Η ελαφρότητα του Εγώ.

Του Βύρωνα Ψαρρά, φοιτητή Σχόλια

Θα προσπαθήσω να αγγίξω, εν μέρει, και άκρως σοβαροφανώς, την κατάσταση που επικρατεί στις μέρες μας, και δη αυτό που μας πονάει περισσότερο ως ανθρώπινες υπάρξεις που τελούμε υπό καθεστώς αποχαύνωσης. Δε θα επιχειρήσω να εμπλακώ πολιτικά σε κάτι, παρά μόνον ανθρωποκεντρικά μιας και μόνον αυτό δύναμαι. Και ενώ το πολιτικό σκηνικό παίζει μία από τις τελευταίες δραματικές πράξεις του, εμείς οι υπόλοιποι παρακολουθούμε τις εξελίξεις των ζωών μας, με σταυρωμένα τα χέρια. Το status quo της εποχής μας είναι καταπονημένο και ελαττωματικό εξ’ αρχής γενομένης της κατάστασης. Όλοι μας παρακολουθούμε τα πεπραγμένα, έχοντας αφήσει το νου μας να κοιτάζει ασκαρδαμυκτί μια οθόνη με πάγιες ειδήσεις και θεάματα που αρέσκονται στο να πληρούν μονάχα το ευ ζην. Είμαστε θεατές, και παράλληλα, θιασώτες των ζωών μας με όπλο μας ένα τηλεκοντρόλ ή ένα πληκτρολόγιο. Δεν προσπαθώ να απαλύνω τη μεμψιμοιρία μου με τα λεγόμενα μου αυτά, παρά μόνο να προκαλέσω την αυθυποβολή ίσως της συνειδήσεώς μου. Ξεχάσαμε, κάπου ανάμεσα στην ανάγκη για εκσυγχρονισμό, πολλά λεφτά και καλοπέραση να ζήσουμε αυτό που μας δόθηκε και είναι πολυτιμότερο από όλα. Τη ζωή μας. Πόσα όνειρα πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων λόγω απροσεξίας; Κανείς δεν ξέρει και ενδεχομένως δε πρόλαβε να ασχοληθεί, λόγω έλλειψης χρόνου. Εμείς όμως είμαστε η φωτοστεφανωμένη νεολαία που έχουμε τη δύναμη, σύμφωνα με τα λεγόμενα των άλλων, να αλλάξουμε την κατάσταση. Εγώ δε βλέπω τίποτα. Μόνο μια διαρκής αδράνεια, συμφιλιωμένη με το αποστειρωμένο περιβάλλον της φιλαρέσκειας και του εγωισμού μας, που διαιωνίζει πάραυτα την κατάσταση που επικρατεί, αν και όλοι επιζητούν την αλλαγή. Αντί να σταθούμε στα πόδια μας και με Στεντόρεια χροιά να απαιτήσουμε αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει, εμείς μειδιούμε με θεάματα που μόνο σκοπό έχουν να μας κρατήσουν δέσμιους της γενικευμένης μιζέριας.

Αυτό όμως, που πονάει περισσότερο, και ευθύνεται για όλα, είναι το σάπιο σύστημα της παιδείας. Ένα σύστημα απάνθρωπο, με αρχές μεσαιωνικές που σαν άλλος Ηρώδης πνίγει τα παιδιά του από την αρχή. Πόσα παιδιά καταπιέζουν τους εαυτούς τους λόγω της μη αντίληψης των μεγαλύτερων ότι οι καιροί άλλαξαν και ότι οι νεολαίοι θέλουν να εκφραστούν διαφορετικά; Πόσα ψυχολογικά να αντέξει ένας εύπλαστος ανθρώπινος νους σε μια ηλικία που αναπτύσσει χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία; Πόσα όνειρα, φιλοδοξίες και ανάγκες αναμοχλεύουν με τα συναισθήματα τους για θυμό και ξέσπασμα επειδή το σύστημα αναγνωρίζει τις αξίες τους, μόνο, με βάση έναν βαθμό εισαγωγής σε κάποιο πανεπιστήμιο, αλλά και την άκρως εγκληματική νοοτροπία των γονιών που δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι το παιδί τους είναι «κατώτερο» από κάποιο άλλο; Δυστυχώς δεν μπορούμε όλοι σε αυτή τη ζωή να γίνουμε γιατροί, ή πλούσιοι, ή επιχειρηματίες. Κάποιοι θα γίνουν μάγειρες, οικοδόμοι, κομμωτές, ηλεκτρολόγοι γιατί στο κάτω-κάτω όλοι χρειάζονται. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί, μην αναρωτιέστε μετά γιατί οι νεολαίοι έχουν εκρήξεις βίας και παραβατικότητας από τόσο μικρή ηλικία. Δε φταίνε εκείνοι αλλά δυστυχώς εσείς. Ρασιοναλισμός ή ουτοπία; Ξέρω ήδη, ότι κανείς δε θα παραδεχτεί τα λάθη του, γιατί όλα γίνονται κάτω από τη σκέπη της αγάπης και της χιλιοειπωμένης ατάκας: «Εγώ για το καλό σου το λέω παιδί μου, γιατί σε νοιάζομαι.». Λάθος. Όταν οι πεινασμένοι λύκοι αλυχτούν, στα μυαλά των νεολαίων, λόγω της ανάγκης τους να ζήσουν, να αγαπήσουν, να ονειρευτούν, εσείς τους δίνετε βιβλία με μασημένη τροφή και παρωχημένες αντιλήψεις. Μακάρι να γίνει η αλλαγή από εμάς, τώρα που είναι ακόμη νωρίς. Διότι ο μηδενισμός που έχει αρχίσει να επικρατεί και στα ελληνικά πανεπιστήμια, σε λίγο θα αποκτήσει άκρως δολοφονική πνευματικά τροχιά. Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος των δεδομένων που πρέπει να αποχτήσουμε κάθε μέρα, είτε αυτό έγκειται στην ακαδημαϊκή, είτε στην προσωπική μας ζωή, που χάνουμε εν τέλει την ουσία της ίδιας μας της ύπαρξης. Άρα; Εδώ έρχεται να εγκαθιδρυθεί ο θρόνος του φόβου και του πνευματικού ευνουχισμού. Βλέποντας τη σήψη εκ των έσω, όντας και εγώ ένας φέρελπις φοιτητής, είμαι στο μεταίχμιο του να αηδιάσω ή να νιώσω απαξίωση. Όχι δε θα πω ότι κρύβουν τα όνειρά μου. Αυτά δε θα επιτρέψω να τα αγγίξει κανείς. Όταν δεν έχεις να χάσεις τίποτα τότε μαθαίνεις να τα παίζεις όλα και ας ξέρεις ότι ως επί τω πλείστων κερδίζει το τραπέζι.