Αν ο γελαστός Δημόκριτος
αυτοτυφλώθηκε, καίγοντας τα μάτια του με την αντανάκλαση του ήλιου πάνω
σε μια χάλκινη ασπίδα, επειδή ήθελε να επιδοθεί απερίσπαστος στον
στοχασμό και την ερμηνεία, είναι γνωστό ότι ο Σωκράτης ξερίζωσε τα
μαλλιά του για να μη συχνάζει στα «κομμωτήρια».
Εκεί οι άνθρωποι συζητούν με πάθος μόνο για τους άλλους, κυρίως για όλους αυτούς που τα κατάφεραν και τα καταφέρνουν με πλάγιους τρόπους. Δεν θα μιλήσουν ποτέ, δεν θα βρουν να πουν λέξη για τον έναν -γιατί υπάρχει πάντα ένας- που προχώρησε με την εργασία του και το λάθος που τελειοποίησε. Δεν υπάρχει γι' αυτούς τέτοιος άνθρωπος. Είναι αυτός που με την παρουσία του, τους ακυρώνει και αυτό δεν το αντέχουν.
Είναι ένας, γι' αυτό είναι πάρα πολλοί.
Δεν προφέρουν καν το όνομά του, γιατί αυτός κρατάει το μέτρο, έχει τον καθρέφτη που όταν κοιταχτείς μέσα του, βλέπεις τον πραγματικό εαυτό σου και τέτοιον καθρέφτη τον αποφεύγουν τα «κομμωτήρια» όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ο καθρέφτης αυτός είναι διπλός, διπλής όψεως, δεν βλέπεσαι μόνο, σε βλέπουν, κυρίως αυτό, φαίνεσαι ποιος πραγματικά είσαι, πόσος και τι είσαι, σε καθρεφτίζουν, σε ζυγίζουν όπως είσαι, γυμνός, και εκεί τα πράγματα γίνονται δύσκολα, δεν μπορείς να κρυφτείς, όσο κι αν φτιάχνεσαι, όσο κι αν βάφεσαι, όσο κι αν χτενίζεσαι και φέρνεις τα πίσω μπρος.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να δουν αυτόν που σηκώνεται χαράματα και πηγαίνει το νερό στο αηδόνι, που διαβάζει φωναχτά στην ερημιά για να μάθει στα αγρίμια τα γράμματα και να πάρει από αυτά το νύχι και την αγάπη. Αυτόν που ζει με τα βάσανα και τις χαρές της προσδοκίας. Αυτόν που ανάβει την πρωινή φωτιά για να ζεσταθούν οι άλλοι, αυτόν που έχει καθήκον του να κρατάει το νερό ζεστό για να πάρει το μπάνιο της η ομορφιά και η καινούργια μέρα. Γι' αυτούς ό,τι και να καταφέρει κάποιος είναι κάλπικο, ύποπτο και στημένο. Γιατί τέτοιοι είναι οι ίδιοι.
Δεν υπάρχει λόγος να μάχεται κανείς αυτούς τους ανθρώπους. Αδιαφορία, αυτή είναι η μεγάλη τέχνη, τέχνη των τεχνών.
Ας αφήσουμε λοιπόν «τα δέκα χιλιάδες πράγματα» -όπως αποκαλούν οι Κινέζοι τον κόσμο- να λέει ό,τι θέλει και ας συγκεντρωθούμε στο ένα και μοναδικό. Σε αυτόν που εργάζεται. Στη σιωπή και το λάθος που κοιμάται αγκαλιά με τη διόρθωση. Φανερά και κρυφά.
Εκεί οι άνθρωποι συζητούν με πάθος μόνο για τους άλλους, κυρίως για όλους αυτούς που τα κατάφεραν και τα καταφέρνουν με πλάγιους τρόπους. Δεν θα μιλήσουν ποτέ, δεν θα βρουν να πουν λέξη για τον έναν -γιατί υπάρχει πάντα ένας- που προχώρησε με την εργασία του και το λάθος που τελειοποίησε. Δεν υπάρχει γι' αυτούς τέτοιος άνθρωπος. Είναι αυτός που με την παρουσία του, τους ακυρώνει και αυτό δεν το αντέχουν.
Είναι ένας, γι' αυτό είναι πάρα πολλοί.
Δεν προφέρουν καν το όνομά του, γιατί αυτός κρατάει το μέτρο, έχει τον καθρέφτη που όταν κοιταχτείς μέσα του, βλέπεις τον πραγματικό εαυτό σου και τέτοιον καθρέφτη τον αποφεύγουν τα «κομμωτήρια» όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ο καθρέφτης αυτός είναι διπλός, διπλής όψεως, δεν βλέπεσαι μόνο, σε βλέπουν, κυρίως αυτό, φαίνεσαι ποιος πραγματικά είσαι, πόσος και τι είσαι, σε καθρεφτίζουν, σε ζυγίζουν όπως είσαι, γυμνός, και εκεί τα πράγματα γίνονται δύσκολα, δεν μπορείς να κρυφτείς, όσο κι αν φτιάχνεσαι, όσο κι αν βάφεσαι, όσο κι αν χτενίζεσαι και φέρνεις τα πίσω μπρος.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να δουν αυτόν που σηκώνεται χαράματα και πηγαίνει το νερό στο αηδόνι, που διαβάζει φωναχτά στην ερημιά για να μάθει στα αγρίμια τα γράμματα και να πάρει από αυτά το νύχι και την αγάπη. Αυτόν που ζει με τα βάσανα και τις χαρές της προσδοκίας. Αυτόν που ανάβει την πρωινή φωτιά για να ζεσταθούν οι άλλοι, αυτόν που έχει καθήκον του να κρατάει το νερό ζεστό για να πάρει το μπάνιο της η ομορφιά και η καινούργια μέρα. Γι' αυτούς ό,τι και να καταφέρει κάποιος είναι κάλπικο, ύποπτο και στημένο. Γιατί τέτοιοι είναι οι ίδιοι.
Δεν υπάρχει λόγος να μάχεται κανείς αυτούς τους ανθρώπους. Αδιαφορία, αυτή είναι η μεγάλη τέχνη, τέχνη των τεχνών.
Ας αφήσουμε λοιπόν «τα δέκα χιλιάδες πράγματα» -όπως αποκαλούν οι Κινέζοι τον κόσμο- να λέει ό,τι θέλει και ας συγκεντρωθούμε στο ένα και μοναδικό. Σε αυτόν που εργάζεται. Στη σιωπή και το λάθος που κοιμάται αγκαλιά με τη διόρθωση. Φανερά και κρυφά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου