Το τραγούδι της ζωής!!!

Υπάρχει μια φυλή στην Αφρική, όπου η ημερομηνία γέννησης ενός παιδιού δεν υπολογίζεται από τη στιγμή που γεννήθηκε ούτε από τη στιγμή της σύλληψης , αλλά από την ημέρα που το παιδί υπήρξε ως σκέψη στο μυαλό της μητέρας του . Και όταν μια γυναίκα αποφασίζει ότι θα έχει ένα παιδί,  πάει και κάθεται κάτω από ένα δέντρο μόνη και ακούει όσο μπορεί να ακούσει το τραγούδι του παιδιού που θέλει να έρθει . Και αφού έχει ακούσει το τραγούδι, πάει πίσω στον άνθρωπο που θα είναι ο πατέρας του παιδιού , και το διδάσκει σ ‘αυτόν . Και στη συνέχεια , όταν κάνουν έρωτα για να συλλάβουν σωματικά το παιδί, τραγουδούν το τραγούδι του παιδιού , ως ένα τρόπο για να το καλέσουν.

Και στη συνέχεια , όταν η μητέρα είναι έγκυος , η μητέρα διδάσκει το τραγούδι του παιδιού στις μαίες και τις ηλικιωμένες γυναίκες του χωριού , έτσι ώστε όταν το παιδί γεννιέται , οι μαίες και οι άνθρωποι γύρω του να τραγουδήσουν το τραγούδι του παιδιού  για να το υποδεχθούνε . Και τότε , καθώς το παιδί μεγαλώνει , οι άλλοι κάτοικοι του χωριού διδάσκονται το τραγούδι του παιδιού . Εάν το παιδί πέσει ή όταν πονάει το γόνατο του , κάποιος αρχίζει να του τραγουδά το τραγούδι του. Ή όταν το παιδί κάνει κάτι θαυμάσιο , ή περνά μέσα από τις τελετές της εφηβείας  και της ενηλικίωσης, οι κάτοικοι του χωριού τραγουδούν το τραγούδι του για να το τιμήσουν.
Στην αφρικανική φυλή υπάρχει μία άλλη περίσταση κατά την οποία οι κάτοικοι τραγουδούν για το παιδί . Σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής του, κάποιος που διαπράττει ένα έγκλημα ή μια παρεκκλίνουσα κοινωνική πράξη καλείται στο κέντρο του χωριού και οι άνθρωποι στην κοινότητα σχηματίζουν ένα κύκλο γύρω του. Στη συνέχεια, τραγουδούν το τραγούδι του ενόχου.

Η φυλή αναγνωρίζει ότι η διόρθωση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς δεν είναι η τιμωρία. Είναι η αγάπη και η ανάμνηση της ταυτότητας . Όταν έχω αναγνωρίσει το δικό μου τραγούδι , δεν έχω καμία επιθυμία ή την ανάγκη να κάνω κάτι που θα βλάψει τον άλλο .

Και το τραγούδι είναι ο τρόπος μέσα από τη ζωή τους . Στο γάμο , τα τραγούδια των νεόνυμφων τραγουδιούνται , μαζί . Και τέλος , όταν αυτό το παιδί είναι ξαπλωμένο στο κρεβάτι , έτοιμο να πεθάνει , όλοι οι κάτοικοι γνωρίζουν το τραγούδι του, και του τραγουδούν – για τελευταία φορά – το τραγούδι του.
Μπορεί να μην έχουμε μεγαλώσει σε μια αφρικανική φυλή που τραγουδάει το τραγούδι μας σε κρίσιμες μεταβάσεις της ζωής μας, αλλά η ζωή  πάντα μας υπενθυμίζει πότε είμαστε σε αρμονία με τον εαυτό μας και πότε όχι. Όταν αισθανόμαστε καλά,  αυτό που κάνουμε ταιριάζει με το τραγούδι μας  ενώ όταν αισθανόμαστε άσχημα, δεν συμβαίνει αυτό . Στο τέλος , θα αναγνωρίσουμε όλοι μας το τραγούδι μας και θα το τραγουδούμε καλά . Μπορεί να αισθανθούμε λίγο   αμήχανα αυτή τη στιγμή, αλλά έτσι έχουν ολα οσα εχουν να κανουν με σπουδαίους τραγουδιστές . Ας κρατήσουμε το τραγούδι μας και θα βρούμε το δρόμο μας για το σπίτι .

Μετάφραση : Αρκούλη Κυριακή

Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑ ΤΗΣ.

Ενα αποσπασμα απο το βιβλιο του Λαιαλ Ουατσον, ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΦΥΣΗ, μεταφραση Λινα Αβραμιδου.
Και μετα, ενα σχολιο μου πανω στο αποσπασμα.


......Χρειαζομαστε εχθρους. Χωρις αυτους, θα ειχαμε μονο τους εαυτους μας να κατηγορουμε. Με αυτους, εχουμε ενα βολικο καδο απορριματων για ολες τις ιδιοτητες που δυσκολευομαστε να ανεχτουμε στους εαυτους μας. Ειναι ευκολο να παραβαινουμε τους κανονες, να προσπερνουμε τους οδηγους σε αλλες λωριδες του αυτοκινητοδρομου, αλλα ειναι πολυ πιο ικανοποιητικο το να μισουμε εκεινον τον τυπο που χωθηκε μπροστα μας. Ο φαρισαισμος μας κανει να νιωθουμε καλα. Εμεις εχουμε δικιο. εκεινοι αδικο. Εμεις ειμαστε αθωοι, εκεινοι ενοχοι. Εμεις λεμε την αληθεια, εκεινοι ψεμματα. Εμεις εχουμε υπουργειο Αμυνας, εκεινοι υπουργειο Πολεμου. Τους θεωρουμε εχθρους μας, οχι επειδη ειμαστε απο φυσικου μας επιθετικοι, αλλα επειδη χτυπωντας αυτους, ερχομαστε εμεις πιο κοντα μεταξυ μας. Το να ερχομαστε πιο κοντα μεταξυ μας ειναι ωραιο αισθημα, ετσι κανουμε αυτο που φαινεται απαραιτητο ωστε να εχουμε αυτο το ωραιο αισθημα. Ανακαλυπτουμε κι αλλους εχθρους. Κατασκευαζουμε το κακο.

"Πρεπει να προσεχουμε" ειπε ο Καρλ Γκουσταβ Γιουνγκ, "να μη θεωρουμε το καλο και το κακο εντελως αντιθετα". Αλλωστε, δεν ειναι παντα οφθαλμοφανη. Πολλα-οπως προσπαθησα να δειξω- εξαρτωνται απο τα συγκειμενα. Απο το γενικοτερο πλαισιο. Απο το τι ειναι καλο για την οικολογια.
Το μεγαλυτερο καλο συχνα σημαινει να κανεις αυτο που σε αλλες συνθηκες θα θεωρουνταν κακο.
Ο Γιουνγκ ηταν αυτος που ονομασε Σκια τη σκοτεινοτερη πλευρα, το κομματι του εαυτου μας που δεν θα θελαμε ν αυπαρχει. Καποιες φορες θεωρειται απλως σαν ενας σακκος οπου μπορουμε να πεταξουμε τα κομματια της ψυχης μας που μας κανουν να νιωθουμε αβολα.
"Ο μακρυς σακκος που σερνουμε πισω μας", οπως εγραψε ο ποιητης Ρομπερτ Μπλαι.
Ο Γιουνγκ ομως ειδε τη Σκια ως κατι πιο ανεξαρτητο, το κομματι της συνειδησης μας που ειναι συγχωνευμενο με μια ξεχωρη αλλα καλα προσδιορισμενη υποδυεστερη προσωπικοτητα που συνηθως αποκρυπτεται, ωστε να μην εκτεθει και ανακαλυφθει. Την ειδε σαν ενα ουσιωδες κομματι της οντοτητας μας, τοσο ζωτικο που χωρις αυτο θα θρυμματιζομασταν και θα πεθαιναμε.
Και ενα μεγαλο μερος της θεραπειας του Γιουνγκ επικεντρωνεται στο πως μπορει να αναγνωριστει η Σκια, πως μπορουμε να την προσεξουμε συνειδητα και να χρησιμοποιησουμε τις ιδεες, τις αξιες και τις κρισεις της για να συμπληρωσουμε τις δικες μας.
"Ποιος ξερει τι κακο παραμονευει στις καρδιες των ανθρωπων;"
Η απαντηση, φυσικα, ειναι ευκολη. Η Σκια ξερει.

Ο Γιουνγκ ηταν πεπεισμενος οτι η Σκια ηταν κατι παραπανω απο ενα Συμβολο, οτι υπηρχε πραγματικα. "Οσο θετικοι ειμαστε εμεις τοσο μοχθηρη ειναι αυτη....οσο πιο απεγνωσμενα προσπαθουμε να ειμαστε καλοι και υπεροχοι και τελειοι, αλλο τοσο η Σκια αναπτυσσει μια σαφη βουληση να ειναι μαυρη και μοχθηρη και καταστροφικη..... Ειναι γεγονος οτι αν καποιος προσπαθει να ειναι τελειος ξεπερνωντας τα ορια των δυνατοτητων του, η Σκια κατεβαινει στην Κολαση και γινεται ο Διαβολος.
Διοτι απο τη σκοπια της φυσης και της αληθειας, το να επιχειρεις να γινεις ανωτερος του εαυτου σου ειναι το ιδιο αμαρτωλο με το να πεσεις χαμηλοτερα"

Το ιδιο αμαρτωλο; Ναι. Επιστρεφουμε στην ιδεα του Αριστοτελη περι μεσοτητας- ουτε παρα πολυ, ουτε παρα πολυ λιγο. Το κακο δεν ειναι απλως η απουσια του καλου, ειναι η απουσια της ισορροπιας με το καλο. Ο μονος ισως πραγματικος κινδυνος βρισκεται ηδη μεσα μας..δεν παραμονευει σε καποιο λακκο της Κολασης. Δεν εχει αξια το να αναζητουμε το κακο στις μαγισσες, στους διαβολους, τους δαιμονες η αλλους αποδιοπομπαιους τραγους. Το κακο ειμαστε εμεις οι ιδιοι.
Οπως ειπε και ο ΠΟγκο, ο ηρωας της σειρας κομικ του Γουωλτ Κελυ: "Συναντησαμε τον εχθρο, κι αυτος ειμαστε εμεις"
Αυτο ομως δε σημαινει οτι δε μπορουμε να το παλαιψουμε."
Αυτα γραφει ο Ουατσον. Επηρεασμενος, διχως να το κρυβει, απο τον Καρλ Γιουνγκ.
Προφανως κι ενα αποσπασμα στεκει ανικανο να μεταδωσει συνολικα τα μηνυματα του βιβλιου, ενα βιβλιο πολυ ξεχωριστο, που θεωρω οτι θα συναρπασει αρκετους, ειτε συμφωνουν ειτε διαφωνουν με αυτο που διαβαζουν
"ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ"
επιφανειακα, αν διαβασεις αυτη τη φραση, σου ερχεται στο νου το "ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ"
"ΣΚΑΣΕ, ΕΙΣΑΙ ΚΙ ΕΣΥ ΕΝΟΧΟΣ, ΣΚΑΣΕ ΕΙΣΑΙ ΚΙ ΕΣΥ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΟΔΕΥΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ"
Εφοσον αλλωστε εχουμε την αναγκη να κατασκευαζουμε εχθρους, τι αλλο μπορει να σημαινει αυτο απο το οτι αρνουμαστε να δουμε την αληθεια του εαυτου μας καταφατσα; Και το οτι, αυτο που κατηγορουμε, αυτο που αντιμαχομαστε, δεν ειναι παρα η αντανακλαση μιας πλευρας του εαυτου μας, επιτηδευμενα στρεβλωμενη για να μη την παρατηρουμε;

Επομενως, με τι εχουμε να κανουμε εδω; Με μια σχεδον θρησκευτικης φυσης διασπορα συλλογικης ευθυνης ενος προπατορικου αμαρτηματος , το οποιο στο κατω κατω δε διαπραξαμε και ποτε;
Οχι. Αυτο που λεει ο Ουατσον, ειναι κατι βαθυτερο. Οτι, ναι, τα παραπανω ισως να συμβαινουν.
Οτι, ναι, οι αμυντικοι μηχανισμοι μας, δε θα μας αφησουν ποτε να προσεγγισουμε τη πραγματικοτητα, αντιθετως, ο ανθρωπος διαρκως κατασκευαζει πραγματικοτητες στρεβλες για να αντεξει τη μια και αδυσωππητη.
Ομως, αυτο, στην τελικη, δεν ειναι και τοσο αφυσικο, η καταδικαστεο. Δεν ειναι κατι που πρεπει να ντρεπομαστε για αυτο, η κατι που μας αναγκαζει να ειμαστε σε διαρκη επαγρυπνηση για να το αποτρεψουμε.
Η κατασκευη εχθρων ειναι εν τελει, κατι φυσιολογικο. Κατι αναποτρεπτο.
Η μεταθεση ευθυνων, το ιδιο. Η αναγκη να γινομαστε κακοι, η αναγκη να κατηγορουμε τον αλλον για τα σφαλματα μας....η αναγκη να αγκαλιασουμε τη Σκια, τη σκοτεινη πλευρα του εαυτου μας,
η αναγκη να αγκαλιασουμε τις ελλειψεις μας, τα λαθη μας, τη μοχθηρια μας,
τη φυσικη μας εχθροτητα προς αυτο που δε θελουμε να καταλαβουμε η προς αυτο που στεκει εμποδιο αναμεσα σε αυτο που ειμαστε και σε αυτο που θελουμε να φτασουμε.

Δεν ειμαστε τελειοι, δε γεννηθηκαμε να ειμαστε τελειοι. Καποιος μας πεταξε στη θαλασσα της Υπαρξης, στην Αβυσσο του Ειναι,
μαθαινουμε να κολυμπουμε σιγα σιγα, προστατευμενοι στην αρχη, απροστατευτοι μετα.
Δεν γινεται να σωσουμε τον κοσμο, ισως η αληθεια ειναι οτι δε γινεται να σωσουμε και κανεναν αλλον, ισως το να σωσεις τον εαυτο σου απο την Αβυσσο ειναι το μοναδικο που μπορουμε να πετυχουμε, ισως ακομα κι αυτο να ηταν ανεφικτο απο την αρχη.
Αν λοιπον ο Ανθρωπος ειναι μια ελλειψη, ακομα και με τη Λακανικη προσεγγιση,
(ΑΝΘΡΩΠΟΣ=ΜΙΑ ΜΗΧΑΝΗ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ
ΕΠΙΘΥΜΙΑ=ΕΛΛΕΙΨΗ γιατι επιθυμουμε παντα αυτο που δεν εχουμε)
αν λοιπον ειμαστε καταδικασμενοι να ειμαστε ελλειπτικοι, αν η ιδια μας η πραξη αυτογνωσιας, δηλαδη η ζωη, φανταζει καταδικασμενη στην αναποτελεσματικοτητα,
αυτο επ ουδενι δε θα πρεπει να μας κανει να παραδωσουμε τα οπλα. Να αφεθουμε στην Αβυσσο και να πεφτουμε συνεχως διχως να ψαχνουμε κατι απο το οποιο μπορουμε να γραπωθουμε.

Λιγα πραγματα μπορουμε να πετυχουμε; Ας προσπαθησουμε να τα πετυχουμε.
Τι ειναι αυτο που μπορει να σωθει; Δε ξερω, ας το ανακαλυψουμε.
Εχουμε αναγκη να κατασκευαζουμε εχθρους για να μη δουμε τη βαθεια αληθεια μας;
Δε πειραζει, ας πουμε κι ενα ψεμμα στον εαυτο μας.
Δε πειραζει, ετσι κ αλλιως η ζωη ειναι αγωνας για επιβιωση και φιλοι δε μπορουμε να γινουμε ολοι μεταξυ μας.
Δεν υπαρχει τιποτα πιο φυσιολογικο κι ανθρωπινο για εναν καλο ανθρωπο να γινεται "κακος" οταν οι περιστασεις το απαιτουν. Το να γυρνας και το αλλο μαγουλο σου οταν τρως σκαμπιλι, δε σε κανει καλο κι αγιο, σε κανει αδυναμο κι ευκολο θυμα.
Και δεν ειναι κακο να εισαι αδυναμος η ευκολο θυμα, οι περισσοτεροι ειμαστε.
Κακο ειναι να γινεσαι ευκολο θυμα αμαχητι, μη ξεχνας οτι υπαρχουν ανθρωποι γυρω σου που σε αγαπανε και δεν αντεχουν να σε βλεπουν ετσι, υπαρχουν ανθρωποι που ισως να περιμενουν κι απο εσενα να τους προστατευσεις.

Υπαρχει επισης μια Σκια κακια και μοχθηρη, και οχι μονο αυτο,αλλα συχνα παιρνει και τη μορφη σου.
Δεν κερδιζεις κατι με το να το αγνοεις, δεν υπαρχει περιπτωση να μπορεσεις να τη νικησεις,
γιατι η Σκια ειναι κινουμενη αμμος, οσο πιο εντονη ειναι η προσπαθεια να βγεις απο αυτη,
τοσο βαθυτερα θα σε τραβαει.
Πως μπορει λοιπον καποιος να σωθει απο τη κινουμενη αμμο; Απλουστατα, με το να προσαρμοστει σε αυτην, να ηρεμησει, να χαλαρωσει, να αφησει τη λασπη να τον καλυψει, να μη τρομαξει, να γινει ενα με το τοπιο.
Ολο και καποιο κλαδι θα βρει, αν ψαξει διχως αγχος, για να τραβηχτει εξω.

Το κακο ειμαστε εμεις, αλλα εδω δεν ειναι Φιλιππινες, για να μαστιγωνουμε τους εαυτους μας, τιμωρωντας τους για τις αμαρτιες τους. Μια πραγματικη αμαρτια υπαρχει, κι αυτη ειναι η σκεψη οτι μπορουμε να ειμαστε διαρκως ετοιμοπολεμοι απεναντι στις αμαρτιες,
οτι μπορουμε να τις αποφυγουμε,
οτι μπορουμε να ειμαστε παντα καλοι, γενναιοδωροι κι αυτοκριτικοι.
(Ο μονος τροπος για να αποφυγουμε εναν πειραμο, ειναι να υποκυψουμε σε αυτον, ελεγε ο Οσκαρ Ουαιλντ)

Καλοι, γενναιοδωροι και αυτοκριτικοι; Ναι, πρεπει να ειμαστε με αυτους που αγαπαμε, με τους ομοιους μας.
Με τους υπολοιπους;
Με τους υπολοιπους, απλα διαψευδεται ο Ουατσον..Γιατι, ειδικα σημερα, δε κατασκευαζουμε τους εχθρους μας τοσο.. Σημερα, ο εχθρος στεκεται απειλητικος οσο ποτε τα τελευταια 40-50 χρονια..
Δε κατασκευασαμε εμεις δυστυχως τους Τοκογλυφους.
Οι Τοκογλυφοι ειναι που θελουν να "κατασκευασουν" εμας.

Τα δέκα χιλιάδες πράγματα

Θοδωρής Γκόνης

Αν ο γελαστός Δημόκριτος αυτοτυφλώθηκε, καίγοντας τα μάτια του με την αντανάκλαση του ήλιου πάνω σε μια χάλκινη ασπίδα, επειδή ήθελε να επιδοθεί απερίσπαστος στον στοχασμό και την ερμηνεία, είναι γνωστό ότι ο Σωκράτης ξερίζωσε τα μαλλιά του για να μη συχνάζει στα «κομμωτήρια».
Εκεί οι άνθρωποι συζητούν με πάθος μόνο για τους άλλους, κυρίως για όλους αυτούς που τα κατάφεραν και τα καταφέρνουν με πλάγιους τρόπους. Δεν θα μιλήσουν ποτέ, δεν θα βρουν να πουν λέξη για τον έναν -γιατί υπάρχει πάντα ένας- που προχώρησε με την εργασία του και το λάθος που τελειοποίησε. Δεν υπάρχει γι' αυτούς τέτοιος άνθρωπος. Είναι αυτός που με την παρουσία του, τους ακυρώνει και αυτό δεν το αντέχουν.
Είναι ένας, γι' αυτό είναι πάρα πολλοί.
Δεν προφέρουν καν το όνομά του, γιατί αυτός κρατάει το μέτρο, έχει τον καθρέφτη που όταν κοιταχτείς μέσα του, βλέπεις τον πραγματικό εαυτό σου και τέτοιον καθρέφτη τον αποφεύγουν τα «κομμωτήρια» όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ο καθρέφτης αυτός είναι διπλός, διπλής όψεως, δεν βλέπεσαι μόνο, σε βλέπουν, κυρίως αυτό, φαίνεσαι ποιος πραγματικά είσαι, πόσος και τι είσαι, σε καθρεφτίζουν, σε ζυγίζουν όπως είσαι, γυμνός, και εκεί τα πράγματα γίνονται δύσκολα, δεν μπορείς να κρυφτείς, όσο κι αν φτιάχνεσαι, όσο κι αν βάφεσαι, όσο κι αν χτενίζεσαι και φέρνεις τα πίσω μπρος.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να δουν αυτόν που σηκώνεται χαράματα και πηγαίνει το νερό στο αηδόνι, που διαβάζει φωναχτά στην ερημιά για να μάθει στα αγρίμια τα γράμματα και να πάρει από αυτά το νύχι και την αγάπη. Αυτόν που ζει με τα βάσανα και τις χαρές της προσδοκίας. Αυτόν που ανάβει την πρωινή φωτιά για να ζεσταθούν οι άλλοι, αυτόν που έχει καθήκον του να κρατάει το νερό ζεστό για να πάρει το μπάνιο της η ομορφιά και η καινούργια μέρα. Γι' αυτούς ό,τι και να καταφέρει κάποιος είναι κάλπικο, ύποπτο και στημένο. Γιατί τέτοιοι είναι οι ίδιοι.
Δεν υπάρχει λόγος να μάχεται κανείς αυτούς τους ανθρώπους. Αδιαφορία, αυτή είναι η μεγάλη τέχνη, τέχνη των τεχνών.
Ας αφήσουμε λοιπόν «τα δέκα χιλιάδες πράγματα» -όπως αποκαλούν οι Κινέζοι τον κόσμο- να λέει ό,τι θέλει και ας συγκεντρωθούμε στο ένα και μοναδικό. Σε αυτόν που εργάζεται. Στη σιωπή και το λάθος που κοιμάται αγκαλιά με τη διόρθωση. Φανερά και κρυφά.