/ του Απόλλωνα Μπαζάντε Απρίλιος 09 2011
Αναδημοσίευση από το «αντίφωνο»
Τὸ Πρόβλημα:
1. Ὅλα τὰ προβλήματα τῆς χώρας προέρχονται ἀπὸ Τὸ Πρόβλημα: τὴν ἀπουσία Δημοκρατίας.
2. Ἡ λεγομένη «(Προεδρευομένη) Κοινοβουλευτικὴ Δημοκρατία» (1§1 τοῦ Συντάγματος1975) ἔχει ἀντικατασταθῇ ἀπὸ τὴν Κομματοκρατία καὶ τὴν Μηντιοκρατία: Κομματοκρατία+Μηντιοκρατία≠Δημοκρατία
3. Κομματοκρατία και Μηντιοκρατία ἀδιαφοροῦν ἢ καὶ ἀδυνατοῦν νὰ λύσουν ὁποιοδήποτε πρόβλημα, ἀπὸ τὸ ἁπλούστερο (λ.χ. σκουπίδια) μέχρι τὸ συνθετώτερο (λ.χ. οἰκονομία).
4. Κόμματα και ΜΜΕ παρουσιάζουν τὴν χειρότερη λύση ἢ τὴν μή-λύση ὡς τὴν μοναδικὴ λύση. Κόμματα και ΜΜΕ ἀναδεικνύουν τοὺς χειρότερους ἐκπροσώπους (Mετριοκρατία). Τὰ Κόμματα κατέλαβαν τὰ πάντα (Πανεπιστήμια, συνδικαλισμό, αγροτικοὺς συνεταιρισμούς) καὶ τὰ κατέστρεψαν, μαζὶ μὲ τὸ Παρὸν καὶ τὸ Μέλλον τῆς χώρας. Τὰ ΜΜΕ τοὺς ἔκαναν πλάτες (καὶ συνεχίζουν).
5. Ἐνῷ, ἀντίθετα, ἡ Δημοκρατία -στὸν ὀργανισμὸ τοῦ Κράτους/Κοινωνίας καὶ στὸν ὀργανισμὸ τῶν Κομμάτων (ἐσωκομματικὴ δημοκρατία)- θὰ ὁδηγοῦσε στὶς καλύτερες λύσεις καὶ στοὺς ἄριστους ἐκπροσώπους, ἀναδεικνύοντας τὸ (θαμμένο σήμερα) δυναμικὸ τοῦ Λαοῦ.
6. Μὲ λίγα λόγια, τὸ Πολίτευμα ἔχει ἐκτραπῇ σὲ Κομματοκρατία, «Mηντιοκρατία», Μοναρχία Πρωθυπουργοῦ, Ὀλιγαρχία (ἐντοπίων καὶ ξένων ἰσχυρῶν), σὲ Φαυλοκρατία (καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι πού, προφανῶς, δὲν ἤθελαν οἱ Πατέρες τοῦ νεοελληνικοῦ Κράτους, οἱ Ἀγωνιστὲς καὶ οἱ πρῶτες Συντακτικὲς Ἐθνοσυνελεύσεις...)
Ἡ Λύση
7. Μόνο τὸ Σύνταγμα (Σ) προστατεύει τὸν Λαὸ ἀπὸ τὶς Ἐκτροπές τοῦ Πολιτεύματος! Τὸ παρὸν Σ.1975(/86/01/08) ἀδυνατεῖ νὰ μᾶς προστατεύσῃ, ἄρα πρέπει νὰ ἀλλάξῃ!
8. Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Συντάγματος θὰ πρέπῃ νὰ γίνῃ σὲ 2 στάδια:
Πρῷτο στάδιο (ἄμεσα ὑλοποιήσιμο, μὲ ἁπλὴ ἀναθεώρηση): γιὰ νὰ ξαναγίνῃ τὸ Πολίτευμα Κοινοβουλευτικὴ Δημοκρατία, πρέπει νὰ γίνῃ καὶ πάλι Προεδρευομένη. Διότι:
Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας (ΠτΔ) εἶναι ρυθμιστὴς (ἐκ τοῦ Σ., ἄ.30§1) καὶ ἐγγυητὴς τῆς Κοινοβουλευτικῆς Δημοκρατίας , ὥστε αὐτὴ νὰ μὴν ἐκτρέπεται (ὅπως ἔχει συμβῇ σήμερα, βλ. ἄνω).
Στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα «προεδρ-εύ-ομαι» σημαίνει: ἐλέγχομαι ἀπὸ πρόεδρο.
Ἀπὸ ἀμέλεια(;), οἱ διατάξεις τοῦ Σ.1975 γιὰ τὸν ΠτΔ ἦσαν ἐλλιπέστατες (λ.χ. ἐκλέγεται ἀπὸ τὰ Κόμματα! Ὁ ἐλέγχων ἐκλέγεται ἀπὸ... τοὺς ἐλεγχόμενους!)
Ἀπὸ δόλο τῶν κομματικῶν παικτῶν, ὁ ΠτΔ ἀποψιλώθηκε καὶ ἀπὸ τὶς λίγες ἐξουσίες ποὺ εἶχε, μὲ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ 1986.
9. Ἄρα, μὲ νέα συνταγματικὴ ἀναθεώρηση, μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἀποκατασταθῇ ὁ ΠτΔ, ὥστε:
νὰ ἐκλέγεται ἀπὸ τὸν Λαὸ καὶ
νὰ ἔχῃ τὶς βασικὲς ἁρμοδιότητες τοῦ ρυθμιστῆ (ὅπως καὶ κατὰ τὸ γράμμα τοῦ παρόντος Σ.), καὶ ἐγγυητῆ, δηλαδή νὰ ἔχῃ:
διαχείριση τῶν δημοψηφισμάτων,
veto λόγῳ προφανοῦς ἀντισυνταγματικότητας νόμου,
τὶς ἀνεξάρτητες ἀρχές ὑπὸ τὴν αἰγίδα του (ΕΣΡ, Ἐθνικὴ Στατιστικὴ Ὑπηρεσία, Συνήγορο τοῦ Πολίτη, ΑΣΕΠ κ.λπ.), ἡ ἐκλογὴ τῆς ἡγεσίας τῶν ὁποίων νὰ ἀφαιρεθῇ ἀπὸ τὰ Κόμματα,
τὸν ἔλεγχο τῆς ἀξιοκρατικῆς ἐκλογῆς τῆς ἡγεσίας τοῦ Στρατοῦ (τὴν ἐγγύηση ὅτι δὲν θὰ κομματικοποιῆται καὶ τὸ στράτευμα...!).
10. Οἱ αὐτονόητες (σὲ πολλὰ ἄλλα κράτη) ἁρμοδιότητες αὐτὲς τοῦ ΠτΔ δὲν μετατρέπουν τὸ Πολίτευμα σὲ Προεδρικό, ἀλλὰ συγκροτοῦν τὴν ἔννοια «προεδρευομένη» (βλ. 10. καὶ Ἐπίμετρο), ἄρα μποροῦν νὰ τεθοῦν καὶ μὲ Ἀναθεώρηση (ἐνῷ ἡ διάταξη γιὰ τὸ Πολίτευμα δὲν εἶναι ἀναθεωρήσιμη).
11. Γιὰ νὰ γίνῃ κατανοητὸς ὁ ρόλος τοῦ Προέδρου, χρήσιμο εἶναι νὰ παραβληθῇ πρὸς τὸν ρυθμιστικὸ ρόλο τῆς Ἐπιτροπῆς Ἀνταγωνισμοῦ, μὲ παράθεση τῶν προβλημάτων ἔνθεν κακεῖθε: μονοπώλια/καρτέλ/ὀλιγοπώλια ἐκεῖ, δικομματισμὸς μονοκομματικοῦ τύπου ἐδῶ· καταχρηστικὲς πρακτικὲς ἐκεῖ, ὑφαρπαγὴ ψήφου/προεκλογικὴ ἐξαπάτηση ἐδῶ· παραπλανητική, μαύρη διαφήμιση ἐκεῖ, ἀπουσία προεκλογικοῦ διαλόγου ἐδῶ· νόθευση ἀνταγωνισμοῦ ἐκεῖ, μονοπώληση τῆς προσβάσεως στὰ ΜΜΕ, φίμωση/ περιθωριοποίηση τῶν νέων κομμάτων, ἐδῶ...
12. Μετὰ τὴν ἐπαναφορὰ τῆς Προεδρευομένης, θὰ μποροῦμε νὰ περάσουμε στὸ δεύτερο στάδιο (πιὸ μακροχρόνιο καὶ ἐπίπονο): σὲ Νέο Σύνταγμα, κατόπιν Δημοψηφίσματος ποὺ θὰ διεξαγάγῃ ὁ ΠτΔ, μὲ 3 ἐπιλογές:
ἀλλαγὴ τοῦ Συντάγματος (δηλ. Συντακτικὴ Ἐθνοσυνέλευση),
ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος ἢ
καμμίαν ἀλλαγή.
13. Τὸ Νέο Σύνταγμα (ἐὰν αὐτό διαλέξῃ ὁ Λαός) θὰ πρέπῃ νὰ ἐγγυᾶται τὴν δημοκρατικότητα τῶν Κομμάτων καὶ τὸν ἔλεγχο τῶν ΜΜΕ, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρξουν πάλι τόσο στυγνὴ Κομματοκρατία καὶ Μηντιοκρατία. Μὲ θεσμικὲς πρόνοιες & δικλεῖδες, καὶ ὄχι μὲ εὐχολόγια. Ἁπλὸ παράδειγμα: μὲ συνταγματικὴ ἀπαγόρευση τῆς συμμετοχῆς ἀνηλίκων σὲ κομματικὲς νεολαῖες. Σήμερα ἡ στρατολόγηση στὰ κομματικὰ φυτώρια ἐπιτρέπεται συνταγματικά (!), ἐνῷ ἀντίκειται καταφανῶς στὴν προστασία τῆς παιδικῆς ἡλικίας καὶ ἔχει καταστρέψει ἄπειρες ζωὲς νέων ἀνθρώπων, εὐνοῶντας καίρια τὴν Κομματοκρατία... Ὁ ἐκλεγμένος ἀπὸ τὸν Λαὸ ΠτΔ θὰ ἐγγυηθῇ ὅτι ἡ σύνθεση τῆς Συντακτικῆς Ἐθνοσυνέλευσης θὰ εἶναι ἀντιπροσωπευτικὴ τοῦ Λαοῦ καὶ ὄχι κομματική...
Ὡραῖα ὅλα αὐτά... Πῶς, ὅμως, θὰ δεχτῇ τὸ Κατεστημένο τὴν διόρθωσή του;! Μόνον ἐὰν τὸ αἴτημα γιὰ Συνταγματικὲς Ἀλλαγὲς (1ον. Ἀναθεώρηση, 2ον. Νέο Σύνταγμα) γίνῃ Παλλαϊκὸ (ἐπ' οὐδενὶ κομματικό), ὅπως παλλαϊκὸ ἦταν στὴν Ἰσλανδία καὶ τὴν Αἴγυπτο. Τότε τὸ Κατεστημένο θὰ πιεστῇ ἀπὸ μία κρίσιμη μάζα, ἐπίμονη, μὲ στοχοπροσήλωση καὶ διαρκῶς ὀγκούμενη.
Καὶ πῶς θὰ γίνῃ παλλαϊκὸ ἕνα τέτοιο αἴτημα, ὅταν ὁ κόσμος ἀγνοεῖ τὴν ἀποστολὴ καὶ τὴν ἀξία τοῦ Συντάγματος (ἐνίοτε κι αὐτὴν τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή του); Ἐνῷ ὁ ὑπερπληθυσμὸς τῶν δικηγόρων (ἀναλογικὰ μὲ τὸν πληθυσμὸ τῆς χώρας) ἔχει πολλὰ ἀρνητικά, νά ποὺ ἔχει καὶ ἕνα θετικό! Στὴν Ἀθῆνα ὑπάρχουν περίπου 8,000 νέοι (25 μὲ 35 ἐτῶν) δικηγόροι. Οἱ νέοι δικηγόροι εἶναι πολίτες μὲ νομικές-πολιτειακὲς προσλαμβάνουσες καὶ γι' αὐτὸ μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν τὸν πυρῆνα τῆς ἐνημέρωσης και κινητοποίησης τοῦ κόσμου σχετικὰ μὲ τὴν ἀξία τοῦ Συντάγματος. Λόγῳ ἐπαγγέλματος δε, γνωρίζονται μεταξύ τους καὶ ἔχουν εὐρὺ κοινωνικὸ κύκλο...
Γιατί ἔλαχε σὲ μᾶς; Γιατὶ τώρα ὡρίμασαν οἱ συνθῆκες (βλέπε Κρίση, Μνημόνιο, 50-60% ἐκλογικὴ ἀποχή).
Γιατί θεωρεῖς (ἢ πιθανολογεῖς) ὅτι θὰ πετύχῃ; Γιατὶ οἱ νέοι δὲν ἔχουν νὰ χάσουν κάτι... Πιὸ πιθανὸ εἶναι νὰ βελτιώσουν, κατὰ τὰ περιγραφόμενα, τὸ ζοφερὸ παρὸν καὶ τὸ κατάμαυρο μέλλον τους. Διότι οἱ νέοι ἔχουν παρέες, γνωρίζουν τὸ Διαδίκτυο κι ἔχουν φτύσει τὰ Κόμματα. Γιατί, ἂν εἶναι παλλαϊκό (καὶ ὄχι κομματικό) αἴτημα/κίνημα, θὰ εἶναι καὶ ἀνιδιοτελές! Γι' αὐτὸ θὰ πετύχῃ! Παλλαϊκό=Ἀνιδιοτελές
Μιὰ ποὺ τὸ ἔθιξες: γιατὶ νὰ μὴ τὸ ἀναλάβῃ ὅλο αὐτὸ ἕνα Κόμμα;... Ἡ θεμιτή/εὐκταία προώθηση ἰδεῶν/λύσεων/θέσεων ἀπὸ κόμματα, θὰ ἦταν πρωθ-ύστερο στὴν παροῦσα φάση. Πρῶτα ἡ ἐπαναφορά/ἑδραίωση τῆς Δημοκρατίας καὶ ὕστερα ὁ κομματικὸς ἀγῶνας και διάλογος (γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ἀναλύθηκαν)! Ἐξάλλου, 50% ἀποχή =ἀπόρριψη τῶν Κομμάτων. Κάτι λέει...
Ὅμως..., ἀξίζει τὸν κόπο τελικά; Μία εἰρηνικὴ Ἐπ-Ανάσταση ἀνατρέπει τὸν παραλογισμὸ ἑνὸς παρατεταμένου (τρεισήμιση δεκαετιῶν!) συλλογικοῦ Θανάτου καὶ δίνει Νόημα στὴν Ζωή. Ἀξίζει τὸν κόπο, ἐὰν ἀξίζῃ νὰ σωθῇ αὐτὸς ὁ πανέμορφος τόπος, μὲ τὴν μοναδικὴ γεωστρατηγικὴ θέση, μὲ τοὺς ὄμορφους ἀνθρώπους (παρὰ τὴν χρόνι-α σπίλωση καὶ αὐτοαμαύρωσή τους) καὶ μὲ τὴν οἰκουμενικῆς ἀξίας Πρότασή τους γιὰ τὴν Ζωή. Δὲν ἀξίζει;
Ἐπίμετρο
Τὸ παράδειγμα τῆς Ἰσλανδίας: Ὀκτώβριος 2008: Καταρρέει μὲ πάταγο τὸ τραπεζικὸ σύστημα τῆς Ἰσλανδίας, λόγῳ μίας ἐξωφρενικῆς φοῦσκας ποὺ εἶχαν δημιουργήσει Ἰσλανδοὶ τραπεζίτες ἐκμεταλλευόμενοι τὴν ἕως τότε εὐφορία («πάρτυ») τοῦ παγκοσμιοποιημένου χρηματιστηριακοῦ καπιταλισμοῦ. Ἡ «κορῶνα» (νόμισμα) ἔπεσε στὰ τάρταρα, οἱ τραπεζικὲς καταθέσεις δεσμεύτηκαν, οἱ Ἰσλανδοὶ βγῆκαν στοὺς δρόμους μὲ ἄγριες διαθέσεις...
2009: Πρόωρες ἐκλογές, σάρωση τῆς δεξιᾶς κυβέρνησης καὶ ἀνάδειξη σοσιαλιστικῆς λόγῳ καὶ τῆς ὑπόσχεσης ὅτι θὰ προχωροῦσε σὲ σύγκληση συντακτικῆς ἐθνοσυνέλευσης γιὰ σύνταξη Νέου Συντάγματος, προκειμένου νὰ μὴν ἐπαναληφθῇ στὸ μέλλον παρόμοιο «κράχ» (θεωρήθηκε ὅτι τὸ πολιτικὸ σύστημα «ἔκανε πλάτες» στοὺς τραπεζίτες, ἀδιαφορώντας γιὰ τὸν ρόλο του, νὰ ρυθμίζῃ καὶ ἐλέγχῃ τὴν οἰκονομία). Πείσθηκαν οἱ Ἰσλανδοί, ἴσως, διότι τὸ «crash» (τὸ «κρὰχ» στ' ἀγγλικά) μίας ἐθνικῆς οἰκονομίας ὁμοιάζει μὲ τὸ crash ἑνὸς ὑπολογιστῆ: ἡ πρώτη λογικὴ ἀντίδραση τοῦ χρήστη εἶναι ἡ ἐπανεκκίνηση (restart), πιὸ δυναμικὴ ἀντίδραση εἶναι τὸ format (ἂν τὸ πρόβλημα ἐπιμένει καὶ τὸ μηχάνημα σέρνεται), ἡ πλέον δραστικὴ καὶ μόνιμη εἶναι ἡ ἀλλαγὴ λειτουργικοῦ συστήματος -ὄχι ἁπλὸ update, ἀλλὰ καινούργιο λειτουργικὸ σύστημα (OS).
Αὐτὴν τὴν λύση ἐπέλεξαν οἱ Ἰσλανδοί, τὴν δραστικὴ καὶ μόνιμη: καινούργιο Σύνταγμα, καινούργιο Λειτουργικὸ Σύστημα.
Ὅμως, ἡ νέα κυβέρνηση δὲν προχωροῦσε στὴν προεκλογική της ὑπόσχεση. Ἀντιθέτως, πιεζόμενη ἀπὸ ξένους (Ἀγγλία, Ὁλλανδία, ΕΕ), κατέθεσε νομοσχέδιο γιὰ τὴν ἐπιβάρυνση τῶν φορολογούμενων Ἰσλανδῶν μὲ τὸ χρέος τῶν ἰσλανδικῶν Τραπεζῶν πρὸς Ἄγγλους καὶ Ὁλλανδοὺς καταθέτες... Ἡ πρόταση τῶν «δανειστῶν» τους: ἀποπληρωμὴ σὲ 13 χρόνια μὲ 5.5% ἐπιτόκιο (σᾶς θυμίζει κάτι;).
Καὶ πάλι στοὺς δρόμους οἱ Ἰσλανδοί, ἐξοργισμένοι, ὠθοῦν τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας τους νὰ θέσῃ βέτο(!) καὶ νὰ προκηρύξῃ Δημοψήφισμα ἐπὶ τοῦ κυβερνητικοῦ νομοσχεδίου: 93,5%(!!!) τῶν Ἰσλανδῶν λέει βροντερὸ «όχι» στὸ νομοσχέδιο καὶ ρίχνει βροντερὸ χαστούκι σὲ κυβέρνηση ἑνὸς ἔτους (προφανῶς ἐπειδὴ ἀθετοῦσε προκλητικὰ τὶς προεκλογικές της ὑποσχέσεις)! Ἕνας Λαὸς διαπραγματεύεται ὁ ἴδιος μὲ τοὺς «δανειστές» του χάρη στὶς πρόνοιες ἑνὸς Συντάγματος, ποὺ χρονολογεῖτο στὰ 1944 καὶ θεωρεῖτο καὶ ἀνεπαρκές!...
Πείθεται ἡ κυβέρνηση, γιὰ λόγους πολιτικῆς ἐπιβίωσης (καὶ «ἐθνικῆς συμφιλίωσης»-αὐτολεξεί), νὰ ὑλοποίησῃ τὴν ὑπόσχεσή της γιὰ Νέο Σύνταγμα.
2010: ἐπιλέγεται μὲ κλήρο (ὅπως στὴν ἀρχαία Ἀθῆνα!) ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα 1,300 Ἰσλανδῶν (ἀπὸ πληθυσμὸ 350.000!) γιὰ νὰ προτείνουν τὶς ὑποψήφιες πρὸς ἔνταξη στὸ Νέο Ἰσλανδικὸ Σύνταγμα διατάξεις! Ἐν συνεχείᾳ, ἐπιλέγεται καὶ πάλι ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα 500 Ἰσλανδῶν ὑποψηφίων γιὰ 30 θέσεις στὴν Συντακτικὴ Ἐθνοσυνέλευση. Ὅλοι διαθέτουν ἴσο χρόνο στὰ κρατικὰ ΜΜΕ! Οἱ Ἰσλανδοὶ ἐπέλεξαν τὸ νέο Λειτουργικό τους νὰ εἶναι «Ἀνοιχτό» (Open Source)!..
Φεβρουάριος 2011: ξεκινᾷ τὶς ἐργασίες της ἡ Συντακτικὴ Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἰσλανδίας, ἡ ὁποία ἔχει ἐξέλθει τῆς ὕφεσης καὶ δέχεται νέα πρόταση ἀπὸ τοὺς «δανειστές» της: νὰ τοὺς «ξεχρεώσῃ» σὲ 35 χρόνια μὲ 3.3% ἐπιτόκιο (κι ἕπεται νέο Δημοψήφισμα)!.. Ὅ,τι ἀκριβῶς δὲν κάναμε ἐμεῖς μὲ τοὺς «δανειστές» μας...
Ὅπως οἱ Αἰγύπτιοι: Μὲ ὑπομονή, ἐπιμονή, λαϊκότητα, ἰσχὺ ἐν τῇ ἑνώσει, φιλειρηνικὸ τρόπο, ἐπαναλαμβανόμενες συναντήσεις (ραντεβού) στὴν Πλατεία, ἰδίως μετὰ τὴν προσευχὴ τῆς Παρασκευῆς (ἐμεῖς ἐδῶ: τὴν Κυριακή), ὁδηγήθηκαν σὲ ἀνατροπὴ τοῦ Τυράννου, Δημοψήφισμα προσφάτως καὶ διαδικασίες καταρτίσεως Συντάγματος.
--------------------------------------------------------------------------------
Ο Απόλλων Μπαζάντες είναι νέος δικηγόρος
Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011
Οι πέντε μύθοι της ελληνικής κρίσης
Κατάρριψη των στερεότυπων που επικρατούν γύρω από την Ελλάδα στην Ευρώπη επιχειρεί η Wall Street Journal. Οι πέντε μύθοι και γιατί δεν πρέπει να τους πιστεύουμε
Ενώ η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη μιας τεράστιας κρίσης, με τις πολιτικές εξελίξεις να τρέχουν στο εσωτερικό της χώρας, η Wall Street Journal επιχειρεί να καταρρίψει ορισμένες από τις πεποιθήσεις που επικρατούν για την κατάσταση της χώρας μας.
Αναφέρεται ουσιαστικά σε πέντε "μύθους" που έχουν επικρατήσει στην Ευρώπη για το πώς οδηγηθήκαμε σε αυτή την κατάσταση, αλλά και για τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε από εδώ και στο εξής.
1) Η Ελλάδα είναι αναξιόπιστη
Όχι δεν είναι, σημειώνει ο αρθρογράφος Simon Nixon. Όπως έχουν σημειώσει οι οικονομολόγοι Carmen Reinhart και Kenneth Rogoff, οι κρατικές χρεοκοπίες έχουν να κάνουν περισσότερο με την πρόθεση να αποπληρωθούν τα χρέη και όχι με την ικανότητα.
Η Ελλάδα έχει πολλά περιουσιακά στοιχεία και τεράστιες δυνατότητες για τη μείωση των δαπανών, την αύξηση της είσπραξης των φόρων και τη βελτίωση της παραγωγικότητας, αν είναι διατεθειμένοι οι Έλληνες.
2) Η χρεοκοπία είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας
Ο ισχυρισμός αυτός απέχει πολύ από την αλήθεια. Η χώρα, όπως σημειώνεται, έχει μεγάλο πρωτογενές έλλειμμα, συνεπώς ακόμη και αν επιβάλλει ένα haircut 50% θα συνεχίζει να χρειάζεται δανεισμό και περαιτέρω περικοπές των δαπανών.
Και ακόμη χειρότερα, θα καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα της χώρας και οι χρηματοδοτήσεις θα στερέψουν, όπως ορίζουν οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αφού τα ελληνικά κρατικά ομόλογα δεν θα γίνονται δεκτά ως εγγυήσεις.
3) Η ελληνική χρεοκοπία δεν θα ήταν ένα γεγονός τύπου Lehman
Ούτε η γερμανική κυβέρνηση δεν είναι προετοιμασμένη για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αναφέρεται στο δημοσίευμα.
Οι φόβοι μετάδοσης σε άλλες οικονομίες της περιφέρειας της ευρωζώνης παραμένουν, καθώς τα spread της Ισπανίας κινούνται ανοδικά.
Η περίπτωση κατάρρευσης της Lehman αποτέλεσε ένα ισχυρό σοκ για τις αγορές, ωστόσο, μία ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία θα οδηγήσει σε παγκόσμια κατάρρευση.
4) Δεν υπάρχουν περιθώρια καθυστέρησης
Ναι, υπάρχουν, σημειώνει ο Simon Nixon, επισημαίνοντας ότι "ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός". Ακόμα και αν η ελληνική χρεοκοπία γίνει αναπόφευκτη, υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι να καθυστερήσει.
Από τη μία γιατί έτσι θα δοθεί κίνητρο σε Πορτογαλία και Ιρλανδία να συνεχίσουν τα προγράμματα διάσωσης από την ΕΕ, όμως ακόμη πιο σημαντικό είναι να εφησυχάσουν οι επενδυτές και να συνεχίσουν να αγοράζουν κρατικά και τραπεζικά ομόλογα των χωρών της περιφέρειας.
Η Wall Street Journal συστήνει στάση αναμονής έως ότου Ισπανία και Ιταλία εξέλθουν από τη ζώνη κινδύνου.
5) Φταίει για όλα η Ελλάδα
Όχι εντελώς. Τώρα που η Ευρωζώνη έχει συμφωνήσει ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να δώσει και ένα δεύτερο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα, θα πρέπει να διασφαλίσει ότι η διάσωση έχει αποτέλεσμα.
Η Ευρωζώνη "τιμωρεί" την Ελλάδα με υψηλά επιτόκια που είναι σχεδόν διπλάσια με το κόστος δανεισμού του EFSF ή αυτά που χρεώνει το ΔΝΤ, τρέποντας σε ακόμα δυσκολότερο το έργο της Ελλάδας.
Σε αυτό "δεν υπάρχει λογική". Ο μοναδικός λογικός δρόμος πλέον είναι να συμφωνήσει η Ευρωζώνη σε πολιτική ενοποίηση. Αργά ή γρήγορα οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτή την πραγματικότητα.
Ενώ η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη μιας τεράστιας κρίσης, με τις πολιτικές εξελίξεις να τρέχουν στο εσωτερικό της χώρας, η Wall Street Journal επιχειρεί να καταρρίψει ορισμένες από τις πεποιθήσεις που επικρατούν για την κατάσταση της χώρας μας.
Αναφέρεται ουσιαστικά σε πέντε "μύθους" που έχουν επικρατήσει στην Ευρώπη για το πώς οδηγηθήκαμε σε αυτή την κατάσταση, αλλά και για τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε από εδώ και στο εξής.
1) Η Ελλάδα είναι αναξιόπιστη
Όχι δεν είναι, σημειώνει ο αρθρογράφος Simon Nixon. Όπως έχουν σημειώσει οι οικονομολόγοι Carmen Reinhart και Kenneth Rogoff, οι κρατικές χρεοκοπίες έχουν να κάνουν περισσότερο με την πρόθεση να αποπληρωθούν τα χρέη και όχι με την ικανότητα.
Η Ελλάδα έχει πολλά περιουσιακά στοιχεία και τεράστιες δυνατότητες για τη μείωση των δαπανών, την αύξηση της είσπραξης των φόρων και τη βελτίωση της παραγωγικότητας, αν είναι διατεθειμένοι οι Έλληνες.
2) Η χρεοκοπία είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας
Ο ισχυρισμός αυτός απέχει πολύ από την αλήθεια. Η χώρα, όπως σημειώνεται, έχει μεγάλο πρωτογενές έλλειμμα, συνεπώς ακόμη και αν επιβάλλει ένα haircut 50% θα συνεχίζει να χρειάζεται δανεισμό και περαιτέρω περικοπές των δαπανών.
Και ακόμη χειρότερα, θα καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα της χώρας και οι χρηματοδοτήσεις θα στερέψουν, όπως ορίζουν οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αφού τα ελληνικά κρατικά ομόλογα δεν θα γίνονται δεκτά ως εγγυήσεις.
3) Η ελληνική χρεοκοπία δεν θα ήταν ένα γεγονός τύπου Lehman
Ούτε η γερμανική κυβέρνηση δεν είναι προετοιμασμένη για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αναφέρεται στο δημοσίευμα.
Οι φόβοι μετάδοσης σε άλλες οικονομίες της περιφέρειας της ευρωζώνης παραμένουν, καθώς τα spread της Ισπανίας κινούνται ανοδικά.
Η περίπτωση κατάρρευσης της Lehman αποτέλεσε ένα ισχυρό σοκ για τις αγορές, ωστόσο, μία ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία θα οδηγήσει σε παγκόσμια κατάρρευση.
4) Δεν υπάρχουν περιθώρια καθυστέρησης
Ναι, υπάρχουν, σημειώνει ο Simon Nixon, επισημαίνοντας ότι "ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός". Ακόμα και αν η ελληνική χρεοκοπία γίνει αναπόφευκτη, υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι να καθυστερήσει.
Από τη μία γιατί έτσι θα δοθεί κίνητρο σε Πορτογαλία και Ιρλανδία να συνεχίσουν τα προγράμματα διάσωσης από την ΕΕ, όμως ακόμη πιο σημαντικό είναι να εφησυχάσουν οι επενδυτές και να συνεχίσουν να αγοράζουν κρατικά και τραπεζικά ομόλογα των χωρών της περιφέρειας.
Η Wall Street Journal συστήνει στάση αναμονής έως ότου Ισπανία και Ιταλία εξέλθουν από τη ζώνη κινδύνου.
5) Φταίει για όλα η Ελλάδα
Όχι εντελώς. Τώρα που η Ευρωζώνη έχει συμφωνήσει ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να δώσει και ένα δεύτερο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα, θα πρέπει να διασφαλίσει ότι η διάσωση έχει αποτέλεσμα.
Η Ευρωζώνη "τιμωρεί" την Ελλάδα με υψηλά επιτόκια που είναι σχεδόν διπλάσια με το κόστος δανεισμού του EFSF ή αυτά που χρεώνει το ΔΝΤ, τρέποντας σε ακόμα δυσκολότερο το έργο της Ελλάδας.
Σε αυτό "δεν υπάρχει λογική". Ο μοναδικός λογικός δρόμος πλέον είναι να συμφωνήσει η Ευρωζώνη σε πολιτική ενοποίηση. Αργά ή γρήγορα οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτή την πραγματικότητα.
Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011
Η αδρανοποίηση της εφηβικής ορμής
Αναρτήθηκε από: Βελίκης Ιωάννης, Ψυχολόγος PhD, τηλ. 6932683468
του Γιάννη Βελίκη
Η εφηβική ηλικία, ως γνωστόν, είναι η περίοδος κατά την οποία ο άνθρωπος ολοκληρώνει τη σωματική του ανάπτυξη, ωριμάζει σεξουαλικά και απομακρύνεται από την οικογένεια του αναζητώντας νέες σχέσεις, ομάδες, αξίες και ήθη στην κοινωνία.
Παρουσιάζει έντονες διακυμάνσεις της ψυχικής ισορροπίας του/της εφήβου και της οικογένειας από την απομόνωση, την αρμονία, την ηρεμία έως την σφοδρή σύγκρουση. Είναι κατ’ ουσία το τελευταίο τεστ της σχέσης εφήβου και πατρικής οικογένειας, από την οποία και οι δύο πλευρές θα συνάγουν πλούσια συμπεράσματα, και το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης θα καθορίσει τη μελλοντική σχέση του ενήλικα με την οικογένεια που μεγάλωσε. Στην εφηβική περίοδο είναι που αυτή η σχέση μπορεί να ενδυναμωθεί, να αδυνατίσει ή να διακοπεί πλήρως, όπως π.χ. στις περιπτώσεις που ένας πατέρας διώχνει από το σπίτι τον ομοφυλόφιλο γιό του.
Από την άλλη, είναι η περίοδος όπου ο μικρομέγαλος έφηβος, όντας δυνατός – αδύναμος πια, επιχειρεί να δοκιμάσει τις δυνάμεις και την επιρροή του στην ευρύτερη κοινωνία. Οι επιτυχίες του τον γεμίζουν αυτοπεποίθηση, αλλά συνήθως οι αποτυχίες του είναι περισσότερες, και είναι πολύ σημαντική η πρότερη εμπειρία του πάνω στη διαχείριση της αποτυχίας για το πώς τελικά θα τις διαχειριστεί. Το σύνηθες παράπονο των εφήβων στους γονείς τους, μετά από μια αποτυχία, είναι η φράση «…δεν με καταλαβαίνεις». Και πώς άλλωστε θα μπορούσαν οι γονείς να τους καταλάβουν, όταν για τους εφήβους τα πάντα φαίνονται τεράστια, η παραμικρή ατυχία π.χ. στο συναισθηματικό πεδίο, στη διεκδίκηση σεβασμού στην ομάδα ή στο σχολείο έχει γι’ αυτούς υπερβολική σημασία!
Φυσικά, τα ανωτέρω στοιχεία της εφηβείας είναι γνωστά, και οι περισσότεροι γονείς και εκπαιδευτικοί τα αναγνωρίζουν, τα κατανοούν και σε ένα βαθμό τα χειρίζονται ορθά. Η κοινωνική εμπειρία αιώνες τώρα έχει δημιουργήσει θεσμούς, κανόνες, και χρήσιμους οδηγούς για το πώς να ξεπέρνιονται τα προβλήματα αυτής της φάσης ζωής, πώς να οπλίζονται με υπομονή οι μεγαλύτεροι και να ελέγχουν τις ενορμήσεις τους οι μικρότεροι, και πώς να οδηγείται σε χρήσιμα κανάλια η επαναστατικότητα της εφηβικής ηλικίας.
Αυτό που έχει αλλάξει, ωστόσο, άρδην τα πράγματα, που αιώνες τώρα έβρισκαν λύσεις στο να γίνονται διαχειρίσιμα, και μετατρέπει την εφηβική ηλικία και τις ιδιαιτερότητες της σε εφιάλτη, είναι το γενικότερο κοινωνικο – οικονομικό σύστημα. Το καπιταλιστικό μονεταριστικό σύστημα που έχει κυριαρχήσει κυρίως από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και μετά, η κυριαρχία των αγορών και του μάρκετινγκ, και η καθιέρωση του χρήματος ως τη μόνη αναγνωρίσιμη αξία στο σύγχρονο κόσμο, έχει μετατρέψει τα παλιά συστήματα τιθάσευσης και οδηγητικής των εφήβων σε αναποτελεσματικά. Οι σύγχρονοι έφηβοι ζώντας σε κόσμο που μόνο το χρήμα μετράει, αμφισβητούν εντελώς και ανεξέλεγκτα τις όποιες επιρροές ανθρώπων που ενδιαφέρονται γι’ αυτούς (γονείς, συγγενείς, εκπαιδευτικούς, γειτονιά), και προσπαθούν να ενσωματωθούν στην κοινωνία, κάτι που είναι απόλυτα φυσιολογικό, παρά τη διεστραμμένη κατεύθυνση αυτής προς τη δημιουργία ενός κόσμου με ελάχιστους πλούσιους και δισεκατομμύρια φτωχούς, όπου όλα, ακόμη και ο αέρας θα πωλούνται, το περιβάλλον θα είναι κατεστραμμένο, και η ευτυχία θα νοείται μόνο με τη σπατάλη χρημάτων και την αγορά προϊόντων και υπηρεσιών. Το μάρκετινγκ δρώντας με παντοδύναμο και τον πιο ύπουλο και υποσυνείδητο τρόπο, φροντίζει να εξανεμίζει τις όποιες καλές κοινωνικές επιρροές, και η πρόσθετη ανάγκη των εφήβων να ενταχθούν σε ομάδα τους παραδίδει στην πλάνη του εικονικού παραδείσου όπως προβάλλεται από τη σύγχρονη αγορά. Γονείς και εκπαιδευτικοί αναζητούν ματαίως τη λύση για την οδηγητική των εφήβων τους, και συνήθως το παιχνίδι μοιάζει χαμένο. Το σύγχρονο μονεταριστικό σύστημα, ως νέα θρησκεία, φροντίζει να προσηλυτίζει τους εφήβους, να αδρανοποιεί την εφηβική τους ορμή και επαναστατικότητα, και να επιχειρεί να τους μετατρέψει σε σύγχρονους σκλάβους, όπου το μόνο μέλημα τους θα είναι να εργάζονται και να καταναλώνουν διαρκώς.
Η αδρανοποίηση της εφηβικής ορμής, στο σύγχρονο κόσμο, μπορεί να επιτευχθεί με πολλούς τρόπους όπως:
Α) Την ασταμάτητη ενασχόληση με βιντεοπαιχνίδια.
Αρχικά τα σύγχρονα βιντεοπαιχνίδια κατασκευάστηκαν από τη NASA για την εκπαίδευση των Αμερικάνων στρατιωτικών σε προσομοίωση μάχης. Μάλιστα ήταν τόσο επιτυχημένα που η πραγματική μάχη δεν διέφερε πολύ, ειδικά σε πιλότους ή χειριστές τανκ. Αργότερα, δοκιμάστηκε το να γίνει αυτή η τεχνογνωσία εμπορεύσιμη σε όλο τον κόσμο. Δημιουργήθηκαν παραλλαγές των πολεμικών σεναρίων π.χ. το σενάριο όπου ο οδηγός «πατάει» πεζούς στο δρόμο και κερδίζει πόντους, η ο χειριστής είναι ο στρατηγός που παρατάσσει κατά βούληση τα στρατεύματα του απέναντι σε εχθρικό στρατό και προσπαθεί να τον νικήσει. Η μεγάλη επιτυχία των συγκεκριμένων παιχνιδιών οδήγησε τους κατασκευαστές στο να τα επανασχεδιάσουν ώστε να μπορούν να παίζουν πολλοί παίχτες σε ένα δίκτυο υπολογιστών ή στο διαδίκτυο. Το αποτέλεσμα είναι πολλοί έφηβοι να περνούν ατέλειωτες ώρες σε καταστήματα που προσφέρουν δίκτυα υπολογιστών (ίντερνετ καφέ) ή στο διαδίκτυο, ξενυχτώντας πολλές φορές και απαιτώντας από τους γονείς τους να τους αφήσουν να παίξουν όλο το βράδυ με τους φίλους τους που οι χρεώσεις είναι μικρότερες.
Η μανία των βιντεοπαιχνιδιών έχει εξαπλωθεί παντού και απορροφά πολύτιμο χρόνο των εφήβων που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε μελέτη, άθληση ή ψυχαγωγία. Εκτός αυτού επιβραβεύει και ενισχύει βίαιες και διαστροφικές συμπεριφορές.
Β) Η εμπορευματοποίηση του έρωτα.
Την περίοδο που γονείς και εκπαιδευτικοί προσπαθούν να τιθασεύσουν την ερωτική ορμή και συμπεριφορά των εφήβων, το επικοινωνιακό περιβάλλον πλημμυρίζεται από εικόνες και προτροπές εύκολου σεξ. Η βιομηχανία της παραγωγής και διακίνησης πορνογραφικού υλικού έχει καταφέρει να προβάλλει τα προϊόντα της σε κάθε τηλεοπτικό κανάλι, περιοδικό, εφημερίδα ή ιστοσελίδα στο διαδίκτυο. Το σεξ παρουσιάζεται ως προϊόν, δηλαδή επιλέγεται το ή τα μοντέλα (όλων των ηλικιών και φύλων), ο τρόπος (εικονικό, τηλεφωνικό, δορυφορικό), και η διαδικασία πληρωμής. Επίσης μπορεί να επιλεγούν υπηρεσίες διακίνησης ιεροδούλων στο σπίτι ή υπηρεσίες συνοδείας. Σε κάθε περίπτωση η συνεχής έκθεση των εφήβων στο σεξ, παρουσιάζει την αποθέωση της ένωσης δύο ανθρώπων ως προϊόν, δηλαδή κάτι εύκολο, που επιλέγει κανείς μέσα από ένα μενού παραλλαγών και δεν συνοδεύεται από συναισθήματα ή ηθικές αναστολές για τις ψυχικές επιπτώσεις στο ίδιο άτομο ή στο σεξουαλικό παρτενέρ του.
Έτσι, την περίοδο που γονείς και εκπαιδευτικοί επιχειρούν να μιλήσουν στους εφήβους για το σεξ, αυτοί έχουν ήδη δει, μάθει, ή συμμετάσχει σε ανάλογες δραστηριότητες με φίλους, συμμαθητές ή επαγγελματίες του είδους. Τρανή απόδειξη τα βίντεο που κυκλοφορούν μετά τις πενταήμερες εκδρομές όπου έφηβοι επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις παρουσία κάμερας, τα οποία βίντεο κυκλοφορούν έπειτα σε όλη τη χώρα. Και φυσικά εκτός από τις συναισθηματικές ή ηθικές επιπλοκές που αυτές οι συμπεριφορές έχουν σε τόσο μικρές ηλικίες, το κυριότερο πρόβλημα έγκειται στο ότι σπανίως οι έφηβοι χρησιμοποιούν προφυλακτικό, με αποτέλεσμα ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και μολύνσεις. Σε όλη αυτήν την κατάσταση οι έφηβοι νιώθουν μόνοι τους, τη στιγμή που η κοινωνία κρύβει το θέμα «κάτω από το χαλί» και υποκρίνεται ότι δεν υπάρχει.
Γ) Η έκθεση στη βία
Σύμφωνα με στατιστικές ένας μέσος έφηβος έχει εκτεθεί στα 16 του σε πάνω από 20.000 σκηνές βίας. Το δεδομένο αυτό μετατρέπει την ήδη από τη φύση της ταραχώδη εφηβική ηλικία σε ένα κόσμο κυριαρχίας, βίας και φόβου. Συχνά γονείς, εκπαιδευτικοί και ψυχολόγοι αντιμετωπίζουν σύνθετα φαινόμενα βίαιης συμπεριφοράς, ψυχολογικών τραυμάτων και άρνησης των εφήβων να βγουν εκτός σπιτιού ή να πάνε στο σχολείο. Αποκορύφωμα της συνεχούς έκθεσης στη βία τα περιστατικά μαζικών φόνων με όπλο σε σχολεία από εφήβους στις Η.Π.Α. και άλλες «αναπτυγμένες» χώρες.
Δ) Ο καταναγκασμός της μόδας.
Η επαναστατικότητα της εφηβείας, από το να επιδιώκει ιδιαιτερότητα στο ντύσιμο και την εικόνα, λόγω του ισχυρού μάρκετινγκ μετατράπηκε σε θύμα της ίδιας της μόδας. Αντί να αμφισβητεί το κατεστημένο του λεγόμενου κώδικα ντυσίματος, όπως θα ήταν φυσικό, υποτάσσεται στις οδηγίες της αγοράς. Προκειμένου να ενσωματωθεί στις ομάδες των συνομηλίκων, ακολουθεί τις προσταγές της μόδας, πολλές φορές με καταναγκασμό, και πιέζοντας τους γονείς να του/ της αγοράζουν συνεχώς ακριβά ρούχα ώστε να μην «πέσει στα μάτια» των συμμαθητών!
Η βιομηχανία ρούχων έχοντας «πιάσει» την τάση των εφήβων για κάτι το διαφορετικό, προβάλλει και πουλά τα πιο απίθανα σχέδια. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τάσης είναι η πώληση κυριολεκτικά σκισμένων ρούχων σε πανάκριβη τιμή, τη στιγμή που τα περισσότερα ρούχα πετιούνται με την αλλαγή της σαιζόν.
- Η συμμετοχή σε ακραίες ομάδες
Η φυσική τάση των εφήβων να αναζητούν δύναμη και προστασία εκτός της οικογένειας, τους ωθεί να αναζητούν την ενσωμάτωση τους σε ομάδες. Λόγω της ευάλωτης ηλικιακής φάσης που περνούν και τη συνεπαγόμενη κρίση σε συναισθηματικό, αξιακό και ηθικό επίπεδο, πολλοί έφηβοι, στο σύγχρονο περιβάλλον των πόλεων, προσχωρούν σε ακραίες ομάδες. Με αυτόν τον τρόπο αποκτούν δύναμη, αυτοπεποίθηση, ταυτότητα και μπορούν να αντιδράσουν στην κοινωνία που δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς ή δεν τους καταλαβαίνει.
Μερικές χαρακτηριστικές ομάδες είναι οι συμμορίες, οι χούλιγκανς, αντιεξουσιαστές (συνήθως χωρίς ιδιαίτερο ιδεολογικό προσανατολισμό), ακραία πολιτικά κόμματα (δεξιού ή αριστερού χώρου), παραθρησκευτικές οργανώσεις (θρησκείες, μαύρη μαγεία κ.λπ.). Συχνό αποτέλεσμα είναι να απομακρύνονται με αυτόν τον τρόπο από δραστηριότητες που θα συνέβαλαν στην πρόοδο τους και αντ’ αυτού να δρουν με τρόπους που θέτουν σε κίνδυνο την σωματική τους ακεραιότητα και αυξάνουν την πιθανότητα εμπλοκής σε παράνομες δραστηριότητες. Ένας επιπλέον κίνδυνος είναι ο εγκλωβισμός σε στείρες σκέψεις, ιδεολογίες και δόγματα, την εποχή που θα έπρεπε να «ανοίξει» το μυαλό τους σε επαναστατικές ιδέες και οράματα.
- Τα επικίνδυνα σπορ.
Κάτι πολύ κοινό στα βίντεο κλιπς του MTV είναι έφηβοι να επιχειρούν επικίνδυνες φιγούρες με σανίδα του σερφ, ακροβατικές χορευτικές φιγούρες και πήδημα από γέφυρες εκατοντάδων μέτρων με υποστήριξη ελαστικών σχοινιών. Οι συγκεκριμένες πρακτικές που εκτός των βίντεο κλιπς εμφανίζονται και σε αμερικάνικες νεανικές ταινίες έχουν εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, τόσο που πολλοί δήμαρχοι στα δημόσια πάρκα προβλέπουν πια χώρους για σέρφινγκ ή ακροβατικά με ποδήλατο.
Αυτό που δε λέγεται και δεν συζητιέται είναι η επίπτωση αυτών των ακροβατικών σε στραμπουλήγματα, κακώσεις, και σοβαρές αναπηρίες. Αντ’ αυτού θα έπρεπε, σε κάθε τέτοιο πάρκο – χώρο για σερφ να προβλέπεται η ταυτόχρονη παρουσία ειδικού γυμναστή για την ασφαλή καθοδήγηση των νέων στα ακροβατικά τους.
- Το ντοπάρισμα.
Η χρήση τονωτικών ουσιών με βάση την τεστοστερόνη για καλύτερες επιδόσεις στον αθλητισμό ή μεγαλύτερη απόλαυση στη διασκέδαση είναι γνωστή. Παραβλέπονται, ωστόσο, οι σοβαρές της συνέπειες στους οργανισμούς και τους ψυχισμούς των νέων ανθρώπων, συνέπειες που μπορεί να φτάσουν ως και το θάνατο. Δυστυχώς αυτή η αγορά των ουσιών ντόπινγκ είναι ακόμη ανεξέλεγκτη.
- Είμαι «κουλ».
Μία άλλη προτροπή της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας είναι το να είναι κανείς «κουλ», δηλαδή να απολαμβάνει τη ζωή χωρίς να ανησυχεί. Αποθέωση αυτού η συνήθεια να ξημεροβραδιάζεται κάποιος σε καφετέρια. Αδίκως ενοχλούνται και πιέζουν γονείς και εκπαιδευτικοί: για τους έφηβους το να είναι «κουλ» είναι «μαστ».
Η κουλ στάση ζωής βολεύει καταπληκτικά το μονεταριστικό σύστημα, δεδομένου ότι αδρανοποιούνται όλες οι αντιδράσεις για την σαθρή πολιτική κατάσταση, τη φτώχεια στο κόσμο, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, τους πολέμους στον πλανήτη κ.ο.κ.
- Η επιφανειακή και καταναγκαστική «εκπαίδευση».
Η εκπαίδευση στο σύγχρονο μονεταριστικό σύστημα είναι στραμμένη στην παροχή πληροφοριών και επιφανειακής γνώσης, αντί της γενικότερης καλλιέργειας σκέψης, χαρακτήρα και ήθους. Τα σχολικά εγχειρίδια συνεχώς αλλάζουν, χωρίς ωστόσο να αλλάζει και ο γενικότερος πυρήνας του συστήματος που είναι προσανατολισμένος στην αγορά και στο χρήμα. Οι έφηβοι δεν κατανοούν γιατί πρέπει να θυσιάσουν τόσο χρόνο και κόπο για ένα πτυχίο που θα τους καταστήσει μελλοντικούς ανέργους. Οι εκπαιδευτικοί δεν πείθουν, στο σύγχρονο κόσμο, με τις παλιές αξίες που αυτοί γαλουχήθηκαν, και το όλο σύστημα μοιάζει αποδιοργανωμένο. Οι γονείς πιέζουν για επιδόσεις, τη στιγμή που ο ανταγωνισμός αυξάνει χρόνο με το χρόνο. Για μία ελπίδα θέσης απαιτούνται δεξιότητες όπως άριστη γνώση ξένων γλωσσών, πτυχίο Πανεπιστημίου και μεταπτυχιακά, χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών και προϋπηρεσία έστω και απλήρωτη, και όλα αυτά με απολαβές πενιχρές. Είναι επόμενο ότι το «όλο πακέτο» είναι εντελώς απωθητικό για έναν έφηβο, που αδυνατεί να καταλάβει γιατί οι μεγάλοι το επιδιώκουν για το μέλλον του και τον πιέζουν σε αυτήν την κατεύθυνση τόσο πολύ.
Η εφηβική ηλικία είναι από μόνη της μία ταραγμένη και σε κρίση περίοδος. Το σύγχρονο καπιταλιστικό μονεταριστικό σύστημα επιτείνει και πολλαπλασιάζει αυτήν την κρίση και αδυνατίζει την επιρροή των ενηλίκων που ενδιαφέρονται για τους νέους ανθρώπους.
Για το λόγο αυτό χρειάζεται μεγάλη υπομονή και συνέπεια από μέρους τους, ώστε να προσελκύσουν με έξυπνο τρόπο τους εφήβους από την αγορά, να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους και να τους οδηγήσουν σε σταδιακή και στέρεη διαμόρφωση χαρακτήρα, ταυτότητας και προσωπικότητας. Η δε ένταξη των εφήβων σε ομάδες παραγωγικές (πολιτισμού, τέχνης, οικολογικές, πολιτικής) θα απογειώσει τους νέους ανθρώπους σε δημιουργικότητα, όμορφο συναίσθημα, και καλή ποιότητα ζωής, στη δύσκολη ηλικιακή φάση που περνάνε.
του Γιάννη Βελίκη
Η εφηβική ηλικία, ως γνωστόν, είναι η περίοδος κατά την οποία ο άνθρωπος ολοκληρώνει τη σωματική του ανάπτυξη, ωριμάζει σεξουαλικά και απομακρύνεται από την οικογένεια του αναζητώντας νέες σχέσεις, ομάδες, αξίες και ήθη στην κοινωνία.
Παρουσιάζει έντονες διακυμάνσεις της ψυχικής ισορροπίας του/της εφήβου και της οικογένειας από την απομόνωση, την αρμονία, την ηρεμία έως την σφοδρή σύγκρουση. Είναι κατ’ ουσία το τελευταίο τεστ της σχέσης εφήβου και πατρικής οικογένειας, από την οποία και οι δύο πλευρές θα συνάγουν πλούσια συμπεράσματα, και το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης θα καθορίσει τη μελλοντική σχέση του ενήλικα με την οικογένεια που μεγάλωσε. Στην εφηβική περίοδο είναι που αυτή η σχέση μπορεί να ενδυναμωθεί, να αδυνατίσει ή να διακοπεί πλήρως, όπως π.χ. στις περιπτώσεις που ένας πατέρας διώχνει από το σπίτι τον ομοφυλόφιλο γιό του.
Από την άλλη, είναι η περίοδος όπου ο μικρομέγαλος έφηβος, όντας δυνατός – αδύναμος πια, επιχειρεί να δοκιμάσει τις δυνάμεις και την επιρροή του στην ευρύτερη κοινωνία. Οι επιτυχίες του τον γεμίζουν αυτοπεποίθηση, αλλά συνήθως οι αποτυχίες του είναι περισσότερες, και είναι πολύ σημαντική η πρότερη εμπειρία του πάνω στη διαχείριση της αποτυχίας για το πώς τελικά θα τις διαχειριστεί. Το σύνηθες παράπονο των εφήβων στους γονείς τους, μετά από μια αποτυχία, είναι η φράση «…δεν με καταλαβαίνεις». Και πώς άλλωστε θα μπορούσαν οι γονείς να τους καταλάβουν, όταν για τους εφήβους τα πάντα φαίνονται τεράστια, η παραμικρή ατυχία π.χ. στο συναισθηματικό πεδίο, στη διεκδίκηση σεβασμού στην ομάδα ή στο σχολείο έχει γι’ αυτούς υπερβολική σημασία!
Φυσικά, τα ανωτέρω στοιχεία της εφηβείας είναι γνωστά, και οι περισσότεροι γονείς και εκπαιδευτικοί τα αναγνωρίζουν, τα κατανοούν και σε ένα βαθμό τα χειρίζονται ορθά. Η κοινωνική εμπειρία αιώνες τώρα έχει δημιουργήσει θεσμούς, κανόνες, και χρήσιμους οδηγούς για το πώς να ξεπέρνιονται τα προβλήματα αυτής της φάσης ζωής, πώς να οπλίζονται με υπομονή οι μεγαλύτεροι και να ελέγχουν τις ενορμήσεις τους οι μικρότεροι, και πώς να οδηγείται σε χρήσιμα κανάλια η επαναστατικότητα της εφηβικής ηλικίας.
Αυτό που έχει αλλάξει, ωστόσο, άρδην τα πράγματα, που αιώνες τώρα έβρισκαν λύσεις στο να γίνονται διαχειρίσιμα, και μετατρέπει την εφηβική ηλικία και τις ιδιαιτερότητες της σε εφιάλτη, είναι το γενικότερο κοινωνικο – οικονομικό σύστημα. Το καπιταλιστικό μονεταριστικό σύστημα που έχει κυριαρχήσει κυρίως από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και μετά, η κυριαρχία των αγορών και του μάρκετινγκ, και η καθιέρωση του χρήματος ως τη μόνη αναγνωρίσιμη αξία στο σύγχρονο κόσμο, έχει μετατρέψει τα παλιά συστήματα τιθάσευσης και οδηγητικής των εφήβων σε αναποτελεσματικά. Οι σύγχρονοι έφηβοι ζώντας σε κόσμο που μόνο το χρήμα μετράει, αμφισβητούν εντελώς και ανεξέλεγκτα τις όποιες επιρροές ανθρώπων που ενδιαφέρονται γι’ αυτούς (γονείς, συγγενείς, εκπαιδευτικούς, γειτονιά), και προσπαθούν να ενσωματωθούν στην κοινωνία, κάτι που είναι απόλυτα φυσιολογικό, παρά τη διεστραμμένη κατεύθυνση αυτής προς τη δημιουργία ενός κόσμου με ελάχιστους πλούσιους και δισεκατομμύρια φτωχούς, όπου όλα, ακόμη και ο αέρας θα πωλούνται, το περιβάλλον θα είναι κατεστραμμένο, και η ευτυχία θα νοείται μόνο με τη σπατάλη χρημάτων και την αγορά προϊόντων και υπηρεσιών. Το μάρκετινγκ δρώντας με παντοδύναμο και τον πιο ύπουλο και υποσυνείδητο τρόπο, φροντίζει να εξανεμίζει τις όποιες καλές κοινωνικές επιρροές, και η πρόσθετη ανάγκη των εφήβων να ενταχθούν σε ομάδα τους παραδίδει στην πλάνη του εικονικού παραδείσου όπως προβάλλεται από τη σύγχρονη αγορά. Γονείς και εκπαιδευτικοί αναζητούν ματαίως τη λύση για την οδηγητική των εφήβων τους, και συνήθως το παιχνίδι μοιάζει χαμένο. Το σύγχρονο μονεταριστικό σύστημα, ως νέα θρησκεία, φροντίζει να προσηλυτίζει τους εφήβους, να αδρανοποιεί την εφηβική τους ορμή και επαναστατικότητα, και να επιχειρεί να τους μετατρέψει σε σύγχρονους σκλάβους, όπου το μόνο μέλημα τους θα είναι να εργάζονται και να καταναλώνουν διαρκώς.
Η αδρανοποίηση της εφηβικής ορμής, στο σύγχρονο κόσμο, μπορεί να επιτευχθεί με πολλούς τρόπους όπως:
Α) Την ασταμάτητη ενασχόληση με βιντεοπαιχνίδια.
Αρχικά τα σύγχρονα βιντεοπαιχνίδια κατασκευάστηκαν από τη NASA για την εκπαίδευση των Αμερικάνων στρατιωτικών σε προσομοίωση μάχης. Μάλιστα ήταν τόσο επιτυχημένα που η πραγματική μάχη δεν διέφερε πολύ, ειδικά σε πιλότους ή χειριστές τανκ. Αργότερα, δοκιμάστηκε το να γίνει αυτή η τεχνογνωσία εμπορεύσιμη σε όλο τον κόσμο. Δημιουργήθηκαν παραλλαγές των πολεμικών σεναρίων π.χ. το σενάριο όπου ο οδηγός «πατάει» πεζούς στο δρόμο και κερδίζει πόντους, η ο χειριστής είναι ο στρατηγός που παρατάσσει κατά βούληση τα στρατεύματα του απέναντι σε εχθρικό στρατό και προσπαθεί να τον νικήσει. Η μεγάλη επιτυχία των συγκεκριμένων παιχνιδιών οδήγησε τους κατασκευαστές στο να τα επανασχεδιάσουν ώστε να μπορούν να παίζουν πολλοί παίχτες σε ένα δίκτυο υπολογιστών ή στο διαδίκτυο. Το αποτέλεσμα είναι πολλοί έφηβοι να περνούν ατέλειωτες ώρες σε καταστήματα που προσφέρουν δίκτυα υπολογιστών (ίντερνετ καφέ) ή στο διαδίκτυο, ξενυχτώντας πολλές φορές και απαιτώντας από τους γονείς τους να τους αφήσουν να παίξουν όλο το βράδυ με τους φίλους τους που οι χρεώσεις είναι μικρότερες.
Η μανία των βιντεοπαιχνιδιών έχει εξαπλωθεί παντού και απορροφά πολύτιμο χρόνο των εφήβων που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε μελέτη, άθληση ή ψυχαγωγία. Εκτός αυτού επιβραβεύει και ενισχύει βίαιες και διαστροφικές συμπεριφορές.
Β) Η εμπορευματοποίηση του έρωτα.
Την περίοδο που γονείς και εκπαιδευτικοί προσπαθούν να τιθασεύσουν την ερωτική ορμή και συμπεριφορά των εφήβων, το επικοινωνιακό περιβάλλον πλημμυρίζεται από εικόνες και προτροπές εύκολου σεξ. Η βιομηχανία της παραγωγής και διακίνησης πορνογραφικού υλικού έχει καταφέρει να προβάλλει τα προϊόντα της σε κάθε τηλεοπτικό κανάλι, περιοδικό, εφημερίδα ή ιστοσελίδα στο διαδίκτυο. Το σεξ παρουσιάζεται ως προϊόν, δηλαδή επιλέγεται το ή τα μοντέλα (όλων των ηλικιών και φύλων), ο τρόπος (εικονικό, τηλεφωνικό, δορυφορικό), και η διαδικασία πληρωμής. Επίσης μπορεί να επιλεγούν υπηρεσίες διακίνησης ιεροδούλων στο σπίτι ή υπηρεσίες συνοδείας. Σε κάθε περίπτωση η συνεχής έκθεση των εφήβων στο σεξ, παρουσιάζει την αποθέωση της ένωσης δύο ανθρώπων ως προϊόν, δηλαδή κάτι εύκολο, που επιλέγει κανείς μέσα από ένα μενού παραλλαγών και δεν συνοδεύεται από συναισθήματα ή ηθικές αναστολές για τις ψυχικές επιπτώσεις στο ίδιο άτομο ή στο σεξουαλικό παρτενέρ του.
Έτσι, την περίοδο που γονείς και εκπαιδευτικοί επιχειρούν να μιλήσουν στους εφήβους για το σεξ, αυτοί έχουν ήδη δει, μάθει, ή συμμετάσχει σε ανάλογες δραστηριότητες με φίλους, συμμαθητές ή επαγγελματίες του είδους. Τρανή απόδειξη τα βίντεο που κυκλοφορούν μετά τις πενταήμερες εκδρομές όπου έφηβοι επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις παρουσία κάμερας, τα οποία βίντεο κυκλοφορούν έπειτα σε όλη τη χώρα. Και φυσικά εκτός από τις συναισθηματικές ή ηθικές επιπλοκές που αυτές οι συμπεριφορές έχουν σε τόσο μικρές ηλικίες, το κυριότερο πρόβλημα έγκειται στο ότι σπανίως οι έφηβοι χρησιμοποιούν προφυλακτικό, με αποτέλεσμα ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και μολύνσεις. Σε όλη αυτήν την κατάσταση οι έφηβοι νιώθουν μόνοι τους, τη στιγμή που η κοινωνία κρύβει το θέμα «κάτω από το χαλί» και υποκρίνεται ότι δεν υπάρχει.
Γ) Η έκθεση στη βία
Σύμφωνα με στατιστικές ένας μέσος έφηβος έχει εκτεθεί στα 16 του σε πάνω από 20.000 σκηνές βίας. Το δεδομένο αυτό μετατρέπει την ήδη από τη φύση της ταραχώδη εφηβική ηλικία σε ένα κόσμο κυριαρχίας, βίας και φόβου. Συχνά γονείς, εκπαιδευτικοί και ψυχολόγοι αντιμετωπίζουν σύνθετα φαινόμενα βίαιης συμπεριφοράς, ψυχολογικών τραυμάτων και άρνησης των εφήβων να βγουν εκτός σπιτιού ή να πάνε στο σχολείο. Αποκορύφωμα της συνεχούς έκθεσης στη βία τα περιστατικά μαζικών φόνων με όπλο σε σχολεία από εφήβους στις Η.Π.Α. και άλλες «αναπτυγμένες» χώρες.
Δ) Ο καταναγκασμός της μόδας.
Η επαναστατικότητα της εφηβείας, από το να επιδιώκει ιδιαιτερότητα στο ντύσιμο και την εικόνα, λόγω του ισχυρού μάρκετινγκ μετατράπηκε σε θύμα της ίδιας της μόδας. Αντί να αμφισβητεί το κατεστημένο του λεγόμενου κώδικα ντυσίματος, όπως θα ήταν φυσικό, υποτάσσεται στις οδηγίες της αγοράς. Προκειμένου να ενσωματωθεί στις ομάδες των συνομηλίκων, ακολουθεί τις προσταγές της μόδας, πολλές φορές με καταναγκασμό, και πιέζοντας τους γονείς να του/ της αγοράζουν συνεχώς ακριβά ρούχα ώστε να μην «πέσει στα μάτια» των συμμαθητών!
Η βιομηχανία ρούχων έχοντας «πιάσει» την τάση των εφήβων για κάτι το διαφορετικό, προβάλλει και πουλά τα πιο απίθανα σχέδια. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τάσης είναι η πώληση κυριολεκτικά σκισμένων ρούχων σε πανάκριβη τιμή, τη στιγμή που τα περισσότερα ρούχα πετιούνται με την αλλαγή της σαιζόν.
- Η συμμετοχή σε ακραίες ομάδες
Η φυσική τάση των εφήβων να αναζητούν δύναμη και προστασία εκτός της οικογένειας, τους ωθεί να αναζητούν την ενσωμάτωση τους σε ομάδες. Λόγω της ευάλωτης ηλικιακής φάσης που περνούν και τη συνεπαγόμενη κρίση σε συναισθηματικό, αξιακό και ηθικό επίπεδο, πολλοί έφηβοι, στο σύγχρονο περιβάλλον των πόλεων, προσχωρούν σε ακραίες ομάδες. Με αυτόν τον τρόπο αποκτούν δύναμη, αυτοπεποίθηση, ταυτότητα και μπορούν να αντιδράσουν στην κοινωνία που δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς ή δεν τους καταλαβαίνει.
Μερικές χαρακτηριστικές ομάδες είναι οι συμμορίες, οι χούλιγκανς, αντιεξουσιαστές (συνήθως χωρίς ιδιαίτερο ιδεολογικό προσανατολισμό), ακραία πολιτικά κόμματα (δεξιού ή αριστερού χώρου), παραθρησκευτικές οργανώσεις (θρησκείες, μαύρη μαγεία κ.λπ.). Συχνό αποτέλεσμα είναι να απομακρύνονται με αυτόν τον τρόπο από δραστηριότητες που θα συνέβαλαν στην πρόοδο τους και αντ’ αυτού να δρουν με τρόπους που θέτουν σε κίνδυνο την σωματική τους ακεραιότητα και αυξάνουν την πιθανότητα εμπλοκής σε παράνομες δραστηριότητες. Ένας επιπλέον κίνδυνος είναι ο εγκλωβισμός σε στείρες σκέψεις, ιδεολογίες και δόγματα, την εποχή που θα έπρεπε να «ανοίξει» το μυαλό τους σε επαναστατικές ιδέες και οράματα.
- Τα επικίνδυνα σπορ.
Κάτι πολύ κοινό στα βίντεο κλιπς του MTV είναι έφηβοι να επιχειρούν επικίνδυνες φιγούρες με σανίδα του σερφ, ακροβατικές χορευτικές φιγούρες και πήδημα από γέφυρες εκατοντάδων μέτρων με υποστήριξη ελαστικών σχοινιών. Οι συγκεκριμένες πρακτικές που εκτός των βίντεο κλιπς εμφανίζονται και σε αμερικάνικες νεανικές ταινίες έχουν εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, τόσο που πολλοί δήμαρχοι στα δημόσια πάρκα προβλέπουν πια χώρους για σέρφινγκ ή ακροβατικά με ποδήλατο.
Αυτό που δε λέγεται και δεν συζητιέται είναι η επίπτωση αυτών των ακροβατικών σε στραμπουλήγματα, κακώσεις, και σοβαρές αναπηρίες. Αντ’ αυτού θα έπρεπε, σε κάθε τέτοιο πάρκο – χώρο για σερφ να προβλέπεται η ταυτόχρονη παρουσία ειδικού γυμναστή για την ασφαλή καθοδήγηση των νέων στα ακροβατικά τους.
- Το ντοπάρισμα.
Η χρήση τονωτικών ουσιών με βάση την τεστοστερόνη για καλύτερες επιδόσεις στον αθλητισμό ή μεγαλύτερη απόλαυση στη διασκέδαση είναι γνωστή. Παραβλέπονται, ωστόσο, οι σοβαρές της συνέπειες στους οργανισμούς και τους ψυχισμούς των νέων ανθρώπων, συνέπειες που μπορεί να φτάσουν ως και το θάνατο. Δυστυχώς αυτή η αγορά των ουσιών ντόπινγκ είναι ακόμη ανεξέλεγκτη.
- Είμαι «κουλ».
Μία άλλη προτροπή της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας είναι το να είναι κανείς «κουλ», δηλαδή να απολαμβάνει τη ζωή χωρίς να ανησυχεί. Αποθέωση αυτού η συνήθεια να ξημεροβραδιάζεται κάποιος σε καφετέρια. Αδίκως ενοχλούνται και πιέζουν γονείς και εκπαιδευτικοί: για τους έφηβους το να είναι «κουλ» είναι «μαστ».
Η κουλ στάση ζωής βολεύει καταπληκτικά το μονεταριστικό σύστημα, δεδομένου ότι αδρανοποιούνται όλες οι αντιδράσεις για την σαθρή πολιτική κατάσταση, τη φτώχεια στο κόσμο, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, τους πολέμους στον πλανήτη κ.ο.κ.
- Η επιφανειακή και καταναγκαστική «εκπαίδευση».
Η εκπαίδευση στο σύγχρονο μονεταριστικό σύστημα είναι στραμμένη στην παροχή πληροφοριών και επιφανειακής γνώσης, αντί της γενικότερης καλλιέργειας σκέψης, χαρακτήρα και ήθους. Τα σχολικά εγχειρίδια συνεχώς αλλάζουν, χωρίς ωστόσο να αλλάζει και ο γενικότερος πυρήνας του συστήματος που είναι προσανατολισμένος στην αγορά και στο χρήμα. Οι έφηβοι δεν κατανοούν γιατί πρέπει να θυσιάσουν τόσο χρόνο και κόπο για ένα πτυχίο που θα τους καταστήσει μελλοντικούς ανέργους. Οι εκπαιδευτικοί δεν πείθουν, στο σύγχρονο κόσμο, με τις παλιές αξίες που αυτοί γαλουχήθηκαν, και το όλο σύστημα μοιάζει αποδιοργανωμένο. Οι γονείς πιέζουν για επιδόσεις, τη στιγμή που ο ανταγωνισμός αυξάνει χρόνο με το χρόνο. Για μία ελπίδα θέσης απαιτούνται δεξιότητες όπως άριστη γνώση ξένων γλωσσών, πτυχίο Πανεπιστημίου και μεταπτυχιακά, χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών και προϋπηρεσία έστω και απλήρωτη, και όλα αυτά με απολαβές πενιχρές. Είναι επόμενο ότι το «όλο πακέτο» είναι εντελώς απωθητικό για έναν έφηβο, που αδυνατεί να καταλάβει γιατί οι μεγάλοι το επιδιώκουν για το μέλλον του και τον πιέζουν σε αυτήν την κατεύθυνση τόσο πολύ.
Η εφηβική ηλικία είναι από μόνη της μία ταραγμένη και σε κρίση περίοδος. Το σύγχρονο καπιταλιστικό μονεταριστικό σύστημα επιτείνει και πολλαπλασιάζει αυτήν την κρίση και αδυνατίζει την επιρροή των ενηλίκων που ενδιαφέρονται για τους νέους ανθρώπους.
Για το λόγο αυτό χρειάζεται μεγάλη υπομονή και συνέπεια από μέρους τους, ώστε να προσελκύσουν με έξυπνο τρόπο τους εφήβους από την αγορά, να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους και να τους οδηγήσουν σε σταδιακή και στέρεη διαμόρφωση χαρακτήρα, ταυτότητας και προσωπικότητας. Η δε ένταξη των εφήβων σε ομάδες παραγωγικές (πολιτισμού, τέχνης, οικολογικές, πολιτικής) θα απογειώσει τους νέους ανθρώπους σε δημιουργικότητα, όμορφο συναίσθημα, και καλή ποιότητα ζωής, στη δύσκολη ηλικιακή φάση που περνάνε.
Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011
Κρίση και φιλοσοφία - Ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος στην "Κοινωνία ώρα MEGA", μέρος Α, 13-5-2011
Κρίση και φιλοσοφία - Ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος στην "Κοινωνία ώρα MEGA", μέρος Α, 13-5-2011
http://www.megatv.com/koinoniaoramega/default.asp?catid=20695&subid=2&pubid=27423138
http://www.megatv.com/koinoniaoramega/default.asp?catid=20695&subid=2&pubid=27423138
Δ. Καζάκης: Το χρονικό των χρεοκοπιών του ελληνικού κράτους και η κρίση σήμερα
Η πρώτη μας χρεοκοπία, γνήσια χρεοκοπία σαν ελληνικό κράτος, συνέβη στα 1827. Η πρώτη πράξη που έκανε ο κυβερνήτης τότε ήταν να δηλώσει αδυναμία πληρωμής των λεγόμενων “δανείων ανεξαρτησίας” που ούτε δάνεια ήταν, ούτε για την ανεξαρτησία της χώρας δόθηκαν και το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830
που συνέταξαν οι μεγάλες δυνάμεις, ερήμην φυσικά των Ελλήνων, προσδιόριζε με το άρθρο 6 ότι οι μεγάλες δυνάμεις επειδή ακριβώς τους χρωστάνε οι Έλληνες μπορούν να μπαίνουν όποτε γουστάρουν στη χώρα και να κάνουν ότι γουστάρουν σ’ αυτή τη χώρα.
Η δεύτερη χρεοκοπία έσκασε στα 1843. Εκεί έγινε και η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 που διεκδικήθηκε σύνταγμα.
Επειδή όμως το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να πληρώσει ή να έρθει σε διευθέτηση με τους χρηματιστές του, του επιβλήθηκε η πρώτη κατοχή (σε απελευθερωμένο ελληνικό κράτος) που είναι η κατοχή του 1853 όταν Άγγλοι και Γάλλοι αποβίβασαν 15.000 πεζοναύτες στο Πειραιά, ασκήσανε κατοχή επί μια σχεδόν 10ετία που ήταν από τις πιο αιματηρές κατοχές που έζησε ο τόπος και ο λόγος ήταν το δημοσιονομικό, η καταβολή του χρέους στους τοκογλύφους, στις μεγάλες δυνάμεις.
Όποιος ξέρει από ιστορία γνωρίζει ότι είχαμε τη δική μας οκτωβριανή επανάσταση τον Οκτώβριο του 1862 όταν εξεγέρθηκε ο λαός, καθάρισε τα κόμματα της κατοχής, το αγγλικό και το γαλλικό, διέλυσε τα πάντα, έδιωξε τον Όθωνα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός νέου συντάγματος, μιας νέας συνταγματικής αρχής, που θεωρήθηκε ως η πλέον δημοκρατική της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο λαός πάντα δηλαδή έκανε το χρέος του.
Η 3η μεγάλη χρεοκοπία είναι η μόνη γνωστή (που αναφέρεται δηλαδή στα ιστορικά βιβλία), το “δυστυχώς επτωχεύσαμεν” του Χαριλάου Τρικούπη στα 1893. Πήγε σε διαπραγμάτευση τότε η κυβέρνηση με τους ομολογιούχους, η κυβέρνηση Τρικούπη και ο Τρικούπης έλεγε, “παιδιά τι θέλετε να κάνουμε τώρα, να σας τα δώσουμε όλα άμα θέλετε, με εξαίρεση δυο πράγματα”. “Δεν παραχωρούμε την εθνική κυριαρχία της χώρας, δεν παραχωρούμε το δημόσιο ταμείο”. Φυσικά οι ομολογιούχοι δεν το δέχτηκαν αυτό και στήσανε, έχοντας σύμμαχο το παλάτι που κατείχε ελληνικά ομόλογα, τον περίφημο πόλεμο του 1897, που ήταν στημένος από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος στα 1898. Επειδή οι δανειστές της χώρας θέλανε να πληρώνονται σε χρυσάφι, πρωτομπήκε στην οικονομική φιλολογία της χώρας η ιδέα του σκληρού νομίσματος και μας έφτιαξαν τη χρυσή δραχμή. Οπότε ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος δανεισμού, απίστευτου δανεισμού γιατί η Ελλάδα έπρεπε να εξασφαλίσει το χρυσάφι, για να στηρίξει τη χρυσή δραχμή, άρα νέα δάνεια.
Υπό το καθεστώς του ΔΟΕ και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών που είχε και αυτή αναλάβει την εποπτεία της χώρας χρεοκοπούμε ξανά το 1932. Η χρεοκοπία του 32 είναι του Βενιζέλου, αλλά την επέβαλε ο Τσαλδάρης. Πάλι οι ίδιες ιστορίες, πάλι λιτότητες, κλείσανε τα 2/3 των σχολείων της εποχής εκείνης για να πληρώσουν τους δανειστές, απολύσανε πάνω από τα 2/3 των εκπαιδευτικών της χώρας, οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι της διοίκησης απολύθηκαν, απαγορεύτηκε με την χρήση του ιδιώνυμου η συνδικαλιστική δράση ειδικά στο δημόσιο τομέα, στη δημόσια διοίκηση.
Είναι σκόπιμο να γνωρίζουμε πως γινόταν ο δανεισμός της χώρας: στα 100 χρυσά φράγκα δανείου ο τόκος, το επιτόκιο, έτρεχε στα 100, οι δανειστές όμως κρατούσαν ένα ποσοστό του δανείου, περίπου 20 με 30%, ανάλογα, ως “εγγύηση καλής εκτέλεσης δανείου”. Έτσι το δάνειο που εκταμίευε τελικά το κράτος έφτανε να είναι το 50% της αρχικής ονομαστικής αξίας.
Στην συνέχεια έφεραν τον βασιλιά, ο βασιλιάς φυσικά εκτέλεσε τις εντολές των Βρετανών και έφερε τη τεταρτο-αυγουστιανή δικτατορία του Μεταξά. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς ήταν να πάρει το αποθεματικό του ΙΚΑ, του νεοσύστατου τότε ΙΚΑ, μόλις 3 χρόνια είχε δημιουργηθεί, και ήταν κατάλληλα προικισμένο, πολύ σοβαρά προικισμένο, πολύ καλό, είχε μια πολύ καλή προοπτική. Πήρε επίσης ότι βρήκε στις τράπεζες συν τα αποθεματικά στο δημόσιο ταμείο και πλήρωσε τους Γάλλους και Βρετανούς χρηματιστές.
Μετά τον 2ο ΠΠ ήταν παλλαϊκό το αίτημα προς τους συμμάχους, που υποστήριξε και ο πρώτος πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση, ο Ξενοφών Ζολώτας: να μας χαρίσουν ή να μας διαγράψουν τα προπολεμικά χρέη. Αν μη τι άλλο, για τη προσφορά της χώρας στη νίκη των συμμάχων τουλάχιστον διαγράψτε τα χρέη τα προπολεμικά, έλεγαν.
Φυσικά όχι απλά δεν διαγράφτηκαν τα χρέη αλλά μετά από 15 χρόνια απανωτών πιέσεων και άνευ προηγουμένου εκβιασμών, φτάσαμε στο 1964 όπου έγινε η τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που υπέγραψε τη χειρότερη δανειακή σύμβαση και ρύθμιση χρεών που έχει υπογράψει ποτέ η χώρα (εκτός από τη σημερινή). Αναγνώρισε το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας από το 1881 και μετά. Στο ακέραιο της αξίας τους, χωρίς να παίρνουμε υπόψη αυτά που πληρώθηκαν από τη χώρα ή που είχαν πληρωθεί μέχρι τότε. Χωρίς να παίρνεται υπόψη ότι γι’ αυτά είχαμε κηρύξει 2 πτωχεύσεις επίσημες, το 1893 και το 1932. Αναγνώρισαν επιπλέον το σύνολο των τόκων υπερημερίας που είχαν μεταφέρει φυσικά σε τιμές του 64 συν 71% προσαύξηση των τόκων υπερημερίας για το πιστωτικό κίνδυνο και φυσικά τη ψυχική οδύνη, το πρόβλημα ψυχικής γαλήνης, που είχαν υποστεί οι δανειστές. Καθορίστηκε να πληρωθούν αυτά τα χρέη σε 45 χρόνια, Δηλαδή, 1964 και 45 = 2009.
Τι έκανε η χούντα στη συνέχεια; Έκανε τη πληρωμή των χρεών αυτών εξωλογιστική. Γι’ αυτό εμφανίζεται ότι έχει μικρά ποσοστά χρέους η χούντα. Τα πλήρωνε κάτω από το τραπέζι. Και τα πλήρωσε με 2 βασικούς τρόπους. Οι ξένοι δανειστές μας και οι μεγάλες δυνάμεις που κρύβονταν από πίσω απαίτησαν 2 πράγματα. Πρώτον εκχώρηση ολόκληρου του Αιγαίου την οποία την προετοίμασε προσπαθώντας να επαναφέρει (αυτό που πάει να κάνει τώρα η κυβέρνηση) τον “θεσμό επιφανείας”. Είχαν έτοιμες τις συμβάσεις, απλά έπεσε η ιστορία της μεταπολίτευσης και έχασαν αυτό το πράγμα. Και το δεύτερο, με την εκχώρηση της Κύπρου. Υπάρχουν χαρτιά στα αρχεία που δημοσιεύονται αυτή την εποχή όπου η παραχώρηση ή η εκχώρηση ή η τραγωδία της Κύπρου εμπεριείχε και ένα κομμάτι αποπληρωμής προπολεμικού χρέους της Ελλάδας. Δηλαδή σε αντάλλαγμα να μας χαρίσουν ένα κομμάτι του χρέους η χούντα άνοιξε την πόρτα στην τουρκική εισβολή και στο τι συνέβη μετά στην Κύπρο.
Μετά την μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις φορτώσανε το χρέος αυτό στις δημόσιες επιχειρήσεις. Υπάρχει έκθεση του 1985 που λέει ότι η ΔΕΗ, η τότε κρατική ΔΕΗ, για κάθε 1000 δραχμές που δανειζόταν είχε εσωτερική ανάγκη μόνο τη μια δραχμή. Όλο το υπόλοιπο ήταν απαιτήσεις εξωλογιστικές για πληρωμή χρεών. Την εποχή εκείνη αρχίζουν να δανείζονται ξανά οι κυβερνήσεις για τις δικές τους ανάγκες και ο δανεισμός είναι επαχθέστατος. Για παράδειγμα το 1977 συνάπτεται με όμιλο τραπεζών από τη Γαλλία δάνειο με την ελληνική κυβέρνηση όπου εκτός από τους τρομακτικά τοκογλυφικούς όρους που επιβάλλονται στην Ελλάδα, της επιβάλλονται και οι εξής όροι. Πρώτον. Το πόσες φρεγάτες θα αγοράσει από τη Γαλλία. Δεύτερον. Πόσο όγκο κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων θα αγοράσει από τη Lacoste και από τις γαλλικές επιχειρήσεις με αποτέλεσμα φυσικά την καταστροφή της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας γιατί εισάγαμε αυτά που θα μπορούσαμε να παράγουμε οι ίδιοι με έναν αναπτυγμένο κλάδο της βιομηχανίας εκείνη την εποχή. Αργότερα έγιναν και άλλες τέτοιες δανειακές συμβάσεις, η μεγαλύτερη ήταν το 1987 η οποία ήταν με τον όμιλο της Mitsubishi Funds όπου ανάμεσα σε αυτά που μας ζητούσαν να αγοράσουμε, ήταν και τα περίφημα ιαπωνικά προγράμματα της τηλεόρασης, δηλαδή τότε άρχισε η εισβολή των Pokemοn, των Digimon και όλη αυτή την τερατολογία ας πούμε που γενιές επί γενιών ζούνε τα δικά μας παιδιά. Από εκεί και πέρα έχουμε την δημιουργία τεράστιων ελλειμμάτων λόγω της σχέσης μας κυρίως με την ΕΟΚ που τα εκτινάσσει μετά το 1984 αλλά και μιας πολιτικής κυριολεχτικά αθώωσης των υπευθύνων για τη λεηλασία αυτού του τόπου και την καταστροφή της βιομηχανίας μέσω κυρίως των προβληματικών. Μιλάμε για 340 περίπου ή 370 βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας, την αφρόκρεμα της ελληνικής βιομηχανίας και της ελληνικής παραγωγής ευρύτερα.
Το ποσό που χρωστάγανε, το πόσο δηλαδή είχαν φορτώσει οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες αυτές τις μεγάλες βιομηχανίες και παραγωγικές επιχειρήσεις κατά μέσο όρο ήταν περίπου 12 φορές το μετοχικό κεφάλαιο των εταιρειών και είχε μετατραπεί σε δανεικά και αγύριστα. Η κυβέρνηση λοιπόν παίρνει όλα τα χρέη αυτά στον προϋπολογισμό, αθωώνει τους παλιότερους ιδιοκτήτες και κρατάει επί μια 10ετία αυτές τις επιχειρήσεις είτε να υπολειτουργούν, είτε χωρίς να λειτουργούν καθόλου, δίνοντας απλά τον μισθό στους εργαζόμενους με αντάλλαγμα την ψήφο. Αυτό από μόνο του εκτίναξε το δημόσιο χρέος, γιατί αυτά με τι λεφτά θα γινόντουσαν; Μόνο με δάνεια. Το αποτέλεσμα είναι να εκτιναχθεί μέσα σε 4 χρόνια στο διπλάσιο το χρέος της χώρας.
Με την πρώτη κυβέρνηση ΝΔ μετά το ΠΑΣΟΚ έχουμε την δεύτερη μεγάλη επιτυχία του κ. Μητσοτάκη. Στα 3 χρόνια που είχε την κυβέρνηση, έχει ρεκόρ, πραγματικά παγκόσμιο ρεκόρ, 4πλασιασμού του χρέους, κυριολεκτικά μέσα σε 3 χρόνια σε απόλυτα νούμερα, δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι. Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι και ο πρώτος που έκανε τι; Αντί να δανείζεται από το εσωτερικό όπως γινόταν τότε με δραχμικό χρέος από την εσωτερική αγορά, άρχισε να δανείζεται ως επί το πλείστον από τη ξένη αγορά, δηλαδή από τις ξένες αγορές σε σκληρό νόμισμα. Και όπως ήθελα να ξέρετε και θα σας πληροφορήσω, καμία ποτέ, καμία χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει από τον εσωτερικό της δανεισμό. Το τρανότερο παράδειγμα είναι η Ιαπωνία με 220% χρέος, το μεγαλύτερο στον κόσμο, αλλά το 92% του χρέους αυτού είναι σε γιεν. Πάντα χρεοκοπείς από τον εξωτερικό δανεισμό. Από το δανεισμό δηλαδή που κάνεις από τις ξένες αγορές σε σκληρό συνάλλαγμα.
Παραμονές του ευρώ οι κυβερνήσεις Σημίτη μεθοδεύουν τη μετατροπή ολόκληρου του δημόσιου χρέους και κυρίως του εσωτερικού που μέχρι τότε ήταν περίπου το 80% του δημόσιου χρέους και ήταν δραχμικό, σε εξωτερικό χρέος εκφρασμένο σε σκληρό νόμισμα, το ευρώ. Και ξέρουμε ότι είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το εσωτερικό χρέος γιατί τέλος πάντων κανένα κράτος δεν έχει χρεοκοπήσει από το εσωτερικό του χρέος, στο δικό του νόμισμα. Χρεοκοπείς πάντα από το εξωτερικό χρέος. Από εκεί και πέρα οι οικονομολόγοι ξέρανε ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Είναι υπόθεση συγκυρίας το πότε θα σκάσει το κανόνι.
Το δεύτερο που έγινε είναι ότι η οικονομία βίωνε μια απίστευτη κατάσταση μακροχρόνιας κρίσης ρευστότητας όπως λέμε. Δηλαδή άρχισε να εξαφανίζεται το χρήμα από την αγορά. Αν δείτε τα στοιχεία το 2001, το 2002 μέχρι το 2004 που είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε κάθε χρόνο μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας ενώ το φυσιολογικό ήταν να αυξάνει η νομισματική κυκλοφορία ανάλογα με το ΑΕΠ. Με την αύξηση δηλαδή του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος που παράγει η χώρα, ανάλογα αυξάνει και η νομισματική κυκλοφορία. Αντί γι’ αυτό είχαμε μείωση. Τρομακτική ασφυξία. Γιατί; Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει το νόμισμα δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να μας δώσει περισσότερο νόμισμα. Πως καλύφθηκε αυτό το έλλειμμα νομισματικής κυκλοφορίας; Εμπορικά πλεονάσματα δεν είχαμε, νόμισμα δεν είχαμε. Τι έμενε; Ο δανεισμός. Κάθε χρόνο, μέσα στη 10ετία, κατά μέσο όρο, το “οικονομικόν θαύμα” όπως το ονομάσανε, η “ισχυρή Ελλάς” αναπτυσσότανε κατά 4%, όντως το ποσοστό ήταν εξαιρετικά σημαντικό ακόμα και σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο που ξεχάσανε να μας πουν δημόσια ότι για κάθε 4% άνοδο που είχαμε τότε ο δημόσιος δανεισμός αύξανε 18%. Δηλαδή δανειζόμασταν για να υπάρξει επέκταση του ΑΕΠ.
Παράλληλα είχαμε μια οικονομία της οποίας συνθλίφτηκε κυριολεκτικά η παραγωγική της βάση. Φτάσαμε, η αγροτική οικονομία, το υπογραμμίζω, στην Ελλάδα όχι στην Ολλανδία, ή στη Γερμανία ή στη Σουηδία. Στην Ελλάδα. Να έχει συμμετοχή στο ΑΕΠ 3%. Δηλαδή έχουμε λιγότερη συμμετοχή της αγροτικής μας οικονομίας στο ΑΕΠ από ότι έχει η Ολλανδία. Δηλαδή έλεος! Και συμμετοχή της βιομηχανίας και της παραγωγής ευρύτερα μόλις 13%. Όταν ο μέσος όρος παραγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 35%. Έχουμε μια οικονομία παρασιτικών υπηρεσιών. Μη παραγωγικών παρασιτικών υπηρεσιών. Που διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο μέσα στα πλαίσια του ευρώ αλλά και νωρίτερα, μόνο που το ευρώ το επιτάχυνε πάρα πολύ. Αυτό εκτίναξε σε ιστορικό ρεκόρ το εξωτερικό μας έλλειμμα.
Την ίδια ώρα το μέσο νοικοκυριό βιώνει μια λιτότητα που ουσιαστικά διαρκεί πάνω από δυο 10ετίες. Ουσιαστικά από το 1984 είναι σε συστηματική λιτότητα το εργαζόμενο νοικοκυριό. Φτάσαμε στο μοναδικό, και αυτό πάλι ιστορικό ρεκόρ, την τελευταία 10ετία να έχουμε αρνητικά πρόσημα αποταμίευσης. Μόνο το 2009 χαθήκανε 28 δισ. αποταμιεύσεις από την ελληνική οικονομία. Και όπως γνωρίζετε, ότι καθεστώς και να έχει μια χώρα, όποιος και να κυβερνάει, αν δεν υπάρχουν αποταμιεύσεις στις τράπεζες και αν δεν υπάρχει αυξημένη ροπή προς αποταμίευση δηλαδή διαθέσιμο εισόδημα που μένει όταν πληρώνω τα βασικά μου και μπορώ να το βάλω να γίνει αποταμίευση, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη. Φτάσαμε στο σημείο, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού για μια ολόκληρη 10ετία να βρίσκεται κάτω, να υπολείπεται δηλαδή των βασικών καταναλωτικών δαπανών που πρέπει να κάνει η μέση ελληνική οικογένεια στην Ελλάδα. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη, πουθενά αλλού, ακόμα και στις κατεστραμμένες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Δηλαδή με λίγα λόγια για πάνω από μια 10ετία το μέσο νοικοκυριό δεν έχει εισόδημα πραγματικό που να του ικανοποιεί τις βασικές του καταναλωτικές ανάγκες. Οπότε αναγκάζεται και πάει στο δανεισμό. Το αποτέλεσμα: το 2010, το 77% του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος το χρωστάμε στις τράπεζες.
Φτάσαμε λοιπόν παραμονές του 2009 όπου είχαμε την διεθνή βόμβα, το κραχ του 2008. Πως συνέβη αυτό; Στην παγκόσμια αγορά είχαν συσσωρευτεί τεράστια δανείσιμα κεφάλαια. Τι εννοούμε δανείσιμο κεφάλαιο; Δανείσιμο κεφάλαιο εννοούμε εκείνο το κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί στη παραγωγή. Είναι αυτό που δημιουργείται με χρηματοπιστωτικά παιχνίδια έναντι μελλοντικών αποδόσεων. Το δανείσιμο κεφάλαιο για να φέρει κέρδος πρέπει να γίνει τοκοφόρο κεφάλαιο. Δηλαδή να βρει κάποιον οφειλέτη να το δανειστεί και να του πληρώνει τόκους. Ξέρετε πόσα είναι αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια υπολογισμένα με βάση τον Απρίλη του 2010; 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια, δανείσιμα κεφάλαια. Περίπου 1600 θεσμικοί επενδυτές έχουν αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια στη παγκόσμια αγορά. Η μέση απόδοση αυτών των κεφαλαίων μέχρι πριν τη κρίση ήταν 6.22%. Η παγκόσμια οικονομία έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 57 τρισεκατομμύρια. Που σημαίνει ότι τα 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια προσδοκούν ετήσιο κέρδος 62 τρισεκατομμύρια δολάρια από μια οικονομία που παράγει στο σύνολο της 57 τρις. Εκεί μπλόκαρε η οικονομία και έσκασε η βόμβα το φθινόπωρο του 2008 και φυσικά άρχισαν να καταρρέουν οι τράπεζες γιατί οι τράπεζες βασικά είναι οι θεσμικοί επενδυτές που παίζουν με αυτά τα λεφτά. Λοιπόν, όταν έσκασε το κραχ, η κυβέρνηση, η τότε κυβέρνηση μας έλεγε, θα θυμάστε φαντάζομαι, ότι υπήρχε μεν η παγκόσμια κρίση, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε, ήμασταν «οχυρωμένοι στο ευρώ», ήμασταν «θωρακισμένοι γερά» κλπ
Το Γενάρη όμως του 2009 βγήκε να πουλήσει ομόλογα η ελληνική κυβέρνηση για να αντλήσει λεφτά όπως κάθε χρόνο για να τροφοδοτήσει τις τρομακτικές ανάγκες που έχει σαν κράτος. Και δεν αγόραζε κανένας. Και τότε υπήρξε ο γενικευμένος πανικός. Ξαφνικά ο τότε πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Οικονομικών ανακάλυψαν ξαφνικά την κρίση. Και αποδείχτηκε αυτό που γνωρίζαμε όλοι όσοι τουλάχιστον μελετούσαμε τα στοιχεία, ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος. Και αποδείχτηκε όχι μόνο αυτό αλλά και ότι δεν υπήρχε δυνατότητα ανάταξης ή αντιμετώπισης του προβλήματος του χρέους. Γιατί στην τελευταία 10ετία, στη 10ετία του ευρώ, ο συνολικός δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά ξέρετε τι πληρώσαμε; 450 δισεκατομμύρια πληρώσαμε εξυπηρέτηση χρέους. Δηλαδή μέσα σε μια 10ετία πληρώσαμε 1,5 φορά το χρέος που είχαμε στις 31/12/2009, (340 δις Χ 1,5 = περίπου 500) Και μένουν άλλα 40. Από αυτά τα 40 περίπου τα 18 με 20 είναι το συσσωρευμένο έλλειμμα 10ετίας του κρατικού προϋπολογισμού. Και τα υπόλοιπα 20 δεν ξέρουμε που πήγαν. Δεν ξέρουμε. Γιατί υπολογιστικά βγαίνει το νούμερο αλλά δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Κάποιοι τα πήραν. Ποιοί τα πήραν; Το ψάχνουμε!
Λοιπόν, τι έγινε τώρα; Όταν κινδύνευε η χώρα, και βρέθηκε πλέον, αποκαλύφθηκε, το καθεστώς χρεοκοπίας της, η ευρωζώνη κλονίστηκε διότι εάν προχώραγε η χώρα, όπως είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, η συνθήκη της Λισαβόνας της το επέτρεπε, να προχωρήσει σε μονομερή ρύθμιση των χρεών της εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσε κανείς να την σταματήσει. Και δεν θα μπορούσε να την σταματήσει για τον εξής απλούστατο λόγο. Όταν δανείζεις ιδιώτη ή επιχείρηση, νοικοκυριό ή επιχείρηση και δεν μπορεί να πληρώσει τι κάνεις; Τον βάζεις σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης των δανειστών κρατών από τον 19ο αιώνα. Τι γίνεται αν αποφασίσει το κράτος να μην πληρώσει; Δεν μπορείς να του κάνεις εκκαθάριση. Δεν μπορείς να του απαιτήσεις την περιουσία σαν δανειστής.
Γιατί; Γιατί έχει ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Έτσι λένε οι νομικοί. Και αυτό είναι στο διεθνές δίκαιο, στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Το ήξεραν αυτό στην ευρωζώνη, οπότε τι κάνανε; Καλέσανε τα πολιτικά κόμματα στην έδρα, στις Βρυξέλλες, τις ηγεσίες, της τότε κυβέρνησης και της μελλοντικής κυβέρνησης και τους είπαν “εδώ είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση, προέχει το ευρώ”. Και επειδή πίσω από την Ελλάδα έρχονταν και άλλοι, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Γαλλία, είπαν «πρέπει να φτιάξουμε έναν μηχανισμό άμεσα που να μην επιτρέπει στα κράτη και στους λαούς φυσικά να επιβάλλουν είτε διαγραφή, είτε ρυθμίσεις ή οτιδήποτε μονομερώς για να χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες». Και έτσι στήσανε την ιστορία στην Ελλάδα γιατί ξέρανε ότι έχουμε τόσο εθελόδουλο πολιτικό σύστημα που μπορούν να επιβάλλουν ότι γουστάρουν εδώ. Και έτσι έγινε η μεταβολή, η πολιτική μεταβολή. Φυσικά επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα με το αζημίωτο στήθηκε αυτή η λεηλασία των spreads, επιτοκίων και όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε εκείνους τους μήνες και που απέφεραν στους κερδοσκόπους περίπου 17 δισεκατομμύρια κέρδη και από εκεί και πέρα άρχισε το γαϊτανάκι του να πάμε στο μηχανισμό στήριξης. Βεβαίως ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν έχει καμία σχέση με το μηχανισμό στήριξης της χώρας.
Εκεί λοιπόν κάνανε το εξής. Αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να βάλουν σε εφαρμογή το μνημόνιο αλλά την δανειακή σύμβαση. Με την δανειακή σύμβαση λοιπόν εξαναγκάσανε τη κυβέρνηση, “εξαναγκάσανε” τρόπος του λέγειν. Επειδή τυχαίνει λόγω επαγγέλματος να γνωρίζω και στελέχη του ΔΝΤ, γελάγανε τις μέρες εκείνες. Μου λέγανε ότι δεν είχαν προφτάσει να στείλουν τη δανειακή σύμβαση και είχε γυρίσει πίσω υπογραμμένη Ή τα ίδια στελέχη πιστεύανε ότι θα υπήρχε διαπραγμάτευση γι’ αυτό ήταν ακραία η διατύπωση της δανειακής σύμβασης με σκοπό να κοπούνε κάποιες, οι πιο ακραίες εκδοχές, μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα, υπογράφτηκε αβλεπί. Και γράφτηκε στον διεθνή τύπο άλλωστε πολύ έντονα, κάποιοι οικονομικοί αναλυτές είπαν “τι σόι κυβέρνηση έχετε στην Ελλάδα”.
Η δανειακή σύμβαση λοιπόν προβλέπει, το πρώτο πράγμα που προβλέπει είναι ότι η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται της ασυλίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Στις 6 Μαΐου του 2010 ψηφίζεται ο νόμος του μνημονίου από την Ελληνική Βουλή και δυο μέρες μετά, στις 8 Μαΐου, με τροπολογία σε ψηφισμένο νομοσχέδιο της Βουλής, δίνεται το δικαίωμα μόνο με την υπογραφή του υπουργού να ισχύει η δανειακή σύμβαση. Βεβαίως όσο γνωρίζω εγώ που ασχολούμαι περίπου μια 10ετία με τα ζητήματα αυτά σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει παρόμοιο συμβάν ή τέτοια δανειακή σύμβαση όχι μόνο στα ελληνικά χρονικά αλλά και στα διεθνή χρονικά από τις αρχές του 19ου αιώνα, δεν υπάρχει κράτος ακόμα και αποικία που να έχει υπογράψει τέτοιο πράγμα.
Ο Τσολάκογλου στις δίκες του 46, στις δίκες δοσιλόγων του 46, χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ότι “εγώ όταν μου ζητήθηκε από τους χιτλερικούς, από τους ναζί, να υπογράψω τη κατάλυση του ενιαίου και αδιαίρετου της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, παραιτήθηκα”. Αυτό είναι γεγονός. Δεν τον κάνει φυσικά λιγότερο δοσίλογο Αλλά τουλάχιστον ακόμα και αυτός είχε τσίπα. Και ‘δω μιλάμε, σε ομαλές συνθήκες, υπό καθεστώς υποτίθεται κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχουμε κυβέρνηση εκλεγμένη από την χώρα που παρέδωσε το σύνολο της χώρας στους ξένους δανειστές. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό στη πράξη;
Πρώτον. Παραιτήθηκε η χώρα από όλα τα φυσικά δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης απέναντι στο δανειστή του. Ακόμα και αυτά που έχει ένα φυσικό πρόσωπο.
Δεύτερον. Με βάση τη δανειακή σύμβαση στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να πάει σε τρίτες πηγές να αναζητήσει τα χρήματα και να ξεχρεώσει τους δανειστές. Δηλαδή αν είχαμε μια κυβέρνηση που διεκδικούσε το κατοχικό δάνειο από τους Γερμανούς, που είναι άμεσα απαιτητό, και συμφωνούσε η γερμανική κυβέρνηση να μας δώσει το κατοχικό δάνειο, τα 160 περίπου δισεκατομμύρια που υπολογίζουμε ότι είναι η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου, δεν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ξεχρεώσουμε τους κυρίους αυτούς.
Τρίτον. Οι δανειστές έχουν όμως το δικαίωμα, μερικά ή ολικά, να εκχωρήσουν τις δικές τους χρεωστικές απαιτήσεις σε τρίτους απέναντι στην Ελλάδα. Και σας λέω ένα σενάριο το οποίο αναφέρουν πάρα πολλοί ειδικοί. Ακραίο σενάριο, όντως, αλλά δεν είναι απίθανο, γιατί το έχουν υπογράψει αυτό το πράγμα. Και λέει ότι… το έχει πει ο κύριος Κασιμάτης, το έχω ακούσει και από τον κύριο Χρυσόγονο συγκεκριμένα, συνταγματολόγοι και οι δυο. Λοιπόν είπαν το εξής. Μπορούν να δώσουν τις χρεωστικές απαιτήσεις, πχ να δώσει η Ολλανδία τις χρεωστικές της απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα στην Τουρκία, να έρθει η Τουρκία, να δεσμεύσει την Ακρόπολη και να τοποθετήσει την τούρκικη σημαία στην Ακρόπολη. Διότι παραίτηση από την ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι παραιτείσαι από την δημόσια περιουσία του κράτους από το σύνολο της εθνικής επικράτειας, από το εθνικό έδαφος. Παραιτείσαι από την ιδιωτική περιουσία των πολιτών σου. Και παραιτείσαι ακόμη και από τη δυνατότητα να μην υπάρξει δέσμευση ή υποθήκευση ακόμα και στον οπλισμό της χώρας. Αυτό το πράγμα είναι πρωτοφανές. Γι’ αυτό βγήκαν πάρα πολλοί αναλυτές στον κόσμο και νομικοί και λέγανε, συγκεκριμένα εγώ θυμάμαι έναν Αμερικανό χρηματιστή, ο οποίος είχε γράψει τότε στους New York Times ένα άρθρο λέγοντας “υπογράφει την εθνική της αυτοκτονία η χώρα”.
Τέταρτον και το χειρότερο. Με βάση τα διεθνή ήθη και έθιμα, στις διεθνής αγορές η δανειακή σύμβαση αυτή εμπίπτει στο περίφημο “ίσοι όροι ανάμεσα στους δανειστές”. Δηλαδή ότι ισχύει για έναν δανειστή υποχρεωτικά ισχύει για όλους είτε έχουν υπογράψει την δανειακή σύμβαση είτε όχι. Αν την εκτελέσεις δηλαδή μέχρι το τέλος αυτή τη δανειακή σύμβαση, τότε οποιοσδήποτε δανειστής του ελληνικού κράτους μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως νομικό προηγούμενο και να απαιτήσει τις ίδιες ρήτρες, τις ίδιες υποχρεώσεις του κράτους απέναντι του, έστω και αν δεν συμπεριλαμβανόταν στην δανειακή σύμβαση. Αυτό λέγεται Pari Passu είναι ένας νομικός όρος που σημαίνει «ότι ισχύει για τον ένα, ισχύει για όλους».
Αυτό το πράγμα λοιπόν δεν έπρεπε να το μάθουμε εμείς, ούτε και η Βουλή βέβαια, γι’ αυτό και δεν πήγε ποτέ στη Βουλή, πήγε μόνο στη προπαρασκευαστική της Βουλής και έμεινε εκεί. Βεβαίως στη Βουλή μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο, είναι αναρτημένο πλέον. Δεν έχει κυρωθεί αλλά, με βάση το τι έχουν αποφασίσει, ισχύει γιατί εκτελείται.
Με βάση αυτά λοιπόν εφαρμόσανε τη πολιτική του μνημονίου η πολιτική του οποίου είχε σχεδιαστεί εξ’ αρχής όχι τόσο για να δημιουργήσει τα πλεονάσματα εκείνα για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πληρώνονται. Κάθε χρόνο η εξυπηρέτηση του χρέους μας κοστίζει 35 με 40% του ΑΕΠ. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πληρωθεί. Είναι αδύνατο. Το ξέρανε. Και εφόσον λοιπόν το ξέρανε τι έπρεπε να γίνει; Αν μας λέγανε το Γενάρη του 2010 “Θα βάλω χέρι στη δημόσια περιουσία”, θα ξεσηκωνότανε όλος ο κόσμος. Οπότε τι κάνανε; Έφεραν ολόκληρο τον κόσμο στην απόγνωση, στην απελπισία, μεροδούλι μεροφάι, να σκέφτεται την ανεργία, το αν θα μπορεί να επιβιώσει αυτός, το παιδί του, η οικογένεια του αύριο και να του θέσουν το εξής δίλλημα, αυτό που είπε ο κύριος Όλι Ρεν πριν 3 βδομάδες μετά την 11η του Μάρτη που αποφασίστηκε η εκποίηση των 50 δις της δημόσιας περιουσίας. Τι είπε; “Ή πουλάτε ή χάνετε τους υπόλοιπους μισθούς της 10ετίας”. Αυτό ήταν το δίλλημα των τοκογλύφων. Ή πουλάτε ή χάνετε ότι έχει μείνει από συντάξεις και μισθούς. Να εξαναγκάσουν το λαό να πει “Ας τα κομμάτια, πούλα κάτι, προκειμένου να μην χάσω και ότι μου έχει απομείνει”. Και την ίδια ώρα ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας προσπαθεί να πείσει το λαό ότι είμαστε πάμπλουτη χώρα ρε παιδιά. Έχουμε πετρέλαια… Σαουδική Αραβία έχουμε πυρηνικά, έχουμε ιστορίες, πλουτώνιο, χρυσάφια… Τι είναι τώρα να δώσουμε 350 δισεκατομμύρια που είναι το χρέος; Ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι έτσι.
Λοιπόν, από κει και πέρα η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Σε 8 μήνες εφαρμογής του μνημονίου είχαμε υποχώρηση μιας 10ετίας στην ελληνική οικονομία και τα εισοδήματα κατέληξαν στο 1974 σε πραγματικούς όρους. Τα επόμενα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμα πιο δύσκολα και πολύ χειρότερα από αυτό που έχουμε πληρώσει. Είμαστε στη προκαταρκτική διαδικασία.
Κατά τη γνώμη μου αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι ένα πραγματικά, αυθεντικά, ρωμαλέο παλλαϊκό μέτωπο που θα απαιτήσει τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα. Δηλαδή την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέων προϋποθέσεων μιας νέας εξουσίας που θα επιβάλλει:
Την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και το σύνολο του οικοδομήματος που στήθηκε πάνω σ’ αυτή ώστε να μπορεί να γλυτώσει την αγχόνη και το δόκανο ο ελληνικός λαός και να οικοδομήσει μια νέου τύπου πορεία για το τόπο. Μια νέου τύπου εξουσία που αντανακλά και πρέπει να αντανακλά τα πραγματικά συμφέροντα του μόνου αυθεντικού εκφραστή αυτού του τόπου που είναι αυτός που τον ποτίζει με τον ιδρώτα του.
Με αυτό το πράγμα θέλω να κλείσω, Κοιτάξτε. Οι εποχές που αναθέταμε σε κάποιους άλλους την διοίκηση και την κυβέρνηση της χώρας τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Είναι πολύ σοβαρό το μέλλον της χώρας το μέλλον των παιδιών μας και των οικογενειών μας για να το αναθέσουμε σε τρίτους σωτήρες.
Ή εμείς ή κανένας.
Ευχαριστώ πολύ.
AΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ-ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ Δ. ΚΑΖΑΚΗ ΣΤΗ «ΣΠΙΘΑ 3B» ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ 2011
Πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com
που συνέταξαν οι μεγάλες δυνάμεις, ερήμην φυσικά των Ελλήνων, προσδιόριζε με το άρθρο 6 ότι οι μεγάλες δυνάμεις επειδή ακριβώς τους χρωστάνε οι Έλληνες μπορούν να μπαίνουν όποτε γουστάρουν στη χώρα και να κάνουν ότι γουστάρουν σ’ αυτή τη χώρα.
Η δεύτερη χρεοκοπία έσκασε στα 1843. Εκεί έγινε και η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 που διεκδικήθηκε σύνταγμα.
Επειδή όμως το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να πληρώσει ή να έρθει σε διευθέτηση με τους χρηματιστές του, του επιβλήθηκε η πρώτη κατοχή (σε απελευθερωμένο ελληνικό κράτος) που είναι η κατοχή του 1853 όταν Άγγλοι και Γάλλοι αποβίβασαν 15.000 πεζοναύτες στο Πειραιά, ασκήσανε κατοχή επί μια σχεδόν 10ετία που ήταν από τις πιο αιματηρές κατοχές που έζησε ο τόπος και ο λόγος ήταν το δημοσιονομικό, η καταβολή του χρέους στους τοκογλύφους, στις μεγάλες δυνάμεις.
Όποιος ξέρει από ιστορία γνωρίζει ότι είχαμε τη δική μας οκτωβριανή επανάσταση τον Οκτώβριο του 1862 όταν εξεγέρθηκε ο λαός, καθάρισε τα κόμματα της κατοχής, το αγγλικό και το γαλλικό, διέλυσε τα πάντα, έδιωξε τον Όθωνα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός νέου συντάγματος, μιας νέας συνταγματικής αρχής, που θεωρήθηκε ως η πλέον δημοκρατική της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο λαός πάντα δηλαδή έκανε το χρέος του.
Η 3η μεγάλη χρεοκοπία είναι η μόνη γνωστή (που αναφέρεται δηλαδή στα ιστορικά βιβλία), το “δυστυχώς επτωχεύσαμεν” του Χαριλάου Τρικούπη στα 1893. Πήγε σε διαπραγμάτευση τότε η κυβέρνηση με τους ομολογιούχους, η κυβέρνηση Τρικούπη και ο Τρικούπης έλεγε, “παιδιά τι θέλετε να κάνουμε τώρα, να σας τα δώσουμε όλα άμα θέλετε, με εξαίρεση δυο πράγματα”. “Δεν παραχωρούμε την εθνική κυριαρχία της χώρας, δεν παραχωρούμε το δημόσιο ταμείο”. Φυσικά οι ομολογιούχοι δεν το δέχτηκαν αυτό και στήσανε, έχοντας σύμμαχο το παλάτι που κατείχε ελληνικά ομόλογα, τον περίφημο πόλεμο του 1897, που ήταν στημένος από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος στα 1898. Επειδή οι δανειστές της χώρας θέλανε να πληρώνονται σε χρυσάφι, πρωτομπήκε στην οικονομική φιλολογία της χώρας η ιδέα του σκληρού νομίσματος και μας έφτιαξαν τη χρυσή δραχμή. Οπότε ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος δανεισμού, απίστευτου δανεισμού γιατί η Ελλάδα έπρεπε να εξασφαλίσει το χρυσάφι, για να στηρίξει τη χρυσή δραχμή, άρα νέα δάνεια.
Υπό το καθεστώς του ΔΟΕ και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών που είχε και αυτή αναλάβει την εποπτεία της χώρας χρεοκοπούμε ξανά το 1932. Η χρεοκοπία του 32 είναι του Βενιζέλου, αλλά την επέβαλε ο Τσαλδάρης. Πάλι οι ίδιες ιστορίες, πάλι λιτότητες, κλείσανε τα 2/3 των σχολείων της εποχής εκείνης για να πληρώσουν τους δανειστές, απολύσανε πάνω από τα 2/3 των εκπαιδευτικών της χώρας, οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι της διοίκησης απολύθηκαν, απαγορεύτηκε με την χρήση του ιδιώνυμου η συνδικαλιστική δράση ειδικά στο δημόσιο τομέα, στη δημόσια διοίκηση.
Είναι σκόπιμο να γνωρίζουμε πως γινόταν ο δανεισμός της χώρας: στα 100 χρυσά φράγκα δανείου ο τόκος, το επιτόκιο, έτρεχε στα 100, οι δανειστές όμως κρατούσαν ένα ποσοστό του δανείου, περίπου 20 με 30%, ανάλογα, ως “εγγύηση καλής εκτέλεσης δανείου”. Έτσι το δάνειο που εκταμίευε τελικά το κράτος έφτανε να είναι το 50% της αρχικής ονομαστικής αξίας.
Στην συνέχεια έφεραν τον βασιλιά, ο βασιλιάς φυσικά εκτέλεσε τις εντολές των Βρετανών και έφερε τη τεταρτο-αυγουστιανή δικτατορία του Μεταξά. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς ήταν να πάρει το αποθεματικό του ΙΚΑ, του νεοσύστατου τότε ΙΚΑ, μόλις 3 χρόνια είχε δημιουργηθεί, και ήταν κατάλληλα προικισμένο, πολύ σοβαρά προικισμένο, πολύ καλό, είχε μια πολύ καλή προοπτική. Πήρε επίσης ότι βρήκε στις τράπεζες συν τα αποθεματικά στο δημόσιο ταμείο και πλήρωσε τους Γάλλους και Βρετανούς χρηματιστές.
Μετά τον 2ο ΠΠ ήταν παλλαϊκό το αίτημα προς τους συμμάχους, που υποστήριξε και ο πρώτος πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση, ο Ξενοφών Ζολώτας: να μας χαρίσουν ή να μας διαγράψουν τα προπολεμικά χρέη. Αν μη τι άλλο, για τη προσφορά της χώρας στη νίκη των συμμάχων τουλάχιστον διαγράψτε τα χρέη τα προπολεμικά, έλεγαν.
Φυσικά όχι απλά δεν διαγράφτηκαν τα χρέη αλλά μετά από 15 χρόνια απανωτών πιέσεων και άνευ προηγουμένου εκβιασμών, φτάσαμε στο 1964 όπου έγινε η τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που υπέγραψε τη χειρότερη δανειακή σύμβαση και ρύθμιση χρεών που έχει υπογράψει ποτέ η χώρα (εκτός από τη σημερινή). Αναγνώρισε το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας από το 1881 και μετά. Στο ακέραιο της αξίας τους, χωρίς να παίρνουμε υπόψη αυτά που πληρώθηκαν από τη χώρα ή που είχαν πληρωθεί μέχρι τότε. Χωρίς να παίρνεται υπόψη ότι γι’ αυτά είχαμε κηρύξει 2 πτωχεύσεις επίσημες, το 1893 και το 1932. Αναγνώρισαν επιπλέον το σύνολο των τόκων υπερημερίας που είχαν μεταφέρει φυσικά σε τιμές του 64 συν 71% προσαύξηση των τόκων υπερημερίας για το πιστωτικό κίνδυνο και φυσικά τη ψυχική οδύνη, το πρόβλημα ψυχικής γαλήνης, που είχαν υποστεί οι δανειστές. Καθορίστηκε να πληρωθούν αυτά τα χρέη σε 45 χρόνια, Δηλαδή, 1964 και 45 = 2009.
Τι έκανε η χούντα στη συνέχεια; Έκανε τη πληρωμή των χρεών αυτών εξωλογιστική. Γι’ αυτό εμφανίζεται ότι έχει μικρά ποσοστά χρέους η χούντα. Τα πλήρωνε κάτω από το τραπέζι. Και τα πλήρωσε με 2 βασικούς τρόπους. Οι ξένοι δανειστές μας και οι μεγάλες δυνάμεις που κρύβονταν από πίσω απαίτησαν 2 πράγματα. Πρώτον εκχώρηση ολόκληρου του Αιγαίου την οποία την προετοίμασε προσπαθώντας να επαναφέρει (αυτό που πάει να κάνει τώρα η κυβέρνηση) τον “θεσμό επιφανείας”. Είχαν έτοιμες τις συμβάσεις, απλά έπεσε η ιστορία της μεταπολίτευσης και έχασαν αυτό το πράγμα. Και το δεύτερο, με την εκχώρηση της Κύπρου. Υπάρχουν χαρτιά στα αρχεία που δημοσιεύονται αυτή την εποχή όπου η παραχώρηση ή η εκχώρηση ή η τραγωδία της Κύπρου εμπεριείχε και ένα κομμάτι αποπληρωμής προπολεμικού χρέους της Ελλάδας. Δηλαδή σε αντάλλαγμα να μας χαρίσουν ένα κομμάτι του χρέους η χούντα άνοιξε την πόρτα στην τουρκική εισβολή και στο τι συνέβη μετά στην Κύπρο.
Μετά την μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις φορτώσανε το χρέος αυτό στις δημόσιες επιχειρήσεις. Υπάρχει έκθεση του 1985 που λέει ότι η ΔΕΗ, η τότε κρατική ΔΕΗ, για κάθε 1000 δραχμές που δανειζόταν είχε εσωτερική ανάγκη μόνο τη μια δραχμή. Όλο το υπόλοιπο ήταν απαιτήσεις εξωλογιστικές για πληρωμή χρεών. Την εποχή εκείνη αρχίζουν να δανείζονται ξανά οι κυβερνήσεις για τις δικές τους ανάγκες και ο δανεισμός είναι επαχθέστατος. Για παράδειγμα το 1977 συνάπτεται με όμιλο τραπεζών από τη Γαλλία δάνειο με την ελληνική κυβέρνηση όπου εκτός από τους τρομακτικά τοκογλυφικούς όρους που επιβάλλονται στην Ελλάδα, της επιβάλλονται και οι εξής όροι. Πρώτον. Το πόσες φρεγάτες θα αγοράσει από τη Γαλλία. Δεύτερον. Πόσο όγκο κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων θα αγοράσει από τη Lacoste και από τις γαλλικές επιχειρήσεις με αποτέλεσμα φυσικά την καταστροφή της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας γιατί εισάγαμε αυτά που θα μπορούσαμε να παράγουμε οι ίδιοι με έναν αναπτυγμένο κλάδο της βιομηχανίας εκείνη την εποχή. Αργότερα έγιναν και άλλες τέτοιες δανειακές συμβάσεις, η μεγαλύτερη ήταν το 1987 η οποία ήταν με τον όμιλο της Mitsubishi Funds όπου ανάμεσα σε αυτά που μας ζητούσαν να αγοράσουμε, ήταν και τα περίφημα ιαπωνικά προγράμματα της τηλεόρασης, δηλαδή τότε άρχισε η εισβολή των Pokemοn, των Digimon και όλη αυτή την τερατολογία ας πούμε που γενιές επί γενιών ζούνε τα δικά μας παιδιά. Από εκεί και πέρα έχουμε την δημιουργία τεράστιων ελλειμμάτων λόγω της σχέσης μας κυρίως με την ΕΟΚ που τα εκτινάσσει μετά το 1984 αλλά και μιας πολιτικής κυριολεχτικά αθώωσης των υπευθύνων για τη λεηλασία αυτού του τόπου και την καταστροφή της βιομηχανίας μέσω κυρίως των προβληματικών. Μιλάμε για 340 περίπου ή 370 βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας, την αφρόκρεμα της ελληνικής βιομηχανίας και της ελληνικής παραγωγής ευρύτερα.
Το ποσό που χρωστάγανε, το πόσο δηλαδή είχαν φορτώσει οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες αυτές τις μεγάλες βιομηχανίες και παραγωγικές επιχειρήσεις κατά μέσο όρο ήταν περίπου 12 φορές το μετοχικό κεφάλαιο των εταιρειών και είχε μετατραπεί σε δανεικά και αγύριστα. Η κυβέρνηση λοιπόν παίρνει όλα τα χρέη αυτά στον προϋπολογισμό, αθωώνει τους παλιότερους ιδιοκτήτες και κρατάει επί μια 10ετία αυτές τις επιχειρήσεις είτε να υπολειτουργούν, είτε χωρίς να λειτουργούν καθόλου, δίνοντας απλά τον μισθό στους εργαζόμενους με αντάλλαγμα την ψήφο. Αυτό από μόνο του εκτίναξε το δημόσιο χρέος, γιατί αυτά με τι λεφτά θα γινόντουσαν; Μόνο με δάνεια. Το αποτέλεσμα είναι να εκτιναχθεί μέσα σε 4 χρόνια στο διπλάσιο το χρέος της χώρας.
Με την πρώτη κυβέρνηση ΝΔ μετά το ΠΑΣΟΚ έχουμε την δεύτερη μεγάλη επιτυχία του κ. Μητσοτάκη. Στα 3 χρόνια που είχε την κυβέρνηση, έχει ρεκόρ, πραγματικά παγκόσμιο ρεκόρ, 4πλασιασμού του χρέους, κυριολεκτικά μέσα σε 3 χρόνια σε απόλυτα νούμερα, δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι. Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι και ο πρώτος που έκανε τι; Αντί να δανείζεται από το εσωτερικό όπως γινόταν τότε με δραχμικό χρέος από την εσωτερική αγορά, άρχισε να δανείζεται ως επί το πλείστον από τη ξένη αγορά, δηλαδή από τις ξένες αγορές σε σκληρό νόμισμα. Και όπως ήθελα να ξέρετε και θα σας πληροφορήσω, καμία ποτέ, καμία χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει από τον εσωτερικό της δανεισμό. Το τρανότερο παράδειγμα είναι η Ιαπωνία με 220% χρέος, το μεγαλύτερο στον κόσμο, αλλά το 92% του χρέους αυτού είναι σε γιεν. Πάντα χρεοκοπείς από τον εξωτερικό δανεισμό. Από το δανεισμό δηλαδή που κάνεις από τις ξένες αγορές σε σκληρό συνάλλαγμα.
Παραμονές του ευρώ οι κυβερνήσεις Σημίτη μεθοδεύουν τη μετατροπή ολόκληρου του δημόσιου χρέους και κυρίως του εσωτερικού που μέχρι τότε ήταν περίπου το 80% του δημόσιου χρέους και ήταν δραχμικό, σε εξωτερικό χρέος εκφρασμένο σε σκληρό νόμισμα, το ευρώ. Και ξέρουμε ότι είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το εσωτερικό χρέος γιατί τέλος πάντων κανένα κράτος δεν έχει χρεοκοπήσει από το εσωτερικό του χρέος, στο δικό του νόμισμα. Χρεοκοπείς πάντα από το εξωτερικό χρέος. Από εκεί και πέρα οι οικονομολόγοι ξέρανε ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Είναι υπόθεση συγκυρίας το πότε θα σκάσει το κανόνι.
Το δεύτερο που έγινε είναι ότι η οικονομία βίωνε μια απίστευτη κατάσταση μακροχρόνιας κρίσης ρευστότητας όπως λέμε. Δηλαδή άρχισε να εξαφανίζεται το χρήμα από την αγορά. Αν δείτε τα στοιχεία το 2001, το 2002 μέχρι το 2004 που είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε κάθε χρόνο μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας ενώ το φυσιολογικό ήταν να αυξάνει η νομισματική κυκλοφορία ανάλογα με το ΑΕΠ. Με την αύξηση δηλαδή του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος που παράγει η χώρα, ανάλογα αυξάνει και η νομισματική κυκλοφορία. Αντί γι’ αυτό είχαμε μείωση. Τρομακτική ασφυξία. Γιατί; Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει το νόμισμα δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να μας δώσει περισσότερο νόμισμα. Πως καλύφθηκε αυτό το έλλειμμα νομισματικής κυκλοφορίας; Εμπορικά πλεονάσματα δεν είχαμε, νόμισμα δεν είχαμε. Τι έμενε; Ο δανεισμός. Κάθε χρόνο, μέσα στη 10ετία, κατά μέσο όρο, το “οικονομικόν θαύμα” όπως το ονομάσανε, η “ισχυρή Ελλάς” αναπτυσσότανε κατά 4%, όντως το ποσοστό ήταν εξαιρετικά σημαντικό ακόμα και σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο που ξεχάσανε να μας πουν δημόσια ότι για κάθε 4% άνοδο που είχαμε τότε ο δημόσιος δανεισμός αύξανε 18%. Δηλαδή δανειζόμασταν για να υπάρξει επέκταση του ΑΕΠ.
Παράλληλα είχαμε μια οικονομία της οποίας συνθλίφτηκε κυριολεκτικά η παραγωγική της βάση. Φτάσαμε, η αγροτική οικονομία, το υπογραμμίζω, στην Ελλάδα όχι στην Ολλανδία, ή στη Γερμανία ή στη Σουηδία. Στην Ελλάδα. Να έχει συμμετοχή στο ΑΕΠ 3%. Δηλαδή έχουμε λιγότερη συμμετοχή της αγροτικής μας οικονομίας στο ΑΕΠ από ότι έχει η Ολλανδία. Δηλαδή έλεος! Και συμμετοχή της βιομηχανίας και της παραγωγής ευρύτερα μόλις 13%. Όταν ο μέσος όρος παραγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 35%. Έχουμε μια οικονομία παρασιτικών υπηρεσιών. Μη παραγωγικών παρασιτικών υπηρεσιών. Που διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο μέσα στα πλαίσια του ευρώ αλλά και νωρίτερα, μόνο που το ευρώ το επιτάχυνε πάρα πολύ. Αυτό εκτίναξε σε ιστορικό ρεκόρ το εξωτερικό μας έλλειμμα.
Την ίδια ώρα το μέσο νοικοκυριό βιώνει μια λιτότητα που ουσιαστικά διαρκεί πάνω από δυο 10ετίες. Ουσιαστικά από το 1984 είναι σε συστηματική λιτότητα το εργαζόμενο νοικοκυριό. Φτάσαμε στο μοναδικό, και αυτό πάλι ιστορικό ρεκόρ, την τελευταία 10ετία να έχουμε αρνητικά πρόσημα αποταμίευσης. Μόνο το 2009 χαθήκανε 28 δισ. αποταμιεύσεις από την ελληνική οικονομία. Και όπως γνωρίζετε, ότι καθεστώς και να έχει μια χώρα, όποιος και να κυβερνάει, αν δεν υπάρχουν αποταμιεύσεις στις τράπεζες και αν δεν υπάρχει αυξημένη ροπή προς αποταμίευση δηλαδή διαθέσιμο εισόδημα που μένει όταν πληρώνω τα βασικά μου και μπορώ να το βάλω να γίνει αποταμίευση, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη. Φτάσαμε στο σημείο, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού για μια ολόκληρη 10ετία να βρίσκεται κάτω, να υπολείπεται δηλαδή των βασικών καταναλωτικών δαπανών που πρέπει να κάνει η μέση ελληνική οικογένεια στην Ελλάδα. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη, πουθενά αλλού, ακόμα και στις κατεστραμμένες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Δηλαδή με λίγα λόγια για πάνω από μια 10ετία το μέσο νοικοκυριό δεν έχει εισόδημα πραγματικό που να του ικανοποιεί τις βασικές του καταναλωτικές ανάγκες. Οπότε αναγκάζεται και πάει στο δανεισμό. Το αποτέλεσμα: το 2010, το 77% του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος το χρωστάμε στις τράπεζες.
Φτάσαμε λοιπόν παραμονές του 2009 όπου είχαμε την διεθνή βόμβα, το κραχ του 2008. Πως συνέβη αυτό; Στην παγκόσμια αγορά είχαν συσσωρευτεί τεράστια δανείσιμα κεφάλαια. Τι εννοούμε δανείσιμο κεφάλαιο; Δανείσιμο κεφάλαιο εννοούμε εκείνο το κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί στη παραγωγή. Είναι αυτό που δημιουργείται με χρηματοπιστωτικά παιχνίδια έναντι μελλοντικών αποδόσεων. Το δανείσιμο κεφάλαιο για να φέρει κέρδος πρέπει να γίνει τοκοφόρο κεφάλαιο. Δηλαδή να βρει κάποιον οφειλέτη να το δανειστεί και να του πληρώνει τόκους. Ξέρετε πόσα είναι αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια υπολογισμένα με βάση τον Απρίλη του 2010; 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια, δανείσιμα κεφάλαια. Περίπου 1600 θεσμικοί επενδυτές έχουν αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια στη παγκόσμια αγορά. Η μέση απόδοση αυτών των κεφαλαίων μέχρι πριν τη κρίση ήταν 6.22%. Η παγκόσμια οικονομία έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 57 τρισεκατομμύρια. Που σημαίνει ότι τα 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια προσδοκούν ετήσιο κέρδος 62 τρισεκατομμύρια δολάρια από μια οικονομία που παράγει στο σύνολο της 57 τρις. Εκεί μπλόκαρε η οικονομία και έσκασε η βόμβα το φθινόπωρο του 2008 και φυσικά άρχισαν να καταρρέουν οι τράπεζες γιατί οι τράπεζες βασικά είναι οι θεσμικοί επενδυτές που παίζουν με αυτά τα λεφτά. Λοιπόν, όταν έσκασε το κραχ, η κυβέρνηση, η τότε κυβέρνηση μας έλεγε, θα θυμάστε φαντάζομαι, ότι υπήρχε μεν η παγκόσμια κρίση, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε, ήμασταν «οχυρωμένοι στο ευρώ», ήμασταν «θωρακισμένοι γερά» κλπ
Το Γενάρη όμως του 2009 βγήκε να πουλήσει ομόλογα η ελληνική κυβέρνηση για να αντλήσει λεφτά όπως κάθε χρόνο για να τροφοδοτήσει τις τρομακτικές ανάγκες που έχει σαν κράτος. Και δεν αγόραζε κανένας. Και τότε υπήρξε ο γενικευμένος πανικός. Ξαφνικά ο τότε πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Οικονομικών ανακάλυψαν ξαφνικά την κρίση. Και αποδείχτηκε αυτό που γνωρίζαμε όλοι όσοι τουλάχιστον μελετούσαμε τα στοιχεία, ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος. Και αποδείχτηκε όχι μόνο αυτό αλλά και ότι δεν υπήρχε δυνατότητα ανάταξης ή αντιμετώπισης του προβλήματος του χρέους. Γιατί στην τελευταία 10ετία, στη 10ετία του ευρώ, ο συνολικός δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά ξέρετε τι πληρώσαμε; 450 δισεκατομμύρια πληρώσαμε εξυπηρέτηση χρέους. Δηλαδή μέσα σε μια 10ετία πληρώσαμε 1,5 φορά το χρέος που είχαμε στις 31/12/2009, (340 δις Χ 1,5 = περίπου 500) Και μένουν άλλα 40. Από αυτά τα 40 περίπου τα 18 με 20 είναι το συσσωρευμένο έλλειμμα 10ετίας του κρατικού προϋπολογισμού. Και τα υπόλοιπα 20 δεν ξέρουμε που πήγαν. Δεν ξέρουμε. Γιατί υπολογιστικά βγαίνει το νούμερο αλλά δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Κάποιοι τα πήραν. Ποιοί τα πήραν; Το ψάχνουμε!
Λοιπόν, τι έγινε τώρα; Όταν κινδύνευε η χώρα, και βρέθηκε πλέον, αποκαλύφθηκε, το καθεστώς χρεοκοπίας της, η ευρωζώνη κλονίστηκε διότι εάν προχώραγε η χώρα, όπως είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, η συνθήκη της Λισαβόνας της το επέτρεπε, να προχωρήσει σε μονομερή ρύθμιση των χρεών της εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσε κανείς να την σταματήσει. Και δεν θα μπορούσε να την σταματήσει για τον εξής απλούστατο λόγο. Όταν δανείζεις ιδιώτη ή επιχείρηση, νοικοκυριό ή επιχείρηση και δεν μπορεί να πληρώσει τι κάνεις; Τον βάζεις σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης των δανειστών κρατών από τον 19ο αιώνα. Τι γίνεται αν αποφασίσει το κράτος να μην πληρώσει; Δεν μπορείς να του κάνεις εκκαθάριση. Δεν μπορείς να του απαιτήσεις την περιουσία σαν δανειστής.
Γιατί; Γιατί έχει ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Έτσι λένε οι νομικοί. Και αυτό είναι στο διεθνές δίκαιο, στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Το ήξεραν αυτό στην ευρωζώνη, οπότε τι κάνανε; Καλέσανε τα πολιτικά κόμματα στην έδρα, στις Βρυξέλλες, τις ηγεσίες, της τότε κυβέρνησης και της μελλοντικής κυβέρνησης και τους είπαν “εδώ είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση, προέχει το ευρώ”. Και επειδή πίσω από την Ελλάδα έρχονταν και άλλοι, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Γαλλία, είπαν «πρέπει να φτιάξουμε έναν μηχανισμό άμεσα που να μην επιτρέπει στα κράτη και στους λαούς φυσικά να επιβάλλουν είτε διαγραφή, είτε ρυθμίσεις ή οτιδήποτε μονομερώς για να χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες». Και έτσι στήσανε την ιστορία στην Ελλάδα γιατί ξέρανε ότι έχουμε τόσο εθελόδουλο πολιτικό σύστημα που μπορούν να επιβάλλουν ότι γουστάρουν εδώ. Και έτσι έγινε η μεταβολή, η πολιτική μεταβολή. Φυσικά επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα με το αζημίωτο στήθηκε αυτή η λεηλασία των spreads, επιτοκίων και όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε εκείνους τους μήνες και που απέφεραν στους κερδοσκόπους περίπου 17 δισεκατομμύρια κέρδη και από εκεί και πέρα άρχισε το γαϊτανάκι του να πάμε στο μηχανισμό στήριξης. Βεβαίως ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν έχει καμία σχέση με το μηχανισμό στήριξης της χώρας.
Εκεί λοιπόν κάνανε το εξής. Αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να βάλουν σε εφαρμογή το μνημόνιο αλλά την δανειακή σύμβαση. Με την δανειακή σύμβαση λοιπόν εξαναγκάσανε τη κυβέρνηση, “εξαναγκάσανε” τρόπος του λέγειν. Επειδή τυχαίνει λόγω επαγγέλματος να γνωρίζω και στελέχη του ΔΝΤ, γελάγανε τις μέρες εκείνες. Μου λέγανε ότι δεν είχαν προφτάσει να στείλουν τη δανειακή σύμβαση και είχε γυρίσει πίσω υπογραμμένη Ή τα ίδια στελέχη πιστεύανε ότι θα υπήρχε διαπραγμάτευση γι’ αυτό ήταν ακραία η διατύπωση της δανειακής σύμβασης με σκοπό να κοπούνε κάποιες, οι πιο ακραίες εκδοχές, μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα, υπογράφτηκε αβλεπί. Και γράφτηκε στον διεθνή τύπο άλλωστε πολύ έντονα, κάποιοι οικονομικοί αναλυτές είπαν “τι σόι κυβέρνηση έχετε στην Ελλάδα”.
Η δανειακή σύμβαση λοιπόν προβλέπει, το πρώτο πράγμα που προβλέπει είναι ότι η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται της ασυλίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Στις 6 Μαΐου του 2010 ψηφίζεται ο νόμος του μνημονίου από την Ελληνική Βουλή και δυο μέρες μετά, στις 8 Μαΐου, με τροπολογία σε ψηφισμένο νομοσχέδιο της Βουλής, δίνεται το δικαίωμα μόνο με την υπογραφή του υπουργού να ισχύει η δανειακή σύμβαση. Βεβαίως όσο γνωρίζω εγώ που ασχολούμαι περίπου μια 10ετία με τα ζητήματα αυτά σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει παρόμοιο συμβάν ή τέτοια δανειακή σύμβαση όχι μόνο στα ελληνικά χρονικά αλλά και στα διεθνή χρονικά από τις αρχές του 19ου αιώνα, δεν υπάρχει κράτος ακόμα και αποικία που να έχει υπογράψει τέτοιο πράγμα.
Ο Τσολάκογλου στις δίκες του 46, στις δίκες δοσιλόγων του 46, χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ότι “εγώ όταν μου ζητήθηκε από τους χιτλερικούς, από τους ναζί, να υπογράψω τη κατάλυση του ενιαίου και αδιαίρετου της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, παραιτήθηκα”. Αυτό είναι γεγονός. Δεν τον κάνει φυσικά λιγότερο δοσίλογο Αλλά τουλάχιστον ακόμα και αυτός είχε τσίπα. Και ‘δω μιλάμε, σε ομαλές συνθήκες, υπό καθεστώς υποτίθεται κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχουμε κυβέρνηση εκλεγμένη από την χώρα που παρέδωσε το σύνολο της χώρας στους ξένους δανειστές. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό στη πράξη;
Πρώτον. Παραιτήθηκε η χώρα από όλα τα φυσικά δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης απέναντι στο δανειστή του. Ακόμα και αυτά που έχει ένα φυσικό πρόσωπο.
Δεύτερον. Με βάση τη δανειακή σύμβαση στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να πάει σε τρίτες πηγές να αναζητήσει τα χρήματα και να ξεχρεώσει τους δανειστές. Δηλαδή αν είχαμε μια κυβέρνηση που διεκδικούσε το κατοχικό δάνειο από τους Γερμανούς, που είναι άμεσα απαιτητό, και συμφωνούσε η γερμανική κυβέρνηση να μας δώσει το κατοχικό δάνειο, τα 160 περίπου δισεκατομμύρια που υπολογίζουμε ότι είναι η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου, δεν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ξεχρεώσουμε τους κυρίους αυτούς.
Τρίτον. Οι δανειστές έχουν όμως το δικαίωμα, μερικά ή ολικά, να εκχωρήσουν τις δικές τους χρεωστικές απαιτήσεις σε τρίτους απέναντι στην Ελλάδα. Και σας λέω ένα σενάριο το οποίο αναφέρουν πάρα πολλοί ειδικοί. Ακραίο σενάριο, όντως, αλλά δεν είναι απίθανο, γιατί το έχουν υπογράψει αυτό το πράγμα. Και λέει ότι… το έχει πει ο κύριος Κασιμάτης, το έχω ακούσει και από τον κύριο Χρυσόγονο συγκεκριμένα, συνταγματολόγοι και οι δυο. Λοιπόν είπαν το εξής. Μπορούν να δώσουν τις χρεωστικές απαιτήσεις, πχ να δώσει η Ολλανδία τις χρεωστικές της απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα στην Τουρκία, να έρθει η Τουρκία, να δεσμεύσει την Ακρόπολη και να τοποθετήσει την τούρκικη σημαία στην Ακρόπολη. Διότι παραίτηση από την ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι παραιτείσαι από την δημόσια περιουσία του κράτους από το σύνολο της εθνικής επικράτειας, από το εθνικό έδαφος. Παραιτείσαι από την ιδιωτική περιουσία των πολιτών σου. Και παραιτείσαι ακόμη και από τη δυνατότητα να μην υπάρξει δέσμευση ή υποθήκευση ακόμα και στον οπλισμό της χώρας. Αυτό το πράγμα είναι πρωτοφανές. Γι’ αυτό βγήκαν πάρα πολλοί αναλυτές στον κόσμο και νομικοί και λέγανε, συγκεκριμένα εγώ θυμάμαι έναν Αμερικανό χρηματιστή, ο οποίος είχε γράψει τότε στους New York Times ένα άρθρο λέγοντας “υπογράφει την εθνική της αυτοκτονία η χώρα”.
Τέταρτον και το χειρότερο. Με βάση τα διεθνή ήθη και έθιμα, στις διεθνής αγορές η δανειακή σύμβαση αυτή εμπίπτει στο περίφημο “ίσοι όροι ανάμεσα στους δανειστές”. Δηλαδή ότι ισχύει για έναν δανειστή υποχρεωτικά ισχύει για όλους είτε έχουν υπογράψει την δανειακή σύμβαση είτε όχι. Αν την εκτελέσεις δηλαδή μέχρι το τέλος αυτή τη δανειακή σύμβαση, τότε οποιοσδήποτε δανειστής του ελληνικού κράτους μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως νομικό προηγούμενο και να απαιτήσει τις ίδιες ρήτρες, τις ίδιες υποχρεώσεις του κράτους απέναντι του, έστω και αν δεν συμπεριλαμβανόταν στην δανειακή σύμβαση. Αυτό λέγεται Pari Passu είναι ένας νομικός όρος που σημαίνει «ότι ισχύει για τον ένα, ισχύει για όλους».
Αυτό το πράγμα λοιπόν δεν έπρεπε να το μάθουμε εμείς, ούτε και η Βουλή βέβαια, γι’ αυτό και δεν πήγε ποτέ στη Βουλή, πήγε μόνο στη προπαρασκευαστική της Βουλής και έμεινε εκεί. Βεβαίως στη Βουλή μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο, είναι αναρτημένο πλέον. Δεν έχει κυρωθεί αλλά, με βάση το τι έχουν αποφασίσει, ισχύει γιατί εκτελείται.
Με βάση αυτά λοιπόν εφαρμόσανε τη πολιτική του μνημονίου η πολιτική του οποίου είχε σχεδιαστεί εξ’ αρχής όχι τόσο για να δημιουργήσει τα πλεονάσματα εκείνα για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πληρώνονται. Κάθε χρόνο η εξυπηρέτηση του χρέους μας κοστίζει 35 με 40% του ΑΕΠ. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πληρωθεί. Είναι αδύνατο. Το ξέρανε. Και εφόσον λοιπόν το ξέρανε τι έπρεπε να γίνει; Αν μας λέγανε το Γενάρη του 2010 “Θα βάλω χέρι στη δημόσια περιουσία”, θα ξεσηκωνότανε όλος ο κόσμος. Οπότε τι κάνανε; Έφεραν ολόκληρο τον κόσμο στην απόγνωση, στην απελπισία, μεροδούλι μεροφάι, να σκέφτεται την ανεργία, το αν θα μπορεί να επιβιώσει αυτός, το παιδί του, η οικογένεια του αύριο και να του θέσουν το εξής δίλλημα, αυτό που είπε ο κύριος Όλι Ρεν πριν 3 βδομάδες μετά την 11η του Μάρτη που αποφασίστηκε η εκποίηση των 50 δις της δημόσιας περιουσίας. Τι είπε; “Ή πουλάτε ή χάνετε τους υπόλοιπους μισθούς της 10ετίας”. Αυτό ήταν το δίλλημα των τοκογλύφων. Ή πουλάτε ή χάνετε ότι έχει μείνει από συντάξεις και μισθούς. Να εξαναγκάσουν το λαό να πει “Ας τα κομμάτια, πούλα κάτι, προκειμένου να μην χάσω και ότι μου έχει απομείνει”. Και την ίδια ώρα ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας προσπαθεί να πείσει το λαό ότι είμαστε πάμπλουτη χώρα ρε παιδιά. Έχουμε πετρέλαια… Σαουδική Αραβία έχουμε πυρηνικά, έχουμε ιστορίες, πλουτώνιο, χρυσάφια… Τι είναι τώρα να δώσουμε 350 δισεκατομμύρια που είναι το χρέος; Ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι έτσι.
Λοιπόν, από κει και πέρα η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Σε 8 μήνες εφαρμογής του μνημονίου είχαμε υποχώρηση μιας 10ετίας στην ελληνική οικονομία και τα εισοδήματα κατέληξαν στο 1974 σε πραγματικούς όρους. Τα επόμενα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμα πιο δύσκολα και πολύ χειρότερα από αυτό που έχουμε πληρώσει. Είμαστε στη προκαταρκτική διαδικασία.
Κατά τη γνώμη μου αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι ένα πραγματικά, αυθεντικά, ρωμαλέο παλλαϊκό μέτωπο που θα απαιτήσει τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα. Δηλαδή την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέων προϋποθέσεων μιας νέας εξουσίας που θα επιβάλλει:
Την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και το σύνολο του οικοδομήματος που στήθηκε πάνω σ’ αυτή ώστε να μπορεί να γλυτώσει την αγχόνη και το δόκανο ο ελληνικός λαός και να οικοδομήσει μια νέου τύπου πορεία για το τόπο. Μια νέου τύπου εξουσία που αντανακλά και πρέπει να αντανακλά τα πραγματικά συμφέροντα του μόνου αυθεντικού εκφραστή αυτού του τόπου που είναι αυτός που τον ποτίζει με τον ιδρώτα του.
Με αυτό το πράγμα θέλω να κλείσω, Κοιτάξτε. Οι εποχές που αναθέταμε σε κάποιους άλλους την διοίκηση και την κυβέρνηση της χώρας τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Είναι πολύ σοβαρό το μέλλον της χώρας το μέλλον των παιδιών μας και των οικογενειών μας για να το αναθέσουμε σε τρίτους σωτήρες.
Ή εμείς ή κανένας.
Ευχαριστώ πολύ.
AΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ-ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ Δ. ΚΑΖΑΚΗ ΣΤΗ «ΣΠΙΘΑ 3B» ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ 2011
Πηγή: dimitriskazakis.blogspot.com
Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011
Γεώργιος Σουρής
Γεώργιος Σουρής (1853-1919)*>
> Ποιός είδε κράτος λιγοστό
> σ' όλη τη γη μοναδικό,
> εκατό να εξοδεύει
> και πενήντα να μαζεύει;
> Να τρέφει όλους τους αργούς,
> νά'χει επτά Πρωθυπουργούς,
> ταμείο δίχως χρήματα
> και δόξης τόσα μνήματα;
> Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
> και να σε κλέβουν φανερά,
> κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
> τον κλέφτη να γυρεύουνε;
>
> *******
>
> Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
> κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
> ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
> ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.
> ********
>
> Όλα σ'αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
> ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
> οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
> δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
>
> *******
>
> Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
> συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.
>
> *******
>
> Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
> σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
>
> *******
>
> Γι'αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
> σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!
>
> *******
>
> Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
> πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη...
> αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
> δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.
>
> *******
>
> Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
> ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
> Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
> λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
> Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
> κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
> Κι από προσπάππου κι από παππού
> συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
> Και ψωμοτύρι και για καφέ
> το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
> Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
> σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
> Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
> να παριστάνει τον ευρωπαίο.
> Στα δυό φορώντας τα πόδια που'χει
> στο'να λουστρίνι, στ'αλλο τσαρούχι .
> Ποιός είδε κράτος λιγοστό
> σ' όλη τη γη μοναδικό,
> εκατό να εξοδεύει
> και πενήντα να μαζεύει;
> Να τρέφει όλους τους αργούς,
> νά'χει επτά Πρωθυπουργούς,
> ταμείο δίχως χρήματα
> και δόξης τόσα μνήματα;
> Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
> και να σε κλέβουν φανερά,
> κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
> τον κλέφτη να γυρεύουνε;
>
> *******
>
> Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
> κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
> ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
> ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.
> ********
>
> Όλα σ'αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
> ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
> οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
> δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
>
> *******
>
> Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
> συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.
>
> *******
>
> Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
> σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
>
> *******
>
> Γι'αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
> σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!
>
> *******
>
> Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
> πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη...
> αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
> δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.
>
> *******
>
> Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
> ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
> Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
> λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
> Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
> κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
> Κι από προσπάππου κι από παππού
> συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
> Και ψωμοτύρι και για καφέ
> το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
> Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
> σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
> Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
> να παριστάνει τον ευρωπαίο.
> Στα δυό φορώντας τα πόδια που'χει
> στο'να λουστρίνι, στ'αλλο τσαρούχι .
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)