Φυλή με ανοσία στον καρκίνο!

Υπάρχει ένας λαός, ο μακροβιότερος στον κόσμο, όπου ο καρκίνος είναι εντελώς άγνωστος. Πρόκειται για την φυλή Χούνζα, που ζει στο Πακιστάν και αυτοαποκαλούνται απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου!

Το φαινόμενο αυτό δεν άφησε αδιάφορους τους επιστήμονες. Κλιμάκιο από το Μεμόριαλ πήγε στην περιοχή και μελέτησε τη διατροφή των Χούνζα.

Με έκπληξη διαπίστωσαν, ότι οι Χούνζα τρώνε πολλά βερίκοκα και τα κουκούτσια επίσης από τα βερίκοκα. Μάλιστα όσο περισσότερα βερίκοκα παράγει και καταναλώνει ένας Χούνζα, τόσο περισσότερο ανεβασμένη είναι η κοινωνική του θέση. Όταν ένας δυτικός γιατρός επισκέφθηκε τους Χούνζα, του προσέφεραν βερίκοκα και αυτός έφτυνε τα κουκούτσια. Έτσι του είχανε μάθει. Οι Χούνζα έκαναν όλοι έναν μορφασμό αηδίας.

Πέταγε το καλύτερο.

·         Θυμηθείτε. Το κουκούτσι από το βερίκοκο είναι πάρα πολύ πικρό.

·         Θυμηθείτε! Το πικρό είναι αναγκαίο για τον καρκίνο.

·         Θυμηθείτε! Το πικρό ανοίγει την όρεξη και πολλοί καρκινοπαθείς δεν έχουν όρεξη και πεθαίνουν από καχεξία (υπερβολικό αδυνάτισμα)..

·         Θυμηθείτε! Το κουκούτσι από το βερίκοκο έχει βιταμίνη Β17.

·         Θυμηθείτε! τα παλικάρια των φαρμακευτικών έθαψαν την εφαρμογή της επιστημονικής γνώσης στο πεδίο του καρκίνου και εκ. άνθρωποι θα πεθάνουν άδικα (Otto Warburg).

Τι έγινε μετά; Ο Διευθυντής ερευνών του Μεμόριαλ (δεν μιλάμε για οποιοδήποτε νοσοκομείο - είναι η Μέκκα του καρκίνου) ο περίφημος επιστήμονας Κανεμάτσου Σιγκουίρα, έκανε πειράματα με ποντικούς Η ουσία που ανακάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs μέσα στα βερίκοκα, ονομάστηκε Λεατρίλη ή βιταμίνη Β17. Ο Σιγκουίρα έμεινε έκπληκτος. Ήταν η δυνατότερη αντικαρκινική ουσία του κόσμου που είχε δοκιμάσει ποτέ, όπως δήλωσε. Τι θα κάνατε εσείς και εγώ αν ακούγατε τέτοια καλό νέο; Δεν θα πηδάγατε από τη χαρά σας;

Ο καρκίνος ήταν τελειωμένος. Αμ δε. Το χρήμα βασιλεύει. Πήγε λοιπόν στους ανωτέρους του και τους είπε τα ευχάριστα νέα. Η πιο δυνατή αντικαρκινική ουσία της γης: Β17 η οποία βρίσκεται στα κουκούτσια από βερίκοκα. Τι θα κέρδιζαν αυτοί με την αντικαρκινική αυτή ουσία προσβάσιμη στον καθένα; Θα έχαναν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αν τα κέρδη τους ανέρχονται σε πολλά δις μόνο από την Ελλάδα, φανταστείτε τι γίνεται σε όλο τον πλανήτη. Άλλωστε τα μέλη του Δ.Σ. του Μεμόριαλ ήταν όλοι αντιπρόσωποι φαρμακευτικών εταιρειών[3].
Του είπαν λοιπόν να συνεχίσει τα πειράματα και να αποδείξει πως ήταν λάθος. Το ακούτε ΛΑΘΟΣ. Οι διαδικασίες τροποποιήθηκαν και σχεδιάστηκαν με σκοπό να αποτύχουν και τελικά απέτυχαν.

Αντικατέστησαν τον Σιγκουίρα με έναν κτηνίατρο, ο οποίος χορήγησε στα πειραματόζωα διαφορετική δόση από αυτή που χορηγούσε ο Ιάπωνας επιστήμονας και τα πειραματόζωα πέθαναν. Τα αποτελέσματα αυτού του ψευδοπειράματος δόθηκαν στη δημοσιότητα. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν τα παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Φυσικά από το 1980 που συνέβη οι αποδείξεις ακόμη αναμένονται. Δεν αποδείχθηκε!
Ήταν απάτη η Β17, έλεγαν οι γιατροί που δεν γνώριζαν τις λεπτομέρειες. Κανένας δεν θα μάθαινε την πραγματικότητα αν δεν επαναστατούσε η συνείδηση ενός θαρραλέου δημοσιογράφου που ως υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του Μεμόριαλ γνώριζε την απάτη.

Ο Ράλφ Μος, δεν άντεξε το βάρος της συγκάλυψης ενός τόσο μεγάλου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Εδώ παίζονταν οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Βγήκε και κατήγγειλε ευθαρσώς τη μεγάλη απάτη. Τιμή στον θαρραλέο δημοσιογράφο. Τιμή στο Σιγκουίρα. Τιμή στον Κρεμπς που βρήκε έναν πολύτιμο σύμμαχο στη μάχη κατά του για τον καρκίνου. Από τις Eλληνικές εφημερίδες μόνο "Το Βήμα" ανέφερε στις 23/5/1980 ακροθιγώς το θέμα, χωρίς να εισέλθει στην ουσία του θέματος. Ποιος Έλληνας γνωρίζει αυτή την μεγάλη απάτη;

Τα κουκούτσια από τα βερίκοκα σύμφωνα με τον Σιγκουίρα:
α) σταμάτησαν τις μεταστάσεις,
β) βελτίωσαν την γενική υγεία,
γ) εμπόδισαν την ανάπτυξη μικρών όγκων,
δ) παρείχαν ανακούφιση από τον πόνο,
ε) ενεργούν πολύ σημαντικά στην πρόληψη του καρκίνου.

Επίσης η πρώτη επίσημη τονίζω επίσημη αναφορά του Μεμόριαλ υπογράμμιζε με ιδιαίτερη έμφαση τα θετικά πλεονεκτήματα της Β17. Μετά έπεσε γραμμή. Ξέρετε εσείς. Γραμμή και την ακολούθησαν άπαντες.
Χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις!. Δεν αποδείχθηκε! Απορώ! Γιατί να μην βάζουμε ένα ερωτηματικό όταν ακούμε αυτό το μονότονα επαναλαμβανόμενο μότο των φαρμακευτικών.
* Θυμηθείτε! Τα κουκούτσια από τα βερίκοκα στο μανάβη της γειτονιά σας έχουν την ίδια αξία με τα κουκούτσια από τα βερίκοκα των Χούνζα.
Αν λοιπόν αυτοί οι "κύριοι" έσβησαν έναν ερευνητή του κύρους του Κανεμάτσου Σιγκουίρα, που γι αυτόν είχε ειπωθεί από τον αντιπρόεδρο του Μεμόριαλ, ότι είναι ευρέως γνωστός στον κόσμο της έρευνας και ότι οι συνάδελφοί του ερευνητές τον εκτιμούν απεριόριστα. Αν αυτοί οι κύριοι δολοφονούν τους γιατρούς στη Χιλή και αλλού, καταλαβαίνουμε όλοι πως ο πραγματικός καρκίνος για την υγεία της ανθρωπότητας βρίσκεται στα διοικητικά συμβούλια των φαρμακευτικών εταιριών.

Δεν μιλάμε βέβαια για Ελληνικές μικρές εταιρίες, αλλά για σύγχρονα πολυεθνικά θηρία που επιβάλλουν την άποψή τους με χημειοθεραπείες.
Όποιος ασθενήσει από καρκίνο, θα υποστεί από τις Φαρμακοβιομηχανίες τα μαρτύρια της κόλαση:
Γραμμικούς επιταχυντές κοβάλτια, χημειοθεραπείες, εξορκισμούς, για να φύγει ο δαίμονας καρκίνος, διαρκείς εξετάσεις που κρατούν τον άρρωστο σε διαρκή αγωνία, ανασφάλεια, φόβο πανικό, - σωστό θρίλερ. Τώρα το νικήσαμε, δεν αναφέρουμε ούτε το όνομά του και χτυπάμε ξύλο, όταν ακούμε τη λέξη καρκίνος.

Βέβαια τα κυτταροτοξικά φάρμακα, ακτινοβολίες κ.λ.π., είναι γνωστό - και κανείς δεν το αρνείται-, ότι προκαλούν καρκίνο. Είναι δηλαδή βασικές αιτίες ανάπτυξης καρκίνου. Ο άρρωστος όμως, έκανε ότι ορίζουν η φαρμακοβιομηχανίες: Καλό για την τσέπη τους, κακό για τον άρρωστο.
Μην ξεχνάτε: Τα όρια της τσέπης τους, είναι τα όρια της σκέψης τους.
Κουβέντα αυτοί για τη διατροφή. Ρωτήστε ένα γιατρό αν έχει κάτι διδαχτεί για τη διατροφή στις Ιατρική Σχολές. Οι φαρμακοβιομηχανίες θέλουν τον ιατρικό κόσμο στο σκότος της άγνοιας για τη διατροφή και υπερήφανο για τις φαρμακευτικές του γνώσεις σε σημείο, που να υποτιμά τη διατροφή, όπως στην περίπτωση του μυλωνά.

Κανόνας Νο1:

·         Τρώτε πικρά, τρώτε βερίκοκα και τα κουκούτσια τους.

·         Πίνετε χυμό από φύλλα ελιάς.

·         Τρώτε ραδίκια και πίνετε το ζουμί τους με λεμόνι κάθε μέρα.

·         Τρώτε αγκινάρες (πικρές).

·         Πίνετε ζουμί από άγριες αγκινάρες (πολύ πικρό), Βολβούς (πικρό) ή Γαϊδουράγκαθο (silybuns marianum), αυξάνει την παραγόμενη γλουταθειόνη υπεροξειδάση: Εξαιρετικό τονωτικό - αποτοξινωτικό για όλες τις παθήσεις του συκωτιού.

Ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή των καλύτερων Γερμανών γιατρών, της περίφημης Επιτροπής
Ε. Η Επιτροπή Ε, κατατάσσει τα πικρά βότανα ως εξής:

1.     κάσσια (quassia amara)

2.     γεντιανή

3.     άγρια αψιθιά.

4.     Φλοιός Gonolobus cocdurango,

5.     Centantium pulchellum,

6.     cot αρπαγόφυτο (από την έρημο Καλαχάρη της Αφρικής (το βρίσκετε στα φαρμακεία).

7.     φλούδα νεραντζιού.

8.     γαϊδουράγκαθο (cnicus benediktus).

9.     Ραδίκι.

10.   κανέλα.

11.   κόλιανδρος.

Οι πικρές αυτές τροφές ανοίγουν την όρεξη. Ο καρκινοπαθής συνήθως δεν έχει όρεξη και πεθαίνει από καχεξία. Διεγείρουν την ορμόνη γαστρίνη, που με τη σειρά της διεγείρει την παραγωγή και την απελευθέρωση υδροχλωρικού οξέως. Όλοι το γνωρίζουν: Τα πικρά βοηθούν στην όρεξη.

Αν το σώμα μας έχει μετατραπεί σε ζαχαροπλαστείο, από τα πολλά γλυκά, ποτά, πατάτες κ.λ.π., {όλα αυτά μετατρέπονται σε γλυκόζη) και συγχρόνως έχουμε απορρίψει την πικρή γεύση, δεν θα πάθουμε καρκίνο; Το κλειδί είναι η ισορροπία (ομοιόσταση στην ιατρική γλώσσα).

 

 

Σταματήστε να χρηματοδοτείτε την καταστροφή

Blogpost από Nίκος Χαραλαμπίδης 

 

Η Παγκόσμια Διάσκεψη για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, έπρεπε να είναι μία ευκαιρία να μηδενίσουμε τον μετρητή και να αρχίσουμε να μετράμε τη ζωή, την ανάπτυξη και την ευτυχία αλλιώς. Και μέχρι στιγμής, δείχνει να είναι άλλη μία χαμένη ευκαιρία...


Οι παγκόσμιοι ηγέτες αποδεικνύονται και πάλι ανίκανοι να συμφωνήσουν σε μια διαφορετική, κοινωνικά δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη που θα προσφέρει παράλληλα πολύτιμες ανάσες στην οικονομία. Οι επιχειρήσεις από την άλλη, που πλασάρονται κάτι σαν… οι σωτήρες του πλανήτη με αναρίθμητες υποσχέσεις και προγράμματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, είναι αυτές που στην πραγματικότητα εξακολουθούν να χρηματοδοτούν την καταστροφή του πλανήτη!
Ένα από τα ελάχιστα σημεία όπου υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες να έχουμε μια θετική εξέλιξη για το περιβάλλον, την οικονομία και την κοινωνία, ήταν η απαγόρευση καταστροφικής αλιείας στα διεθνή ύδατα. Κι όμως, την τελευταία στιγμή το κείμενο αλλοιώθηκε και η απόφαση παραπέμπεται για περαιτέρω επεξεργασία σε άλλη ομάδα εργασίας… Και επειδή πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι ΗΠΑ, η Ρωσία, ο Καναδάς και η Βενεζουέλα προτίμησαν να προστατέψουν για λίγο καιρό ακόμα την καταστροφική αλιεία στην οποία επιδίδονται τα αλιευτικά σκάφη τους ανά τον κόσμο αντί να κάνουν το αυτονόητο:  να προστατέψουν το μέλλον της θάλασσας και των ψαράδων.
Σήμερα, οι παγκόσμιες κυβερνήσεις σπαταλούν δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια στον κλάδο της αλιείας για τη διατήρηση μη κερδοφόρων επιχειρήσεων που προωθούν την υπεραλίευση. Επιπλέον, επιδοτούν με περίπου 1 τρις $ κάθε χρόνο την παραγωγή ενέργειας από τα ορυκτά καύσιμα. Με άλλα λόγια, χρησιμοποιούν τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών για την κατασπατάληση των φυσικών πόρων του πλανήτη, τη δημιουργία κλιματικών αλλαγών και την καταστροφική αλιεία.
Στη σκιά της παγκόσμιας οικονομικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής κρίσης που ζούμε, όλα αυτά τα χρήματα πρέπει επιτέλους να σταματήσουν να σπαταλούνται με αυτόν τον τρόπο. Και θα ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα: οι τράπεζες δεν πρέπει να δώσουν ούτε ένα ευρώ, δολάριο, λίρα, γουάν κοκ για να χρηματοδοτήσουν άλλη άμεση ή έμμεση καταστροφή του περιβάλλοντος. Τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων πρέπει να σταματήσουν να χρηματοδοτούν μη βιώσιμες δραστηριότητες (που επιπλέον συχνά αποδεικνύονται «φούσκες») και να αξιοποιηθούν κατάλληλα, προκειμένου η παγκόσμια οικονομία να στραφεί σε ένα βιώσιμο και δίκαιο μονοπάτι.
Γιατί αυτό είναι το μέλλον που θέλουμε.
Εξοργισμένα δικός σας
NX

Τί λένε οι αριστούχοι των Πανελληνίων

Πηγή: Χρήστος Δεμέτης | News247.gr 

Μεθοδικότητα, πρόγραμμα, πίστη στο στόχο και υπομονή, τα "κλειδιά" της επιτυχίας. Ο Γιάννης, η Βασιλική, η Άσπα, η Λίλιαν και ο Βασίλης, διέπρεψαν και συγκέντρωσαν "ιλιγγιώδεις" βαθμολογίες. Μιλήσαμε μαζί τους και μας αποκάλυψαν τα μυστικά του επιτεύγματος τους.

Ο δρόμος για την επιτυχία δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Κόντρα

στο άγχος των πανελληνίων, του ανταγωνισμού και της κούρασης, ο Γιάννης Καρακισιρίδης
προέταξε την επιμονή του και τον προγραμματισμό του και τελικά τα
κατάφερε και με το παραπάνω. 19.477 μόρια άλλωστε, δεν είναι και λίγα.

Ο Γιάννης ζει στη Νίκαια και μόλις τελείωσε το πρώτο Γενικό

Λύκειο Νίκαιας. Το οποίο τελείωσε μάλιστα και πρώτος στην τελική
κατάταξη βαθμολογιών κάνοντας περήφανους καθηγητές και τους γονείς του.
Παιδί της θεωρητικής κατεύθυνσης, από μικρός αγαπούσε τα Αρχαία και
ονειρευόταν να γίνει καθηγητής. Παρότι οι βαθμοί του, του επιτρέπουν να
εισέλθει και σε πιο "κλασάτες" σχολές, όπως η Νομική, ο ίδιος θα
επιλέξει τη Φιλολογία.

Η επιλογή του μάλιστα είναι 100% συνειδητή επιλογή, βάσει

φιλοδοξίας και προσωπικών στόχων. "Νοιώθω τυχερός που από μικρός είχα
εντοπίσει την κλήση μου", είπε.

Ο Γιάννης αναγνωρίζει τη δυσκολία εύρεσης δουλειάς, αλλά

είναι έτοιμος και αποφασισμένος να αντιμετωπίσει τη σκληρή
πραγματικότητα στην Ελλάδα όταν έρθει εκείνη η ώρα.

"Υπομονή και επιμονή για την επιτυχία"

"Τι θα συμβούλευα τα παιδιά που θα δώσουν του χρόνου;

Υπομονή, επιμονή και να προγραμματίζουν το διάβασμα τους", είναι η
συμβουλή του αριστούχου.

Εκείνος μας είπε ότι "αφιέρωνα κατά μέσο όρο 8 ώρες

διαβάσματος τη μέρα, μαζί με το χρόνο του φροντιστηρίου", ενώ δεν
παρέλειψε να μιλήσει για τις απαραίτητες θυσίες που απαιτούσε η επιτυχία
του. "Οι έξοδοι περιορίστηκαν. Η αλήθεια είναι ότι δεν έβγαινα κάθε
Σαββατοκύριακο. Η κύρια προτεραιότητα μου ήταν το διάβασμα και γι' αυτό
πιστεύω πως τα κατάφερα". Η καλύτερη επίδοση του Γιάννη ήταν στα
Λατινικά, όπου βαθμολογήθηκε με 19,7, ενώ το χειρότερο του ήταν η
έκθεση, όπου ο βαθμός του ήταν 18,4. Παρόλα αυτά, μας είπε
χαρακτηριστικά, προβληματισμένος και σκεπτόμενος το μέλλον και την
ανεργία στην Ελλάδα, πως "δεν θα μπορούσα να αποκλείσω το εξωτερικό".

"Όχι υπερβολές, προσήλωση και οργάνωση"

Η Βασιλική Δρελιώζη, τελείωσε φέτος τη

"Ράλλειο Σχολή" με 19.427 μόρια. Της θεωρητικής κατεύθυνσης και εκείνη,
ονειρεύεται να ασχοληθεί με τη δικηγορία. Η Νομική Αθηνών ήταν ένα
όνειρο που πλέον μπορεί να υλοποιήσει. "Οι θυσίες που έκανα φέτος ήταν
πολλές", μας είπε, χωρίς όμως να μετανιώνει καθώς τώρα αισθάνεται
δικαιωμένη για τους κόπους της.

"Χαίρομαι για την επιτυχία, και ειλικρινά δε σκέφτομαι από

τώρα το μέλλον και την ανεργία", δήλωσε χαρακτηριστικά, απαντώντας σε
ερώτηση σχετικά με την άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας. Το κλειδί
της επιτυχίας της ήταν η έλλειψη άγχους και η απόλυτη προσήλωση στο
πρόγραμμα και την οργάνωση του διαβάσματος.

Πρότυπο της Βασιλικής ήταν οι γονείς της, ενώ αυτό που

συμβουλεύει τα παιδιά που σε ένα χρόνο από τώρα θα κληθούν να
αντεπεξέλθουν στη ψυχοφθόρα διαδικασία των πανελλαδικών, είναι απλό: "Να
μην κουράζονται, να μην Υπερβάλλουν. Οι πανελλήνιες θέλουν
προγραμματισμό, όχι άγχος. Αν δεν "παραβιάζουν" το πρόγραμμα θα πετύχουν
όλα όσα θέλουν.

Από το Ηράκλειο της Κρήτης στο Πολυτεχνείο

Το Πολυτεχνείο ήταν ο στόχος της Άσπας Σκαλίδη

από το Ηράκλειο της Κρήτης. Η Άσπα τελείωσε το Πειραματικό Λύκειο
Ηρακλείου με 19.241 , ενώ όπως μας είπε, κατάφερε να φτάσει στην
επίτευξη των στόχων της χωρίς να αγχωθεί και να βγει από τις συνήθειες
της.

Η μεγαλύτερη θυσία όμως που έκανε, είναι ότι "άφησα τον χορό

που είναι η μεγάλη μου αγάπη", όπως ανέφερε. Παρόλα αυτά, η ίδια
κατάφερε να συγκεντρώσει ένα ζηλευτό βαθμό για τα δεδομένα της φετινής
χρονιάς στη θετική κατεύθυνση, που στιγματίστηκε από το αμφιλεγόμενο
θέμα της φυσικής. "Κατάλαβα ότι ήταν λάθος, πανικοβλήθηκα και έτσι το
έχασα", μας είπε. Τι θα συμβούλευε τους νεότερους συμμαθητές της; "Να μη
χάσουν την πενθήμερη, τις παρέες και τον εαυτό τους. Και κυρίως να
αντιμετωπίσουν τις πανελλήνιες με ψυχραιμία".

"Οι νέοι δεν πρέπει να αγχώνονται από τώρα για την ανεργία"

Έτσι μας είπε η Λίλιαν Δασκάλου από τα Κάτω

Πετράλωνα. Η Λίλιαν θα αποφοιτήσει από το 9ο Λύκειο, και μέσω της
θεωρητικής κατεύθυνσης ευελπιστεί ότι θα περάσει στη Νομική Αθήνας. "Οι
επιλογές μου ήταν δύο", μας δήλωσε. "Η ψυχολογία και η Νομική. Παρόλα
αυτά, υπερισχύει η Νομική λόγω επαγγέλματος και ταιριάζει στον χαρακτήρα
μου. Θα ήθελα να ασχοληθώ με τη ψυχολογία γιατί μου αρέσει σαν
αντικείμενο σπουδών, αλλά μπορεί να την προτιμήσω για Μεταπτυχιακό".

Ποιο ήταν το δικό της "κλειδί" για την επιτυχία; "Πρόγραμμα

και μεθοδικότητα. Παρότι διάβαζα μόνο δύο με τρεις ώρες την ημέρα, δεν
παρέκκλινα ποτέ από το πρόγραμμα μου". Για τον ίδιο λόγο, όπως μας είπε,
δεν αναγκάστηκε να περιορίσει τις εξόδους και τις ασχολίες της.

"Πέρασα ένα σχετικά χαλαρό χρόνο, χωρίς πολύ άγχος και πίεση.

Οι έξοδοι μου δεν περιορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό γιατί κατάφερνα να
παραμένω συγκεντρωμένη". Και το ίδιο θα συμβούλευε και τα παιδιά που θα
δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις την επόμενη διδακτική χρονιά. "Πρόγραμμα,
έλλειψη άγχους και αυτοπεποίθηση". Τέλος, δήλωσε "ξαλαφρωμένη και λίγο
έκπληκτη από το τελικό αποτέλεσμα", ενώ ο επόμενος στόχος της είναι οι
διακοπές και η ξεκούραση.

Ένας από τους λίγους "λύτες" του γρίφου της φυσικής

Ο Βασίλης Ρούσης, που μόλις τελείωσε το 11ο

Λύκειο Περιστερίου, είναι και ένας από τους λίγους που κατάφεραν να
επιλύσουν το περίφημο θέμα Γ4 της Φυσικής. Τελειώνοντας τη θετική
κατεύθυνση με βαθμό πρόσβασης που αγγίζει τα 19.000 μόρια, ευελπιστεί
ότι θα καταφέρει να περάσει στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών στο
Πολυτεχνείο. Και ο ίδιος δεν απέφυγε τις θυσίες για να επιτύχει τον
στόχο του.

Η μεγαλύτερη είναι ότι αναγκάστηκε να αφήσει την αγαπημένη

του ασχολία, δηλαδή το ποδόσφαιρο. Σχετικά με το θέμα της φυσικής μας
είπε: "Δεν είχα καταλάβει ότι ήταν λάθος η διατύπωση. Δε νομίζω πως και
οι περισσότεροι το κατάλαβαν. Παρόλα αυτά, χάρηκα που τελικά
βαθμολογήθηκε και δεν ακυρώθηκε το θέμα, γιατί κατάφερα να το λύσω",
κατέληξε ο ίδιος.

Δικαιοσύνη άδικη: κοινωνικές ανισότητες και διακρίσεις απέναντι στο Νόμο

Αναρτήθηκε από: Βελίκης Ιωάννης, Ψυχολόγος PhD, τηλ. 6932683468

Άμα αρπάξεις ένα δεκοχίλιαρο λέγεται κλοπή εις βαθμόν πταίσματος και… χραπ, τσακώνεις έναν μιναρέ. Άμα γραπώσεις 100 χιλιάδες λέγεται κλοπή εις βαθμόν πλημμελήματος και μπορεί να αρπάξεις μέχρι 4.

Άμα τσακώσεις 10 εκατ. λέγεται υπεξαίρεσις. Συμφωνούντος το λοιπό εισαγγελέως και ανακριτού εξέρχεσαι απ’ την ανάκριση.

Άμα τσακώσεις 100 εκατομμύρια λέγεται κατάχρα εμπιστοσύνης με κακούργημα, να πούμε, και τέλος πάντων η δίκη αναβάλλεται και εξέρχεσαι με βούλεμα.

Άμα τσακώσεις 500 εκατομμύρια λέγεται σύμβασις και δέχεσαι συγχαρητήρια.

Κι άμα μπλεχτείς με τα δις και με τα τρις λέγεται εξαγωγή συναλλάγματος και… χραπ, παίρνεις το παράσημο.

Αμέ …

(από τους “Παπατζήδες” 1954, του Αλέκου Σακελλάριου, σενάριο Πέτρος Γιαννάκος)

του Γιάννη Βελίκη

Ισότητα, Ισονομία, Ευνομία, Δικαιοσύνη. Λέξεις σημαντικές, με ειδικό βάρος, που εννοούν την υπαγωγή όλων στους ίδιους κοινωνικούς κανόνες προκειμένου να αποφεύγονται οι κοινωνικές παθογένειες και να αναπτύσσεται η συνεργατικότητα και η αλληλεγγύη στις κοινωνίες. Από τις απαρχές του Ανθρώπινου πολιτισμού έχουν εφαρμοστεί συστήματα δικαιοσύνης με κατεύθυνση αυτόν τον στόχο, που άλλοτε τον πετύχαιναν για ορισμένο διάστημα και άλλοτε όχι. Ο λόγος της αποτυχίας παραμένει η πολύ απλή διαπίστωση ότι νόμος είναι ο νόμος του Ισχυρού! Νόμοι και Δικαιοσύνη είναι η αποτέλεσμα των κανόνων που θεσπίζει η κυρίαρχη κοινωνική ομάδα, η κοινωνική ελίτ. Στο εξής όταν αναφερόμαστε στη δικαιοσύνη θα εννοούμε τόσο τα επίσημα δικαστήρια, όσο και κάθε άλλο κρατικό φορέα ελέγχου της νομιμότητας και επιβολής κυρώσεων, όπως τη Βουλή, την αγορανομία, την αστυνομία και τα εσωτερικά πειθαρχικά όργανα των κρατικών υπηρεσιών (π.χ. στρατοδικείο, υπηρεσιακά και πειθαρχικά συμβούλια κ.α.).

Όταν οι πολιτικοί ρώτιουνται για τη δικαιοσύνη, απαντούν ότι την εμπιστεύονται. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν τη εμπιστεύονται αλλά επιχειρούν με κάθε τρόπο να τη χειραγωγούν για τις επιδιώξεις των ιδιοτελών σκοπών τους. Έπειτα τη φοβούνται για να μην τους αποκαλύψει. Η υποτιθέμενη «ανεξαρτησία» της δικαιοσύνης είναι ένας ουτοπικός ευσεβής πόθος και αυτό αποδεικνύεται από τις αμέτρητες υποθέσεις διαφθοράς, ασυνέπειας και συγκάλυψης αδικημάτων που παρατηρούνται συνεχώς στα συστήματα Δικαιοσύνης του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου μας κόσμου, του οποίου οι βασικότερες αδικίες είναι: α) οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι οι φτωχοί φτωχότεροι, β) οι πλούσιοι παρανομούν και δεν τιμωρούνται, γ) τα κράτη είναι διεφθαρμένα, και δ) οι κοινωνικές παροχές συνεχώς συρρικνώνονται. Ζητήματα σαν τα παραπάνω δύσκολα μπορεί να τα χειριστεί η «δικαιοσύνη». Συνεπώς, ποιός είναι ο ρόλος της;

Γενικώς, όσον αφορά στα κατώτερα οικονομικά και χαμηλού κοινωνικού κύρους στρώματα φαίνεται να λειτουργεί. Αν πιαστεί ένας άνθρωπος χαμηλού κοινωνικού κύρους να κλέβει, τότε θα τιμωρηθεί. Στις ισχυρές κοινωνικές ομάδες όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, ενδεικτικά θα αναφερθούν ορισμένα.

- Παρανομίες βουλευτών. Οι βουλευτές, όταν κατηγορηθούν για παρανομία, δικάζονται πρώτα από τη Βουλή, η οποία και κρίνει, αν και εφόσον συντρέχουν οι λόγοι για παραπομπή της υπόθεσης σε πολιτικό δικαστήριο. Είναι βέβαιο, και έχει αποδειχτεί σε πολλές περιπτώσεις (στην Ελλάδα σε όλες!), ότι δύσκολα παραπέμπεται βουλευτής σε πολιτικό δικαστήριο και καμιά άλλη εξουσία δεν έχει το ρόλο να ελέγξει αυτή τη διαδικασία. Ακόμη όμως κι αν καταδικαστούν, η συνήθης τιμωρία θα είναι ευνοϊκή, του τύπου «ελεύθερος με περιοριστικούς όρους» και προσαγωγή σε νέα δίκη, έως ότου περάσει εύλογο χρονικό διάστημα και παραγραφεί το αδίκημα.

- Ποιόν πολιτικό μπορεί να δικάσει ένα δικαστήριο όταν καταργούνται στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα (υγεία, στέγαση, εργασία, εκπαίδευση); Κανένας πολιτικός ως σήμερα δεν έχει λογοδοτήσει για την παγκόσμια ή τις εθνικές οικονομικές κρίσεις της περιόδου 2008 – 2012, εκτός του Χάαρντε, πρώην πρωθυπουργού της Ισλανδίας, που και σε αυτόν δεν επιβλήθηκε καμία ποινή. Στην Ελλάδα μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, π.χ. το ΠΑΣΟΚ προκειμένου να συμμετάσχει στην κυβέρνηση έθεσε όρο να μην καταδικαστούν πρώην υπουργοί για την οικονομική κρίση της χώρας. Το ίδιο, δεν λογοδότησαν πρόεδροι κρατικών υπηρεσιών ή ασφαλιστικών ταμείων για τις απώλειες στα αποθεματικά των ταμείων τους που επενδύθηκαν σε τοξικά ομόλογα. Οι δε πολίτες υπομένουν διαφορετικού τύπου αδικίες, όπως π.χ. για όλους αυτούς στις Η.Π.Α. που δεν δέχονται να τους καλύψουν οι ασφαλιστικές εταιρίες (βαριά καρκινοπαθείς) ή χάνουν το μοναδικό τους σπίτι, και τα δικαστήρια αδυνατούν να τους προστατέψουν από τις πανίσχυρες ασφαλιστικές εταιρίες και τους τραπεζικούς ομίλους. Στις περιπτώσεις δε που οι πολίτες αποφασίζουν να κάνουν δικαστικό αγώνα, γρήγορα απογοητεύονται και τα παρατούν, καθότι το κόστος ενός μεγάλου αγώνα απέναντι σε Τράπεζα ή πολυεθνική εταιρία είναι δυσβάστακτο.

- Οι σημαντικές υποθέσεις επίορκων πολιτικών ή κρατικών υπαλλήλων για χρηματισμό, διαφθορά και άλλες παράνομες δραστηριότητες σπάνια καταδικάζονται. Ο τρόπος είναι απλός. Η δικαιοσύνη αργεί τόσο πολύ να λειτουργήσει που η συντριπτική πλειοψηφία των αδικημάτων παραγράφονται. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που δημοσίευσε ΤΟ ΒΗΜΑ έχει ως εξής: «ένας πανεπιστημιακός γιατρός παράκαμψε τις νόμιμες διαδικασίες, εγχειρίζοντας μια νεαρή μητέρα δύο ανήλικων παιδιών στο νοσοκομείο, λόγω της αδυναμίας της ασθενούς να καλύψει τα έξοδα της ιδιωτικής κλινικής. Έτσι ο γιατρός κατάφερε να εξασφαλίσει την αμοιβή του ενώ δεν ενημέρωσε για τις πιθανές επιπλοκές της επέμβασης και δεν τις αντιμετώπισε έγκαιρα όταν αυτές εμφανίστηκαν, με αποτέλεσμα η γυναίκα να καταλήξει. Η τιμωρία του γιατρού από το Πειθαρχικό Συμβούλιο ήταν να του επιβληθεί πρόστιμο και αφαίρεση της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος για ένα χρονικό διάστημα. Η έφεση όμως που κατέθεσε στο Ανώτατο Πειθαρχικό Συμβούλιο εκδικάστηκε μετά από έξι χρόνια. Όταν δηλαδή η πράξη του είχε ήδη παραγραφεί…». Σε όλα αυτά βοηθούν η γραφειοκρατία, η δαιδαλώδης νομοθεσία, η πολυνομία και οι αναρίθμητες διατάξεις και κανονισμοί.

Μία άλλη «τακτική» που δυσκολεύει ή «ελαφρύνει» την απόδοση δικαιοσύνης είναι η εξής: έστω ο κρατικός υπάλληλος (π.χ. του ΣΔΟΕ) που επιχειρεί να αποδείξει σε δικαστήριο τις παράνομες ενέργειες ισχυρών παραγόντων της αγοράς ή της πολιτικής. Κατ’ αρχάς θα δεχτεί συναισθηματική πίεση να μην προχωρήσει και στη συνέχεια δεν θα στηριχθεί και θα απομονωθεί. Οι δικαστικοί συνήθως και πριν τη δίκη γνωρίζουν προσωπικά τον/την κατηγορούμενο, ως παράγοντα. της πολιτικής ή της αγοράς. Μπορούν κάλλιστα να δημιουργήσουν στον κατήγορο ένα αρνητικό ψυχολογικό κλίμα μέσα στη δικαστική αίθουσα, επιμένοντας σε ασήμαντες λεπτομέρειες, δείχνοντας δυσπιστία, ρωτώντας άσχετα θέματα. Με τις συνεχείς και διακοπτόμενες δίκες, και εφόσον αυτή η υπόθεση κρατά χρόνια, θα χαθεί η αρχική συναισθηματική φόρτιση του κατήγορου και η επιθυμία της καταγγελίας και θα αρχίσει να σκέφτεται ότι το συναισθηματικό κόστος της εμπλοκής του στην υπόθεση είναι πολύ μεγάλο. Αν στο τέλος της χρονοβόρας αυτής διαδικασίας ο κατηγορούμενος αθωωθεί «ελλείψει στοιχείων» ή «πέσει στα μαλακά», ο κρατικός υπάλληλος θα πάρει το μήνυμα ότι δεν άξιζε η όλη προσπάθεια και δεν χρειάζεται να την επαναλάβει για τον ίδιο ή για άλλον παράγοντα στο μέλλον.

- Αν και εφόσον αποδειχθεί, ότι ένα ισχυρό πρόσωπα της πολιτικής ή της αγοράς φοροδιέφυγε, δεν απέδωσε ΦΠΑ (χρήματα που εισέπραξε για λογαριασμό του κράτους και δεν παρέδωσε), υπεξαίρεσε χρήματα, ή χρηματίστηκε, το πρόσωπο αυτό τιμωρείται με φυλάκιση (και ενδεχόμενη δέσμευση της περιουσίας του για ένα διάστημα). Κι όμως! Η δίκαιη τιμωρία, που δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ, θα ήταν να εκποιηθεί η περιουσία του και να αποζημιωθεί το κράτος στο ακέραιο. Έτσι θα δινόταν και στους επίδοξους μελλοντικούς καταχραστές το σωστό μήνυμα. Αντίθετα, με την απλή φυλάκιση είναι σα να λέει το κράτος… «κλέψτε όσα μπορείτε, κάντε τα παιδιά και τα εγγόνια σας πλούσια, και αν πιαστείτε, το πολύ – πολύ θα κάνετε και κάποια χρόνια φυλακή»…

- Φυσικά και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου η Δικαιοσύνη είναι ανύπαρκτη. Ποιά  πρακτική αξία έχουν τα δικαστήρια στις χώρες αυτές όταν η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι μηδαμινή (π.χ. στην Κίνα δολοφονείται το δεύτερο παιδί σε οικογένειες που επιτρέπεται μόνο ένα, στην Αραβία λιθοβολείται η γυναίκα που μοίχευσε); Και τα χιλιάδες θύματα σε όλο τον κόσμο που καταφεύγουν στις Μ.Κ.Ο. με σοβαρές και αποδεδειγμένες καταγγελίες παραβίασης των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους (π.χ. δια της βίας εγχείρηση για εμπόριο οργάνων, προσφυγιά, trafficking) πότε θα βρουν το δίκιο τους;

Αλλά και στο θέμα περί της δικαιοσύνης που λειτουργεί ορθά στις αναπτυγμένες χώρες, τα επιχειρήματα ενάντια σε αυτήν την άποψη παραμένουν πολλά. Ποιός ο λόγος ύπαρξης της φυλακής στο Γκουαντάναμο, αν όχι για να μην δικάζονται οι κρατούμενοι της; Ποιό το πρακτικό όφελος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου όταν καταδικάζει διάφορες χώρες για παραβίαση ευρωπαϊκών κανονισμών (π.χ. ύπαρξη χωματερών) ή παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εισπράττει μόνο χρήματα; Τί συμβαίνει με τις παρανομίες των πολυεθνικών, με τις αμύθητες περιουσίες και τις στρατιές των νομικών που σπάνια τιμωρούνται για τις παραβιάσεις των νόμων (π.χ. μόλυνση του περιβάλλοντος, αρπαγή γης από ακτήμονες, μολυσμένα τρόφιμα); Και όταν τιμωρούνται αυτό θα γίνει με τις ελάχιστες δυνατές αποζημιώσεις. Παραδείγματα υπάρχουν εκατοντάδες από εταιρίες (συμφερόντων των αναπτυγμένων χωρών) κατασκευής πυρηνικών όπλων και εργοστάσια βαριάς βιομηχανίας που εναποθέτουν τεράστιες ποσότητες επικίνδυνων υλικών στο περιβάλλον, εταιρίες νερού στην Αφρική που κλέβουν το πόσιμο νερό χιλιάδων κατοίκων του ντόπιου πληθυσμού, εταιρίες παραγωγής σόγιας που αποψιλώνουν το δάσος του Αμαζονίου, εταιρίες εκμετάλλευσης ορυκτού πλούτου που μολύνουν εργαζόμενους και εδάφη, εταιρίες φαρμακευτικές που δοκιμάζουν φάρμακα σε ανυποψίαστους φτωχούς (ήταν και το θέμα της βραβευμένης ταινίας «Ο Επίμονος Κηπουρός».

Οι δε περιπτώσεις που «πιάνονται» είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό όσων αυθαιρετούν ή κλέβουν, ή δωροδοκούνται, ή χρηματίζονται και δεν θα πιαστούν ποτέ. Σε αυτό ευθύνονται τα συστήματα συγκάλυψης που λειτουργούν μέσα στις ίδιες κρατικές υπηρεσίες. Εδώ μπαίνει το ζήτημα της τιμωρίας του επίορκου υπαλλήλου από την ίδια την υπηρεσία του: υποτίθεται ότι οι κρατικοί υπάλληλοι λογοδοτούν στις υπηρεσίες τους, οι ιερείς σε αυτά της Εκκλησίας, οι Πανεπιστημιακοί σε αυτά του Πανεπιστημίου κ.ο.κ. Να γιατί σχεδόν κανείς επίορκος υπάλληλος δεν τιμωρείται, κι αν τιμωρηθεί αυτό θα γίνει με τη μικρότερη ποινή. Εννοείται ότι οι συνάδελφοι του, που στελεχώνουν τα υπηρεσιακά και τα πειθαρχικά συμβούλια, θα κάνουν ότι μπορούν για να τον καλύψουν. Στην περίπτωση που δεν το καταφέρουν θα τον θέσουν σε διαθεσιμότητα. Η διαθεσιμότητα, ωστόσο, λειτουργεί σαν «κίτρινη κάρτα» που δεν συνεπάγεται απόλυση, και διαρκεί συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, π.χ. δύο χρόνια. Αν σε αυτό το διάστημα ο υπάλληλος δεν ξαναπιαστεί (δεν ενδιαφέρει την υπηρεσία αν το ξανακάνει αλλά αν ξαναπιαστεί), τότε απαλλάσσεται από τις κατηγορίες και επιστρέφει στη θέση του.  Έτσι τα αδικήματα ουσιαστικά μένουν ατιμώρητα και ενθαρρύνουν κι άλλους να τα διαπράξουν.

- Εγκλήματα πολέμου. Αν και ως σήμερα έχουν καταδικαστεί από το Διεθνές Δικαστήριο ορισμένοι εγκληματίες πολέμου, σχεδόν όλοι τους (εκτός των ναζιστών) ήταν ή είναι εχθροί των συμφερόντων του ΝΑΤΟ. Σχεδόν κανείς Αμερικανός, Ευρωπαίος, Ρώσος, Κινέζος ή Ιάπωνας κυβερνήτης, υπουργός, στρατιωτικός ή πολίτης δεν έχει καταδικαστεί για ανάλογα εγκλήματα. Το Διεθνές Δικαστήριο λειτουργεί υποκειμενικά ανάλογα με τα συμφέροντα των δυνατών εθνών. Παράδειγμα η απόφαση ότι η Γερμανία δεν οφείλει αποζημιώσεις στην Ελλάδα για τα εγκλήματα των ναζιστών. Επίσης οι εγκληματίες των γενοκτονιών στην Καμπότζη, τη Ρουάντα και το Ανατολικό Τιμόρ γενικώς έχουν αμνηστευτεί.

- Τι μπορεί να κάνει η δικαιοσύνη όταν πρέπει να κρίνει την πολιτική βία (νόμοι για λιτότητα, μειώσεις μισθών και κοινωνικών παροχών), είτε αυτή προέρχεται από δικτατορικές είτε από «δημοκρατικές»  κυβερνήσεις; Πρακτικά τίποτα. Γιατί; Ποιός διορίζει τους ανώτατους δικαστικούς; Το Κράτος. Ποιός τους παύει όταν δεν συμπλέουν με τις κυβερνητικές επιταγές; Το Κράτος. Με ποιό τρόπο μπορεί να εργαστεί «ανεξάρτητα» ένας εισαγγελέας οικονομικού εγκλήματος, για παράδειγμα, ο οποίος διορίζεται από το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο, που διορίζεται από τον Υπουργό Δικαιοσύνης, που διορίζεται από τον Πρωθυπουργό της χώρας;

Το επιχείρημα ότι η εκλογή δικαστών δεν μπορεί να γίνεται από το λαό, γιατί αν δεν εκλέγεται κάποιος δεν θα συμπληρώνονται τα συντάξιμα του χρόνια είναι αστείο, τόσο αστείο όσο και το να διορίζουμε από τώρα και στο εξής τους βουλευτές και τους υπουργούς για τον ίδιο λόγο! Το βέβαιο είναι ότι αν αντιληφθεί ένας δικαστικός διαφθορά στο δικαστικό χώρο πρέπει α) να μη μιλήσει, ή β) αν μιλήσει πρώτα να παραιτηθεί, μιας και κινδυνεύει με πειθαρχικές και ποινικές διώξεις που πρόσβαλε το κύρος της Δικαιοσύνης!

- Υπάρχουν θέματα στα οποία οι κοινωνίες δεν έχουν καταλήξει σχετικά με το τί είναι ορθό και τί λάθος (π.χ. σε θέματα βιοηθικής, ευθανασίας, υιοθεσίας από ομοφυλόφιλο ζευγάρι), στα οποία οι δικαστές δεν έχουν επαρκές νομοθετικό πλαίσιο να στηριχθούν και λειτουργούν με γνώμονα τις προσωπικές ηθικές τους κρίσεις. Έτσι, π.χ., σε περιπτώσεις δικαστών με ακροδεξιές πεποιθήσεις στις Η.Π.Α. αδικούνται άνθρωποι (π.χ. ομοφυλόφιλοι) λόγω των αντίθετων πεποιθήσεων τους σε σχέση με αυτές του δικαστή.

- Το δικαίωμα της απεργίας είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο. Αλλά, το ίδιο κατοχυρωμένο είναι και το δικαίωμα των εργοδοτών, αν η απεργία κριθεί παράνομη και καταχρηστική να καλέσει τα ματ για να τη διαλύσουν. Τί υποκρισία: η απεργία είναι επιτρεπτή μόνο όταν δεν ενοχλεί πολύ το σύστημα.

- Οι επιθέσεις σε μετανάστες υποθάλπονται από την αστυνομία και οι δράστες δεν τιμωρούνται. Αυτό συμβαίνει γιατί συνήθως συνάδει με το κοινό αίσθημα ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες «κάνουν κακό, φέρνουν εγκληματικότητα και μας παίρνουν τις δουλειές».

- Στις μεγάλες διαμαρτυρίες οι «αναρχικοί» συλλαμβάνονται και «ελλείψει στοιχείων» την επόμενη ημέρα απελευθερώνονται. Κι όμως. Υπάρχουν κάμερες και μάρτυρες. Οι «αναρχικοί», έτσι κι αλλιώς, διαβιούν συνήθως σε εγκαταλελειμμένα οικήματα όπου και ετοιμάζουν ανενόχλητοι τον οπλισμό τους (βόμβες μολότοφ). Γιατί αυτοί οι χώροι δεν εκκενώνονται, δεν φρουρούνται ή δεν ελέγχονται; Μήπως γιατί η ύπαρξη των «αναρχικών», όπως έχει πολλές φορές ειπωθεί, βολεύει το σύστημα, μιας και «τραβά» την προσοχή αντί των δίκαιων και ειρηνικών μεγάλων διαδηλώσεων; Και όταν αυθαιρετούν οι αστυνομικοί, συμβαίνει το ανάλογο.

- Αγορανομία. Πότε λειτούργησε σωστά; Γιατί είναι υποχρεωμένος κάποιος να πληρώνει τεράστια κέρδη σε επιχειρηματία που έχει τη μοναδική καντίνα στην εθνική οδό χωρίς να μπορεί να τον καταγγείλει; Ή στον αποκλειστικό αντιπρόσωπο κάποιου εισαγόμενου είδους; Που είναι η επέμβαση των αρχών για το «νόμιμο κέρδος»;

- Αυθαίρετα. Μένει ατιμώρητη η κύρια αιτία της υποβάθμισης του περιβάλλοντος και, δυστυχώς, της αποψίλωσης τεράστιων δασών με τραγικές συνέπειες για τις επόμενες γενιές. Με ένα μικρό διακανονισμό αυτός που αυθαιρετεί νομιμοποιείται. Και ενισχύονται άλλοι εκατοντάδες στο να κάψουνε δάση και να χτίσουν εξοχικά. Και το έγκλημα συνεχίζεται.

- Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό ζήτημα για την ασυνέπεια της δικαιοσύνης ως προς την ισότητα και ευνομία, αποτελεί ο καθοριστικότατος ρόλος των δικηγόρων. Οι δικηγόροι ασκούν ένα πολύ ιδιαίτερο επάγγελμα, αφού μεσολαβούν μεταξύ του κατηγορούμενου (ή του κατήγορου), και του δικαστή (και των ενόρκων). Στην εξυπνάδα τους, στις επικοινωνιακές τους δεξιότητες, στη ρητορική αλλά και στο κύρος τους επαφίεται η «εικόνα» και το δίκιο του κατηγορούμενου (ή του κατήγορου). Για το λόγο αυτό, η έκβαση μιας υπόθεσης στις πλείστες των περιπτώσεων, εξαρτάται από την ταυτότητα και την επιρροή του δικηγόρου υπεράσπισης, και όχι από το κατηγορητήριο αυτό καθ’ εαυτό. Έτσι, η αμοιβή ενός καλού δικηγόρου, αφού εγγυάται τη θετική έκβαση μιας δίκης, είναι δυσθεώρητη και απλησίαστη για τον πολύ κόσμο. Το δυστύχημα είναι ότι δεν γνωρίζουμε το κατά πόσο μέρος αυτής της αμοιβής διαχέεται και στους δικαστικούς ή στους υπαλλήλους των δικαστηρίων π.χ. ένας υπάλληλος μπορεί «να χάσει» έναν φάκελο για να κερδηθεί χρόνος.

Τα ανωτέρω παραδείγματα αποτελούν μόνο μερικά από αυτά που πιστοποιούν ότι η δικαιοσύνη ευνοεί τις ισχυρές κοινωνικές δυνάμεις. Σε ένα τέτοιο ωστόσο σύστημα είναι πιθανός ο κίνδυνος για τους πολίτες «να πάρουν το δίκιο στα χέρια τους» και να εκτραπεί όλη η κοινωνική συνοχή. Επίσης είναι φυσικό επακόλουθο, ένα τέτοιο περιβάλλον να μην ενθαρρύνει υποψήφιους επενδυτές να επενδύσουν σε έργα ανάπτυξης και τουρίστες να το επισκεφτούν για διακοπές, με αποτέλεσμα το περιβάλλον αυτό τελικά να απομονώνεται και να μαραζώνει.

Επανάσταση στην Οικονομία

Η Επανάσταση στην Οικονομία από τον Βραβευμένο Xιλιανό Οικονομολόγο Manfred Max Neef ''Ανάπτυξη Ανθρώπινης Κλίμακας''

"Ξυπόλυτα Οικονομικά" - Manfred Max-Neef
Με τον Δ. Μελέτη και την επιμέλεια της Σ. Χόνδρου, υποτιτλίσαμε ένα βίντεο του Manfred Max Neef.

Ίσως είναι ωφέλιμο, σε αυτή ειδικά τη φάση, να γνωρίσουμε και στην Ελλάδα το έργο του M. Max Neef σχετικά με την "Ανάπτυξη Ανθρώπινης Κλίμακας".

Θα θέλαμε αυτό το video να είναι η αφορμή ώστε να αναζητήσει κάποιος περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την "Ανάπτυξη Ανθρώπινης Κλίμακας".

Πηγή: Επανάσταση στην Οικονομία - RAMNOUSIA

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=nH1pdPeHtNc

Δικαιοσύνη και Διαφθορά

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης


Πηγή: ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ


Λένε, πως, η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο σε όλα τα συστήματα ηθικής.

Λένε, πως, η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ αποτελεί τη βάση της Δημοκρατίας.

Λένε , πως, η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ είναι σημαντικότερη ακόμα κι απ’ την ελευθερία, γι αυτό, σε όλους τους λαούς βρίσκεις θεότητες της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, αλλά σε ελάχιστους θεότητες της ελευθερίας.

Λένε, πως, δίχως ένα κοινό αίσθημα ΔΙΚΑΙΟΥ δεν μπορεί να υπάρξει οργανωμένη κοινωνία, γι αυτό και ο Ησίοδος (βλέπε «Εργα και Ημέραι»), αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο με κύριο θέμα την υπεροχή της Δίκης πάνω στην Υβρι, συνώνυμο της αλαζονείας, που οδηγεί στην αδικία.

Αυτές οι τόσο αυτονόητες και γενικώς αποδεκτές διαπιστώσεις, φαίνεται πως δεν ισχύουν πλέον στη χώρα που γέννησε τη Δίκη, τη........ Νέμεσι και την Ευνομία. Εδώ δεν ισχύει καν το εθιμικό δίκαιο του «ισχύει ότι συμφωνήσαμε» των πρώτων κοινωνιών, ούτε καν η Θεοδικία των ισλαμικών χωρών.

Εδώ ισχύει το «δίκαιο είναι το εκάστοτε συμφέρον των ισχυρών» και «η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, σαν γυναίκα, είναι καταδικασμένη να ενδώσει στη βία των εκάστοτε ισχυρών».

Είμαστε μια απ’ τις τελευταίες χώρες του πλανήτη, που κάποιοι, σαν μικροί θεοί, είναι υπεράνω των νόμων.

Εδώ ισχύει ο κανόνας του “Primus inter pares”(πρώτου μεταξύ ίσων), που στην ελληνική γλώσσα των κρατούντων ερμηνεύεται ως «όλοι είμαστε ίσοι έναντι των νόμων αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι»!

Μια σειρά από σκάνδαλα των τελευταίων ετών, στα οποία είναι αναμεμιγμένοι ισχυροί παράγοντες της πολιτικής, της οικονομίας και του αθλητισμού, έδειξαν και στον τελευταίο πολίτη, ότι η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ στη χώρα μας, «όχι απλώς μπάζει», αλλά «έχει στεγανά». Κάποιους δεν τους αγγίζει σαν να πρόκειται για ιερές αγελάδες στην ευρωπαϊκή Ινδία.

Για το ίδιο ακριβώς σκάνδαλο της SIEMENS, ακόμα και στη Νιγηρία, κάποιοι υπουργοί οδηγήθηκαν στη φυλακή.

Για το πρόσφατο σκάνδαλο του ποδοσφαίρου, στην Ιταλία υποβιβάστηκαν πρωτοκλασάτες ομάδες, στην Τουρκία, οδηγήθηκαν στη φυλακή μεγαλοπαράγοντες και απειλούνται οι ομάδες τους με υποβιβασμό. Στη χώρα μας, δεν συζητείται καν η ιδέα πως θα μπορούσαν να υποβιβάσουν πρωτοκλασάτη ομάδα ή να οδηγήσουν στη φυλακή τον πρόεδρό της.



Το θέαμα του κατηγορουμένου για τις υποκλοπές, διευθύνοντος συμβούλου της Vodafone στην ακρόαση μπροστά στους εκπροσώπους του νομοθετικού σώματος του λαού, ήταν ενδεικτικό της στρέβλωσης των θεσμών στη χώρα μας.

Πολιτικοί και δημοσιογράφοι ξένων χωρών, ακόμα και εκπρόσωποι της ΤΡΟΙΚΑ απορούν και αναρωτιούνται «γιατί δεν έχει κινηθεί μέχρι σήμερα η Ελληνική Δικαιοσύνη στην αναζήτηση ευθυνών για το φιάσκο της χρεοκοπίας». Προφανώς, δεν έχουν αντιληφθεί, πως στη χώρα που οι πολίτες της, πρώτοι στην ιστορία, απαίτησαν από τη Δικαιοσύνη να στείλει στη φυλακή ή στην εξορία ηγέτες της, για τους σύγχρονους Ελληνες πολιτικούς, δεν υπάρχουν πλέον πολίτες αλλά μόνο υπήκοοι. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτή η απόλυτη περιφρόνηση προς τον ελληνικό λαό, τον οποίο θεωρούν διεφθαρμένο στο σύνολό του και φυσικά, το τελευταίο που χρειάζεται ένας διεφθαρμένος λαός είναι η ισότητα μπρος στους νόμους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καταργήσει ακόμα και τον νόμο του Gauss «περί κανονικής κατανομής», σύμφωνα με τον οποίο «είναι απίθανο, ένας ολόκληρος λαός να είναι εκ γενετής βεβαρημένος με ελαττώματα απ’ τα οποία είναι απαλλαγμένες συγκεκριμένες ομάδες(πολιτικοί, δικαστικοί λειτουργοί κ.α.).

Κανείς δεν αρνείται ότι υπάρχει εκτεταμένη διαφθορά στη χώρα μας και ότι αυτή έχει άμεση σχέση με την εκτεταμένη ατιμωρησία κάποιων που νιώθουν και είναι πράγματι υπεράνω των νόμων. Η Ατιμωρησία οδηγεί στην αλαζονεία και η αλαζονεία οδηγεί με τη σειρά της στη διαπλοκή, στη διαφθορά και στην περιφρόνηση νόμων και ανθρώπων. Μ’ αυτήν την έννοια, την κύρια ευθύνη για τη διαφθορά στη χώρα μας την φέρει η Δικαιοσύνη, αυτός ο ακρογωνιαίος λίθος όλων των συστημάτων ηθικής, που στη χώρα μας έχει αυτοαπαξιωθεί πλήρως με αποφάσεις τύπου Ρικομέξ, κλείνοντας το μάτι σαν π…η σ’ αυτόν που τα ‘χει.

Η σκληρή λιτότητα παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα

Πηγή: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ


Με μια παρέμβαση – έκπληξη η Ύπατη Αρμοστεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ουσιαστικά ... “επιτίθεται” στο νέο πακέτο μέτρων λιτότητας που έχουν δρομολογηθεί για την επίλυση της κρίσης χρέους της χώρας μας, τονίζοντας πως ενέχει τον κίνδυνο παραβίασης των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων!

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τους ειδικούς του Οργανισμού “η εφαρμογή του δεύτερου πακέτου λιτότητας και δομικών μεταρρυθμίσεων, το οποίο συμπεριλαμβάνει την πλήρη ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων και περιουσιακών στοιχείων, είναι πιθανό να έχει σοβαρές επιπτώσεις στις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες και ως εκ τούτου και στα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων, ιδιαίτερα των πιο ευπαθών ομάδων του πληθυσμού, όπως οι φτωχοί, οι ηλικιωμένοι, οι άνεργοι και τα άτομα με αναπηρίες” ... Και εστιάζουν ιδίως στην απρόσκοπτη παροχή του “αναφαίρετου δικαιώματος για τροφή, νερό, αλλά και στέγαση και εργασία”, το οποίο κατά την εκτίμηση των “σοφών” του ΟΗΕ, υπονομεύεται από την εφαρμογή των νέων μέτρων λιτότητας.

Η έκθεση καταλήγει απευθύνοντας μια έκκληση στην ελληνική κυβέρνηση “να επιτύχει μια ισορροπία μεταξύ των μέτρων λιτότητας και της εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Αναρτήθηκε από: Βελίκης Ιωάννης, Ψυχολόγος PhD, τηλ. 6932683468

του Γιάννη Παντζιαρά

Ήτανε 23 Αυγούστου του 1973 στη Στοκχόλμη, όταν δύο πρώην κατάδικοι , οπλισμένοι, όρμησαν μέσα στην τράπεζα Sveriges Kreditbank, φωνάζοντας (προφητικά ίσως;) «Το πάρτυ έχει μόλις ξεκινήσει». Κράτησαν σε αιχμαλωσία τέσσερις ομήρους, τρείς άνδρες και μία γυναίκα, σε ένα σκοτεινό υπόγειο για 131 ολόκληρες ώρες - δηλαδή γύρω στις πεντέμιση ημέρες - μέχρι να επέμβει η αστυνομία. Το δεδομένο που τράβηξε όμως το διεθνές επιστημονικό -και όχι μόνο- ενδιαφέρον σ΄αυτή την υπόθεση ήταν αυτό που αποκαλύφθηκε μετά τη σύλληψη των δραστών, από τις συνεντεύξεις και τις πράξεις των θυμάτων της απαγωγής. Οι τελευταίοι δήλωναν ότι χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν το γιατί, ένοιωθαν μία βαθιά έλξη και ταύτιση με τους απαγωγείς τους, ενώ ταυτόχρονα φοβόντουσαν αυτούς που προσπαθούσαν να τους σώσουν. Κατ΄ακρίβεια μάλιστα, βοήθησαν τους δράστες να αντισταθούν στη σύλληψη, ενώ αργότερα δεν δίστασαν να ενισχύσουν οικονομικά τον δικαστικό αγώνα τους (!). Τα άτομα αυτά περιήλθαν -όπως γνωρίζουμε τώρα- σε μία πολύ ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση που διαμορφώνεται υπό κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες (κυρίως σε θύματα απαγωγής) η οποία ονομάστηκε «σύνδρομο της Στοκχόλμης» και την οποία θα συζητήσουμε σήμερα.

Ο όρος «σύνδρομο της Στοκχόλμης» πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον σουηδό ψυχίατρο και εγκληματολόγο Nils Bejerot ο οποίος είχε αναλάβει να βοηθήσει την αστυνομία στο πιο πάνω περιστατικό. Απο τότε έχει μελετηθεί από πολλούς επιστήμονες από τον χώρο της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας και έχουν βρεθεί πολλά ανάλογα περιστατικά. Τί ακριβώς είναι όμως το σύνδρομο αυτό; Είναι η ψυχολογική αντίδραση που παρατηρείται συνήθως σε θύματα απαγωγής (ή και σε αντίστοιχες περιπτώσεις που θα σχολιάσω πιο κάτω) κατά την οποία ο απαχθής αναπτύσσει και παρουσιάζει έντονα συναισθήματα πιστής υπακοής, θαυμασμού, ταύτισης ή ακόμη και «αγάπης» απέναντι στον απαγωγέα του. Καταλαβαίνετε ότι για να δημιουργηθεί μία τέτοια κατάσταση πρέπει να προϋπάρχουν κάποιες πολύ συγκεκριμένες συνθήκες οι οποίες ευνοούν την ανάπτυξή του. Οι συνθήκες αυτές έιναι οι ακόλουθες τέσσερις: Πρώτα, πρέπει να υπάρχει σαφής απειλή προς την σωματική ή ψυχολογική επιβίωση του εμπλεκόμενου ενώ επίσης και σοβαρή πεποίθηση - φόβος ότι ο απαγωγέας μπορεί να εκπληρώσει την απειλή. Στη συνέχεια πρέπει να υπάρξουν μικρά δείγματα «ευγενικής» συμπεριφοράς από τον απαγωγέα προς το θύμα. Φυσικά έχετε υπόψη σας ότι ακόμη και το να μην τον σκοτώσει ή το να τον αφήσει να φάει κάτι μπορεί υπό αυτές τις συνθήκες να εκληφθεί σαν ευγενική συμπεριφορά. Επίσης σημαντικό είναι να υπάρχει απομόνωση, με αποτέλεσμα το θύμα να έχει πρόσβαση μόνο στην «οπτική γωνία» του απαγωγέα (δηλ. να είναι απομονωμένος από άλλους ανθρώπους και χωρίς πρόσβαση π.χ. σε μέσα μαζικής ενημέρωσης). Τέλος πρέπει να υπάρχει ανικανότητα του θύματος να δραπετεύσει από τη δεδομένη κατάσταση.

Το πώς εξηγείται ψυχοδυναμικά η τόσο «περίεργη» αυτή ψυχική κατάσταση είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Το θύμα περιέρχεται σε ένα ψυχολογικό στάδιο όπου κυριαρχείται από μία διαρκή και σοβαρή απειλή προς την επιβίωσή του. Ώντας σε απομόνωση, μακρυά από άλλους ανθρώπους που θα μπορούσαν να του προσφέρουν προστασία, προσπαθεί να αναπληρώσει αυτή του την ανάγκη αναζητώντας την έστω και ασυνείδητα από τον δράστη. Ειδικά στην περίπτωση που ο δράστης δείχνει κάποια μικρά δείγματα «ευγένειας», το θύμα δένεται με αυτή την θεωρούμενη ώς καλή του πλευρά. Εισχωρεί δε σε μία κατάσταση ασυνείδητης «αποσύνδεσης» από την φυσιολογική αντίληψη της κατάστασης, με αποτέλεσμα να αρνείται να συνειδητοποιήσει την αρνητική πλευρά του δράστη, η οποία προκάλεσε και εξ΄ αρχής όλη αυτή την κατάσταση. Με σκοπό να μπορέσει να καταλάβει τα πράγματα που ευχαριστούν τον δράστη (έτσι ώστε να εκπληρώνει τις επιθυμίες του και να εξασφαλίζει την επιβίωσή του) αρχίζει να βλέπει τα πάντα από την οπτική γωνία του δράστη με αποτέλεσμα να υιοθετεί την δική του προοπτική και σταδιακά να ταυτίζεται πλήρως μαζί του. Η δική του προοπτική θεωρείται πλέον ασήμαντη τουλάχιστο ώς προς την ανάγκη της επιβίωσής του. Τελικά, η εικόνα του εαυτού του θύματος ταυτίζεται με τον τρόπο που αντανακλάται μέσα από τα μάτια του δράστη. Εικόνα η οποία στην περίπτωση ενήλικα αντικαθιστά την προηγούμενη εικόνα για τον εαυτό του, ενώ σε περίπτωση παιδιού - θύματος συχνά μπορεί να αποτελεί την μόνη γνωστή εικόνα για τον εαυτό του.

Και αν τα πιο πάνω ακούγονται ιδιαίτερα σπάνια και απόμακρα από την καθημερινότητα, ίσως να μην είναι ακριβώς έτσι... Σκεφτείτε μόνο πόσο πιο συχνό γίνεται αυτό το σύνδρομο, αν αναλογιστούμε ότι σε πολλές από τις περιπτώσεις οικογενειακής βίας (κυρίως άσκησης βίας από άνδρα σε γυναίκα, αλλά και από γονέα σε παιδί) υποβόσκει στην πραγματικότητα μία ιδιαίτερη ψυχολογική κατάσταση που είναι στενός συγγενής του συνδρόμου της Στοκχόλμης. Μια σχέση εξάρτησης όπου η κακοποιημένη γυναίκα ζεί στην αιχμαλωσία μίας σχέσης, δεχόμενη παθητικά συνεχόμενη απειλή (κάτω από τη σκιά σωματικής ή ψυχολογικής βίας), αναγκαζόμενη να «συμμαχήσει» με τον δράστη έτσι ώστε να κερδίσει την εύνοιά του και να επιβιώσει, λαμβάνοντας σαν ανέλπιστο δώρο τα μικροσκοπικά δείγματα αγάπης που της επιδεικνύει σποραδικά, που επιβεβαιώνουν την «αγάπη» του και την αποτρέπουν από το να ξεφύγει απ΄τον παραλογισμό της σχέσης και να επανέλθει στη πραγματικότητα. Και αυτό είναι ενα φαινόμενο δυστυχώς πολύ πιο συχνό απ’ ότι πιστεύουμε ή απ΄ότι θέλουμε να πιστεύουμε...

New York Times: Η τρόικα δανείζει την Ελλάδα για να πληρώνει τον εαυτό της

«Τα δανεικά εξυπηρετούν μόνο τους τόκους ενώ η οικονομία πασχίζει»
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  New York Times: αναδημοσίευση: ΤΟ ΒΗΜΑ

Η τρόικα δανείζει την Ελλάδα για να πληρώνει τον εαυτό της Στους δανειστές επιστρέφουν τα χρήματα του ελληνικού δανείου, επισημαίνουν οι New York Times. REUTERS/Yiorgos Karahalis          emailεκτύπωση     ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Το πώς τα χρήματα του ελληνικού δανείου επιστρέφουν στους δανειστές της Ελλάδας, αφήνοντας ελάχιστα για την εξυπηρέτηση των εσωτερικών αναγκών της χώρας, εξηγεί σε άρθρο της η αμερικανική εφημερίδα New York Times.  «Τη στιγμή που η συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση είναι αβέβαιη, η Ελλάδα συνεχίζει να λαμβάνει δισεκατομμύρια ευρώ ως έκτακτη βοήθεια από μία αποκαλούμενη τρόικα δανειστών που επιβλέπει τη διάσωσή της. Αλλά σχεδόν καθόλου από αυτά τα χρήματα δεν πηγαίνουν στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να πληρώσει για ζωτικές δημόσιες υπηρεσίες. Αντίθετα, διοχετεύονται κατευθείαν πίσω στη τσέπη της τρόικα» αναφέρει το άρθρο.  Oπως επισημαίνει η αμερικανική εφημερίδα, καταρρίπτοντας τον μύθο που θέλει την Ελλάδα να αδυνατεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις επειδή οι δανειστές θα διακόψουν την παροχή βοήθειας προς αυτή, «το ευρωπαϊκό πακέτο διάσωσης των 130 δισ. ευρώ που υποτίθεται θα αγόραζε χρόνο για την Ελλάδα, εξυπηρετεί κατά κύριο λόγο μόνο τους τόκους του χρέους της χώρας - ενώ η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να πασχίζει».  «Καθώς πληρώνουν τους εαυτούς τους, τα μέλη της τρόικα παρακρατούν παράλληλα άλλα κεφάλαια, τα οποία θα διατηρούσαν το ελληνικό κράτος σε λειτουργία» γράφει χαρακτηριστικά το δημοσίευμα. Όπως εξηγεί στους New York Times ο Τόμας Μάγιερ, σύμβουλος της Deutsche Bank στη Φρανκφούρτη «η Ελλάδα δεν θα κηρύξει στάση πληρωμών απέναντι στη τρόικα, αφού η τρόικα πληρώνει τον εαυτό της».  Η αμερικανική εφημερίδα επικαλείται έναν σύμβουλο της ελληνικής κυβέρνησης, ο οποίος μιλώντας υπό το καθεστώς της ανωνυμίας, είπε σχετικά με τη τρόικα: «Διασφάλισαν το ποσό για τις εσωτερικές δαπάνες να είναι τόσο μικρό, ώστε η Ελλάδα να υποχρεωθεί να αυξήσει δραματικά τα δικά της έσοδα».  Πώς γίνεται αυτό; Μέσω της συνεχούς συσσώρευσης φορολογικών εσόδων σε μία διαλυμένη οικονομία. «Η κατάσταση μοιάζει παράλογη. Οι ευρωπαϊκές Αρχές δανείζουν χρήματα στην Ελλάδα ώστε η Ελλάδα να ξεπληρώνει τα λεφτά που δανείζεται από εκείνους» συνεχίζει το δημοσίευμα. «Στέλνεις τα χρήματα το αποκαλείς "δάνειο" - τα παίρνεις πίσω το αποκαλείς "τόκο"» σχολίασε ο Στέφαν Ντίο της UBS.  «Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο οι κυβερνήσεις δεν χρεοκοπούν όπως οι επιχειρήσεις. Οι δανειστές δεν μπορούν να τις διαλύσουν, να πουλήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία και να πάρουν πίσω κάποια από τα χρήματά τους. Έτσι οι δανειστές έχουν κίνητρο να διασφαλίσουν ότι οι κυβερνήσεις θα συνεχίσουν να αποπληρώνουν τα χρέη τους, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι τους δανείζουν τα χρήματα» προσθέτει το δημοσίευμα και καταλήγει: «Μία λαϊκίστικη κυβέρνηση μπορεί να δελεαστεί να διακόψει την αποπληρωμή του χρέους, εκτός ευρωζώνης και χωρίς το βάρος των τόκων. Προκειμένου να βοηθήσει τους ηγέτες της Ελλάδας να αντισταθούν σε αυτό τον πειρασμό, η λογική της τρόικα, είναι να τους βοηθήσει να εξυπηρετήσουν το χρέος άμεσα».

Τι πραγματικά σημαίνει φτώχεια!

Ευαγγελία Αναστασάκη

 Μια πλούσια οικογένεια ζει -όπως είναι φυσικό- με όλες τις ανέσεις, απολαμβάνοντας καθημερινά ό,τι επιθυμεί, μόνο που όλα τα μέλη της δείχνουν να μην εκτιμούν τον πλούτο τους. Το αντίθετο, μάλιστα! Είναι τις περισσότερες φορές αχάριστοι, δύσκολα ικανοποιούνται και πάντα ονειρεύονται κάτι παραπάνω από αυτό που έχουν. Ο πατέρας, απογοητευμένος από την αχαριστία, αποφασίζει να ξεκινήσει τη διδαχή από το γιο του και να του δείξει στην πράξη τι σημαίνει πραγματική φτώχεια. Έτσι επιλέγει μια φτωχή οικογένεια που ζει σε ένα ορεινό χωριό και τον παίρνει μαζί του να περάσουν λίγες μέρες μέσα στην απόλυτη φτώχεια… Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως ακριβώς θα ήθελε! Το αποτέλεσμα εκπλήσσει όχι μόνο τον ίδιο αλλά και όλους εμάς…
Πέρασαν τρεις μέρες και δύο νύχτες στο χωριό. Στο δρόμο της επιστροφής ο πατέρας γεμάτος αγωνία ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία», απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;», συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις…
- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί έχουν ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές…
- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…
- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας, ενώ αυτοί σπέρνουν και θερίζουν γι’ αυτό…
- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη «συμφωνία» από πουλιά, βατράχια και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται πού και πού από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι…
- Εμείς μαγειρεύουμε στην ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ψήνουν στα ξύλα και ό,τι τρώνε έχει θεσπέσια γεύση…
- Εμείς για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις πόρτες ορθάνοιχτες, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους…
- Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση… Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης, την οικογένειά τους…
Ο πατέρας, έμεινε έκπληκτος από τις απαντήσεις του γιου του…
Και ο γιος ολόκληρωσε με τη φράση:
«Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά, που μου δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…»!!!

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ… ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ…  ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΤΟ «ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ»!!!

Επιστολή Τζήμερου στη Μέρκελ: "Αν ήμουν στη θέση σας θα έλεγα να πάει στο διάβολο η χώρα αυτή"

Πηγή: news247

Στη δημοσιότητα δόθηκε ο Θάνος Τζήμερος ολόκληρη την επιστολή που έστειλε στις 20 Οκτωβρίου του 2011 στην καγκελάριο Μέρκελ την οποία αποκαλεί "Εξοχοτάτη" και αναφέρει ότι στη θέση της θα έλεγε "να πάει στο διάβολο αυτή η χώρα".

Τι γράφει για το ελληνικό κράτος, τα σκάνδαλα, τον Άκη Τσοχατζόπουλο, τον Γιώργο Παπανδρέου και άλλους.
Αναλυτικά η επιστολή
"Εξοχότατη,
Σας ευχαριστούμε για τις προσπάθειες που κάνετε να προσφέρετε αίμα στην Ελλάδα, για να βγει από την εντατική, αλλά, όπως διαπιστώνετε κάθε μέρα, δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα η αιμορραγία: το διεφθαρμένο, σπάταλο, και εχθρικό σε κάθε προσπάθεια παραγωγής, κράτος. Αν δεν έχετε βρεθεί σε ελληνική υπηρεσία ζητώντας ένα οποιοδήποτε πιστοποιητικό δεν μπορείτε να φανταστείτε ούτε τον βαθμό της διαφθοράς ούτε την έκταση του παραλογισμού αυτού του καφκικού μηχανισμού. Το κράτος αυτό που αποτελείται κατά κύριο λόγο από τους πρώην αφισοκολλητές των δύο κομμάτων τρώει, όπως ο γύπας στην τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης», τα σπλάχνα του παραγωγικού δυναμικού αυτής της χώρας.
Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι υπάρχουν δύο Ελλάδες: Ελλάδα δεν είναι μόνο οι απατεώνες πολιτικοί και οι γραφειοκράτες που μας έχουν κάνει να ντρεπόμαστε για τη χώρα μας. Η Ελλάδα έχει ένα τεράστιο δυναμικό ευφυών, δημιουργικών, εργατικών και ηθικών ανθρώπων που στραγγαλίζονται κάθε μέρα από την κομματική μαφία. Αν στην Ιταλία η Μαφία έχει συναλλαγές με το κράτος, στην Ελλάδα, Μαφία είναι το ίδιο το κράτος! Όλα αυτά τα χρόνια, οι πολιτικοί σε συνεργασία με τους εργολάβους δημοσίων έργων που είναι παράλληλα ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, κλέβουν ασύστολα τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. και τους φόρους όσων Ελλήνων δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν, ενώ προσφέρουν εξοργιστική ασυλία σε κάθε γκάγκστερ του συναφιού τους.
Τι θα κάνατε εσείς αν ακούγατε τον εφοριακό που ήρθε στην επιχείρησή σας για έλεγχο και τα βρήκε όλα άψογα, να σας λέει ότι είναι αδύνατον να γυρίσει στην εφορία με «άδεια χέρια» και ότι πρέπει οπωσδήποτε να γράψει πρόστιμο και να πάρει κι αυτός τη μίζα του; Κι όμως, υπάρχουν πολλοί πρώην δημόσιοι υπάλληλοι που παραιτήθηκαν γιατί δεν άντεχαν να περνούν όλη τη ζωή τους σε ένα γραφείο χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτε, παρά μόνο ρουσφέτια διορισμών και παρανομιών με την ευλογία του πολιτικού τους προϊσταμένου!
Δεν υπάρχει ούτε ένας τομέας σήμερα στην Ελλάδα που να θυμίζει δυτικοευρωπαϊκή χώρα. Η Παιδεία, το μέλλον κάθε χώρας είναι πεδίο αισχρής συναλλαγής καθώς οι φοιτητές με νόμο του Ανδρέα Παπανδρέου που μόλις τώρα καταργήθηκε, ψήφιζαν για τους Πρυτάνεις και πουλούσαν τις ψήφους τους με αντάλλαγμα τα θέματα στις εξετάσεις και τις θέσεις για τις διδακτορικές διατριβές.
Οι αγρότες όλα αυτά τα χρόνια, με πολιτική κάλυψη, εξαπατούσαν την Ε.Ε εμφανίζοντας εκτάσεις που δεν καλλιεργούσαν και ψεύτικη παραγωγή για να εισπράττουν τις επιδοτήσεις, ενώ τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων αντί να αξιοποιηθούν στην αναμόρφωση των καλλιεργειών και στον εκσυγχρονισμό της παραγωγής γινόντουσαν πολυτελή αυτοκίνητα και γλέντια στα νυχτερινά κέντρα της επαρχίας.
Σε ένα τέτοιο όργιο παρανομίας δεν είναι καθόλου περίεργο που ο μεγαλύτερος παράνομος στην Ελλάδα είναι το ίδιο το κράτος μη εφαρμόζοντας τους νόμους που το ίδιο ψηφίζει. Δεν πληρώνει ποτέ εμπρόθεσμα, οδηγώντας επιχειρήσεις σε κλείσιμο και επιχειρηματίες στην αυτοκτονία (κυριολεκτικά: αναφέρομαι σε πραγματικά περιστατικά) δεν τηρεί τις συμφωνίες του, δεν επιστρέφει το ΦΠΑ (χρωστάει αυτή τη στιγμή 6 δις ευρώ) ενώ αν κάποιος πολίτης στραφεί νομικά εναντίον του εξοντώνεται οικονομικά από την «Δικαιοσύνη» η οποία χρειάζεται 20 περίπου χρόνια για να ολοκληρώσει μια απλή αίτηση αποζημίωσης.
Ξέρετε ότι υπάρχουν ιδιωτικές εκτάσεις που το κράτος έχει δεσμεύσει για απαλλοτρίωση το 1990 και ακόμα δεν έχει αποζημιώσει τους ιδιοκτήτες της, παρότι υπάρχει νόμος που το υποχρεώνει να το κάνει; Ταυτόχρονα εδώ και χρόνια, τις δημόσιες εκτάσεις τις οικειοποιούνται και τις πωλούν συμμορίες κρατικών υπαλλήλων στις πολεοδομίες και τις δασικές υπηρεσίες σε συνεργασία με επίορκους δικηγόρους, συμβολαιογράφους και πολιτικούς «νονούς».
Είναι τόσο μεγάλα τα έσοδα των διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών που διευθυντές εφοριών με πολύ «ψωμί» αφού πρώτα έτρωγαν όσα μπορούσαν, λίγο πριν συνταξιοδοτηθούν έβγαζαν στη δημοπρασία τη θέση τους την οποία πουλούσαν σε όποιον διευθυντή «φτωχής» εφορίας έδινε την μεγαλύτερη προσφορά! Τυπικά η πώληση καλύπτονταν με αμοιβαία μετάθεση.
Κανένας ηθικός και αξιοπρεπής άνθρωπος δεν δέχεται να εργαστεί σε τέτοιο περιβάλλον. Έτσι, ο Δημόσιος Τομέας καταλήφθηκε από τους κομματικούς στρατούς οι οποίοι, ανεξάρτητα από το κόμμα στο οποίο ανήκουν, έχουν κοινά χαρακτηριστικά:
θεωρούν ότι πληρώνονται επειδή υποστηρίζουν τον βουλευτή που τους διόρισε και όχι επειδή οφείλουν να προσφέρουν υπηρεσίες στο κοινό
οι περισσότεροι είναι αμόρφωτοι και χαμηλής νοημοσύνης, χωρίς καμία ικανότητα αλλά και διάθεση για εργασία έχοντας στενή επαφή με την εξουσία λειτουργούν υπεράνω νόμων και αισθάνονται πως ό,τι κι αν κάνουν οι πολιτικοί φίλοι τους θα τους καλύψουν
οι πιο πονηροί από αυτούς εκμεταλλεύονται την πολυνομία και τη δαιδαλώδη γραφειοκρατία για να στήσουν συμμορίες κλοπής εκατομμυρίων από τα ταμεία του Δημοσίου ενώ οι λιγότερο δικτυωμένοι απαιτούν από τους πολίτες χρήματα απλώς και μόνο για να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτό τον παράνομο, αλλά ευρύτατα διαδεδομένο χρηματισμό ο λαός τον βάφτισε «γρηγορόσημο». Αν δεν πληρωθεί στον υπάλληλο, η υπόθεση του πολίτη θα αφεθεί να λιμνάσει στο απέραντο τέλμα της γραφειοκρατίας για χρόνια ή και δεκαετίες!
Είναι προφανές ότι το ΣΥΜΦΕΡΟΝ του πολιτικού κόσμου είναι να διατηρεί αυτό το καθεστώς εκβιασμών και παρανομίας. Δύο περιπτώσεις, τα αυθαίρετα και οι φοροδιαφυγή είναι case studies. Επιτρέψτε μου, να αναφερθώ εκτενέστερα, γιατί η ουσία κρύβεται και στις λεπτομέρειες.
Αυθαίρετα
Στην Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε χωροταξικός σχεδιασμός. Τα πρώτα αυθαίρετα χτίστηκαν μετά τον εμφύλιο, στη δεκαετία του ’50 κυρίως από κυνηγημένους αριστερούς που έφυγαν από την επαρχία και προσπαθούσαν να φτιάξουν τη ζωή τους όπως – όπως στην ανωνυμία της Αθήνας. Όμως στη συνέχεια αυθαίρετα έχτιζαν οι πάντες, παντού: σε παραλίες, σε δάση, σε δημόσια γη, σε καμένες εκτάσεις, ή καταπατώντας ιδιοκτησίες άλλων που δεν μπορούσαν να ελέγχουν συχνά τα οικόπεδά τους διότι ήταν π.χ. μετανάστες στην Αμερική. Πολλά από αυτά εξυπηρετούν πραγματικές οικιστικές ανάγκες: η Αθήνα του 2011 προφανώς δεν μπορεί να έχει τα όρια της Αθήνας του 1950 και ο πλεονάζων πληθυσμός κάπου θα πρέπει να στεγαστεί. Ποτέ όμως το επίσημο κράτος δεν όρισε πού και πώς μπορείς να χτίσεις και πού όχι. Η Ελλάδα είναι άλλωστε η μοναδική χώρα της Ε.Ε. που δεν διαθέτει ακόμα Εθνικό Κτηματολόγιο. Κάθε φορά, μάλιστα που κάποιος πολιτικός, μεμονωμένα, αναλάμβανε σχετική πρωτοβουλία, όπως το 1983 ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης, αποπέμπονταν από την κυβέρνηση. Παράξενο; Καθόλου! Τα αυθαίρετα είναι εδώ και 30 χρόνια μια τεράστια βιομηχανία με πολλά δις ευρώ ετήσιο τζίρο – φυσικά μαύρο, τον οποίο καρπώνονται οι συμμορίες σε πολεοδομίες, νομαρχίες, Δήμους, Δασαρχεία, Υπηρεσίες Ηλεκτρισμού, Ύδρευσης, Αποχέτευσης κ.λ.π. για να κάνουν τα «στραβά μάτια».
Μάλιστα, σε περιοχές αυθαιρέτων, υπάρχουν και διαφημίσεις μεσολαβητών που θα «κανονίσουν το θέμα» με την ΔΕΗ την ΕΥΔΑΠ κ.λ.π.! Αλλά και το ίδιο το κράτος χρησιμοποιεί τους αυθαίρετους οικιστές ως όμηρους κάθε φορά που χρειάζεται πρόσθετα έσοδα. Σύμφωνα με τον νόμο Τρίτση του 1983 καθορίζονταν με σαφήνεια και αυστηρότητα οι όροι νομιμοποίησης των μέχρι τότε αυθαιρέτων ενώ όλα τα αυθαίρετα από εκείνη την ημερομηνία και μετά, θεωρούνται κατεδαφιστέα.
'Ομως από το 1983 έχει υπολογιστεί ότι μόνο στην Αττική έχουν χτιστεί 100.000 αυθαίρετα. Πόσα κατεδαφίστηκαν; Κανένα! Κάθε 5-6 χρόνια παίζεται το ίδιο έργο: μια κυβέρνηση που χρειάζεται χρήματα λέει «ως εδώ, πληρώστε για να σώσετε τα σπίτια σας, αλλά από δω και μπρος όλα θα κατεδαφίζονται». Ακόμα και η σημερινή «εκσυγχρονιστική», υποτίθεται κυβέρνηση το ίδιο ακριβώς έκανε: δημιούργησε τον Απρίλιο του 2010 μια υπηρεσία κατεδαφίσεως αυθαιρέτων, η οποία πήγε με τον πρωθυπουργό επικεφαλής και με όλα τα τηλεοπτικά συνεργεία και κατεδάφισε ένα νυχτερινό κέντρο! Αυτό ήταν όλο! Στη συνέχεια σκέφτηκαν ότι χρειάζονται χρήματα και επανέλαβαν το ίδιο κόλπο με τους ιδιοκτήτες αυθαιρέτων: πληρώστε για να μην σας ενοχλήσουμε! Μάλιστα είναι τέτοια η ξεφτίλα και του επίσημου Κράτους, που σε όσους πληρώσουν δεν θα δώσουν χαρτιά νομιμοποίησης, αλλά αναστολή κατεδάφισης για 30 χρόνια! Και μέσα σ’ όλα αυτά έρχεται μια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που θεωρεί όλα τα αυθαίρετα μετά τον νόμο Τρίτση του 1983 κατεδαφιστέα και αντισυνταγματικούς τους νόμους όλων των ετών από το 1983 και έπειτα που τα νομιμοποιούσαν έναντι είσπραξης προστίμου! Η απόλυτη σχιζοφρένεια!
Φοροδιαφυγή
Σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, φόρους πληρώνεις όχι επειδή το όρισε ο Μωυσής με τις 10 εντολές, αλλά για να χρηματοδοτείς τις Δημόσιες Υπηρεσίες οι οποίες υποτίθεται εξυπηρετούν και προστατεύουν τον πολίτη. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με επίσημες έρευνες, το 85% των φόρων καταλήγουν σε παράνομους διορισμούς σπατάλες και μίζες. Ένας δρόμος κοστίζει 6 φορές περισσότερο απ’ όσο ένας αντίστοιχος των ίδιων προδιαγραφών σε κάποιο άλλο κράτος της Ε.Ε. Όσο για το τι είδους Υπηρεσίες προσφέρονται στους πολίτες, έχω ήδη γράψει αρκετά. Το ίδιο το φορολογικό είναι τερατωδώς άδικο, παράλογο και αντιφατικό, και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά αλλάζει κάθε λίγους μήνες (μέσα στο 2011 ψηφίστηκαν 11 φορολογικά νομοσχέδια!). Οι εφοριακοί και να θέλουν δεν μπορούν να μάθουν όλες αυτές τις αλλαγές, ενώ ο ο πολίτης αισθάνεται όπως κάθε θύμα ένοπλης συμμορίας εκβιαστών: πρέπει να πληρώσει γιατί το Κράτος θα του κάνει κακό αν δεν πληρώσει, ξέροντας ότι τα χρήματά του θα καταλήξουν στις τσέπες των φίλων του κόμματος και στις βίλες των πολιτικών.
Επίσης πρέπει να κρατήσεις χρήματα για να πληρώσεις τον εφοριακό που θα σου κάνει έλεγχο, τον γιατρό που θα σε εγχειρήσει, τον υπάλληλο που θα σε «εξυπηρετήσει». Έτσι η φοροδιαφυγή έχει και λογικό και ηθικό έρεισμα, σαν τα χρήματα που αρνείται να δώσει ένας Σικελός στην Μαφία. Επίσης, η κυρίαρχη ιδεολογία που επέβαλαν το ΠΑΣΟΚ, τα σταλινικά κόμματα της αριστεράς, αλλά ασπάσθηκε και η λαϊκίζουσα Νέα Δημοκρατία είναι πως επιχειρηματίας = εχθρός του λαού και κέρδος = κλοπή. Σε κανένα άλλο μέρος της Ευρώπης (τουλάχιστον) το επιχειρείν δεν αντιμετωπίζεται με τέτοια εμφανή εχθρότητα.
Η πολυνομία, οι 100 φορείς που είναι αρμόδιοι και θα πρέπει να πάρεις τις υπογραφές τους για να φτιάξεις έναν στάβλο, τα στελέχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που αντιτίθενται σε οτιδήποτε χαλάει τη νιρβάνα τους, οι οικολόγοι που θα ανακαλύψουν ότι οι έλικες των ανεμογεννητριών ενοχλούν τις μέλισσες (ναι, έτσι έγινε!) και θα καταθέσουν προσφυγή, τα δικαστήρια που για να μην φανούν «φίλοι του κεφαλαίου» θα διατάξουν αναστολή των εργασιών έχουν διώξει δισεκατομμύρια επενδύσεων από αυτή τη χώρα. Όσες επιχειρήσεις καταφέρνουν και λειτουργούν υφίστανται διαρκή πόλεμο από την απίστευτα παράλογη νομοθεσία (μπορώ να σας ενημερώσω για εκατοντάδες νόμους που θα ζήλευε κι ο Ιονέσκο!) τους ελεγκτές που θέλουν το λάδωμά τους, ενώ το θεσμικό πλαίσιο, που αλλάζει συνεχώς, δεν τους αφήνει να ξέρουν τι θα ξημερώσει αύριο. Επιπλέον, αντί η κυβέρνηση να επιβραβεύει όσους δηλώνουν τα εισοδήματά τους, τους απομυζεί κάθε φορά που χρειάζεται έσοδα με έκτακτους φόρους, απίθανες εισφορές και ληστρικά ποσοστά φορολόγησης. Είναι χαρακτηριστικό το απόλυτα ανήθικο και βλακώδες, μακροοικονομικά, σύστημα της «περαίωσης» – ελληνική πατέντα: επειδή το Κράτος δεν μπορεί ούτε να εισπράξει ούτε να ελέγξει, κάθε 2-3 χρόνια λέει στους φορολογούμενους: ελάτε να πληρώσετε ένα ποσό για κάθε έτος και δεν θα σας ελέγξουμε! Αλλά αυτή θα είναι η τελευταία φορά που το κάνουμε αυτό. Το κάνουν κάθε 2-3 χρόνια!
Είναι προφανές ότι όσοι έχουν αποκρύψει μεγάλα εισοδήματα πληρώνουν ευχαρίστως, όσοι έχουν κρύψει λίγα πληρώνουν με δυσφορία, ενώ όσοι δήλωσαν τα πάντα αισθάνονται ακόμα μια φορά εξαπατημένοι, ενώ έχουν επιπλέον και τον φόβο του ελέγχου που δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει χωρίς «κάτι να πάρει». Ουσιαστικά, το ίδιο το κράτος σε ωθεί στη φοροδιαφυγή. Κι όμως το να πιαστούν οι κραυγαλέες τουλάχιστον περιπτώσεις (μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες, συνδικαλιστές) είναι πάρα πολύ απλό: αρκεί η διασταύρωση των περιουσιακών στοιχείων με τις φορολογικές δηλώσεις και το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών.
Γιατί δεν το αποφασίζει καμμία κυβέρνηση; Διότι πολύ δύσκολα θα αποφύγουν το άνοιγμα και των δικών τους λογαριασμών! Οπότε θα ξηλωθεί όλο το πουλόβερ της διαφθοράς και της διαπλοκής! Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ένας δημοσιογράφος άρχισε να βιντεοσκοπεί με κρυφή κάμερα περιπτώσεις διαφθοράς κρατικών λειτουργών, η Βουλή αντέδρασε με πρωτοφανή ταχύτητα ψηφίζοντας νόμο που απαγορεύει την δημοσιοποίηση αυτού του υλικού, ορίζει ότι τα δικαστήρια δεν θα το λαμβάνουν υπόψη και τιμωρεί τον δημοσιογράφο για παράνομη δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων! Αν μάλιστα η δημοσιογραφική έρευνα ενοχλήσει περισσότερο, η λύση είναι η δολοφονία, όπως συνέβη πρόσφατα με τον αμφιλεγόμενο αλλά ενοχλητικό για πολλούς Σ. Γκιόλνα.
Μόλις τώρα, η είσοδος μηχανογραφικών συστημάτων σε κάποιους τομείς της Δημόσιας Διοίκησης (οι περισσότερες Υπηρεσίες δεν διαθέτουν καν μηχανογράφηση) αποκάλυψε απίστευτα πράγματα. 4500 πεθαμένοι (κάποιοι από το 1975!) συνέχιζαν να πληρώνονται! Είναι τέτοια η αδιαφορία των Δ. Υπαλλήλων, που κανένας δεν αναρωτήθηκε, από περιέργεια έστω, ποιος είναι αυτός ο παππούς που, με χρονολογία γέννησης 1890, είναι ακόμα ακμαίος και πηγαίνει στην Τράπεζα κάθε μήνα να εισπράξει τη συνταξή του! Τώρα μάθαμε επίσης για τη βιομηχανία παραγωγής δήθεν «αναπήρων» με συμμετοχή γιατρών και νομαρχιακών υπαλλήλων που έφτασε να δώσει σύνταξη τυφλού σε τερματοφύλακα ποδοσφαιρικής ομάδας!
Ωστόσο κανένας ακόμα δεν έχει θίξει τις συντάξεις που δίδονται σε ανύπαντρες κόρες αξιωματικών, σε όλη τους τη ζωή, ακόμα κι αν εργάζονται! Ούτε τις συντάξεις σε δήθεν αντιστασιακούς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίοι τότε δεν είχαν καν γεννηθεί! Εξακολουθούν να συνταξιοδοτούνται: γυναίκες που δούλεψαν μόλις 15 χρόνια αν είναι μητέρες έστω και ενός παιδιού, 45άρηδες στρατιωτικοί, 55 ετών δημόσιοι υπάλληλοι, επειδή, λέει, έχουν «ώριμο» δικαίωμα, την ίδια στιγμή που η χώρα βουλιάζει από τα χρέη. Ο ελληνικός στρατός έχει περισσότερους συνταξιούχους στρατηγούς από τον στρατό των HΠΑ!
Μια τέτοια κρατική «φιλοσοφία» είναι επόμενο να αδιαφορεί παντελώς για την προστασία της Δημόσιας περιουσίας. Πριν μερικές μέρες, στον καταχρεωμένο ΟΣΕ, συνέβη μια απίστευτη κλοπή: άγνωστοι (;) έκλεψαν έξι ολόκληρες ντιζελάμαξες, κάθε μία από τις οποίες ζυγίζει 50 τόνους, βαγόνια αλλά και δεκάδες μέτρα σιδηροτροχιάς! Οι κλέφτες τα τεμάχισαν όλα αυτά, με σκοπό την εκποίησή τους ως σκραπ, χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανένας!
Η λέξη τιμωρία απουσιάζει από το λεξιλόγιο της Δημόσιας Διοίκησης. Είναι χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις που αναφέρει στην πρόσφατη έκθεσή του, ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρος Ρακιντζής, ένας δραστήριος και τίμιος Ανώτατος Δικαστικός, που προσπαθεί να φωτίσει, τουλάχιστον, αυτό το καρκίνωμα:
- Παθολόγος Γενικού Νοσοκομείου του Εθνικού Συστήματος Υγείας, εγκατέλειπε τη θέση του, αφήνοντας παράνομα ως αντικαταστάτη, ειδικευόμενο γιατρό, με μικρότερη εμπειρία. Ως αποτέλεσμα, ασθενής που εισήχθη με πονοκέφαλο πέθανε λόγω λανθασμένης διάγνωσης. Ποινή: Καμμία!
- Υπάλληλος δήμου, ελεγκτής εσόδων-εξόδων παραπέμφθηκε για έλλειμμα 59.200.000 ευρώ στη διαχείριση του Γραφείου Παρακαταθηκών και Δανείων. Ποινή: Καμμία!
- Υπάλληλος πανεπιστημίου, υπεύθυνος για την παραλαβή πετρελαίου, παρήγγειλε τεράστιες ποσόστητες τις οποίες έκλεβε και πουλούσε στην αγορά. Η ζημιά που προκάλεσε στο Πανεπιστήμιο ήταν 7.000.000 ευρώ! Ποινή: Καμμία!
- Δύο ελεγκτές εσόδων-εξόδων έκλεψαν περισσότερα από 18 εκατομμύρια ευρώ το διάστημα 1996 έως και το 2001! Ποινή: 6 μήνες προσωρινή παύση από τα καθήκοντά τους!
Το γιατί αυτές οι εξαιρετικά σοβαρές περιπτώσεις διαφθοράς έμειναν ατιμώρητες από τις Δημόσιες Υπηρεσίες που υπέστησαν τη ζημία, είναι προφανές: οι συνένοχοι είναι περισσότεροι και σε υψηλότερα κλιμάκια Διοίκησης. Ο υπάλληλος που εμφανίζεται ότι έχει την ποινική ευθύνη συνήθως είναι ένα «χαμηλόβαθμο» στέλεχος της συμμορίας και «νονοί» είναι οι διευθυντές του, αυτοί που θα έπρεπε τιμωρήσουν τη διαφθορά!
Το εντυπωσιακό είναι ότι ο κ. Ρακιντζής επί σειρά ετών υποβάλλει ανάλογες εκθέσεις προτείνοντας θεσμικές αλλαγές για να μην υπάρχει πρόσφορο έδαφος διαφθοράς. Καμμία από τις προτάσεις του δεν υιοθετήθηκε από το Κράτος! Είναι τόσο βαθειά ριζωμένη στους Δημόσιους ληστές η αντίληψη ότι «τα χρήματα του κράτους είναι δικά μου» που ακόμα και οι τελευταίες οριζόντιες μειώσεις μισθών του επέβαλε η Κυβέρνηση στο μισθολόγιο των Δημοσίων Υπαλλήλων είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση των δαπανών μισθοδοσίας στα περισσότερα Υπουργεία! Σας φαίνεται περίεργο; Δεν είναι καθόλου: οι υπάλληλοι φρόντισαν να υπερκαλύψουν την απώλεια των εσόδων τους υπογράφοντας μεταξύ τους βεβαιώσεις ότι συμμετείχαν σε επιτροπές, ότι δούλευαν υπερωριακά, εκτός έδρας κ.λ.π. – κόλπο διαδεδομένο στους ληστές της Δημόσιας Διοίκησης. Διευθύντρια του υπουργείου Υγείας συμμετείχε με αμοιβή σε 31 επιτροπές(!) καταγράφει σε έκθεσή του ο κ. Ρακιντζής. Διαπιστώθηκε, επίσης, η ύπαρξη πλήθους επιτροπών και υποεπιτροπών στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και στο υπουργείο Υγείας, οι οποίες δεν είχαν αντικείμενο εργασίας…
Μάλιστα είναι τέτοιο το θράσος τους που το κύκλωμα εξέδιδε βεβαιώσεις συμμετοχής σε επιτροπές ακόμα και τις ημέρες της κανονικής τους άδειας! Δεν μπήκαν καν στον κόπο να δουν πότε απουσίαζε ο καθένας!
Και γιατί να ενδιαφερθούν; Παίρνουν παράδειγμα από τους ηγέτες τους: σύμφωνα με τα όσα ανακοίνωσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Πάγκαλος, ο Δημόσιος Οργανισμός ΑΓΡΟΓΗ, από το 1998 μέχρι το 2009 είχε μόλις 73 υπαλλήλους και, ξαφνικά, μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο λίγο πριν τις εκλογές του 2009, απέκτησε άλλους 269! Ποιος ήταν υπεύθυνος γι’ αυτή την εξώφθαλμη παρανομία; Ο Υπουργός Δικαιοσύνης (2008) και Αγροτκής Ανάπτυξης (2009) της Ν. Δημοκρατίας Σωτήρης Χατζηγάκης! Στην Ελλάδα δεν έχει βρωμίσει μόνο το κεφάλι του ψαριού αλλά όλη η κρατική θάλασσα!
"Ευτυχώς που δουλεύουμε με βάρδιες και δεν χτυπάμε κάρτα, οπότε κάποιοι μπορεί να έρχονται σπανίως στα γραφεία. Διότι αν κάποια μέρα έρθουμε όλοι μαζί, όχι μόνο θα μείνουμε πολλοί όρθιοι, αλλά θα δημιουργηθεί…μποτιλιάρισμα στο Σύνταγμα και η ουρά των αυτοκινήτων που θα περιμένουν να μπουν στο υπόγειο πάρκινγκ της Βουλής θα σχηματίζει χιλιόμετρα…", ανέφερε συνδικαλιστής σε παλαιότερο ρεπορτάζ της εφημερίδας «Το Βήμα», αναφερόμενος στους…άπειρους συναδέλφους του στη Βουλή! Νομίζετε ότι έπαψαν οι διορισμοί στη Βουλή των συγγενών των βουλευτών; Λάθος! Με την 3987/2708/22-3-2010 κοινή απόφαση της κ. Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου και του προέδρου της Βουλής κ. Φίλιππου Πετσάλνικου, διορίστηκε στη Βουλή χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένο αντικείμενο και χωρίς προκήρυξη διαγωνισμού, η δακτυλογράφος στο Νοσοκομείο Νοσημάτων Θώρακος «Σωτηρία», κ. Σοφία Ανδριτσοπούλου, ως μόνιμη πλέον υπάλληλος της Βουλής, με Α΄ βαθμό. Σας θυμίζω ότι την περίοδο της πρόσληψης η κοινή γνώμη συγκλονιζόταν από τις αποκαλύψεις για το όργιο προσλήψεων στη Βουλή και για τα προκλητικά προνόμια των χιλιάδων υπαλλήλων της – όλοι τους συγγενείς βουλευτών, τους οποίους, σε πλήρη αντίθεση με το δημόσιο αίσθημα, υπερασπίζονται οι πολιτικοί συγγενείς τους. Η κ. Σ. Ανδριτσοπούλου είναι η σύζυγος του βουλευτή Λακωνίας του ΠΑΣΟΚ κ. Λεωνίδα Γρηγοράκου.
Ποιος θα σπάσει αυτό το απόστημα; Όχι αυτοί που το δημιούργησαν!
Αλλά ακόμα κι αν το ήθελε, κανένα από τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει το σύστημα. Διότι η διοίκηση μιας χώρας απαιτεί την ύπαρξη στη Δημοσια Διοίκηση 2000 ανώτερων κρατικών στελεχών που θα αναλάβουν να προωθήσουν και να επιβάλλουν όπου χρειαστει τις μεταρρυθμίσεις. Ούτε η Δημόσια Διοίκηση ούτε τα κόμματα τους διαθέτουν. Τόσα χρόνια αναξιοκρατίας και διαφθοράς έχουν απομακρύνει τους σοβαρούς ανθρώπους από την δημόσια ζωή. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα δύο κόμματα παρουσιάζουν τα ίδια στελέχη εδώ και 20 χρόνια. Ποιος σοβαρός άνθρωπος δέχεται να συναλλάσσεται με κομπιναδόρους, να συζητάει με ανόητους και να παλεύει μάταια με τον πιο παράλογο γραφειοκρατικό μηχανισμό της υφηλίου μετά την πτώση του Ανατολικού Μπλοκ;
Είναι χαρακτηριστική η επιλογή διοικητών νοσοκομείων από τη σημερινή κυβέρνηση: ούτε ένας στους τρεις δεν έχει διοικητική εμπειρία και ούτε ένας στους δέκα σχετική εκπαίδευση. Ως διοικητές επιλέχθηκαν θεολόγος, φιλόλογος, γεωλόγος, εκπαιδευτικός, ναυπηγός, διαιτολόγος, στρατιωτικός χημικός, τελωνειακός, ηλεκτρολόγος…
Και ο Γιώργος; Τι κάνει ο Γιώργος με την διεθνή κουλτούρα και το εκσυγχρονιστικά οράματα; Ο Γιώργος Παπανδρέου ακόμα και να θέλει να αλλάξει το σκηνικό (δεν έχει δείξει καμμία ανάλογη πρόθεση) δεν μπορεί. Τον εμποδίζει το ίδιο του το κόμμα – ακόμα και οι άνθρωποι του περιβάλλοντός του! Είναι μάλλον τίμιος και καλών προθέσεων αλλά δεν διαθέτει την πυγμή του ηγέτη. Θα ήταν καλός ενδεχομένως για πολιτικός της Σουηδίας ή του Καναδά, όμως είναι απολύτως ακατάλληλος για να τα «βάλει» με τα πιτ-μπουλ που εξέθρεψε ο κομματικός μηχανισμός του πατέρα του. Στηρίζεται σε όσους θα έπρεπε να αποκλείσει για πάντα από την πολιτική ζωή – ακόμα και να στείλει στη φυλακή.
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ο άνθρωπος που λίγο έλειψε να γίνει πρωθυπουργός, ήταν γνωστό σε όλη την επιχειρηματική «πιάτσα» ότι χρηματίζονταν. Οι πάντες το ήξεραν – προφανώς το ήξερε και ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά τον «τιμώρησε» αποκλείοντάς τον από το ψηφοδέλτιο στις προηγούμενες εκλογές. Τέτοια αυστηρότητα! Κι επειδή όλοι είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά, ο ένας «κρατάει» τον άλλον. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κατάπτυστος νόμος περί ευθύνης υπουργών που παραγράφει σε 5 χρόνια κάθε αξιόποινη πράξη όχι μόνο των Υπουργών αλλά και των συνεργατών τους (!), βάσει του οποίου έχουν παραγραφεί οι ποινικές ευθύνες και του Άκη και των νεοδημοκρατών, ψηφίστηκε και από τα δύο κόμματα εξουσίας και ήταν αποτέλεσμα συνεργασίας του Β. Βενιζέλου, του σημερινού Υπουργού Οικονομικών και του τότε Υπουργού Δικαιοσύνης και σημερινού Προέδρου της Βουλής, Φίλιππου Πετσάλνικου!
Μη σας κάνει εντύπωση γιατί δεν υπάρχει συναίνεση των πολιτικών στην Ελλάδα. Η εξήγηση είναι απλή: γιατί ουδέποτε οι διαφορές τους ήταν ιδεολογικές. Πάντα, η εκάστοτε αντιπολίτευση, αντιδρούσε σε κάθε θέση της εκάστοτε κυβέρνησης μόνο και μόνο για να την φθείρει ώστε να έρθει και η σειρά της να κλέψει τα δημόσια έσοδα.
Από την μια πλευρά, λοιπόν, της αντίδρασης σε κάθε μεταρρύθμιση είναι η κρατική μαφία και από την άλλη οι ομιλούντες σκελετοί του Σταλινικού Μουσείου: τα τριτοκοσμικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς. Η μισή κυβέρνηση είναι εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων, που υποτίθεται ότι καλείται να εφαρμόσει! Οι συνδικαλιστές του ίδιου του ΠΑΣΟΚ που όλα αυτά χρόνια θεωρούσαν τις δημόσιες υπηρεσίες «χωράφι τους», απεργούν σε κάθε απόπειρα αλλαγής των απαράδεκτων προνομίων τους βυθίζοντας τη χώρα στο χάος. Οι απεργίες τους είναι αυταπόδεικτα παράνομες, κανένας όμως δεν εφαρμόζει τον νόμο. Οι τραμπούκοι της ομάδας κρούσης του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, εμποδίζουν πλοία να αποπλεύσουν, απαγορεύουν σε εργαζόμενους να πάνε στη δουλειά τους, κλείνουν δρόμους, λιμάνια, αρχαία μνημεία, όποτε το αποφασίσουν χωρίς κανείς να τους ενοχλεί.
Εξοχότατη,
αν ήμουν στη θέση σας θα έλεγα "να πάει στο διάολο αυτή η απαίσια χώρα". Εμείς, οι σκεπτόμενοι και αξιοπρεπείς Έλληνες σάς είμαστε ευγνώμονες που δεν έχετε πάρει (ακόμα) αυτή τη θέση και εξακολουθείτε να μας στηρίζετε. Αλλά για να μπορέσουμε να σας το ανταποδώσουμε και να ξεπληρώσουμε το χρέος που συσσώρευσαν η ανικανότητα και οι μίζες των πολιτικών μας, σας παρακαλούμε: υποχρεώστε τους σε ένα και μόνο πράγμα: να αλλάξουν το κράτος-τέρας που δημιούργησαν. Να καταργήσουν την μονιμότητα της κομματικής τους πελατείας που έχουν διορίσει με απίστευτους μισθούς και προνόμια (θα γνωρίζετε υποθέτω για το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης» που έπαιρνε όποιος απλώς πήγαινε στην ώρα του στη δουλειά του!). Να υποχρεωθούν να εφαρμόσουν κανόνες οικονομικής διαφάνειας στα ίδια τα κόμματα και σε κάθε συναλλαγή του Δημοσίου. Αν δεν τους υποχρεώσετε δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνουν μόνοι τους! Μην τους δώσετε ούτε ένα ευρώ παραπάνω, χωρίς αυτή την προϋπόθεση, θα σας το κλέψουν!
Εξοχότατη,
παρ’ όλα αυτά η Ελλάδα μπορεί να μεγαλουργήσει, όπως το έχουν κάνει χιλιάδες Έλληνες μετανάστες, σε χώρες όπως η δική σας, όπως το έχει καταφέρει η ελληνική ναυτιλία. Μόλις το κράτος – αγχόνη σταματήσει να πνίγει όσους έχουν και ιδέες και διάθεση και παραγωγικό σφρίγος, η Ελλάδα θα ανθίσει. Βοηθήστε μας να το πετύχουμε. Απαγορέψτε στους διεφθαρμένους και ανίκανους πολιτικούς μας εσάς να εξαπατούν, εμάς να εξευτελίζουν και να στερούν από τον κόσμο του αύριο τον πλούτο που μπορεί να προσφέρει το αληθινό Ελληνικό πνεύμα – αυτό που ποτέ δεν έσβησε σ΄αυτόν τον τόπο.
Θάνος Τζήμερος"