Το καλύτερο επάγγελμα του κόσμου!!!

 

του Γιάννη Βελίκη
yannisvelikis@yahoo.gr

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: 

ΑΠΟΛΥΣΤΕ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΣΑΣ

Απολύστε το Αφεντικό σας

Μήπως είναι καιρός να εργασθείτε από το σπίτι σας, σε ένα επάγγελμα που, με την κατάλληλη εκπαίδευση, θα μπορέσει να σας πραγματοποιήσει όλα σας τα όνειρα

Συγγραφέας: Βελίκης Γιάννης

ΑΠΟΛΥΣΤΕ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΣΑΣ

ΒΙΒΛΙΟ: ΑΠΟΛΥΣΤΕ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΣΑΣ

Ας συστηθούμε….

Με λένε Γιάννη Βελίκη και, όπως όλοι, αγωνίζομαι να βρω τα υλικά μέσα ώστε να υποστηρίξω τη ζωή τη δική μου και της οικογένειας μου. Όμως κάτι με διαφοροποιεί: έχω «ανακαλύψει» ένα επάγγελμα που διαφέρει πολύ από τα υπόλοιπα… Το επάγγελμα αυτό είναι πολύ διαδεδομένο στο εξωτερικό αλλά παραμένει άγνωστο στη χώρα μας. Μάλιστα, οι ομοεθνείς μας, μόλις αναφερθεί ως επαγγελματική προοπτική συμπεριφέρονται λες και άκουσαν για τον ακατονόμαστο: παύουν να ενδιαφέρονται,  φτύνουν στον κόρφο τους, και γυρίζουν σε άλλο θέμα τη συζήτηση.

Το επάγγελμα στο οποίο αναφέρομαι είναι το εμπόριο νομισμάτων. Δεν έχει καμία σχέση με το χρηματιστήριο μετοχών. Αλλά οποτεδήποτε αναφερθεί οτιδήποτε που έχει σχέση με χρηματοοικονομικές αγοροπωλησίες στη χώρα μας, ανακινεί όλα εκείνα τα δυσάρεστα συναισθήματα με τις μεγάλες απώλειες περιουσιών που συνέβησαν το 1999 λόγω του κραχ στο Ελληνικό Χρηματιστήριο (έχει εκτιμηθεί ότι περίπου εκατό δισεκατομμύρια ευρώ είχαν άλλαξαν χέρια, μεγάλο μέρος από τα οποία έχασαν οι λεγόμενοι μικροεπενδυτές). Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, και μόνο η λέξη χρηματιστήριο προκαλεί αρνητικούς συνειρμούς και μεταφράζεται σαν «καζίνο»!

Κι όμως… Το εμπόριο συναλλάγματος δεν είναι «καζίνο»… Η υπόθεση ότι ένα νόμισμα θα «ανέβει» ή θα «κατέβει» δεν είναι θέμα «πειραγμένης» ρουλέτας, κακών ανθρώπων, άπληστων τραπεζιτών, ή κακών μεσιτών. Προκαλείται από αλλαγές που γίνονται στην παγκόσμια οικονομία, στην πολιτική που εφαρμόζουν οι ισχυρές χώρες του πλανήτη μας, στις αποφάσεις που λαμβάνουν οι κεντρικές τράπεζες, στις εισαγωγές – εξαγωγές της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης μας οικονομίας κ.λπ. Επομένως, μια καλή πληροφόρηση για την παγκόσμια οικονομία μπορεί να βελτιώσει κατά πολύ τις προβλέψεις μας για την πορεία των νομισμάτων, μεταφέροντας το κέντρο βάρους της σωστής πρόβλεψης από την τύχη (που ισχύει στο καζίνο) στην πληροφόρηση (που ισχύει σε κάθε δύσκολο και εξειδικευμένο επάγγελμα).

Όπως ένας γιατρός ή ένας μηχανικός θα πρέπει να ενημερώνεται διαρκώς για τις εξελίξεις στη επιστήμη του, έχοντας ήδη περάσει 4 – 6 χρόνια θεωρητικών σπουδών και 2 τουλάχιστον χρόνια εξειδίκευσης, έτσι και ένας έμπορος συναλλάγματος θα χρειαστεί σπουδές, χρόνο, πάθος και συνεχή ενημέρωση. Τότε και μόνο τότε, θα μπορέσει να είναι κερδοφόρος, δηλαδή τα χρήματα που επενδύει θα τα παίρνει πίσω με κέρδος! Έχει αυτή η διαδικασία καμία σχέση με τον τζόγο; Όχι φυσικά.

Κάθε έμπορος αφού στήσει το μαγαζί του, επενδύει κάποια χρήματα για να πάρει το εμπόρευμα του και ελπίζει να το πουλήσει σε καλύτερη τιμή. Στην πορεία μπορεί να έχει κάποιες απώλειες, π.χ. αν έχει αγοράσει γάλατα και δεν τα πουλήσει, μπορεί να του χαλάσουν. Όταν βέβαια πουλήσει το εμπόρευμα του θα έχει πάρει πίσω το αρχικό του κεφάλαιο συν το κέρδος. Τα χρήματα αυτά μπορεί να τα ξαναεπενδύσει όλα, ή να κρατήσει το κέρδος και να ξανααγοράσει εμπόρευμα με το αρχικό του κεφάλαιο κ.ο.κ. Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο έμπορος συναλλάγματος, μόνο που αντί να εμπορεύεται υποδήματα ή άρτους, εμπορεύεται νομίσματα…

Φυσικά ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα… Εκτός από γνώσεις χρειάζεται ένα αρχικό κεφάλαιο, υπομονή, θάρρος και σύνεση. Ο φόβος και η απληστία είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι.

Κι αν, παρ’ αυτά, χαθεί το αρχικό κεφάλαιο; Εντάξει, σίγουρα θα πονέσει, αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου! Ο κάθε έμπορος μπορεί να πέσει έξω σε μία του επένδυση ή επαγγελματική επιλογή. Μπορεί, για παράδειγμα, να ανοίξει το μαγαζί του σε λάθος δρόμο όπου υπάρχουν ανταγωνιστές ή κατασκευάζεται το ΜΕΤΡΟ, ή να διαλέξει μία φίρμα σε πουκάμισα που μετέπειτα βγήκε μία κακή φήμη, και το εγχείρημα του να αποτύχει. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μείνει άνεργος και να ζητιανεύει. Θα χρειαστεί να επανασχεδιάσει την επόμενη του κίνηση, να συγκεντρώσει το επόμενο του κεφάλαιο και να ξαναξεκινήσει. Στον κόσμο των επιχειρήσεων αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Και όταν πετύχει θα επανακτήσει το αρχικό χαμένο του κεφάλαιο, και θα βάλει και κέρδος στην τσέπη του. Τα δε κέρδη του μπορεί ή να τα καταναλώσει ή να προχωρήσει σε άνοιγμα δεύτερου μαγαζιού κ.ο.κ. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στο εμπόριο συναλλάγματος… Πού βλέπετε τον τζόγο σε όλα αυτά; Αν το εμπόριο συναλλάγματος είναι τζόγος, τότε όλες οι επιχειρήσεις είναι επίσης τζόγος. Είναι; Μάλλον όχι.

Μετά τους παραπάνω συλλογισμούς, συμφωνούμε ότι το εμπόριο συναλλάγματος παρά το ρίσκο που εμπεριέχει δεν είναι ρουλέτα, δεν  είναι καζίνο, δεν είναι λαχείο.

Αν δεν συμφωνείτε με την παραπάνω φράση δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσετε την ανάγνωση του ανά χείρας βιβλίου. Αν όμως πεισθήκατε, ότι το εμπόριο συναλλάγματος είναι μία δουλειά και ένα εμπόριο, όπως όλα τα άλλα επαγγέλματα του πλανήτη, τότε συνεχίστε… και επιπλέον να είστε σίγουροι, ότι θα αντιληφθείτε ότι το εμπόριο συναλλάγματος, εκτός από ένα επάγγελμα όπως όλα τα άλλα, είναι και το επάγγελμα με τα περισσότερα πλεονεκτήματα που θα το ασκείτε από το σπίτι σας!!!                                                       

ΥΓ. Θα μου ήταν πολύ δυσάρεστο να «κυνηγηθώ» δικαστικά επειδή κάποιος δεν ήταν πειθαρχημένος, δεν προετοιμάστηκε κατάλληλα και «έχασε» το κεφάλαιο του. Για το λόγο αυτό, γυρίζοντας την σελίδα για να πάτε παρακάτω, αναγκαστικά αποδέχεστε την πλήρη ευθύνη των επιλογών που θα κάνετε. Διαβάστε την ακόλουθη δήλωση: Οι συναλλαγές σε Εμπόριο συναλλάγματος, το οποίο είναι προϊόν με μόχλευση, φέρουν ένα σημαντικό κίνδυνο απώλειας του επενδεδυμένου κεφαλαίου σας και μπορεί να μην είναι κατάλληλο για όλους. Παρακαλώ βεβαιωθείτε ότι έχετε κατανοήσει πλήρως τους κινδύνους και δεν επενδύετε χρήματα που δεν μπορείτε να αντέξετε οικονομικά να χάσετε.

Καλή αρχή, με υπομονή κα επιμονή

 Γιάννης Βελίκης      

Ερωτήσεις – σχόλια στην e-διεύθυνση:

yannisvelikis@yahoo.gr

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τι δουλειά κάνεις;

Τι δουλειά κάνεις; Με τί ασχολείσαι; Πού εργάζεσαι; Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Η δουλειά που θα κάνουμε, που κάνουμε ή που κάναμε όταν ήμαστε νέοι μας καθορίζει – δείχνει τις ικανότητες, την ηθική μας, την κοινωνική μας δύναμη…

Η δουλειά παρέχει λεφτά. Τα λεφτά καλύπτουν ανάγκες και επιθυμίες. Όποιος δεν δουλεύει απομονώνεται. Δουλειά ίσον καλή ζωή, καλός γάμος, καλή φήμη. Δουλειά ίσον … αλήθεια, από πού βγαίνει αυτή η λέξη;

Η λέξη δουλειά προέρχεται από το επίθετο δούλος, που προήλθε από την αρχαιότερη λέξη δόελος ή αλλού δόερος (οι οποίες προφέρονταν ασυναίρετες) και που πιθανόν με τη σειρά τους προήλθαν από το ρήμα δέω (δένω). Σύμφωνα με το Δημήτρη Σαραντάκο στην αρχαία δουλοκτητική κοινωνία, κεφαλαιώδη ρόλο έπαιζε η εργασία των δούλων, κι η λέξη δούλος βρίσκεται κι αυτή στα μυκηναϊκά κιόλας κείμενα. Δουλεία ήταν η κατάσταση του δούλου, η υποδούλωση, και κατ’ επέκταση η καταναγκαστική εργασία, οπότε σταδιακά θα ονομάστηκε έτσι οποιαδήποτε κοπιαστική και επαχθής εργασία (σαν του δούλου), και τελικά η αμειβόμενη εργασία (ήδη η φράση «τον μισθόν δουλείας σου» απαντά στην Παλαιά Διαθήκη), ενώ στη μεσαιωνική πια εποχή η λέξη «δουλεία» έχει πια πάρει τη σημασία γενικά της εργασίας και της ασχολίας, και τότε συμβαίνει το κατέβασμα του τόνου και η προφορά με συνίζηση κι έτσι έχουμε τη σημερινή λέξη «δουλειά», ενώ παράλληλη εξέλιξη γνώρισε και το αντίστοιχο ρήμα, δουλεύω, το οποίο στην κλασική αρχαιότητα είχε τη σημασία «είμαι δούλος, εργάζομαι καταναγκαστικά», μετά «εργάζομαι με μισθό» και τελικά έφτασε να σημαίνει «εργάζομαι» γενικά. Επομένως, όσοι έγραψαν για μισθωτή σκλαβιά δικαιώνονται ετυμολογικά, αφού η δουλειά είναι ετυμολογικώς παιδί της δουλείας. Αλλά τι τα θέλετε, και το γαλλικό travailler (δουλεύω) έχει την ετυμολογική του αρχή σε ένα όργανο βασανιστηρίων και αρχικά σήμαινε «ταλαιπωρώ κάποιον», και μετά, αμετάβατο, «ταλαιπωρούμαι, μοχθώ», δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα η ταύτιση της εργασίας με τον καταναγκασμό.

Ωστόσο, σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει η αναζήτηση των υλικών πόρων κάθε ανθρώπου να καταλήγει σε δουλεία και ταλαιπωρία. Έτσι κι αλλιώς όλοι δουλεύουν… και οι μηχανοδηγοί στα τρένα, οι ψαράδες στις θάλασσες, οι σερβιτόροι στα μπαρ, οι τεχνικοί στα τηλέφωνα… κι ακόμα, οι κοπέλες που εκδίδονται, τα παιδάκια που ζητιανεύουν στα φανάρια, οι νοσοκόμοι που φροντίζουν ανάπηρους, οι μισθοφόροι πολεμιστές στη Μέση Ανατολή, οι έμποροι ναρκωτικών, οι εργάτες στα πυρηνικά εργοστάσια, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Υπάρχουν «καλές δουλειές» και «κακές δουλειές». Ακίνδυνες και επικίνδυνες. Με γόητρο (καθηγητής πανεπιστημίου) και χωρίς γόητρο (καθαρίστρια). Δημιουργικές και βαρετές. Βρώμικες (οικοδόμος) και καθαρές (υπάλληλος γραφείου). Το τι δουλειά θα κάνει ο καθένας για να ζήσει με ένα καλό επίπεδο διαβίωσης είναι θέμα δεξιοτήτων και μόρφωσης, ευκαιριών, και συνήθως, τουλάχιστον για τις προηγμένες οικονομικά κοινωνίες, επιλογής.

Είναι πραγματικότητα ότι στις χώρες της Βόρειας Αμερικής, της Ευρώπης και στην Ιαπωνία, πολλοί άνθρωποι λόγω κοινωνικού αποκλεισμού δεν έχουν τις ευκαιρίες να διαλέξουν το επάγγελμα που θα ασκήσουν, όπως π.χ. οι Ρωμά. Για τους περισσότερους, ωστόσο, το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν είναι θέμα επιλογής, απόκτησης των απαραίτητων προσόντων και μετέπειτα σωστής διαφήμισης του. Για αυτό το λόγο και δεν θα πρέπει να ονομάζεται πλέον δουλειά (= δουλεία) αλλά επάγγελμα. Και στην περίπτωση που κάποιος αναγκαστεί για ένα διάστημα να ασκήσει ένα επάγγελμα που δεν επιθυμεί (λόγω απόλυσης από μία επιχείρηση που χρεοκόπησε), σε μελλοντικό χρόνο θα μπορέσει στις περισσότερες περιπτώσεις, αν το δρομολογήσει, να επανέλθει στο επάγγελμα που γνωρίζει και επιθυμεί.

Τα επαγγέλματα είναι πολλά, τόσα που σχεδόν δεν ταξινομούνται… Ποιο είναι το καλύτερο; Θα σας απαντήσω με το κείμενο που διάβασα και με εντυπωσίασε όταν έμαθα για το εμπόριο συναλλάγματος από τη σελίδα http://www.isotimia.info .

H «Μυστική» Συνταγή για ένα από τα καλύτερα Επαγγέλματα του Κόσμου

 Αυτά είναι τα «Μυστικά» συστατικά που χρειάζονται για να εξασκείστε το απόλυτο επάγγελμα:

·                     Εσείς 

·                     Υπολογιστής 

·                     DSL connection 

·                     Ένα γραφείο 

·                     Γνώσεις Αγγλικών και ένα Αγγλοελληνικό λεξικό.

Αυτό είναι! Όχι υπάλληλοι, όχι διαφήμιση, όχι επισκέψεις πωλήσεων, όχι αποθήκη.

Φανταστείτε μια δουλειά μόνο με εσάς , τον υπολογιστή σας και μία σύνδεση υψηλής ταχύτητας. Αυτά είναι όλα όσα χρειάζεστε για να συναλλαγείτε στην διεθνή αγορά συναλλάγματος.

Ένας σωστά εκπαιδευμένος επαγγελματίας μπορεί να κερδίσει μεγάλα ποσά σε μηνιαία βάση ή ημέρα.(Φυσικά ένας ανεκπαίδευτος μπορεί να χάσει επίσης μεγάλα ποσά.)

Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά του καλύτερου επαγγέλματος του κόσμου;

Πρέπει να έχει την δυνατότητα να παράγει πάνω από 100.000 euro ετησίως , ειδάλλως δεν αξίζει να ασχοληθείς.
Πρέπει να είναι μετακινήσιμο μέχρι της δυνατότητας, να δουλέψεις από την παραλία αν είναι δυνατόν.
Δεν πρέπει να εξαρτάται από τις ενέργειες άλλων ανθρώπων.
Το εισόδημα δεν πρέπει να δημιουργείται χτυπώντας πόρτες. Το εισόδημα πρέπει να έρχεται σε εσάς και όχι εσείς να πηγαίνετε να το πάρετε.
Να μην έχεις πελάτες και την φασαρία που το συνοδεύει. Σέρβις, παράπονα πήγαινε έλα κ.τ.λ.
Να μην έχεις κανένα υπάλληλο .
Να μην ανησυχείς για κανένα εργασιακό θέμα, όπως ασφάλεια στον εργασιακό χώρο, εργασιακή καταπίεση ή οποιοδήποτε άλλο εργασιακό άγχος.
Να μην ανησυχείς για μισθοδοσίες, απεργίες, πορείες, κλεψιές, ενοίκια, ΙΚΑ, μηνύσεις κ.τ.λ.
Να αποφασίζεις ποιες ημέρες θέλεις να δουλέψεις και ποιες όχι.
Να μην οδηγείς κινδυνεύοντας κάθε ημέρα στους δρόμους, καταστρέφοντας την υγεία και τα νεύρα σου.
Να μπορείς να φύγεις διακοπές όποτε το θελήσεις στην στιγμή.

Η περιγραφή του Επαγγέλματος.

Περπάτησε δέκα βήματα από το κρεβάτι σου στο γραφείο η στο σαλόνι.
Άνοιξε τον υπολογιστή και σιγουρέψου ότι έχεις σύνδεση με το διαδίκτυο.
Άνοιξε το πρόγραμμα με τα διαγράμματα και το πρόγραμμα εμπορίας.
Κάνε τις κινήσεις σου.
Δημιούργησε εισόδημα!
ΙΔΟΥ. Μόλις μάθατε πως να εξασκείτε το τέλειο επάγγελμα…

Κεφάλαιο πρώτο: Ας ξεκινήσουμε

Στη ζωή μου έκανα διάφορα επαγγέλματα. Από βοηθός σε συνεργείο αυτοκινήτων, βοηθός σερβιτόρου σε πιτσαρία, πλασιέ, ασφαλιστής, μπουφετζής σε καφετέρια, λίγο μπάρμαν, πωλητής εκπαιδευτικών λογισμικών, οδηγός ντελίβερι, ταμίας σε φαστ φουντ, υπάλληλος σε κρεπερί κ.ο.κ.  Μία σοφία μπορώ να πω με βεβαιότητα: όλες οι δουλειές μετά από ένα διάστημα καταντούν βαρετές, παρά το ότι σε όλες υπάρχουν και πολύ καλές στιγμές. Ποια ήταν η καλύτερη μου; Οδηγός ντελίβερι, γιατί μου επέτρεπε να φεύγω από το μαγαζί, να οδηγώ από τους δρόμους που ήθελα, να αντιπροσωπεύω εγώ το μαγαζί στον πελάτη και με την ευγένεια μου να κερδίζω ένα καλό πουρμπουάρ… Έτσι, η αίσθηση της ελευθερίας, ταυτόχρονα με τα έξτρα χρήματα που αντικαθιστούσαν την υπεραξία που μου κρατούσε ο εργοδότης με έκαναν να προτιμώ αυτήν τη δουλειά κατά πολύ έναντι των άλλων. Σε κάθε περίπτωση, μιας και η πρώτη αξία στη ζωή μου είναι η ελευθερία, πάντα αναζητούσα και συνεχίζω ακόμη, ένα επάγγελμα που θα μου έδινε τα χρήματα που ζητούσα με την ταυτόχρονη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία τις ώρες της εργασίας.

Στο εμπόριο συναλλάγματος βρήκα, χρόνια μετά, την απόλυτη αίσθηση ελευθερίας. Τόση ελευθερία που δημιουργεί και άγχος μερικές φορές σχετικά με το πότε είναι η καλύτερη ώρα να αγοράσεις ή να πουλήσεις συνάλλαγμα. Όσο για το κέρδος μου; Εντάξει, όπως οι περισσότεροι πίστεψα ότι πολύ γρήγορα θα γινόμουν πλούσιος. Όμως δεν ήταν έτσι, και όποτε ρίσκαρα υπερβολικά έχασα. Το εμπόριο συναλλάγματος είναι ένα επάγγελμα που απαιτεί αρκετό χρόνο για να δώσει καλά κέρδη, μιας και η καλή στρατηγική λειτουργεί εκθετικά και πολλαπλασιαστικά: από μικρά κέρδη για μεγάλο διάστημα, προχωρά σε μεσαία κέρδη σε μεσαία διαστήματα και στο τέλος καταλήγει σε μεγάλα ποσά κερδών σε μικρά χρονικά διαστήματα.

Και όσο για το ρίσκο; Όπως προαναφέρθηκε έχει υψηλό ρίσκο, ωστόσο και όλα τα άλλα επαγγέλματα έχουν ρίσκο. Μήπως το να αποφασίσει κάποιος να σπουδάσει γιατρός ή δικηγόρος δεν εμπεριέχει ρίσκο, όταν θα επενδύσει 20 και πλέον χρόνια από τη ζωή του συν μεγάλα χρηματικά κεφάλαια, με αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον, τουλάχιστον στη χώρα μας; Ή μήπως το να τα αφήσει τα χρήματα του στην Τράπεζα πρόκειται να του δώσει κάποιο κέρδος; Όπως είδαμε στο παράδειγμα της Κύπρου το 2013, μεγάλα ποσά καταθέσεων σε μεγαλοεπενδυτές «κουρευτήκαν» χωρίς καμιά προειδοποίηση. Για να μην αναφέρουμε τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στην Ελλάδα των ετών 2010 – 2013 χωρίς αποζημίωση, τη μαύρη εργασία, την «ελαστική» εργασία, ή την εργασία μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ όπου κάποιος αναμένει να αμειφθεί πολύ καιρό μετά και με πενιχρές απολαβές.

Επομένως ρίσκο υπάρχει σε κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, σε κάθε υπαλληλική σχέση και σε κάθε επένδυση σε Τραπεζικό προϊόν. Γιατί λοιπόν το εμπόριο συναλλάγματος θεωρείτε τόσο «επικίνδυνο»; Μήπως γιατί η αξία των νομισμάτων χειραγωγείται από «μεγάλους παίχτες»;

Θεωρίες συνομωσίας: η Smart Money και οι «κακοί μεσίτες»

Πολλές φήμες κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ότι το οι τιμές των νομισμάτων χειραγωγούνται από τους «μεγάλους παίχτες». Επίσης, άλλες φήμες θέλουν τους μεσίτες (brokers) του εμπορίου συναλλάγματος να μην δίνουν την κατάλληλη πληροφόρηση στους πελάτες τους ούτως ώστε οι πελάτες να χάνουν και τα χρήματα τους να μένουν στους μεσίτες. Και οι δύο κατηγορίες δεν είναι απόλυτα λάθος, αλλά ούτε και απόλυτα αληθείς.

Σχετικά με την πρώτη: βεβαίως και οι «μεγάλο παίχτες» παίζουν παιχνίδια εις βάρος των μικρών. Κολοσσοί όπως η J.P. Morgan, η Deutschebank, οι μεγάλες πετρελαϊκές πολυεθνικές και άλλοι πράγματι χειραγωγούν τις τιμές προς όφελος τους. Φυσικά και θα πουλήσουν ή θα αγοράσουν συνάλλαγμα την στιγμή που τους συμφέρει πιο πολύ. Αλλά η χειραγώγηση αυτή θα κρατήσει για πολύ μικρό χρονικό διάστημα και για μικρή διακύμανση των τιμών, δεδομένου ότι κανείς δεν «αντέχει» να αλλάξει την ισορροπία των νομισμάτων για μεγάλο διάστημα, όταν απαιτούνται γι’ αυτό τρισεκατομμύρια δολάρια!!!

Για παράδειγμα: μπορεί η τιμή ενός νομίσματος έναντι ενός άλλου να έχει φτάσει σε πολύ ακραία υψηλά επίπεδα και δεκάδες χιλιάδες έμποροι συναλλάγματος να προσδοκούν ότι θα πέσει. Το ότι θα πέσει είναι σίγουρο, μιας και στον κόσμο των νομισμάτων, όπως και στο φυσικό κόσμο, καμιά ανωμαλία δεν κρατάει για πολύ. Το πότε όμως αυτή η τιμή θα πέσει δεν το ξέρει κανείς. Έτσι το πιο σύνηθες είναι οι έμποροί συναλλάγματος να υποθέτουν ότι θα πέσει (επομένως να πουλήσουν το συγκεκριμένο νόμισμα) και να περιμένουν με την τεχνική του ώριμου φρούτου αυτό να συμβεί. Εκεί ακριβώς είναι που η Smart Money μπορεί να σηκώσει τεχνητά ακόμη περισσότερο την τιμή και αφού χάσουν οι περισσότεροι έμποροι μετά να πουλήσει για να πάρει τα κέρδη της. Το παράδειγμα με το Δολάριο Γεν και τη Λίρα Αγγλίας Δολάριο είναι αποκαλυπτικά:

Ωστόσο, η χειραγώγηση είναι αναγκαστικά μικρή, και όσοι έμποροι έχουν απόθεμα και πουλούν με συνετό τρόπο δεν θα θιγούν σε καμία περίπτωση από πρόσκαιρες ανωμαλίες.

Όσον αφορά στο δεύτερο, πράγματι υπάρχουν «κακοί μεσίτες» (brokers) που προωθούν τους πελάτες τους να χάσουν…  Ωστόσο, αυτοί είναι απατεώνες, και γρήγορα ξεσκεπάζονται αφού στα διαδικτυακά φόρα (τους ισότοπους συζητήσεων) ξεμπροστιάζονται και γρήγορα κλείνουν. Οι «καλοί μεσίτες» πάντα βοηθούν με κάθε τρόπο τους πελάτες τους προκειμένου να συνεχίσουν να τους έχουν πελάτες μια ζωή και να φέρουν και άλλους πελάτες κοντά τους. Άλλωστε η καλύτερη διαφήμιση γίνεται στόμα με στόμα, και ένας ευχαριστημένος πελάτης θα γίνει μία ζωντανή διαφήμιση για κάθε καλή μεσιτική εταιρία. Επιπλέον, οι καλές εταιρίες είναι πάντα και πιστοποιημένες σε διεθνείς οργανισμούς ή σε κρατικές αρχές π.χ. Επιτροπή κεφαλαιαγοράς της Κύπρου, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Εταιρίες με άδεια από την Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας κ.ο.κ. Έτσι, η πιστοποίηση του κάθε broker είναι εύκολο να ελεγχθεί και όποιος συνεργάζεται με έναν μεσίτη με καλή φήμη και πιστοποίηση μπορεί να είναι ήσυχος ότι θα έχει την κάθε δυνατή βοήθεια στο να κερδίσει!

Οι προϋποθέσεις του επαγγέλματος

Όπως και στο οδήγημα, την ορειβασία ή τις καταδύσεις, έτσι και στο εμπόριο συναλλάγματος, προτού κάποιος ξεκινήσει τις εμπορικές του συναλλαγές θα πρέπει να έχει εμπειρία και γνώση. Αλλιώς κινδυνεύει με χρεοκοπία του επενδυμένου του πόσού (θα χάσει όσα χρήματα επένδυσε και όχι άλλα). Για το λόγο αυτό και όλοι οι μεσίτες, πριν δεχθούν έναν καινούργιο έμπορο, τον βάζουν να δεχθεί δηλώσεις όπως αυτή:

Προειδοποίηση Κινδύνου: Οι συναλλαγές σε Εμπόριο συναλλάγματος, το οποίο είναι προϊόν με μόχλευση, φέρουν ένα σημαντικό κίνδυνο απώλειας του επενδεδυμένου κεφαλαίου σας και μπορεί να μην είναι κατάλληλο για όλους. Παρακαλώ βεβαιωθείτε ότι έχετε κατανοήσει πλήρως τους κινδύνους και δεν επενδύετε χρήματα που δεν μπορείτε να αντέξετε οικονομικά να χάσετε.

Για το λόγο αυτό σας συνιστούμε να μην επιχειρήσετε σε καμία περίπτωση, όσο σίγουροι και σίγουρες και αν είστε, να ξεκινήσετε συναλλαγές με πραγματικά χρήματα πριν εκπαιδευτείτε επαρκώς σε έναν εικονικό λογαριασμό. Εικονικός είναι ένας λογαριασμός όπου προσομοιάζει απόλυτα τον αληθινό, αλλά τα χρήματα που χρησιμοποιούνται είναι εικονικά.

Το καλύτερο σχέδιο που σας προτείνουμε είναι το ακόλουθο: αφού βεβαιωθείτε ότι είστε ο χαρακτήρας του μελλοντικού επιτυχημένου εμπόρου συναλλάγματος όπως θα περιγραφεί αμέσως μετά, θα χρειαστεί να εξασκηθείτε στις 6 τεχνικές που θα σας δοθούν για τουλάχιστον 2 εβδομάδες την κάθε μία. Η εξάσκηση θα πρέπει να γίνεται πάντα σε εικονικό λογαριασμό. Έπειτα, αφού καταλήξετε σε αυτές που είστε πιο πετυχημένος και πετυχημένη, θα χρειαστεί να εξασκηθείτε σε αυτές τις τεχνικές για τουλάχιστον άλλους 2 μήνες. Αν, και μόνο αν, τα αποτελέσματα του εικονικού σας λογαριασμού είναι θετικά, τότε και μόνο τότε, είναι καλό να ξεκινήσετε με πραγματικό λογαριασμό και με πραγματική επένδυση.

Στην περίπτωση, βεβαίως, που έχετε αρνητικό λογαριασμό μετά την πάροδο των 2 μηνών, θα χρειαστεί είτε να αλλάξετε τεχνική, είτε να εστιάσετε στα λάθη της τεχνικής σας ώστε να την βελτιώσετε… Κουραστικό; Εντάξει δεν είναι και εξετάσεις Ιατρικής! Χρειάζεται κόπο και χρόνο όπως καθετί σε αυτή τη ζωή, από το χορό και το κολύμπι μέχρι τις λεπτές εγχειρίσεις και την ακρίβεια του σχοινοβάτη. Το δέλεαρ είναι η επιτυχής κατάληξη, η οποία είναι βέβαιη μετά από επίμονη και πειθαρχημένη εξάσκηση!

Κεφάλαιο δεύτερο: ο καλλιτέχνης – επιχειρηματίας

Ο συγγραφέας  S e l w y n  M i c h a e l  G i s h e n  στο βιβλίο του The Artful Trader αναλύει με πολύ κατατοπιστικό τρόπο τη διανοητική και συναισθηματική στάση που θα πρέπει να έχει ένας μελλοντικός έμπορος συναλλάγματος ώστε να πετύχει. Μας τονίζει:

«…….όλοι οι άνθρωποι είναι προγραμματισμένοι να νιώσουν ορισμένα συναισθήματα. Ο κύκλος των συναισθημάτων συνήθως περιλαμβάνει την Ελπίδα, την Απληστία, την Ανησυχία, το Φόβο τον Πανικό και πάλι από την αρχή… Αυτά τα συναισθήματα μπορεί να έχουν μια συντριπτική
ισχύ όταν κάποιος παίρνει μια θέση σε οποιαδήποτε αγορά και επενδύει σε αυτήν το χρόνο, την ενέργεια και τους πόρους του. Η κατανόηση αυτού του φαύλου κύκλου των συναισθημάτων αποτελεί το πρώτο βήμα για να έρθει κανείς σε θέση να τα διαχειριστεί. Παρόλο που είναι αδύνατο κάποιος να εξαλείψει εντελώς αυτές τις συναισθηματικές αντιδράσεις, υπάρχει η δυνατότητα να τις μετατρέψει έτσι, ώστε να τον εξυπηρετούν με εποικοδομητικό τρόπο, αντί να τους επιτρέπει να τον ελέγχουν ή να τον κυριαρχούν.

Ελπίδα
Ο καθένας ξεκινά με την αισιοδοξία ότι θα είναι σε θέση να επιτυγχάνει κερδοφόρες εμπορικές συναλλαγές. Αυτό το είδος της ελπίδας είναι απαραίτητη ως κινητήριος δύναμη. Ωστόσο, υπάρχει μία διαφορά μεταξύ της ορθολογικής ελπίδας και της τυφλής ελπίδας, η οποία βασίζεται σε ευσεβείς πόθους. Μόνο αν κανείς είναι εξοπλισμένος με τις απαραίτητες δεξιότητες, θα είναι σε θέση να πάρει ορθολογικές αποφάσεις που περιλαμβάνουν τη διαχείριση του κινδύνου, χωρίς να παραπλανηθεί από μια μη ρεαλιστική αισιοδοξία.

Απληστία
Αν πραγματοποιήσετε μία εμπορική συναλλαγή που βασίζεται σε σωστό σχεδιασμό, τότε έχετε βάλει την ελπίδα στη σωστή της προοπτική. Την στιγμή εκείνη παίρνει την κυριαρχία το δεύτερο από τα βασικά συναισθήματα, το συναίσθημα της απληστίας. Η απληστία ακολουθεί συνήθως ως αποτέλεσμα της πετυχημένης μας εμπορικής συναλλαγής. Ξεκινάμε με η ελπίδα ότι το εμπόριο μας θα είναι κερδοφόρο και, στη συνέχεια, αν αυτό γίνει, αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ανίκητοι. Στη συνέχεια, αισθανόμαστε την επιθυμία να ανοιχτούμε όλο και περισσότερο στην αγορά. Αυτό είναι κάτι το φυσικό και κάθε καλός έμπορος θα ήθελε να προσθέσει και άλλες συναλλαγές στην ίδια κατεύθυνση. Σε αυτό το σημείο στο εμπόριο μπορούμε είτε να ακολουθήσουμε το σχέδιό μας ή να υποκύψουμε στη συγκίνηση της απληστίας. Η απληστία θα οδηγήσει έναν έμπορο να αγνοήσει τα σχέδια του και να συναλλαγεί με τρόπους που αγνοούν την κατάλληλη διαχείριση του κινδύνου, ή να αγνοήσει τις πιθανότητες.

Ανησυχία
Αν ένας έμπορος υποκύψει στην απληστία και αργότερα έχει πολλές εμπορικές συναλλαγές να διακινδυνεύουν, κάτι που είναι αποτέλεσμα κακού σχεδιασμό, τότε το επίπεδο του άγχους του αυξάνει. Το άγχος οδηγείται από το φόβο της απώλειας των κερδών ή των διαφαινόμενων μελλοντικών ζημιών. Αν ο έμπορος δεν μπορέσει να διαχειριστεί αυτό το επίπεδο άγχους και δεν επανέλθει σε μια ορθολογική, και όχι μια συναισθηματική διαχείριση των συναλλαγών του, τα επικίνδυνα συναισθήματα του φόβου και πανικού μπορούν εύκολα να ακολουθήσουν.

Φόβος
Ο φόβος είναι μια πολύ ισχυρότερη δύναμη από την απληστία όταν παγιωθεί. Τη στιγμή που ο επιχειρηματίας αρχίζει να χάνει τα χρήματα του, τότε θα πρέπει να ενεργήσει άμεσα για να σταματήσει η αιμορραγία. Αν βρεθούν πολλοί έμποροι στην ίδια θέση, όπως συμβαίνει συχνά σε «περιβάλλοντα φούσκας», και χάνουν όλοι μαζί χρήματα, τότε το αποτέλεσμα είναι μια δραστική κατάρρευση των τιμών της αγοράς, κάτι που κάνει το φόβο να μεγεθύνει εκθετικά. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερες περικοπές και τελικά να επέλθει μια κατάσταση πανικού.

Πανικός
Όταν ο πανικός πλημμυρίσει στην αγορά, οι έμποροι που υπολογίσανε με λάθος ή καθόλου σχεδιασμό, αναγκάζονται να υποταχθούν στις νέες συνθήκες της αγοράς, έχοντας υποστεί βαριές απώλειες. Αυτός ο κύκλος συναισθημάτων είναι χαρακτηριστικός μιας νοοτροπίας αγέλης, όπου ο καθένας έχει πήδηξε πάνω σε ένα «κινούμενο βαγόνι» σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κερδίσει λεφτά, συνήθως σε μια κατάσταση με ανεπαρκή ή καθόλου ορθολογικό σχεδιασμό.

Με τη διαχείριση των δικών σας συναισθημάτων και με πειθαρχημένη, αντικειμενική, και ρεαλιστική στάση μπορείτε να αποφύγετε τον κύκλο των έντονων συναισθημάτων. Θα πρέπει να συντονίζετε τον εαυτό σας και το μυαλό σας, στάση που θα σας αποτρέψει από το να παγιδευτείτε και εσείς  στο κοπάδι.»

Το εμπόριο συναλλάγματος θα μπορούσε να παραλληλιστεί με την τέχνη οδήγησης ενός αεροπλάνου. Για να μάθει κάποιος να οδηγεί αεροπλάνο, χρειάζεται ταλέντο. Ωστόσο, για να αναπτυχθεί το ταλέντο χρειάζεται χρόνια πρακτική / εξάσκηση και αυτό είναι δυνατό μόνο αν αγαπάς αυτό που κάνεις

 και όταν προσπαθείς να γίνεις ο καλύτερος σε αυτό.

Για τον συγγραφέα S .  M .  G i s h e n, ο κάθε έμπορος θα πρέπει να έχει 9 ικανότητες – δυνατότητες ώστε να μπορεί να είναι επιτυχημένος στο εμπόριο νομισμάτων, δραστηριότητα που μπορεί  να περιγραφεί και ως τέχνη και ως επιστήμη.

1. Πάθος

Το πάθος είναι ένα έντονο συναίσθημα, ένα συναρπαστικό συναίσθημα, μια ενθουσιώδης ή έντονη επιθυμία για κάτι. Είναι το απαραίτητο συστατικό για να σας παρακινήσει και να σας εμπνεύσει για να γίνεται εξαιρετικός /ή σε ό, τι θα επιλέξετε να κάνετε. Ακριβώς όπως ζύμη σε ένα καρβέλι ψωμί είναι η αιτία εξαιτίας της οποίας αυξάνεται, έτσι και το πάθος είναι η δύναμη που μας κρατά σε κάτι που αγαπάμε μέχρι να φτάσουμε στην επιτυχία.

2. Σωστή διανοητική στάση

Σωστή διανοητική στάση στο εμπόριο συναλλάγματος σημαίνει να έχει κανείς πειθαρχία, υπομονή, αντικειμενικότητα και ρεαλιστικές προσδοκίες.

3. Μια σαφώς καθορισμένη αποστολή

Χωρίς σαφώς καθορισμένο στόχο ή την αποστολή για το τι θέλετε να πετύχετε, δεν θα είστε σε θέση να καθορίσει ποιες αγορές ή συναλλαγές είναι κατάλληλες για εσάς. Καθορισμός μακροπρόθεσμων στόχων σας είναι πρώτη αποστολή σας. Θα πρέπει να απαντήσετε σε ερωτήματα όπως:
• Πόσα χρήματα συναλλαγών μπορώ να έχω;

• Πόσα χρήματα μπορώ να περιμένω να κάνει ως αντάλλαγμα επί τις εκατό;

• Με ποιόν τρόπο θα επιτύχω τα επιθυμητά αποτελέσματα;

4. Επαρκή χρήματα για το εμπόριο

Έχοντας επαρκή χρήματα σε ένα λογαριασμό διαπραγμάτευσης είναι ένα από τους σπουδαιότερους παράγοντες που συμβάλλουν στην επιτυχία του εμπόρου. Δυστυχώς, είναι συνήθως αλήθεια ότι «οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι φτωχοί φτωχότεροι». Το χρήμα είναι το καύσιμο που εξουσιοδοτεί μια εμπορική επιχείρηση. Αν έχετε μόνο ένα μικρό ποσό για το εμπόριο, τότε θα πρέπει να έχετε προσδοκίες που ταιριάζουν με το ύψος του προϋπολογισμού σας. Δεν μπορείτε να περιμένετε να έχετε  250 ευρώ στο λογαριασμό σας και ελπίζω ότι θα γίνουν 25.000 σε λίγους μήνες. Το συνηθισμένο αποτέλεσμα μιας τέτοιας προσδοκίας είναι η συνολική
απώλειας όλου του αρχικού σας κεφαλαίου!

5. Αντίληψη της αγοράς

Είναι εκπληκτικό το πώς τόσοι πολλοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να εμπορευτούν νομίσματα, για τα οποία δεν έχουν καμία γνώση, με το κεφάλαιο που έχουν αποκτήσει από σκληρή καθημερινή εργασία.

6. Καλά Δοκιμασμένη Μεθοδολογία

Υπάρχουν τόσο πολλές μεθοδολογίες, όσες και οι υπάρχοντες έμποροι. Κάθε μεθοδολογία έχει τα πλεονεκτήματα και τα αδύναμα της σημεία. Η καλύτερη συμβουλή για την αρχή είναι η όποια μεθοδολογία κι αν δοκιμάσετε να είναι απλή με εύκολα εφαρμόσιμους κανόνες και να της δοθεί η χρονική δυνατότητα να επαληθευτεί ή να απορριφθεί.

7. Δεξιότητες Διαχείρισης Κινδύνου

Η διαφορά μεταξύ τυχερών παιχνιδιών και επαγγελματικής ενασχόλησης με το εμπόριο συναλλάγματος είναι στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον ενδεχόμενο κίνδυνο.

8. Εμπειρία σε Εκτέλεση Συναλλαγών

Όπως στα πάντα στη ζωή, η καλή τύχη έρχεται από την σκληρή δουλειά.
Όσο πιο πολύ εξασκηθείτε τόσο πιο τυχερός θα γίνετε.

9. Επιμονή για την επιτυχία

Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι η παραίτηση. Ο καθένας μπορεί να το κάνει αυτό. Η επιμονή είναι αυτό που χωρίζει τους νικητές από τους ηττημένους. Εδώ ισχύει μια παλιά ιαπωνική παροιμία «να πέσεις οκτώ φορές αλλά να σηκωθείς εννιά».

Συμπληρωματικά  η πολύ χρήσιμη ιστοσελίδα  http://www.babypips.com δίνει ακόμη 4 συμβουλές για τον part-time έμπορο συναλλάγματος:

1. Διαλέξτε ένα σύστημα που να ταιριάζει με τον χρόνο που έχετε διαθέσιμο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους part-time traders είναι φυσικά ο διαθέσιμος χρόνος. Επομένως, πριν αποφασίσετε ποιο σύστημα θα χρησιμοποιήσετε για τις κινήσεις σας καλό είναι να σκεφτείτε τον διαθέσιμο χρόνο που θα αφιερώνετε στο εμπόριο.

2. Εκμεταλλευτείτε στο μέγιστο τον διαθέσιμο χρόνο

Και πάλι, είναι σημαντικό να τονίσουμε πως για τον part-time trader ο διαθέσιμος χρόνος για trading είναι ίσως ο σημαντικότερος παράγοντας, ειδικά αν είστε στα πρώτα στάδια ανάπτυξης των ικανοτήτων σας. Επομένως, θα πρέπει να αποκομίζετε το μέγιστο δυνατό από τον (λίγο) χρόνο που έχετε διαθέσιμο. Ο μόνος τρόπος να αναπτύξετε τις ικανότητες σας είναι να εκπαιδεύεστε ξανά και ξανά και όταν ο χρόνος είναι περιορισμένος αυτό σημαίνει πως πρέπει να προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε δημιουργικά το κάθε λεπτό.

3. Κρατήστε σημειώσεις για τις θέσεις σας

Όσο λιγότερο χρόνο επενδύουμε μαθαίνοντας μια ικανότητα, τόσο πιο γρήγορα την ξεχνάμε και τόσο περισσότερο χρόνο χρειαζόμαστε για να μάθουμε να την πάλι από την αρχή. Αυτό ισχύει για οτιδήποτε στην ζωή, από την ύλη ενός μαθήματος στο σχολείο, ένα άθλημα ή (στα δικά μας) το εμπόριο. Κρατώντας όμως σημειώσεις για τις κινήσεις μας και ανατρέχοντας συχνά σε αυτές μας δίνεται η δυνατότητα να «κεφαλαιοποιήσουμε» τις γνώσεις που αποκομίσαμε και να αυξάνουμε όλο και περισσότερο το «διανοητικό» οπλοστάσιο μας.

4. Θυμηθείτε ότι πάντα θα υπάρχει η επόμενη ευκαιρία

Οι part-time έμποροι είναι δεδομένο πως θα χάσουν πολλές ευκαιρίες και αυτό είναι πολύ πιθανό να «δοκιμάσει» την ψυχολογία τους, σε βαθμό ίσως αντίστοιχο του να πάρουν μια θέση και να έχουν ζημίες. Μην αφήσετε τον εαυτό σας να μπει σε αυτή την λογική, θα σας οδηγήσει σε βιαστικές και λανθασμένες συναλλαγές. Μόλις το συνειδητοποιήσετε αυτό και μάθετε να σκέφτεστε ανάλογα, θα έχετε βγάλει ένα μεγάλο βάρος από τις πλάτες σας και θα έχετε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς το σωστό τρόπο του «εμπορεύεσθε».

Πώς μπορεί το εμπόριο συναλλάγματος (Forex) να γίνει επάγγελμα;

Ο τρόπος είναι απλός και είναι ο εξής:

Ας υποθέσουμε ότι ένας νέος έμπορος επιθυμεί ένα μηναίο ποσό των 1000 ευρώ. Και ας υποθέσουμε ότι έχει ανακαλύψει μία Στρατηγική που του αποδίδει κατά μέσο όρο 20% μηνιαίως.

Αν λοιπόν επενδύσει 1000 ευρώ, τον επόμενο μήνα θα έχει 1200. 4 μήνες μετά θα έχει 2000.

Τα 2000 με την ίδια Στρατηγική θα γίνουν 3000 σε άλλους 2,5 μήνες.

Τα 3000 θα γίνουν 4000 στον επόμενο 1,5 μήνα.

Τα 4000 θα γίνουν 5000 στον επόμενο μήνα. Από εδώ και πέρα θα κάνει ανάληψη κάθε μήνα τα 1000 ευρώ που χρειάζεται και τα 5000 θα παραμένουν ως κεφάλαιο στο λογαριασμό του. Η συνολική αρχική επένδυση του είναι 1000 ευρώ και ο χρόνος «επώασης» με την συγκεκριμένη Στρατηγική ήταν 10 μήνες.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: 

ΑΠΟΛΥΣΤΕ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΣΑΣ

http://www.bookstars.gr/User/SearchResult.aspx?cid=RK2Oc1pMgGY%3D&key=%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82 

Επίλογος: μερικές τελευταίες συμβουλές

Φτάσαμε αισίως στον Επίλογο: μπρος σας ανοίγεται μία δύσκολη αλλά πολλά υποσχόμενη καριέρα. Πριν ξεκινήσετε να θυμάστε πάντα ότι διαβάσατε ήδη στο παρών βιβλίο, για να αποφύγετε το χάσιμο του κεφαλαίου σας και την περιττή απογοήτευση.

Μην ξεχνάτε ποτέ:

1.      Να ξεκινήσετε με μία σοβαρή, αξιόπιστη και εχέγγυα Εταιρία – Μεσίτη για να μην κλαπεί το κεφάλαιο σας. Προσωπικά προτιμώ την εταιρία XM.com για πολλούς λόγους. Είναι μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες συναλλαγών Forex (και όχι μόνο) παγκοσμίως, έχει πιστοποίηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Κυπριακή Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς (κάτι που την κάνει απόλυτα αξιόπιστη), έχει άμεση και συνεχώς διαθέσιμη υποστήριξη και εξυπηρέτηση (online και τηλεφωνική) και επειδή εδρεύει στην Κύπρο οι συνεννοήσεις είναι πάντα στα Ελληνικά με Κύπριους ή Έλληνες υπαλλήλους και διευθυντές! Πληροφορίες για την εταιρεία μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα http://www.xm.com/el/  .   Αν μάλιστα προχωρήσετε στο να ανοίξετε DEMO και μετά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ (REAL) λογαριασμό μέσα από τον σύνδεσμο http://clicks.pipaffiliates.com/afs/come.php?id=34&cid=9139&ctgid=16&atype=1 (που θα σημαίνει ότι σας έχω συστήσει εγώ προσωπικά), θα έχετε από εμένα κάθε υποστήριξη από την εκπαίδευση σας, μέχρι το άνοιγμα του πραγματικού λογαριασμού σας και την επιτυχία!

2.      Η εταιρία που θα διαλέξετε να έχει Metatrader 4. Αυτό θα σας επιτρέψει να ακολουθήσετε κάποιος Πάροχο Σήματος (Signal Provider) από την κοινότητα MQL5, αν το θελήσετε, και επιπλέον θα έχετε μία ακόμη εγγύηση ότι η εταιρία που διαλέξατε είναι εχέγγυα. Αυτό συμβαίνει γιατί η κοινότητα MQL5 δεν θα δεχτεί να συνεργάζεται με μία εταιρία – μεσίτη που θα δέχεται καταγγελίες από πελάτες της για ατασθαλίες και απάτες.

3.      Μην αγοράσετε ποτέ οποιοδήποτε λογισμικό (software), Ειδικό Σύμβουλο (Expert Advisor) ή Δείκτη (Indicator). Είναι βέβαιο ότι θα χάσετε τα χρήματα σας. Οι πραγματικά πετυχημένοι έμποροι δεν πωλούν λογισμικά και δείκτες. Βγάζουν τόσα χρήματα που δεν χρειάζεται να ζητήσουν κι άλλα από τους μαθητές τους. Αντίθετα αυτοί που πωλούν διάφορα συστήματα, είναι αυτοί που αναζητούν χρήματα γιατί τα συστήματα τους ΔΕΝ δουλεύουν και δεν έχουν τα εισοδήματα που θέλουν!

4.      Θυμηθείτε πάντα ότι το Εμπόριο Συναλλάγματος (Forex) είναι μία εργασία που απαιτεί ανάλυση, μελέτη και επιμόρφωση. Οι περισσότεροι αρχάριοι έμποροι πέφτουν στην συναισθηματική παγίδα της απληστίας, με αποτέλεσμα να χάνουν γρήγορα τα κεφαλαιακά τους αποθέματα. Όμως το Forex μοιάζει περισσότερο με μαραθώνιο αγώνα παρά με 100στάρι. Για να πετύχει κάποιος, χρειάζεται να κάνει καλή διαχείριση των δυνάμεων του (money management: όχι παραπάνω από 2% του συνολικού κεφαλαίου σε κάθε συναλλαγή), να μελετά τα καθημερινά οικονομικά νέα, να προσέχει τα επίπεδα υποστήριξης και αντίστασης, καθώς και τις γραμμές Fibonacci. Πρέπει επίσης να συμμετέχει σε συζητήσεις με άλλους έμπορους και να ανταλλάσει απόψεις και ιδέες μαζί τους σχετικά με την καθημερινή διακύμανση των τιμών. Τέτοιες συζητήσεις μπορεί κανείς να βρει στο Forex factory http://www.forexfactory.com και σε πολλά άλλα σχετικά φόρα του διαδικτύου.

5.      Το Forex είναι επιχείρηση και όχι τζόγος. Χρειάζεται μία στρατηγική που θα αποφέρει σταθερά μηνιαία μικρά κέρδη και όχι μεμονωμένα μεγάλα κέρδη της μιας μέρας (που θα χάνονται την επόμενη). Κανείς δεν μπορεί να αντέξει την ευφορία σήμερα και την απελπισία αύριο. Χρειάζεται μία σταθερή, συνετή, σίγουρη και συντηρητική στρατηγική και τίποτε περισσότερο.

6.      Η Στρατηγική που θα επιλέξετε πρέπει να έχει σταθερούς και απλούς κανόνες, και θα πρέπει να την ελέγξετε για πάνω από 2 μήνες. Αν μπορείτε να την ακολουθήστε και αποδειχθεί ότι είναι κερδοφόρος τότε συνεχίστε την.

7.      Δεν υπάρχει κανένας έμπορος που να είναι 100% κερδοφόρος. Απώλειες θα υπάρχουν, ακόμη και στις καλύτερες Στρατηγικές. Μην αμελείτε ποτέ το Σταμάτημα Της Απώλειας (Stop Loss), ώστε να μην κινδυνεύσει ΠΟΤΕ το συνολικό σας κεφάλαιο

8.      Οι επιτυχημένοι έμποροι είναι δια βίου εκπαιδευόμενοι. Η εκπαίδευση δεν τελειώνει ΠΟΤΕ. Όπως ακριβώς οι γιατροί και οι μάνατζερ. Αν δεν σκοπεύετε να είστε ένας δια βίου μαθητής, ίσως αυτή η δουλειά να μην είναι η κατάλληλη για εσάς.

9.      Θυμηθείτε να ξαναδιαβάσετε τη δήλωση ΑΠΟΠΟΙΗΣΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ (επόμενη σελίδα) για να σιγουρευτείτε ότι, εφόσον συμφωνείτε, είστε έτοιμοι να ξεκινήσετε. Η οικονομική σας ανεξαρτησία και ελευθερία, είναι μπροστά σας και από σήμερα θα εργάζεσθε μόνο για εσάς και τις ανάγκες σας! Μια λαμπρή καριέρα, και μάλιστα η καλύτερη, ξεκινάει!

10.  Ξαναθυμίζουμε: ο τρόπος που το Εμπόριο Συναλλα΄γματος μπορεί να γίνει επάγγελμα είναι ο εξής: Ας υποθέσουμε ότι ένας νέος έμπορος επιθυμεί ένα μηναίο ποσό των 1000 ευρώ. Και ας υποθέσουμε ότι έχει ανακαλύψει μία Στρατηγική που του αποδίδει κατά μέσο όρο 20% μηνιαίως.

Αν λοιπόν επενδύσει 1000 ευρώ, τον επόμενο μήνα θα έχει 1200. 4 μήνες μετά θα έχει 2000.

Τα 2000 με την ίδια Στρατηγική θα γίνουν 3000 σε άλλους 2,5 μήνες.

Τα 3000 θα γίνουν 4000 στον επόμενο 1,5 μήνα.

Τα 4000 θα γίνουν 5000 στον επόμενο μήνα. Από εδώ και πέρα θα κάνει ανάληψη κάθε μήνα τα 1000 ευρώ που χρειάζεται και τα 5000 θα παραμένουν ως κεφάλαιο στο λογαριασμό του. Η συνολική αρχική επένδυση του είναι 1000 ευρώ και ο χρόνος «επώασης» με την συγκεκριμένη Στρατηγική ήταν 10 μήνες.

Από εμάς κάθε ευχή για υπομονή στην εκπαίδευση, αντοχή στις απώλειες και γρήγορη τελική επιτυχία!

Ξεκινήστε με τον καλύτερο παγκόσμιο Broker που σας υποστηρίζει στα πάντα και στα Ελληνικά

http://clicks.pipaffiliates.com/afs/come.php?id=34&cid=9139&ctgid=16&atype=1

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: 

ΑΠΟΛΥΣΤΕ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΣΑΣ

http://www.bookstars.gr/User/SearchResult.aspx?cid=RK2Oc1pMgGY%3D&key=%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82

Η κληρονομιά του Μαντέλα

www.aixmi-news.gr

Του Γ. Η. Ορφανού

Αποχαιρέτισε όλος ο κόσμος τον Νέλσον Μαντέλα. Άλλοι με πραγματικά, εκπορευόμενα από τα τρίσβαθα της καρδιάς, δάκρυα και άλλοι με κροκοδείλια.

Ποια είναι, όμως, η κληρονομιά του εκλιπόντος Αφρικανού ηγέτη; Άφησε πίσω του τις αρχές και τις ιδέες του, όχι μονάχα στους συμπατριώτες του, αλλά και σε κάθε άνθρωπο. Τις αιματοβαμμένες ιδέες του για έναν καλύτερο, πιο ανθρώπινο κόσμο χωρίς κάθε λογής ρατσισμό, φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις, δίχως αρρώστιες και απαιδευσιά.

Εδώ, στη χώρα μας, τα ειδησεογραφικά δελτία παρουσίασαν τον Μαντέλα ως φιλέλληνα. Θυμάμαι την επίσκεψή του στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2002. Όπως σημείωνε τότε (21–06–2002) η εφημερίδα «Καθημερινή», ο Νοτιοαφρικάνος πολιτικός χαρακτήρισε τον ερχομό του στην Ελλάδα «προσκύνημα στη χώρα της Δημοκρατίας» και προέβαλε την υπεροχή των αρχών της «περιεκτικής κοινωνίας» για την οποία αγωνίσθηκε, προκειμένου να συνυπάρξουν ειρηνικώς πληθυσμιακές ομάδες διαφορετικής φυλής και πολιτιστικής διαμορφώσεως.

Για να προκόψει μια κοινωνία, πρέπει να είναι αρραγής, ενωμένη και στα εύκολα και στα δύσκολα. Και για να είναι ενωμένη, δεν πρέπει προκαταλήψεις και ρατσισμός να σπέρνουν διχόνοια στα μέλη της, δεν πρέπει οι οικονομικά ή πολιτικά δυνατοί να καταδυναστεύουν τους πιο αδύνατους, τις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Ο Ν. Μαντέλα το ήξερε αυτό. Και όπου στεκόταν, κήρυττε: «Κανείς δε γεννιέται να μισεί έναν άλλον άνθρωπο εξαιτίας του χρώματος του δέρματός του ή λόγω της καταγωγής του ή λόγω της θρησκείας του. Οι άνθρωποι μαθαίνουν να μισούν. Και εφόσον μπορούν να μάθουν να μισούν, μπορούν επίσης να μάθουν να αγαπούν, γιατί η αγάπη γεννιέται πιο φυσιολογικά στην ανθρώπινη καρδιά από ό,τι το αντίθετο» («Ριζοσπάστης», 19 – 07 – 2013).

Η αναγνώριση του αγώνα του Μαντέλα και για την παγκόσμια ειρήνη είναι διεθνής. Και δεν είναι όψιμη, μεταθανάτια. Όπως έγραφε η «Ελευθεροτυπία» στις 18 Ιουλίου του 2011, η 18^η Ιουλίου τιμάται ως Διεθνής Ημέρα «Νέλσον Μαντέλα» από την παγκόσμια κοινότητα. «Ημέρα, γράφει η εφημερίδα, που καθιερώθηκε έτσι το 2009 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, προκειμένου να τιμηθεί η «προώθηση και η ποιότητα της ειρήνης», για την οποία αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή ο πρώην πρόεδρος της Νότιας Αφρικής. Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 18 Ιουλίου, ημέρα γενεθλίων του μεγάλου ηγέτη».

Κατόπιν τούτων, ακούγοντας και βλέποντας περί πολιτικών και πολιτικής στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο σύγχρονο κόσμο, διαπιστώνεις πόσο μεγάλο κενό, παρά τα όποια ανθρώπινα μειονεκτήματά του και τις όποιες «αδυναμίες ή αστοχίες» του ως ηγέτη, μάς αφήνει ο χαμός του Μαντέλα. Με πίκρα καταλαβαίνεις πως ένας φάρος της καθημερινής μας ζωής έσβησε, δίχως άλλος να βρίσκεται να τον αναπληρώσει ισάξια…

Γιατί τα σχολεία δε μορφώνουν, ομιλία του δασκάλου της χρονιάς στις ΗΠΑ

vxsteam tvxs.gr/

Όταν το 1990, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, απονεμήθηκε στον John Taylor Gatto ο τίτλος του «Δασκάλου της Χρονιάς της Νέας Υόρκης» στην ομιλία αποδοχής του τίτλου που εκφώνησε, δεν αρκέστηκε σε απλές ευχαριστίες, αλλά εξαπέλυσε ένα δριμύ κατηγορώ στην συμβατική λογική που διέπει την εκπαίδευση. Μίλησε για το ρόλο που πρέπει να διαδραματίζει η εκπαίδευση για το άτομο, την οικογένεια και την κοινωνία στην σύγχρονη εποχή. Δεν απευθύνθηκε μόνο στη Νέα Υόρκη και τους μαθητές του.
Τα λόγια του εκφράζουν και τις ανησυχίες των εκπαιδευτικών και των γονιών όπου και αν βρίσκονται. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη μόρφωση και την δημιουργική απασχόληση των παιδιών μας είναι σοβαρά και πολύπλοκα και δεν αποτελούν αποκλειστική ευθύνη των σχολείων. Κι όμως τα σχολεία μπορούν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την διαμόρφωση της κοινωνίας και του κόσμου που ονειρευόμαστε. Έτσι έχουμε την ευχαρίστηση να δημοσιεύσουμε αυτή την φλογερή ομιλία ενός από τους πιο ένθερμους οπαδούς της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Η ομιλία του John Taylor Gatto

Αποδέχομαι αυτό το βραβείο για λογαριασμό όλων των καλών δασκάλων που έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια. Όλων των δασκάλων που πάσχισαν να οικοδομήσουν σχέσεις με τους μαθητές τους. Σχέσεις βασισμένες στην τιμή. Άνδρες και γυναίκες που δεν ήταν ποτέ εφησυχασμένοι, που πάντοτε, στην αδιάκοπη προσπάθεια τους να προσδιορίσουν και να επαναπροσδιορίσουν την σημασία της λέξης «Παιδεία» έθεταν ερωτήματα. Ο «Δάσκαλος της Χρονιάς» δεν είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Οι καλοί δάσκαλοι είναι πολύ χαμηλών τόνων για να γίνουν εύκολα αντιληπτοί. Ο «Δάσκαλος της Χρονιάς» όμως, είναι ένας σημαιοφόρος, ένα σύμβολο γι’ αυτούς τους αφανείς ήρωες που πρόθυμα αφιερώνουν τη ζωή τους στα παιδιά. Η διάκριση αυτή τους ανήκει εξ’ ίσου.

Ζούμε σε μία εποχή βαθιάς κοινωνικής κρίσης. Η χώρα μας βρίσκεται πίσω από 19 βιομηχανικές χώρες όσον αφορά στην ανάγνωση, την γραφή και την αριθμητική που μαθαίνουν τα παιδιά. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στηρίζεται πάνω στο «ναρκωτικό» του καταναλωτισμού. Αν δεν αγοράζαμε τόσα «πουδραρισμένα» όνειρα, το σύστημα θα κατέρρεε. Και τα σχολεία ακόμα, είναι σήμερα ένα «προϊόν προς πώληση» Έχουμε τον υψηλότερο δείκτη εφηβικών αυτοκτονιών στον κόσμο. Στο Μανχάταν, από τους νέους γάμους, το 70% διαλύεται πριν να συμπληρωθεί πενταετία.

Η κρίση στα σχολεία αντανακλά την ευρύτερη κοινωνική κρίση. Είναι προφανές ότι έχουμε χάσει την αίσθηση της ταυτότητας μας. Μαντρώνουμε τα παιδιά και τους ηλικιωμένους και τους βγάζουμε εκτός του κοινωνικού γίγνεσθαι. Κανείς δεν τους απευθύνει πλέον τον λόγο. Όμως χωρίς τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, μια κοινωνία δεν έχει ούτε παρελθόν αλλά ούτε και μέλλον. Μόνο ένα διαρκές παρόν. Στ’ αλήθεια, η λέξη «κοινωνία» δεν έχει καμία σχέση με την φύση των σχέσεων που δημιουργούμε. Ζούμε δικτυωμένοι και όχι μέσα σε κοινωνίες. Αυτό ευθύνεται για όλους τους μοναχικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Κατά περίεργο τρόπο, το σχολείο έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή την τραγωδία.

Όπως επίσης ευθύνεται για την διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις. Χρησιμοποιώντας το σχολείο σαν ένα διαχωριστικό μηχανισμό, οδηγούμαστε στην δημιουργία ενός συστήματος καστών που πλαισιώνεται από παρίες. Αυτοί περιπλανώνται στους υπόγειους σιδηροδρόμους και κοιμούνται στον δρόμο. Στα 25 χρόνια της καριέρας μου σαν δάσκαλος συνειδητοποίησα ένα καταπληκτικό φαινόμενο -ότι τα σχολεία και η εκπαίδευση βρίσκονται πίσω και μακριά από τις σημαντικές εξελίξεις στον πλανήτη μας. Κανείς δεν πιστεύει πλέον ότι οι μεγάλοι επιστήμονες οφείλουν την επιστημοσύνη τους στα μαθήματα φυσικής ή χημείας, οι μεγάλοι πολιτικοί στα μαθήματα πολιτικών επιστημών και οι ποιητές στα μαθήματα γλώσσας και λογοτεχνίας.

Η αλήθεια είναι ότι τα σχολεία δεν σου μαθαίνουν τίποτε άλλο πέρα από το να υπακούς εντολές. (Κάτι που στη συνέχεια το μαθαίνουν ακόμη πιο βάναυσα στον.. υποχρεωτικό στρατό!) Αυτό μου φαίνεται ανεξήγητο, γιατί υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται στα σχολεία ως δάσκαλοι, βοηθοί ή διευθυντές, που νοιάζονται και συμπεριφέρονται ανθρώπινα στους μαθητές. Όμως η απρόσωπη λογική του συστήματος καταπνίγει την συνεισφορά των μεμονωμένων προσωπικοτήτων. Παρ’ όλο που οι δάσκαλοι νοιάζονται και δουλεύουν σκληρά, το σύστημα είναι «ψυχοπαθητικό». Δεν έχει συνείδηση. Χτυπάει το κουδούνι και ο νεαρός που γράφει ένα ποίημα, πρέπει να κλείσει το τετράδιο του και να μεταφερθεί σε ένα διαφορετικό κελί όπου εκεί μαθαίνει ότι ο άνθρωπος και η μαϊμού κατάγονται από έναν κοινό πρόγονο.

Το δικό μας σύστημα υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι μια εφεύρεση της πολιτείας της Μασαχουσέτης το 1850. Συνάντησε αντίσταση -μερικές φορές ένοπλη- από το 80% περίπου του πληθυσμού. Ο τελευταίος αντιστασιακός προμαχώνας ήταν το Μπάρνστεϊμπλ (Barnstable) στο Ακρωτήριο Κοντ (Cape Cod). Εκεί οι κάτοικοι αρνούνταν να δώσουν τα παιδιά τους μέχρι το 1880, όταν η περιοχή καταλήφθηκε από την Εθνοφυλακή και τα παιδιά πήγαιναν σχολείο με την συνοδεία φρουράς. Εδώ συμβαίνει κάτι παράδοξο.

Το γραφείο του Γερουσιαστή Τεντ Κέννεντι (Ted Kennedy), πριν από λίγο καιρό, δημοσίευσε μια έκθεση όπου αναφέρεται ότι πριν από την επιβολή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, το ποσοστό των ανθρώπων που γνώριζαν γραφή και ανάγνωση ανερχόταν στο 98% ενώ, μετά από την επιβολή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ο δείκτης δεν ξεπέρασε το 91% το οποίο ισχύει και στην δεκαετία που διανύουμε. Ελπίζω αυτό να σας κινήσει το ενδιαφέρον.

Επίσης αξιοπρόσεκτο είναι και αυτό: Η τάση για την εκπαίδευση μέσα στο σπίτι έχει αυξηθεί σημαντικά. Περίπου 1.500.000 άνθρωποι μορφώνονται αποκλειστικά από τους γονείς τους. Τον προηγούμενο μήνα, περιοδικά που ασχολούνται με εκπαιδευτικά θέματα, έγραφαν το εξής εκπληκτικό: Τα παιδιά που μορφώνονται στο σπίτι φαίνεται ότι προηγούνται στην ικανότητα του «σκέπτεσθαι» κατά 5 ή ακόμα και 10 χρόνια από τους συνομήλικους τους που εκπαιδεύονται με τον παραδοσιακό τρόπο, πηγαίνοντας στο σχολείο.

Δεν πιστεύω ότι τα σχολεία πρόκειται να καταργηθούν μέσα στα επόμενα χρόνια -τουλάχιστον όχι όσο ζω. Αν θέλουμε όμως να ανατρέψουμε αυτό που εξελίσσεται σε καταστροφή, λόγω της άγνοιας μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα σχολεία παρέχουν εκπαίδευση και όχι μόρφωση. Αυτό είναι σύμφυτο στον σχεδιασμό του συστήματος. Δεν φταίνε οι κακοί δάσκαλοι ή τα λίγα χρήματα που ξοδεύονται για την Παιδεία. Η έννοια της «σχολικής διδασκαλίας» και η έννοια της Παιδείας δεν ταυτίζονται.

Τα σχολεία σχεδιάστηκαν από τον Χόρας Μαν (Horace Mann), τον Μπάρνας Σίαρς (Barnas Sears) και τον Γ. Ρ. Χάρπερ (W. R. Harper) του Πανεπιστημίου του Σικάγο, τον Θόρνταϊκ του Κολεγίου Κολούμπια και άλλους, σαν εργαλεία επιστημονικής χειραγώγησης της μαίας. Ο σκοπός τους είναι να παράγουν, με την εφαρμογή τυποποιημένων μεθόδων, «τυποποιημένους» ανθρώπους, των οποίων την συμπεριφορά θα μπορούν να προβλέπουν και να ελέγχουν.

Σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το καταφέρνουν. Η κοινωνία μας όμως βρίσκεται σε αποσύνθεση και σε μια τέτοια κοινωνία επιτυχημένοι θεωρούνται οι άνθρωποι που δρουν ατομικιστικά, είναι αυτάρκεις και έχουν αυτοπεποίθηση -κι αυτό επειδή η κοινωνία που προστάτευε τους αδύνατους και τους εξαρτημένους ανήκει πλέον στο παρελθόν. Τα αποτελέσματα της σύγχρονης εκπαίδευσης είναι ασήμαντα. Οι άνθρωποι που έχουν τύχει «καλής εκπαίδευσης» είναι κυριολεκτικά άσχετοι. Μπορούν να πουλήσουν από φιλμ μέχρι ξυριστικές μηχανές, να διεκπεραιώσουν δουλειές γραφείου και να μιλούν στο τηλέφωνο, ή να κάθονται αποχαυνωμένοι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή που αναβοσβήνει αλλά, σαν ανθρώπινα όντα είναι άχρηστοι -άχρηστοι για τους άλλους και άχρηστοι για τον ίδιο τους τον εαυτό. Η καθημερινή μιζέρια γύρω μας, νομίζω, οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός -όπως το έθεσε ο Τζον Γκούντμαν (John Goodman) πριν από τριάντα χρόνια- ότι αναγκάζουμε τα παιδιά μας να «μεγαλώνουν παράλογα». Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και να γίνει στην Παιδεία πρέπει να σταματήσει αυτούς τους παραλογισμούς.

Είναι παράλογο και αντίθετο με τη Ζωή να είσαι μέρος ενός συστήματος το οποίο σε υποχρεώνει να είσαι έγκλειστος μαζί με άτομα της ίδιας ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Το σύστημα αυτό σε απομονώνει από την απέραντη πολυμορφία της ζωής και την απόλαυση της ποικιλίας των εμπειριών. Σε αποκόπτει από το παρελθόν σου και το μέλλον σου, και σε φυλακίζει σε ένα ατέρμονο παρόν. Ακριβώς ό,τι κάνει και η τηλεόραση.

Είναι παράλογο και ενάντιο στους φυσικούς νόμους να είσαι μέρος ενός συστήματος που σε υποχρεώνει να ακούς έναν ξένο να απαγγέλλει ποίηση όταν εσύ θέλεις να μάθεις πως χτίζονται τα σπίτια ή να κάθεσαι σ’ ένα μέρος με έναν ξένο που σου λέει πως χτίζονται τα σπίτια όταν εσύ θέλεις να ασχοληθείς με την ποίηση.

Είναι παράλογο και αντίθετο με τους νόμους της ζωής να μετακινείσαι από κελί σε κελί με τον ήχο ενός κουδουνιού, κάθε ημέρα της νεότητας σου, μέσα σε έναν οργανισμό που δεν σου αφήνει καθόλου ιδιωτική ζωή και σε ακολουθεί ακόμα και μέσα στο άσυλο του σπιτιού σου «απαιτώντας να κάνεις τις εργασίες σου».

Ρωτάτε «…και πώς θα μάθουν να διαβάζουν;» Απαντώ. «Θυμηθείτε το παράδειγμα της Μασαχουσέτης» Αν τα παιδιά ζουν με φυσιολογικό τρόπο, αντί να συναγελάζονται σε κελιά, θα μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν και να κάνουν την αριθμητική τους με ευκολία -αφού αυτά είναι σήμερα τα σημαντικά εφόδια για τη ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά τους.

Να έχετε όμως υπ’ όψη ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν εκτιμούμε και τόσο αυτόν που γράφει, διαβάζει και ασχολείται με την αριθμητική. Είμαστε μια χώρα πολυλογάδων. Πληρώνουμε αυτούς που ξέρουν να μιλάνε, τους θαυμάζουμε, και έτσι τα παιδιά μας μιλούν κι αυτά συνεχώς, ακολουθώντας τα πρότυπα της τηλεόρασης και των καθηγητών τους. Είναι πολύ δύσκολο να διδάξει κανείς τα «βασικά» γιατί δεν είναι πια βασικά για την κοινωνία που έχουμε δημιουργήσει.

Δύο θεσμοί είναι αυτοί που ελέγχουν σήμερα τη ζωή των παιδιών μας: Η τηλεόραση και τα σχολεία, με αυτήν ακριβώς τη σειρά προτεραιότητας. αυτοί «θεσμοί» αποπροσανατολίζουν. Υποβαθμίζουν την αληθινή σοφία, τη γενναιότητα, την εγκράτεια και τη δικαιοσύνη σε μια διαρκή αοριστία, σε κάτι το αφηρημένο.

Αιώνες πιο πριν, ο χρόνος του παιδιού και του εφήβου, αφιερωνόταν στην παραγωγή πραγματικού έργου, αληθινής αγαθοεργίας, πραγματικής περιπέτειας και ουσιαστικής αναζήτησης του πνευματικού καθοδηγητή που θα τους δίδασκε αυτό που πραγματικά ήθελαν να μάθουν. Τα παιδιά και οι έφηβοι ανάλωναν το χρόνο τους στην προσπάθεια επίτευξης κοινωνικών στόχων, η στοργή και η τρυφερότητα αποτελούσαν καθημερινή πρακτική, γνώριζαν και μελετούσαν κάθε πτυχή της κοινότητας τους, μάθαιναν πώς να κάνουν οικογένειες και δεκάδες άλλα πράγματα που χαρακτηρίζουν τον ολοκληρωμένο άνδρα και την ολοκληρωμένη γυναίκα.

Τώρα όμως εγώ και τα παιδιά μου πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα του χρόνου. Από τις 168 ώρες της εβδομάδας, τα παιδιά ξοδεύουν τις 56 στον ύπνο. Αυτό τους αφήνει περιθώριο 112 ώρες την εβδομάδα. Μέσα σ’ αυτές τις ώρες πρέπει να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους. Τα παιδιά μου βλέπουν 55 ώρες τηλεόραση την εβδομάδα. Έτσι τουλάχιστον αναφέρουν πρόσφατες στατιστικές. Αυτό τους αφήνει 57 ώρες την εβδομάδα για να «μεγαλώσουν».

Τα παιδιά μου παρακολουθούν τα μαθήματα του σχολείου 30 ώρες την εβδομάδα. Χρειάζονται ακόμα 8 ώρες για να ετοιμαστούν, να φύγουν για το σχολείο και να επιστρέψουν στο σπίτι, και σπαταλούν -κατά μέσον όρο- 7 ώρες την εβδομάδα για να κάνουν τις εργασίες τους και να διαβάσουν τα μαθήματα τους. Δηλαδή 45 ώρες συνολικά. Όλον αυτόν τον καιρό βρίσκονται υπό διαρκή επιτήρηση, δεν έχουν χώρο ή χρόνο για τον εαυτό τους και αν προσπαθήσουν μόνα τους να ορίσουν το χρόνο τους και τις ασχολίες τους «συνετίζονται» αναλόγως. Έτσι λοιπόν μένουν 12 ώρες την εβδομάδα για να δημιουργήσουν την ατομική τους συνείδηση και προσωπικότητα. Φυσικά, τα παιδιά τρώνε, και αυτό απαιτεί κάποιο χρόνο, αλλά όχι πολύ αφού η παράδοση του οικογενειακού γεύματος αποτελεί πλέον παρελθόν. Εάν αφαιρέσουμε τις τρεις ώρες του φαγητού, έχουμε 9 ώρες ελεύθερου χρόνου για κάθε παιδί.

Δεν αρκεί. Έτσι δεν είναι; Όσο πιο πλούσιο είναι ένα παιδί τόσο λιγότερη τηλεόραση βλέπει.. Όμως ο χρόνος του είναι εξ’ ίσου περιορισμένος εξ αιτίας μιας ευρύτερης γκάμας διασκεδάσεων και αναπόφευκτων δεσμεύσεων όπως τα ιδιαίτερα μαθήματα -που τελικά σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις τα έχει επιλέξει.

Όλα τα παραπάνω είναι, όλως παραδόξως, απλά ένας πιο εύσχημος τρόπος δημιουργίας εξαρτημένων ανθρώπων που δεν θα είναι ποτέ σε θέση να δώσουν νόημα και ουσία στις ζωές τους και να διασκεδάσουν πραγματικά. Αυτή η εξάρτηση και η έλλειψη στόχων έχει καταντήσει εθνική αρρώστια και κατά τη γνώμη μου γι’ αυτό ευθύνονται η τηλεόραση και τα σχολεία.

Σκεφτείτε τα πράγματα που μας δολοφονούν ως έθνος: Τα ναρκωτικά, ο ανελέητος ανταγωνισμός, το σέξ ως μέσον αναψυχής, η πορνογραφία της βίας, ο τζόγος, το αλκοόλ και η χειρότερη πορνεία απ’ όλες: Ζωές αφιερωμένες στην αγορά αγαθών -ο καταναλωτισμός ως φιλοσοφία και στάση ζωής. Σε όλα αυτά τα «ναρκωτικά» είναι εθισμένος ο εξαρτημένος άνθρωπος που κι αυτός με τη σειρά του είναι ένα μοιραίο προϊόν του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Θα ήθελα να σας μιλήσω για τις επιπτώσεις που έχει στα παιδιά το να τους αφαιρούμε όλο τους το χρόνο -χρόνος που τους είναι απαραίτητος για να μεγαλώσουν- και να τα εξαναγκάζουμε να ασχολούνται συνε χώς με γενικότητες. Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και να γίνει -που δεν θα συνοδεύεται από προσπάθεια να εξαλειφθούν αυτές οι συγκεκριμένες ασθένειες- θα είναι μια παρωδία.

1. Τα παιδιά που διδάσκω δείχνουν αδιαφορία για τον κόσμο των μεγάλων. Αυτό ανατρέπει την εμπειρία χιλιάδων ετών. Η στενή παρακολούθηση του τι σκοπεύουν να κάνουν οι μεγάλοι, ήταν πάντοτε η πιο συναρπαστική ασχολία για τη νεολαία. Όμως σήμερα κανένα παιδί δεν θέλει να μεγαλώσει -και ποιος μπορεί να το κατηγορήσει γι’ αυτό; Εμείς είμαστε τα παιχνίδια τους.

2. Τα παιδιά που διδάσκω δεν έχουν καμιά περιέργεια για ό,τι συμβαίνει γύρω τους, και αν έχουν κάποια, αυτή είναι παροδική. Δεν μπορούν να συγκεντρωθούν για πολλή ώρα, ακόμα και στα πράγματα που τους αρέσουν. Μπορείτε να διακρίνετε τη σχέση ανάμεσα στο συνεχές χτύπημα του κουδουνιού και στην συνεχή αλλαγή αιθουσών διδασκαλίας με την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης;

3. Τα παιδιά που διδάσκω δεν έχουν αίσθηση του μέλλοντος, την αίσθηση ότι το αύριο είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το σήμερα. Ζουν σε ένα διαρκές παρόν. Η στιγμή την οποία ζουν είναι το όριο της συνειδητότητάς τους.

4. Τα παιδιά που διδάσκω είναι ανιστόρητα. Δεν έχουν συναίσθηση του τρόπου με τον οποίο το παρελθόν καθόρισε το παρόν διαμορφώνοντας τις αξίες τους και τις ζωές τους και περιορίζοντας τις επιλογές τους.

5. Τα παιδιά που διδάσκω είναι σκληρά στις σχέσεις τους με τα άλλα παιδιά. Δεν συμπάσχουν με την δυστυχία, γελούν με τις αδυναμίες των άλλων και νιώθουν περιφρόνηση για τους ανθρώπους που φαίνεται καθαρά ότι χρειάζονται βοήθεια.

6. Τα παιδιά που διδάσκω δεν ανοίγονται εύκολα και δεν είναι ειλικρινή στις σχέσεις τους. Έχουν μάθει να κρύβουν τον αληθινό εαυτό τους πίσω από ένα εξωτερικό προσωπείο που έχουν «συναρμολογήσει» με κομμάτια από χαρακτήρες και συμπεριφορές που έχουν δανειστεί από τα τηλεοπτικά τους πρότυπα ή έχουν δημιουργήσει μόνα τους για να ξεγελούν τους δάσκαλους τους. Επειδή δεν είναι αυτό που δείχνουν προς τα έξω, η μάσκα πέφτει όταν εκθέτουν τις εσώτερες πτυχές του εαυτού τους σε μια στενή σχέση. Γι’ αυτό και τις αποφεύγουν.

7. Τα παιδιά που διδάσκω είναι υλιστές. Ακολουθούν το παράδειγμα των δασκάλων τους που «βαθμολογούν» τα πάντα με υλιστικά κριτήρια και τους τηλεοπτικούς αστέρες που ξεπουλούν ό,τι έχουν και δεν έχουν.

8. Τα παιδιά που διδάσκω είναι εξαρτημένα, παθητικά και φοβισμένα μπροστά στις νέες προκλήσεις. Αυτή η δειλία πολλές φορές εκδηλώνεται με έναν επιφανειακό «τσαμπουκά» ή θυμό ή επιθετικότητα, όμως κατά βάθος υπάρχει έλλειψη θάρρους.

Θα μπορούσα να απαριθμήσω κι άλλες καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν από μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αν θέλουμε να σταματήσουμε την κατρακυλά του έθνους μας, αλλά πιστεύω ότι μέχρι τώρα έχετε αντιληφθεί τις θέσεις μου, είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε. Αυτή την ασθένεια την έχει προκαλέσει ή το σχολείο ή η τηλεόραση ή και τα δύο μαζί. Είναι απλά θέμα αριθμητικής. Τα παιδιά τρώνε το χρόνο τους στην τηλεόραση και στο σχολείο. Αυτό είναι που κατέστρεψε την Αμερικανική οικογένεια. Η οικογένεια δεν είναι πλέον το σχολείο των παιδιών της.

Τι μπορεί να γίνει; Πρώτα απ’ όλα χρειαζόμαστε έναν εφ’ όλης της ύλης, αδιάκοπο, διάλογο σε εθνικό επίπεδο. Έναν διάλογο που θα γίνεται συνέχεια, κάθε μέρα, κάθε χρόνο. Πρέπει να του δοθεί τόση έμφαση, να διεξάγεται με τέτοια επιμονή που οι εφημερίδες και τα μέσα ενημέρωσης να αρχίσουν να τον βαριούνται -όπως βαριούνται κάθε τι που έχει διάρκεια. Πρέπει να διατυπώσουμε επιχειρήματα, να φωνάξουμε μέχρι να βρεθεί λύση για το ζήτημα των σχολείων ή να διαπιστώσουμε ότι η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Εάν μπορέσουμε να το λύσουμε έχει καλώς. Αν όχι, τότε η επιτυχία της κατ’ οίκον μόρφωσης ανοίγει έναν διαφορετικό και πολλά υποσχόμενο δρόμο.

Διοχετεύοντας τα χρήματα που ξοδεύονται για την μόρφωση των παιδιών, πίσω στην οικογένεια, πετυχαίνουμε μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Κάνουμε καλό και στην οικογένεια και στα παιδιά.

Η πραγματική μεταρρύθμιση είναι εφικτή. Δεν κοστίζει τίποτα. Πρέπει να επανεξετάσουμε τις θεμελιώδεις αρχές της εκπαίδευσης και να αποφασίσουμε τι θέλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας και γιατί. Εδώ και 140 χρόνια αυτό το έθνος προσπάθησε να επιβάλλει τους στόχους της εκπαίδευσης από ένα απρόσιτο κέντρο αποφάσεων, απαρτιζόμενο από «ειδικούς» -μια συγκεντρωτική ελίτ κοινωνικών καθοδηγητών. Όμως αυτό απέτυχε. Ούτε πρόκειται να πετύχει ποτέ. Είναι πρώτομεγέθης προδοσία του δημοκρατικού οράματος που καθιστούσε κάποτε αυτό το έθνος ένα ευγενές πείραμα.

Μπροστά στα μάτια μας διαδραματίστηκε η απόπειρα των Ρώσων να κυριαρχήσουν και να ελέγξουν την Ανατολική Ευρώπη. Η προσπάθεια μας να επιβάλουμε την δική μας κοινωνική ορθότητα, χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο τα σχολεία, είναι εκ θεμελίων σαθρή και καταρρέει, αν και με πιο αργό και επώδυνο τρόπο. Δεν έχει φέρει αποτελέσματα γιατί οι θεμελιώδεις αρχές της είναι μηχανιστικές, απάνθρωπες και εχθρικές προς τις αρχές της οικογενειακής ζωής. Η μηχανιστική εκπαίδευση μπορεί να ελέγξει τις ανθρώπινες ζωές. Η πραγματικότητα όμως εκδικείται με φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας: Ναρκωτικά, βία, αυτοκαταστροφή, αδιαφορία και τα συμπτώματα που βλέπω στους μαθητές μου.

Είναι καιρός να ανατρέξουμε στο παρελθόν για να αποκτήσουμε ξανά μια λειτουργική εκπαιδευτική φιλοσοφία. Εκείνη που προτιμώ εγώ, είναι αυτή που εφάρμοζαν για χιλιάδες χρόνια οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης. Θεωρώ ότι λειτουργεί το ίδιο καλά και για τα φτωχά παιδιά και για τα πλούσια. Την χρησιμοποιώ όσο μπορώ στα πλαίσια της δικής μου διδασκαλίας -δηλαδή όσο μου αφήνουν περιθώρια οι κανονισμοί της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.

Στον πυρήνα αυτού του ελιτιστικού εκπαιδευτικού συστήματος βρίσκεται η πίστη ότι η αυτογνωσία είναι η μοναδική βάση της πραγματικής γνώσης. Σε πολλές περιπτώσεις, και σε κάθε ηλικία, το παιδί καλείται να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα μόνο του. Χωρίς να το βοηθήσει κανείς. Μερικές φορές η δοκιμασία αυτή είναι επικίνδυνη, όπως το να καλπάσει πάνω σ’ ένα άλογο ή να το κάνει να πηδήξει, αλλά αυτή βέβαια, είναι μια δοκιμασία που ξεπερνούν με επιτυχία πριν να συμπληρώσουν τα δέκα τους, χιλιάδες παιδιά κοινωνικά επιφανών οικογενειών. Μπορείτε να φανταστείτε ένα παιδί που έχει ξεπεράσει μόνο του ένα τέτοιο πρόβλημα να μην έχει την πεποίθηση ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα με οτιδήποτε καταπιαστεί;

Μερικές φορές το πρόβλημα είναι να δαμάσεις τη μοναξιά, όπως έκανε ο Θορώ (Thoreau) στη λίμνη Γουόλντεν.

Ένας πρώην μαθητής μου, ο Ρόλαντ Λεγκιάρντι-Λάουρα (Roland Legiardi-Laura), αν και οι γονείς του είχαν πεθάνει και ο ίδιος δεν είχε κληρονομήσει τίποτα, διέσχισε τις Ηνωμένες Πολιτείες μόνος του, με ποδήλατο. Δεν είχε μπει ακόμα ούτε καν στην εφηβεία. Αρα δεν μας προξενεί καμία έκπληξη που όταν πια έγινε άντρας γύρισε ένα φιλμ για τη Νικαράγουα και κέρδισε ένα διεθνές βραβείο -αν και η κανονική του δουλειά ήταν ξυλουργός. Αυτό που κάνουμε τώρα, είναι να αφαιρούμε από τα παιδιά το ζωτικό χρόνο που τους είναι απαραίτητος για να αποκτήσουν αυτογνωσία. Αυτό πρέπει να σταματήσει.

Πρέπει να βρούμε εκπαιδευτικές διαδικασίες για να κερδίσουν τα παιδιά τον χαμένο τους χρόνο. Πρέπει να δείχνουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά, από την πολύ μικρή τους ηλικία, αναθέτοντας τους ανεξάρτητες εργασίες, που θα μπορούν ίσως να έχουν προκαθοριστεί από τα σχολεία τους, αλλά θα γίνονται εκτός των σχολικών κτιρίων. Πρέπει να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα σπουδών όπου το κάθε παιδί θα έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τα στοιχεία της προσωπικότητας του που είναι μοναδικά και να μάθει να στηρίζεται στις δυνάμεις του.

Λίγο καιρό πριν, έστειλα με ένα λεωφορείο (δίνοντας τους 70 δολάρια) ένα δωδεκάχρονο κορίτσι και τη μητέρα του -που δεν μιλάει αγγλικά- στην ακτή του Νιου Τζέρσι. Εκεί το κορίτσι γευμάτισε με τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος του Σι Μπράϊτ (Sea Bright) και του ζήτησε συγγνώμη γιατί είχε ρυπάνει την παραλία, πετώντας ένα άδειο κουτί αναψυκτικού. Γι’ αυτή τη δημόσια παραδοχή του λάθους της, είχα κανονίσει να ανταμειφθεί το κορίτσι με το να «προσληφθεί» για μια ημέρα από την αστυνομία και να βοηθά στις μικροϋποθέσεις. Λίγες μέρες αργότερα, άλλοι δύο δωδεκάχρονοι μαθητές μου ταξίδεψαν μόνοι τους από το Χάρλεμ μέχρι την 31 η οδό Γουέστ (West 31 st Street), όπου δούλεψαν ως βοηθοί στην έκδοση μιας εφημερίδας. Την επόμενη εβδομάδα, τρεις από τους μαθητές μου θα βρεθούν στους βάλτους του Νιου Τζέρσι, και θα παρατηρούν το πώς σκέφτεται και δρα ένας πρόεδρος μεταφορικής εταιρίας όταν στέλνει τριαξονικά φορτηγά στο Ντάλας, το Σικάγο και το Λος Αντζελες.

Αυτά είναι «παιδιά θαύματα» που έχουν ενταχθεί σ’ ένα «ειδικό» πρόγραμμα; Όχι. Απλώς είναι καλά παιδιά από το κεντρικό Χάρλεμ, έξυπνα και ζωντανά, που είχαν όμως τόσο κακή εκπαίδευση που τα περισσότερα απ’ αυτά όταν ήλθαν σ’ εμένα δεν ήξεραν καλά -καλά να προσθέτουν και να αφαιρούν. Κανένα απ’ αυτά δεν ήξερε ούτε καν πόσο πληθυσμό έχει η Νέα Υόρκη, ή την απόσταση της Ν. Υόρκης από την Καλιφόρνια.

Πρέπει αυτό να με ανησυχεί; Μα φυσικά και πρέπει. Είμαι όμως σίγουρος ότι αν αποκτήσουν γνώση του εαυτού τους, θα μπορέσουν και να διδάξουν τον εαυτό τους, γιατί μόνο αυτού του είδους η γνώση έχει δια χρονική αξία. Πρέπει να δώσουμε στα παιδιά ελεύθερο χρόνο. Τώρα! Αυτό είναι το κλειδί της αυτογνωσίας τους. Πρέπει να τους φέρουμε σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο όσο πιο γρήγορα μπορούμε, έτσι ώστε ο ελεύθερος χρόνος τους να μην ξοδεύεται σε αοριστίες και αφηρημένα πράγματα. Αυτό είναι κατεπείγουσα προτεραιότητα. Χρειάζεται δραστική παρέμβαση για να διορθωθούν τα λάθη. Τα παιδιά μας πεθαίνουν στα σχολεία σαν τις μύγες. Είτε καλό είτε κακό, το σχολείο παραμένει το ίδιο: Άσχετο με την πραγματική ζωή.

Τι άλλο χρειάζεται μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση; Να παύσει να είναι ένα παράσιτο στην κοινωνία που εργάζεται. Πρέπει να κάνουμε την κοινωνική εργασία μέρος της εκπαίδευσης. Είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι υπεύθυνα.

Επί πέντε χρόνια διηύθυνα ένα «αντάρτικο» σχολικό πρόγραμμα. Κάθε παιδί, πλούσιο ή φτωχό, έξυπνο ή όχι, έπρεπε να συμπληρώσει μέσα σ’ ένα χρόνο 320 ώρες σκληρής κοινωνικής εργασίας. Πολλά από αυτά τα παιδιά, χρόνια αργότερα, ήλθαν σ’ εμένα και μου είπαν ότι αυτή η εμπειρία άλλαξε τη ζωή τους, ότι τους έμαθε να βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, και τους βοήθησε να επανεξετάσουν τους στόχους και τις αξίες τους. Αυτό συνέβη στα 13 τους χρόνια, όταν ήταν στο πειραματικό σχολείο. Αυτό πέτυχε, γιατί στην πλούσια περιοχή που βρισκόταν το σχολείο μου, επικρατούσε χάος. Όταν αποκαταστάθηκε η «τάξη» το πρόγραμμα μου σταμάτησε. Ήταν περισσότερο επιτυχημένο και ανέξοδο απ’ ότι έπρεπε για να το αφήσουν να λειτουργεί. Αποδεικνύαμε τα ακριβά και ελιτίστικα προγράμματα σκάρτα. Σε αυτή την πόλη δεν υπάρχει έλλειψη προβλημάτων. Τα παιδιά μπορούν να βοηθήσουν να λυθούν αυτά τα προβλήματα. Σε αντάλλαγμα θα κερδίσουν την προσοχή και τον σεβασμό των μεγάλων. Αυτό είναι καλό και γι’ αυτά και για εμάς τους υπολοίπους.

Ανεξάρτητη μελέτη, κοινωνική εργασία, εναλλαγές εμπειριών, ελεύθερος χρόνος και ενδοσκόπηση. Αυτές είναι πολλές και διαφορετικές μαθητείες. Είναι εφικτές, φθηνές και αποτελεσματικές μέθοδοι για το ξεκίνημα μιας αληθινής αναμόρφωσης των σχολείων. Καμία όμως μεταρρύθμιση μεγάλης κλίμακας δεν πρόκειται να επανορθώσει το κακό που έχει γίνει στα παιδιά μας και στην κοινωνία, αν δεν συμπεριλάβουμε και την οικογένεια στο βασικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα.

Οι Σουηδοί το έχουν καταλάβει αυτό από το 1976 και εγκατέλειψαν το σύστημα της υιοθεσίας ανεπιθύμητων στους γονείς τους παιδιών. Αντί γι’ αυτό ξοδεύουν τις ώρες τους και τον εθνικό τους πλούτο ενισχύοντας τον θεσμό της οικογένειας, ώστε τα παιδιά που γεννιούνται να μην εγκαταλείπονται από τους γονείς τους. Μείωσαν τον αριθμό των ανεπιθύμητων γεννήσεων. Από 6000 το 1976 σε 15 το 1986. Οπότε κάτι μπορεί να γίνει. Οι Σουηδοί κουράστηκαν να πληρώνουν τα σπασμένα από τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και αποφάσισαν να κάνουν κάτι. Άρα κι εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι.

Η οικογένεια είναι η κινητήρια δύναμη της εκπαίδευσης. Αν χρησιμοποιούμε τα σχολεία για να απομακρύνουνε τα παιδιά από τους γονείς τους, θα εξακολουθήσουμε να βλέπουμε το τρομακτικό θέαμα που βλέπου με σήμερα. Αυτή ήταν η βασική λειτουργία των σχολείων από το 1650, τότε που ο Τζον Κόττον (John Cotton) ανακοίνωσε ότι αυτός ήταν ο κύριος στόχος των σχολείων της αποικίας Μπέϊ (Bay), και ο Χόρας Μαν (Horace Mann) το 1850 το ανακοίνωσε σαν σκοπό των σχολείων της Μασαχουσέτης.

Η βάση κάθε καλής ζωής είναι το πρόγραμμα μαθημάτων της οικογένειας. Απομακρυνθήκαμε απ’ αυτό το πρόγραμμα. Καιρός είναι να επιστρέψουμε. Ο μοναδικός δρόμος για την επιστροφή σε μια υγιή Παιδεία είναι να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για να απελευθερώσου με την οικογενειακή ζωή από την ασφυκτική μέγγενη των εκπαιδευτικών οργανισμών. Να ενθαρρύνουμε, την ώρα του σχολείου, την συνάντηση γονιών και μαθητών. Έτσι θα σφυρηλατηθούν ισχυροί οικογενεια κοί δεσμοί. Αυτό είχα στο μυαλό μου όταν έστειλα το κορίτσι και τη μητέρα του στην ακτή του Ν. Τζέρσι για να συναντήσουν τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος.

Έχω πολλές ιδέες για τη δημιουργία ενός οικογενειακού προγράμματος μαθημάτων, και είμαι βέβαιος ότι και εσείς μπορείτε -αν το σκεφτείτε καλά- να προτείνετε πολλά. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για μια πλήρη αναθεώρηση της εκπαίδευσης είναι τα μεγάλα συμφέροντα που έχουν επενδύσει κεφάλαια στο τωρινό εκπαιδευτικό σύστημα, και δεν επιθυμούν να αλλάξει -όσο κι αν υποστηρίζουν το αντίθετο.

Πρέπει να απαιτήσουμε να ακουστούν νέες ιδέες. Οι δικές μου και οι δικές σας. Έχουμε χορτάσει από τις απόψεις των «ειδικών» της τηλεόρασης και των εφημερίδων. Τώρα απαιτείται ένας ανοιχτός διάλογος. Φτάνουν πια οι γνώμες των ειδικών. Οι ειδικοί δεν εξέφρασαν ποτέ σωστή άποψη για την εκπαίδευση. Οι λύσεις τους είναι δαπανηρές. Εξυπηρετούν μόνο τους εαυτούς τους και ευνοούν τον συγκεντρωτισμό. Φτάνει πια! Καιρός να επιστρέψουμε στην δημοκρατία, στον σεβασμό του ατόμου, και την οικογένεια.

Είπα ό,τι είχα να πω. Σας ευχαριστώ.

Τ.Γ. Περιοδικό HOPE
Εκπαιδευτική Παρέμβαση Ημαθίας