Νικόλαος Μόλης
Copyright © 2006 Νικόλαος Μόλης
www.molis.gr
E-mail: molis.nikos@yahoo.gr
Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η
Είναι γεγονός ότι, στην εποχή μας, οι θετικές επιστήμες και η τεχνολογία έχουν γνωρίσει πρωτοφανή πρόοδο σε όλους τους τομείς. Οι ανακαλύψεις της φυσικής, της χημείας, της βιολογίας, της μηχανικής και της ηλεκτρολογίας δεν έχουν προηγούμενο στην ιστορία του ανθρώπου.
Παρά την άνευ προηγουμένου όμως ανάπτυξη και εξέλιξη των προαναφερομένων επιστημών και της τεχνολογίας, η ιατρική επιστήμη δεν έχει αξιοποιήσει μέχρι σήμερα τις γνώσεις αυτών για την θεραπεία προβλημάτων υγείας, ούτε βεβαίως και οι άλλες επιστήμες έχουν αξιοποιήσει τις γνώσεις της ιατρικής επιστήμης, οι οποίες και είναι δυνατόν να συντελέσουν στην περαιτέρω πρόοδό τους.
Αποσπασματικές δηλώσεις όπως, ότι ο ανθρώπινος οργανισμός περιβάλλεται από ηλεκτρομαγνητικό πεδίο κ.λ.π., παρέμειναν μόνον ως δηλώσεις, καθόσον στην συνέχεια δεν κατέστη δυνατόν να αναλυθούν περαιτέρω τα πρωτοδηλούμενα αυτά φυσικά φαινόμενα, ούτε και να τεκμηριωθούν.
Κατ’ αρχήν και πριν από την ανάλυση της λειτουργίας συστημάτων του ανθρωπίνου οργανισμού, παρατίθενται, με βάση την αδυναμία ερμηνείας από την ιατρική επιστήμη διαφόρων περιστατικών υγείας, οι λόγοι για τους οποίους δεν ισχύουν οι ισχυρισμοί της και οι επικρατήσασες μέχρι σήμερα θεωρίες της, όσον αφορά στην φύση της λειτουργίας των συστημάτων αυτών του ανθρωπίνου οργανισμού. Στην συνέχεια αναλύονται οι βασικές φυσικές αρχές (βασικοί φυσικοί νόμοι) στις οποίες στηρίζεται η λειτουργία των συστημάτων, με αξιοποίηση των σημερινών γνώσεων διαφόρων επιστημών ή της τεχνολογίας και έπεται η ανάλυση φυσικών φαινομένων και ισχυόντων φυσικών νόμων.
Προς το τέλος, με τον συνδυασμό των γνώσεων της ιατρικής επιστήμης με τις γνώσεις άλλων επιστημών και της τεχνολογίας, γνωστοποιούνται οι βασικές προϋποθέσεις οι οποίες θα πρέπει να πληρούνται για την επίτευξης της ισορροπίας των οργανισμών στις μεταβολές των καιρικών συνθηκών του φυσικού περιβάλλοντος, προς εξασφάλιση υγιούς διαβίωσης.
Η δια της μεθόδου αυτής παράθεση της λειτουργίας συστημάτων του οργανισμού και στη συνέχεια ανάλυση της λειτουργίας τους σε συνάρτηση με τους φυσικούς νόμους, έχει σαν πρόσθετο σκοπό να βοηθήσει τον αναγνώστη στην άμεση εισαγωγή του στις έννοιες των περιεχομένων του βιβλίου και στην πρόκληση του ενδιαφέροντός του για την λύση αποριών του.
Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Σ
Σε μια εποχή όπου όλα διακρίνονται από στασιμότητα και μοιάζουν να αιωρούνται στο κενό, καθώς πλανάται ο φόβος ότι, ένα τυχαίο και απρόβλεπτο γεγονός μπορεί από στιγμή σε στιγμή να φέρει την καταστροφή στα πάντα. Όπου όλα δείχνουν ότι η μέχρι σήμερα πορεία των ερευνών σε όλους τους τομείς, πλην ορισμένων εξαιρέσεων, έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδα, χωρίς να μπορεί να προβλεφθεί η μελλοντική εξέλιξή της. Αδυνατώντας δε ο σύγχρονος άνθρωπος μπροστά σε αυτήν την εξέλιξη να αντιδράσει, έχει στραφεί στο παρελθόν, αναγνωρίζοντας τα επιτεύγματα της αρχαίας εποχής, όπως θαύματα της αρχαιότητας, μυστήρια θρησκευτικών τελετουργιών της αρχαιότητας, κ.λ.π. και ελπίζοντας σε αποκάλυψη άγνωστων μέχρι σήμερα γνώσεων των αρχαίων.
Με τα δεδομένα αυτά, μυθοποιώντας τις γνώσεις των αρχαίων από το μεγαλείο των επιτευγμάτων τους και ευελπιστώντας πως η αποκάλυψή τους θα οδηγήσει στην επίλυση των σύγχρονων άλυτων προβλημάτων, που έχουν φέρει σε απόγνωση και αμηχανία την ανθρωπότητα, έχουν στραφεί όλοι απεγνωσμένα σε μια προσπάθεια αναζήτησης και αποκάλυψης τυχόν υπαρχόντων άγνωστων μέχρι σήμερα αρχαίων γραπτών κειμένων, προς άντληση των γνώσεων αυτών, καθόσον πιστεύεται ότι στην αρχαιότητα και σε μη δυνάμενη να προσδιορισθεί χρονικά αρχαία εποχή, οι άνθρωποι κατείχαν ασύλληπτες για την εποχή μας γνώσεις, ανωτέρων επιπέδων, έχοντας επιτύχει προόδους ακατόρθωτες και απροσέγγιστες για τους σύγχρονους. Εν όψει όλων αυτών, είναι φανερό πλέον και κοινό μυστικό όλων, ότι η ακολουθούμενη οδός έρευνας της σημερινής εποχής δεν μπορεί να επιτύχει λύσεις στα χρονίζοντα και άλυτα προβλήματα, που έχουν φέρει σε απόγνωση τον σύγχρονο άνθρωπο, καθόσον έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδα. Προβάλει επομένως άμεσα και επιτακτικά η ανάγκη επαναπροσδιορισμού των σύγχρονων προβλημάτων και επανακαθορισμού της ακολουθούμενης πορείας επιλύσεως αυτών.
Για την συγγραφή του παρόντος βιβλίου έχουν ληφθεί υπόψη οι βασικές θεωρίες της φυσικής επιστήμης, που αφορούν στην συμπεριφορά των στοιχείων στους φυσικούς νόμους, της χημείας, που αφορούν στην σύσταση των ατόμων και των μορίων και στις ιδιότητες των στοιχείων, της κοσμογραφίας, που αφορούν στην συμπεριφορά των αστρικών σωμάτων, της ιατρικής επιστήμης, που αφορούν στην λειτουργία των συστημάτων κυκλοφοριακού, αναπνευστικού και πεπτικού, της γεωγραφία, που αφορούν στην εμφάνιση των ανέμων και των αιτιών πρόκλησης αυτών και άλλων θεομηνιών και η βασική θεωρία της ηλεκτρολογίας, που αφορά στην φύση του ηλεκτρισμού. Έχει ληφθεί επίσης υπόψη η μηχανική των αυτοκινήτων, που αφορά στην κίνηση του νερού και στην είσοδο του αέρα στους κινητήρες εσωτερικής καύσης προς καύση των καυσίμων.
Στο παρόν βιβλίο:
Ανατρέπονται θεμελιώδεις θεωρίες, με πλήρη αιτιολόγηση της αβασιμότητάς τους, καθόσον αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες των σύγχρονων δεδομένων και διευρύνονται άλλες, με σκοπό να συμπεριλάβουν και να εξηγήσουν περισσότερα φυσικά φαινόμενα.
Δια της περιγραφής του τρόπου εμφάνισης γνωστών φυσικών φαινομένων και της ανάλυσης των αιτιών πρόκλησής τους, θεμελιώνονται οι θεωρίες των σχετικών φυσικών νόμων που διέπουν τα φαινόμενα αυτά και επιχειρείται η χάραξη νέας πορείας των ερευνών για την επίλυση άλυτων μέχρι σήμερα προβλημάτων, αντιστρέφοντας τα ερωτήματα και θέτοντας τα προβλήματα επί νέας βάσεως.
Αναδεικνύεται η αναγκαιότητα αξιοποίησης των γνώσεων και των επιτευγμάτων των άλλων επιστημών προς όφελος της ιατρικής επιστήμης, η οποία εξαιτίας της αδυναμίας της επίλυσης σοβαρών προβλημάτων υγείας έχει χάσει την εμπιστοσύνη των ασθενών και τους έχει προκαλέσει απογοήτευση, καθώς επίσης και η αναγκαιότητα αξιοποίησης των γνώσεων της ιατρικής επιστήμης προς όφελος των άλλων επιστημών.
Καταβάλλεται προσπάθεια προσέγγισης και επίλυσης άλυτων προβλημάτων, σχετικών με τον τρόπο λειτουργίας και συμπεριφοράς διαφόρων συστημάτων των οργανισμών, με την αξιοποίηση των γνώσεων και των επιτευγμάτων της φυσικής επιστήμης, της χημείας, της ηλεκτρολογίας και της μηχανικής των αυτοκινήτων, προσεγγίζοντας τα προβλήματα από διαφορετική οπτική γωνία.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΟΛΗΣ
ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Στην σύγχρονη ιατρική επιστήμη έχει παγιωθεί η αντίληψη και θεωρείται πλέον δεδομένο ότι, η κυκλοφορία του αίματος έχει ως εξής:
Ο καρδιακός μυς (μυοκάρδιο) συστέλλεται αλληλοδιαδόχως και διαστέλλεται 75 φορές κατά λεπτό περίπου. Οι συστολές είναι πυκνότερες στα παιδιά. Επίσης ο αριθμός τους μεταβάλλεται κάτω από την επίδραση των συγκινήσεων, της πέψεως και των φυσικών ασκήσεων.
Η καρδιά συστέλλεται με την επίδραση ενός ανεξάρτητου (αυτόνομου) νευρικού συστήματος, που βρίσκεται σ΄ αυτό το ίδιο το πάχος του καρδιακού μυός. Αποτελείται από έναν κολπικό κόμβο, που βρίσκεται στην επιφάνεια του κόλπου. Απ΄ αυτόν τον κόλπο ξεκινά το δίκτυο HIS, μια λεπτή δέσμη ινιδίων, που μεταβιβάζει το νευρικό ερέθισμα στις κοιλίες και διατάσει την συστολή τους.
Κατά την στιγμή της συστολής, το αίμα το περιεχόμενο στις κοιλίες, βρίσκεται προωθημένο στις εξόδους. Το αίμα της αριστερής κοιλίας κατευθύνεται προς την αορτή και διοχετεύεται μέσα σ΄ αυτό το μεγάλο αγγειακό κορμό, του οποίου οι διακλαδώσεις οδηγούν προς όλα τα κύτταρα του οργανισμού.
Οι δύο κοιλίες συστέλλονται ταυτόχρονα και με την ίδια διάρκεια.
Αυτός είναι ο ρόλος της συνθλιπτικής αντλίας. Τέλος το αίμα που επανέρχεται στην καρδιά, δεξιά από τις κοίλες φλέβες, αριστερά από τις πνευμονικές φλέβες, αναρροφάται από κάθε κόλπο. Η καρδιά σ΄ αυτήν την περίπτωση λειτουργεί σαν απορροφητική αντλία. Ύστερα, οι κόλποι συστέλλονται με τη σειρά τους και από τα ανοιχτά ανοίγματα, το αίμα προωθείται προς τις κοιλίες. Οι δύο κόλποι συστέλλονται ταυτόχρονα και με την ίδια διάρκεια. Η καρδιά συστέλλεται με διαλείψεις και παρόλα αυτά η ροή του αίματος είναι συνεχής. Αυτό οφείλεται στη ελαστικότητα των αρτηριών και στις βαλβίδες των τριχοειδών, που κάνουν αποκλεισμό, όταν η δύναμη της προωθήσεως σταματά προς στιγμή.
Επίσης γίνεται δεκτό ότι, στο μέσον του εγκεφαλικού στελέχους υπάρχουν κέντρα, τα οποία κανονίζουν τον ρυθμό της καρδιάς και ότι, στα τοιχώματα των κόλπων και των καρωτιδικών αρτηριών υπάρχουν δέκτες αισθητικοί για τις αλλαγές της πιέσεως. Οι καρωτιδικές αρτηρίες έχουν δέκτες αισθητικούς στα επίπεδα του οξυγόνου του αίματος.
Με τη θεωρία όμως αυτή του κυκλοφοριακού συστήματος, η σύγχρονη ιατρική επιστήμη δεν είναι σε θέση να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα επί των εξής φυσικών φαινομένων:
Γιατί η κυκλοφορία του αίματος επηρεάζεται από την μεταβολή των καιρικών συνθηκών;
Όταν στα διάφορα σημεία τραυματισμού τοποθετηθεί πάγος, γιατί στα σημεία αυτά επιταχύνεται η ροή του αίματος;
Γιατί μακροχρόνια στους αθλητές επέρχεται μείωση στον αριθμό των χτύπων της καρδιάς τους;
Στους αθλητές βαρέων αθλημάτων γιατί παρουσιάζονται προβλήματα κυκλοφοριακά;
Πού οφείλεται η κατά γενικό κανόνα αποτυχία στις μεταμοσχεύσεις της καρδιάς;
Πώς, όταν για διαφόρους λόγους ο οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση αφασίας, το κυκλοφοριακό σύστημα συνεχίζει και λειτουργεί;
Εφόσον η καρδιά είναι το κύριο όργανο της κυκλοφορίας του αίματος, γιατί η τοποθέτηση τεχνητής καρδιάς κατά γενικό κανόνα έχει αποτύχει; Μπορούμε σήμερα στην εποχή μας, εποχή των (κομπιούτερ), να ισχυρισθούμε ότι δεν μπορεί να κατασκευασθεί μια τεχνητή καρδιά ισάξια, αν όχι και καλύτερη στην λειτουργία από την φυσική;
Η αεροθεραπεία πώς επιφέρει μια κάποια έστω και προσωρινή βελτίωση στην κατάσταση των ασθενών κατά την θεραπεία των ατροφιών των άκρων ή άλλων κυκλοφοριακών παθήσεων;
Όταν ο οργανισμός παρουσιάζει υπέρταση, γιατί ο εγκέφαλος δεν δίνει εντολή στην καρδιά, με τους αισθητήρες που διαθέτει, να μειωθούν οι χτύποι της και κατά συνέπεια να ελαττωθεί η πίεση του αίματος ή, όταν ο οργανισμός παρουσιάζει υπόταση, ο εγκέφαλος γιατί επίσης δεν δίνει εντολή για αύξηση των χτύπων της καρδιάς, προκειμένου να αυξηθεί η πίεση του αίματος;
Όταν, ενώ οι χτύποι της καρδιάς είναι στον αριθμό μέσα στα φυσιολογικά όρια, πλην όμως η κυκλοφορία του αίματος παρουσιάζεται άτονη, γιατί ο εγκέφαλος δεν δίνει εντολή στην καρδιά να τονώσει την κυκλοφορία του αίματος;
Για ποιο λόγο όταν κάνουμε ντούζ αισθανόμαστε χαλάρωση και τα μπάνια στη θάλασσα μας κάνουν καλό;
Δεν μας εξηγεί επίσης, για ποιο λόγο οι εντριβές με οινόπνευμα μας κάνουν καλό.
Πώς επιτυγχάνεται η κυκλοφορία του νερού και των απαραίτητων για την ανάπτυξη και διατήρηση στη ζωή συστατικών στους φυτικούς οργανισμούς του πλανήτη;
Εάν ο εγκέφαλος καθόριζε με ερεθίσματά του τους χτύπους της καρδιάς, πώς και γιατί μεταβάλλεται ο αριθμός τους στον ίδιο οργανισμό ανάλογα με την ηλικία, την σωματική του διάπλαση και γιατί δεν είναι σταθερός καθ΄ όλη την διάρκεια της ζωής;
Ποιους παράγοντες λαμβάνει υπόψη του ο εγκέφαλος και με ερεθίσματά του δίνει εντολή για μεταβολή των χτύπων της καρδιάς ανάλογα με τη ηλικία και τη σωματική διάπλαση ενός οργανισμού;
'Oλα τα προαναφερόμενα καταδεικνύουν ότι, η καρδιά δεν λειτουργεί αυτόνομα και ο εγκέφαλος δεν ρυθμίζει με ερεθίσματά του τους κτύπους της, όταν ο οργανισμός λειτουργεί ή περιέρχεται σε διάφορες καταστάσεις. Η καρδιά δεν είναι το κύριο όργανο της κυκλοφορίας του αίματος. Η κυκλοφορία του αίματος οφείλεται στην ενεργή δυναμική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο οργανισμός.
ΕΝΕΡΓΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ
Σε ενεργή δυναμική κατάσταση βρίσκεται ένα στοιχείο, όταν η θερμοκρασία του είναι διάφορη της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος στο οποίο υπάρχει και η διαφορά αυτή διατηρείται λόγω ύπαρξης εσωτερικής ή εξωτερικής πηγής συνεχούς παροχής θετικής ή αρνητικής ενέργειας.
Αυτή διακρίνεται σε α) θετική ενεργή δυναμική κατάσταση και β) σε αρνητική ενεργή δυναμική κατάσταση.
Σε θετική ενεργή δυναμική κατάσταση βρίσκεται ένα στοιχείο, όταν η θερμοκρασία του είναι μεγαλύτερη από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος στο οποίο υπάρχει.
Σε αρνητική ενεργή δυναμική κατάσταση βρίσκεται ένα στοιχείο, όταν η θερμοκρασία του είναι μικρότερη από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος στο οποίο υπάρχει.
Όταν τα υγρά και τα αέρια στοιχεία βρίσκονται σε ενεργή δυναμική κατάσταση, τίθενται σε συνεχή κίνηση π.χ. η γνωστή από την μηχανική των αυτοκινήτων αρχή, σύμφωνα με την οποία, τα ζεστά νερά κινούνται προς τα άνω , ενώ τα κρύα νερά κινούνται προς τα κάτω. Στην αρχή αυτή βασίζεται η λειτουργία των ψυγείων στους κινητήρες των αυτοκινήτων κ.λ.π. Επίσης στην φυσική αυτή αρχή οφείλεται και το γνωστό σε όλους μας φυσικό φαινόμενο του βρασμού των υγρών. Εμπειρικά όλοι γνωρίζουμε ότι όσο αυξάνουμε την φλόγα τόσο αυξάνεται και η κίνηση των υγρών. Από αυτό προκύπτει ότι, όσο μεγαλύτερη είναι η διαφορά της θερμοκρασίας των υγρών από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος στο οποίο υπάρχουν, τόσο η κίνηση αυτών είναι ταχύτερη και δυναμικότερη. Αυτό που μας ενδιαφέρει στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι, στην φυσική αυτή αρχή βασίζεται και η κυκλοφορία του αίματος στους ζωικούς οργανισμούς καθώς και η κυκλοφορία των υγρών στοιχείων στους φυτικούς οργανισμούς.
Είναι αυτονόητο και φυσικό επακόλουθο ότι, εφόσον τα στοιχεία έχουν θερμοκρασία μεγαλύτερη από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος στο οποίο υπάρχουν, η διαφορά της θερμοκρασίας τους από αυτή του περιβάλλοντος εξαρτάται και από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Εάν εναλλάσσεται η θερμοκρασία του περιβάλλοντος, εναλλάσσεται και η διαφορά της θερμοκρασίας των στοιχείων με αυτή του περιβάλλοντος.
Για τον λόγο αυτό, η ταχύτητα ροής των υγρών εξαρτάται και από τις εναλλαγές της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος, διότι, σε μια μείωση της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος, η διαφορά της θερμοκρασίας μεταξύ των υγρών στοιχείων και του περιβάλλοντος αυξάνεται, άρα αυξάνεται και η ταχύτητα ροής των υγρών, ενώ, σε μια αύξηση της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος, η διαφορά της θερμοκρασίας μεταξύ των υγρών στοιχείων και του περιβάλλοντος μειώνεται και κατά συνέπεια μειώνεται και η ταχύτητα ροής των υγρών.
Στις περιπτώσεις της αρνητικής δυναμικής κατάστασης, στις περιπτώσεις δηλαδή κατά τις οποίες τα υγρά στοιχεία έχουν θερμοκρασία μικρότερη από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος, παρουσιάζεται το ακριβώς αντίθετο φυσικό φαινόμενο.
Σε μια αύξηση δηλαδή της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος, αυξάνεται η διαφορά της θερμοκρασίας μεταξύ των υγρών στοιχείων και του περιβάλλοντος, άρα αυξάνεται και η ταχύτητα ροής των υγρών, ενώ σε μια μείωση της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος, μειώνεται η διαφορά της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος και των υγρών στοιχείων και κατά συνέπεια μειώνεται και η ταχύτητα ροής των υγρών.
Από τα προαναφερόμενα προκύπτει με απόλυτη σαφήνεια ότι, η ταχύτητα ροής των υγρών στοιχείων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Η οποιαδήποτε μεταβολή της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος, επηρεάζει αντίστοιχα και την ταχύτητα ροής των υγρών στοιχείων.
Από τον συνδυασμό των προαναφερομένων προκύπτει επίσης, ως φυσικό επακόλουθο της ροής των υγρών στοιχείων και το εξής φυσικό φαινόμενο, όταν αυτά έχουν θερμοκρασία διάφορη από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Αναφέρθηκε ότι, όταν τα υγρά στοιχεία έχουν θερμοκρασία μεγαλύτερη ή μικρότερη από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος, ρέουν. Εάν η θερμοκρασία τους είναι μεγαλύτερη από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος, ρέουν (κινούνται) απομακρυνόμενα από την πηγή ενέργειας. Εφόσον όμως απομακρυνθούν και αποβάλλουν την επί πλέον θερμοκρασία, λόγω απώλειας ενέργειας προς το περιβάλλον, ρέουν και πάλι προς την πηγή ενέργειας. Παραδείγματα αυτού του φυσικού φαινομένου είναι ο βρασμός των υγρών, η κυκλική κίνηση των αερίων στοιχείων στην ατμόσφαιρα κ.λ.π. Εάν όμως η θερμοκρασία του περιβάλλοντος ανέλθει και γίνει μεγαλύτερη από την θερμοκρασία των υγρών στοιχείων, τότε αυτά ακολουθούν αντίθετη κίνηση, δηλαδή κινούνται προς τα σημεία επαφής με το περιβάλλον και αφού αποκτήσουν την θερμοκρασία του περιβάλλοντος, στη συνέχεια κινούνται προς τα σημεία της μάζας τους τα οποία έχουν χαμηλότερη θερμοκρασία από τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Παραδείγματα αυτού του φυσικού φαινομένου είναι τα θαλάσσια ρεύματα, η κυκλική κίνηση των αερίων στοιχείων στην ατμόσφαιρα κ.λ.π. Κατά συνέπεια αλλάζει η φορά της κίνησης των υγρών και αερίων, δηλαδή τα υγρά και τα αέρια κινούνται αντίστροφα.
Άρα, η φορά κίνησης των υγρών και αερίων στοιχείων εξαρτάται από την θετική ή αρνητική διαφορά της θερμοκρασίας τους από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος, εάν δηλαδή η θερμοκρασία τους είναι ανώτερη ή κατώτερη από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος.
Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ
Όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο , η κυκλοφορία του αίματος βασίζεται στη φυσική αρχή της ενεργούς δυναμικής κατάστασης των υγρών στοιχείων , η οποία έχει ως αποτέλεσμα την θέση των υγρών σε κίνηση.
Επίσης αναφέρθηκε ότι, η κίνηση αυτή των υγρών στοιχείων είναι ταχύτερη και δυναμικότερη όσο η θερμοκρασία αυτών είναι μεγαλύτερη από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος, καθώς επίσης και ότι, αυτή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις μεταβολές της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος. Ακόμα ότι, η ταχύτητα κίνησης των υγρών στοιχείων είναι αντιστρόφως ανάλογη προς τις μεταβολές της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος, για τα υγρά στοιχεία που έχουν θερμοκρασία μεγαλύτερη από αυτή του περιβάλλοντος και ανάλογη προς τις μεταβολές της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος, για τα υγρά στοιχεία που έχουν θερμοκρασία μικρότερη από αυτή του περιβάλλοντος .
Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο στους ζωικούς οργανισμούς και επειδή η εσωτερική τους θερμοκρασία είναι διάφορη της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος, το αίμα βρίσκεται σε κίνηση ( ρέει ) .Όσο η διαφορά της θερμοκρασίας τους από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος είναι μεγαλύτερη, τόσο η ταχύτητα ροής του αίματος είναι μεγαλύτερη .
Το γεγονός αυτό προκαλεί τα εξής φαινόμενα στην κυκλοφορία του αίματος:
Η ροή του αίματος να είναι συνεχής , άσχετα εάν η καρδιά συστέλλεται και διαστέλλεται με διαλείψεις , διότι η ροή του αίματος οφείλεται στην διαφορά της θερμοκρασίας των οργανισμών από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Όσο μεγαλύτερη είναι η διαφορά της θερμοκρασίας των οργανισμών από την θερμοκρασία του περιβάλλοντος, τόσο μεγαλύτερη και δυναμικότερη είναι η ταχύτητα ροής (κίνησης) του αίματος.
Επειδή η ταχύτητα ροής του αίματος εξαρτάται από την διαφορά της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος από την θερμοκρασία των οργανισμών και από την διαφορά της εσωτερικής από την εξωτερική θερμοκρασία των οργανισμών, οι μεταβολές της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος συντελούν ώστε να επιταχύνεται ή επιβραδύνεται η ροή του αίματος, ανάλογα με το εάν συντελούν στην αύξηση ή μείωση της διαφοράς της εσωτερικής από την εξωτερική θερμοκρασία των οργανισμών. Ως αποτέλεσμα αυτής της επιτάχυνσης ή επιβράδυνσης της κίνησης (ροής) του αίματος είναι και η αύξηση ή μείωση των κτύπων της καρδιάς. Η επιτάχυνση ή επιβράδυνση αυτή παρατηρείται και διατηρείται μέχρις ότου ο οργανισμός προσαρμοσθεί στην νέα θερμοκρασία του περιβάλλοντος.
Όταν θέτουμε πάγο σε ορισμένα σημεία του σώματός μας μετά από τραυματισμό, η ταχύτητα ροής του αίματος στα σημεία αυτά αυξάνεται, διότι αυξάνεται η διαφορά της εσωτερικής από την εξωτερική θερμοκρασία στο συγκεκριμένο σημείο.
Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο επενεργούν και τα αερόλουτρα.
Το ντούζ επίσης συντελεί ώστε με την προσωρινή αύξηση της διαφοράς της εσωτερικής από την εξωτερική θερμοκρασία του οργανισμού να επιτευχθεί επιτάχυνση της ροής του αίματος, με αποτέλεσμα την συντομότερη αποκατάσταση της απολεσθείσας για διαφόρους λόγους ενέργειας του οργανισμού π.χ. κόπωση
Επίσης όταν με τον καύσωνα ο οργανισμός, λόγω της υψηλής θερμοκρασίας του περιβάλλοντος παράγει περιορισμένη ποσότητα ενέργειας, με αποτέλεσμα την ατονία του, το ντούζ τον εξαναγκάζει να τονώσει τις λειτουργίες του αυξάνοντας την ταχύτητα ροής του αίματος.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα μπάνια στην θάλασσα, με μια διαφορά όμως. Με το ντούζ έχουμε την ευχέρεια να χρησιμοποιούμε και ζεστό νερό. Έτσι τον χειμώνα, όταν η θερμοκρασία του περιβάλλοντος είναι χαμηλή, χρησιμοποιώντας ζεστό νερό, ο οργανισμός έχει την δυνατότητα μέσω του λεμφικού συστήματος να απορροφήσει ενέργεια από το ζεστό για να συμπληρώσει την απαιτούμενη για την ορθή λειτουργία των διαφόρων συστημάτων του. Γι΄ αυτό , μετά το ντούζ ή τα μπάνια στην θάλασσα, αισθανόμαστε χαλάρωση, ξεκούραση, αυξημένη ενέργεια(ζωντάνια).
Επίσης οι εντριβές με οινόπνευμα, έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της διαφοράς της εσωτερικής από την εξωτερική θερμοκρασία του οργανισμού, επειδή το οινόπνευμα απορροφά θερμότητα από την επιφάνεια του οργανισμού. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται αύξηση της ταχύτητας ροής του αίματος. Επί πλέον με τις μαλάξεις κατά τις εντριβές, επιτυγχάνεται επιτάχυνση της ταλάντωσης των κυττάρων και των ιστών και κατ΄ αυτόν τον τρόπο ακόμη περισσότερο επιτάχυνση της ροής του αίματος, που έχει σαν αποτέλεσμα την συντομότερη μεταφορά θρεπτικών συστατικών και ενέργειας στα διάφορα μέρη του σώματος, απαραιτήτων για την αποκατάσταση των πληγέντων κυττάρων.
9) Με την αεροθεραπεία επίσης επιτυγχάνονται τα ίδια αποτελέσματα που
επιτυγχάνονται με το ντουζ ή τα μπάνια στην θάλασσα, για τους προαναφερόμενους στο ντουζ και στα μπάνια λόγους.
Λ Ε Μ Φ Ι Κ Ο Σ Υ Σ Τ Η Μ Α
Βέβαια εύκολα θα μπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος ότι, εάν ισχύουν τα όσα παραπάνω αναφέρθηκαν, τότε οι κτύποι της καρδιάς θα άλλαζαν τόσο σύντομα και τόσο απότομα και μάλιστα επικίνδυνα για την σωστή λειτουργία του οργανισμού. Επί πλέον στο φυσικό περιβάλλον η θερμοκρασία μεταβάλλεται τόσο συχνά, ώστε ο οργανισμός θα ήταν αδύνατον να λειτουργήσει φυσιολογικά και μάλιστα δυναμικά, ανταποκρινόμενος στις ανάγκες λειτουργίας των διαφόρων συστημάτων του. Ειδικότερα με τους καύσωνες κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, όταν η θερμοκρασία του περιβάλλοντος είναι ίδια με την εσωτερική θερμοκρασία του οργανισμού, αν όχι και υψηλότερη, τότε στον οργανισμό η κυκλοφορία του αίματος θα πρέπει να είναι πολύ άτονη και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν η θερμοκρασία του περιβάλλοντος είναι υψηλότερη από την εσωτερική θερμοκρασία του οργανισμού, φυσιολογικά η ροή του αίματος θα έπρεπε να είναι αντίστροφη, δηλαδή να είχε αντίθετη φορά. Θα έπρεπε να εμφανίζονται συνεχείς υποτάσεις και μάλιστα κάτω από τα φυσιολογικά όρια (ζαλάδες, αναισθησίες), αλλά και σε πολλές περιπτώσεις ροή του αίματος κατά την αντίθετη φορά.
Για την σωστή λειτουργία του οργανισμού, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η κατά το δυνατόν διατήρηση σταθερής της διαφοράς της εσωτερικής από την εξωτερική θερμοκρασία του. Όπως όμως προαναφέρθηκε, φυσιολογικά, τακτικά λόγω των συνεχών μεταβολών των καιρικών συνθηκών και κατά συνέπεια και της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος, συνήθης θα ήταν η ανεπάρκεια, η παύση ροής του αίματος και σε περίπτωση υψηλής θερμοκρασίας, η ανάστροφη ροή του αίματος. Αυτόν ακριβώς τον προορισμό έχει το λεμφικό σύστημα.
Το λεμφικό σύστημα, που η λειτουργία του θα μπορούσε να παρομοιασθεί με την λειτουργία του γνωστού μας από την ηλεκτρολογία και την ηλεκτρονική διόδου, έχει ως σκοπό την διατήρηση κατά το δυνατόν σταθερής της διαφοράς της εσωτερικής από την εξωτερική θερμοκρασία του οργανισμού. Επιτρέπει δηλαδή την διέλευση μόνον προς το εσωτερικό του οργανισμού της θερμοκρασίας της εξωτερικής επιφάνειάς του, είτε αυτή αυξάνεται λόγω αυξημένων καύσεων του οργανισμού, είτε αυξάνεται λόγω αυξημένης θερμοκρασίας του περιβάλλοντος. Αυτό το επιτυγχάνει με τους λεμφαδένες, τους αδένες δηλαδή που βρίσκονται φυσιολογικά σε πολλά σημεία και κυρίως στους βουβώνες (στην ρίζα δηλαδή των μηρών μπροστά), στις μασχάλες, στην κοιλιά και στον θώρακα. Εύκολα δηλαδή διακρίνει κάποιος ότι, οι λεμφαδένες βρίσκονται σε συγκεκριμένα σημεία του οργανισμού, ούτως ώστε, να μπορούν να ελέγχουν τις μεταβολές της εσωτερικής και της εξωτερικής θερμοκρασίας και να αποκαθιστούν στα φυσιολογικά επίπεδα την διαφορά της. Οι λεμφαδένες λειτουργούν ως αισθητήρες. Εάν δεν υπήρχε το λεμφικό σύστημα, ο οργανισμός θα δοκιμαζόταν συνεχώς από υποτάσεις ή υπερτάσεις, ανάλογα με τις μεταβολές της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος, εάν βέβαια άντεχε. Σε πολλές περιπτώσεις η ροή του αίματος θα έπαυε και κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, όταν επικρατούν υψηλές θερμοκρασίες στο περιβάλλον και είναι ανώτερες από την εσωτερική θερμοκρασία των οργανισμών, η φορά ροής του αίματος θα ήταν ανάστροφη.
Α Ν Α Π Ν Ε Υ Σ Τ Ι Κ Ο Σ Υ Σ Τ Η Μ Α
Κατά την επικρατήσασα άποψη στην ιατρική επιστήμη, το αναπνευστικό σύστημα αποτελείται από το στόμα, την μύτη, με τα οποία αναπνέουμε (εισπνέουμε και εκπνέουμε), τον λάρυγγα, την τραχεία, τους βρόγχους, έναν αριστερό και ένα δεξιό και τους πνεύμονες, δεξιό και αριστερό επίσης.
Πιστεύεται επίσης ότι, η αναπνοή από την μύτη είναι προτιμότερη. Στον πρώτο χρόνο -που λέγεται αναπνοή- ο εξωτερικός αέρας διεισδύει στις αναπνευστικές οδούς. Αν περάσει από την μύτη ζεσταίνεται, γιατί ο βλεννογόνος της ρινικής κοιλότητας είναι πλούσιος σε τριχοειδή αγγεία. Ακόμη, ένα σύστημα μικρού τριχώματος λειτουργεί σαν φίλτρο και καθαρίζει τον αέρα από ακαθαρσίες και μικρόβια. Αν η αναπνοή γίνει από το στόμα, ο αέρας που διοχετεύεται στον οργανισμό, διατηρεί την εξωτερική θερμοκρασία και μπορεί να κρυώσει τους πνεύμονες. Ακόμη, τραβάει μαζί του σκόνες και διάφορα μικρόβια.
Ο μηχανισμός δε της αναπνοής έχει ως εξής:
Η θωρακική κοιλότητα μπαίνει σε κίνηση από τους λεγόμενους αναπνευστικούς μύες. Διαστέλλεται και ρουφά αέρα μέσα στους πνεύμονες, που εφαρμόζουν επάνω της (εισπνοή). Ύστερα έρχεται πάλι στην αρχική της θέση και ο αέρας αποβάλλεται από τους πνεύμονες (εκπνοή).
Επίσης, η αναπνοή είναι μια αντανακλαστική (μη συνειδητή ενέργεια). Ένα εισπνευστικό κέντρο στο μυελό του εγκεφάλου στέλνει ερεθίσματα στο διάφραγμα και σε μια κατηγορία πλευρικών μυών, εξαναγκάζοντας αυτά να συσταλθούν. Η εισπνοή γίνεται. Όταν οι πνεύμονες είναι τελείως διασταλμένοι, τα νερά στο βρογχικό δένδρο στέλνουν ερεθίσματα σε ένα εκπνευστικό κέντρο στον μυελό. Το εκπνευστικό κέντρο εξουδετερώνει τότε το εισπνευστικό κέντρο έτσι που να σταματήσει την εισπνοή και επίσης στέλνει ερεθίσματα σε μία δεύτερη κατηγορία πλευρικών μυών, εξαναγκάζοντας το κλουβί των πλευρών να συσταλθεί. Η εκπνοή επακολουθεί. Κατά την άσκηση, η πίεση του αίματος αυξάνεται και το οξυγόνο χρησιμοποιείται σε μεγαλύτερες ποσότητες. Στην αρτηρία της καρωτίδας ( και μέσα στην καρδιά ) είναι τοποθετημένοι αισθητικοί δέκτες, που αντιλαμβάνονται την αυξημένη πίεση και το οξυγόνο ελαττώνεται τότε προς αντιστάθμιση. Ερεθίσματα στέλνονται προς ένα εισπνευστικό κέντρο, με την εντολή να αυξήσει τον αριθμό και το βάθος των εισπνοών.
Δεν εξηγεί όμως η ιατρική επιστήμη τα εξής:
Εφ΄ όσον η αναπνοή είναι μια αντανακλαστική (μη συνειδητή) ενέργεια και η θωρακική κοιλότητα τίθεται σε κίνηση από τους λεγόμενους αναπνευστικούς μύες, οι οποίοι λαμβάνουν εντολή από το εισπνευστικό και το εκπνευστικό κέντρο του μυελού του εγκεφάλου, γιατί και πώς:
Σε κατάσταση αφασίας συνεχίζει και λειτουργεί το αναπνευστικό σύστημα;
Η αναπνευστική ικανότητα κυμαίνεται ανάλογα με τα άτομα;
Επηρεάζεται από την ειδική και γενικά από την γυμναστική;
Έχουμε την δυνατότητα να παύσουμε για κάποιο χρονικό διάστημα την αναπνοή;
Έχουμε την δυνατότητα πριν από μια δυναμική κίνηση να πάρουμε βαθιά ανάσα, ούτως ώστε να εκτελέσουμε την κίνηση με γρήγορο ρυθμό;
Όταν είμαστε σε κατάσταση ακινησίας και εφ΄ όσον το επιθυμούμε, έχουμε την δυνατότητα να επιταχύνουμε ή να επιβραδύνουμε τον αριθμό των αναπνοών;
Οι ρινικές κόγχες είναι τρεις όπως και οι αύλακες;
Πώς λοιπόν εκτελούν συσταλτικές και διασταλτικές κινήσεις οι πνεύμονες;
Όπως έχει προαναφερθεί στο κυκλοφοριακό σύστημα, ο οργανισμός, λόγω των καύσεών του, βρίσκεται σε ενεργή δυναμική κατάσταση και εφόσον έχει εσωτερική θερμοκρασία υψηλότερη από την εξωτερική του, σε θετική ενεργή δυναμική κατάσταση. Οι συσταλτικές δε και διασταλτικές κινήσεις (παλμικές κινήσεις) των πνευμόνων του οφείλονται στην κατωτέρω φυσική αρχή.
Όταν ένα σώμα ή στοιχείο βρίσκεται σε ενεργή δυναμική κατάσταση και από οποιασδήποτε αιτία είναι σε σταθερή θέση, τότε αυτό συστέλλεται και διαστέλλεται αλληλοδιαδόχως (πάλλεται).
Όλοι οι ζώντες οργανισμοί βρίσκονται σε ενεργή δυναμική κατάσταση, επειδή έχουν την δυνατότητα να προβαίνουν σε καύσεις.
Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό σημαίνει ότι τα κύτταρά τους πάλλονται (συστέλλονται και διαστέλλονται αλληλοδιαδόχως), οι ιστοί πάλλονται συντονισμένα σαν σύνολο οργάνων, οι αρτηρίες, οι φλέβες και τα διάφορα όργανά τους επίσης συντονισμένα σαν σύνολο οργάνων. Έτσι και οι πνεύμονες, σαν σύνολο κυττάρων και ιστών, πάλλονται συντονισμένα, συστέλλονται και διαστέλλονται δηλαδή αλληλοδιαδόχως (φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν εναλλάξ ).
Οι πνεύμονες, όπως και η καρδιά, λόγω ιδιαιτεροτήτων, πάλλονται ταχύτατα (ταχύτερα έναντι των άλλων οργάνων του οργανισμού) και εκτελούν ευρείες παλμικές κινήσεις. Η καρδιά εξαιτίας της διέλευσης μέσω αυτής του αίματος και οι πνεύμονες εξαιτίας της διέλευσης μέσω αυτών του αίματος και της εισόδου και εξόδου αέρος από και προς το φυσικό περιβάλλον.
Επειδή οι ταχύτερες και περισσότερο ευρείες παλμικές κινήσεις της καρδιάς, των φλεβών, των αρτηριών και των πνευμόνων έναντι των άλλων, οργάνων οφείλονται και στην διέλευση του αίματος μέσω αυτών, για τον λόγο αυτό η δυναμικότητα των παλμικών κινήσεων της καρδιάς επηρεάζεται και από την δυναμικότητα των παλμικών κινήσεων των πνευμόνων, των φλεβών και των αρτηριών και αντίστροφα.
Η δυναμικότητα όμως των παλμικών κινήσεων των πνευμόνων επηρεάζεται και από έναν άλλο σπουδαίο παράγοντα. Τον εισερχόμενο σ΄ αυτούς από το φυσικό περιβάλλον αέρα μέσω της αναπνευστικής οδού.
Τι σημαίνει αυτό;
Όταν σε ένα σώμα, ευρισκόμενο σε ενεργή δυναμική κατάσταση, σαρώσουμε την επιφάνειά του με αέρα ή εισάγουμε μέσα σ΄ αυτό αέρα με θερμοκρασία μικρότερη από αυτήν του σώματος, τότε οι παλμικές κινήσεις τις οποίες εκτελεί, γίνονται δυναμικότερες και πιο ευρείες, εξαρτώμενες από την διαφορά της θερμοκρασίας του εισερχόμενου αέρα από την θερμοκρασία του σώματος. Όσο μεγαλύτερη είναι η διαφορά της θερμοκρασίας, τόσο δυναμικότερες και πιο ευρείες είναι οι παλμικές κινήσεις (συστολές- διαστολές). Αυτό ισχύει εφ΄ όσον ο οργανισμός έχει την δυνατότητα να αναπληρώνει την απώλεια της ενέργειας των πνευμόνων. Εάν δεν έχει την δυνατότητα ο οργανισμός να αναπληρώνει την απώλεια της ενέργειας των πνευμόνων, τότε προκύπτει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή οι συστολές-διαστολές ατονούν και δεν έχουν μεγάλο εύρος και κατά συνέπεια η συνολική ποσότητα του αέρα που λαμβάνει ο οργανισμός από το φυσικό περιβάλλον να περιορίζεται και να μην καλύπτει τις ανάγκες του.
Για τον λόγο αυτό, ο οργανισμός, προκειμένου να αποφύγει αυτού του είδους περιπλοκές, χρειάζεται ένα σύστημα ελεγχόμενης ροής του εισερχόμενου στους πνεύμονες αέρα από το φυσικό περιβάλλον, η θερμοκρασία του οποίου μεταβάλλεται συνεχώς. Αυτό το σύστημα το αποτελούν η μύτη με τις ρινικές κόγχες και οι πολύποδες (κρεατάκια).
Έτσι λοιπόν, όταν στο φυσικό περιβάλλον η θερμοκρασία είναι κανονική ή υψηλή και ο φυσικός αέρας που εισέρχεται στους πνεύμονες χρειάζεται μικρή μόνον προθέρμανση, ή και δεν χρειάζεται καθόλου, διέρχεται από τον κάτω αύλακα. Κατά την έξοδό του οι πολύποδες κλείνουν τον κάτω αύλακα εξαιτίας της πίεσης του εξερχόμενου από τους πνεύμονες αέρα και ο αέρας αναγκαστικά εξέρχεται από τον μέσο αύλακα. Όταν όμως στο φυσικό περιβάλλον επικρατούν χαμηλές θερμοκρασίες, τότε ο εισερχόμενος στους πνεύμονες αέρας χρειάζεται μεγαλύτερη προθέρμανση και γι΄ αυτό διέρχεται από τον μέσο αύλακα, όπου και προθερμαίνεται. Κατά την έξοδό του οι πολύποδες κλείνουν τον μέσο αύλακα, λόγω πίεσης του εξερχόμενου αέρα και αναγκάζεται αυτός να εξέλθει από τον άνω αύλακα.
Πώς επιτυγχάνεται αυτό;
Είχε προαναφερθεί πως, όταν ένα σώμα βρίσκεται σε ενεργή δυναμική κατάσταση, τότε αυτό διαστέλλεται και συστέλλεται αλληλοδιαδόχως και συνεχώς (βρίσκεται σε συνεχή ρυθμική κίνηση).
Εκτός της καρδιάς, των αρτηριών, των φλεβών και των πνευμόνων, των οποίων οι συστολές και διαστολές είναι ταχείες και έχουν μεγάλο εύρος, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, των μυών ή των ιστών οι συστολές και οι διαστολές δεν είναι ορατές, είναι βραδείες και με μικρό εύρος.
Αυτό συμβαίνει και με τις ρινικές κόγχες και τους πολύποδες. Οι συστολές αυτών είναι βραδείες και με μικρή δυναμικότητα. Με την σάρωσή τους από τον εισερχόμενο στους πνεύμονες αέρα από το φυσικό περιβάλλον, αυξάνεται η δυναμικότητα και το εύρος των συστολών και διαστολών τους. Επειδή όμως είναι περιορισμένος ο χώρος των ρινικών αυλάκων και η σάρωση των ρινικών κογχών με αέρα από το φυσικό περιβάλλον επιφέρει απώλεια στην θερμοκρασία τους, αυτές διαστέλλονται και όταν η θερμοκρασία του περιβάλλοντος είναι χαμηλή, κλείνουν τον κάτω αύλακα. Για τον λόγο αυτό, ο εισπνεόμενος αέρας αναγκάζεται να διέλθει μέσω του μέσου αύλακα. Εισερχόμενος από τον μέσο αύλακα, ο οποίος είναι και στενότερος, προσκρούει με δύναμη στα τοιχώματά του και κατ΄ αυτόν τον τρόπο προθερμαίνεται περισσότερο απ΄ ότι διερχόμενος από τον κάτω αύλακα, του οποίου το εύρος είναι μεγαλύτερο και χωρίς να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την θερμοκρασία της στοματικής κοιλότητας.
Όταν η θερμοκρασία του οργανισμού αυξηθεί ή αυξηθεί η θερμοκρασία του περιβάλλοντος, τότε και πάλι ανοίγει ο κάτω αύλακας και ο εισπνεόμενος αέρας διέρχεται και πάλι από τον κάτω αύλακα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, οι μεταβολές των καιρικών συνθηκών και της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος έχουν ως άμεσο αποτέλεσμα την αυξομείωση του όγκου στις ρινικές κόγχες, στα κρεατάκια και στις αμυγδαλές, όταν η αναπνοή γίνεται από το στόμα. Η αυξομείωση αυτή του όγκου στις ρινικές κόγχες, στα κρεατάκια και στις αμυγδαλές, παρέχει την δυνατότητα στον οργανισμό να προσαρμόζεται στις μεταβολές της θερμοκρασίας και των καιρικών συνθηκών του περιβάλλοντος, χωρίς σοβαρές συνέπειες στην υγεία του.
Τα κρεατάκια έχουν ως αποκλειστικό σκοπό να μην επιτρέπουν στον εισερχόμενο στον οργανισμό αέρα, κατά την έξοδό του να εξέρχεται από τον ίδιο αύλακα. Εάν η εισπνοή και η εκπνοή γινόταν από την ίδια οδό, τότε η οδός αυτή, ψυχόμενη από την είσοδο του ψυχρού αέρα στους πνεύμονες και ταυτόχρονα θερμαινόμενη κατά την έξοδό του, δεν θα μπορούσε να προσαρμόζεται στις μεταβολές των καιρικών συνθηκών και της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος άμεσα και θα είχε σαν αποτέλεσμα την πρόκληση διαφόρων παθήσεων στις αναπνευστικές οδούς και στους πνεύμονες. Με την λειτουργία αυτή της αναπνευστικής οδού, ο εισπνεόμενος αέρας έχει κατά το δυνατόν σταθερή θερμοκρασία, η οποία είναι απαραίτητος παράγοντας για την σωστή λειτουργία του οργανισμού.
Η μηχανική των αυτοκινήτων έχει επιλύσει το πρόβλημα αυτό για τις μηχανές εσωτερικής καύσης, είτε με την χρήση ειδικού μοχλού, είτε με την τοποθέτηση ειδικού τσοκ. Επειδή κατά την διάρκεια του χειμώνα η θερμοκρασία του περιβάλλοντος κυμαίνεται σε χαμηλά επίπεδα και για την σωστή λειτουργία των μηχανών εσωτερικής καύσης απαιτείται η προθέρμανση του εισερχόμενου προς καύση ατμοσφαιρικού αέρα, τοποθετείται χειροκίνητος μοχλός με δύο θέσεις, μία για τον χειμώνα, η οποία αποβλέπει στην προθέρμανση του ατμοσφαιρικού αέρα πριν από την είσοδό του στην μηχανή προς καύση και μία για το καλοκαίρι, η οποία επιτρέπει την ελεύθερη είσοδο του εισερχόμενου προς καύση ατμοσφαιρικού αέρα, ή τοποθετείται ειδικό τσοκ, το οποίο εναλλάσσει τις θέσεις του μοχλού αυτόματα, ανάλογα με την θερμοκρασία του εισερχόμενου προς καύση στη μηχανή ατμοσφαιρικού αέρα.
Αυτή είναι η λειτουργία του αναπνευστικού συστήματος, όταν ο οργανισμός λειτουργεί υπό ομαλές συνθήκες. Ο οργανισμός όμως, πέραν της ομαλής λειτουργίας του, έχει την δυνατότητα σε εξαιρετικές περιπτώσεις να λειτουργεί και με γρήγορους ρυθμούς. Τότε, η αναπνοή μέσω ρινικής κοιλότητας όχι μόνον δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του, αλλά και θα τον οδηγούσε στον πνιγμό του. Στις περιπτώσεις αυτές, τις επί πλέον ανάγκες του τις καλύπτει με την αναπνοή και δια της στοματικής κοιλότητας. Φυσιολογικά μόνο σε αυτές τις περιπτώσεις επιτρέπεται η αναπνοή δια της στοματικής κοιλότητας, καθώς και όταν εξαιτίας διαφόρων λοιμώξεων είναι αδύνατη η αναπνοή μέσω της ρινικής κοιλότητας.
Π Ε Π Τ Ι Κ Ο Σ Υ Σ Τ Η Μ Α
Ως γνωστόν το πεπτικό σύστημα αποτελείται από το στόμα, τον φάρυγγα, τον οισοφάγο, το στομάχι, το λεπτό έντερο και το παχύ έντερο.
Στο στόμα οι τροφές μασώνται και στη συνέχεια αφού περάσουν από τον οισοφάγο, φθάνουν στο στομάχι, όπου αρχίζει η πέψη. Ύστερα περνάνε στο λεπτό έντερο, όπου η πέψη συμπληρώνεται και ακολουθεί η απορρόφηση των χρήσιμων συστατικών των τροφών. Στο παχύ έντερο περνάνε τα άχρηστα για τον οργανισμό υπολείμματα των τροφών, τα οποία βγαίνουν από το κατώτερο μέρος του ως κόπρανα.
Αυτό που προβληματίζει σήμερα την ιατρική επιστήμη, όσον αφορά το πεπτικό σύστημα, είναι οι διάφορες παθήσεις του στομάχου. Παρά το γεγονός ότι η πορεία της ιατρικής επιστήμης στην θεραπεία των παθήσεων του πεπτικού συστήματος είναι επιτυχής, εντούτοις παραμένει άλυτο το πρόβλημα της οριστικής αντιμετώπισης των παθήσεων του στομάχου και των λοιπών οργάνων του πεπτικού συστήματος.
Έτσι σήμερα η ιατρική επιστήμη μας προτρέπει:
Να τρώμε σε κανονικές ώρες, ήρεμα και αργά και ποτέ βιαστικά, αρπαχτά και ακανόνιστα.
Να φροντίζουμε τα δόντια μας και να μασάμε καλά.
Να ξαπλώνουμε πάντοτε μετά το φαγητό.
Να προτιμάμε τα ψητά και τα βραστά φαγητά και να αποφεύγουμε τα τηγανητά, γιαχνιά και τσιγαριστά.
Να μην καπνίζουμε πολύ, να μην βάζουμε πολύ αλάτι στο φαγητό μας, να μην πίνουμε οινοπνευματώδη.
Να μην πίνουμε πολλά νερά και να αποφεύγουμε τις σούπες και τους ζωμούς γενικά.
Να μην τρώμε τα φαγητά μας πολύ κρύα ή πολύ ζεστά.
Γενικά τα τηγανητά δεν μας ωφελούν.
Λίγο πολύ, κατά την ιατρική επιστήμη, οι παθήσεις του στομάχου και η δυσκοιλιότητα οφείλονται στο γεγονός ότι ο πάσχων είναι άτσαλος στο φαγητό του, δεν τρώει τις κανονικές ώρες, τρώει στο πόδι ή στα πεταχτά, δεν ξεκουράζεται μετά το φαγητό, πολλές φορές έχει δόντια χαλασμένα, είναι άνθρωπος με πολλές σκοτούρες και πολλές φροντίδες κοινωνικές, οικονομικές ή πνευματικές. Επίσης σαν βασικές αιτίες καταγράφονται η κακή διατροφή, κακή και στην ποιότητα και στην ποσότητα και στον τρόπο του φαγητού, αλκοολισμός, συνεχείς στεναχώριες ή σκοτούρες ή πνευματική έντονη απασχόληση, κακά δόντια, νευρική προδιάθεση.
Οι στομαχικοί όμως, δεν απαντώνται μόνον στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ούτε σε ορισμένα μόνον επαγγέλματα, απεναντίας απαντώνται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και σε όλα τα επαγγέλματα. Εάν οι αιτίες του στομάχου ήταν οι προαναφερόμενες, τότε ορισμένα κοινωνικά στρώματα με οικονομική άνεση και ορισμένες κατηγορίες επαγγελμάτων θα έπρεπε να είναι απρόσβλητες από τις παθήσεις του στομάχου και της δυσκοιλιότητας. Και όμως, πολύ καλά γνωρίζουμε όλοι μας, ότι αυτό δεν συμβαίνει, αν και η πλειοψηφία σήμερα έχει την οικονομική δυνατότητα να προμηθευθεί και να εξασφαλίσει μια σωστή και μάλιστα πλούσια διατροφή. Όσο για τις στεναχώριες ή σκοτούρες, αυτές στην σημερινή εποχή, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η ζωή, συναντώνται σε όλους σχεδόν τους ανθρώπους εκτός από τους απαθείς, οι οποίοι αποτελούν μια πολύ μικρή μειοψηφία και όμως δεν όλοι στομαχικοί.
Γι’ αυτό το ερώτημα θα πρέπει να αντιστραφεί.
Οι παθήσεις του στομάχου συνεπώς δεν οφείλονται στην κακή διατροφή, κακή και στην ποιότητα και στον τρόπο του φαγητού, στις συνεχείς στεναχώριες ή σκοτούρες, ή στην έντονη πνευματική απασχόληση ή στα κακά δόντια, ή στην νευρική προδιάθεση, αλλά στην εσφαλμένη έκκριση των διαφόρων οξέων και ενζύμων του στομάχου, τα οποία επιδρούν στις τροφές και τις κάνουν πολτό και τις διασπούν.
Οι ουσίες που εκκρίνει το στομάχι είναι:
Το υδροχλωρικό οξύ, η πεψίνη, η πυτία και η λιπάση. Τα δύο πρώτα πέπτουν (χωνεύουν) τα λευκώματα (κρέας, γάλα και παράγωγα αυτού κ.λ.π.), η πυτία πήζει το γάλα και η λιπάση χωνεύει τα λίπη και τα κάνει γλυκερίνη και λιπαρά οξέα. Η εσφαλμένη έκκριση των ουσιών αυτών επιφέρει τις διάφορες παθήσεις στο στομάχι και έχει ως αποτέλεσμα την δυσκοιλιότητα.
Από την περιγραφή των συμπτωμάτων, οι παθήσεις του στομάχου κατατάσσονται σε δύο κατηγορίες, ανάλογα με το εάν επιφέρουν υπερχλωρυδρία ή υποχλωρυδρία, χωρίς να αναφέρεται άλλη διάκριση ή κατάταξη, εάν δηλαδή επιφέρουν υπέρ πεψίνη ή πυτία ή λιπάση.
Εδώ βέβαια η πρόταση θα πρέπει να αντιστραφεί, διότι δεν επιφέρουν οι παθήσεις του στομάχου υπερχλωρυδρία ή υποχλωρυδρία, αλλά η υπερχλωρυδρία ή η υπέρ πεψίνη ή πυτία ή λιπάση και η υποχλωρυδρία ή η υπό πεψίνη ή πυτία ή λιπάση επιφέρουν και είναι οι βασικές αιτίες των παθήσεων του στομάχου.
Ο στομαχικός δεν προκύπτει έτσι ξαφνικά όταν συμπληρώνει τα 25-30 έτη της ηλικίας του. Ο στομαχικός ξεκινά από τα πρώτα βήματα της ζωής του, διότι, όπως προαναφέρθηκε, οι παθήσεις του στομάχου οφείλονται στην εσφαλμένη έκκριση των ουσιών του στομάχου. Ήδη, από τα πρώτα του βήματα, παρακολουθούμε τις προτιμήσεις του προς ορισμένα φαγητά και αποστροφή προς άλλα, τα οποία είναι στις προτιμήσεις των άλλων. Παρακολουθούμε και διαπιστώνουμε ότι παρουσιάζει τακτικά κοιλόπονους, αμυγδαλίτιδες, είναι ευπρόσβλητος στις διάφορες επιδημίες γρίπης, παρουσιάζει δυσκοιλιότητα ή ευκοίλια. Αργότερα με την ενηλικίωσή του και όταν επιφορτισθεί και με επαγγελματικές υποχρεώσεις καθώς και με κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, η κατάσταση επιβαρύνεται, η υγιεινή του κατάσταση επιδεινώνεται και καταλήγει στα έλκη του στομάχου.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ιατρική επιστήμη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις παθήσεις του στομάχου ριζικά, διότι οι παθήσεις αυτές οφείλονται στην εσφαλμένη έκκριση των ουσιών του στομάχου και όχι στον τρόπο διαβίωσης του ασθενούς.
Α Υ Τ Ο Ν Ο Μ Ι Α Λ Ε Ι Τ Ο Υ Ρ Γ Ι Α Σ
Τ Ω Ν Σ Υ Σ Τ Η Μ Α Τ Ω Ν
Είχε προαναφερθεί στην λειτουργία του κυκλοφοριακού συστήματος ότι, το κυκλοφοριακό σύστημα λειτουργεί αυτόνομα και ότι, η λειτουργία του οφείλεται στο γεγονός ότι, ο οργανισμός βρίσκεται σε ενεργή δυναμική κατάσταση.
Η αυτονομία όμως του κυκλοφοριακού συστήματος επιτυγχάνεται, μόνον εφ΄ όσον λειτουργούν αυτόνομα το αναπνευστικό σύστημα και το πεπτικό σύστημα.
Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί το εξής. Η αυτονομία λειτουργίας τους δεν σημαίνει ότι η λειτουργία του ενός συστήματος δεν επηρεάζει την λειτουργία των άλλων . Απεναντίας μάλιστα η λειτουργία του ενός συστήματος εξαρτάται από τον τρόπο λειτουργίας των άλλων συστημάτων.
Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα ήταν δυνατή η άμεση ισορροπία του οργανισμού στο φυσικό περιβάλλον και ο οποιοσδήποτε τραυματισμός του εγκεφάλου θα επέφερε τον θάνατο του οργανισμού. Εξάλλου θα ήταν άσκοπη η επιφόρτιση του εγκεφάλου με τον επί πλέον έλεγχο επιμέρους λειτουργιών των διαφόρων οργάνων του σώματος, ο οποιοσδήποτε δε ερεθισμός του λόγω συναισθημάτων ή οποιασδήποτε άλλης αιτίας, θα επέφερε ανωμαλίες στην λειτουργία των διαφόρων συστημάτων του οργανισμού και αυτό ακόμα το τέλος του. Κατά συνέπεια ο οργανισμός όχι μόνον δεν θα λειτουργούσε σωστά, αλλά θα ήταν αδύνατη και η ισορροπία του στο φυσικό περιβάλλον. Επίσης, η οποιαδήποτε ρύθμιση της κυκλοφορίας του αίματος μέσω του εγκεφάλου θα ήταν αδύνατη, διότι η κυκλοφορία θα επηρεαζόταν και από την αύξηση ή μείωση της θερμοκρασίας του σώματος λόγω ισορροπίας του οργανισμού στο φυσικό περιβάλλον και κατ΄ αυτόν τον τρόπο θα είχαμε συνεχείς αυξήσεις ή μειώσεις της ταχύτητας ροής του αίματος (ταχυκαρδίες ή βραδυκαρδίες). Εξάλλου μια ρύθμιση της κυκλοφορίας του αίματος μέσω εγκεφάλου και κατ΄ επέκταση και της λειτουργίας του πεπτικού συστήματος, θα είχε ως αποτέλεσμα μόνον την πολυπλοκότητα λειτουργίας των διαφόρων συστημάτων, χωρίς ουσιαστικά να κρίνεται αυτό απαραίτητο και επί πλέον την δημιουργία πρόσθετων προβλημάτων στην λειτουργία τους. Ο εγκέφαλος επεμβαίνει στην λειτουργία του πεπτικού συστήματος μόνον, όταν διαπιστωθεί δια των οργάνων του έλλειψη ορισμένων συστατικών του οργανισμού. Τότε λαμβάνοντας εντολή, δίνει με την σειρά του εντολή στα όργανα οράσεως, γεύσεως, αφής και μνήμης για ανεύρεση ανάλογης τροφής. Η μνήμη βάσει προηγούμενης καταγραφής των συστατικών κάθε τροφής, ανευρίσκει και επιλέγει τις πλέον κατάλληλες. Η όραση επιλέγει τον τόπο ανεύρεσής των, η γεύση ελέγχει την καταλληλότητα και ποιότητα αυτών και η αφή ελέγχει εάν είναι κατάλληλες προς κατανάλωση από τον οργανισμό.
Από τον συνδυασμό της αυτονομίας της λειτουργίας του πεπτικού συστήματος, των νοσημάτων του στομάχου και της δυσκοιλιότητας, προκύπτουν τα εξής:
Όταν ο οργανισμός πάσχει από υπερχλωρυδρία, κατευθύνεται προς ανεύρεση τροφών, οι οποίες περιέχουν λευκώματα. Η υπερχλωρυδρία όμως και η υπερκατανάλωση τροφών που περιέχουν λευκώματα, προκαλούν τα εξής:
Α) Η υπερχλωρυδρία εάν δεν απορροφηθεί εξολοκλήρου από τις τροφές που περιέχουν λευκώματα για την πέψη τους και πλεονάζει, προσβάλλει το τοίχωμα του στομάχου και προκαλεί γαστρίτιδα και δυσπεψία σε ελαφρές μορφές, όταν η πλεονάζουσα υπερχλωρυδρία είναι μικρής ποσότητας και έλκη, όταν η πλεονάζουσα υπερχλωρυδρία είναι μεγαλύτερης ποσότητας, δεδομένου ότι περιέχει οξύ.
Β) Ο οργανισμός παρουσιάζει αύξηση της θερμοκρασίας στην κοιλιακή χώρα από την λήψη αυξημένων ποσοτήτων τροφών με λευκώματα εξαιτίας της υπερχλωρυδρίας, διότι προσβαλλόμενες αυτές από την πεψίνη και το υδροχλωρικό οξύ εκλύουν θερμότητα. Αποτέλεσμα της έκλυσης της αυξημένης θερμοκρασίας είναι η αναζήτηση και λήψη υγρών από τον οργανισμό. Άρα ο οργανισμός αναγκάζεται και σε υπερκατανάλωση υγρών.
Γ) Ο οργανισμός εξαιτίας της υπερχλωρυδρίας παρουσιάζει δυσπεψία, η οποία προκαλεί αποστροφή προς τις τροφές που περιέχουν λίπη και η έλλειψη των οποίων έχει τα παρακάτω αποτελέσματα:
Ο οργανισμός να στερείται των απαραίτητων ποσοτήτων λιπών, με αποτέλεσμα, όταν οι τροφές μετά από παραμονή τους στο στομάχι από 2 – 5 ώρες φθάσουν στην περιοχή του λεπτού εντέρου (δωδεκαδακτύλου), να μην απορροφούν όλη την ποσότητα της εκχυνόμενης χολής που, ως γνωστόν, διασπά τα λίπη σε απλά λίπη, με αποτέλεσμα να πλεονάζει η χολή και ως περιέχουσα χολικά οξέα να δημιουργεί το έλκος του δωδεκαδακτύλου.
Ο οργανισμός να στερείται των απαραίτητων φυτικών τροφών, όπως χορταρικά και γενικά πράσινες σαλάτες, φρούτα γενικά, κομπόστες γενικά κ.λ.π., με αποτέλεσμα να παρουσιάζει και δυσκοιλιότητα.
Πέραν όλων των ανωτέρω όμως, το κυριότερο αποτέλεσμα της υπερχλωρυδρίας είναι να στερείται ο οργανισμός των απαραίτητων ποσοτήτων λιπών, τα οποία είναι απαραίτητα για την ισόρροπη ανάπτυξη του οργανισμού (ισόρροπες αναλογίες) και την αποθήκευση απ’ αυτόν μεγάλης ποσότητας ενέργειας, με την εναπόθεση αυτής στα λίπη.
Έτσι παρατηρούμε ότι, τα άτομα που παρουσιάζουν υπερχλωρυδρία, εμφανίζουν στην μικρή ηλικία συχνούς κοιλόπονους, είναι ευερέθιστα στις ιώσεις, αργότερα, κατά την ανάπτυξη και ανάλογα με τον βαθμό της υπερχλωρυδρίας, εμφανίζουν κίβρωση και μετά τα 25 – 30 και πάλι ανάλογα με τον βαθμό της υπερχλωρυδρίας, εμφανίζουν πέραν όλων των άλλων ευαισθησιών και έλκη του δωδεκαδακτύλου. Ο πόνος του έλκους του δωδεκαδακτύλου εμφανίζεται αφού περάσουν οι τροφές στον δωδεκαδάκτυλο και αρχίσει η έκκριση της χολής και του παγκρεατικού υγρού και γι΄ αυτόν τον ακριβώς τον λόγο εμφανίζεται 3, 4, 5 ώρες μετά το φαγητό, σε αντίθεση με τον πόνο που προέρχεται από το έλκος του πυλωρού και παρουσιάζεται πιο γρήγορα μετά το φαγητό. Κρυώνουν εύκολα και η κυκλοφορία του αίματος δεν είναι δυναμική, αλλά άτονη, αργότερα με την ενηλικίωση και επειδή δεν έχουν σωστή θερμοκρασία και δυναμική κυκλοφορία, συρρικνώνονται οι ιστοί τους και παρουσιάζουν προβλήματα τριβής των σπονδύλων. Επί πλέον παρουσιάζουν προβλήματα μέσης κίνησης κ.λ.π. (νευραλγίες, ισχυαλγίες, οσφυαλγίες).
Σε αντίθεση με την υπερχλωρυδρία, κατά την υποχλωρυδρία ο οργανισμός, λόγω αυξημένης λιπάσης, αναζητεί τροφές πλούσιες σε λίπη. Σε αυτήν την περίπτωση λόγω αυξημένης ποσότητας τροφών πλούσιων σε λίπη, η λιπάση, που χωνεύει τα λίπη και τα κάνει γλυκερίνη και λιπαρά οξέα, προβαίνει σε παραγωγή αυξημένης ποσότητας γλυκερίνης και λιπαρών οξέων, με αποτέλεσμα τα λιπαρά οξέα να πλεονάζουν και κατά συνέπεια να προσβάλουν τα τοιχώματα του στομάχου, προκαλώντας δυσπεψίες και σε βαρύτερες μορφές έλκος στο σώμα του στομάχου (έλκος του πυλωρού). Στην περίπτωση αυτή, ο πόνος του έλκους εμφανίζεται πιο γρήγορα μετά το φαγητό από ότι στην περίπτωση της υπερχλωρυδρίας, διότι η παραγωγή των οξέων αρχίζει αμέσως μετά την λήψη των τροφών. Ο οργανισμός λαμβάνει μεγάλες ποσότητες γλυκερίνης και λιπαρών οξέων, με αποτέλεσμα να έχει μεγάλη ποσότητα αποθηκευμένης ενέργειας.
Τα άτομα που πάσχουν από υποχλωρυδρία ή υπολιπάση δεν κρυώνουν εύκολα σε σχέση με τα άτομα που πάσχουν από υπερχλωρυδρία, δεν κουράζονται εύκολα, λόγω αυξημένης ενέργειας και αναπτύσσεται σ΄ αυτούς η λόρδωση. Αυτοί, λόγω αυξημένης αποθηκευμένης ενέργειας και λήψης μεγάλης ποσότητας γλυκερίνης και λιπαρών οξέων, έχουν τάσεις παχυσαρκίας, σε αντίθεση με τους πάσχοντες από υπερχλωρυδρία που έχουν τάσεις λιποσαρκίας.
Και στις δύο παραπάνω αναφερόμενες περιπτώσεις, επειδή ακριβώς ο οργανισμός δεν λαμβάνει (οι υπερχλωρυδρικοί λόγω υπερχλωρυδρίας αναζητούν τροφές πλούσιες σε λευκώματα, ενώ οι υποχλωρυδρικοί αναζητούν τροφές πλούσιες σε λίπη) εξισορροπημένη τροφή, καταφεύγει σε κατανάλωση ποσοτήτων νερού ή υγρών μεγαλυτέρων των απαιτουμένων. Επίσης, λόγω ευμετάβλητης θερμοκρασίας, παρουσιάζει πολλές εξυδρώσεις και εμφανίζει δυσκοιλιότητα. Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες μάλιστα η εργασία του απαιτεί ορθοστασία ή καθιστική ζωή, θα παρουσιάσει και φλεβίτιδα. Οι υπερχλωρυδρικοί, οι οποίοι λόγω του είδους των λαμβανομένων τροφών έχουν ατονότερη κυκλοφορία του αίματος, κατά την περίοδο της εφηβείας παρουσιάζουν και ακμή.
Από τις ανωτέρω όμως περιπτώσεις διαφέρει η περίπτωση της αχυλίας. Στην περίπτωση αυτή ο οργανισμός λόγω ελλάτωσης των γαστρικών υγρών χορταίνει εύκολα και γρήγορα, που έχει ως αποτέλεσμα να μην λαμβάνει τις απαραίτητες γι΄ αυτόν ποσότητες τροφών και ως εκ τούτου να έχει έλλειψη πολλών συστατικών. Επακόλουθο αυτών είναι να παρουσιάζει προβλήματα γενικότερα στην λειτουργία των διαφόρων συστημάτων του και ειδικότερα στην λειτουργία των διαφόρων οργάνων του.
Ρ Υ Θ Μ Ι Σ Τ Ι Κ Η Λ Ε Ι Τ Ο Υ Ρ Γ Ι Α Τ Ω Ν Α Δ Ε Ν Ω Ν
Όπως είχε προαναφερθεί, η λειτουργία του αναπνευστικού συστήματος είναι αυτόνομη, όπως και αυτή του κυκλοφοριακού συστήματος, πλην όμως η λειτουργία του ενός συστήματος επηρεάζει την λειτουργία και των υπολοίπων. Η ύπαρξη δηλαδή προβλήματος στην λειτουργία του ενός συστήματος προκαλεί άμεσα προβλήματα στην λειτουργία και των υπολοίπων. Όπως επίσης είχε προαναφερθεί, η λειτουργία του κυκλοφοριακού συστήματος οφείλεται στην ενεργή δυναμική κατάσταση, στην οποία βρίσκεται ο οργανισμός. Αποτέλεσμα επίσης της ενεργούς δυναμικής κατάστασης του οργανισμού είναι και οι συνεχείς και εναλλασσόμενες διασταλτικές και συσταλτικές ρυθμικές κινήσεις, τις οποίες εκτελούν τα κύτταρα και σαν σύνολο κυττάρων οι μύες και τα όργανα του οργανισμού και επί πλέον στο σύνολό του και ολόκληρος ο οργανισμός.
«Εδώ θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι, όταν ένα στοιχείο βρίσκεται σε ενεργή δυναμική κατάσταση, πλέον των άλλων, εκτελεί και ρυθμική παλμική κίνηση, δηλαδή συστέλλεται και διαστέλλεται συνεχώς και αλληλοδιαδόχως»
Όλα τα παραπάνω όμως συντελούνται μόνον, εφ΄ όσον ο οργανισμός εξαιτίας της ενεργούς δυναμικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται, είναι σε θέση να προβαίνει στην λήψη των απαραίτητων συστατικών για την αναπαραγωγή κυττάρων, την αντικατάσταση των φθαρέντων ουσιών και την καύση ουσιών προς διατήρηση της ενεργούς δυναμικής του κατάστασής. Η αναλογία όμως των συστατικών στον οργανισμό δεν είναι τυχαία και πρέπει για την σωστή λειτουργία του να διατηρείται σε σταθερή σχέση και ισορροπία προς το φυσικό περιβάλλον. Αυτόν τον ρόλο καλούνται να παίξουν ο θυρεοειδής αδένας, οι παραθυρεοειδείς, τα επινεφρίδια και η υπόφυση. Τα όργανα αυτά, πέραν της παραγωγής ορμονών, είναι και οι αισθητήρες του οργανισμού, είναι δηλαδή οι ελεγκτές και οι ρυθμιστές εξασφάλισης της ισόρροπης ύπαρξης όλων των συστατικών στοιχείων στον οργανισμό, για την αρμονική συνεργασία όλων των συστημάτων του και την εναρμόνιση της λειτουργίας του προς τις επικρατούσες συνθήκες του περιβάλλοντος (φυσικούς νόμους).
Μεταξύ αυτών ο σπουδαιότερος ενδοκρινής αδένας είναι η υπόφυση, μία βλάβη της οποίας επιφέρει σοβαρότατα πλήγματα στον οργανισμό και ανατρέπει την σωστή λειτουργία του. Κατά σειρά διέγερσής τους όμως και αρχής γενομένης από το σημείο εισόδου του ατμοσφαιρικού αέρα στον οργανισμό, η λειτουργία τους έχει ως εξής:
Θυρεοειδής αδένας.
Με την είσοδο του ατμοσφαιρικού αέρα στον οργανισμό και ανάλογα με την θερμοκρασία του, διεγείρεται ο θυρεοειδής αδένας και παράγει την θυρεοειδική ορμόνη ή θυροξίνη που ερεθίζει όλες τις λειτουργίες του οργανισμού. Στον εγκέφαλο αυξάνει την ταχύτητα της σκέψεως και στα άλλα όργανα, στομάχι, έντερο και λοιπούς αδένες δραστηριοποιεί τις λειτουργίες τους, με αποτέλεσμα, ως συνέπεια αυτών και την αύξηση των συστολών και διαστολών της καρδιάς.
Βέβαια, ο θυρεοειδής αδένας, ερεθιζόμενος από την είσοδο του ατμοσφαιρικού αέρα και για την ισορροπία του οργανισμού στο φυσικό περιβάλλον, παράγει την απαραίτητη ποσότητα της θυρεοειδικής ορμόνης ή θυροξίνης, για την δραστηριοποίηση των οργάνων και αδένων του οργανισμού, προκειμένου τα συστατικά του στοιχεία να βρίσκονται στην απαραίτητη αναλογία, για την ομαλή του λειτουργία και υγιή του ύπαρξή.
Όταν όμως τα συστατικά στοιχεία του οργανισμού βρίσκονται σε επάρκεια, τότε ο θυρεοειδής αδένας θα πρέπει να ελαττώσει την παραγόμενη ποσότητα θυροξίνης, δεδομένου ότι, η παραγόμενη συνεχώς ορισμένη ποσότητα θυροξίνης είναι απαραίτητη, καθόσον ο οργανισμός βρίσκεται σε συνεχή λειτουργία και κατά συνέπεια η κατανάλωση συστατικών στοιχείων είναι συνεχής. Η παραγωγή θυροξίνης είναι συνεχής, η παραγόμενη όμως ποσότητα μεταβάλλεται ανάλογα με τις μεταβολές των συνθηκών του φυσικού περιβάλλοντος, οι οποίες προκαλούν την μεταβολή της θέσης ισορροπίας του οργανισμού. Η μεταβολή της θέσης ισορροπίας του οργανισμού με την σειρά της, έχει ως αποτέλεσμα να μεταβάλλεται η αναλογία των συστατικών του στοιχείων, η οποία εξαρτάται και βρίσκεται πάντοτε σε συνάρτηση με το φυσικό περιβάλλον.
Εάν η αναλογία των συστατικών στοιχείων του οργανισμού είναι σε συνάρτηση με το φυσικό περιβάλλον, τότε η παραγόμενη ποσότητα της θυροξίνης ελαττώνεται. Σε αντίθετη περίπτωση θα έχουμε υπερπαραγωγή θυροξίνης, η οποία θα έχει ως συνέπεια την συνεχή υπερδιέγερση του οργανισμού, υπερπληρότητα συστατικών στοιχείων με αποτέλεσμα την πρόκληση παθολογικών καταστάσεων στον οργανισμό. Τον έλεγχο της ορθής αναλογίας των συστατικών στοιχείων του οργανισμού έχουν τα επινεφρίδια, τα οποία εκ της θέσεώς των επί των νεφρών ελέγχουν την αναλογία των συστατικών στοιχείων του αίματος.
Επινεφρίδια.
Τα επινεφρίδια ευρισκόμενα στον ανώτατο πόλο του νεφρού εκκρίνουν
την αδρεναλίνη και τα κορτικοειδή. Η αδρεναλίνη ρυθμίζει το πλάτος των αρτηριών και κατά συνέπεια και την πίεση του αίματος και τα κορτικοειδή, άλλα ρυθμίζουν την καύση των υδατανθράκων και παρουσιάζουν ενέργεια αντίθετη με την ενέργεια της ινσουλίνης και άλλα ενισχύουν την δράση των γεννητικών αδένων. Ο κύριος ρόλος των επινεφριδίων έγκειται στον έλεγχο των συστατικών στοιχείων του αίματος και δια της αδρεναλίνης και των κορτικοειδών, αναστολή της δραστηριότητας των οργάνων και των αδένων του οργανισμού που προέρχεται από την έκκριση αυξημένης ποσότητας θυροξίνης από τον θυρεοειδή, όταν τα συστατικά στοιχεία του οργανισμού στο αίμα βρίσκονται στην αναλογία που είναι απαραίτητη για την ομαλή λειτουργία του, σε συνάρτηση πάντοτε με τις επικρατούσες συνθήκες στο φυσικό περιβάλλον.
Προκειμένου όμως να επιτευχθεί ο σκοπός της πλήρους ισορροπίας του οργανισμού στο φυσικό περιβάλλον, για την ομαλή λειτουργία του, είναι απαραίτητος ο συντονισμός των αδένων και με το συμπαθητικό σύστημα, το οποίο ελέγχεται από την υπόφυση και επηρεάζεται από τις συνθήκες του φυσικού περιβάλλοντος. Αυτό επιτυγχάνεται με τους παραθυρεοειδείς αδένες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου