Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010
Εγχειρίδιο Επιβίωσης, Εξέλιξης και Ευτυχίας στη Σημερινή Κρίση
http://www.holisticharmony.com/greek/fylladio.pdf
Αλλοτρίωση: το σύνδρομο της διανοητικής στρέβλωσης του ανθρώπου
Αναρτήθηκε από Άθεος
Πολλές φορές έχω αναφερθεί στην αλλοτρίωση και οι φίλοι του blog αυτού θα το έχουν αντιληφθεί. Μάλιστα, μπορώ να πω, η αλλοτρίωση είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να προσβάλει την συνείδηση του ανθρώπου. Είναι η μεγαλύτερη αρρώστια του ανθρώπινου πνεύματος. Κάτι σαν ιός στο λειτουργικό ενός υπολογιστή. Είναι αυτή που κρατά τον άνθρωπο αποξενωμένο από τον κόσμο του. Από τότε που η πολιτική εξουσία ανακάλυψε ότι η θρησκεία αποξενώνει τον άνθρωπο και τον αποπροσανατολίζει, κατάλαβε ότι πρέπει να επενδύσει σ’ αυτό το κεφάλαιο, αν πρέπει να έχει τους υπηκόους της μόνιμα υποταγμένους στο σύστημα.
Υπήκοος είναι ο πολίτης που βρίσκεται υπό την κρατική εξουσία κάποιου ηγέτη. Όμως, σαν πολίτης, όσο εξουσιάζεται τόσο αντιδρά κάνοντας αντιπολίτευση στην κυβερνητική πολιτική της χώρας ή στην καθεστηκυία τάξη του συστήματος. Η αλλοτρίωση επιτρέπει στην εξουσία να επιβάλλεται καλύτερα στους υπηκόους της, χωρίς αυτοί να αντιδρούν.
Πώς γίνεται αυτό;
Με το ψέμα, με την παραπληροφόρηση, με την προπαγάνδα, ακόμα και με την προβοκάτσια. Δηλαδή με χειρισμό που άλλο δείχνει και άλλο είναι, προκειμένου να ενοχοποιηθεί ο αντίπαλος. Τα δημοκρατικά καθεστώτα συνήθως αποφεύγουν τέτοιους χειρισμούς, όμως μην είστε τόσο σίγουροι γι αυτό! Λίγο πολύ, έστω και με αφέλεια, όλοι προσπαθούν να προσποιηθούν ότι κάνουν καλό, ενώ στην ουσία κάνουν το αντίθετο. Βέβαια αυτό δεν θα το κατηγοριοποιούσαμε στις προβοκάτσιες, αλλά στο ψέμα και την παραπληροφόρηση, χειρισμό που ακόμα και τα δημοκρατικά καθεστώτα χρησιμοποιούν. Η υποκρισία του συστήματος είναι: άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε, με σκοπό να θολώσουμε την πραγματικότητα!
Ένας αλλοτριωμένος νους αυτό δεν μπορεί να το αντιληφθεί γιατί ζει στην ψευδαίσθηση της αλλοτριωμένης του συνείδησης. Στο τέλος της ανάρτησης, μην αμελήσετε να δείτε ένα video όπου, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι προκαλεί το παγκόσμιο σύστημα με τη φράση «ταιριάξτε λόγια με έργα» απομυθοποιώντας τον κόσμο μας στον οποίο βασιλεύει το ψέμα και η υποκρισία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα προβοκάτσιας ήταν το 1933 το κάψιμο του Ράιχσταγκ από τους χιτλερικούς, προκειμένου να ενοχοποιήσουν τους κομουνιστές και να επιδοθούν σε μανιώδη καταδίωξη όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, όπως επίσης και η επίθεση ναζί σε παραμεθόριο ραδιοφωνικό σταθμό, ντυμένοι με στρατιωτικές στολές της γείτονος Πολωνίας και η στρατιωτική επίθεση εναντίον της που άναψε τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Η κατάρρευση των διδύμων πύργων το 2001 ήταν μια άλλη προβοκατόρικη ενέργεια της αμερικάνικης κυβέρνησης προκειμένου να αλλάξει το στάτους της παγκόσμιας τρομοκρατίας και η ανάληψη δράσης από την ίδια για να μας… προστατεύσει. Η εξουσιαστική εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και η παρουσία της σε ολόκληρο τον κόσμο είναι αποτέλεσμα εκείνης της βρομερής ενέργειας που ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι ήταν έργο ισλαμιστών τρομοκρατών.
Εν κατακλείδι, αλλοτρίωση είναι το αίσθημα που έχει κάποιος πως η μοίρα του δεν καθορίζεται από τον ίδιο αλλά από παράγοντες ανεξάρτητους από τη θέλησή του και τις δυνάμεις του. Όπως θα πούμε και πιο κάτω, υπάρχουν πολλές μορφές αλλοτρίωσης. Όμως η πολιτεία εύκολα οδηγεί τους πολίτες της στην θρησκευτική, που στη συνέχεια δρα σαν καταλύτης και στις άλλες μορφές. Όταν το αντιληφθείτε αυτό θα καταλάβετε γιατί οι κυβερνήσεις έχουν συμφέρον να διαιωνίζουν τη θρησκεία και μέσω αυτής να υποτάσσουν και να αποξενώνουν τους πολίτες από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Αυτό ήταν γνωστό από την αρχαιότητα και ο Κριτίας δεν δίσταζε να το τονίζει συνεχώς. Σήμερα, με την έλευση του χριστιανισμού, δεν παραλείπουν να κολλούν την ετικέτα του θρησκεύματος από την ηλικία εκείνη που το άτομο δεν είναι καν σε θέση να αποφασίσει. Άλλοι αποφασίζουν γι αυτό.
Ποιοι;
Το σύστημα!
Όμως ο γονιός που κολλά στο παιδί του την θρησκευτική ετικέτα, δεν το αντιλαμβάνεται αυτό. Νομίζει ότι ο ίδιος αποφασίζει κι όχι το σύστημα. Ο νηπιοβαπτισμός, είναι η πρώτη βίαιη και αυταρχική κίνηση ενάντια στον πολίτη και το πιστοποιητικό αυτό θα τον συνοδεύει σε ολόκληρη τη ζωή του, για να ξεχωρίζει από κείνους που έχουν διαφορετική πιστοποίηση. Τότε, εύκολα το σύστημα μπορεί να σε στρέψει ενάντια σε κείνους που το ίδιο έχει συμφέρον να καταπολεμήσει, ενώ εσύ νομίζεις ότι πολεμάς για την ιδέα και τα ιδεώδη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απ’ τη συνείδησή σου πρέπει να καταργήσεις και το αίσθημα της εθνικότητας. Κάποιοι άλλοι, κάποια στιγμή θα καπηλευτούν κι αυτό. Για το συμφέρον της η εξουσιαστική δύναμη εκμεταλλεύεται τα πάντα.
Όμως το πρόβλημα είναι τόσο γενικό, γι αυτό αντί των κυβερνήσεων, ας ορίσουμε την καθεστηκυία τάξη, σαν σύστημα. Το υπάρχον κοινωνικό σύστημα. Είναι το καθιερωμένο σύστημα που σε όλους φαίνεται δεδομένο. Αυτοτροφοδοτείται ακόμα και από τα χαμηλότερα στρώματα, από τους υποτελείς τους συστήματος, χωρίς αυτοί να το αντιλαμβάνονται. Το περίεργο είναι που οι υποτελείς, βρίσκονται σε στενή σχέση με το σύστημα, δηλαδή αλληλεξαρτώνται και το ανατροφοδοτούν. Βολεύει στο σύστημα, για παράδειγμα, όταν οι ψηφοφόροι αποξενώνονται και εδώ δεν μιλάμε για συγκεκριμένα κόμματα, αλλά για όλα τα κόμματα που παίρνουν μέρος, διαιωνίζοντας το υπάρχον κοινωνικό σύστημα. Ένας είναι ο γενικός κανόνας: Αυτό που θέλουμε να επιτύχουμε, να μην φαίνεται καθόλου ή αν αυτό είναι αδύνατον, τουλάχιστον να μην φαίνεται καθαρά ή να είναι διττό σαν τη διττή αλήθεια της σχολαστικής φιλοσοφίας. Πίσω από το διφορούμενο, το σύστημα κρύβεται, και το προφανές γίνεται δυσνόητο, άλογο, απίθανο, στους περισσότερους. Οι πολλοί θα απαρτίζουν από δω και εμπρός το σύστημα και θα το ανατροφοδοτούν, θα το συντηρούν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έγιναν πιόνια του συστήματος και οι ελάχιστοι θα είναι τα μαύρα πρόβατα. Κάτι σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι που θα τους φορτώνουμε όλα τα κακά και θα τους αποπέμπουμε. Το σύστημα συχνά τους βαφτίζει κι αυτούς με ετικέτες, ακόμα κι όταν είναι έντιμοι πολίτες που κτίζουν το μέλλον των παιδιών τους.
Οι ετικέτες «αναρχικός», «αντικαθεστωτικός» ή όπως αποκαλούνται σήμερα διεθνώς («τρομοκράτες»). Και εδώ ας διαφοροποιηθούμε από τις ετικέτες. Καταδικάζουμε κάθε τραμπούκο και τσουτσέκι που ρίχνει τη μολότοφ για να κάνει κέφι και χαβαλέ. Χωρίς ιδεολογία και προοπτική για το μέλλον, χωρίς κέρδος για τους πολλούς, απλά επειδή βρήκε την ώρα να παίξει με την αλητεία ή από τον τρομοκράτη που αδιαφορεί για το μέλλον της ανθρωπότητας, εξυπηρετώντας οικονομικά συμφέροντα ή εγωιστικά προσκολλημένος σε κάποια θρησκεία εκφράζοντας το μίσος του για όλες τις άλλες δοξασίες.
Πριν πιστέψουμε οτιδήποτε ας είμαστε προσεχτικοί διαχωρίζοντας το ψέμα από την αλήθεια. Η αλήθεια διαστρεβλώνεται, μαζί και το πραγματικό. Η συνείδηση αποξενώνεται από τον κόσμο. Ο κόσμος αποκτά άλλο πρόσωπο και εμείς γινόμαστε πιόνια του συστήματος.
Τα Μ.Μ.Ε. για χάρη της τηλεθέασης και του οικονομικού τους συμφέροντος είναι έτοιμα να διασπείρουν το ψέμα παραπλανώντας τον θεατή. Όλα είναι διαφορετικά και το ψέμα θριαμβεύει. Η ιστορία χαλκεύεται, η είδηση διαστρεβλώνεται και η προβοκάτσια γίνεται επιστήμη. Στην παγίδα του ψέματος τώρα πέφτουν οι περισσότεροι. Άλλα ακούει, άλλα βλέπει και λανθασμένα αντιδρά! Χάνεται ο κόσμος, γίνεται σαν να λέμε εικονικός.
Με λίγα λόγια ζούμε μια εικονική πραγματικότητα. Όσοι είδατε το ΜΑΤRΙΧ αντιλαμβάνεστε για τι πράγμα μιλώ. Το MATRIX είναι παντού. Μας περιβάλλει. Ακόμα και τώρα που διαβάζετε τούτες τις γραμμές. Βρίσκεται έξω από το παράθυρό σας. Όταν ανοίγετε την τηλεόραση. Το νιώθετε όταν πηγαίνετε στη δουλειά, στην εκκλησία, στην εφορία. Είναι, όπως λέει ο Μορφέας στην ταινία, ο κόσμος που σου σκεπάζει τα μάτια και σου κρύβει την αλήθεια!
Όμως δεν ήταν τυχαίο που αναλύσαμε την φιλοσοφία του Πλάτωνα και την αλληγορία της περιβόητης σπηλιάς του πριν φτάσουμε σε τούτο το κεφάλαιο. Δείτε το επόμενο video πριν συνεχίσουμε πιο κάτω.
Η Ταινία Matrix και η Σπηλιά του Πλάτωνα
Εσείς, τι λέτε, κάνουμε αυτό που τελικά είναι σωστό ή αυτό που μας προγραμμάτισαν να κάνουμε και να πιστεύουμε;
«Την έχουμε την αλήθεια» ή ζούμε στην ψευδαίσθηση και στο ψέμα;
Αλλά πολύ πλάτειασα τον πρόλογο.
Ναι, όλο αυτό ήταν πρόλογος και τώρα που είναι να μπω στο θέμα αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να σταματήσω. Αν έβαζα όλο το άρθρο εδώ θα ήταν αποθαρρυντικό για μερικούς να το διαβάσουν. Όμως είναι τόσο σημαντικό να διαβαστεί απ’ όλους και γι αυτό ας αφήσουμε τα σημαντικότερα για την επόμενη ανάρτηση.
Ξέρω, είναι σαν να κάναμε τα… προκαταρκτικά και το καλύτερο το αφήσαμε για την επομένη!
Όχι, δεν είμαι σαδιστής. Περισσότερο για μαζοχιστή με κόβω παρά με σαδιστή. Μάλιστα μπορώ να αυτοσαρκάζομαι έτσι και γι αυτό έκανα και σχετική ανάρτηση πριν από δυο χρόνια: Μήπως είμαι κομπλεξικός και μαζοχιστής;
Συμπτωματικά, στην ανάρτηση εκείνη σας είχα δώσει το λόγο μου ότι μια μέρα θα σας έδινα ένα άρθρο για την αλλοτρίωση. Να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι συνθήκες ωρίμασαν για μια τέτοια ανάρτηση. Δυο χρόνια περίμενα την μέρα αυτή.
Μέχρι την επόμενη ανάρτηση απολαύστε ένα απόσπασμα από την ταινία MATRIX. Έτσι, την επόμενη φορά, θα είστε πιο καλά προετοιμασμένοι γιατί θα μιλάμε πια την ίδια γλώσσα
Τέλος, δυο λόγια για τον κόσμο μας, που φαίνεται να βουλιάζει στο ψέμα και την υποκρισία.
Γιατί άλλα λέμε και άλλα κάνουμε;
Όταν αντιληφθούμε ότι διδάσκουμε το καλό για να κάνουμε τους καλούς, αλλά στην πράξη αδιαφορούμε για το καλό, κάνοντας κακό, τότε θα αντιληφθούμε, τι είναι το matrix και η αλλοτρίωση. Τότε θα απομυθοποιήσουμε τον όμορφο κόσμο μας. Δυστυχώς είμαστε υποκριτές. Οι κυβερνήσεις, οι εκκλησίες και άλλες ύποπτες οργανώσεις είναι μόνο για το δικό τους καλό και όχι για το δικό μας. Αυτοί δημιούργησαν αυτόν τον ελεεινό κόσμο που από τη μια μέρα στην άλλη γίνεται όλο και χειρότερος. Αυτόν τον κόσμο με περισσή υποκρισία τον ονόμασαν «δημιούργημα του θεού» γιατί ο θεός με σοφία, λένε, τον εποίησε!
Η αίσθηση της αποξένωσης, της απομάκρυνσης και της μοναξιάς κάνει την εμφάνισή της όταν ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να προσαρμόσει τη ζωή του σε ξένους ρυθμούς, μη αποδεκτούς από τη μακρόχρονη συμπεριφορά του, τα ήθη και τα έθιμά του, καθώς και στην πίστη πως δεν ορίζει ο ίδιος τη θέλησή του, αλλά βρίσκεται σαν έρμαιο της τύχης ή της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς κάποιου φιλόδοξου ηγέτη ή κάποιου πνευματικού που διαφεντεύει τη συνείδησή μας. Τα αίτια της αλλοτρίωσης του Έλληνα βρίσκονται κυρίως στην λησμονιά των παλιών θρησκευτικών του αρχών, καθώς και στην έλλειψη της πολιτικής του συμμετοχής. Η λησμονιά έκανε την εμφάνισή της από τότε που αποφάσισε να εκστρατεύσει ή να ταξιδέψει στην Ανατολή, γνωρίζοντας νέους θεσμούς και εξωτικούς θεούς που σαγήνευσαν την πίστη του. Η έλλειψη πολιτικής συμμετοχής ήταν απόρροια της μετάβασης από τον οικείο θεσμό της πόλης-κράτους στην αυταρχική ηγεμονία του βασιλιά και του αυτοκράτορα.
Βέβαια η έννοια της αλλοτρίωσης είναι πολυποίκιλη. Υπάρχουν θεωρίες που η κάθε μία, από την σκοπιά της, ορίζει και τα γενεσιουργά αίτια, όπως και τους λόγους που προτάσσουν για την εξάλειψή της. Η υποκειμενικότητα αυτή χαρακτηρίζεται από την εννοιολογική της πολυχρωμία.
Οι πέντε θεωρίες που κάνουν λόγο για τη γέννηση της αλλοτρίωσης είναι α) οικονομική (εκμετάλλευση του ανθρώπου) β) Τεχνολογική (αυτοματοποίηση της κοινωνίας) γ) κοινωνιολογική (καταστροφή των παλιών θρησκευτικών και κοινωνικών σχέσεων, είναι αυτό που δημιουργεί την εχθρότητα ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες). δ) Υπαρξιακή (απομόνωση της ανθρώπινης ύπαρξης) ε) Ψυχολογική (αίσθημα ματαιότητας).
Το αίσθημα της αλλοτρίωσης εμφανίζεται όταν ο πιστός ακράδαντα πιστεύει ότι το πεπρωμένο του καθορίζεται από παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει και βρίσκονται πέρα από τη θέλησή του. Όταν είναι αναγκασμένος να κάνει κάτι που δεν κατανοεί ο ίδιος αλλά επιβάλλεται από το σύστημα. Όταν η κοινωνική του συμπεριφορά καθορίζεται από το σύστημα αυτό, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να το αλλάξει. Όταν δεν συμμετέχει στη διαδικασία που διαμορφώνουν τους κανόνες συμπεριφοράς στην κοινωνία, τη διαδικασία της παραγωγής, της μάθησης ή την απόκτηση ατομικής ιδιοκτησίας. Όταν απομακρύνεται από τις καθιερωμένες κοινωνικές αξίες. Όταν, με δύο λόγια, ο ίδιος απομονώνεται και δεν μπορεί να εξοικειωθεί με τον εαυτό του, τότε ο άνθρωπος νιώθει ότι ζει σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον. Τότε το αίσθημα της μοναξιάς και της απομόνωσης γίνεται πραγματικότητα, οδηγώντας τον άνθρωπο αναπόφευκτα στην υποτακτικότητα και την πνευματική υποδούλωση.
Όταν ο Έλληνας κάτω από την επιβολή των Ρωμαίων ένοιωσε για πρώτη φορά την καταπίεση του κατακτητή αποξενώθηκε, έχασε τα νερά του, έγινε πιόνι στα χέρια και στις ορέξεις του. Οι Ρωμαίοι αυτοθεοποιήθηκαν επιβάλλοντας στους υπηκόους τους να τους λατρεύουν! Ο άνθρωπος αυταλλοτριώνεται όταν επινοεί με την φαντασία του ένα ανώτερο ον και υποτάσσεται σ’ αυτό θεοποιώντας το. Θεοποιεί τη φαντασία του και ο ίδιος υποδουλώνεται σ’ αυτή σαν σκλάβος.
Κάτω από αυτήν την οπτική, αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι, μια τέτοια αλλαγή στη συμπεριφορά του Έλληνα, κάνει την εμφάνισή της από τα χρόνια της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου και μετά. Είναι η περίοδος όπου η πόλη-κράτος έχει αλωθεί από τη Μακεδονική ηγεμονία και οι μυστηριακοί και εξωτικοί θεοί της Ανατολής κάνουν την εμφάνισή τους. Ταυτόχρονα και η συμπεριφορά του Μ. Αλεξάνδρου να αυτοθεοποιηθεί και να θεσπίσει την προσκύνηση, δείχνει ηθική εκπόρθηση στη συμπεριφορά των Ελλήνων, κάτι που πριν ήταν αξιολύπητη πράξη!
Ο Καλλισθένης, ο ανιψιός του Αριστοτέλη, μπήκε στη μαύρη λίστα του Μακεδόνα βασιλιά που δεν τον προσκύνησε και ο Διογένης ο κυνικός γέλασε με την ψυχή του στην Αθήνα όταν άκουσε τα καμώματα αυτά του Αλέξανδρου. Το ίδιο έκανε και ο Δημοσθένης. Λίγα χρόνια αργότερα όμως, το 307, οι Αθηναίοι θα θεοποιήσουν και αυτοί το Δημήτριο τον Πολιορκητή και θα τον ονομάσουν Θεό και Σωτήρα. Μετονόμασαν ακόμα και τη γιορτή των «Διονυσίων» σε «Δημήτρια» και τον ύμνησαν σαν «Μέγιστο» και «αγαπημένο των θεών» που η θεά τύχη τον έφερε μαζί με τη θεά Δήμητρα στην πόλη τους! Να τι σημαίνει «Έλευσις»! Καμιά σχέση με εξωγήινους.
Θεοί, εξωγήινοι και νεράιδες αλλοτριώνουν. Η φαντασία μας αλλοτριώνει. Οι δεύτεροι, αν και υπαρκτοί στον τόπο τους, καμιά σχέση με τον πολιτισμό μας δεν έχουν. Ακόμα κι αν μας επισκέφτηκαν κάποτε, ο πολιτισμός μας είναι γηγενής. Οι πρώτοι όμως, αν και φανταστικοί, σαν φετίχ και τοτέμ, φαίνεται να μας επιβάλλονται ακόμα. Όχι απ’ έξω, αλλά μέσα από τη συνείδησή μας.
Η λάμψη της Αρχαίας Ελλάδας ήταν στιγμιαία για πολλούς ή αθάνατη για λίγους. Ας απομυθοποιήσουμε το αρχαιοελληνικό γίγνεσθαι που σε πολλούς φαίνεται ιδανικό.
Θα αναφέρω ένα παράδειγμα.
Ο πατέρας του Δημήτριου, ο Αντίγονος, έστειλε στην Αθήνα εκτός από την ξυλεία για την κατασκευή εκατό πλοίων και εκατόν πενήντα χιλιάδες κιλά σιτάρι. Αυτός ήταν ο λόγος που θεοποίησαν και τον Αντίγονο, μνημονεύοντας παράλληλα και τη θεά Δήμητρα, για το σιτάρι που τους έστειλε.
Ο δοξαστικός, σύμφωνα με τον Πλάτωνα («Θεαίτητος») είναι αυτός που μορφώνει μια γνώμη ή ιδέα. Τα «δοξαστικά» της χριστιανικής εκκλησίας είναι τροπάρια που αναφέρονται στο ιστορικό γεγονός της γιορτής ή του τιμώμενου αγίου. Οι ρίζες τους φτάνουν στα εγκώμια τέτοιων ύμνων όπως εκείνο του Δημήτριου του Πολιορκητή.
Εύκολα βέβαια μπορεί, ο καθένας, να αντιληφθεί τους λόγους για τέτοιου είδους εγκωμιασμούς που προέρχονταν πάντα από τα υψηλά στρώματα της αριστοκρατίας και σκοπό είχαν να κολακέψουν την ηγεσία για δικό τους όφελος. Οι κατώτερες μάζες του λαού όμως αφομοίωναν αυτή την υποτελή συμπεριφορά, διοργανώνοντας ακόμα και γιορτές για να τους κολακέψουν, αποκτώντας χρόνο με το χρόνο ηθικό μαρασμό και διαμορφώνοντας νέες δοξαστικές συνήθειες που τους αποξένωναν ακόμα πιο πολύ. Μόλις είδατε πώς δουλεύει ο μηχανισμός της αλλοτρίωσης.
Όταν ο λαός λοιπόν δεν ορίζει ο ίδιος τον εαυτό του, αλλά κατευθύνεται από κόλακες και βομβαρδίζεται καθημερινά με τέτοια πνευματικά σκουπίδια, η λησμονιά των παλιών θρησκευτικών του αρχών είναι προ των πυλών. Η νοοτροπία της εποχής εκείνης σίγουρα θα αλλοτριώσει τον Έλληνα που θα προθυμοποιηθεί, αργά ή γρήγορα, να αναζητήσει ένα χαρισματικό ηγέτη, θεοποιώντας τον ή αναζητώντας ένα νέο θεό. Από ευγνωμοσύνη θα υποταχθεί στα πόδια του, σαν υπήκοος ή πιστός, από το γεγονός και μόνο επειδή ο ίδιος νιώθει ανολοκλήρωτος και χαμένος μέσα στην κοινωνία που ζει.
Στην Ύστερη Αρχαιότητα, όλα αυτά ήταν που επέδρασαν ώστε ο αλλοτριωμένος πια Έλληνας, να αναζητήσει νέους θεούς ή μέσω της ενοθεΐας μαζί με τους δικούς του να αρχίσει να λατρεύει και άλλους, από την Ανατολή. Μέχρι τότε, ο πιστός οποιασδήποτε θρησκείας δεν ένιωθε μίσος για κανέναν ξένο θεό. Όταν η κοινωνία τον αποξένωσε ακόμα πιο πολύ, τότε μια αυταρχική θρησκεία, όπως ήταν ο χριστιανισμός, ήταν αρκετή να τον διαστρεβλώσει και να του μεταδώσει το μίσος για όλους τους άλλους. Είναι λυπηρό, αλλά το μίσος αυτό δεν πρόκειται να σβήσει. Οι τακτικοί σχολιαστές του blog αυτού, το βλέπουν καθημερινά, από τις επιθέσεις των πιστών και των σχολίων που κάνουν. Η διακηρυγμένη τους «αγάπη» είναι ένα μεγάλο ψέμα. Το μίσος τους είναι ολοφάνερο. Όσο μεγαλώνει η πίστη τόσο μεγαλώνει κι αυτό.
Το μίσος, τώρα, γίνεται το μέσον για την διατήρηση της δικής τους πίστης. Η έχθρα για όλους τους άλλους μεγαλώνει. Απομονώνει όλους τους άλλους γιατί ορίζει τα συμφέροντα της ομάδας (θρησκείας εδώ). Είναι έτοιμος να δώσει και τη ζωή του για τα ιδανικά αυτά. Τώρα πια, η συμπεριφορά του δεν κατευθύνεται από κανέναν, αλλά από τον ίδιο. Νομίζει ότι είναι αυτόνομος και κάνει το χρέος που του αναλογεί (ιδανικό). Αυτό, νιώθει να τον ολοκληρώνει, ακόμα κι όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τους νόμους του συστήματος. Φαίνεται ότι επαναστατεί, όμως αυτό είναι φαινομενικό.
Όμως, το σύστημα αλλάζει, γίνεται ανθρωπινότερο, κάτω από το ουμανιστικό κίνημα των λίγων. Βέβαια, το σύστημα αντιστέκεται, όμως αργά ή γρήγορα θα αλλάξει. Η αλλαγή αυτή δεν φαίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι πολύ αργή, αλλά όταν την δούμε, συγκρίνοντας δυο μακρινές χρονικές στιγμές, μπορούμε να διακρίνουμε τις αλλαγές και την πρόοδο που επιτεύχθηκε. Και ο πιστός, μέσω του δόγματος, αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή. Εκεί ακριβώς βρίσκονται οι αντιθέσεις που τον κάνουν να νομίζει ότι κι αυτός είναι ένας επαναστάτης. Είναι αλήθεια, κι αυτός αντιστέκεται, όμως όχι για να αλλάξει το σύστημα, αλλά για να διαιωνίσει την συντήρηση. Αυτόν, το σύστημα, θα τον χρησιμοποιήσει με ειδικό τρόπο, προκειμένου να φέρει τα αποτελέσματα που επιθυμεί, χωρίς το θύμα (πιστός) να το αντιληφθεί ποτέ. Αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει θύμα, ακόμα κι όταν ο ίδιος νομίζει ότι αντιστέκεται.
Τα ένστικτα του ανθρώπου είναι αγελαία και αυτά διατηρούνται από την εποχή ακόμα που ήταν ζώο. Η αγελαία αυτή συμπεριφορά, κάποτε εξελίχθηκε σε κοινωνικότητα, όμως η υποστήριξη ανάμεσα στα μέλη παρέμεινε επιθετική, όπως τότε. Έτσι ακριβώς εξηγείται και η επιθετικότητα για όσους αποχωρίζονται από την αγέλη. Η αγέλη εξελισσόμενη μετατράπηκε σε οικογένεια, φυλή, πόλη, κράτος, ένωση κρατών ή παγκοσμιοποίηση κάτω από την στενή επίβλεψη των εξουσιαστών. Αυτό που ονομάσαμε σύστημα. Όσοι δεν ανήκουν στο σύστημα αυτό επιρροής, σήμερα ονομάζονται τρομοκράτες, για να φτάσουμε και στις μέρες μας ή πιο απλά γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι ή τα μαύρα πρόβατα που ξεστρατίζουν από το κοπάδι και το κατεστημένο.
Γιατί το σύστημα αυτό είναι ιεραρχημένο με πολλές άλλες ομάδες, θρησκευτικές, πολιτικές ή πολιτιστικές που εγείρουν ακόμα και τον σοβινισμό προκειμένου να μείνουν πιστές στην ιδέα της ομάδας που μας δένει με τα ίδια χαρακτηριστικά. Ένας επιτήδειος αρχηγός χρειάζεται για να εναρμονίσει την ομάδα με το σύστημα και από πίσω να ακολουθήσουν όλα τα μέλη. Πολιτικός ή θρησκευτικός. Συχνά και τα δυο, όπως ο Μωάμεθ, που συμφιλιώνοντας τις διχασμένες νομάδες της ερήμου, έγινε ο ηγέτης τους και αργότερα θεός.
Από τη στιγμή που θα σφηνωθεί μέσα μας η ιδέα, δεν είναι αναγκαίος ο αρχηγός. Ο αρχηγός βρίσκεται χωμένος στη συνείδηση και μας επιβλέπει κάθε στιγμή.
Να ένα παράδειγμα:
Αυτήν την ώρα, κάποιοι χωρίς θεό, κάποιοι σαν και μας, απλώνουν το χέρι ο ένας στον άλλο με κατανόηση, βρίσκουν έναν κώδικα διαλεκτικής και επικοινωνίας. Ας πούμε, φτιάχνοντας έναν σύλλογο άθεων. Σίγουρα αυτό θα κάνει κάποιους να ενοχληθούν από την ενότητα αυτή. Θρησκευτικές ομάδες θα δυσαρεστηθούν και θα κάνουν ότι είναι δυνατόν για να τους διασπάσουν και να τους διαλύσουν, αν δουν ότι η κίνησή τους έχει αποτέλεσμα και η επιρροή τους μεγαλώνει.
Ποιος τους αναγκάζει να αντισταθούν;
Κανένας! Στην αρχή, απλά η συνείδησή τους. Αργότερα ίσως τους καθοδηγήσει κάποιος, όμως το φίλτρο βρίσκεται μέσα μας. Αυτοί το λένε «πίστη» και μεις «αλλοτρίωση», «αποξένωση».
Οι πιστοί, όσο δραστηριοποιούνται προκειμένου να διασπάσουν, τους άθεους, τους αιρετικούς ή εκείνους που σκέφτονται διαφορετικά, τόσο εγκλωβίζονται στις ψευδαισθήσεις τους. Τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν συχνά είναι βρόμικα, όμως οι ίδιοι δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν. Κάποιοι που ηγούνται θα σκεφτούν ακόμα και την παρανομία για να πείσουν. Οι νόμοι σήμερα δεν το επιτρέπουν, όμως κάποτε που οι ίδιοι είχαν την εξουσία, το επέτρεπαν. Εκατοντάδες χιλιάδες, αλλόπιστοι, αιρετικοί και άθεοι οδηγήθηκαν στο δήμιο και βασανίστηκαν και πολλοί από αυτούς κάηκαν ζωντανοί ή πέθαναν μπροστά στα μάτια χιλιάδων πιστών. Κανένας δεν ένιωσε ότι παραβατούσε. Συχνά κρύβονται πίσω από την υποκρισία τους, το ψέμα, την διαστρέβλωση, την προπαγάνδα και τον προσηλυτισμό συκοφαντώντας τον αντίπαλο.
Το ίδιο κάνουν και τα αστικά κόμματα που αντιτίθενται μεταξύ τους, ακόμα κι αν υποστηρίζουν τα ίδια συμφέροντα, αν και εδώ το μίσος δεν είναι τόσο δυνατό.
Έτσι το σύστημα συντηρείται και ανατροφοδοτείται με το ψέμα, κάνοντας τους πολλούς να τρέχουν για το συμφέρον των λίγων.
Η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία, δεν παίρνει θέση ούτε για το ξεπούλημα της χώρας μας από το Δ.Ν.Τ που εξαθλιώνει το λαό, ούτε είναι διατεθειμένη να συμβάλει ώστε να αποκαλυφτούν σκάνδαλα όπως αυτό του Βατοπεδίου, αλλά αντί αυτών, τις κρίσιμες αυτές ώρες, συνεχίζει να πιπιλά τα μυαλά των πιστών της, κυνηγώντας ιδεαλιστικά φαντάσματα και διατηρώντας όρθιο το σαθρό της θρησκευτικό οικοδόμημα αποκρύπτοντας τα σκάνδαλα που η ίδια μαζί με την πολιτεία δημιούργησε. Οι πιστοί στο πλευρό των ενόχων.
Θρησκευτική και πολιτική εξουσία πάντα ήταν σφιχταγκαλιασμένη και η μια βοηθούσε την άλλη. Πιστοί και ψηφοφόροι το ίδιο. Τα συμφέροντα κοινά!
Τυχαίο;
Φίλε αναγνώστη, αν πιστεύεις ότι ο πιστός, ιδιαίτερα των τριών αποκαλυπτικών θρησκειών, ζει σ’ ένα κόσμο ξένο προς την πραγματικότητα που εξυπηρετεί το σύστημα και το ανατροφοδοτεί ώστε η αυταπάτη να αυτοπροστατεύεται και να διαιωνίζεται, σίγουρα πρέπει να αντιλαμβάνεσαι ότι ο αγώνας για την απεξάρτηση της συνείδησης από το υπερφυσικό είναι αγώνας που απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά της δεισιδαιμονίας και του παραλογισμού. Πρέπει να μάθεις να αντιλαμβάνεσαι την αλήθεια και να στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια και τις δυνατότητες που έχεις! Βέβαια, πρέπει πρωτίστως να αντιληφθείς και να προβληματιστείς, αν και όλοι οι θρησκευόμενοι, γιατί στη ζωή τους καταβαραθρώθηκαν οι πνευματικές αξίες και με το πέρασμα του χρόνου αντί αυτές να ευοδώσουν προς ένα ανθρωπινότερο κόσμο, έφθιναν, δημιουργώντας μία κοινωνία όπου οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν την πνευματική τους φτώχεια. Είναι αλήθεια, πολύ πόνος και αδικία βασανίζει τον άνθρωπο και δεν γίνεται τίποτα να σταματήσει αυτό. Και το χειρότερο είναι που οι καταπιεσμένοι δεν αντιδρούν γιατί δεν ξέρουν πως. Φοβούνται να αποχωριστούν αυτό που από παιδιά, στη συνείδησή, τους εμφύτευσαν.
Πώς φτάσαμε τόσο χαμηλά...Τι φταίει…Τι είναι αυτό που αναγκάζει τον άνθρωπο να βουλιάζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ;
Γιατί είμαστε αναγκασμένοι να δεχόμαστε την μοίρα μας και να αντιδρούμε όταν υπάρχει η δυνατότητα να την αλλάξουμε;
Γιατί πρέπει να δεχόμαστε την αδικία και αδιαμαρτύρητα να την υπομένουμε;
Γιατί πρέπει να ελπίζουμε ότι η δικαιοσύνη θα αποδοθεί στον «άλλο κόσμο» και όχι σ’ αυτόν;
Λέτε να είναι αλήθεια, ότι την Ειρήνη την δίνει ο θεός και δεν εξαρτάται από μας;
Γιατί η ελευθερία της συνείδησης μπορεί να εξηγήσει την απόδοση της δικαιοσύνης στο επέκεινα και όχι στην εφήμερη ζωή μας;
Πώς η «συνείδηση του θεού» ανέχεται, στο διηνεκές, τον πόνο τόσων ανθρώπων;
Πώς είναι δυνατόν, ο πιστός, να μπορεί να συμφιλιωθεί με τις… αόρατες στρατιές των πνευμάτων που δεν μπορεί να αντιληφθεί; Πώς δικαιολογεί την Παναγαθότητα του Αόρατου θεού εν μέσω τόσης δυστυχίας, την Παντοδυναμία εκείνου που συμμαχεί με το Κακό για να δοκιμάσει τάχα αυτό που ο ίδιος δημιούργησε και τέλος να τον καταδικάζει σε πάνδεινα βασανιστήρια που δεν θα έχουν τελειωμό στο χρόνο…;
Μόνο ένα αρρωστημένο μυαλό, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να ζει σε ένα τέτοιο κόσμο, τόσο αποξενωμένο από την πραγματικότητα, όπου τ’ Άστρα, ο Ήλιος, η Γη με τα βουνά της, τα ποτάμια, τα δάση, τα ζώα και τους ανθρώπους που ζουν και κινούνται επάνω της, φέρονται σαν να είναι τάχατες δημιουργήματα ενός θεού που τα προορίζει για την καταστροφή και την συντέλεια, επειδή κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το δημιούργημά του δεν ήταν ανάλογο των προσδοκιών του!
Αλήθεια, πόσο παράλογος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος, όταν από μικρός αποξενωθεί από τον κόσμο που τον έφερε η μάνα του και τον περιλάβει το σύστημα για να τον χρησιμοποιήσει σαν δούλο στις επιδιώξεις των ισχυρών για τους ιδιοτελείς σκοπούς του συστήματος!
Αν στο άρθρο αυτό προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε την αλλοτρίωση του ανθρώπινου πνεύματος, στο επόμενο θα προσπαθήσουμε αναλυτικότερα να ανακαλύψουμε, πώς ακριβώς δουλεύει ο εξουσιαστικός μηχανισμός και πώς αυτός κινεί αόρατα τα νήματα του συστήματος, μέσα από την κοινωνία του θεάματος.
Επίκαιρο θέμα αλλά και συνταγή παμπάλαια. Στις μέρες μας όμως, ακόμα πιο αποδοτική!
Έστω και μετά από αυτή την σύντομη αναδρομή στην ιστορία, ο αναγνώστης, ίσως εύλογα μένει ανησυχητικά προβληματισμένος από τη γεύση που του άφησε η μελέτη αυτή. Είτε είναι Έλληνας είτε ξένος, ως προς την ιστορία που χάραξε πρωτίστως το έθνος των Ελλήνων και κατόπιν όλοι οι άλλοι, στέκεται προβληματισμένος απέναντι στην καταβαράθρωση των πνευματικών αξιών που, με το πέρασμα του χρόνου, αντί αυτές να ευοδώσουν προς ένα ανθρωπινότερο κόσμο έφθιναν δημιουργώντας μία κοινωνία όπου οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν την πνευματική τους ένδεια.
Πως φτάσαμε σε αυτήν την χαμέρπεια;
Τι είναι αυτό που αναγκάζει τον άνθρωπο να βουλιάζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ;
Χωρίς πολλή σκέψη θα απαντούσα: η αλλοτρίωση!
Έτσι λέγεται το σύνδρομο της διανοητικής του στρέβλωσης που τον απομονώνει από τον πραγματικό του κόσμο και τον καταβαραθρώνει στο ψέμα και την ουτοπία.
Στο έργο αυτό επανειλημμένα αναφερθήκαμε σε αυτήν, όμως για εύλογους λόγους αποφύγαμε να την αναπτύξουμε για να μη βγούμε από το θέμα.
Τώρα, έχουμε την ελευθερία να το κάνουμε, συνδυάζοντάς το και με μια άλλη πλευρά της κοινωνίας μας, αυτή του θεάματος, που φαίνεται να συμβάλλει και να δημιουργεί ένα πλαστό κόσμο, διχάζοντας το άτομο ακόμα πιο πολύ.
Μέρα με τη μέρα ο άνθρωπος αποξενώνεται χωρίς να το αντιλαμβάνεται συνειδητά.
Αν κάποτε την αποξένωση την αντιλήφθη συνειδητά, όταν εγκατέλειψε την Πόλη-Κράτος, και όντως διοικούμενος από ένα ξένο βασιλιά έπρεπε να προσαρμοστεί σε νέες συνθήκες και διαφορετικούς ρυθμούς, αργότερα με τον εκλεκτισμό και το συγκριτισμό αναγκάστηκε να αντικαταστήσει φιλοσοφικές, θρησκευτικές και πολιτικές ιδεολογίες, που όχι μόνο του ήταν ξένες αλλά έπρεπε να εφαρμοστούν και στην καθημερινή του ζωή! Την εποχή της υποδούλωσής του από τους Ρωμαίους το μαχαίρι της αποξένωσης είχε μπει ακόμα πιο βαθιά, αλλοτριώνοντάς τον σε τέτοιο σημείο ώστε να χάσει ακόμα και το ενδιαφέρον του για τη ζωή! Τότε, παρασυρμένος από τις ανατολικές δεισιδαιμονίες και τα ιουδαϊκά μεσσιανικά δόγματα στράφηκε απεγνωσμένα στους υπαίθριους κήρυκες της μέλλουσας ζωής, ελπίζοντας να βρει παρηγοριά μετά θάνατον!
Εκείνη η άρνηση της πραγματικότητας είχε ολέθριες συνέπειες για την κοινωνία μας.
Όταν σπάνε οι συνεκτικοί δεσμοί και τα κοινά ιδανικά τότε ο διχασμός είναι αναπόφευκτος. Σε συνειδησιακό επίπεδο ο διχασμός αλλοτριώνει το άτομο και σε κοινωνικό διχάζει έθνη και λαούς. Δυστυχώς, ο λαός, αποκομμένος και αποκαθηλωμένος σαν άβουλο πλάσμα από τη συμμετοχή του στα κοινά και την οργάνωση της κοινωνίας, έγινε πιόνι στα χέρια των σκηνοθετών, πραγματικό δοξάρι στα χέρια βιρτουόζων του συστήματος. Ενός απάνθρωπου συστήματος, που έκτοτε οργανώθηκε ακόμα πιο καλά, προς όφελος της ολιγαρχίας.
Στις μέρες μας όπου τα σενάρια παγκοσμιοποίησης βρίσκονται ακόμα στη σύνταξή τους άρχισαν ήδη να φαίνονται οι κίνδυνοι. Όμως, ούτε να διανοηθούμε ακόμα δεν είναι δυνατόν πού θα μπορούσαν να καταλήξουν αυτά!
Πώς δουλεύει ο μηχανισμός αυτός;
Είναι τόσον ανεπαίσθητες οι αλλαγές της διολίσθησης και φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους που τις ζούμε κάθε μέρα χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Το κυριότερο όμως και το πιο επικίνδυνο είναι ότι ο εχθρός πηγάζει αυθόρμητα μέσα από τη συνείδηση του ατόμου και την υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας!
Αυτό είναι πραγματικά τρομερό!
Αν αντιλαμβανόμασταν τι σημαίνει αυτό, θα έπρεπε μας είχε πιάσει πανικός!
Πώς όμως μπορεί να αντισταθεί κανείς σε μία τέτοια αυτοκαταστροφική δύναμη;
Ας μη βιαστεί ο αναγνώστης να κρίνει το κείμενο πεσιμιστικά πριν φτάσει στο τέλος. Μέσα στην κοινωνία του θεάματος, όπου η υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας συντελείται από τον σκηνοθέτη, ο ηθοποιός που ταυτίζεται με τον θεατή μπορεί ακόμα να αντιδράσει καθιστώντας την πνευματική του κατάντια αντιστρέψιμη! Φτάνει μόνο να αντιληφθούμε ότι το θέαμα δεν είναι τόσο αθώο όσο φαίνεται. Οι πολύπλοκοι μηχανισμοί του δημιουργούν μία κοινωνική σχέση που σαν λερναία Ύδρα μας δένει όλο και πιο σφιχτά, λες και ο πόνος του σφιξίματος είναι βιολογικά αναγκαίος και εμείς, αθεράπευτα μαζοχιστές, ερωτοτροπούμε με το τέρας!
Ο μαζοχισμός γίνεται όργανο της ταξικής κυριαρχίας. Η σχέση μας με αυτό το απάνθρωπο κοινωνικό σύστημα θα μπορούσε να πει κανείς, είναι σχέση αλτρουιστική, γιατί το σύστημα, όπως φαίνεται, φέρεται με αλτρουισμό στις υπνωτισμένες και αλλοτριωμένες μάζες των ανθρώπων, όπως ένας σαδιστής στο μαζοχιστικό του ταίρι! Με αυτόν τον τρόπο τα παγκόσμια διευθυντήρια ελέγχουν τις εξαθλιωμένες μάζες των λαών που αποδέχονται την πνευματική τους εξαθλίωση, αναγκασμένες πλέον να πουλούν όσο-όσο την πραγματική τους δύναμη. Η κοινωνία μας, τότε, γίνεται φορέας του θεάματος και μέσω του φετιχισμού[1] πραγματικός εφιάλτης.
Όμως οι άνθρωποι κυριαρχούνται και από τις οικονομικές σχέσεις που οι ίδιοι δημιούργησαν, όπως και από τα μέσα παραγωγής που οι ίδιοι παρήγαγαν.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι το θέαμα μαζί με την αλλοτρίωση παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Όχι μόνο σήμερα, όπου κάθε λογής πληροφορία, με την εγρήγορση και όχι μόνο, κατακλύζει τη συνείδησή μας, αλλά πάντα, το θέαμα ήταν το χρυσωμένο χάπι στα χέρια της εξουσίας.
Από το Βασιλιά-Ιερέα της γονιμικής μαγείας και των απόκρυφων Ιερατείων μέχρι τις θεαματικές εμφανίσεις του Αυτοκράτορα και του Πατριάρχη με όλες τις τυπολατρικές τους εκδηλώσεις, το θέαμα έπαιζε σημαντικότατο ρόλο στη δημιουργία της αλλοτριωμένης συνείδησης του ατόμου.
Οι μυστηριακές θρησκείες και οι τελετές τους, οι αυτοκρατορικές φιέστες και οι θεαματικές μονομαχίες της αρένας, η τυπολατρία της Εκκλησίας και τα θεαματικά μυστήρια ως κι οι ιερατικές εκτελέσεις των αιρετικών το μεσαίωνα, μπροστά στα αθώα και φοβισμένα μάτια των πιστών, στη συνείδηση στόχευαν και οι άνθρωποι συνωστίζονταν προκειμένου να ανοίξουν δρόμο στον αλλοτριωμένο τους κόσμο.
Η τηλεόραση σήμερα δίνει τη χαριστική βολή στους αφελείς που αποβλακωμένοι έχουν την εντύπωση πως διασκεδάζουν βλέποντας σώους και σειρές διαμορφώνοντας ήθη και κακόγουστες ξενικές συνήθειες!
Οι πρωταγωνιστές των τηλεοπτικών σειρών αντικατέστησαν τους μονομάχους και οι θεατές αντικατέστησαν τους φανατισμένους θεατές των αρρένων και των ιπποδρομιών. Οι Πράσινοι και οι Βένετοι ποτέ δε σταμάτησαν τις φιλονικίες, ούτε στη θρησκεία, ούτε στην πολιτική ούτε στον «αθλητισμό». Διαταράσσοντας την ηρεμία της κοινωνικής ζωής με θεαματικό τρόπο το σύστημα διαιωνίζει τους μηχανισμούς υποταγής.
Στις μέρες μας, ιδιαίτερα, όπου η πληθώρα της πληροφόρησης κατακλύζει τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και η μία εικόνα κυνηγάει την άλλη και όλες μαζί όλους, η κοινωνία του θεάματος γίνεται το απολυταρχικό βασίλειο της ολιγαρχίας και της εμπορευματικής οικονομίας. Τα παγκόσμια διευθυντήρια οργανώνουν την κοινωνία έτσι ώστε να εξυπηρετείται η ολιγαρχία και να ενισχύεται σε βάρος των πολλών. Αν κάποτε, αυτοί που εντόπιζαν την επιρροή του θεάματος στις συνειδήσεις των ανθρώπων φαίνονταν κινδυνολόγοι και γραφικοί, σήμερα η ορμητική εξάπλωσή του όχι μόνο επιβεβαιώνει την επιρροή του στην κοινωνία αλλά συνάμα αποκαλύπτει και την αυτοκαταστροφική του δύναμη. Συσκοτισμένα, πίσω από το μηχανισμό της θεαματικής κυριαρχίας, τα παραδείγματα που θα αναφερθούν πιο κάτω, αποκαλύπτουν σήψη και τη ρίζα του κακού.
Πράγματι, πίσω από το «έκδηλο» και το «προφανές», κρύβεται ένας απατηλός κόσμος. Ένας κόσμος αλλοτριωμένος που μας καταδυναστεύει και μας χρησιμοποιεί ανατροφοδοτώντας την απάτη. Μας ενσωματώνει στο σύστημα και θέτοντας τους κανόνες του συστήματος κάνει το δρόμο της επιστροφής δύσκολη υπόθεση.
Το θέαμα είναι η πραγματωμένη θεώρηση του κόσμου. Είναι δηλαδή μία κοσμοθεωρία που υλοποιεί στην πράξη αφηρημένα ιδεώδη. Αντικειμενοποιεί την πραγματικότητα σε έναν απατηλό κόσμο, αναδεικνύοντας το αντικείμενο σε εικόνα, το πρότυπο σε είδωλο ή σε φαινόμενο αυτό που ολοφάνερα υπάρχει, κάνοντάς μας να μην αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, αλλά να ζούμε στην ψευδαίσθηση και την πλάνη, εξαπατώντας με περίτεχνο τρόπο τον εαυτό μας. Πρέπει να το καταλάβουμε, η άρνηση της αντικειμενικότητας έχει διαλυτικές συνέπειες για την κοινωνία! Δημιουργεί στην ανθρώπινη συνείδηση μια αλλοτριωμένη οπτική, διαστρεβλώνοντας τον κόσμο και την πραγματικότητα, αποξενώνοντας τον άνθρωπο από το περιβάλλον και τον κόσμο όπου ζει.
Όταν ο πραγματικός κόσμος μετατρέπεται σε εικόνες και θέαμα, ορίζοντας την ίδια τη ζωή, σημαίνει ότι θέαμα και θεατής εξισώνεται, όπως εξισώνεται το κατηγόρημα[2] με το υποκείμενο. «Το θέαμα υποτάσσει τους ζωντανούς ανθρώπους στο μέτρο που η οικονομία τους έχει ολοκληρωτικά υποταγμένους» όπως θα έλεγε και ο Guy Debord.[3]
Αν με τη λέξη «πραγματοποίηση» εννοούμε ότι κάτι αποκτά πραγματική υπόσταση, στην διαλεκτική του ο Χέγκελ με τον όρο πραγμάτωση (relisierung) εννοούσε την υλοποίηση των αφηρημένων ιδεών. Πιο συγκεκριμένα όμως στην διαλεκτική του ο Μαρξ διατύπωσε τον όρο «πραγμοποίηση» με τον οποίο με σαφήνεια έδειξε τη σχέση του ανθρώπου με την φαινομενικότητα των πραγμάτων. Με τη πραγμοποίηση ο άνθρωπος έχασε την προσωπικότητά του, αποπροσωποποιήθηκε, και τα πράγματα απέκτησαν τις ιδιότητες του υποκειμένου! Απομακρυσμένος από την ανθρώπινη φύση του κατακερματίστηκε από τα ίδια του τα έργα. «Η χαρά αποξενώθηκε από τη δουλειά, το μέσον από το σκοπό, η προσπάθεια από την ανταμοιβή».[4]
Η αποξένωση λοιπόν, σύμφωνα με το μεγάλο υλιστή φιλόσοφο, εκφράζεται με την κυριαρχία της πραγμοποιημένης εργασίας πάνω στην ζωντανή εργασία. Είναι αλήθεια, όπως διαπίστωσε και ο Guy Debord, όσο περισσότερο παράγει ο άνθρωπος τόσο περισσότερο διαχωρίζεται από το προϊόν του, αναπαράγοντας όλο και πιο εντατικά κάθε λεπτομέρεια του κόσμου του από τον οποίο και απομακρύνεται.[5]
Αν το θέαμα είναι το κεφάλαιο σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε αυτό να μετατρέπεται σε εικόνα τότε ο θεατής ταυτίζεται με τον απατηλό και αλλοτριωμένο του κόσμο. Αποξενώνεται από το χώρο και το χρόνο και αντί να παράγει τον εαυτό του, παράγει μία ανεξάρτητη δύναμη που τον απομονώνει από την πραγματικότητα, ωθώντας τον όλο και με μεγαλύτερη δύναμη σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων και μιας αδυσώπητης υπνωτικής συμπεριφοράς με απρόβλεπτα αποτελέσματα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Υπνωτισμένος, δεν ακολουθεί την φιλοσοφία της ζωής, μα «φιλοσοφεί» μία εικονική πραγματικότητα που εξυπηρετεί το σύστημα, αλυσοδένοντάς τον ακόμα πιο γερά. Υποβιβάζεται στη σφαίρα της θεωρητικής αφαίρεσης εξορίζοντας τις δυνατότητές του στο υπερπέραν ενός άγνωστου, αφηρημένου και απατηλού κόσμου, εναποθέτοντας την συνείδησή του στα δεσμά, σαν μαριονέτα, που τα νήματα κινεί, κατά το δοκούν, το ίδιο το σύστημα. Ο φετιχισμός του θεατή μετατρέπεται σε κανόνα και ο μαζοχισμός γίνεται όργανο της ταξικής κυριαρχίας προς τις εργαζόμενες και υπνωτισμένες μάζες. Το όνειρο γίνεται αναγκαιότητα και το θέαμα, σαν εγκωμιαστικός μονόλογος της εξουσίας και του απάνθρωπου συστήματος, τώρα γίνεται εφιάλτης που τον αλυσοδένει σφιχτά, ελπίζοντας ότι ο ύπνος του θα είναι βαθύς και χωρίς γυρισμό.
Το θέαμα στέκεται άγρυπνος φρουρός στην υπνωτισμένη του συνείδηση. Ο αφαιρετικός νους του ανθρώπου[6] αδρανοποιείται. Αδυνατεί να ξεχωρίσει το λογικό από το παράλογο, το είναι από την πλάνη. Υποβιβάζει το είναι στο έχειν, διολισθαίνοντας ακόμα πιο πολύ από το έχειν στο φαίνεσθε και το θεάσθε! Το θέαμα εκδηλώνεται τώρα σαν μέρος της κοινωνίας διαμορφώνοντας ψευδή συνείδηση, σαν την υποσυνείδητη συμπεριφορά του υπνωτισμένου που αυστηρά καθοδηγείται από τον υπνωτιστή του, το σύστημα! Ο προσηλυτισμός, η προπαγάνδα, η διαφήμιση, τα καταναλωτικά ψυχαγωγικά προγράμματα της τηλεόρασης και γενικά κάθε θέαμα στο σύγχρονο τρόπο ζωής, είναι ο μηχανισμός εκείνος που ανεξέλεγκτα και καθημερινά βάναυσα τον βομβαρδίζει. Ο θεατής ταυτίζοντας τη ζωή του με το θέαμα, δεν δρα συνειδητά. Μιμείται τους ήρωες γιατί έτσι ηρωοποιείται ο ίδιος. Οι κινήσεις του δεν είναι δικές του, τις επιβάλλει το σύστημα. Η σκέψη δεν του ανήκει γιατί άλλοι σκέφτονται γι αυτόν. Δεν είναι θεατής σε ένα θέατρο σκιών, αλλά πρωταγωνιστής ο ίδιος σε αυτό, προσπαθώντας να παίξει όσο το δυνατόν καλύτερα το ρόλο του, εξυπηρετώντας χωρίς να το αντιλαμβάνεται τον καταπιεστή του, το σύστημα. Κινείται σαν μαριονέτα ακόμα κι εκεί που νομίζει ότι φέρεται σαν αντιεξουσιαστικός, εξυπηρετώντας το ίδιο σενάριο των εξουσιαστών, ακολουθώντας πιστά τους κανόνες που του έθεσε το σύστημα!
Δυστυχώς, όχι μόνο σήμερα αλλά σε κάθε εποχή, ο υπνωτισμένος άνθρωπος προτιμούσε την εικόνα από το πράγμα, όπως λέει κι ο Feuerbach, «το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την παράσταση από την πραγματικότητα, την φαινομενικότητα από το είναι, για μια απόλυτη καταστροφή ή τουλάχιστον για μία εγκληματική βεβήλωση, γιατί ό,τι είναι ιερό γι’ αυτήν είναι μονάχα αυταπάτη, όμως αυτό που είναι βέβηλο είναι η αλήθεια»![7]
Ζώντας το όνειρο, σε μια κοινωνία του θεάματος, ο κοινός νους δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτήν την αντιστροφή στη λογική. Στο όνειρο αυτό πρωταγωνιστής είναι ο Μορφέας, το μυθικό εκείνο πρόσωπο[8] που έπαιρνε ανθρώπινη μορφή στα όνειρα των κοιμισμένων.
Ο πιστός του χριστιανισμού εξισώνει το πραγματικό με την ψευδαίσθηση και το όνειρο. «Η θρησκεία είναι το όνειρο του ανθρώπινου πνεύματος», έλεγε ο Feuerbach, γιατί αδυνατούσε ο πιστός να αντιληφθεί ότι ζούσε το όνειρο που ο ίδιος δημιούργησε. Έβλεπε τα πράγματα όχι στο φως της πραγματικότητας αλλά στην ευφρόσυνη φαινομενικότητα της φαντασίας και του αυθαίρετου. Ο Γερμανός φιλόσοφος πίστευε ότι η εποχή του ήταν εποχή υποκρισίας και αυταπάτης. Το νερό του βαπτίσματος, το κρασί και το ψωμί της μετάληψης δρουν πολύ περισσότερο αν τα πάρει κανείς με τη φυσική τους δύναμη παρά αν τα πάρει με την υπερφυσική. Η ανθρωπολογική έννοια είναι ισχυρότερη της θεολογικής. Στη συνείδηση του πιστού όμως που ζει το όνειρο, η παράσταση και η φαντασία παίζουν σημαντικότερο ρόλο από την πραγματική τους υπόσταση. Όμοια και το αντικείμενο της θρησκείας, το θείο Είναι, όπως η νόηση και η αγάπη, σημαίνουν τελείως διαφορετικά πράγματα απ’ ό,τι οι ίδιοι αυτοί ορισμοί όταν συνιστούν το Είναι του ανθρώπου και της φύσης. Να λοιπόν, διερωτήθηκε ο Feuerbach, γιατί δεν πρέπει να μετατρέπουμε τους ορισμούς και τις δυνάμεις της πραγματικότητας σε συμβατικά σημεία, μέσα, σύμβολα και κατηγορήματα ενός Είναι διαφορετικού, υπερβατικού και απόλυτου, όπως κάνει η αφηρημένη θεολογία και φιλοσοφία, παρά να τα παίρνουμε και να τα εννοούμε με τη σημασία που έχουν καθαυτά. Τότε μονάχα θα έχουμε το κλειδί μιας πραγματικής θεωρίας και πρακτικής, για την απομυθοποίηση του εαυτού και την αυτοσυνείδηση της θρησκείας!
Όμως το θέαμα, θεωρημένο στην ολότητά του, ταυτόχρονα είναι αποτέλεσμα και σκοπός του υπάρχοντος τρόπου παραγωγής. Εκεί είναι που η έλλειψη ρεαλισμού της πραγματικής κοινωνίας δημιουργεί τα μεγαλύτερα προβλήματα. Αν το θέαμα είναι το κεφάλαιο, όπως ισχυρίζεται ο Guy Debord, σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε αυτό να μετατρέπεται σε εικόνα, τότε ο θεατής ταυτίζεται με τον απατηλό και τον αλλοτριωμένο του κόσμο. Ό,τι βίωσε στο παρελθόν απομακρύνεται σε μία αναπαράσταση. Όμως όλες εκείνες οι εικόνες που αποτελούν την ύπαρξη και το παρελθόν του, η υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας κάνει ό,τι μπορεί για να περάσει στην λήθη. Όπως λέει και ο Guy Debord «το θέαμα οργανώνει με μαεστρία την άγνοια για όσα συμβαίνουν και, αμέσως μετά, τη λήθη όσων μολαταύτα κατόρθωσαν να γίνουν γνωστά. Το πιο σημαντικό είναι και το πιο κρυφό… Μαζί με τον αφανισμό της ιστορίας, απομακρύνεται ταυτόχρονα σε μία μυθική απόσταση το ίδιο το σύγχρονο συμβάν, περιβαλλόμενο από ανεπιβεβαίωτες διηγήσεις, αμφισβητούμενες στατιστικές, απίθανες ερμηνείες και αστήρικτους συλλογισμούς».[9]
Στις συνθήκες οργάνωσης της κοινωνίας μας οι λαοπλάνοι, οι διαστρεβλωτές και οι τσαρλατάνοι έχουν μεγάλη πέραση. Όσο περισσότερο υπερβάλλουν τόσο καλύτερα κάνουν τη δουλειά τους και αυτό δεν είναι καινούριο. Θυμόσαστε τη ρήση του Βολτέρου για τους τσαρλατάνους και τους βλάκες! Η κατάλυση της λογικής, η απόκρυψη της αλήθειας και η δημιουργία της ψευδαίσθησης συνδέονται άμεσα με τη μαζική ψυχολογία της υποταγής. Ο μηχανισμός είναι τέτοιος που το σύστημα ανατροφοδοτείται. Ο κόσμος αυτοκαταστρέφεται χωρίς να μπορεί να βάλει φραγμούς, γιατί δεν γνωρίζει τι πρέπει να σταματήσει. Η ροή των εικόνων παρασύρει τα πάντα κι η αυτονομημένη εικόνα, όπου το ψέμα κυριαρχεί, εξαπατά αδιάντροπα τον εαυτό της. Η άγνοια καλλιεργείται και προωθείται προκειμένου να αποτελέσει αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Η ιστορία αποσιωπάται και το αληθινό διαστρεβλώνεται, όπου αυτό είναι δυνατό, ώστε να μοιάζει με ψεύτικο και το ψεύτικο προβάλλεται για αληθινό, χρυσώνοντας την απάτη του θεάματος. Ό,τι θεαματικά λέγεται είναι αληθοφανές, ό,τι πάει κόντρα στο σύστημα είναι καχύποπτο και ψεύτικο. Η απάτη διαιωνίζεται!
Στις μέρες μας με την τηλεόραση, όπου η απάτη του θεάματος μπαίνει απρόσκλητη σε κάθε σπίτι, προωθείται το ήθος των εξουσιαστών. Η ουσία αποκρύπτεται και το ψέμα διανθίζεται με ωραίες φράσεις που θέλγουν το αφτί. Θεατές όλοι μας ακολουθούμε θέλουμε δε θέλουμε το πεπρωμένο του θεάματος. Μεταλλασσόμαστε σιγά-σιγά στην απραγία και χωρίς να το καταλαβαίνουμε απομακρυνόμαστε από την ουσία, λες και μας έκαναν ενδοφλέβια ένεση και συνεπαρμένοι από το ψέμα και την υποκρισία, αναίσθητοι, γινόμαστε ηθοποιοί στην κοινωνία του θεάματος καθοδηγημένοι από το σκηνοθέτη του παγκοσμιοποιημένου συστήματος. Ενός συστήματος που θέλει τους πολίτες του να αδυνατούν να αντιδράσουν ή να νομίζουν πως αντιδρούν ακόμα και όταν παίζουν το παιχνίδι τους![10]
Αλήθεια ποιος περίμενε, το πλέον θλιβερό γεγονός στον πλανήτη μας, ο πόλεμος, να γίνεται σόου στην τηλεόραση, μπροστά στα αθώα βλέμματα των παιδιών κι εμείς, καθισμένοι αναπαυτικά στην πολυθρόνα μας, να νιώθουμε ότι οι σύμμαχοι χτυπούν την τρομοκρατία και μας προστατεύουν!
Πράγματι, «η μετάβαση από την κινηματογραφική μυθοπλασία στη μυθοπλασία του πολέμου πραγματοποιήθηκε χωρίς καμιά δυσκολία» όπως σωστά συμπεραίνει ο Paul Virilio.[11]
Οι Η.Π.Α., τρομοκράτες οι ίδιοι, ασελγούν παγκόσμια ενάντια σε κείνους που δεν παίζουν το παιχνίδι τους, κολλώντας τους προκλητικά την εχθρική ετικέτα. Οι στρατιωτικές τους επιχειρήσεις ξεδιάντροπα παίρνουν ονόματα που μόνο διεστραμμένα μυαλά μπορούν να δώσουν, λες και σαν σκηνοθέτες αναζητούν τον κατάλληλο τίτλο για να πουλήσουν περισσότερο. «Καταιγίδα της ερήμου», «Σοκ και Δέος» είναι τα ονόματα των έργων που παίζονται στους κινηματογράφους της ζωής και πριν πάρουν την απόφαση να μας προστατέψουν, έπρεπε πειστικά να μας αποδείξουν για την ύπαρξη των τρομοκρατών, ρίχνοντας, οι ίδιοι, θεαματικά μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων θεατών τους δίδυμους πύργους, στολίδι του Μανχάταν, εξοργίζοντας τους αφελείς και τρομοκρατώντας τους φιλήσυχους, στέλνοντας το μήνυμα πως, αν δεν αντιδράσουν άμεσα η ειρήνη στον κόσμο κινδυνεύει! Θέαμα συγκλονιστικό. Πούλησε!
Η χώρα-τρομοκράτης, η Αμερική, που δεν έμεινε αμέτοχη από καμιά διένεξη, χωρίς αιδώ, αναμεμειγμένη σε όλες τις ηπείρους, επιμένει να κατονομάζεται χώρα της ελευθερίας και προστάτης της ειρήνης. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αδιάντροπα ασελγεί ηθικά, πολιτικά και οικολογικά σε βάρος όλων. Ο πρόεδρός της, σαν ανδρείκελο του παγκόσμιου διευθυντηρίου, από την ψυχροπολεμική εποχή των πυρηνικών εξοπλισμών, πήρε το όνομα «πλανητάρχης» και αυτό άρχισε όταν τα μέτωπα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου ενέπνευσαν τα στούντιο του Χόλυγουντ, για να εθίσουν αυτό που στον παν-κινηματογράφο της ζωής, έκτοτε, θα παίζεται κάθε μέρα.
Αν ήταν δυνατόν να μας εποπτεύουν ακόμα και την ώρα που κοιμόμαστε, θα το έκαναν. Εκεί αποσκοπούν άλλωστε. Για την ώρα προσπαθούν να μας μάθουν να κοιμόμαστε.
Την συσσώρευση της αθλιότητας όμως μεγεθύνει και η αλλοτρίωση. Ο εργάτης αδιάκοπα συμμετέχει, σαν σε τελετή θυσίας, στο μαρτυρολόγιο της αλλοτριωμένης του εργασίας. Όσο περισσότερο παράγει, τόσο φθηνότερος γίνεται, γιατί το αντικείμενο που παράγει η εργασία, στέκει απέναντί του σαν μία ξένη ουσία, που τον εξουσιάζει όλο και πιο πολύ.[12] Λες και το ίδιο το σύστημα μας βάζει εμπόδια κι εμείς παίζοντας το παιχνίδι τους αγκομαχούμε μια ζωή, ελπίζοντας σε έναν bonus-μισθό, λες και δεν έπρεπε να τον διεκδικήσουμε ή δεν αποτελούμε την κινητήριο παραγωγική δύναμη της οικονομίας.
Το Rollerball, μία ταινία της δεκαετίας του εβδομήντα, που είχε σαν βάση το θέμα αυτό,[13] τότε ανήκε στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Κανείς δεν κατάλαβε ότι το Rollerball έγινε μέρος της ζωής μας, το ζούμε χωρίς να διαμαρτύρεται κανείς, χωρίς να αντιδρούμε, γιατί έτσι θεωρούμε ότι παίζεται το παιχνίδι. Η ζωή έγινε παιχνίδι, έγινε θέαμα και ηθοποιοί στο σήριαλ της ζωής είμαστε εμείς.
Το Big Brother δεν είναι ένα απλό σόου της τηλεόρασης, που η καθημερινή ζωή των πρωταγωνιστών του γίνεται θέαμα σε όλους. Η κάμερα έγινε συνήθεια και δειλά-δειλά ξεπροβάλλει όλο και πιο συχνά μπροστά μας. Στο δρόμο, στη δουλειά και αύριο στο σπίτι. Ήδη αποτελεί αξεσουάρ του χρήση του Internet. «Αθώο» θα πουν οι περισσότεροι. «Συνωμοτικά» θα γελάσουν μόνο ελάχιστοι!
Το Matrix μια άλλη ταινία, που για την ώρα παραμένει ακόμα επιστημονική φαντασία, οι βασικοί ήρωες είναι χειριστές computers που συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι «εικονικής πραγματικότητας». Ζουν εικονικά, όπως ορίζουν οι κανόνες του παιχνιδιού, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα!
Η διαφθορά της κοινωνίας δεν βρίσκεται μόνο πίσω από την κάμερα, αλλά ξεδιάντροπα προβάλλεται και μπροστά της, μεταβάλλοντας κάθε αξία σε απραξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε εντιμότητα σε αχρειότητα!
Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές,[14] ανάμεσα στα πολιτικά σκάνδαλα της χώρας, ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στους δημοσιογράφους, τους σταρς των τηλεοπτικών καναλιών. Το ψέμα, η αχρειότητα και τα διαπλεκόμενα, άνοιξαν τους οχετούς, αναδύοντας μία αποπνιχτική μπόχα, δείχνοντας παραστατικά ότι πίσω από τις εκτυφλωτικές λάμψεις και τα γκλάμουρ των τηλεοπτικών σόους διαπλέκονται ιδεολογικά και πολιτικά συμφέροντα που ευτελίζονται ακόμα πιο πολύ, φουσκώνοντας τσέπες και κληροδοτώντας ήθη για το μέλλον! Τα Μ.Μ.Ε. δεν περιγράφουν την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά την κατασκευάζουν ή στο μέτρο της διαφθοράς την αντικατοπτρίζουν. Σύμφωνα με τον Murray Edelman «ζούμε εντός ενός πολιτικού θεάματος που λειτουργεί με φετιχιστικό τρόπο». Καθηγητής των πολιτικών Επιστημών, ο Edelman, πιστεύει ότι το πολιτικό θέαμα είναι μια κατασκευή και μέσω αυτής ορίζονται εχθροί και φίλοι, ρόλοι και προβλήματα. Το πολιτικό θέαμα λειτουργεί σαν φετίχ, γιατί αυτονομείται και εκ των υστέρων επηρεάζει τη σκέψη και τη δράση των κατασκευαστών της.[15]
Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί δεν είναι αντικειμενικοί παρατηρητές, όπως οφείλουν, αλλά μέσω του θεάματος ηρωοποιούνται. Γίνονται σύμβολα, αντιπροσωπεύοντας ιδεολογίες, αξίες και ηθικές στάσεις. Γίνονται πρότυπα, όπως οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, και δυστυχώς όπως τελευταία, οι διάσημοι αθλητές.[16] Γίνονται σημεία αναφοράς ή σύμβολα του κακού και της τρομοκρατίας όπως ο Μπους και ο Μπιν Λάντεν!
Το σύστημα μπορεί να ηρωοποιήσει όποιον θέλει, κατά το δοκούν, χωρίς να νοιάζεται για την ηθική. Την τελευταία μπορεί να τη φέρει στα μέτρα του «ήρωα» ή τον «ήρωα» στα μέτρα της υπάρχουσας ηθικής. Όπως κάποτε, μέσα από τις εγκληματικές ενέργειες κάποιου αυτοκράτορα ή ιερωμένου, μπορούσε να αναδείξει την αγιότητά του ή να καταβαραθρώσει έναν έντιμο άνθρωπο, όπως τον Ιουλιανό, συκοφαντώντας τον στους αιώνες των αιώνων σαν αποστάτη και παραβάτη, λες και οι πατρογονικές του επιταγές δεν ήταν οι αιώνιες αξίες της Αρχαίας Ελλάδας αλλά ο ξενόφερτος χριστιανισμός!
Φρίττει κανείς από την υποκριτική και εγκληματική συμπεριφορά του Κωνσταντίνου, που τόσο θεαματικά τον κολάκευε ο Ευσέβιος να πρωτοστατεί ανάμεσα στη γη και τον ουρανό, τον «Μέγα» σφαγέα των Ελλήνων Θεοδόσιο ή τον Ιουστινιανό με τα φρικώδη διατάγματα ενάντια στους Έλληνες και την Φιλοσοφία τους προκαλώντας εκείνο τον μακροχρόνιο πνευματικό παγετώνα, το γνωστό μας μεσαίωνα.
Από τους ιερωμένους τι να θυμηθεί κανείς… Βλέπε επίσκοπο Απάμειας Μάρκελλο, τον επονομαζόμενο και Θείο, τον επίσκοπο Γάζας Πορφύριο τον καταστροφέα των αρχαιοτήτων, τους Πατριάρχες Αλεξανδρείας Θεόφιλο ή τον Κύριλλο, τον επονομαζόμενο και Άγιο, στυγνό δολοφόνο της Υπατίας, ως και τόσους άλλους….
Οι Συναξαριστές έκαναν καλή δουλειά. Γέμισαν τις σελίδες τους με θεαματικές περιγραφές που εξυμνούσαν τη ζωή των πρωταγωνιστών, επιβράβευαν την ηθική τους, ηρωοποιούσαν τον αγώνα τους και συχνά τον διάνθιζαν με θαύματα που έφταναν στην υπερβολή και το γελοίο!
Οι μύθοι, το γράψαμε πολλές φορές, είναι καλοστημένα σενάρια που πρωταγωνιστούν θεοί, ήρωες, στοιχειά και δαιμόνια. Ίσως μόνον οι ήρωες, στην αρχαιότητα, να ήταν υπαρκτά άτομα και αυτά ηρωοποιημένα κατά τις επιταγές του μυθογράφου. Όμως στις θρησκείες τίποτε δεν είναι αληθινό, γιατί οι πραγματικοί πρωταγωνιστές περιγράφονται σαν πρότυπα, γίνονται σύμβολα σαν τους αστέρες του κινηματογράφου, αντιπροσωπεύοντας ιδεολογίες και ηθικές στάσεις, όπως ακριβώς υπαγορεύει η κοινωνία του θεάματος. Γίνονται σημεία αναφοράς, σύμβολα αγιότητας, ακόμα κι αν σε ολόκληρη τη ζωή τους αδικούσαν αθώους ή καταδίκαζαν αιρετικούς βάφοντας τα χέρια τους με αίμα! Πραγματικά, η θρησκεία, μέσω της κοινωνίας του θεάματος, είναι η δύναμη της εξαπάτησης στην οποία κάθε αλλοτριωμένος νους είναι έτοιμος να υποδουλωθεί!
Είναι αλήθεια, μέσα από το μύθο, ο Διόνυσος - όποιος κι αν ήταν αυτός - ανακάλυψε το θέατρο, γιατί κι αυτός είχε αντιληφθεί ότι το θέαμα σαν παράσταση, με τη δημιουργική φαντασία, παίζει σημαντικό ρόλο στη συνείδηση του πιστού. Όμως το θίασο αυτό οι τρεις εξ’ Αποκαλύψεως θρησκείες τον οργάνωσαν καλύτερα και το σύστημα τον αξιοποίησε όπως έπρεπε, γιατί, ιδιαίτερα η Εκκλησία, εξυπηρετούσε καλύτερα απ όλους την διαιώνιση της απάτης και της ψευδαίσθησης που είχε ανάγκη ο θεαματικός μηχανισμός του συστήματος.
Ας το αντιληφθούμε καλά, ο πιστός ζει σ’ ένα κόσμο ξένο προς την πραγματικότητα που εξυπηρετεί το σύστημα και το ανατροφοδοτεί ώστε η αυταπάτη να αυτοπροστατεύεται και να διαιωνίζεται!
Κοντολογίς, η κοινωνία του θεάματος είναι η φενάκη της αμεσότητας. Είναι παρούσα σε κάθε μας βήμα, στη δουλειά, στο σπίτι, στην εγρήγορση και υποσυνείδητα, την ώρα που κοιμόμαστε. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί όταν ο Μορφέας ανενόχλητος πρωταγωνιστεί!
Όταν αντιληφθούμε αυτήν την αντιστροφή στη λογική, τότε η μέρα που ο Μορφέας στη συνείδησή μας θα ξυπνήσει δεν θα είναι μακριά και η απο-αλλοτριωτική μορφή της υλοποιημένης δημοκρατίας θα γίνει πραγματικό γεγονός! Παράλληλα και η αφυπνισμένη συνείδηση του ατόμου θα υψωθεί ως εκεί ώστε, διαλύοντας τα σκοτάδια εκείνου του ψεύτικου κόσμου, ο ίδιος τοποθετηθεί στο ύψος που το Συμπαντικό του Μέτρο του αρμόζει!
Πηγή:
Απόστολος Λυμπερίδης «ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» 2010 Ενάλιος
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Φετιχισμός είναι η λατρεία των άψυχων αντικειμένων. Στην πολιτική οικονομία όμως, ο εμπορευματικός φετιχισμός είναι η μετατροπή του εμπορεύματος σε φετίχ!
[2] Αναγκαία και ουσιαστική, αναπόσπαστη ιδιότητα του αντικειμένου.
[3] «Η κοινωνία του θεάματος» εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος σελ. 28.
[4] Φ. Σίλλερ «Η αισθητική εκπαίδευση του ανθρώπου», παρατίθεται από Ernst Fischer «Τι είπε πραγματικά ο Μαρξ» σελ. 18 εκδόσεις Γλάρος.
[5] «Η κοινωνία του θεάματος» σελ. 35.
[6] Ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού να ξεχωρίζει τα βασικά χαρακτηριστικά του αντικειμενικού κόσμου. Η αφαίρεση αυτών από το σύνολο σχηματίζει τη συγκεκριμένη λογική εικόνα.
[7] «Η ουσία του χριστιανισμού» εκδόσεις Αναγνωστίδη σελ. 27.
[8] Ήταν ένας από τους χίλιους γιους του Ύπνου που είχε αδέρφια τον Είκελο ή Φόβητρο και τον Φάντασο.
[9] «Σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος» εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος σελ. 17-19.
[10] Κάτω από αυτήν την οπτική διαφοροποιούμαι από οποιαδήποτε Αντιεξουσιαστική επιρροή, ιδιαίτερα εκείνη των «Αναρχοαυτόνομων» που έχουν την εντύπωση πως πολεμούν το σύστημα. Μάλλον αυτοί, καλύτερα από τους άλλους, παίζουν το παιχνίδι των εξουσιαστών. Αντιληφθείτε τη διαφορά.
[11] «Πόλεμος και κινηματογράφος» εκδόσεις Μεταίχμιο σελ. 127.
[12] Για την αντικειμενοποίηση της εργασίας βλέπε περισσότερα Petrovic, Hofmann, Adorno «Αλλοτρίωση» εκδόσεις Επίκουρος.
[13] Ο «πρωταγωνιστής» που έτρεχε για να κερδίσει τη ζωή του, μαζί με ένα βραβείο που θα του έδιναν, έπρεπε να ξεπεράσει τα θανάσιμα εμπόδια που του έβαζαν οι διοργανωτές του παιχνιδιού. Οι θεατές αποχαυνωμένοι παρακολουθούσαν, αγνοώντας ότι ο «πρωταγωνιστής» ήταν ένας από αυτούς, που έπαιζε το παιχνίδι των εξουσιαστών!
[14] Ιανουάριος του 2008.
[15] Για μια πληρέστερη ενημέρωση βλέπε Murray Edelman «Η κατασκευή του πολιτικού θεάματος» εκδόσεις Παπαζήση.
[16] Δυστυχώς και ο αθλητισμός συμπεριφέρεται όπως ορίζουν οι επιταγές της εικόνας, του θεάματος και του ειδησιογραφικού γεγονότος. Ευνοώντας το θέαμα, οι αθλητές, κατασκευάζονται με ντοπάρισμα ή μεταμορφώνονται σε μοντέλα διαφήμισης.
Για μία καλύτερη προσέγγιση στο θέμα αυτό βλέπε Georges Vigarello «Από το παιχνίδι στο αθλητικό θέαμα» εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Πολλές φορές έχω αναφερθεί στην αλλοτρίωση και οι φίλοι του blog αυτού θα το έχουν αντιληφθεί. Μάλιστα, μπορώ να πω, η αλλοτρίωση είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να προσβάλει την συνείδηση του ανθρώπου. Είναι η μεγαλύτερη αρρώστια του ανθρώπινου πνεύματος. Κάτι σαν ιός στο λειτουργικό ενός υπολογιστή. Είναι αυτή που κρατά τον άνθρωπο αποξενωμένο από τον κόσμο του. Από τότε που η πολιτική εξουσία ανακάλυψε ότι η θρησκεία αποξενώνει τον άνθρωπο και τον αποπροσανατολίζει, κατάλαβε ότι πρέπει να επενδύσει σ’ αυτό το κεφάλαιο, αν πρέπει να έχει τους υπηκόους της μόνιμα υποταγμένους στο σύστημα.
Υπήκοος είναι ο πολίτης που βρίσκεται υπό την κρατική εξουσία κάποιου ηγέτη. Όμως, σαν πολίτης, όσο εξουσιάζεται τόσο αντιδρά κάνοντας αντιπολίτευση στην κυβερνητική πολιτική της χώρας ή στην καθεστηκυία τάξη του συστήματος. Η αλλοτρίωση επιτρέπει στην εξουσία να επιβάλλεται καλύτερα στους υπηκόους της, χωρίς αυτοί να αντιδρούν.
Πώς γίνεται αυτό;
Με το ψέμα, με την παραπληροφόρηση, με την προπαγάνδα, ακόμα και με την προβοκάτσια. Δηλαδή με χειρισμό που άλλο δείχνει και άλλο είναι, προκειμένου να ενοχοποιηθεί ο αντίπαλος. Τα δημοκρατικά καθεστώτα συνήθως αποφεύγουν τέτοιους χειρισμούς, όμως μην είστε τόσο σίγουροι γι αυτό! Λίγο πολύ, έστω και με αφέλεια, όλοι προσπαθούν να προσποιηθούν ότι κάνουν καλό, ενώ στην ουσία κάνουν το αντίθετο. Βέβαια αυτό δεν θα το κατηγοριοποιούσαμε στις προβοκάτσιες, αλλά στο ψέμα και την παραπληροφόρηση, χειρισμό που ακόμα και τα δημοκρατικά καθεστώτα χρησιμοποιούν. Η υποκρισία του συστήματος είναι: άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε, με σκοπό να θολώσουμε την πραγματικότητα!
Ένας αλλοτριωμένος νους αυτό δεν μπορεί να το αντιληφθεί γιατί ζει στην ψευδαίσθηση της αλλοτριωμένης του συνείδησης. Στο τέλος της ανάρτησης, μην αμελήσετε να δείτε ένα video όπου, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι προκαλεί το παγκόσμιο σύστημα με τη φράση «ταιριάξτε λόγια με έργα» απομυθοποιώντας τον κόσμο μας στον οποίο βασιλεύει το ψέμα και η υποκρισία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα προβοκάτσιας ήταν το 1933 το κάψιμο του Ράιχσταγκ από τους χιτλερικούς, προκειμένου να ενοχοποιήσουν τους κομουνιστές και να επιδοθούν σε μανιώδη καταδίωξη όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, όπως επίσης και η επίθεση ναζί σε παραμεθόριο ραδιοφωνικό σταθμό, ντυμένοι με στρατιωτικές στολές της γείτονος Πολωνίας και η στρατιωτική επίθεση εναντίον της που άναψε τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Η κατάρρευση των διδύμων πύργων το 2001 ήταν μια άλλη προβοκατόρικη ενέργεια της αμερικάνικης κυβέρνησης προκειμένου να αλλάξει το στάτους της παγκόσμιας τρομοκρατίας και η ανάληψη δράσης από την ίδια για να μας… προστατεύσει. Η εξουσιαστική εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και η παρουσία της σε ολόκληρο τον κόσμο είναι αποτέλεσμα εκείνης της βρομερής ενέργειας που ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι ήταν έργο ισλαμιστών τρομοκρατών.
Εν κατακλείδι, αλλοτρίωση είναι το αίσθημα που έχει κάποιος πως η μοίρα του δεν καθορίζεται από τον ίδιο αλλά από παράγοντες ανεξάρτητους από τη θέλησή του και τις δυνάμεις του. Όπως θα πούμε και πιο κάτω, υπάρχουν πολλές μορφές αλλοτρίωσης. Όμως η πολιτεία εύκολα οδηγεί τους πολίτες της στην θρησκευτική, που στη συνέχεια δρα σαν καταλύτης και στις άλλες μορφές. Όταν το αντιληφθείτε αυτό θα καταλάβετε γιατί οι κυβερνήσεις έχουν συμφέρον να διαιωνίζουν τη θρησκεία και μέσω αυτής να υποτάσσουν και να αποξενώνουν τους πολίτες από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Αυτό ήταν γνωστό από την αρχαιότητα και ο Κριτίας δεν δίσταζε να το τονίζει συνεχώς. Σήμερα, με την έλευση του χριστιανισμού, δεν παραλείπουν να κολλούν την ετικέτα του θρησκεύματος από την ηλικία εκείνη που το άτομο δεν είναι καν σε θέση να αποφασίσει. Άλλοι αποφασίζουν γι αυτό.
Ποιοι;
Το σύστημα!
Όμως ο γονιός που κολλά στο παιδί του την θρησκευτική ετικέτα, δεν το αντιλαμβάνεται αυτό. Νομίζει ότι ο ίδιος αποφασίζει κι όχι το σύστημα. Ο νηπιοβαπτισμός, είναι η πρώτη βίαιη και αυταρχική κίνηση ενάντια στον πολίτη και το πιστοποιητικό αυτό θα τον συνοδεύει σε ολόκληρη τη ζωή του, για να ξεχωρίζει από κείνους που έχουν διαφορετική πιστοποίηση. Τότε, εύκολα το σύστημα μπορεί να σε στρέψει ενάντια σε κείνους που το ίδιο έχει συμφέρον να καταπολεμήσει, ενώ εσύ νομίζεις ότι πολεμάς για την ιδέα και τα ιδεώδη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απ’ τη συνείδησή σου πρέπει να καταργήσεις και το αίσθημα της εθνικότητας. Κάποιοι άλλοι, κάποια στιγμή θα καπηλευτούν κι αυτό. Για το συμφέρον της η εξουσιαστική δύναμη εκμεταλλεύεται τα πάντα.
Όμως το πρόβλημα είναι τόσο γενικό, γι αυτό αντί των κυβερνήσεων, ας ορίσουμε την καθεστηκυία τάξη, σαν σύστημα. Το υπάρχον κοινωνικό σύστημα. Είναι το καθιερωμένο σύστημα που σε όλους φαίνεται δεδομένο. Αυτοτροφοδοτείται ακόμα και από τα χαμηλότερα στρώματα, από τους υποτελείς τους συστήματος, χωρίς αυτοί να το αντιλαμβάνονται. Το περίεργο είναι που οι υποτελείς, βρίσκονται σε στενή σχέση με το σύστημα, δηλαδή αλληλεξαρτώνται και το ανατροφοδοτούν. Βολεύει στο σύστημα, για παράδειγμα, όταν οι ψηφοφόροι αποξενώνονται και εδώ δεν μιλάμε για συγκεκριμένα κόμματα, αλλά για όλα τα κόμματα που παίρνουν μέρος, διαιωνίζοντας το υπάρχον κοινωνικό σύστημα. Ένας είναι ο γενικός κανόνας: Αυτό που θέλουμε να επιτύχουμε, να μην φαίνεται καθόλου ή αν αυτό είναι αδύνατον, τουλάχιστον να μην φαίνεται καθαρά ή να είναι διττό σαν τη διττή αλήθεια της σχολαστικής φιλοσοφίας. Πίσω από το διφορούμενο, το σύστημα κρύβεται, και το προφανές γίνεται δυσνόητο, άλογο, απίθανο, στους περισσότερους. Οι πολλοί θα απαρτίζουν από δω και εμπρός το σύστημα και θα το ανατροφοδοτούν, θα το συντηρούν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έγιναν πιόνια του συστήματος και οι ελάχιστοι θα είναι τα μαύρα πρόβατα. Κάτι σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι που θα τους φορτώνουμε όλα τα κακά και θα τους αποπέμπουμε. Το σύστημα συχνά τους βαφτίζει κι αυτούς με ετικέτες, ακόμα κι όταν είναι έντιμοι πολίτες που κτίζουν το μέλλον των παιδιών τους.
Οι ετικέτες «αναρχικός», «αντικαθεστωτικός» ή όπως αποκαλούνται σήμερα διεθνώς («τρομοκράτες»). Και εδώ ας διαφοροποιηθούμε από τις ετικέτες. Καταδικάζουμε κάθε τραμπούκο και τσουτσέκι που ρίχνει τη μολότοφ για να κάνει κέφι και χαβαλέ. Χωρίς ιδεολογία και προοπτική για το μέλλον, χωρίς κέρδος για τους πολλούς, απλά επειδή βρήκε την ώρα να παίξει με την αλητεία ή από τον τρομοκράτη που αδιαφορεί για το μέλλον της ανθρωπότητας, εξυπηρετώντας οικονομικά συμφέροντα ή εγωιστικά προσκολλημένος σε κάποια θρησκεία εκφράζοντας το μίσος του για όλες τις άλλες δοξασίες.
Πριν πιστέψουμε οτιδήποτε ας είμαστε προσεχτικοί διαχωρίζοντας το ψέμα από την αλήθεια. Η αλήθεια διαστρεβλώνεται, μαζί και το πραγματικό. Η συνείδηση αποξενώνεται από τον κόσμο. Ο κόσμος αποκτά άλλο πρόσωπο και εμείς γινόμαστε πιόνια του συστήματος.
Τα Μ.Μ.Ε. για χάρη της τηλεθέασης και του οικονομικού τους συμφέροντος είναι έτοιμα να διασπείρουν το ψέμα παραπλανώντας τον θεατή. Όλα είναι διαφορετικά και το ψέμα θριαμβεύει. Η ιστορία χαλκεύεται, η είδηση διαστρεβλώνεται και η προβοκάτσια γίνεται επιστήμη. Στην παγίδα του ψέματος τώρα πέφτουν οι περισσότεροι. Άλλα ακούει, άλλα βλέπει και λανθασμένα αντιδρά! Χάνεται ο κόσμος, γίνεται σαν να λέμε εικονικός.
Με λίγα λόγια ζούμε μια εικονική πραγματικότητα. Όσοι είδατε το ΜΑΤRΙΧ αντιλαμβάνεστε για τι πράγμα μιλώ. Το MATRIX είναι παντού. Μας περιβάλλει. Ακόμα και τώρα που διαβάζετε τούτες τις γραμμές. Βρίσκεται έξω από το παράθυρό σας. Όταν ανοίγετε την τηλεόραση. Το νιώθετε όταν πηγαίνετε στη δουλειά, στην εκκλησία, στην εφορία. Είναι, όπως λέει ο Μορφέας στην ταινία, ο κόσμος που σου σκεπάζει τα μάτια και σου κρύβει την αλήθεια!
Όμως δεν ήταν τυχαίο που αναλύσαμε την φιλοσοφία του Πλάτωνα και την αλληγορία της περιβόητης σπηλιάς του πριν φτάσουμε σε τούτο το κεφάλαιο. Δείτε το επόμενο video πριν συνεχίσουμε πιο κάτω.
Η Ταινία Matrix και η Σπηλιά του Πλάτωνα
Εσείς, τι λέτε, κάνουμε αυτό που τελικά είναι σωστό ή αυτό που μας προγραμμάτισαν να κάνουμε και να πιστεύουμε;
«Την έχουμε την αλήθεια» ή ζούμε στην ψευδαίσθηση και στο ψέμα;
Αλλά πολύ πλάτειασα τον πρόλογο.
Ναι, όλο αυτό ήταν πρόλογος και τώρα που είναι να μπω στο θέμα αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να σταματήσω. Αν έβαζα όλο το άρθρο εδώ θα ήταν αποθαρρυντικό για μερικούς να το διαβάσουν. Όμως είναι τόσο σημαντικό να διαβαστεί απ’ όλους και γι αυτό ας αφήσουμε τα σημαντικότερα για την επόμενη ανάρτηση.
Ξέρω, είναι σαν να κάναμε τα… προκαταρκτικά και το καλύτερο το αφήσαμε για την επομένη!
Όχι, δεν είμαι σαδιστής. Περισσότερο για μαζοχιστή με κόβω παρά με σαδιστή. Μάλιστα μπορώ να αυτοσαρκάζομαι έτσι και γι αυτό έκανα και σχετική ανάρτηση πριν από δυο χρόνια: Μήπως είμαι κομπλεξικός και μαζοχιστής;
Συμπτωματικά, στην ανάρτηση εκείνη σας είχα δώσει το λόγο μου ότι μια μέρα θα σας έδινα ένα άρθρο για την αλλοτρίωση. Να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι συνθήκες ωρίμασαν για μια τέτοια ανάρτηση. Δυο χρόνια περίμενα την μέρα αυτή.
Μέχρι την επόμενη ανάρτηση απολαύστε ένα απόσπασμα από την ταινία MATRIX. Έτσι, την επόμενη φορά, θα είστε πιο καλά προετοιμασμένοι γιατί θα μιλάμε πια την ίδια γλώσσα
Τέλος, δυο λόγια για τον κόσμο μας, που φαίνεται να βουλιάζει στο ψέμα και την υποκρισία.
Γιατί άλλα λέμε και άλλα κάνουμε;
Όταν αντιληφθούμε ότι διδάσκουμε το καλό για να κάνουμε τους καλούς, αλλά στην πράξη αδιαφορούμε για το καλό, κάνοντας κακό, τότε θα αντιληφθούμε, τι είναι το matrix και η αλλοτρίωση. Τότε θα απομυθοποιήσουμε τον όμορφο κόσμο μας. Δυστυχώς είμαστε υποκριτές. Οι κυβερνήσεις, οι εκκλησίες και άλλες ύποπτες οργανώσεις είναι μόνο για το δικό τους καλό και όχι για το δικό μας. Αυτοί δημιούργησαν αυτόν τον ελεεινό κόσμο που από τη μια μέρα στην άλλη γίνεται όλο και χειρότερος. Αυτόν τον κόσμο με περισσή υποκρισία τον ονόμασαν «δημιούργημα του θεού» γιατί ο θεός με σοφία, λένε, τον εποίησε!
Η αίσθηση της αποξένωσης, της απομάκρυνσης και της μοναξιάς κάνει την εμφάνισή της όταν ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να προσαρμόσει τη ζωή του σε ξένους ρυθμούς, μη αποδεκτούς από τη μακρόχρονη συμπεριφορά του, τα ήθη και τα έθιμά του, καθώς και στην πίστη πως δεν ορίζει ο ίδιος τη θέλησή του, αλλά βρίσκεται σαν έρμαιο της τύχης ή της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς κάποιου φιλόδοξου ηγέτη ή κάποιου πνευματικού που διαφεντεύει τη συνείδησή μας. Τα αίτια της αλλοτρίωσης του Έλληνα βρίσκονται κυρίως στην λησμονιά των παλιών θρησκευτικών του αρχών, καθώς και στην έλλειψη της πολιτικής του συμμετοχής. Η λησμονιά έκανε την εμφάνισή της από τότε που αποφάσισε να εκστρατεύσει ή να ταξιδέψει στην Ανατολή, γνωρίζοντας νέους θεσμούς και εξωτικούς θεούς που σαγήνευσαν την πίστη του. Η έλλειψη πολιτικής συμμετοχής ήταν απόρροια της μετάβασης από τον οικείο θεσμό της πόλης-κράτους στην αυταρχική ηγεμονία του βασιλιά και του αυτοκράτορα.
Βέβαια η έννοια της αλλοτρίωσης είναι πολυποίκιλη. Υπάρχουν θεωρίες που η κάθε μία, από την σκοπιά της, ορίζει και τα γενεσιουργά αίτια, όπως και τους λόγους που προτάσσουν για την εξάλειψή της. Η υποκειμενικότητα αυτή χαρακτηρίζεται από την εννοιολογική της πολυχρωμία.
Οι πέντε θεωρίες που κάνουν λόγο για τη γέννηση της αλλοτρίωσης είναι α) οικονομική (εκμετάλλευση του ανθρώπου) β) Τεχνολογική (αυτοματοποίηση της κοινωνίας) γ) κοινωνιολογική (καταστροφή των παλιών θρησκευτικών και κοινωνικών σχέσεων, είναι αυτό που δημιουργεί την εχθρότητα ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες). δ) Υπαρξιακή (απομόνωση της ανθρώπινης ύπαρξης) ε) Ψυχολογική (αίσθημα ματαιότητας).
Το αίσθημα της αλλοτρίωσης εμφανίζεται όταν ο πιστός ακράδαντα πιστεύει ότι το πεπρωμένο του καθορίζεται από παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει και βρίσκονται πέρα από τη θέλησή του. Όταν είναι αναγκασμένος να κάνει κάτι που δεν κατανοεί ο ίδιος αλλά επιβάλλεται από το σύστημα. Όταν η κοινωνική του συμπεριφορά καθορίζεται από το σύστημα αυτό, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να το αλλάξει. Όταν δεν συμμετέχει στη διαδικασία που διαμορφώνουν τους κανόνες συμπεριφοράς στην κοινωνία, τη διαδικασία της παραγωγής, της μάθησης ή την απόκτηση ατομικής ιδιοκτησίας. Όταν απομακρύνεται από τις καθιερωμένες κοινωνικές αξίες. Όταν, με δύο λόγια, ο ίδιος απομονώνεται και δεν μπορεί να εξοικειωθεί με τον εαυτό του, τότε ο άνθρωπος νιώθει ότι ζει σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον. Τότε το αίσθημα της μοναξιάς και της απομόνωσης γίνεται πραγματικότητα, οδηγώντας τον άνθρωπο αναπόφευκτα στην υποτακτικότητα και την πνευματική υποδούλωση.
Όταν ο Έλληνας κάτω από την επιβολή των Ρωμαίων ένοιωσε για πρώτη φορά την καταπίεση του κατακτητή αποξενώθηκε, έχασε τα νερά του, έγινε πιόνι στα χέρια και στις ορέξεις του. Οι Ρωμαίοι αυτοθεοποιήθηκαν επιβάλλοντας στους υπηκόους τους να τους λατρεύουν! Ο άνθρωπος αυταλλοτριώνεται όταν επινοεί με την φαντασία του ένα ανώτερο ον και υποτάσσεται σ’ αυτό θεοποιώντας το. Θεοποιεί τη φαντασία του και ο ίδιος υποδουλώνεται σ’ αυτή σαν σκλάβος.
Κάτω από αυτήν την οπτική, αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι, μια τέτοια αλλαγή στη συμπεριφορά του Έλληνα, κάνει την εμφάνισή της από τα χρόνια της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου και μετά. Είναι η περίοδος όπου η πόλη-κράτος έχει αλωθεί από τη Μακεδονική ηγεμονία και οι μυστηριακοί και εξωτικοί θεοί της Ανατολής κάνουν την εμφάνισή τους. Ταυτόχρονα και η συμπεριφορά του Μ. Αλεξάνδρου να αυτοθεοποιηθεί και να θεσπίσει την προσκύνηση, δείχνει ηθική εκπόρθηση στη συμπεριφορά των Ελλήνων, κάτι που πριν ήταν αξιολύπητη πράξη!
Ο Καλλισθένης, ο ανιψιός του Αριστοτέλη, μπήκε στη μαύρη λίστα του Μακεδόνα βασιλιά που δεν τον προσκύνησε και ο Διογένης ο κυνικός γέλασε με την ψυχή του στην Αθήνα όταν άκουσε τα καμώματα αυτά του Αλέξανδρου. Το ίδιο έκανε και ο Δημοσθένης. Λίγα χρόνια αργότερα όμως, το 307, οι Αθηναίοι θα θεοποιήσουν και αυτοί το Δημήτριο τον Πολιορκητή και θα τον ονομάσουν Θεό και Σωτήρα. Μετονόμασαν ακόμα και τη γιορτή των «Διονυσίων» σε «Δημήτρια» και τον ύμνησαν σαν «Μέγιστο» και «αγαπημένο των θεών» που η θεά τύχη τον έφερε μαζί με τη θεά Δήμητρα στην πόλη τους! Να τι σημαίνει «Έλευσις»! Καμιά σχέση με εξωγήινους.
Θεοί, εξωγήινοι και νεράιδες αλλοτριώνουν. Η φαντασία μας αλλοτριώνει. Οι δεύτεροι, αν και υπαρκτοί στον τόπο τους, καμιά σχέση με τον πολιτισμό μας δεν έχουν. Ακόμα κι αν μας επισκέφτηκαν κάποτε, ο πολιτισμός μας είναι γηγενής. Οι πρώτοι όμως, αν και φανταστικοί, σαν φετίχ και τοτέμ, φαίνεται να μας επιβάλλονται ακόμα. Όχι απ’ έξω, αλλά μέσα από τη συνείδησή μας.
Η λάμψη της Αρχαίας Ελλάδας ήταν στιγμιαία για πολλούς ή αθάνατη για λίγους. Ας απομυθοποιήσουμε το αρχαιοελληνικό γίγνεσθαι που σε πολλούς φαίνεται ιδανικό.
Θα αναφέρω ένα παράδειγμα.
Ο πατέρας του Δημήτριου, ο Αντίγονος, έστειλε στην Αθήνα εκτός από την ξυλεία για την κατασκευή εκατό πλοίων και εκατόν πενήντα χιλιάδες κιλά σιτάρι. Αυτός ήταν ο λόγος που θεοποίησαν και τον Αντίγονο, μνημονεύοντας παράλληλα και τη θεά Δήμητρα, για το σιτάρι που τους έστειλε.
Ο δοξαστικός, σύμφωνα με τον Πλάτωνα («Θεαίτητος») είναι αυτός που μορφώνει μια γνώμη ή ιδέα. Τα «δοξαστικά» της χριστιανικής εκκλησίας είναι τροπάρια που αναφέρονται στο ιστορικό γεγονός της γιορτής ή του τιμώμενου αγίου. Οι ρίζες τους φτάνουν στα εγκώμια τέτοιων ύμνων όπως εκείνο του Δημήτριου του Πολιορκητή.
Εύκολα βέβαια μπορεί, ο καθένας, να αντιληφθεί τους λόγους για τέτοιου είδους εγκωμιασμούς που προέρχονταν πάντα από τα υψηλά στρώματα της αριστοκρατίας και σκοπό είχαν να κολακέψουν την ηγεσία για δικό τους όφελος. Οι κατώτερες μάζες του λαού όμως αφομοίωναν αυτή την υποτελή συμπεριφορά, διοργανώνοντας ακόμα και γιορτές για να τους κολακέψουν, αποκτώντας χρόνο με το χρόνο ηθικό μαρασμό και διαμορφώνοντας νέες δοξαστικές συνήθειες που τους αποξένωναν ακόμα πιο πολύ. Μόλις είδατε πώς δουλεύει ο μηχανισμός της αλλοτρίωσης.
Όταν ο λαός λοιπόν δεν ορίζει ο ίδιος τον εαυτό του, αλλά κατευθύνεται από κόλακες και βομβαρδίζεται καθημερινά με τέτοια πνευματικά σκουπίδια, η λησμονιά των παλιών θρησκευτικών του αρχών είναι προ των πυλών. Η νοοτροπία της εποχής εκείνης σίγουρα θα αλλοτριώσει τον Έλληνα που θα προθυμοποιηθεί, αργά ή γρήγορα, να αναζητήσει ένα χαρισματικό ηγέτη, θεοποιώντας τον ή αναζητώντας ένα νέο θεό. Από ευγνωμοσύνη θα υποταχθεί στα πόδια του, σαν υπήκοος ή πιστός, από το γεγονός και μόνο επειδή ο ίδιος νιώθει ανολοκλήρωτος και χαμένος μέσα στην κοινωνία που ζει.
Στην Ύστερη Αρχαιότητα, όλα αυτά ήταν που επέδρασαν ώστε ο αλλοτριωμένος πια Έλληνας, να αναζητήσει νέους θεούς ή μέσω της ενοθεΐας μαζί με τους δικούς του να αρχίσει να λατρεύει και άλλους, από την Ανατολή. Μέχρι τότε, ο πιστός οποιασδήποτε θρησκείας δεν ένιωθε μίσος για κανέναν ξένο θεό. Όταν η κοινωνία τον αποξένωσε ακόμα πιο πολύ, τότε μια αυταρχική θρησκεία, όπως ήταν ο χριστιανισμός, ήταν αρκετή να τον διαστρεβλώσει και να του μεταδώσει το μίσος για όλους τους άλλους. Είναι λυπηρό, αλλά το μίσος αυτό δεν πρόκειται να σβήσει. Οι τακτικοί σχολιαστές του blog αυτού, το βλέπουν καθημερινά, από τις επιθέσεις των πιστών και των σχολίων που κάνουν. Η διακηρυγμένη τους «αγάπη» είναι ένα μεγάλο ψέμα. Το μίσος τους είναι ολοφάνερο. Όσο μεγαλώνει η πίστη τόσο μεγαλώνει κι αυτό.
Το μίσος, τώρα, γίνεται το μέσον για την διατήρηση της δικής τους πίστης. Η έχθρα για όλους τους άλλους μεγαλώνει. Απομονώνει όλους τους άλλους γιατί ορίζει τα συμφέροντα της ομάδας (θρησκείας εδώ). Είναι έτοιμος να δώσει και τη ζωή του για τα ιδανικά αυτά. Τώρα πια, η συμπεριφορά του δεν κατευθύνεται από κανέναν, αλλά από τον ίδιο. Νομίζει ότι είναι αυτόνομος και κάνει το χρέος που του αναλογεί (ιδανικό). Αυτό, νιώθει να τον ολοκληρώνει, ακόμα κι όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τους νόμους του συστήματος. Φαίνεται ότι επαναστατεί, όμως αυτό είναι φαινομενικό.
Όμως, το σύστημα αλλάζει, γίνεται ανθρωπινότερο, κάτω από το ουμανιστικό κίνημα των λίγων. Βέβαια, το σύστημα αντιστέκεται, όμως αργά ή γρήγορα θα αλλάξει. Η αλλαγή αυτή δεν φαίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι πολύ αργή, αλλά όταν την δούμε, συγκρίνοντας δυο μακρινές χρονικές στιγμές, μπορούμε να διακρίνουμε τις αλλαγές και την πρόοδο που επιτεύχθηκε. Και ο πιστός, μέσω του δόγματος, αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή. Εκεί ακριβώς βρίσκονται οι αντιθέσεις που τον κάνουν να νομίζει ότι κι αυτός είναι ένας επαναστάτης. Είναι αλήθεια, κι αυτός αντιστέκεται, όμως όχι για να αλλάξει το σύστημα, αλλά για να διαιωνίσει την συντήρηση. Αυτόν, το σύστημα, θα τον χρησιμοποιήσει με ειδικό τρόπο, προκειμένου να φέρει τα αποτελέσματα που επιθυμεί, χωρίς το θύμα (πιστός) να το αντιληφθεί ποτέ. Αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει θύμα, ακόμα κι όταν ο ίδιος νομίζει ότι αντιστέκεται.
Τα ένστικτα του ανθρώπου είναι αγελαία και αυτά διατηρούνται από την εποχή ακόμα που ήταν ζώο. Η αγελαία αυτή συμπεριφορά, κάποτε εξελίχθηκε σε κοινωνικότητα, όμως η υποστήριξη ανάμεσα στα μέλη παρέμεινε επιθετική, όπως τότε. Έτσι ακριβώς εξηγείται και η επιθετικότητα για όσους αποχωρίζονται από την αγέλη. Η αγέλη εξελισσόμενη μετατράπηκε σε οικογένεια, φυλή, πόλη, κράτος, ένωση κρατών ή παγκοσμιοποίηση κάτω από την στενή επίβλεψη των εξουσιαστών. Αυτό που ονομάσαμε σύστημα. Όσοι δεν ανήκουν στο σύστημα αυτό επιρροής, σήμερα ονομάζονται τρομοκράτες, για να φτάσουμε και στις μέρες μας ή πιο απλά γίνονται οι αποδιοπομπαίοι τράγοι ή τα μαύρα πρόβατα που ξεστρατίζουν από το κοπάδι και το κατεστημένο.
Γιατί το σύστημα αυτό είναι ιεραρχημένο με πολλές άλλες ομάδες, θρησκευτικές, πολιτικές ή πολιτιστικές που εγείρουν ακόμα και τον σοβινισμό προκειμένου να μείνουν πιστές στην ιδέα της ομάδας που μας δένει με τα ίδια χαρακτηριστικά. Ένας επιτήδειος αρχηγός χρειάζεται για να εναρμονίσει την ομάδα με το σύστημα και από πίσω να ακολουθήσουν όλα τα μέλη. Πολιτικός ή θρησκευτικός. Συχνά και τα δυο, όπως ο Μωάμεθ, που συμφιλιώνοντας τις διχασμένες νομάδες της ερήμου, έγινε ο ηγέτης τους και αργότερα θεός.
Από τη στιγμή που θα σφηνωθεί μέσα μας η ιδέα, δεν είναι αναγκαίος ο αρχηγός. Ο αρχηγός βρίσκεται χωμένος στη συνείδηση και μας επιβλέπει κάθε στιγμή.
Να ένα παράδειγμα:
Αυτήν την ώρα, κάποιοι χωρίς θεό, κάποιοι σαν και μας, απλώνουν το χέρι ο ένας στον άλλο με κατανόηση, βρίσκουν έναν κώδικα διαλεκτικής και επικοινωνίας. Ας πούμε, φτιάχνοντας έναν σύλλογο άθεων. Σίγουρα αυτό θα κάνει κάποιους να ενοχληθούν από την ενότητα αυτή. Θρησκευτικές ομάδες θα δυσαρεστηθούν και θα κάνουν ότι είναι δυνατόν για να τους διασπάσουν και να τους διαλύσουν, αν δουν ότι η κίνησή τους έχει αποτέλεσμα και η επιρροή τους μεγαλώνει.
Ποιος τους αναγκάζει να αντισταθούν;
Κανένας! Στην αρχή, απλά η συνείδησή τους. Αργότερα ίσως τους καθοδηγήσει κάποιος, όμως το φίλτρο βρίσκεται μέσα μας. Αυτοί το λένε «πίστη» και μεις «αλλοτρίωση», «αποξένωση».
Οι πιστοί, όσο δραστηριοποιούνται προκειμένου να διασπάσουν, τους άθεους, τους αιρετικούς ή εκείνους που σκέφτονται διαφορετικά, τόσο εγκλωβίζονται στις ψευδαισθήσεις τους. Τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν συχνά είναι βρόμικα, όμως οι ίδιοι δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν. Κάποιοι που ηγούνται θα σκεφτούν ακόμα και την παρανομία για να πείσουν. Οι νόμοι σήμερα δεν το επιτρέπουν, όμως κάποτε που οι ίδιοι είχαν την εξουσία, το επέτρεπαν. Εκατοντάδες χιλιάδες, αλλόπιστοι, αιρετικοί και άθεοι οδηγήθηκαν στο δήμιο και βασανίστηκαν και πολλοί από αυτούς κάηκαν ζωντανοί ή πέθαναν μπροστά στα μάτια χιλιάδων πιστών. Κανένας δεν ένιωσε ότι παραβατούσε. Συχνά κρύβονται πίσω από την υποκρισία τους, το ψέμα, την διαστρέβλωση, την προπαγάνδα και τον προσηλυτισμό συκοφαντώντας τον αντίπαλο.
Το ίδιο κάνουν και τα αστικά κόμματα που αντιτίθενται μεταξύ τους, ακόμα κι αν υποστηρίζουν τα ίδια συμφέροντα, αν και εδώ το μίσος δεν είναι τόσο δυνατό.
Έτσι το σύστημα συντηρείται και ανατροφοδοτείται με το ψέμα, κάνοντας τους πολλούς να τρέχουν για το συμφέρον των λίγων.
Η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία, δεν παίρνει θέση ούτε για το ξεπούλημα της χώρας μας από το Δ.Ν.Τ που εξαθλιώνει το λαό, ούτε είναι διατεθειμένη να συμβάλει ώστε να αποκαλυφτούν σκάνδαλα όπως αυτό του Βατοπεδίου, αλλά αντί αυτών, τις κρίσιμες αυτές ώρες, συνεχίζει να πιπιλά τα μυαλά των πιστών της, κυνηγώντας ιδεαλιστικά φαντάσματα και διατηρώντας όρθιο το σαθρό της θρησκευτικό οικοδόμημα αποκρύπτοντας τα σκάνδαλα που η ίδια μαζί με την πολιτεία δημιούργησε. Οι πιστοί στο πλευρό των ενόχων.
Θρησκευτική και πολιτική εξουσία πάντα ήταν σφιχταγκαλιασμένη και η μια βοηθούσε την άλλη. Πιστοί και ψηφοφόροι το ίδιο. Τα συμφέροντα κοινά!
Τυχαίο;
Φίλε αναγνώστη, αν πιστεύεις ότι ο πιστός, ιδιαίτερα των τριών αποκαλυπτικών θρησκειών, ζει σ’ ένα κόσμο ξένο προς την πραγματικότητα που εξυπηρετεί το σύστημα και το ανατροφοδοτεί ώστε η αυταπάτη να αυτοπροστατεύεται και να διαιωνίζεται, σίγουρα πρέπει να αντιλαμβάνεσαι ότι ο αγώνας για την απεξάρτηση της συνείδησης από το υπερφυσικό είναι αγώνας που απελευθερώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά της δεισιδαιμονίας και του παραλογισμού. Πρέπει να μάθεις να αντιλαμβάνεσαι την αλήθεια και να στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια και τις δυνατότητες που έχεις! Βέβαια, πρέπει πρωτίστως να αντιληφθείς και να προβληματιστείς, αν και όλοι οι θρησκευόμενοι, γιατί στη ζωή τους καταβαραθρώθηκαν οι πνευματικές αξίες και με το πέρασμα του χρόνου αντί αυτές να ευοδώσουν προς ένα ανθρωπινότερο κόσμο, έφθιναν, δημιουργώντας μία κοινωνία όπου οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν την πνευματική τους φτώχεια. Είναι αλήθεια, πολύ πόνος και αδικία βασανίζει τον άνθρωπο και δεν γίνεται τίποτα να σταματήσει αυτό. Και το χειρότερο είναι που οι καταπιεσμένοι δεν αντιδρούν γιατί δεν ξέρουν πως. Φοβούνται να αποχωριστούν αυτό που από παιδιά, στη συνείδησή, τους εμφύτευσαν.
Πώς φτάσαμε τόσο χαμηλά...Τι φταίει…Τι είναι αυτό που αναγκάζει τον άνθρωπο να βουλιάζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ;
Γιατί είμαστε αναγκασμένοι να δεχόμαστε την μοίρα μας και να αντιδρούμε όταν υπάρχει η δυνατότητα να την αλλάξουμε;
Γιατί πρέπει να δεχόμαστε την αδικία και αδιαμαρτύρητα να την υπομένουμε;
Γιατί πρέπει να ελπίζουμε ότι η δικαιοσύνη θα αποδοθεί στον «άλλο κόσμο» και όχι σ’ αυτόν;
Λέτε να είναι αλήθεια, ότι την Ειρήνη την δίνει ο θεός και δεν εξαρτάται από μας;
Γιατί η ελευθερία της συνείδησης μπορεί να εξηγήσει την απόδοση της δικαιοσύνης στο επέκεινα και όχι στην εφήμερη ζωή μας;
Πώς η «συνείδηση του θεού» ανέχεται, στο διηνεκές, τον πόνο τόσων ανθρώπων;
Πώς είναι δυνατόν, ο πιστός, να μπορεί να συμφιλιωθεί με τις… αόρατες στρατιές των πνευμάτων που δεν μπορεί να αντιληφθεί; Πώς δικαιολογεί την Παναγαθότητα του Αόρατου θεού εν μέσω τόσης δυστυχίας, την Παντοδυναμία εκείνου που συμμαχεί με το Κακό για να δοκιμάσει τάχα αυτό που ο ίδιος δημιούργησε και τέλος να τον καταδικάζει σε πάνδεινα βασανιστήρια που δεν θα έχουν τελειωμό στο χρόνο…;
Μόνο ένα αρρωστημένο μυαλό, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να ζει σε ένα τέτοιο κόσμο, τόσο αποξενωμένο από την πραγματικότητα, όπου τ’ Άστρα, ο Ήλιος, η Γη με τα βουνά της, τα ποτάμια, τα δάση, τα ζώα και τους ανθρώπους που ζουν και κινούνται επάνω της, φέρονται σαν να είναι τάχατες δημιουργήματα ενός θεού που τα προορίζει για την καταστροφή και την συντέλεια, επειδή κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το δημιούργημά του δεν ήταν ανάλογο των προσδοκιών του!
Αλήθεια, πόσο παράλογος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος, όταν από μικρός αποξενωθεί από τον κόσμο που τον έφερε η μάνα του και τον περιλάβει το σύστημα για να τον χρησιμοποιήσει σαν δούλο στις επιδιώξεις των ισχυρών για τους ιδιοτελείς σκοπούς του συστήματος!
Αν στο άρθρο αυτό προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε την αλλοτρίωση του ανθρώπινου πνεύματος, στο επόμενο θα προσπαθήσουμε αναλυτικότερα να ανακαλύψουμε, πώς ακριβώς δουλεύει ο εξουσιαστικός μηχανισμός και πώς αυτός κινεί αόρατα τα νήματα του συστήματος, μέσα από την κοινωνία του θεάματος.
Επίκαιρο θέμα αλλά και συνταγή παμπάλαια. Στις μέρες μας όμως, ακόμα πιο αποδοτική!
Έστω και μετά από αυτή την σύντομη αναδρομή στην ιστορία, ο αναγνώστης, ίσως εύλογα μένει ανησυχητικά προβληματισμένος από τη γεύση που του άφησε η μελέτη αυτή. Είτε είναι Έλληνας είτε ξένος, ως προς την ιστορία που χάραξε πρωτίστως το έθνος των Ελλήνων και κατόπιν όλοι οι άλλοι, στέκεται προβληματισμένος απέναντι στην καταβαράθρωση των πνευματικών αξιών που, με το πέρασμα του χρόνου, αντί αυτές να ευοδώσουν προς ένα ανθρωπινότερο κόσμο έφθιναν δημιουργώντας μία κοινωνία όπου οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν την πνευματική τους ένδεια.
Πως φτάσαμε σε αυτήν την χαμέρπεια;
Τι είναι αυτό που αναγκάζει τον άνθρωπο να βουλιάζει μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ;
Χωρίς πολλή σκέψη θα απαντούσα: η αλλοτρίωση!
Έτσι λέγεται το σύνδρομο της διανοητικής του στρέβλωσης που τον απομονώνει από τον πραγματικό του κόσμο και τον καταβαραθρώνει στο ψέμα και την ουτοπία.
Στο έργο αυτό επανειλημμένα αναφερθήκαμε σε αυτήν, όμως για εύλογους λόγους αποφύγαμε να την αναπτύξουμε για να μη βγούμε από το θέμα.
Τώρα, έχουμε την ελευθερία να το κάνουμε, συνδυάζοντάς το και με μια άλλη πλευρά της κοινωνίας μας, αυτή του θεάματος, που φαίνεται να συμβάλλει και να δημιουργεί ένα πλαστό κόσμο, διχάζοντας το άτομο ακόμα πιο πολύ.
Μέρα με τη μέρα ο άνθρωπος αποξενώνεται χωρίς να το αντιλαμβάνεται συνειδητά.
Αν κάποτε την αποξένωση την αντιλήφθη συνειδητά, όταν εγκατέλειψε την Πόλη-Κράτος, και όντως διοικούμενος από ένα ξένο βασιλιά έπρεπε να προσαρμοστεί σε νέες συνθήκες και διαφορετικούς ρυθμούς, αργότερα με τον εκλεκτισμό και το συγκριτισμό αναγκάστηκε να αντικαταστήσει φιλοσοφικές, θρησκευτικές και πολιτικές ιδεολογίες, που όχι μόνο του ήταν ξένες αλλά έπρεπε να εφαρμοστούν και στην καθημερινή του ζωή! Την εποχή της υποδούλωσής του από τους Ρωμαίους το μαχαίρι της αποξένωσης είχε μπει ακόμα πιο βαθιά, αλλοτριώνοντάς τον σε τέτοιο σημείο ώστε να χάσει ακόμα και το ενδιαφέρον του για τη ζωή! Τότε, παρασυρμένος από τις ανατολικές δεισιδαιμονίες και τα ιουδαϊκά μεσσιανικά δόγματα στράφηκε απεγνωσμένα στους υπαίθριους κήρυκες της μέλλουσας ζωής, ελπίζοντας να βρει παρηγοριά μετά θάνατον!
Εκείνη η άρνηση της πραγματικότητας είχε ολέθριες συνέπειες για την κοινωνία μας.
Όταν σπάνε οι συνεκτικοί δεσμοί και τα κοινά ιδανικά τότε ο διχασμός είναι αναπόφευκτος. Σε συνειδησιακό επίπεδο ο διχασμός αλλοτριώνει το άτομο και σε κοινωνικό διχάζει έθνη και λαούς. Δυστυχώς, ο λαός, αποκομμένος και αποκαθηλωμένος σαν άβουλο πλάσμα από τη συμμετοχή του στα κοινά και την οργάνωση της κοινωνίας, έγινε πιόνι στα χέρια των σκηνοθετών, πραγματικό δοξάρι στα χέρια βιρτουόζων του συστήματος. Ενός απάνθρωπου συστήματος, που έκτοτε οργανώθηκε ακόμα πιο καλά, προς όφελος της ολιγαρχίας.
Στις μέρες μας όπου τα σενάρια παγκοσμιοποίησης βρίσκονται ακόμα στη σύνταξή τους άρχισαν ήδη να φαίνονται οι κίνδυνοι. Όμως, ούτε να διανοηθούμε ακόμα δεν είναι δυνατόν πού θα μπορούσαν να καταλήξουν αυτά!
Πώς δουλεύει ο μηχανισμός αυτός;
Είναι τόσον ανεπαίσθητες οι αλλαγές της διολίσθησης και φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους που τις ζούμε κάθε μέρα χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Το κυριότερο όμως και το πιο επικίνδυνο είναι ότι ο εχθρός πηγάζει αυθόρμητα μέσα από τη συνείδηση του ατόμου και την υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας!
Αυτό είναι πραγματικά τρομερό!
Αν αντιλαμβανόμασταν τι σημαίνει αυτό, θα έπρεπε μας είχε πιάσει πανικός!
Πώς όμως μπορεί να αντισταθεί κανείς σε μία τέτοια αυτοκαταστροφική δύναμη;
Ας μη βιαστεί ο αναγνώστης να κρίνει το κείμενο πεσιμιστικά πριν φτάσει στο τέλος. Μέσα στην κοινωνία του θεάματος, όπου η υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας συντελείται από τον σκηνοθέτη, ο ηθοποιός που ταυτίζεται με τον θεατή μπορεί ακόμα να αντιδράσει καθιστώντας την πνευματική του κατάντια αντιστρέψιμη! Φτάνει μόνο να αντιληφθούμε ότι το θέαμα δεν είναι τόσο αθώο όσο φαίνεται. Οι πολύπλοκοι μηχανισμοί του δημιουργούν μία κοινωνική σχέση που σαν λερναία Ύδρα μας δένει όλο και πιο σφιχτά, λες και ο πόνος του σφιξίματος είναι βιολογικά αναγκαίος και εμείς, αθεράπευτα μαζοχιστές, ερωτοτροπούμε με το τέρας!
Ο μαζοχισμός γίνεται όργανο της ταξικής κυριαρχίας. Η σχέση μας με αυτό το απάνθρωπο κοινωνικό σύστημα θα μπορούσε να πει κανείς, είναι σχέση αλτρουιστική, γιατί το σύστημα, όπως φαίνεται, φέρεται με αλτρουισμό στις υπνωτισμένες και αλλοτριωμένες μάζες των ανθρώπων, όπως ένας σαδιστής στο μαζοχιστικό του ταίρι! Με αυτόν τον τρόπο τα παγκόσμια διευθυντήρια ελέγχουν τις εξαθλιωμένες μάζες των λαών που αποδέχονται την πνευματική τους εξαθλίωση, αναγκασμένες πλέον να πουλούν όσο-όσο την πραγματική τους δύναμη. Η κοινωνία μας, τότε, γίνεται φορέας του θεάματος και μέσω του φετιχισμού[1] πραγματικός εφιάλτης.
Όμως οι άνθρωποι κυριαρχούνται και από τις οικονομικές σχέσεις που οι ίδιοι δημιούργησαν, όπως και από τα μέσα παραγωγής που οι ίδιοι παρήγαγαν.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι το θέαμα μαζί με την αλλοτρίωση παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Όχι μόνο σήμερα, όπου κάθε λογής πληροφορία, με την εγρήγορση και όχι μόνο, κατακλύζει τη συνείδησή μας, αλλά πάντα, το θέαμα ήταν το χρυσωμένο χάπι στα χέρια της εξουσίας.
Από το Βασιλιά-Ιερέα της γονιμικής μαγείας και των απόκρυφων Ιερατείων μέχρι τις θεαματικές εμφανίσεις του Αυτοκράτορα και του Πατριάρχη με όλες τις τυπολατρικές τους εκδηλώσεις, το θέαμα έπαιζε σημαντικότατο ρόλο στη δημιουργία της αλλοτριωμένης συνείδησης του ατόμου.
Οι μυστηριακές θρησκείες και οι τελετές τους, οι αυτοκρατορικές φιέστες και οι θεαματικές μονομαχίες της αρένας, η τυπολατρία της Εκκλησίας και τα θεαματικά μυστήρια ως κι οι ιερατικές εκτελέσεις των αιρετικών το μεσαίωνα, μπροστά στα αθώα και φοβισμένα μάτια των πιστών, στη συνείδηση στόχευαν και οι άνθρωποι συνωστίζονταν προκειμένου να ανοίξουν δρόμο στον αλλοτριωμένο τους κόσμο.
Η τηλεόραση σήμερα δίνει τη χαριστική βολή στους αφελείς που αποβλακωμένοι έχουν την εντύπωση πως διασκεδάζουν βλέποντας σώους και σειρές διαμορφώνοντας ήθη και κακόγουστες ξενικές συνήθειες!
Οι πρωταγωνιστές των τηλεοπτικών σειρών αντικατέστησαν τους μονομάχους και οι θεατές αντικατέστησαν τους φανατισμένους θεατές των αρρένων και των ιπποδρομιών. Οι Πράσινοι και οι Βένετοι ποτέ δε σταμάτησαν τις φιλονικίες, ούτε στη θρησκεία, ούτε στην πολιτική ούτε στον «αθλητισμό». Διαταράσσοντας την ηρεμία της κοινωνικής ζωής με θεαματικό τρόπο το σύστημα διαιωνίζει τους μηχανισμούς υποταγής.
Στις μέρες μας, ιδιαίτερα, όπου η πληθώρα της πληροφόρησης κατακλύζει τα μαζικά μέσα ενημέρωσης και η μία εικόνα κυνηγάει την άλλη και όλες μαζί όλους, η κοινωνία του θεάματος γίνεται το απολυταρχικό βασίλειο της ολιγαρχίας και της εμπορευματικής οικονομίας. Τα παγκόσμια διευθυντήρια οργανώνουν την κοινωνία έτσι ώστε να εξυπηρετείται η ολιγαρχία και να ενισχύεται σε βάρος των πολλών. Αν κάποτε, αυτοί που εντόπιζαν την επιρροή του θεάματος στις συνειδήσεις των ανθρώπων φαίνονταν κινδυνολόγοι και γραφικοί, σήμερα η ορμητική εξάπλωσή του όχι μόνο επιβεβαιώνει την επιρροή του στην κοινωνία αλλά συνάμα αποκαλύπτει και την αυτοκαταστροφική του δύναμη. Συσκοτισμένα, πίσω από το μηχανισμό της θεαματικής κυριαρχίας, τα παραδείγματα που θα αναφερθούν πιο κάτω, αποκαλύπτουν σήψη και τη ρίζα του κακού.
Πράγματι, πίσω από το «έκδηλο» και το «προφανές», κρύβεται ένας απατηλός κόσμος. Ένας κόσμος αλλοτριωμένος που μας καταδυναστεύει και μας χρησιμοποιεί ανατροφοδοτώντας την απάτη. Μας ενσωματώνει στο σύστημα και θέτοντας τους κανόνες του συστήματος κάνει το δρόμο της επιστροφής δύσκολη υπόθεση.
Το θέαμα είναι η πραγματωμένη θεώρηση του κόσμου. Είναι δηλαδή μία κοσμοθεωρία που υλοποιεί στην πράξη αφηρημένα ιδεώδη. Αντικειμενοποιεί την πραγματικότητα σε έναν απατηλό κόσμο, αναδεικνύοντας το αντικείμενο σε εικόνα, το πρότυπο σε είδωλο ή σε φαινόμενο αυτό που ολοφάνερα υπάρχει, κάνοντάς μας να μην αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, αλλά να ζούμε στην ψευδαίσθηση και την πλάνη, εξαπατώντας με περίτεχνο τρόπο τον εαυτό μας. Πρέπει να το καταλάβουμε, η άρνηση της αντικειμενικότητας έχει διαλυτικές συνέπειες για την κοινωνία! Δημιουργεί στην ανθρώπινη συνείδηση μια αλλοτριωμένη οπτική, διαστρεβλώνοντας τον κόσμο και την πραγματικότητα, αποξενώνοντας τον άνθρωπο από το περιβάλλον και τον κόσμο όπου ζει.
Όταν ο πραγματικός κόσμος μετατρέπεται σε εικόνες και θέαμα, ορίζοντας την ίδια τη ζωή, σημαίνει ότι θέαμα και θεατής εξισώνεται, όπως εξισώνεται το κατηγόρημα[2] με το υποκείμενο. «Το θέαμα υποτάσσει τους ζωντανούς ανθρώπους στο μέτρο που η οικονομία τους έχει ολοκληρωτικά υποταγμένους» όπως θα έλεγε και ο Guy Debord.[3]
Αν με τη λέξη «πραγματοποίηση» εννοούμε ότι κάτι αποκτά πραγματική υπόσταση, στην διαλεκτική του ο Χέγκελ με τον όρο πραγμάτωση (relisierung) εννοούσε την υλοποίηση των αφηρημένων ιδεών. Πιο συγκεκριμένα όμως στην διαλεκτική του ο Μαρξ διατύπωσε τον όρο «πραγμοποίηση» με τον οποίο με σαφήνεια έδειξε τη σχέση του ανθρώπου με την φαινομενικότητα των πραγμάτων. Με τη πραγμοποίηση ο άνθρωπος έχασε την προσωπικότητά του, αποπροσωποποιήθηκε, και τα πράγματα απέκτησαν τις ιδιότητες του υποκειμένου! Απομακρυσμένος από την ανθρώπινη φύση του κατακερματίστηκε από τα ίδια του τα έργα. «Η χαρά αποξενώθηκε από τη δουλειά, το μέσον από το σκοπό, η προσπάθεια από την ανταμοιβή».[4]
Η αποξένωση λοιπόν, σύμφωνα με το μεγάλο υλιστή φιλόσοφο, εκφράζεται με την κυριαρχία της πραγμοποιημένης εργασίας πάνω στην ζωντανή εργασία. Είναι αλήθεια, όπως διαπίστωσε και ο Guy Debord, όσο περισσότερο παράγει ο άνθρωπος τόσο περισσότερο διαχωρίζεται από το προϊόν του, αναπαράγοντας όλο και πιο εντατικά κάθε λεπτομέρεια του κόσμου του από τον οποίο και απομακρύνεται.[5]
Αν το θέαμα είναι το κεφάλαιο σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε αυτό να μετατρέπεται σε εικόνα τότε ο θεατής ταυτίζεται με τον απατηλό και αλλοτριωμένο του κόσμο. Αποξενώνεται από το χώρο και το χρόνο και αντί να παράγει τον εαυτό του, παράγει μία ανεξάρτητη δύναμη που τον απομονώνει από την πραγματικότητα, ωθώντας τον όλο και με μεγαλύτερη δύναμη σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων και μιας αδυσώπητης υπνωτικής συμπεριφοράς με απρόβλεπτα αποτελέσματα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Υπνωτισμένος, δεν ακολουθεί την φιλοσοφία της ζωής, μα «φιλοσοφεί» μία εικονική πραγματικότητα που εξυπηρετεί το σύστημα, αλυσοδένοντάς τον ακόμα πιο γερά. Υποβιβάζεται στη σφαίρα της θεωρητικής αφαίρεσης εξορίζοντας τις δυνατότητές του στο υπερπέραν ενός άγνωστου, αφηρημένου και απατηλού κόσμου, εναποθέτοντας την συνείδησή του στα δεσμά, σαν μαριονέτα, που τα νήματα κινεί, κατά το δοκούν, το ίδιο το σύστημα. Ο φετιχισμός του θεατή μετατρέπεται σε κανόνα και ο μαζοχισμός γίνεται όργανο της ταξικής κυριαρχίας προς τις εργαζόμενες και υπνωτισμένες μάζες. Το όνειρο γίνεται αναγκαιότητα και το θέαμα, σαν εγκωμιαστικός μονόλογος της εξουσίας και του απάνθρωπου συστήματος, τώρα γίνεται εφιάλτης που τον αλυσοδένει σφιχτά, ελπίζοντας ότι ο ύπνος του θα είναι βαθύς και χωρίς γυρισμό.
Το θέαμα στέκεται άγρυπνος φρουρός στην υπνωτισμένη του συνείδηση. Ο αφαιρετικός νους του ανθρώπου[6] αδρανοποιείται. Αδυνατεί να ξεχωρίσει το λογικό από το παράλογο, το είναι από την πλάνη. Υποβιβάζει το είναι στο έχειν, διολισθαίνοντας ακόμα πιο πολύ από το έχειν στο φαίνεσθε και το θεάσθε! Το θέαμα εκδηλώνεται τώρα σαν μέρος της κοινωνίας διαμορφώνοντας ψευδή συνείδηση, σαν την υποσυνείδητη συμπεριφορά του υπνωτισμένου που αυστηρά καθοδηγείται από τον υπνωτιστή του, το σύστημα! Ο προσηλυτισμός, η προπαγάνδα, η διαφήμιση, τα καταναλωτικά ψυχαγωγικά προγράμματα της τηλεόρασης και γενικά κάθε θέαμα στο σύγχρονο τρόπο ζωής, είναι ο μηχανισμός εκείνος που ανεξέλεγκτα και καθημερινά βάναυσα τον βομβαρδίζει. Ο θεατής ταυτίζοντας τη ζωή του με το θέαμα, δεν δρα συνειδητά. Μιμείται τους ήρωες γιατί έτσι ηρωοποιείται ο ίδιος. Οι κινήσεις του δεν είναι δικές του, τις επιβάλλει το σύστημα. Η σκέψη δεν του ανήκει γιατί άλλοι σκέφτονται γι αυτόν. Δεν είναι θεατής σε ένα θέατρο σκιών, αλλά πρωταγωνιστής ο ίδιος σε αυτό, προσπαθώντας να παίξει όσο το δυνατόν καλύτερα το ρόλο του, εξυπηρετώντας χωρίς να το αντιλαμβάνεται τον καταπιεστή του, το σύστημα. Κινείται σαν μαριονέτα ακόμα κι εκεί που νομίζει ότι φέρεται σαν αντιεξουσιαστικός, εξυπηρετώντας το ίδιο σενάριο των εξουσιαστών, ακολουθώντας πιστά τους κανόνες που του έθεσε το σύστημα!
Δυστυχώς, όχι μόνο σήμερα αλλά σε κάθε εποχή, ο υπνωτισμένος άνθρωπος προτιμούσε την εικόνα από το πράγμα, όπως λέει κι ο Feuerbach, «το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την παράσταση από την πραγματικότητα, την φαινομενικότητα από το είναι, για μια απόλυτη καταστροφή ή τουλάχιστον για μία εγκληματική βεβήλωση, γιατί ό,τι είναι ιερό γι’ αυτήν είναι μονάχα αυταπάτη, όμως αυτό που είναι βέβηλο είναι η αλήθεια»![7]
Ζώντας το όνειρο, σε μια κοινωνία του θεάματος, ο κοινός νους δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτήν την αντιστροφή στη λογική. Στο όνειρο αυτό πρωταγωνιστής είναι ο Μορφέας, το μυθικό εκείνο πρόσωπο[8] που έπαιρνε ανθρώπινη μορφή στα όνειρα των κοιμισμένων.
Ο πιστός του χριστιανισμού εξισώνει το πραγματικό με την ψευδαίσθηση και το όνειρο. «Η θρησκεία είναι το όνειρο του ανθρώπινου πνεύματος», έλεγε ο Feuerbach, γιατί αδυνατούσε ο πιστός να αντιληφθεί ότι ζούσε το όνειρο που ο ίδιος δημιούργησε. Έβλεπε τα πράγματα όχι στο φως της πραγματικότητας αλλά στην ευφρόσυνη φαινομενικότητα της φαντασίας και του αυθαίρετου. Ο Γερμανός φιλόσοφος πίστευε ότι η εποχή του ήταν εποχή υποκρισίας και αυταπάτης. Το νερό του βαπτίσματος, το κρασί και το ψωμί της μετάληψης δρουν πολύ περισσότερο αν τα πάρει κανείς με τη φυσική τους δύναμη παρά αν τα πάρει με την υπερφυσική. Η ανθρωπολογική έννοια είναι ισχυρότερη της θεολογικής. Στη συνείδηση του πιστού όμως που ζει το όνειρο, η παράσταση και η φαντασία παίζουν σημαντικότερο ρόλο από την πραγματική τους υπόσταση. Όμοια και το αντικείμενο της θρησκείας, το θείο Είναι, όπως η νόηση και η αγάπη, σημαίνουν τελείως διαφορετικά πράγματα απ’ ό,τι οι ίδιοι αυτοί ορισμοί όταν συνιστούν το Είναι του ανθρώπου και της φύσης. Να λοιπόν, διερωτήθηκε ο Feuerbach, γιατί δεν πρέπει να μετατρέπουμε τους ορισμούς και τις δυνάμεις της πραγματικότητας σε συμβατικά σημεία, μέσα, σύμβολα και κατηγορήματα ενός Είναι διαφορετικού, υπερβατικού και απόλυτου, όπως κάνει η αφηρημένη θεολογία και φιλοσοφία, παρά να τα παίρνουμε και να τα εννοούμε με τη σημασία που έχουν καθαυτά. Τότε μονάχα θα έχουμε το κλειδί μιας πραγματικής θεωρίας και πρακτικής, για την απομυθοποίηση του εαυτού και την αυτοσυνείδηση της θρησκείας!
Όμως το θέαμα, θεωρημένο στην ολότητά του, ταυτόχρονα είναι αποτέλεσμα και σκοπός του υπάρχοντος τρόπου παραγωγής. Εκεί είναι που η έλλειψη ρεαλισμού της πραγματικής κοινωνίας δημιουργεί τα μεγαλύτερα προβλήματα. Αν το θέαμα είναι το κεφάλαιο, όπως ισχυρίζεται ο Guy Debord, σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε αυτό να μετατρέπεται σε εικόνα, τότε ο θεατής ταυτίζεται με τον απατηλό και τον αλλοτριωμένο του κόσμο. Ό,τι βίωσε στο παρελθόν απομακρύνεται σε μία αναπαράσταση. Όμως όλες εκείνες οι εικόνες που αποτελούν την ύπαρξη και το παρελθόν του, η υφιστάμενη οργάνωση της κοινωνίας κάνει ό,τι μπορεί για να περάσει στην λήθη. Όπως λέει και ο Guy Debord «το θέαμα οργανώνει με μαεστρία την άγνοια για όσα συμβαίνουν και, αμέσως μετά, τη λήθη όσων μολαταύτα κατόρθωσαν να γίνουν γνωστά. Το πιο σημαντικό είναι και το πιο κρυφό… Μαζί με τον αφανισμό της ιστορίας, απομακρύνεται ταυτόχρονα σε μία μυθική απόσταση το ίδιο το σύγχρονο συμβάν, περιβαλλόμενο από ανεπιβεβαίωτες διηγήσεις, αμφισβητούμενες στατιστικές, απίθανες ερμηνείες και αστήρικτους συλλογισμούς».[9]
Στις συνθήκες οργάνωσης της κοινωνίας μας οι λαοπλάνοι, οι διαστρεβλωτές και οι τσαρλατάνοι έχουν μεγάλη πέραση. Όσο περισσότερο υπερβάλλουν τόσο καλύτερα κάνουν τη δουλειά τους και αυτό δεν είναι καινούριο. Θυμόσαστε τη ρήση του Βολτέρου για τους τσαρλατάνους και τους βλάκες! Η κατάλυση της λογικής, η απόκρυψη της αλήθειας και η δημιουργία της ψευδαίσθησης συνδέονται άμεσα με τη μαζική ψυχολογία της υποταγής. Ο μηχανισμός είναι τέτοιος που το σύστημα ανατροφοδοτείται. Ο κόσμος αυτοκαταστρέφεται χωρίς να μπορεί να βάλει φραγμούς, γιατί δεν γνωρίζει τι πρέπει να σταματήσει. Η ροή των εικόνων παρασύρει τα πάντα κι η αυτονομημένη εικόνα, όπου το ψέμα κυριαρχεί, εξαπατά αδιάντροπα τον εαυτό της. Η άγνοια καλλιεργείται και προωθείται προκειμένου να αποτελέσει αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Η ιστορία αποσιωπάται και το αληθινό διαστρεβλώνεται, όπου αυτό είναι δυνατό, ώστε να μοιάζει με ψεύτικο και το ψεύτικο προβάλλεται για αληθινό, χρυσώνοντας την απάτη του θεάματος. Ό,τι θεαματικά λέγεται είναι αληθοφανές, ό,τι πάει κόντρα στο σύστημα είναι καχύποπτο και ψεύτικο. Η απάτη διαιωνίζεται!
Στις μέρες μας με την τηλεόραση, όπου η απάτη του θεάματος μπαίνει απρόσκλητη σε κάθε σπίτι, προωθείται το ήθος των εξουσιαστών. Η ουσία αποκρύπτεται και το ψέμα διανθίζεται με ωραίες φράσεις που θέλγουν το αφτί. Θεατές όλοι μας ακολουθούμε θέλουμε δε θέλουμε το πεπρωμένο του θεάματος. Μεταλλασσόμαστε σιγά-σιγά στην απραγία και χωρίς να το καταλαβαίνουμε απομακρυνόμαστε από την ουσία, λες και μας έκαναν ενδοφλέβια ένεση και συνεπαρμένοι από το ψέμα και την υποκρισία, αναίσθητοι, γινόμαστε ηθοποιοί στην κοινωνία του θεάματος καθοδηγημένοι από το σκηνοθέτη του παγκοσμιοποιημένου συστήματος. Ενός συστήματος που θέλει τους πολίτες του να αδυνατούν να αντιδράσουν ή να νομίζουν πως αντιδρούν ακόμα και όταν παίζουν το παιχνίδι τους![10]
Αλήθεια ποιος περίμενε, το πλέον θλιβερό γεγονός στον πλανήτη μας, ο πόλεμος, να γίνεται σόου στην τηλεόραση, μπροστά στα αθώα βλέμματα των παιδιών κι εμείς, καθισμένοι αναπαυτικά στην πολυθρόνα μας, να νιώθουμε ότι οι σύμμαχοι χτυπούν την τρομοκρατία και μας προστατεύουν!
Πράγματι, «η μετάβαση από την κινηματογραφική μυθοπλασία στη μυθοπλασία του πολέμου πραγματοποιήθηκε χωρίς καμιά δυσκολία» όπως σωστά συμπεραίνει ο Paul Virilio.[11]
Οι Η.Π.Α., τρομοκράτες οι ίδιοι, ασελγούν παγκόσμια ενάντια σε κείνους που δεν παίζουν το παιχνίδι τους, κολλώντας τους προκλητικά την εχθρική ετικέτα. Οι στρατιωτικές τους επιχειρήσεις ξεδιάντροπα παίρνουν ονόματα που μόνο διεστραμμένα μυαλά μπορούν να δώσουν, λες και σαν σκηνοθέτες αναζητούν τον κατάλληλο τίτλο για να πουλήσουν περισσότερο. «Καταιγίδα της ερήμου», «Σοκ και Δέος» είναι τα ονόματα των έργων που παίζονται στους κινηματογράφους της ζωής και πριν πάρουν την απόφαση να μας προστατέψουν, έπρεπε πειστικά να μας αποδείξουν για την ύπαρξη των τρομοκρατών, ρίχνοντας, οι ίδιοι, θεαματικά μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων θεατών τους δίδυμους πύργους, στολίδι του Μανχάταν, εξοργίζοντας τους αφελείς και τρομοκρατώντας τους φιλήσυχους, στέλνοντας το μήνυμα πως, αν δεν αντιδράσουν άμεσα η ειρήνη στον κόσμο κινδυνεύει! Θέαμα συγκλονιστικό. Πούλησε!
Η χώρα-τρομοκράτης, η Αμερική, που δεν έμεινε αμέτοχη από καμιά διένεξη, χωρίς αιδώ, αναμεμειγμένη σε όλες τις ηπείρους, επιμένει να κατονομάζεται χώρα της ελευθερίας και προστάτης της ειρήνης. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αδιάντροπα ασελγεί ηθικά, πολιτικά και οικολογικά σε βάρος όλων. Ο πρόεδρός της, σαν ανδρείκελο του παγκόσμιου διευθυντηρίου, από την ψυχροπολεμική εποχή των πυρηνικών εξοπλισμών, πήρε το όνομα «πλανητάρχης» και αυτό άρχισε όταν τα μέτωπα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου ενέπνευσαν τα στούντιο του Χόλυγουντ, για να εθίσουν αυτό που στον παν-κινηματογράφο της ζωής, έκτοτε, θα παίζεται κάθε μέρα.
Αν ήταν δυνατόν να μας εποπτεύουν ακόμα και την ώρα που κοιμόμαστε, θα το έκαναν. Εκεί αποσκοπούν άλλωστε. Για την ώρα προσπαθούν να μας μάθουν να κοιμόμαστε.
Την συσσώρευση της αθλιότητας όμως μεγεθύνει και η αλλοτρίωση. Ο εργάτης αδιάκοπα συμμετέχει, σαν σε τελετή θυσίας, στο μαρτυρολόγιο της αλλοτριωμένης του εργασίας. Όσο περισσότερο παράγει, τόσο φθηνότερος γίνεται, γιατί το αντικείμενο που παράγει η εργασία, στέκει απέναντί του σαν μία ξένη ουσία, που τον εξουσιάζει όλο και πιο πολύ.[12] Λες και το ίδιο το σύστημα μας βάζει εμπόδια κι εμείς παίζοντας το παιχνίδι τους αγκομαχούμε μια ζωή, ελπίζοντας σε έναν bonus-μισθό, λες και δεν έπρεπε να τον διεκδικήσουμε ή δεν αποτελούμε την κινητήριο παραγωγική δύναμη της οικονομίας.
Το Rollerball, μία ταινία της δεκαετίας του εβδομήντα, που είχε σαν βάση το θέμα αυτό,[13] τότε ανήκε στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Κανείς δεν κατάλαβε ότι το Rollerball έγινε μέρος της ζωής μας, το ζούμε χωρίς να διαμαρτύρεται κανείς, χωρίς να αντιδρούμε, γιατί έτσι θεωρούμε ότι παίζεται το παιχνίδι. Η ζωή έγινε παιχνίδι, έγινε θέαμα και ηθοποιοί στο σήριαλ της ζωής είμαστε εμείς.
Το Big Brother δεν είναι ένα απλό σόου της τηλεόρασης, που η καθημερινή ζωή των πρωταγωνιστών του γίνεται θέαμα σε όλους. Η κάμερα έγινε συνήθεια και δειλά-δειλά ξεπροβάλλει όλο και πιο συχνά μπροστά μας. Στο δρόμο, στη δουλειά και αύριο στο σπίτι. Ήδη αποτελεί αξεσουάρ του χρήση του Internet. «Αθώο» θα πουν οι περισσότεροι. «Συνωμοτικά» θα γελάσουν μόνο ελάχιστοι!
Το Matrix μια άλλη ταινία, που για την ώρα παραμένει ακόμα επιστημονική φαντασία, οι βασικοί ήρωες είναι χειριστές computers που συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι «εικονικής πραγματικότητας». Ζουν εικονικά, όπως ορίζουν οι κανόνες του παιχνιδιού, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα!
Η διαφθορά της κοινωνίας δεν βρίσκεται μόνο πίσω από την κάμερα, αλλά ξεδιάντροπα προβάλλεται και μπροστά της, μεταβάλλοντας κάθε αξία σε απραξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε εντιμότητα σε αχρειότητα!
Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές,[14] ανάμεσα στα πολιτικά σκάνδαλα της χώρας, ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στους δημοσιογράφους, τους σταρς των τηλεοπτικών καναλιών. Το ψέμα, η αχρειότητα και τα διαπλεκόμενα, άνοιξαν τους οχετούς, αναδύοντας μία αποπνιχτική μπόχα, δείχνοντας παραστατικά ότι πίσω από τις εκτυφλωτικές λάμψεις και τα γκλάμουρ των τηλεοπτικών σόους διαπλέκονται ιδεολογικά και πολιτικά συμφέροντα που ευτελίζονται ακόμα πιο πολύ, φουσκώνοντας τσέπες και κληροδοτώντας ήθη για το μέλλον! Τα Μ.Μ.Ε. δεν περιγράφουν την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά την κατασκευάζουν ή στο μέτρο της διαφθοράς την αντικατοπτρίζουν. Σύμφωνα με τον Murray Edelman «ζούμε εντός ενός πολιτικού θεάματος που λειτουργεί με φετιχιστικό τρόπο». Καθηγητής των πολιτικών Επιστημών, ο Edelman, πιστεύει ότι το πολιτικό θέαμα είναι μια κατασκευή και μέσω αυτής ορίζονται εχθροί και φίλοι, ρόλοι και προβλήματα. Το πολιτικό θέαμα λειτουργεί σαν φετίχ, γιατί αυτονομείται και εκ των υστέρων επηρεάζει τη σκέψη και τη δράση των κατασκευαστών της.[15]
Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί δεν είναι αντικειμενικοί παρατηρητές, όπως οφείλουν, αλλά μέσω του θεάματος ηρωοποιούνται. Γίνονται σύμβολα, αντιπροσωπεύοντας ιδεολογίες, αξίες και ηθικές στάσεις. Γίνονται πρότυπα, όπως οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, και δυστυχώς όπως τελευταία, οι διάσημοι αθλητές.[16] Γίνονται σημεία αναφοράς ή σύμβολα του κακού και της τρομοκρατίας όπως ο Μπους και ο Μπιν Λάντεν!
Το σύστημα μπορεί να ηρωοποιήσει όποιον θέλει, κατά το δοκούν, χωρίς να νοιάζεται για την ηθική. Την τελευταία μπορεί να τη φέρει στα μέτρα του «ήρωα» ή τον «ήρωα» στα μέτρα της υπάρχουσας ηθικής. Όπως κάποτε, μέσα από τις εγκληματικές ενέργειες κάποιου αυτοκράτορα ή ιερωμένου, μπορούσε να αναδείξει την αγιότητά του ή να καταβαραθρώσει έναν έντιμο άνθρωπο, όπως τον Ιουλιανό, συκοφαντώντας τον στους αιώνες των αιώνων σαν αποστάτη και παραβάτη, λες και οι πατρογονικές του επιταγές δεν ήταν οι αιώνιες αξίες της Αρχαίας Ελλάδας αλλά ο ξενόφερτος χριστιανισμός!
Φρίττει κανείς από την υποκριτική και εγκληματική συμπεριφορά του Κωνσταντίνου, που τόσο θεαματικά τον κολάκευε ο Ευσέβιος να πρωτοστατεί ανάμεσα στη γη και τον ουρανό, τον «Μέγα» σφαγέα των Ελλήνων Θεοδόσιο ή τον Ιουστινιανό με τα φρικώδη διατάγματα ενάντια στους Έλληνες και την Φιλοσοφία τους προκαλώντας εκείνο τον μακροχρόνιο πνευματικό παγετώνα, το γνωστό μας μεσαίωνα.
Από τους ιερωμένους τι να θυμηθεί κανείς… Βλέπε επίσκοπο Απάμειας Μάρκελλο, τον επονομαζόμενο και Θείο, τον επίσκοπο Γάζας Πορφύριο τον καταστροφέα των αρχαιοτήτων, τους Πατριάρχες Αλεξανδρείας Θεόφιλο ή τον Κύριλλο, τον επονομαζόμενο και Άγιο, στυγνό δολοφόνο της Υπατίας, ως και τόσους άλλους….
Οι Συναξαριστές έκαναν καλή δουλειά. Γέμισαν τις σελίδες τους με θεαματικές περιγραφές που εξυμνούσαν τη ζωή των πρωταγωνιστών, επιβράβευαν την ηθική τους, ηρωοποιούσαν τον αγώνα τους και συχνά τον διάνθιζαν με θαύματα που έφταναν στην υπερβολή και το γελοίο!
Οι μύθοι, το γράψαμε πολλές φορές, είναι καλοστημένα σενάρια που πρωταγωνιστούν θεοί, ήρωες, στοιχειά και δαιμόνια. Ίσως μόνον οι ήρωες, στην αρχαιότητα, να ήταν υπαρκτά άτομα και αυτά ηρωοποιημένα κατά τις επιταγές του μυθογράφου. Όμως στις θρησκείες τίποτε δεν είναι αληθινό, γιατί οι πραγματικοί πρωταγωνιστές περιγράφονται σαν πρότυπα, γίνονται σύμβολα σαν τους αστέρες του κινηματογράφου, αντιπροσωπεύοντας ιδεολογίες και ηθικές στάσεις, όπως ακριβώς υπαγορεύει η κοινωνία του θεάματος. Γίνονται σημεία αναφοράς, σύμβολα αγιότητας, ακόμα κι αν σε ολόκληρη τη ζωή τους αδικούσαν αθώους ή καταδίκαζαν αιρετικούς βάφοντας τα χέρια τους με αίμα! Πραγματικά, η θρησκεία, μέσω της κοινωνίας του θεάματος, είναι η δύναμη της εξαπάτησης στην οποία κάθε αλλοτριωμένος νους είναι έτοιμος να υποδουλωθεί!
Είναι αλήθεια, μέσα από το μύθο, ο Διόνυσος - όποιος κι αν ήταν αυτός - ανακάλυψε το θέατρο, γιατί κι αυτός είχε αντιληφθεί ότι το θέαμα σαν παράσταση, με τη δημιουργική φαντασία, παίζει σημαντικό ρόλο στη συνείδηση του πιστού. Όμως το θίασο αυτό οι τρεις εξ’ Αποκαλύψεως θρησκείες τον οργάνωσαν καλύτερα και το σύστημα τον αξιοποίησε όπως έπρεπε, γιατί, ιδιαίτερα η Εκκλησία, εξυπηρετούσε καλύτερα απ όλους την διαιώνιση της απάτης και της ψευδαίσθησης που είχε ανάγκη ο θεαματικός μηχανισμός του συστήματος.
Ας το αντιληφθούμε καλά, ο πιστός ζει σ’ ένα κόσμο ξένο προς την πραγματικότητα που εξυπηρετεί το σύστημα και το ανατροφοδοτεί ώστε η αυταπάτη να αυτοπροστατεύεται και να διαιωνίζεται!
Κοντολογίς, η κοινωνία του θεάματος είναι η φενάκη της αμεσότητας. Είναι παρούσα σε κάθε μας βήμα, στη δουλειά, στο σπίτι, στην εγρήγορση και υποσυνείδητα, την ώρα που κοιμόμαστε. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί όταν ο Μορφέας ανενόχλητος πρωταγωνιστεί!
Όταν αντιληφθούμε αυτήν την αντιστροφή στη λογική, τότε η μέρα που ο Μορφέας στη συνείδησή μας θα ξυπνήσει δεν θα είναι μακριά και η απο-αλλοτριωτική μορφή της υλοποιημένης δημοκρατίας θα γίνει πραγματικό γεγονός! Παράλληλα και η αφυπνισμένη συνείδηση του ατόμου θα υψωθεί ως εκεί ώστε, διαλύοντας τα σκοτάδια εκείνου του ψεύτικου κόσμου, ο ίδιος τοποθετηθεί στο ύψος που το Συμπαντικό του Μέτρο του αρμόζει!
Πηγή:
Απόστολος Λυμπερίδης «ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» 2010 Ενάλιος
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Φετιχισμός είναι η λατρεία των άψυχων αντικειμένων. Στην πολιτική οικονομία όμως, ο εμπορευματικός φετιχισμός είναι η μετατροπή του εμπορεύματος σε φετίχ!
[2] Αναγκαία και ουσιαστική, αναπόσπαστη ιδιότητα του αντικειμένου.
[3] «Η κοινωνία του θεάματος» εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος σελ. 28.
[4] Φ. Σίλλερ «Η αισθητική εκπαίδευση του ανθρώπου», παρατίθεται από Ernst Fischer «Τι είπε πραγματικά ο Μαρξ» σελ. 18 εκδόσεις Γλάρος.
[5] «Η κοινωνία του θεάματος» σελ. 35.
[6] Ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού να ξεχωρίζει τα βασικά χαρακτηριστικά του αντικειμενικού κόσμου. Η αφαίρεση αυτών από το σύνολο σχηματίζει τη συγκεκριμένη λογική εικόνα.
[7] «Η ουσία του χριστιανισμού» εκδόσεις Αναγνωστίδη σελ. 27.
[8] Ήταν ένας από τους χίλιους γιους του Ύπνου που είχε αδέρφια τον Είκελο ή Φόβητρο και τον Φάντασο.
[9] «Σχόλια πάνω στην κοινωνία του θεάματος» εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος σελ. 17-19.
[10] Κάτω από αυτήν την οπτική διαφοροποιούμαι από οποιαδήποτε Αντιεξουσιαστική επιρροή, ιδιαίτερα εκείνη των «Αναρχοαυτόνομων» που έχουν την εντύπωση πως πολεμούν το σύστημα. Μάλλον αυτοί, καλύτερα από τους άλλους, παίζουν το παιχνίδι των εξουσιαστών. Αντιληφθείτε τη διαφορά.
[11] «Πόλεμος και κινηματογράφος» εκδόσεις Μεταίχμιο σελ. 127.
[12] Για την αντικειμενοποίηση της εργασίας βλέπε περισσότερα Petrovic, Hofmann, Adorno «Αλλοτρίωση» εκδόσεις Επίκουρος.
[13] Ο «πρωταγωνιστής» που έτρεχε για να κερδίσει τη ζωή του, μαζί με ένα βραβείο που θα του έδιναν, έπρεπε να ξεπεράσει τα θανάσιμα εμπόδια που του έβαζαν οι διοργανωτές του παιχνιδιού. Οι θεατές αποχαυνωμένοι παρακολουθούσαν, αγνοώντας ότι ο «πρωταγωνιστής» ήταν ένας από αυτούς, που έπαιζε το παιχνίδι των εξουσιαστών!
[14] Ιανουάριος του 2008.
[15] Για μια πληρέστερη ενημέρωση βλέπε Murray Edelman «Η κατασκευή του πολιτικού θεάματος» εκδόσεις Παπαζήση.
[16] Δυστυχώς και ο αθλητισμός συμπεριφέρεται όπως ορίζουν οι επιταγές της εικόνας, του θεάματος και του ειδησιογραφικού γεγονότος. Ευνοώντας το θέαμα, οι αθλητές, κατασκευάζονται με ντοπάρισμα ή μεταμορφώνονται σε μοντέλα διαφήμισης.
Για μία καλύτερη προσέγγιση στο θέμα αυτό βλέπε Georges Vigarello «Από το παιχνίδι στο αθλητικό θέαμα» εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Από την Πολιτεία του Πλάτωνα στην Πολιτεία του Θεού
Αναρτήθηκε από Άθεος
Στην προηγούμενη ανάρτηση γνωρίσαμε την φιλοσοφία του Πλάτωνα σε γενικές γραμμές. Σήμερα θα φτάσουμε εκεί που ο ώριμος πια Πλάτων ευελπιστεί πως τα όνειρά του μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
Σαν φιλόσοφος, θεωρεί ότι μπορεί να οργανώσει μια κοινωνία και μέσα από την «Πολιτεία» και τους «Νόμους» του να την δικαιολογήσει. Μια Πολιτεία που βρίσκεται στον Ουρανό, αλλά εύκολα μπορεί να σχεδιαστεί και εδώ στη γη. Σαν φιλόσοφος, ισχυρίζεται ότι κατέχει την Γνώση και την ανάμνηση της Αλήθειας.
Τότε, ο Ουρανός «δεν έπαιξε» όμως όταν απέτυχε η οργάνωση στη Γη, τότε ο Ουρανός έγινε μια καλή δικαιολογία.
Υιοθετώντας την ετυμολογική ερμηνεία της λέξης αλήθεια (στερητικό α και λήθη) θεώρησε ότι αυτή αποκαθίσταται με τη μνήμη, γιατί η γνώση είναι ανάμνηση. Επειδή η ψυχή κάποτε βρισκόταν εκτός σώματος, στο υπερπέραν, στον κόσμο των ιδεών, όταν δεσμεύτηκε από αυτόν θάφτηκε μέσα του (το σώμα είναι ο τάφος την ψυχής). Τα «όντως όντα» λοιπόν είναι οι ιδέες, τα πραγματικά όντα. Εδώ φαίνεται καθαρά η βαθιά επιρροή της μεταφυσικής οντολογίας του Παρμενίδη. Οι «δοξασίες» και οι «γνώμες» στην Πλατωνική φιλοσοφία πήραν το όνομα ιδέες. Αυτές μόνο συνιστούν την πραγματικότητα. Εμείς όμως δεν μπορούμε να έρθουμε σε άμεση επαφή με τις ιδέες παρά μόνο με τα αντίγραφά τους, τις σκιές τους.
Οι σκιές αυτές μοιάζουν με τις σκιές που βλέπουν οι άνθρωποι στον απέναντι τοίχο, όταν έχουν στραμμένη την πλάτη τους στο φως ενός σπηλαίου όπου βρίσκονται δεμένοι. Το τι συμβαίνει έξω από τη σπηλιά, στο φως, μπορούν να το γνωρίσουν μόνο οι σοφοί («Πολιτεία» Ε 471) που σμίγουν τη σκέψη με τις ιδέες και έχουν χρέος να ξαναμπούν στη σπηλιά για να διδάξουν αυτούς που είναι αλυσοδεμένοι στην πλάνη. Οι πρώτοι φτάνουν στη γνώση, οι δεύτεροι απλά αποκτούν κάποια γνώμη που είναι ακόμα πλάνη και απάτη. Ο σκοπός της ζωής τους, βλέπεις, είναι άλλος.
Στον Τάραντα, ο Πλάτων, έρχεται σε επαφή με τους Ορφικούς και τη φιλοσοφία των Πυθαγορείων. Το σώμα, σαν τάφος της ψυχής (σήμα), είναι δική τους φιλοσοφία, κοινή και στους Ορφικούς. Οι τελευταίοι, περιπλανώμενοι σαν επαίτες γυρίζουν στους δρόμους διδάσκοντας και συχνά στέκονται στις εισόδους των ναών πουλώντας φυλαχτά και φωνάζοντας, σαν τους δικούς μας μοναχούς, κατεβατά μαγικών φράσεων. Οι ορφικοί ήταν προπάντων αξιολύπητα ανθρωπάκια. Η ζωή δεν τους πρόσφερε τίποτε άλλο από αθλιότητα και πείνα. Ο ορφισμός είναι γι αυτούς ένα καταφύγιο, τους επιτρέπει να ονειρεύονται. Οι υποσχέσεις θα πραγματοποιηθούν, όμως μετά θάνατον.
Ο Πλάτωνας που είναι ένας πάμπλουτος αριστοκράτης θα κρατήσει κάτι από το μυστικισμό αυτής της επίδρασης και λαϊκά στον κόσμο θα επιχειρήσει να ανακοινώσει το ευαγγέλιό του για το «επέκεινα». Οι ορφικές αλήθειες του μιλούσαν με τη δύναμη της μαγείας.
Εκεί στην Μεγάλη Ελλάδα, μέσω του φίλο του, του Δίωνα, έρχεται σε επαφή με τον τύραννο Διονύσιο τον Α΄, όπου θα συλλάβει την Πολιτεία του και θα προσπαθήσει να την κάνει πράξη.
Ευτυχώς όμως, απέτυχε!
Στην «Πολιτεία» του ο Πλάτων οραματίστηκε μια ουτοπική κοινωνία που αποτελούνταν από τρεις τάξεις.
α) η χρυσή τάξη στην οποία ανήκουν οι άρχοντες και οι σοφοί σαν σύμβουλοι.
β) η ασημένια τάξη η οποία περιλαμβάνει τους φρουρούς που θα είναι υπεύθυνοι για την άμυνα της πολιτείας
και γ) η χάλκινη τάξη στην οποία ανήκουν οι δημιουργοί δηλαδή οι δούλοι και γενικά οι εργαζόμενοι.
Οι πρώτοι, λοιπόν, πρέπει να ξεχωρίζουν για τη σοφία τους, οι δεύτεροι για την ανδρεία τους και οι τελευταίοι για τη σωφροσύνη και την εγκράτειά τους οι οποίοι αποκλείονται από τη διοίκηση των κοινών και θέτοντας σαν σκοπό της ζωής τους, να συντηρούν τις δυο ανώτερες τάξεις. Να γιατί έπρεπε να ξεχωρίζουν για τη σωφροσύνη τους. Γιατί έπρεπε να έχουν σύνεση και φρόνηση. Να είναι εγκρατείς, διατηρώντας την αγνότητά τους και να μην επαναστατούν στο σύστημα!
Μμ, κάτι βρωμάει εδώ!
Μήπως αυτό, ως ένα βαθμό, το πέτυχαν στο Μεσαίωνα οι Χριστιανοί;
Ας το ψάξουμε καλύτερα.
Ο Πλάτων σκέφτηκε ότι θα ήταν καλή η κατάργηση της μονογαμίας και η επίβλεψη της κοινογαμίας από τους άρχοντες. Η κατάργηση της λιγοστής ιδιοκτησίας, την εποχή εκείνη και η θέσπιση της κοινοκτημοσύνης επίσης του φαινόταν δίκαιη. Ο έλεγχος των γεννήσεων μέσω αμβλώσεων για τον περιορισμό της αύξησης του πληθυσμού του ακουγόταν λογική. Η Καταπολέμηση κάθε αντίδρασης και άλλα που περιγράφονται στους «Νόμους» του Πλάτωνα, τον έκαναν αντιπαθητικό στο δημοκρατικό κόσμο γιατί απέρριπτε τις βασικές ιδέες του Σόλωνα για την δημοκρατία. Επίσης στην «Πολιτεία» του γράφει πως έως ότου οι φιλόσοφοι βασιλέψουν ή γίνουν οι βασιλιάδες φιλόσοφοι δε θα υπάρξει σωτηρία για τις ψυχές των ανθρώπων και των χωρών όπου κατοικούν (Ε 473). Στους «Νόμους» του στιγματίζει τους άθεους σαν διεφθαρμένους που σκοπός της ζωής τους πρέπει να είναι το δεσμωτήριο όπου εφόρου ζωής πρέπει να σωφρονίζονται ή να θανατώνονται! (Ι΄ 908-909).
Σας θυμίζουν τίποτα αυτά;
Για τη μάζα, δεν κάνει τίποτα, ώστε να δίνεται και σ’ αυτούς μια στοιχειώδη καλλιέργεια. Αυτοί είναι ταγμένοι μόνο στο σκοπό, δηλαδή τη δουλειά, για να θρέφουν τις άλλες δυο τάξεις! Έχουν όμως μια αρετή: την εγκράτεια, για να μετριάζουν τις επιθυμίες τους και να χαλιναγωγούν τα πάθη τους!
Τι έξυπνο! Αυτό όμως άρεσε στους χριστιανούς, όπως θα δούμε σε λίγο.
Όμως και από την πιο πάνω τάξη, τους φύλακες, στερεί πάσα ιδιοκτησία, ακόμα και την οικογένεια. Στην κατοχή τους, όχι μόνο χωράφια δεν έχουν, αλλά ούτε και γυναίκες! Βέβαια, κάποιοι παντρεύονται, αλλά αυτό δεν είναι μόνιμο, αλλά προσωρινό που ρυθμίζεται από τους άρχοντες με κλήρωση! Τα δε παιδιά τους θα αποσπώνται από τη μητέρα τους μόλις γεννηθούν και έκτοτε θα βρίσκονται κάτω από την φροντίδα του κράτους! Ας μην επεκταθούμε εδώ στις πλατωνικές ευγονικές αντιλήψεις και βγούμε από το θέμα.
Οι Γνωστικοί, εβραίοι της διασποράς, πολλά υιοθέτησαν από την φιλοσοφία αυτή.
Ο Χριστιανισμός, αφού ξεσκαρτάρισε ότι δεν του άρεσε από τους Γνωστικούς, το υιοθέτησε.
Ακόμα και την κοινοκτημοσύνη που αρχικά πήρε, γρήγορα την αναίρεσε μετατρέποντάς την σε φιλανθρωπία, αφού στους ηγέτες τους, οικονομικά, δεν άρεσε αυτό. Η κοινοκτημοσύνη, βλέπεις, δεν δημιουργεί ατομικό πλούτο!
Το Μεσαίωνα, η Καθολική Εκκλησία, ονομάζει τον κλήρο «στρατιώτες της Εκκλησίας» απαγορεύοντας τον γάμο και επιβάλλοντάς τους την φτώχια και την αγαμία.
Όπως λέει και ο Αντρέ Μπονάρ «Στον Μεσαίωνα υπήρχε ένας κανόνας που διαιρούσε σύμφωνα με την κοινωνική πραγματικότητα, σε τρεις τάξεις τον πληθυσμό της χριστιανοσύνης: υπήρχαν οι χειρώνακτες (laboratores) οι οπλίτες (bellatores) δηλαδή οι στρατιώτες, οι πολεμιστές και το ιερατείο (oratores). Tο ιερατείο ασκούσε στην πραγματικότητα την εξουσία και σε αυτήν την τάξη είχε επιβληθεί η απαγόρευση των οικογενειακών ενδιαφερόντων, κάτω από τη μορφή της αγαμίας και της πενίας».
Ο ηγέτης συνήθως ήταν κάποιος αυτοκράτορας (αντιπρόσωπος του θεού στη γη) και ο Πάπας στη Δύση ή ο Πατριάρχης στην Ανατολή.
Αυτοί προφανώς ανήκουν στην πρώτη τάξη των φιλοσόφων, που είναι αλάνθαστοι, γιατί από το θεό, τους αποκαλύπτεται η Θέλησή Του! Ούτε για τις αποφάσεις τους πρέπει να δίνουν λόγο σε κανέναν. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και τα μέσα πολλές φορές είναι εγκληματικά, προκειμένου να πετύχουν τον Σκοπό τους που είναι Ιερός! Αλλά και σε ποιους θα μπορούσαν να δώσουν εξηγήσεις; Οι άλλες τάξεις δεν μπορούν να αντιληφθούν τίποτα. Από την φύση τους είναι ταγμένοι αλλού, στην φύλαξη ή στην χειρωνακτική εργασία. Ο νους είναι μόνο για τους φιλοσόφους που ηγούνται όλων των άλλων. Αυτοί τα ξέρουν όλα! Όσοι έχουν αντίθετη άποψη, πρέπει να ομολογήσουν, ακόμα και με βασανιστήρια.
Μην το ξεχνάτε αυτό: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!
Στην καλύτερη περίπτωση, όποιος αντιδρά εξορίζεται. Στην χειρότερη βασανίζεται ή καίγεται στο Πυρ το Εξώτερον!
Όποιος διαφωνεί ότι αυτή η λογική επικράτησε το Μεσαίωνα, μάλλον δεν διάβασε ιστορία. Και βλέπεις κάτι χριστιανούς σήμερα, άσχετους και αγράμματους, να σου λένε: με το διάβασμα δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα!
Σε μια τέτοια κοινωνία, αντιλαμβάνεται ο καθένας, καμιά πρόοδος δεν μπορεί να συντελεσθεί. Τα πάντα είναι όπως τα έφτιαξε ο θεός. Κανένας δεν μπορεί να τα αλλάξει. Ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις το ιερό και την «αυθεντία». Ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις τον λόγο του θεού!
Ο πλατωνισμός υπαγόρευσε την νοοτροπία στον χριστιανισμό και ο τελευταίος τον ξευτέλισε.
Ο Μεσαίωνας είναι πια, παράγωγο της παρακμής και της οπισθοδρόμησης. Τα πάντα πάγωσαν από τότε που ο χριστιανισμός πήρε την εξουσία και επέβαλε θεοκρατικό σύστημα σε βάρος του ανθρώπου και της ζωής.
Με λίγα λόγια ο Πλάτων κατάφερε να συνδυάσει το ηθικολογικό μέρος της φιλοσοφίας του με το πολιτειολογικό που αντικατόπτριζε τις αριστοκρατικές του ιδέες. Αυτός είναι και ο λόγος που χαρακτηρίστηκε ουτοπική η πολιτεία του και απέτυχε παταγωδώς. Κατάφερε όμως να επηρεάσει τον χριστιανισμό, που σε πολλά, τον υιοθέτησε. Πολλοί πατέρες και φιλόσοφοι του χριστιανισμού ήταν ονομαστοί Πλατωνικοί.
Πέρα από τη συντομευμένη αναφορά της πολιτείας του, ο Πλάτων και στις επιμέρους ιδέες της θεωρίας του, φάνταζε εξωπραγματικός. Έτσι δέχτηκε ότι η ιδανική του πολιτεία μπορεί να μη βρήκε εφαρμογή στη Γη, αποτελεί όμως το ιδανικότερο σχέδιο της Ουράνιας Πολιτείας, γιατί ο κόσμος είναι κατασκευασμένος από το θεό με τελειότητα. Σαν φιλόσοφος θεωρείται εκπρόσωπος του αντικειμενικού ιδεαλισμού. Σαν πολιτικός φιλόσοφος εκπροσωπεί τη στείρα θεοκρατική μοναρχία.
Η φιλοσοφία του, αν και υπέροχη να τη διαβάζει κανείς, για να ταξιδεύει σε κόσμους ουτοπικούς, αποτελεί την πρώτη και σοβαρή απειλή του ανθρώπινου πνεύματος! Η φιλοσοφία του οδηγεί κατευθείαν στην αλλοτρίωση. Υιοθετώντας την, οι χριστιανοί φιλόσοφοι, αποξένωσαν το χριστεπώνυμο πλήρωμα ακόμα πιο πολύ από τον κόσμο τους.
Αναζητώντας, φιλοσοφικό στήριγμα, μόνο στην Πλατωνική φιλοσοφία στηρίχτηκαν και εν μέρει στην Στωική, προκειμένου να εμπλουτίσουν τον παρηγορητικό τους λόγο με φιλοσοφικά επιχειρήματα. Η στέρηση, η υπομονή και η απαλλαγή από τα πάθη είναι χαρακτηριστικά της στωικής φιλοσοφίας που συγγενεύουν με τις πλατωνικές αρετές της σωφροσύνης και της εγκράτειας Η Θεία Πρόνοια και ο Λόγος αποτελεί το ύψιστο δάνειο της ελληνικής φιλοσοφίας, προκειμένου αργότερα να διατυπώσουν το δόγμα και τον αποκαλυπτικό χαρακτήρα της νέας θρησκείας.
Τώρα ανοίγει ο δρόμος για να ασχοληθούμε με τον μηχανισμό που οδηγεί τον πιστό στην αποξένωση και την αποδοχή των πιο αναχρονιστικών ιδεών που συντηρούν την θρησκεία.
Η αλλοτρίωση του ανθρώπινου πνεύματος, είναι μια συνειδησιακή αρρώστια που στην θρησκευτική της εκδοχή ο πιστός αποξενώνεται από τον κόσμο του, ζώντας και προσμένοντας την επιστροφή του στην ουράνια κατοικία.
Οι αξίες της ζωής μηδενίζονται. Όχι μόνο χάνουν την αξία τους αλλά γίνονται και επιζήμιες.
Στην προηγούμενη ανάρτηση γνωρίσαμε την φιλοσοφία του Πλάτωνα σε γενικές γραμμές. Σήμερα θα φτάσουμε εκεί που ο ώριμος πια Πλάτων ευελπιστεί πως τα όνειρά του μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
Σαν φιλόσοφος, θεωρεί ότι μπορεί να οργανώσει μια κοινωνία και μέσα από την «Πολιτεία» και τους «Νόμους» του να την δικαιολογήσει. Μια Πολιτεία που βρίσκεται στον Ουρανό, αλλά εύκολα μπορεί να σχεδιαστεί και εδώ στη γη. Σαν φιλόσοφος, ισχυρίζεται ότι κατέχει την Γνώση και την ανάμνηση της Αλήθειας.
Τότε, ο Ουρανός «δεν έπαιξε» όμως όταν απέτυχε η οργάνωση στη Γη, τότε ο Ουρανός έγινε μια καλή δικαιολογία.
Υιοθετώντας την ετυμολογική ερμηνεία της λέξης αλήθεια (στερητικό α και λήθη) θεώρησε ότι αυτή αποκαθίσταται με τη μνήμη, γιατί η γνώση είναι ανάμνηση. Επειδή η ψυχή κάποτε βρισκόταν εκτός σώματος, στο υπερπέραν, στον κόσμο των ιδεών, όταν δεσμεύτηκε από αυτόν θάφτηκε μέσα του (το σώμα είναι ο τάφος την ψυχής). Τα «όντως όντα» λοιπόν είναι οι ιδέες, τα πραγματικά όντα. Εδώ φαίνεται καθαρά η βαθιά επιρροή της μεταφυσικής οντολογίας του Παρμενίδη. Οι «δοξασίες» και οι «γνώμες» στην Πλατωνική φιλοσοφία πήραν το όνομα ιδέες. Αυτές μόνο συνιστούν την πραγματικότητα. Εμείς όμως δεν μπορούμε να έρθουμε σε άμεση επαφή με τις ιδέες παρά μόνο με τα αντίγραφά τους, τις σκιές τους.
Οι σκιές αυτές μοιάζουν με τις σκιές που βλέπουν οι άνθρωποι στον απέναντι τοίχο, όταν έχουν στραμμένη την πλάτη τους στο φως ενός σπηλαίου όπου βρίσκονται δεμένοι. Το τι συμβαίνει έξω από τη σπηλιά, στο φως, μπορούν να το γνωρίσουν μόνο οι σοφοί («Πολιτεία» Ε 471) που σμίγουν τη σκέψη με τις ιδέες και έχουν χρέος να ξαναμπούν στη σπηλιά για να διδάξουν αυτούς που είναι αλυσοδεμένοι στην πλάνη. Οι πρώτοι φτάνουν στη γνώση, οι δεύτεροι απλά αποκτούν κάποια γνώμη που είναι ακόμα πλάνη και απάτη. Ο σκοπός της ζωής τους, βλέπεις, είναι άλλος.
Στον Τάραντα, ο Πλάτων, έρχεται σε επαφή με τους Ορφικούς και τη φιλοσοφία των Πυθαγορείων. Το σώμα, σαν τάφος της ψυχής (σήμα), είναι δική τους φιλοσοφία, κοινή και στους Ορφικούς. Οι τελευταίοι, περιπλανώμενοι σαν επαίτες γυρίζουν στους δρόμους διδάσκοντας και συχνά στέκονται στις εισόδους των ναών πουλώντας φυλαχτά και φωνάζοντας, σαν τους δικούς μας μοναχούς, κατεβατά μαγικών φράσεων. Οι ορφικοί ήταν προπάντων αξιολύπητα ανθρωπάκια. Η ζωή δεν τους πρόσφερε τίποτε άλλο από αθλιότητα και πείνα. Ο ορφισμός είναι γι αυτούς ένα καταφύγιο, τους επιτρέπει να ονειρεύονται. Οι υποσχέσεις θα πραγματοποιηθούν, όμως μετά θάνατον.
Ο Πλάτωνας που είναι ένας πάμπλουτος αριστοκράτης θα κρατήσει κάτι από το μυστικισμό αυτής της επίδρασης και λαϊκά στον κόσμο θα επιχειρήσει να ανακοινώσει το ευαγγέλιό του για το «επέκεινα». Οι ορφικές αλήθειες του μιλούσαν με τη δύναμη της μαγείας.
Εκεί στην Μεγάλη Ελλάδα, μέσω του φίλο του, του Δίωνα, έρχεται σε επαφή με τον τύραννο Διονύσιο τον Α΄, όπου θα συλλάβει την Πολιτεία του και θα προσπαθήσει να την κάνει πράξη.
Ευτυχώς όμως, απέτυχε!
Στην «Πολιτεία» του ο Πλάτων οραματίστηκε μια ουτοπική κοινωνία που αποτελούνταν από τρεις τάξεις.
α) η χρυσή τάξη στην οποία ανήκουν οι άρχοντες και οι σοφοί σαν σύμβουλοι.
β) η ασημένια τάξη η οποία περιλαμβάνει τους φρουρούς που θα είναι υπεύθυνοι για την άμυνα της πολιτείας
και γ) η χάλκινη τάξη στην οποία ανήκουν οι δημιουργοί δηλαδή οι δούλοι και γενικά οι εργαζόμενοι.
Οι πρώτοι, λοιπόν, πρέπει να ξεχωρίζουν για τη σοφία τους, οι δεύτεροι για την ανδρεία τους και οι τελευταίοι για τη σωφροσύνη και την εγκράτειά τους οι οποίοι αποκλείονται από τη διοίκηση των κοινών και θέτοντας σαν σκοπό της ζωής τους, να συντηρούν τις δυο ανώτερες τάξεις. Να γιατί έπρεπε να ξεχωρίζουν για τη σωφροσύνη τους. Γιατί έπρεπε να έχουν σύνεση και φρόνηση. Να είναι εγκρατείς, διατηρώντας την αγνότητά τους και να μην επαναστατούν στο σύστημα!
Μμ, κάτι βρωμάει εδώ!
Μήπως αυτό, ως ένα βαθμό, το πέτυχαν στο Μεσαίωνα οι Χριστιανοί;
Ας το ψάξουμε καλύτερα.
Ο Πλάτων σκέφτηκε ότι θα ήταν καλή η κατάργηση της μονογαμίας και η επίβλεψη της κοινογαμίας από τους άρχοντες. Η κατάργηση της λιγοστής ιδιοκτησίας, την εποχή εκείνη και η θέσπιση της κοινοκτημοσύνης επίσης του φαινόταν δίκαιη. Ο έλεγχος των γεννήσεων μέσω αμβλώσεων για τον περιορισμό της αύξησης του πληθυσμού του ακουγόταν λογική. Η Καταπολέμηση κάθε αντίδρασης και άλλα που περιγράφονται στους «Νόμους» του Πλάτωνα, τον έκαναν αντιπαθητικό στο δημοκρατικό κόσμο γιατί απέρριπτε τις βασικές ιδέες του Σόλωνα για την δημοκρατία. Επίσης στην «Πολιτεία» του γράφει πως έως ότου οι φιλόσοφοι βασιλέψουν ή γίνουν οι βασιλιάδες φιλόσοφοι δε θα υπάρξει σωτηρία για τις ψυχές των ανθρώπων και των χωρών όπου κατοικούν (Ε 473). Στους «Νόμους» του στιγματίζει τους άθεους σαν διεφθαρμένους που σκοπός της ζωής τους πρέπει να είναι το δεσμωτήριο όπου εφόρου ζωής πρέπει να σωφρονίζονται ή να θανατώνονται! (Ι΄ 908-909).
Σας θυμίζουν τίποτα αυτά;
Για τη μάζα, δεν κάνει τίποτα, ώστε να δίνεται και σ’ αυτούς μια στοιχειώδη καλλιέργεια. Αυτοί είναι ταγμένοι μόνο στο σκοπό, δηλαδή τη δουλειά, για να θρέφουν τις άλλες δυο τάξεις! Έχουν όμως μια αρετή: την εγκράτεια, για να μετριάζουν τις επιθυμίες τους και να χαλιναγωγούν τα πάθη τους!
Τι έξυπνο! Αυτό όμως άρεσε στους χριστιανούς, όπως θα δούμε σε λίγο.
Όμως και από την πιο πάνω τάξη, τους φύλακες, στερεί πάσα ιδιοκτησία, ακόμα και την οικογένεια. Στην κατοχή τους, όχι μόνο χωράφια δεν έχουν, αλλά ούτε και γυναίκες! Βέβαια, κάποιοι παντρεύονται, αλλά αυτό δεν είναι μόνιμο, αλλά προσωρινό που ρυθμίζεται από τους άρχοντες με κλήρωση! Τα δε παιδιά τους θα αποσπώνται από τη μητέρα τους μόλις γεννηθούν και έκτοτε θα βρίσκονται κάτω από την φροντίδα του κράτους! Ας μην επεκταθούμε εδώ στις πλατωνικές ευγονικές αντιλήψεις και βγούμε από το θέμα.
Οι Γνωστικοί, εβραίοι της διασποράς, πολλά υιοθέτησαν από την φιλοσοφία αυτή.
Ο Χριστιανισμός, αφού ξεσκαρτάρισε ότι δεν του άρεσε από τους Γνωστικούς, το υιοθέτησε.
Ακόμα και την κοινοκτημοσύνη που αρχικά πήρε, γρήγορα την αναίρεσε μετατρέποντάς την σε φιλανθρωπία, αφού στους ηγέτες τους, οικονομικά, δεν άρεσε αυτό. Η κοινοκτημοσύνη, βλέπεις, δεν δημιουργεί ατομικό πλούτο!
Το Μεσαίωνα, η Καθολική Εκκλησία, ονομάζει τον κλήρο «στρατιώτες της Εκκλησίας» απαγορεύοντας τον γάμο και επιβάλλοντάς τους την φτώχια και την αγαμία.
Όπως λέει και ο Αντρέ Μπονάρ «Στον Μεσαίωνα υπήρχε ένας κανόνας που διαιρούσε σύμφωνα με την κοινωνική πραγματικότητα, σε τρεις τάξεις τον πληθυσμό της χριστιανοσύνης: υπήρχαν οι χειρώνακτες (laboratores) οι οπλίτες (bellatores) δηλαδή οι στρατιώτες, οι πολεμιστές και το ιερατείο (oratores). Tο ιερατείο ασκούσε στην πραγματικότητα την εξουσία και σε αυτήν την τάξη είχε επιβληθεί η απαγόρευση των οικογενειακών ενδιαφερόντων, κάτω από τη μορφή της αγαμίας και της πενίας».
Ο ηγέτης συνήθως ήταν κάποιος αυτοκράτορας (αντιπρόσωπος του θεού στη γη) και ο Πάπας στη Δύση ή ο Πατριάρχης στην Ανατολή.
Αυτοί προφανώς ανήκουν στην πρώτη τάξη των φιλοσόφων, που είναι αλάνθαστοι, γιατί από το θεό, τους αποκαλύπτεται η Θέλησή Του! Ούτε για τις αποφάσεις τους πρέπει να δίνουν λόγο σε κανέναν. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και τα μέσα πολλές φορές είναι εγκληματικά, προκειμένου να πετύχουν τον Σκοπό τους που είναι Ιερός! Αλλά και σε ποιους θα μπορούσαν να δώσουν εξηγήσεις; Οι άλλες τάξεις δεν μπορούν να αντιληφθούν τίποτα. Από την φύση τους είναι ταγμένοι αλλού, στην φύλαξη ή στην χειρωνακτική εργασία. Ο νους είναι μόνο για τους φιλοσόφους που ηγούνται όλων των άλλων. Αυτοί τα ξέρουν όλα! Όσοι έχουν αντίθετη άποψη, πρέπει να ομολογήσουν, ακόμα και με βασανιστήρια.
Μην το ξεχνάτε αυτό: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!
Στην καλύτερη περίπτωση, όποιος αντιδρά εξορίζεται. Στην χειρότερη βασανίζεται ή καίγεται στο Πυρ το Εξώτερον!
Όποιος διαφωνεί ότι αυτή η λογική επικράτησε το Μεσαίωνα, μάλλον δεν διάβασε ιστορία. Και βλέπεις κάτι χριστιανούς σήμερα, άσχετους και αγράμματους, να σου λένε: με το διάβασμα δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα!
Σε μια τέτοια κοινωνία, αντιλαμβάνεται ο καθένας, καμιά πρόοδος δεν μπορεί να συντελεσθεί. Τα πάντα είναι όπως τα έφτιαξε ο θεός. Κανένας δεν μπορεί να τα αλλάξει. Ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις το ιερό και την «αυθεντία». Ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις τον λόγο του θεού!
Ο πλατωνισμός υπαγόρευσε την νοοτροπία στον χριστιανισμό και ο τελευταίος τον ξευτέλισε.
Ο Μεσαίωνας είναι πια, παράγωγο της παρακμής και της οπισθοδρόμησης. Τα πάντα πάγωσαν από τότε που ο χριστιανισμός πήρε την εξουσία και επέβαλε θεοκρατικό σύστημα σε βάρος του ανθρώπου και της ζωής.
Με λίγα λόγια ο Πλάτων κατάφερε να συνδυάσει το ηθικολογικό μέρος της φιλοσοφίας του με το πολιτειολογικό που αντικατόπτριζε τις αριστοκρατικές του ιδέες. Αυτός είναι και ο λόγος που χαρακτηρίστηκε ουτοπική η πολιτεία του και απέτυχε παταγωδώς. Κατάφερε όμως να επηρεάσει τον χριστιανισμό, που σε πολλά, τον υιοθέτησε. Πολλοί πατέρες και φιλόσοφοι του χριστιανισμού ήταν ονομαστοί Πλατωνικοί.
Πέρα από τη συντομευμένη αναφορά της πολιτείας του, ο Πλάτων και στις επιμέρους ιδέες της θεωρίας του, φάνταζε εξωπραγματικός. Έτσι δέχτηκε ότι η ιδανική του πολιτεία μπορεί να μη βρήκε εφαρμογή στη Γη, αποτελεί όμως το ιδανικότερο σχέδιο της Ουράνιας Πολιτείας, γιατί ο κόσμος είναι κατασκευασμένος από το θεό με τελειότητα. Σαν φιλόσοφος θεωρείται εκπρόσωπος του αντικειμενικού ιδεαλισμού. Σαν πολιτικός φιλόσοφος εκπροσωπεί τη στείρα θεοκρατική μοναρχία.
Η φιλοσοφία του, αν και υπέροχη να τη διαβάζει κανείς, για να ταξιδεύει σε κόσμους ουτοπικούς, αποτελεί την πρώτη και σοβαρή απειλή του ανθρώπινου πνεύματος! Η φιλοσοφία του οδηγεί κατευθείαν στην αλλοτρίωση. Υιοθετώντας την, οι χριστιανοί φιλόσοφοι, αποξένωσαν το χριστεπώνυμο πλήρωμα ακόμα πιο πολύ από τον κόσμο τους.
Αναζητώντας, φιλοσοφικό στήριγμα, μόνο στην Πλατωνική φιλοσοφία στηρίχτηκαν και εν μέρει στην Στωική, προκειμένου να εμπλουτίσουν τον παρηγορητικό τους λόγο με φιλοσοφικά επιχειρήματα. Η στέρηση, η υπομονή και η απαλλαγή από τα πάθη είναι χαρακτηριστικά της στωικής φιλοσοφίας που συγγενεύουν με τις πλατωνικές αρετές της σωφροσύνης και της εγκράτειας Η Θεία Πρόνοια και ο Λόγος αποτελεί το ύψιστο δάνειο της ελληνικής φιλοσοφίας, προκειμένου αργότερα να διατυπώσουν το δόγμα και τον αποκαλυπτικό χαρακτήρα της νέας θρησκείας.
Τώρα ανοίγει ο δρόμος για να ασχοληθούμε με τον μηχανισμό που οδηγεί τον πιστό στην αποξένωση και την αποδοχή των πιο αναχρονιστικών ιδεών που συντηρούν την θρησκεία.
Η αλλοτρίωση του ανθρώπινου πνεύματος, είναι μια συνειδησιακή αρρώστια που στην θρησκευτική της εκδοχή ο πιστός αποξενώνεται από τον κόσμο του, ζώντας και προσμένοντας την επιστροφή του στην ουράνια κατοικία.
Οι αξίες της ζωής μηδενίζονται. Όχι μόνο χάνουν την αξία τους αλλά γίνονται και επιζήμιες.
Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010
Ριζική οικονομική μεταρρύθμιση ή υποταγή στους διεθνείς τραπεζίτες;
Πηγή: http://www.pressgr.com/economy/2010/05/13/ριζική-οικονομική-μεταρρύθμιση-ή-υπο/
Τώρα που η πατρίδα μας δέθηκε με τις αλυσίδες του Δ.Ν.Τ., προκειμένου να μπορεί να δανείζεται, ώστε με νέα δανεικά να ξεπληρώνει τα προηγούμενα δάνειά της, οφείλουμε να αναρωτηθούμε, κατ΄ αρχήν το εξής:
Σε ποιους χρωστάμε;
Την απάντηση μπορεί ο καθένας να τη διαβάσει σε άρθρο [1] της διαδικτυακής οικονομικής εφημερίδας Euro2day. Αντιγράφουμε:
«Οι γαλλικές, οι ελβετικές και οι γερμανικές τράπεζες είναι οι μεγαλύτεροι πιστωτές για τον ελληνικό δανεισμό, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών.»
Χρωστάμε, δηλαδή, στο γαλλικό ή το γερμανικό κράτος; Η απάντηση είναι όχι. Χρωστάμε στις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες.
Το επόμενο ερώτημα, κοινής λογικής, που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας είναι το εξής:…
Πώς είναι δυνατόν ένα κράτος, όπως η Ελλάδα, το οποίο αποτελείται από 11.000.000 ανθρώπους, οι οποίοι εργάζονται και παράγουν, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, να χρωστάει σε τράπεζες, δηλαδή σε επιχειρήσεις, που ο συνολικός αριθμός εργαζομένων τους δεν είναι ούτε το ένα χιλιοστό του πληθυσμού της Ελλάδας;
Το ερώτημα αυτό, που είναι ένα βασικότατο ερώτημα, τεράστιας σημασίας, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά μπορεί να γενικευτεί με τη μορφή των παρακάτω ερωτημάτων:
Πώς είναι δυνατόν όλα τα κράτη του κόσμου, χωρίς σχεδόν καμία εξαίρεση, να έχουν τεράστια χρέη στις τράπεζες;
Πώς είναι δυνατόν οι χώρες με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος (σε απόλυτο μέγεθος) στον κόσμο να είναι κατά σειρά οι Η.Π.Α., η Ιαπωνία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία [2, 3], δηλαδή οι κατά τεκμήριο πλουσιότερες χώρες στον κόσμο;
Πώς είναι δυνατόν, αντί οι φτωχές χώρες να χρωστάνε στις πλούσιες, όπως θα περίμενε κανείς, να χρωστάει όλος ο κόσμος στις τράπεζες;
Πώς είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι και όλα τα κράτη του κόσμου να είναι χρεωμένοι στις τράπεζες, δηλαδή σε επιχειρήσεις οι οποίες δεν παράγουν κανένα χρήσιμο υλικό προϊόν; Πώς είναι δυνατόν τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που παράγουν να χρωστάνε σε μερικούς χιλιάδες τραπεζίτες, οι οποίοι δεν παράγουν τίποτα;
Πρόκειται για θεμελιώδη ερωτήματα.
Για να απαντήσουμε σε αυτά πρέπει να κατανοήσουμε το πώς λειτουργεί το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα, δηλαδή πρέπει να κατανοήσουμε το πώς και ποιοι δημιουργούν το χρήμα.
Πως και ποιοι δημιουργούν το χρήμα
Το χρήμα, σε πρώτη φάση, τυπώνεται ή δημιουργείται σε ηλεκτρονική μορφή από τις κεντρικές τράπεζες.
Η κεντρική τράπεζα της Ευρωζώνης είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η τράπεζα αυτή είναι μια ιδιωτική τράπεζα, δηλαδή οι μέτοχοί της δεν είναι τα κράτη και οι εκλεγμένες κυβερνήσεις τους, αλλά ιδιώτες. Συγκεκριμένα, μέτοχοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι οι κεντρικές τράπεζες των χωρών μελών της Ευρωζώνης, η συντριπτική πλειοψηφία των μετοχών των οποίων ανήκει σε ιδιώτες. Για παράδειγμα, η κεντρική τράπεζα της χώρας μας είναι η «Τράπεζα της Ελλάδος», η οποία είναι μια ιδιωτική τράπεζα, εισηγμένη στο χρηματιστήριο, στην οποία το ελληνικό δημόσιο κατέχει μόλις το 6.5% των μετοχών.
Οι κεντρικές τράπεζες σε όλο σχεδόν το δυτικό κόσμο είναι, όπως η «Τράπεζα της Ελλάδος», ιδιωτικές επιχειρήσεις, με ιδιώτες μεγαλομετόχους, των οποίων τα ονόματα δεν δημοσιεύονται. Παρ΄ όλα αυτά έχουν το προνόμιο να ασκούν τη νομισματική πολιτική όλων των χωρών της Δύσης, ένα προνόμιο που κανονικά θα έπρεπε να το είχαν αποκλειστικά οι λαοί και οι εκλεγμένες τους Κυβερνήσεις. Έχοντας το προνόμιο να ασκούν τη νομισματική πολιτική, οι ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες καθίστανται οι ρυθμιστές της παγκόσμιας οικονομίας, μια αρμοδιότητα, βέβαια, την οποία δεν ασκούν για το συμφέρον των λαών, αλλά για τα συμφέροντα των αγνώστων ιδιωτών μετόχων τους.
Ωστόσο, μόνο το 2.5% του χρήματος που κυκλοφορεί διεθνώς δημιουργείται από τις κεντρικές τράπεζες για λογαριασμό των Κυβερνήσεων. Το υπόλοιπο 97.5% δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες, με τη διαδικασία που περιγράφεται παρακάτω:
Οι Κυβερνήσεις δανείζονται χρήματα από ιδιώτες (π.χ. ιδιωτικές τράπεζες), με τόκο, δίνοντας σε αυτούς, σαν αποδεικτικό του δανεισμού, χαρτιά, τα οποία ονομάζονται κρατικά ομόλογα.
Οι κεντρικές τράπεζες αγοράζουν κρατικά ομόλογα, που κατέχουν διάφοροι ιδιώτες επενδυτές. Τα ομόλογα αυτά τα αγοράζουν πληρώνοντας στους ιδιώτες επενδυτές χρήμα, το οποίο το δημιουργούν από το μηδέν για λογαριασμό της Κυβέρνησης, απλώς τυπώνοντάς το στους λογαριασμούς των ιδιωτών επενδυτών. Το χρήμα αυτό είναι το χρήμα που δημιουργείται από τις Κυβερνήσεις και αντιπροσωπεύει μόλις το 2.5% του χρήματος που κυκλοφορεί διεθνώς.
Η ιδιωτική τράπεζα, στην οποία βρίσκεται ο λογαριασμός του ιδιώτη επενδυτή, αποκτά με τη διαδικασία αυτή μια πρόσθετη κατάθεση, η οποία, έστω, ισούται με Κ. Λόγω της ύπαρξης της κατάθεσης αυτής, η ιδιωτική τράπεζα έχει τη νομική δυνατότητα να δημιουργήσει από το μηδέν και να δανείσει νέο χρήμα, το οποίο ισούται με το 90% της κατάθεσης (90%*Κ). Το νέο αυτό χρηματικό ποσό η τράπεζα απλά το δημιουργεί από το μηδέν και το πληκτρολογεί στον τραπεζικό λογαριασμό αυτού τον οποίο δανείζει. Έτσι, η τράπεζα, στην οποία βρίσκεται ο λογαριασμός του δανειολήπτη, αποκτά μια πρόσθετη κατάθεση ίση με 90%*Κ, η οποία της δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσει από το μηδέν και να δανείσει πρόσθετο χρήμα ίσο με 90%*(90%*Κ) = 81%*Κ.
Το νέο αυτό χρηματικό ποσό κατατίθεται στον τραπεζικό λογαριασμό αυτού που το δανείζεται και δίνει στην τράπεζά του τη δυνατότητα να δημιουργήσει από το μηδέν και να δανείσει νέο χρηματικό ποσό ίσο με 90%*81%*Κ = 0.73*Κ κ.ο.κ.
Με τη διαδικασία αυτή, στο ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα δημιουργείται από το μηδέν και δανείζεται χρήμα ίσο με 0.9*Κ+0.9^2*Κ+0.9^3*Κ+….=9*Κ. Δηλαδή, οι ιδιωτικές τράπεζες δημιουργούν και δανείζουν χρήμα 9 φορές περισσότερο από το χρήμα το οποίο δημιουργήθηκε αρχικά από την κεντρική τράπεζα, για λογαριασμό της Κυβέρνησης.
Μάλιστα, λόγω διαφόρων εξαιρέσεων που έχουν θεσπιστεί στην υποχρέωση των τραπεζών να κρατούν το 10% των καταθέσεών τους σαν απόθεμα, στην πράξη οι ιδιωτικές τράπεζες δημιουργούν χρήμα 40 φορές περισσότερο από το χρήμα που δημιουργείται από την κεντρική τράπεζα, με αποτέλεσμα το 97.5% του χρήματος, που κυκλοφορεί, να δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες και μόλις το 2.5% από τις Κυβερνήσεις μέσω των κεντρικών τραπεζών.
Το σύστημα αυτό, δημιουργίας χρήματος και δανεισμού του από τις τράπεζες που περιγράψαμε, ισχύει σε σχεδόν παγκόσμια κλίμακα και ονομάζεται «τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων» (fractional reserve banking).
Αποτέλεσμα της εφαρμογής του συστήματος αυτού είναι ότι το 97.5% περίπου του χρήματος που κυκλοφορεί διεθνώς δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες, οι οποίες αποκομίζουν κέρδη με τους εξής δύο τρόπους:
1. Από τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των επιτοκίων δανεισμού και των επιτοκίων καταθέσεων, δηλαδή από το γεγονός, ότι δανείζουν το χρήμα που δημιουργούν με μεγαλύτερο επιτόκιο από το επιτόκιο, το οποίο δίνουν όταν το χρήμα αυτό κατατίθεται.
2. Από τις κατασχέσεις τις οποίες κάνουν σε αυτούς που χρωστάνε και αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνεια που πήραν.
Απλούστερα, μπορούμε να πούμε, ότι το τραπεζικό σύστημα, το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, έχει αποκτήσει το προνόμιο να δημιουργεί σχεδόν όλο το χρήμα από το μηδέν και να το δανείζει, εισπράττοντας τόκους και κάνοντας κατάσχεση των περιουσιών αυτών που χρωστάνε.
Τα κράτη και οι λαοί έχασαν επομένως το δικαίωμα να δημιουργούν το χρήμα και το παραχώρησαν στο παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, δηλαδή στους Διεθνείς Τραπεζίτες. Έτσι εξηγείται για ποιο λόγο όλα τα κράτη του κόσμου και κατεξοχήν τα πιο πλούσια είναι χρεωμένα μέχρι το λαιμό στις τράπεζες, δηλαδή σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες απασχολούν μόνο ένα απειροελάχιστο κλάσμα του παγκοσμίου πληθυσμού.
Προτάσεις για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης
Τι θα κάνουμε επομένως, σαν Ελλάδα και σαν ελληνικός λαός; Θα αφήσουμε τους εαυτούς μας και την πατρίδα μας να γίνουν σκλάβοι των Διεθνών Τραπεζιτών και των εγχώριων πρακτόρων τους; Θα αφήσουμε το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ (στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι ελληνικές τράπεζες) να πιει το αίμα του λαού μας και της πατρίδας μας; Θα ακολουθήσουμε τον δρόμο της υποταγής ή της αντίστασης;
Βάσει των όσων προαναφέρθηκαν, ο δρόμος της αντίστασης δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει τα εξής:
1. Καταγγελία του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, που έχει αφαιρέσει το αποκλειστικό προνόμιο από τους λαούς και τις Κυβερνήσεις τους να δημιουργούν το χρήμα και το έχει αναθέσει στις ιδιωτικές τράπεζες.
2. Άρνηση να πληρώσουμε οποιοδήποτε δημόσιο χρέος έχουμε το οποίο είναι προς ιδιωτική τράπεζα ελληνική ή ξένη. Αυτό πρακτικά θα μηδενίσει το δημόσιο χρέος. Επιπλέον, θα πάψουμε να πληρώνουμε για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους και αυτό θα μειώσει σημαντικά και το δημόσιο έλλειμμα.
3. Σαν πρόσθετο επιχείρημα για την άρνηση να πληρώσουμε τα χρέη προς τις ιδιωτικές τράπεζες μπορούμε να αναφέρουμε τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας χρωστάει η Γερμανία, το συνολικό ποσό των οποίων είναι περίπου ίσο με τα χρέη μας προς ιδιωτικές τράπεζες. Να πούμε στις ιδιωτικές τράπεζες, ότι αν επιθυμούν να εισπράξουν τα ποσά που θεωρούν ότι τους τα οφείλουμε να πάνε να τα ζητήσουν από τη Γερμανία.
4. Αν οι παραπάνω ενέργειες μας απαγορευτούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
5. Για να αποκτήσουμε διεθνή ερείσματα, κατά το πρώτο διάστημα και μέχρι να μπορέσουμε να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας, συμμαχία σε όλα τα επίπεδα με τη Ρωσία, την Κίνα και με χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως η Βενεζουέλα. Στη συνέχεια, η συμμαχία αυτή μπορεί να χαλαρώσει και να ακολουθούμε πολιτική ουδετερότητας.
6. Αν χρειαστεί, δανεισμός από την Κίνα με χαμηλό επιτόκιο αντίστοιχο του Δ.Ν.Τ. Πρόσφατα δάνεισε στη Σερβία με 3.5%.
7. Αφαίρεση από τις ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες του δικαιώματος να δημιουργούν χρήμα, με θεσμοθέτηση «τραπεζικού συστήματος πλήρων αποθεμάτων» (full reserve banking).
8. Πλήρης κρατικοποίηση της κεντρικής τράπεζας, δηλαδή της «Τράπεζας της Ελλάδος» και ανάθεση σε αυτήν της αποκλειστικής αρμοδιότητας να δημιουργεί το χρήμα.
9. Εκτύπωση χρήματος από την κρατική πλέον Τράπεζα της Ελλάδος. Το χρήμα αυτό θα αντικαταστήσει το ευρώ. Κανένας άλλος δεν θα έχει το δικαίωμα να τυπώνει ή να δημιουργεί χρήμα. Έτσι θα πάψουμε να πληρώνουμε τόκους στις ιδιωτικές τράπεζες ελληνικές και ξένες, για να μας δημιουργούν το χρήμα που μας χρειάζεται σαν μέσο για τις συναλλαγές μας.
10. Σε όλα τα επόμενα χρόνια, οι Κυβερνήσεις πρέπει να διατηρούν την ποσότητά του χρήματος σταθερή, ώστε να μην υπάρχει πληθωρισμός. Συγκεκριμένα, η ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί πρέπει να μεταβάλλεται σύμφωνα με το ποσοστό μεταβολής του Α.Ε.Π. Όταν το Α.Ε.Π. αυξάνεται κατά ένα ποσοστό π.χ. 3%, η Τράπεζα της Ελλάδος θα αυξάνει το χρήμα που κυκλοφορεί κατά 3%. Με το χρήμα αυτό η Κυβέρνηση θα πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους, εισάγοντας το πρόσθετο αυτό χρήμα στην οικονομία. Αν, αντίθετα, κάποια χρονιά το Α.Ε.Π. μειωθεί π.χ. κατά 3%, η Κυβέρνηση θα συλλέγει με φόρους το 3% του χρήματος και θα το αποσύρει από την κυκλοφορία. Έτσι, η ποσότητα του χρήματος θα είναι πάντοτε ανάλογη του Α.Ε.Π., δηλαδή ανάλογη των συναλλαγών που συμβαίνουν στην οικονομία, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σχεδόν καθόλου πληθωρισμός.
11. Το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί σε σχέση με το ευρώ. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα εισαγόμενα προϊόντα θα γίνουν ακριβότερα και τα ελληνικά προϊόντα θα γίνουν πιο φτηνά σε σύγκριση με τα εισαγόμενα. Έτσι, θα συμφέρει στον κόσμο να αγοράζει ελληνικά προϊόντα και όχι εισαγόμενα, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί η εγχώρια παραγωγή και να μειωθεί η ανεργία. Επίσης, για τον ίδιο λόγο, τα ελληνικά προϊόντα θα γίνουν πιο φθηνά στις αγορές του εξωτερικού, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι εξαγωγές και να μειωθεί περαιτέρω η ανεργία. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι θα ωφεληθούν οι άνεργοι, ενώ θα πληγούν τα ανώτερα στρώματα, επειδή η πολυτελής κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων θα καταστεί ακριβότερη. Σε πρώτη φάση, πάντως, η αύξηση της τιμής των εισαγόμενων προϊόντων θα δημιουργήσει πληθωρισμό. Όμως, ο πληθωρισμός αυτός σε πολύ λίγα χρόνια θα μειωθεί, λόγω της αντικατάστασης της κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων από την κατανάλωση ελληνικών προϊόντων.
12. Επιβολή δασμών στις εισαγωγές ξένων προϊόντων για να προστατευτεί περαιτέρω η εγχώρια παραγωγή. Αυτό θα οδηγήσει σε ταχύτατη ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής, αγροτικής και βιομηχανικής, η οποία θα διοχετεύεται προς την εσωτερική αγορά, αντί να εισάγουμε και να καταναλώνουμε ξένα προϊόντα. Αυτό θα ρίξει κατακόρυφα την ανεργία και θα ανορθώσει την οικονομία της χώρας.
Η εφαρμογή των παραπάνω μέτρων:
1. Άμεσα, θα μηδενίσει, σχεδόν, τόσο το δημόσιο, όσο και το ιδιωτικό χρέος, επειδή το σύνολο σχεδόν του χρέους είναι προς ιδιωτικές τράπεζες.
2. Άμεσα, θα μειώσει περίπου κατά 40% το δημόσιο έλλειμμα, λόγω της εξοικονόμησης των τόκων, που σήμερα πληρώνονται στις ιδιωτικές τράπεζες για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους.
3. Θα προκαλέσει άμεσα ταχύτατη και μόνιμη μείωση της ανεργίας, η οποία τελικά θα σταθεροποιηθεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
4. Αρχικά θα αυξήσει τον πληθωρισμό, λόγω της αύξησης των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων. Μεσοπρόθεσμα, όμως, ο πληθωρισμός θα πέσει σχεδόν στο μηδέν, καθώς η συνολική ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί θα μπορεί να ελέγχεται πλήρως από την Κυβέρνηση και δεν θα εξαρτάται από τον ρυθμό με τον οποίον δανείζουν οι ιδιωτικές τράπεζες.
Δύσκολο, από πολιτικής άποψης, ενδέχεται να είναι το πρώτο διάστημα, μέχρι να ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις και η κατάσταση να σταθεροποιηθεί. Σε αυτό το διάστημα θα πρέπει να ζητήσουμε πολιτική και οικονομική στήριξη από τη Ρωσία, την Κίνα και από χώρες της Λατινικής Αμερικής, ενώ, επιπλέον, θα πρέπει να επιδιώξουμε να γίνουμε το πρότυπο για τους λαούς της Ευρώπης, που είναι ήδη ή θα γίνουν αμέσως μετά, τα επόμενα θύματα των Διεθνών Τραπεζιτών και του Δ.Ν.Τ.
Τεκμηρίωση
Πολλοί θα αναρωτηθούν μήπως αυτά που έχουμε γράψει για το τραπεζικό καρτέλ και για το προνόμιό του να δημιουργεί το χρήμα και να το δανείζει στις κυβερνήσεις είναι μια ανυπόστατη θεωρία συνομωσίας. Γι’ αυτό, συνιστούμε στους αναγνώστες αυτού του κειμένου να διασταυρώσουν αυτά που γράφουμε μόνοι τους. Τα παρακάτω θα σας βοηθήσουν να διαπιστώσετε ότι αυτά που γράφουμε είναι πραγματικά.
Σε άρθρο της εφημερίδας Καθημερινή [4] διαβάζουμε:
«Σε κάθε περίπτωση, η ιδέα ότι χρειάζεται κάποιου είδους «σεισάχθεια» απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους, κερδίζει διαρκώς έδαφος. Πρόσφατα, ο οικονομολόγος Μάικλ Χάντσον έγραφε στους Financial Times: «Η μόνη διέξοδος από την κρίση του ευρωπαϊκού χρέους είναι μια διαπραγματεύσιμη παραγραφή του. Οι τράπεζες δανείζουν εικονικό χρήμα, που στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν, το οποίο εγγυοδοτείται με κεφάλαια που στην πραγματικότητα δεν έχουν, που κι αυτά υποστηρίζονται από τις κεντρικές τράπεζες που τυπώνουν χρήμα από αέρα κοπανιστό. Όμως, όποτε οι οφειλέτες δυσκολεύονται να ξεπληρώσουν τα επαχθή δάνεια, οι τραπεζίτες προχωρούν σε κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων».
Πρόκειται για ξεκάθαρη επιβεβαίωση των όσων γράψαμε.
Στο άρθρο της διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia για το «τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων» (fractional reserve banking) [5] διαβάζουμε τα εξής:
«Το τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων είναι το τραπεζικό σύστημα, στο οποίο οι τράπεζες κρατούν μόνο ένα κλάσμα (μέρος) των καταθέσεών τους σαν απόθεμα [...] και δανείζουν το υπόλοιπο, ενώ, συγχρόνως, διατηρούν την υποχρέωση να καταβάλλουν το σύνολο των καταθέσεών τους, αν αυτές ζητηθούν (από τους καταθέτες). [...]
Η πρακτική αυτή είναι καθολική στο σύγχρονο τραπεζικό σύστημα και έρχεται σε αντίθεση με το τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων, το οποίο δεν εφαρμόζεται πλέον. [...]
Η διαδικασία του τραπεζικού συστήματος κλασματικών αποθεμάτων έχει ένα συσσωρευτικό αποτέλεσμα δημιουργίας χρήματος από τις τράπεζες, αυξάνοντας την ποσότητα του χρήματος στην οικονομία.»
Στο αντίστοιχο άρθρο για το «τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων» (full reserve banking) [6] διαβάζουμε τα εξής:
«Στο τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων όλο το χρήμα δημιουργείται από την Κυβέρνηση [...]
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το ισχύον σύστημα, στο οποίο ένα μεγάλο ποσοστό του χρήματος δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες.»
Αξίζει να διαβάσετε ολόκληρα τα άρθρα, ώστε να διαπιστώσετε την αλήθεια όσων γράψαμε για την ακριβή διαδικασία με την οποία δημιουργείται το χρήμα.
Για να ενημερωθείτε αναλυτικότερα για τον τρόπο με τον οποίον οι τράπεζες απέκτησαν το προνόμιο της δημιουργίας του χρήματος, δείτε δυο εξαιρετικά ντοκιμαντέρ, τα οποία υπάρχουν ολόκληρα στο YouTube και μάλιστα και με ελληνικούς υποτίτλους. Είναι το “The Money Masters” και το “Money as Debt” [7, 8].
The Money Masters (ολόκληρη η ταινία)
Το κίνημα ενάντια στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα
Ολόκληρη η ιστορία των Η.Π.Α., μέχρι το 1913, ήταν μια μάχη για το ποιος θα έχει το δικαίωμα της έκδοσης του χρήματος: η Κυβέρνηση ή οι ιδιωτικές τράπεζες. Από το 1764 ως το 1913, η αρμοδιότητα έκδοσης του χρήματος άλλαξε χέρια από τη μια πλευρά στην άλλη 8 φορές. Σήμερα, με τη νέα μεγάλη οικονομική κρίση, υπάρχει και πάλι στις Η.Π.Α. ένα ισχυρό κίνημα, το οποίο υποστηρίζει την κατάργηση του τραπεζικού συστήματος κλασματικών αποθεμάτων και την αντικατάστασή του από τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων, καθώς και την κατάργηση της ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας των Η.Π.Α. Mια πρόταση νόμου, που υποστηρίζεται από εκατοντάδες βουλευτές, τόσο του Δημοκρατικού, όσο και του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, με κωδικό HR-1207, ζητά να γίνει έλεγχος της κεντρικής τράπεζας για πρώτη φορά από το 1913. Ο έλεγχος αυτός πιστεύουν ότι θα αποκαλύψει το ρόλο της τράπεζας αυτής στην πρόκληση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Για περισσότερες λεπτομέρειες για το κίνημα που υπάρχει στην Αμερική για τη νομισματική μεταρρύθμιση, μπορείτε να επισκεφθείτε τις ιστοσελίδες [9, 10].
Στην Αργεντινή, η οποία βρέθηκε και αυτή υπό τον ζυγό του Δ.Ν.Τ., το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης έγινε με τον τρόπο που προτείναμε παραπάνω, δηλαδή με την κρατικοποίηση της κεντρικής τράπεζας της χώρας και με την έκδοση χρήματος από το κράτος. Αντιγράφουμε από άρθρο [11] του Ν. Ντάσιου στην εφημερίδα Ρήξη:
«Μετά τις εκτεταμένες λαϊκές εξεγέρσεις στην Αργεντινή [...], η νέα κυβέρνηση ανέστρεψε τις προτεραιότητες του ΔΝΤ, δίνοντας έμφαση στην αναδιάταξη της εγχώριας παραγωγής [...]. Ταυτόχρονα οι τοπικές αρχές εξέδωσαν «τοπικά ομόλογα», τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως νόμισμα. Οι επαρχίες πλήρωσαν τους υπαλλήλους με αποδείξεις που ονομάστηκαν «ομόλογα για την παραγραφή του χρέους» και που ισούταν με το εθνικό νόμισμα της χώρας το πέσο. Τα ομόλογα αυτά μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τους εργαζόμενους για την αγορά τοπικών προϊόντων. Το μέτρο αυτό έχει μια βασική προϋπόθεση: την κρατικοποίηση της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας.»
Οι διεθνείς τραπεζίτες και τα σχέδιά τους
Οι Διεθνείς Τραπεζίτες, δηλαδή το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, ελέγχεται από έναν αριθμό πολύ ισχυρών ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους είναι γνωστοί. Η μεγαλύτερη και πιο πλούσια οικογένεια, με διαφορά, είναι η οικογένεια Rothschild. Άλλες μεγάλες οικογένειες είναι η οικογένεια Schiff, η οικογένεια Warburg και η οικογένεια Rockefeller. Μεταξύ αυτών που αποτελούν την κλίκα είναι o κ. Σόρος, ο κ. Κίσινγκερ, ο κ. Zbigniew Brzezinski , ο κ. Ben Bernanke, ο κ. John Paulson, καθώς και άλλοι πολλοί. Όταν ο καθεστωτικός τύπος αναφέρεται στους «κερδοσκόπους» ή στις «αγορές» ουσιαστικά αναφέρεται σε αυτούς τους ανθρώπους.
Οι έξι μεγάλοι τραπεζικοί κολοσσοί που έχουν κεντρικό ρόλο στο όλο σύστημα είναι η Goldman Sachs, η Morgan Stanley, η JP Morgan Chase, η Citigroup, η Bank of America και η Wells Fargo. Οι έξι αυτές τράπεζες έχουν καταθέσεις ή δάνεια, που αντιστοιχούν στο 60% του Α.Ε.Π. των Η.Π.Α.
Τέλος, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. είναι οι κεντρικές τράπεζες των κεντρικών τραπεζών. Είναι ιδιωτικοί οργανισμοί, ελέγχονται από τους Διεθνείς Τραπεζίτες και συντονίζουν τη χρεοκοπία και τη λεηλασία των εθνών.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν προκλήθηκε από λάθος. Ούτε είναι ένα φυσικό φαινόμενο πέρα από τον έλεγχο του ανθρώπου. Προκλήθηκε επίτηδες από την ηγετική κλίκα. Και δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ, αλλά θα συνεχιστεί και θα είναι πολύ χειρότερη από την κρίση του 1929.
Στόχος είναι να προκληθεί παγκόσμια οικονομική ύφεση και γενικευμένο αδιέξοδο. Τότε η ηγετική κλίκα θα μπορέσει ευκολότερα να πείσει τον κόσμο, ότι μοναδική λύση είναι η δημιουργία Παγκόσμιου Νομίσματος, Παγκόσμιας Κεντρικής Τράπεζας ιδιωτικά ελεγχόμενης από τους ίδιους και Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Και ας μη γελιόμαστε, η Παγκόσμια αυτή Κυβέρνηση, αν επιβληθεί, δε θα είναι δημοκρατική. Το ποιόν των ανθρώπων που συγκροτούν την ηγετική κλίκα το είδαμε στη Γάζα, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, το έχουμε δει στην πολιτική του Ισραήλ και στην παγκόσμια ανοχή για τις γενοκτονίες του. Οι άνθρωποι αυτοί είναι εγκληματίες και γενοκτόνοι. Αν δημιουργήσουν Παγκόσμια Κυβέρνηση αυτή θα είναι μια παγκόσμια δικτατορία.
Η επιλογή είναι μπροστά μας. Πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο δρόμους: Ή θα υποταχθούμε στους Διεθνείς Τραπεζίτες ή θα ενώσουμε τους αγώνες μας με τους λαούς όλης της γης, που στενάζουν κάτω από το χρέος και την υποτέλεια που τους έχει επιβληθεί από το διεθνές τραπεζικό σύστημα. Αν επιλέξουμε τον δεύτερο δρόμο, νομίζω ότι μπορούμε να γίνουμε και κάτι παραπάνω: Να γίνουμε η πρωτοπορία του διεθνούς κινήματος ενάντια στο παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ.
Η επιλογή είναι δική μας. [Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, πολ. μηχανικός - Κλασσικοπερίπτωση]
Βιβλιογραφία
Χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά βιβλιογραφία που υπάρχει στο διαδίκτυο, ώστε ο αναγνώστης του κειμένου να μπορεί εύκολα να διασταυρώσει και να επιβεβαιώσει τα όσα αναφέρονται.
EURO2day, «Τα ανοίγματα ξένων τραπεζών στην Ελλάδα», 11/02/2010, http://www.euro2day.gr/news/world/125/articles/568895/ArticleNewsWorld.aspx
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_public_debt
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_GDP_(nominal)
Παπακωνσταντίνου Π., «Ευρωπαϊκή λύση για το ελληνικό χρέος», Καθημερινή, 18/04/2010, http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_18/04/2010_398016
http://en.wikipedia.org/wiki/Fractional-reserve_banking
http://en.wikipedia.org/wiki/Full-reserve_banking
http://www.youtube.com/watch?v=sz2xLzaaugM
http://www.youtube.com/watch?v=6VGlmeuC0wI
http://themoneymasters.wordpress.com/
http://www.secretofoz.com/
Ντάσιος Ν., «Το ΔΝΤ και οι κερδοσκόποι δεν είναι μονόδρομος», εφημερίδα Ρήξη, φύλλο 61, http://www.ardin.gr/node/2942
Τώρα που η πατρίδα μας δέθηκε με τις αλυσίδες του Δ.Ν.Τ., προκειμένου να μπορεί να δανείζεται, ώστε με νέα δανεικά να ξεπληρώνει τα προηγούμενα δάνειά της, οφείλουμε να αναρωτηθούμε, κατ΄ αρχήν το εξής:
Σε ποιους χρωστάμε;
Την απάντηση μπορεί ο καθένας να τη διαβάσει σε άρθρο [1] της διαδικτυακής οικονομικής εφημερίδας Euro2day. Αντιγράφουμε:
«Οι γαλλικές, οι ελβετικές και οι γερμανικές τράπεζες είναι οι μεγαλύτεροι πιστωτές για τον ελληνικό δανεισμό, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών.»
Χρωστάμε, δηλαδή, στο γαλλικό ή το γερμανικό κράτος; Η απάντηση είναι όχι. Χρωστάμε στις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες.
Το επόμενο ερώτημα, κοινής λογικής, που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας είναι το εξής:…
Πώς είναι δυνατόν ένα κράτος, όπως η Ελλάδα, το οποίο αποτελείται από 11.000.000 ανθρώπους, οι οποίοι εργάζονται και παράγουν, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, να χρωστάει σε τράπεζες, δηλαδή σε επιχειρήσεις, που ο συνολικός αριθμός εργαζομένων τους δεν είναι ούτε το ένα χιλιοστό του πληθυσμού της Ελλάδας;
Το ερώτημα αυτό, που είναι ένα βασικότατο ερώτημα, τεράστιας σημασίας, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά μπορεί να γενικευτεί με τη μορφή των παρακάτω ερωτημάτων:
Πώς είναι δυνατόν όλα τα κράτη του κόσμου, χωρίς σχεδόν καμία εξαίρεση, να έχουν τεράστια χρέη στις τράπεζες;
Πώς είναι δυνατόν οι χώρες με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος (σε απόλυτο μέγεθος) στον κόσμο να είναι κατά σειρά οι Η.Π.Α., η Ιαπωνία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία [2, 3], δηλαδή οι κατά τεκμήριο πλουσιότερες χώρες στον κόσμο;
Πώς είναι δυνατόν, αντί οι φτωχές χώρες να χρωστάνε στις πλούσιες, όπως θα περίμενε κανείς, να χρωστάει όλος ο κόσμος στις τράπεζες;
Πώς είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι και όλα τα κράτη του κόσμου να είναι χρεωμένοι στις τράπεζες, δηλαδή σε επιχειρήσεις οι οποίες δεν παράγουν κανένα χρήσιμο υλικό προϊόν; Πώς είναι δυνατόν τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που παράγουν να χρωστάνε σε μερικούς χιλιάδες τραπεζίτες, οι οποίοι δεν παράγουν τίποτα;
Πρόκειται για θεμελιώδη ερωτήματα.
Για να απαντήσουμε σε αυτά πρέπει να κατανοήσουμε το πώς λειτουργεί το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα, δηλαδή πρέπει να κατανοήσουμε το πώς και ποιοι δημιουργούν το χρήμα.
Πως και ποιοι δημιουργούν το χρήμα
Το χρήμα, σε πρώτη φάση, τυπώνεται ή δημιουργείται σε ηλεκτρονική μορφή από τις κεντρικές τράπεζες.
Η κεντρική τράπεζα της Ευρωζώνης είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η τράπεζα αυτή είναι μια ιδιωτική τράπεζα, δηλαδή οι μέτοχοί της δεν είναι τα κράτη και οι εκλεγμένες κυβερνήσεις τους, αλλά ιδιώτες. Συγκεκριμένα, μέτοχοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι οι κεντρικές τράπεζες των χωρών μελών της Ευρωζώνης, η συντριπτική πλειοψηφία των μετοχών των οποίων ανήκει σε ιδιώτες. Για παράδειγμα, η κεντρική τράπεζα της χώρας μας είναι η «Τράπεζα της Ελλάδος», η οποία είναι μια ιδιωτική τράπεζα, εισηγμένη στο χρηματιστήριο, στην οποία το ελληνικό δημόσιο κατέχει μόλις το 6.5% των μετοχών.
Οι κεντρικές τράπεζες σε όλο σχεδόν το δυτικό κόσμο είναι, όπως η «Τράπεζα της Ελλάδος», ιδιωτικές επιχειρήσεις, με ιδιώτες μεγαλομετόχους, των οποίων τα ονόματα δεν δημοσιεύονται. Παρ΄ όλα αυτά έχουν το προνόμιο να ασκούν τη νομισματική πολιτική όλων των χωρών της Δύσης, ένα προνόμιο που κανονικά θα έπρεπε να το είχαν αποκλειστικά οι λαοί και οι εκλεγμένες τους Κυβερνήσεις. Έχοντας το προνόμιο να ασκούν τη νομισματική πολιτική, οι ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες καθίστανται οι ρυθμιστές της παγκόσμιας οικονομίας, μια αρμοδιότητα, βέβαια, την οποία δεν ασκούν για το συμφέρον των λαών, αλλά για τα συμφέροντα των αγνώστων ιδιωτών μετόχων τους.
Ωστόσο, μόνο το 2.5% του χρήματος που κυκλοφορεί διεθνώς δημιουργείται από τις κεντρικές τράπεζες για λογαριασμό των Κυβερνήσεων. Το υπόλοιπο 97.5% δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες, με τη διαδικασία που περιγράφεται παρακάτω:
Οι Κυβερνήσεις δανείζονται χρήματα από ιδιώτες (π.χ. ιδιωτικές τράπεζες), με τόκο, δίνοντας σε αυτούς, σαν αποδεικτικό του δανεισμού, χαρτιά, τα οποία ονομάζονται κρατικά ομόλογα.
Οι κεντρικές τράπεζες αγοράζουν κρατικά ομόλογα, που κατέχουν διάφοροι ιδιώτες επενδυτές. Τα ομόλογα αυτά τα αγοράζουν πληρώνοντας στους ιδιώτες επενδυτές χρήμα, το οποίο το δημιουργούν από το μηδέν για λογαριασμό της Κυβέρνησης, απλώς τυπώνοντάς το στους λογαριασμούς των ιδιωτών επενδυτών. Το χρήμα αυτό είναι το χρήμα που δημιουργείται από τις Κυβερνήσεις και αντιπροσωπεύει μόλις το 2.5% του χρήματος που κυκλοφορεί διεθνώς.
Η ιδιωτική τράπεζα, στην οποία βρίσκεται ο λογαριασμός του ιδιώτη επενδυτή, αποκτά με τη διαδικασία αυτή μια πρόσθετη κατάθεση, η οποία, έστω, ισούται με Κ. Λόγω της ύπαρξης της κατάθεσης αυτής, η ιδιωτική τράπεζα έχει τη νομική δυνατότητα να δημιουργήσει από το μηδέν και να δανείσει νέο χρήμα, το οποίο ισούται με το 90% της κατάθεσης (90%*Κ). Το νέο αυτό χρηματικό ποσό η τράπεζα απλά το δημιουργεί από το μηδέν και το πληκτρολογεί στον τραπεζικό λογαριασμό αυτού τον οποίο δανείζει. Έτσι, η τράπεζα, στην οποία βρίσκεται ο λογαριασμός του δανειολήπτη, αποκτά μια πρόσθετη κατάθεση ίση με 90%*Κ, η οποία της δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσει από το μηδέν και να δανείσει πρόσθετο χρήμα ίσο με 90%*(90%*Κ) = 81%*Κ.
Το νέο αυτό χρηματικό ποσό κατατίθεται στον τραπεζικό λογαριασμό αυτού που το δανείζεται και δίνει στην τράπεζά του τη δυνατότητα να δημιουργήσει από το μηδέν και να δανείσει νέο χρηματικό ποσό ίσο με 90%*81%*Κ = 0.73*Κ κ.ο.κ.
Με τη διαδικασία αυτή, στο ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα δημιουργείται από το μηδέν και δανείζεται χρήμα ίσο με 0.9*Κ+0.9^2*Κ+0.9^3*Κ+….=9*Κ. Δηλαδή, οι ιδιωτικές τράπεζες δημιουργούν και δανείζουν χρήμα 9 φορές περισσότερο από το χρήμα το οποίο δημιουργήθηκε αρχικά από την κεντρική τράπεζα, για λογαριασμό της Κυβέρνησης.
Μάλιστα, λόγω διαφόρων εξαιρέσεων που έχουν θεσπιστεί στην υποχρέωση των τραπεζών να κρατούν το 10% των καταθέσεών τους σαν απόθεμα, στην πράξη οι ιδιωτικές τράπεζες δημιουργούν χρήμα 40 φορές περισσότερο από το χρήμα που δημιουργείται από την κεντρική τράπεζα, με αποτέλεσμα το 97.5% του χρήματος, που κυκλοφορεί, να δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες και μόλις το 2.5% από τις Κυβερνήσεις μέσω των κεντρικών τραπεζών.
Το σύστημα αυτό, δημιουργίας χρήματος και δανεισμού του από τις τράπεζες που περιγράψαμε, ισχύει σε σχεδόν παγκόσμια κλίμακα και ονομάζεται «τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων» (fractional reserve banking).
Αποτέλεσμα της εφαρμογής του συστήματος αυτού είναι ότι το 97.5% περίπου του χρήματος που κυκλοφορεί διεθνώς δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες, οι οποίες αποκομίζουν κέρδη με τους εξής δύο τρόπους:
1. Από τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των επιτοκίων δανεισμού και των επιτοκίων καταθέσεων, δηλαδή από το γεγονός, ότι δανείζουν το χρήμα που δημιουργούν με μεγαλύτερο επιτόκιο από το επιτόκιο, το οποίο δίνουν όταν το χρήμα αυτό κατατίθεται.
2. Από τις κατασχέσεις τις οποίες κάνουν σε αυτούς που χρωστάνε και αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνεια που πήραν.
Απλούστερα, μπορούμε να πούμε, ότι το τραπεζικό σύστημα, το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, έχει αποκτήσει το προνόμιο να δημιουργεί σχεδόν όλο το χρήμα από το μηδέν και να το δανείζει, εισπράττοντας τόκους και κάνοντας κατάσχεση των περιουσιών αυτών που χρωστάνε.
Τα κράτη και οι λαοί έχασαν επομένως το δικαίωμα να δημιουργούν το χρήμα και το παραχώρησαν στο παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, δηλαδή στους Διεθνείς Τραπεζίτες. Έτσι εξηγείται για ποιο λόγο όλα τα κράτη του κόσμου και κατεξοχήν τα πιο πλούσια είναι χρεωμένα μέχρι το λαιμό στις τράπεζες, δηλαδή σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες απασχολούν μόνο ένα απειροελάχιστο κλάσμα του παγκοσμίου πληθυσμού.
Προτάσεις για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης
Τι θα κάνουμε επομένως, σαν Ελλάδα και σαν ελληνικός λαός; Θα αφήσουμε τους εαυτούς μας και την πατρίδα μας να γίνουν σκλάβοι των Διεθνών Τραπεζιτών και των εγχώριων πρακτόρων τους; Θα αφήσουμε το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ (στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι ελληνικές τράπεζες) να πιει το αίμα του λαού μας και της πατρίδας μας; Θα ακολουθήσουμε τον δρόμο της υποταγής ή της αντίστασης;
Βάσει των όσων προαναφέρθηκαν, ο δρόμος της αντίστασης δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει τα εξής:
1. Καταγγελία του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, που έχει αφαιρέσει το αποκλειστικό προνόμιο από τους λαούς και τις Κυβερνήσεις τους να δημιουργούν το χρήμα και το έχει αναθέσει στις ιδιωτικές τράπεζες.
2. Άρνηση να πληρώσουμε οποιοδήποτε δημόσιο χρέος έχουμε το οποίο είναι προς ιδιωτική τράπεζα ελληνική ή ξένη. Αυτό πρακτικά θα μηδενίσει το δημόσιο χρέος. Επιπλέον, θα πάψουμε να πληρώνουμε για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους και αυτό θα μειώσει σημαντικά και το δημόσιο έλλειμμα.
3. Σαν πρόσθετο επιχείρημα για την άρνηση να πληρώσουμε τα χρέη προς τις ιδιωτικές τράπεζες μπορούμε να αναφέρουμε τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας χρωστάει η Γερμανία, το συνολικό ποσό των οποίων είναι περίπου ίσο με τα χρέη μας προς ιδιωτικές τράπεζες. Να πούμε στις ιδιωτικές τράπεζες, ότι αν επιθυμούν να εισπράξουν τα ποσά που θεωρούν ότι τους τα οφείλουμε να πάνε να τα ζητήσουν από τη Γερμανία.
4. Αν οι παραπάνω ενέργειες μας απαγορευτούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
5. Για να αποκτήσουμε διεθνή ερείσματα, κατά το πρώτο διάστημα και μέχρι να μπορέσουμε να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας, συμμαχία σε όλα τα επίπεδα με τη Ρωσία, την Κίνα και με χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως η Βενεζουέλα. Στη συνέχεια, η συμμαχία αυτή μπορεί να χαλαρώσει και να ακολουθούμε πολιτική ουδετερότητας.
6. Αν χρειαστεί, δανεισμός από την Κίνα με χαμηλό επιτόκιο αντίστοιχο του Δ.Ν.Τ. Πρόσφατα δάνεισε στη Σερβία με 3.5%.
7. Αφαίρεση από τις ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες του δικαιώματος να δημιουργούν χρήμα, με θεσμοθέτηση «τραπεζικού συστήματος πλήρων αποθεμάτων» (full reserve banking).
8. Πλήρης κρατικοποίηση της κεντρικής τράπεζας, δηλαδή της «Τράπεζας της Ελλάδος» και ανάθεση σε αυτήν της αποκλειστικής αρμοδιότητας να δημιουργεί το χρήμα.
9. Εκτύπωση χρήματος από την κρατική πλέον Τράπεζα της Ελλάδος. Το χρήμα αυτό θα αντικαταστήσει το ευρώ. Κανένας άλλος δεν θα έχει το δικαίωμα να τυπώνει ή να δημιουργεί χρήμα. Έτσι θα πάψουμε να πληρώνουμε τόκους στις ιδιωτικές τράπεζες ελληνικές και ξένες, για να μας δημιουργούν το χρήμα που μας χρειάζεται σαν μέσο για τις συναλλαγές μας.
10. Σε όλα τα επόμενα χρόνια, οι Κυβερνήσεις πρέπει να διατηρούν την ποσότητά του χρήματος σταθερή, ώστε να μην υπάρχει πληθωρισμός. Συγκεκριμένα, η ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί πρέπει να μεταβάλλεται σύμφωνα με το ποσοστό μεταβολής του Α.Ε.Π. Όταν το Α.Ε.Π. αυξάνεται κατά ένα ποσοστό π.χ. 3%, η Τράπεζα της Ελλάδος θα αυξάνει το χρήμα που κυκλοφορεί κατά 3%. Με το χρήμα αυτό η Κυβέρνηση θα πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους, εισάγοντας το πρόσθετο αυτό χρήμα στην οικονομία. Αν, αντίθετα, κάποια χρονιά το Α.Ε.Π. μειωθεί π.χ. κατά 3%, η Κυβέρνηση θα συλλέγει με φόρους το 3% του χρήματος και θα το αποσύρει από την κυκλοφορία. Έτσι, η ποσότητα του χρήματος θα είναι πάντοτε ανάλογη του Α.Ε.Π., δηλαδή ανάλογη των συναλλαγών που συμβαίνουν στην οικονομία, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σχεδόν καθόλου πληθωρισμός.
11. Το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί σε σχέση με το ευρώ. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα εισαγόμενα προϊόντα θα γίνουν ακριβότερα και τα ελληνικά προϊόντα θα γίνουν πιο φτηνά σε σύγκριση με τα εισαγόμενα. Έτσι, θα συμφέρει στον κόσμο να αγοράζει ελληνικά προϊόντα και όχι εισαγόμενα, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί η εγχώρια παραγωγή και να μειωθεί η ανεργία. Επίσης, για τον ίδιο λόγο, τα ελληνικά προϊόντα θα γίνουν πιο φθηνά στις αγορές του εξωτερικού, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι εξαγωγές και να μειωθεί περαιτέρω η ανεργία. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι θα ωφεληθούν οι άνεργοι, ενώ θα πληγούν τα ανώτερα στρώματα, επειδή η πολυτελής κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων θα καταστεί ακριβότερη. Σε πρώτη φάση, πάντως, η αύξηση της τιμής των εισαγόμενων προϊόντων θα δημιουργήσει πληθωρισμό. Όμως, ο πληθωρισμός αυτός σε πολύ λίγα χρόνια θα μειωθεί, λόγω της αντικατάστασης της κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων από την κατανάλωση ελληνικών προϊόντων.
12. Επιβολή δασμών στις εισαγωγές ξένων προϊόντων για να προστατευτεί περαιτέρω η εγχώρια παραγωγή. Αυτό θα οδηγήσει σε ταχύτατη ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής, αγροτικής και βιομηχανικής, η οποία θα διοχετεύεται προς την εσωτερική αγορά, αντί να εισάγουμε και να καταναλώνουμε ξένα προϊόντα. Αυτό θα ρίξει κατακόρυφα την ανεργία και θα ανορθώσει την οικονομία της χώρας.
Η εφαρμογή των παραπάνω μέτρων:
1. Άμεσα, θα μηδενίσει, σχεδόν, τόσο το δημόσιο, όσο και το ιδιωτικό χρέος, επειδή το σύνολο σχεδόν του χρέους είναι προς ιδιωτικές τράπεζες.
2. Άμεσα, θα μειώσει περίπου κατά 40% το δημόσιο έλλειμμα, λόγω της εξοικονόμησης των τόκων, που σήμερα πληρώνονται στις ιδιωτικές τράπεζες για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους.
3. Θα προκαλέσει άμεσα ταχύτατη και μόνιμη μείωση της ανεργίας, η οποία τελικά θα σταθεροποιηθεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
4. Αρχικά θα αυξήσει τον πληθωρισμό, λόγω της αύξησης των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων. Μεσοπρόθεσμα, όμως, ο πληθωρισμός θα πέσει σχεδόν στο μηδέν, καθώς η συνολική ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί θα μπορεί να ελέγχεται πλήρως από την Κυβέρνηση και δεν θα εξαρτάται από τον ρυθμό με τον οποίον δανείζουν οι ιδιωτικές τράπεζες.
Δύσκολο, από πολιτικής άποψης, ενδέχεται να είναι το πρώτο διάστημα, μέχρι να ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις και η κατάσταση να σταθεροποιηθεί. Σε αυτό το διάστημα θα πρέπει να ζητήσουμε πολιτική και οικονομική στήριξη από τη Ρωσία, την Κίνα και από χώρες της Λατινικής Αμερικής, ενώ, επιπλέον, θα πρέπει να επιδιώξουμε να γίνουμε το πρότυπο για τους λαούς της Ευρώπης, που είναι ήδη ή θα γίνουν αμέσως μετά, τα επόμενα θύματα των Διεθνών Τραπεζιτών και του Δ.Ν.Τ.
Τεκμηρίωση
Πολλοί θα αναρωτηθούν μήπως αυτά που έχουμε γράψει για το τραπεζικό καρτέλ και για το προνόμιό του να δημιουργεί το χρήμα και να το δανείζει στις κυβερνήσεις είναι μια ανυπόστατη θεωρία συνομωσίας. Γι’ αυτό, συνιστούμε στους αναγνώστες αυτού του κειμένου να διασταυρώσουν αυτά που γράφουμε μόνοι τους. Τα παρακάτω θα σας βοηθήσουν να διαπιστώσετε ότι αυτά που γράφουμε είναι πραγματικά.
Σε άρθρο της εφημερίδας Καθημερινή [4] διαβάζουμε:
«Σε κάθε περίπτωση, η ιδέα ότι χρειάζεται κάποιου είδους «σεισάχθεια» απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους, κερδίζει διαρκώς έδαφος. Πρόσφατα, ο οικονομολόγος Μάικλ Χάντσον έγραφε στους Financial Times: «Η μόνη διέξοδος από την κρίση του ευρωπαϊκού χρέους είναι μια διαπραγματεύσιμη παραγραφή του. Οι τράπεζες δανείζουν εικονικό χρήμα, που στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν, το οποίο εγγυοδοτείται με κεφάλαια που στην πραγματικότητα δεν έχουν, που κι αυτά υποστηρίζονται από τις κεντρικές τράπεζες που τυπώνουν χρήμα από αέρα κοπανιστό. Όμως, όποτε οι οφειλέτες δυσκολεύονται να ξεπληρώσουν τα επαχθή δάνεια, οι τραπεζίτες προχωρούν σε κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων».
Πρόκειται για ξεκάθαρη επιβεβαίωση των όσων γράψαμε.
Στο άρθρο της διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia για το «τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων» (fractional reserve banking) [5] διαβάζουμε τα εξής:
«Το τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων είναι το τραπεζικό σύστημα, στο οποίο οι τράπεζες κρατούν μόνο ένα κλάσμα (μέρος) των καταθέσεών τους σαν απόθεμα [...] και δανείζουν το υπόλοιπο, ενώ, συγχρόνως, διατηρούν την υποχρέωση να καταβάλλουν το σύνολο των καταθέσεών τους, αν αυτές ζητηθούν (από τους καταθέτες). [...]
Η πρακτική αυτή είναι καθολική στο σύγχρονο τραπεζικό σύστημα και έρχεται σε αντίθεση με το τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων, το οποίο δεν εφαρμόζεται πλέον. [...]
Η διαδικασία του τραπεζικού συστήματος κλασματικών αποθεμάτων έχει ένα συσσωρευτικό αποτέλεσμα δημιουργίας χρήματος από τις τράπεζες, αυξάνοντας την ποσότητα του χρήματος στην οικονομία.»
Στο αντίστοιχο άρθρο για το «τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων» (full reserve banking) [6] διαβάζουμε τα εξής:
«Στο τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων όλο το χρήμα δημιουργείται από την Κυβέρνηση [...]
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το ισχύον σύστημα, στο οποίο ένα μεγάλο ποσοστό του χρήματος δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες.»
Αξίζει να διαβάσετε ολόκληρα τα άρθρα, ώστε να διαπιστώσετε την αλήθεια όσων γράψαμε για την ακριβή διαδικασία με την οποία δημιουργείται το χρήμα.
Για να ενημερωθείτε αναλυτικότερα για τον τρόπο με τον οποίον οι τράπεζες απέκτησαν το προνόμιο της δημιουργίας του χρήματος, δείτε δυο εξαιρετικά ντοκιμαντέρ, τα οποία υπάρχουν ολόκληρα στο YouTube και μάλιστα και με ελληνικούς υποτίτλους. Είναι το “The Money Masters” και το “Money as Debt” [7, 8].
The Money Masters (ολόκληρη η ταινία)
Το κίνημα ενάντια στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα
Ολόκληρη η ιστορία των Η.Π.Α., μέχρι το 1913, ήταν μια μάχη για το ποιος θα έχει το δικαίωμα της έκδοσης του χρήματος: η Κυβέρνηση ή οι ιδιωτικές τράπεζες. Από το 1764 ως το 1913, η αρμοδιότητα έκδοσης του χρήματος άλλαξε χέρια από τη μια πλευρά στην άλλη 8 φορές. Σήμερα, με τη νέα μεγάλη οικονομική κρίση, υπάρχει και πάλι στις Η.Π.Α. ένα ισχυρό κίνημα, το οποίο υποστηρίζει την κατάργηση του τραπεζικού συστήματος κλασματικών αποθεμάτων και την αντικατάστασή του από τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων, καθώς και την κατάργηση της ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας των Η.Π.Α. Mια πρόταση νόμου, που υποστηρίζεται από εκατοντάδες βουλευτές, τόσο του Δημοκρατικού, όσο και του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, με κωδικό HR-1207, ζητά να γίνει έλεγχος της κεντρικής τράπεζας για πρώτη φορά από το 1913. Ο έλεγχος αυτός πιστεύουν ότι θα αποκαλύψει το ρόλο της τράπεζας αυτής στην πρόκληση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Για περισσότερες λεπτομέρειες για το κίνημα που υπάρχει στην Αμερική για τη νομισματική μεταρρύθμιση, μπορείτε να επισκεφθείτε τις ιστοσελίδες [9, 10].
Στην Αργεντινή, η οποία βρέθηκε και αυτή υπό τον ζυγό του Δ.Ν.Τ., το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης έγινε με τον τρόπο που προτείναμε παραπάνω, δηλαδή με την κρατικοποίηση της κεντρικής τράπεζας της χώρας και με την έκδοση χρήματος από το κράτος. Αντιγράφουμε από άρθρο [11] του Ν. Ντάσιου στην εφημερίδα Ρήξη:
«Μετά τις εκτεταμένες λαϊκές εξεγέρσεις στην Αργεντινή [...], η νέα κυβέρνηση ανέστρεψε τις προτεραιότητες του ΔΝΤ, δίνοντας έμφαση στην αναδιάταξη της εγχώριας παραγωγής [...]. Ταυτόχρονα οι τοπικές αρχές εξέδωσαν «τοπικά ομόλογα», τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως νόμισμα. Οι επαρχίες πλήρωσαν τους υπαλλήλους με αποδείξεις που ονομάστηκαν «ομόλογα για την παραγραφή του χρέους» και που ισούταν με το εθνικό νόμισμα της χώρας το πέσο. Τα ομόλογα αυτά μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τους εργαζόμενους για την αγορά τοπικών προϊόντων. Το μέτρο αυτό έχει μια βασική προϋπόθεση: την κρατικοποίηση της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας.»
Οι διεθνείς τραπεζίτες και τα σχέδιά τους
Οι Διεθνείς Τραπεζίτες, δηλαδή το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, ελέγχεται από έναν αριθμό πολύ ισχυρών ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους είναι γνωστοί. Η μεγαλύτερη και πιο πλούσια οικογένεια, με διαφορά, είναι η οικογένεια Rothschild. Άλλες μεγάλες οικογένειες είναι η οικογένεια Schiff, η οικογένεια Warburg και η οικογένεια Rockefeller. Μεταξύ αυτών που αποτελούν την κλίκα είναι o κ. Σόρος, ο κ. Κίσινγκερ, ο κ. Zbigniew Brzezinski , ο κ. Ben Bernanke, ο κ. John Paulson, καθώς και άλλοι πολλοί. Όταν ο καθεστωτικός τύπος αναφέρεται στους «κερδοσκόπους» ή στις «αγορές» ουσιαστικά αναφέρεται σε αυτούς τους ανθρώπους.
Οι έξι μεγάλοι τραπεζικοί κολοσσοί που έχουν κεντρικό ρόλο στο όλο σύστημα είναι η Goldman Sachs, η Morgan Stanley, η JP Morgan Chase, η Citigroup, η Bank of America και η Wells Fargo. Οι έξι αυτές τράπεζες έχουν καταθέσεις ή δάνεια, που αντιστοιχούν στο 60% του Α.Ε.Π. των Η.Π.Α.
Τέλος, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. είναι οι κεντρικές τράπεζες των κεντρικών τραπεζών. Είναι ιδιωτικοί οργανισμοί, ελέγχονται από τους Διεθνείς Τραπεζίτες και συντονίζουν τη χρεοκοπία και τη λεηλασία των εθνών.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν προκλήθηκε από λάθος. Ούτε είναι ένα φυσικό φαινόμενο πέρα από τον έλεγχο του ανθρώπου. Προκλήθηκε επίτηδες από την ηγετική κλίκα. Και δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ, αλλά θα συνεχιστεί και θα είναι πολύ χειρότερη από την κρίση του 1929.
Στόχος είναι να προκληθεί παγκόσμια οικονομική ύφεση και γενικευμένο αδιέξοδο. Τότε η ηγετική κλίκα θα μπορέσει ευκολότερα να πείσει τον κόσμο, ότι μοναδική λύση είναι η δημιουργία Παγκόσμιου Νομίσματος, Παγκόσμιας Κεντρικής Τράπεζας ιδιωτικά ελεγχόμενης από τους ίδιους και Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Και ας μη γελιόμαστε, η Παγκόσμια αυτή Κυβέρνηση, αν επιβληθεί, δε θα είναι δημοκρατική. Το ποιόν των ανθρώπων που συγκροτούν την ηγετική κλίκα το είδαμε στη Γάζα, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, το έχουμε δει στην πολιτική του Ισραήλ και στην παγκόσμια ανοχή για τις γενοκτονίες του. Οι άνθρωποι αυτοί είναι εγκληματίες και γενοκτόνοι. Αν δημιουργήσουν Παγκόσμια Κυβέρνηση αυτή θα είναι μια παγκόσμια δικτατορία.
Η επιλογή είναι μπροστά μας. Πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο δρόμους: Ή θα υποταχθούμε στους Διεθνείς Τραπεζίτες ή θα ενώσουμε τους αγώνες μας με τους λαούς όλης της γης, που στενάζουν κάτω από το χρέος και την υποτέλεια που τους έχει επιβληθεί από το διεθνές τραπεζικό σύστημα. Αν επιλέξουμε τον δεύτερο δρόμο, νομίζω ότι μπορούμε να γίνουμε και κάτι παραπάνω: Να γίνουμε η πρωτοπορία του διεθνούς κινήματος ενάντια στο παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ.
Η επιλογή είναι δική μας. [Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, πολ. μηχανικός - Κλασσικοπερίπτωση]
Βιβλιογραφία
Χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά βιβλιογραφία που υπάρχει στο διαδίκτυο, ώστε ο αναγνώστης του κειμένου να μπορεί εύκολα να διασταυρώσει και να επιβεβαιώσει τα όσα αναφέρονται.
EURO2day, «Τα ανοίγματα ξένων τραπεζών στην Ελλάδα», 11/02/2010, http://www.euro2day.gr/news/world/125/articles/568895/ArticleNewsWorld.aspx
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_public_debt
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_GDP_(nominal)
Παπακωνσταντίνου Π., «Ευρωπαϊκή λύση για το ελληνικό χρέος», Καθημερινή, 18/04/2010, http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_18/04/2010_398016
http://en.wikipedia.org/wiki/Fractional-reserve_banking
http://en.wikipedia.org/wiki/Full-reserve_banking
http://www.youtube.com/watch?v=sz2xLzaaugM
http://www.youtube.com/watch?v=6VGlmeuC0wI
http://themoneymasters.wordpress.com/
http://www.secretofoz.com/
Ντάσιος Ν., «Το ΔΝΤ και οι κερδοσκόποι δεν είναι μονόδρομος», εφημερίδα Ρήξη, φύλλο 61, http://www.ardin.gr/node/2942
Βρέφη στο βωμό του κέρδους
Posted by olympiada: http://olympia.gr/2008/08/26/birth_factory/
Τα κέρδη των ιδιωτικών μαιευτικών κλινικών έχουν αυξηθεί μέσα στην τελευταία πενταετία πάνω από 230%!
Βάλτε αυτό το γεγονός δίπλα στις τραγικές μορφές των γονιών που έχασαν τα βρέφη τους λόγω “έλλειψης υποδομών” σε ιδιωτικά μαιευτήρια, που εντέχνως καταλήγουν στην “αργοπορία του ΕΚΑΒ” ως αιτία θανάτου και έχετε την παρανοϊκή πραγματικότητα της Βιομηχανίας των γεννήσεων στη χώρα. 230% αύξηση κερδών που κανείς δεν αγγίζει. Χρηματιστήριο, Σουΐτες τοκετού, ευημερία. Από την άλλη, μεταφορά νεκρών νεογνών με κούριερ, κατεστραμμένες οικογένειες που με τη βοήθεια των “έμπιστων” γιατρών τους καταλογίζουν ευθύνες στην κρατική μηχανή, χωρίς να αναρωτιόνται ΓΙΑΤΙ πληρώνουν τα υπέρογκα ποσά σε ιδιώτες, όταν σε περίπτωση επιπλοκής το νεογνό θα πρέπει να μεταφερθεί σε ΔΗΜΟΣΙΟ νοσοκομείο για νοσηλεία.
Βαρύτατες (όπως πάντα) οι ευθύνες του κράτους, διότι εντέλει με ποιά κριτήρια δίδονται οι άδειες λειτουργίας στα ιδιωτικά μαιευτήρια; Με κριτήρια ξενοδοχειακού συγκροτήματος; Αν ναι, τότε ας αναλάβει ο ΕΟΤ την αδειοδότηση και εμείς να γεννάμε στο Hilton ή στη θαλπωρή του σπιτιού μας με τη μαμή. Οι ευθύνες όμως του ΕΚΑΒ στις συγκεκριμένες περιπτώσεις είναι άλλοθι κερδοσκοπίας και ανικανότητας. Το κράτος (ή άλλοι φορείς) αναγκάζεται να δαπανεί τεράστια ποσά με κύριο ρόλο την ύπαρξη ειδικών οχημάτων διακομιδής νεογνών από ιδιωτικά μαιευτήρια σε δημόσια νοσοκομεία (!).
Στην Αθήνα υπάρχουν δυο κινητές μονάδες νεογνών. Η μία έχει ως έδρα το νοσοκομείο παίδων Αγία Σοφία και η άλλη τη κεντρική υπηρεσία του EKAB. Έχουν ως αντικείμενο τις διακομιδές νεογνών από ιδιωτικά μαιευτήρια προς τα νοσοκομεία παίδων καθώς και προς τις μονάδες προώρων των δημοσίων μαιευτηρίων.Είναι μάρκας MERCEDES και στον εξοπλισμό τους διαθέτουν φορείο με θερμοκοιτίδα. Επανδρώνονται από δύο διασώστες και έναν ιατρό. Τα οχήματα αυτά έχουν δοθεί προς χρήση στο EKAB από το σύλλογο Το χαμόγελο του παιδιού.
Ενώ η απλούστατη συνθήκη λειτουργίας θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον η ύπαρξη πλήρους υποδομής αντιμετώπισης προβλημάτων τοκετού σε συνδυασμό βέβαια με κινητές, κατάλληλα εξοπλισμένες μονάδες. Η απληστία σε όλο της το μεγαλείο.
Ο τοκετός ως “ασθένεια”
Το marketing αυτής της βιομηχανίας έχει έναν πυλώνα: Την εμφάνιση της γέννας που είναι μια απολύτως φυσική διαδικασία, ως ασθένεια. Ως γνωστό, στην ασθένεια ο πολίτης είναι ανυπεράσπιστος και δεν υπολογίζει κόστος προκειμένου να τελεσφορήσει η όποια ιατρική διαδικασία. Επιπλέον είναι αδύναμος να ελέγξει την αξία της “υπηρεσίας” που λαμβάνει εκτός αν είναι ο ίδιος ειδικός. Ποιό ζευγάρι όμως θα σκεφθεί το κόστος όταν ακούσει το κλισέ “οι παλμοί του εμβρύου πέφτουν, πρέπει να προχωρήσουμε σε καισαρική” κατά τη διάρκεια της εξέτασης; Ακόμα για την «επιτάχυνση» του τοκετού χρησιμοποιούνται εκτός νοσοκομείου φάρμακα που απαγορεύονται εντός νοσοκομείου, γιατί προκαλούν ταχυκαρδίες ή βραχυκαρδίες, που έχουν σχέση με την εγκεφαλική λειτουργία.
Η βιομηχανία των καισαρικών
“στην Ελλάδα γύρω στο 32% των γυναικών γεννάνε με καισαρική, ενώ ο μέσος όρος στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη είναι 9-13%” μας ενημερώνει ο σύλλογος μαιών – μαιευτών. Εκτός από τις περιπτώσεις που υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, κανείς δεν ενημερώνει το ζευγάρι για τις συνέπειες που έχει η καισαρική τόσο στη γυναίκα όσο και στο έμβρυο και μπορούν να το συνοδεύουν ακόμα και μετά την ενηλικίωση! (Προτείνουμε το βιβλιο του Oden Mitchel εκδόσεις ΡΕΩ για το θέμα). Κι εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι μόνο στην Ελλάδα η απόφαση για καισαρική τομή μπορεί να ληφθεί μόνο από ένα γιατρό, ενώ στο εξωτερικό χρειάζεται να αποφασίσει ομάδα δυο – τριών επιστημόνων (ΣΜΜΕ).
Η γυναίκα αντιμετωπίζεται σαν αντικείμενο, το ίδιο και το νεογνό. Στόχος η μεγιστοποίηση του κέρδους, η ελαχιστοποίηση της απασχόλησης ανθρωπίνου δυναμικού, η αύξηση “παραγωγής”.
Γνωστός γυναικολόγος, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, καταγγέλλει προς «Το Βήμα» ότι για το αυξημένο ποσοστό των καισαρικών τομών στην Ελλάδα ευθύνονται και άλλοι λόγοι «πιο… ωφέλιμοι».
«Πολλοί επιλέγουν την καισαρική τομή προβάλλοντας κάποιο πρόβλημα υγείας της γυναίκας ή του παιδιού επειδή συνήθως διαρκεί λιγότερη ώρα από τον φυσιολογικό τοκετό. Η καισαρική τομή διαρκεί κατά μέσον όρο 20 λεπτά, ενώ ο φυσιολογικός τοκετός μπορεί να κρατήσει και ένα 24ωρο. Τη λύση αυτή επιλέγουν κυρίως γυναικολόγοι που συνεργάζονται με ιδιωτικά μαιευτήρια, καθώς δεν βρίσκονται όλες τις ώρες “μέσα”. Συνήθως πηγαίνουν όταν έχουν κάποιον τοκετό. Αν για παράδειγμα τους τύχει δύσκολος τοκετός, θα προτιμήσουν να κάνουν στη γυναίκα καισαρική τομή για να “τελειώσουν” γρηγορότερα. Επιπλέον μέσα στις τρεις ώρες που ενδέχεται να διαρκέσει ένας φυσιολογικός τοκετός μπορούν να κάνουν τρεις καισαρικές τομές. Αντιθέτως, στα κρατικά νοσοκομεία οι γιατροί είναι μισθωτοί και όχι συνεργάτες. Αυτό σημαίνει ότι βρίσκονται αρκετές ώρες στο νοσοκομείο. Δεν βιάζονται να φύγουν».
«Αλλοι γιατροί» συνεχίζει «υπολογίζουν την εγκυμοσύνη από την τελευταία περίοδο της γυναίκας και όχι από την ημέρα της σύλληψης. Αυτό έχει το εξής αποτέλεσμα: η γυναίκα φαίνεται ότι βρίσκεται στη 40ή εβδομάδα κυήσεως ενώ στην πραγματικότητα είναι στην 38η εβδομάδα. Ετσι ο γιατρός έχει το πλεονέκτημα να χειριστεί την υπόθεση όπως τον εξυπηρετεί. Στη συνέχεια μπορεί να κάνει ψεύτικη πρόκληση τοκετού (σ.σ.: η μήτρα της γυναίκας, καθώς είναι ανώριμη, δεν κάνει τις απαιτούμενες συσπάσεις) βάζοντας ενδεχομένως μικρότερη ποσότητα φαρμάκου και οδηγείται στην καισαρική τομή».
Ετσι επιτυγχάνεται και η έμμεση μείωση ανθρωπίνου δυναμικού εκτός από τους Γιατρούς που ούτως ή άλλως είναι “συμβεβλημένοι”. Οι επιστήμονες μαίες, που είναι πέντε χιλιάδες στην Ελλάδα, δεν αξιοποιούνται, ετεροαπασχολούνται, υποαπασχολούνται, περιθωριοποιούνται, παροπλίζονται. Κι ας έχουν τετράχρονες σπουδές, εμπειρία και το πτυχίο τους είναι ισότιμο με τα πτυχία των μαιών σ’ όλη την Ευρώπη.
Σε αντίθεση με τις Ελληνίδες, πολλές Βρετανίδες εξακολουθούν να γεννούν όπως οι πρόγονοί τους. Μάλιστα, η δεύτερη μεγαλύτερη ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία της Βρετανίας έπαψε να δικαιολογεί τις δαπάνες των καισαρικών τομών, αφενός διότι δεν μπορούσε να ελέγξει το ακριβές κόστος τους, αφετέρου για να συμβάλει στη μείωση του ποσοστού που υπολογίζεται ότι ανέρχεται στο 19%. Στην Ελλάδα το ποσοστό των καισαρικών τομών εκτιμάται ότι αγγίζει το 47,3%! Οπερ σημαίνει ότι οι μισοί τοκετοί στη χώρα μας γίνονται με αυτή τη μέθοδο. Παρ’ ότι το θέμα είχε θίξει ο πρώην υπουργός Υγείας κ. Αλ. Παπαδόπουλος μιλώντας στη Βουλή στις αρχές του 2001, προκαλώντας μεγάλο θόρυβο, η εικόνα δεν βελτιώθηκε στο ελάχιστο. Μάλλον το αντίθετο συνέβη… Τα παραπάνω στοιχεία προκύπτουν από έρευνα που δημοσιεύθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιθεώρηση Δημόσιας Υγείας (European Journal of Public Health) τον περασμένο Μάιο. H έρευνα, η οποία βασίστηκε σε στοιχεία που συγκέντρωσαν οι συντάκτες της από δύο κρατικά και ένα ιδιωτικό μαιευτήριο της Ελλάδας, διενεργήθηκε από ομάδα επιστημόνων της London School of Economics (LSE), με επικεφαλής τον καθηγητή κ. H. Μόσιαλο.
Στην Ελλάδα δυστυχώς, πολλοί τομείς της ιδιωτικής δραστηριότητας με τεράστιους τζίρους είναι ανεξέλεγκτοι. Γεγονός που πολλαπλασιάζει την απληστία εις βάρος της δημόσιας υγείας ακόμα και των ανυπεράσπιστων παιδιών! Δείτε και την ολοκλήρωση της Βιομηχανίας Τοκετών όπως την περιγράφει ο ΣΜΜΕ στο Ριζοσπάστη παρουσιάζοντας τα “εναλλακτικά προϊόντα κερδοφορίας”:
Η ιδιωτικοποίηση της περιγεννητικής φροντίδας, τονίστηκε, κοστίζει πολλά δισεκατομμύρια, που βέβαια βγαίνουν από τις τσέπες των πολιτών, της ίδιας της ελληνικής οικογένειας: Στα δημόσια μαιευτήρια γεννάνε κατά 85% γυναίκες πρόσφυγες, ενώ τα ιδιωτικά, που έχουν εμφάνιση πολυτελών ξενοδοχείων, είναι πανάκριβα και πληρώνονται συνήθως με στερήσεις ή από κάποια ιδιωτική ασφάλιση, επειδή εργάζεται εκεί ο γιατρός που παρακολουθεί τη μητέρα. Η πολιτεία – υπογραμμίστηκε – δεν ενημερώνει πως ο τοκετός δεν είναι ασθένεια και δε χρειάζεται ολική νάρκωση…
•Ο μητρικός θηλασμός δεν προωθείται, αντίθετα στα νοσοκομεία ταΐζουν τα νεογέννητα με ζαχαρωμένο νερό και ξένο γάλα, με αποτέλεσμα να εθίζονται σ’ αυτά! Τεράστια ποσά ξοδεύονται για τη διαφήμιση του ξένου γάλακτος για τα νεογέννητα, παρότι απαγορεύεται στη χώρα μας και έξω χορηγείται μόνο με συνταγή γιατρού (που γράφει το λόγο για τον οποίο το παιδί δε θηλάζει). Γιατί το μητρικό γάλα είναι η καλύτερη και η πιο πλήρης τροφή και δε συγκρίνεται με αυτό των γαλακτοβιομηχανιών. Κι ενώ σε νοσοκομεία άλλων χωρών προωθείται ο μητρικός θηλασμός, εδώ δίνονται εξ αρχής λανθασμένες οδηγίες στις μητέρες και υποβαθμίζεται ο ρόλος της μαίας.
•Στη χώρα μας ενώ υπάρχουν μεγάλες ανάγκες και ελλείψεις, οι μαίες παροπλίζονται. Νεαρές μαίες έχουν αποσπαστεί σε νομαρχίες και γραφεία υπουργών. Σε δημόσια νοσοκομεία υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις και δεν προσλαμβάνονται, ενώ στα ιδιωτικά μαιευτήρια, που δεν ελέγχονται, εκβιάζονται να δεχτούν πράγματα που δεν πρέπει.
•Στο μεταξύ στον τόπο μας κάνουν θραύση οι προκλητοί τοκετοί (συνήθως η φράση: «Ελάτε αύριο να σας ξεγεννήσουμε»), τα φάρμακα και η νάρκωση χρησιμοποιούνται κατά κόρο, οι γυναίκες δεν είναι ενημερωμένες για το τι πρέπει να προσέξουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι 97% των γυναικών στη Γαλλία γεννάνε χωρίς να τις «κόψουν», ενώ το 98% στην Ελλάδα – αντίθετα – τις «κόβουν» όπως επισημάνθηκε.
Μίζες σε γιατρούς από ασφαλιστικές εταιρείες
* H ασφαλιστική κάλυψη των νεογνών μετατρέπεται σε παζάρι για μεγαλύτερες προμήθειες σε ιδιωτικές μαιευτικές κλινικές
Θάλαμος νεογνών σε μαιευτήριο. Τα βρέφη, με τη γέννησή τους, φέρνουν και υπέρογκα κέρδη στους εμπόρους της ανθρώπινης ζωής
Νέες μεθόδους για να αυξήσουν τα κέρδη της επιχείρησης και τα έσοδα των γιατρών, εις βάρος των πελατών τους, έχουν «εφεύρει» ορισμένες ιδιωτικές μαιευτικές κλινικές. Σε συνεργασία με ασφαλιστικές εταιρείες «προσφέρουν» νοσοκομειακή κάλυψη των νεογνών. Επίσης, δίνουν τη δυνατότητα στις οικογένειες να δημιουργήσουν τον «κουμπαρά» των παιδιών τους. H προμήθεια της κλινικής φθάνει τα 200 ευρώ, εκ των οποίων τα μισά αποδίδονται στον γιατρό που… μεσολαβεί.
Δεν είναι λίγοι οι γονείς που ακούγοντας τη συγκεκριμένη… προσφορά αγανάκτησαν. Μίλησαν για «καινούργια κόλπα-έσοδα των γιατρών των ιδιωτικών μαιευτηρίων με επίσημες μίζες ακόμη και από ασφάλειες νεογέννητων» και αναρωτήθηκαν: «Από πού θα φυλαχτούμε;». Και δεν έχουν άδικο… Το κόστος του φυσιολογικού τοκετού σε ιδιωτικό μαιευτήριο ξεκινά από 2.000 ευρώ, αν η αμοιβή του γιατρού δεν ξεπεράσει τα… 500 ευρώ και η γυναίκα δεν κάνει επισκληρίδιο αναισθησία. Το ποσόν ανεβαίνει αν η γυναίκα γεννήσει με καισαρική τομή ή νοσηλευθεί σε τρίκλινο, δίκλινο ή μονόκλινο θάλαμο
Πηγή: http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=14498&m=A24&aa=1
Ποιότητα υπηρεσιών
Λόγω των υψηλών τιμοκαταλόγων των ιδιωτικών μαιευτηρίων και δη των μεγάλων, θα περιμέναμε να υπάρχει τουλάχιστον μια βασική εξασφάλιση των πελατών, όπως άλλωστε και στα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα (που είναι και ασυγκρίτως οικονομικότερα). Διαβάστε την ΕΠΩΝΥΜΗ καταγγελία που ακολουθεί και βγάλτε τα συμπεράσματα σας:
Ιδιωτικά ναι μαιευτήρια οχι!
Φίλοι μου για σας. Παρακαλώ βοηθήστε με να διαδώσουμε την παρακάτω ιστορία σε όσους περισσότερους μπορούμε. Το θέμα είναι αρκετά σοβαρό και νομίζω ότι αφορά πολλούς από εσάς ή φίλους σας. Τίτλος της ιστορίας «Όλα μπορεί να συμβούν» Την Πέμπτη 15/11/2007 η σύζυγός μου γέννησε το δεύτερο παιδί μας σε γνωστό μαιευτήριο των Αθηνών, γνωστό και ως «ξενοδοχείο πολυτελείας» (θα σας πω παρακάτω γιατί δεν αναφέρω το όνομα του). Δυστυχώς μας έκατσε το λαχείο να γνωρίσουμε την «άλλη πλευρά» του εν λόγω ιδρύματος που διαφέρει δραματικά από το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα με το οποίο πλασάρεται στον κόσμο. Επιλέξαμε μονόκλινο δωμάτιο και όλα πήγαιναν καλά μέχρι και την Κυριακή το απόγευμα. Βγήκαμε από το δωμάτιο για να περπατήσει η λεχώνα, όπως της είχε συστήσει ο ιατρός της και λείψαμε περίπου 15 λεπτά. Όταν επιστρέψαμε διαπιστώσαμε ότι είχαν κάνει «φτερά» το laptop μου, η φωτογραφική μηχανή, πορτοφόλια και πιστωτικές κάρτες. 19:30 της Κυριακής! Με τρομακτική άνεση! Μέσα από το δωμάτιο! Με φουλ βάρδια! Ενημερώσαμε αμέσως το προσωπικό του ορόφου και αυτό με τη σειρά του ενημέρωσε την ασφάλεια του κτηρίου. Η αντίδραση ήταν άμεση (sic). Ο πρώτος σεκιουριτάς εμφανίστηκε μετά από 20 λεπτά (!), άνετος, κυριλέ, και όταν τον ενημέρωσα για το γεγονός αντί να σημάνει συναγερμό, προσπαθούσε να πείσει ότι δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στο μαιευτήριο, ότι πρέπει να θυμηθούμε μήπως τα είχαμε βάλει κάπου και το είχαμε ξεχάσει και γενικά έδωσε πολύτιμο χρόνο σε όποιον τα είχε πάρει να μπορέσει να τα απομακρύνει. Εμφανίζεται ο υπεύθυνος της ασφάλειας του μαιευτηρίου ο οποίος δίνει εντολή σε υφιστάμενο του να με πάει «μια βόλτα» σε όλους τους ορόφους μήπως και δούμε κάτι! Λες και ο κλέφτης θα κυκλοφορούσε με το laptop ανα χείρας διαλαλώντας το κατόρθωμά του!. Όταν του είπα ότι μάλλον πρέπει να βάλουν ανθρώπους τους στις εξόδους του κτηρίου, με έγραψε κανονικά και όπως θα δείτε παρακάτω αυτό ήταν σαφής εντολή της διοίκησης να « μην διαταραχτεί το κλίμα του νοσοκομείου»! Πήγαμε τελικά να δούμε τις κάμερες στο φυλάκιο της εταιρίας σεκιούριτι όπου διαπίστωσα ότι καμία από τις εξόδους του μαιευτηρίου δεν καλύπτεται από κάμερα και η μόνη που μπορούσε κάτι να δείξει ήταν μία που έδειχνε το πάρκινγκ! Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να μην μπορείς να δεις αριθμό αυτοκινήτου! Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα ότι είχα παρατηρήσει ότι σε κάθε όροφο υπάρχει κάμερα που καλύπτει την είσοδο προς τα δωμάτια και θα σας πω πως το θυμόμουνα. Το Σάββατο το βράδυ, όταν πήγα στο μαιευτήριο γύρω στις 00:30, διαπίστωσα έκπληκτος ότι έφτασα στο δωμάτιο της γυναίκας μου ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ διασχίζοντας σχεδόν όλο το κτήριο. Προβληματίστηκα από το γεγονός και τότε ψάχνοντας τον όροφο διαπίστωσα ότι υπάρχει κάμερα που κάλυπτε την είσοδο του ορόφου και ηρέμησα θεωρώντας ότι τουλάχιστον κάποιος παρακολουθεί ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Τζίφος όμως. Όταν ζήτησα από τους υπεύθυνους ασφαλείας να δούμε την καταγραφή της κάμερας του ορόφου μας πήρα τις εξής απαντήσεις: ο ένας μου είπε ότι οι κάμερες δεν δουλεύουν γιατί τους «έχουν απαγορέψει νομοθετικά (sic) να έχουν κάμερες! , ο άλλος μου είπε ότι δουλεύουν αλλά δεν αποθηκεύουν τις καταγραφές(!!). Ακόμα και η κάμερα που δείχνει την είσοδο στο θάλαμο που φυλάσσονται τα βρέφη ΔΕΝ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ μου είπαν! Δηλαδή μπαίνω, διαλέγω μωρό όπως ακριβώς το θέλω, φεύγω και αν δεν με πιάσουν ΓΙΑ ΣΑΣ! Αποφασίσαμε να φωνάξουμε την αστυνομία. Προσοχή. Εμείς, όχι το μαιευτήριο. Ήρθαν όντως δυο αστυφύλακες, κατέγραψαν το συμβάν και από εκείνη τη στιγμή άρχισε το πανηγύρι. Ξαφνικά λες και είχαμε λέπρα. Δεν τόλμαγε κανένας από το (εξαιρετικό μέχρι εκείνη την ώρα) προσωπικό. Για να φέρουν φαγητό στη λεχώνα έπρεπε να τους ενημερώσουμε εμείς και μας δικαιολογούνταν ότι «δεν ήθελαν να μας ενοχλήσουν»! Φυσικά από την διοίκηση ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ενώ όλοι στο νοσοκομείο «έπεφταν από τα σύννεφα» και μας διαβεβαίωναν ότι πρώτη φορά συμβαίνει τέτοιο γεγονός σε όλα τα χρόνια λειτουργίας του και που λογικά θα έπρεπε να κινητοποιήσει άπαντες, δεν μας πήραν ούτε ένα τηλέφωνο να ηρεμήσουν τουλάχιστον την λεχώνα που όπως καταλαβαίνετε είχε φρικάρει με όλα αυτά. Να δείξουν τουλάχιστον ότι κάνουν κάτι. Ότι υπάρχουν και έχουν ενοχληθεί από το γεγονός. Ή για να ακριβολογούμε, έκαναν αισθητή τη παρουσία τους περνώντας γραμμή στο προσωπικό να μας αντιμετωπίζει σαν να φταίγαμε εμείς για ότι συνέβη! Την άλλη μέρα το πρωί και αφού περιμέναμε οι αφελείς ότι κάποιος θα έρθει από την διοίκηση να μας μιλήσει, έφτασε μεσημέρι και έπρεπε να αδειάσουμε το δωμάτιο, να πληρώσουμε και να φύγουμε. Αποφασίζω να ζητήσω να δω τον γενικό διευθυντή. Μετά από 5 φορές που το ζήτησα στην προϊσταμένη του ορόφου, ήρθαν δύο κυρίες και μου είπαν ότι ο κος ταδε θα μας δεχτεί (sic) στο γραφείο του. Πήγαμε μαζί με την γυναίκα μου στον κύριο τάδε ο οποίος όμως δεν ήταν γενικός διευθυντής αλλά νομικός σύμβουλος. Διαπίστωσα ότι φυσικά ήταν πλήρως ενημερωμένος για το γεγονός, είχε φέρει μάλιστα και κάτι εκπαιδευόμενους βοηθούς που ψάχνανε νόμους και συμβόλαια και μας είπε ότι «η μόνη ευθύνη που φέρει το μαιευτήριο είναι για απώλειες μέχρι 88 ευρώ!» Γιούπι! Αναγνώρισε δηλαδή ότι κάτι μπορεί να κλάπηκε αλλά «ας προσέχατε να μην φέρνατε αντικείμενα αξίας στο θάλαμο». Όταν του επισήμανα ότι δεν είναι το θέμα τα υλικά που κλάπηκαν αλλά η παντελής έλλειψη ασφάλειας στην εταιρία του, η άθλια αντιμετώπιση μας από το προσωπικό μετά το συμβάν και η ταλαιπωρία που περάσαμε έφτασε στο σημείο να μας βάλει τις φωνές, να πιάσουν την γυναίκα μου τα κλάματα και να γίνει χαμός. Ζητάω επιτακτικά να δω τον γενικό διευθυντή. Συναντάμε τελικά τον κύριο γενικό στο γραφείο του. Θα σας πω μόνο μια ατάκα του για να δείτε σε τι επίπεδα κυμάνθηκε η κουβέντα. Κος Γενικός: Όλα μπορούν να συμβούν κύριε μου. Ακόμα και οι δίδυμοι πύργοι έπεσαν οπότε όλα μπορούν να συμβούν. Τι να κάνουμε. Σοκ. Αφού μας ενημέρωσε ότι ΘΑ κάνει έρευνα για το θέμα (μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω δεν μας έχει ενοχλήσει κανείς για πληροφορίες κλπ) και αφού εκθείασε τα (ανύπαρκτα) μέτρα ασφαλείας της εταιρίας που διοικεί ( έχουμε πλήρες σύστημα παρακολούθησης (!), 35 σεκιουριτάδες (αν πάτε και δείτε έστω και 2 εκτός από αυτούς που φυλάνε το πάρκινγκ να μου τρυπήσετε την μύτη) και ότι δεν έχει ξαναγίνει ότι η επιχείρησή του είναι «τόπος χαράς» και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διαταραχτεί το καλό κλίμα και η ηρεμία και ότι (κύριε ελέησον) δεν έχει χαθεί ποτέ παιδί από εδώ(!) κλπ κλπ με απείλησε ότι αν βγει κάτι παραέξω θα «σας κυνηγήσω»! Παραδέχτηκε δε ότι είναι αδύνατον να μπορέσουν να ελέγξουν τις χιλιάδες των εισερχόμενων στο μαιευτήριο δηλαδή με λίγα λόγια «ENTER AT YOUR OWN RISK!». Με ευχαρίστησε δε για την ενημέρωση που του κάναμε και που θα τους βοηθήσει να βελτιώσουν το (κατά τα άλλα άψογο) σύστημα ασφαλείας τους! Όταν πολύ ευγενικά του είπα ότι ούτε οι κάμερες δουλεύουν ούτε σεκιουριτάδες υπάρχουν, μας έβαλε και αυτός τις φωνές κατηγορώντας μας ότι τον προσβάλουμε και ότι δυσφημούμε την εταιρία του. Κι όλα αυτά χωρίς ούτε ένα συγγνώμη. Τελικά του επισήμανα ότι αδυνατούμε να πληρώσουμε γιατί μας έκλεψαν τις πιστωτικές, μας είπε ότι θα βοηθήσει να εκδοθεί άμεσα νέα πιστωτική (!). Γυρίζοντας στο δωμάτιο διαπιστώνουμε ότι έχουν αρχίσει και μοιράζουν κλειδιά στα μονόκλινα και να εμφανίζονται από το πουθενά σεκιουριτάδες. ΟΛΕ! Το σύστημα λειτούργησε! Πήρα το παιδί και έφυγα. Φυσικά και δεν πλήρωσα. Και δεν με εμπόδισε κανένας! Το χειρότερο από όλα είναι ότι διαπιστώνεις πόσο ανίσχυρος είναι κανείς απέναντι στις εταιρίες – τέρατα. Τα συμπεράσματα δικά σας. (Τάσος Καζάκος, Ελεύθερος Τύπος)
Αν η τρομοκρατία και οι απειλές απευθυνόντουσαν στους λωποδύτες αντί για τους πελάτες, οπωσδήποτε τέτοια κρούσματα δε θα υπήρχαν. Βλέπετε όμως, ότι εμείς τους δίνουμε δύναμη με την ανοχή και τη φοβία μας σε πολλές περιπτώσεις. Στην Ελλάδα ισχύει το ρητό “ο πελάτης το μόνο δικαίωμα που έχει, είναι να πληρώνει”.
Και η εικόνα συμπληρώνεται με τους διωγμούς όσων τολμήσουν να τα βάλουν με το πανίσχυρο σύστημα. Μια πολύ σημαντική έρευνα για την περιγεννητική φροντίδα στην Ελλάδα, που ξεκίνησε το 1983 από την παιδίατρο Χρύσα Μπακούλα, δεν μπόρεσε να συνεχιστεί – απειλήθηκε ακόμα και η ζωή της ερευνήτριας.
Τα κέρδη των ιδιωτικών μαιευτικών κλινικών έχουν αυξηθεί μέσα στην τελευταία πενταετία πάνω από 230%!
Βάλτε αυτό το γεγονός δίπλα στις τραγικές μορφές των γονιών που έχασαν τα βρέφη τους λόγω “έλλειψης υποδομών” σε ιδιωτικά μαιευτήρια, που εντέχνως καταλήγουν στην “αργοπορία του ΕΚΑΒ” ως αιτία θανάτου και έχετε την παρανοϊκή πραγματικότητα της Βιομηχανίας των γεννήσεων στη χώρα. 230% αύξηση κερδών που κανείς δεν αγγίζει. Χρηματιστήριο, Σουΐτες τοκετού, ευημερία. Από την άλλη, μεταφορά νεκρών νεογνών με κούριερ, κατεστραμμένες οικογένειες που με τη βοήθεια των “έμπιστων” γιατρών τους καταλογίζουν ευθύνες στην κρατική μηχανή, χωρίς να αναρωτιόνται ΓΙΑΤΙ πληρώνουν τα υπέρογκα ποσά σε ιδιώτες, όταν σε περίπτωση επιπλοκής το νεογνό θα πρέπει να μεταφερθεί σε ΔΗΜΟΣΙΟ νοσοκομείο για νοσηλεία.
Βαρύτατες (όπως πάντα) οι ευθύνες του κράτους, διότι εντέλει με ποιά κριτήρια δίδονται οι άδειες λειτουργίας στα ιδιωτικά μαιευτήρια; Με κριτήρια ξενοδοχειακού συγκροτήματος; Αν ναι, τότε ας αναλάβει ο ΕΟΤ την αδειοδότηση και εμείς να γεννάμε στο Hilton ή στη θαλπωρή του σπιτιού μας με τη μαμή. Οι ευθύνες όμως του ΕΚΑΒ στις συγκεκριμένες περιπτώσεις είναι άλλοθι κερδοσκοπίας και ανικανότητας. Το κράτος (ή άλλοι φορείς) αναγκάζεται να δαπανεί τεράστια ποσά με κύριο ρόλο την ύπαρξη ειδικών οχημάτων διακομιδής νεογνών από ιδιωτικά μαιευτήρια σε δημόσια νοσοκομεία (!).
Στην Αθήνα υπάρχουν δυο κινητές μονάδες νεογνών. Η μία έχει ως έδρα το νοσοκομείο παίδων Αγία Σοφία και η άλλη τη κεντρική υπηρεσία του EKAB. Έχουν ως αντικείμενο τις διακομιδές νεογνών από ιδιωτικά μαιευτήρια προς τα νοσοκομεία παίδων καθώς και προς τις μονάδες προώρων των δημοσίων μαιευτηρίων.Είναι μάρκας MERCEDES και στον εξοπλισμό τους διαθέτουν φορείο με θερμοκοιτίδα. Επανδρώνονται από δύο διασώστες και έναν ιατρό. Τα οχήματα αυτά έχουν δοθεί προς χρήση στο EKAB από το σύλλογο Το χαμόγελο του παιδιού.
Ενώ η απλούστατη συνθήκη λειτουργίας θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον η ύπαρξη πλήρους υποδομής αντιμετώπισης προβλημάτων τοκετού σε συνδυασμό βέβαια με κινητές, κατάλληλα εξοπλισμένες μονάδες. Η απληστία σε όλο της το μεγαλείο.
Ο τοκετός ως “ασθένεια”
Το marketing αυτής της βιομηχανίας έχει έναν πυλώνα: Την εμφάνιση της γέννας που είναι μια απολύτως φυσική διαδικασία, ως ασθένεια. Ως γνωστό, στην ασθένεια ο πολίτης είναι ανυπεράσπιστος και δεν υπολογίζει κόστος προκειμένου να τελεσφορήσει η όποια ιατρική διαδικασία. Επιπλέον είναι αδύναμος να ελέγξει την αξία της “υπηρεσίας” που λαμβάνει εκτός αν είναι ο ίδιος ειδικός. Ποιό ζευγάρι όμως θα σκεφθεί το κόστος όταν ακούσει το κλισέ “οι παλμοί του εμβρύου πέφτουν, πρέπει να προχωρήσουμε σε καισαρική” κατά τη διάρκεια της εξέτασης; Ακόμα για την «επιτάχυνση» του τοκετού χρησιμοποιούνται εκτός νοσοκομείου φάρμακα που απαγορεύονται εντός νοσοκομείου, γιατί προκαλούν ταχυκαρδίες ή βραχυκαρδίες, που έχουν σχέση με την εγκεφαλική λειτουργία.
Η βιομηχανία των καισαρικών
“στην Ελλάδα γύρω στο 32% των γυναικών γεννάνε με καισαρική, ενώ ο μέσος όρος στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη είναι 9-13%” μας ενημερώνει ο σύλλογος μαιών – μαιευτών. Εκτός από τις περιπτώσεις που υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, κανείς δεν ενημερώνει το ζευγάρι για τις συνέπειες που έχει η καισαρική τόσο στη γυναίκα όσο και στο έμβρυο και μπορούν να το συνοδεύουν ακόμα και μετά την ενηλικίωση! (Προτείνουμε το βιβλιο του Oden Mitchel εκδόσεις ΡΕΩ για το θέμα). Κι εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι μόνο στην Ελλάδα η απόφαση για καισαρική τομή μπορεί να ληφθεί μόνο από ένα γιατρό, ενώ στο εξωτερικό χρειάζεται να αποφασίσει ομάδα δυο – τριών επιστημόνων (ΣΜΜΕ).
Η γυναίκα αντιμετωπίζεται σαν αντικείμενο, το ίδιο και το νεογνό. Στόχος η μεγιστοποίηση του κέρδους, η ελαχιστοποίηση της απασχόλησης ανθρωπίνου δυναμικού, η αύξηση “παραγωγής”.
Γνωστός γυναικολόγος, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, καταγγέλλει προς «Το Βήμα» ότι για το αυξημένο ποσοστό των καισαρικών τομών στην Ελλάδα ευθύνονται και άλλοι λόγοι «πιο… ωφέλιμοι».
«Πολλοί επιλέγουν την καισαρική τομή προβάλλοντας κάποιο πρόβλημα υγείας της γυναίκας ή του παιδιού επειδή συνήθως διαρκεί λιγότερη ώρα από τον φυσιολογικό τοκετό. Η καισαρική τομή διαρκεί κατά μέσον όρο 20 λεπτά, ενώ ο φυσιολογικός τοκετός μπορεί να κρατήσει και ένα 24ωρο. Τη λύση αυτή επιλέγουν κυρίως γυναικολόγοι που συνεργάζονται με ιδιωτικά μαιευτήρια, καθώς δεν βρίσκονται όλες τις ώρες “μέσα”. Συνήθως πηγαίνουν όταν έχουν κάποιον τοκετό. Αν για παράδειγμα τους τύχει δύσκολος τοκετός, θα προτιμήσουν να κάνουν στη γυναίκα καισαρική τομή για να “τελειώσουν” γρηγορότερα. Επιπλέον μέσα στις τρεις ώρες που ενδέχεται να διαρκέσει ένας φυσιολογικός τοκετός μπορούν να κάνουν τρεις καισαρικές τομές. Αντιθέτως, στα κρατικά νοσοκομεία οι γιατροί είναι μισθωτοί και όχι συνεργάτες. Αυτό σημαίνει ότι βρίσκονται αρκετές ώρες στο νοσοκομείο. Δεν βιάζονται να φύγουν».
«Αλλοι γιατροί» συνεχίζει «υπολογίζουν την εγκυμοσύνη από την τελευταία περίοδο της γυναίκας και όχι από την ημέρα της σύλληψης. Αυτό έχει το εξής αποτέλεσμα: η γυναίκα φαίνεται ότι βρίσκεται στη 40ή εβδομάδα κυήσεως ενώ στην πραγματικότητα είναι στην 38η εβδομάδα. Ετσι ο γιατρός έχει το πλεονέκτημα να χειριστεί την υπόθεση όπως τον εξυπηρετεί. Στη συνέχεια μπορεί να κάνει ψεύτικη πρόκληση τοκετού (σ.σ.: η μήτρα της γυναίκας, καθώς είναι ανώριμη, δεν κάνει τις απαιτούμενες συσπάσεις) βάζοντας ενδεχομένως μικρότερη ποσότητα φαρμάκου και οδηγείται στην καισαρική τομή».
Ετσι επιτυγχάνεται και η έμμεση μείωση ανθρωπίνου δυναμικού εκτός από τους Γιατρούς που ούτως ή άλλως είναι “συμβεβλημένοι”. Οι επιστήμονες μαίες, που είναι πέντε χιλιάδες στην Ελλάδα, δεν αξιοποιούνται, ετεροαπασχολούνται, υποαπασχολούνται, περιθωριοποιούνται, παροπλίζονται. Κι ας έχουν τετράχρονες σπουδές, εμπειρία και το πτυχίο τους είναι ισότιμο με τα πτυχία των μαιών σ’ όλη την Ευρώπη.
Σε αντίθεση με τις Ελληνίδες, πολλές Βρετανίδες εξακολουθούν να γεννούν όπως οι πρόγονοί τους. Μάλιστα, η δεύτερη μεγαλύτερη ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία της Βρετανίας έπαψε να δικαιολογεί τις δαπάνες των καισαρικών τομών, αφενός διότι δεν μπορούσε να ελέγξει το ακριβές κόστος τους, αφετέρου για να συμβάλει στη μείωση του ποσοστού που υπολογίζεται ότι ανέρχεται στο 19%. Στην Ελλάδα το ποσοστό των καισαρικών τομών εκτιμάται ότι αγγίζει το 47,3%! Οπερ σημαίνει ότι οι μισοί τοκετοί στη χώρα μας γίνονται με αυτή τη μέθοδο. Παρ’ ότι το θέμα είχε θίξει ο πρώην υπουργός Υγείας κ. Αλ. Παπαδόπουλος μιλώντας στη Βουλή στις αρχές του 2001, προκαλώντας μεγάλο θόρυβο, η εικόνα δεν βελτιώθηκε στο ελάχιστο. Μάλλον το αντίθετο συνέβη… Τα παραπάνω στοιχεία προκύπτουν από έρευνα που δημοσιεύθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιθεώρηση Δημόσιας Υγείας (European Journal of Public Health) τον περασμένο Μάιο. H έρευνα, η οποία βασίστηκε σε στοιχεία που συγκέντρωσαν οι συντάκτες της από δύο κρατικά και ένα ιδιωτικό μαιευτήριο της Ελλάδας, διενεργήθηκε από ομάδα επιστημόνων της London School of Economics (LSE), με επικεφαλής τον καθηγητή κ. H. Μόσιαλο.
Στην Ελλάδα δυστυχώς, πολλοί τομείς της ιδιωτικής δραστηριότητας με τεράστιους τζίρους είναι ανεξέλεγκτοι. Γεγονός που πολλαπλασιάζει την απληστία εις βάρος της δημόσιας υγείας ακόμα και των ανυπεράσπιστων παιδιών! Δείτε και την ολοκλήρωση της Βιομηχανίας Τοκετών όπως την περιγράφει ο ΣΜΜΕ στο Ριζοσπάστη παρουσιάζοντας τα “εναλλακτικά προϊόντα κερδοφορίας”:
Η ιδιωτικοποίηση της περιγεννητικής φροντίδας, τονίστηκε, κοστίζει πολλά δισεκατομμύρια, που βέβαια βγαίνουν από τις τσέπες των πολιτών, της ίδιας της ελληνικής οικογένειας: Στα δημόσια μαιευτήρια γεννάνε κατά 85% γυναίκες πρόσφυγες, ενώ τα ιδιωτικά, που έχουν εμφάνιση πολυτελών ξενοδοχείων, είναι πανάκριβα και πληρώνονται συνήθως με στερήσεις ή από κάποια ιδιωτική ασφάλιση, επειδή εργάζεται εκεί ο γιατρός που παρακολουθεί τη μητέρα. Η πολιτεία – υπογραμμίστηκε – δεν ενημερώνει πως ο τοκετός δεν είναι ασθένεια και δε χρειάζεται ολική νάρκωση…
•Ο μητρικός θηλασμός δεν προωθείται, αντίθετα στα νοσοκομεία ταΐζουν τα νεογέννητα με ζαχαρωμένο νερό και ξένο γάλα, με αποτέλεσμα να εθίζονται σ’ αυτά! Τεράστια ποσά ξοδεύονται για τη διαφήμιση του ξένου γάλακτος για τα νεογέννητα, παρότι απαγορεύεται στη χώρα μας και έξω χορηγείται μόνο με συνταγή γιατρού (που γράφει το λόγο για τον οποίο το παιδί δε θηλάζει). Γιατί το μητρικό γάλα είναι η καλύτερη και η πιο πλήρης τροφή και δε συγκρίνεται με αυτό των γαλακτοβιομηχανιών. Κι ενώ σε νοσοκομεία άλλων χωρών προωθείται ο μητρικός θηλασμός, εδώ δίνονται εξ αρχής λανθασμένες οδηγίες στις μητέρες και υποβαθμίζεται ο ρόλος της μαίας.
•Στη χώρα μας ενώ υπάρχουν μεγάλες ανάγκες και ελλείψεις, οι μαίες παροπλίζονται. Νεαρές μαίες έχουν αποσπαστεί σε νομαρχίες και γραφεία υπουργών. Σε δημόσια νοσοκομεία υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις και δεν προσλαμβάνονται, ενώ στα ιδιωτικά μαιευτήρια, που δεν ελέγχονται, εκβιάζονται να δεχτούν πράγματα που δεν πρέπει.
•Στο μεταξύ στον τόπο μας κάνουν θραύση οι προκλητοί τοκετοί (συνήθως η φράση: «Ελάτε αύριο να σας ξεγεννήσουμε»), τα φάρμακα και η νάρκωση χρησιμοποιούνται κατά κόρο, οι γυναίκες δεν είναι ενημερωμένες για το τι πρέπει να προσέξουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι 97% των γυναικών στη Γαλλία γεννάνε χωρίς να τις «κόψουν», ενώ το 98% στην Ελλάδα – αντίθετα – τις «κόβουν» όπως επισημάνθηκε.
Μίζες σε γιατρούς από ασφαλιστικές εταιρείες
* H ασφαλιστική κάλυψη των νεογνών μετατρέπεται σε παζάρι για μεγαλύτερες προμήθειες σε ιδιωτικές μαιευτικές κλινικές
Θάλαμος νεογνών σε μαιευτήριο. Τα βρέφη, με τη γέννησή τους, φέρνουν και υπέρογκα κέρδη στους εμπόρους της ανθρώπινης ζωής
Νέες μεθόδους για να αυξήσουν τα κέρδη της επιχείρησης και τα έσοδα των γιατρών, εις βάρος των πελατών τους, έχουν «εφεύρει» ορισμένες ιδιωτικές μαιευτικές κλινικές. Σε συνεργασία με ασφαλιστικές εταιρείες «προσφέρουν» νοσοκομειακή κάλυψη των νεογνών. Επίσης, δίνουν τη δυνατότητα στις οικογένειες να δημιουργήσουν τον «κουμπαρά» των παιδιών τους. H προμήθεια της κλινικής φθάνει τα 200 ευρώ, εκ των οποίων τα μισά αποδίδονται στον γιατρό που… μεσολαβεί.
Δεν είναι λίγοι οι γονείς που ακούγοντας τη συγκεκριμένη… προσφορά αγανάκτησαν. Μίλησαν για «καινούργια κόλπα-έσοδα των γιατρών των ιδιωτικών μαιευτηρίων με επίσημες μίζες ακόμη και από ασφάλειες νεογέννητων» και αναρωτήθηκαν: «Από πού θα φυλαχτούμε;». Και δεν έχουν άδικο… Το κόστος του φυσιολογικού τοκετού σε ιδιωτικό μαιευτήριο ξεκινά από 2.000 ευρώ, αν η αμοιβή του γιατρού δεν ξεπεράσει τα… 500 ευρώ και η γυναίκα δεν κάνει επισκληρίδιο αναισθησία. Το ποσόν ανεβαίνει αν η γυναίκα γεννήσει με καισαρική τομή ή νοσηλευθεί σε τρίκλινο, δίκλινο ή μονόκλινο θάλαμο
Πηγή: http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=14498&m=A24&aa=1
Ποιότητα υπηρεσιών
Λόγω των υψηλών τιμοκαταλόγων των ιδιωτικών μαιευτηρίων και δη των μεγάλων, θα περιμέναμε να υπάρχει τουλάχιστον μια βασική εξασφάλιση των πελατών, όπως άλλωστε και στα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα (που είναι και ασυγκρίτως οικονομικότερα). Διαβάστε την ΕΠΩΝΥΜΗ καταγγελία που ακολουθεί και βγάλτε τα συμπεράσματα σας:
Ιδιωτικά ναι μαιευτήρια οχι!
Φίλοι μου για σας. Παρακαλώ βοηθήστε με να διαδώσουμε την παρακάτω ιστορία σε όσους περισσότερους μπορούμε. Το θέμα είναι αρκετά σοβαρό και νομίζω ότι αφορά πολλούς από εσάς ή φίλους σας. Τίτλος της ιστορίας «Όλα μπορεί να συμβούν» Την Πέμπτη 15/11/2007 η σύζυγός μου γέννησε το δεύτερο παιδί μας σε γνωστό μαιευτήριο των Αθηνών, γνωστό και ως «ξενοδοχείο πολυτελείας» (θα σας πω παρακάτω γιατί δεν αναφέρω το όνομα του). Δυστυχώς μας έκατσε το λαχείο να γνωρίσουμε την «άλλη πλευρά» του εν λόγω ιδρύματος που διαφέρει δραματικά από το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα με το οποίο πλασάρεται στον κόσμο. Επιλέξαμε μονόκλινο δωμάτιο και όλα πήγαιναν καλά μέχρι και την Κυριακή το απόγευμα. Βγήκαμε από το δωμάτιο για να περπατήσει η λεχώνα, όπως της είχε συστήσει ο ιατρός της και λείψαμε περίπου 15 λεπτά. Όταν επιστρέψαμε διαπιστώσαμε ότι είχαν κάνει «φτερά» το laptop μου, η φωτογραφική μηχανή, πορτοφόλια και πιστωτικές κάρτες. 19:30 της Κυριακής! Με τρομακτική άνεση! Μέσα από το δωμάτιο! Με φουλ βάρδια! Ενημερώσαμε αμέσως το προσωπικό του ορόφου και αυτό με τη σειρά του ενημέρωσε την ασφάλεια του κτηρίου. Η αντίδραση ήταν άμεση (sic). Ο πρώτος σεκιουριτάς εμφανίστηκε μετά από 20 λεπτά (!), άνετος, κυριλέ, και όταν τον ενημέρωσα για το γεγονός αντί να σημάνει συναγερμό, προσπαθούσε να πείσει ότι δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο στο μαιευτήριο, ότι πρέπει να θυμηθούμε μήπως τα είχαμε βάλει κάπου και το είχαμε ξεχάσει και γενικά έδωσε πολύτιμο χρόνο σε όποιον τα είχε πάρει να μπορέσει να τα απομακρύνει. Εμφανίζεται ο υπεύθυνος της ασφάλειας του μαιευτηρίου ο οποίος δίνει εντολή σε υφιστάμενο του να με πάει «μια βόλτα» σε όλους τους ορόφους μήπως και δούμε κάτι! Λες και ο κλέφτης θα κυκλοφορούσε με το laptop ανα χείρας διαλαλώντας το κατόρθωμά του!. Όταν του είπα ότι μάλλον πρέπει να βάλουν ανθρώπους τους στις εξόδους του κτηρίου, με έγραψε κανονικά και όπως θα δείτε παρακάτω αυτό ήταν σαφής εντολή της διοίκησης να « μην διαταραχτεί το κλίμα του νοσοκομείου»! Πήγαμε τελικά να δούμε τις κάμερες στο φυλάκιο της εταιρίας σεκιούριτι όπου διαπίστωσα ότι καμία από τις εξόδους του μαιευτηρίου δεν καλύπτεται από κάμερα και η μόνη που μπορούσε κάτι να δείξει ήταν μία που έδειχνε το πάρκινγκ! Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να μην μπορείς να δεις αριθμό αυτοκινήτου! Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα ότι είχα παρατηρήσει ότι σε κάθε όροφο υπάρχει κάμερα που καλύπτει την είσοδο προς τα δωμάτια και θα σας πω πως το θυμόμουνα. Το Σάββατο το βράδυ, όταν πήγα στο μαιευτήριο γύρω στις 00:30, διαπίστωσα έκπληκτος ότι έφτασα στο δωμάτιο της γυναίκας μου ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ διασχίζοντας σχεδόν όλο το κτήριο. Προβληματίστηκα από το γεγονός και τότε ψάχνοντας τον όροφο διαπίστωσα ότι υπάρχει κάμερα που κάλυπτε την είσοδο του ορόφου και ηρέμησα θεωρώντας ότι τουλάχιστον κάποιος παρακολουθεί ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Τζίφος όμως. Όταν ζήτησα από τους υπεύθυνους ασφαλείας να δούμε την καταγραφή της κάμερας του ορόφου μας πήρα τις εξής απαντήσεις: ο ένας μου είπε ότι οι κάμερες δεν δουλεύουν γιατί τους «έχουν απαγορέψει νομοθετικά (sic) να έχουν κάμερες! , ο άλλος μου είπε ότι δουλεύουν αλλά δεν αποθηκεύουν τις καταγραφές(!!). Ακόμα και η κάμερα που δείχνει την είσοδο στο θάλαμο που φυλάσσονται τα βρέφη ΔΕΝ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ μου είπαν! Δηλαδή μπαίνω, διαλέγω μωρό όπως ακριβώς το θέλω, φεύγω και αν δεν με πιάσουν ΓΙΑ ΣΑΣ! Αποφασίσαμε να φωνάξουμε την αστυνομία. Προσοχή. Εμείς, όχι το μαιευτήριο. Ήρθαν όντως δυο αστυφύλακες, κατέγραψαν το συμβάν και από εκείνη τη στιγμή άρχισε το πανηγύρι. Ξαφνικά λες και είχαμε λέπρα. Δεν τόλμαγε κανένας από το (εξαιρετικό μέχρι εκείνη την ώρα) προσωπικό. Για να φέρουν φαγητό στη λεχώνα έπρεπε να τους ενημερώσουμε εμείς και μας δικαιολογούνταν ότι «δεν ήθελαν να μας ενοχλήσουν»! Φυσικά από την διοίκηση ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ενώ όλοι στο νοσοκομείο «έπεφταν από τα σύννεφα» και μας διαβεβαίωναν ότι πρώτη φορά συμβαίνει τέτοιο γεγονός σε όλα τα χρόνια λειτουργίας του και που λογικά θα έπρεπε να κινητοποιήσει άπαντες, δεν μας πήραν ούτε ένα τηλέφωνο να ηρεμήσουν τουλάχιστον την λεχώνα που όπως καταλαβαίνετε είχε φρικάρει με όλα αυτά. Να δείξουν τουλάχιστον ότι κάνουν κάτι. Ότι υπάρχουν και έχουν ενοχληθεί από το γεγονός. Ή για να ακριβολογούμε, έκαναν αισθητή τη παρουσία τους περνώντας γραμμή στο προσωπικό να μας αντιμετωπίζει σαν να φταίγαμε εμείς για ότι συνέβη! Την άλλη μέρα το πρωί και αφού περιμέναμε οι αφελείς ότι κάποιος θα έρθει από την διοίκηση να μας μιλήσει, έφτασε μεσημέρι και έπρεπε να αδειάσουμε το δωμάτιο, να πληρώσουμε και να φύγουμε. Αποφασίζω να ζητήσω να δω τον γενικό διευθυντή. Μετά από 5 φορές που το ζήτησα στην προϊσταμένη του ορόφου, ήρθαν δύο κυρίες και μου είπαν ότι ο κος ταδε θα μας δεχτεί (sic) στο γραφείο του. Πήγαμε μαζί με την γυναίκα μου στον κύριο τάδε ο οποίος όμως δεν ήταν γενικός διευθυντής αλλά νομικός σύμβουλος. Διαπίστωσα ότι φυσικά ήταν πλήρως ενημερωμένος για το γεγονός, είχε φέρει μάλιστα και κάτι εκπαιδευόμενους βοηθούς που ψάχνανε νόμους και συμβόλαια και μας είπε ότι «η μόνη ευθύνη που φέρει το μαιευτήριο είναι για απώλειες μέχρι 88 ευρώ!» Γιούπι! Αναγνώρισε δηλαδή ότι κάτι μπορεί να κλάπηκε αλλά «ας προσέχατε να μην φέρνατε αντικείμενα αξίας στο θάλαμο». Όταν του επισήμανα ότι δεν είναι το θέμα τα υλικά που κλάπηκαν αλλά η παντελής έλλειψη ασφάλειας στην εταιρία του, η άθλια αντιμετώπιση μας από το προσωπικό μετά το συμβάν και η ταλαιπωρία που περάσαμε έφτασε στο σημείο να μας βάλει τις φωνές, να πιάσουν την γυναίκα μου τα κλάματα και να γίνει χαμός. Ζητάω επιτακτικά να δω τον γενικό διευθυντή. Συναντάμε τελικά τον κύριο γενικό στο γραφείο του. Θα σας πω μόνο μια ατάκα του για να δείτε σε τι επίπεδα κυμάνθηκε η κουβέντα. Κος Γενικός: Όλα μπορούν να συμβούν κύριε μου. Ακόμα και οι δίδυμοι πύργοι έπεσαν οπότε όλα μπορούν να συμβούν. Τι να κάνουμε. Σοκ. Αφού μας ενημέρωσε ότι ΘΑ κάνει έρευνα για το θέμα (μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω δεν μας έχει ενοχλήσει κανείς για πληροφορίες κλπ) και αφού εκθείασε τα (ανύπαρκτα) μέτρα ασφαλείας της εταιρίας που διοικεί ( έχουμε πλήρες σύστημα παρακολούθησης (!), 35 σεκιουριτάδες (αν πάτε και δείτε έστω και 2 εκτός από αυτούς που φυλάνε το πάρκινγκ να μου τρυπήσετε την μύτη) και ότι δεν έχει ξαναγίνει ότι η επιχείρησή του είναι «τόπος χαράς» και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διαταραχτεί το καλό κλίμα και η ηρεμία και ότι (κύριε ελέησον) δεν έχει χαθεί ποτέ παιδί από εδώ(!) κλπ κλπ με απείλησε ότι αν βγει κάτι παραέξω θα «σας κυνηγήσω»! Παραδέχτηκε δε ότι είναι αδύνατον να μπορέσουν να ελέγξουν τις χιλιάδες των εισερχόμενων στο μαιευτήριο δηλαδή με λίγα λόγια «ENTER AT YOUR OWN RISK!». Με ευχαρίστησε δε για την ενημέρωση που του κάναμε και που θα τους βοηθήσει να βελτιώσουν το (κατά τα άλλα άψογο) σύστημα ασφαλείας τους! Όταν πολύ ευγενικά του είπα ότι ούτε οι κάμερες δουλεύουν ούτε σεκιουριτάδες υπάρχουν, μας έβαλε και αυτός τις φωνές κατηγορώντας μας ότι τον προσβάλουμε και ότι δυσφημούμε την εταιρία του. Κι όλα αυτά χωρίς ούτε ένα συγγνώμη. Τελικά του επισήμανα ότι αδυνατούμε να πληρώσουμε γιατί μας έκλεψαν τις πιστωτικές, μας είπε ότι θα βοηθήσει να εκδοθεί άμεσα νέα πιστωτική (!). Γυρίζοντας στο δωμάτιο διαπιστώνουμε ότι έχουν αρχίσει και μοιράζουν κλειδιά στα μονόκλινα και να εμφανίζονται από το πουθενά σεκιουριτάδες. ΟΛΕ! Το σύστημα λειτούργησε! Πήρα το παιδί και έφυγα. Φυσικά και δεν πλήρωσα. Και δεν με εμπόδισε κανένας! Το χειρότερο από όλα είναι ότι διαπιστώνεις πόσο ανίσχυρος είναι κανείς απέναντι στις εταιρίες – τέρατα. Τα συμπεράσματα δικά σας. (Τάσος Καζάκος, Ελεύθερος Τύπος)
Αν η τρομοκρατία και οι απειλές απευθυνόντουσαν στους λωποδύτες αντί για τους πελάτες, οπωσδήποτε τέτοια κρούσματα δε θα υπήρχαν. Βλέπετε όμως, ότι εμείς τους δίνουμε δύναμη με την ανοχή και τη φοβία μας σε πολλές περιπτώσεις. Στην Ελλάδα ισχύει το ρητό “ο πελάτης το μόνο δικαίωμα που έχει, είναι να πληρώνει”.
Και η εικόνα συμπληρώνεται με τους διωγμούς όσων τολμήσουν να τα βάλουν με το πανίσχυρο σύστημα. Μια πολύ σημαντική έρευνα για την περιγεννητική φροντίδα στην Ελλάδα, που ξεκίνησε το 1983 από την παιδίατρο Χρύσα Μπακούλα, δεν μπόρεσε να συνεχιστεί – απειλήθηκε ακόμα και η ζωή της ερευνήτριας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)