Προς το τέλος του θρησκευτικού πλουραλισμού στη Μέση Ανατολή;

της Λαμιά Ελ Σαάντ

Πηγή: ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Εν έτει 2009, οι χριστιανοί δεν προσφέρονται ίσως πλέον προς διαμελισμό από τα άγρια θηρία, αλλά φυλακίζονται και βασανίζονται ώστε να απαρνηθούν την πίστη τους. Μα είναι δυνατό να συμβαίνουν τέτοια πράγματα σήμερα; Ο αναγνώστης των βιβλίων «χριστιανοί της Ανατολής: κι αν εξαφανίζονταν;» και «οι διωγμοί των χριστιανών στο σημερινό κόσμο» δυστυχώς θα απαντήσει καταφατικά σε αυτό το ερώτημα.

Οι Αντουάν Σφεΐρ (Antoine Sfeir) και Ραφαέλ Ντελπάρ (Raphaël Delpard) τολμούν επιτέλους να σηκώσουν την άκρη του πέπλου που καλύπτει το θέμα-ταμπού των διωγμών κατά του χριστιανισμού στην ανατολή και τον κόσμο.

Ο μεν Σφεΐρ υπήρξε επί χρόνια διευθυντής των «τετραδίων της Ανατολής», ενώ ο -κατά δήλωσή του άθεος- Ντελπάρ, είναι γνωστός ρεπόρτερ και ακτιβιστής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρόκειται για δύο σοβαρούς και αξιόπιστους διανοούμενους που έχουν τεκμηριώσει άριστα τα έργα τους με ντοκουμέντα και μαρτυρίες από πρώτο χέρι, παρουσιάζοντας βιβλία που τα χαρακτηρίζει άμεμπτος επαγγελματισμός.

Οι χριστιανικές μειονότητες της Ανατολής υποχρεούνται σε σιωπηλές εξόδους, μέσα στην παγερή αδιαφορία των κυβερνήσεων. Οι κόπτες της Αιγύπτου υφίστανται βίαιες επιθέσεις και πιέσεις κάθε είδους• οι Ιρακινοί χριστιανοί συνθλίβονται ανάμεσα στους δύο φονταμενταλισμούς, εκείνους των σιιτών και των σαλαφιτών. Και ούτω καθ' εξής...

Η μετατροπή των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής από πλειοψηφία σε μειοψηφία, τους είχε ήδη οδηγήσει από αιώνες να βιώνουν υπό τη σκιά του εξισλαμισμού. «Σύμφωνα με το ισχύον νομικό πλαίσιο, οι πιστοί της Βίβλου υποχρεούνται να εκδηλώνονται με μεγάλη "διακριτικότητα" και "προσοχή", πράγμα που τους καθιστά ουσιαστικά πολίτες β' κατηγορίας». Κι έστω κι αν ο προσηλυτισμός υποτίθεται πως απαγορεύεται στα περισσότερα συντάγματα των μουσουλμανικών κρατών, «πάντα βρίσκονται τρόποι να παρακαμφθούν τα όποια νομικά εμπόδια»... Εξάλλου εξακολουθούν να υφίστανται πολλά απομεινάρια του παρελθόντος, ιδίως σε ό,τι αφορά το νομικό καθεστώς των χριστιανών.
• Στην Αίγυπτο, οι «αδερφοί μουσουλμάνοι» φέρονται να επιθυμούν την παλινόρθωση του παιδομαζώματος (cizye). Σύμφωνα με το σεΐχη αλ-Μπαράκ (al-Barrak) «οι εβραίοι και οι χριστιανοί δεν πρέπει να θεωρούνται  "λαοί της Βίβλου" (dhimmis) αλλά "άπιστοι" (καφίρ) και άρα να υπόκεινται στη σαρία. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως πρέπει να επιλέξουν μεταξύ του εξισλαμισμού ή της θανάτωσής τους». Εξ ου και οι καθημερινές βιαιότητες.
• Στο Ιράκ, οι χριστιανές «οφείλουν να φοράνε μαντίλα, αν δε θέλουν να δεχθούν επιθέσεις με βιτριόλι».
• Στην Παλαιστίνη, οι χριστιανές υφίστανται έναν ειδικό τύπο δίωξης, που θα μπορούσε να αποκαλεστεί «προσηλυτισμός δια του βιασμού». Οι μαζικοί βιασμοί έχουν διπλό στόχο: να μειώσουν τη γεννητικότητα των χριστιανικών πληθυσμών και να εξισλαμίσουν όσο το δυνατό περισσότερες χριστιανές γυναίκες. Σημειώνεται πως σύμφωνα με τη «σαρία» ο βιασμός θεωρείται απολύτως νόμιμη πρακτική.
• Στην Αίγυπτο, «είναι συνήθης πρακτική η απαγωγή και ο βίαιος εξισλαμισμός νεαρών κοπτισσών χριστιανών».
• Στην Αλγερία, «η άγρυπνη αστυνομία συλλαμβάνει αμέσως όποιον κατέχει ένα αντίτυπο της Βίβλου ή κάνει το σταυρό του δημοσίως» με την κατηγορία του "χριστιανού". Αυτού του τύπου οι "νεομάρτυρες" αριθμούν σε δεκάδες κάθε εβδομάδα».
• Στην Τουρκία, τρεις χριστιανοί εκδότες βρέθηκαν νεκροί, αφού πρώτα «είχαν ξεκοιλιαστεί, ευνουχισθεί, βιασθεί και τους είχαν ακρωτηριάσει τις μύτες και τα δάκτυλα, πριν τους αποκεφαλίσουν».
• Στα κράτη του Κόλπου και όλα τα κράτη που το νομικό τους σύστημα εμπνέεται απ' ευθείας από το μουσουλμανικό δίκαιο «κάθε αποστασία από τη μουσουλμανική θρησκεία επισύρει την ποινή του θανάτου... Η δημόσια λατρεία μη-μουσουλμανικών θρησκειών απαγορεύεται και όσοι την ασκούν κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να φυλακισθούν, να μαστιγωθούν ή και να βασανιστούν».

αμύΘ αίδνΙ νητσ νώναιτσιρχ νώμγωιδ ςοινύοΙ( )9002


Ο κλήρος αποτελεί τον προνομιακό στόχο αυτών των διωγμών. «Οι δολοφονίες ιερέων, ιεραποστόλων, μοναχών κ.λπ είναι όλο και συχνότερες, και όλο και πιο ωμές και βίαιες. Ενώ τελειώνει η πρώτη δεκαετία της δεύτερης χιλιετίας, η διάδοση του λόγου του Χριστού εξακολουθεί να συνεπάγεται τη θυσία...  Η αντιχριστιανική βία είναι ένα από τα βασικά μέσα στην προσπάθεια να εξαλειφθεί η παρουσία της πίστης αυτής, θέτοντας τους φορείς της ενώπιον ενός απλού διλήμματος: θάνατος ή αυτοεξορία». Οι καρποί αυτής της προσπάθειας είναι μετρήσιμοι: «το 1990, το 60% των κατοίκων της Βηθλεέμ ήταν χριστιανοί• το 2001 εκπροσωπούσαν το 20% του πληθυσμού• σήμερα δεν φτάνουν ούτε καν το 1%. Χρειάστηκαν δεκαοκτώ μόνο χρόνια για να εκκενωθεί από τον χριστιανικό αραβικό της πληθυσμό, η Βηθλεέμ, η κατ' εξοχή γενέθλια πόλη της χριστιανοσύνης».

Πράγματι, ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτής της εξολόθρευσης του χριστιανισμού είναι «πως όλα γίνονται σε ελάχιστο χρόνο... Φτάνουμε ραγδαία στο τέλος του θρησκευτικού πλουραλισμού στη Μέση Ανατολή. Μόνο που η εξαφάνιση των χριστιανών Αράβων κινδυνεύει να ρίξει στο χάος ένα μεγάλο μέρος της μουσουλμανικής Μέσης Ανατολής».

Αλλά οι διωγμοί των χριστιανών στον κόσμο δεν περιορίζονται στην Ανατολή. Εκατομμύρια χριστιανοί διώκονται επίσης σε κράτη που προήρθαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ ή στα απομένοντα μαρξιστικά καθεστώτα. Το Βιετνάμ, το Λάος, η Ινδία, η Ιαπωνία, η Κίνα και η Λευκορωσία ανήκουν στα πολυάριθμα κράτη όπου κρατούνται άνθρωποι για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.
• Στη Βόρειο Κορέα, «η δικτατορία του Κιλ Ιλ Σουνγκ (Kim II-sung) μιμούμενη τα σοβιετικά "γκουλάγκ", λειτουργεί τα δικά της στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι χριστιανοί εξολοθρεύονται συστηματικά και με αποφασιστικότητα...
• Στο Σουδάν, «η πυρπόληση χωριών, οι μαζικές σφαγές, οι βιασμοί, η πώληση γυναικών και παιδιών αποτελούν καθημερινά φαινόμενα. Από το οπλοστάσιο των διωκτών των χριστιανών δε λείπει η χρήση της πείνας ή της μόλυνσης. Το Σουδάν είναι σήμερα η πατρίδα της γενοκτονίας, χώρος συστηματικής εξολόθρευσης της ανθρώπινης ζωής».

Πολυάριθμα από τα κράτη όπου διώκονται οι χριστιανοί είναι μέλη του ΟΗΕ και έχουν συνυπογράψει την «οικουμενική διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα», όπου στο άρθρο 5 αναφέρεται πως «κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική», ενώ στο άρθρο 18, που αφορά τη θρησκευτική ελευθερία, αναγράφεται πως «κάθε άτομο έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας, στο δικαίωμα αυτό περιλαμβάνεται η ελευθερία για την αλλαγή θρησκείας ή πεποιθήσεων, όπως και η ελευθερία να εκδηλώνει κανείς τη θρησκεία του ή τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, μόνος ή μαζί με άλλους, δημόσια ή ιδιωτικά, με τη διδασκαλία, την άσκηση, τη λατρεία και την τέλεση θρησκευτικών τελετών».

Αλλά η καθημερινότητα των χριστιανών στις χώρες αυτές σημαδεύεται από κλείσιμο και καταστροφή των χώρων λατρείας τους, αυθαίρετες συλλήψεις, βασανιστήρια, δολοφονίες... Οι λειτουργίες τελούνται σε σπίτια, σπηλιές, γκαράζ... Πρόκειται για μια παράδοξη αναβίωση της εποχής των κατακομβών. Το χειρότερο είναι πως υπάρχει ένα είδος εθισμού της διεθνούς κοινής γνώμης στην αντιχριστιανική βία, πράγμα που πολλαπλασιάζει την έντασή της: «η σιωπή των κυβερνήσεων στους διωγμούς αυτούς, τούς προσδίδει ένα είδος νομιμοποίησης, λες και πρόκειται για ατυχήματα, για κάτι το μοιραίο, απέναντι στο οποίο κάθε αντίδραση είναι μάταιη».

Οι Σφεΐρ και Ντελπάρ βγάζουν μια κραυγή απελπισίας. Εμείς έχουμε πλέον το καθήκον να την ακούσουμε, να την συνειδητοποιήσουμε και να την αναμεταδώσουμε... Ώστε να καταπολεμήσουμε, αν όχι το ίδιο το κακό, τουλάχιστο την αδιαφορία απέναντι στην επέλασή του.