θερμοκρασιών κ.ά.
Πραγματικά μια πανέξυπνη εφεύρεση η οποία μπορεί αν χρηματοδοτηθεί να ανακουφίσει πολύ κόσμο που μαστίζεται από τη δίψα.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε ένα σχετικό βίντεο με το Watercone σε δράση και να κατανοήσετε καλύτερα τον τρόπο λειτουργίας του.
Το νερό από τη βάση της συσκευής εξατμίζεταικαθώς θερμαίνεται από τον ήλιο και επικάθεται με τημορφή σταγονιδίων στα τοιχώματα του διαφανούς κώνου.
Στη συνέχεια κατηφορίζει ,και συγκεντρώνεται σε έναεσωτερικό χείλος του κώνου.
Εννοείται ότι το αλάτι από το θαλασσινό νερό δεν εξατμίζεται και μένει στο πιάτο!
Έτσι σε λίγη ώρα μπορούμε να συγκεντρώσουμε ένα ποτήρι νερό , πόσιμο, χωρίς κόπο και κατανάλωση ενέργειας.
Το υλικό κατασκευής του κώνου είναι το πλαστικό Makrolon το οποίο κατασκευάζεται από την γνωστή μας Bayer (ναι, αυτή με τις ασπιρίνες), και είναι ένα υλικό το οποίο εδώ και 50 χρόνια εντυπωσιάζει με την πολυχρηστικότητά του. Χρησιμοποιείται σε κράνη, σύριγγες, σε CD και DVD, αντί για γυαλί στα φανάρια των αυτοκινήτων, και όλα αυτά και πολλά άλλα, λόγω του ότι είναι ανθεκτικό, διαφανές αντέχει σε μεγάλο εύρος θερμοκρασιών κ.ά.
Πραγματικά μια πανέξυπνη εφεύρεση η οποία μπορεί αν χρηματοδοτηθεί να ανακουφίσει πολύ κόσμο που μαστίζεται από τη δίψα.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε ένα σχετικό βίντεο με το Watercone σε δράση και να κατανοήσετε καλύτερα τον τρόπο λειτουργίας του.
ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΓΕΝΝΗΤΡΙΑ ΝΕΡΟΥ
Και όμως… Είναι τόσο απλό, αλλά αποτελεσματικό.
Ας πούμε ότι υπάρχει μια τοποθεσία που δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό.
Για να φέρουμε νερό, κοστίζει και θέλει εγκαταστάσεις.
Ας πούμε ότι δεν είμαστε και κοντά σε θάλασσα ή ποτάμι ή λίμνη.
Πως προμηθεύεται μια τέτοια κατοικία νερό;
Μη βιαστείτε να πείτε ότι δεν υπάρχει λύση.
Τη λύση την έδωσε ο Max Whisson ,Αυστραλός φυσικός και εφευρέτης :Μια συσκευή που ονομάζεται Max Water,κάνει το όλο εγχείρημα εφικτό, μέσω του αέρα.
Πως;
Με τον ίδιο τρόπο που όταν βάζετε σε ένα ποτήρι λίγο παγωμένο νερό και αμέσως σχηματίζονται σταγονίδια νερού στα εξωτερικά τοιχώματα.
Η συσκευή που προαναφέραμε χρησιμοποιεί την ίδια απλή τεχνική για να εξάγει νερό από τον αέρα. Ουσιαστικά αυτό που κάνει είναι να συμπυκνώνει τους υδρατμούς που υπάρχουν στην ατμόσφαιρα και να τους συγκεντρώνει σταγόνα σταγόνα σε μια δεξαμενή.
Θα μου πείτε και πως δημιουργεί την απαιτούμενη ψύξη;
Απλά , η ίδια συσκευή ενσωματώνει ταυτόχρονα ένα ηλιακό πάνελ και μια μικρή ανεμογεννήτρια , που παράγουν αρκετό ρεύμα για να ψύξουν τις ράβδους που βλέπετε στην φωτογραφία, ώστε να αρχίσουν να σχηματίζονται υδρατμοί.
Σύμφωνα με τον εφευρέτη η ποσότητα του νερού που συγκεντρώνεται από μια τέτοια συσκευή αρκεί για να τροφοδοτήσει 3-4 νοικοκυριά, και μπορεί να χρησιμοποιηθεί άμεσα είτε σαν πόσιμο, είτε για άλλη χρήση.
ΠΟΣΙΜΟ ΘΑΛΛΑΣΙΝΟ ΝΕΡΟ
Στα πιο πολύπλοκα προβλήματα οι λύσεις συνήθως είναι πολύ πιο απλές από ότι φανταζόμαστε ,
Το πόσιμο νερό αν και κάτι αυτονόητο για εμάς, στην Ευρώπη, ή γενικότερα στον ανεπτυγμένο κόσμο, αποτελεί πολυτέλεια για υπανάπτυκτες χώρες.
Πολλά άρθρα έχουν γραφτεί και πολλές μελέτες έχουν γίνει για να βρεθεί λύση στο πρόβλημα, του καθαρού πόσιμου νερού απαλλαγμένου από σωματίδια και αλάτι.
Χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά μεγάλοι και παιδιά υποφέρουν από δίψα ή αναγκάζονται να καταναλώνουν νερό το οποίο είναι επικίνδυνο, και συχνά οδηγούνται στον θάνατο.
Η λύση μάλλον όμως είναι αρκετά πιο απλή από όσο πιστεύαμε και εμείς και οι επιστήμονες.
Ο κύριος Stephan Augustine, είχε μια απλή αλλά επαναστατική ιδέα. Να εκμεταλλευτεί το φαινόμενο της εξάτμισης του νερού, για να παράγει καθαρό , πόσιμο νερό από την θάλασσα ή ένα βρώμικο ποτάμι. Η ιδέα της εξάτμισης δεν είναι κάτι νέο, αλλά είναι ο πρώτος ο οποίος κατάφερε να κατασκευάσει μια συσκευή που χωρίς να χρειάζεται εξωτερική ενέργεια , να μπορεί να παράγειπάνω από 1.5 λίτρα καθαρού πόσιμου νερού κάθε μέρα!!
Οι μεγαλύτερες ιδέες είναι και οι πιο απλές τελικά (όπως πάντα άλλωστε!).
Η εφεύρεσή του ονομάζεται Watercone και είναι ένας πλαστικός διαφανής κώνος ο οποίος στέκεται πάνω σε μία βάση επίσης πλαστική,η οποία είναι σκούρα (σαν πιάτο). Τοποθετούμε νερό από τη θάλασσα απευθείας στο πιάτο και στη συνέχεια τοποθετούμε τον κώνο από πάνω. Στη συνέχεια αφήνουμε απλά το σύστημα στον ήλιο για να αναλάβει εκείνος δράση!
Το νερό από τη βάση της συσκευής εξατμίζεταικαθώς θερμαίνεται από τον ήλιο και επικάθεται με τημορφή σταγονιδίων στα τοιχώματα του διαφανούς κώνου.
Στη συνέχεια κατηφορίζει ,και συγκεντρώνεται σε έναεσωτερικό χείλος του κώνου.
Εννοείται ότι το αλάτι από το θαλασσινό νερό δεν εξατμίζεται και μένει στο πιάτο!
Έτσι σε λίγη ώρα μπορούμε να συγκεντρώσουμε ένα ποτήρι νερό , πόσιμο, χωρίς κόπο και κατανάλωση ενέργειας.
Το υλικό κατασκευής του κώνου είναι το πλαστικό Makrolon το οποίο κατασκευάζεται από την γνωστή μας Bayer (ναι, αυτή με τις ασπιρίνες), και είναι ένα υλικό το οποίο εδώ και 50 χρόνια εντυπωσιάζει με την πολυχρηστικότητά του. Χρησιμοποιείται σε κράνη, σύριγγες, σε CD και DVD, αντί για γυαλί στα φανάρια των αυτοκινήτων, και όλα αυτά και πολλά άλλα, λόγω του ότι είναι ανθεκτικό, διαφανές αντέχει σε μεγάλο εύρος θερμοκρασιών κ.ά.
Πραγματικά μια πανέξυπνη εφεύρεση η οποία μπορεί αν χρηματοδοτηθεί να ανακουφίσει πολύ κόσμο που μαστίζεται από τη δίψα.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε ένα σχετικό βίντεο με το Watercone σε δράση και να κατανοήσετε καλύτερα τον τρόπο λειτουργίας του.
Το νερό από τη βάση της συσκευής εξατμίζεταικαθώς θερμαίνεται από τον ήλιο και επικάθεται με τημορφή σταγονιδίων στα τοιχώματα του διαφανούς κώνου.
Στη συνέχεια κατηφορίζει ,και συγκεντρώνεται σε έναεσωτερικό χείλος του κώνου.
Εννοείται ότι το αλάτι από το θαλασσινό νερό δεν εξατμίζεται και μένει στο πιάτο!
Έτσι σε λίγη ώρα μπορούμε να συγκεντρώσουμε ένα ποτήρι νερό , πόσιμο, χωρίς κόπο και κατανάλωση ενέργειας.
Το υλικό κατασκευής του κώνου είναι το πλαστικό Makrolon το οποίο κατασκευάζεται από την γνωστή μας Bayer (ναι, αυτή με τις ασπιρίνες), και είναι ένα υλικό το οποίο εδώ και 50 χρόνια εντυπωσιάζει με την πολυχρηστικότητά του. Χρησιμοποιείται σε κράνη, σύριγγες, σε CD και DVD, αντί για γυαλί στα φανάρια των αυτοκινήτων, και όλα αυτά και πολλά άλλα, λόγω του ότι είναι ανθεκτικό, διαφανές αντέχει σε μεγάλο εύρος θερμοκρασιών κ.ά.
Πραγματικά μια πανέξυπνη εφεύρεση η οποία μπορεί αν χρηματοδοτηθεί να ανακουφίσει πολύ κόσμο που μαστίζεται από τη δίψα.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε ένα σχετικό βίντεο με το Watercone σε δράση και να κατανοήσετε καλύτερα τον τρόπο λειτουργίας του.
Γνωρίζουν οτι οταν ελέγχεις την τροφή, ελέγχεις απόλυτα τους ανθρώπους.
Αναρτήθηκε από Περσέας
Η αστυνομία τροφίμων στις ΗΠΑ, ποινικοποιεί την βιολογική καλλιέργεια και την ιδιωτική-Ο νόμος HR 875
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων προσπαθεί να σκλαβώσει με κάθε μέσο την ανθρωπότητα.
Γνωρίζουν οτι οταν ελέγχεις την τροφή, ελέγχεις απόλυτα τους ανθρώπους.
Στις ΗΠΑ λοιπόν, προσπαθούν να περάσουν νόμο που θα απαγορεύει την ιδιωτική καλλιέργεια απο μεμονωμένα άτομα. Η νομοθεσία αυτή στοχεύει ξεκάθαρα στην ιδιωτική καλλιέργεια και ζωοτροφία, που αποσκοπεί στο να έχει ο άνθρωπος τα προς το ζείν σε περιόδους οικονομικής ένδειας και έλλεψης αγαθών.
Σε όποιον έχει κήπο στην αυλή του σπιτιού του ή κάποιο μέρος όπου εκτρέφει για ιδιωτική χρήση ζώα, θα του επιβάλλεται πρόστιμο.
Θεσπίζει συγκεκριμένους τρόπους παραγωγής τροφίμων. Όποιος δεν καλλιεργεί με τις «νόμιμες» μεθόδους θα διώκεται.
Αυτό το νομοσχέδιο έχει τεθεί στο συμβούλιο των επιτρόπων και θα δούμε στο άμεσο μέλλον αν ψηφιστεί. Η αλήθεια είναι οτι ελάχιστοι απο τους Αντιπροσώπους το έχουν διαβάσει.
Αυτό είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει πολύ συχνά στις ΗΠΑ. Η άγνοια των διοικούντων σε τέτοια θέματα τους οδηγεί στο να λαμβάνουν τις αποφάσεις τους σύμφωνα με τις προτροπές των «ειδικών» πάνω σε αυτά.
Αν μια τέτοια νομοθεσία περάσει, θα είναι καταστροφική για τον απλό κόσμο γιατι έτσι οι άνθρωποι θα είναι ανήμποροι να προστατευτούν σε μια περίοδο κρίσεως.
Η νομοθεσία αυτή όμως είναι «ευλογία» για τα μεγάλα εργοστάσια καλλιέργειας όπως η Mosanto, η ADM και η Sodexo Tyson.
Θα επηρεάσει όποιονδήποτε παράγει τρόφιμα, ακόμα και εάν δεν τα πωλούν αλλά μόνο τα καταναλώνουν. Θα θέσει κυριολεκτικά όλους τους ανεξάρτητους αγρότες και τους παραγωγούς τροφίμων εκτός της αγοράς, λόγω των τεράστιων χρηματικών ποσών που χρειάζονται για να συμμορφώνονται προς τις γεωργικές μεθόδους παραγωγής των εργοστασίων.
Εάν οι άνθρωποι επιλέξουν να καλλιεργήσουν χωρίς χρήση των βιομηχανικών πρότυπων, όπως τα χημικά λιπάσματα και φυτοφάρμακα θα υπόκεινται σε ποικιλία παρενοχλήσεων από αυτό το εντελώς νέο οργανισμό που ποτέ δεν προυπήρξε. Σωστά, μια ολόκληρη νέα κυβέρνητική οργανωση συστήνεται απλά και μόνο για την αστυνόμευση των τροφίμων, φυσικά για την της προστασία μας.
Σημεία κινδύνου:
-Νομικά δεσμεύει τα κρατικά υπουργεία γεωργίας και καλλιέργειας προς την εφαρμογή των ομοσπονδιακών κατευθυντήριων γραμμών που αποτελεσματικά θα στερήσει από την κρατική εξουσία να κάνει τίποτα άλλο από το να ασκεί αστυνόμευση στα τρόφιμα για χάρη της ομοσπονδιακής διεύθυνσης.
-Στην ουσία ποινικοποιεί τη βιολογική γεωργία, αλλά δεν χρησιμοποιεί τον όρο βιολογική.
-Επηρεάζει οποιονδήποτε καλλιεργεί τρόφιμα, ακόμα και αν δεν τα πωλεί αλλά τα καταναλώνει.
-Επηρεάζει οποιονδήποτε που παράγει κρέατα κάθε είδους, συμπεριλαμβανομένων των άγριων θηραμάτων.
-Η νομοθεσία αυτή έχει τόσο ευρύ πεδίο ισχύος που κάθε μορφή καλλιέργειας ή παραγωγής τροφίμων μπορεί να καθίσταται παράνομη. Δεν υπάρχουν περισσότερες λεπτομέρειες που είναι περίεργο αναλογιζόμενοι το μέγεθος της νομοθεσίας.
-Στο τμήμα 103 είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου για την διοικητική πτυχή της νομοθεσίας. Θα επιτρέψει το διορισμό μονίμων υπαλλήλων μέσα από εργοστάσια γεωργίας και καλλιέργειας και τα καρτέλ και ο χαρακτηρισμός τους ως εμπειρογνώμονες που θα τους επιτρέπει να καθορίζουν και να ερμηνεύσουν τη νομοθεσία.
Τίνος το μέρος νομίζετε ότι πρόκειται να πάρουν;
-Στο τμήμα 206 ορίζει τι θα πρέπει να θεωρείται ως εγκατάσταση παραγωγής τροφίμων και ποια θα είναι τα μέτρα που θα πρέπει να επιβληθούν στις εγκαταστάσεις παραγωγής τροφίμων.
Η διατύπωση της νομοθεσίας έχει τόσο ευρεία ισχύ ώστε ακόμα και για τον κήπο στην πίσω αυλή θα μπορούσε να επιβληθεί πρόστιμο και περισσότερα.
-Στο τμήμα απαιτείται το Υπουργείο Γεωργίας και Καλλιέργειας να ενεργεί ως αστυνομία τροφίμων και να επιβάλει τις απαιτήσεις παραγωγής τροφίμων. Αυτό στερεί τη δύναμη του κράτους και αποτελεί παραβίαση της 10ης τροποπολογίας του Συντάγματος(των ΗΠΑ αλλά και των περισσοτέρων).
Μήπως ο Στάλιν δεν πολιτογράφησε γεωργικές μεθόδους παραγωγής που επέτρεπαν στη διοίκησή του να αποκτήσει τον έλεγχο της προμήθειας τροφίμων;
Μήπως ο Στάλιν δεν χρησιμοποίησε τα τρόφιμα για τον έλεγχο του λαού;
Με αυτή τη νομοθεσία προχωρούν στην φίμωση των υπουργών σχετικά με το τι μπορούν και τι δεν μπορούν να πούν στον λαό, συνταγματολογεί κανόνες που θα αναγκάζουν τους ανθρώπους να βασίζονται αποκλειστικά στην κυβέρνηση,ενώ αυτοί θα ασκούν τον έλεγχο των χρημάτων και των τροφίμων. Και πως ονομάζεται αυτό; Δικτατορία και απόλυτος έλεγχος.
Ένα πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος είναι πως ελάχιστοι,αν υπάρχουν κάποιοι,έχουν διαβάσει την νομοθεσία και όταν το θέμα έρθει προς ψήφιση είναι,περισσότερο απο πιθανό οτι θα λάβουν υπόψην τους τη γνώμη κάποιου άλλου για το πως θα ψηφίσουν.Το άλλο για το οποίο είμαι πολύ σίγουρος είναι οτι,αυτή η νομοθεσία έχει συνταχθεί απο λομπίστες και ειδικούς της βιομηχανίας.
Πηγή
http://www.arxaiaithomi.gr/?p=191
Η αστυνομία τροφίμων στις ΗΠΑ, ποινικοποιεί την βιολογική καλλιέργεια και την ιδιωτική-Ο νόμος HR 875
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων προσπαθεί να σκλαβώσει με κάθε μέσο την ανθρωπότητα.
Γνωρίζουν οτι οταν ελέγχεις την τροφή, ελέγχεις απόλυτα τους ανθρώπους.
Στις ΗΠΑ λοιπόν, προσπαθούν να περάσουν νόμο που θα απαγορεύει την ιδιωτική καλλιέργεια απο μεμονωμένα άτομα. Η νομοθεσία αυτή στοχεύει ξεκάθαρα στην ιδιωτική καλλιέργεια και ζωοτροφία, που αποσκοπεί στο να έχει ο άνθρωπος τα προς το ζείν σε περιόδους οικονομικής ένδειας και έλλεψης αγαθών.
Σε όποιον έχει κήπο στην αυλή του σπιτιού του ή κάποιο μέρος όπου εκτρέφει για ιδιωτική χρήση ζώα, θα του επιβάλλεται πρόστιμο.
Θεσπίζει συγκεκριμένους τρόπους παραγωγής τροφίμων. Όποιος δεν καλλιεργεί με τις «νόμιμες» μεθόδους θα διώκεται.
Αυτό το νομοσχέδιο έχει τεθεί στο συμβούλιο των επιτρόπων και θα δούμε στο άμεσο μέλλον αν ψηφιστεί. Η αλήθεια είναι οτι ελάχιστοι απο τους Αντιπροσώπους το έχουν διαβάσει.
Αυτό είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει πολύ συχνά στις ΗΠΑ. Η άγνοια των διοικούντων σε τέτοια θέματα τους οδηγεί στο να λαμβάνουν τις αποφάσεις τους σύμφωνα με τις προτροπές των «ειδικών» πάνω σε αυτά.
Αν μια τέτοια νομοθεσία περάσει, θα είναι καταστροφική για τον απλό κόσμο γιατι έτσι οι άνθρωποι θα είναι ανήμποροι να προστατευτούν σε μια περίοδο κρίσεως.
Η νομοθεσία αυτή όμως είναι «ευλογία» για τα μεγάλα εργοστάσια καλλιέργειας όπως η Mosanto, η ADM και η Sodexo Tyson.
Θα επηρεάσει όποιονδήποτε παράγει τρόφιμα, ακόμα και εάν δεν τα πωλούν αλλά μόνο τα καταναλώνουν. Θα θέσει κυριολεκτικά όλους τους ανεξάρτητους αγρότες και τους παραγωγούς τροφίμων εκτός της αγοράς, λόγω των τεράστιων χρηματικών ποσών που χρειάζονται για να συμμορφώνονται προς τις γεωργικές μεθόδους παραγωγής των εργοστασίων.
Εάν οι άνθρωποι επιλέξουν να καλλιεργήσουν χωρίς χρήση των βιομηχανικών πρότυπων, όπως τα χημικά λιπάσματα και φυτοφάρμακα θα υπόκεινται σε ποικιλία παρενοχλήσεων από αυτό το εντελώς νέο οργανισμό που ποτέ δεν προυπήρξε. Σωστά, μια ολόκληρη νέα κυβέρνητική οργανωση συστήνεται απλά και μόνο για την αστυνόμευση των τροφίμων, φυσικά για την της προστασία μας.
Σημεία κινδύνου:
-Νομικά δεσμεύει τα κρατικά υπουργεία γεωργίας και καλλιέργειας προς την εφαρμογή των ομοσπονδιακών κατευθυντήριων γραμμών που αποτελεσματικά θα στερήσει από την κρατική εξουσία να κάνει τίποτα άλλο από το να ασκεί αστυνόμευση στα τρόφιμα για χάρη της ομοσπονδιακής διεύθυνσης.
-Στην ουσία ποινικοποιεί τη βιολογική γεωργία, αλλά δεν χρησιμοποιεί τον όρο βιολογική.
-Επηρεάζει οποιονδήποτε καλλιεργεί τρόφιμα, ακόμα και αν δεν τα πωλεί αλλά τα καταναλώνει.
-Επηρεάζει οποιονδήποτε που παράγει κρέατα κάθε είδους, συμπεριλαμβανομένων των άγριων θηραμάτων.
-Η νομοθεσία αυτή έχει τόσο ευρύ πεδίο ισχύος που κάθε μορφή καλλιέργειας ή παραγωγής τροφίμων μπορεί να καθίσταται παράνομη. Δεν υπάρχουν περισσότερες λεπτομέρειες που είναι περίεργο αναλογιζόμενοι το μέγεθος της νομοθεσίας.
-Στο τμήμα 103 είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου για την διοικητική πτυχή της νομοθεσίας. Θα επιτρέψει το διορισμό μονίμων υπαλλήλων μέσα από εργοστάσια γεωργίας και καλλιέργειας και τα καρτέλ και ο χαρακτηρισμός τους ως εμπειρογνώμονες που θα τους επιτρέπει να καθορίζουν και να ερμηνεύσουν τη νομοθεσία.
Τίνος το μέρος νομίζετε ότι πρόκειται να πάρουν;
-Στο τμήμα 206 ορίζει τι θα πρέπει να θεωρείται ως εγκατάσταση παραγωγής τροφίμων και ποια θα είναι τα μέτρα που θα πρέπει να επιβληθούν στις εγκαταστάσεις παραγωγής τροφίμων.
Η διατύπωση της νομοθεσίας έχει τόσο ευρεία ισχύ ώστε ακόμα και για τον κήπο στην πίσω αυλή θα μπορούσε να επιβληθεί πρόστιμο και περισσότερα.
-Στο τμήμα απαιτείται το Υπουργείο Γεωργίας και Καλλιέργειας να ενεργεί ως αστυνομία τροφίμων και να επιβάλει τις απαιτήσεις παραγωγής τροφίμων. Αυτό στερεί τη δύναμη του κράτους και αποτελεί παραβίαση της 10ης τροποπολογίας του Συντάγματος(των ΗΠΑ αλλά και των περισσοτέρων).
Μήπως ο Στάλιν δεν πολιτογράφησε γεωργικές μεθόδους παραγωγής που επέτρεπαν στη διοίκησή του να αποκτήσει τον έλεγχο της προμήθειας τροφίμων;
Μήπως ο Στάλιν δεν χρησιμοποίησε τα τρόφιμα για τον έλεγχο του λαού;
Με αυτή τη νομοθεσία προχωρούν στην φίμωση των υπουργών σχετικά με το τι μπορούν και τι δεν μπορούν να πούν στον λαό, συνταγματολογεί κανόνες που θα αναγκάζουν τους ανθρώπους να βασίζονται αποκλειστικά στην κυβέρνηση,ενώ αυτοί θα ασκούν τον έλεγχο των χρημάτων και των τροφίμων. Και πως ονομάζεται αυτό; Δικτατορία και απόλυτος έλεγχος.
Ένα πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος είναι πως ελάχιστοι,αν υπάρχουν κάποιοι,έχουν διαβάσει την νομοθεσία και όταν το θέμα έρθει προς ψήφιση είναι,περισσότερο απο πιθανό οτι θα λάβουν υπόψην τους τη γνώμη κάποιου άλλου για το πως θα ψηφίσουν.Το άλλο για το οποίο είμαι πολύ σίγουρος είναι οτι,αυτή η νομοθεσία έχει συνταχθεί απο λομπίστες και ειδικούς της βιομηχανίας.
Πηγή
http://www.arxaiaithomi.gr/?p=191
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010
Παιδιά και διαφήμιση: Πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ένα ζήτημα ηθικής.
Posted by hamomilaki
Τα μικρά παιδιά, σήμερα, κυριολεκτικά, “μεγαλώνουν με την τηλεόραση”. Η “ηλεκτρονική μπέιμπυ σίτερ” του 21ου αιώνα παρουσιάζει, στα παιδιά, μια πληθώρα προϊόντων, για να καταναλώσουν.
Η διαφήμιση και οι τεχνικές της, σκοπό έχουν την προώθηση προϊόντων και υπηρεσιών. Όμως, πολλές φορές, οι τεχνικές, που χρησιμοποιούνται, είναι εκτός “θεμιτών” ορίων.
Πραγματική επίθεση, με διαφημιστικά μηνύματα, γίνεται, στα παιδιά, κατά τις περιόδους των διακοπών. Τα ζωηρά χρώματα και τα ευτυχισμένα πρόσωπα, που εμφανίζονται, στις διαφημίσεις, προσελκύουν τα παιδιά, ακόμα κι αν τα διαφημιζόμενα προϊόντα είναι πολύ ακριβά, ανθυγιεινά και δεν ταιριάζουν, στην ηλικία τους.
Η επίθεση στα παιδιά, γίνεται επειδή τα παιδιά είναι “Καταναλωτές 3 σε 1″:
Διαθέτουν χαρτζιλίκι, άρα καταναλώνουν.
Επηρεάζουν τις αποφάσεις της οικογένειας, για τις αγορές.
Είναι οι μελλοντικοί Καταναλωτές.
Μέχρι πρόσφατα, οι περισσότερες διαφημίσεις, που απευθύνονταν, σε παιδιά, αφορούσαν, όπως είναι φυσικό, παιχνίδια. Σήμερα, παρατηρείται μια στροφή της παιδικής διαφήμισης, σε τρόφιμα. Και μάλιστα τρόφιμα, με υψηλά ποσοστά ζάχαρης, άλατος και λιπαρών. Δηλαδή, “σκουπιδοτρόφιμα”, όπως πατατάκια, γαριδάκια, αναψυκτικά κ.λπ., τα οποία ευθύνονται, σημαντικά, και για την τρομακτική έκρηξη της παχυσαρκίας, στα Ελληνόπουλα.
Γιατί η διαφήμιση είναι επιβλαβής για τα παιδιά:
Υποδεικνύει λανθασμένες αξίες: δίνει έμφαση, σε τρόπους ζωής, που βασίζονται, στη στιγμιαία ευχαρίστηση και διαβρώνει την αληθινή αξία της προσπάθειας, της πειθαρχίας, του ενδιαφέροντος και της υπευθυνότητας.
Ενθαρρύνει τον παράλογο τρόπο σκέψης: όταν βλέπουμε, καθημερινά, το παράλογο, απορρίπτουμε την ορθολογική, κριτική σκέψη.
Προτρέπει στην επιπολαιότητα: ενθαρρύνει τις εγωιστικές τάσεις, ενδυναμώνοντας την επιθυμία, για απόκτηση περισσότερων πραγμάτων.
Παρουσιάζει μια εσφαλμένη εικόνα των προσωπικών σχέσεων: Η εκμετάλλευση τόσο του γυναικείου όσο και του αντρικού σώματος, στις διαφημίσεις, συμβάλλει, στην αυξανόμενη αποτυχία των προσωπικών σχέσεων. Δείχνοντας π.χ. ότι η αγάπη εξαρτάται από κάποιο προϊόν (αποσμητικό, σαπούνι, οδοντόκρεμα κτλ) οδηγεί, στην επικίνδυνη απλοποίηση των σύνθετων διαπροσωπικών σχέσεων.
Τι μπορούμε να κάνουμε, ως γονείς:
Να εξηγήσουμε, στα παιδιά, τις χρησιμοποιούμενες διαφημιστικές μεθόδους: Να δείξουμε την επίδραση της μουσικής υπόκρουσης, κλείνοντας, τελείως, τον ήχο, στην τηλεόραση. Να δείξουμε πως ο ειδικός φωτισμός και τα κοντινά πλάνα υπερβάλλουν το μέγεθος, και την εμφάνιση του προϊόντος. Γι’ αυτό, μερικά παιχνίδια δεν είναι τόσο λαμπερά ή τόσο μεγάλα όσο τα βλέπουμε, στη διαφήμιση.
Να εξηγήσουμε, την ψυχολογία του μάρκετινγκ και τι επιδιώκει ο διαφημιστής, με το μήνυμά του: Γιατί ένας όμορφος νέος, που οδηγεί σπορ αυτοκίνητο φορά τζην παντελόνι συγκεκριμένης ακριβής μάρκας; Γιατί ένα όμορφο κορίτσι, που φορά μπικίνι, διαφημίζει ένα πανάκριβο αυτοκίνητο;
Να εξηγήσουμε πως πρέπει να αντιλαμβάνεται ο καθένας μας τη φυσική έλξη, τη διασκέδαση, τη φιλία, και ότι οι διαφημιστές χρησιμοποιούν τις επιθυμίες αυτές, για να προωθήσουν αγαθά. Να διευκρινίσουμε ότι αυτές οι επιθυμίες είναι φυσιολογικές, αλλά η εντύπωση, που προσπαθούν να μας δημιουργήσουν οι διαφημιστές, ότι αγοράζοντας κάποιο προϊόν ικανοποιούμε αυτές τις επιθυμίες, είναι, εντελώς, λανθασμένη.
Να δείξουμε στα παιδιά την αληθινή σημασία των λέξεων: Τα παιδιά έχουν την τάση να πιστεύουν ό,τι βλέπουν: Μια μάρκα προϊόντος είναι η “καλύτερη”, η “γλυκύτερη”, η “ταχύτερη”… Θα πρέπει να δώσουμε να καταλάβουν τις πραγματικές διαστάσεις των λέξεων, χωρίς υπερβολές.
Να μην παρασυρόμαστε, από την επιμονή των παιδιών να τους αγοράσουμε αυτό ή εκείνο το προϊόν, το οποίο, κατά τη γνώμη μας, δε θα ωφελήσει, πραγματικά, τις ανάγκες τους.
Το ζήτημα “παιδιά και διαφήμιση” πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ένα ζήτημα ηθικής. Τα παιδιά δεν αποτελούν ένα ώριμο τμήμα της αγοράς. Είναι οι πιο άπειροι, από όλους τους Καταναλωτές, διαθέτουν ελάχιστα, ζητούν περισσότερα. Είναι οι πιο κατάλληλοι, για να επηρεασθούν. Άρα, τα παιδιά θα πρέπει να αναγνωρισθούν, ως ειδική κατηγορία ανθρώπων με δικαιώματα, και όχι ως μικροί ενήλικοι.
Για τους λόγους αυτούς, η Ελληνική Νομοθεσία απαγορεύει τη μετάδοση διαφημίσεων, που απευθύνονται, σε παιδιά, από 7:00 μέχρι 22:00, ώστε να προστατευθούν τα παιδιά. Το ΚΕ.Π.ΚΑ. έχει ζητήσει η απαγόρευση αυτή να ισχύσει και για τη διαφήμιση σκουπιδοτροφίμων. Δυστυχώς, όμως, ούτε και η υπάρχουσα νομοθεσία δεν εφαρμόζεται.
Η Πολιτεία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της, διασφαλίζοντας τη σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών.
Το ΚΕ.Π.ΚΑ. καλεί τους Καταναλωτές να καταγγέλλουν, περιπτώσεις παραβίασης της παραπάνω νομοθεσίας.
Για καταγγελίες ή περισσότερες πληροφορίες, ας απευθυνθούμε στο ΚΕ.Π.ΚΑ., τηλ. 2310-233333 2310-233333, ώρες 09:00 – 14:30, για τα μέλη και 12:30 – 14:30, για τα μη μέλη.
Πηγή: Κέντρο Προστασίας Καταναλωτών
Τα μικρά παιδιά, σήμερα, κυριολεκτικά, “μεγαλώνουν με την τηλεόραση”. Η “ηλεκτρονική μπέιμπυ σίτερ” του 21ου αιώνα παρουσιάζει, στα παιδιά, μια πληθώρα προϊόντων, για να καταναλώσουν.
Η διαφήμιση και οι τεχνικές της, σκοπό έχουν την προώθηση προϊόντων και υπηρεσιών. Όμως, πολλές φορές, οι τεχνικές, που χρησιμοποιούνται, είναι εκτός “θεμιτών” ορίων.
Πραγματική επίθεση, με διαφημιστικά μηνύματα, γίνεται, στα παιδιά, κατά τις περιόδους των διακοπών. Τα ζωηρά χρώματα και τα ευτυχισμένα πρόσωπα, που εμφανίζονται, στις διαφημίσεις, προσελκύουν τα παιδιά, ακόμα κι αν τα διαφημιζόμενα προϊόντα είναι πολύ ακριβά, ανθυγιεινά και δεν ταιριάζουν, στην ηλικία τους.
Η επίθεση στα παιδιά, γίνεται επειδή τα παιδιά είναι “Καταναλωτές 3 σε 1″:
Διαθέτουν χαρτζιλίκι, άρα καταναλώνουν.
Επηρεάζουν τις αποφάσεις της οικογένειας, για τις αγορές.
Είναι οι μελλοντικοί Καταναλωτές.
Μέχρι πρόσφατα, οι περισσότερες διαφημίσεις, που απευθύνονταν, σε παιδιά, αφορούσαν, όπως είναι φυσικό, παιχνίδια. Σήμερα, παρατηρείται μια στροφή της παιδικής διαφήμισης, σε τρόφιμα. Και μάλιστα τρόφιμα, με υψηλά ποσοστά ζάχαρης, άλατος και λιπαρών. Δηλαδή, “σκουπιδοτρόφιμα”, όπως πατατάκια, γαριδάκια, αναψυκτικά κ.λπ., τα οποία ευθύνονται, σημαντικά, και για την τρομακτική έκρηξη της παχυσαρκίας, στα Ελληνόπουλα.
Γιατί η διαφήμιση είναι επιβλαβής για τα παιδιά:
Υποδεικνύει λανθασμένες αξίες: δίνει έμφαση, σε τρόπους ζωής, που βασίζονται, στη στιγμιαία ευχαρίστηση και διαβρώνει την αληθινή αξία της προσπάθειας, της πειθαρχίας, του ενδιαφέροντος και της υπευθυνότητας.
Ενθαρρύνει τον παράλογο τρόπο σκέψης: όταν βλέπουμε, καθημερινά, το παράλογο, απορρίπτουμε την ορθολογική, κριτική σκέψη.
Προτρέπει στην επιπολαιότητα: ενθαρρύνει τις εγωιστικές τάσεις, ενδυναμώνοντας την επιθυμία, για απόκτηση περισσότερων πραγμάτων.
Παρουσιάζει μια εσφαλμένη εικόνα των προσωπικών σχέσεων: Η εκμετάλλευση τόσο του γυναικείου όσο και του αντρικού σώματος, στις διαφημίσεις, συμβάλλει, στην αυξανόμενη αποτυχία των προσωπικών σχέσεων. Δείχνοντας π.χ. ότι η αγάπη εξαρτάται από κάποιο προϊόν (αποσμητικό, σαπούνι, οδοντόκρεμα κτλ) οδηγεί, στην επικίνδυνη απλοποίηση των σύνθετων διαπροσωπικών σχέσεων.
Τι μπορούμε να κάνουμε, ως γονείς:
Να εξηγήσουμε, στα παιδιά, τις χρησιμοποιούμενες διαφημιστικές μεθόδους: Να δείξουμε την επίδραση της μουσικής υπόκρουσης, κλείνοντας, τελείως, τον ήχο, στην τηλεόραση. Να δείξουμε πως ο ειδικός φωτισμός και τα κοντινά πλάνα υπερβάλλουν το μέγεθος, και την εμφάνιση του προϊόντος. Γι’ αυτό, μερικά παιχνίδια δεν είναι τόσο λαμπερά ή τόσο μεγάλα όσο τα βλέπουμε, στη διαφήμιση.
Να εξηγήσουμε, την ψυχολογία του μάρκετινγκ και τι επιδιώκει ο διαφημιστής, με το μήνυμά του: Γιατί ένας όμορφος νέος, που οδηγεί σπορ αυτοκίνητο φορά τζην παντελόνι συγκεκριμένης ακριβής μάρκας; Γιατί ένα όμορφο κορίτσι, που φορά μπικίνι, διαφημίζει ένα πανάκριβο αυτοκίνητο;
Να εξηγήσουμε πως πρέπει να αντιλαμβάνεται ο καθένας μας τη φυσική έλξη, τη διασκέδαση, τη φιλία, και ότι οι διαφημιστές χρησιμοποιούν τις επιθυμίες αυτές, για να προωθήσουν αγαθά. Να διευκρινίσουμε ότι αυτές οι επιθυμίες είναι φυσιολογικές, αλλά η εντύπωση, που προσπαθούν να μας δημιουργήσουν οι διαφημιστές, ότι αγοράζοντας κάποιο προϊόν ικανοποιούμε αυτές τις επιθυμίες, είναι, εντελώς, λανθασμένη.
Να δείξουμε στα παιδιά την αληθινή σημασία των λέξεων: Τα παιδιά έχουν την τάση να πιστεύουν ό,τι βλέπουν: Μια μάρκα προϊόντος είναι η “καλύτερη”, η “γλυκύτερη”, η “ταχύτερη”… Θα πρέπει να δώσουμε να καταλάβουν τις πραγματικές διαστάσεις των λέξεων, χωρίς υπερβολές.
Να μην παρασυρόμαστε, από την επιμονή των παιδιών να τους αγοράσουμε αυτό ή εκείνο το προϊόν, το οποίο, κατά τη γνώμη μας, δε θα ωφελήσει, πραγματικά, τις ανάγκες τους.
Το ζήτημα “παιδιά και διαφήμιση” πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ένα ζήτημα ηθικής. Τα παιδιά δεν αποτελούν ένα ώριμο τμήμα της αγοράς. Είναι οι πιο άπειροι, από όλους τους Καταναλωτές, διαθέτουν ελάχιστα, ζητούν περισσότερα. Είναι οι πιο κατάλληλοι, για να επηρεασθούν. Άρα, τα παιδιά θα πρέπει να αναγνωρισθούν, ως ειδική κατηγορία ανθρώπων με δικαιώματα, και όχι ως μικροί ενήλικοι.
Για τους λόγους αυτούς, η Ελληνική Νομοθεσία απαγορεύει τη μετάδοση διαφημίσεων, που απευθύνονται, σε παιδιά, από 7:00 μέχρι 22:00, ώστε να προστατευθούν τα παιδιά. Το ΚΕ.Π.ΚΑ. έχει ζητήσει η απαγόρευση αυτή να ισχύσει και για τη διαφήμιση σκουπιδοτροφίμων. Δυστυχώς, όμως, ούτε και η υπάρχουσα νομοθεσία δεν εφαρμόζεται.
Η Πολιτεία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της, διασφαλίζοντας τη σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών.
Το ΚΕ.Π.ΚΑ. καλεί τους Καταναλωτές να καταγγέλλουν, περιπτώσεις παραβίασης της παραπάνω νομοθεσίας.
Για καταγγελίες ή περισσότερες πληροφορίες, ας απευθυνθούμε στο ΚΕ.Π.ΚΑ., τηλ. 2310-233333 2310-233333, ώρες 09:00 – 14:30, για τα μέλη και 12:30 – 14:30, για τα μη μέλη.
Πηγή: Κέντρο Προστασίας Καταναλωτών
Μορφή και Περιεχόμενο
Posted by Little Prince
‘Έχει η νύχτα φόντο τ' αστέρια ή το αντίστροφο;’
Μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα διάφορα αντικείμενα που βρίσκονται μέσα στο χώρο με δύο διαφορετικούς τρόπους. Έναν «νοηματικό» και έναν «αντιληπτικό.» Παρότι αυτοί οι δύο τρόποι δεν είναι τελείως διαφορετικοί θα δώσουμε βαρύτητα στο δεύτερο τρόπο τον «αντικειμενικό» αντιληπτικό.
Ποια είναι ακριβώς εκείνα τα μηχανιστικά κριτήρια με τα οποία ο εγκέφαλος κάνει τη διάκριση ανάμεσα στη μορφή και στο περιεχόμενο? Μπορεί να είναι απατηλά αλλά αυτό το φαινόμενο μορφής- υποβάθρου (figure- ground effect) έχει καλά εξεταστεί από επιστήμη και τέχνη. Πρώτα ας εστιάσουμε στην ψυχολογία και στο Γερμανικό όρο «gestalt.» Σημαίνει «ουσία ή μορφή της τέλειας μορφής μιας οντότητας» και αναφέρεται στη χαρακτηριστική οργάνωση της αντίληψης σε μια μορφή η οποία ξεχωρίζει σε σχέση με ένα αδιαφοροποίητο υπόβαθρο. Στην ψυχολογία gestalt η λειτουργική αρχή του εγκεφάλου είναι ολιστική, παράλληλη και ανάλογη με αυτό- οργανωμένες τάσεις. Ας δούμε για παράδειγμα τις παρακάτω εικόνες:
Κάποιος μπορεί να εστιάσει είτε στα τονισμένα τρίγωνα είτε στον εσωτερικό σταυρό. Οπότε το μυαλό μας συλλαμβάνει το όλο μιας εικόνας και έπειτα προσπαθεί να αναλύσει τα επιμέρους τμήματα σε μια σχέση μορφής- υποβάθρου. Αν φανταστούμε για παράδειγμα ένα τοπίο μπορούμε να εστιάσουμε είτε στα βουνά είτε στις πεδιάδες.
Σε κάθε περίπτωση αυτή η διάκριση μορφής- υποβάθρου δεν είναι πάντα σαφής όπως η παρακάτω ψευδαίσθηση '(Herman’s) grid illusion' δείχνει:
Γκρι κουκίδες που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα εμφανίζονται στους κόμβους μεταξύ των μαύρων τετραγώνων και των λευκών γραμμών. Πρόκειται για ένα τυπικό παράδειγμα του φαινομένου gestalt καθώς ο εγκέφαλος προσπαθεί να επιθεωρήσει με ολιστικό τρόπο την εικόνα.
Σε ότι δε αφορά την τέχνη έχω καλά υπόψη τους πίνακες του Salvador Dali όπου αυτή η ανταλλαγή μεταξύ μορφής και περιεχομένου διαδραματίζεται. Για παράδειγμα οι παρακάτω πίνακες:
Δεν ξέρω αλήθεια ποια είναι η σχέση μεταξύ της gestalt ψυχολογίας και της παράνοιας , καθώς ο Dali συχνά αναφέρει την τελευταία λέξη σε αυτούς τους πίνακες. Αλλά αποδεικνύει με τρόπο εξαιρετικό τη σχέση ανάμεσα στη μορφή και στο περιεχόμενο.
Οπότε είναι μάλλον καιρός να προχωρήσω ένα παραπάνω βήμα στο βασίλειο της παρανοϊκής ψευδαίσθησης και της σύγχρονης φυσικής επίσης. Το φαινόμενο μορφής- περιεχόμενου έχει πράγματι μελετηθεί από τους φυσικούς. Ο Νεύτωνας όπως ο Αριστοτέλης πίστευε στην απόλυτη κίνηση. Ένα κινούμενο (επιταχυνόμενο) αντικείμενο μπορούσε πάντα να ξέρει ότι κινείται σε σχέση με το απόλυτο διάστημα. Αυτό ήταν ένα παράδειγμα μιας μορφής (το αντικείμενο) χωρίς υπόβαθρο (απόλυτος κενός χώρος). Ο Leibniz στην αρχή και έπειτα ο Mach αντιτάχθηκαν σε αυτήν την ασυνέπεια. Μπορεί κάποιος να έχει το οτιδήποτε σε σχέση με το τίποτε; Ο Mach αργότερα επιχειρηματολόγησε ότι η κίνηση θα έπρεπε να είναι σχετική με κάποιο είδος υποβάθρου. Έτσι αποφάσισε ότι η κίνηση είναι σχετική με τα μακρινά ακίνητα αστέρια...
Ο Einstein αργότερα απέδειξε το φαινόμενο των Lense- Thirring: Ένα αντικείμενο μέσα σε ένα περιστρεφόμενο κέλυφος θα νιώσει μια βαρυτο- μαγνητική δύναμη Coriolis. Από το πουθενά. Βέβαια αυτές οι παραδοχές απεκατέστησαν τη δυάδα μορφή- υπόβαθρο αλλά δημιούργησαν μιαν άλλη ασυνέπεια: Πώς είναι δυνατό τα μακρινά αστέρια ή αντικείμενα να δρουν ακαριαία σε άλλα αντικείμενα παράγοντας επιτάχυνση (μη αδρανειακές δυνάμεις); Επιπλέον μπορώ να θέσω την εξής ερώτηση: Υπάρχει κάποια πραγματική διάκριση μορφής- υποβάθρου ή μήπως δύο ή περισσότερες μορφές ανταγωνίζονται μεταξύ τους για δύο εναλλασσόμενους και ισοδύναμους ρόλους; Είναι τα αστέρια στο νυχτερινό υπόβαθρο ή είναι η νύχτα με φόντο τα αστέρια; Ή μήπως τελικά ο εγκέφαλός μας δημιουργεί αυτήν την ισοδύναμη δυαδικότητα σαν προϋπόθεση για νόημα και ολότητα;
Further: Metaphor and Figure- Ground Relationship: Comparisons from Poetry, Music, and the Visual Arts.
‘Έχει η νύχτα φόντο τ' αστέρια ή το αντίστροφο;’
Μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα διάφορα αντικείμενα που βρίσκονται μέσα στο χώρο με δύο διαφορετικούς τρόπους. Έναν «νοηματικό» και έναν «αντιληπτικό.» Παρότι αυτοί οι δύο τρόποι δεν είναι τελείως διαφορετικοί θα δώσουμε βαρύτητα στο δεύτερο τρόπο τον «αντικειμενικό» αντιληπτικό.
Ποια είναι ακριβώς εκείνα τα μηχανιστικά κριτήρια με τα οποία ο εγκέφαλος κάνει τη διάκριση ανάμεσα στη μορφή και στο περιεχόμενο? Μπορεί να είναι απατηλά αλλά αυτό το φαινόμενο μορφής- υποβάθρου (figure- ground effect) έχει καλά εξεταστεί από επιστήμη και τέχνη. Πρώτα ας εστιάσουμε στην ψυχολογία και στο Γερμανικό όρο «gestalt.» Σημαίνει «ουσία ή μορφή της τέλειας μορφής μιας οντότητας» και αναφέρεται στη χαρακτηριστική οργάνωση της αντίληψης σε μια μορφή η οποία ξεχωρίζει σε σχέση με ένα αδιαφοροποίητο υπόβαθρο. Στην ψυχολογία gestalt η λειτουργική αρχή του εγκεφάλου είναι ολιστική, παράλληλη και ανάλογη με αυτό- οργανωμένες τάσεις. Ας δούμε για παράδειγμα τις παρακάτω εικόνες:
Κάποιος μπορεί να εστιάσει είτε στα τονισμένα τρίγωνα είτε στον εσωτερικό σταυρό. Οπότε το μυαλό μας συλλαμβάνει το όλο μιας εικόνας και έπειτα προσπαθεί να αναλύσει τα επιμέρους τμήματα σε μια σχέση μορφής- υποβάθρου. Αν φανταστούμε για παράδειγμα ένα τοπίο μπορούμε να εστιάσουμε είτε στα βουνά είτε στις πεδιάδες.
Σε κάθε περίπτωση αυτή η διάκριση μορφής- υποβάθρου δεν είναι πάντα σαφής όπως η παρακάτω ψευδαίσθηση '(Herman’s) grid illusion' δείχνει:
Γκρι κουκίδες που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα εμφανίζονται στους κόμβους μεταξύ των μαύρων τετραγώνων και των λευκών γραμμών. Πρόκειται για ένα τυπικό παράδειγμα του φαινομένου gestalt καθώς ο εγκέφαλος προσπαθεί να επιθεωρήσει με ολιστικό τρόπο την εικόνα.
Σε ότι δε αφορά την τέχνη έχω καλά υπόψη τους πίνακες του Salvador Dali όπου αυτή η ανταλλαγή μεταξύ μορφής και περιεχομένου διαδραματίζεται. Για παράδειγμα οι παρακάτω πίνακες:
Δεν ξέρω αλήθεια ποια είναι η σχέση μεταξύ της gestalt ψυχολογίας και της παράνοιας , καθώς ο Dali συχνά αναφέρει την τελευταία λέξη σε αυτούς τους πίνακες. Αλλά αποδεικνύει με τρόπο εξαιρετικό τη σχέση ανάμεσα στη μορφή και στο περιεχόμενο.
Οπότε είναι μάλλον καιρός να προχωρήσω ένα παραπάνω βήμα στο βασίλειο της παρανοϊκής ψευδαίσθησης και της σύγχρονης φυσικής επίσης. Το φαινόμενο μορφής- περιεχόμενου έχει πράγματι μελετηθεί από τους φυσικούς. Ο Νεύτωνας όπως ο Αριστοτέλης πίστευε στην απόλυτη κίνηση. Ένα κινούμενο (επιταχυνόμενο) αντικείμενο μπορούσε πάντα να ξέρει ότι κινείται σε σχέση με το απόλυτο διάστημα. Αυτό ήταν ένα παράδειγμα μιας μορφής (το αντικείμενο) χωρίς υπόβαθρο (απόλυτος κενός χώρος). Ο Leibniz στην αρχή και έπειτα ο Mach αντιτάχθηκαν σε αυτήν την ασυνέπεια. Μπορεί κάποιος να έχει το οτιδήποτε σε σχέση με το τίποτε; Ο Mach αργότερα επιχειρηματολόγησε ότι η κίνηση θα έπρεπε να είναι σχετική με κάποιο είδος υποβάθρου. Έτσι αποφάσισε ότι η κίνηση είναι σχετική με τα μακρινά ακίνητα αστέρια...
Ο Einstein αργότερα απέδειξε το φαινόμενο των Lense- Thirring: Ένα αντικείμενο μέσα σε ένα περιστρεφόμενο κέλυφος θα νιώσει μια βαρυτο- μαγνητική δύναμη Coriolis. Από το πουθενά. Βέβαια αυτές οι παραδοχές απεκατέστησαν τη δυάδα μορφή- υπόβαθρο αλλά δημιούργησαν μιαν άλλη ασυνέπεια: Πώς είναι δυνατό τα μακρινά αστέρια ή αντικείμενα να δρουν ακαριαία σε άλλα αντικείμενα παράγοντας επιτάχυνση (μη αδρανειακές δυνάμεις); Επιπλέον μπορώ να θέσω την εξής ερώτηση: Υπάρχει κάποια πραγματική διάκριση μορφής- υποβάθρου ή μήπως δύο ή περισσότερες μορφές ανταγωνίζονται μεταξύ τους για δύο εναλλασσόμενους και ισοδύναμους ρόλους; Είναι τα αστέρια στο νυχτερινό υπόβαθρο ή είναι η νύχτα με φόντο τα αστέρια; Ή μήπως τελικά ο εγκέφαλός μας δημιουργεί αυτήν την ισοδύναμη δυαδικότητα σαν προϋπόθεση για νόημα και ολότητα;
Further: Metaphor and Figure- Ground Relationship: Comparisons from Poetry, Music, and the Visual Arts.
Ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία εκπαιδευτικό - ερευνητή.
Πηγή: www.alfavita.gr
Από το σχέδιο «Προμηθεύς» του ΝΑΤΟ που οδήγησε στην επιβολή της χούντας στις 21 Απριλίου 1967 μέχρι το πρόσφατο πρόγραμμα «Καλλικράτης» για τη διοικητική δομή της χώρας, η εξουσία φροντίζει να ονοματοδοτεί από την αρχαία μυθολογία τα σχέδια και τις πολιτικές της για να παίρνουν την αίγλη τους. Ο «Καλλικράτης» με τις ωραιολογίες για «αποκέντρωση» και «νέα αρχιτεκτονική στην αυτοδιοίκηση και την αποκεντρωμένη διοίκηση», στοχεύει στην απόκρυψη της πραγματικότητας και τη διαβουκόληση του λαού
Η μεταφορά εξουσίας σε όργανα τοπικά ή περιφερειακά που παραμένουν, όμως, αναγκαστικά στην ιεραρχία των κεντρικών διοικήσεων δε δίνει τη δυνατότητα ελέγχου και συμμετοχής του λαού στην εξουσία και τη διοίκηση. Αυτή είναι απλή αποσυμπύκνωση της συγκεντρωτικής εξουσίας και ουσιαστικά πρόκειται για εσωτερική κατανομή των δραστηριοτήτων του κράτους. Από πού και ως που η συνένωση 1.034 δήμων από 370 δήμους - μαμούθ και η αντικατάσταση 13 κρατικών περιφερειών από 7 γενικές διοικήσεις προωθεί την αποκέντρωση; Αυτό ούτε αποσυγκέντρωση είναι. Μέσα από τους δήμους - μαμούθ με μεγάλη έκταση και πολύ πληθυσμό οι τοπικές αρχές γίνονται όλο και πιο απρόσωπες, όλο και πιο αποστασιοποιημένες από τους δημότες. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυξάνεται ο μέσος όρος κατοίκων ανά Ο.Τ.Α. από 10.200 που είναι σήμερα σε 20.000. Οι κυβερνώντες επαίρονται ότι η νέα διοικητική δομή αποτελεί προσαρμογή στο «ευρωπαϊκό κεκτημένο - μοντέλο διακυβέρνησης». Αλλά στη Γαλλία ο μέσος όρος κατοίκων ανά Ο.Τ.Α. είναι 1.600, στη Γερμανία 5.900, ενώ μόνο στην Ολλανδία, τη Σουηδία και την Αγγλία ξεπερνούν τις 30.000. Πέρα από τους αριθμούς η αλήθεια είναι ότι αναπαράγεται ένα αυταρχικό πρότυπο διοίκησης με προσωποπαγή και κομματικά χαρακτηριστικά που βασίζεται σε ένα καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του δικομματισμού. Έτσι, η έννοια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι φενάκη, απάτη. Στην πραγματικότητα το πρόγραμμα «Καλλικράτης», όχι μόνο δεν προωθεί την αποκέντρωση και δε φέρνει το «τέλος του συγκεντρωτισμού», αλλά διαλύει πλήρως την «τοπική αυτοδιοίκηση» και ενισχύει την κρατική εξουσία. Η νέα δομή ούτε τοπική ούτε αυτοδιοίκηση είναι.
Η αλήθεια είναι ότι και με τα μέχρι τώρα δεδομένα η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελεί ευφημισμό ή σχήμα οξύμωρο. Γιατί η κεντρική εξουσία επιβάλλει το πλαίσιο και τους όρους λειτουργίας με αποτέλεσμα η Τ.Α. να είναι το μακρύ της χέρι και να λειτουργεί μακριά από τον έλεγχο και τη συμμετοχή των πολιτών. Δεν είναι τυχαίο ότι παρά τις διακηρύξεις για τους ισχυρούς και αποκεντρωμένους δήμους του «Καποδίστρια», οι δήμοι είναι πρωταθλητές στη διαφθορά, στα σκάνδαλα και την αυθαιρεσία σύμφωνα με τις καταγγελίες δημοτών στον Συνήγορο του πολίτη.
Σύμφωνα με τις πρωθυπουργικές δηλώσεις το σχέδιο «Καλλικράτης» αποτελεί «αναπόσπαστο μέρος του Προγράμματος Σταθερότητας Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης». Με άλλα λόγια από η κεντρική εξουσία επιδιώκει να μετακυλήσει το κόστος κοινωνικών υπηρεσιών, Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια στην Τ.Α. Καταργείται, έτσι, ο ενιαίος χαρακτήρας τους και προωθείται εντονότερα η εμπορευματοποίησή τους. Άλλωστε είναι γνωστό ότι ούτε οι θεσμοθετημένοι πόροι αποδίδονται. Χαρακτηριστικό είναι ότι το σύνολο των εσόδων των νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων και των δήμων δεν ξεπερνά το 3,5% του κρατικού προϋπολογισμού, ενώ αίτημα της ΚΕΔΚΕ είναι το 12% από το 1975.
Παράλληλα, όσο περισσότερες εξουσίες αποκτούν οι δήμοι, τόσο περισσότερο δένονται με την κεντρική εξουσία και απομακρύνονται από τους πολίτες. Όσο κι αν ακούγεται ως παράδοξο το σύγχρονο κράτος επιδιώκει να γίνει πιο συγκεντρωτικό μέσα από την «αποκέντρωσή» του Οι δήμοι θα επιβάλουν φόρους και θα αυξάνουν τα τέλη, για την «ενίσχυση της αποδοτικότητας των τοπικών εσόδων», σύμφωνα με το επίσημο κείμενο και θα καταφεύγουν στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Ολοένα και περισσότεροι δήμοι είναι καταχρεωμένοι και εκχωρούν όλο και πιο πολλές λειτουργίες τους σε επιχειρηματίες. Κυρίως με την ανάληψη έργων σε τοπικό επίπεδο με τις Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες για αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Όσο υποτάσσονται οι δήμοι στο ιδιωτικό κεφάλαιο και αποστασιοποιούνται οι δημότες, τόσο απονεκρώνονται οι όποιες δημοκρατικές διαδικασίες. Και βέβαια η ενεργός συμμετοχή στα κοινά και η άμεση δημοκρατία δεν έχουν καμιά σχέση με τη «δημοκρατία του lap-top» και της « από τον καναπέ διαβούλευσης».
Η περικοπή 4.000 δημοτικών επιχειρήσεων ενδέχεται να υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο τις υπηρεσίες, ρίχνοντας στον .Καιάδα της ανεργίας χιλιάδες εργαζόμενους και το χειρότερο προωθώντας τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Άλλωστε και μέχρι τώρα οι Δήμοι λειτουργούν ως φυτώρια των νέων «ευέλικτων»
Μορφών εργασίας, χωρίς δικαιώματα και της μερικής απασχόλησης (ωρομίσθιοι, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, Stage κ.λ.π.)
Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε είναι ανάγκη να υπερβούμε την μυθολογία του «Καλλικράτη» και να ανοίξουμε τη συζήτηση για τους όρους μιας γνήσιας τοπικής αυτοδιοίκησης που να βασίζεται στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της λαϊκής συμμετοχής και ελέγχου.
Πηγή: www.alfavita.gr
Από το σχέδιο «Προμηθεύς» του ΝΑΤΟ που οδήγησε στην επιβολή της χούντας στις 21 Απριλίου 1967 μέχρι το πρόσφατο πρόγραμμα «Καλλικράτης» για τη διοικητική δομή της χώρας, η εξουσία φροντίζει να ονοματοδοτεί από την αρχαία μυθολογία τα σχέδια και τις πολιτικές της για να παίρνουν την αίγλη τους. Ο «Καλλικράτης» με τις ωραιολογίες για «αποκέντρωση» και «νέα αρχιτεκτονική στην αυτοδιοίκηση και την αποκεντρωμένη διοίκηση», στοχεύει στην απόκρυψη της πραγματικότητας και τη διαβουκόληση του λαού
Η μεταφορά εξουσίας σε όργανα τοπικά ή περιφερειακά που παραμένουν, όμως, αναγκαστικά στην ιεραρχία των κεντρικών διοικήσεων δε δίνει τη δυνατότητα ελέγχου και συμμετοχής του λαού στην εξουσία και τη διοίκηση. Αυτή είναι απλή αποσυμπύκνωση της συγκεντρωτικής εξουσίας και ουσιαστικά πρόκειται για εσωτερική κατανομή των δραστηριοτήτων του κράτους. Από πού και ως που η συνένωση 1.034 δήμων από 370 δήμους - μαμούθ και η αντικατάσταση 13 κρατικών περιφερειών από 7 γενικές διοικήσεις προωθεί την αποκέντρωση; Αυτό ούτε αποσυγκέντρωση είναι. Μέσα από τους δήμους - μαμούθ με μεγάλη έκταση και πολύ πληθυσμό οι τοπικές αρχές γίνονται όλο και πιο απρόσωπες, όλο και πιο αποστασιοποιημένες από τους δημότες. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυξάνεται ο μέσος όρος κατοίκων ανά Ο.Τ.Α. από 10.200 που είναι σήμερα σε 20.000. Οι κυβερνώντες επαίρονται ότι η νέα διοικητική δομή αποτελεί προσαρμογή στο «ευρωπαϊκό κεκτημένο - μοντέλο διακυβέρνησης». Αλλά στη Γαλλία ο μέσος όρος κατοίκων ανά Ο.Τ.Α. είναι 1.600, στη Γερμανία 5.900, ενώ μόνο στην Ολλανδία, τη Σουηδία και την Αγγλία ξεπερνούν τις 30.000. Πέρα από τους αριθμούς η αλήθεια είναι ότι αναπαράγεται ένα αυταρχικό πρότυπο διοίκησης με προσωποπαγή και κομματικά χαρακτηριστικά που βασίζεται σε ένα καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του δικομματισμού. Έτσι, η έννοια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι φενάκη, απάτη. Στην πραγματικότητα το πρόγραμμα «Καλλικράτης», όχι μόνο δεν προωθεί την αποκέντρωση και δε φέρνει το «τέλος του συγκεντρωτισμού», αλλά διαλύει πλήρως την «τοπική αυτοδιοίκηση» και ενισχύει την κρατική εξουσία. Η νέα δομή ούτε τοπική ούτε αυτοδιοίκηση είναι.
Η αλήθεια είναι ότι και με τα μέχρι τώρα δεδομένα η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελεί ευφημισμό ή σχήμα οξύμωρο. Γιατί η κεντρική εξουσία επιβάλλει το πλαίσιο και τους όρους λειτουργίας με αποτέλεσμα η Τ.Α. να είναι το μακρύ της χέρι και να λειτουργεί μακριά από τον έλεγχο και τη συμμετοχή των πολιτών. Δεν είναι τυχαίο ότι παρά τις διακηρύξεις για τους ισχυρούς και αποκεντρωμένους δήμους του «Καποδίστρια», οι δήμοι είναι πρωταθλητές στη διαφθορά, στα σκάνδαλα και την αυθαιρεσία σύμφωνα με τις καταγγελίες δημοτών στον Συνήγορο του πολίτη.
Σύμφωνα με τις πρωθυπουργικές δηλώσεις το σχέδιο «Καλλικράτης» αποτελεί «αναπόσπαστο μέρος του Προγράμματος Σταθερότητας Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης». Με άλλα λόγια από η κεντρική εξουσία επιδιώκει να μετακυλήσει το κόστος κοινωνικών υπηρεσιών, Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια στην Τ.Α. Καταργείται, έτσι, ο ενιαίος χαρακτήρας τους και προωθείται εντονότερα η εμπορευματοποίησή τους. Άλλωστε είναι γνωστό ότι ούτε οι θεσμοθετημένοι πόροι αποδίδονται. Χαρακτηριστικό είναι ότι το σύνολο των εσόδων των νομαρχιακών αυτοδιοικήσεων και των δήμων δεν ξεπερνά το 3,5% του κρατικού προϋπολογισμού, ενώ αίτημα της ΚΕΔΚΕ είναι το 12% από το 1975.
Παράλληλα, όσο περισσότερες εξουσίες αποκτούν οι δήμοι, τόσο περισσότερο δένονται με την κεντρική εξουσία και απομακρύνονται από τους πολίτες. Όσο κι αν ακούγεται ως παράδοξο το σύγχρονο κράτος επιδιώκει να γίνει πιο συγκεντρωτικό μέσα από την «αποκέντρωσή» του Οι δήμοι θα επιβάλουν φόρους και θα αυξάνουν τα τέλη, για την «ενίσχυση της αποδοτικότητας των τοπικών εσόδων», σύμφωνα με το επίσημο κείμενο και θα καταφεύγουν στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Ολοένα και περισσότεροι δήμοι είναι καταχρεωμένοι και εκχωρούν όλο και πιο πολλές λειτουργίες τους σε επιχειρηματίες. Κυρίως με την ανάληψη έργων σε τοπικό επίπεδο με τις Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες για αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Όσο υποτάσσονται οι δήμοι στο ιδιωτικό κεφάλαιο και αποστασιοποιούνται οι δημότες, τόσο απονεκρώνονται οι όποιες δημοκρατικές διαδικασίες. Και βέβαια η ενεργός συμμετοχή στα κοινά και η άμεση δημοκρατία δεν έχουν καμιά σχέση με τη «δημοκρατία του lap-top» και της « από τον καναπέ διαβούλευσης».
Η περικοπή 4.000 δημοτικών επιχειρήσεων ενδέχεται να υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο τις υπηρεσίες, ρίχνοντας στον .Καιάδα της ανεργίας χιλιάδες εργαζόμενους και το χειρότερο προωθώντας τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Άλλωστε και μέχρι τώρα οι Δήμοι λειτουργούν ως φυτώρια των νέων «ευέλικτων»
Μορφών εργασίας, χωρίς δικαιώματα και της μερικής απασχόλησης (ωρομίσθιοι, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, Stage κ.λ.π.)
Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε είναι ανάγκη να υπερβούμε την μυθολογία του «Καλλικράτη» και να ανοίξουμε τη συζήτηση για τους όρους μιας γνήσιας τοπικής αυτοδιοίκησης που να βασίζεται στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της λαϊκής συμμετοχής και ελέγχου.
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010
Πόλεμοι αξιών στα θρανία;
του Τηλέμαχου Χαρμοβίτη
Πηγή: ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Στην αρχή ήταν το περίφημο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού. Θύελλα αντιδράσεων ξεσηκώθηκε για τον «πολιτικά ορθό» τρόπο, με τον οποίο επέλεξε η κυρία Ρεπούση να αφηγηθεί την ελληνική ιστορία στους μαθητές, ενώ η φράση περί «συνωστισμού στο λιμάνι της Σμύρνης» άφησε εποχή. Τελικά, το βιβλίο αποσύρθηκε.
Τον προηγούμενο μήνα, μια άλλη γυναίκα τάραξε τα -ούτως ή άλλως όχι και τόσο ήρεμα νερά- της ελληνικής εκπαίδευσης. Η καθηγήτρια του πανεπιστημίου Αθηνών Θάλεια Δραγώνα διορίζεται ειδική γραμματέας στο υπουργείο παιδείας και αμέσως σχηματίζεται εναντίον της ένα ευρύ μέτωπο που διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα (από τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, Γιώργο Καρατζαφέρη, μέχρι το Μίκη Θεοδωράκη) και ζητάει οργισμένο την παραίτησή της! Ο λόγος; Οι «ανθελληνικές θέσεις» που όπως υποστηρίζουν οι επικριτές της διατύπωσε στο παρελθόν η κυρία Δραγώνα στο βιβλίο της «Τι είν' η πατρίδα μας;». Και απ' ό,τι φαίνεται, υπάρχουν πολλά μέτωπα που ενδέχεται να ανοίξουν στο μέλλον. Ενδεικτικά, διαβάζω στην «Καθημερινή» της 4nς Φεβρουαρίου πως η υπουργός Παιδείας, 'Αννα Διαμαντοπούλου, άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο για άρση της υποχρεωτικότητας του μαθήματος των θρησκευτικών. Μπορείτε ήδη να φανταστείτε τις αντιδράσεις...
Το μέλλον αβέβαιο
Τι συμβαίνει τελικά στην ελληνική εκπαίδευση; Μήπως όπως στις ΗΠΑ, όπου ακόμη μαίνεται η διαμάχη μεταξύ της θρησκευτικής δεξιάς και αυτών που υποστηρίζουν πιο κοσμικές αξίες, έτσι και στην Ελλάδα, πρόκειται τα σχολεία να αποτελέσουν ένα πεδίο συνεχούς αντιπαράθεσης και διεξαγωγής «πολέμων αξιών» που θα διχάσουν την κοινωνία; Το πιο ανησυχητικό είναι πως σε αυτόν τον «πόλεμο» είναι δύσκολο να βρεθεί πεδίο συνεννόησης και συμβιβασμού. Οι δύο πλευρές ασπάζονται εκ διαμέτρου αντίθετες αξίες και έχουν διαφορετική κοσμοθεωρία για τον τρόπο που πρέπει να οργανωθεί όχι μόνο η παιδεία, αλλά και η ίδια η κοινωνία.
Οι μεν πιστεύουν στις αξίες του «πολυπολιτισμού» και προτιμούν ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα προωθεί τη «συναδέλφωση των λαών» και θα αμφισβητεί τους «εθνικούς μύθους».
Οι δε δίνουν έμφαση στην αξία του έθνους και της ορθοδοξίας, ως απαραίτητα στοιχεία για να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας σε ένα ρευστό, παγκοσμιοποιημένο κόσμο.
Οι χαρακτηρισμοί που εξαπολύει το ένα «στρατόπεδο» εναντίον του άλλου, με δυσκολία μπορούν να θεωρηθούν ως δείγματα... ήπιου και νηφάλιου πολιτικού λόγου: «εθνικιστές», «φασίστες», από τη μια μεριά, «ανθέλληνες», «πράκτορες ξένων δυνάμεων», από την άλλη.
Κι όμως, οι εκπρόσωποι και των δύο πλευρών, όσο και αν με μια πρώτη ματιά φαίνονται τόσο διαφορετικοί, στην πραγματικότητα, χωρίς να το συνειδητοποιούν, είναι και τόσο όμοιοι ταυτόχρονα: και οι δύο διακατέχονται από τον ίδιο πατερναλιστικό τρόπο σκέψης και δράσης. Χρησιμοποιώντας το συγκεντρωτικό ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και την κρατική εξουσία, θέλουν απλώς να επιβάλλουν τη δική τους κοσμοθεωρία και τις δικές τους αξίες, σε όλους τους Έλληνες, ανεξάρτητα με το αν συμφωνούν ή όχι μαζί τους.
Και δυστυχώς το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα κάνει αναπόφευκτη αυτή την εξέλιξη.
Το υπουργείο παιδείας ασκεί ασφυκτικό έλεγχο σε όλα τα σχολεία της χώρας, ακόμη και στα ιδιωτικά, και καθορίζει με κάθε λεπτομέρεια το πρόγραμμα και τα βιβλία που θα διδαχτούν. Όποιος επικρατήσει στην πολιτική διαμάχη, αυτός και θα καθορίσει τι θα διδαχτούν οι Έλληνες μαθητές.
Με αυτήν τη συγκεντρωτική προσέγγιση όμως, πάντα θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι.
Ας πάρουν το λόγο οι γονείς
Τελικά, κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τι πραγματικά θέλουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή οι γονείς των μαθητών. Καλώς ή κακώς, υπάρχου γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά τους να διδάσκονται το βιβλίο της κυρίας Ρεπούση, αλλά προτιμούν μια άλλη, πιο «εθνοκεντρική» αντίληψη τη ιστορίας. Από την άλλη, υπάρχουν γονείς που ανατριχιάζουν και μόνο με την ιδέα πως τα «βλαστάρια» τους θα πρέπει να διδάσκονται θρησκευτικά στο σχολείο. Ανάλογα με τις ιδεολογικές σας προτιμήσεις, μπορείτε να χαρακτηρίσετε του πρώτους «οπισθοδρομικούς» και τους δεύτερου «πράκτορες του Σόρος (Soros)». Όμως αυτοί οι άνθρωπο έχουν κάθε δικαίωμα να έχουν λόγο στην εκπαίδευση των παιδιών τους, ειδικά όταν την ακριβοπληρώνουν μέσω των φόρων τους.
Πέρα από το ψευτοδίλημμα «ανθελληνισμός ή πατριωτισμός», γιατί δεν δοκιμάζουμε κάτι τελείως διαφορετικό; Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθούν τέτοιες διαμάχες στο μέλλον είναι η ριζική αποκέντρωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Κάθε σχολείο ας επιλέγει μόνο του το πρόγραμμα και τα βιβλία που θα διδάσκει. Οι γονείς με τη σειρά τους ας έχουν δικαίωμα να επιλέξουν το σχολείο της αρεσκείας τους, με βάση τι αξίες που θέλουν να μεταδώσουν στο παιδί τους.
Σε ένα πραγματικά αποκεντρωμένο σύστημα, κανείς δεν θα ενδιαφέρεται για το αν θα διοριστεί γραμματέας του υπουργείου η Θάλεια Δραγώνα ή ο Χρήστος Γιανναράς.
Αξίες συντηρητικές ή προοδευτικές, αξίες χριστιανικές ή κοσμικές; Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να πάρω θέση. Σε μια πλουραλιστική κοινωνία, μπορούν να συνυπάρξουν όλες και σίγουρα δεν πρέπει οι εκάστοτε ευνοημένοι του πολιτικού παιχνιδιού να επιβάλλουν σε όλους μας τις δικές τους αξίες, είτε αυτές έχουν «προοδευτικό», είτε «συντηρητικό» μανδύα.
Ας ανήκει η επιλογή στους γονείς και όχι στους γραφειοκράτες του υπουργείου παιδείας.
Πηγή: ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Στην αρχή ήταν το περίφημο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού. Θύελλα αντιδράσεων ξεσηκώθηκε για τον «πολιτικά ορθό» τρόπο, με τον οποίο επέλεξε η κυρία Ρεπούση να αφηγηθεί την ελληνική ιστορία στους μαθητές, ενώ η φράση περί «συνωστισμού στο λιμάνι της Σμύρνης» άφησε εποχή. Τελικά, το βιβλίο αποσύρθηκε.
Τον προηγούμενο μήνα, μια άλλη γυναίκα τάραξε τα -ούτως ή άλλως όχι και τόσο ήρεμα νερά- της ελληνικής εκπαίδευσης. Η καθηγήτρια του πανεπιστημίου Αθηνών Θάλεια Δραγώνα διορίζεται ειδική γραμματέας στο υπουργείο παιδείας και αμέσως σχηματίζεται εναντίον της ένα ευρύ μέτωπο που διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα (από τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, Γιώργο Καρατζαφέρη, μέχρι το Μίκη Θεοδωράκη) και ζητάει οργισμένο την παραίτησή της! Ο λόγος; Οι «ανθελληνικές θέσεις» που όπως υποστηρίζουν οι επικριτές της διατύπωσε στο παρελθόν η κυρία Δραγώνα στο βιβλίο της «Τι είν' η πατρίδα μας;». Και απ' ό,τι φαίνεται, υπάρχουν πολλά μέτωπα που ενδέχεται να ανοίξουν στο μέλλον. Ενδεικτικά, διαβάζω στην «Καθημερινή» της 4nς Φεβρουαρίου πως η υπουργός Παιδείας, 'Αννα Διαμαντοπούλου, άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο για άρση της υποχρεωτικότητας του μαθήματος των θρησκευτικών. Μπορείτε ήδη να φανταστείτε τις αντιδράσεις...
Το μέλλον αβέβαιο
Τι συμβαίνει τελικά στην ελληνική εκπαίδευση; Μήπως όπως στις ΗΠΑ, όπου ακόμη μαίνεται η διαμάχη μεταξύ της θρησκευτικής δεξιάς και αυτών που υποστηρίζουν πιο κοσμικές αξίες, έτσι και στην Ελλάδα, πρόκειται τα σχολεία να αποτελέσουν ένα πεδίο συνεχούς αντιπαράθεσης και διεξαγωγής «πολέμων αξιών» που θα διχάσουν την κοινωνία; Το πιο ανησυχητικό είναι πως σε αυτόν τον «πόλεμο» είναι δύσκολο να βρεθεί πεδίο συνεννόησης και συμβιβασμού. Οι δύο πλευρές ασπάζονται εκ διαμέτρου αντίθετες αξίες και έχουν διαφορετική κοσμοθεωρία για τον τρόπο που πρέπει να οργανωθεί όχι μόνο η παιδεία, αλλά και η ίδια η κοινωνία.
Οι μεν πιστεύουν στις αξίες του «πολυπολιτισμού» και προτιμούν ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα προωθεί τη «συναδέλφωση των λαών» και θα αμφισβητεί τους «εθνικούς μύθους».
Οι δε δίνουν έμφαση στην αξία του έθνους και της ορθοδοξίας, ως απαραίτητα στοιχεία για να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας σε ένα ρευστό, παγκοσμιοποιημένο κόσμο.
Οι χαρακτηρισμοί που εξαπολύει το ένα «στρατόπεδο» εναντίον του άλλου, με δυσκολία μπορούν να θεωρηθούν ως δείγματα... ήπιου και νηφάλιου πολιτικού λόγου: «εθνικιστές», «φασίστες», από τη μια μεριά, «ανθέλληνες», «πράκτορες ξένων δυνάμεων», από την άλλη.
Κι όμως, οι εκπρόσωποι και των δύο πλευρών, όσο και αν με μια πρώτη ματιά φαίνονται τόσο διαφορετικοί, στην πραγματικότητα, χωρίς να το συνειδητοποιούν, είναι και τόσο όμοιοι ταυτόχρονα: και οι δύο διακατέχονται από τον ίδιο πατερναλιστικό τρόπο σκέψης και δράσης. Χρησιμοποιώντας το συγκεντρωτικό ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και την κρατική εξουσία, θέλουν απλώς να επιβάλλουν τη δική τους κοσμοθεωρία και τις δικές τους αξίες, σε όλους τους Έλληνες, ανεξάρτητα με το αν συμφωνούν ή όχι μαζί τους.
Και δυστυχώς το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα κάνει αναπόφευκτη αυτή την εξέλιξη.
Το υπουργείο παιδείας ασκεί ασφυκτικό έλεγχο σε όλα τα σχολεία της χώρας, ακόμη και στα ιδιωτικά, και καθορίζει με κάθε λεπτομέρεια το πρόγραμμα και τα βιβλία που θα διδαχτούν. Όποιος επικρατήσει στην πολιτική διαμάχη, αυτός και θα καθορίσει τι θα διδαχτούν οι Έλληνες μαθητές.
Με αυτήν τη συγκεντρωτική προσέγγιση όμως, πάντα θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι.
Ας πάρουν το λόγο οι γονείς
Τελικά, κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τι πραγματικά θέλουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή οι γονείς των μαθητών. Καλώς ή κακώς, υπάρχου γονείς που δεν θέλουν τα παιδιά τους να διδάσκονται το βιβλίο της κυρίας Ρεπούση, αλλά προτιμούν μια άλλη, πιο «εθνοκεντρική» αντίληψη τη ιστορίας. Από την άλλη, υπάρχουν γονείς που ανατριχιάζουν και μόνο με την ιδέα πως τα «βλαστάρια» τους θα πρέπει να διδάσκονται θρησκευτικά στο σχολείο. Ανάλογα με τις ιδεολογικές σας προτιμήσεις, μπορείτε να χαρακτηρίσετε του πρώτους «οπισθοδρομικούς» και τους δεύτερου «πράκτορες του Σόρος (Soros)». Όμως αυτοί οι άνθρωπο έχουν κάθε δικαίωμα να έχουν λόγο στην εκπαίδευση των παιδιών τους, ειδικά όταν την ακριβοπληρώνουν μέσω των φόρων τους.
Πέρα από το ψευτοδίλημμα «ανθελληνισμός ή πατριωτισμός», γιατί δεν δοκιμάζουμε κάτι τελείως διαφορετικό; Ο μόνος τρόπος για να αποφευχθούν τέτοιες διαμάχες στο μέλλον είναι η ριζική αποκέντρωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Κάθε σχολείο ας επιλέγει μόνο του το πρόγραμμα και τα βιβλία που θα διδάσκει. Οι γονείς με τη σειρά τους ας έχουν δικαίωμα να επιλέξουν το σχολείο της αρεσκείας τους, με βάση τι αξίες που θέλουν να μεταδώσουν στο παιδί τους.
Σε ένα πραγματικά αποκεντρωμένο σύστημα, κανείς δεν θα ενδιαφέρεται για το αν θα διοριστεί γραμματέας του υπουργείου η Θάλεια Δραγώνα ή ο Χρήστος Γιανναράς.
Αξίες συντηρητικές ή προοδευτικές, αξίες χριστιανικές ή κοσμικές; Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να πάρω θέση. Σε μια πλουραλιστική κοινωνία, μπορούν να συνυπάρξουν όλες και σίγουρα δεν πρέπει οι εκάστοτε ευνοημένοι του πολιτικού παιχνιδιού να επιβάλλουν σε όλους μας τις δικές τους αξίες, είτε αυτές έχουν «προοδευτικό», είτε «συντηρητικό» μανδύα.
Ας ανήκει η επιλογή στους γονείς και όχι στους γραφειοκράτες του υπουργείου παιδείας.
Πώς οι αγορές βάλθηκαν να κυνηγούν την Ελλάδα
του Τζέιμς Ρίκαρντς
Πηγή: ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Στη Ουολ Στριτ λατρεύουν τα πάρτι με «πινάτα»: απομονώνουν μια εταιρεία ή μια χώρα (που παίζει έτσι το ρόλο της «πινάτα») και στη συνέχεια όλοι μαζί τη χτυπούν με τα ραβδιά τους μέχρι να σπάσει. Όπως και στο μεξικανικό παιχνίδι, η «πινάτα» γίνεται θρύψαλα. Σε αντίθεση με το μεξικανικό παιχνίδι, η «πινάτα» της Ουολ Στριτ δεν είναι γεμάτη γλυκίσματα, αλλά γεμάτη λεφτά, που όταν σπάσει οι τραπεζίτες τα μαζεύουν με τις χούφτες. Τούτες τις μέρες μπορούμε όλοι να παρακολουθήσουμε πώς παίζεται το παιχνίδι: το ρόλο της «πινάτα» παίζει η Ελλάδα!
Πολλοί επενδυτές, στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν γιατί τα χαρτοφυλάκιά τους εξαερώνονται για δεύτερη φορά μέσα σε πέντε χρόνια, εξειδικεύονται στα ελληνικά δημόσια οικονομικά. Αλλά αν έριχναν μια ματιά στα πάρτι με την «πινάτα», ίσως να ξεκαθάριζαν καλύτερα τα πράγματα.
Τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας συχνά μετριούνται από τους επενδυτές διαμέσου της διακύμανσης του ύψους των «ασφαλίστρων έναντι κινδύνου χρεοκοπίας» (CDS), ενός είδος εξασφάλισης των κατόχων ελληνικών ομολόγων σε περίπτωση που η Ελλάδα χρεοκοπήσει. Συνήθως στις ασφάλειες το ασφάλιστρο αυξάνει ανάλογα με τη διακινδύνευση του κάθε αγαθού. Τι συμβαίνει όμως όταν η τιμή του ασφαλίστρου διαμορφώνεται ανεξάρτητα από τη διακινδύνευση του ασφαλισμένου αγαθού;
Οι τιμές των CDS δεν εξαρτώνται από μια αντικειμενική εκτίμηση της πορείας των δημοσίων οικονομικών της Ελλάδας, αλλά από κάτι πολύ διαφορετικό. Το ρόλο του ασφαλιστή τον παίζουν συνήθως συνταξιοδοτικά ταμεία που προσπαθούν να αυξήσουν το ασφάλιστρο που αποκομίζουν και το ρόλο του ασφαλιζόμενου κερδοσκοπικά κεφάλαια, που προσανατολίζονται σε περαιτέρω μεσοπρόθεσμη αύξηση της τιμής του ομολόγου που αγοράζουν. Ενδιαμέσως παρεμβαίνει η «Γκόλντμαν Σακς» ή κάποια άλλη μεγάλη τράπεζα που αναζητά παχυλά «σπρεντ».
Όλα πλέον είναι έτοιμα να ξεκινήσει το πάρτι με την «πινάτα»: οι τράπεζες αρπάζουν τα ραβδιά τους και αρχίζουν να κοπανάνε (να ξεπουλάνε) τα όχι και τόσο περιζήτητα ελληνικά ομόλογα, μεγεθύνοντας το «σπρεντ» του επιτοκίου μεταξύ των ελληνικών και των γερμανικών ομολόγων (που είναι τα πλέον αξιόπιστα).
Στη συνέχεια τα συνταξιοδοτικά ταμεία ειδοποιούνται για την πτώση της αξίας των ομολόγων τους και τα πωλούν σε κερδοσκοπικά κεφάλαια με αυξημένα ασφάλιστρα. Αυτά «φτυαρίζουν» με χαρά όλη αυτή τη ρευστότητα και ό,τι αυτή συνεπάγεται: την ονομαστική αύξηση του τζίρου τους, συν αποδόσεις που μπορεί να φθάσουν και στο 20% επί του κύκλου εργασιών. Πόσο βολικά όλα αυτά, όταν μάλιστα συμβαίνουν το Δεκέμβριο, ενώ κλείνουν οι ετήσιοι ισολογισμοί, όπως στην περίπτωσή μας! Αυτή η δυναμική της τεχνητής διόγκωσης των «σπρεντ» και των «προειδοποιήσεων» (margin call) των επενδυτών είναι η ίδια που «τίναξε στον αέρα» το κερδοσκοπικό κεφάλαιο «μακροπρόθεσμη διαχείριση κεφαλαίου» (LCTM) το 1998 και την AIG το 2008. Το ίδιο κόλπο επιχειρείται και σήμερα, αυτή τη φορά εις βάρος της Ευρώπη.
Τελικά, όταν ανακοινωθεί ένα πρόγραμμα «σωτηρίας», η ροή του χρήματος θα αντιστραφεί ξανά. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν κερδίσει: τα συνταξιοδοτικά ταμεία σε ασφάλιστρα, οι τράπεζες σε «σπρεντ», οι διαχειριστές των κερδοσκοπικών κεφαλαίων σε αμοιβές και μπόνους. Χαμένοι είναι μόνο οι κακότυχοι επενδυτές του κερδοσκοπικού κεφαλαίου και φυσικά οι δυστυχείς κάτοικοι της «πινάτα». Πόσο σχετίζονται όλα αυτά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; Ελάχιστα! Το όλο παίγνιο μοιάζει μάλλον με μερικές γρήγορες ζαριές σε ένα μπαρμπούτι που έχει στηθεί σε κάποιο σκοτεινό αδιέξοδο της Ουολ Στριτ.
Κάπου εδώ μας τελειώνει και η αξία των CDS ως μέσου ασφάλισης. Επί πάνω από 250 χρόνια, η ασφαλιστική αγορά απαιτούσε από τον αγοραστή μιας ασφάλειας να διαθέτει κάποιο «υλικό συμφέρον», ένα πραγματικό προς ασφάλιση αγαθό -με άλλα λόγια το παιχνίδι να έχει σχέση με την πραγματικότητα. Ο γείτονάς σου π.χ. δε δικαιούται να ασφαλίσει το σπίτι σου, γιατί δε διαθέτει «υλικό συμφέρον» για να το κάνει αυτό (το σπίτι είναι δικό σου). Αν παρ' ελπίδα του επιτρεπόταν να αγοράσει μια ασφάλεια του σπιτιού σου, το όλο σύστημα θα διαστρεφόταν: ο γείτονάς θα αποκτούσε έξαφνα συμφέρον να καεί το σπίτι σου (κι αν του δινόταν η ευκαιρία, ίσως να έβαζε και το χεράκι του να ανάψει...).
Όταν εγκαινιάστηκε η αγορά των CDS, τη δεκαετία του 1990, τα «γκόλντεν μπόις» που εφηύραν αυτό το παράγωγο «λησμόνησαν» να το συνδέσουν με την έννοια του «υλικού συμφέροντος». Ο καθένας θα μπορούσε να στοιχηματίζει στο οτιδήποτε, πράγμα που όπως ήταν αναμενόμενο δημιούργησε μια αρρωστημένη επιδίωξη χρεοκοπίας επιχειρήσεων και κρατών από όλους όσοι κρατούσαν στα χέρια ασφάλιστρα, αλλά όχι μερίδιο στα ομόλογα ή τις μετοχές των θηραμάτων τους. Με άλλα λόγια, δώσαμε στην Ουολ Στριτ κίνητρο να βάλει φωτιά στο σπίτι σας.
Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: τα ελληνικά δημόσια οικονομικά βρίσκονται πράγματι σε κακά χάλια. Οι στατιστικές παραποιήθηκαν, τα ασφαλιστικά ταμεία λεηλατήθηκαν και ο απερίσκεπτος δανεισμός ήταν για χρόνια ο κανόνας. Χρειάζονται όντως δραστικά μέτρα. Αλλά η κρίση είναι διαχειρίσιμη και η Ευρώπη εξέπεμψε σαφή μηνύματα πως προτίθεται να φροντίσει μόνη για τα του οίκου της, χωρίς την ανάμειξη Κινέζων, Αμερικανών ή του «διεθνούς νομισματικού ταμείου» (ΔΝΤ). Δυστυχώς όμως, η λελογισμένη διαχείριση της κρίσης δεν είναι επαρκώς κερδοφόρα για τους εμπόρους CDS, που χρειάζονται αστάθεια, ακόμα και πανικό για να μεγιστοποιήσουν τις απολαβές τους. Όσο μάλιστα περισσότερο και πιο ανεξέλεγκτα επεκταθεί η κρίση, τόσο το καλύτερο για τους κερδοσκόπους, που δε δίνουν φυσικά δυάρα για τις όποιες «παράπλευρες απώλειες».
Μέχρι τη μέρα που η αγορά των CDS περιοριστεί μόνο σε όσους έχουν «υλικό συμφέρον» να είναι «καλυμμένο» το προς ασφάλιση αγαθό, μέχρι τη μέρα που οι πωλητές ασφαλίσεων θα υποχρεούνται να διαθέτουν τα ασφαλιστικά αποθεματικά που αναλογούν στα ασφαλιστήρια που έχουν πουλήσει, η αγορά των CDS θα συμπεριφέρεται με την ανευθυνότητα ενός εμπρηστή. Εδώ όμως διακυβεύονται σοβαρά ζητήματα κυριαρχίας και σταθερότητας. Οι ελεγκτές των αγορών θα πρέπει να πάψουν να ανέχονται τα πάρτι με τις «πινάτα» και να παράσχουν επιτέλους λίγη σοβαρή, ενήλικη επιτήρηση.
Πηγή: ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Στη Ουολ Στριτ λατρεύουν τα πάρτι με «πινάτα»: απομονώνουν μια εταιρεία ή μια χώρα (που παίζει έτσι το ρόλο της «πινάτα») και στη συνέχεια όλοι μαζί τη χτυπούν με τα ραβδιά τους μέχρι να σπάσει. Όπως και στο μεξικανικό παιχνίδι, η «πινάτα» γίνεται θρύψαλα. Σε αντίθεση με το μεξικανικό παιχνίδι, η «πινάτα» της Ουολ Στριτ δεν είναι γεμάτη γλυκίσματα, αλλά γεμάτη λεφτά, που όταν σπάσει οι τραπεζίτες τα μαζεύουν με τις χούφτες. Τούτες τις μέρες μπορούμε όλοι να παρακολουθήσουμε πώς παίζεται το παιχνίδι: το ρόλο της «πινάτα» παίζει η Ελλάδα!
Πολλοί επενδυτές, στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν γιατί τα χαρτοφυλάκιά τους εξαερώνονται για δεύτερη φορά μέσα σε πέντε χρόνια, εξειδικεύονται στα ελληνικά δημόσια οικονομικά. Αλλά αν έριχναν μια ματιά στα πάρτι με την «πινάτα», ίσως να ξεκαθάριζαν καλύτερα τα πράγματα.
Τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας συχνά μετριούνται από τους επενδυτές διαμέσου της διακύμανσης του ύψους των «ασφαλίστρων έναντι κινδύνου χρεοκοπίας» (CDS), ενός είδος εξασφάλισης των κατόχων ελληνικών ομολόγων σε περίπτωση που η Ελλάδα χρεοκοπήσει. Συνήθως στις ασφάλειες το ασφάλιστρο αυξάνει ανάλογα με τη διακινδύνευση του κάθε αγαθού. Τι συμβαίνει όμως όταν η τιμή του ασφαλίστρου διαμορφώνεται ανεξάρτητα από τη διακινδύνευση του ασφαλισμένου αγαθού;
Οι τιμές των CDS δεν εξαρτώνται από μια αντικειμενική εκτίμηση της πορείας των δημοσίων οικονομικών της Ελλάδας, αλλά από κάτι πολύ διαφορετικό. Το ρόλο του ασφαλιστή τον παίζουν συνήθως συνταξιοδοτικά ταμεία που προσπαθούν να αυξήσουν το ασφάλιστρο που αποκομίζουν και το ρόλο του ασφαλιζόμενου κερδοσκοπικά κεφάλαια, που προσανατολίζονται σε περαιτέρω μεσοπρόθεσμη αύξηση της τιμής του ομολόγου που αγοράζουν. Ενδιαμέσως παρεμβαίνει η «Γκόλντμαν Σακς» ή κάποια άλλη μεγάλη τράπεζα που αναζητά παχυλά «σπρεντ».
Όλα πλέον είναι έτοιμα να ξεκινήσει το πάρτι με την «πινάτα»: οι τράπεζες αρπάζουν τα ραβδιά τους και αρχίζουν να κοπανάνε (να ξεπουλάνε) τα όχι και τόσο περιζήτητα ελληνικά ομόλογα, μεγεθύνοντας το «σπρεντ» του επιτοκίου μεταξύ των ελληνικών και των γερμανικών ομολόγων (που είναι τα πλέον αξιόπιστα).
Στη συνέχεια τα συνταξιοδοτικά ταμεία ειδοποιούνται για την πτώση της αξίας των ομολόγων τους και τα πωλούν σε κερδοσκοπικά κεφάλαια με αυξημένα ασφάλιστρα. Αυτά «φτυαρίζουν» με χαρά όλη αυτή τη ρευστότητα και ό,τι αυτή συνεπάγεται: την ονομαστική αύξηση του τζίρου τους, συν αποδόσεις που μπορεί να φθάσουν και στο 20% επί του κύκλου εργασιών. Πόσο βολικά όλα αυτά, όταν μάλιστα συμβαίνουν το Δεκέμβριο, ενώ κλείνουν οι ετήσιοι ισολογισμοί, όπως στην περίπτωσή μας! Αυτή η δυναμική της τεχνητής διόγκωσης των «σπρεντ» και των «προειδοποιήσεων» (margin call) των επενδυτών είναι η ίδια που «τίναξε στον αέρα» το κερδοσκοπικό κεφάλαιο «μακροπρόθεσμη διαχείριση κεφαλαίου» (LCTM) το 1998 και την AIG το 2008. Το ίδιο κόλπο επιχειρείται και σήμερα, αυτή τη φορά εις βάρος της Ευρώπη.
Τελικά, όταν ανακοινωθεί ένα πρόγραμμα «σωτηρίας», η ροή του χρήματος θα αντιστραφεί ξανά. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν κερδίσει: τα συνταξιοδοτικά ταμεία σε ασφάλιστρα, οι τράπεζες σε «σπρεντ», οι διαχειριστές των κερδοσκοπικών κεφαλαίων σε αμοιβές και μπόνους. Χαμένοι είναι μόνο οι κακότυχοι επενδυτές του κερδοσκοπικού κεφαλαίου και φυσικά οι δυστυχείς κάτοικοι της «πινάτα». Πόσο σχετίζονται όλα αυτά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; Ελάχιστα! Το όλο παίγνιο μοιάζει μάλλον με μερικές γρήγορες ζαριές σε ένα μπαρμπούτι που έχει στηθεί σε κάποιο σκοτεινό αδιέξοδο της Ουολ Στριτ.
Κάπου εδώ μας τελειώνει και η αξία των CDS ως μέσου ασφάλισης. Επί πάνω από 250 χρόνια, η ασφαλιστική αγορά απαιτούσε από τον αγοραστή μιας ασφάλειας να διαθέτει κάποιο «υλικό συμφέρον», ένα πραγματικό προς ασφάλιση αγαθό -με άλλα λόγια το παιχνίδι να έχει σχέση με την πραγματικότητα. Ο γείτονάς σου π.χ. δε δικαιούται να ασφαλίσει το σπίτι σου, γιατί δε διαθέτει «υλικό συμφέρον» για να το κάνει αυτό (το σπίτι είναι δικό σου). Αν παρ' ελπίδα του επιτρεπόταν να αγοράσει μια ασφάλεια του σπιτιού σου, το όλο σύστημα θα διαστρεφόταν: ο γείτονάς θα αποκτούσε έξαφνα συμφέρον να καεί το σπίτι σου (κι αν του δινόταν η ευκαιρία, ίσως να έβαζε και το χεράκι του να ανάψει...).
Όταν εγκαινιάστηκε η αγορά των CDS, τη δεκαετία του 1990, τα «γκόλντεν μπόις» που εφηύραν αυτό το παράγωγο «λησμόνησαν» να το συνδέσουν με την έννοια του «υλικού συμφέροντος». Ο καθένας θα μπορούσε να στοιχηματίζει στο οτιδήποτε, πράγμα που όπως ήταν αναμενόμενο δημιούργησε μια αρρωστημένη επιδίωξη χρεοκοπίας επιχειρήσεων και κρατών από όλους όσοι κρατούσαν στα χέρια ασφάλιστρα, αλλά όχι μερίδιο στα ομόλογα ή τις μετοχές των θηραμάτων τους. Με άλλα λόγια, δώσαμε στην Ουολ Στριτ κίνητρο να βάλει φωτιά στο σπίτι σας.
Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις: τα ελληνικά δημόσια οικονομικά βρίσκονται πράγματι σε κακά χάλια. Οι στατιστικές παραποιήθηκαν, τα ασφαλιστικά ταμεία λεηλατήθηκαν και ο απερίσκεπτος δανεισμός ήταν για χρόνια ο κανόνας. Χρειάζονται όντως δραστικά μέτρα. Αλλά η κρίση είναι διαχειρίσιμη και η Ευρώπη εξέπεμψε σαφή μηνύματα πως προτίθεται να φροντίσει μόνη για τα του οίκου της, χωρίς την ανάμειξη Κινέζων, Αμερικανών ή του «διεθνούς νομισματικού ταμείου» (ΔΝΤ). Δυστυχώς όμως, η λελογισμένη διαχείριση της κρίσης δεν είναι επαρκώς κερδοφόρα για τους εμπόρους CDS, που χρειάζονται αστάθεια, ακόμα και πανικό για να μεγιστοποιήσουν τις απολαβές τους. Όσο μάλιστα περισσότερο και πιο ανεξέλεγκτα επεκταθεί η κρίση, τόσο το καλύτερο για τους κερδοσκόπους, που δε δίνουν φυσικά δυάρα για τις όποιες «παράπλευρες απώλειες».
Μέχρι τη μέρα που η αγορά των CDS περιοριστεί μόνο σε όσους έχουν «υλικό συμφέρον» να είναι «καλυμμένο» το προς ασφάλιση αγαθό, μέχρι τη μέρα που οι πωλητές ασφαλίσεων θα υποχρεούνται να διαθέτουν τα ασφαλιστικά αποθεματικά που αναλογούν στα ασφαλιστήρια που έχουν πουλήσει, η αγορά των CDS θα συμπεριφέρεται με την ανευθυνότητα ενός εμπρηστή. Εδώ όμως διακυβεύονται σοβαρά ζητήματα κυριαρχίας και σταθερότητας. Οι ελεγκτές των αγορών θα πρέπει να πάψουν να ανέχονται τα πάρτι με τις «πινάτα» και να παράσχουν επιτέλους λίγη σοβαρή, ενήλικη επιτήρηση.
ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ Ή ΠΟΣΟ ΑΘΩΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ
Πηγή: ΣΟΛΩΝ
Ο Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε (1762- 1814), μαθητής του Κάντ, αναμφίβολα ήταν ένας σοβαρός φιλόσοφος, για τον οποίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ένας από τους πρώτους - μπορεί και ο πρώτος - που άνοιξε τον δρόμο της φιλοσοφίας προς την ψυχανάλυση εισάγοντας τον δυισμό του «εγώ και του μη εγώ», του εαυτού και του μη εαυτού. Υπό αυτή την έννοια υπήρξε ο προπομπός του Σίγκμουντ Φρόιντ και του Άλφρεντ Άντλερ.
Ο Φίχτε πέραν των άλλων ήταν ένας τίμιος στοχαστής. Προσλαμβάνοντας τα ιστορικά ερεθίσματα της εποχής του[1], προσπάθησε να διαμορφώσει μια θεμελιώδη μεγάλη ιδέα για το Γερμανικό Έθνος[2], απέναντι στη στρατηγική ή στρατιωτική διαπερατότητα του Γερμανικού χώρου από τους Ναπολεόντειους ή τους άλλους στρατούς και το πράγματι πολύπαθο των Γερμανικών εδαφών.
Εισήγαγε όμως - είτε από προσαρμογή είτε από πίστη - την ιδέα της υπεροχής ως το αναγκαίο συστατικό του προτεινόμενου από αυτόν οραματικού ρόλου του έθνους του που θα βασιζόταν σε μια διαδικασία ενοποίησης. Αυτό συνέβη παρότι ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε αλλά και πολλοί άλλοι ασκούσαν κριτική στην συλλογικότητα των Γερμανών ως προς την πνευματικότητά τους[3] - παρά το γεγονός ότι είχαν υπάρξει μεγάλες φυσιογνωμίες γερμανικής καταγωγής στον κόσμο του πολιτισμού. Η ανάπτυξη της ιδέας της υπεροχής και της αρχής του «υπεράνω όλων η Γερμανία» που δρομολογήθηκε έκτοτε είναι μια ιστορία την οποία πλήρωσε ακριβά τόσο η Γερμανία όσο και η ανθρωπότητα.
Ο Φίχτε, θα ‘λεγε κανείς, ότι είναι ένας από τους πρώτους που συνέλαβαν την ιδέα της αμιγούς εθνοτικής υπεροχής[4] και αυτό προφανώς συνέβη μέσα στο πλαίσιο της αντίδρασης στη γεωπολιτική απαξίωση των Γερμανικών κρατιδίων, το «κλοτσοσκούφι» της Κεντρικής Ευρώπης.
Μα θα μπορούσε να πει κανείς:
--«δεν γινόντουσαν στην ιστορία, μέχρι την εποχή που εισήγαγε ο Φίχτε την ιδέα της υπεροχής, στρατηγικοί πόλεμοι επικράτησης; Τί ήταν αυτοί οι πόλεμοι αν όχι ένα δόγμα υπεροχής υπεράνω των άλλων;» Πράγματι γινόντουσαν πόλεμοι συμφερόντων, αδίστακτοι και ωμοί. Όμως μετά τη διανοητική παρουσίαση της αρχής της υπεροχής - ως πρωτεύουσας αξίας - αυτή άρχισε να ριζώνει και να αναπτύσσεται σε πιο εσωτερικά, πιο υποκειμενικά πεδία βαθύτερα μέσα στην ανθρώπινη φύση.
-- «Είναι η πρώτη φορά που άρχισε να γίνεται κάτι τέτοιο;» Σαφώς όχι και εδώ μπορούν να αναζητηθούν οι πρωταρχικές ευθύνες, οι οποίες ακολούθησαν κυρίως μια θρησκευτική διαδρομή. Η πίστη, βασιζόταν σε μια πεποίθηση υπεροχής πνευματικής. Μετά την εμφάνιση της δοξασίας της αντιπροσώπευσης είτε αυτή ηγεμονικοποιείτο - παρά το γεγονός ότι ο Χριστός σαφέστατα έκανε αντιδιαστολή μεταξύ Θεού και Καίσαρα – είτε πυροδότησε τον μεγαλοϊδεατισμό των λαών και την επακόλουθη σύγκρουση συμφερόντων.
Η αφετηρία του ψυχισμού «εμείς είμαστε υπεράνω όλων»
Η αφετηρία του ψυχισμού «εμείς είμαστε υπεράνω όλων» θα μπορούσαμε να πούμε πως εντοπίζεται στον Ιουδαϊσμό και στην πιο αμιγή συνέχεια του μεγαλοϊδεατισμού με τη μορφή του περιούσιου λαού. Κάθε περιούσιος λαός και εκλεπτυσμός παύει με τη διάχυσή του. Μέσω της «συνεκτικότητας και γκετοποίησης του ελιτισμού» δημιουργήθηκε μια άμεση σχέση μεταξύ της υποκειμενικής αίσθησης υπεροχής του περιούσιου και της χωριστικής πολιτικής και εδαφικής έκφρασης αυτής της περιουσιότητας.
Το «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» του Αποστόλου Παύλου ενσωματώνει μια βασική καινοτομία του Χριστιανισμού, οποίος στάθηκε ανοικτός σε όλους, χωρίς περιορισμούς εθνότητας, φυλής, κοινωνικής τάξης, φύλου κλπ. Τόσο το άνοιγμα αυτό όσο και η εισαγωγή της αξίας της υπηρεσίας ως υπέρτερη αρχή αυτής της εξουσίας, αποτέλεσαν βήματα απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από τη γοητεία του ελιτισμού. Αυτήν τη συγκεκριμένη υπέρβαση δεν τη συναντάμε στις άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Ο Χριστιανισμός ενδιαφέρθηκε για το γένος μόνο στο βαθμό που ήθελε να επιβεβαιώσει τις Παλαιοδιαθηκές αναφορές στον Μεσσία.
Ο Μουσουλμανισμός ενώ από τη μία κάνει υπέρβαση του ψυχισμού της εθνογενετικής συνοχής από την άλλη υιοθετεί μια θεμελιώδη ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Έτσι, διατήρησε έναν μη δημοκρατικό προσανατολισμό και τον ελιτισμό του φύλου.
Αντίθετα οι πολυθεϊκές θρησκείες χαρακτηρίζονταν από το στοιχείο της απόλυτης συγκρισιμότητας. Καθώς βίωναν μια διαρκή συγκρισιμότητα μεταξύ τους, μέσα από την πολλαπλότητα και την εξειδίκευση περιόριζαν την ανταγωνιστικότητα του υποκειμενικού. Υιοθετούσαν περισσότερο συμβιωτικό ψυχισμό.
Στην Ασία, οι συγκρούσεις στο παρελθόν είχαν το χαρακτήρα αναμετρήσεων δύναμης χωρίς το πρόταγμα της υπεροχής.
Οι πόλεμοι - υπό την προσχηματικότητα μιας ηθικής υπεροχής - εντατικοποιήθηκαν από τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Εδω πρέπει να εξαιρέσουμε τόσο τον Βουδισμό ως θρησκεία που δεν έχει τόσο κατηγορηματικά ούτε μονοθεϊστικά ούτε πολυθεϊστικά προσδιοριστικά σημεία αλλά και τις υπόλοιπες Ανατολικές θρησκείες όπως τον Ινδουισμό και το Σιντοϊσμό με δεδομένο τον πολυθεϊστικό χαρακτήρα τους. Οι παλαιότερες θρησκείες ήταν θρησκείες προσαρμογής ενός ψυχολογικού και υπερβαντολογικού συμβολαίου μεταξύ ανθρώπου και φύσης όπως ο Σαμανισμός.
Ο ψυχισμός «εμείς υπεράνω όλων» λοιπόν δεν μπορούσε να πυροδοτηθεί άμεσα μέσα από τις αρχαιότερες και πολυθειστικές θρησκείες ούτε γενικότερα από τις θρησκείες της Ασίας. Η ρήξη της πλουραλιστικής θρησκευτικότητας ήρθε με τον Ιουδαϊσμό και συνεχίστηκε σε ένα πιο περιορισμένο βαθμό από τον Μουσουλμανισμό (ο οποίος είναι απελευθερωμένος από την προσκόλληση στην εθνοτικότητα ως μορφής πρωτεύουσας αξίας έναντι όλων των άλλων) και λιγότερο ακόμη με τον Χριστιανισμό. Ωστόσο πλέον η «γοητεία της αίσθηση υπεροχής» αποτελεί ένα συστατικό στοιχείο της θρησκευτικότητας και θεσμοποιείται από την αντίληψη της υπεροχής του ενός Θεού.
Δεν συναντάμε τη γοητεία της αίσθησης υπεροχής μόνο στο πολιτικό, συμβολικό και οικονομικό πεδίο αλλά και υπερβατικοποιημένη πλέον τη συναντάμε και στο εθνοτικό και συστηματοποιημένο θρησκευτικό πεδίο, στο οποίο από τη μία προβάλουν νέες διαστάσεις πλάνης στο φαινόμενο της εξουσίας και από την άλλη ένα ιδεολογικό επίχρισμα στα συμφέροντα.
Το αίτημα της απελευθέρωσης από την χωριστικότητα
Είναι πια καιρός στην εποχή που διανύουμε να απελευθερωθούμε ολοκληρωτικά από τη γοητεία της αίσθησης «υπεράνω όλων», από οποιοδήποτε φορέας της και από οτιδήποτε στοχεύει στην πυροδότησή της. Είναι ώριμος ο καιρός να απελευθερωθούμε από οτιδήποτε κολακεύει την ανθρώπινη χωριστικότητα και ανισότητα προσέχοντας αυτό να μη γίνει με όρους απαξίωσης των ατομικών διαφορών, αρετών και αξιών.
Είναι καιρός πια να απελευθερωθούμε από τις επινοημένες διαφορές και ανισότητες αναδεικνύοντας την καθολικότητα ως τη συστατική φύση των ατόμων και το άτομο ως τη συστατική φύση της καθολικότητας.
Πράγματι μπορούμε να αναζητήσουμε έναν τρόπο να απελευθερωθούμε από την κολακεία της χωριστικότητας, απ’ αυτή την επινόηση της κολακείας του εαυτού μας ως τρόπου προσέγγισης της θρησκευτικής εμπειρίας, που αντί να μας μεταμορφώνει σε υπηρέτες των πραγματικών αναγκών των άλλων (όπως μας υπέδειξε το παράδειγμα του Χριστού) μας μεταλλάσει σε εξουσιαστές τους. Αντίστοιχη είναι η πρόκληση απελευθέρωσής μας από τον ψυχισμό της εθνοτικής χωριστικότητας, καθώς όπου αυτός υπάρχει μας υποβιβάζει σε ανταγωνιστές των άλλων στερώντας μας την οξυδερκή αντίληψη της πραγματικής ανάγκης και την με επιδεξιότητα στην πράξη κάλυψή της, μέσα σε ένα πνεύμα καλής θέλησης και ορθών ανθρώπινων σχέσεων.
Μπορούμε να δώσουμε ένα νέο βάθος και να ζήσουμε με περισσότερη νοημοσύνη την αξία της συντροφικότητας, της ισότητας και τη δυναμική της θέλησης για το καλό διαμέσου των θρησκειών. Ήδη έχουμε κάνει ένα βήμα απελευθέρωσης αναλογιζόμενοι την οδύνη των θρησκευτικών συγκρούσεων της πρόσφατης ιστορίας, (Σταυροφορίες, πόλεμοι της Μεταρρύθμισης, Οθωμανικές κατακτήσεις κλπ) Δεν έχουμε ακόμη θεωρήσει ως πρωτεύουσα αρχή την συναδέλφωση και την αδελφότητα υπεράνω των δογματικών ερμηνειών των μονοθειστικών θρησκειών παρά το γεγονός ότι η βίβλος πρεσβεύει την κοινή καταγωγή και φύση των ανθρώπων.
Πάντως φαίνεται ότι ίσως το πιο κρίσιμο σημείο βρίσκεται στη σχέση της θρησκείας με την ισότητα. Αυτή η σχέση πρέπει να «ολοκληρωθεί αιτιατά» με νοήμονα προσέγγιση και αμοιβαιότητα τόσο για τα άτομα όσο και για τους θρησκευόμενους πληθυσμούς. Θα μπορούσαμε επίσης να εξετάσουμε το πώς λειτουργεί ο χρόνος εξελικτικά α.στο να αποκαταστήσει την ισότητα β.καταγωγικά στο ένθεο του ανθρώπου γ.τελολογικά στην εντελέχεια δ.εσχατολογικά και πάλι στη θεία ανάδυση, στην ανάσταση του ανθρώπινου πνεύματος.
Για το ζήτημα της αναγνώρισης της σημασίας της ισότητας πρέπει να συνεργαστούμε πολύ στενά γιατί διαφορετικά δεν θα πετύχουμε ούτε τις ορθές προσεγγίσεις στην ελευθερία ούτε την πραγματική προσέγγιση στην αδελφοσύνη, την αδελφότητα. Η ισότητα αποτελεί το πεδίο στο οποίο πρέπει να συνεργήσουν η θρησκεία με την πολιτική και να ολοκληρώσουν από κοινού τη δυναμική τους πάνω στο πεδίο της οικονομίας αποκαθιστώντας την ισότητα όχι ως μια μορφή ισοπέδωσης αλλά ως μια γόνιμη διακύμανση μικρού εύρους αλλά μεγάλης ουσιαστικής πνευματικής ελευθερίας και συντροφικότητας.
«η μάχη ήτανε απ’ την αρχή χαμένη,
μπροστά στο ΄Απειρο, μπροστά στο Αιώνιο Τώρα.
Μονάχα στο χρόνο μαίνεται ο πόλεμος ακόμη,
μα ο χρόνος μια απλή σκέψη του Θεού είναι
και ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας το δράμα
μέσα στους ίσκιους που έφτιαξε το φως» [5]
Αναφορές:
[1] Μεταξύ άλλων έζησε την στρατιωτική συντριβή της Πρωσίας το 1805 από τον Ναπολέοντα.
[2] όχι την Γερμανική φυλή αλλά το Γερμανικό Έθνος ως κουλτούρα με γλωσσικό σκελετό
[3] «Οι Γερμανοί είχαν την τάση να γίνονται κυνικοί και να επιδεικνύουν έλλειψη κατανόησης. Έτειναν να καλλιεργούν κάποιες αρετές τους σε ακραίο σημείο, ώστε να τις μετατρέπουν σε ελαττώματα». Τζόν Λούκατς, Ο τελευταίος Ευρωπαϊκός Πόλεμος.
[4] Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε: «Αν χαθείτε (οι Γερμανοί) ολόκληρο το ανθρώπινο είδος θα χάσει την ελπίδα να μπορέσει να σωθεί κάποια μέρα από τα βάθη των δεινών του» «Το πνεύμα που θέλει να ανθήσει πρέπει αναγκαστικά να επιδεικνύει ανώτερη αγάπη για την πατρίδα. Συλλαμβάνει την επίγεια ζωή σαν την αιώνια ζωή και την πατρίδα σαν την επίγεια εκπροσώπηση αυτής της αιωνιότητας» από το βιβλίο Ο εθνικισμός, ΤΟ ΒΗΜΑ, του Jean – Luc Chabot
[5] Το Φώς, από την ποιητική συλλογή «Οι ψυχές της Φύσης», της Ιωάννας Μουτσοπούλου
13 Φεβρουαρίου 2010,
Γιάννης Ζήσης, Δημοσιογράφος - Συγγραφέας
Μέλος της γραμματείας της ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ
Ο Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε (1762- 1814), μαθητής του Κάντ, αναμφίβολα ήταν ένας σοβαρός φιλόσοφος, για τον οποίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ένας από τους πρώτους - μπορεί και ο πρώτος - που άνοιξε τον δρόμο της φιλοσοφίας προς την ψυχανάλυση εισάγοντας τον δυισμό του «εγώ και του μη εγώ», του εαυτού και του μη εαυτού. Υπό αυτή την έννοια υπήρξε ο προπομπός του Σίγκμουντ Φρόιντ και του Άλφρεντ Άντλερ.
Ο Φίχτε πέραν των άλλων ήταν ένας τίμιος στοχαστής. Προσλαμβάνοντας τα ιστορικά ερεθίσματα της εποχής του[1], προσπάθησε να διαμορφώσει μια θεμελιώδη μεγάλη ιδέα για το Γερμανικό Έθνος[2], απέναντι στη στρατηγική ή στρατιωτική διαπερατότητα του Γερμανικού χώρου από τους Ναπολεόντειους ή τους άλλους στρατούς και το πράγματι πολύπαθο των Γερμανικών εδαφών.
Εισήγαγε όμως - είτε από προσαρμογή είτε από πίστη - την ιδέα της υπεροχής ως το αναγκαίο συστατικό του προτεινόμενου από αυτόν οραματικού ρόλου του έθνους του που θα βασιζόταν σε μια διαδικασία ενοποίησης. Αυτό συνέβη παρότι ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε αλλά και πολλοί άλλοι ασκούσαν κριτική στην συλλογικότητα των Γερμανών ως προς την πνευματικότητά τους[3] - παρά το γεγονός ότι είχαν υπάρξει μεγάλες φυσιογνωμίες γερμανικής καταγωγής στον κόσμο του πολιτισμού. Η ανάπτυξη της ιδέας της υπεροχής και της αρχής του «υπεράνω όλων η Γερμανία» που δρομολογήθηκε έκτοτε είναι μια ιστορία την οποία πλήρωσε ακριβά τόσο η Γερμανία όσο και η ανθρωπότητα.
Ο Φίχτε, θα ‘λεγε κανείς, ότι είναι ένας από τους πρώτους που συνέλαβαν την ιδέα της αμιγούς εθνοτικής υπεροχής[4] και αυτό προφανώς συνέβη μέσα στο πλαίσιο της αντίδρασης στη γεωπολιτική απαξίωση των Γερμανικών κρατιδίων, το «κλοτσοσκούφι» της Κεντρικής Ευρώπης.
Μα θα μπορούσε να πει κανείς:
--«δεν γινόντουσαν στην ιστορία, μέχρι την εποχή που εισήγαγε ο Φίχτε την ιδέα της υπεροχής, στρατηγικοί πόλεμοι επικράτησης; Τί ήταν αυτοί οι πόλεμοι αν όχι ένα δόγμα υπεροχής υπεράνω των άλλων;» Πράγματι γινόντουσαν πόλεμοι συμφερόντων, αδίστακτοι και ωμοί. Όμως μετά τη διανοητική παρουσίαση της αρχής της υπεροχής - ως πρωτεύουσας αξίας - αυτή άρχισε να ριζώνει και να αναπτύσσεται σε πιο εσωτερικά, πιο υποκειμενικά πεδία βαθύτερα μέσα στην ανθρώπινη φύση.
-- «Είναι η πρώτη φορά που άρχισε να γίνεται κάτι τέτοιο;» Σαφώς όχι και εδώ μπορούν να αναζητηθούν οι πρωταρχικές ευθύνες, οι οποίες ακολούθησαν κυρίως μια θρησκευτική διαδρομή. Η πίστη, βασιζόταν σε μια πεποίθηση υπεροχής πνευματικής. Μετά την εμφάνιση της δοξασίας της αντιπροσώπευσης είτε αυτή ηγεμονικοποιείτο - παρά το γεγονός ότι ο Χριστός σαφέστατα έκανε αντιδιαστολή μεταξύ Θεού και Καίσαρα – είτε πυροδότησε τον μεγαλοϊδεατισμό των λαών και την επακόλουθη σύγκρουση συμφερόντων.
Η αφετηρία του ψυχισμού «εμείς είμαστε υπεράνω όλων»
Η αφετηρία του ψυχισμού «εμείς είμαστε υπεράνω όλων» θα μπορούσαμε να πούμε πως εντοπίζεται στον Ιουδαϊσμό και στην πιο αμιγή συνέχεια του μεγαλοϊδεατισμού με τη μορφή του περιούσιου λαού. Κάθε περιούσιος λαός και εκλεπτυσμός παύει με τη διάχυσή του. Μέσω της «συνεκτικότητας και γκετοποίησης του ελιτισμού» δημιουργήθηκε μια άμεση σχέση μεταξύ της υποκειμενικής αίσθησης υπεροχής του περιούσιου και της χωριστικής πολιτικής και εδαφικής έκφρασης αυτής της περιουσιότητας.
Το «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» του Αποστόλου Παύλου ενσωματώνει μια βασική καινοτομία του Χριστιανισμού, οποίος στάθηκε ανοικτός σε όλους, χωρίς περιορισμούς εθνότητας, φυλής, κοινωνικής τάξης, φύλου κλπ. Τόσο το άνοιγμα αυτό όσο και η εισαγωγή της αξίας της υπηρεσίας ως υπέρτερη αρχή αυτής της εξουσίας, αποτέλεσαν βήματα απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από τη γοητεία του ελιτισμού. Αυτήν τη συγκεκριμένη υπέρβαση δεν τη συναντάμε στις άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Ο Χριστιανισμός ενδιαφέρθηκε για το γένος μόνο στο βαθμό που ήθελε να επιβεβαιώσει τις Παλαιοδιαθηκές αναφορές στον Μεσσία.
Ο Μουσουλμανισμός ενώ από τη μία κάνει υπέρβαση του ψυχισμού της εθνογενετικής συνοχής από την άλλη υιοθετεί μια θεμελιώδη ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Έτσι, διατήρησε έναν μη δημοκρατικό προσανατολισμό και τον ελιτισμό του φύλου.
Αντίθετα οι πολυθεϊκές θρησκείες χαρακτηρίζονταν από το στοιχείο της απόλυτης συγκρισιμότητας. Καθώς βίωναν μια διαρκή συγκρισιμότητα μεταξύ τους, μέσα από την πολλαπλότητα και την εξειδίκευση περιόριζαν την ανταγωνιστικότητα του υποκειμενικού. Υιοθετούσαν περισσότερο συμβιωτικό ψυχισμό.
Στην Ασία, οι συγκρούσεις στο παρελθόν είχαν το χαρακτήρα αναμετρήσεων δύναμης χωρίς το πρόταγμα της υπεροχής.
Οι πόλεμοι - υπό την προσχηματικότητα μιας ηθικής υπεροχής - εντατικοποιήθηκαν από τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Εδω πρέπει να εξαιρέσουμε τόσο τον Βουδισμό ως θρησκεία που δεν έχει τόσο κατηγορηματικά ούτε μονοθεϊστικά ούτε πολυθεϊστικά προσδιοριστικά σημεία αλλά και τις υπόλοιπες Ανατολικές θρησκείες όπως τον Ινδουισμό και το Σιντοϊσμό με δεδομένο τον πολυθεϊστικό χαρακτήρα τους. Οι παλαιότερες θρησκείες ήταν θρησκείες προσαρμογής ενός ψυχολογικού και υπερβαντολογικού συμβολαίου μεταξύ ανθρώπου και φύσης όπως ο Σαμανισμός.
Ο ψυχισμός «εμείς υπεράνω όλων» λοιπόν δεν μπορούσε να πυροδοτηθεί άμεσα μέσα από τις αρχαιότερες και πολυθειστικές θρησκείες ούτε γενικότερα από τις θρησκείες της Ασίας. Η ρήξη της πλουραλιστικής θρησκευτικότητας ήρθε με τον Ιουδαϊσμό και συνεχίστηκε σε ένα πιο περιορισμένο βαθμό από τον Μουσουλμανισμό (ο οποίος είναι απελευθερωμένος από την προσκόλληση στην εθνοτικότητα ως μορφής πρωτεύουσας αξίας έναντι όλων των άλλων) και λιγότερο ακόμη με τον Χριστιανισμό. Ωστόσο πλέον η «γοητεία της αίσθηση υπεροχής» αποτελεί ένα συστατικό στοιχείο της θρησκευτικότητας και θεσμοποιείται από την αντίληψη της υπεροχής του ενός Θεού.
Δεν συναντάμε τη γοητεία της αίσθησης υπεροχής μόνο στο πολιτικό, συμβολικό και οικονομικό πεδίο αλλά και υπερβατικοποιημένη πλέον τη συναντάμε και στο εθνοτικό και συστηματοποιημένο θρησκευτικό πεδίο, στο οποίο από τη μία προβάλουν νέες διαστάσεις πλάνης στο φαινόμενο της εξουσίας και από την άλλη ένα ιδεολογικό επίχρισμα στα συμφέροντα.
Το αίτημα της απελευθέρωσης από την χωριστικότητα
Είναι πια καιρός στην εποχή που διανύουμε να απελευθερωθούμε ολοκληρωτικά από τη γοητεία της αίσθησης «υπεράνω όλων», από οποιοδήποτε φορέας της και από οτιδήποτε στοχεύει στην πυροδότησή της. Είναι ώριμος ο καιρός να απελευθερωθούμε από οτιδήποτε κολακεύει την ανθρώπινη χωριστικότητα και ανισότητα προσέχοντας αυτό να μη γίνει με όρους απαξίωσης των ατομικών διαφορών, αρετών και αξιών.
Είναι καιρός πια να απελευθερωθούμε από τις επινοημένες διαφορές και ανισότητες αναδεικνύοντας την καθολικότητα ως τη συστατική φύση των ατόμων και το άτομο ως τη συστατική φύση της καθολικότητας.
Πράγματι μπορούμε να αναζητήσουμε έναν τρόπο να απελευθερωθούμε από την κολακεία της χωριστικότητας, απ’ αυτή την επινόηση της κολακείας του εαυτού μας ως τρόπου προσέγγισης της θρησκευτικής εμπειρίας, που αντί να μας μεταμορφώνει σε υπηρέτες των πραγματικών αναγκών των άλλων (όπως μας υπέδειξε το παράδειγμα του Χριστού) μας μεταλλάσει σε εξουσιαστές τους. Αντίστοιχη είναι η πρόκληση απελευθέρωσής μας από τον ψυχισμό της εθνοτικής χωριστικότητας, καθώς όπου αυτός υπάρχει μας υποβιβάζει σε ανταγωνιστές των άλλων στερώντας μας την οξυδερκή αντίληψη της πραγματικής ανάγκης και την με επιδεξιότητα στην πράξη κάλυψή της, μέσα σε ένα πνεύμα καλής θέλησης και ορθών ανθρώπινων σχέσεων.
Μπορούμε να δώσουμε ένα νέο βάθος και να ζήσουμε με περισσότερη νοημοσύνη την αξία της συντροφικότητας, της ισότητας και τη δυναμική της θέλησης για το καλό διαμέσου των θρησκειών. Ήδη έχουμε κάνει ένα βήμα απελευθέρωσης αναλογιζόμενοι την οδύνη των θρησκευτικών συγκρούσεων της πρόσφατης ιστορίας, (Σταυροφορίες, πόλεμοι της Μεταρρύθμισης, Οθωμανικές κατακτήσεις κλπ) Δεν έχουμε ακόμη θεωρήσει ως πρωτεύουσα αρχή την συναδέλφωση και την αδελφότητα υπεράνω των δογματικών ερμηνειών των μονοθειστικών θρησκειών παρά το γεγονός ότι η βίβλος πρεσβεύει την κοινή καταγωγή και φύση των ανθρώπων.
Πάντως φαίνεται ότι ίσως το πιο κρίσιμο σημείο βρίσκεται στη σχέση της θρησκείας με την ισότητα. Αυτή η σχέση πρέπει να «ολοκληρωθεί αιτιατά» με νοήμονα προσέγγιση και αμοιβαιότητα τόσο για τα άτομα όσο και για τους θρησκευόμενους πληθυσμούς. Θα μπορούσαμε επίσης να εξετάσουμε το πώς λειτουργεί ο χρόνος εξελικτικά α.στο να αποκαταστήσει την ισότητα β.καταγωγικά στο ένθεο του ανθρώπου γ.τελολογικά στην εντελέχεια δ.εσχατολογικά και πάλι στη θεία ανάδυση, στην ανάσταση του ανθρώπινου πνεύματος.
Για το ζήτημα της αναγνώρισης της σημασίας της ισότητας πρέπει να συνεργαστούμε πολύ στενά γιατί διαφορετικά δεν θα πετύχουμε ούτε τις ορθές προσεγγίσεις στην ελευθερία ούτε την πραγματική προσέγγιση στην αδελφοσύνη, την αδελφότητα. Η ισότητα αποτελεί το πεδίο στο οποίο πρέπει να συνεργήσουν η θρησκεία με την πολιτική και να ολοκληρώσουν από κοινού τη δυναμική τους πάνω στο πεδίο της οικονομίας αποκαθιστώντας την ισότητα όχι ως μια μορφή ισοπέδωσης αλλά ως μια γόνιμη διακύμανση μικρού εύρους αλλά μεγάλης ουσιαστικής πνευματικής ελευθερίας και συντροφικότητας.
«η μάχη ήτανε απ’ την αρχή χαμένη,
μπροστά στο ΄Απειρο, μπροστά στο Αιώνιο Τώρα.
Μονάχα στο χρόνο μαίνεται ο πόλεμος ακόμη,
μα ο χρόνος μια απλή σκέψη του Θεού είναι
και ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας το δράμα
μέσα στους ίσκιους που έφτιαξε το φως» [5]
Αναφορές:
[1] Μεταξύ άλλων έζησε την στρατιωτική συντριβή της Πρωσίας το 1805 από τον Ναπολέοντα.
[2] όχι την Γερμανική φυλή αλλά το Γερμανικό Έθνος ως κουλτούρα με γλωσσικό σκελετό
[3] «Οι Γερμανοί είχαν την τάση να γίνονται κυνικοί και να επιδεικνύουν έλλειψη κατανόησης. Έτειναν να καλλιεργούν κάποιες αρετές τους σε ακραίο σημείο, ώστε να τις μετατρέπουν σε ελαττώματα». Τζόν Λούκατς, Ο τελευταίος Ευρωπαϊκός Πόλεμος.
[4] Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε: «Αν χαθείτε (οι Γερμανοί) ολόκληρο το ανθρώπινο είδος θα χάσει την ελπίδα να μπορέσει να σωθεί κάποια μέρα από τα βάθη των δεινών του» «Το πνεύμα που θέλει να ανθήσει πρέπει αναγκαστικά να επιδεικνύει ανώτερη αγάπη για την πατρίδα. Συλλαμβάνει την επίγεια ζωή σαν την αιώνια ζωή και την πατρίδα σαν την επίγεια εκπροσώπηση αυτής της αιωνιότητας» από το βιβλίο Ο εθνικισμός, ΤΟ ΒΗΜΑ, του Jean – Luc Chabot
[5] Το Φώς, από την ποιητική συλλογή «Οι ψυχές της Φύσης», της Ιωάννας Μουτσοπούλου
13 Φεβρουαρίου 2010,
Γιάννης Ζήσης, Δημοσιογράφος - Συγγραφέας
Μέλος της γραμματείας της ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ
Πηγή: ΣΟΛΩΝ
Η νεώτερη ιστορία της Νότιας Αμερικής σε γενικές γραμμές έχει χαρακτηριστεί από την επαναστατική προδιάθεση που ολοκληρωνόταν με την εκλογική ανάδειξη «Σοσιαλιστικών» κυβερνήσεων οι οποίες όμως ανατρέπονταν με πραξικοπήματα υποκινούμενα ή υποστηριζόμενα από τις ΗΠΑ. Ένα πραξικόπημα, από τη φύση του χαρακτηρίζεται από φυλακίσεις, βασανισμούς, εξορίες και «εξαφανίσεις», ασκεί έλεγχο στην ενημέρωση, απομονώνει τους πολίτες από το γίγνεσθαι με τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτά τα καθεστώτα ταύτισαν την ιστορική τους πορεία συχνά με τη σύναψη αποικιοκρατικής νοοτροπίας συμφωνιών «εκμετάλλευσης» των εθνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών από την υπερδύναμη που τα στήριζε, αλλά και από τις καταχρηστικές και άδικες πρακτικές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που εκπροσωπούσε υποτίθεται τους κανόνες της αγοράς και τους κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης.
Αυτό εξηγεί τόσο τον αντιαμερικανισμό που χαρακτηρίζει σε γενικές γραμμές τους πολίτες της Νότιας Αμερικής όσο και τη δυσπιστία τους απέναντι στους «κανόνες της αγοράς» και στο «ανοικτό» οικονομικό σύστημα της Δύσης.
Όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους αλλά αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι αντίστοιχες εμπειρίες έχουν οι πολίτες των κρατών της ανατολικής Ευρώπης που «βίωσαν» αυτό που καλούμε υπαρκτό Σοσιαλισμό και «δικτατορία του προλεταριάτου» της Σοβιετικής Ένωσης πρώτα και μετά των άλλων. Έχει ενδιαφέρον ότι, σε γενικές γραμμές, ο ίδιος ψυχισμός αυτόματων αντανακλαστικών αποστροφής για καθετί Αμερικανικό, που λειτουργεί σε μεγάλο αριθμό πολιτών της Νότιας Αμερικής, λειτουργεί επίσης και στους πολίτες πχ της Πολωνίας, της Λιθουανίας, της Ρουμανίας και των άλλων κρατών της Ανατολικής Ευρώπης και μελών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας απέναντι στη σημερινή Ρωσία.
Οι αντιφάσεις και η απομυθοποίηση
Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το τυπικό τέλος του Ψυχρού Πολέμου και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, και την αισθητή μείωση της διεθνούς πόλωσης, οι πολίτες είχαν τη σχετική ελευθερία να επιλέξουν το είδος της κυβέρνησης που θεωρούσαν ότι τους έκφραζε και δεν τους επέτρεπαν οι συνθήκες να αποκτήσουν. Έτσι μεταξύ άλλων από την μία η Νότια Αμερική επιτέλους απέκτησε - μετ' εμποδίων πάντα - τις «φιλολαϊκές» κυβερνήσεις που επιθυμούσε και η Ανατολική Ευρώπη προσέτρεξε με λαχτάρα στη σκιά της αίγλης της οικονομικής ευμάρειας και της Δημοκρατικής ολοκλήρωσης της Δύσης, της Αμερικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μετά την παρέλευση μερικών δεκαετιών όμως έχει αρχίσει ήδη η απομυθοποίηση.
Στη Λατινική Αμερική, οι επαναστατημένοι πολίτες της Βενεζουέλας του Τσάβες βλέπουν τη χώρα τους να περιλαμβάνει στο Σοσιαλιστικό Πρόγραμμά της τη σύναψη συμμαχίας με το δικτατορικό καθεστώς της Συρίας και το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν, να εκφράζει την υποστήριξή του στον «εκλογομάγειρα» πρόεδρο της Λευκορωσίας, [1]. Είναι αντιφατικό από τη μία να νομιμοποιείται από τον Τσάβες η ενεργειακή συμφωνία με ένα θεοκρατικό και καταπιεστικό για τα δικαιώματα των γυναικών καθεστώς στο Ιράν μόνο και μόνο επειδή η χώρα του αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και από την άλλη να δαιμονοποιεί τις ΗΠΑ επειδή αυτές συναλλάσσονται οικονομικά με διάφορα απολυταρχικά καθεστώτα ανά την υφήλιο με σκοπό να εξασφαλίσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Την ίδια ώρα διαμαρτύρεται - δικαιολογημένα - για την πρόσφατη δικτατορία στην Ονδούρα και την ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Μανουέλ Σελάγια.
Αν και είναι νωπές οι μνήμες από την απαράδεκτη συμπεριφορά των στρατευμένων εναντίον του Τσάβες ΜΜΕ, «υπερβαίνοντας τα εσκαμμένα» ώστε να τον εμποδίσουν να ανέβει στην εξουσία, πρόσφατα παρακολουθήσαμε το κλείσιμο μερικών τηλεοπτικών καναλιών της χώρας με την κατηγορία ότι αυτά δεν μετέδιδαν «ως όφειλαν από το νόμο» τις τηλεοπτικές ομιλίες του προέδρου της χώρας. Οι πολίτες της χώρας παρακολουθούν την εφαρμογή μιας πολιτικής δύο μέτρων και δύο σταθμών και τη διαμόρφωση συνθηκών που θυμίζουν σταδιακά το πρόσφατο παρελθόν, διολισθαίνοντας σε μια κατάσταση στην οποία δεν θα έχουν εναλλακτική ενημέρωση εάν αυτή την επιδιώξουν κάποια στιγμή. Λες και ο ολοκληρωτισμός των ΜΜΕ και των «ιμπεριαλιστικών συμφερόντων που εκπροσωπούν» είναι διαφορετικός από αυτός της «δικτατορίας του προλεταριάτου» - στην καλύτερη περίπτωση - για να μην μιλήσουμε για τη δικτατορία των εκπροσώπων της «δικτατορίας του προλεταριάτου».
Στην Ανατολική Ευρώπη, οι πολίτες βιώνουν την εμπειρία του ολοκληρωτισμού των αγορών. Αφού εντέχνως και εγκαίρως οι «διεθνείς παίχτες» μοίρασαν σε όλο τον κόσμο, την καυτή πατάτα της χρηματιστηριακής φούσκας που δημιούργησαν, οι χώρες αυτές υπερβαίνοντας εαυτόν, επένδυσαν τους μικρούς τους πόρους, αγοράζοντας τα τοξικά Αμερικανικά ομόλογα. Πλέον τελούν σε καθεστώς οικονομικής κατάρρευσης. Όσον αφορά στους κανόνες της αγοράς, δοκιμάζουν την ανασφάλιστη εργασία, τη μετανάστευση, την πολύ μεγάλη ακρίβεια, την κατάρρευση της κοινωνικής πολιτικής και την κατάρρευση της εγχώριας βιομηχανίας τους.
Επιπλέον έχουν τους πρώτους νεκρούς τους στρατιώτες σε πεδία μαχών, μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο, συμμετέχοντας στο «διεθνή αγώνα» εναντίον της τρομοκρατίας που κήρυξαν οι ΗΠΑ. Φυσικά δοκιμάζουν πλέον την εμπειρία των «πιέσεων» για διεύρυνση της στρατιωτικής συμμετοχής τους σε αυτήν την υπόθεση, από τη χώρα «πρότυπο» της δημοκρατίας και της υλικής ευμάρειας. Χώρα που έκανε τον πόλεμο στο Ιράκ για σφετερισμό του ορυκτού της πλούτου[2] μια υπόθεση για την οποία καλούνται να πληρώσουν με συμμετοχή σε δολοφονίες Ιρακινών πολιτών και θανάτους δικών τους στρατιωτών στο μέρος αυτό, αφού προηγήθηκε η συμμετοχή στο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, της καταστροφής της βασικής υποδομής του Ιράκ. Επίσης, μπορεί να μην τους υποχρέωσαν οι Σοβιετικοί να στείλουν στρατό στο Αφγανιστάν όταν εκείνοι εισέβαλαν σε αυτό «ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της κυβέρνησής του», κινούμενοι εναντίον των Ταλιμπάν - που δημιούργησαν οι ΗΠΑ - αυτές όμως τους «έπεισαν» τώρα να πολεμήσουν τους τελευταίους ως μέλη του ΝΑΤΟ! Ομολογουμένως μια ενδιαφέρουσα εμπειρία για τους ανατολικοευρωπαίους.
Η δημοκρατική τους ολοκλήρωση, ενώ από τη μία όντως υποστηρίζεται από τη συμμόρφωση στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο, από τη άλλη αυτή «εμπλουτίζεται» με τη φιλοξενία στο έδαφός τους κρυφών «αντιτρομοκρατικών» φυλακών και βασανιστηρίων που στελεχώνονται από υπόπτους! - δηλαδή συλληφθέντων απαχθέντων χωρίς δικαιώματα! - ούτε καν πολιτών της χώρας τους, αλλά άγνωστης εθνότητας ανθρώπους, άλλοτε όντως τρομοκρατών και άλλοτε αθώων.[3] Εμπειρία ενός μοντέλου δημοκρατίας βασισμένο αποκλειστικά στην εθνικότητα ή το θρήσκευμα.
Το νόημα της ολοκληρωμένης εμπειρίας της βαρβαρότητας
Η αφομοίωση αυτής της εμπειρίας από τους πολίτες, όσο παράδοξο και αν ακουστεί, θα αποτελούσε μια πολιτισμική κατάκτηση και μια ευκαιρία για την εδραίωση ενός βιώσιμου και δικαιότερου κόσμου περισσότερο ελεύθερου από τα σφάλματα του παρελθόντος που θα αντικρίζει με μεγαλύτερη ειλικρίνεια την ανθρωπολογική βαρβαρότητα και θα δρομολογεί μια πορεία σταδιακής μετουσίωσής της με την εργασία για το γενικό καλό.
Ποιο θα μπορούσε να είναι το συμπέρασμα από αυτήν την εμπειρία της ανθρωπότητας;
1. Ότι « η φύση των πραγμάτων είναι αδιαίρετη διαλεκτικά» [4]
2. Ότι είναι «αντιφατική η επιθυμία με την ανάγκη μας, όταν αυτή διακατέχεται από τη φοβική άγνοια και τη ματαιοδοξία, έστω και αν αυτή έχει κρυφτεί από την ρουτίνα της συνειδητότητάς μας» [4]
3. Ότι η βαρβαρότητα δεν αποτελεί αναγκαστικά χαρακτηριστικό των ιδεολογιών καθώς η αιτία του εντοπίζεται σε μια όψη της φύσης της ανθρώπινης ψυχής.
4. Ότι εξακολουθεί να είναι ζητούμενη μια μορφή διακυβέρνησης που να «μπορεί να διαμορφώνει τον ηθικότερο, τον πιο φωτισμένο και σοφό,... λαό»[5] μη παραβλέποντας ότι «δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει κανένας θεμελιώδης και υποχρεωτικός νόμος για το σώμα του λαού ούτε καν το κοινωνικό συμβόλαιο»[6]. Κάτι που θα αποκλείει την έμμεση νομιμοποίηση ολοκληρωτικών ομάδων και των πρακτικών τους.
5. Ότι οι διαδικασίες της εκπαίδευσης πρέπει να στραφούν στο στόχο μιας πραγματικής και όχι μιας ανθρωπολογικά αφελούς κουλτούρας ειρήνης, καθώς υπάρχει η καθολική «ανάγκη για μια τέτοια προσήλωση στην αφηρημένη σκέψη και την αλήθεια που να κάνει τα ιδιοτελή συμφέροντα ανθρώπων και λαών να σιγάσουν. [7]
[1] http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_20/09/2009_330112 «Τουρ» του προέδρου της Βενεζουέλας σε αντι-ιμπεριαλιστικά κράτη.
[2] Όρμησαν στα πετρέλαια του Ιράκ, Γιώργος Δελαστίκ ΕΘΝΟΣ
[3] http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=995604&lngDtrID=245
«Βασανιστήρια» στις φυλακές της CIA διαπιστώνει έκθεση του Ερυθρού Σταυρού
[4] Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ & ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, Γιάννης Ζήσης
[5] Εξομολογήσεις, Ζαν Ζακ Ρουσσώ
[6] ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, Ζαν Ζακ Ρουσσώ
[7] Ειρήνη και Παιδεία, Γιάννης Ζήσης
06 Φεβρουαρίου 2010,
Αλέξανδρος Μπέλεσης, μέλος της μκο Σόλων
Η νεώτερη ιστορία της Νότιας Αμερικής σε γενικές γραμμές έχει χαρακτηριστεί από την επαναστατική προδιάθεση που ολοκληρωνόταν με την εκλογική ανάδειξη «Σοσιαλιστικών» κυβερνήσεων οι οποίες όμως ανατρέπονταν με πραξικοπήματα υποκινούμενα ή υποστηριζόμενα από τις ΗΠΑ. Ένα πραξικόπημα, από τη φύση του χαρακτηρίζεται από φυλακίσεις, βασανισμούς, εξορίες και «εξαφανίσεις», ασκεί έλεγχο στην ενημέρωση, απομονώνει τους πολίτες από το γίγνεσθαι με τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτά τα καθεστώτα ταύτισαν την ιστορική τους πορεία συχνά με τη σύναψη αποικιοκρατικής νοοτροπίας συμφωνιών «εκμετάλλευσης» των εθνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών από την υπερδύναμη που τα στήριζε, αλλά και από τις καταχρηστικές και άδικες πρακτικές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που εκπροσωπούσε υποτίθεται τους κανόνες της αγοράς και τους κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης.
Αυτό εξηγεί τόσο τον αντιαμερικανισμό που χαρακτηρίζει σε γενικές γραμμές τους πολίτες της Νότιας Αμερικής όσο και τη δυσπιστία τους απέναντι στους «κανόνες της αγοράς» και στο «ανοικτό» οικονομικό σύστημα της Δύσης.
Όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους αλλά αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι αντίστοιχες εμπειρίες έχουν οι πολίτες των κρατών της ανατολικής Ευρώπης που «βίωσαν» αυτό που καλούμε υπαρκτό Σοσιαλισμό και «δικτατορία του προλεταριάτου» της Σοβιετικής Ένωσης πρώτα και μετά των άλλων. Έχει ενδιαφέρον ότι, σε γενικές γραμμές, ο ίδιος ψυχισμός αυτόματων αντανακλαστικών αποστροφής για καθετί Αμερικανικό, που λειτουργεί σε μεγάλο αριθμό πολιτών της Νότιας Αμερικής, λειτουργεί επίσης και στους πολίτες πχ της Πολωνίας, της Λιθουανίας, της Ρουμανίας και των άλλων κρατών της Ανατολικής Ευρώπης και μελών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας απέναντι στη σημερινή Ρωσία.
Οι αντιφάσεις και η απομυθοποίηση
Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το τυπικό τέλος του Ψυχρού Πολέμου και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, και την αισθητή μείωση της διεθνούς πόλωσης, οι πολίτες είχαν τη σχετική ελευθερία να επιλέξουν το είδος της κυβέρνησης που θεωρούσαν ότι τους έκφραζε και δεν τους επέτρεπαν οι συνθήκες να αποκτήσουν. Έτσι μεταξύ άλλων από την μία η Νότια Αμερική επιτέλους απέκτησε - μετ' εμποδίων πάντα - τις «φιλολαϊκές» κυβερνήσεις που επιθυμούσε και η Ανατολική Ευρώπη προσέτρεξε με λαχτάρα στη σκιά της αίγλης της οικονομικής ευμάρειας και της Δημοκρατικής ολοκλήρωσης της Δύσης, της Αμερικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μετά την παρέλευση μερικών δεκαετιών όμως έχει αρχίσει ήδη η απομυθοποίηση.
Στη Λατινική Αμερική, οι επαναστατημένοι πολίτες της Βενεζουέλας του Τσάβες βλέπουν τη χώρα τους να περιλαμβάνει στο Σοσιαλιστικό Πρόγραμμά της τη σύναψη συμμαχίας με το δικτατορικό καθεστώς της Συρίας και το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν, να εκφράζει την υποστήριξή του στον «εκλογομάγειρα» πρόεδρο της Λευκορωσίας, [1]. Είναι αντιφατικό από τη μία να νομιμοποιείται από τον Τσάβες η ενεργειακή συμφωνία με ένα θεοκρατικό και καταπιεστικό για τα δικαιώματα των γυναικών καθεστώς στο Ιράν μόνο και μόνο επειδή η χώρα του αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και από την άλλη να δαιμονοποιεί τις ΗΠΑ επειδή αυτές συναλλάσσονται οικονομικά με διάφορα απολυταρχικά καθεστώτα ανά την υφήλιο με σκοπό να εξασφαλίσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Την ίδια ώρα διαμαρτύρεται - δικαιολογημένα - για την πρόσφατη δικτατορία στην Ονδούρα και την ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Μανουέλ Σελάγια.
Αν και είναι νωπές οι μνήμες από την απαράδεκτη συμπεριφορά των στρατευμένων εναντίον του Τσάβες ΜΜΕ, «υπερβαίνοντας τα εσκαμμένα» ώστε να τον εμποδίσουν να ανέβει στην εξουσία, πρόσφατα παρακολουθήσαμε το κλείσιμο μερικών τηλεοπτικών καναλιών της χώρας με την κατηγορία ότι αυτά δεν μετέδιδαν «ως όφειλαν από το νόμο» τις τηλεοπτικές ομιλίες του προέδρου της χώρας. Οι πολίτες της χώρας παρακολουθούν την εφαρμογή μιας πολιτικής δύο μέτρων και δύο σταθμών και τη διαμόρφωση συνθηκών που θυμίζουν σταδιακά το πρόσφατο παρελθόν, διολισθαίνοντας σε μια κατάσταση στην οποία δεν θα έχουν εναλλακτική ενημέρωση εάν αυτή την επιδιώξουν κάποια στιγμή. Λες και ο ολοκληρωτισμός των ΜΜΕ και των «ιμπεριαλιστικών συμφερόντων που εκπροσωπούν» είναι διαφορετικός από αυτός της «δικτατορίας του προλεταριάτου» - στην καλύτερη περίπτωση - για να μην μιλήσουμε για τη δικτατορία των εκπροσώπων της «δικτατορίας του προλεταριάτου».
Στην Ανατολική Ευρώπη, οι πολίτες βιώνουν την εμπειρία του ολοκληρωτισμού των αγορών. Αφού εντέχνως και εγκαίρως οι «διεθνείς παίχτες» μοίρασαν σε όλο τον κόσμο, την καυτή πατάτα της χρηματιστηριακής φούσκας που δημιούργησαν, οι χώρες αυτές υπερβαίνοντας εαυτόν, επένδυσαν τους μικρούς τους πόρους, αγοράζοντας τα τοξικά Αμερικανικά ομόλογα. Πλέον τελούν σε καθεστώς οικονομικής κατάρρευσης. Όσον αφορά στους κανόνες της αγοράς, δοκιμάζουν την ανασφάλιστη εργασία, τη μετανάστευση, την πολύ μεγάλη ακρίβεια, την κατάρρευση της κοινωνικής πολιτικής και την κατάρρευση της εγχώριας βιομηχανίας τους.
Επιπλέον έχουν τους πρώτους νεκρούς τους στρατιώτες σε πεδία μαχών, μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο, συμμετέχοντας στο «διεθνή αγώνα» εναντίον της τρομοκρατίας που κήρυξαν οι ΗΠΑ. Φυσικά δοκιμάζουν πλέον την εμπειρία των «πιέσεων» για διεύρυνση της στρατιωτικής συμμετοχής τους σε αυτήν την υπόθεση, από τη χώρα «πρότυπο» της δημοκρατίας και της υλικής ευμάρειας. Χώρα που έκανε τον πόλεμο στο Ιράκ για σφετερισμό του ορυκτού της πλούτου[2] μια υπόθεση για την οποία καλούνται να πληρώσουν με συμμετοχή σε δολοφονίες Ιρακινών πολιτών και θανάτους δικών τους στρατιωτών στο μέρος αυτό, αφού προηγήθηκε η συμμετοχή στο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, της καταστροφής της βασικής υποδομής του Ιράκ. Επίσης, μπορεί να μην τους υποχρέωσαν οι Σοβιετικοί να στείλουν στρατό στο Αφγανιστάν όταν εκείνοι εισέβαλαν σε αυτό «ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της κυβέρνησής του», κινούμενοι εναντίον των Ταλιμπάν - που δημιούργησαν οι ΗΠΑ - αυτές όμως τους «έπεισαν» τώρα να πολεμήσουν τους τελευταίους ως μέλη του ΝΑΤΟ! Ομολογουμένως μια ενδιαφέρουσα εμπειρία για τους ανατολικοευρωπαίους.
Η δημοκρατική τους ολοκλήρωση, ενώ από τη μία όντως υποστηρίζεται από τη συμμόρφωση στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο, από τη άλλη αυτή «εμπλουτίζεται» με τη φιλοξενία στο έδαφός τους κρυφών «αντιτρομοκρατικών» φυλακών και βασανιστηρίων που στελεχώνονται από υπόπτους! - δηλαδή συλληφθέντων απαχθέντων χωρίς δικαιώματα! - ούτε καν πολιτών της χώρας τους, αλλά άγνωστης εθνότητας ανθρώπους, άλλοτε όντως τρομοκρατών και άλλοτε αθώων.[3] Εμπειρία ενός μοντέλου δημοκρατίας βασισμένο αποκλειστικά στην εθνικότητα ή το θρήσκευμα.
Το νόημα της ολοκληρωμένης εμπειρίας της βαρβαρότητας
Η αφομοίωση αυτής της εμπειρίας από τους πολίτες, όσο παράδοξο και αν ακουστεί, θα αποτελούσε μια πολιτισμική κατάκτηση και μια ευκαιρία για την εδραίωση ενός βιώσιμου και δικαιότερου κόσμου περισσότερο ελεύθερου από τα σφάλματα του παρελθόντος που θα αντικρίζει με μεγαλύτερη ειλικρίνεια την ανθρωπολογική βαρβαρότητα και θα δρομολογεί μια πορεία σταδιακής μετουσίωσής της με την εργασία για το γενικό καλό.
Ποιο θα μπορούσε να είναι το συμπέρασμα από αυτήν την εμπειρία της ανθρωπότητας;
1. Ότι « η φύση των πραγμάτων είναι αδιαίρετη διαλεκτικά» [4]
2. Ότι είναι «αντιφατική η επιθυμία με την ανάγκη μας, όταν αυτή διακατέχεται από τη φοβική άγνοια και τη ματαιοδοξία, έστω και αν αυτή έχει κρυφτεί από την ρουτίνα της συνειδητότητάς μας» [4]
3. Ότι η βαρβαρότητα δεν αποτελεί αναγκαστικά χαρακτηριστικό των ιδεολογιών καθώς η αιτία του εντοπίζεται σε μια όψη της φύσης της ανθρώπινης ψυχής.
4. Ότι εξακολουθεί να είναι ζητούμενη μια μορφή διακυβέρνησης που να «μπορεί να διαμορφώνει τον ηθικότερο, τον πιο φωτισμένο και σοφό,... λαό»[5] μη παραβλέποντας ότι «δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει κανένας θεμελιώδης και υποχρεωτικός νόμος για το σώμα του λαού ούτε καν το κοινωνικό συμβόλαιο»[6]. Κάτι που θα αποκλείει την έμμεση νομιμοποίηση ολοκληρωτικών ομάδων και των πρακτικών τους.
5. Ότι οι διαδικασίες της εκπαίδευσης πρέπει να στραφούν στο στόχο μιας πραγματικής και όχι μιας ανθρωπολογικά αφελούς κουλτούρας ειρήνης, καθώς υπάρχει η καθολική «ανάγκη για μια τέτοια προσήλωση στην αφηρημένη σκέψη και την αλήθεια που να κάνει τα ιδιοτελή συμφέροντα ανθρώπων και λαών να σιγάσουν. [7]
[1] http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_20/09/2009_330112 «Τουρ» του προέδρου της Βενεζουέλας σε αντι-ιμπεριαλιστικά κράτη.
[2] Όρμησαν στα πετρέλαια του Ιράκ, Γιώργος Δελαστίκ ΕΘΝΟΣ
[3] http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=995604&lngDtrID=245
«Βασανιστήρια» στις φυλακές της CIA διαπιστώνει έκθεση του Ερυθρού Σταυρού
[4] Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ & ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, Γιάννης Ζήσης
[5] Εξομολογήσεις, Ζαν Ζακ Ρουσσώ
[6] ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, Ζαν Ζακ Ρουσσώ
[7] Ειρήνη και Παιδεία, Γιάννης Ζήσης
06 Φεβρουαρίου 2010,
Αλέξανδρος Μπέλεσης, μέλος της μκο Σόλων
Απ’ τον σκεπτικισμό στον αγνωστικισμό και στην τύφλα μας τη μαύρη
Αναρτήθηκε από Άθεος
Ο λόγος που καταπιάνομαι μ’ αυτήν την ανάρτηση είναι γιατί οι έννοιες που εκφράζουν φιλοσοφικά τον Σκεπτικισμό και Αγνωστικισμό είναι τόσο άγνωστες στο κοινό που περιδιαβαίνει τις διάφορες σελίδες του ιστοχώρου που με πιάνει απελπισία να βλέπω τόση άγνοια, ακόμα και διαστρέβλωση από κάποιους που το παίζουν αυθεντίες στη φιλοσοφία. Όμως, ας αρχίσουμε από τον σκεπτικισμό που είναι και ο αρχαιότερος.
Τον σκεπτικισμό τον θεμελίωσε ο Πύρρων (360-270) που καταγόταν από την Ηλεία αντιτιθέμενος στη διδασκαλία του Δημόκριτου υποστηρίζοντας την αναξιοπιστία της γνώσης.
Ο Πύρρων πίστευε ότι η γνώση που σχηματίζουμε για τον κόσμο μας είναι υποκειμενική (Υποκειμενικός Ιδεαλισμός). Οι αισθήσεις δε μας λένε την αλήθεια γιατί ο νους «ποικίλως τρέπεται» όπως έλεγε. Επομένως το κριτήριο θα είναι αγνώριστο, όπως και η αλήθεια! Τίποτα δεν είναι έτσι όπως φαίνεται. Απλά έτσι φαίνεται σε μας. Σε κάποιον άλλον φαίνεται διαφορετικά.
Αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι οι Πυρρωνιστές δεν πίστευαν ότι ο κόσμος μας είναι αντικειμενικός, ενώ η «ακαταληψία» είναι αυτό που σήμερα θα λέγαμε κατά μια έννοια «Αγνωστικισμό».
Μπορεί ο Πύρρων να αρνιόταν τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τον κόσμο, την έθετε όμως στα χέρια μόνο των θεών.
Σατιρίζοντάς τον ο Λουκιανός στο «Βίων Πράσις» βάζει τον Πύρρωνα να δυσπιστεί και να αμφιβάλει ότι πουλιέται σαν δούλος αντί μιας Αττικής μνας και το νέο του αφεντικό να του λέει «όταν σε βάλω στο χειρόμυλο, θα καταλάβεις με το χειρότερο τρόπο πως είμαι το αφεντικό σου» (27). Ουσιαστικά όμως ο Πυρρωνισμός τελειώνει με τον Τίμωνα (320-230), αφού η επανεμφάνισή του θα διαφοροποιηθεί με τον Αρκεσίλαο που εξέτρεψε την πορεία της Ακαδημίας προς το Σκεπτικισμό του Πύρρωνα. Ο Αντίοχος ο Ασκαλωνίτης αργότερα επανέφερε την Ακαδημία στην παλιά της μορφή, έτσι και ο Αινησίδημος (2ος – 1ος αιώνας) από την Κνωσό της Κρήτης, ασκώντας κριτική ενάντια στους Νεοακαδημαϊκούς, επανέφερε κι αυτός τον Πυρρωνισμό στην παλιότερή του μορφή.
Όμως ο Νεοπυρρωνισμός αναβίωσε πάλι με τον Σέξτο τον Εμπειρικό (2ος- 3ος αιώνας μετά τη χρονολόγησή μας). Ο Σέξτος ήταν φιλόσοφος και εμπειρικός γιατρός από όπου πήρε και το επίθετό του.
Οι σκεπτικοί ονόμαζαν όλους τους άλλους φιλοσόφους, δογματικούς και ανόητους, γιατί νόμιζαν, όπως έλεγαν, ότι ανακάλυψαν την αλήθεια, τη στιγμή που τίποτα δεν είναι αληθινό («ουδέν εστίν αληθές»). Μόνο οι Σκεπτικοί εξακολουθούν να αναζητούν την αλήθεια χωρίς όμως να είναι βέβαιοι ότι θα την βρουν ποτέ.
Σύμφωνα με το Σέξτο λοιπόν, ακόμα και η έννοια της αιτιότητας αμφισβητείται, γιατί εμείς ορίζουμε την «αιτία» και το «αποτέλεσμα». Η σκεπτική αυτή «θέση» κλόνισε ακόμα και τη θεία πρόνοια, αφού η αιτιότητα είναι μια απλή επινόηση του νου και ο σκεπτικισμός έγινε εχθρικός ακόμα και σε κάθε μεταφυσική διάθεση. Δυστυχώς, στα χρόνια που ακολούθησαν, η τελευταία κυριάρχησε ενώ αντίθετα ο σκεπτικισμός σίγησε περισσότερο από χίλια χρόνια.
Σήμερα ο σκεπτικισμός είναι η φιλοσοφία της αμφιβολίας, γιατί αμφισβητεί όχι μόνο τη δυνατότητα της γνώσης αλλά και την αδυναμία του ανθρώπου να γνωρίσει την αλήθεια με τις αισθήσεις, με τη λογική ή και με τα δυο μαζί! Όποιος δεν συμφωνεί με τους σκεπτικιστές, είναι δογματικός και απόλυτος!
Στην ουσία ο σκεπτικισμός γίνεται ακραία μορφή πίστης, αφού στην ουσία οι ίδιοι δέχονται τη γνώση σαν απόλυτη, αναζητώντας την «αληθινή» ουσία των πραγμάτων.
Για να αντιληφθούμε καλύτερα τη λογική ενός σκεπτικιστή φανταστείτε να σκεφτείτε κάπως έτσι:
Θα έπρεπε να είμαστε συγκρατημένοι και να μην έχουμε καμιά γνώμη για την αληθινή ουσία των πραγμάτων (αδόξαστοι).
Να μην έχουμε προτιμήσεις (ακλινείς).
Και τέλος να μην είμαστε βέβαιοι για τίποτα, ούτε να αρνιόμαστε κάτι (αφασία). Όλα αυτά όμως είναι που οδηγούν στην πίστη, γιατί αντιτίθενται στη γνώση, υποστηρίζοντας ότι ο θεός είναι άφατος! Ότι δηλαδή υπάρχει, αλλά δεν μπορούμε να τον γνωρίσουμε. Μυστικιστικά λοιπόν όσοι δέχονται το θεό τους άφατο, βρίσκονται σε αφασία (η γαλήνη είναι η μόνη ευτυχία του ανθρώπου). Κατά μια παραπλήσια λογική λειτουργεί σαν αυτό που λέμε σήμερα στη Δύση «αυτός βρίσκεται στη Νιρβάνα του!»
Την εποχή του διαφωτισμού ο σκεπτικισμός, κάτω από την ραγδαία επικράτηση του εμπειρισμού και του υλισμού, έβαλε αρκετό νερό στο κρασί του. Η εμπειρία ήταν χρήσιμη πια, όμως για μεταφυσικές αναζητήσεις ο σκεπτικισμός έβαζε όρια. Κάθε προσπάθεια πνευματικής αναζήτησης ήταν ματαιοπονία (David Hume). Όμως δεν μπορούσε να προβάλει άρνηση. Η μαλθακότητα αυτή οδηγούσε στον ιδεαλισμό. O Emmanuel Kant ακολούθησε το μέσο δρόμο της κριτικής. Ακολούθησε το δρόμο ανάμεσα στον δογματισμό, χωρίς να βάζει όρια στις γνωστικές δυνατότητες του ανθρώπου και στο γνωστό σκεπτικισμό που αμφισβητούσε τις δυνατότητες του ανθρώπου ριζικά! Με λίγα λόγια δεχόταν τα αντικείμενα να προκαλούν τις αισθητηριακές μας αντιλήψεις, όμως η λογική μας δεν μπορεί να δώσει κάποια αυθεντική γνώση των «πραγμάτων καθεαυτά». Ό,τι χάνει εδώ η γνώση το κερδίζει η πίστη. Αν ο θεός δεν μπορεί να ανακαλυφτεί εμπειρικά, δεν ανήκει στον κόσμο των φαινομένων και γι αυτό, συμπέρανε ο Καντ, δεν είναι δυνατή ούτε η απόδειξη, ούτε η απόρριψη του θεού! Η θρησκεία δηλαδή γίνεται αντικείμενο πίστης και όχι αντικείμενο της θεωρητικής φιλοσοφίας ή της επιστήμης.
Από την άποψη αυτή θα κρατηθούν πολλοί πιστοί, μέχρι τις μέρες μας, όταν θα αδυνατούν να συσχετίσουν την πίστη τους με τα συμπεράσματα της φιλοσοφίας ή της επιστήμης.
Τώρα, ήρθε η ώρα να πούμε δυο λόγια και για τον αγνωστικισμό που είναι φιλοσοφικό εφεύρημα των ημερών μας.
Σαν όρος επινοήθηκε το 1869 από τον Άγγλο φυσιοδίφη Thomas Henry Huxley (1825-1895) προκειμένου να θεμελιώσει τις απόψεις του στα μεταφυσικά και θρησκευτικά ζητήματα, που εκείνη την εποχή δέχονταν το ένα πίσω από το άλλο τα πυρά της επιστημονικής κοινότητας.
Ο αγνωστικισμός γεννιέται εκεί όπου τα επιχειρήματα καλλιεργούν την αμφιβολία ή αξιώνουν τις αποδείξεις. Ακριβώς εδώ είναι που ο αγνωστικισμός ταυτίζεται με τον σκεπτικισμό του Πύρρωνα και ακόμα παλαιότερα, του Πρωταγόρα και των πρώτων σοφιστών. Σαν φιλοσοφική διδασκαλία δέχεται ότι το ζήτημα της αλήθειας δεν μπορεί να λυθεί οριστικά, ειδικότερα σε ότι αφορά τη γνώση της πραγματικότητας μέσα στην οποία ζει και ο άνθρωπος.
Η βικιπαίδεια, προσιτή σε όλους σας, μεταξύ άλλων, να τι ορισμό δίνει για τους αγνωστικιστές «Οι αγνωστικιστές μπορεί να ισχυρίζονται ότι δεν είναι δυνατόν να κατακτήσουμε απόλυτη ή βέβαιη πνευματική (μεταφυσική) γνώση».
Είναι αλήθεια, αντιδραστικότερο ορισμό δεν βρήκα πουθενά. Τι είναι η πνευματική γνώση που εμείς σαν όντα ενός αντικειμενικού κόσμου καλούμαστε να κατακτήσουμε; Όμως ας ορίσουμε τον αγνωστικισμό με μια πιο γενική έννοια.
Ο αγνωστικισμός αποκλείει την πλήρη γνώση και ενισχύει την άποψη ότι είμαστε θύματα αυταπάτης και ανίκανοι από τη φύση μας να κατανοήσουμε ακόμα και τους φυσικούς νόμους επαρκώς. Έτσι, αφήνει πεδίο ανοιχτό για να αντιμετωπιστούν το ίδιο σοβαρά οι πιο απίθανες και παράλογες απόψεις που τις συναντά κανείς όταν καταπιάνεται να φιλοσοφήσει για υπαρξιακά ζητήματα, για το θεό, τη δημιουργία του σύμπαντος και τις νέες επιστημονικές θεωρίες όπως για παράδειγμα της σχετικότητας και της κβαντομηχανικής για να μην αναφέρουμε κι άλλες που βρίσκονται στα σπάργανα (πεδίου, χορδές).
Σύμφωνα με όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι συνεπής με τον αγνωστικισμό ήταν η φιλοσοφία του Χιούμ η οποία αδυνατούσε να κρίνει τη σχέση ανάμεσα στην εμπειρία και την πραγματικότητα.
Αυτό όμως είναι πολύ κακό, ιδιαίτερα για μας που γνωρίσαμε το μεγαλείο του Διαλεκτικού Υλισμού και είμαστε πεπεισμένοι ότι υπάρχει αλληλένδετη σχέση ανάμεσα στη γνώση και την πραγματικότητα, ανάμεσα στο ιδεατό και το είναι. Όμως κυρίως να γιατί είναι κακός ο αγνωστικισμός:
Θέτοντας ένα σύνορο ανάμεσα στη γνώση και την πραγματικότητα είμαστε αναγκασμένοι να δεχτούμε ότι η γνώση δεν μπορεί να κατανοήσει τη φύση. Συνεπώς ο άνθρωπος μη κατανοώντας τη φύση δεν μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο του και φυσικά αδυνατεί να τον αλλάξει. Ματαιοπονεί όταν δέχεται ότι τίποτα δεν είναι σωστό και γι αυτό δεν πρέπει να στηρίζεται στα συμπεράσματά του, γιατί πιθανότατα κάνει λάθος. Δεν μπορεί δηλαδή να είναι απόλυτα σίγουρος!
Ο αγνωστικισμός αδυνατεί επίσης να εξηγήσει πώς η γνώση μπορεί να μεγαλώσει τη δύναμη της ανθρωπότητας ώστε να κατακτήσει προς όφελός της τη φύση και γι αυτό η γνωσιολογική του φιλοσοφία είναι παθητική.
Οι αγνωστικιστές ισχυρίζονται ότι οι πληροφορίες μας για τον αντικειμενικό κόσμο, δηλαδή για τα αντικείμενα και τα φαινόμενά του, δεν μπορούν να ελεγχθούν με εγκυρότητα και γι’ αυτό η γνώση μας γι αυτά δεν μπορεί να είναι απόλυτη, αφού αυτή συνεχώς αλλάζει. Εδώ οι αγνωστικιστές προφανώς αγνοούν την διαλεκτική που δέχεται ότι η αντικειμενική αλήθεια είναι σχετική και όχι απόλυτη. Αγνοούν πως μεταξύ του σχετικού και του απόλυτου υπάρχει μια διαλεκτική αμοιβαία σχέση. Αγνοούν ότι η αντικειμενική αλήθεια είναι ταυτόχρονα μια σχετική αλήθεια! Και κυρίως αγνοούν ότι ένα σύστημα γνώσης της φύσης, συμπληρωμένο μια για πάντα, βρίσκεται σε αντίφαση με τους βασικούς νόμους της διαλεκτικής σκέψης.
Ο αγνωστικισμός λοιπόν περιορίζει τη δυνατότητα της ανθρώπινης γνώσης και μας αφοπλίζει, καταδικάζοντάς μας στην παθητικότητα, αφήνοντας παράλληλα τόπο στην πίστη και στο υπερφυσικό. Μέσα από αυτά τα επινοήματα, ο αγνωστικιστής, προσπαθεί να βρει εξηγήσεις προκειμένου να γεμίσει τα κενά.
Αναγκαστικά, επίσης, θεωρεί το θεό άφατο και μη μπορώντας να αποδείξει ή να διαψεύσει το δόγμα αφήνει χαραμάδες στον ιδεαλισμό, απ’ όπου περνούν οι πιο αντιδραστικές και αντιεπιστημονικές ιδέες. Στη θέση όπου υπάρχει το άγνωστο ο ιδεαλισμός κυριαρχεί. Στη θέση της γνώσης μπαίνει η πίστη και η δεισιδαιμονία.
Έτσι ο αγνωστικιστής, στην αντιπαράθεση του υλιστή με τον ιδεαλιστή, συχνά θα ταχθεί με τον ιδεαλιστή, δίνοντας λαβή στην πίστη ακόμα και όταν ο ίδιος δεν το επιθυμεί. Γι αυτό ο αγνωστικισμός είναι στενά συνδεμένος με τον ιδεαλισμό. Ο αγνωστικιστής, μην μπορώντας να κατασταλάξει ποια θρησκεία είναι καλύτερη γίνεται άθρησκος, αλλά ρέπει προς τον ιδεαλισμό, αφού δεν μπορεί να απορρίψει το θεό και στη θέση του κενού αργά ή γρήγορα θα επιτρέψει στον ιδεαλιστή να γεμίσει παραλογισμούς και εικασίες.
Οι σκεπτικιστές λοιπόν, οι αγνωστικιστές και οι άθρησκοι δεν μπορούν να λέγονται άθεοι αφού μη μπορώντας να αποδείξουν τη μη ύπαρξη του θεού, αφήνουν ένα ερωτηματικό να πλανάται, δίνοντας την ευκαιρία στους ιδεαλιστές να εκμεταλλευτούν το άφατο του θεού και να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. Ο υλιστής άθεος δεν περιμένει καμιά τέτοια απόδειξη, αφού η ιδέα του θεού δεν ανήκει στην αντικειμενική πραγματικότητα και σαν υποκειμενική οντότητα (ιδέα) χωρίς την ύπαρξη του νου και του εγκέφαλου είναι ανύπαρκτος. Επίσης, όταν ο αγνωστικιστής θέτει σαν πλαίσιο αναφοράς την τέλεια γνώση (εγκυρότητα της γνώσης), για να πειστεί ότι δεν πλανάται, ουδέποτε θα φτάσει στην αλήθεια, θέτοντας όρια στην γνώση της αντικειμενικής πραγματικότητας. Ουδέποτε θα κατανοήσει ότι η ανθρώπινη γνώση, μέρα με τη μέρα αυξάνεται κατακτώντας τη φύση και όσο την κατανοεί ανοίγεται η δυνατότητα να την αλλάξει προς το συμφέρον του (η αλήθεια είναι σχετική).
Ή όπως θα το λέγαμε απλά, οι σκεπτικιστές, οι αγνωστικιστές στερούνται υλιστικής διαλεκτικής αντίληψης και δεμένοι στο άρμα του μηχανιστικού υλισμού, ταυτίζονται με τον ιδεαλισμό (υποκειμενικό και αντικειμενικό).
Τώρα μπορείτε να αντιληφθείτε καλύτερα, ελπίζω, γιατί επέμενα τόσο πολύ στα προηγούμενα τρία άρθρα!
Σαν συμπέρασμα ας έχουμε αυτόν τον γενικό ορισμό:
Κοινωνικοϊστορικά, ο άνθρωπος κυριαρχεί όλο και περισσότερο πάνω στη φύση και ερμηνεύοντας τον κόσμο, με τον καλύτερο τρόπο (διαλεκτικός υλισμός), αυτό δείχνει ότι η γνώση όλο και περισσότερο καθρεφτίζει την πραγματικότητα επιβεβαιώνοντας την επιστήμη και την κοινωνική πρακτική, καταδικάζοντας παράλληλα την μεταφυσική σαν την θεωρία του απόλυτου, αποτέλεσμα κυρίως της μη αντιστοίχησης γνώσης και πραγματικότητας!
«Δογματισμός και σκεπτικισμός είναι και οι δυο, από μια άποψη, απόλυτες φιλοσοφίες» έλεγε ο Μπέρτραντ Ράσσελ στα «αντιδημοφιλή δοκίμιά» του. «Ο οπαδός του πρώτου είναι βέβαιος ότι γνωρίζει και ο οπαδός του δεύτερου ότι δεν γνωρίζει. Εκείνο ακριβώς που πρέπει να εξαλείψει η φιλοσοφία είναι η βεβαιότητα, η βεβαιότητα είτε της γνώσης είτε της άγνοιας».
Με τα φιλοσοφικά τερτίπια του σκεπτικισμού και αγνωστικισμού, ο άνθρωπος κατάφερε να φρενάρει τη δυνατότητά του να γνωρίσει τον κόσμο και με πρόσχημα την αδυναμία του αυτή, φτωχαίνει ο ίδιος, πλουτίζοντας αυτούς που υποτίθεται ότι πολεμά.
Τελεία και Παύλα!
Ο λόγος που καταπιάνομαι μ’ αυτήν την ανάρτηση είναι γιατί οι έννοιες που εκφράζουν φιλοσοφικά τον Σκεπτικισμό και Αγνωστικισμό είναι τόσο άγνωστες στο κοινό που περιδιαβαίνει τις διάφορες σελίδες του ιστοχώρου που με πιάνει απελπισία να βλέπω τόση άγνοια, ακόμα και διαστρέβλωση από κάποιους που το παίζουν αυθεντίες στη φιλοσοφία. Όμως, ας αρχίσουμε από τον σκεπτικισμό που είναι και ο αρχαιότερος.
Τον σκεπτικισμό τον θεμελίωσε ο Πύρρων (360-270) που καταγόταν από την Ηλεία αντιτιθέμενος στη διδασκαλία του Δημόκριτου υποστηρίζοντας την αναξιοπιστία της γνώσης.
Ο Πύρρων πίστευε ότι η γνώση που σχηματίζουμε για τον κόσμο μας είναι υποκειμενική (Υποκειμενικός Ιδεαλισμός). Οι αισθήσεις δε μας λένε την αλήθεια γιατί ο νους «ποικίλως τρέπεται» όπως έλεγε. Επομένως το κριτήριο θα είναι αγνώριστο, όπως και η αλήθεια! Τίποτα δεν είναι έτσι όπως φαίνεται. Απλά έτσι φαίνεται σε μας. Σε κάποιον άλλον φαίνεται διαφορετικά.
Αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι οι Πυρρωνιστές δεν πίστευαν ότι ο κόσμος μας είναι αντικειμενικός, ενώ η «ακαταληψία» είναι αυτό που σήμερα θα λέγαμε κατά μια έννοια «Αγνωστικισμό».
Μπορεί ο Πύρρων να αρνιόταν τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τον κόσμο, την έθετε όμως στα χέρια μόνο των θεών.
Σατιρίζοντάς τον ο Λουκιανός στο «Βίων Πράσις» βάζει τον Πύρρωνα να δυσπιστεί και να αμφιβάλει ότι πουλιέται σαν δούλος αντί μιας Αττικής μνας και το νέο του αφεντικό να του λέει «όταν σε βάλω στο χειρόμυλο, θα καταλάβεις με το χειρότερο τρόπο πως είμαι το αφεντικό σου» (27). Ουσιαστικά όμως ο Πυρρωνισμός τελειώνει με τον Τίμωνα (320-230), αφού η επανεμφάνισή του θα διαφοροποιηθεί με τον Αρκεσίλαο που εξέτρεψε την πορεία της Ακαδημίας προς το Σκεπτικισμό του Πύρρωνα. Ο Αντίοχος ο Ασκαλωνίτης αργότερα επανέφερε την Ακαδημία στην παλιά της μορφή, έτσι και ο Αινησίδημος (2ος – 1ος αιώνας) από την Κνωσό της Κρήτης, ασκώντας κριτική ενάντια στους Νεοακαδημαϊκούς, επανέφερε κι αυτός τον Πυρρωνισμό στην παλιότερή του μορφή.
Όμως ο Νεοπυρρωνισμός αναβίωσε πάλι με τον Σέξτο τον Εμπειρικό (2ος- 3ος αιώνας μετά τη χρονολόγησή μας). Ο Σέξτος ήταν φιλόσοφος και εμπειρικός γιατρός από όπου πήρε και το επίθετό του.
Οι σκεπτικοί ονόμαζαν όλους τους άλλους φιλοσόφους, δογματικούς και ανόητους, γιατί νόμιζαν, όπως έλεγαν, ότι ανακάλυψαν την αλήθεια, τη στιγμή που τίποτα δεν είναι αληθινό («ουδέν εστίν αληθές»). Μόνο οι Σκεπτικοί εξακολουθούν να αναζητούν την αλήθεια χωρίς όμως να είναι βέβαιοι ότι θα την βρουν ποτέ.
Σύμφωνα με το Σέξτο λοιπόν, ακόμα και η έννοια της αιτιότητας αμφισβητείται, γιατί εμείς ορίζουμε την «αιτία» και το «αποτέλεσμα». Η σκεπτική αυτή «θέση» κλόνισε ακόμα και τη θεία πρόνοια, αφού η αιτιότητα είναι μια απλή επινόηση του νου και ο σκεπτικισμός έγινε εχθρικός ακόμα και σε κάθε μεταφυσική διάθεση. Δυστυχώς, στα χρόνια που ακολούθησαν, η τελευταία κυριάρχησε ενώ αντίθετα ο σκεπτικισμός σίγησε περισσότερο από χίλια χρόνια.
Σήμερα ο σκεπτικισμός είναι η φιλοσοφία της αμφιβολίας, γιατί αμφισβητεί όχι μόνο τη δυνατότητα της γνώσης αλλά και την αδυναμία του ανθρώπου να γνωρίσει την αλήθεια με τις αισθήσεις, με τη λογική ή και με τα δυο μαζί! Όποιος δεν συμφωνεί με τους σκεπτικιστές, είναι δογματικός και απόλυτος!
Στην ουσία ο σκεπτικισμός γίνεται ακραία μορφή πίστης, αφού στην ουσία οι ίδιοι δέχονται τη γνώση σαν απόλυτη, αναζητώντας την «αληθινή» ουσία των πραγμάτων.
Για να αντιληφθούμε καλύτερα τη λογική ενός σκεπτικιστή φανταστείτε να σκεφτείτε κάπως έτσι:
Θα έπρεπε να είμαστε συγκρατημένοι και να μην έχουμε καμιά γνώμη για την αληθινή ουσία των πραγμάτων (αδόξαστοι).
Να μην έχουμε προτιμήσεις (ακλινείς).
Και τέλος να μην είμαστε βέβαιοι για τίποτα, ούτε να αρνιόμαστε κάτι (αφασία). Όλα αυτά όμως είναι που οδηγούν στην πίστη, γιατί αντιτίθενται στη γνώση, υποστηρίζοντας ότι ο θεός είναι άφατος! Ότι δηλαδή υπάρχει, αλλά δεν μπορούμε να τον γνωρίσουμε. Μυστικιστικά λοιπόν όσοι δέχονται το θεό τους άφατο, βρίσκονται σε αφασία (η γαλήνη είναι η μόνη ευτυχία του ανθρώπου). Κατά μια παραπλήσια λογική λειτουργεί σαν αυτό που λέμε σήμερα στη Δύση «αυτός βρίσκεται στη Νιρβάνα του!»
Την εποχή του διαφωτισμού ο σκεπτικισμός, κάτω από την ραγδαία επικράτηση του εμπειρισμού και του υλισμού, έβαλε αρκετό νερό στο κρασί του. Η εμπειρία ήταν χρήσιμη πια, όμως για μεταφυσικές αναζητήσεις ο σκεπτικισμός έβαζε όρια. Κάθε προσπάθεια πνευματικής αναζήτησης ήταν ματαιοπονία (David Hume). Όμως δεν μπορούσε να προβάλει άρνηση. Η μαλθακότητα αυτή οδηγούσε στον ιδεαλισμό. O Emmanuel Kant ακολούθησε το μέσο δρόμο της κριτικής. Ακολούθησε το δρόμο ανάμεσα στον δογματισμό, χωρίς να βάζει όρια στις γνωστικές δυνατότητες του ανθρώπου και στο γνωστό σκεπτικισμό που αμφισβητούσε τις δυνατότητες του ανθρώπου ριζικά! Με λίγα λόγια δεχόταν τα αντικείμενα να προκαλούν τις αισθητηριακές μας αντιλήψεις, όμως η λογική μας δεν μπορεί να δώσει κάποια αυθεντική γνώση των «πραγμάτων καθεαυτά». Ό,τι χάνει εδώ η γνώση το κερδίζει η πίστη. Αν ο θεός δεν μπορεί να ανακαλυφτεί εμπειρικά, δεν ανήκει στον κόσμο των φαινομένων και γι αυτό, συμπέρανε ο Καντ, δεν είναι δυνατή ούτε η απόδειξη, ούτε η απόρριψη του θεού! Η θρησκεία δηλαδή γίνεται αντικείμενο πίστης και όχι αντικείμενο της θεωρητικής φιλοσοφίας ή της επιστήμης.
Από την άποψη αυτή θα κρατηθούν πολλοί πιστοί, μέχρι τις μέρες μας, όταν θα αδυνατούν να συσχετίσουν την πίστη τους με τα συμπεράσματα της φιλοσοφίας ή της επιστήμης.
Τώρα, ήρθε η ώρα να πούμε δυο λόγια και για τον αγνωστικισμό που είναι φιλοσοφικό εφεύρημα των ημερών μας.
Σαν όρος επινοήθηκε το 1869 από τον Άγγλο φυσιοδίφη Thomas Henry Huxley (1825-1895) προκειμένου να θεμελιώσει τις απόψεις του στα μεταφυσικά και θρησκευτικά ζητήματα, που εκείνη την εποχή δέχονταν το ένα πίσω από το άλλο τα πυρά της επιστημονικής κοινότητας.
Ο αγνωστικισμός γεννιέται εκεί όπου τα επιχειρήματα καλλιεργούν την αμφιβολία ή αξιώνουν τις αποδείξεις. Ακριβώς εδώ είναι που ο αγνωστικισμός ταυτίζεται με τον σκεπτικισμό του Πύρρωνα και ακόμα παλαιότερα, του Πρωταγόρα και των πρώτων σοφιστών. Σαν φιλοσοφική διδασκαλία δέχεται ότι το ζήτημα της αλήθειας δεν μπορεί να λυθεί οριστικά, ειδικότερα σε ότι αφορά τη γνώση της πραγματικότητας μέσα στην οποία ζει και ο άνθρωπος.
Η βικιπαίδεια, προσιτή σε όλους σας, μεταξύ άλλων, να τι ορισμό δίνει για τους αγνωστικιστές «Οι αγνωστικιστές μπορεί να ισχυρίζονται ότι δεν είναι δυνατόν να κατακτήσουμε απόλυτη ή βέβαιη πνευματική (μεταφυσική) γνώση».
Είναι αλήθεια, αντιδραστικότερο ορισμό δεν βρήκα πουθενά. Τι είναι η πνευματική γνώση που εμείς σαν όντα ενός αντικειμενικού κόσμου καλούμαστε να κατακτήσουμε; Όμως ας ορίσουμε τον αγνωστικισμό με μια πιο γενική έννοια.
Ο αγνωστικισμός αποκλείει την πλήρη γνώση και ενισχύει την άποψη ότι είμαστε θύματα αυταπάτης και ανίκανοι από τη φύση μας να κατανοήσουμε ακόμα και τους φυσικούς νόμους επαρκώς. Έτσι, αφήνει πεδίο ανοιχτό για να αντιμετωπιστούν το ίδιο σοβαρά οι πιο απίθανες και παράλογες απόψεις που τις συναντά κανείς όταν καταπιάνεται να φιλοσοφήσει για υπαρξιακά ζητήματα, για το θεό, τη δημιουργία του σύμπαντος και τις νέες επιστημονικές θεωρίες όπως για παράδειγμα της σχετικότητας και της κβαντομηχανικής για να μην αναφέρουμε κι άλλες που βρίσκονται στα σπάργανα (πεδίου, χορδές).
Σύμφωνα με όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι συνεπής με τον αγνωστικισμό ήταν η φιλοσοφία του Χιούμ η οποία αδυνατούσε να κρίνει τη σχέση ανάμεσα στην εμπειρία και την πραγματικότητα.
Αυτό όμως είναι πολύ κακό, ιδιαίτερα για μας που γνωρίσαμε το μεγαλείο του Διαλεκτικού Υλισμού και είμαστε πεπεισμένοι ότι υπάρχει αλληλένδετη σχέση ανάμεσα στη γνώση και την πραγματικότητα, ανάμεσα στο ιδεατό και το είναι. Όμως κυρίως να γιατί είναι κακός ο αγνωστικισμός:
Θέτοντας ένα σύνορο ανάμεσα στη γνώση και την πραγματικότητα είμαστε αναγκασμένοι να δεχτούμε ότι η γνώση δεν μπορεί να κατανοήσει τη φύση. Συνεπώς ο άνθρωπος μη κατανοώντας τη φύση δεν μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο του και φυσικά αδυνατεί να τον αλλάξει. Ματαιοπονεί όταν δέχεται ότι τίποτα δεν είναι σωστό και γι αυτό δεν πρέπει να στηρίζεται στα συμπεράσματά του, γιατί πιθανότατα κάνει λάθος. Δεν μπορεί δηλαδή να είναι απόλυτα σίγουρος!
Ο αγνωστικισμός αδυνατεί επίσης να εξηγήσει πώς η γνώση μπορεί να μεγαλώσει τη δύναμη της ανθρωπότητας ώστε να κατακτήσει προς όφελός της τη φύση και γι αυτό η γνωσιολογική του φιλοσοφία είναι παθητική.
Οι αγνωστικιστές ισχυρίζονται ότι οι πληροφορίες μας για τον αντικειμενικό κόσμο, δηλαδή για τα αντικείμενα και τα φαινόμενά του, δεν μπορούν να ελεγχθούν με εγκυρότητα και γι’ αυτό η γνώση μας γι αυτά δεν μπορεί να είναι απόλυτη, αφού αυτή συνεχώς αλλάζει. Εδώ οι αγνωστικιστές προφανώς αγνοούν την διαλεκτική που δέχεται ότι η αντικειμενική αλήθεια είναι σχετική και όχι απόλυτη. Αγνοούν πως μεταξύ του σχετικού και του απόλυτου υπάρχει μια διαλεκτική αμοιβαία σχέση. Αγνοούν ότι η αντικειμενική αλήθεια είναι ταυτόχρονα μια σχετική αλήθεια! Και κυρίως αγνοούν ότι ένα σύστημα γνώσης της φύσης, συμπληρωμένο μια για πάντα, βρίσκεται σε αντίφαση με τους βασικούς νόμους της διαλεκτικής σκέψης.
Ο αγνωστικισμός λοιπόν περιορίζει τη δυνατότητα της ανθρώπινης γνώσης και μας αφοπλίζει, καταδικάζοντάς μας στην παθητικότητα, αφήνοντας παράλληλα τόπο στην πίστη και στο υπερφυσικό. Μέσα από αυτά τα επινοήματα, ο αγνωστικιστής, προσπαθεί να βρει εξηγήσεις προκειμένου να γεμίσει τα κενά.
Αναγκαστικά, επίσης, θεωρεί το θεό άφατο και μη μπορώντας να αποδείξει ή να διαψεύσει το δόγμα αφήνει χαραμάδες στον ιδεαλισμό, απ’ όπου περνούν οι πιο αντιδραστικές και αντιεπιστημονικές ιδέες. Στη θέση όπου υπάρχει το άγνωστο ο ιδεαλισμός κυριαρχεί. Στη θέση της γνώσης μπαίνει η πίστη και η δεισιδαιμονία.
Έτσι ο αγνωστικιστής, στην αντιπαράθεση του υλιστή με τον ιδεαλιστή, συχνά θα ταχθεί με τον ιδεαλιστή, δίνοντας λαβή στην πίστη ακόμα και όταν ο ίδιος δεν το επιθυμεί. Γι αυτό ο αγνωστικισμός είναι στενά συνδεμένος με τον ιδεαλισμό. Ο αγνωστικιστής, μην μπορώντας να κατασταλάξει ποια θρησκεία είναι καλύτερη γίνεται άθρησκος, αλλά ρέπει προς τον ιδεαλισμό, αφού δεν μπορεί να απορρίψει το θεό και στη θέση του κενού αργά ή γρήγορα θα επιτρέψει στον ιδεαλιστή να γεμίσει παραλογισμούς και εικασίες.
Οι σκεπτικιστές λοιπόν, οι αγνωστικιστές και οι άθρησκοι δεν μπορούν να λέγονται άθεοι αφού μη μπορώντας να αποδείξουν τη μη ύπαρξη του θεού, αφήνουν ένα ερωτηματικό να πλανάται, δίνοντας την ευκαιρία στους ιδεαλιστές να εκμεταλλευτούν το άφατο του θεού και να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. Ο υλιστής άθεος δεν περιμένει καμιά τέτοια απόδειξη, αφού η ιδέα του θεού δεν ανήκει στην αντικειμενική πραγματικότητα και σαν υποκειμενική οντότητα (ιδέα) χωρίς την ύπαρξη του νου και του εγκέφαλου είναι ανύπαρκτος. Επίσης, όταν ο αγνωστικιστής θέτει σαν πλαίσιο αναφοράς την τέλεια γνώση (εγκυρότητα της γνώσης), για να πειστεί ότι δεν πλανάται, ουδέποτε θα φτάσει στην αλήθεια, θέτοντας όρια στην γνώση της αντικειμενικής πραγματικότητας. Ουδέποτε θα κατανοήσει ότι η ανθρώπινη γνώση, μέρα με τη μέρα αυξάνεται κατακτώντας τη φύση και όσο την κατανοεί ανοίγεται η δυνατότητα να την αλλάξει προς το συμφέρον του (η αλήθεια είναι σχετική).
Ή όπως θα το λέγαμε απλά, οι σκεπτικιστές, οι αγνωστικιστές στερούνται υλιστικής διαλεκτικής αντίληψης και δεμένοι στο άρμα του μηχανιστικού υλισμού, ταυτίζονται με τον ιδεαλισμό (υποκειμενικό και αντικειμενικό).
Τώρα μπορείτε να αντιληφθείτε καλύτερα, ελπίζω, γιατί επέμενα τόσο πολύ στα προηγούμενα τρία άρθρα!
Σαν συμπέρασμα ας έχουμε αυτόν τον γενικό ορισμό:
Κοινωνικοϊστορικά, ο άνθρωπος κυριαρχεί όλο και περισσότερο πάνω στη φύση και ερμηνεύοντας τον κόσμο, με τον καλύτερο τρόπο (διαλεκτικός υλισμός), αυτό δείχνει ότι η γνώση όλο και περισσότερο καθρεφτίζει την πραγματικότητα επιβεβαιώνοντας την επιστήμη και την κοινωνική πρακτική, καταδικάζοντας παράλληλα την μεταφυσική σαν την θεωρία του απόλυτου, αποτέλεσμα κυρίως της μη αντιστοίχησης γνώσης και πραγματικότητας!
«Δογματισμός και σκεπτικισμός είναι και οι δυο, από μια άποψη, απόλυτες φιλοσοφίες» έλεγε ο Μπέρτραντ Ράσσελ στα «αντιδημοφιλή δοκίμιά» του. «Ο οπαδός του πρώτου είναι βέβαιος ότι γνωρίζει και ο οπαδός του δεύτερου ότι δεν γνωρίζει. Εκείνο ακριβώς που πρέπει να εξαλείψει η φιλοσοφία είναι η βεβαιότητα, η βεβαιότητα είτε της γνώσης είτε της άγνοιας».
Με τα φιλοσοφικά τερτίπια του σκεπτικισμού και αγνωστικισμού, ο άνθρωπος κατάφερε να φρενάρει τη δυνατότητά του να γνωρίσει τον κόσμο και με πρόσχημα την αδυναμία του αυτή, φτωχαίνει ο ίδιος, πλουτίζοντας αυτούς που υποτίθεται ότι πολεμά.
Τελεία και Παύλα!
Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010
Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010
Υπερχρεωμένος Πλανήτης...
Πηγή: ADSLGR.COM
Επί χρόνια ολόκληρα-δεκαετίες,μια τράπεζα θεωρούνταν (και θεωρείται και σήμερα) υγιής, όταν οι υποχρεώσεις της ήταν ~10 φορές τα ίδια κεφάλαια της.
Δούλευε δηλαδή με μια μόχλευση 10 φορές τα ίδια κεφάλαια της.
Αν δεν κάνω λάθος και δεν με απατά η μνήμη μου, ο σχετικός νόμος στην Αμερική είχε ψηφιστεί μετά το κραχ του 1929 όταν έγινε και ο διαχωρισμός μεταξύ "παραδοσιακών" τραπεζών και των επενδυτικών-στεγαστικών τραπεζών, το σπάσιμο των Trust.
Αυτό ίσχυε μέχρι και πρόσφατα,τουλάχιστον για την Αμερική και όσον αφορά τις επενδυτικές.
Το 2004 όμως, οι γνωστές 4-5 "αδερφές" επενδυτικές τράπεζες (το αδερφές για τους στενούς δεσμούς που είχαν μεταξύ τους,ανήκαν σχεδόν στα ίδια "πρόσωπα") και πάνω στο πικ της τρέλας-φούσκας στην αγορά κατοικίας,διαμαρτυρηθήκαν και πίεσαν την SEC {τα πιόνια τους},να αλλάξει αυτό το 10% γιατί δεν μπορούσαν να επωφεληθούν από το ”Boom” - είχαν περιορισμένη δυνατότητα συμμετοχής και ανταγωνιστικό μειονέκτημα με τις Ευρωπαϊκές τράπεζες,μιας και δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τα υπερβολικά πλεονάζοντα κεφάλαια τους.
Αποτέλεσμα,σε μια συνεδρίαση της πλάκας στις 28 Απριλίου 2004,παραμερίστηκε από την SEC ο κανονισμός του 10% και δόθηκε στις τράπεζες η δυνατότητα να ρυθμίζουν μόνες τους τον κίνδυνο μόχλευσης.Οι τράπεζες φυσικά και το δέχτηκαν (για το καλό όλων μας Very Happy) και άλλαξαν τα CRM {Credit-Risk-Management} μοντέλα τους.
Τις συνέπειες,τις είδαμε τους τελευταίους 12 μήνες και θα τις βρίσκουμε μπροστά μας για καιρό ακόμα*.
Σχετικο:
Απο τα πρακτικα της συνεδριασης. Ωραιος ο τιτλος:
The Day the S.E.C Changed the Game
http://www.nytimes.com/interactive/2...ness/20080928-
Πολυ χαλαρους τους βρισκω.........πολλα χαχα και χουχου
{παρενθεση}.Τον ρόλο τους βέβαια για την κατάρρευση που είδαμε, έπαιξαν και τα λογιστικά πρότυπα.
Για παράδειγμα,ο παππούς μου ο μπακάλης,ήξερε ότι θα γράψει κέρδος μόνο όταν πουλήσει το εμπόρευμα.
Αν δηλαδή είχε αγοράσει ας πούμε σπίρτα προς μια δραχμή,ΜΟΝΟ την μέρα που θα τα πουλούσε προς 10 δραχμές,θα έγραφε στο τεφτέρι του:
Πώληση για 10 δραχμές,αγορά τότε μια δραχμή,κέρδος 9 δραχμές.
Μέχρι την ημέρα της πώλησης,ήταν αναγκασμένος να έχει στο τεφτέρι τα σπίρτα με την τιμή αγοράς τους,μια δραχμή.
Με τα διεθνή πρότυπα όπως IFRS η’ US {gaga} GAAP πρέπει τα κέρδη {πραγματικά η φανταστικά} να εγγράφονται αμέσως.
Αν δηλαδή ο παππούς μου είχε πάρει τα σπίρτα προς μια δραχμή,πρέπει {σύμφωνα με το νόμο} αμέσως να υπολογίσει πόσο αυτά θα μπορούσαν αν αξίζουν.
Εγώ ας πούμε {η όπως και αρκετοί τραπεζίτες} και σαν γενναιόδωρο άτομο που είμαι,τι έκανα από την μέρα που ανέλαβα το μπακάλικο του παππού.
Αμέσως υπολόγισα ότι τα σπίρτα αξίζουν από 100 εκατομμύρια έως 1 δισεκατομμύριο (το κάθε ένα σπίρτο Very Happy}.Το κέρδος {αέρας}, μου το έδινα επί χρόνια σαν Bonus. Cool.
Επειδή όμως ο κόσμος είναι κακός και δυστυχώς υπήρχαν πολλοί συνάνθρωποι μου,οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με τις αντιλήψεις μου σχετικά με την τιμή των σπίρτων, δημιούργησα σύνθετα {δομημένα} παράγωγα προϊόντα και τα πούλησα σαν ακίνδυνα σε ανυποψίαστες ασφαλιστικές, συνταξιοδοτικά ταμεία, άλλες τράπεζες, ιδιώτες.
Το κακό όμως είναι ότι κάποια στιγμή,κανένας δεν ήταν πρόθυμος να μου αγοράσει τα AAA+ παράγωγα προϊόντα.Στο κακό κλίμα της αγοράς,ήμουν ξαφνικά αναγκασμένος να πουλήσω τα σπίρτα μου {τα οποία είχα στα βιβλία προς 1 δις το καθένα) για μια δραχμή.Η απώλεια που έγραψα,είναι οι γνωστές διαγραφές των τραπεζών.
Αυτός είναι και ο λόγος που όλες οι τράπεζες χρειάζονται αυτή την εποχή φρέσκο χρήμα {τα εκατοντάδες δις που σπρώχνουν οι κεντρικές τράπεζες), ώστε να μην αναγκαστούν να πουλήσουν και άλλα υπερτιμημένα σπίρτα και διαγράψουν και άλλα.
Έτσι εξηγείται και πως τράπεζες που άξιζαν στα χρηματιστήρια 50 δις δολάρια,κατέρευσαν ξαφνικά και σε μια νύχτα.Μάλλον είχαν υπολογίσει την αξία των σπίρτων τους {η των ακινήτων τους αν θέλετε} παραπάνω και από εμένα.
Και ως συνήθως, στην καταιγίδα,πρώτα πέφτουν τα δέντρα που έχουν μικρές ρίζες {επενδυτικές-στεγαστικές τράπεζες = γιατί δεν έχουν καταθέτες},μετά τα άρρωστα δέντρα {Regional Banks} και μετά οι υπόλοιποι.
*Αποτέλεσμα,να δουλεύουν οι τράπεζες με μόχλευση {στην Αμερική} έως και 20-30-40 φορές τα ίδια κεφάλαια τους.
Και αν μέχρι πριν λίγο καιρό νομίζαμε ότι το πρόβλημα το έχουν μόνο οι Αμερικανικές τράπεζες,δείτε το παρακάτω:
Με ίδια κεφάλαια σύμφωνα με τον ισολογισμό του β’ τριμήνου 2008 «μόνο»38,3 δις, έχει για παράδειγμα η Deutsche Bank υποχρεώσεις 2 τρις ευρώ!!!!!!!
= μόχλευση πάνω 50 (!!!!!!!!!) φορες = περίπου το 80% του Γερμανικού Gross National Income.
Η’ η Barclays,τα Liabilities της φτάνουν σχεδόν όσο είναι ολόκληρο το Gross Domestic Product της Αγγλίας.
Δηλαδή,δεν είναι μόνο "too big to fail" αλλά "too big to bailout"!!!!
Αν στραβώσει κάτι για τα καλά,δεν σώνονται με τίποτα και από καμιά κεντρική τράπεζα τους.
Πως θα μπορούσαν να βελτιώσουν αυτή την δυσχερή τους θέση;
Πουλώντας συμμετοχές, αξίες, ακίνητα, ομόλογα, ότι μπορεί να πουληθεί τέλος πάντων και πιάνει λεφτά αυτή την εποχή και για τα επόμενα χρόνια!!!!
Γιατί η διαδικασία της από-μόχλευσης {deleveraging} που έχει ξεκινήσει,θα πάρει χρόνια.
-Επίσης,να ζητήσουν από πιστωτές τους και σε όσους χρωστούν, μια παράταση έως παύση για κάποιο διάστημα.Δύσκολο...
-Επίσης,να μην δώσουν μερίσματα για τα επόμενα χ χρόνια.Όπως και τα υπερβολικά bonus-αμοιβές.
Αυτό,ομολογώ το βλέπω δύσκολο-απίθανο.Κάπου διάβαζα προχτές ότι κάποιες από τις τράπεζες που δέχτηκαν την βοήθεια του Μπεν-Παουλσον, θα χρησιμοποιήσουν μέρος των χρημάτων της FED για να δώσουν μερίσματα.Μυαλό δεν βάζουν;
Και σιγά μην βάλουν.
Πριν ένα χρόνο και 3 μήνες {10 Αυγουστου 2007},σε κάποιο διάλογο με τους συντελεστές του fmvoice είχα γράψει το εξής:
‘’ Η μήπως δεν γνωρίζουν (δεν γνωρίζουμε όλοι μας), την τεράστια φούσκα των παραγώγων και του δανεισμένου χρήματος που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια; Υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείτο με τις αγορές και να μην τα γνωρίζει; Το τεράστιο
"Debt"-Inflation που έχει δημιουργηθεί;
Δεν είναι αποκαλυπτικό το παραπάνω διάγραμμα; (Πόσες από τις εξαγορές των τελευταίων ετών έχουν γίνει με πραγματικό χρήμα και πόσες με δανεισμένο;;; )
Επί χρόνια ολόκληρα, τα assets των funds,τα λεγόμενα collaterals χρησιμοποιούνταν για να δανειστούν φρέσκο χρήμα. Αυτό το φρέσκο χρήμα ξανα επενδυόταν αυξάνοντας την αξία των assets. Με αυτή την αύξηση της αξίας των assets μπορούσαν να ξανα δανειστούν ακόμα περισσότερο χρήμα από τις Τράπεζες, δημιουργώντας μια πυραμίδα, η οποία θεωρητικά μπορούσε να διευρυνθεί όλο και περισσότερο. Όσο ανέβαιναν οι τιμές στις αγορές, δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος για αυτό το «κατασκεύασμα». Και αγοράζονταν και ανέβαιναν τα πάντα, από μετοχές-πρώτες ύλες-νομίσματα κ.τ.λ. Μέχρι και περίπου το 2000, ήταν “in” τα κανονικά Mutual funds.
Εδώ και περίπου 5-6 χρόνια αυξανόταν η δημοτικότητα των Hedge Fund, τα οποία σε αντίθεση με τα Mutual Fund μπορούσαν να επενδύσουν «επί πιστώσει». Το volume είναι τεράστιο και από την στιγμή που έγιναν και τα Carry trades πολύ “in” και το επιτοκιακο περιβάλλον ήταν ευνοϊκό, μπορούσε αυτό το κατασκεύασμα να συνεχίσει να αναπτύσσεται σχεδόν ακίνδυνα.
Το κρίσιμο σημείο θα είναι όταν οι πιστωτικές δαπάνες αρχίσουν να υπερβαίνουν την απόδοση των collaterals… να ευχόμαστε όταν σκάσει και αυτή η φούσκα, να σκάσει ομαλά γιατί έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό όριο.
Αλλά δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ ότι π.χ. οι αναλυτές δεν τα γνωρίζουν αυτά.
Σαφώς και τα γνωρίζουν αλλά όσο «λειτουργεί» το παιχνίδι, σιγά μην βγουν και αρχίσουν να προειδοποιούν…
Τότε όπως φαίνεται στο παραπάνω η σχέση Exposure προς Assets ήταν περίπου 2,5 προς σχεδόν 1 με στοιχεία τέλος του 2006.
Είχα την εντύπωση και φαντάζομαι το ίδιο θα πίστευε ο κάθε λογικά σκεπτόμενος, ότι τουλάχιστον αρχές του 2008, κάτι μήνες μετά την έναρξη της κρίσης η σχέση αυτή θα είχε καλυτερέψει.
Αμ δε…..Exposure 2,3 και Assets 0,6 = χειρότερα δηλαδή. Και χωρίς να ληφθούν υπόψη τα μεγάλα σπίτια που κατέρευσαν.
Θα ρωτήσει κάποιος,τι έκαναν με αυτά τα κεφάλαια όλα τα τελευταία χρόνια?
Αγόραζαν σπίρτα……..και δημιουργούσαν «υπέροχα επενδυτικά προϊόντα»,τα μεταπουλούσαν σε ανυποψίαστους αλλά και μεταξύ τους.
Το αποτέλεσμα ήταν:
Που τους οδήγησε αυτό,το ζήσαμε τους τελευταίους μήνες.
Ακόμα περισσότερα εδώ:
http://athens.indymedia.org/front.ph...icle_id=932767
Το πόσο σημαντική και καταστοφική ήταν η καμπή του 1971 για το μέλλον των ΗΠΑ και όλων μας, αντικατοπτρίζεται στα – ελάχιστα αλλά αρκετά – ακόλουθα στοιχεία:
Α. Το easy – cheap credit και το credit expansion (η ξενόγλωσση ορολογία επιλέγεται για καλύτερη περαιτέρω πληροφόρηση), δημιουργούν ΧΡΕΗ και τρέφονται από την ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ.
Β. Η ΥΠΕΡΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, στην οποία οδηγεί η πλημμυρίδα του Money for Nothing, απαιτεί υπερπαραγωγή αγαθών και υπερπροσφορά υπηρεσιών για να την καλύψει.
Γ. Η εγχώρια παραγωγή αδυνατεί και επομένως χρειάζεται «εισαγόμενη βοήθεια».
Δ. Οι εισαγωγές εκτινάσσονται, καλύπτουν τις εξαγωγές και δημιουργούν τεράστιο έλλειμα στο εμπορικό ισοζύγιο. Θυμίζω ότι, υπό την συνθήκη Bretton Woods, τα εμπορικά ισοζύγια λειτουργούσαν με τον εξής πολύ απλό τρόπο: σου πουλάω αγαθά, μου πουλάς αγαθά, αν σου πουλήσω περισσότερα (άρα έχω θετικό ισοζύγιο και εσύ αρνητικό) οφείλεις να μου μεταβιβάσεις ίσης αξίας χρυσό. Και όλα καλά. Το τεράστιο αρνητικό ισοζύγιο των ΗΠΑ, αγγίζει αυτή την στιγμή τα $700 δις (όσο ένα Rescue Plan…) – δες διάγραμμα. Η τελευταία φορά που το ισοζύγιο ήταν θετικό ήταν το 1975. Σύμπτωσις... Και αυτό σε 30 χρόνια. Fast and Furious…
Ε. Το αρνητικό ισοζύγιο δημιουργεί πλην των άλλων, μεγάλη ανεργία. Μόνο σε 4 χρόνια, από το 2001 έως το 2005 περίπου 4.000.000 Αμερικανοί έμειναν άνεργοι, στον βιομηχανικό τομέα. Η απότομη, στην συνέχεια, μείωση της ζήτησης που δημιουργεί το deflation θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη (τεράστια) ανεργία. Πάντως, ήδη, το ποσοστό αγγίζει το 7%. Στην «οικονομική υπερδύναμη».
ΣΤ. Την ίδια στιγμή, το επίπεδο των καταθέσεων στις ΗΠΑ είναι αρνητικό!
ΠΑρουσίαζω την συχέτιση όλων των παραπάνω στοιχείων (Αυξανόμενα χρέη - πιστωτική επέκταση - μηδενική αποταμίευση - τεράστιο έλλειμα στο εμπορικό ισοζύγιο - ανεργία) με τα δικά τους λόγια: το διάγραμμα (το μπλε) είναι από την FED του ST. Louis. Good job guys.
Mα για μια στιγμή, μπορεί κάποιος να πει: Οι ΗΠΑ έχουν το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος παγκόσμια (ποσοστό 20% του ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΑΕΠ), το πιο ελλειματικό εμπορικό ισοζύγιο, υψηλό δείκτη ανεργίας ("αναπτυσσόμενης οικονομίας"), μηδενική αποταμίευση κλπ τότε θα πρεπε να είχαν βαρέσει "κανόνι". Δεν χρειάζονται τέτοιες σκέψεις. Στην FED του ST. Louis φαίνεται ότι κάνουν καλή δουλειά. Ή μάλλον φαίνεται ότι αυτά που συζητάνε μεταξύ τους, μερικά τα βγάζουν και προς τα έξω.
"The gap between future US receipts and future US government obligations now totals $65.9 trillion, a sum that is impossible for the US to reconcile, which means the US is now technically bankrupt."
Τάδε έφη ο καθηγητής Laurence Kotlikoff, σε ένα report της FED St. Louis του 2005-2006. (Αν ψάξετε θα βρείτε και πιο τελευταίες επιστημονικές δημοσιεύσεις του ιδίου στο θέμα και σχετική ομιλία στο Μ.Ι.Τ.)
"Τεχνικά" λοιπόν, η χώρα έχει πωχεύσει...
Μα είναι και απλό. Οι ΗΠΑ χρωστάνε πάνω από το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΕΠ που ειναι $54 τρις. Αν όλοι δουλεύαμε για έναν χρόνο για να ξεπληρώσουν το χρέος τους και μόνο, θα μένανε και καμιά $15αριά τρις ρέστα για του... χρόνου!
Ζ. Αν σε 21 χρόνια χρειάστηκαν τα μισά αποθέματα χρυσού για να τροφοδοτήσουν την «υπερδύναμη», πόσα χρήματα (αέρας κοπανιστός) έχουν απορροφηθεί από το Flat Money System για να είναι η Αμερική αυτό που είναι σήμερα; Αν αυτή η τεράστια αράχνη που έχει απλώσει τον ιστό της όπου γης, θέλει όλο και περισσότερα χρέη για να τραφεί, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να συμβεί αυτό; Μήπως πόλεμοι «χωρίς προφανή λόγο», φούσκες παντού, «παρεμβάσεις», νέες πηγές πλούτου και "ανάπτυξης" (προχτες ήταν η φούσκα της «Νέας Οικονομίας», χτες της «Στεγαστικής αγοράς», τώρα της «Ενέργειας», αύριο της «Ύδρευσης», κλπ). . Πάει λέγοντας.
Αλήθεια, θα αναρωτηθεί κάποιος: Όλο αυτό το χρήμα, το ΧΡΕΟΣ, ποιος το πληρώνει;
Κανείς, φίλοι. Ουδείς. Το χρήμα αυτό είναι ένας λογαριασμός Κεφαλαίου Κίνησης. Παίρνεις όσο θες, όποτε θες, να το κάνεις όσο θες. Κάθε μήνα όμως (ή τρίμηνο ή εξάμηνο - fund rates - ή σε 3 χρόνια, 5 ή 10 - να και σε τι βοηθάνε τα ομόλογα) θα πρέπει να πληρώνονται οι τόκοι. Από που; Από τους φόρους. Federal Income Tax λέγεται στο Αμέρικα. Και πάει από τους φορολογούμενους στις τσέπες των Τραπεζιτών. Ανερυθρίαστα και φυσικά Αντισυνταγματικά...
Μην στεναχωριέστε όμως τόσο πολύ για τους Αμερικάνους, αγαπητοί μου.
Αυτό συμβαίνει παντού. Καμία χώρα στον κόσμο δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητη. Όλες είναι κατάχρεες στους ρεντιέρηδες. Με βάση τον προϋπολογισμό του 2007, το Ελληνικό κράτος αναμένει έσοδα €34,4 δις και τα τοκοχρεολύσια, οι αντίστοιχες με τις ανωτέρω δαπάνες του δικού μας κράτους είναι ΜΟΛΙΣ ΓΙΑ ΦΕΤΟΣ €30 δις... Ό,τι εισπράττει το Ελληνικό Δημόσιο πάει σχεδόν αυτούσιο σε Τραπεζικές τσέπες. Αναλογιστείτε για μια ακόμη φορά ότι το ΣΥΝΟΛΟ των κοινοτικών ενισχύσεων από την δεκαετία του 1980 στην χώρα μας είναι περί τα €90 δις. Αν πιστεύατε έως σήμερα, ότι τα έργα που έγιναν στην Ελλάδα, τα τελευταία 25 χρόνια δεν θα γίνονταν χωρίς Ευρωπαϊκή χείρα βοηθείας, ας έχετε υπόψη ότι μόλις φέτος πληρώνουμε το 1/3 όλης αυτής της ενίσχυσης σε Τραπεζικά χρέη... Και φυσικά, το έλλειμα «διογκώνεται». Φανταστείτε τι επίπεδο ανεξαρτησίας και ευημερίας θα κατακτούσε ο κόσμος, χωρίς τον ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ δανεισμό, στον οποίο έχουν υποβληθεί τα κράτη, επειδή άλλοι αντ' αυτών τυπώνουν και κυκλοφορούν το χρήμα.
Αυτό το ερώτημα καίει και δεν έχει απάντηση: Γιατί το κράτος δεν τυπώνει το χρήμα αλλά το δανειζεται με τόκο; Τι πολιτικό κόστος έχει αυτή η υποθήκευση πολλών επερρχόμενων γενεών; Αναζητώ εναγωνίως μια απάντηση.
Κατόπιν όλων των παραπάνω, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι ο χρυσός ήταν κάτι περισσότερο από ένα πολύτιμο «αποθεματικό» μέταλλο που "εγκαταλείφθηκε". Ο χρυσός ήταν (και είναι) το «τουβλάκι» που κρατά όρθιο ολόκληρο το σύστημα. Αφού τα νομίσματα, στο Flat Money System, είναι χαρτοπόλεμος, ο χρυσός είναι το μόνο πραγματικής (βλ. Αντικειμενικής) αξίας στοιχείο που απέμεινε, στον χώρο της οικονομίας.
ΑΝ όμως οι άνθρωποι γνώριζαν αυτό το αυτονόητο γεγονός, τότε το χρήμα - κονφετί θα είχε προ πολλού αποτεφρωθεί στην κοινωνική αγανάκτηση.
Περισσότερα εδώ:
http://athens.indymedia.org/front.ph...icle_id=932881
και εδώ:
http://athens.indymedia.org/front.ph...icle_id=932667
US job losses surge in November
US employers axed 533,000 jobs in November, the biggest monthly cut since 1974, the US Labor Department said.
http://news.bbc.co.uk/2/hi/business/7767326.stm
31,5 ΕΚΑΤ. ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΖΟΥΝ ΜΕ ΚΟΥΠΟΝΙΑ ΣΙΤΙΣΗΣ
Απολύσεις χωρίς τέλος
http://www.enet.gr/online/online_text/c=114,id=4377332
Ένα ζευγάρι...
... αγροτών από το Κολοράντο άνοιξε τις προάλλες τους φράχτες στα χωράφια του κι άφησε να μπουν μέσα οι πεινασμένοι για να μαζέψουν τα απομεινάρια από τη σοδειά τους- όπως συνηθίζεται σε εκείνα τα μέρη. Τους περίμενε όμως μια μεγάλη έκπληξη. Ούτε πέντε, ούτε δέκα, ούτε εκατό, αλλά σαράντα χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν τα κτήματά τους.
...
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=...d=4490606&ct=2
Κάθε ώρα χάνονται 1.075 θέσεις εργασίας
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...12/2008_294780
Απειλές: «Προστατεύστε τις επενδύσεις μας», απαιτεί το Πεκίνο από τις ΗΠΑ
ZEZA ZHKOY
H επίσημη απαίτηση του Ζου Γκουαντζουάο, αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών της Κίνας, να «προστατευθούν οι κινεζικές επενδύσεις στις ΗΠΑ», ήταν μια ευθεία απειλή, κυρίως, κατά της μελλοντικής πολιτικής της κυβέρνησης Ομπάμα. Ερωτηθείς, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου χτες μετά το πέρας των σινο-αμερικανικών συνομιλιών, κατά πόσον το Πεκίνο θα συνεχίσει να επενδύει στα αμερικανικά κρατικά ομόλογα, ο Κινέζος υπουργός δήλωσε ευθέως -πλην σαφώς- ότι η Αμερική θα πρέπει να λάβει μέτρα προστασίας υπέρ των κινεζικών επενδυτικών συμφερόντων στις ΗΠΑ. Η Κίνα έχει επενδύσει περισσότερο από το 60% των συναλλαγματικών διαθεσίμων της αξίας 2 τρισ. δολ. στις αμερικανικές αξίες. Aρκεί να ληφθεί υπόψιν ότι ο υπαινιγμός αυτός ήταν αρκετός για να πυροδοτήσει κραδασμούς στις αγορές.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...12/2008_295023
Ολο και χαμηλότερα ο κατώτατος βασικός μισθός στην Ελλάδα
ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ
Του ΚΩΣΤΑ ΜΟΣΧΟΝΑ
Αυξήσεις «μαϊμού» παίρνουν οι Ελληνες εργαζόμενοι με τον κατώτατο μισθό, δεδομένου ότι το ετήσιο εισόδημά τους μειώνεται συνεχώς από το 2000 λόγω πληθωρισμού, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε χθες στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat).
Με βάση τα στοιχεία της Eurostat, ο κατώτατος ονομαστικός μισθός στη χώρα μας ανέρχεται το 2008 σε 681 ευρώ, έναντι 534 ευρώ το 2000. Υπάρχει, λοιπόν, ετήσια αύξηση της τάξης του 3,1%.
Ακόμη,όμως, και αυτό το μικρό ποσό που παίρνουν οι Ελληνες εργαζόμενοι είναι πλασματικό. Οπως αποκαλύπτουν τα κοινοτικά στοιχεία, ο πραγματικός κατώτατος μισθός στην Ελλάδα μειώνεται συνεχώς κατά 0,5% ετησίως καθ' όλη την περίοδο 2000-2008, λόγω του υψηλού πληθωρισμού. Η συρρίκνωση του κατώτατου μισθού εξαιτίας του πληθωρισμού παρατηρείται στην ευρωζώνη μόνο στην Ελλάδα και το Βέλγιο (-0,2%).
Συνεπώς, οι τρεις χώρες της ευρωζώνης, η Μάλτα, η Πορτογαλία και η Σλοβενία, που έχουν χαμηλότερο ονομαστικό κατώτατο μισθό (σε ευρώ) ακόμη και από την Ελλάδα (612, 497 και 567 ευρώ αντίστοιχα), στην πραγματικότητα προσεγγίζουν ή υπερβαίνουν το ελληνικό επίπεδο.
Τον υψηλότερο κατώτατο μισθό στην ευρωζώνη το 2008 έχει το Λουξεμβούργο, με 1.610 ευρώ τον μήνα. Ακολουθούν η Ιρλανδία με 1.462 ευρώ, η Ολλανδία με 1.357 ευρώ, το Βέλγιο με 1.336 ευρώ και η Γαλλία με 1.321 ευρώ.
http://www.enet.gr/online/online_text/c=114,id=86555508
Καταχρεωμένες με 75,5 δισ. σχεδόν όλες οι εισηγμένες
Πνίγεται στα χρέη, βυθίζεται στις ζημιές μία στις τρεις επιχειρήσεις που είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο της Αθήνας, και αυτό πριν ακόμη καλά καλά αρχίσει να γίνεται αισθητή στη χώρα μας η διεθνής οικονομική κρίση.
http://www.enet.gr/online/online_text/c=114,id=89640356
ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΟΙ ΠΡΟΚΡΑΤΗΣΕΙΣ, ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΟΙ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΙΣΤΩΝ
Ταξίδι στην ομίχλη για τον ελληνικό τουρισμό. Οι πάντες -από τον υπουργό Οικονομίας Γιώργο Αλογοσκούφη μέχρι τον τελευταίο επιχειρηματία- μιλούν και προετοιμάζονται για την κρίση που θα χτυπήσει τον τουρισμό από τον Απρίλιο και μετά.
http://www.enet.gr/online/online_text/c=114,id=9984996
ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙ 10%, ΕΝΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ Η ΠΤΩΣΗ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ 20%
Στην πρέσα και οι τιμές των οικοπέδωνΚαι που' σαι ακόμα...
http://www.enet.gr/online/online_text/c=114,id=54191588
Εφιάλτης χρεοκοπίας στην Ιταλία
Ο Μ. Σακόνι δεν απέκλεισε στάση πληρωμών για δημοσίους υπαλλήλους - συνταξιούχους και ζήτησε μέτρα τύπου... Αργεντινής!
http://www.ethnos.gr/article.asp?cat...&pubid=1960793
Ρωσικό πολεμικό στη Διώρυγα του Παναμά για πρώτη φορά μετά από 64 χρόνια
«Η μοναδική φορά που είχε συμβεί κάτι παρόμοιο ήταν το 1944 κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όταν τέσσσερα σοβιετικά υποβρύχια μετά από επισκευές πέρασαν από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό» υπενθύμισε ο Ρώσος διπλωμάτης.
http://www.in.gr/news/article.asp?ln...1&lngDtrID=245
Επί χρόνια ολόκληρα-δεκαετίες,μια τράπεζα θεωρούνταν (και θεωρείται και σήμερα) υγιής, όταν οι υποχρεώσεις της ήταν ~10 φορές τα ίδια κεφάλαια της.
Δούλευε δηλαδή με μια μόχλευση 10 φορές τα ίδια κεφάλαια της.
Αν δεν κάνω λάθος και δεν με απατά η μνήμη μου, ο σχετικός νόμος στην Αμερική είχε ψηφιστεί μετά το κραχ του 1929 όταν έγινε και ο διαχωρισμός μεταξύ "παραδοσιακών" τραπεζών και των επενδυτικών-στεγαστικών τραπεζών, το σπάσιμο των Trust.
Αυτό ίσχυε μέχρι και πρόσφατα,τουλάχιστον για την Αμερική και όσον αφορά τις επενδυτικές.
Το 2004 όμως, οι γνωστές 4-5 "αδερφές" επενδυτικές τράπεζες (το αδερφές για τους στενούς δεσμούς που είχαν μεταξύ τους,ανήκαν σχεδόν στα ίδια "πρόσωπα") και πάνω στο πικ της τρέλας-φούσκας στην αγορά κατοικίας,διαμαρτυρηθήκαν και πίεσαν την SEC {τα πιόνια τους},να αλλάξει αυτό το 10% γιατί δεν μπορούσαν να επωφεληθούν από το ”Boom” - είχαν περιορισμένη δυνατότητα συμμετοχής και ανταγωνιστικό μειονέκτημα με τις Ευρωπαϊκές τράπεζες,μιας και δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τα υπερβολικά πλεονάζοντα κεφάλαια τους.
Αποτέλεσμα,σε μια συνεδρίαση της πλάκας στις 28 Απριλίου 2004,παραμερίστηκε από την SEC ο κανονισμός του 10% και δόθηκε στις τράπεζες η δυνατότητα να ρυθμίζουν μόνες τους τον κίνδυνο μόχλευσης.Οι τράπεζες φυσικά και το δέχτηκαν (για το καλό όλων μας Very Happy) και άλλαξαν τα CRM {Credit-Risk-Management} μοντέλα τους.
Τις συνέπειες,τις είδαμε τους τελευταίους 12 μήνες και θα τις βρίσκουμε μπροστά μας για καιρό ακόμα*.
Σχετικο:
Απο τα πρακτικα της συνεδριασης. Ωραιος ο τιτλος:
The Day the S.E.C Changed the Game
http://www.nytimes.com/interactive/2...ness/20080928-
Πολυ χαλαρους τους βρισκω.........πολλα χαχα και χουχου
{παρενθεση}.Τον ρόλο τους βέβαια για την κατάρρευση που είδαμε, έπαιξαν και τα λογιστικά πρότυπα.
Για παράδειγμα,ο παππούς μου ο μπακάλης,ήξερε ότι θα γράψει κέρδος μόνο όταν πουλήσει το εμπόρευμα.
Αν δηλαδή είχε αγοράσει ας πούμε σπίρτα προς μια δραχμή,ΜΟΝΟ την μέρα που θα τα πουλούσε προς 10 δραχμές,θα έγραφε στο τεφτέρι του:
Πώληση για 10 δραχμές,αγορά τότε μια δραχμή,κέρδος 9 δραχμές.
Μέχρι την ημέρα της πώλησης,ήταν αναγκασμένος να έχει στο τεφτέρι τα σπίρτα με την τιμή αγοράς τους,μια δραχμή.
Με τα διεθνή πρότυπα όπως IFRS η’ US {gaga} GAAP πρέπει τα κέρδη {πραγματικά η φανταστικά} να εγγράφονται αμέσως.
Αν δηλαδή ο παππούς μου είχε πάρει τα σπίρτα προς μια δραχμή,πρέπει {σύμφωνα με το νόμο} αμέσως να υπολογίσει πόσο αυτά θα μπορούσαν αν αξίζουν.
Εγώ ας πούμε {η όπως και αρκετοί τραπεζίτες} και σαν γενναιόδωρο άτομο που είμαι,τι έκανα από την μέρα που ανέλαβα το μπακάλικο του παππού.
Αμέσως υπολόγισα ότι τα σπίρτα αξίζουν από 100 εκατομμύρια έως 1 δισεκατομμύριο (το κάθε ένα σπίρτο Very Happy}.Το κέρδος {αέρας}, μου το έδινα επί χρόνια σαν Bonus. Cool.
Επειδή όμως ο κόσμος είναι κακός και δυστυχώς υπήρχαν πολλοί συνάνθρωποι μου,οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με τις αντιλήψεις μου σχετικά με την τιμή των σπίρτων, δημιούργησα σύνθετα {δομημένα} παράγωγα προϊόντα και τα πούλησα σαν ακίνδυνα σε ανυποψίαστες ασφαλιστικές, συνταξιοδοτικά ταμεία, άλλες τράπεζες, ιδιώτες.
Το κακό όμως είναι ότι κάποια στιγμή,κανένας δεν ήταν πρόθυμος να μου αγοράσει τα AAA+ παράγωγα προϊόντα.Στο κακό κλίμα της αγοράς,ήμουν ξαφνικά αναγκασμένος να πουλήσω τα σπίρτα μου {τα οποία είχα στα βιβλία προς 1 δις το καθένα) για μια δραχμή.Η απώλεια που έγραψα,είναι οι γνωστές διαγραφές των τραπεζών.
Αυτός είναι και ο λόγος που όλες οι τράπεζες χρειάζονται αυτή την εποχή φρέσκο χρήμα {τα εκατοντάδες δις που σπρώχνουν οι κεντρικές τράπεζες), ώστε να μην αναγκαστούν να πουλήσουν και άλλα υπερτιμημένα σπίρτα και διαγράψουν και άλλα.
Έτσι εξηγείται και πως τράπεζες που άξιζαν στα χρηματιστήρια 50 δις δολάρια,κατέρευσαν ξαφνικά και σε μια νύχτα.Μάλλον είχαν υπολογίσει την αξία των σπίρτων τους {η των ακινήτων τους αν θέλετε} παραπάνω και από εμένα.
Και ως συνήθως, στην καταιγίδα,πρώτα πέφτουν τα δέντρα που έχουν μικρές ρίζες {επενδυτικές-στεγαστικές τράπεζες = γιατί δεν έχουν καταθέτες},μετά τα άρρωστα δέντρα {Regional Banks} και μετά οι υπόλοιποι.
*Αποτέλεσμα,να δουλεύουν οι τράπεζες με μόχλευση {στην Αμερική} έως και 20-30-40 φορές τα ίδια κεφάλαια τους.
Και αν μέχρι πριν λίγο καιρό νομίζαμε ότι το πρόβλημα το έχουν μόνο οι Αμερικανικές τράπεζες,δείτε το παρακάτω:
Με ίδια κεφάλαια σύμφωνα με τον ισολογισμό του β’ τριμήνου 2008 «μόνο»38,3 δις, έχει για παράδειγμα η Deutsche Bank υποχρεώσεις 2 τρις ευρώ!!!!!!!
= μόχλευση πάνω 50 (!!!!!!!!!) φορες = περίπου το 80% του Γερμανικού Gross National Income.
Η’ η Barclays,τα Liabilities της φτάνουν σχεδόν όσο είναι ολόκληρο το Gross Domestic Product της Αγγλίας.
Δηλαδή,δεν είναι μόνο "too big to fail" αλλά "too big to bailout"!!!!
Αν στραβώσει κάτι για τα καλά,δεν σώνονται με τίποτα και από καμιά κεντρική τράπεζα τους.
Πως θα μπορούσαν να βελτιώσουν αυτή την δυσχερή τους θέση;
Πουλώντας συμμετοχές, αξίες, ακίνητα, ομόλογα, ότι μπορεί να πουληθεί τέλος πάντων και πιάνει λεφτά αυτή την εποχή και για τα επόμενα χρόνια!!!!
Γιατί η διαδικασία της από-μόχλευσης {deleveraging} που έχει ξεκινήσει,θα πάρει χρόνια.
-Επίσης,να ζητήσουν από πιστωτές τους και σε όσους χρωστούν, μια παράταση έως παύση για κάποιο διάστημα.Δύσκολο...
-Επίσης,να μην δώσουν μερίσματα για τα επόμενα χ χρόνια.Όπως και τα υπερβολικά bonus-αμοιβές.
Αυτό,ομολογώ το βλέπω δύσκολο-απίθανο.Κάπου διάβαζα προχτές ότι κάποιες από τις τράπεζες που δέχτηκαν την βοήθεια του Μπεν-Παουλσον, θα χρησιμοποιήσουν μέρος των χρημάτων της FED για να δώσουν μερίσματα.Μυαλό δεν βάζουν;
Και σιγά μην βάλουν.
Πριν ένα χρόνο και 3 μήνες {10 Αυγουστου 2007},σε κάποιο διάλογο με τους συντελεστές του fmvoice είχα γράψει το εξής:
‘’ Η μήπως δεν γνωρίζουν (δεν γνωρίζουμε όλοι μας), την τεράστια φούσκα των παραγώγων και του δανεισμένου χρήματος που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια; Υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείτο με τις αγορές και να μην τα γνωρίζει; Το τεράστιο
"Debt"-Inflation που έχει δημιουργηθεί;
Δεν είναι αποκαλυπτικό το παραπάνω διάγραμμα; (Πόσες από τις εξαγορές των τελευταίων ετών έχουν γίνει με πραγματικό χρήμα και πόσες με δανεισμένο;;; )
Επί χρόνια ολόκληρα, τα assets των funds,τα λεγόμενα collaterals χρησιμοποιούνταν για να δανειστούν φρέσκο χρήμα. Αυτό το φρέσκο χρήμα ξανα επενδυόταν αυξάνοντας την αξία των assets. Με αυτή την αύξηση της αξίας των assets μπορούσαν να ξανα δανειστούν ακόμα περισσότερο χρήμα από τις Τράπεζες, δημιουργώντας μια πυραμίδα, η οποία θεωρητικά μπορούσε να διευρυνθεί όλο και περισσότερο. Όσο ανέβαιναν οι τιμές στις αγορές, δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος για αυτό το «κατασκεύασμα». Και αγοράζονταν και ανέβαιναν τα πάντα, από μετοχές-πρώτες ύλες-νομίσματα κ.τ.λ. Μέχρι και περίπου το 2000, ήταν “in” τα κανονικά Mutual funds.
Εδώ και περίπου 5-6 χρόνια αυξανόταν η δημοτικότητα των Hedge Fund, τα οποία σε αντίθεση με τα Mutual Fund μπορούσαν να επενδύσουν «επί πιστώσει». Το volume είναι τεράστιο και από την στιγμή που έγιναν και τα Carry trades πολύ “in” και το επιτοκιακο περιβάλλον ήταν ευνοϊκό, μπορούσε αυτό το κατασκεύασμα να συνεχίσει να αναπτύσσεται σχεδόν ακίνδυνα.
Το κρίσιμο σημείο θα είναι όταν οι πιστωτικές δαπάνες αρχίσουν να υπερβαίνουν την απόδοση των collaterals… να ευχόμαστε όταν σκάσει και αυτή η φούσκα, να σκάσει ομαλά γιατί έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό όριο.
Αλλά δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ ότι π.χ. οι αναλυτές δεν τα γνωρίζουν αυτά.
Σαφώς και τα γνωρίζουν αλλά όσο «λειτουργεί» το παιχνίδι, σιγά μην βγουν και αρχίσουν να προειδοποιούν…
Τότε όπως φαίνεται στο παραπάνω η σχέση Exposure προς Assets ήταν περίπου 2,5 προς σχεδόν 1 με στοιχεία τέλος του 2006.
Είχα την εντύπωση και φαντάζομαι το ίδιο θα πίστευε ο κάθε λογικά σκεπτόμενος, ότι τουλάχιστον αρχές του 2008, κάτι μήνες μετά την έναρξη της κρίσης η σχέση αυτή θα είχε καλυτερέψει.
Αμ δε…..Exposure 2,3 και Assets 0,6 = χειρότερα δηλαδή. Και χωρίς να ληφθούν υπόψη τα μεγάλα σπίτια που κατέρευσαν.
Θα ρωτήσει κάποιος,τι έκαναν με αυτά τα κεφάλαια όλα τα τελευταία χρόνια?
Αγόραζαν σπίρτα……..και δημιουργούσαν «υπέροχα επενδυτικά προϊόντα»,τα μεταπουλούσαν σε ανυποψίαστους αλλά και μεταξύ τους.
Το αποτέλεσμα ήταν:
Που τους οδήγησε αυτό,το ζήσαμε τους τελευταίους μήνες.
Ακόμα περισσότερα εδώ:
http://athens.indymedia.org/front.ph...icle_id=932767
Το πόσο σημαντική και καταστοφική ήταν η καμπή του 1971 για το μέλλον των ΗΠΑ και όλων μας, αντικατοπτρίζεται στα – ελάχιστα αλλά αρκετά – ακόλουθα στοιχεία:
Α. Το easy – cheap credit και το credit expansion (η ξενόγλωσση ορολογία επιλέγεται για καλύτερη περαιτέρω πληροφόρηση), δημιουργούν ΧΡΕΗ και τρέφονται από την ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ.
Β. Η ΥΠΕΡΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, στην οποία οδηγεί η πλημμυρίδα του Money for Nothing, απαιτεί υπερπαραγωγή αγαθών και υπερπροσφορά υπηρεσιών για να την καλύψει.
Γ. Η εγχώρια παραγωγή αδυνατεί και επομένως χρειάζεται «εισαγόμενη βοήθεια».
Δ. Οι εισαγωγές εκτινάσσονται, καλύπτουν τις εξαγωγές και δημιουργούν τεράστιο έλλειμα στο εμπορικό ισοζύγιο. Θυμίζω ότι, υπό την συνθήκη Bretton Woods, τα εμπορικά ισοζύγια λειτουργούσαν με τον εξής πολύ απλό τρόπο: σου πουλάω αγαθά, μου πουλάς αγαθά, αν σου πουλήσω περισσότερα (άρα έχω θετικό ισοζύγιο και εσύ αρνητικό) οφείλεις να μου μεταβιβάσεις ίσης αξίας χρυσό. Και όλα καλά. Το τεράστιο αρνητικό ισοζύγιο των ΗΠΑ, αγγίζει αυτή την στιγμή τα $700 δις (όσο ένα Rescue Plan…) – δες διάγραμμα. Η τελευταία φορά που το ισοζύγιο ήταν θετικό ήταν το 1975. Σύμπτωσις... Και αυτό σε 30 χρόνια. Fast and Furious…
Ε. Το αρνητικό ισοζύγιο δημιουργεί πλην των άλλων, μεγάλη ανεργία. Μόνο σε 4 χρόνια, από το 2001 έως το 2005 περίπου 4.000.000 Αμερικανοί έμειναν άνεργοι, στον βιομηχανικό τομέα. Η απότομη, στην συνέχεια, μείωση της ζήτησης που δημιουργεί το deflation θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη (τεράστια) ανεργία. Πάντως, ήδη, το ποσοστό αγγίζει το 7%. Στην «οικονομική υπερδύναμη».
ΣΤ. Την ίδια στιγμή, το επίπεδο των καταθέσεων στις ΗΠΑ είναι αρνητικό!
ΠΑρουσίαζω την συχέτιση όλων των παραπάνω στοιχείων (Αυξανόμενα χρέη - πιστωτική επέκταση - μηδενική αποταμίευση - τεράστιο έλλειμα στο εμπορικό ισοζύγιο - ανεργία) με τα δικά τους λόγια: το διάγραμμα (το μπλε) είναι από την FED του ST. Louis. Good job guys.
Mα για μια στιγμή, μπορεί κάποιος να πει: Οι ΗΠΑ έχουν το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος παγκόσμια (ποσοστό 20% του ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΑΕΠ), το πιο ελλειματικό εμπορικό ισοζύγιο, υψηλό δείκτη ανεργίας ("αναπτυσσόμενης οικονομίας"), μηδενική αποταμίευση κλπ τότε θα πρεπε να είχαν βαρέσει "κανόνι". Δεν χρειάζονται τέτοιες σκέψεις. Στην FED του ST. Louis φαίνεται ότι κάνουν καλή δουλειά. Ή μάλλον φαίνεται ότι αυτά που συζητάνε μεταξύ τους, μερικά τα βγάζουν και προς τα έξω.
"The gap between future US receipts and future US government obligations now totals $65.9 trillion, a sum that is impossible for the US to reconcile, which means the US is now technically bankrupt."
Τάδε έφη ο καθηγητής Laurence Kotlikoff, σε ένα report της FED St. Louis του 2005-2006. (Αν ψάξετε θα βρείτε και πιο τελευταίες επιστημονικές δημοσιεύσεις του ιδίου στο θέμα και σχετική ομιλία στο Μ.Ι.Τ.)
"Τεχνικά" λοιπόν, η χώρα έχει πωχεύσει...
Μα είναι και απλό. Οι ΗΠΑ χρωστάνε πάνω από το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΕΠ που ειναι $54 τρις. Αν όλοι δουλεύαμε για έναν χρόνο για να ξεπληρώσουν το χρέος τους και μόνο, θα μένανε και καμιά $15αριά τρις ρέστα για του... χρόνου!
Ζ. Αν σε 21 χρόνια χρειάστηκαν τα μισά αποθέματα χρυσού για να τροφοδοτήσουν την «υπερδύναμη», πόσα χρήματα (αέρας κοπανιστός) έχουν απορροφηθεί από το Flat Money System για να είναι η Αμερική αυτό που είναι σήμερα; Αν αυτή η τεράστια αράχνη που έχει απλώσει τον ιστό της όπου γης, θέλει όλο και περισσότερα χρέη για να τραφεί, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να συμβεί αυτό; Μήπως πόλεμοι «χωρίς προφανή λόγο», φούσκες παντού, «παρεμβάσεις», νέες πηγές πλούτου και "ανάπτυξης" (προχτες ήταν η φούσκα της «Νέας Οικονομίας», χτες της «Στεγαστικής αγοράς», τώρα της «Ενέργειας», αύριο της «Ύδρευσης», κλπ). . Πάει λέγοντας.
Αλήθεια, θα αναρωτηθεί κάποιος: Όλο αυτό το χρήμα, το ΧΡΕΟΣ, ποιος το πληρώνει;
Κανείς, φίλοι. Ουδείς. Το χρήμα αυτό είναι ένας λογαριασμός Κεφαλαίου Κίνησης. Παίρνεις όσο θες, όποτε θες, να το κάνεις όσο θες. Κάθε μήνα όμως (ή τρίμηνο ή εξάμηνο - fund rates - ή σε 3 χρόνια, 5 ή 10 - να και σε τι βοηθάνε τα ομόλογα) θα πρέπει να πληρώνονται οι τόκοι. Από που; Από τους φόρους. Federal Income Tax λέγεται στο Αμέρικα. Και πάει από τους φορολογούμενους στις τσέπες των Τραπεζιτών. Ανερυθρίαστα και φυσικά Αντισυνταγματικά...
Μην στεναχωριέστε όμως τόσο πολύ για τους Αμερικάνους, αγαπητοί μου.
Αυτό συμβαίνει παντού. Καμία χώρα στον κόσμο δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητη. Όλες είναι κατάχρεες στους ρεντιέρηδες. Με βάση τον προϋπολογισμό του 2007, το Ελληνικό κράτος αναμένει έσοδα €34,4 δις και τα τοκοχρεολύσια, οι αντίστοιχες με τις ανωτέρω δαπάνες του δικού μας κράτους είναι ΜΟΛΙΣ ΓΙΑ ΦΕΤΟΣ €30 δις... Ό,τι εισπράττει το Ελληνικό Δημόσιο πάει σχεδόν αυτούσιο σε Τραπεζικές τσέπες. Αναλογιστείτε για μια ακόμη φορά ότι το ΣΥΝΟΛΟ των κοινοτικών ενισχύσεων από την δεκαετία του 1980 στην χώρα μας είναι περί τα €90 δις. Αν πιστεύατε έως σήμερα, ότι τα έργα που έγιναν στην Ελλάδα, τα τελευταία 25 χρόνια δεν θα γίνονταν χωρίς Ευρωπαϊκή χείρα βοηθείας, ας έχετε υπόψη ότι μόλις φέτος πληρώνουμε το 1/3 όλης αυτής της ενίσχυσης σε Τραπεζικά χρέη... Και φυσικά, το έλλειμα «διογκώνεται». Φανταστείτε τι επίπεδο ανεξαρτησίας και ευημερίας θα κατακτούσε ο κόσμος, χωρίς τον ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ δανεισμό, στον οποίο έχουν υποβληθεί τα κράτη, επειδή άλλοι αντ' αυτών τυπώνουν και κυκλοφορούν το χρήμα.
Αυτό το ερώτημα καίει και δεν έχει απάντηση: Γιατί το κράτος δεν τυπώνει το χρήμα αλλά το δανειζεται με τόκο; Τι πολιτικό κόστος έχει αυτή η υποθήκευση πολλών επερρχόμενων γενεών; Αναζητώ εναγωνίως μια απάντηση.
Κατόπιν όλων των παραπάνω, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι ο χρυσός ήταν κάτι περισσότερο από ένα πολύτιμο «αποθεματικό» μέταλλο που "εγκαταλείφθηκε". Ο χρυσός ήταν (και είναι) το «τουβλάκι» που κρατά όρθιο ολόκληρο το σύστημα. Αφού τα νομίσματα, στο Flat Money System, είναι χαρτοπόλεμος, ο χρυσός είναι το μόνο πραγματικής (βλ. Αντικειμενικής) αξίας στοιχείο που απέμεινε, στον χώρο της οικονομίας.
ΑΝ όμως οι άνθρωποι γνώριζαν αυτό το αυτονόητο γεγονός, τότε το χρήμα - κονφετί θα είχε προ πολλού αποτεφρωθεί στην κοινωνική αγανάκτηση.
Περισσότερα εδώ:
http://athens.indymedia.org/front.ph...icle_id=932881
και εδώ:
http://athens.indymedia.org/front.ph...icle_id=932667
US job losses surge in November
US employers axed 533,000 jobs in November, the biggest monthly cut since 1974, the US Labor Department said.
http://news.bbc.co.uk/2/hi/business/7767326.stm
31,5 ΕΚΑΤ. ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΖΟΥΝ ΜΕ ΚΟΥΠΟΝΙΑ ΣΙΤΙΣΗΣ
Απολύσεις χωρίς τέλος
http://www.enet.gr/online/online_text/c=114,id=4377332
Ένα ζευγάρι...
... αγροτών από το Κολοράντο άνοιξε τις προάλλες τους φράχτες στα χωράφια του κι άφησε να μπουν μέσα οι πεινασμένοι για να μαζέψουν τα απομεινάρια από τη σοδειά τους- όπως συνηθίζεται σε εκείνα τα μέρη. Τους περίμενε όμως μια μεγάλη έκπληξη. Ούτε πέντε, ούτε δέκα, ούτε εκατό, αλλά σαράντα χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν τα κτήματά τους.
...
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=...d=4490606&ct=2
Κάθε ώρα χάνονται 1.075 θέσεις εργασίας
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...12/2008_294780
Απειλές: «Προστατεύστε τις επενδύσεις μας», απαιτεί το Πεκίνο από τις ΗΠΑ
ZEZA ZHKOY
H επίσημη απαίτηση του Ζου Γκουαντζουάο, αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών της Κίνας, να «προστατευθούν οι κινεζικές επενδύσεις στις ΗΠΑ», ήταν μια ευθεία απειλή, κυρίως, κατά της μελλοντικής πολιτικής της κυβέρνησης Ομπάμα. Ερωτηθείς, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου χτες μετά το πέρας των σινο-αμερικανικών συνομιλιών, κατά πόσον το Πεκίνο θα συνεχίσει να επενδύει στα αμερικανικά κρατικά ομόλογα, ο Κινέζος υπουργός δήλωσε ευθέως -πλην σαφώς- ότι η Αμερική θα πρέπει να λάβει μέτρα προστασίας υπέρ των κινεζικών επενδυτικών συμφερόντων στις ΗΠΑ. Η Κίνα έχει επενδύσει περισσότερο από το 60% των συναλλαγματικών διαθεσίμων της αξίας 2 τρισ. δολ. στις αμερικανικές αξίες. Aρκεί να ληφθεί υπόψιν ότι ο υπαινιγμός αυτός ήταν αρκετός για να πυροδοτήσει κραδασμούς στις αγορές.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...12/2008_295023
Ολο και χαμηλότερα ο κατώτατος βασικός μισθός στην Ελλάδα
ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ
Του ΚΩΣΤΑ ΜΟΣΧΟΝΑ
Αυξήσεις «μαϊμού» παίρνουν οι Ελληνες εργαζόμενοι με τον κατώτατο μισθό, δεδομένου ότι το ετήσιο εισόδημά τους μειώνεται συνεχώς από το 2000 λόγω πληθωρισμού, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε χθες στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat).
Με βάση τα στοιχεία της Eurostat, ο κατώτατος ονομαστικός μισθός στη χώρα μας ανέρχεται το 2008 σε 681 ευρώ, έναντι 534 ευρώ το 2000. Υπάρχει, λοιπόν, ετήσια αύξηση της τάξης του 3,1%.
Ακόμη,όμως, και αυτό το μικρό ποσό που παίρνουν οι Ελληνες εργαζόμενοι είναι πλασματικό. Οπως αποκαλύπτουν τα κοινοτικά στοιχεία, ο πραγματικός κατώτατος μισθός στην Ελλάδα μειώνεται συνεχώς κατά 0,5% ετησίως καθ' όλη την περίοδο 2000-2008, λόγω του υψηλού πληθωρισμού. Η συρρίκνωση του κατώτατου μισθού εξαιτίας του πληθωρισμού παρατηρείται στην ευρωζώνη μόνο στην Ελλάδα και το Βέλγιο (-0,2%).
Συνεπώς, οι τρεις χώρες της ευρωζώνης, η Μάλτα, η Πορτογαλία και η Σλοβενία, που έχουν χαμηλότερο ονομαστικό κατώτατο μισθό (σε ευρώ) ακόμη και από την Ελλάδα (612, 497 και 567 ευρώ αντίστοιχα), στην πραγματικότητα προσεγγίζουν ή υπερβαίνουν το ελληνικό επίπεδο.
Τον υψηλότερο κατώτατο μισθό στην ευρωζώνη το 2008 έχει το Λουξεμβούργο, με 1.610 ευρώ τον μήνα. Ακολουθούν η Ιρλανδία με 1.462 ευρώ, η Ολλανδία με 1.357 ευρώ, το Βέλγιο με 1.336 ευρώ και η Γαλλία με 1.321 ευρώ.
http://www.enet.gr/online/online_text/c=114,id=86555508
Καταχρεωμένες με 75,5 δισ. σχεδόν όλες οι εισηγμένες
Πνίγεται στα χρέη, βυθίζεται στις ζημιές μία στις τρεις επιχειρήσεις που είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο της Αθήνας, και αυτό πριν ακόμη καλά καλά αρχίσει να γίνεται αισθητή στη χώρα μας η διεθνής οικονομική κρίση.
http://www.enet.gr/online/online_text/c=114,id=89640356
ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΟΙ ΠΡΟΚΡΑΤΗΣΕΙΣ, ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΟΙ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΙΣΤΩΝ
Ταξίδι στην ομίχλη για τον ελληνικό τουρισμό. Οι πάντες -από τον υπουργό Οικονομίας Γιώργο Αλογοσκούφη μέχρι τον τελευταίο επιχειρηματία- μιλούν και προετοιμάζονται για την κρίση που θα χτυπήσει τον τουρισμό από τον Απρίλιο και μετά.
http://www.enet.gr/online/online_text/c=114,id=9984996
ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙ 10%, ΕΝΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ Η ΠΤΩΣΗ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ 20%
Στην πρέσα και οι τιμές των οικοπέδωνΚαι που' σαι ακόμα...
http://www.enet.gr/online/online_text/c=114,id=54191588
Εφιάλτης χρεοκοπίας στην Ιταλία
Ο Μ. Σακόνι δεν απέκλεισε στάση πληρωμών για δημοσίους υπαλλήλους - συνταξιούχους και ζήτησε μέτρα τύπου... Αργεντινής!
http://www.ethnos.gr/article.asp?cat...&pubid=1960793
Ρωσικό πολεμικό στη Διώρυγα του Παναμά για πρώτη φορά μετά από 64 χρόνια
«Η μοναδική φορά που είχε συμβεί κάτι παρόμοιο ήταν το 1944 κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όταν τέσσσερα σοβιετικά υποβρύχια μετά από επισκευές πέρασαν από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό» υπενθύμισε ο Ρώσος διπλωμάτης.
http://www.in.gr/news/article.asp?ln...1&lngDtrID=245
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)