Αναρτήθηκε από: Βελίκης Ιωάννης, Ψυχολόγος PhD, τηλ. 6932683468
Σχόλιο στη δημοσίευση «Ψυχολογία – Ψυχοθεραπεία: επιστημονική θεραπεία ή συντήρηση του συστήματος;»
http://psychanaptyxis.blogspot.com/2010/12/blog-post.html
Καλημέρα σας
Βρήκα το θάρρος να σας στείλω mail διότι στην ιστοσελίδα σας γράφετε ότι μπορεί οποιοσδήποτε να επικοινωνήσει μαζί σας, αν έχει κάτι να πει. Τυχαία βρέθηκα στην ιστοσελίδα σας και διάβασα ένα άρθρο σας περί ψυχοθεραπείας, το οποίο μου άρεσε. Το άρθρο αναφέρει κάποιες παγίδες του επαγγέλματος. Ο τίτλος είναι "θεραπεία ή συντήρηση του συστήματος"Είμαι κάτοικος Αθηνών. Είχα μακροχρόνια καταθλιπτικά συμπτώματα, πέρασα από όλες τις φάσεις και είμαι πλέον σχετικά καλά. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είμαι απογοητευμένη από πολλούς ψυχολόγους και είμαι διατεθειμένη να σας γράψω και όλη μου την ιστορία καθώς και τις ψυχοθεραπευτικές μου εμπειρίες, αν τυχόν θέλετε να γράψετε κάποιο άρθρο ή να συγκεντρώσετε πληροφορίες. Αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο κλάδος είναι τόσο ανεξέλεγκτος. Έχω αλλάξει τουλάχιστον τέσσερις ψυχολόγους . Με τους τρεις από αυτούς: έκανα ενάμιση έτος ψυχοθεραπεία με τον κάθε έναν και κόντεψα να τρελαθώ. Εν τέλει το μετάνιωσα που δεν είχα προτιμήσει τα χάπια στα δύσκολα. Τελικά άρχισα να διαβάζω μόνη μου άρθρα και βιβλία, ώστε να βγάλω άκρη και ηρέμησα. Εν ολίγοις οι πρώτοι δύο ψυχολόγοι ήταν επικριτικοί σε βαθμό άρρωστο...μπήκα δηλαδή εν τέλει σε εξαρτητική σχέση θύτη - θύματος εντός της ίδια της ψυχοθεραπείας. (μιλάμε για βρισιές, όχι απλά επίρριψη ευθυνών) ....Όταν ο τρίτος ψυχολόγος μου άνοιξε τα μάτια και κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν νορμαλ , τότε ο ίδιος έφτασε στο άλλο άκρο... μου χάιδευε τα αυτιά σε βαθμό που ακινητοποιήθηκα πλήρως και ήμουν οργισμένη σε βαθμό τρέλας με τους προηγούμενους ψυχολόγους. Αντί να μου μιλήσει για τις δικές μου ευθύνες, έβριζε ο ίδιος διαρκώς τους συναδέλφους του και εμένα συνεχώς μου έλεγε ότι δεν φταίω σε τίποτα απολύτως και να αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι κι ότι φταίνε μόνο οι άλλοι (γονείς, ψυχολόγοι, άντρες με τους οποίους είχα σχέσεις) Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάω την οργή μου σε όλους τους παραπάνω και να φτάσω στο άλλο άκρο να μην αναλαμβάνω καμία ευθύνη της ζωής μου. Τελικά άρχισα να παρατηρώ ότι ανθρώπους που του ανέφερα ότι είχαν παρόμοια συμπεριφορά με εμένα, τους κατηγορούσε ενώ εμένα πάντα μου χάιδευε τα αυτιά. Ακόμα αρνούμαι να πιστέψω ότι το έκανε επίτηδες για τα λεφτά. Θέλω να πιστεύω ότι απλά είχε και ο ίδιος θυμό και ανταγωνισμό μέσα του και ότι είχε ανάγκη να εξαρτηθώ από αυτόν ή να εκτιμάω μόνο αυτόν για να νιώθει επιβεβαίωση. Όχι ότι δικαιολογώ τους προηγούμενους που ήταν υπερβολικά επικριτικοί αλλά το μεγαλύτερο κακό νιώθω ότι μου το έκανε ο τελευταίος. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΧΩ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΚΙ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΚΤΙΜΩ ΤΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΝΑ ΠΑΡΩ ΧΑΠΙΑ ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΕΙΧΑ ΑΡΝΗΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΣΩ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ.......αν θέλετε να μου πείτε κάποια γνώμη, θα εκτιμούσα κι αν μου λέγατε αν όλα αυτά είναι συνηθισμένο η όχι. Κι αν γίνονται επίτηδες ή όχι.
Ευχαριστώ
Χαίρομαι πάρα πολύ που επικοινώνησες μαζί μου, μιας και αυτά που μου γράφεις τα γνωρίζω (μέσες άκρες) αλλά σπάνια συζητιούνται ανοιχτά.Αυτό που πέρασες έχει δύο κύριες αιτίες (ίσως να υπάρχουν κι άλλες):- την αγορά και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της εποχής μας, που αναζητά συνεχώς πελάτες - καταναλωτές, με αποτέλεσμα κάθε προϊόν ή υπηρεσία να είναι ημιτελής, ώστε ο πελάτης να έχει ανάγκη συνεχώς την ίδια υπηρεσία εσαεί. Έτσι τα κινητά, τα αυτοκίνητα, τα έπιπλα, όλα χαλάνε μετά από ένα διάστημα ώστε να χρειάζεται να αγοράζουμε καινούργια και να κινείται η αγορά. Η ψυχοθεραπεία δεν θα μπορούσε να ξεφύγει απ αυτόν τον κανόνα, και έτσι προσανατολίζεται στο να βρίσκει - δημιουργεί πελάτες που δεν θεραπεύονται.- την κακή πρόθεση, με την έννοια ότι παίρνεις από τον άρρωστο ότι μπορείς τον καιρό που σε έχει ανάγκη, γιατί εάν γίνει καλά τον έχασες. Ή την άγνοια των ψυχοθεραπευτών, όπου οι ίδιοι είναι εντελώς ανέτοιμοι και ανεκπαίδευτοι στο να κάνουν αυτό που θα πρεπε (και κανείς δεν ενδιαφέρεται να τους ελέγξει γι αυτό)!Σου δίνω μερικά σχετικά linkshttp://psychanaptyxis.blogspot.com/2010/12/blog-post_20.html http://sites.google.com/site/yannisvelikis/katathlipse-kai-anchos-e-ypoboethese-tes-psychotherapeias-tous http://sites.google.com/site/yannisvelikis/essays/comments_psychiatry Περιμένω κι άλλα σχόλια σου, καθώς θα συνειδητοποιείς περισσότερα...
κ. Βελίκη
Θα σας στείλω τα γεγονότα πιο αναλυτικά γιατί είναι μια ολόκληρη ιστορία...μακροχρόνια..... Θα σας πω την ιστορία μου με τους ψυχολόγους κι αν σας είναι εύκολο να με διευκολύνετε να βάλω μια τάξη στο χάος γιατί έχω ακούσει διαφορετικές απόψεις.
Κάνω πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία με διαφορετικούς ψυχολόγους αλλά μόλις πριν 4 μήνες άρχισα πραγματικά να κάνω αποτελεσματική ψυχοθεραπεία και να νιώθω πολύ καλύτερα. Ωστοσο νιωθω την αναγκη να μιλησω και στην ιστοσελιδα σας για το προβλημα μου κι οχι μονο στον ψυχοθεραπευτη μου.
Πριν πολλά χρόνια είχα την ατυχία να κάνω ομαδική ψυχοθεραπεία για 1μιση έτος σε κάποια ψυχολόγο που κυριολεκτικά μας "έβριζε¨ κι έβγαζε απωθημένα πολλά (μισογυνισμό, αυταρχικότητα, ανάγκη επιβολής, ελέγχου, επίκρισης, πίεση για πράγματα που δεν ήμασταν έτοιμοι με φοβερά υβριστικές κουβέντες).
Ευτυχώς "σώθηκα" με τη βοήθεια κάποιου ειδικού που μου εξήγησε για ποιούς λόγους είχα εξάρτηση από μια τέτοια γυναίκα και δεν καταλάβαινα από την αρχή ότι με έβλαπτε( ειχε να κανει με την μανα μου και την εξουσια). Καπάκι εκανα δυο χρόνια περίπου ατομική ψυχοθεραπεία με κάποια γυναίκα που ενώ αρχικά δεν έμοιαζε με την προηγούμενη (τουλαχιστον οχι τοσο ωστε να καταλαβω το προβλημα), συντομα αρχισε να χανει τον ελεγχο μαζι μου. Εφτασε να μου πει "χεσε μας" με πολλη οργη, "ποια νομιζεις οτι εισαι", ¨"αυτο που ακους, τι εχεις να πεις τωρα,ε?" επισης ειρωνευοταν συχνα, δεν ακουγε τα συναισθηματα μου, ηταν απορριπτικη και μου εριξε και ευθυνες οτι "ειμαι η μονη εκει μεσα που δεν εχω προοδο γιατι δεν την ακουω" (δεν αμφιβαλλω οτι ειμαι δυσκολη και αντιδραστικη περιπτωση αλλα αμφιβαλλω αν οι ψυχολογοι δικαιολογουνται να μου φερονται ετσι, οπως κι αν ειμαι εγω!) Η ιδια ψυχολογος εκανε μια συγχρονη μεθοδο ψυχοθεραπειας κατα την οποια, λεει, συζηταμε μονο για το παρον, οχι τα βαθυτερα θεματα του παρελθοντος μεχρι να παρουμε δυναμη, λεει, να λυσουμε τα βαθυτερα. Λοιπον, οσο ημουν εκει (2 ετη) ΠΟΤΕ δεν μιλησαμε για την αθλια σχεση με τους γονεις μου, για τη σχεση των γονιων μου μεταξυ τους, για τα βιωματα της παιδικης ηλικιας και για τα φοιτητικα μου χρονια που ηταν κολαση. Δεν ανοιγα τα θεματα γιατι ενιωθα οτι αυτη θα τα ανοιγε οταν θα χρειαζοταν. Τοτε πιστευα οτι αυτη ειναι νορμαλ μεθοδος.να μιλαμε μονο για το ΤΩΡΑ. Η σχεση μας αρχισε να ειναι προβληματικη, κατα τα παραπανω, οταν αρνιομουν να συνεχισω σχεση με ενα ατομο που δεν με ελκυε καθολου. ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΑΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΚΟΥΣΑ! Με κατεκρινε ανοιχτα οτι δεν την ακουω και κανω ο,τι θελω κι ετσι δεν θα γινω καλα. Συγκεκριμενα ηθελε να κανω οπωσδηποτε σεξ γιατι λεει ειναι το παν και δεν εχει σημασια αν σε ελκυει καποιος η οχι, το σεξ γινεται και ειναι θεμα υγειας και η ιδια το ξερει απο πρωτο χερι γιατι εχει κανει και σπουδες σεξολογιας. Ειχε γενικα μανια με τη συχνοτητα, την ποιοτητα του σεξ κλπ και ποτε δεν μιλησε σε εμενα για αγαπη, για ερωτα, για ουσιαστικες σχεσεις.,για γονεις. Δεν ανελυε βαθυτερα θεματα οπως γονεις,ενοχες, αυτοκαταστροφη κλπ. Μιλουσαμε για επαγγελματικα ,για σεξ και επιφανειακα περι αυτοπεποιθησης και περι ανικανοποιητου. Ηταν κατευθυντικη πολυ. Ολο αυτο που κανει ,λεει, ειναι η συστημικη θεραπεια.Τους τελευταιους μηνες η ιδια με εβαλε σε ομαδα οπου ερωτευτηκα τον ψυχοθεραπευτη συνεργατη της και εφυγα απο την ομαδα τρομαγμενη χωρις αυτος να ξερει τιποτα. Πηγα ατομικα να μιλησω σ αυτην για το θεμα και με αντιμετωπισε σαν να μιλουσα κινεζικα. Πληρης απαξιωση. Να μην σας τα πολυλογω, σωθηκα και απο αυτην με τον ιδιο τροπο οπως απο την προηγουμενη.μεσω του ιδιου ειδικου που μου ειχε εξηγησει τοτε για την πρωτη ψυχολογο οτι ειχα πεσει θυμα. που τελικα ο ειδικος αυτος με ανελαβε αναγκαστικα παρα την μεγαλη αποσταση( (φοβομουν μηπως ξαναμπλεξω! κι αποφασισα να κανω τηλεφωνικα ραντεβου με αυτον). Ελα ομως που μου εγινε εμμονη εκεινος ο αντρας ψυχοθεραπευτης απο την ομαδα της 2ης ψυχολογου και ενω εχει περασει ενας χρονος απο τοτε και δεν ξεκολλαω παρολο που τωρα ειμαι σε πολυ καλα χερια ψυχοθεραπευτικα, εστω στην αρχη ακομα αλλα σε καλα χερια. Τα αναλυω βεβαια περι ερωτικης μεταβιβασης με τον νυν ψυχολογο μου αλλα η εμμονη δε φευγει. Νιωθω οτι θα εφευγε μονο αν μιλουσα λιγο με το ιδιο το προσωπο που εχω εμμονη!Το προβλημα ειναι το εξης. Ενω ο ανθρωπος αυτος ηταν πολυ καλος και χαμογελαστος μαζι μου και πολυ καλος επαγγελματιας, πηγα 2 φορες να του δωσω ερωτικο γραμμα (οχι προσδωκωντας κατι), τη δευτερη του ζητησα και μια μονο συνεδρια μηπως λυσω το θεμα, και με αντιμετωπισε λες και ημουν η τρελλη που θα του εκανε κακο, τον κηνυγουσα στο δρομο σε καποια φαση να του μιλησω.Μιλησαμε λιγο, μου ειπε περι δεοντολογιας στα γρηγορα και με απεφευγε λεγοντας, ΄΄ειμαι παντρεμενος,δεν θελω να κανω κακο στην οικογενεια μου, θελω να ειμαι ενταξει,κλπ κλπ» Σαν να φοβοταν μην τον πουν αντοδεοντολογο. Ενιωσα σαν πρεζακι που τον ενοχλουσα και φυσικα αρνιοταν και το γραμμα και τη συνεδρια. (την πρωτη φορα το πρωτο γραμμα το ειχε παρει γιατι τον αιφνιδιασα μαλλον, δεν ηξερε το περιεχομενο, δεν προλαβε και να αντιδρασει, εφυγα κι εγω αμεσως). Αυτα εγιναν στην εισοδο της πολυκατοικιας που δουλευαν αυτοι οι 2 συνεργατες, δεν μπηκα μεσα για να αποφυγω την πρωην ψυχοθεραπευτρια μου.Αν μπορειτε σχολιαστε μου τουλαχιστον το τελευταιο που με καιει: 1)γιατι οχι μια συνεδρια ? δεν θα βοηθουσε λιγο? 2) γιατι θα ηταν τοσο φοβερο να παρει και το δευτερο γραμμα αφου ειχε παρει και το πρωτο? 3)γιατι ενας τοσο καλος μαζι μου ψυχολογος στην ομαδα, μου φερθηκε λες και ειμαι «ο σχιζοφρενης δολοφονος με το πριονι που θα του εκανα κακο»??? Γιατι τοσος φοβος?? Τι ειναι πιο δεοντολογικο? να με αποφευγει τοσο ασχημα η να κανει συνεδρια μαζι μου μια φορα παρολο που ειμαι ερωτευμενη?4) μονο σε εμενα συμβαινει να μπλεκω με τετοιου ειδους γυναικες ψυχολογους? Είναι σύνηθες? Υπάρχουν πολλες τέτοιες? Οι υπολοιποι τις καταλαβαινουν αμεσως ή γενικά παραπλανούν τον πιο πολυ κόσμο με την υπερβολοκή τους αυτοπεποιθηση?? Συγγνωμη για την οργη μου απεναντι στον επαγγελματικο σας κλαδο αλλα ειχα κοντεψει να τρελαθω με αυτες τις ιστοριες. Δεν καταλαβαινω πια τι ειναι οντως αντιδεοντολογικο.
Απλα εχω κι ενα πεμπτο ερωτημα, αν θελετε να μου απαντησετε: 5) Αυτη η συστημικη θεραπεια οντως συνισταται σε επιφανειακη μονο αναλυση του τωρα χωρις αναλυση παιδικης ηλικιας και σχεσεω με γονεις? ειναι δυνατον να εχει αποτελεσμα κατι τετοιο ?απλα και μονο ακολουθωντας τις οδηγιες του ψυχολογου που κανει mind coaching οπως χαρακτηριστικα μου ανεφερε αυτη η δευτερη κατα σειρα ψυχολογος? δηλαδη κατευθυνση συμπεριφορας χωρις αναλυση παρελθοντος και σε περιπτωση που δεν ακολουθω τις οδηγιες ηταν λογικη η επικριτικη αντιδραση της ? υπαρχει μεθοδος ψυχοθεραπειας αναγνωρισμενη η οποια θεωρει οτι θεραπεια = σεξ με συγκεκριμενη συχνοτητα και ανεξαρτητως ελξης και συναισθηματων ? ειναι επιτρεπτη η κουβεντα "ΧΕΣΕ ΜΑΣ" απο μια ψυχολογο που ακολουθει τετοια μεθοδο? ειναι αντιμεταβιβαση αποδεκτη αυτο???? πειτε μου σας παρακαλω αν κανω λαθος εκτιμησεις. ποια ειναι η δικη σας αποψη ? ολο αυτο λεγεται συστημικη ψυχοθεραπεια η ειναι προκαλυμμα προσωπικων απωθημενων της ψυχολογου να κατευθυνει, να επικρινει, να μιλαει για σεξ καθως και αδυναμιων της να αναλυει βαθυτερα θεματα? Σε περιπτωση που εχω δικιο, πιστευετε οτι θα βρω τον μπελα μου αν απευθυνθω στο συλλογο ψυχολογων και στην επιτροπη δεοντολογιας απλα για εκθεση των παραπονων μου κι οχι για καταγγελια?? εχω αυτο το δικαιωμα χωρις αποδειξεις η θα κατηγορηθω για δυσφημιση και θα μεινω απροστατευτη απο το συλλογο σας????Αλλά αυτό το μέρος το είχα γράψει προτού αρχίσω να αμφισβητώ και τον τελευταίο κατά σειρά ψυχολόγο μου... για τον οποίο δεν εχω καταλήξει 100% αν το έκανε επίτηδες ή από άγνοια ή από προσωπικό του άλυτο θέμα ή από ανταγωνισμό για συναδέλφους του. Σε γενικές γραμμές ήταν υπερβολικά επιεικής γιατί ήθελε να απενοχοποιήσει το άρρωστο ανήλικο κομμάτι μου. Ωστόσο, όπως σας εξήγησα, έφτασε στο άλλο άκρο, κατά τη γνώμη μου. Νιώθω τελικά ότι οι ψυχολόγοι χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες : Αυτούς που μένουν στην απενοχοποίηση και δεν συνεχίζουν στην διαδικασία ωρίμανσης κι ανάληψης ευθύνης εκ μέρους του "κακομαθημένου - καθηλωμένου στην παιδική ηλικία" πελάτη. Και αυτούς που δεν κάνουν καθόλου απενοχοποίηση και μόνο κατηγορούν και επικρίνουν με κακία, με αποτέλεσμα το "ανήλικο - άρρωστο" κομμάτι να κάνει αντίσταση και να παραμένει καθηλωμένο για να το αποδεχτούν και να το συγχωρέσουν που είναι "κακομαθημένο". Τουλάχιστον αυτές τις δύο κατηγορίες έχω συναντήσει εγώ. Έλεος! Κανείς δεν βρίσκει τη χρυσή τομή;;; Το ενδιάμεσο;; Γιατί τέτοιες αποκλίσεις και γιατί oi σημερινοί ψυχολόγοι "ακουμπούν" μόνο τα άκρα; Μήπως για να μας κρατούν σε εξάρτηση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο; Δεν μπορούν να μας πουν "αλήθειες" χωρίς "χάιδεμα αυτιών" με τρόπο ευγενικό, μη επικριτικό, ώστε να μην παρερμηνεύσουμε; Δεν μπορούν να μας απενοχοποιούν αλλά παράλληλα να θέτουν και όρια, ώστε να αναλάβουμε και τις δικές μας ευθύνες χωρίς υπέρμετρη ενοχή; Μια χρυσή τομή είναι. Τόσο δύσκολο είναι να την βρούνε; (εκτός αν δεν την βρίσκουν επίτηδες).
Σχόλιο στη δημοσίευση «Ψυχολογία – Ψυχοθεραπεία: επιστημονική θεραπεία ή συντήρηση του συστήματος;»
http://psychanaptyxis.blogspot.com/2010/12/blog-post.html
Καλημέρα σας
Βρήκα το θάρρος να σας στείλω mail διότι στην ιστοσελίδα σας γράφετε ότι μπορεί οποιοσδήποτε να επικοινωνήσει μαζί σας, αν έχει κάτι να πει. Τυχαία βρέθηκα στην ιστοσελίδα σας και διάβασα ένα άρθρο σας περί ψυχοθεραπείας, το οποίο μου άρεσε. Το άρθρο αναφέρει κάποιες παγίδες του επαγγέλματος. Ο τίτλος είναι "θεραπεία ή συντήρηση του συστήματος"Είμαι κάτοικος Αθηνών. Είχα μακροχρόνια καταθλιπτικά συμπτώματα, πέρασα από όλες τις φάσεις και είμαι πλέον σχετικά καλά. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είμαι απογοητευμένη από πολλούς ψυχολόγους και είμαι διατεθειμένη να σας γράψω και όλη μου την ιστορία καθώς και τις ψυχοθεραπευτικές μου εμπειρίες, αν τυχόν θέλετε να γράψετε κάποιο άρθρο ή να συγκεντρώσετε πληροφορίες. Αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο κλάδος είναι τόσο ανεξέλεγκτος. Έχω αλλάξει τουλάχιστον τέσσερις ψυχολόγους . Με τους τρεις από αυτούς: έκανα ενάμιση έτος ψυχοθεραπεία με τον κάθε έναν και κόντεψα να τρελαθώ. Εν τέλει το μετάνιωσα που δεν είχα προτιμήσει τα χάπια στα δύσκολα. Τελικά άρχισα να διαβάζω μόνη μου άρθρα και βιβλία, ώστε να βγάλω άκρη και ηρέμησα. Εν ολίγοις οι πρώτοι δύο ψυχολόγοι ήταν επικριτικοί σε βαθμό άρρωστο...μπήκα δηλαδή εν τέλει σε εξαρτητική σχέση θύτη - θύματος εντός της ίδια της ψυχοθεραπείας. (μιλάμε για βρισιές, όχι απλά επίρριψη ευθυνών) ....Όταν ο τρίτος ψυχολόγος μου άνοιξε τα μάτια και κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν νορμαλ , τότε ο ίδιος έφτασε στο άλλο άκρο... μου χάιδευε τα αυτιά σε βαθμό που ακινητοποιήθηκα πλήρως και ήμουν οργισμένη σε βαθμό τρέλας με τους προηγούμενους ψυχολόγους. Αντί να μου μιλήσει για τις δικές μου ευθύνες, έβριζε ο ίδιος διαρκώς τους συναδέλφους του και εμένα συνεχώς μου έλεγε ότι δεν φταίω σε τίποτα απολύτως και να αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι κι ότι φταίνε μόνο οι άλλοι (γονείς, ψυχολόγοι, άντρες με τους οποίους είχα σχέσεις) Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάω την οργή μου σε όλους τους παραπάνω και να φτάσω στο άλλο άκρο να μην αναλαμβάνω καμία ευθύνη της ζωής μου. Τελικά άρχισα να παρατηρώ ότι ανθρώπους που του ανέφερα ότι είχαν παρόμοια συμπεριφορά με εμένα, τους κατηγορούσε ενώ εμένα πάντα μου χάιδευε τα αυτιά. Ακόμα αρνούμαι να πιστέψω ότι το έκανε επίτηδες για τα λεφτά. Θέλω να πιστεύω ότι απλά είχε και ο ίδιος θυμό και ανταγωνισμό μέσα του και ότι είχε ανάγκη να εξαρτηθώ από αυτόν ή να εκτιμάω μόνο αυτόν για να νιώθει επιβεβαίωση. Όχι ότι δικαιολογώ τους προηγούμενους που ήταν υπερβολικά επικριτικοί αλλά το μεγαλύτερο κακό νιώθω ότι μου το έκανε ο τελευταίος. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΧΩ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΚΙ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΚΤΙΜΩ ΤΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΝΑ ΠΑΡΩ ΧΑΠΙΑ ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΕΙΧΑ ΑΡΝΗΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΣΩ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ.......αν θέλετε να μου πείτε κάποια γνώμη, θα εκτιμούσα κι αν μου λέγατε αν όλα αυτά είναι συνηθισμένο η όχι. Κι αν γίνονται επίτηδες ή όχι.
Ευχαριστώ
Χαίρομαι πάρα πολύ που επικοινώνησες μαζί μου, μιας και αυτά που μου γράφεις τα γνωρίζω (μέσες άκρες) αλλά σπάνια συζητιούνται ανοιχτά.Αυτό που πέρασες έχει δύο κύριες αιτίες (ίσως να υπάρχουν κι άλλες):- την αγορά και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της εποχής μας, που αναζητά συνεχώς πελάτες - καταναλωτές, με αποτέλεσμα κάθε προϊόν ή υπηρεσία να είναι ημιτελής, ώστε ο πελάτης να έχει ανάγκη συνεχώς την ίδια υπηρεσία εσαεί. Έτσι τα κινητά, τα αυτοκίνητα, τα έπιπλα, όλα χαλάνε μετά από ένα διάστημα ώστε να χρειάζεται να αγοράζουμε καινούργια και να κινείται η αγορά. Η ψυχοθεραπεία δεν θα μπορούσε να ξεφύγει απ αυτόν τον κανόνα, και έτσι προσανατολίζεται στο να βρίσκει - δημιουργεί πελάτες που δεν θεραπεύονται.- την κακή πρόθεση, με την έννοια ότι παίρνεις από τον άρρωστο ότι μπορείς τον καιρό που σε έχει ανάγκη, γιατί εάν γίνει καλά τον έχασες. Ή την άγνοια των ψυχοθεραπευτών, όπου οι ίδιοι είναι εντελώς ανέτοιμοι και ανεκπαίδευτοι στο να κάνουν αυτό που θα πρεπε (και κανείς δεν ενδιαφέρεται να τους ελέγξει γι αυτό)!Σου δίνω μερικά σχετικά linkshttp://psychanaptyxis.blogspot.com/2010/12/blog-post_20.html http://sites.google.com/site/yannisvelikis/katathlipse-kai-anchos-e-ypoboethese-tes-psychotherapeias-tous http://sites.google.com/site/yannisvelikis/essays/comments_psychiatry Περιμένω κι άλλα σχόλια σου, καθώς θα συνειδητοποιείς περισσότερα...
κ. Βελίκη
Θα σας στείλω τα γεγονότα πιο αναλυτικά γιατί είναι μια ολόκληρη ιστορία...μακροχρόνια..... Θα σας πω την ιστορία μου με τους ψυχολόγους κι αν σας είναι εύκολο να με διευκολύνετε να βάλω μια τάξη στο χάος γιατί έχω ακούσει διαφορετικές απόψεις.
Κάνω πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία με διαφορετικούς ψυχολόγους αλλά μόλις πριν 4 μήνες άρχισα πραγματικά να κάνω αποτελεσματική ψυχοθεραπεία και να νιώθω πολύ καλύτερα. Ωστοσο νιωθω την αναγκη να μιλησω και στην ιστοσελιδα σας για το προβλημα μου κι οχι μονο στον ψυχοθεραπευτη μου.
Πριν πολλά χρόνια είχα την ατυχία να κάνω ομαδική ψυχοθεραπεία για 1μιση έτος σε κάποια ψυχολόγο που κυριολεκτικά μας "έβριζε¨ κι έβγαζε απωθημένα πολλά (μισογυνισμό, αυταρχικότητα, ανάγκη επιβολής, ελέγχου, επίκρισης, πίεση για πράγματα που δεν ήμασταν έτοιμοι με φοβερά υβριστικές κουβέντες).
Ευτυχώς "σώθηκα" με τη βοήθεια κάποιου ειδικού που μου εξήγησε για ποιούς λόγους είχα εξάρτηση από μια τέτοια γυναίκα και δεν καταλάβαινα από την αρχή ότι με έβλαπτε( ειχε να κανει με την μανα μου και την εξουσια). Καπάκι εκανα δυο χρόνια περίπου ατομική ψυχοθεραπεία με κάποια γυναίκα που ενώ αρχικά δεν έμοιαζε με την προηγούμενη (τουλαχιστον οχι τοσο ωστε να καταλαβω το προβλημα), συντομα αρχισε να χανει τον ελεγχο μαζι μου. Εφτασε να μου πει "χεσε μας" με πολλη οργη, "ποια νομιζεις οτι εισαι", ¨"αυτο που ακους, τι εχεις να πεις τωρα,ε?" επισης ειρωνευοταν συχνα, δεν ακουγε τα συναισθηματα μου, ηταν απορριπτικη και μου εριξε και ευθυνες οτι "ειμαι η μονη εκει μεσα που δεν εχω προοδο γιατι δεν την ακουω" (δεν αμφιβαλλω οτι ειμαι δυσκολη και αντιδραστικη περιπτωση αλλα αμφιβαλλω αν οι ψυχολογοι δικαιολογουνται να μου φερονται ετσι, οπως κι αν ειμαι εγω!) Η ιδια ψυχολογος εκανε μια συγχρονη μεθοδο ψυχοθεραπειας κατα την οποια, λεει, συζηταμε μονο για το παρον, οχι τα βαθυτερα θεματα του παρελθοντος μεχρι να παρουμε δυναμη, λεει, να λυσουμε τα βαθυτερα. Λοιπον, οσο ημουν εκει (2 ετη) ΠΟΤΕ δεν μιλησαμε για την αθλια σχεση με τους γονεις μου, για τη σχεση των γονιων μου μεταξυ τους, για τα βιωματα της παιδικης ηλικιας και για τα φοιτητικα μου χρονια που ηταν κολαση. Δεν ανοιγα τα θεματα γιατι ενιωθα οτι αυτη θα τα ανοιγε οταν θα χρειαζοταν. Τοτε πιστευα οτι αυτη ειναι νορμαλ μεθοδος.να μιλαμε μονο για το ΤΩΡΑ. Η σχεση μας αρχισε να ειναι προβληματικη, κατα τα παραπανω, οταν αρνιομουν να συνεχισω σχεση με ενα ατομο που δεν με ελκυε καθολου. ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΑΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΚΟΥΣΑ! Με κατεκρινε ανοιχτα οτι δεν την ακουω και κανω ο,τι θελω κι ετσι δεν θα γινω καλα. Συγκεκριμενα ηθελε να κανω οπωσδηποτε σεξ γιατι λεει ειναι το παν και δεν εχει σημασια αν σε ελκυει καποιος η οχι, το σεξ γινεται και ειναι θεμα υγειας και η ιδια το ξερει απο πρωτο χερι γιατι εχει κανει και σπουδες σεξολογιας. Ειχε γενικα μανια με τη συχνοτητα, την ποιοτητα του σεξ κλπ και ποτε δεν μιλησε σε εμενα για αγαπη, για ερωτα, για ουσιαστικες σχεσεις.,για γονεις. Δεν ανελυε βαθυτερα θεματα οπως γονεις,ενοχες, αυτοκαταστροφη κλπ. Μιλουσαμε για επαγγελματικα ,για σεξ και επιφανειακα περι αυτοπεποιθησης και περι ανικανοποιητου. Ηταν κατευθυντικη πολυ. Ολο αυτο που κανει ,λεει, ειναι η συστημικη θεραπεια.Τους τελευταιους μηνες η ιδια με εβαλε σε ομαδα οπου ερωτευτηκα τον ψυχοθεραπευτη συνεργατη της και εφυγα απο την ομαδα τρομαγμενη χωρις αυτος να ξερει τιποτα. Πηγα ατομικα να μιλησω σ αυτην για το θεμα και με αντιμετωπισε σαν να μιλουσα κινεζικα. Πληρης απαξιωση. Να μην σας τα πολυλογω, σωθηκα και απο αυτην με τον ιδιο τροπο οπως απο την προηγουμενη.μεσω του ιδιου ειδικου που μου ειχε εξηγησει τοτε για την πρωτη ψυχολογο οτι ειχα πεσει θυμα. που τελικα ο ειδικος αυτος με ανελαβε αναγκαστικα παρα την μεγαλη αποσταση( (φοβομουν μηπως ξαναμπλεξω! κι αποφασισα να κανω τηλεφωνικα ραντεβου με αυτον). Ελα ομως που μου εγινε εμμονη εκεινος ο αντρας ψυχοθεραπευτης απο την ομαδα της 2ης ψυχολογου και ενω εχει περασει ενας χρονος απο τοτε και δεν ξεκολλαω παρολο που τωρα ειμαι σε πολυ καλα χερια ψυχοθεραπευτικα, εστω στην αρχη ακομα αλλα σε καλα χερια. Τα αναλυω βεβαια περι ερωτικης μεταβιβασης με τον νυν ψυχολογο μου αλλα η εμμονη δε φευγει. Νιωθω οτι θα εφευγε μονο αν μιλουσα λιγο με το ιδιο το προσωπο που εχω εμμονη!Το προβλημα ειναι το εξης. Ενω ο ανθρωπος αυτος ηταν πολυ καλος και χαμογελαστος μαζι μου και πολυ καλος επαγγελματιας, πηγα 2 φορες να του δωσω ερωτικο γραμμα (οχι προσδωκωντας κατι), τη δευτερη του ζητησα και μια μονο συνεδρια μηπως λυσω το θεμα, και με αντιμετωπισε λες και ημουν η τρελλη που θα του εκανε κακο, τον κηνυγουσα στο δρομο σε καποια φαση να του μιλησω.Μιλησαμε λιγο, μου ειπε περι δεοντολογιας στα γρηγορα και με απεφευγε λεγοντας, ΄΄ειμαι παντρεμενος,δεν θελω να κανω κακο στην οικογενεια μου, θελω να ειμαι ενταξει,κλπ κλπ» Σαν να φοβοταν μην τον πουν αντοδεοντολογο. Ενιωσα σαν πρεζακι που τον ενοχλουσα και φυσικα αρνιοταν και το γραμμα και τη συνεδρια. (την πρωτη φορα το πρωτο γραμμα το ειχε παρει γιατι τον αιφνιδιασα μαλλον, δεν ηξερε το περιεχομενο, δεν προλαβε και να αντιδρασει, εφυγα κι εγω αμεσως). Αυτα εγιναν στην εισοδο της πολυκατοικιας που δουλευαν αυτοι οι 2 συνεργατες, δεν μπηκα μεσα για να αποφυγω την πρωην ψυχοθεραπευτρια μου.Αν μπορειτε σχολιαστε μου τουλαχιστον το τελευταιο που με καιει: 1)γιατι οχι μια συνεδρια ? δεν θα βοηθουσε λιγο? 2) γιατι θα ηταν τοσο φοβερο να παρει και το δευτερο γραμμα αφου ειχε παρει και το πρωτο? 3)γιατι ενας τοσο καλος μαζι μου ψυχολογος στην ομαδα, μου φερθηκε λες και ειμαι «ο σχιζοφρενης δολοφονος με το πριονι που θα του εκανα κακο»??? Γιατι τοσος φοβος?? Τι ειναι πιο δεοντολογικο? να με αποφευγει τοσο ασχημα η να κανει συνεδρια μαζι μου μια φορα παρολο που ειμαι ερωτευμενη?4) μονο σε εμενα συμβαινει να μπλεκω με τετοιου ειδους γυναικες ψυχολογους? Είναι σύνηθες? Υπάρχουν πολλες τέτοιες? Οι υπολοιποι τις καταλαβαινουν αμεσως ή γενικά παραπλανούν τον πιο πολυ κόσμο με την υπερβολοκή τους αυτοπεποιθηση?? Συγγνωμη για την οργη μου απεναντι στον επαγγελματικο σας κλαδο αλλα ειχα κοντεψει να τρελαθω με αυτες τις ιστοριες. Δεν καταλαβαινω πια τι ειναι οντως αντιδεοντολογικο.
Απλα εχω κι ενα πεμπτο ερωτημα, αν θελετε να μου απαντησετε: 5) Αυτη η συστημικη θεραπεια οντως συνισταται σε επιφανειακη μονο αναλυση του τωρα χωρις αναλυση παιδικης ηλικιας και σχεσεω με γονεις? ειναι δυνατον να εχει αποτελεσμα κατι τετοιο ?απλα και μονο ακολουθωντας τις οδηγιες του ψυχολογου που κανει mind coaching οπως χαρακτηριστικα μου ανεφερε αυτη η δευτερη κατα σειρα ψυχολογος? δηλαδη κατευθυνση συμπεριφορας χωρις αναλυση παρελθοντος και σε περιπτωση που δεν ακολουθω τις οδηγιες ηταν λογικη η επικριτικη αντιδραση της ? υπαρχει μεθοδος ψυχοθεραπειας αναγνωρισμενη η οποια θεωρει οτι θεραπεια = σεξ με συγκεκριμενη συχνοτητα και ανεξαρτητως ελξης και συναισθηματων ? ειναι επιτρεπτη η κουβεντα "ΧΕΣΕ ΜΑΣ" απο μια ψυχολογο που ακολουθει τετοια μεθοδο? ειναι αντιμεταβιβαση αποδεκτη αυτο???? πειτε μου σας παρακαλω αν κανω λαθος εκτιμησεις. ποια ειναι η δικη σας αποψη ? ολο αυτο λεγεται συστημικη ψυχοθεραπεια η ειναι προκαλυμμα προσωπικων απωθημενων της ψυχολογου να κατευθυνει, να επικρινει, να μιλαει για σεξ καθως και αδυναμιων της να αναλυει βαθυτερα θεματα? Σε περιπτωση που εχω δικιο, πιστευετε οτι θα βρω τον μπελα μου αν απευθυνθω στο συλλογο ψυχολογων και στην επιτροπη δεοντολογιας απλα για εκθεση των παραπονων μου κι οχι για καταγγελια?? εχω αυτο το δικαιωμα χωρις αποδειξεις η θα κατηγορηθω για δυσφημιση και θα μεινω απροστατευτη απο το συλλογο σας????Αλλά αυτό το μέρος το είχα γράψει προτού αρχίσω να αμφισβητώ και τον τελευταίο κατά σειρά ψυχολόγο μου... για τον οποίο δεν εχω καταλήξει 100% αν το έκανε επίτηδες ή από άγνοια ή από προσωπικό του άλυτο θέμα ή από ανταγωνισμό για συναδέλφους του. Σε γενικές γραμμές ήταν υπερβολικά επιεικής γιατί ήθελε να απενοχοποιήσει το άρρωστο ανήλικο κομμάτι μου. Ωστόσο, όπως σας εξήγησα, έφτασε στο άλλο άκρο, κατά τη γνώμη μου. Νιώθω τελικά ότι οι ψυχολόγοι χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες : Αυτούς που μένουν στην απενοχοποίηση και δεν συνεχίζουν στην διαδικασία ωρίμανσης κι ανάληψης ευθύνης εκ μέρους του "κακομαθημένου - καθηλωμένου στην παιδική ηλικία" πελάτη. Και αυτούς που δεν κάνουν καθόλου απενοχοποίηση και μόνο κατηγορούν και επικρίνουν με κακία, με αποτέλεσμα το "ανήλικο - άρρωστο" κομμάτι να κάνει αντίσταση και να παραμένει καθηλωμένο για να το αποδεχτούν και να το συγχωρέσουν που είναι "κακομαθημένο". Τουλάχιστον αυτές τις δύο κατηγορίες έχω συναντήσει εγώ. Έλεος! Κανείς δεν βρίσκει τη χρυσή τομή;;; Το ενδιάμεσο;; Γιατί τέτοιες αποκλίσεις και γιατί oi σημερινοί ψυχολόγοι "ακουμπούν" μόνο τα άκρα; Μήπως για να μας κρατούν σε εξάρτηση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο; Δεν μπορούν να μας πουν "αλήθειες" χωρίς "χάιδεμα αυτιών" με τρόπο ευγενικό, μη επικριτικό, ώστε να μην παρερμηνεύσουμε; Δεν μπορούν να μας απενοχοποιούν αλλά παράλληλα να θέτουν και όρια, ώστε να αναλάβουμε και τις δικές μας ευθύνες χωρίς υπέρμετρη ενοχή; Μια χρυσή τομή είναι. Τόσο δύσκολο είναι να την βρούνε; (εκτός αν δεν την βρίσκουν επίτηδες).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου