Ο πολυδιάστατος Άνθρωπος. Αντίληψη και συνείδηση.

Αναρτήθηκε από: Βελίκης Ιωάννης, Ψυχολόγος PhD, τηλ. 6932683468

του Γιάννη Βελίκη

Στη σύγχρονη Φυσική συζητιέται πολύ τελευταία το θέμα των πολλών διαστάσεων της πραγματικότητας. Εκτός των τριών του χώρου (μήκος, πλάτος, ύψος), και της τέταρτης του χρόνου, ακούγεται ότι ενδεχομένως η πραγματικότητα να περιλαμβάνει συνολικά επτά διαστάσεις, εννιά ή και δώδεκα. Και μάλιστα, σε αυτές τις άλλες διαστάσεις να ζουν, ταυτόχρονα με το δικό μας, και άλλοι κόσμοι, άλλα σύμπαντα. Το πώς, ωστόσο, γίνεται αυτό, κανείς από τους λαμπρότερους Φυσικούς της εποχής μας δεν έχει καταφέρει να μας το αποκωδικοποιήσει και εξηγήσει.
Κάποιοι επιστήμονες ήδη θεωρούν ως πέμπτη διάσταση τη συνείδηση, κι αυτό το εξηγούν ως εξής: τη στιγμή που ένας φυσικός επιχειρεί να μετρήσει την κίνηση ενός υποατομικού σωματιδίου, με μάζα π.χ. 1-20 cm3, θέλοντας ή μη θα επηρεάσει την κίνηση του. Σε τόσο μικρές μάζες, ακόμη και η ενέργεια του οργάνου μέτρησης που θα χρησιμοποιηθεί, ακόμη και το ελάχιστο ηλεκτρόνιο που θα συγκρουστεί με το υποατομικό σωματίδιο, για να βεβαιώσει στον ερευνητή το που βρίσκεται, θα το επηρεάσει. Συνεπώς είναι αδύνατο να μάθουμε το που ακριβώς βρίσκεται «πραγματικά» ένα τέτοιο σωματίδιο, αφού όταν θα το μάθουμε, στην ουσία, θα μάθουμε το που είναι μετά την επιρροή της μέτρησης μας. Αν λοιπόν, η πραγματική του θέση είναι αδύνατο να βρεθεί, τότε όλα εξαρτώνται από το αποτέλεσμα της μέτρησης, την οποία όμως μέτρηση την αποφασίζει ο ερευνητής. Αν την εφαρμόσει με τον α’ τρόπο θα βρει το σωματίδιο στην α1 θέση, αν την εφαρμόσει με το β’ τρόπο θα βρει το σωματίδιο στη β1 θέση κ.ο.κ.
Επομένως άπτεται στη θέληση του ερευνητή στο πως θα μετρήσει ένα τόσο απειροελάχιστο φαινόμενο. Εκτός τώρα από της θέλησης του, ένα γεγονός που περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα είναι ότι δεν καταλαβαίνουν με τον ίδιο τρόπο τα αποτελέσματα της μέτρησης όλοι οι επιστήμονες. Σε τόσο απειροελάχιστες μικρομετρήσεις υπάρχουν μεγάλα περιθώρια σχετικά με το τί αντιλαμβάνονται και τί όχι οι ερευνητές. Ένας ερευνητής μπορεί να αντιληφθεί το α’ αποτέλεσμα ως ορθό, ενώ άλλος ερευνητής το β’. Συνεπώς τόσο οι θέληση, όσο και η συνείδηση των ερευνητών επηρεάζουν την αντίληψη των αποτελεσμάτων. Ναι, αλλά αυτό το γεγονός ακυρώνει, ή τουλάχιστον σχετικοποιεί την αποτελεσματικότητα της επιστήμης. Αφού το αποτέλεσμα μιας μέτρησης εξαρτάται από τη θέληση και τη συνείδηση των ερευνητών, στην αντίληψη της πραγματικότητας των πολύ μικρών ή πολύ μεγάλων διαστάσεων, παρεμβάλλεται ο υποτιμημένος, από την επιστήμη, υποκειμενικός ψυχικός παράγοντας.
Το δεδομένο αυτό έρχεται να προστεθεί στις ήδη υπάρχουσες παραδοχές της ψυχολογίας περί της «υποκειμενικής αντίληψης της πραγματικότητας». Γνωρίζουμε για παράδειγμα, ότι μεταξύ ενός ερεθίσματος S και μιας αντίδρασης R μεσολαβεί το μαύρο κουτί της υποκειμενικής επεξεργασίας. Π.χ. αν 100 άνθρωποι ακούσουν σε ένα πολυκατάστημα από τα μεγάφωνα τη φράση «κυκλοφορεί ένας κλέφτης στο κατάστημα» (ερέθισμα S) δεν θα αντιδράσουν όλοι (αντίδραση R) με τον ίδιο τρόπο. Αλλιώς θα αντιδράσει ο σωματώδης, αλλιώς η ηλικιωμένη, αλλιώς ο ψύχραιμος, αλλιώς ο φοβητσιάρης. Μεταξύ του ερεθίσματος S και της συμπεριφοράς R μεσολαβεί η ψυχική διεργασία που συμπεριλαμβάνει τη μνήμη παλαιών εμπειριών, την αντίληψη του συγκεκριμένου ερεθίσματος, την εγρήγορση εκείνης της στιγμής, τα συναισθήματα που προκαλούνται, τις σκέψεις που επακολουθούν κ.λπ. Η σύγχρονη νευροβιολογία έχει εξάλλου αποδείξει, ότι σε κάθε ερέθισμα του περιβάλλοντος μας ο εγκέφαλος συμπληρώνει με αυθαίρετο και υποκειμενικό τρόπο τα στοιχεία που λείπουν. Γι’ αυτό το λόγο οι εντυπώσεις που αποκομίζουν οι θεατές ενός έργου ζωγραφικής ή μιας συναυλίας ποικίλουν πάρα πολύ.
Μήπως λοιπόν η αντίληψη της πραγματικότητας είναι εν γένει υποκειμενικό – ψυχικό ζήτημα; Και μήπως οι διαστάσεις της πραγματικότητας που συζητούν οι σύγχρονοι φυσικοί δεν είναι άλλες από ψυχικές διαστάσεις; Οι παράλληλοι κόσμοι και τα σύμπαντα μήπως «τρέχουν» μέσα στο Νου μας; Η Φιλοσοφία είναι τελικά η επιστήμη των επιστημών, και φιλόσοφοι από τους προσωκρατικούς, τους κλασσικούς, τους Ζεν, τον Κομφούκιο, ως τον Καστοριάδη, τον Φουκώ, και το Ράσσελ είχαν δίκιο: τα πάντα είναι στο μυαλό μας; Η απάντηση με τα ως τώρα δεδομένα δείχνει να είναι θετική. Τα πάντα γίνονται αντιληπτά, και μετά από επεξεργασία καταλήγουν σε συμπεράσματα, με αυθαίρετο, υποκειμενικό, και προσωπικό τρόπο. Δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα αλλά άπειρες υποκειμενικές, που για κάποιους λόγους σε λίγα ή πολλά σημεία συμφωνούν, και αυτές τους οι συμφωνίες σχηματίζουν τις εκάστοτε περιορισμένες στο χρόνο κοινωνικές παραδοχές – τον κοινό νου. Οι άνθρωποι, δε, φαίνεται ότι όντως ζουν σε πολλές διαστάσεις, τις οποίες και θα επιχειρήσουμε να περιγράψουμε στη συνέχεια.
Α) Οι διαστάσεις του χώρου.
Το έμβρυο, μετά τους πρώτους μήνες της κύησης, αντιλαμβάνεται τους ήχους: και από το σώμα της μητέρας και από το περιβάλλον της. Μετά τη γέννηση του εκτός της αντίληψης των ήχων, αναπτύσσεται και αυτή της όρασης. Πριν όμως ακόμη καταφέρει να δει, αντιλαμβάνεται το τρισδιάστατο του χώρου από τους ήχους: συγκεκριμένα από τη διαφορά του χρόνου με τον οποίο φτάνει ο κάθε ήχος στο κάθε αυτί. Αν, για παράδειγμα, ένας κρότος φτάσει στο δεξί αυτί γρηγορότερα από ότι στο αριστερό, το παιδί αντιλαμβάνεται ότι αυτός η ήχος ακούστηκε από δεξιά. Το σύστημα προσανατολισμού και αντίληψης του χώρου μέσω των ήχων, άλλωστε, χρησιμοποιείται ευρέως στη φύση κυρίως από τα πτηνά της νύχτας, όπως τις νυχτερίδες, που αντιλαμβάνονται την κίνηση θηράματος με ακρίβεια εκατοστού.
Στην αντίληψη του ήχου προστίθεται σταδιακά μετά τη γέννηση και αυτή της όρασης. Στην αρχή γίνεται αντιληπτό ένα άσπρο φως, ενώ σιγά – σιγά το φως αυτό διαχωρίζεται σε χρώματα, και χάρη στη λειτουργία των δύο ματιών προσδιορίζεται και η απόσταση, με ένα μηχανισμό παρόμοιο με αυτόν της ακοής. Πειράματα ψυχολόγων έχουν δείξει ότι το κάθε παιδί κατακτά με το δικό του ρυθμό τα διάφορα στάδια της αντίληψης του χώρου, και το επίπεδο αντίληψης κυμαίνεται από πολύ φτωχό σε παιδιά με προβλήματα αντίληψης και ΑΜΕΑ ως πολύ πλούσιο σε παιδιά – θαύματα.
Στην ενήλικη ζωή, συνήθως το επίπεδο αντίληψης του χώρου είναι λίγο πολύ κοινό για τους περισσότερους. Εξαιρέσεις αποτελούν στο ένα άκρο οι ηλικιωμένοι, που μπορεί να μην αντιληφθούν ένα σκαλοπάτι και να πέσουν, και στο άλλο άκρο, άνθρωποι με τρομερές ικανότητες όπως οι ελεύθεροι σκοπευτές, οι διάσημοι ποδοσφαιριστές, οι ακροβάτες και οι οδηγοί αγωνιστικών οχημάτων. Στις εξαιρέσεις περιλαμβάνονται και οι καλλιτέχνες εικαστικών ή γλύπτες που μας εκπλήσσουν με τα έργα τους, τα οποία δημιουργούνται χάρη στις ιδιαίτερες ικανότητες τους στην αντίληψη του χώρου.
Β) Η αντίληψη του χρόνου.
Η τέταρτη διάσταση, αυτή του χρόνου, φαίνεται ότι γίνεται αντιληπτή από όλη τη φύση σε μερικά σημεία της, και μόνο από τον Άνθρωπο σε μερικά άλλα.
Όλα τα φυτά και τα ζώα λειτουργούν με βιολογικά ρολόγια. Την άνοιξη θα ανθίσουν ή θα ζευγαρώσουν, το χειμώνα θα μείνουν χωρίς φύλλα ή θα πέσουν σε χειμέρια νάρκη. Αντίστοιχα και ο άνθρωπος, χάρη στη λειτουργία της επίφυσης, αλλά και βιολογικών ρολογιών που λειτουργούν μέσα σε κάθε κύτταρο, περνά τους κύκλους των εποχών σε πλήρη συντονισμό με το περιβάλλον που ζει, είτε αυτό το αντιλαμβάνεται είτε όχι. Μάλιστα, οι περισσότεροι πολιτισμοί έχουν καθιερώσει γιορτές για το πέρασμα της κάθε εποχής και το καλωσόρισμα της επόμενης.
Ωστόσο, ο Άνθρωπος αντιλαμβάνεται και άλλες διαστάσεις του χρόνου που η υπόλοιπη φύση αγνοεί, και αυτή είναι η πρώτη ειδοποιός διαφορά του με τους προγόνους του, που άλλαξε την εξέλιξη του προς κάτι τελείως διαφορετικό. Ο Άνθρωπος, χάρη σε εξειδικευμένες δομές του υποθαλάμου αλλά και του νεοφλοιού του, αντιλαμβάνεται το ότι ο χρόνος χωρίζεται σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Αυτή η γνώση του επιτρέπει να «χρησιμοποιήσει» τη γνώση του παρελθόντος ώστε να αποφύγει διάφορες δυσμενείς επιπτώσεις του μέλλοντος. Επίσης, η αντίληψη του χρόνου τον οδηγεί στη γνώσει ότι είναι θνητός, γεγονός που δημιουργεί την αντίληψη της τραγικής μοίρας του αναπόφευκτου, και σε αντιστάθμισμα προκαλεί τη γένεση όλου του πολιτισμού, της φιλοσοφίας και της θρησκείας. Η γνώση του αναπόφευκτου τέλους και η αγωνιώδης προσπάθεια αυτή η γνώση να γίνει αποδεκτή και να ξεπεραστεί, ίσως προκάλεσε την εκπληκτική εξέλιξη του Ανθρώπινου εγκεφάλου ως το πιο περίπλοκο όργανο στο Σύμπαν.
Η αντίληψη του χρόνου διαφοροποιείται ανάλογα με τον άνθρωπο, τη στιγμή της εξέλιξης του, τη συναισθηματική του κατάσταση, τις προσδοκίες του. Αλλιώς αντιλαμβάνεται το χρόνο ένα παιδί, από έναν ηλικιωμένο, έναν ασθενή που πονάει, έναν φυλακισμένο που βασανίζεται, ένα ναρκομανή που έχει πάρει ηρωίνη, ένα μεθυσμένο, ή έναν που γλεντά σε κέντρο διασκέδασης. Το πόσο σχετικός μπορεί να είναι ο χρόνος μπορεί να φανεί από το όνειρο: στο όνειρο, σε διάρκεια λίγων δέκατων του δευτερολέπτου, μπορούμε να ζήσουμε το σενάριο χρόνων. Ή ακόμη, όπως λέγεται, οι ετοιμοθάνατοι, μπορούν να ξαναζήσουν όλη τη ζωή τους σε δευτερόλεπτα. Όταν πονάμε μπορεί ο χρόνος να γίνεται αντιληπτός ως στάσιμος, και όταν χαιρόμαστε να «μην καταλαβαίνουμε πώς πέρασε η ώρα». Πολλές διαλογιστικές ανατολικές τεχνικές, ή και προσευχές, σκοπεύουν στο να υπερβούμε τις σχετικές και υποκειμενικές αντιλήψεις του χρόνου και να αντιληφθούμε το παρόν υπερβατικά, σα να μην υπάρχει παρελθόν και μέλλον, προκειμένου να αντιληφθούμε το «αιώνιο παρόν» και να έχουμε βίωση του «εις τους αιώνες των αιώνων».
Το βέβαιο είναι ότι, σε κάθε περίπτωση, όσο καλύτερη είναι η αντίληψη του χρόνου τόσο πιο εύκολη και αποδοτική γίνεται η ζωή ενός ανθρώπου: αντιλαμβάνεται και αποδέχεται το γεγονός της θνητότητας του, προγραμματίζει τη ζωή του, τα μαθήματα και τις εργασίες του, είναι καλύτερος επαγγελματίας, προλαβαίνει κακές καταστάσεις του μέλλοντος κ.ο.κ. Σήμερα εκπονούνται σεμινάρια ορθής διαχείρισης χρόνου στα περισσότερα γνωστά πανεπιστήμια (για αποδοτική μελέτη), επιχειρήσεις (για αποδοτική εργασία), και ψυχοθεραπευτικά γκρουπ (για καλύτερη ποιότητα ζωής και επίτευξη δύσκολων στόχων). Η καλή αντίληψη του χρόνου και η σωστή διαχείριση του έχει αποδειχθεί να συνδέεται με κάθε έννοια οργάνωσης και επιτυχίας.
Γ) Η θέληση.
Η πέμπτη διάσταση στον Άνθρωπο είναι η θέληση. Επίσης μοναδική για τον Άνθρωπο ιδιότητα, η θέληση είναι κάτι περισσότερο από την ικανοποίηση των βασικών ενστίκτων. Παρά το ότι παρατηρείται και σε κάποια εξελιγμένα είδη του ζωικού βασιλείου, όπως στα σκυλιά, στα πρωτεύοντα κ.λπ., στην πλήρη της έννοια γίνεται κατανοητή και χρησιμοποιείται μόνο από τον Άνθρωπο.
Η θέληση ταυτίζεται με την ενέργεια στη φύση. Η θέληση αλλάζει τον κόσμο, ή τον διατηρεί σε μία κατάσταση όταν η φυσική του τάση είναι να αλλάξει. Για τον Αριστοτέλη η ψυχή του Ανθρώπου αποτελείται από τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τη βούληση (θέληση). Για το Χριστιανισμό, ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο επειδή το θέλησε.
Η θέληση, πολλές φορές περισσότερο από τις σκέψεις ή τα συναισθήματα, καταλήγει σε συμπεριφορές, και όταν ένας άνθρωπος θέλει κάτι, δύσκολα μπορεί να δεχτεί να μην το θέλει. Ταυτίζεται όχι με το Αυτό του Φρόιντ, όπου εδράζονται τα ένστικτα, αλλά με το Εγώ. Τη πρώτη στιγμή που το βρέφος θα πει «όχι», δημιουργείται το Εγώ του που εκφράζει τη θέληση του. Η θέληση είναι η ψυχική ενέργεια που κάνει τον Άνθρωπο να ανεβαίνει στα πιο ψηλά βουνά, να επιβιώνει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, να νικάει το πιο δύσκολο εχθρό, να αλλάζει τον κόσμο. Η θέληση αντίστοιχα είναι αυτή που προκαλεί πολέμους, που βασανίζει ανθρώπους για τις πολιτικές τους απόψεις, που δίνει ενέργεια στις πιο κακόβουλες πράξεις. Γι’ αυτό και μέριμνα ανέκαθεν των γονιών, των εκπαιδευτικών, των ιερέων και των κυβερνητών ήταν να μπορέσουν να επηρεάσουν τη θέληση των ανθρώπων (παιδιών, μαθητών, πιστών, ή υπηκόων) στην κατεύθυνση που θεωρούσαν ως ορθή.
Η θέληση στα πιο γνωστά παραδείγματα ανθρώπων από τη μυθολογία και την Ιστορία άλλαξε τον κόσμο, όντας εναντιωμένη στην εκάστοτε εξουσία. Η Αντιγόνη εναντιώνεται στον Κρέοντα, ο Σωκράτης στις επίσημες πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις, ο Γκάντι στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Μάρτιν Λούθερ Κίγκ στην παντοδυναμία των λευκών κ.α. Πρόσφατα μπλόγκερς του ίντερνετ παρακάμπτουν τη λογοκρισία στις Ασιατικές και Αραβικές χώρες, ενώ αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν σε όλες τις δικτατορίες όλων των εποχών. Η θέληση κινεί τον κόσμο, και οι μάχες που δίνονται συνεχώς γίνονται για να αποδειχτεί το ποια και ποιανού θέληση θα κυριαρχήσει.
Ο Νίτσε ανέφερε ότι «οι άλλοι είναι η κόλαση μου», δείχνοντας ότι η θέληση των άλλων συνήθως περιορίζει τη δική μας. Όταν βεβαίως η θέληση μας είναι διαφορετική από αυτή των άλλων, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε είναι τεράστιες. Δεν ανέφερε όμως, το ότι όταν η θέληση μας συνταυτίζεται με τη θέληση των άλλων, τότε η συνολική δύναμη της πολλαπλασιάζεται. Όλες οι επαναστάσεις και οι αλλαγές του κόσμου έγιναν από την ταυτόχρονη θέληση πολλών ανθρώπων.
Η θέληση, συνεπώς, όταν χειραγωγηθεί και χρησιμοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο, μπορεί να «μετακινήσει βουνά», είναι η δύναμη του νου που μπορεί να αλλάξει τα πάντα είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Και εδώ ακριβώς έρχεται η έκτη διάσταση στον Άνθρωπο που είναι η ηθική.

Δ) Η ηθική.
Η ηθική είναι για την ψυχή ότι είναι το ανοσοποιητικό για το σώμα. Ένα σύστημα που αποφασίζει κάθε στιγμή αν ένα ψυχικό ερέθισμα είναι αποδεκτό ή όχι, φίλος ή εχθρός. Βεβαίως ως ψυχικό ερέθισμα νοείται οτιδήποτε γίνεται αντιληπτό από το γνωστικό – ψυχικό όργανο, και μπορεί να προέρχεται από το εσωτερικό (σκέψη, συναίσθημα, βούληση) ή το εξωτερικό (ήχος, λόγια, συμπεριφορά κάποιου άλλου) περιβάλλον.
Η ηθική, όπως άλλωστε και το ανοσοποιητικό, ξεκινάει να «χτίζεται» από την πρώϊμη ηλικία και επαναπροσδιορίζεται ως το τέλος της ζωής. Ωστόσο, η δυνατότητα εξέλιξης και αναπροσδιορισμού της εξαρτάται από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σε άλλους αλλάζει εύκολα, σε άλλος δύσκολα. Σε άλλους μένει η ίδια από την εφηβεία και μετά, σε άλλους ακόμη και στα γεράματα αλλάζει. Η δε κοινωνία άλλοτε επιβραβεύει τη σταθερότητα της ηθικής (έμεινε σταθερός στις αξίες του ως το τέλος), άλλοτε την ψέγει (είναι μονολιθικός και μονόχνωτος άνθρωπος). Το ποιος επιβραβεύει μία σταθερή ηθική και ποιος μία εύκαμπτη είναι θέμα ανθρώπων, εποχής, στόχων, και ιστορίας.
Το ψυχικό ανοσοποιητικό, η ηθική, αναπτύσσεται σε ένα νέο άνθρωπο δεχόμενη στοιχεία από τις οικογενειακές σχέσεις, την εκπαίδευση, τη θρησκεία και την γενικότερη κοινωνική και πολιτική οργάνωση του περιβάλλοντος στο οποίο ζει. Η ανάπτυξη της συντελείται με λόγια, τιμωρίες, απαγορεύσεις, απειλές, επιβραβεύσεις κ.α. από όλους τους ισχυρούς φορείς που συναντά ο άνθρωπος στην ανάπτυξη και τη ζωή του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το αντίστοιχο ανοσοποιητικό σύστημα της κοινωνίας είναι η δικαιοσύνη, οι νόμοι και η νοοτροπία, που μπορούν να εκθειάσουν κάποιον, να τον ανεβάσουν στο υψηλότερο σκαλοπάτι της ιεραρχίας, ή να τον απομονώσουν, να τον φυλακίσουν ή να τον περιθωριοποιήσουν. Ο άνθρωπος από νωρίς μαθαίνει τόσο το τί του επιτρέπεται και τί όχι, αλλά και πώς οι υπόλοιποι σκέφτονται και νιώθουν με αυτά που αυτός κάνει, για να μάθει να τους λαβαίνει υπόψη του και να κοινωνικοποιηθεί ομαλά.
Προκειμένου να δημιουργηθεί η «κατάλληλη» ηθική για ένα παιδί, η μητέρα του επιβραβεύει ή αποθαρρύνει τις συμπεριφορές του. Το παιδί συνήθως λόγω μίμησης, ταύτισης, και της μειονεκτικής θέσης στην οποία βρίσκεται ενσωματώνει στο δικό του όργανο αυτές τις συμπεριφορές, και έτσι αρχίζει να νιώθει ή να σκέπτεται με τον αντίστοιχο με της μητέρας του τρόπο, όταν συμπεριφέρεται με τον α’ ή β’ τρόπο. Το τελικό στάδιο έρχεται όταν, πριν ακόμη προβεί σε συμπεριφορά, επεξεργάζεται τις προβλέψεις του για το τι θα συμβεί αφού κάνει τη συμπεριφορά. Τότε η ηθική του, αποφασίζει για το τί είναι αποδεκτό να παρουσιάσει ως συμπεριφορά και τί όχι, δεδομένων των συνεπειών που περιμένει ότι θα έχει στους άλλους με αυτήν τη συμπεριφορά. Το ίδιο αργότερα γίνεται στο σχολείο, στο στρατό, στη δουλειά και στην δική του οικογένεια. Το «μαύρο κουτί» των σκέψεων, των συναισθημάτων, και των επιθυμιών που παρεμβάλλεται μεταξύ του ερεθίσματος S και της συμπεριφοράς R δεν είναι τίποτε άλλο από την ηθική, που αποφασίζει και για τη συμπεριφορά, τον τρόπο απάντησης στο ερέθισμα.
Η ηθική μπορεί να είναι συνειδητή ή ασυνείδητη. Στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο μέρος των παρεμβάσεων της ψυχοθεραπείας, είναι το να γίνει κατανοητή στον ψυχοθεραπευόμενο το πώς λειτουργεί η ηθική του, και το τί μπορεί να κάνει για να αλλάξει τις πεποιθήσεις που διαταράσσουν τη ζωή του. Σε ανθρώπους που δεν δέχονται αλλαγές των προσωπικών τους ηθικών αξιών, η ψυχοθεραπεία αποτυχαίνει.
Σύμφωνα με το Φουκώ στο έργο του «Η ιστορία της σεξουαλικότητας», η ηθική των αρχαίων Ελλήνων ήταν απλή, και περιοριζόταν στα αποτελέσματα που θα έχει η συμπεριφορά τους απέναντι στο νόμο. Δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τις προθέσεις των ατόμων. Αντίθετα μετά την καθιέρωση του Χριστιανισμού, η ηθική απαξίωση αφορούσε όχι μόνο αυτόν που έκανε κάτι κακό σε κάποιον, αλλά και αυτόν που σκέφτηκε, αισθάνθηκε ή θέλησε κάτι κακό για τον εαυτό του ή άλλον, πριν ακόμη το κάνει, και ακόμη και αν δεν το κάνει ποτέ.
Η έννοια της αμαρτίας, με αυτόν τον τρόπο, διείσδυσε στα πιο μύχια του νου και της ψυχής των ανθρώπων, που πια απολογούνταν στην εξομολόγηση ακόμη και αυτά που σκέφτηκαν ή αισθάνθηκαν, ανεξάρτητα αν προέβησαν ή όχι σε πράξεις. Έτσι καθιερώθηκε μία ηθική ενάντια στην ίδια τη φύση του ανθρώπου, που, σε αναλογία με το ανοσοποιητικό σύστημα, προκαλούσε ένα αυτοάνοσο ψυχικό νόσημα που σκότωνε τα ίδια τα «κύτταρα» της ψυχής: τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις επιθυμίες, από τη στιγμή που αυτά ήταν καθορισμένα ως «απαγορευμένα». Ο άνθρωπος υπέφερε μόνος του, και μόνο που περάσανε από το νου του!
Η πρώτη διαδικασία που επιχείρησε να αλλάξει αυτή την παντοδυναμία της ηθικής, και να αποκαταστήσει τη φυσιολογική ύπαρξη των σκέψεων, των συναισθημάτων και των επιθυμιών στον Άνθρωπο ήταν η ψυχανάλυση, στις αρχές του 19ου αιώνα. Από τότε η ψυχοθεραπεία επιχειρεί να περιορίσει το κακό που προκαλεί η ακραία πουριτανική εκκλησιαστική ηθική, από όποιο θρήσκευμα κι αν προέρχεται, και να διατηρήσει μόνο τα καλά της στοιχεία, τα στοιχεία εκείνα που βοηθούν τον άνθρωπο να είναι δημιουργικός, συμπονετικός, συνεργατικός, και ευτυχισμένος.

Ε) Η συνείδηση.
Η συνείδηση, ή μεταγνώση, είναι μία έννοια που ακόμη δεν έχει προσδιοριστεί, που ο κάθε φιλόσοφος την εννοεί με το δικό του τρόπο, που δεν έχει οριστεί και ίσως δεν οριστεί ποτέ. Φιλόσοφοι, ψυχολόγοι, νευροεπιστήμονες, προγραμματιστές Η/Υ επιχειρούν να την ορίσουν, το ίδιο και γλωσσολόγοι, φυσικοί, ή κοινωνικοί επιστήμονες, χωρίς όμως ακόμη να έχουν συμφωνήσει. Σε γενικότερο πλαίσιο, οι περισσότεροι συμφωνούν ότι συνείδηση είναι η γνώση όσων γνωρίζουμε, και η γνώση ότι γνωρίζουμε. Γι’ αυτό και καλείται ως μεταγνώση. Η γνώση της γνώσης.
Η συνείδηση μπορεί επίσης να ταυτίζεται ως ένα σημείο με το φροϋδικό Εγώ. Ως Εγώ ορίζονται οι δικές μου σκέψεις, τα συναισθήματα και οι επιθυμίες που διαφέρουν από αυτά των άλλων και τα στοιχεία αυτά γνωρίζω ότι είναι δικά μου. Η συνείδηση όμως δεν περιορίζεται στο Εγώ, αλλά περιλαμβάνει και τη γνώση των άλλων (των σκέψεων, των συναισθημάτων και των επιθυμιών τους), της κουλτούρας, της Ιστορίας, της Επιστήμης γενικότερα κ.ο.κ. Επομένως η συνείδηση είναι η γνώσεις που έχω αποκτήσει, και ταυτόχρονα η επαφή μου με τα πάντα: τις σκέψεις, των συναισθημάτων, των επιθυμιών μου, των συμπεριφορών των άλλων, των υποτιθέμενων στόχων και κινήτρων τους, της καθημερινότητας, της επικαιρότητας, των σεναρίων για το μέλλον κ.ο.κ.
Ως γνώση της γνώσης, σε πολλές θρησκείες το τέλειο της συνείδησης, αυτό που υποτιθέμενα τα γνωρίζει όλα, ταυτίζεται με το Θεό. Για πολλούς πολιτισμούς ισχύει το ρητό «η γνώση είναι δύναμη», και για την απόκτηση της πασχίζουν άνθρωποι, κοινωνίες και πολιτισμοί. Σύμφωνα με το μύθο, ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά από τους Θεούς, και τιμωρήθηκε με αιώνια βασανιστήρια, προκειμένου οι άνθρωποι να γνωρίζουν. Επίσης, στην παλαιά Διαθήκη, ο λόγος που οι Πρωτόπλαστοι έχασαν τον Παράδεισο και τιμωρήθηκαν αυστηρά ήταν γιατί «έφαγαν από το Δέντρο της Γνώσης». Σε πολλές εποχές η επιστήμη καταδιώχθηκε, και καταδιώκεται ακόμη και σήμερα, γιατί η γνώση που φέρνει έρχεται σε αντίθεση με εδραιωμένες πεποιθήσεις και απειλεί τα συμφέροντα αυτών που τις επιβάλλουν. Η εκπαίδευση, σε πολλές περιπτώσεις, χρησιμοποιείται από τις ισχυρές ελίτ στο να αποτρέψουν τα πλήθη από τη γνώση και να μην συνειδητοποιήσουν την αλήθεια.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, η συνείδηση, και η συνειδητοποίηση δεν είναι διαδικασίες που κατακτώνται αυτόματα. Ξεκινούν ως αμυδρές γνώσεις του εαυτού και των άλλων στην πολύ μικρή ηλικία, προχωρούν με την πορεία της ανάπτυξης ως την εφηβεία, εκεί κάνουν ένα άλμα μιας και η εφηβεία προκαλεί καταστροφή του παιδικού κόσμου και εισάγει τον έφηβο στον κόσμο των μεγάλων, και ολοκληρώνονται καθ’ όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής. Έτσι, όσο κι’ αν προσπαθήσει κανείς να εκπαιδεύσει κάποιον να αποκτήσει «συνείδηση», δεν θα τα καταφέρει, αν ο δεύτερος δεν το έχει καλλιεργήσει. Είναι μία διαδικασία που απαιτεί χρόνο, εκπαίδευση, κόπο και τριβή.
Η συνείδηση μπορεί να φτάσει, σύμφωνα με τις περιγραφές αγίων ή ασκητών διαφόρων θρησκειών, στην αντίληψη του «Θείου» ή στην αντίληψη των πάντων. Η νευροβιολογία έχει εντοπίσει ως εγκεφαλική δομή που «παράγει» συνείδηση τη Νήσο του Reil, μία δομή του νεοφλοιού που είναι όμως σε επαφή με όλο το μεταιχμιακό και το υπόλοιπο νευρικό σύστημα, και αποκρυπτογραφεί συνεχώς τα πάντα που έρχονται σε επαφή με την αντίληψη: εσωτερικά ερεθίσματα (σκέψεις, αισθήματα, επιθυμίες), και εξωτερικά (λόγια, συναισθήματα, προθέσεις των άλλων, και γενικότερα όλα τα στοιχεία του περιβάλλοντος). Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι η Νήσος του Reil, έρχεται σε επαφή με όλο το σώμα, τις αισθήσεις του χώρου (ακοή, όραση), του χρόνου (επίφυση, υποθάλαμος), της θέλησης (μεταιχμιακό σύστημα, νεοφλοιός) και την ηθική (πρόσθιος μετωπιαίος λοβός του εγκεφάλου). Επομένως γνωρίζει, αν και εφόσον εκπαιδευτεί γι’ αυτό, τα πάντα.
Η Νήσος του Reil ταυτίζεται και με την ψυχή του Ντεκάρτ (αν και αυτός με τις νευρολογικές γνώσεις της εποχής του την τοποθετούσε στην επίφυση) και με το Τρίτο Μάτι των Ανατολικών Θρησκειών. Σε ασκητές της γιόγκα με χρόνια εξάσκηση, έχει αποδειχτεί ότι η συγκεκριμένη εγκεφαλική δομή ήταν λεπτότερη και είχε περισσότερη φαιά ουσία σε σχέση με τον μέσο πληθυσμό.
Ήδη αναφέρθηκε ότι για κάποιους φυσικούς, η διάσταση της πραγματικότητας που λείπει από το παζλ της Φυσικής είναι η συνείδηση, και σε αυτήν την κατεύθυνση βρίσκουν σύμφωνους και τους ψυχολόγους, και τους θεολόγους και τους φιλόσοφους.
Δεδομένου ότι με την ανάπτυξη της γνώσης και τη διεύρυνση της συνείδησης, τόσο η αντίληψη του χώρου, όσο και του χρόνου, και της θέλησης, και της ηθικής αναπτύσσονται και διευρύνονται, η συνείδηση είναι το κλειδί του Σύμπαντος, και η ανάπτυξη της μπορεί να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Αν φυσικά της επιτραπεί να αναπτυχθεί και της δοθούν τα απαραίτητα στοιχεία να διευρυνθεί. Με αυτήν την έννοια, η συνείδηση και η ανάπτυξη της σε κάθε άνθρωπο οφείλει να είναι ο στόχος κάθε γονιού, κάθε εκπαιδευτικού, κάθε ιερέα και κάθε πολιτικού. Έτσι θα επιτευχθεί και στην πράξη ο πολυδιάστατος Άνθρωπος που αναζητούν εδώ και χρόνια οι Φυσικοί!

META ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΠΙΕΙΤΕ ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΕΤΕ & ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΠΙΟΥΝ ! ! !

Τον Οκτώβριο του 2001, η αδελφή μου άρχισε να αρρωσταίνει πολύ . Είχε σπασμούς στο στομάχι και κινούταν δύσκολα. Το περπάτημα γινόταν με μεγάλη δυσκολία... Και έπρεπε να βάζει όλα τα δυνατά της για να σηκωθεί από το...
κρεβάτι! Πονούσε αφόρητα.
Μέχρι τον Μάρτιο του 2002, είχε υποστεί αρκετές βιοψίες ιστού και μυών και της είχαν δώσει 24 διαφορετικά φάρμακα. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να προσδιορίσουν ποιο ήταν το πρόβλημα . Πονούσε τόσο πολύ και ήταν τόσο άρρωστη που απλά ήξερε ότι πέθαινε.
Έβαλε το σπίτι της, τους τραπεζικούς λογαριασμούς, ασφάλεια ζωής, κ.λπ. .. στο όνομά της μεγαλύτερης κόρης της, και φρόντισε ώστε τα μικρότερα παιδιά της να είναι εξασφαλισμένα.
Ήθελε επίσης μια τελευταία χαρά, έτσι προγραμμάτισε ένα ταξίδι στην Φλόριντα (βασικά σε μια αναπηρική καρέκλα) για την 22η Μαρτίου.
Στις 19 Μαρτίου, την κάλεσα να ρωτήσω πώς πήγαν οι τελευταίες εξετάσεις της, και είπε ότι δεν βρέθηκε τίποτα, αλλά πίστευαν ότι είχε σκλήρυνση κατά πλάκας.
Θυμήθηκα ένα άρθρο ενός φίλου που μου έστειλε με e-mail και ρώτησα την αδελφή μου αν έπινε σόδα διαίτης; Μου είπε ότι το έκανε. Και πως μάλιστα ετοιμαζόταν να ανοίξει μια εκείνη τη στιγμή.
Της είπα να μην την ανοίξει και να σταματήσει να πίνει το σόδα διαίτης! Της έστειλα στο e-mail της, το άρθρο που ο φίλος μου, ένας δικηγόρος, μου είχε στείλει. Η αδερφή μου, μου τηλεφώνησε 32 ώρες μετά από την προηγούμενη τηλεφωνική συνομιλία μας και μου είπε ότι είχε σταματήσει να πίνει σόδα διαίτης και μπορούσε τώρα να περπατήσει!
Οι μυϊκοί σπασμοί εξαφανίστηκαν. Είπε ότι δεν αισθανόταν 100%, αλλά σίγουρα πολύ καλύτερα. Μου είπε θα μιλήσει με τον γιατρό της για το σχετικό άρθρο και θα με πάρει τηλέφωνο όταν θα πάει στο σπίτι.
Ο γιατρός της έμεινε άφωνος! Θα μιλούσε με όλους τους ασθενείς του με ΣΚΠ για να ανακαλύψει εάν κατανάλωναν τεχνητές γλυκαντικές ουσίες οποιουδήποτε είδους. Με λίγα λόγια, η αδελφή μου είχε δηλητηριαστεί από την ασπαρτάμη στην σόδα διαίτης .... και κυριολεκτικά πέθαινε με έναν αργό και άθλιο θάνατο.
Όταν έφτασε στη Φλόριντα 22 Μαρτίου, το μόνο που έπρεπε να πάρει ήταν ένα χάπι για τη δηλητηρίαση από την ασπαρτάμη! Τώρα είναι καλά και οδεύει προς μια πλήρη ανάκαμψη. Και περπατάει! Δεν είναι σε αναπηρική καρέκλα! Το άρθρο έσωσε τη ζωή της.
Αν το αναψυκτικό σας λέει «χωρίς ζάχαρη» στην ετικέτα? ΜΗΝ το σκέφτεσαι καν! Έχω περάσει αρκετές ημέρες δίνοντας διάλεξη στο Παγκόσμιο Περιβαλλοντικό Συνέδριο με θέμα "ασπαρτάμη" στην αγορά ως "Nutra Sweet", "Equal" και "Spoonful".

Στην εναρκτήρια ομιλία από την EPA, ανακοινώθηκε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 2001, υπήρξε μια επιδημία πολλαπλών σκληρύνσεων και συστηματικού ερυθηματώδους λύκου. Ήταν δύσκολο να καθοριστεί ακριβώς ποια τοξίνη προκαλεί αυτή την καλπάζουσα αύξηση.
Σηκώθηκα και είπα ότι ήμουν εκεί για να μιλήσω σχετικά με αυτό ακριβώς το θέμα.


Θα σας εξηγήσω γιατί η ασπαρτάμη είναι τόσο επικίνδυνη:
Όταν η θερμοκρασία του γλυκαντικού είναι μεγαλύτερη από 86 βαθμούς F, το ξυλο-οινόπνευμα της ΑΣΠΑΡΤΑΜΗΣ μετατρέπεται σε φορμαλδεΰδη και στη συνέχεια σε μυρμηκικό οξύ, το οποίο με τη σειρά του προκαλεί μεταβολική οξέωση ... Μυρμηκικό οξύ είναι το δηλητήριο που βρίσκεται στο τσίμπημα των ερυθρών μυρμηγκιών. Η τοξική μεθανόλη μιμείται, μεταξύ άλλων προϋποθέσεων, τη σκλήρυνση κατά πλάκας και το συστηματικό ερυθηματώδη λύκο.
Πολλοί άνθρωποι είχαν διαγνωστεί κατά λάθος ότι πάσχουν από ΣΚΠ. Παρά το γεγονός ότι η σκλήρυνση κατά πλάκας δεν είναι αιτία θανάτου, η τοξική μεθανόλη είναι!
Ο Συστηματικός ερυθηματώδης λύκος έχει γίνει σχεδόν ανεξέλεγκτoς, όπως και η σκλήρυνση κατά πλάκας, ιδίως με την κατανάλωση Diet Coke και Pepsi .

Τα θύματα συνήθως δεν γνωρίζουν ότι η ασπαρτάμη είναι ο ένοχος. Συνεχίζουν τη χρήση της - ερεθίζουν το λύκο σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνεται η κατάσταση απειλητική για τη ζωή τους. Έχουμε δει ασθενείς με συστηματικό ερυθηματώδη λύκο να γίνονται ασυμπτωτικοί αμέσως μόλις σταματήσουν την κατανάλωση διαιτητικής σόδας.
Σε αρκετές περιπτώσεις από αυτούς που διαγνώστηκαν με σκλήρυνση κατά πλάκας, τα περισσότερα από τα συμπτώματα εξαφανίζονται. Έχουμε δει πολλές περιπτώσεις όπου η απώλεια όρασης εξαφανίστηκε και η απώλεια ακοής βελτιώθηκε αισθητά.
Αυτό ισχύει επίσης για τις περιπτώσεις των εμβοών και η ινομυαλγία.
Κατά τη διάρκεια μιας διάλεξης, είπα, «Αν χρησιμοποιείτε ασπαρτάμη (Nutra Sweet, Equal, Spoonful κ.λπ.) και υποφέρετε από συμπτώματα ινομυαλγίας , σπασμούς, πόνους, μούδιασμα στα πόδια, κράμπες, ίλιγγο, ζάλη, πονοκέφαλο, πόνο στις αρθρώσεις, ανεξήγητη κατάθλιψη, κρίσεις άγχους, μπερδεύετε την ομιλία σας, έχετε θολή όραση ή απώλεια μνήμης, τότε έχετε πιθανώς δηλητηριαστεί από ΑΣΠΑΡΤΑΜΗ! '
Οι άνθρωποι πηδούσαν επάνω κατά τη διάρκεια της διάλεξης λέγοντας, "έχω κάποια από αυτά τα συμπτώματα!!!"
Είναι αναστρέψιμη η κατάσταση;
Ναι! Ναι! Ναι! STOP σόδες διαίτης και να επαγρύπνηση για την ασπαρτάμη στις ετικέτες των τροφίμων!

Πολλά προϊόντα είναι εμπλουτισμένα με αυτό! Αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Ο Δρ Espart (ένας από τους ομιλητές μου) παρατήρησε ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι φαίνεται να έχουν συμπτώματα για ΣΚΠ και κατά την πρόσφατη επίσκεψή του σε ένα νοσοκομείο, μια νοσοκόμα δήλωσε ότι έξι από τους φίλους της, που ήταν συστηματικοί καταναλωτές Diet Coke, είχαν όλοι διαγνωστεί με ΣΚΠ. Αυτό είναι πέρα από κάθε σύμπτωση!


Η σόδα διαίτης ΔΕΝ είναι ένα προϊόν διατροφής! Είναι ένα χημικά τροποποιημένο προϊόν που περιέχει πολλαπλά άλατα και ασπαρτάμη και που στην πραγματικότητα σε κάνει να επιθυμείς να καταναλώσεις υδατάνθρακες.
Είναι πολύ πιο πιθανό να κάνετε αύξηση σωματικού βάρους!

Τα προϊόντα αυτά περιέχουν επίσης τη φορμαλδεΰδη, η οποία αποθηκεύεται στο λιπώδη κύτταρα, ιδιαίτερα στα ισχία και τους μηρούς.
Η φορμαλδεΰδη είναι μια απόλυτη τοξίνη και χρησιμοποιείται κυρίως για τη διατήρηση «δειγμάτων ιστών"
Πολλά προϊόντα που χρησιμοποιούμε καθημερινά περιέχουν αυτές τις χημικές ουσίες αλλά ΔΕΝ πρέπει να τα αποθηκεύσει το σώμα μας!
Ο Δρ. HJ Roberts δήλωσε στις διαλέξεις του, ότι από τη στιγμή που απελευθερώθηκαν από τα προϊόντα «διαίτης» και χωρίς αξιόλογη αύξηση της σωματικής άσκησης, οι ασθενείς του έχασαν κατά μέσο όρο 9 κιλά σε μια περίοδο δοκιμής.
Η ασπαρτάμη είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τους διαβητικούς.

Βρήκαμε ότι ορισμένοι γιατροί, οι οποίοι πίστευαν ότι είχαν έναν ασθενή με αμφιβληστροειδοπάθεια, στην πραγματικότητα, είχε συμπτώματα που προκαλούνται από ασπαρτάμη.
Η ασπαρτάμη αποσυντονίζει εντελώς τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα. Έτσι ένας διαβητικός μπορεί να υποστεί οξεία απώλεια μνήμης λόγω του γεγονότος ότι το ασπαρτικό οξύ και η φαινυλαλανίνη είναι νευροτοξικά όταν λαμβάνονται χωρίς τα άλλα αμινοξέα που απαιτούνται για μια καλή ισορροπία.
Ειδικά με τους διαβητικούς, η ασπαρτάμη περνάει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ αίματος / εγκεφάλου και επιδεινώνει , στη συνέχεια, τους νευρώνες του εγκεφάλου προκαλώντας διάφορες βλάβες του εγκεφάλου, σπασμούς, κατάθλιψη, μανιοκατάθλιψη, κρίσεις πανικού, ανεξέλεγκτο θυμό και οργή.
Η κατανάλωση της ασπαρτάμης προκαλεί τα ίδια συμπτώματα και σε μη διαβητικούς επίσης. Σχετικά έγγραφα και μελέτες αποκαλύπτουν επίσης ότι χιλιάδες παιδιά στα οποία είχε διαγνωστεί ADD και ADHD είχαν πλήρη ανάκαμψη στη συμπεριφορά τους όταν αυτές οι χημικές ουσίες αφαιρέθηκαν από τη διατροφή τους.
Τα λεγόμενα «συνταγογραφούμενα φάρμακα τροποποίησης συμπεριφοράς»(Ritalin και άλλα) δεν χρειάζονται πλέον. Και για να πούμε την αλήθεια , δεν ήταν απαραίτητα εξ αρχής!
Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά «δηλητηριάζονταν» σε καθημερινή βάση με τα ίδια τα τρόφιμα που ήταν «καλύτερα γι 'αυτούς από τη ζάχαρη».
Υπάρχουν επίσης υπόνοιες ότι η ασπαρτάμη που καταναλώθηκε σε χιλιάδες παλέτες diet Coke και diet Pepsi από τους άνδρες και τις γυναίκες που πολεμούσαν στον πόλεμο του Κόλπου, μπορεί να είναι εν μέρει υπεύθυνη για το γνωστό σύνδρομο του Πολέμου του Κόλπου.
Ο Δρ Roberts προειδοποιεί ότι μπορεί να προκαλέσει εκ γενετής ανωμαλίες, δηλαδή, διανοητική καθυστέρηση, εάν λαμβάνονται κατά την περίοδο της σύλληψης και κατά τη διάρκεια των πρώιμων σταδίων της κύησης.
Τα παιδιά ιδιαίτερα κινδυνεύουν από νευρολογικές παθήσεις και δεν πρέπει ποτέ να τους δίδονται τεχνητά γλυκαντικά.
Υπάρχουν πολλές διαφορετικές ιστορίες περιπτώσεων που αφορούν παιδιά που πάσχουν από νευρολογικές διαταραχές, οι οποίες μιλάνε για τη μάστιγα των νευρολογικών παθήσεων που προκαλούνται άμεσα από τη χρήση του εν λόγω θανάσιμου δηλητηρίου».
Εδώ έγκειται το πρόβλημα:
Υπήρχαν ακροάσεις του Κογκρέσου στις ΗΠΑ, όταν η ασπαρτάμη έχει συμπεριληφθεί σε 100 διαφορετικά προϊόντα και είχαν διατυπωθεί ισχυρές αντιρρήσεις όσον αφορά τη χρήση της. Μετά από αυτή την πρώτη ακρόαση, έχουν υπάρξει δύο επόμενες ακροάσεις, και ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα. Το λόμπι των φαρμάκων και των χημικών προϊόντων έχουν πολύ βαθιές τσέπες.
Δυστυχώς, το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας της Monsanto για την ασπαρτάμη έχει λήξει! Υπάρχουν τώρα πάνω από 5.000 προϊόντα στην αγορά που περιέχουν αυτή το θανάσιμο χημικό και θα υπάρξουν χιλιάδες περισσότερα. Καθένας θέλει ένα «κομμάτι από την πίτα της ασπαρτάμης».
Σας διαβεβαιώνω ότι η Monsanto, ο δημιουργός της ασπαρτάμης, ξέρει πόσο θανατηφόρα είναι.
Δεν είναι ειρωνικό το γεγονός ότι η Monsanto χρηματοδοτεί, μεταξύ άλλων, την Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία, τη Αμερικανική Διαιτητική Εταιρεία και το Συμβούλιο του Αμερικανικού Κολεγίου Ιατρών;
Αυτό έχει πρόσφατα δημοσιευθεί στους New York Times. Οι οργανώσεις αυτές δεν μπορεί να ασκήσουν κριτική για τις πρόσθετες ύλες ή να σταματήσουν να σχετίζονται με την εταιρεία Monsanto, επειδή παίρνουν χρήματα από τη βιομηχανία τροφίμων και οφείλουν να εγκρίνουν τα προϊόντα τους.
O Αμερικανός Γερουσιαστής Howard Metzenbaum έγραψε και παρουσίασε ένα νομοσχέδιο με το οποίο
θα απαιτούνται προειδοποιητικά σήματα στα προϊόντα που περιέχουν ασπαρτάμη, ιδίως όσον αφορά έγκυες γυναίκες, παιδιά και βρέφη.

Στο νομοσχέδιο θα κατατίθονταν επίσης ανεξάρτητες μελέτες σχετικά με τους γνωστούς κινδύνους και τα προβλήματα που υπάρχουν στο γενικό πληθυσμό σχετικά με καρδιακές προσβολές, αλλαγές στη χημεία του εγκεφάλου, νευρολογικές αλλαγές και συμπτώματα συμπεριφοράς.
Το νομοσχέδιο θάφτηκε.
Είναι γνωστό ότι το ισχυρό λόμπι των φαρμάκων και χημικών είναι υπεύθυνοι γι 'αυτό, αφήνοντας χαλαρά την νόσο και τον θάνατο σε ένα ανυποψίαστο και ανενημέρωτο κοινό.
Λοιπόν, τώρα ενημερωθήκατε!
ΔΕΝ μπορείτε να επικαλείσθε άγνοια!!!

Η ψυχοθεραπεία της κατάθλιψης, του άγχους, της αϋπνίας και η υποβοήθηση της

Αναρτήθηκε από: Βελίκης Ιωάννης, Ψυχολόγος PhD, τηλ. 6932683468

του Γιάννη Βελίκη

Είναι γνωστό ότι η επιτυχία της ψυχοθεραπείας στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης, του άγχους και της αϋπνίας είναι μικρή. Με άλλα λόγια η αποτυχία της να θεραπεύσει τις συγκεκριμένες καταστάσεις μεγάλη. Ακόμη και οι πιο επιτυχημένες μέθοδοι της γνωστικής – συμπεριφοριστικής, της ψυχαναλυτικής και της οικογενειακής ψυχοθεραπείας δεν ξεπερνούν σε επιτυχία το 16% των περιπτώσεων που αναλαμβάνουν. Οι λόγοι φαίνεται να είναι πολλοί, όπως η πολύπλοκη φύση του ανθρώπινου ψυχισμού που δομείται από το γονιδιακό υπόστρωμα, τις εμπειρίες των πρώτων χρόνων, τα τραυματικά γεγονότα ζωής, τις εκάστοτε κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές επιρροές του περιβάλλοντος του, την κοινωνική τάξη που ανήκει, την ικανότητα προσαρμογής και επίτευξης στόχων κ.α.
Ένας ακόμη λόγος, ωστόσο, που δεν αναφέρεται συχνά στη ερευνητική βιβλιογραφία για την «αποτυχία» της ψυχοθεραπείας είναι το επίπεδο άγχους, ψυχικής έντασης και δυσφορίας που βιώνει ο αποδέκτης αυτών των μεθόδων όταν προσέρχεται για θεραπεία. Τη στιγμή που όντας καταθλιπτικός, αγχώδης ή άυπνος συναντά έναν άγνωστο «γιατρό», όπου θα πρέπει να εκμυστηρευτεί μεγάλο κομμάτι της προσωπικής του ταυτότητας, σε ένα «κρύο» επαγγελματικό γραφείο – ιατρείο, και θα το κάνει πληρώνοντας ένα μεγάλο ποσό χρημάτων που δεν γνωρίζει αν και κατά πόσο θα αξίζει των υπηρεσιών που θα λάβει, η ψυχική του ένταση είναι ακόμη μεγαλύτερη. Όταν δε αργότερα μαθαίνει ότι η «θεραπεία» του θα χρειαστεί από 10 ως άπειρες συναντήσεις, με το συνεπακόλουθο κόστος σε χρήμα, χρόνο και εμπλοκή, η δυσφορία του είναι βέβαιο ότι αυξάνεται ακόμη περισσότερο. Σε αυτές τις συνθήκες είναι μάλλον απίθανο να μπορέσει να επωφεληθεί από τις συμβουλές του ψυχοθεραπευτή του, και η ως τώρα ενδεδειγμένη λύση ήταν αυτή της συνεπικουρούμενης χορήγησης αντικαταθλιπτικών ή αγχολυτικών φαρμάκων, που όμως με τις παρενέργειες τους και πάλι δυσκόλευαν τον «ασθενή».
Δεδομένο, όμως, είναι, ότι κάθε νέα εμπειρία μάθησης όπου ένας άνθρωπος καλείται να εκπαιδευτεί σε κάτι καινούργιο, όπως στην προκειμένη περίπτωση στη διαφορετική αντιμετώπιση των προβλημάτων της ζωής του, απαιτεί από τον εκπαιδευόμενο να βρίσκεται σε μία ήρεμη και χαλαρή διάθεση. Έτσι θα μπορέσει να ακούσει, να κατανοήσει και να αφομοιώσει σταδιακά τα νέα στοιχεία που τον εκπαιδεύει ο ψυχοθεραπευτής να χρησιμοποιήσει στη ζωή του. Είναι αποδεδειγμένο ότι η χαλαρή διάθεση, η λειτουργία του εγκεφάλου σε ήρεμα κύματα (τύπου Α ή λίγο γρηγορότερα) και η συναισθηματική ηρεμία είναι απόλυτα καίριας σημασίας στο αν θα μπορέσει ή όχι να προσλάβει ο ψυχοθεραπευόμενος τα οφέλη της ψυχοθεραπείας. Συνεπώς κάθε διαδικασία υποβοήθησης και κατεύθυνσης του ψυχοθεραπευόμενου σε μία κατάσταση χαλαρότητας και ηρεμίας θα βοηθούσε και λογικά θα αύξανε την επιτυχία οιασδήποτε από τις χρησιμοποιούμενες ψυχοθεραπευτικές μεθόδους. Τέτοιου είδους διαδικασίες μπορεί να είναι πολλές, όπως η τεχνικές αναπνοής τύπου γιόγκα. Άλλες, λιγότερα συζητημένες και ερευνημένες μέθοδοι είναι:
Α) Η παρουσία στοιχείων της φύσης στο ψυχοθεραπευτικό γραφείο:
Οι περίπατοι και οι εκδρομές στη φύση, σε βουνά, σε δάση, σε ποτάμια ή παραλίες χαλαρώνουν τους ανθρώπους. Το αντίστοιχο της φύσης στο γραφείο του ψυχοθεραπευτή μπορεί να είναι γλάστρες με φυτά που δεν προκαλούν έντονα ερεθίσματα, όπως λουλούδια που μυρίζουν πολύ, και περιέχουν περισσότερα πράσινα μέρη με πολλά φύλλα. Επίσης ένα μικρό ενυδρείο με λίγα ψαράκια θα πρόσθετε τη συμβολή του στη χαλάρωση του ψυχοθεραπευόμενου. Τέλος, η δυνατότητα θέασης του ουρανού, σε γραφείο με δυνατότητα γυάλινης σκεπής θα ήταν ιδανική, τις ώρες φυσικά που δεν χτυπάει ενοχλητικά ο ήλιος.
Β) Το ποδόλουτρο
Όσο και αν φαίνεται ξένο στους ψυχοθεραπευτές, αν καταφέρουν και πείσουν τον πελάτη τους να βγάλει τα παπούτσια του και να τα βυθίσει σε μία λεκάνη με νερό σωστής θερμοκρασίας, το αποτέλεσμα της χαλάρωσης του θα είναι εκπληκτικό. Και ενώ συνεχίζει να διατηρεί τα πόδια του στο χλιαρό νερό, η δυνατότητα παρακολούθησης των όσων λέγονται από τον θεραπευτή θα αυξηθεί.
Αυτό θα συμβεί διότι τα παπούτσια αφενός σφίγγουν τα πόδια δυσκολεύοντας την κυκλοφορία του αίματος, αφετέρου δίνουν την εντύπωση της επισημότητας και της εγρήγορσης. Αντίθετα το ποδόλουτρο απελευθερώνει την κυκλοφορία του αίματος, δημιουργεί ευχάριστη αίσθηση και αποεπισημοποιεί το πλαίσιο του ψυχοθεραπευτικού γραφείου.
Όσο για τις τεχνικές δυσκολίες αυτής της μεθόδου, στο εμπόριο υπάρχουν συσκευές που μπορούν να κρατούν το νερό χλιαρό και να κάνουν υδρομασάζ ταυτόχρονα με μικρό σχετικά κόστος. Το μόνο δύσκολο θα είναι το πλύσιμο και η αλλαγή νερού για κάθε καινούργιο πελάτη.
Γ) Το χάδι στην πλάτη
Είναι αποδεδειγμένο, από μελέτες βρεφών, παιδιών και ενηλίκων ότι η σωματική επαφή χαλαρώνει και τονώνει τους ανθρώπινους δεσμούς. Ένα βρέφος αν δεν αγγιχτεί ποτέ θα αρρωστήσει και θα πεθάνει. Η σημασία της σωματικής επαφής είναι τόσο σπουδαία που χωρίς αυτήν όλα τα συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού (νευρικό, ενδοκρινικό, ανοσοποιητικό) δυσλειτουργούν. Και όμως, οι περισσότερες ανθρώπινες επαφές μένουν στο επίπεδο της χειραψίας.
Η σημαντικότερη ανθρώπινη επαφή είναι η αγκαλιά. Γι’ αυτό το λόγο, όταν κάποιος άνθρωπος, παιδί ή ενήλικας, κλαίει και χρειάζεται συμπαράσταση, μόνο η αγκαλιά τον ηρεμεί. Η αγκαλιά και το συνεπακόλουθο χάδι στην πλάτη. Φαίνεται ότι στην πλάτη υπάρχουν νεύρα που όταν αγγιχτούν αλλάζουν την συναισθηματική κατάσταση και τη σωματική φυσιολογία των ανθρώπων. Συνεπώς, το χάδι στην πλάτη είναι μεγάλης σημασίας για τη χαλάρωση κάποιου.
Όταν ένας άνθρωπος επισκέπτεται έναν άγνωστο ψυχοθεραπευτή δεν θα δεχτεί επ’ ουδενί να αγκαλιαστεί από αυτόν. Με την εδραίωση όμως μιας σχέσης εμπιστοσύνης, και την επεξήγηση σε αυτόν των οφελών που θα προκύψουν, μπορεί σταδιακά ο ψυχοθεραπευτής να ακουμπά το χέρι του, στην αρχή και στο τέλος της ψυχοθεραπευτικής συνεδρίας, στην πλάτη του θεραπευόμενου. Αυτό θα δημιουργήσει ευχάριστα αισθήματα και επιπλέον χαλάρωση και εμπλοκή στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας.
Θα πρέπει βεβαίως να τονιστεί ότι η συγκεκριμένη μέθοδος θα πρέπει να εφαρμόζεται μόνο από πολύ έμπειρους ψυχοθεραπευτές, δεδομένου ότι σε πολύ αποδιοργανωμένους ψυχικά ανθρώπους π.χ. με οριακή παθολογία, παρανοϊκές ψευδαισθήσεις κ.λπ. μπορεί να προκαλέσει επιπλέον σύγχυση. Έτσι λοιπόν, είναι αναμενόμενο ότι το άγγιγμα στην πλάτη θα έχει καλά αποτελέσματα σε άτομα που υποφέρουν από καταθλιπτικά και αγχώδη συμπτώματα, με ενδελεχή, όμως, εκτίμηση της ύπαρξης ή όχι στοιχείων της παθολογίας που ενδέχεται να περιπλέξουν τα πράγματα.
Δ) Το άκουσμα μουσικής
Είναι βέβαιο και αποδεδειγμένο ότι η μουσική έχει βαθιά και μεγάλη επίδραση στην ανθρώπινη και όχι μόνο φύση. Σε μελέτες αγγλικού πανεπιστημίου βρέθηκε ότι το άκουσμα συγκεκριμένου έργου του Μότσαρτ βοηθά τη βελτίωση του δείκτη νοημοσύνης των παιδιών, της γαλακτοπαραγωγής των αγελάδων και της παραγωγής καρπών σε φυτά θερμοκηπίου. Επίσης ήχοι όπως αυτού της καρδιάς, και χαλαρή μουσική βελτίωσαν την υγεία πρόωρων βρεφών που ήταν τοποθετημένα σε θερμοκοιτίδες. Τέλος καλά αποτελέσματα βρέθηκαν σε καρκινοπαθείς, καρδιοπαθείς και προεγχειρητικούς ασθενείς δημόσιων νοσοκομείων των Η.Π.Α., και ως προς τη χαλάρωση και ως προς τη συμμόρφωση στη θεραπεία και το τελικό αποτέλεσμα, όταν η νοσηλεία τους συνοδευόταν από άκουσμα ήσυχης και χαλαρωτικής μουσικής.
Αν και θα ήταν καλύτερα να ερευνηθεί πρώτα το ποια μουσική θα έχει τα μέγιστα αποτελέσματα στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, είναι λογικό ότι μουσική του τύπου της ηλεκτρονικής μουσικής των Zan_Misel_Zar, Kitaro, ή Yanni, ή ακόμη και Μότσαρτ, Βιβάλντι και άλλης απαλής κλασσικής μουσικής θα έδινε πολύ καλά αποτελέσματα, τόσο στη χαλάρωση όσο και στην ενδυνάμωση της ικανότητας επεξεργασίας σκέψεων και συναισθημάτων από τη μεριά του ψυχοθεραπευόμενου. Ο κάθε ψυχοθεραπευτής έχει την ευχέρεια να διαλέξει τη μουσική που «του πάει», ωστόσο είναι καλό να επιλέγεται μουσική που ακούγεται από όλες τις πολιτισμικές ομάδες και κοινωνικές τάξεις της κοινωνίας.

Η δράση των συμμοριών

του Γιάννη Βελίκη

Σε μία κοινωνία όπου η μόνη αξία είναι ο έλεγχος και η κατοχή του χρήματος, και όλες οι άλλες αξίες έχουν εκπέσει, η σύσταση, οργάνωση και δράση συμμοριών είναι αναμενόμενη. Όταν οι πολίτες βιώνουν την αδικία, την κλοπή, το φόνο, τον έλεγχο των μέσων παραγωγής, την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση από το κράτος (και τις επικουρικές σε αυτό δυνάμεις της αγοράς και της εκκλησίας) στο οποίο ανήκουν, δεν έχουν κανέναν ηθικό φραγμό ώστε να «πάρουν με το έτσι θέλω» αυτά τα οποία πιστεύουν ότι τους ανήκουν. Έτσι η σύσταση συμμοριών είναι πια δεδομένη σε όλα τα σύγχρονα κράτη, αλλά ακόμη περισσότερο στα κράτη όπου η διαφθορά, η οικονομική ανέχεια, η ασταθής πολιτική και δικαστική οργάνωση, η έλλειψη κοινωνικής πολιτικής, η ανυπαρξία ασφάλειας για τους πολίτες κυριαρχούν.
Πρόσφατο παράδειγμα οι συμμορίες στην Κεντρική και τη Λατινική Αμερική που μάχονται για τον έλεγχο της παραγωγής και διακίνησης ναρκωτικών προς τις Η.Π.Α., και οι αντίστοιχες οργανώσεις που ελέγχουν τη διακίνηση ναρκωτικών, νονών της νύχτας και trafficking στις πρώην χώρες του ανατολικού μπλοκ (Βαλκανικές και πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.). Παλιότερα διάσημα παραδείγματα παράνομων οργανώσεων οι μηχανόβιες συμμορίες των Hell’s Angels και Outlaws, και η Μαφία στις Η.Π.Α.
Σε όλες αυτές τις συμμορίες διακρίνονται κοινά χαρακτηριστικά. Τα μέλη στρατολογούνται, μέσω εξουσιοδοτημένων ανθρώπων ή το διαδίκτυο, από κοινωνικά υποβαθμισμένες περιοχές, έχουν πολλά ψυχολογικά προβλήματα και συνήθως κακές συναισθηματικές σχέσεις με τους συγγενείς τους. Έτσι η πρόταση συμμετοχής τους σε μία τέτοιου είδους ομάδα τους φαίνεται ελκυστική, δεδομένου ότι αποκτούν άμεσα ταυτότητα, λόγω ύπαρξης, δύναμη, και δυνατότητα να κάνουν ότι δεν είχαν κάνει πρότερα στη ζωή τους. Η αποδοχή ενός νέου μέλους είναι πολύ προσεκτική και περνά από περίοδο δοκιμασίας. Σε πολλές τέτοιες ομάδες τα μέλη θα πρέπει να έχουν συγκεκριμένα φυλετικά (π.χ. λευκό χρώμα δέρματος), ή εθνικά (π.χ. να είναι Ιταλοί) χαρακτηριστικά. Στην περίοδο δοκιμασίας ελέγχεται η αφοσίωση στις αρχές της ομάδας, η εχεμύθεια και η αυταπάρνηση του νέου μέλους. Μετά τη μύηση του απολαμβάνει όλα τα προνόμια του τελευταίου στην ιεραρχία «στρατιώτη» της οργάνωσης, και έχει τις προοπτικές να φτάσει σε ψηλότερα αξιώματα. Το αν θα φτάσει η όχι σε ψηλότερες διοικητικά θέσεις εξαρτάται από τη φήμη, την επιρροή στους άλλους, την οργανωτική του δεξιότητα και την αποτελεσματικότητα του. Οι συμμορίες έχουν συνήθως τοπικές οργανώσεις – παραρτήματα, περιφερειακές ή εθνικές επιτροπές και μία κεντρική διοίκηση που ελέγχει την παγκόσμια δράση των μελών τους. Οι συνέπειες για κάποιο μέλος που αυτομολεί, καταδίδει ή προδίδει τους συντρόφους του είναι πολύ σκληρές και φτάνουν ως την θανάτωση αυτού, της οικογένειας του ή ακόμη και των συγγενών του. Με αυτόν τον τρόπο η ομάδα αποθαρρύνει τις οποιεσδήποτε διαρροές μελών.
Η δράση αυτών των ομάδων είναι παράνομη και πειρατική. Εφορμούν σε οποιαδήποτε δραστηριότητα αποδίδει πολλά χρήματα (καζίνο, «προστασία» νυχτερινών clubs, πορνεία, εμπόριο όπλων, ναρκωτικά, μεταφορά πετρελαίου με δεξαμενόπλοια, trafficking), και μάχονται να την κατακτήσουν ως επιβλέποντες που επιβάλλουν φόρους για να την αφήσουν να συνεχίζεται. Εκμεταλλεύονται τα κενά των κρατών σε νομοθεσία, τεχνογνωσία και έλλειψη αστυνομικών, και εγκαθίστανται σαν άλλη «εφορία» των παράνομων δραστηριοτήτων. Συνήθως οι μάχες τους δίνονται απέναντι σε ανταγωνιστικές συμμορίες και όχι με τους κρατικούς αστυνομικούς.
Τα πιο απεχθή στοιχεία της δράσης τους παρουσιάζονται όταν αυτά αγγίζουν, πέραν της παράνομης δραστηριότητας, την ευρύτερη κοινωνία. Καθημερινές γυναίκες απαγάγονται ώστε να χρησιμεύσουν για την ηδονή, τη διασκέδαση των μελών ή την εκπόρνευση, πολίτες τρομοκρατούνται ή τραυματίζονται σε δημόσιους χώρους για εκφοβισμό ή αντίποινα στις αστυνομικές αρχές, νόμιμες επιχειρήσεις ληστεύονται όταν χρειάζονται άμεσα «ρευστό», περιουσίες καταστρέφονται όταν συμμορίες συμπλέκονται σε δημόσιους χώρους.
Σε κάθε περίπτωση, η ρίζα της εμφάνισης τέτοιων φαινομένων είναι η πειρατική, διεφθαρμένη και ανήθικη λειτουργία του ίδιου του κρατικού συστήματος, μαζί με τα επικουρικά της αγοράς και της εκκλησίας. Γι’ αυτό και τα παραπάνω συμβαίνουν κυρίως σε αποδιοργανωμένες κοινωνίες με πολλά οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα. Η δε λύση τους δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την καλύτερη αστυνόμευση αλλά με την ανάπτυξη της κοινωνίας, τη μόρφωση των νέων, την καλλιέργεια των αξιών της αλληλεγγύης, του σεβασμού και της ισοτιμίας όλων, την προστασία των οικογενειών και της ανατροφής των παιδιών, την αδιάφθορη λειτουργία της εκκλησίας και της πολιτικής, τον έλεγχο της απληστίας της αγοράς, και την ενδυνάμωση του κοινωνικού ιστού και του σημαντικού ρόλου που αυτός μπορεί να παίξει στην αποτροπή της παρανομίας και του κοινωνικού χάους.