Αλλοτρίωση: το σύνδρομο της διανοητικής στρέβλωσης του ανθρώπου

Αναρτήθηκε από Άθεος

Πολλές φορές έχω αναφερθεί στην αλλοτρίωση και οι φίλοι του blog αυτού θα το έχουν αντιληφθεί. Μάλιστα, μπορώ να πω, η αλλοτρίωση είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να προσβάλει την συνείδηση του ανθρώπου. Είναι η μεγαλύτερη αρρώστια του ανθρώπινου πνεύματος. Κάτι σαν ιός στο λειτουργικό ενός υπολογιστή. Είναι αυτή που κρατά τον άνθρωπο αποξενωμένο από τον κόσμο του. Από τότε που η πολιτική εξουσία ανακάλυψε ότι η θρησκεία αποξενώνει τον άνθρωπο και τον αποπροσανατολίζει, κατάλαβε ότι πρέπει να επενδύσει σ’ αυτό το κεφάλαιο, αν πρέπει να έχει τους υπηκόους της μόνιμα υποταγμένους στο σύστημα.
Υπήκοος είναι ο πολίτης που βρίσκεται υπό την κρατική εξουσία κάποιου ηγέτη. Όμως, σαν πολίτης, όσο εξουσιάζεται τόσο αντιδρά κάνοντας αντιπολίτευση στην κυβερνητική πολιτική της χώρας ή στην καθεστηκυία τάξη του συστήματος. Η αλλοτρίωση επιτρέπει στην εξουσία να επιβάλλεται καλύτερα στους υπηκόους της, χωρίς αυτοί να αντιδρούν.
Πώς γίνεται αυτό;
Με το ψέμα, με την παραπληροφόρηση, με την προπαγάνδα, ακόμα και με την προβοκάτσια. Δηλαδή με χειρισμό που άλλο δείχνει και άλλο είναι, προκειμένου να ενοχοποιηθεί ο αντίπαλος. Τα δημοκρατικά καθεστώτα συνήθως αποφεύγουν τέτοιους χειρισμούς, όμως μην είστε τόσο σίγουροι γι αυτό! Λίγο πολύ, έστω και με αφέλεια, όλοι προσπαθούν να προσποιηθούν ότι κάνουν καλό, ενώ στην ουσία κάνουν το αντίθετο. Βέβαια αυτό δεν θα το κατηγοριοποιούσαμε στις προβοκάτσιες, αλλά στο ψέμα και την παραπληροφόρηση, χειρισμό που ακόμα και τα δημοκρατικά καθεστώτα χρησιμοποιούν. Η υποκρισία του συστήματος είναι: άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε, με σκοπό να θολώσουμε την πραγματικότητα!
Ένας αλλοτριωμένος νους αυτό δεν μπορεί να το αντιληφθεί γιατί ζει στην ψευδαίσθηση της αλλοτριωμένης του συνείδησης. Στο τέλος της ανάρτησης, μην αμελήσετε να δείτε ένα video όπου, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι προκαλεί το παγκόσμιο σύστημα με τη φράση «ταιριάξτε λόγια με έργα» απομυθοποιώντας τον κόσμο μας στον οποίο βασιλεύει το ψέμα και η υποκρισία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα προβοκάτσιας ήταν το 1933 το κάψιμο του Ράιχσταγκ από τους χιτλερικούς, προκειμένου να ενοχοποιήσουν τους κομουνιστές και να επιδοθούν σε μανιώδη καταδίωξη όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, όπως επίσης και η επίθεση ναζί σε παραμεθόριο ραδιοφωνικό σταθμό, ντυμένοι με στρατιωτικές στολές της γείτονος Πολωνίας και η στρατιωτική επίθεση εναντίον της που άναψε τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Η κατάρρευση των διδύμων πύργων το 2001 ήταν μια άλλη προβοκατόρικη ενέργεια της αμερικάνικης κυβέρνησης προκειμένου να αλλάξει το στάτους της παγκόσμιας τρομοκρατίας και η ανάληψη δράσης από την ίδια για να μας… προστατεύσει. Η εξουσιαστική εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και η παρουσία της σε ολόκληρο τον κόσμο είναι αποτέλεσμα εκείνης της βρομερής ενέργειας που ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι ήταν έργο ισλαμιστών τρομοκρατών.

Εν κατακλείδι, αλλοτρίωση είναι το αίσθημα που έχει κάποιος πως η μοίρα του δεν καθορίζεται από τον ίδιο αλλά από παράγοντες ανεξάρτητους από τη θέλησή του και τις δυνάμεις του. Όπως θα πούμε και πιο κάτω, υπάρχουν πολλές μορφές αλλοτρίωσης. Όμως η πολιτεία εύκολα οδηγεί τους πολίτες της στην θρησκευτική, που στη συνέχεια δρα σαν καταλύτης και στις άλλες μορφές. Όταν το αντιληφθείτε αυτό θα καταλάβετε γιατί οι κυβερνήσεις έχουν συμφέρον να διαιωνίζουν τη θρησκεία και μέσω αυτής να υποτάσσουν και να αποξενώνουν τους πολίτες από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Αυτό ήταν γνωστό από την αρχαιότητα και ο Κριτίας δεν δίσταζε να το τονίζει συνεχώς. Σήμερα, με την έλευση του χριστιανισμού, δεν παραλείπουν να κολλούν την ετικέτα του θρησκεύματος από την ηλικία εκείνη που το άτομο δεν είναι καν σε θέση να αποφασίσει. Άλλοι αποφασίζουν γι αυτό.
Ποιοι;
Το σύστημα!
Όμως ο γονιός που κολλά στο παιδί του την θρησκευτική ετικέτα, δεν το αντιλαμβάνεται αυτό. Νομίζει ότι ο ίδιος αποφασίζει κι όχι το σύστημα. Ο νηπιοβαπτισμός, είναι η πρώτη βίαιη και αυταρχική κίνηση ενάντια στον πολίτη και το πιστοποιητικό αυτό θα τον συνοδεύει σε ολόκληρη τη ζωή του, για να ξεχωρίζει από κείνους που έχουν διαφορετική πιστοποίηση. Τότε, εύκολα το σύστημα μπορεί να σε στρέψει ενάντια σε κείνους που το ίδιο έχει συμφέρον να καταπολεμήσει, ενώ εσύ νομίζεις ότι πολεμάς για την ιδέα και τα ιδεώδη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απ’ τη συνείδησή σου πρέπει να καταργήσεις και το αίσθημα της εθνικότητας. Κάποιοι άλλοι, κάποια στιγμή θα καπηλευτούν κι αυτό. Για το συμφέρον της η εξουσιαστική δύναμη εκμεταλλεύεται τα πάντα.
Όμως το πρόβλημα είναι τόσο γενικό, γι αυτό αντί των κυβερνήσεων, ας ορίσουμε την καθεστηκυία τάξη, σαν σύστημα. Το υπάρχον κοινωνικό σύστημα. Είναι το καθιερωμένο σύστημα που σε όλους φαίνεται δεδομένο. Αυτοτροφοδοτείται ακόμα και από τα χαμηλότερα στρώματα, από τους υποτελείς τους συστήματος, χωρίς αυτοί να το αντιλαμβάνονται. Το περίεργο είναι που οι υποτελείς, βρίσκονται σε στενή σχέση με το σύστημα, δηλαδή αλληλεξαρτώνται και το ανατροφοδοτούν. Βολεύει στο σύστημα, για παράδειγμα, όταν οι ψηφοφόροι αποξενώνονται και εδώ δεν μιλάμε για συγκεκριμένα κόμματα, αλλά για όλα τα κόμματα που παίρνουν μέρος, διαιωνίζοντας το υπάρχον κοινωνικό σύστημα. Ένας είναι ο γενικός κανόνας: Αυτό που θέλουμε να επιτύχουμε, να μην φαίνεται καθόλου ή αν αυτό είναι αδύνατον, τουλάχιστον να μην φαίνεται καθαρά ή να είναι διττό σαν τη διττή αλήθεια της σχολαστικής φιλοσοφίας. Πίσω από το διφορούμενο, το σύστημα κρύβεται, και το προφανές γίνεται δυσνόητο, άλογο, απίθανο, στους περισσότερους. Οι πολλοί θα απαρτίζουν από δω και εμπρός το σύστημα και θα το ανατροφοδοτούν, θα το συντηρούν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έγιναν πιόνια του συστήματος και οι ελάχιστοι θα είναι τα μαύρα πρόβατα. Κάτι σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι που θα τους φορτώνουμε όλα τα κακά και θα τους αποπέμπουμε. Το σύστημα συχνά τους βαφτίζει κι αυτούς με ετικέτες, ακόμα κι όταν είναι έντιμοι πολίτες που κτίζουν το μέλλον των παιδιών τους.


Οι ετικέτες «αναρχικός», «αντικαθεστωτικός» ή όπως αποκαλούνται σήμερα διεθνώς («τρομοκράτες»). Και εδώ ας διαφοροποιηθούμε από τις ετικέτες. Καταδικάζουμε κάθε τραμπούκο και τσουτσέκι που ρίχνει τη μολότοφ για να κάνει κέφι και χαβαλέ. Χωρίς ιδεολογία και προοπτική για το μέλλον, χωρίς κέρδος για τους πολλούς, απλά επειδή βρήκε την ώρα να παίξει με την αλητεία ή από τον τρομοκράτη που αδιαφορεί για το μέλλον της ανθρωπότητας, εξυπηρετώντας οικονομικά συμφέροντα ή εγωιστικά προσκολλημένος σε κάποια θρησκεία εκφράζοντας το μίσος του για όλες τις άλλες δοξασίες.
Πριν πιστέψουμε οτιδήποτε ας είμαστε προσεχτικοί διαχωρίζοντας το ψέμα από την αλήθεια. Η αλήθεια διαστρεβλώνεται, μαζί και το πραγματικό. Η συνείδηση αποξενώνεται από τον κόσμο. Ο κόσμος αποκτά άλλο πρόσωπο και εμείς γινόμαστε πιόνια του συστήματος.
Τα Μ.Μ.Ε. για χάρη της τηλεθέασης και του οικονομικού τους συμφέροντος είναι έτοιμα να διασπείρουν το ψέμα παραπλανώντας τον θεατή. Όλα είναι διαφορετικά και το ψέμα θριαμβεύει. Η ιστορία χαλκεύεται, η είδηση διαστρεβλώνεται και η προβοκάτσια γίνεται επιστήμη. Στην παγίδα του ψέματος τώρα πέφτουν οι περισσότεροι. Άλλα ακούει, άλλα βλέπει και λανθασμένα αντιδρά! Χάνεται ο κόσμος, γίνεται σαν να λέμε εικονικός.
Με λίγα λόγια ζούμε μια εικονική πραγματικότητα. Όσοι είδατε το ΜΑΤRΙΧ αντιλαμβάνεστε για τι πράγμα μιλώ. Το MATRIX είναι παντού. Μας περιβάλλει. Ακόμα και τώρα που διαβάζετε τούτες τις γραμμές. Βρίσκεται έξω από το παράθυρό σας. Όταν ανοίγετε την τηλεόραση. Το νιώθετε όταν πηγαίνετε στη δουλειά, στην εκκλησία, στην εφορία. Είναι, όπως λέει ο Μορφέας στην ταινία, ο κόσμος που σου σκεπάζει τα μάτια και σου κρύβει την αλήθεια!
Όμως δεν ήταν τυχαίο που αναλύσαμε την φιλοσοφία του Πλάτωνα και την αλληγορία της περιβόητης σπηλιάς του πριν φτάσουμε σε τούτο το κεφάλαιο. Δείτε το επόμενο video πριν συνεχίσουμε πιο κάτω.


Η Ταινία Matrix και η Σπηλιά του Πλάτωνα

Εσείς, τι λέτε, κάνουμε αυτό που τελικά είναι σωστό ή αυτό που μας προγραμμάτισαν να κάνουμε και να πιστεύουμε;
«Την έχουμε την αλήθεια» ή ζούμε στην ψευδαίσθηση και στο ψέμα;
Αλλά πολύ πλάτειασα τον πρόλογο.
Ναι, όλο αυτό ήταν πρόλογος και τώρα που είναι να μπω στο θέμα αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να σταματήσω. Αν έβαζα όλο το άρθρο εδώ θα ήταν αποθαρρυντικό για μερικούς να το διαβάσουν. Όμως είναι τόσο σημαντικό να διαβαστεί απ’ όλους και γι αυτό ας αφήσουμε τα σημαντικότερα για την επόμενη ανάρτηση.
Ξέρω, είναι σαν να κάναμε τα… προκαταρκτικά και το καλύτερο το αφήσαμε για την επομένη!
Όχι, δεν είμαι σαδιστής. Περισσότερο για μαζοχιστή με κόβω παρά με σαδιστή. Μάλιστα μπορώ να αυτοσαρκάζομαι έτσι και γι αυτό έκανα και σχετική ανάρτηση πριν από δυο χρόνια: Μήπως είμαι κομπλεξικός και μαζοχιστής;


Συμπτωματικά, στην ανάρτηση εκείνη σας είχα δώσει το λόγο μου ότι μια μέρα θα σας έδινα ένα άρθρο για την αλλοτρίωση. Να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι συνθήκες ωρίμασαν για μια τέτοια ανάρτηση. Δυο χρόνια περίμενα την μέρα αυτή.
Μέχρι την επόμενη ανάρτηση απολαύστε ένα απόσπασμα από την ταινία MATRIX. Έτσι, την επόμενη φορά, θα είστε πιο καλά προετοιμασμένοι γιατί θα μιλάμε πια την ίδια γλώσσα

Τέλος, δυο λόγια για τον κόσμο μας, που φαίνεται να βουλιάζει στο ψέμα και την υποκρισία.
Γιατί άλλα λέμε και άλλα κάνουμε;
Όταν αντιληφθούμε ότι διδάσκουμε το καλό για να κάνουμε τους καλούς, αλλά στην πράξη αδιαφορούμε για το καλό, κάνοντας κακό, τότε θα αντιληφθούμε, τι είναι το matrix και η αλλοτρίωση. Τότε θα απομυθοποιήσουμε τον όμορφο κόσμο μας. Δυστυχώς είμαστε υποκριτές. Οι κυβερνήσεις, οι εκκλησίες και άλλες ύποπτες οργανώσεις είναι μόνο για το δικό τους καλό και όχι για το δικό μας. Αυτοί δημιούργησαν αυτόν τον ελεεινό κόσμο που από τη μια μέρα στην άλλη γίνεται όλο και χειρότερος. Αυτόν τον κόσμο με περισσή υποκρισία τον ονόμασαν «δημιούργημα του θεού» γιατί ο θεός με σοφία, λένε, τον εποίησε!

Η αίσθηση της αποξένωσης, της απομάκρυνσης και της μοναξιάς κάνει την εμφάνισή της όταν ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να προσαρμόσει τη ζωή του σε ξένους ρυθμούς, μη αποδεκτούς από τη μακρόχρονη συμπεριφορά του, τα ήθη και τα έθιμά του, καθώς και στην πίστη πως δεν ορίζει ο ίδιος τη θέλησή του, αλλά βρίσκεται σαν έρμαιο της τύχης ή της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς κάποιου φιλόδοξου ηγέτη ή κάποιου πνευματικού που διαφεντεύει τη συνείδησή μας. Τα αίτια της αλλοτρίωσης του Έλληνα βρίσκονται κυρίως στην λησμονιά των παλιών θρησκευτικών του αρχών, καθώς και στην έλλειψη της πολιτικής του συμμετοχής. Η λησμονιά έκανε την εμφάνισή της από τότε που αποφάσισε να εκστρατεύσει ή να ταξιδέψει στην Ανατολή, γνωρίζοντας νέους θεσμούς και εξωτικούς θεούς που σαγήνευσαν την πίστη του. Η έλλειψη πολιτικής συμμετοχής ήταν απόρροια της μετάβασης από τον οικείο θεσμό της πόλης-κράτους στην αυταρχική ηγεμονία του βασιλιά και του αυτοκράτορα.

Βέβαια η έννοια της αλλοτρίωσης είναι πολυποίκιλη. Υπάρχουν θεωρίες που η κάθε μία, από την σκοπιά της, ορίζει και τα γενεσιουργά αίτια, όπως και τους λόγους που προτάσσουν για την εξάλειψή της. Η υποκειμενικότητα αυτή χαρακτηρίζεται από την εννοιολογική της πολυχρωμία.
Οι πέντε θεωρίες που κάνουν λόγο για τη γέννηση της αλλοτρίωσης είναι α) οικονομική (εκμετάλλευση του ανθρώπου) β) Τεχνολογική (αυτοματοποίηση της κοινωνίας) γ) κοινωνιολογική (καταστροφή των παλιών θρησκευτικών και κοινωνικών σχέσεων, είναι αυτό που δημιουργεί την εχθρότητα ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες). δ) Υπαρξιακή (απομόνωση της ανθρώπινης ύπαρξης) ε) Ψυχολογική (αίσθημα ματαιότητας).

Το αίσθημα της αλλοτρίωσης εμφανίζεται όταν ο πιστός ακράδαντα πιστεύει ότι το πεπρωμένο του καθορίζεται από παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει και βρίσκονται πέρα από τη θέλησή του. Όταν είναι αναγκασμένος να κάνει κάτι που δεν κατανοεί ο ίδιος αλλά επιβάλλεται από το σύστημα. Όταν η κοινωνική του συμπεριφορά καθορίζεται από το σύστημα αυτό, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να το αλλάξει. Όταν δεν συμμετέχει στη διαδικασία που διαμορφώνουν τους κανόνες συμπεριφοράς στην κοινωνία, τη διαδικασία της παραγωγής, της μάθησης ή την απόκτηση ατομικής ιδιοκτησίας. Όταν απομακρύνεται από τις καθιερωμένες κοινωνικές αξίες. Όταν, με δύο λόγια, ο ίδιος απομονώνεται και δεν μπορεί να εξοικειωθεί με τον εαυτό του, τότε ο άνθρωπος νιώθει ότι ζει σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον. Τότε το αίσθημα της μοναξιάς και της απομόνωσης γίνεται πραγματικότητα, οδηγώντας τον άνθρωπο αναπόφευκτα στην υποτακτικότητα και την πνευματική υποδούλωση.

Όταν ο Έλληνας κάτω από την επιβολή των Ρωμαίων ένοιωσε για πρώτη φορά την καταπίεση του κατακτητή αποξενώθηκε, έχασε τα νερά του, έγινε πιόνι στα χέρια και στις ορέξεις του. Οι Ρωμαίοι αυτοθεοποιήθηκαν επιβάλλοντας στους υπηκόους τους να τους λατρεύουν! Ο άνθρωπος αυταλλοτριώνεται όταν επινοεί με την φαντασία του ένα ανώτερο ον και υποτάσσεται σ’ αυτό θεοποιώντας το. Θεοποιεί τη φαντασία του και ο ίδιος υποδουλώνεται σ’ αυτή σαν σκλάβος.
Κάτω από αυτήν την οπτική, αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι, μια τέτοια αλλαγή στη συμπεριφορά του Έλληνα, κάνει την εμφάνισή της από τα χρόνια της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου και μετά. Είναι η περίοδος όπου η πόλη-κράτος έχει αλωθεί από τη Μακεδονική ηγεμονία και οι μυστηριακοί και εξωτικοί θεοί της Ανατολής κάνουν την εμφάνισή τους. Ταυτόχρονα και η συμπεριφορά του Μ. Αλεξάνδρου να αυτοθεοποιηθεί και να θεσπίσει την προσκύνηση, δείχνει ηθική εκπόρθηση στη συμπεριφορά των Ελλήνων, κάτι που πριν ήταν αξιολύπητη πράξη!

Ο Καλλισθένης, ο ανιψιός του Αριστοτέλη, μπήκε στη μαύρη λίστα του Μακεδόνα βασιλιά που δεν τον προσκύνησε και ο Διογένης ο κυνικός γέλασε με την ψυχή του στην Αθήνα όταν άκουσε τα καμώματα αυτά του Αλέξανδρου. Το ίδιο έκανε και ο Δημοσθένης. Λίγα χρόνια αργότερα όμως, το 307, οι Αθηναίοι θα θεοποιήσουν και αυτοί το Δημήτριο τον Πολιορκητή και θα τον ονομάσουν Θεό και Σωτήρα. Μετονόμασαν ακόμα και τη γιορτή των «Διονυσίων» σε «Δημήτρια» και τον ύμνησαν σαν «Μέγιστο» και «αγαπημένο των θεών» που η θεά τύχη τον έφερε μαζί με τη θεά Δήμητρα στην πόλη τους! Να τι σημαίνει «Έλευσις»! Καμιά σχέση με εξωγήινους.
Θεοί, εξωγήινοι και νεράιδες αλλοτριώνουν. Η φαντασία μας αλλοτριώνει. Οι δεύτεροι, αν και υπαρκτοί στον τόπο τους, καμιά σχέση με τον πολιτισμό μας δεν έχουν. Ακόμα κι αν μας επισκέφτηκαν κάποτε, ο πολιτισμός μας είναι γηγενής. Οι πρώτοι όμως, αν και φανταστικοί, σαν φετίχ και τοτέμ, φαίνεται να μας επιβάλλονται ακόμα. Όχι απ’ έξω, αλλά μέσα από τη συνείδησή μας.

Η λάμψη της Αρχαίας Ελλάδας ήταν στιγμιαία για πολλούς ή αθάνατη για λίγους. Ας απομυθοποιήσουμε το αρχαιοελληνικό γίγνεσθαι που σε πολλούς φαίνεται ιδανικό.
Θα αναφέρω ένα παράδειγμα.
Ο πατέρας του Δημήτριου, ο Αντίγονος, έστειλε στην Αθήνα εκτός από την ξυλεία για την κατασκευή εκατό πλοίων και εκατόν πενήντα χιλιάδες κιλά σιτάρι. Αυτός ήταν ο λόγος που θεοποίησαν και τον Αντίγονο, μνημονεύοντας παράλληλα και τη θεά Δήμητρα, για το σιτάρι που τους έστειλε.
Ο δοξαστικός, σύμφωνα με τον Πλάτωνα («Θεαίτητος») είναι αυτός που μορφώνει μια γνώμη ή ιδέα. Τα «δοξαστικά» της χριστιανικής εκκλησίας είναι τροπάρια που αναφέρονται στο ιστορικό γεγονός της γιορτής ή του τιμώμενου αγίου. Οι ρίζες τους φτάνουν στα εγκώμια τέτοιων ύμνων όπως εκείνο του Δημήτριου του Πολιορκητή.
Εύκολα βέβαια μπορεί, ο καθένας, να αντιληφθεί τους λόγους για τέτοιου είδους εγκωμιασμούς που προέρχονταν πάντα από τα υψηλά στρώματα της αριστοκρατίας και σκοπό είχαν να κολακέψουν την ηγεσία για δικό τους όφελος. Οι κατώτερες μάζες του λαού όμως αφομοίωναν αυτή την υποτελή συμπεριφορά, διοργανώνοντας ακόμα και γιορτές για να τους κολακέψουν, αποκτώντας χρόνο με το χρόνο ηθικό μαρασμό και διαμορφώνοντας νέες δοξαστικές συνήθειες που τους αποξένωναν ακόμα πιο πολύ. Μόλις είδατε πώς δουλεύει ο μηχανισμός της αλλοτρίωσης.

Όταν ο λαός λοιπόν δεν ορίζει ο ίδιος τον εαυτό του, αλλά κατευθύνεται από κόλακες και βομβαρδίζεται καθημερινά με τέτοια πνευματικά σκουπίδια, η λησμονιά των παλιών θρησκευτικών του αρχών είναι προ των πυλών. Η νοοτροπία της εποχής εκείνης σίγουρα θα αλλοτριώσει τον Έλληνα που θα προθυμοποιηθεί, αργά ή γρήγορα, να αναζητήσει ένα χαρισματικό ηγέτη, θεοποιώντας τον ή αναζητώντας ένα νέο θεό. Από ευγνωμοσύνη θα υποταχθεί στα πόδια του, σαν υπήκοος ή πιστός, από το γεγονός και μόνο επειδή ο ίδιος νιώθει ανολοκλήρωτος και χαμένος μέσα στην κοινωνία που ζει.

Στην Ύστερη Αρχαιότητα, όλα αυτά ήταν που επέδρασαν ώστε ο αλλοτριωμένος πια Έλληνας, να αναζητήσει νέους θεούς ή μέσω της ενοθεΐας μαζί με τους δικούς του να αρχίσει να λατρεύει και άλλους, από την Ανατολή. Μέχρι τότε, ο πιστός οποιασδήποτε θρησκείας δεν ένιωθε μίσος για κανέναν ξένο θεό. Όταν η κοινωνία τον αποξένωσε ακόμα πιο πολύ, τότε μια αυταρχική θρησκεία, όπως ήταν ο χριστιανισμός, ήταν αρκετή να τον διαστρεβλώσει και να του μεταδώσει το μίσος για όλους τους άλλους. Είναι λυπηρό, αλλά το μίσος αυτό δεν πρόκειται να σβήσει. Οι τακτικοί σχολιαστές του blog αυτού, το βλέπουν καθημερινά, από τις επιθέσεις των πιστών και των σχολίων που κάνουν. Η διακηρυγμένη τους «αγάπη» είναι ένα μεγάλο ψέμα. Το μίσος τους είναι ολοφάνερο. Όσο μεγαλώνει η πίστη τόσο μεγαλώνει κι αυτό.

Το μίσος, τώρα, γίνεται το μέσον για την διατήρηση της δικής τους πίστης. Η έχθρα για όλους τους άλλους μεγαλώνει. Απομονώνει όλους τους άλλους γιατί ορίζει τα συμφέροντα της ομάδας (θρησκείας εδώ). Είναι έτοιμος να δώσει και τη ζωή του για τα ιδανικά αυτά. Τώρα πια, η συμπεριφορά του δεν κατευθύνεται από κανέναν, αλλά από τον ίδιο. Νομίζει ότι είναι αυτόνομος και κάνει το χρέος που του αναλογεί (ιδανικό). Αυτό, νιώθει να τον ολοκληρώνει, ακόμα κι όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τους νόμους του συστήματος. Φαίνεται ότι επαναστατεί, όμως αυτό είναι φαινομενικό.

Όμως, το σύστημα αλλάζει, γίνεται ανθρωπινότερο, κάτω από το ουμανιστικό κίνημα των λίγων. Βέβαια, το σύστημα αντιστέκεται, όμως αργά ή γρήγορα θα αλλάξει. Η αλλαγή αυτή δεν φαίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι πολύ αργή, αλλά όταν την δούμε, συγκρίνοντας δυο μακρινές χρονικές στιγμές, μπορούμε να διακρίνουμε τις αλλαγές και την πρόοδο που επιτεύχθηκε. Και ο πιστός, μέσω του δόγματος, αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή. Εκεί ακριβώς βρίσκονται οι αντιθέσεις που τον κάνουν να νομίζει ότι κι αυτός είναι ένας επαναστάτης. Είναι αλήθεια, κι αυτός αντιστέκεται, όμως όχι για να αλλάξει το σύστημα, αλλά για να διαιωνίσει την συντήρηση. Αυτόν, το σύστημα, θα τον χρησιμοποιήσει με ειδικό τρόπο, προκειμένου να φέρει τα αποτελέσματα που επιθυμεί, χωρίς το θύμα (πιστός) να το αντιληφθεί ποτέ. Αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει θύμα, ακόμα κι όταν ο ίδιος νομίζει ότι αντιστέκεται.

Τα ένστικτα του ανθρώπου είναι αγελαία και αυτά διατηρούνται από την εποχή ακόμα που ήταν ζώο. Η αγελαία αυτή συμπεριφορά, κάποτε εξελίχθηκε σε κοινωνικότητα, όμως η υποστήριξη ανάμεσα στα μέλη παρέμεινε επιθετική, όπως τότε. Έτσι ακριβώς εξηγείται και η επιθετικότητα για όσους αποχωρίζονται από την αγέλη. Η αγέλη εξελισσόμενη μετατράπηκε σε οικογένεια, φυλή, πόλη, κράτος, ένωση κρατών ή παγκοσμιοποίηση κάτω από την στενή επίβλεψη των εξουσιαστών. Αυτό που ονομάσαμε σύστημα. Όσοι δεν ανήκουν στο σύστημα αυτό επιρροής, σήμερα ονομάζονται τρομοκράτες, για να φτάσουμε και στις μέρες μας ή πιο απλά γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι ή τα μαύρα πρόβατα που ξεστρατίζουν από το κοπάδι και το κατεστημένο.
Γιατί το σύστημα αυτό είναι ιεραρχημένο με πολλές άλλες ομάδες, θρησκευτικές, πολιτικές ή πολιτιστικές που εγείρουν ακόμα και τον σοβινισμό προκειμένου να μείνουν πιστές στην ιδέα της ομάδας που μας δένει με τα ίδια χαρακτηριστικά. Ένας επιτήδειος αρχηγός χρειάζεται για να εναρμονίσει την ομάδα με το σύστημα και από πίσω να ακολουθήσουν όλα τα μέλη. Πολιτικός ή θρησκευτικός. Συχνά και τα δυο, όπως ο Μωάμεθ, που συμφιλιώνοντας τις διχασμένες νομάδες της ερήμου, έγινε ο ηγέτης τους και αργότερα θεός.
Από τη στιγμή που θα σφηνωθεί μέσα μας η ιδέα, δεν είναι αναγκαίος ο αρχηγός. Ο αρχηγός βρίσκεται χωμένος στη συνείδηση και μας επιβλέπει κάθε στιγμή.
Να ένα παράδειγμα:

Αυτήν την ώρα, κάποιοι χωρίς θεό, κάποιοι σαν και μας, απλώνουν το χέρι ο ένας στον άλλο με κατανόηση, βρίσκουν έναν κώδικα διαλεκτικής και επικοινωνίας. Ας πούμε, φτιάχνοντας έναν σύλλογο άθεων. Σίγουρα αυτό θα κάνει κάποιους να ενοχληθούν από την ενότητα αυτή. Θρησκευτικές ομάδες θα δυσαρεστηθούν και θα κάνουν ότι είναι δυνατόν για να τους διασπάσουν και να τους διαλύσουν, αν δουν ότι η κίνησή τους έχει αποτέλεσμα και η επιρροή τους μεγαλώνει.
Ποιος τους αναγκάζει να αντισταθούν;
Κανένας! Στην αρχή, απλά η συνείδησή τους. Αργότερα ίσως τους καθοδηγήσει κάποιος, όμως το φίλτρο βρίσκεται μέσα μας. Αυτοί το λένε «πίστη» και μεις «αλλοτρίωση», «αποξένωση».
Οι πιστοί, όσο δραστηριοποιούνται προκειμένου να διασπάσουν, τους άθεους, τους αιρετικούς ή εκείνους που σκέφτονται διαφορετικά, τόσο εγκλωβίζονται στις ψευδαισθήσεις τους. Τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν συχνά είναι βρόμικα, όμως οι ίδιοι δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν. Κάποιοι που ηγούνται θα σκεφτούν ακόμα και την παρανομία για να πείσουν. Οι νόμοι σήμερα δεν το επιτρέπουν, όμως κάποτε που οι ίδιοι είχαν την εξουσία, το επέτρεπαν. Εκατοντάδες χιλιάδες, αλλόπιστοι, αιρετικοί και άθεοι οδηγήθηκαν στο δήμιο και βασανίστηκαν και πολλοί από αυτούς κάηκαν ζωντανοί ή πέθαναν μπροστά στα μάτια χιλιάδων πιστών. Κανένας δεν ένιωσε ότι παραβατούσε. Συχνά κρύβονται πίσω από την υποκρισία τους, το ψέμα, την διαστρέβλωση, την προπαγάνδα και τον προσηλυτισμό συκοφαντώντας τον αντίπαλο.

Το ίδιο κάνουν και τα αστικά κόμματα που αντιτίθενται μεταξύ τους, ακόμα κι αν υποστηρίζουν τα ίδια συμφέροντα, αν και εδώ το μίσος δεν είναι τόσο δυνατό.
Έτσι το σύστημα συντηρείται και ανατροφοδοτείται με το ψέμα, κάνοντας τους πολλούς να τρέχουν για το συμφέρον των λίγων.
Η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία, δεν παίρνει θέση ούτε για το ξεπούλημα της χώρας μας από το Δ.Ν.Τ που εξαθλιώνει το λαό, ούτε είναι διατεθειμένη να συμβάλει ώστε να αποκαλυφτούν σκάνδαλα όπως αυτό του Βατοπεδίου, αλλά αντί αυτών, τις κρίσιμες αυτές ώρες, συνεχίζει να πιπιλά τα μυαλά των πιστών της, κυνηγώντας ιδεαλιστικά φαντάσματα και διατηρώντας όρθιο το σαθρό της θρησκευτικό οικοδόμημα αποκρύπτοντας τα σκάνδαλα που η ίδια μαζί με την πολιτεία δημιούργησε. Οι πιστοί στο πλευρό των ενόχων.
Θρησκευτική και πολιτική εξουσία πάντα ήταν σφιχταγκαλιασμένη και η μια βοηθούσε την άλλη. Πιστοί και ψηφοφόροι το ίδιο. Τα συμφέροντα κοινά!
Τυχαίο;

Φίλε αναγνώστη, αν πιστεύεις ότι ο πιστός, ιδιαίτερα των τριών αποκαλυπτικών θρησκειών, ζει σ’ ένα κόσμο ξένο προς την πραγματικότητα που εξυπηρετεί το σύστημα και το ανατροφοδοτεί ώστε η αυταπάτη να αυτοπροστατεύεται και να διαιωνίζεται, σίγουρα πρέπει να αντιλαμβάνεσαι ότι ο αγώνας για την απεξάρτηση της συνείδησης από το υπερφυσικό είναι αγώνας που απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά της δεισιδαιμονίας και του παραλογισμού. Πρέπει να μάθεις να αντιλαμβάνεσαι την αλήθεια και να στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια και τις δυνατότητες που έχεις! Βέβαια, πρέπει πρωτίστως να αντιληφθείς και να προβληματιστείς, αν και όλοι οι θρησκευόμενοι, γιατί στη ζωή τους καταβαραθρώθηκαν οι πνευματικές αξίες και με το πέρασμα του χρόνου αντί αυτές να ευοδώσουν προς ένα ανθρωπινότερο κόσμο, έφθιναν, δημιουργώντας μία κοινωνία όπου οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν την πνευματική τους φτώχεια. Είναι αλήθεια, πολύ πόνος και αδικία βασανίζει τον άνθρωπο και δεν γίνεται τίποτα να σταματήσει αυτό. Και το χειρότερο είναι που οι καταπιεσμένοι δεν αντιδρούν γιατί δεν ξέρουν πως. Φοβούνται να αποχωριστούν αυτό που από παιδιά, στη συνείδησή, τους εμφύτευσαν.

Πώς φτάσαμε τόσο χαμηλά...Τι φταίει…Τι είναι αυτό που αναγκάζει τον άνθρωπο να βουλιάζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ;
Γιατί είμαστε αναγκασμένοι να δεχόμαστε την μοίρα μας και να αντιδρούμε όταν υπάρχει η δυνατότητα να την αλλάξουμε;
Γιατί πρέπει να δεχόμαστε την αδικία και αδιαμαρτύρητα να την υπομένουμε;
Γιατί πρέπει να ελπίζουμε ότι η δικαιοσύνη θα αποδοθεί στον «άλλο κόσμο» και όχι σ’ αυτόν;
Λέτε να είναι αλήθεια, ότι την Ειρήνη την δίνει ο θεός και δεν εξαρτάται από μας;
Γιατί η ελευθερία της συνείδησης μπορεί να εξηγήσει την απόδοση της δικαιοσύνης στο επέκεινα και όχι στην εφήμερη ζωή μας;
Πώς η «συνείδηση του θεού» ανέχεται, στο διηνεκές, τον πόνο τόσων ανθρώπων;
Πώς είναι δυνατόν, ο πιστός, να μπορεί να συμφιλιωθεί με τις… αόρατες στρατιές των πνευμάτων που δεν μπορεί να αντιληφθεί; Πώς δικαιολογεί την Παναγαθότητα του Αόρατου θεού εν μέσω τόσης δυστυχίας, την Παντοδυναμία εκείνου που συμμαχεί με το Κακό για να δοκιμάσει τάχα αυτό που ο ίδιος δημιούργησε και τέλος να τον καταδικάζει σε πάνδεινα βασανιστήρια που δεν θα έχουν τελειωμό στο χρόνο…;

Μόνο ένα αρρωστημένο μυαλό, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να ζει σε ένα τέτοιο κόσμο, τόσο αποξενωμένο από την πραγματικότητα, όπου τ’ Άστρα, ο Ήλιος, η Γη με τα βουνά της, τα ποτάμια, τα δάση, τα ζώα και τους ανθρώπους που ζουν και κινούνται επάνω της, φέρονται σαν να είναι τάχατες δημιουργήματα ενός θεού που τα προορίζει για την καταστροφή και την συντέλεια, επειδή κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το δημιούργημά του δεν ήταν ανάλογο των προσδοκιών του!
Αλήθεια, πόσο παράλογος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος, όταν από μικρός αποξενωθεί από τον κόσμο που τον έφερε η μάνα του και τον περιλάβει το σύστημα για να τον χρησιμοποιήσει σαν δούλο στις επιδιώξεις των ισχυρών για τους ιδιοτελείς σκοπούς του συστήματος!
Αν στο άρθρο αυτό προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε την αλλοτρίωση του ανθρώπινου πνεύματος, στο επόμενο θα προσπαθήσουμε αναλυτικότερα να ανακαλύψουμε, πώς ακριβώς δουλεύει ο εξουσιαστικός μηχανισμός και πώς αυτός κινεί αόρατα τα νήματα του συστήματος, μέσα από την κοινωνία του θεάματος.
Επίκαιρο θέμα αλλά και συνταγή παμπάλαια. Στις μέρες μας όμως, ακόμα πιο αποδοτική!

Έστω και μετά από αυτή την σύντομη αναδρομή στην ιστορία, ο αναγνώστης, ίσως εύλογα μένει ανησυχητικά προβληματισμένος από τη γεύση που του άφησε η μελέτη αυτή. Είτε είναι Έλληνας είτε ξένος, ως προς την ιστορία που χάραξε πρωτίστως το έθνος των Ελλήνων και κατόπιν όλοι οι άλλοι, στέκεται προβληματισμένος απέναντι στην καταβαράθρωση των πνευματικών αξιών που, με το πέρασμα του χρόνου, αντί αυτές να ευοδώσουν προς ένα ανθρωπινότερο κόσμο έφθιναν δημιουργώντας μία κοινωνία όπου οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν την πνευματική τους ένδεια.
Πως φτάσαμε σε αυτήν την χαμέρπεια;
Τι είναι αυτό που αναγκάζει τον άνθρωπο να βουλιάζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ;
Χωρίς πολλή σκέψη θα απαντούσα: η αλλοτρίωση!
Έτσι λέγεται το σύνδρομο της διανοητικής του στρέβλωσης που τον απομονώνει από τον πραγματικό του κόσμο και τον καταβαραθρώνει στο ψέμα και την ουτοπία.
Στο έργο αυτό επανειλημμένα αναφερθήκαμε σε αυτήν, όμως για εύλογους λόγους αποφύγαμε να την αναπτύξουμε για να μη βγούμε από το θέμα.
Τώρα, έχουμε την ελευθερία να το κάνουμε, συνδυάζοντάς το και με μια άλλη πλευρά της κοινωνίας μας, αυτή του θεάματος, που φαίνεται να συμβάλλει και να δημιουργεί ένα πλαστό κόσμο, διχάζοντας το άτομο ακόμα πιο πολύ.


Μέρα με τη μέρα ο άνθρωπος αποξενώνεται χωρίς να το αντιλαμβάνεται συνειδητά.
Αν κάποτε την αποξένωση την αντιλήφθη συνειδητά, όταν εγκατέλειψε την Πόλη-Κράτος, και όντως διοικούμενος από ένα ξένο βασιλιά έπρεπε να προσαρμοστεί σε νέες συνθήκες και διαφορετικούς ρυθμούς, αργότερα με τον εκλεκτισμό και το συγκριτισμό αναγκάστηκε να αντικαταστήσει φιλοσοφικές, θρησκευτικές και πολιτικές ιδεολογίες, που όχι μόνο του ήταν ξένες αλλά έπρεπε να εφαρμοστούν και στην καθημερινή του ζωή! Την εποχή της υποδούλωσής του από τους Ρωμαίους το μαχαίρι της αποξένωσης είχε μπει ακόμα πιο βαθιά, αλλοτριώνοντάς τον σε τέτοιο σημείο ώστε να χάσει ακόμα και το ενδιαφέρον του για τη ζωή! Τότε, παρασυρμένος από τις ανατολικές δεισιδαιμονίες και τα ιουδαϊκά μεσσιανικά δόγματα στράφηκε απεγνωσμένα στους υπαίθριους κήρυκες της μέλλουσας ζωής, ελπίζοντας να βρει παρηγοριά μετά θάνατον!

Εκείνη η άρνηση της πραγματικότητας είχε ολέθριες συνέπειες για την κοινωνία μας.
Όταν σπάνε οι συνεκτικοί δεσμοί και τα κοινά ιδανικά τότε ο διχασμός είναι αναπόφευκτος. Σε συνειδησιακό επίπεδο ο διχασμός αλλοτριώνει το άτομο και σε κοινωνικό διχάζει έθνη και λαούς. Δυστυχώς, ο λαός, αποκομμένος και αποκαθηλωμένος σαν άβουλο πλάσμα από τη συμμετοχή του στα κοινά και την οργάνωση της κοινωνίας, έγινε πιόνι στα χέρια των σκηνοθετών, πραγματικό δοξάρι στα χέρια βιρτουόζων του συστήματος. Ενός απάνθρωπου συστήματος, που έκτοτε οργανώθηκε ακόμα πιο καλά, προς όφελος της ολιγαρχίας.


Στις μέρες μας όπου τα σενάρια παγκοσμιοποίησης βρίσκονται ακόμα στη σύνταξή τους άρχισαν ήδη να φαίνονται οι κίνδυνοι. Όμως, ούτε να διανοηθούμε ακόμα δεν είναι δυνατόν πού θα μπορούσαν να καταλήξουν αυτά!
Πώς δουλεύει ο μηχανισμός αυτός;
Είναι τόσον ανεπαίσθητες οι αλλαγές της διολίσθησης και φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους που τις ζούμε κάθε μέρα χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Το κυριότερο όμως και το πιο επικίνδυνο είναι ότι ο εχθρός πηγάζει αυθόρμητα μέσα από τη συνείδηση του ατόμου και την υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας!
Αυτό είναι πραγματικά τρομερό!
Αν αντιλαμβανόμασταν τι σημαίνει αυτό, θα έπρεπε μας είχε πιάσει πανικός!

Πώς όμως μπορεί να αντισταθεί κανείς σε μία τέτοια αυτοκαταστροφική δύναμη;
Ας μη βιαστεί ο αναγνώστης να κρίνει το κείμενο πεσιμιστικά πριν φτάσει στο τέλος. Μέσα στην κοινωνία του θεάματος, όπου η υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας συντελείται από τον σκηνοθέτη, ο ηθοποιός που ταυτίζεται με τον θεατή μπορεί ακόμα να αντιδράσει καθιστώντας την πνευματική του κατάντια αντιστρέψιμη! Φτάνει μόνο να αντιληφθούμε ότι το θέαμα δεν είναι τόσο αθώο όσο φαίνεται. Οι πολύπλοκοι μηχανισμοί του δημιουργούν μία κοινωνική σχέση που σαν λερναία Ύδρα μας δένει όλο και πιο σφιχτά, λες και ο πόνος του σφιξίματος είναι βιολογικά αναγκαίος και εμείς, αθεράπευτα μαζοχιστές, ερωτοτροπούμε με το τέρας!
Ο μαζοχισμός γίνεται όργανο της ταξικής κυριαρχίας. Η σχέση μας με αυτό το απάνθρωπο κοινωνικό σύστημα θα μπορούσε να πει κανείς, είναι σχέση αλτρουιστική, γιατί το σύστημα, όπως φαίνεται, φέρεται με αλτρουισμό στις υπνωτισμένες και αλλοτριωμένες μάζες των ανθρώπων, όπως ένας σαδιστής στο μαζοχιστικό του ταίρι! Με αυτόν τον τρόπο τα παγκόσμια διευθυντήρια ελέγχουν τις εξαθλιωμένες μάζες των λαών που αποδέχονται την πνευματική τους εξαθλίωση, αναγκασμένες πλέον να πουλούν όσο-όσο την πραγματική τους δύναμη. Η κοινωνία μας, τότε, γίνεται φορέας του θεάματος και μέσω του φετιχισμού[1] πραγματικός εφιάλτης.

Όμως οι άνθρωποι κυριαρχούνται και από τις οικονομικές σχέσεις που οι ίδιοι δημιούργησαν, όπως και από τα μέσα παραγωγής που οι ίδιοι παρήγαγαν.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι το θέαμα μαζί με την αλλοτρίωση παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Όχι μόνο σήμερα, όπου κάθε λογής πληροφορία, με την εγρήγορση και όχι μόνο, κατακλύζει τη συνείδησή μας, αλλά πάντα, το θέαμα ήταν το χρυσωμένο χάπι στα χέρια της εξουσίας.


Από το Βασιλιά-Ιερέα της γονιμικής μαγείας και των απόκρυφων Ιερατείων μέχρι τις θεαματικές εμφανίσεις του Αυτοκράτορα και του Πατριάρχη με όλες τις τυπολατρικές τους εκδηλώσεις, το θέαμα έπαιζε σημαντικότατο ρόλο στη δημιουργία της αλλοτριωμένης συνείδησης του ατόμου.
Οι μυστηριακές θρησκείες και οι τελετές τους, οι αυτοκρατορικές φιέστες και οι θεαματικές μονομαχίες της αρένας, η τυπολατρία της Εκκλησίας και τα θεαματικά μυστήρια ως κι οι ιερατικές εκτελέσεις των αιρετικών το μεσαίωνα, μπροστά στα αθώα και φοβισμένα μάτια των πιστών, στη συνείδηση στόχευαν και οι άνθρωποι συνωστίζονταν προκειμένου να ανοίξουν δρόμο στον αλλοτριωμένο τους κόσμο.


Η τηλεόραση σήμερα δίνει τη χαριστική βολή στους αφελείς που αποβλακωμένοι έχουν την εντύπωση πως διασκεδάζουν βλέποντας σώους και σειρές διαμορφώνοντας ήθη και κακόγουστες ξενικές συνήθειες!
Οι πρωταγωνιστές των τηλεοπτικών σειρών αντικατέστησαν τους μονομάχους και οι θεατές αντικατέστησαν τους φανατισμένους θεατές των αρρένων και των ιπποδρομιών. Οι Πράσινοι και οι Βένετοι ποτέ δε σταμάτησαν τις φιλονικίες, ούτε στη θρησκεία, ούτε στην πολιτική ούτε στον «αθλητισμό». Διαταράσσοντας την ηρεμία της κοινωνικής ζωής με θεαματικό τρόπο το σύστημα διαιωνίζει τους μηχανισμούς υποταγής.


Στις μέρες μας, ιδιαίτερα, όπου η πληθώρα της πληροφόρησης κατακλύζει τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και η μία εικόνα κυνηγάει την άλλη και όλες μαζί όλους, η κοινωνία του θεάματος γίνεται το απολυταρχικό βασίλειο της ολιγαρχίας και της εμπορευματικής οικονομίας. Τα παγκόσμια διευθυντήρια οργανώνουν την κοινωνία έτσι ώστε να εξυπηρετείται η ολιγαρχία και να ενισχύεται σε βάρος των πολλών. Αν κάποτε, αυτοί που εντόπιζαν την επιρροή του θεάματος στις συνειδήσεις των ανθρώπων φαίνονταν κινδυνολόγοι και γραφικοί, σήμερα η ορμητική εξάπλωσή του όχι μόνο επιβεβαιώνει την επιρροή του στην κοινωνία αλλά συνάμα αποκαλύπτει και την αυτοκαταστροφική του δύναμη. Συσκοτισμένα, πίσω από το μηχανισμό της θεαματικής κυριαρχίας, τα παραδείγματα που θα αναφερθούν πιο κάτω, αποκαλύπτουν σήψη και τη ρίζα του κακού.


Πράγματι, πίσω από το «έκδηλο» και το «προφανές», κρύβεται ένας απατηλός κόσμος. Ένας κόσμος αλλοτριωμένος που μας καταδυναστεύει και μας χρησιμοποιεί ανατροφοδοτώντας την απάτη. Μας ενσωματώνει στο σύστημα και θέτοντας τους κανόνες του συστήματος κάνει το δρόμο της επιστροφής δύσκολη υπόθεση.
Το θέαμα είναι η πραγματωμένη θεώρηση του κόσμου. Είναι δηλαδή μία κοσμοθεωρία που υλοποιεί στην πράξη αφηρημένα ιδεώδη. Αντικειμενοποιεί την πραγματικότητα σε έναν απατηλό κόσμο, αναδεικνύοντας το αντικείμενο σε εικόνα, το πρότυπο σε είδωλο ή σε φαινόμενο αυτό που ολοφάνερα υπάρχει, κάνοντάς μας να μην αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, αλλά να ζούμε στην ψευδαίσθηση και την πλάνη, εξαπατώντας με περίτεχνο τρόπο τον εαυτό μας. Πρέπει να το καταλάβουμε, η άρνηση της αντικειμενικότητας έχει διαλυτικές συνέπειες για την κοινωνία! Δημιουργεί στην ανθρώπινη συνείδηση μια αλλοτριωμένη οπτική, διαστρεβλώνοντας τον κόσμο και την πραγματικότητα, αποξενώνοντας τον άνθρωπο από το περιβάλλον και τον κόσμο όπου ζει.


Όταν ο πραγματικός κόσμος μετατρέπεται σε εικόνες και θέαμα, ορίζοντας την ίδια τη ζωή, σημαίνει ότι θέαμα και θεατής εξισώνεται, όπως εξισώνεται το κατηγόρημα[2] με το υποκείμενο. «Το θέαμα υποτάσσει τους ζωντανούς ανθρώπους στο μέτρο που η οικονομία τους έχει ολοκληρωτικά υποταγμένους» όπως θα έλεγε και ο Guy Debord.[3]
Αν με τη λέξη «πραγματοποίηση» εννοούμε ότι κάτι αποκτά πραγματική υπόσταση, στην διαλεκτική του ο Χέγκελ με τον όρο πραγμάτωση (relisierung) εννοούσε την υλοποίηση των αφηρημένων ιδεών. Πιο συγκεκριμένα όμως στην διαλεκτική του ο Μαρξ διατύπωσε τον όρο «πραγμοποίηση» με τον οποίο με σαφήνεια έδειξε τη σχέση του ανθρώπου με την φαινομενικότητα των πραγμάτων. Με τη πραγμοποίηση ο άνθρωπος έχασε την προσωπικότητά του, αποπροσωποποιήθηκε, και τα πράγματα απέκτησαν τις ιδιότητες του υποκειμένου! Απομακρυσμένος από την ανθρώπινη φύση του κατακερματίστηκε από τα ίδια του τα έργα. «Η χαρά αποξενώθηκε από τη δουλειά, το μέσον από το σκοπό, η προσπάθεια από την ανταμοιβή».[4]


Η αποξένωση λοιπόν, σύμφωνα με το μεγάλο υλιστή φιλόσοφο, εκφράζεται με την κυριαρχία της πραγμοποιημένης εργασίας πάνω στην ζωντανή εργασία. Είναι αλήθεια, όπως διαπίστωσε και ο Guy Debord, όσο περισσότερο παράγει ο άνθρωπος τόσο περισσότερο διαχωρίζεται από το προϊόν του, αναπαράγοντας όλο και πιο εντατικά κάθε λεπτομέρεια του κόσμου του από τον οποίο και απομακρύνεται.[5]


Αν το θέαμα είναι το κεφάλαιο σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε αυτό να μετατρέπεται σε εικόνα τότε ο θεατής ταυτίζεται με τον απατηλό και αλλοτριωμένο του κόσμο. Αποξενώνεται από το χώρο και το χρόνο και αντί να παράγει τον εαυτό του, παράγει μία ανεξάρτητη δύναμη που τον απομονώνει από την πραγματικότητα, ωθώντας τον όλο και με μεγαλύτερη δύναμη σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων και μιας αδυσώπητης υπνωτικής συμπεριφοράς με απρόβλεπτα αποτελέσματα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Υπνωτισμένος, δεν ακολουθεί την φιλοσοφία της ζωής, μα «φιλοσοφεί» μία εικονική πραγματικότητα που εξυπηρετεί το σύστημα, αλυσοδένοντάς τον ακόμα πιο γερά. Υποβιβάζεται στη σφαίρα της θεωρητικής αφαίρεσης εξορίζοντας τις δυνατότητές του στο υπερπέραν ενός άγνωστου, αφηρημένου και απατηλού κόσμου, εναποθέτοντας την συνείδησή του στα δεσμά, σαν μαριονέτα, που τα νήματα κινεί, κατά το δοκούν, το ίδιο το σύστημα. Ο φετιχισμός του θεατή μετατρέπεται σε κανόνα και ο μαζοχισμός γίνεται όργανο της ταξικής κυριαρχίας προς τις εργαζόμενες και υπνωτισμένες μάζες. Το όνειρο γίνεται αναγκαιότητα και το θέαμα, σαν εγκωμιαστικός μονόλογος της εξουσίας και του απάνθρωπου συστήματος, τώρα γίνεται εφιάλτης που τον αλυσοδένει σφιχτά, ελπίζοντας ότι ο ύπνος του θα είναι βαθύς και χωρίς γυρισμό.

Το θέαμα στέκεται άγρυπνος φρουρός στην υπνωτισμένη του συνείδηση. Ο αφαιρετικός νους του ανθρώπου[6] αδρανοποιείται. Αδυνατεί να ξεχωρίσει το λογικό από το παράλογο, το είναι από την πλάνη. Υποβιβάζει το είναι στο έχειν, διολισθαίνοντας ακόμα πιο πολύ από το έχειν στο φαίνεσθε και το θεάσθε! Το θέαμα εκδηλώνεται τώρα σαν μέρος της κοινωνίας διαμορφώνοντας ψευδή συνείδηση, σαν την υποσυνείδητη συμπεριφορά του υπνωτισμένου που αυστηρά καθοδηγείται από τον υπνωτιστή του, το σύστημα! Ο προσηλυτισμός, η προπαγάνδα, η διαφήμιση, τα καταναλωτικά ψυχαγωγικά προγράμματα της τηλεόρασης και γενικά κάθε θέαμα στο σύγχρονο τρόπο ζωής, είναι ο μηχανισμός εκείνος που ανεξέλεγκτα και καθημερινά βάναυσα τον βομβαρδίζει. Ο θεατής ταυτίζοντας τη ζωή του με το θέαμα, δεν δρα συνειδητά. Μιμείται τους ήρωες γιατί έτσι ηρωοποιείται ο ίδιος. Οι κινήσεις του δεν είναι δικές του, τις επιβάλλει το σύστημα. Η σκέψη δεν του ανήκει γιατί άλλοι σκέφτονται γι αυτόν. Δεν είναι θεατής σε ένα θέατρο σκιών, αλλά πρωταγωνιστής ο ίδιος σε αυτό, προσπαθώντας να παίξει όσο το δυνατόν καλύτερα το ρόλο του, εξυπηρετώντας χωρίς να το αντιλαμβάνεται τον καταπιεστή του, το σύστημα. Κινείται σαν μαριονέτα ακόμα κι εκεί που νομίζει ότι φέρεται σαν αντιεξουσιαστικός, εξυπηρετώντας το ίδιο σενάριο των εξουσιαστών, ακολουθώντας πιστά τους κανόνες που του έθεσε το σύστημα!

Δυστυχώς, όχι μόνο σήμερα αλλά σε κάθε εποχή, ο υπνωτισμένος άνθρωπος προτιμούσε την εικόνα από το πράγμα, όπως λέει κι ο Feuerbach, «το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την παράσταση από την πραγματικότητα, την φαινομενικότητα από το είναι, για μια απόλυτη καταστροφή ή τουλάχιστον για μία εγκληματική βεβήλωση, γιατί ό,τι είναι ιερό γι’ αυτήν είναι μονάχα αυταπάτη, όμως αυτό που είναι βέβηλο είναι η αλήθεια»![7]
Ζώντας το όνειρο, σε μια κοινωνία του θεάματος, ο κοινός νους δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτήν την αντιστροφή στη λογική. Στο όνειρο αυτό πρωταγωνιστής είναι ο Μορφέας, το μυθικό εκείνο πρόσωπο[8] που έπαιρνε ανθρώπινη μορφή στα όνειρα των κοιμισμένων.


Ο πιστός του χριστιανισμού εξισώνει το πραγματικό με την ψευδαίσθηση και το όνειρο. «Η θρησκεία είναι το όνειρο του ανθρώπινου πνεύματος», έλεγε ο Feuerbach, γιατί αδυνατούσε ο πιστός να αντιληφθεί ότι ζούσε το όνειρο που ο ίδιος δημιούργησε. Έβλεπε τα πράγματα όχι στο φως της πραγματικότητας αλλά στην ευφρόσυνη φαινομενικότητα της φαντασίας και του αυθαίρετου. Ο Γερμανός φιλόσοφος πίστευε ότι η εποχή του ήταν εποχή υποκρισίας και αυταπάτης. Το νερό του βαπτίσματος, το κρασί και το ψωμί της μετάληψης δρουν πολύ περισσότερο αν τα πάρει κανείς με τη φυσική τους δύναμη παρά αν τα πάρει με την υπερφυσική. Η ανθρωπολογική έννοια είναι ισχυρότερη της θεολογικής. Στη συνείδηση του πιστού όμως που ζει το όνειρο, η παράσταση και η φαντασία παίζουν σημαντικότερο ρόλο από την πραγματική τους υπόσταση. Όμοια και το αντικείμενο της θρησκείας, το θείο Είναι, όπως η νόηση και η αγάπη, σημαίνουν τελείως διαφορετικά πράγματα απ’ ό,τι οι ίδιοι αυτοί ορισμοί όταν συνιστούν το Είναι του ανθρώπου και της φύσης. Να λοιπόν, διερωτήθηκε ο Feuerbach, γιατί δεν πρέπει να μετατρέπουμε τους ορισμούς και τις δυνάμεις της πραγματικότητας σε συμβατικά σημεία, μέσα, σύμβολα και κατηγορήματα ενός Είναι διαφορετικού, υπερβατικού και απόλυτου, όπως κάνει η αφηρημένη θεολογία και φιλοσοφία, παρά να τα παίρνουμε και να τα εννοούμε με τη σημασία που έχουν καθαυτά. Τότε μονάχα θα έχουμε το κλειδί μιας πραγματικής θεωρίας και πρακτικής, για την απομυθοποίηση του εαυτού και την αυτοσυνείδηση της θρησκείας!


Όμως το θέαμα, θεωρημένο στην ολότητά του, ταυτόχρονα είναι αποτέλεσμα και σκοπός του υπάρχοντος τρόπου παραγωγής. Εκεί είναι που η έλλειψη ρεαλισμού της πραγματικής κοινωνίας δημιουργεί τα μεγαλύτερα προβλήματα. Αν το θέαμα είναι το κεφάλαιο, όπως ισχυρίζεται ο Guy Debord, σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε αυτό να μετατρέπεται σε εικόνα, τότε ο θεατής ταυτίζεται με τον απατηλό και τον αλλοτριωμένο του κόσμο. Ό,τι βίωσε στο παρελθόν απομακρύνεται σε μία αναπαράσταση. Όμως όλες εκείνες οι εικόνες που αποτελούν την ύπαρξη και το παρελθόν του, η υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας κάνει ό,τι μπορεί για να περάσει στην λήθη. Όπως λέει και ο Guy Debord «το θέαμα οργανώνει με μαεστρία την άγνοια για όσα συμβαίνουν και, αμέσως μετά, τη λήθη όσων μολαταύτα κατόρθωσαν να γίνουν γνωστά. Το πιο σημαντικό είναι και το πιο κρυφό… Μαζί με τον αφανισμό της ιστορίας, απομακρύνεται ταυτόχρονα σε μία μυθική απόσταση το ίδιο το σύγχρονο συμβάν, περιβαλλόμενο από ανεπιβεβαίωτες διηγήσεις, αμφισβητούμενες στατιστικές, απίθανες ερμηνείες και αστήρικτους συλλογισμούς».[9]




Στις συνθήκες οργάνωσης της κοινωνίας μας οι λαοπλάνοι, οι διαστρεβλωτές και οι τσαρλατάνοι έχουν μεγάλη πέραση. Όσο περισσότερο υπερβάλλουν τόσο καλύτερα κάνουν τη δουλειά τους και αυτό δεν είναι καινούριο. Θυμόσαστε τη ρήση του Βολτέρου για τους τσαρλατάνους και τους βλάκες! Η κατάλυση της λογικής, η απόκρυψη της αλήθειας και η δημιουργία της ψευδαίσθησης συνδέονται άμεσα με τη μαζική ψυχολογία της υποταγής. Ο μηχανισμός είναι τέτοιος που το σύστημα ανατροφοδοτείται. Ο κόσμος αυτοκαταστρέφεται χωρίς να μπορεί να βάλει φραγμούς, γιατί δεν γνωρίζει τι πρέπει να σταματήσει. Η ροή των εικόνων παρασύρει τα πάντα κι η αυτονομημένη εικόνα, όπου το ψέμα κυριαρχεί, εξαπατά αδιάντροπα τον εαυτό της. Η άγνοια καλλιεργείται και προωθείται προκειμένου να αποτελέσει αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Η ιστορία αποσιωπάται και το αληθινό διαστρεβλώνεται, όπου αυτό είναι δυνατό, ώστε να μοιάζει με ψεύτικο και το ψεύτικο προβάλλεται για αληθινό, χρυσώνοντας την απάτη του θεάματος. Ό,τι θεαματικά λέγεται είναι αληθοφανές, ό,τι πάει κόντρα στο σύστημα είναι καχύποπτο και ψεύτικο. Η απάτη διαιωνίζεται!





Στις μέρες μας με την τηλεόραση, όπου η απάτη του θεάματος μπαίνει απρόσκλητη σε κάθε σπίτι, προωθείται το ήθος των εξουσιαστών. Η ουσία αποκρύπτεται και το ψέμα διανθίζεται με ωραίες φράσεις που θέλγουν το αφτί. Θεατές όλοι μας ακολουθούμε θέλουμε δε θέλουμε το πεπρωμένο του θεάματος. Μεταλλασσόμαστε σιγά-σιγά στην απραγία και χωρίς να το καταλαβαίνουμε απομακρυνόμαστε από την ουσία, λες και μας έκαναν ενδοφλέβια ένεση και συνεπαρμένοι από το ψέμα και την υποκρισία, αναίσθητοι, γινόμαστε ηθοποιοί στην κοινωνία του θεάματος καθοδηγημένοι από το σκηνοθέτη του παγκοσμιοποιημένου συστήματος. Ενός συστήματος που θέλει τους πολίτες του να αδυνατούν να αντιδράσουν ή να νομίζουν πως αντιδρούν ακόμα και όταν παίζουν το παιχνίδι τους![10]
Αλήθεια ποιος περίμενε, το πλέον θλιβερό γεγονός στον πλανήτη μας, ο πόλεμος, να γίνεται σόου στην τηλεόραση, μπροστά στα αθώα βλέμματα των παιδιών κι εμείς, καθισμένοι αναπαυτικά στην πολυθρόνα μας, να νιώθουμε ότι οι σύμμαχοι χτυπούν την τρομοκρατία και μας προστατεύουν!
Πράγματι, «η μετάβαση από την κινηματογραφική μυθοπλασία στη μυθοπλασία του πολέμου πραγματοποιήθηκε χωρίς καμιά δυσκολία» όπως σωστά συμπεραίνει ο Paul Virilio.[11]





Οι Η.Π.Α., τρομοκράτες οι ίδιοι, ασελγούν παγκόσμια ενάντια σε κείνους που δεν παίζουν το παιχνίδι τους, κολλώντας τους προκλητικά την εχθρική ετικέτα. Οι στρατιωτικές τους επιχειρήσεις ξεδιάντροπα παίρνουν ονόματα που μόνο διεστραμμένα μυαλά μπορούν να δώσουν, λες και σαν σκηνοθέτες αναζητούν τον κατάλληλο τίτλο για να πουλήσουν περισσότερο. «Καταιγίδα της ερήμου», «Σοκ και Δέος» είναι τα ονόματα των έργων που παίζονται στους κινηματογράφους της ζωής και πριν πάρουν την απόφαση να μας προστατέψουν, έπρεπε πειστικά να μας αποδείξουν για την ύπαρξη των τρομοκρατών, ρίχνοντας, οι ίδιοι, θεαματικά μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων θεατών τους δίδυμους πύργους, στολίδι του Μανχάταν, εξοργίζοντας τους αφελείς και τρομοκρατώντας τους φιλήσυχους, στέλνοντας το μήνυμα πως, αν δεν αντιδράσουν άμεσα η ειρήνη στον κόσμο κινδυνεύει! Θέαμα συγκλονιστικό. Πούλησε!


Η χώρα-τρομοκράτης, η Αμερική, που δεν έμεινε αμέτοχη από καμιά διένεξη, χωρίς αιδώ, αναμεμειγμένη σε όλες τις ηπείρους, επιμένει να κατονομάζεται χώρα της ελευθερίας και προστάτης της ειρήνης. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αδιάντροπα ασελγεί ηθικά, πολιτικά και οικολογικά σε βάρος όλων. Ο πρόεδρός της, σαν ανδρείκελο του παγκόσμιου διευθυντηρίου, από την ψυχροπολεμική εποχή των πυρηνικών εξοπλισμών, πήρε το όνομα «πλανητάρχης» και αυτό άρχισε όταν τα μέτωπα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου ενέπνευσαν τα στούντιο του Χόλυγουντ, για να εθίσουν αυτό που στον παν-κινηματογράφο της ζωής, έκτοτε, θα παίζεται κάθε μέρα.
Αν ήταν δυνατόν να μας εποπτεύουν ακόμα και την ώρα που κοιμόμαστε, θα το έκαναν. Εκεί αποσκοπούν άλλωστε. Για την ώρα προσπαθούν να μας μάθουν να κοιμόμαστε.





Την συσσώρευση της αθλιότητας όμως μεγεθύνει και η αλλοτρίωση. Ο εργάτης αδιάκοπα συμμετέχει, σαν σε τελετή θυσίας, στο μαρτυρολόγιο της αλλοτριωμένης του εργασίας. Όσο περισσότερο παράγει, τόσο φθηνότερος γίνεται, γιατί το αντικείμενο που παράγει η εργασία, στέκει απέναντί του σαν μία ξένη ουσία, που τον εξουσιάζει όλο και πιο πολύ.[12] Λες και το ίδιο το σύστημα μας βάζει εμπόδια κι εμείς παίζοντας το παιχνίδι τους αγκομαχούμε μια ζωή, ελπίζοντας σε έναν bonus-μισθό, λες και δεν έπρεπε να τον διεκδικήσουμε ή δεν αποτελούμε την κινητήριο παραγωγική δύναμη της οικονομίας.







Το Rollerball, μία ταινία της δεκαετίας του εβδομήντα, που είχε σαν βάση το θέμα αυτό,[13] τότε ανήκε στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Κανείς δεν κατάλαβε ότι το Rollerball έγινε μέρος της ζωής μας, το ζούμε χωρίς να διαμαρτύρεται κανείς, χωρίς να αντιδρούμε, γιατί έτσι θεωρούμε ότι παίζεται το παιχνίδι. Η ζωή έγινε παιχνίδι, έγινε θέαμα και ηθοποιοί στο σήριαλ της ζωής είμαστε εμείς.





Το Big Brother δεν είναι ένα απλό σόου της τηλεόρασης, που η καθημερινή ζωή των πρωταγωνιστών του γίνεται θέαμα σε όλους. Η κάμερα έγινε συνήθεια και δειλά-δειλά ξεπροβάλλει όλο και πιο συχνά μπροστά μας. Στο δρόμο, στη δουλειά και αύριο στο σπίτι. Ήδη αποτελεί αξεσουάρ του χρήση του Internet. «Αθώο» θα πουν οι περισσότεροι. «Συνωμοτικά» θα γελάσουν μόνο ελάχιστοι!





Το Matrix μια άλλη ταινία, που για την ώρα παραμένει ακόμα επιστημονική φαντασία, οι βασικοί ήρωες είναι χειριστές computers που συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι «εικονικής πραγματικότητας». Ζουν εικονικά, όπως ορίζουν οι κανόνες του παιχνιδιού, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα!


Η διαφθορά της κοινωνίας δεν βρίσκεται μόνο πίσω από την κάμερα, αλλά ξεδιάντροπα προβάλλεται και μπροστά της, μεταβάλλοντας κάθε αξία σε απραξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε εντιμότητα σε αχρειότητα!





Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές,[14] ανάμεσα στα πολιτικά σκάνδαλα της χώρας, ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στους δημοσιογράφους, τους σταρς των τηλεοπτικών καναλιών. Το ψέμα, η αχρειότητα και τα διαπλεκόμενα, άνοιξαν τους οχετούς, αναδύοντας μία αποπνιχτική μπόχα, δείχνοντας παραστατικά ότι πίσω από τις εκτυφλωτικές λάμψεις και τα γκλάμουρ των τηλεοπτικών σόους διαπλέκονται ιδεολογικά και πολιτικά συμφέροντα που ευτελίζονται ακόμα πιο πολύ, φουσκώνοντας τσέπες και κληροδοτώντας ήθη για το μέλλον! Τα Μ.Μ.Ε. δεν περιγράφουν την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά την κατασκευάζουν ή στο μέτρο της διαφθοράς την αντικατοπτρίζουν. Σύμφωνα με τον Murray Edelman «ζούμε εντός ενός πολιτικού θεάματος που λειτουργεί με φετιχιστικό τρόπο». Καθηγητής των πολιτικών Επιστημών, ο Edelman, πιστεύει ότι το πολιτικό θέαμα είναι μια κατασκευή και μέσω αυτής ορίζονται εχθροί και φίλοι, ρόλοι και προβλήματα. Το πολιτικό θέαμα λειτουργεί σαν φετίχ, γιατί αυτονομείται και εκ των υστέρων επηρεάζει τη σκέψη και τη δράση των κατασκευαστών της.[15]







Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί δεν είναι αντικειμενικοί παρατηρητές, όπως οφείλουν, αλλά μέσω του θεάματος ηρωοποιούνται. Γίνονται σύμβολα, αντιπροσωπεύοντας ιδεολογίες, αξίες και ηθικές στάσεις. Γίνονται πρότυπα, όπως οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, και δυστυχώς όπως τελευταία, οι διάσημοι αθλητές.[16] Γίνονται σημεία αναφοράς ή σύμβολα του κακού και της τρομοκρατίας όπως ο Μπους και ο Μπιν Λάντεν!


Το σύστημα μπορεί να ηρωοποιήσει όποιον θέλει, κατά το δοκούν, χωρίς να νοιάζεται για την ηθική. Την τελευταία μπορεί να τη φέρει στα μέτρα του «ήρωα» ή τον «ήρωα» στα μέτρα της υπάρχουσας ηθικής. Όπως κάποτε, μέσα από τις εγκληματικές ενέργειες κάποιου αυτοκράτορα ή ιερωμένου, μπορούσε να αναδείξει την αγιότητά του ή να καταβαραθρώσει έναν έντιμο άνθρωπο, όπως τον Ιουλιανό, συκοφαντώντας τον στους αιώνες των αιώνων σαν αποστάτη και παραβάτη, λες και οι πατρογονικές του επιταγές δεν ήταν οι αιώνιες αξίες της Αρχαίας Ελλάδας αλλά ο ξενόφερτος χριστιανισμός!


Φρίττει κανείς από την υποκριτική και εγκληματική συμπεριφορά του Κωνσταντίνου, που τόσο θεαματικά τον κολάκευε ο Ευσέβιος να πρωτοστατεί ανάμεσα στη γη και τον ουρανό, τον «Μέγα» σφαγέα των Ελλήνων Θεοδόσιο ή τον Ιουστινιανό με τα φρικώδη διατάγματα ενάντια στους Έλληνες και την Φιλοσοφία τους προκαλώντας εκείνο τον μακροχρόνιο πνευματικό παγετώνα, το γνωστό μας μεσαίωνα.






Από τους ιερωμένους τι να θυμηθεί κανείς… Βλέπε επίσκοπο Απάμειας Μάρκελλο, τον επονομαζόμενο και Θείο, τον επίσκοπο Γάζας Πορφύριο τον καταστροφέα των αρχαιοτήτων, τους Πατριάρχες Αλεξανδρείας Θεόφιλο ή τον Κύριλλο, τον επονομαζόμενο και Άγιο, στυγνό δολοφόνο της Υπατίας, ως και τόσους άλλους….
Οι Συναξαριστές έκαναν καλή δουλειά. Γέμισαν τις σελίδες τους με θεαματικές περιγραφές που εξυμνούσαν τη ζωή των πρωταγωνιστών, επιβράβευαν την ηθική τους, ηρωοποιούσαν τον αγώνα τους και συχνά τον διάνθιζαν με θαύματα που έφταναν στην υπερβολή και το γελοίο!


Οι μύθοι, το γράψαμε πολλές φορές, είναι καλοστημένα σενάρια που πρωταγωνιστούν θεοί, ήρωες, στοιχειά και δαιμόνια. Ίσως μόνον οι ήρωες, στην αρχαιότητα, να ήταν υπαρκτά άτομα και αυτά ηρωοποιημένα κατά τις επιταγές του μυθογράφου. Όμως στις θρησκείες τίποτε δεν είναι αληθινό, γιατί οι πραγματικοί πρωταγωνιστές περιγράφονται σαν πρότυπα, γίνονται σύμβολα σαν τους αστέρες του κινηματογράφου, αντιπροσωπεύοντας ιδεολογίες και ηθικές στάσεις, όπως ακριβώς υπαγορεύει η κοινωνία του θεάματος. Γίνονται σημεία αναφοράς, σύμβολα αγιότητας, ακόμα κι αν σε ολόκληρη τη ζωή τους αδικούσαν αθώους ή καταδίκαζαν αιρετικούς βάφοντας τα χέρια τους με αίμα! Πραγματικά, η θρησκεία, μέσω της κοινωνίας του θεάματος, είναι η δύναμη της εξαπάτησης στην οποία κάθε αλλοτριωμένος νους είναι έτοιμος να υποδουλωθεί!






Είναι αλήθεια, μέσα από το μύθο, ο Διόνυσος - όποιος κι αν ήταν αυτός - ανακάλυψε το θέατρο, γιατί κι αυτός είχε αντιληφθεί ότι το θέαμα σαν παράσταση, με τη δημιουργική φαντασία, παίζει σημαντικό ρόλο στη συνείδηση του πιστού. Όμως το θίασο αυτό οι τρεις εξ’ Αποκαλύψεως θρησκείες τον οργάνωσαν καλύτερα και το σύστημα τον αξιοποίησε όπως έπρεπε, γιατί, ιδιαίτερα η Εκκλησία, εξυπηρετούσε καλύτερα απ όλους την διαιώνιση της απάτης και της ψευδαίσθησης που είχε ανάγκη ο θεαματικός μηχανισμός του συστήματος.


Ας το αντιληφθούμε καλά, ο πιστός ζει σ’ ένα κόσμο ξένο προς την πραγματικότητα που εξυπηρετεί το σύστημα και το ανατροφοδοτεί ώστε η αυταπάτη να αυτοπροστατεύεται και να διαιωνίζεται!
Κοντολογίς, η κοινωνία του θεάματος είναι η φενάκη της αμεσότητας. Είναι παρούσα σε κάθε μας βήμα, στη δουλειά, στο σπίτι, στην εγρήγορση και υποσυνείδητα, την ώρα που κοιμόμαστε. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί όταν ο Μορφέας ανενόχλητος πρωταγωνιστεί!




Όταν αντιληφθούμε αυτήν την αντιστροφή στη λογική, τότε η μέρα που ο Μορφέας στη συνείδησή μας θα ξυπνήσει δεν θα είναι μακριά και η απο-αλλοτριωτική μορφή της υλοποιημένης δημοκρατίας θα γίνει πραγματικό γεγονός! Παράλληλα και η αφυπνισμένη συνείδηση του ατόμου θα υψωθεί ως εκεί ώστε, διαλύοντας τα σκοτάδια εκείνου του ψεύτικου κόσμου, ο ίδιος τοποθετηθεί στο ύψος που το Συμπαντικό του Μέτρο του αρμόζει!


Πηγή:
Απόστολος Λυμπερίδης «ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» 2010 Ενάλιος






ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

--------------------------------------------------------------------------------


[1] Φετιχισμός είναι η λατρεία των άψυχων αντικειμένων. Στην πολιτική οικονομία όμως, ο εμπορευματικός φετιχισμός είναι η μετατροπή του εμπορεύματος σε φετίχ!
[2] Αναγκαία και ουσιαστική, αναπόσπαστη ιδιότητα του αντικειμένου.
[3] «Η κοινωνία του θεάματος» εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος σελ. 28.
[4] Φ. Σίλλερ «Η αισθητική εκπαίδευση του ανθρώπου», παρατίθεται από Ernst Fischer «Τι είπε πραγματικά ο Μαρξ» σελ. 18 εκδόσεις Γλάρος.
[5] «Η κοινωνία του θεάματος» σελ. 35.
[6] Ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού να ξεχωρίζει τα βασικά χαρακτηριστικά του αντικειμενικού κόσμου. Η αφαίρεση αυτών από το σύνολο σχηματίζει τη συγκεκριμένη λογική εικόνα.
[7] «Η ουσία του χριστιανισμού» εκδόσεις Αναγνωστίδη σελ. 27.
[8] Ήταν ένας από τους χίλιους γιους του Ύπνου που είχε αδέρφια τον Είκελο ή Φόβητρο και τον Φάντασο.
[9] «Σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος» εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος σελ. 17-19.
[10] Κάτω από αυτήν την οπτική διαφοροποιούμαι από οποιαδήποτε Αντιεξουσιαστική επιρροή, ιδιαίτερα εκείνη των «Αναρχοαυτόνομων» που έχουν την εντύπωση πως πολεμούν το σύστημα. Μάλλον αυτοί, καλύτερα από τους άλλους, παίζουν το παιχνίδι των εξουσιαστών. Αντιληφθείτε τη διαφορά.
[11] «Πόλεμος και κινηματογράφος» εκδόσεις Μεταίχμιο σελ. 127.
[12] Για την αντικειμενοποίηση της εργασίας βλέπε περισσότερα Petrovic, Hofmann, Adorno «Αλλοτρίωση» εκδόσεις Επίκουρος.
[13] Ο «πρωταγωνιστής» που έτρεχε για να κερδίσει τη ζωή του, μαζί με ένα βραβείο που θα του έδιναν, έπρεπε να ξεπεράσει τα θανάσιμα εμπόδια που του έβαζαν οι διοργανωτές του παιχνιδιού. Οι θεατές αποχαυνωμένοι παρακολουθούσαν, αγνοώντας ότι ο «πρωταγωνιστής» ήταν ένας από αυτούς, που έπαιζε το παιχνίδι των εξουσιαστών!
[14] Ιανουάριος του 2008.
[15] Για μια πληρέστερη ενημέρωση βλέπε Murray Edelman «Η κατασκευή του πολιτικού θεάματος» εκδόσεις Παπαζήση.
[16] Δυστυχώς και ο αθλητισμός συμπεριφέρεται όπως ορίζουν οι επιταγές της εικόνας, του θεάματος και του ειδησιογραφικού γεγονότος. Ευνοώντας το θέαμα, οι αθλητές, κατασκευάζονται με ντοπάρισμα ή μεταμορφώνονται σε μοντέλα διαφήμισης.
Για μία καλύτερη προσέγγιση στο θέμα αυτό βλέπε Georges Vigarello «Από το παιχνίδι στο αθλητικό θέαμα» εκδόσεις Αλεξάνδρεια.