Ο Θεσμοποιημένος Ευνουχισμός του Νου. Μέρος πρώτο: Θρησκεία

“Η κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την οικονομική ανισότητα,
και η οικονομική ανισότητα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη θρησκεία.”
Ναπολέων
«Όποιος μεγάλωσε στη φυλακή, τη φυλακή θυμάται. Όποιος μεγάλωσε στο παλάτι, το παλάτι θυμάται».
Ινδική παροιμία.

του Γιάννη Βελίκη

Η Παιδεία ήταν για τους Αρχαίους Έλληνες μέγα μέλημα. Η σωστή διάπλαση και η επίτευξη αρμονίας και ομορφιάς στην ψυχή, το μυαλό και το κορμί άξιζαν κάθε δαπάνη σε χρόνο και δίδακτρα. Οι Αρχαίοι Έλληνες στόχευαν κυρίως να διαπλάσουν νέους καλούς και ενάρετους, για να γίνουν πολίτες άξιοι της κοινωνίας και της πατρίδας. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα «…παιδεία είναι η διαπαιδαγώγηση προς την αρετή από την παιδική ηλικία, που κάνει τον πολίτη να επιθυμεί και να αρέσκεται στο να γίνει τέλειος, να γνωρίζει δε να άρχει και να άρχεται με δικαιοσύνη… εκείνη, όμως, την παιδεία που αποβλέπει στον πλούτο ή μία άλλη προς την δύναμη ή μία τρίτη ακόμη που αποβλέπει στην απόκτηση γνώσεων χωρίς φρόνηση και δικαιοσύνη, θεωρώ ότι είναι χυδαία και ανελεύθερη και ότι δεν αξίζει καθόλου να την ονομάζει κανείς παιδεία». Σύμφωνα, επίσης, με το Ρώσο πολιτικό και συγγραφέα Λουνατσάρσκι Ανατόλ «…οι Έλληνες έλεγαν πως οι πραγματικές δυνάμεις της χώρας βρίσκονται στα παιδιά τους».
Έτσι, την εκπαίδευση των παιδιών στην αρχαία Σπάρτη αναλάμβανε το κράτος από τα επτά τους χρόνια. Οι μαθητές ζούσαν σε ομάδες και είχαν επικεφαλής τον Παιδονόμο. Βάση της αγωγής ήταν η άσκηση του σώματος και η καλλιέργεια της πολεμικής αρετής. Κατά δεύτερο λόγο διδάσκονταν ανάγνωση, γραφή, αριθμητική, μουσική και χορό. Στην Αθήνα, ο μικρός Αθηναίος μάθαινε ανάγνωση, συλλαβισμό, γραφή, αριθμητική. Αργότερα τον αναλάμβανε ο Κιθαριστής για να τον μυήσει στην τέχνη της μουσικής (μαθήματα λύρας, αυλού και τραγουδιού με συνοδεία λύρας). Αφού το παιδί αποκτούσε αυτές τις στοιχειώδεις γνώσεις, ερχόταν σε επαφή με την ηρωική και διδακτική ποίηση (Όμηρο-Ησίοδο), το χορό, τη ζωγραφική, τη χειροτεχνία και τη γεωμετρία. Ο Παιδοτρίβης φρόντιζε για τη σωματική εκγύμναση των μαθητών στην παλαίστρα και μετά το 14ο έτος οι έφηβοι μπορούσαν να παρακολουθήσουν αστρονομία, μαθηματικά και γραμματική. Παρόμοια μορφή είχε και το εκπαιδευτικό σύστημα των περισσότερων ελληνικών πόλεων αυτής της περιόδου.
Στην παιδεία της Αρχαίας Ελλάδας προστέθηκε αργότερα, χάρη στις διδαχές του Απόστολου Παύλου, η ηθική της χριστιανικής αγάπης. Οι παραινέσεις όπως «αγαπάτε αλλήλους», «αγάπα τον άλλον ως σεαυτόν», «αν σε χαστουκίσουν γύρνα και το άλλο μάγουλο», οι αξία της συγχώρεσης, και η τελική σταυρική θυσία του Χριστού έδωσαν ένα συμπληρωματικό στοιχείο και ολοκλήρωσαν την Παιδεία των Αρχαίων Ελλήνων. Δίπλα στην αρετή, την ομορφιά και τη σοφία προστέθηκαν η αγάπη, η συγχώρεση και η θυσία, και διαμορφώθηκε ένα πανανθρώπινο και διαχρονικό πλέγμα αξιών ικανών να «εκπαιδεύσουν», να ολοκληρώσουν και να τελειοποιήσουν οποιονδήποτε νέο, οποιασδήποτε εποχής και οποιαδήποτε τόπου. Οι βασικές αυτές αρχές είναι αξεπέραστες και παγκοσμίως αποδεκτές από όλους τους πολιτισμούς έως σήμερα, και προφανώς θα παραμείνουν αποδεκτές από όλους για πάντα.
Ωστόσο, δύο χιλιάδες περίπου χρόνια μετά, οι σημαντικότατες αυτές αξίες δεν καλλιεργούνται από τους, επιφορτισμένους με τον εκπαιδευτικό αυτό ρόλο, αρμόδιους θεσμούς: τη θρησκεία και την εκπαίδευση. Λόγω εναγκαλισμού των συγκεκριμένων θεσμών με ποικίλα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικο - ταξικά συμφέροντα, η Παιδεία των Αρχαίων Ελλήνων και η Αγάπη του Χριστού δίνουν τη θέση τους σε αξίες θεοποίησης του χρήματος και της δύναμης, της συντήρησης των κοινωνικο – οικονομικών ανισοτήτων και της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο. Και για να συγκαλυφτούν οι ασυνέπειες λόγων και έργων, οι θεσμοί της θρησκείας και της εκπαίδευσης έχουν επιδοθεί σε έναν λυσσαλέο ευνουχισμό του νου των μαθητών, με σκοπό την συντήρηση και διαιώνιση του ισχύοντος κοινωνικού status quo που οδηγεί σε κοινωνικό δαρβινισμό.
Και ο ευνουχισμός του νου των νέων ανθρώπων πέτυχε! Τα φαινόμενα του φονταμενταλισμού, της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού και της αντιπαλότητας των θρησκειών, η βία, η παραβατική συμπεριφορά και η χρήση ουσιών, οι ψυχιατρικές διαταραχές, τα υπαρξιακά αδιέξοδα, η αποπολιτικοποίηση και η αδράνεια των νέων σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου το καταδεικνύει. Και οι λίγες εξαιρέσεις καλών ιερέων, καλών παιδαγωγών και πετυχημένων - ευτυχισμένων νέων ανθρώπων επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα: τόσο η θρησκεία όσο και η εκπαίδευση σήμερα επιδιώκουν άλλους σκοπούς από αυτούς που είναι επιφορτισμένες να επιτελέσουν.
Α) Οι ασυνέπειες και τα παράδοξα του χριστιανισμού
Ο χριστιανισμός ξεκίνησε από τη διδασκαλία του Χριστού που πρέσβευε την αγάπη και, φυσικά, τη μη βία. Όταν όμως ανακηρύχτηκε σε επίσημη θρησκεία του Ρωμαϊκού Κράτους, αναγκάστηκε να αποδεχτεί τη βία, τον πόλεμο, και το φόνο σε πλήρη αντιδιαστολή με το λόγο του Χριστού. Επίσης, προκειμένου να σιγουρευτεί ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ότι θα αντικατασταθούν όλες οι παλιές θρησκείες και ο κόσμος θα διδάσκεται μόνο ότι συμφέρει την άρχουσα τάξη και τη συνοχή της αυτοκρατορίας, διατάχτηκε να καταστραφούν όλα τα ευαγγέλια (πλην των επίσημων τεσσάρων), καθώς επίσης και οτιδήποτε θύμιζε το δωδεκάθεο και άλλου τύπου πίστεις. Η μετάβαση από τις πολλές στη μία θρησκεία έγινε με πολύ σκληρή βία, φόνους και απειλές κάτι που επίσης δεν συνάδει με το πνεύμα του λόγου του Χριστού περί της ελεύθερης επιλογής του Χριστιανισμού. Σύμφωνα με πηγές ο Ιουστινιανός το 529 μ.Χ. κατήργησε τη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών, καθώς επίσης και τα λουτρά, τα γυμναστήρια και τα Ασκληπιεία γιατί ο Ασκληπιός θεωρήθηκε σαν δαίμονας (;), ενώ φαίνεται ότι φρικτά βασανιστήρια υπέστη και η μαθηματικός Υπατία από τον τότε Πατριάρχη γιατί δίδασκε στους μαθητές την Αρχαία Ελληνική Σκέψη.
Η εκκλησία δεν αναφέρει ποτέ την ομοιότητα του χριστιανισμού με τις προγενέστερες από την εμφάνιση του θρησκείες! Για παράδειγμα, αυτούς που μοιάζουν με τον Χριστό όπως ο Ώρος (που επίσης είχε 12 μαθητές), ο Άτυς (που γεννήθηκε από παρθένα, σταυρώθηκε και αναστήθηκε), ο Κρίσνα (έκανε θαύματα και αναστήθηκε), ο Διόνυσος (γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, έκανε θαύματα και αναστήθηκε). Αν ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός θεός, και όντως υπήρξε κατά τα λεγόμενα των γραφών, γιατί δεν συγκρίνεται έναντι παλιών θρησκειών ώστε να φανεί η αλήθεια της ζωής και των έργων του; Όπως αναφέρει ο Γιανναράς, προ ετών κυκλοφόρησε, ότι τα λόγια ενός ετοιμοθάνατου ιεράρχη σε δικό του άνθρωπο ήταν «…δεν έχω παράπονο. Ένα χωριατόπουλο ήμουν πάμφτωχο κι όχι ικανό για επιστήμες. Αλλά χάρη στο παραμύθι του Χριστούλη πέρασα τη ζωή μου σαν πρίγκιπας». Αυτός λοιπόν είναι ο ένας και αληθινός Θεός;
Κι αν είναι ένας ο Θεός, κανείς ποτέ δεν τον είδε. Όλοι είδαν τους απεσταλμένους του (π.χ. Χριστό), τους προφήτες, ή τους αγίους που μιλήσανε γι’ αυτόν. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: αφού όλες οι θρησκείες δημιουργήθηκαν από τους εντεταλμένους του Θεού, σε τι τελικά χρειάζεται ο ίδιος ο Θεός;
Κι αν υπάρχει είναι Ένας; Όλες οι θρησκείες και όλα τα δόγματα ισχυρίζονται ότι αυτές αναφέρονται στον «αληθινό» Θεό. Με ποια, ωστόσο, κριτήρια ένας ελεύθερος άνθρωπος θα διαλέξει τη μία ή την άλλη θρησκεία; Και αν, μόνο η μία από όλες τις θρησκείες είναι η αληθινή, ας πούμε ο χριστιανισμός, πως θα κριθεί ένας άνθρωπος μιας άλλη θρησκείας, που παρά την αλλότρια πίστη του έζησε με ηθική και ανώτερες αξίες στη ζωή του; Αν ως καλός πάει «στην Κόλαση» τότε ο Θεός είναι άδικος, αφού αυτός ο άνθρωπος ποτέ δεν είχε την επιλογή να γίνει χριστιανός. Αν ως καλός, από την άλλη, «πάει στον Παράδεισο» τότε πρακτικά ο χριστιανισμός δεν χρειάζεται, αφού το μόνο που μετράει είναι η ηθικότητα του ανθρώπου.
Σε παγκόσμια κλίμακα, οι καλύτεροι φυσικοί του κόσμου έχουν καταλήξει ότι το Σύμπαν έχει ηλικία τουλάχιστον 14 δισεκατομμυρίων ετών (ίσως και 16). Ωστόσο, ο χριστιανισμός αρνείται πεισματικά να αποδεχτεί αυτό το προφανές, και με ακλόνητα επιστημονικά δεδομένα στηριγμένο, συμπέρασμα των επιστημών γιατί δεν το προβλέπει η Παλιά Διαθήκη (!). Σύμφωνα με τις γραφές, η ηλικία του Σύμπαντος θα πρέπει να είναι μερικές χιλιάδες χρόνια (!), όταν υπάρχουν απολιθώματα μορφών ζωής στη γη που χρονολογούνται να έζησαν εκατομμύρια χρόνια πριν. Μάλιστα η χριστιανική δεξιά στις Η.Π.Α. έχει δημιουργήσει Πάρκο Καινής Διαθήκης και χρηματοδοτεί δράσεις που επιχειρούν να πείσουν τους πιστούς να μην διαβάζουν τις σύγχρονες επιστημονικές απόψεις των φυσικών, για να ταιριάζει η «πραγματικότητα» τους με αυτή των Γραφών. Πρόκειται για έναν ξεκάθαρα μεσαιωνικού τύπου ευνουχισμό του νου εκατομμυρίων ανθρώπων σε μια από τις πιο προηγμένες και δημοκρατικές χώρες του Κόσμου!
Η ακριβής ηλικία, ωστόσο, του Σύμπαντος δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια, ώστε θα μπορούσαμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι υπήρχε από πάντα. Όμως ούτε αυτή η διαπίστωση ταιριάζει με τις Γραφές. Σύμφωνα με θεολόγο «…όπως αν βρούμε ένα ρολόι στο δρόμο θα είμαστε βέβαιοι ότι κάποιος το έφτιαξε, έτσι και αυτό το πολύπλοκο Σύμπαν αναγκαστικά κάποιος το έφτιαξε: ο Θεός!». Αλλά, σε αυτή τη γραμμή σκέψης μπαίνει το πολύ απλό ερώτημα: αφού κάθε τι πρέπει να το έχει φτιάξει ένας δημιουργός, ποιος δημιούργησε το δημιουργό του Σύμπαντος; Ή θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι το Σύμπαν έγινε από μόνο του, ή θα πρέπει να δεχτούμε ότι αν πρέπει να το δημιούργησε κάποιος, τότε κάποιος πρέπει να δημιούργησε και το δημιουργό του! Σε αυτό το επιχείρημα οι απαντήσεις των χριστιανών θεολόγων είναι κάτι ακατάληπτα και αβάσιμα λόγια περί «κτιστού και άκτιστου» χωρίς καμιά επαρκή εξήγηση.
Και μετά έρχεται το Προπατορικό Αμάρτημα, του οποίου το λάθος είναι ότι ο Αδάμ έφαγε από το δέντρο της Γνώσης (!) – το υποσυνείδητο μήνυμα ότι είναι αμαρτία να θέλουμε να γνωρίζουμε. Και γι’ αυτό το μικρό αμάρτημα όλη η Ανθρωπότητα στους Αιώνες των Αιώνων θα βασανίζεται μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία! Αυτός λοιπόν είναι ο Θεός της Αγάπης που αγαπά πολύ τους ανθρώπους; Και το ότι έστειλε τον Υιό του φτάνει για να αποδείξει την Αγάπη του; Και όλοι θα κριθούν στη Δευτέρα Παρουσία (!) έστω κι αν αυτή γίνει σε εκατομμύρια χρόνια από σήμερα; Και επιμένουν οι ιερείς να ισχυρίζονται ότι όλο αυτό είναι «αγάπη»; Παρ’ αυτά, οι χριστιανοί με το συγκεκριμένο «αμάρτημα» βιώνουν μία συνεχή ενοχή και ένα χρέος που κανένα άλλο λόγο δεν έχει από τη δικαιολόγηση και τη διαιώνιση της ίδιας της θρησκείας.
Κατά κάποιους ιερείς «είναι επικίνδυνο και καταστροφικό να κρίνουμε τα πράγματα με τα ανθρώπινα δεδομένα και κριτήρια». Φυσικά αφού δεν έχουμε στη διάθεση μας άλλα κριτήρια και δεδομένα (παρά μόνο ανθρώπινα), δεν θα πρέπει να κρίνουμε καθόλου – δηλαδή δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε παρά να αποδεχόμαστε και να εκτελούμε. Όποιος δεν συμμορφώνεται και κρίνει μετατρέπεται σε αιρετικό. Ούτως ή άλλως, η «λογική» της Πίστης λειτουργεί αντίθετα από αυτή της επιστήμης. Ενώ στην επιστήμη, μια θεωρία καταρρέει όταν αποδειχθεί λανθασμένη, στην πίστη όταν βρεθεί λάθος αυτή ενδυναμώνεται – η άμεση αντίδραση του πιστού είναι «…ο διάβολος με δοκιμάζει, πρέπει να πιστέψω πιο πολύ». Έτσι η αμφισβήτηση της πίστης ακυρώνεται, μαζί και η σκέψη.
Και ποια είναι ακριβώς η ελευθερία επιλογής θρησκείας; Πού είναι το πνεύμα των λόγων του Ιησού όπου προέτρεπε ελεύθερα να τον πιστέψουν, όταν όλα τα παιδιά (το 99%), βρέφη ακόμη, βαφτίζονται χριστιανοί; Και πώς δικαιολογείται η ερώτηση του ιερέα προς το νουνό του βρέφους «…αποτάσσεσαι το Σατανά; Φύσα τρεις φορές και φτύσε τρεις φορές…»; Πώς αλλιώς εκτός του να θεωρεί ότι το παιδί (ή ο νουνός) κατέχονται από το Διάβολο (!) και γι’ αυτό πρέπει να τον απαρνηθούν για να στραφούν στο Θεό! Αν δεν είναι αυτά απομεινάρια των παγανιστικών θρησκειών, τότε τι είναι; Και πώς μπορούμε να δεχόμαστε τέτοιες τελετουργίες στον 21ο αιώνα;
Και η ανεξιθρησκία στους ενήλικες; Από το Μεγάλο Κωνσταντίνο και για 1700 χρόνια όσοι αμφισβήτησαν το Χριστό υπέστησαν ή απειλήθηκαν με βία, επαγγελματική καταστροφή και κοινωνική κατακραυγή.
Και η κοινωνική διαστρωμάτωση; Σύμφωνα με το Χριστό δεν υπάρχουν ελεύθεροι και δούλοι, αλλά η δουλεία συνεχίσθηκε στο χριστιανικό κόσμο ως τον 20ο αιώνα (και ίσως συνεχίζεται και σήμερα μέσω του trafficking). Μέσα στις διδαχές του Παύλου ήταν: «να υποτάσσεσθε σε κάθε ανθρώπινη εξουσία χάριν του Κυρίου, διότι είναι θέλημα του Θεού». Με ποιό τρόπο η παραπάνω παραίνεση θυμίζει τη διδασκαλία του Χριστού που δεν υποτάχθηκε ποτέ σε καμία ανθρώπινη εξουσία; Σύμφωνα με την Ιστορία, η Καθολική Χριστιανική Εκκλησία οργανώθηκε κατά το φεουδαρχικό οικονομικό σύστημα. Ο Θεός ήταν ο απόλυτος αρχηγός και κανείς δεν μπορούσε να τον προσβάλλει με έργα ή με λόγια. Στο βωμό αυτής της «θεόπνευστης πρακτικής» σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, ή απομονώθηκαν «μάγισσες», επιστήμονες, «αιρετικοί», ακόμη και πιστοί που κατηγορήθηκαν σαν άθεοι ή αιρετικοί.
Και φυσικά η ιεραρχία! Ο Χριστός δεν σύστηνε ιεραρχίες (η λέξη βγαίνει ακριβώς από την οργάνωση των ιερέων σε ανώτερους και κατώτερους), κανείς δεν είχε ανώτερο αξίωμα από κανέναν άλλο, και όλοι ήταν ίσοι. Πώς λοιπόν φτάσαμε από την ισότητα του Χριστού στους Πατριάρχες, τους μητροπολίτες, τους πρωτοσύγκελους, τον Πάπα, τους καρδινάλιους, τους παπάδες και τους διάκους; Τί παρενέβη στη διδασκαλία περί ισότητας και οι ιεράρχες σήμερα έχουν τεράστια επιρροή, κοινωνικό κύρος, εξουσία και αμφίεση με χρυσά, και πολύτιμες πέτρες;
Η ιστορία των 2 περασμένων χιλιετιών δείχνει ότι ο Χριστιανισμός, από θρησκεία της αγάπης, μετατράπηκε σε όχημα πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων. Γι’ αυτό και έχαιρε πάντα ασυλίας από την πολιτική εξουσία. Ασυλία και πολιτική και οικονομική. Τα οικονομικά σκάνδαλα που έρχονται στο φως της δημοσιότητας είναι η κορυφή μόνο του παγόβουνου σε ένα εμπόριο ελπίδας μιας καλύτερης ζωής μετά θάνατο. Από τα συγχωροχάρτια και τα κεριά (σε μία λειτουργία ή μία βάφτιση μπορεί να συγκεντρωθούν ακόμη και 500 ευρώ από τα κεριά σε μία ώρα!), μέχρι τις δωρεές σπιτιών των ηλικιωμένων και τις δωρεές πλουσίων, τις προκλητικές φοροαπαλλαγές και τις κρυφές και φανερές εκκλησιαστικές επενδύσεις στο χρηματιστήριο, την κατοχή εδαφών που θα μπορούσαν να καλλιεργηθούν από ακτήμονες και πολυτελέστατων κτηρίων που θα χρησίμευαν για δημόσια κτήρια, το χρυσό των μοναστηριών και τους ατέλειωτους εράνους «υπέρ φτωχών», οι χριστιανικές εκκλησίες σε όλον τον κόσμο σήμερα, στην αυγή του 21ου αιώνα, είναι πάμπλουτες και με κάθε μέσο, πολιτικό ή επιχειρηματικό, αυξάνουν κι άλλο τις περιουσίες τους. Και ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους πάντα αναβάλλεται.
Στη συνέχεια, η επιλογή των εκπροσώπων της εκκλησίας και επομένως του πνευματικού κόσμου εναπόκειται στην ίδια την εκκλησία χωρίς κανέναν έλεγχο. Ως ιερείς επιλέγονται πολλές φορές άνεργοι για να «βρουν μια δουλειά», ανεξαρτήτως της μόρφωσης και της ηθικής τους υπόστασης! Τον καιρό που όλες οι δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί αξιολογούνται και για το προσωπικό που έχουν και για τις υπηρεσίες που παρέχουν, οι εκκλησίες επιλέγουν με δικές τους αυθαίρετες διαδικασίες και τους ιεράρχες και τους ιερείς. Υπάρχουν αναρίθμητες εκκλησιαστικές σχολές και οικοτροφεία που προετοιμάζουν τους μελλοντικούς εκκλησιαστικούς λειτουργούς, τα οποία λειτουργούν ως συντεχνία και κάστα. Με τέτοια δεδομένα λειτουργίας, οι εκκλησίες είναι από τους λίγους κρατικοδίαιτους οργανισμούς που σε καμία περίπτωση δεν λογοδοτούν για το έργο τους σε κανέναν.
Το μέσο που χρησιμοποιείται στο χριστιανισμό για τη συνέτιση των άθεων ή των αμαρτωλών είναι, εκτός της κοινωνικής απομόνωσης, η απειλή της «αιώνιας καύσης και βασανισμού στην Κόλαση». Με άλλα λόγια είτε αγαπάς το Χριστό, ή καίγεσαι στην αιώνια Κόλαση! Το αν είσαι καλός άνθρωπος και άθεος δεν συζητείται. Η απειλή αυτή έχει τεράστια δύναμη σε παιδιά, αμόρφωτους ανθρώπους, και ανθρώπους με οριακή νοητική στέρηση. Η ιδέα της Κόλασης με τους δαίμονες να βασανίζουν τους κακόμοιρους γυμνούς και ντροπιασμένους ανθρώπους εμφανίζεται σε παιδικά όνειρα, ψυχοσωματικά άγχη και ψυχοπαθολογικά παραληρήματα. Αν συνδυαστεί με τα ιστορικά δεδομένα των βασανισμών της Ιεράς εξέτασης, η κόλαση υπήρξε και επί της Γης! Το σίγουρο είναι ότι η όλη ιδέα της Κόλασης έχει προκαλέσει αφόρητο πόνο στην ανθρωπότητα τα τελευταία 1700 χρόνια και θα πρέπει επιτέλους να εκλείψει.
Για την σεξουαλική ζωή των ιερέων και ιεραρχών έχουν ήδη αναφερθεί πολλά (τα ντοκιμαντέρ του BBC αναφέρουν εκατοντάδες, και ίσως χιλιάδες περιπτώσεις). Η στέρηση της δυνατότητας των ιερέων ή μοναχών να διαχειρίζονται χωρίς ενοχές τις σεξουαλικές τους ανάγκες έχει προκαλέσει αναρίθμητες παρενέργειες σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών ή σεξουαλικών διαστροφών στους ιερείς, τις οποίες με πολύ κόπο προσπαθούν οι επίσημες εκκλησίες να σκεπάσουν, πολλές φορές παρανομώντας και αφήνοντας τους παιδεραστές ιερείς να περιφέρονται από ενορία σε ενορία.
Η σεξουαλικές ορμές, έτσι κι αλλιώς έχουν δαιμονοποιηθεί από την Εκκλησία. Ακόμη και η σκέψη της συνουσίας αντί της παρθενίας «κολάζει» τον άνθρωπο! Πώς είναι, ωστόσο, δυνατόν ένας υγιής έφηβος ή ενήλικος άνθρωπος να μην έχει σεξουαλικές ορμές και να μην φαντάζεται το σεξ; Είναι βέβαιο ότι όσο βαθιά και αν κρύψει κάποιος αυτές τις σκέψεις, το ένστικτο είναι τόσο έντονο που θα εμφανιστεί στο σώμα του (ερεθισμός, στύση, κοκκίνισμα), στα όνειρα ή στα λόγια του. Είναι δυνατόν να τιμωρείται ακόμη και η ακούσια εκσπερμάτιση (σε περίπτωση ρεύσης οι χριστιανοί δεν θα πρέπει για κάποιες μέρες ούτε να εξομολογούνται); Και τέλος είναι προτιμότερη η ασθένεια του προστάτη (λόγω της συνεχούς «αυτοσυγκράτησης») από μία απενεχοποίηση του αυνανισμού στις περιπτώσεις που επιβάλλεται, έστω για λόγους υγείας (κατά τον χριστιανισμό, εδώ και αιώνες, ο αυνανισμός οδηγεί σε ασθένειες του στομάχου, της ακοής, της όρασης κ.λπ.);
Ένα αρκετά παράλογο ζήτημα που ακόμη διαιωνίζεται είναι αυτό της γέννησης του Χριστού από την παρθένα Παναγία. Φυσικά, ο Υιός του Θεού δεν θα μπορούσε να έχει φυσικό πατέρα! Αλλά γιατί οι μονοθεϊστικές θρησκείες του Κόσμου (χριστιανισμός, ιουδαϊσμός και ισλαμισμός) δεν έχουν Θεά και έχουν μόνο Θεό; Πώς μπορεί να διαιωνίζεται ο μύθος ενός μόνο Πατέρα, χωρίς την αντίστοιχη Μητέρα; Και πώς αυτό συνεχίζεται, παρά την αγάπη που δείχνει ανέκαθεν και διαχρονικά ο κόσμος σε αυτήν τη μορφή (της Παναγίας) που σημειωτέων αναφέρεται μόνο δύο φορές στην Καινή Διαθήκη;
Και η Παλιά Διαθήκη τί ρόλο παίζει και δεν μπορεί ο χριστιανισμός να απεγκλωβιστεί από αυτήν; Αναμφισβήτητα η μόνη της αξία είναι ότι «προέβλεψε» την έλευση του Χριστού. Κατά τα άλλα οι αξίες που πρεσβεύει δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με τα λόγια του Χριστού. «Οφθαλμός αντί οφθαλμού» και καμιά συγχώρεση δεν προβλέπεται στα κείμενα της. Οι δε «ήρωες» της Παλιά Διαθήκης συμμετέχουν σε ίντριγκες, σε συνομωσίες, εξαπατούν άρχοντες και προβαίνουν σε ποικίλες ανήθικες συμπεριφορές για ιδίον όφελος. Συμπληρωματικά, υπάρχουν πολλοί εκπληκτικά υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί για όσους δεν είναι Ιουδαίοι. Γιατί λοιπόν συνεχίζεται αυτή η στενή σχέση; Κι αν πρέπει κάτι να προηγείται της Καινής Διαθήκης, γιατί αυτό δεν είναι η Μυθολογία των Αρχαίων Ελλήνων;
Η Καινή Διαθήκη και τα τέσσερα επίσημα ευαγγέλια γράφτηκαν από ανθρώπους. Όπως κάθε κείμενο, τα ευαγγέλια αντανακλούν την προσωπικότητα των συγγραφέων, τις ανάγκες, τους φόβους και τις προσδοκίες τους, καθώς και τις ιστορικές συνθήκες και το κοινωνικό πλαίσιο που τα ευαγγέλια δημιουργήθηκαν. Η Εκκλησία παρ’ αυτά θέλει να μας πείσει ότι αυτά τα στοιχεία δεν έπαιξαν κανένα ρόλο και όλα γίνανε μόνο «με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος»!
Τα δε θαύματα που γίνονται, (αν γίνονται), σε διάφορους «άγιους τόπους», υπερτονίζονται και φυσικά επιβεβαιώνουν τη θαυματουργή ικανότητα των αγίων του συγκεκριμένου τόπου (και επομένως δικαιολογούν τη συνέχιση της προσέλκυσης και αδρά πληρωμένης φιλοξενίας χιλιάδων πιστών). Πόσα όμως είναι αυτά τα θαύματα; Δυστυχώς για τη θρησκεία δεν είναι τόσα πολλά, για την ακρίβεια είναι λίγα και εμπίπτουν στο ποσοστό των αυτόματων ιάσεων και των ιάσεων λόγω του φαινόμενου placebo που συμβαίνουν σε όλους τους τόπους και σε όλους τους ασθενείς του κόσμου. Η λεπτομέρεια αυτή όμως για λόγους πολιτικής και οικονομικών συμφερόντων αποκρύπτεται.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη ρήση «Πίστευε, και μη ερεύνα». Ο απόλυτος ευνουχισμός και καταστροφή του νου που προτρέπει τους πιστούς να αποδέχονται απόλυτα τα πάντα σαν «Αλήθεια». Ή το «η γυνή να φοβείται τον άνδρα». Οι ιερείς φυσικά, τώρα που ο κόσμος δεν αποδέχεται τυφλά τις θεοκρατικές εντολές, επιχειρούν να αλλάξουν ή να υποτιμήσουν τη σημασία αυτών των εντολών. Λένε ότι η σωστή φράση είναι «πίστευε και μη, ερεύνα» και «η γυνή να σέβεται τον άνδρα». Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς οι φράσεις παραμένουν ως έχουν και μαρτυρούν την υποτακτική συμπεριφορά στην οποία υποχρεώθηκαν να ζουν οι υπήκοοι του χριστιανισμού για 17 και πλέον αιώνες!
Αλλά, και αν ακόμη αποφασίσει ένας χριστιανός να «ψάξει και να ερευνήσει», τί αλήθεια θα βρει; Υπάρχει περίπτωση να επιβεβαιώσει με κάποιον τρόπο αν υπάρχει «μετά θάνατον ζωή»; Φυσικά και όχι. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ στην Ιστορία της ανθρωπότητας κανείς δεν γύρισε από το θάνατο, με εξαίρεση τον Λάζαρο και το Χριστό. Φυσικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν η περίπτωση του Λάζαρου ήταν μία περίπτωση νεκροφάνειας. Πάντως η περίπτωση του Χριστού προκαλεί ερωτηματικά. Γιατί ο αναστημένος Χριστός, αφού αποδεδειγμένα πέθανε μετά από τρεις μέρες στον Σταυρό, μετά την Ανάσταση του δεν πήγε στην Αγορά για να τον δούνε όλοι και να επιβεβαιώσουν ότι όντως αναστήθηκε; Σύμφωνα με τις Γραφές ως Αναστημένο τον είδαν μόνο μερικοί μαθητές του. Έγινε έτσι; Πώς μπορούμε εμείς να το πιστέψουμε, όταν γνωρίζουμε ότι σαφώς ακόμη και αν οι απόστολοι δεν τον είδαν ζωντανό και αναστημένο, είχαν κάθε συμφέρον να πουν ότι τον είδαν και τους μίλησε; Το σίγουρο είναι ότι γι’ αυτά τα ζητήματα κανείς και ποτέ δεν μπορεί να ψάξει και να αποδείξει τίποτα. Επίσης το σίγουρο είναι ότι κανείς ποτέ δεν νίκησε το θάνατο (και ούτε ποτέ θα τον νικήσει)!
Τί να ψάξει ένας χριστιανός, όταν οι πιστοί του χριστιανισμού δεν ενδιαφέρονται για νέες ιδέες μέσα στις λατρευτικές τους πρακτικές, αλλά ερμηνεύουν και επανερμηνεύουν τα ίδια κείμενα ξανά και ξανά. Όπως τονίζει ο φιλόσοφος Ράμφος, η εκκλησία μας ζει στο 1340 και είναι εξαιρετικά εχθρική απέναντι σε νέες ιδέες ή απαντήσεις σε νέες προκλήσεις. Ο Καστοριάδης επίσης αναφέρει την αντίθεση του βυζαντινού χριστιανισμού στην εξέλιξη της ζωγραφικής, της φιλοσοφίας και της επιστήμης μέσα σε ένα πνεύμα θεοκρατικής ετερονομίας, αυτοκρατορικού αυταρχισμού και πνευματικού δογματισμού. Εξαίρεση στα σημερινά χρόνια ίσως αποτελεί η Επιτροπή Βιοηθικής που ακόμη, ωστόσο, δεν έχει πείσει για την αποτελεσματικότητα της λειτουργίας της.
Και τέλος τί να ψάξει ένας χριστιανός, όταν είναι απολύτως σίγουρο ότι οι ενορίες σε μία εκκλησία, οι εκκλησίες σε μια θρησκεία και οι θρησκείες σε όλον τον κόσμο αγωνίζονται μόνο για την επιβίωση τους (και όχι για την αγάπη και την αλληλεγγύη των ανθρώπων)!
Η κυριαρχία των θρησκειών επιβλήθηκε με βία. Ενδεικτικά αναφέρονται η επιβολή θανάτωσης με λιθοβολισμό για μοιχεία που εφαρμόζεται σε Ισλαμικές χώρες, οι αιματηρές και κυριολεκτικά «σατανικές» δράσεις της Ιεράς εξέτασης, τις διώξεις των άθεων και αλλόθρησκων σε όλο τον κόσμο, τους αφορισμούς και την κοινωνική απομόνωση των αντιφρονούντων.
Έχει χυθεί πολύ αίμα και έχουν πονέσει πολλοί άνθρωποι εξαιτίας των θρησκευτικών πεποιθήσεων τους. Μάλιστα, οι περισσότεροι πόλεμοι γίνονται από ανθρώπους διαφορετικών θρησκευτικών ομάδων. Φαίνεται πως τα οικονομικά συμφέροντα βρίσκουν μέσω της θρησκείας έναν εύκολο και αποδοτικό τρόπο για να στρέψουν ειρηνικούς ανθρώπους έναντι άλλων με τις πιο φονικές διαθέσεις. Το θρησκευτικό συναίσθημα επειδή ριζώνει σε πολύ μικρή ηλικία, έχει τη δυνατότητα να κινητοποιεί τον Άνθρωπο με τρόπο που λίγα άλλα συναισθήματα μπορούν να το κάνουν. Και αυτό το χαρακτηριστικό γίνεται εύκολα εκμεταλλεύσιμο από όποιον το επιθυμεί. Έτσι, ως σήμερα, χιλιάδες χιλιάδων στρατεύτηκαν, φόνευσαν και σκοτώθηκαν για τη Βίβλο ή για το Κοράνι! Και μέσα σε όλα αυτά, η Εκκλησία ποτέ σχεδόν δεν μιλά ούτε κρίνει την πολιτική, ακόμη και αν φονεύονται χιλιάδες αμάχων ανθρώπων σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Τα παραδείγματα του ανταγωνισμού των θρησκειών είναι πολλά και πολύ δυσάρεστα. Οι χριστιανικές μειονότητες της Ανατολής, όπως οι κόπτες της Αιγύπτου ή οι Ιρακινοί χριστιανοί, υφίστανται διώξεις, διωγμούς, πιέσεις, βία. Η πιο εντυπωσιακή βία είναι ο βιασμός των χριστιανών γυναικών στην Παλαιστίνη για τον εξισλαμισμό τους, πράξη σύμφωνη με τη Σαρία. Επίσης έχουν συμβεί φόνοι χριστιανών εκδοτών σε κράτη της Μέσης Ανατολής, ενώ ο πιο συνήθεις στόχος των διωγμών και φόνων είναι αυτός των χριστιανών ιερέων. Έτσι, ενώ το 1990 το 60% των κατοίκων της Βηθλεέμ ήταν χριστιανοί, σήμερα δεν φτάνουν ούτε το 1%. Οι θρησκευτικές αντιθέσεις, φυσικά, δεν σταματούν εδώ, αλλά όλες οι θρησκευτικές μειονότητες στον κόσμο υφίστανται, λίγο ή πολύ, διώξεις, απομόνωση και υποβιβασμό. Σε πολλές χώρες της Ασίας, όπως η Κίνα, η Ινδία και η Ιαπωνία, άνθρωποι κρατούνται για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Με ποιόν τρόπο λοιπόν οι θρησκείες ενώνουν τον κόσμο;
Γιατί, λοιπόν, αντιδρούν τόσο οι διάφορες θρησκείες στην ενοποίηση τους με σκοπό το καλό της ανθρωπότητας; Και αν δεν δέχονται αυτήν την ενοποίηση, με ποια επιχειρήματα υποθέτουν ότι οι άλλες θρησκείες τελικά θα αποδεχτούν και θα ενσωματωθούν σε αυτό που η κάθε μια πρεσβεύει; Μήπως αυτήν η αντίληψη επιτείνει την τάση κυριαρχίας της κάθε θρησκείας έναντι των άλλων, αντί της ειρηνικής αλληλεπίδρασης και της ανταλλαγής στοιχείων πολιτισμού; Και τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει για να κυριαρχήσει στις άλλες θρησκείες θα είναι «θεάρεστα»; Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ποτέ στο μέλλον δεν θα ενοποιηθούν οι θρησκείες, και συνεπώς ποτέ στο μέλλον ο «Θεός δεν θα είναι Ένας».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατακτητικής διάθεσης στον Χριστιανισμό είναι, μεταξύ άλλων, οι ιεραποστολές που μοιράζουν φαγητό στην Αφρική. Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης του 2008 – 2010, η Καθολική Εκκλησία περηφανεύεται ότι αύξησε την επιρροή της στην Αφρική, χάρη σε αυτή την πρακτική, από το 2% στο 20%. Άλλο παράδειγμα είναι οι δράσεις της χριστιανικής δεξιάς στις Η.Π.Α. που θεωρεί την Παλιά Διαθήκη ως τη μόνη ιστορικά αληθινή πηγή (αντί των επιστημονικών) και επιχειρεί να προσελκύσει σε αυτήν την πίστη μεγάλες μάζες των Αμερικανών. Κατέχει εκδοτικούς οίκους, τηλεοπτικούς σταθμούς, δικαστικούς, δασκάλους σε δημοτικά σχολεία και γονείς σε σχολικά συμβούλια, και συν – καθορίζουν την ύλη της εκπαίδευσης με το Υπουργείο Παιδείας των Η.Π.Α. Μερικές από τις ακραίες θέσεις τους είναι ότι οι υπόλοιπες θρησκείες είναι εχθροί και πρέπει να συρρικνωθούν, απαγορεύουν τις εκτρώσεις, δεν αποδέχονται τους ομοφυλοφίλους, τις φεμινίστριες, την ολιστική ιατρική, το βελονισμό, το διαλογισμό κ.λπ. Που είναι η αγάπη, η συγχώρεση και η θυσία του Χριστού σε όλα αυτά;
Η αλήθεια δυστυχώς είναι ότι οι θρησκείες σήμερα στον κόσμο εξυπηρετούν πολλούς αλλότριους σκοπούς, εκ των οποίων 4 είναι οι πιο σημαντικοί:
1. Βοηθούν τους αδύναμους και αδικημένους (κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά) αυτού του κόσμου να μην επαναστατούν, μιας και τους προωθούν να ελπίζουν σε μία μετά θάνατον δικαίωση.
2. Νομιμοποιούν το θάνατο (αφού υπάρχει και η άλλη ζωή)! Έτσι, διευκολύνουν κάποιον να πεθάνει για την πατρίδα του και επομένως εξυπηρετούν τα κράτη στη στρατολόγηση και αυτοθυσία των νέων πολιτών τους.
3. Κάνουν εθνική πολιτική, μέσω της διείσδυσης τους σε άλλα έθνη.
4. Λειτουργούν σαν πολυεθνικές εταιρείες με κεφάλαιο, κέρδη και ζημιές και φροντίζουν, έναντι όλων των άλλων, για τους μετόχους τους (ιεράρχες και πολιτεία), τους υπαλλήλους τους (ιερείς) και τους πελάτες του (πιστούς).
Η θρησκεία χρειάζεται σε μία κοινωνία! Έρευνες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι που πιστεύουν σε μία θρησκεία έχουν πολλαπλά ψυχολογικά και κοινωνικά οφέλη, αν φυσικά δεν επιστρατεύονται να αντιμάχονται όσους δεν ανήκουν στη θρησκεία τους. Ειδικά ο χριστιανισμός με το μήνυμα της αγάπης, της συγχώρεσης και της θυσίας του Χριστού, βοηθά στην θέσπιση ανώτερων ηθικών αξιών για την καλύτερη συμβίωση των ανθρώπων .
Ο Χριστός, κατά τον Ράμφο, ήρθε στον κόσμο, έγινε ένα με εμάς, μας έδωσε εμπιστοσύνη και ζήτησε αυτοσεβασμό, αγάπη (να τους χωρέσει όλους), και αντιτάχθηκε στον εγωισμό, στην τσιγκουνιά κ.λπ. Οι Άγιοι είναι όντως πρότυπα ολοκλήρωσης του Ανθρώπου που έχει ξεπεράσει τον εγωϊσμό του. Ο όρος «εκκλησία» είναι αρχαιοελληνικός και δείχνει κοινότητα με το Θεό και τους ανθρώπους. Είναι εκπληκτικό το πρότυπο λειτουργίας των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων και ορισμένων απομονωμένων μοναστηριών στο κλίμα αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού που καλλιεργούν.
Ο χριστιανισμός θα πρέπει, αν θέλει να είναι πραγματικά χρήσιμος για την κοινωνία και σύμφωνος με το πνεύμα των λόγων του Χριστού, να ξαναπείσει για την αξία της δωρεάς έναντι της αγοράς (εφαρμόζοντας το πρώτα στα του «οίκου του»), να απαλλαγεί από άχρηστες προσκολλήσεις σε ζητήματα όπως η σεξουαλική συμπεριφορά, να καλλιεργήσει την αλληλεγγύη αντί την αλληλοσφαγή των πολιτισμών, την εκκλησία αντί της εχθρότητας στους αλλόθρησκους και της κοινωνικής τους περιθωριοποίησης, την ψυχαγωγία έναντι της διασκέδασης, την ειρήνη έναντι των πολέμων και της παραγωγής όπλων, και την οικολογική επιβίωση του πλανήτη, έστω κι αν εναντιώνονται στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική του κράτους όπου ανήκει.